1.

Czy wykładni art. 203 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1) należy dokonywać w ten sposób, że podatnik, który świadczył usługę i wykazał na fakturze kwotę podatku od wartości dodanej (VAT) obliczoną na podstawie błędnej stawki, nie jest na mocy tego przepisu zobowiązany do zapłaty części błędnie zafakturowanego VAT, jeżeli usługa wykazana na konkretnej fakturze została wykonana na rzecz podmiotu niebędącego podatnikiem, nawet jeżeli podatnik ten świadczył kolejne, takie same usługi na rzecz innych podatników?

2.

Czy pod pojęciem „konsumentów końcowych niekorzystających z prawa do odliczenia naliczonego VAT” w rozumieniu wyroku w sprawie Finanzamt Österreich (2) należy rozumieć wyłącznie podmiot niebędący podatnikiem, czy też również podatnika, który korzysta z danej usługi wyłącznie w celach prywatnych (lub też w innych celach, nieuprawniających do odliczenia naliczonego podatku VAT), w związku z czym nie jest uprawniony do odliczenia naliczonego podatku VAT?

3.

W świetle jakich kryteriów należy w wypadku rachunkowości uproszczonej w rozumieniu art. 238 dyrektywy 2006/112/WE ocenić, w odniesieniu do jakich faktur (ew. w drodze oszacowania) podatnik nie jest zobowiązany do zapłaty błędnie zafakturowanej kwoty, ponieważ nie istnieje żadne ryzyko utraty wpływów podatkowych?