17.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 344/100

(1)

W wyroku z dnia 6 października 2015 r. w sprawie C-362/14 Maximillian Schrems przeciwko Data Protection Commissioner  (2), Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, że przyjmując art. 3 decyzji 2000/520/WE (3), Komisja przekroczyła granice kompetencji przyznanych jej w art. 25 ust. 6 dyrektywy 95/46/WE w związku z Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej, oraz uznał art. 3 tej decyzji za nieważny.

(2)

W art. 3 ust. 1 akapit pierwszy decyzji 2000/520/WE określono restrykcyjne warunki, na jakich krajowe organy nadzorcze mogą podjąć decyzję o zawieszeniu przepływu danych do organizacji w USA, która złożyła zaświadczenie o przestrzeganiu zasad, niezależnie od ustaleń Komisji dotyczących odpowiedniej ochrony danych osobowych.

(3)

W wyroku w sprawie Schrems Trybunał Sprawiedliwości wyjaśnił, że krajowe organy nadzorcze są nadal właściwe do sprawowania kontroli nad przekazywaniem danych osobowych do państwa trzeciego, które było przedmiotem decyzji Komisji w sprawie odpowiedniej ochrony danych osobowych, i że kompetencje Komisji nie umożliwiają jej ograniczenia kompetencji krajowych organów nadzorczych przyznanych im na mocy art. 28 dyrektywy 95/46/WE. Zgodnie z tym artykułem organy te posiadają w szczególności: uprawnienia dochodzeniowe, takie jak prawo gromadzenia wszelkich informacji potrzebnych do wykonywania ich funkcji nadzorczych, skuteczne uprawnienia interwencyjne, takie jak prawo nakładania czasowego lub ostatecznego zakazu przetwarzania danych, a także prawo pozywania (4).

(4)

W tym samym wyroku Trybunał Sprawiedliwości przypomniał, że zgodnie z art. 25 ust. 6 akapit drugi dyrektywy 95/46/WE państwa członkowskie i ich organy muszą podejmować środki niezbędne w celu zapewnienia zgodności z aktami instytucji unijnych, ponieważ co do zasady przyjmuje się, że akty te są zgodne z prawem, a zatem wywołują skutki prawne do czasu ich uchylenia, stwierdzenia ich nieważności w postępowaniu o stwierdzenie nieważności lub orzeczenia ich nieważności w następstwie wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym lub zarzutu niezgodności z prawem.

(5)

Mutatis mutandis, decyzja w sprawie odpowiedniej ochrony danych osobowych przyjęta przez Komisję na podstawie art. 26 ust. 4 dyrektywy 95/46/WE jest wiążąca dla wszystkich organów państw członkowskich, do których jest skierowana, w tym ich niezależnych organów nadzorczych, w zakresie, w jakim skutkuje ona uznaniem, że przekazywanie danych odbywające się na podstawie standardowych klauzul umownych ustanowionych w tej decyzji zapewnia wystarczające środki zabezpieczające wymagane przepisem art. 26 ust. 2 tej dyrektywy. Nie uniemożliwia to krajowemu organowi nadzorczemu wykonywania swoich uprawnień w zakresie kontroli przepływów danych, w tym uprawnienia do zawieszenia lub zakazu przekazywania danych osobowych, jeżeli stwierdzi on, że przekazywanie danych odbywa się z naruszeniem unijnych lub krajowych przepisów o ochronie danych, jak na przykład w przypadku, gdy importer danych nie przestrzega standardowych klauzul umownych.

(6)

Decyzje Komisji 2001/497/WE (5) i 2010/87/UE (6) zawierają ograniczenie uprawnień krajowych organów nadzorczych porównywalne z przepisem art. 3 ust. 1 akapit pierwszy decyzji 2000/520/WE, który Trybunał Sprawiedliwości uznał za nieważny.

(7)

W świetle wyroku w sprawie Schrems i zgodnie z art. 266 Traktatu należy zatem zastąpić w wymienionych decyzjach przepisy ograniczające uprawnienia krajowych organów nadzorczych.

(8)

Aby ułatwić skuteczne monitorowanie funkcjonowania obowiązujących decyzji w sprawie standardowych klauzul umownych, państwa członkowskie powinny informować Komisję o istotnych działaniach podejmowanych przez krajowe organy nadzorcze.

(9)

Grupa Robocza ds. Ochrony Osób Fizycznych w zakresie Przetwarzania Danych Osobowych, utworzona na mocy art. 29 dyrektywy 95/46/WE, przedstawiła swoją opinię, która została uwzględniona przy przygotowaniu niniejszej decyzji.

(10)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ustanowionego na mocy art. 31 ust. 1 dyrektywy 95/46/WE.

(11)

W związku z tym należy odpowiednio zmienić decyzje 2001/497/WE oraz 2010/87/UE,