20.7.2015   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 236/29

1)

Συνιστά η εκ του νόμου προβλεπόμενη δυνατότητα του πολιτικού δικαστηρίου να κρίνει διαφορά μεταξύ γονέων που διαφωνούν ως προς το ταξίδι του τέκνου τους στην αλλοδαπή και ως προς την έκδοση εγγράφων ταυτότητας, διαδικασία σχετική με την «ανάθεση, την άσκηση, την ανάθεση σε τρίτο, την ολική ή μερική αφαίρεση της γονικής μέριμνας» κατά την έννοια του άρθρου 1, παράγραφος 1, στοιχείο β', σε συνδυασμό με το άρθρο 2, σημείο 7, του κανονισμού (ΕΚ) 2201/2003 (1) του Συμβουλίου, για τη διεθνή δικαιοδοσία και την αναγνώριση και εκτέλεση αποφάσεων σε γαμικές διαφορές και διαφορές γονικής μέριμνας, επί της οποίας τυγχάνει εφαρμογής το άρθρο 8, παράγραφος 1, του ως άνω κανονισμού, στην περίπτωση όπου το εφαρμοστέο ουσιαστικό δίκαιο επιβάλλει την από κοινού άσκηση αυτών των γονικών δικαιωμάτων σε σχέση με το τέκνο;

2)

Συντρέχουν οι λόγοι στους οποίους θεμελιώνεται διεθνής δικαιοδοσία επί αστικών διαφορών γονικής μέριμνας, όταν η σχετική δικαστική απόφαση επέχει θέση νομικού γεγονότος κρίσιμου για την έκβαση διοικητικής διαδικασίας που αφορά το τέκνο, ενώ το εφαρμοστέο δίκαιο προβλέπει ότι η διαδικασία αυτή πρέπει να διεξαχθεί σε συγκεκριμένο κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

3)

Πρέπει να ληφθεί ως δεδομένο ότι υφίσταται συμφωνία παρεκτάσεως αρμοδιότητας δυνάμει του άρθρου 12, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού 2201/2003, όταν ο εκπρόσωπος του αναιρεσίβλητου δεν έχει αμφισβητήσει μεν την αρμοδιότητα του δικαστηρίου, όμως αυτός δεν έχει λάβει σχετική εξουσιοδότηση, αλλά έχει διορισθεί αυτεπαγγέλτως από το δικαστήριο, διότι δεν κατέστη δυνατή λόγω δυσχερειών η ειδοποίηση του αναιρεσίβλητου προκειμένου να παραστεί αυτοπροσώπως ή να εκπροσωπηθεί διά πληρεξουσίου στη διαδικασία;