3.5.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/9

1)

Czy środki przekazywane przez bank A bankowi B, które muszą zostać spłacone bankowi A przez bank B wraz z indywidualnie wynegocjowanymi odsetkami w określonym z góry terminie, mogą być uznane za depozyt w rozumieniu art. 1 ust. 1 dyrektywy 94/19/WE w sprawie systemów gwarancji depozytów, mimo faktu, że środki te – gdy wpłyną do banku B – nie są umieszczane na specjalnym rachunku prowadzonym w imieniu banku A, bank B nie wydał żadnych specjalnych dokumentów bankowi A ewidencjonujących otrzymanie środków i nie opłacił związanych z tymi środkami składek na Fundusz Gwarancyjny Deponentów i Inwestorów, a ponadto środki nie zostały zapisane w księgach rachunkowych banku B jako depozyt? W przypadku niniejszego pytania zakłada się, że banki A i B posiadają licencję na prowadzenie działalności jako banki komercyjne w różnych państwach na Europejskim Obszarze Gospodarczym.

2)

Jeżeli zostanie udzielona odpowiedź na pytanie pierwsze, czy jakiekolwiek znaczenie ma fakt, że państwo, w którym siedzibę ma bank B, odnosiło korzyści z zezwolenia wydanego na podstawie art. 7 ust. 2 dyrektywy 94/19/WE w sprawie systemów gwarancji depozytów (zob. załącznik I pkt 1) w celu wykluczenia depozytów instytucji finansowych z zabezpieczenia depozytów?

3)

Jeżeli zostanie udzielona odpowiedź na pytanie pierwsze, czy jakiekolwiek znaczenie ma fakt, że bank A, który posiada licencję na prowadzenie działalności jako bank komercyjny zgodnie z przepisami strony umawiającej się, na której terytorium prowadzi działalność, nie korzysta z zezwolenia, którym dysponuje na podstawie swojej licencji na prowadzenie działalności, na przyjmowanie depozytów od ogółu społeczeństwa, lecz finansuje swoją działalność z wkładów wnoszonych przez jego właściciela oraz z emisji instrumentów finansowych, następnie ponownie udzielając pożyczek z tych środków pieniężnych na tak zwanym rynku międzybankowym?