—

Sąd jest właściwy do zbadania, czy Komisja Europejska dopuściła się oczywistego błędu w ocenie przy wykonywaniu swoich uprawnień;

—

strona pozwana dopuściła się oczywistego błędu w ocenie pięciu dokumentów przedstawionych w załączniku 6 w odniesieniu do całego konsorcjum PANDORA, w tym strony skarżącej, i w związku z tym niesłusznie doszła do wniosku, że wniosek jest niekompletny i że z tego powodu należy go uznać za niedopuszczalny.

—

zgodnie z art. 296 TFUE akty prawne są uzasadniane i odnoszą się do propozycji, inicjatyw, zaleceń, wniosków lub opinii przewidzianych w traktatach;

—

uzasadnienie przedstawione w zaskarżonej decyzji jest niewystarczające, aby umożliwić stronie skarżącej zrozumienie toku rozumowania strony pozwanej. Zaskarżona decyzja, w której przedstawiono powody odrzucenia wniosku, zawiera jedynie trzy zdania mające uzasadniać całkowite jego odrzucenie;

—

zaskarżona decyzja narusza art. 296 TFUE ze względu na to, że nie przedstawiono w niej jasnego i jednoznacznego uzasadnienia.

—

wśród gwarancji zapewnianych przez porządek prawny Unii w postępowaniach administracyjnych znajduje się w szczególności zasada dobrej administracji, z którą związany jest obowiązek zbadania przez właściwą instytucję, przy zachowaniu staranności i bezstronności, wszystkich istotnych kwestii rozpatrywanego przypadku;

—

strona pozwana – aby zapewnić poszanowanie zasady dobrej administracji – mogła przed wydaniem zaskarżonej decyzji zwrócić się do strony skarżącej o przedstawienie dodatkowych wyjaśnień. Było to możliwe tym bardziej ze względu na to, że – nawet jeżeli w jakimś zakresie wyjaśnienie było konieczne – strona skarżąca przedstawiła wszystkie wymagane dokumenty w odpowiednim czasie;

—

strona pozwana, zgodnie z procedurą opisaną we własnym przewodniku dotyczącym składania wniosków, powinna była skontaktować się z konsorcjum PANDORA w przypadku uznania informacji przedstawionych w załączniku 6 za niewystarczające;

—

strona pozwana, nie przestrzegając własnych wytycznych, niewątpliwie naruszyła zasadę dobrej administracji.

—

prawo do bycia wysłuchanym wynika z posiadającej długą historię zasady ogólnej prawa Unii, według której osobie, na której interesy wydana przez organ publiczny decyzja ma znaczący wpływ, trzeba umożliwić przedstawienie swojego stanowiska;

—

w niniejszej sprawie zaskarżona decyzja rodzi pytanie o naruszenie prawa do bycia wysłuchanym. Dopiero bowiem dzięki zaskarżonej decyzji strona skarżąca była w stanie częściowo zrozumieć, że rzekomym problemem był brak szczegółowości informacji zawartych w załączniku 6. Zaskarżona decyzja nie mogła jednak zostać poddana badaniu dopuszczalności, co uniemożliwiło stronie skarżącej obronę;

—

w zaskarżonej decyzji strona pozwana, nie uwzględniając swoich własnych wytycznych w odniesieniu do załącznika 6 do zaproszenia do składania wniosków, jak wyjaśniono powyżej, oraz nadużywając procedury weryfikacji, naruszyła prawo strony skarżącej do bycia wysłuchaną.