EUR-Lex Access to European Union law
This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 62012CN0114
Case C-114/12: Action brought on 1 March 2012 — European Commission v Council of the European Union
Sprawa C-114/12: Skarga wniesiona w dniu 1 marca 2012 r. — Komisja Europejska przeciwko Radzie Unii Europejskiej
Sprawa C-114/12: Skarga wniesiona w dniu 1 marca 2012 r. — Komisja Europejska przeciwko Radzie Unii Europejskiej
Dz.U. C 138 z 12.5.2012, p. 5–5
(BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)
12.5.2012 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 138/5 |
Skarga wniesiona w dniu 1 marca 2012 r. — Komisja Europejska przeciwko Radzie Unii Europejskiej
(Sprawa C-114/12)
(2012/C 138/09)
Język postępowania: angielski
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castillo de la Torre i J. Samnadda, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania strony skarżącej
— |
stwierdzenie nieważności decyzji Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zgromadzonych w Radzie o udziale Unii Europejskiej i jej państw członkowskich w negocjacjach dotyczących Konwencji Rady Europy o ochronie praw organizacji nadawczych; |
— |
obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Zarzut pierwszy: naruszenie art. 2 ust. 2 i art. 3 ust. 2 TFUE, ponieważ Rada uznała, że we wskazanej dziedzinie znajdzie zastosowanie kompetencja dzielona i upoważniła państwa członkowskie lub instytucję inną niż Komisja do negocjowania umowy w dziedzinie, w której Unia posiada kompetencję wyłączną. Przyszła konwencja Rady Europy może zmienić lub wpłynąć na zakres dyrektyw Unii Europejskiej odnoszących się do praw organizacji nadawczych oraz w ogólności dyrektyw Unii Europejskiej z dziedziny prawa własności intelektualnej. Przyszła konwencja będzie opierać się na istniejącym dorobku prawnym Unii Europejskiej, a jeśli zostanie zapewniony wyższy poziom ochrony organizacjom nadawczym w ramach Rady Europy, nieuchronnie doprowadzi to do zmian dyrektyw Unii Europejskiej.
Zarzut drugi: naruszenie procedury i przesłanek zezwalania na negocjowanie umów międzynarodowych przez Unię. Wyłącznie Rada (a nie Rada wspólnie z państwami członkowskimi) posiada kompetencję do upoważnienia Unii do podjęcia negocjacji.
Zarzut trzeci: Naruszenie reguł głosowania w Radzie. Przyjmując zaskarżoną decyzję, Rada naruszyła art. 218 ust. 8, zgodnie z którym Rada stanowi większością kwalifikowaną.
Zarzut czwarty: Naruszenie celów traktatów i zasady lojalnej współpracy. Rada, działając wspólnie z państwami członkowskimi, podważa pozycję Unii i osłabia jej ramy instytucjonalne.