—

wymogi w zakresie przejrzystości ustanowione w przesłance drugiej z wyroku w sprawie Altmark dotyczą również badania przeprowadzanego przez pozwaną zgodnie z art. 106 ust. 2 TFUE;

—

pozwana wymaga już zgodności z innymi wymogami o charakterze czysto formalnym w odniesieniu do przestrzegania art. 106 ust. 2 TFUE;

—

art. 106 ust. 2 TFEU zawiera już wymóg przejrzystości i pewne gwarancje strukturalne;

—

przesłanka druga z wyroku w sprawie Altmark znalazła już odzwierciedlenie w różnych komunikatach i decyzjach Komisji dotyczących stosowania art. 106 ust. 2 TFUE — również w dziedzinie publicznej usługi nadawczej; oraz

—

brak jest przekonującego powodu, aby pozwana nie miała w niniejszym przypadku uwzględnić swojej własnej wykładni art. 106 ust. 2 TFUE zawartej w jej różnych komunikatach i decyzjach, w szczególności w sytuacji, gdy wykładnia dokonana przez Komisję wynika z orzecznictwa.

—

nieuwzględnienie przy stosowaniu art. 106 ust. 2 TFUE wydajności nadawcy usługi publicznej miałoby w braku przetargu szkodliwe skutki dla konkurencji na rynku;

—

naruszenie konkurencji byłoby szczególnie istotne w sektorze nadawania, ponieważ wszystkie koszty ponoszone przez nadawcę usługi publicznej mogą być uznane za dodatkowe koszty świadczenia usługi publicznej i mogą być rekompensowane przez państwo członkowskie, oraz nie występuje tam obowiązek zbadania, czy koszty wynikają z nieefektywnego zarządzania, czy też z obowiązku świadczenia usług publicznych;

—

rekompensata z tytułu świadczenia usługi publicznej może być zatem de facto wykorzystywana jako pomoc w celu ratowania lub pomoc operacyjna, umożliwiająca upadającemu przedsiębiorstwu, aby dalej prowadziło działalność zamiast zostać zrestrukturyzowane lub wyeliminowane;

—

badanie wydajności nie czyni art. 106 ust. 2 TFUE „martwą literą”, ponieważ Komisja może, zależnie od okoliczności danej sprawy, zatwierdzić rekompensatę przekraczającą koszty przeciętnego dobrze zarządzanego przedsiębiorstwa; oraz

—

celem art. 106 ust. 2 TFUE, zgodnie z jego wykładnią w świetle protokołu amsterdamskiego, nie jest obrona określonego nadawcy usługi publicznej przed zasadami konkurencji, lecz ochrona wolności państw członkowskich w zakresie określania misji publicznej i zapewnienie, aby obywatele otrzymywali usługę publiczną po jak najniższych kosztach dla społeczeństwa.