31979L1072

Ósma dyrektywa Rady

z dnia 6 grudnia 1979 r.

w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do podatków obrotowych – warunki zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium kraju

(79/1072/EWG)

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą,

uwzględniając szóstą dyrektywę Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku [1], w szczególności jej art. 17 ust. 4,

uwzględniając wniosek Komisji [2],

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego [3],

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego [4],

a także mając na uwadze, co następuje:

na podstawie art. 17 ust. 4 dyrektywy 77/388/EWG Rada ma przyjąć reguły wspólnotowe ustanawiające przepisy regulujące zwroty podatku od wartości dodanej, określone w ust. 3 wspomnianego artykułu, podatnikom niemającym siedziby na terytorium kraju;

niezbędne są zasady zapewniające podatnikowi mającemu siedzibę na terytorium jednego Państwa Członkowskiego możliwość występowania z żądaniem zwrotu zafakturowanego podatku w związku z dostawami towarów lub usług w innym Państwie Członkowskim, lub który został zapłacony w odniesieniu do przywozu do tego innego Państwa Członkowskiego, w celu uniknięcia w ten sposób podwójnego opodatkowania;

rozbieżności między przepisami aktualnie obowiązującymi w Państwach Członkowskich, które powodują w niektórych przypadkach zakłócenia w handlu i zakłócenie konkurencji, powinny zostać wyeliminowane;

wprowadzenie reguł wspólnotowych w tej dziedzinie będzie oznaczać postęp w kierunku efektywnej liberalizacji przepływu osób, towarów i usług, wspomagając w ten sposób proces integracji gospodarczej;

takie zasady nie mogą prowadzić do odmiennego traktowania podatników w zależności od Państwa Członkowskiego, na którego terytorium mają oni siedzibę;

należy zapobiegać niektórym formom unikania lub uchylania się od zobowiązań podatkowych;

na mocy art. 17 ust. 4 dyrektywy 77/388/EWG Państwa Członkowskie mogą odmówić zwrotu lub nałożyć dodatkowe warunki w przypadku podatników niemających siedziby na terytorium Wspólnoty; jednakże powinny być podjęte kroki zapewniające, aby tacy podatnicy nie byli uprawnieni do zwrotów na warunkach korzystniejszych niż te, które są przewidziane w odniesieniu do podatników we Wspólnocie;

wstępnie powinny zostać przyjęte wyłącznie przepisy wspólnotowe zawarte w niniejszej dyrektywie; te ustalenia stanowią w szczególności, że decyzje w odniesieniu do wniosków o zwrot powinny być ogłaszane w ciągu sześciu miesięcy od daty wniesienia takich wniosków; zwroty powinny być dokonywane w tym samym okresie; przez okres jednego roku od ostatecznego terminu ustanowionego dla wprowadzenia tych przepisów w życie Republika Włoska powinna być uprawniona do ogłaszania decyzji podjętych przez jej właściwe służby w odniesieniu do wniosków wniesionych przez podatników niemających siedziby na jej terytorium i dokonywania odpowiednich zwrotów w ciągu dziewięciu miesięcy, w celu umożliwienia Republice Włoskiej zreorganizowania obowiązującego obecnie systemu w kierunku zastosowania systemu wspólnotowego;

aby uzupełnić system wspólnotowy, Rada będzie musiała przyjąć dalsze przepisy; do chwili wejścia w życie tych przepisów Państwa Członkowskie będą dokonywać zwrotu podatku od usług i nabywania towarów, które nie są objęte niniejszą dyrektywązgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie art. 17 ust. 4 dyrektywy 77/388/EWG,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Do celów niniejszej dyrektywy termin "podatnik niemający siedziby na terytorium danego kraju" oznacza osobę określoną w art. 4 ust. 1 dyrektywy 77/388/EWG, która w okresie określonym w art. 7 ust. 1 akapit pierwszy, zdanie pierwsze i drugie, nie ma w tym kraju ani siedziby dla prowadzenia swojej działalności gospodarczej, ani stałego zakładu, z którego prowadzone są transakcje gospodarcze, ani też, jeżeli nie istnieje taka siedziba lub stały zakład, swojego stałego lub normalnego miejsca zamieszkania, i która w tym samym okresie nie dostarczała towarów lub usług uznawanych za dostarczane w tym kraju, z wyjątkiem:

a) usług transportowych i usług pomocniczych w stosunku do nich, zwolnionych na podstawie art. 14 ust. 1 lit. i), art. 15 lub 16 ust. 1 litera B, C i D dyrektywy 77/388/EWG;

b) usług świadczonych w przypadkach, w których podatek jest płacony wyłącznie przez osobę, na której rzecz są one świadczone, na podstawie art. 21 ust. 1 lit. b) dyrektywy 77/388/EWG.

Artykuł 2

Każde Państwo Członkowskie zwraca każdemu podatnikowi niemającemu siedziby na terytorium tego kraju, ale mającemu siedzibę w innym Państwie Członkowskim, zgodnie z ustanowionymi poniżej warunkami, każdy podatek od wartości dodanej nałożony w odniesieniu do usług lub mienia ruchomego dostarczonego mu przez innych podatników na terytorium tego kraju lub poniesiony w odniesieniu do przywozu towarów do tego kraju, o ile takie towary i usługi są wykorzystywane w celach transakcji określonych w art. 17 ust. 3 lit. a) i b) dyrektywy 77/388/EWG oraz świadczenia usług określonych w art. 1 lit. b).

Artykuł 3

Aby zakwalifikować się do zwrotu podatku, każdy podatnik określony w art. 2, który nie dostarcza towarów lub usług uważanych za dostarczane na terytorium danego kraju:

a) przedstawia właściwym organom określonym w art. 9 ust. 1 wniosek sporządzony według wzoru zawartego w załączniku A, załączając oryginały faktur lub dokumentów przywozowych. Państwa Członkowskie udostępniają wnioskodawcom uwagi objaśniające, które w każdym przypadku zawierają minimalny zakres informacji określonych w załączniku C;

b) przedstawia dowód, w formie zaświadczenia wystawionego przez władze publiczne państwa, w którym ma siedzibę, że jest płatnikiem podatku od wartości dodanej w tym państwie. Jednakże w przypadku gdy właściwy organ wymieniony w art. 9 ust. 1 ma już taki dowód w swoim posiadaniu, podatnik nie jest zobowiązany do przedstawiania nowego dowodu przez okres jednego roku od daty wystawienia pierwszego zaświadczenia przez władze publiczne państwa, w którym ma siedzibę. Państwa Członkowskie nie wystawiają zaświadczeń podatnikom, którzy korzystają ze zwolnienia podatkowego na podstawie art. 24 ust. 2 dyrektywy 77/388/EWG;

c) potwierdza w formie pisemnego oświadczenia, że nie dostarczył żadnych towarów lub usług uważanych za dostarczone na terytorium tego kraju, w okresie wskazanym w art. 7 ust. 1 akapit pierwszy zdanie pierwsze i drugie;

d) zobowiązuje się do zwrotu każdej błędnie pobranej kwoty.

Artykuł 4

Aby zakwalifikować się do zwrotu podatku, każdy podatnik określony w art. 2, który nie dostarczył na terytorium kraju żadnych towarów ani usług uznanych za dostarczone w tym kraju, z wyjątkiem usług określonych w art. 1 lit. a) i b):

a) spełnia warunki ustanowione w art. 3 lit. a), b) i d);

b) potwierdza w formie pisemnego oświadczenia, że w okresie wskazanym w art. 7 ust. 1 akapit pierwszy, zdanie pierwsze i drugie nie dostarczył żadnych towarów ani usług uznanych za dostarczone na terytorium kraju, z wyjątkiem usług wymienionych w art. 1 lit. a) i b).

Artykuł 5

Do celów niniejszej dyrektywy towary i usługi, w odniesieniu do których podatek może być zwrócony, muszą spełniać warunki ustanowione w art. 17 dyrektywy 77/388/EWG, stosowane w Państwie Członkowskim dokonującym zwrotu.

Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do dostaw towarów, które są lub mogą być zwolnione na podstawie art. 15 pozycja 2 dyrektywy 77/388/EWG.

Artykuł 6

Państwa Członkowskie nie mogą nakładać na podatników określonych w art. 2 żadnych zobowiązań oprócz tych, które określono w art. 3 i 4, z wyjątkiem zobowiązania przedstawienia, w szczególnych przypadkach, informacji koniecznych do ustalenia, czy wniosek o zwrot jest uzasadniony.

Artykuł 7

1. Wniosek o zwrot przewidziany w art. 3 i 4 odnosi się do zafakturowanych zakupów towarów lub usług albo do przywozu, dokonanych w okresie nie krótszym niż 3 miesiące i nie dłuższym niż jeden rok kalendarzowy. Wnioski mogą jednak odnosić się do okresu krótszego niż trzy miesiące, jeżeli okres ten stanowi pozostałą część roku kalendarzowego. Wnioski takie mogą również odnosić się do faktur lub dokumentów przywozowych nieobjętych poprzednimi wnioskami i dotyczących transakcji przeprowadzonych w danym roku kalendarzowym. Wnioski przedkłada się właściwemu organowi określonemu w art. 9 ust. 1 w okresie sześciu miesięcy od końca roku kalendarzowego, w którym podatek stał się należny.

Jeśli wniosek odnosi się do okresu krótszego niż jeden rok kalendarzowy, ale nie krótszego niż trzy miesiące, kwota, na którą opiewa wniosek, nie może być niższa niż równowartość w walucie krajowej 200 europejskich jednostek rozliczeniowych; jeśli wniosek odnosi się do okresu roku kalendarzowego lub pozostałej części roku kalendarzowego, kwota nie może być niższa niż równowartość w walucie krajowej 25 europejskich jednostek rozliczeniowych.

2. Europejską jednostką rozliczeniową jest jednostka określona w rozporządzeniu finansowym z dnia 21 grudnia 1977 r. [5], ustalona na dzień 1 stycznia roku obejmującego okres wskazany w ust. 1 akapit pierwszy zdanie pierwsze i drugie. Państwa Członkowskie mogą zaokrąglać kwoty wynikające z przeliczenia na walutę krajową do 10 % w górę lub w dół.

3. Właściwy organ określony w art. 9 ust. 1 ma obowiązek stemplować każdą fakturę lub dokument przywozowy w celu zapobieżenia użycia ich do dalszych wniosków i zwraca je w ciągu jednego miesiąca.

4. Decyzje dotyczące wniosków o zwrot są ogłaszane w ciągu sześciu miesięcy od daty przedłożenia właściwemu organowi określonemu w ust. 3 wniosków wraz ze wszystkimi niezbędnymi dokumentami wymaganymi na podstawie niniejszej dyrektywy dla zbadania wniosku. Zwroty są dokonywane przed końcem wyżej wymienionego okresu na prośbę wnioskodawcy albo w Państwie Członkowskim dokonującym zwrotu, albo w państwie, w którym ma on siedzibę. W tym ostatnim przypadku opłaty bankowe związane z przekazem są ponoszone przez wnioskodawcę.

Podaje się powody oddalenia wniosku. Odwołania w takich sprawach mogą być kierowane do właściwego organu w danym Państwie Członkowskim na takich samych warunkach co do formy i terminów jak te, które dotyczą żądań zwrotu kierowanych przez podatników mających siedzibę w tym samym państwie.

5. W przypadku gdy zwrot został uzyskany w drodze oszustwa lub w inny nieprawidłowy sposób, właściwy organ określony w ust. 3 podejmuje natychmiastowe działania dla odzyskania niesłusznie wypłaconych kwot i nałożonych kar, zgodnie z procedurą stosowaną w danym Państwie Członkowskim, bez uszczerbku dla przepisów odnoszących się do wzajemnej pomocy w odzyskiwaniu podatku od wartości dodanej.

W przypadku wniosków noszących znamiona oszustwa, które zgodnie z ustawodawstwem krajowym nie mogą być przedmiotem kary administracyjnej, zainteresowane Państwo Członkowskie może odmówić, przez okres maksymalnie dwóch lat od daty przedłożenia takiego wniosku, jakichkolwiek dalszych zwrotów na rzecz danego podatnika. W przypadku gdy kara administracyjna została nałożona, lecz nie została zapłacona, Państwo Członkowskie może zawiesić wszelkie dalsze zwroty na rzecz podatnika do czasu zapłacenia tej kary.

Artykuł 8

W przypadku podatników niemających siedziby na terytorium Wspólnoty Państwa Członkowskie mogą odmówić zwrotów lub nałożyć specjalne warunki.

Zwroty nie mogą być udzielane na warunkach korzystniejszych niż te, które stosuje się w odniesieniu do podatników mających siedzibę na terytorium Wspólnoty.

Artykuł 9

Państwa Członkowskie ogłaszają w odpowiedni sposób właściwe organy, do których należy składać wnioski określone w art. 3 lit. a) i art. 4 lit. a).

Zaświadczenia określone w art. 3 lit. b) i art. 4 lit. a) stwierdzające, że dana osoba jest podatnikiem, są sporządzane zgodnie ze wzorami zawartymi w załączniku B.

Artykuł 10

Państwa Członkowskie wprowadzają w życie najpóźniej do dnia 1 stycznia 1981 r. przepisy niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy. Niniejszą dyrektywę stosuje się tylko do wniosków o zwroty dotyczące podatku od wartości dodanej poniesionego od fakturowanych zakupów towarów, usług lub przywozów dokonanych po tej dacie.

Państwa Członkowskie przekażą Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinach objętych niniejszą dyrektywą. Komisja poinformuje o tym pozostałe Państwa Członkowskie.

Artykuł 11

Na zasadzie odstępstwa od art. 7 ust. 4 Republika Włoska ma prawo do dnia 1 stycznia 1982 r. wydłużyć okres wskazany w tym ustępie z sześciu do dziewięciu miesięcy.

Artykuł 12

Trzy lata po dniu określonym w art. 10 Komisja po konsultacji z Państwami Członkowskimi przedłoży Radzie sprawozdanie dotyczące stosowania niniejszej dyrektywy, w szczególności jej art. 3, 4 i 7.

Artykuł 13

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 6 grudnia 1979 r.

W imieniu Rady

L. Preti

Przewodniczący

[1] Dz.U. L 145 z 13.6.1977, str. 1.

[2] Dz.U. C 26 z 1.2.1978, str. 5.

[3] Dz.U. C 39 z 12.2.1979, str. 14.

[4] Dz.U. C 269 z 13.11.1978, str. 51.

[5] Dz.U. L 356 z 31.12.1977, str. 1.

--------------------------------------------------

ZAŁĄCZNIK A

WZÓR

+++++ TIFF +++++

+++++ TIFF +++++

--------------------------------------------------

ZAŁĄCZNIK B

WZÓR

ZAŚWIADCZENIE O STATUSIE PODATNIKA

+++++ TIFF +++++

--------------------------------------------------

ZAŁĄCZNIK C

Minimum informacji, jakie należy podać w uwagach objaśniających

+++++ TIFF +++++

+++++ TIFF +++++

--------------------------------------------------