1)

Czy ogólny lub powszechny system zatrzymywania danych – nawet poddany rygorystycznym ograniczeniom w zakresie zatrzymywania i dostępu – jest sam w sobie sprzeczny z art. 15 dyrektywy 2002/58/WE (1), interpretowanym w świetle karty?

2)

Czy przy badaniu ewentualnej niezgodności środka krajowego wprowadzonego na podstawie dyrektywy 2006/24/WE (2), wprowadzającego ogólny system zatrzymywania danych (z zastrzeżeniem niezbędnych rygorystycznych kontroli w zakresie zatrzymywania danych lub uzyskiwania do nich dostępu), w szczególności przy ocenie proporcjonalności takiego systemu, sąd krajowy może uwzględnić okoliczność, że dane mogą być zgodnie z prawem zatrzymywane przez usługodawców do własnych celów handlowych oraz że ich zatrzymanie może być wymagane ze względów bezpieczeństwa narodowego wyłączonych z przepisów dyrektywy 2002/58/WE?

3)

Dokonując oceny, w kontekście stwierdzenia zgodności z prawem Unii, w szczególności z kartą, krajowego środka dostępu do zatrzymanych danych, jakimi kryteriami powinien kierować się sąd krajowy, badając, czy tego rodzaju system dostępu przewiduje uprzednią i niezależną kontrolę wymaganą przez Trybunał Sprawiedliwości w jego orzecznictwie? Czy w tym kontekście sąd krajowy może, przy dokonywaniu takiej oceny, wziąć pod uwagę istnienie kontroli sądowej ex post lub niezależnej kontroli?

4)

W każdym razie, czy sąd krajowy jest zobowiązany do stwierdzenia niezgodności środka krajowego z art. 15 dyrektywy 2002/58/WE, jeżeli środek krajowy przewiduje ogólny system zatrzymywania danych na potrzeby zwalczania poważnych przestępstw, a sąd krajowy uznał – na podstawie wszystkich dostępnych dowodów – że takie zatrzymywanie jest zarazem istotne i ściśle niezbędne do realizacji celu polegającego na zwalczaniu poważnej przestępczości?

5)

Jeżeli sąd krajowy jest zobowiązany uznać, że środek krajowy jest niezgodny z art. 15 dyrektywy 2002/58/WE, interpretowanym w świetle karty, to czy jest on uprawniony do ograniczenia w czasie skutków takiego uznania, jeśli jest przekonany o tym, że przyjęcie odmiennego podejścia doprowadziłoby do „chaosu i uszczerbku dla interesu ogółu” [zgodnie ze stanowiskiem przyjętym na przykład w sprawie R (National Council for Civil Liberties) przeciwko Secretary of State for Home Department i Secretary of State for Foreign Affairs [2018] EWHC 975, pkt 46]?

6)

Czy sąd krajowy, do którego zwrócono się o stwierdzenie niezgodności prawa krajowego z art. 15 dyrektywy 2002/58/WE lub o odstąpienie od jego stosowania, lub o stwierdzenie, że stosowanie takiego prawa skutkowało naruszeniem praw jednostki, czy to w ramach postępowania wszczętego w celu ułatwienia polemiki w przedmiocie dopuszczalności dowodów w ramach postępowania karnego, czy w innym celu, może odmówić zastosowania takiego rozwiązania w odniesieniu do danych zatrzymanych na mocy przepisu krajowego ustanowionego na podstawie wynikającego z art. 288 TFUE obowiązku skutecznego wprowadzenia do prawa krajowego przepisów dyrektywy lub ograniczenia takiego stwierdzenia do okresu następującego po stwierdzeniu nieważności dyrektywy 2006/24/WE przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w dniu 8 kwietnia 2014 r.?