7.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/32

1)

Mając na względzie art. 3 lit. c) i art. 59 Traktatu rzymskiego, czy wykładni motywu 19 dyrektywy 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług należy dokonywać w ten sposób, że w odniesieniu do działalności przedsiębiorstw pracy tymczasowej prawo krajowe może swobodnie ustanawiać wymogi, jakie powinien spełnić pracodawca (przedsiębiorstwo), aby mieć dostęp do wykonywania takiej działalności na terytorium danego państwa członkowskiego i w związku z tym uznawać jedynie przedsiębiorstwa pracy tymczasowej posiadające siedzibę na tym terytorium?

2)

Czy wykładni art. 1 ust. 4 dyrektywy 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady należy dokonywać w ten sposób, że — w odniesieniu do wydawania zezwolenia na wykonywanie działalności — przedsiębiorstwa posiadające siedzibę na terytorium danego państwa członkowskiego można traktować w sposób bardziej korzystny niż przedsiębiorstwa posiadające siedzibę w innym państwie członkowskim?

3)

Czy wykładni art. 59, 62 i 63 Traktatu rzymskiego, czytanych łącznie, należy dokonywać w ten sposób, że ograniczenia istniejące w chwili przystąpienia do Unii Europejskiej mogą nadal obowiązywać, nie będąc uważane za niezgodne z prawem wspólnotowym, do czasu przyjęcia przez Radę programu ustalającego warunki liberalizacji dla tego rodzaju usług lub dyrektyw koniecznych w celu realizacji tego programu?

4)

W przypadku odpowiedzi przeczącej na pytania poprzedzające, czy istnieje jakiś interes ogólny, który uzasadnia ograniczenie polegające na tym, że działalność przedsiębiorstw pracy tymczasowej może być wykonywana jedynie przez przedsiębiorstwa posiadające siedzibę i zarejestrowane w danym państwie członkowskim i który pozwala w ten sposób przyjąć, że ograniczenie to jest zgodne tego ograniczenia z art. 59 i 65 Traktatu rzymskiego?