1)

Czy art. 8 dyrektywy 93/13/EWG (1), który przewiduje możliwość przyjęcia przez państwa członkowskie surowszych przepisów w celu zagwarantowania wyższego poziomu ochrony konsumenta, należy interpretować w ten sposób, że państwo członkowskie może nie dokonać transpozycji art. 1 ust. 2 dyrektywy 93/13/EWG do swojego prawa krajowego oraz zezwolić na sądową kontrolę warunków umowy odzwierciedlających ustawowe lub wykonawcze przepisy prawa bezwzględnie obowiązującego lub dyspozytywnego?

2)

Czy można uznać, że art. 1 ust. 2 akapit pierwszy i drugi [akapit drugi nie występuje w polskiej wersji dyrektywy 93/13, przypis tłumacza] dyrektywy 93/13/EWG, mimo że nie został wyraźnie włączony do prawa greckiego, został przyjęty pośrednio, zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 i art. 4 ust. 1 rzeczonej dyrektywy, jako że to samo zostało transponowane w przepisie art. [2] ust. [6] ustawy nr 225[1]/1994?

3)

Czy w pojęciu nieuczciwych warunków i ich zakresu, zgodnie z definicją zawartą przepisach, o których mowa w art. 3 ust. 1 i art. 4 ust. 1 dyrektywy 93/13/EWG, mieści się wyjątek określony w art. 1 ust. 2 akapit pierwszy i drugi [akapit drugi nie występuje w polskiej wersji dyrektywy 93/13, przypis tłumacza]?

4)

Czy postanowienie umowy o kredyt zawartej między konsumentem a instytucją kredytową, które odzwierciedla treść dyspozytywnego przepisu prawa państwa członkowskiego, może zostać poddane kontroli pod kątem nieuczciwego charakteru ogólnych warunków umowy zgodnie z przepisami dyrektywy 93/13/EWG, jeżeli postanowienie to nie było przedmiotem odrębnych negocjacji?