31982L0884

Dyrektywa Rady

z dnia 3 grudnia 1982 r.

w sprawie wartości dopuszczalnej dla ołowiu w powietrzu

(82/884/EWG)

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 235,

uwzględniając wniosek Komisji [1],

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego [2],

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego [3],

a także mając na uwadze, co następuje:

jednym z podstawowych zadań Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej jest wspieranie w całej Wspólnocie harmonijnego rozwoju działalności gospodarczej oraz ciągłego i zrównoważonego wzrostu, który nie jest możliwy bez prowadzenia kampanii na rzecz walki z zanieczyszczeniem i zagrożeniami ani bez poprawy jakości życia i ochrony środowiska;

stosowanie ołowiu powoduje zanieczyszczanie nim wielu obszarów środowiska;

wdychany ołów znacząco przyczynia się do ogólnego zatrucia nim organizmów;

ochrona zdrowia ludzkiego przed niebezpieczeństwami związanymi z ołowiem wymaga monitorowania narażania człowieka na działanie ołowiu znajdującego się w powietrzu;

w pierwszym [4] i drugim [5] programie działań Wspólnot Europejskich w zakresie środowiska stwierdza się, że walkę z tym zanieczyszczeniem należy traktować priorytetowo; wspomniane programy przewidują koordynację programów krajowych w tej dziedzinie i harmonizację polityk krajowych we Wspólnocie w oparciu o wspólny długoterminowy plan, mający na celu poprawę jakości życia; ponieważ Traktat nie przewiduje szczególnych uprawnień do działań wymaganych w tym celu, należy zastosować jego art. 235;

brak jest wystarczających informacji naukowo-technicznych, które umożliwiłaby Radzie ustanowienie szczególnych norm dla ochrony środowiska w całości; przyjęcie wartości dopuszczalnych dotyczących ochrony zdrowia ludzi przyczyni się także do ochrony środowiska;

wskazane jest ustalenie wartości dopuszczalnej stężenia ołowiu w powietrzu;

środki podjęte na mocy niniejszej dyrektywy muszą być wykonalne pod względem ekonomicznym i zgodne ze zrównoważonym rozwojem; w konsekwencji należy ustanowić wystarczająco długi okres na jej wykonanie; należy uwzględnić przepisy dyrektywy 78/611/EWG z dnia 29 czerwca 1978 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich dotyczących zawartości ołowiu w benzynie [6];

pożądane jest monitorowanie jakości powietrza w miejscach, w których ludzie mogą stale i przez dłuższy czas być narażeni na działanie ołowiu i tam, gdzie istnieje ryzyko nieprzestrzegania wartości dopuszczalnej;

ważne jest, by Komisja otrzymywała informacje dotyczące stanowisk, na których pobiera się próbki, samego poboru próbek i procedur analitycznych wykorzystywanych do ustalenia stężenia ołowiu w powietrzu, miejsc, w których przekroczono wartość dopuszczalną ustanowioną w dyrektywie oraz stężeń mierzonych w tych miejscach, a także środków podjętych w celu uniknięcia powtórzenia się takich przypadków;

każdego roku począwszy od drugiego roku następującego po wprowadzeniu w życie niniejszej dyrektywy Komisja publikuje sprawozdanie zbiorcze wsprawie wykonania przepisów prawa krajowego przyjętych na mocy niniejszej dyrektywy;

stosowanie środków podjętych na mocy niniejszej dyrektywy nie powinno doprowadzić do widocznego pogorszenia jakości powietrza w miejscach, gdzie poziom zanieczyszczenia ołowiem obserwowany w momencie wprowadzania w życie dyrektywy jest niższy niż ustalona wartość dopuszczalna;

w celu wykonania dyrektywy należy stosować się do właściwości przyjętych w Załączniku służących wyborowi metody pobierania próbek; w celu analizy pobranych próbek wskazane jest stosowanie metody referencyjnej wymienionej w Załączniku lub jakiejkolwiek innej metody, w odniesieniu do której uprzednio przedstawiono Komisji dowód, że zapewnia ona równoważne rezultaty;

dalsze zmiany właściwości, których należy przestrzegać przy wyborze metody pobierania próbek i referencyjnej metody analitycznej, wymienionych w Załączniku do niniejszej dyrektywy, mogą być wskazane w świetle postępu naukowo-technicznego osiągniętego w tej dziedzinie; w celu ułatwienia realizacji niezbędnych prac, należy przewidzieć procedurę umożliwiającą ścisłą współpracę między Państwami Członkowskim i Komisją w ramach komitetu odpowiedzialnego za dostosowanie dyrektywy do postępu naukowo-technicznego,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

1. Niniejsza dyrektywa ustanawia wartość dopuszczalną dla ołowiu w powietrzu, w szczególności w celu ochrony ludzi przed skutkami oddziaływania ołowiu na środowisko.

2. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania w przypadku narażenia na działanie ołowiu w miejscu pracy.

Artykuł 2

1. Do celów niniejszej dyrektywy przez "wartość dopuszczalną" rozumie się stężenie ołowiu w powietrzu, którego, z zastrzeżeniem warunków ustanowionych poniżej, nie wolno przekraczać.

2. Wartość dopuszczalną ustala się na 2 μg Pb/m 3 wyrażoną jako średnie stężenie roczne.

3. W dowolnym momencie Państwa Członkowskie mogą ustalić bardziej surowe ograniczenia niż ustanowione w niniejszej dyrektywie.

Artykuł 3

1. Państwa Członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, że pięć lat po notyfikacji niniejszej dyrektywy stężenie ołowiu w powietrzu, mierzone zgodnie z art. 4, nie będzie większe niż wartość dopuszczalna podana w art. 2.

2. W przypadku gdy Państwo Członkowskie uzna, że wartość dopuszczalna ustalona w art. 2 ust. 2 może zostać przekroczona w niektórych miejscach cztery lata po notyfikacji niniejszej dyrektywy, powiadamia o tym Komisję.

3. Zainteresowane Państwa Członkowskie, w ciągu dwóch lat od wprowadzenia w życie niniejszej dyrektywy, przesyłają Komisji plany stopniowej poprawy jakości powierza w takich miejscach. Plany te, opracowane na podstawie odpowiednich informacji, co do charakteru, pochodzenia i zwiększania się zanieczyszczenia, w szczególności zawierają opis środków już podjętych lub przewidzianych oraz procedury stosowane lub planowane przez zainteresowane Państwa Członkowskie. Celem środków i procedur musi być doprowadzenie w możliwie najkrótszym czasie, a najpóźniej siedem lat po notyfikacji niniejszej dyrektywy, do zmniejszenie stężenia ołowiu w powietrzu w tych miejscach poniżej wartości dopuszczalnej ustalonej w art. 2 ust. 2. lub do tej wartości. Wymienione środki i procedury muszą uwzględniać przepisy dyrektywy 78/611/EWG oraz rezultaty otrzymane w wyniku jej stosowania.

Artykuł 4

Państwa Członkowskie zapewniają, by stacje pobierania próbek powstały i działały w miejscach, w których ludzie mogą być stale i przez dłuższy czas narażeni na działanie ołowiu i tam, gdzie uznają, że zachodzi prawdopodobieństwo nieprzestrzegania przepisów art. 1 i 2.

Artykuł 5

1. Do celów stosowania niniejszej dyrektywy Państwa Członkowskie dostarczają Komisji, na jej wniosek, informacji dotyczących:

- stanowisk pobierania próbek,

- procedur pobierania próbek i analizy stosowanych dla ustalenia stężenia ołowiu w powietrzu.

2. Corocznie nie później niż dnia 1 lipca, począwszy od roku kalendarzowego następującego po wprowadzeniu w życie niniejszej dyrektywy, Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o miejscach, w których wartość dopuszczalna ustalona w art. 2 ust. 2 została przekroczona w poprzednim roku kalendarzowym i o zanotowanych stężeniach.

3. Ponadto, nie później niż w ciągu roku kalendarzowego następującego po tym, w którym przekroczono wartości dopuszczalne, Państwa Członkowskie notyfikują Komisji środki, jakie podjęły w celu uniknięcia powtórzenia się takich przypadków.

Artykuł 6

Corocznie, począwszy od drugiego roku po wprowadzeniu w życie niniejszej dyrektywy, Komisja publikuje sprawozdanie zbiorcze w sprawie jej wykonania.

Artykuł 7

Stosowanie środków podjętych na mocy niniejszej dyrektywy nie może spowodować znacznego pogorszenia jakości powietrza w miejscach, w których poziom zanieczyszczenia ołowiem w okresie wprowadzania w życie niniejszej dyrektywy jest niski w porównaniu do wartości dopuszczalnej ustalonej w art. 2 ust. 2.

Artykuł 8

W celu stosowania niniejszej dyrektywy, Państwa Członkowskie przestrzegają właściwości ustanowionych w Załączniku, służących wyborowi metody pobierania próbek; w celu analizy pobranych próbek Państwa Członkowskie wykorzystują metodę referencyjną, określoną w Załączniku lub jakąkolwiek inną metodę, w odniesieniu do której uprzednio przedstawiono Komisji dowody, że zapewnia ona równoważne rezultaty.

Artykuł 9

Procedura dostosowania niniejszej dyrektywy do postępu naukowo-technicznego określona w art. 10 i 11, odnosi się do właściwości, których należy przestrzegać w przypadku wyboru metody pobierania próbek i metody referencyjnej, określonych w Załączniku.

Dostosowanie nie może powodować bezpośredniej lub pośredniej zmiany stosowania rzeczywistej wartości stężenia ustalonej w art. 2 ust. 2.

Artykuł 10

1. Niniejszym ustanawia się Komitet ds. dostosowania niniejszej dyrektywy do postępu naukowo-technicznego, zwany dalej "Komitetem"; w skład Komitetu wchodzą przedstawiciele Państw Członkowskich, a przewodniczy mu przedstawiciel Komisji.

2. Komitet przyjmuje swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł 11

1. W przypadku gdy wymagane jest przestrzeganie procedury określonej w niniejszym artykule, sprawa jest kierowana do Komitetu przez przewodniczącego z jego własnej inicjatywy albo na wniosek przedstawiciela Państwa Członkowskiego.

2. Przedstawiciel Komisji przedkłada Komitetowi projekt środków, które należy podjąć. Komitet przedstawia swoją opinię na temat tego projektu w terminie ustalonym przez przewodniczącego w zależności pilności sprawy. Opinie przyjmuje się większością 45 głosów; liczba głosów Państw Członkowskich jest ważona zgodnie z art. 148 ust. 2 Traktatu. Przewodniczący nie bierze udziału w głosowaniu.

3. Komisja podejmuje przewidziane środki, jeśli są one zgodne z opinią Komitetu.

Jeżeli przewidziane środki nie są zgodne z opinią Komitetu lub w przypadku braku opinii, Komisja niezwłocznie przedkłada Radzie wniosek w sprawie środków, jakie należy podjąć. Rada stanowi większością kwalifikowaną.

Jeżeli Rada nie stanowi w ciągu trzech miesięcy po przekazaniu jej sprawy, Komisja przyjmuje proponowane środki.

Artykuł 12

1. Państwa Członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy w ciągu 24 miesięcy od jej notyfikacji oraz niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

2. Państwa Członkowskie przekażą Komisji teksty przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinach objętych niniejszą dyrektywą.

Artykuł 13

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 3 grudnia 1982 r.

W imieniu Rady

Ch. Christensen

Przewodniczący

[1] Dz.U. C 154 z 7.7.1975, str. 29.

[2] Dz.U. C 28 z 9.2.1976, str. 31.

[3] Dz.U. C 50 z 4.3.1976, str. 9.

[4] Dz.U. C 112 z 20.12.1973, str. 1.

[5] Dz.U. C 139 z 13.6.1977, str. 1.

[6] Dz.U. L 197 z 22.7.1978, str. 19.

--------------------------------------------------

ZAŁĄCZNIK

WŁAŚCIWOŚCI, KTÓRYCH NALEŻY PRZESTRZEGAĆ PRZY WYBORZE METODY POBIERANIA PRÓBEK I METODY REFERENCYJNEJ DO CELÓW ANALIZY STĘŻENIA OŁOWIU W POWIETRZU

Cząsteczki atmosferyczne są zatrzymywane na filtrze do przesączania próbki w celu określenia zawartości ołowiu.

A. Właściwości, których należy przestrzegać przy wyborze metody pobierania próbek

1. Filtr

Skuteczność zatrzymywania cząsteczek na filtrze przy nominalnej prędkości powietrza wykorzystywanej przy poborze próbek nie może być mniejsza niż 99 % wszystkich cząstek o przeciętnej średnicy aerodynamicznej 0,3 μm.

2. Wydajność próbnika

Wydajność próbnika określa się jako stosunek stężenia masy cząsteczek w powietrzu, zebranych na filtrze, do stężenia w powietrzu. Wydajność próbnika nie może być mniejsza niż wartości podane w poniższej tabeli i musi być niezależna od kierunku wiatru.

Minimalne dopuszczalne wskaźniki skuteczności (%) pobierania próbek

Prędkość wiatru | Wielkość cząsteczki (średnica aerodynamiczna) |

| |

5 μm | 10 μm |

2 m/s−1 | 95 | 65 |

4 m/s−1 | 95 | 60 |

6 m/s−1 | 85 | 40 |

3. Natężenie przepływu zasysanej próbki

Natężenie przepływu zasysanej próbki musi pozostać stałe lub odchylone w przedziale ± 5 % wartości nominalnej w ciągu całego okresu pobierania próbek.

4. Umiejscowienie

W miarę możliwości, stanowiska pobierania próbek (lub próbniki) należy umieszczać w punkt. reprezentatywnych dla stref, w których należy dokonać pomiaru.

5. Wykonanie

Należy dbać o ciągłość pobierania próbek, choć dopuszcza się codzienne lub cotygodniowe kilkominutowe przerwy w celu umożliwienia wymiany filtrów. Pomiar średniej wartości rocznej nie zostanie uznany za ważny, o ile pobór próbek nie odbywał się przez co najmniej 10 dni roboczych w miesiącu podczas pierwszych pięciu lat po notyfikacji dyrektywy i co najmniej 15 dni roboczych w miesiącu w okresie późniejszym, w miarę możliwości równomiernie rozłożonych w całym określonym okresie. Średnia wartość roczna jest obliczana przez podział sumy wartości dziennych uznanych za ważne przez liczbę dni, w których otrzymano te wartości.

B. Referencyjna metoda analizy

Metodą referencyjną jest spektrometria absorpcji atomowej, w której błąd analityczny dla ustalenia stężenia ołowiu w pobranych próbkach jest mniejszy od wartości odpowiadającej stężeniu atmosferycznemu 0,1 μg/m3 ołowiu (5 % z 2 μg/m3 wartości dopuszczalnej). Ten błąd analityczny należy utrzymać w określonym przedziale przez właściwą częstotliwość kalibracji.

--------------------------------------------------