Skarga wniesiona w dniu 28 października 2010 r. — Viktor Uspaskich przeciwko Parlamentowi Europejskiemu

(Sprawa T-507/10)

()

2011/C 13/55

Język postępowania: litewski

Strony

Strona skarżąca: Viktor Uspaskich (Kėdainiai, Litwa) (przedstawiciele: Vytautas Sviderskis, adwokat, i Stanislovas Tomas, doradca prawny)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania strony skarżącej

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi skarżący podnosi cztery zarzuty.

Po pierwsze skarżący utrzymuje, że strona pozwana naruszyła jego prawo do obrony oraz zasadę dobrej administracji w postępowaniu 2009/2147 (IMM). Parlament Europejski odmówił przesłuchania skarżącego w procedurze dotyczącej uchylenia jego immunitetu zarówno przed komisją do spraw prawnych, jak i na posiedzeniu plenarnym. Nie wziął pod uwagę większości argumentów skarżącego i nie ustosunkował się do nich.

Po drugie Parlament Europejski wydał zaskarżoną decyzję w oparciu o błędną podstawę prawną i naruszył art. 9 ust. 1 lit. a) Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej przez to, że oparł się na oczywiście błędnej wykładni art. 62 ust. 1 i 2 litewskiej konstytucji. Skarżący powołuje się na wyrok Sądu z dnia 19 marca 2010 r. w sprawie T-42/06 Gollnisch przeciwko Parlamentowi, w którym Sąd uznał, że Parlament Europejski popełnił analogiczne naruszenie.

Po trzecie strona pozwana naruszyła zasadę fumus persecutionis oraz popełniła oczywisty błąd w ocenie przy jej analizie. Strona pozwana całkowicie zignorowała swe wcześniejsze decyzje dotyczące zasady fumus persecutionis. Ponadto Parlament Europejski nie wziął pod uwagę okoliczności, że w chwili wydania decyzji o wszczęciu postępowania karnego lider polityczny nie ponosił odpowiedzialności za naruszenia związane z administracją i że materiały z dochodzenia wstępnego zostały opublikowane.

Po czwarte strona pozwana naruszyła prawo skarżącego do przedstawienia wniosku o obronę immunitetu na podstawie art. 6 ust. 3 regulaminu Parlamentu Europejskiego. Strona pozwana odmówiła zbadania wniosku skarżącego, w ramach którego bronił on swego immunitetu, powołując się na okoliczność, że zarządzony wobec niego środek zapobiegawczy w postaci kaucji w kwocie 436 000 EUR jest nieproporcjonalny do ewentualnej maksymalnej grzywny grożącej za przestępstwo karne, o której jest oskarżany.