—

Stosowanie porozumienia, które strona skarżąca uznaje za prawdziwą umowę międzynarodową, spowodowało systematyczne niestosowanie reguł dotyczących azylu oraz bezpośrednie naruszenie konwencji z Genewy.

—

Porozumienie stanowi „poważne i stałe naruszenie” wartości Unii.

—

Skarga zawiera także twierdzenie, udowodnione na szczeblu międzynarodowym, że Turcja nie jest „krajem bezpiecznym” zważywszy na stosowanie tortur i liczne przypadki skazania z tytułu naruszenia praw człowieka.

—

Porozumienie narusza ponadto prawo międzynarodowe praw człowieka, w tym postanowienia Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, dotyczące zarówno samej godności ludzkiej, jak i wyraźnego zakazu „wydaleń zbiorowych”. W szczególności w skardze podkreślono nieświadome naruszenie lub umyślne niestosowanie wyraźnie wymienionych dyrektyw, które wymagają od Unii stosownej reakcji wobec „masowego napływu” osób na jej granicach, zwłaszcza gdy osoby te są w delikatnej sytuacji, a także dyrektyw, które regulują procedurę przyznawania ochrony międzynarodowej i prawa azylu.

—

W skardze wskazano ponadto, że w drodze spornego porozumienia Unia Europejska spowodowała zarówno w Grecji, jak i w Turcji ogromny napływ osób, które żyją w żałosnych warunkach i w braku wszelkich praw, nie biorąc pod uwagę okoliczności, że mogą być już one ofiarami złego traktowania ze strony sił porządkowych.

—

Wreszcie skarga opiera się na stwierdzeniu, że w obliczu katastrofalnej sytuacji ludzkiej i społecznej Unia Europejska naruszyła w oczywisty sposób ciążące na niej obowiązki wynikające z prawa Unii i prawa międzynarodowego.