9.10.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 338/3

1)

Czy naruszenie zasad w przedmiocie zawisłości sporu, zawartych w art. 19 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 2201/2003 (1) ma wpływ wyłącznie na ustalenie jurysdykcji, z wynikającym z tego zastosowaniem art. 24 rozporządzenia WE nr 2201/2003, czy też, przeciwnie, może stanowić przeszkodę dla uznania w państwie członkowskim, przez którego sądem sprawę wytoczono najpierw, orzeczenia wydanego w państwie członkowskim, przed którego sądem sprawę wytoczono później ze względu na proceduralny porządek publiczny mając na względzie, że art. 24 rozporządzenia WE nr 2201/2003 odwołuje się wyłącznie do zasad ustalania jurysdykcji zawartych w art. 3–14, a nie do art. 19?

2)

Czy wykładnia art. 19 rozporządzenia nr 2201/2003, rozumianego wyłącznie jako kryterium ustalenia jurysdykcji, jest sprzeczna z pojęciem zawisłości sporu w rozumieniu prawa Unii, jak i z funkcją oraz celem tego przepisu, zmierzającego do ustanowienia zbioru bezwzględnie obowiązujących zasad proceduralnego porządku publicznego, gwarantując stworzenie wspólnej przestrzeni charakteryzującej się wzajemnymi zaufaniem i rzetelnością procesową pomiędzy państwami członkowskimi, w obrębie której może obowiązywać automatycznie uznawanie i swobodny przepływ orzeczeń?