1993R2454 — PL — 01.03.2014 — 020.001

Dokument ten służy wyłącznie do celów dokumentacyjnych i instytucje nie ponoszą żadnej odpowiedzialności za jego zawartość

zmienione przez:

zmienione przez:

sprostowane przez:

▼B

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (EWG) NR 2454/93

z dnia 2 lipca 1993 r.

ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny

CZĘŚĆ I

OGÓLNE PRZEPISY WYKONAWCZE

TYTUŁ I

PRZEPISY OGÓLNE

ROZDZIAŁ 1

Definicje

Artykuł 1

Do celów niniejszego rozporządzenia:

▼M6

▼M21

▼B

▼M21

▼M6

▼M29

▼M32

▼M33

▼M38

▼M18

Artykuł 1a

Do celów stosowania art. 291-300 kraje Unii Gospodarczej Beneluksu uważa się za jedno Państwo Członkowskie.

▼B

ROZDZIAŁ 2

Decyzje

Artykuł 2

Jeżeli osoba składająca wniosek o wydanie decyzji nie jest w stanie dostarczyć wszystkich dokumentów i danych niezbędnych do wydania decyzji, organy celne dostarczają dokumenty i dane będące do ich dyspozycji.

Artykuł 3

Decyzja dotycząca zabezpieczeń, korzystna dla osoby, która podpisała zobowiązanie do zapłaty sumy na pierwsze pisemne żądanie organów celnych, zostaje cofnięta, gdy zobowiązanie to nie zostało spełnione.

Artykuł 4

Cofnięcie decyzji nie dotyczy towarów, które w chwili jego wejścia w życie były już objęte procedurą na podstawie cofniętego pozwolenia.

Jednakże organy celne mogą zażądać, aby towarom tym nadano, w wyznaczonym przez nie terminie, jedno z dopuszczonych przeznaczeń celnych.

▼M1

ROZDZIAŁ 3

Techniki przetwarzania danych

Artykuł 4a

1.  Organy celne mogą, na warunkach i w sposób, który określą, oraz z poszanowaniem zasad przewidzianych w przepisach prawa celnego, przewidzieć, aby formalności były wypełniane przy użyciu technik przetwarzania danych.

W tym celu:

2.  Warunki ustalone dla wypełniania formalności przy użyciu technik przetwarzania danych muszą uwzględniać między innymi środki kontroli źródła, jak również zabezpieczenie danych przed niedozwolonym użyciem, utratą, zmianą lub zniszczeniem.

Artykuł 4b

Jeżeli formalności wypełniane są przy użyciu technik przetwarzania danych, organy celne określają zasady, na jakich podpis odręczny może zostać zastąpiony inną techniką mogącą opierać się na zastosowaniu kodów.

▼M19

Artykuł 4c

Dla programów prób wykorzystujących techniki przetwarzania danych opracowanych dla oceny ewentualnych uproszczeń organy celne mogą, na okres bezwzględnie konieczny na wykonanie programu, odstąpić od wymogu przedstawiania następujących informacji:

Jednakże informacje te muszą być udostępniane na żądanie w ramach czynności kontrolnych.

Kwota należności celnych przywozowych, która jest naliczana w okresie objętym odstępstwem udzielonym z zastosowaniem akapitu pierwszego, nie może być niższa od kwoty, która byłaby pobrana w przypadku braku odstępstwa.

Państwa Członkowskie, które chcą uczestniczyć w takich programach, przedstawiają Komisji z wyprzedzeniem wszystkie szczegóły dotyczące zaproponowanego programu prób, w tym przewidziany okres jego wykonania. Informują one również Komisję o jego rzeczywistym wykonaniu i wynikach. Komisja informuje inne Państwa Członkowskie.

▼M29

ROZDZIAŁ 4

Wymiana danych między organami celnymi przy pomocy technologii informacyjnych i sieci komputerowych

Artykuł 4d

1.  Bez uszczerbku dla szczególnych okoliczności i przepisów dotyczących danej procedury, które w razie potrzeby znajdują zastosowanie z niezbędnymi zmianami, w przypadku gdy systemy teleinformatyczne służące wymianie informacji odnoszących się do procedury celnej lub do przedsiębiorców zostały utworzone przez państwa członkowskie we współpracy z Komisją, organy celne stosują takie systemy do wymiany informacji między urzędami celnymi, biorącymi udział w danej procedurze.

2.  W przypadku gdy urzędy celne biorące udział w procedurze znajdują się w różnych państwach członkowskich, komunikaty stosowane w celu wymiany danych są zgodne ze strukturą i danymi, określonymi wspólnie przez organy celne.

Artykuł 4e

1.  Poza warunkami wymienionymi w art. 4a ust. 2, organy celne dokonują dodatkowo odpowiednich uzgodnień w zakresie zabezpieczeń i utrzymują te zabezpieczenia, tak aby różne systemy działały skutecznie, niezawodnie i w bezpieczny sposób.

2.  Aby zapewnić taki poziom zabezpieczenia systemu, o jakim mowa w ust. 1, każde wprowadzanie danych, ich modyfikacja oraz usuwanie zapisuje się wraz z informacją określającą powód danej czynności oraz dokładny czas jej wykonania, ze wskazaniem osoby, która ją przeprowadziła. Dane pierwotne oraz wszelkie dane tak przetworzone przechowuje się przynajmniej przez trzy lata kalendarzowe, licząc od końca roku, do którego odnoszą się tego rodzaju dane, o ile nie postanowiono inaczej.

3.  Organy celne systematycznie monitorują system bezpieczeństwa.

4.  Zainteresowane organy celne informują się wzajemnie oraz w stosownych przypadkach powiadamiają zainteresowanego przedsiębiorcę o wszystkich podejrzeniach naruszeń wymogów bezpieczeństwa.

ROZDZIAŁ 5

Zarządzanie ryzykiem

Artykuł 4f

1.  Organy celne zarządzają ryzykiem w celu rozróżnienia między poziomami ryzyka związanymi z towarami podlegającymi kontroli celnej lub dozorowi celnemu oraz w celu określenia, czy – a jeżeli tak, to gdzie – towary będą podlegały szczególnej kontroli celnej.

2.  Określenie poziomów ryzyka oparte jest na ocenie prawdopodobieństwa wystąpienia zdarzenia obciążonego ryzykiem oraz jego skutków w razie faktycznego wystąpienia danego zdarzenia. Podstawa wyboru przesyłek lub zgłoszeń będących przedmiotem kontroli celnych uwzględnia element losowy.

Artykuł 4g

1.  Zarządzanie ryzykiem na poziomie wspólnotowym, o którym mowa w art. 13 ust. 2 Kodeksu, należy przeprowadzać zgodnie z elektronicznym wspólnym ramowym systemem zarządzania ryzykiem, na który składają się następujące elementy:

2.  Przy pomocy systemu, o którym mowa w ust. 1 lit. a), organy celne wymieniają informacje na temat ryzyka w następujących przypadkach:

Artykuł 4h

1.  Wspólne obszary kontroli priorytetowej obejmują szczególne przeznaczenia celne, rodzaje towarów, trasy przewozu towarów, rodzaje transportu lub przedsiębiorców, które przez pewien okres podlegają analizie podwyższonego poziomu ryzyka oraz wzmożonej kontroli celnej.

2.  Stosowanie wspólnych obszarów kontroli priorytetowej opiera się na jednolitym podejściu do analizy ryzyka oraz – w celu zapewnienia odpowiedniego poziomu kontroli celnych – na wspólnych kryteriach i normach ryzyka przy wyborze towarów lub przedsiębiorców do kontroli.

3.  Kontrole celne wykonywane we wspólnych obszarach kontroli priorytetowej pozostają bez uszczerbku dla innych kontroli przeprowadzanych zwykle przez organy celne.

Artykuł 4i

1.  Wspólne kryteria i normy ryzyka określone w art. 4g ust. 1 lit. c) uwzględniają poniższe elementy:

Informacje wynikające z zastosowania elementów, o których mowa w pierwszym akapicie, są rozpowszechniane za pośrednictwem wspólnotowego celnego systemu zarządzania ryzykiem, o którym mowa w art. 4g ust. 1 lit. a). Będzie on wykorzystywany przez organy celne w ich systemach zarządzania ryzykiem.

2.  Organy celne informują Komisję o wynikach kontroli celnych przeprowadzonych zgodnie z ust. 1.

Artykuł 4j

Przy ustanawianiu wspólnych obszarów kontroli priorytetowej oraz stosowaniu wspólnych kryteriów i norm ryzyka należy uwzględnić poniższe elementy:

▼M33

ROZDZIAŁ 6

System rejestracji i identyfikacji

Artykuł 4k

1.  Numer EORI stosuje się do celów identyfikacji przedsiębiorców i innych osób w ich kontaktach z organami celnymi.

Struktura numeru EORI odpowiada kryteriom ustanowionym w załączniku 38.

2.  W przypadku gdy organem odpowiedzialnym za nadawanie numeru EORI nie jest organ celny, każde państwo członkowskie wyznacza organ lub organy odpowiedzialne za rejestrację przedsiębiorców i innych osób oraz za nadanie im numerów EORI.

Organy celne państwa członkowskiego przekazują Komisji nazwę i dane adresowe organu lub organów odpowiedzialnych za nadanie numeru EORI. Komisja publikuje te informacje w Internecie.

3.  Z zastrzeżeniem ust. 1 państwa członkowskie mogą stosować, jako numer EORI, numer już nadany przedsiębiorcy lub innej osobie przez właściwe organy do celów podatkowych, statystycznych lub innych.

Artykuł 4l

1.  Przedsiębiorca mający siedzibę na obszarze celnym Wspólnoty jest rejestrowany przez organ celny lub wyznaczony organ państwa członkowskiego, w którym ma siedzibę. Przedsiębiorcy składają wniosek o rejestrację przed rozpoczęciem działalności, o której mowa w art. 1 pkt 12. Jednakże przedsiębiorcy, które nie złożyły wniosku o rejestrację, mogą to uczynić podczas pierwszej operacji.

2.  W przypadkach, o których mowa w art. 4k ust. 3, państwa członkowskie mogą zwolnić przedsiębiorcę lub inną osobę z obowiązku ubiegania się o numer EORI.

3.  Jeżeli przedsiębiorca, który nie ma siedziby na obszarze celnym Wspólnoty, nie posiada numeru EORI, jego rejestracji dokonuje organ celny lub wyznaczony organ państwa członkowskiego, w którym po raz pierwszy ten podmiot dokonuje jednej z poniższych czynności:

▼M35

▼M33

4.  Osoby inne niż przedsiębiorcy nie podlegają rejestracji, chyba że spełnione są wszystkie następujące warunki:

5.  W przypadkach, o których mowa w ust. 4:

6.  Przedsiębiorcy i inne osoby mają tylko jeden numer EORI.

7.  Do celów niniejszego rozdziału przy określaniu, czy dana osoba ma siedzibę w państwie członkowskim, stosuje się art. 4 ust. 2 Kodeksu z niezbędnymi zmianami.

Artykuł 4m

1.  Dane rejestracyjne i identyfikacyjne przedsiębiorców lub, w stosownych przypadkach, innych osób, przetwarzane w systemie, o którym mowa w art. 4o, obejmują dane określone w załączniku 38d, z uwzględnieniem szczególnych warunków określonych w art. 4o ust. 4 i 5.

2.  Przy rejestracji przedsiębiorców i innych osób w celu nadania im numeru EORI państwa członkowskie mogą nałożyć na nie wymóg przekazywania danych innych niż dane wymienione w załączniku 38d, jeżeli dane te są konieczne do celów określonych w prawodawstwie krajowym.

3.  Państwa członkowskie mogą nałożyć na przedsiębiorców lub, w stosownych przypadkach, na inne osoby wymóg przekazywania danych, o których mowa w ust. 1 i 2, drogą elektroniczną.

Artykuł 4n

Numer EORI jest stosowany, jeżeli jest to wymagane, we wszystkich kontaktach przedsiębiorców i innych osób z organami celnymi. Jest on również stosowany do wymiany informacji między organami celnymi oraz między organami celnymi i innymi organami na warunkach określonych w art. 4p i 4q.

Artykuł 4o

1.  Państwa członkowskie współpracują z Komisją w celu opracowania centralnego, elektronicznego systemu informacyjnego i komunikacyjnego, w którym przechowywane są dane wymienione w załączniku 38d, przekazywane przez wszystkie państwa członkowskie.

2.  Organy celne współpracują z Komisją celem przetwarzania i wymiany wymienionych w załączniku 38d danych rejestracyjnych i identyfikacyjnych przedsiębiorców i innych osób, między organami celnymi oraz między Komisją i organami celnymi, przy wykorzystaniu systemu, o którym mowa w ust. 1.

Dane inne niż dane wymienione w załączniku 38d nie są przetwarzane w centralnym systemie.

3.  Państwa członkowskie zapewniają aktualizowanie krajowych systemów, ich kompletność i dokładność.

4.  Państwa członkowskie regularnie wprowadzają do centralnego systemu dane wymienione w pkt 1–4 załącznika 38d dotyczące przedsiębiorców i innych osób, za każdym razem, kiedy nadawane są nowe numery EORI lub następują zmiany w tych danych.

5.  Państwa członkowskie regularnie wprowadzają do centralnego systemu dane wymienione w pkt 5–12 załącznika 38d dotyczące przedsiębiorców i innych osób, jeżeli są one dostępne w systemach krajowych, za każdym razem, kiedy nadawane są nowe numery EORI lub następują zmiany w tych danych.

6.  Do centralnego systemu, obok innych danych wymienionych w załączniku 38d, wprowadzane są tylko numery EORI nadane zgodnie z art. 4 l ust. 1–5.

7.  W przypadku gdy stwierdzono, że przedsiębiorca lub osoba inna niż przedsiębiorca zaprzestaje prowadzenia działalności, o której mowa w art. 1 pkt 12, państwa członkowskie odnotowują ten fakt w danych wymienionych w pkt 11 załącznika 38d.

Artykuł 4p

W każdym państwie członkowskim organ wyznaczony zgodnie z art. 4k ust. 2 zapewnia bezpośredni dostęp organów celnych tego państwa członkowskiego do danych, o których mowa w załączniku 38d.

Artykuł 4q

1.  W każdym państwie członkowskim następujące organy mogą, w indywidualnych przypadkach, zapewnić sobie nawzajem bezpośredni dostęp do znajdujących się w ich posiadaniu danych, o których mowa w pkt 1–4 załącznika 38d:

2.  Organy, o których mowa w ust. 1, mogą przechowywać dane, o których mowa w tym ustępie, lub dokonywać między sobą ich wymiany, wyłącznie jeżeli jest to niezbędne do celów spełnienia wymogów prawnych w odniesieniu do przemieszczenia towarów objętych procedurą celną.

3.  Organy celne państwa członkowskiego przekazują Komisji dane adresowe organów, o których mowa w ust. 1. Komisja publikuje te informacje w Internecie.

Artykuł 4r

Numer EORI i dane wymienione w załączniku 38d są przetwarzane w centralnym systemie przez czas wymagany w prawodawstwie państw członkowskich, które wprowadziły dane, o których mowa w art. 4o ust. 4 i 5.

Artykuł 4s

1.  Niniejsze rozporządzenie nie ma wpływu ani nie narusza poziomu ochrony osób fizycznych w odniesieniu do przetwarzania danych osobowych na mocy przepisów prawa wspólnotowego i krajowego, a w szczególności nie zmienia zobowiązań państw członkowskich w odniesieniu do przetwarzania przez nie danych osobowych na mocy dyrektywy 95/46/WE lub zobowiązań instytucji i organów wspólnotowych w odniesieniu do przetwarzania przez nie danych osobowych na mocy rozporządzenia (WE) nr 45/2001 podczas pełnienia przez nie swoich obowiązków.

2.  Dane rejestracyjne i identyfikacyjne przedsiębiorców i innych osób, składające się z zestawu danych określonych w pkt 1, 2 i 3 załącznika 38d, mogą zostać opublikowane przez Komisję w Internecie, wyłącznie jeżeli dany przedsiębiorca lub osoba dobrowolnie udzieliła wyraźnej, świadomej zgody na piśmie. W przypadku udzielenia zgody jest ona przekazywana, zgodnie z prawodawstwem krajowym państw członkowskich, organowi lub organom państw członkowskich wyznaczonym zgodnie z art. 4k ust. 2 lub organom celnym.

3.  Prawa osób w odniesieniu do ich danych rejestracyjnych wymienionych w załączniku 38d i przetwarzanych w krajowych systemach są stosowane zgodnie z przepisami prawa państwa członkowskiego, które przechowuje dane osobowe tych osób, w szczególności, w stosownych przypadkach, z przepisami wdrażającymi dyrektywę 95/46/WE.

Artykuł 4t

Krajowe organy nadzorujące ochronę danych oraz Europejski Inspektor Ochrony Danych, działając w ramach swoich kompetencji, aktywnie współpracują i zapewniają skoordynowany nadzór nad systemem, o którym mowa w art. 4o ust. 1.

▼M10

TYTUŁ II

WIĄŻĄCE INFORMACJE

ROZDZIAŁ 1

Definicje

Artykuł 5

Do celów niniejszego tytułu:

ROZDZIAŁ 2

Procedura uzyskiwania wiążącej informacji - Powiadamianie wnioskodawcy o informacji i przekazywanie jej Komisji

Artykuł 6

1.  Wniosek o udzielenie wiążącej informacji składany jest na piśmie i adresowany bądź do właściwych organów celnych w Państwie Członkowskim lub Państwach Członkowskich, w którym(-ych) informacja ta ma zostać wykorzystana, bądź do właściwych organów celnych w Państwie Członkowskim, w którym osoba składająca wniosek ma swoją siedzibę.

▼M18

Wnioski o udzielenie wiążącej informacji taryfowej sporządzane są z wykorzystaniem formularza zgodnego ze wzorem przedstawionym w załączniku 1B.

▼M10

2.  Wniosek o udzielenie wiążącej informacji taryfowej może dotyczyć tylko jednego rodzaju towarów; wniosek o udzielenie wiążącej informacji o pochodzeniu może dotyczyć tylko jednego rodzaju towarów i okoliczności nadających pochodzenie.

3.  

4.  Jeżeli przyjmując wniosek organy celne uznają, że nie zawiera on wszystkich danych niezbędnych do zajęcia stanowiska w danej sprawie, zwracają się do wnioskodawcy o dostarczenie brakujących danych. Terminy trzech miesięcy i 150 dni określone w art. 7 biegną od chwili, z którą organy celne dysponują wszystkimi danymi niezbędnymi do podjęcia decyzji; organy celne powiadamiają na piśmie wnioskodawcę o przyjęciu wniosku, jak również o dacie, z którą termin rozpoczyna swój bieg.

5.  Wykaz organów celnych, wyznaczonych przez Państwa Członkowskie do przyjmowania wniosków o udzielenie wiążącej informacji lub jej wydawania, opublikowany jest w serii C Dziennika Urzędowego Wspólnot Europejskich.

Artykuł 7

1.  Wiążąca informacja przekazywana jest wnioskodawcy na piśmie w możliwie krótkim terminie.

2.  Informacja jest przekazywana na formularzu, którego wzór przedstawiony jest w załączniku 1 (wiążąca informacja taryfowa) lub załączniku 1a (wiążąca informacja o pochodzeniu). Powiadomienie wskazuje dane, które będą uważane za przekazane jako poufne. Zawarte jest w nim pouczenie o możliwości odwołania określonej w art. 243 Kodeksu.

▼M24

Artykuł 8

1.  W przypadku wiążącej informacji taryfowej organy celne Państw Członkowskich niezwłocznie przesyłają do Komisji następujące informacje:

W przypadku wiążącej informacji dotyczącej pochodzenia organy celne niezwłocznie przesyłają do Komisji stosowne dane szczegółowe o udzielonej wiążącej informacji dotyczącej pochodzenia.

Wspomniane dane przekazywane są za pomocą środków elektronicznych.

2.  Na prośbę Państwa Członkowskiego Komisja przesyła niezwłocznie dane szczegółowe otrzymane zgodnie z ust. 1. Taka transmisja realizowana jest środkami elektronicznymi.

3.  Przesyłane drogą elektroniczną dane wniosku o udzielenie wiążącej informacji taryfowanej, udzielonej wiążącej informacji taryfowej i dane podane na egzemplarzu nr 4 z załącznika 1 przechowywane są w centralnej bazie danych Komisji. Dane związane z wiążącą informacją taryfową, włączając dowolne fotografie, rysunki, broszury itd., mogą zostać udostępnione publicznie przez Internet, z wyjątkiem informacji poufnych zawartych w polach 3 i 8 udzielonej wiążącej informacji taryfowej.

▼M10

ROZDZIAŁ 3

Przepisy stosowane w przypadkach rozbieżności w wiążących informacjach

Artykuł 9

1.  W przypadku istnienia rozbieżnych wiążących informacji:

2.  Do celów stosowania ust. 1, wiążące informacje o pochodzeniu uważa się za rozbieżne, jeżeli nadają różne pochodzenie towarom:

ROZDZIAŁ 4

Skutki prawne wiążących informacji

Artykuł 10

1.  Bez uszczerbku dla art. 5 i 64 Kodeksu, na wiążącą informację może powoływać się tylko jej posiadacz.

2.  

3.  Posiadacz wiążącej informacji taryfowej może korzystać z niej tylko w odniesieniu do określonego towaru, jeżeli wykaże:

4.  Organy celne (w odniesieniu do wiążącej informacji taryfowej) lub organy, określone w ust. 2 lit. b) (w odniesieniu do wiążącej informacji o pochodzeniu) mogą zażądać tłumaczenia tej informacji na język urzędowy lub jeden z języków urzędowych zainteresowanego Państwa Członkowskiego.

Artykuł 11

Wiążąca informacja taryfowa wydawana przez organy celne jednego z Państw Członkowskich od 1 stycznia 1991 r. staje się wiążąca w tym samym stopniu dla właściwych organów wszystkich Państw Członkowskich.

Artykuł 12

1.  Od chwili przyjęcia jednego z aktów lub środków wymienionych w art. 12 ust. 5 Kodeksu, organy celne podejmują wszystkie niezbędne kroki dla zapewnienia, aby wiążące informacje były odtąd wydawane tylko zgodnie z danym aktem lub środkiem.

2.  

3.  Komisja możliwie szybko powiadamia organy celne o datach przyjęcia środków i aktów określonych w niniejszym artykule.

ROZDZIAŁ 5

Przepisy stosowane w przypadku utraty ważności wiążących informacji

Artykuł 13

Jeżeli poprzez zastosowanie przepisów art. 12 ust. 4 zdanie drugie i art. 12 ust. 5 Kodeksu wiążąca informacja zostaje unieważniona lub przestaje być ważna, organ celny, który ją wydał możliwie szybko powiadamia o tym Komisję.

Artykuł 14

1.  Jeżeli posiadacz wiążącej informacji, która przestała być ważna z powodów określonych w art. 12 ust. 5 Kodeksu chciałby skorzystać z możliwości powołania się na taką informację w określonym czasie zgodnie z ust. 6 wymienionego artykułu, powiadamia o tym organy celne, dostarczając wszelkie niezbędne dokumenty uzupełniające pozwalające na sprawdzenie, czy stosowne warunki zostały spełnione.

2.  W wyjątkowych wypadkach, gdy Komisja zgodnie z przepisami art. 12 ust. 7 akapit drugi Kodeksu przyjmuje środek stanowiący odstępstwo od ust. 6 wymienionego artykułu, lub gdy warunki określone w ust. 1 dotyczące możliwości dalszego powoływania się na wiążącą informację nie zostały spełnione, organy celne powiadamiają o tym posiadacza informacji na piśmie.

▼M29

TYTUŁ IIA

UPOWAŻNIENI PRZEDSIĘBIORCY

ROZDZIAŁ 1

Procedura przyznawania świadectw

Sekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 14a

1.  Bez uszczerbku dla stosowania uproszczeń przewidzianych innymi przepisami celnymi, organy celne mogą, po otrzymaniu wniosku od przedsiębiorcy i zgodnie z art. 5a Kodeksu, wystawiać następujące świadectwa upoważnionych przedsiębiorców (zwane dalej „świadectwem AEO”):

2.  Organy celne uwzględniają w odpowiedni sposób szczególne cechy przedsiębiorców, w szczególności odnoszące się do małych i średnich przedsiębiorstw.

Artykuł 14b

1.  Jeżeli posiadacz świadectwa AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. a) lub c) złoży wniosek o wydanie jednego lub kilku pozwoleń, o których mowa w art. 260, 263, 269, 272, 276, 277, 282, 283, 313a, 313b, 324a, 324e, 372, 454a, 912g, organy celne nie badają ponownie tych warunków, które już były badane przy przyznawaniu świadectwa AEO.

2.  W przypadku gdy przywozowa deklaracja skrócona została złożona przez posiadacza świadectwa AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. b) lub c), właściwy urząd celny, przed przybyciem towarów na obszar celny Wspólnoty, może powiadomić upoważnionego przedsiębiorcę, gdy w wyniku analizy ryzyka pod kątem bezpieczeństwa i ochrony dana przesyłka została wybrana do dalszej kontroli fizycznej. Powiadomienie to zostaje dokonane jedynie w przypadku, gdy nie zagraża ono możliwości przeprowadzenia kontroli.

Państwa członkowskie mogą jednakże przeprowadzać kontrolę fizyczną, nawet jeżeli upoważniony przedsiębiorca nie został przed przybyciem towarów na obszar celny Wspólnoty powiadomiony o tym, że dana przesyłka została wybrana do takiej kontroli. W przypadku gdy towary mają opuścić obszar celny Wspólnoty, akapit pierwszy i drugi stosuje się z niezbędnymi zmianami.

3.  Posiadacze świadectwa AEO, o których mowa w art. 14a ust. 1 lit. b) lub c), przywożący lub wywożący towary mogą składać przywozową i wywozową deklarację skróconą zawierającą ograniczone wymogi w zakresie danych określone w sekcji 2.5 załącznika 30A.

Przewoźnicy, spedytorzy lub agenci celni, posiadający świadectwo AEO określone w art. 14a ust. 1 lit. b) lub c) i którzy zajmują się przywozem lub wywozem towarów na rzecz posiadaczy świadectwa AEO określonego w art. 14a ust. 1 lit. b) lub c), mogą również składać przywozowe i wywozowe deklaracje skrócone, zawierające ograniczone wymogi w zakresie danych określone w sekcji 2.5 załącznika 30A.

Od posiadaczy świadectwa AEO, uprawnionych do stosowania ograniczonych wymogów w zakresie danych, można wymagać dostarczenia dodatkowych danych w celu zapewnienia właściwego funkcjonowania systemów określonych w umowach międzynarodowych z krajami trzecimi odnoszących się do wzajemnego uznawania świadectw AEO i środków dotyczących bezpieczeństwa.

4.  Posiadacz świadectwa AEO podlega mniejszej liczbie kontroli fizycznych i kontroli dokumentów niż inni przedsiębiorcy. Organy celne mogą postanowić inaczej w celu uwzględnienia szczególnego zagrożenia lub wymogów kontroli ustanowionych w innych przepisach wspólnotowych.

Jeżeli w następstwie przeprowadzenia analizy ryzyka właściwy organ celny wybiera jednak do celów dalszych kontroli przesyłkę objętą przywozową lub wywozową deklaracją skróconą lub zgłoszeniem celnym złożonym przez upoważnionego przedsiębiorcę, konieczne kontrole należy przeprowadzić w sposób priorytetowy. Jeżeli upoważniony przedsiębiorca złoży stosowny wniosek i po uzgodnieniu z zainteresowanym organem celnym, kontrole te mogą być przeprowadzone w miejscu innym niż dany urząd celny.

5.  Korzyści określone w ust. 1–4 przysługują przedsiębiorcy podającemu niezbędne numery świadectw AEO.

Sekcja 2

Wniosek o świadectwo AEO

Artykuł 14c

1.  Wniosek o wydanie świadectwa AEO należy złożyć w formie pisemnej lub elektronicznej, zgodnie ze wzorem podanym w załączniku 1C.

2.  Jeżeli organ celny uzna, że wniosek ten nie zawiera wszystkich wymaganych danych, zwraca się w ciągu 30 dni kalendarzowych od otrzymania wniosku do przedsiębiorcy składającego wniosek o dostarczenie określonych informacji, uzasadniając swą prośbę.

Bieg terminów, o których mowa w art. 14l ust. 1 i art. 14o ust. 2, rozpoczyna się w dniu, w którym organ celny otrzymał wszelkie informacje konieczne do przyjęcia wniosku. Organy celne informują przedsiębiorcę o przyjęciu wniosku oraz o dacie, od której wymieniony termin rozpoczyna bieg.

Artykuł 14d

1.  Wniosek składa się do jednego z poniższych organów celnych:

Główna księgowość wnioskodawcy, o której mowa w lit. a) i b), obejmuje ewidencję i dokumentację umożliwiającą organowi celnemu sprawdzenie i monitorowanie warunków i kryteriów koniecznych do uzyskania świadectwa AEO.

2.  Jeżeli nie można określić właściwego organu celnego zgodnie z ust. 1, wniosek należy przedłożyć jednemu z następujących organów celnych:

3.  Jeżeli część danej ewidencji i dokumentacji jest przechowywana w innym państwie członkowskim niż państwo członkowskie organu celnego, któremu złożono wniosek zgodnie z ust. 1 lub 2, wnioskodawca odpowiednio wypełnia pola 13, 16, 17 i 18 formularza wniosku, którego wzór zawiera załącznik 1C.

4.  Jeżeli wnioskodawca posiada magazyn lub inne pomieszczenia w innym państwie członkowskim niż państwo członkowskie organu celnego, któremu złożono wniosek zgodnie z ust. 1 lub 2, wnioskodawca umieszcza stosowną informację na ten temat w polu 13 formularza wniosku, którego wzór zawiera załącznik 1C, aby ułatwić kontrolę odpowiednich warunków w magazynie lub w innym pomieszczeniu, przeprowadzaną przez organy celne tego państwa członkowskiego.

5.  Procedurę konsultacyjną, o której mowa w art. 14m, stosuje się w przypadkach określonych w ust. 2, 3 i 4 niniejszego artykułu.

6.  Wnioskodawca zapewnia łatwo dostępny punkt centralny lub określa osobę kontaktową w ramach administracji wnioskodawcy, w celu udostępnienia organom celnym wszystkich informacji koniecznych do udowodnienia spełnienia wymogów dla wydania świadectwa AEO.

7.  W miarę możliwości wnioskodawcy przedkładają konieczne dane organom celnym drogą elektroniczną.

Artykuł 14e

Państwa członkowskie przekazują Komisji wykaz właściwych organów, do których składane są wnioski, jak również przekazują wszelkie kolejne zmiany dotyczące tego wykazu. Komisja przekazuje taką informację innym państwom członkowskim lub udostępnia ją w Internecie.

Organy te pełnią także rolę organów celnych wydających świadectwa AEO.

Artykuł 14f

Wniosek nie zostaje przyjęty w następujących przypadkach:

Sekcja 3

Warunki i kryteria przyznawania świadectwa AEO

Artykuł 14g

Wnioskodawca nie musi posiadać siedziby na obszarze celnym Wspólnoty w następujących przypadkach:

W przypadku, o którym mowa w akapicie pierwszym lit. b), uznaje się, że wnioskodawca spełnił warunki określone w art. 14h, 14i oraz 14j, natomiast musi jeszcze spełnić warunek określony w art. 14k ust. 2.

Artykuł 14h

▼C26

1.  Przestrzeganie wymogów celnych, o których mowa w art. 5a ust. 2 Kodeksu, uznaje się za odpowiednie, jeżeli w ciągu ostatnich trzech lat poprzedzających złożenie wniosku nie doszło do poważnego naruszenia lub powtarzających się naruszeń przepisów celnych przez którąkolwiek z niżej wymienionych osób:

▼M29

Przestrzeganie wymogów celnych można jednak uznać za odpowiednie, jeżeli właściwy organ celny uzna naruszenie za nieistotne w stosunku do liczby lub wielkości operacji celnych, do których się ono odnosi, oraz jeżeli nie budzi ono wątpliwości co do dobrej wiary wnioskodawcy.

2.  Jeżeli osoby pełniące funkcje kontrolne nad przedsiębiorstwem wnioskodawcy mają siedzibę lub miejsce zamieszkania w kraju trzecim, organy celne oceniają przestrzeganie przez nie wymogów celnych na podstawie dostępnej im dokumentacji i informacji.

3.  Jeżeli przedsiębiorstwo wnioskodawcy istnieje krócej niż trzy lata, organy celne oceniają przestrzeganie przez niego wymogów celnych na podstawie dostępnej im dokumentacji i informacji.

Artykuł 14i

Aby umożliwić organom celnym ustalenie, że wnioskodawca dysponuje odpowiednim systemem zarządzania ewidencjami handlowymi oraz, w stosownych przypadkach, ewidencjami transportowymi, o którym mowa w art. 5a ust. 2 tiret drugie Kodeksu, wnioskodawca spełnia następujące wymagania:

Wnioskodawca zwracający się o świadectwo AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. b), nie jest zobowiązany do spełnienia wymogu ustanowionego w akapicie pierwszym lit. c) niniejszego artykułu.

Artykuł 14j

1.  Uznaje się, że warunek dotyczący wypłacalności finansowej wnioskodawcy, o którym mowa w art. 5a ust. 2 tiret trzecie Kodeksu, został spełniony, jeżeli wypłacalność można udowodnić w odniesieniu do ostatnich trzech lat.

Do celów niniejszego artykułu wypłacalność finansowa oznacza dobrą sytuację finansową, która umożliwia wnioskodawcy regulowanie jego zobowiązań stosownie do rodzaju prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

2.  Jeżeli przedsiębiorstwo wnioskodawcy istnieje krócej niż trzy lata, jego wypłacalność finansową sprawdza się na podstawie dostępnej ewidencji i informacji.

Artykuł 14k

1.  Standardy bezpieczeństwa i ochrony w przedsiębiorstwie wnioskodawcy, o których mowa w art. 5a ust. 2 tiret czwarte Kodeksu, uznaje się za odpowiednie, jeżeli spełnione są następujące warunki:

2.  Jeżeli przedsiębiorstwo lotnicze lub żeglugowe, które nie posiada siedziby we Wspólnocie, lecz ma tam oddział regionalny oraz korzysta z uproszczeń ustanowionych w art. 324e, 445 lub 448, składa wniosek o świadectwo AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. b), spełnia ono jeden z następujących warunków:

Jeżeli przedsiębiorstwo lotnicze lub żeglugowe posiada świadectwo, o którym mowa w lit. a) niniejszego ustępu, spełnia ono kryteria ustanowione w ust. 1. Organy celne wydające świadectwa uznają kryteria ustanowione w ust. 1 za spełnione, o ile kryteria wydania świadectwa międzynarodowego są identyczne lub równorzędne z kryteriami ustanowionymi w ust. 1.

3.  Jeżeli wnioskodawca posiada siedzibę we Wspólnocie i jest zarejestrowanym agentem w myśl rozporządzenia (WE) nr 2320/2002 oraz spełnia wymogi przewidziane w rozporządzeniu (WE) nr 622/2003, kryteria ustanowione w ust. 1 uznaje się za spełnione w stosunku do siedziby, dla której przyznano przedsiębiorcy status zarejestrowanego agenta.

4.  Jeżeli wnioskodawca, posiadający siedzibę we Wspólnocie, posiada uznane międzynarodowe świadectwo bezpieczeństwa i/lub świadectwo ochrony wydane na podstawie konwencji międzynarodowych, europejskie świadectwo bezpieczeństwa i/lub świadectwo ochrony wydane na podstawie prawodawstwa wspólnotowego, świadectwo standardów międzynarodowych wydane przez Międzynarodową Organizację Normalizacyjną lub świadectwo standardów europejskich wydane przez Europejską Organizację Normalizacyjną, uznaje się, że kryteria przewidziane w ust. 1 są spełnione w takim zakresie, w jakim kryteria wydania tych świadectw są identyczne lub równorzędne z kryteriami ustanowionymi w niniejszym rozporządzeniu.

Sekcja 4

Procedura wydawania świadectw AEO

Artykuł 14l

1.  Organ celny wydający świadectwo informuje o złożeniu wniosku organy celne wszystkich pozostałych państw członkowskich w ciągu pięciu dni roboczych od daty, w którym otrzymał on wniosek zgodnie z art. 14c, wykorzystując w tym celu system komunikacji, o którym mowa w art. 14x.

2.  W przypadku gdy organ celny jednego z pozostałych państw członkowskich dysponuje istotnymi informacjami, które mogą być przeszkodą w przyznaniu świadectwa, przekazuje takie informacje organowi celnemu wydającemu świadectwo w ciągu 35 dni kalendarzowych od daty otrzymania informacji, o której mowa w ust. 1, wykorzystując w tym celu system komunikacji, o którym mowa w art. 14x.

Artykuł 14m

1.  Konsultacje między organami celnymi państw członkowskich są wymagane w przypadku, gdy analiza jednego lub kilku kryteriów określonych w art. 14g–14k nie może być wykonana przez organ celny wydający świadectwo ze względu na brak informacji lub możliwości sprawdzenia tych informacji. W takich przypadkach organy celne państw członkowskich przeprowadzają konsultacje w ciągu 60 dni kalendarzowych od daty przekazania informacji przez organ celny wydający świadectwo, aby umożliwić wydanie świadectwa AEO lub odrzucenie wniosku w terminie określonym w art. 14o ust. 2.

Jeżeli organ celny proszony o konsultacje nie odpowiada w ciągu 60 dni kalendarzowych, organ wnioskujący o konsultacje może przyjąć, na odpowiedzialność organu celnego proszonego o konsultacje, że kryteria, w sprawie których przeprowadzano konsultacje, są spełnione. Okres ten może zostać przedłużony, jeżeli wnioskodawca podejmuje działania w celu dostosowania się do tych kryteriów i powiadamia o tym organ proszony o konsultacje oraz organ wnioskujący o konsultacje.

2.  W przypadku gdy po sprawdzeniu przewidzianym w art. 14n organ celny proszony o konsultacje stwierdza, że wnioskodawca nie spełnia jednego lub więcej kryteriów, odpowiednio udokumentowane wyniki przekazuje się organowi celnemu wydającemu świadectwo, który wniosek ten odrzuca. Stosuje się art. 14o ust. 4, 5 i 6.

Artykuł 14n

1.  Organ celny wydający świadectwo sprawdza, czy są spełnione określone w art. 14g–14k warunki i kryteria wymagane do wydania świadectwa. Sprawdzenie kryteriów określonych w art. 14k przeprowadza się we wszystkich pomieszczeniach istotnych dla prowadzonej działalności wnioskodawcy podlegającej obowiązkowi celnemu. Organ celny odpowiednio dokumentuje tę kontrolę oraz jej wyniki.

W przypadku gdy ze względu na dużą liczbę pomieszczeń, w których prowadzona jest działalność, okres przewidziany na wydanie świadectwa nie pozwalałby na sprawdzenie wszystkich istotnych pomieszczeń, lecz organ celny nie ma wątpliwości co do utrzymywania przez wnioskodawcę wewnętrznych norm bezpieczeństwa, które są zwykle stosowane we wszystkich pomieszczeniach prowadzenia jego działalności, organ ten może podjąć decyzję o zbadaniu jedynie reprezentatywnej części tych pomieszczeń.

2.  Organ celny wydający świadectwo może przyjąć wnioski przedstawione przez specjalistę w odpowiednich dziedzinach, o których mowa w art. 14i, 14j i 14k, w odniesieniu do warunków i kryteriów określonych w tych artykułach. Specjalista ten nie może mieć powiązań z wnioskodawcą.

Artykuł 14o

1.  Organ celny wydający świadectwo wydaje świadectwo AEO zgodnie ze wzorem podanym w załączniku 1D.

▼M37

2.  Organ celny wydaje świadectwo AEO lub odrzuca wniosek w terminie 120 dni kalendarzowych od daty otrzymania wniosku zgodnie z art. 14c. W przypadku gdy organ celny nie jest w stanie dotrzymać wyznaczonego terminu, okres ten można przedłużyć o kolejnych 60 dni kalendarzowych. W takich przypadkach, przed upływem 120 dni kalendarzowych, organ celny informuje wnioskodawcę o powodach przedłużenia terminu.

▼M29

3.  Okres przewidziany w pierwszym zdaniu ust. 2 można przedłużyć, jeżeli w trakcie sprawdzania kryteriów wnioskodawca podejmuje działania w celu dostosowania do spełnienia tych kryteriów i powiadamia o tym właściwy organ.

4.  W przypadku gdy zachodzi prawdopodobieństwo, że wyniki badania przeprowadzonego zgodnie z art. 14l, 14m i 14n doprowadzą do odrzucenia wniosku, przed odrzuceniem wniosku organ celny wydający świadectwo informuje wnioskodawcę o tych wynikach oraz zapewnia mu możliwość udzielenia odpowiedzi w ciągu 30 dni kalendarzowych. W związku z tym bieg terminu określonego w pierwszym zdaniu ust. 2 ulega zawieszeniu.

5.  Odrzucenie wniosku nie prowadzi do automatycznego cofnięcia żadnego istniejącego pozwolenia udzielonego na podstawie przepisów celnych.

6.  Jeżeli wniosek zostaje odrzucony, organ celny informuje wnioskodawcę o powodach podjęcia takiej decyzji. Wnioskodawca zostaje poinformowany o decyzji o odrzuceniu wniosku w terminach określonych w ust. 2, 3 i 4.

Artykuł 14p

W ciągu 5 dni roboczych organ celny wydający świadectwo informuje organy celne pozostałych państw członkowskich o wydaniu świadectwa AEO, wykorzystując w tym celu system komunikacji, o którym mowa w art. 14x. W tym samym terminie przekazuje się informację o odrzuceniu wniosku.

ROZDZIAŁ 2

Skutki prawne świadectw AEO

Sekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 14q

1.  Świadectwo AEO staje się skuteczne od dziesiątego dnia roboczego, licząc od daty jego wydania.

2.  Świadectwo AEO jest uznawane we wszystkich państwach członkowskich.

3.  Okres ważności świadectwa AEO jest nieograniczony.

4.  Organy celne monitorują, czy upoważniony przedsiębiorca spełnia wymagane warunki i kryteria.

5.  Organ celny wydający świadectwo przeprowadza ponowną ocenę warunków i kryteriów w następujących przypadkach:

W przypadku świadectwa AEO wydanego wnioskodawcy, którego przedsiębiorstwo istnieje krócej niż trzy lata, w ciągu pierwszego roku po wydaniu ma miejsce ścisły monitoring.

Stosuje się art. 14n ust. 2.

Wyniki ponownej oceny udostępnia się organom celnym wszystkich państw członkowskich, wykorzystując w tym celu system komunikacji, o którym mowa w art. 14x.

Sekcja 2

Zawieszenie statusu upoważnionego przedsiębiorcy

Artykuł 14r

1.  Status upoważnionego przedsiębiorcy zostaje zawieszony przez organ celny wydający świadectwo w następujących przypadkach:

Jednakże w przypadku, o którym mowa w lit. b), organ celny może podjąć decyzję o niezawieszaniu statusu upoważnionego przedsiębiorcy, jeżeli uzna naruszenie za nieistotne w stosunku do liczby lub wielkości operacji celnych, do których się ono odnosi, oraz przy braku wątpliwości co do dobrej wiary upoważnionego przedsiębiorcy.

Przed podjęciem decyzji organy celne informują zainteresowanego przedsiębiorcę o poczynionych ustaleniach. Dany przedsiębiorca ma prawo do naprawienia sytuacji oraz/lub do wyrażenia swojego stanowiska w ciągu 30 dni kalendarzowych od daty otrzymania tej informacji.

Jednakże ze względu na rodzaj lub poziom zagrożenia bezpieczeństwa obywateli związanego ze zdrowiem publicznym lub ze środowiskiem naturalnym zawieszenie następuje niezwłocznie. Organ celny, który zawiesza świadectwo AEO, informuje niezwłocznie organy celne pozostałych państw członkowskich, wykorzystując w tym celu system komunikacji, o którym mowa w art. 14x, aby umożliwić im podjęcie właściwych działań.

2.  Jeżeli posiadacz świadectwa AEO nie ureguluje sytuacji, o której mowa w ust. 1 akapit pierwszy lit. a), w ciągu 30 dni kalendarzowych, o których mowa w ust. 1 akapit trzeci, właściwy organ celny powiadamia zainteresowanego przedsiębiorcę o zawieszeniu statusu upoważnionego przedsiębiorcy na okres 30 dni kalendarzowych, aby umożliwić przedsiębiorcy podjęcie wymaganych działań w celu uregulowania sytuacji. Informację tę przekazuje się również do wiadomości organów celnych pozostałych państw członkowskich, wykorzystując w tym celu system komunikacji, o którym mowa w art. 14x.

3.  Jeżeli posiadacz świadectwa AEO popełnił czyn, o którym mowa w ust. 1 akapit pierwszy lit. b), organ celny wydający świadectwo zawiesza status upoważnionego przedsiębiorcy na czas postępowania sądowego. Organ ten powiadamia o tym fakcie posiadacza świadectwa. Informację tę przekazuje się również do wiadomości organów celnych pozostałych państw członkowskich, wykorzystując w tym celu system komunikacji, o którym mowa w art. 14x.

4.  W przypadku gdy zainteresowany przedsiębiorca nie był w stanie uregulować sytuacji w ciągu 30 dni kalendarzowych, natomiast może przedstawić dowód, że spełni warunki, o ile okres zawieszenia zostanie przedłużony, organ celny wydający świadectwo zawiesza status upoważnionego przedsiębiorcy na kolejne 30 dni kalendarzowych.

Artykuł 14s

1.  Zawieszenie nie ma wpływu na postępowanie celne, które już się rozpoczęło przed datą zawieszenia i które nie zostało jeszcze zakończone.

2.  Zawieszenie nie ma automatycznie wpływu na pozwolenia wydane niezależnie od świadectwa AEO, chyba że przyczyny zawieszenia mają również związek z tymi pozwoleniami.

3.  Zawieszenie nie ma automatycznie wpływu na żadne pozwolenie na stosowanie uproszczeń celnych, które zostało udzielone na podstawie świadectwa AEO i w odniesieniu do którego wymagane warunki nadal są spełnione.

4.  W przypadku świadectwa AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. c), jeżeli zainteresowany przedsiębiorca nie spełnia jedynie warunków określonych w art. 14k, status upoważnionego przedsiębiorcy ulega częściowemu zawieszeniu i na wniosek zainteresowanego przedsiębiorcy można wydać nowe świadectwo AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. a).

Artykuł 14t

1.  Jeżeli zainteresowany przedsiębiorca podjął, zgodnie z wymogami organów celnych, środki konieczne w celu spełnienia warunków i kryteriów, które upoważniony przedsiębiorca musi spełnić, organ celny wydający świadectwo cofa zawieszenie i informuje o tym zainteresowanego przedsiębiorcę oraz organy celne pozostałych państw członkowskich. Zawieszenie można cofnąć przed upływem terminu określonego w art. 14r ust. 2 lub 4.

W przypadku, o którym mowa w art. 14s ust. 4, organ celny dokonujący zawieszenia przywraca ważność zawieszonego świadectwa. Następnie organ ten unieważnia świadectwo AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. a).

2.  Jeżeli zainteresowany przedsiębiorca nie podejmuje koniecznych działań w okresie zawieszenia wskazanym w art. 14r ust. 2 lub 4, organ celny wydający świadectwo unieważnia je oraz bezzwłocznie informuje o tym organy celne pozostałych państw członkowskich, wykorzystując w tym celu system komunikacji, o którym mowa w art. 14x.

W przypadku, o którym mowa w art. 14s ust. 4, pierwotne świadectwo zostaje unieważnione i wyłącznie nowe świadectwo AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. a), zachowuje ważność.

Artykuł 14u

1.  W przypadku gdy upoważniony przedsiębiorca czasowo nie jest w stanie spełnić któregokolwiek z kryteriów określonych w art. 14a, może złożyć wniosek o zawieszenie statusu upoważnionego przedsiębiorcy. W takim przypadku upoważniony przedsiębiorca powiadamia organ celny wydający świadectwo, podając termin, w jakim będzie w stanie ponownie spełnić dane kryteria. Powiadamia on także organ celny wydający świadectwo o wszelkich planowanych środkach oraz o harmonogramie ich stosowania.

Powiadomiony organ celny wysyła tę informację do organów celnych pozostałych państw członkowskich, wykorzystując w tym celu system komunikacji, o którym mowa w art. 14x.

2.  Jeżeli upoważniony przedsiębiorca nie ureguluje sytuacji w terminie podanym w swoim powiadomieniu, organ celny wydający świadectwo może przyznać rozsądne odroczenie tego terminu, pod warunkiem że upoważniony przedsiębiorca działał w dobrej wierze. O odroczeniu terminu zostają powiadomione organy celne pozostałych państw członkowskich, za pośrednictwem systemu komunikacji, o którym mowa w art. 14x.

We wszystkich pozostałych przypadkach świadectwo AEO zostaje unieważnione i organ celny wydający świadectwo powiadamia bezzwłocznie organy celne państw członkowskich, wykorzystując w tym celu system komunikacji, o którym mowa w art. 14x.

3.  Jeżeli wymagane środki nie zostają podjęte w okresie zawieszenia, stosuje się art. 14v.

Sekcja 3

Cofnięcie świadectwa AEO

Artykuł 14v

1.  Organ celny wydający świadectwo AEO cofa je w następujących przypadkach:

Jednakże w przypadku, o którym mowa w lit. b), organ celny może podjąć decyzję, że nie cofnie świadectwa AEO, jeżeli uzna naruszenia za nieistotne w stosunku do liczby lub wielkości operacji celnych, do których się ono odnosi, oraz przy braku wątpliwości co do dobrej wiary upoważnionego przedsiębiorcy.

2.  Cofnięcie świadectwa staje się skuteczne od następnego dnia po powiadomieniu o nim.

Jeżeli w przypadku świadectwa AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. c), zainteresowany przedsiębiorca nie spełnia jedynie warunków określonych w art. 14k, organ celny wydający świadectwo cofa je i wydaje nowe świadectwo określone w art. 14a ust. 1 lit. a).

3.  Organ celny wydający świadectwo informuje bezzwłocznie organy celne pozostałych państw członkowskich, wykorzystując w tym celu system komunikacji, o którym mowa w art. 14x.

4.  Poza przypadkami cofnięcia, o których mowa w ust. 1 lit. c) i d), nie zezwala się przedsiębiorcy na złożenie nowego wniosku o wydanie świadectwa AEO przed upływem trzech lat od dnia cofnięcia.

ROZDZIAŁ 3

Wymiana informacji

Artykuł 14w

1.  Upoważniony przedsiębiorca informuje organ celny wydający świadectwo o wszystkich zdarzeniach mających miejsce po wydaniu świadectwa i mogących mieć wpływ na jego dalsze stosowanie lub treść.

2.  Wszelkie istotne informacje, będące w posiadaniu organu celnego wydającego świadectwo, udostępnia się organom celnym pozostałych państw członkowskich, w których upoważniony przedsiębiorca prowadzi działalność podlegającą obowiązkowi celnemu.

3.  Jeżeli organ celny cofa pozwolenie udzielone upoważnionemu przedsiębiorcy na podstawie posiadanego przez niego świadectwa AEO do stosowania konkretnego uproszczenia celnego przewidzianego w art. 260, 263, 269, 272, 276, 277, 282, 283, 313a i 313b, 324a, 324e, 372, 454a, 912g, powiadamia o tym organ celny, który wydał świadectwo AEO.

Artykuł 14x

1.  Elektroniczny system służący do przekazywania i wymiany informacji, określony przez działające w porozumieniu Komisję i organy celne, wykorzystuje się do przekazywania i wymiany informacji pomiędzy organami celnymi oraz do informowania Komisji i przedsiębiorców.

2.  Wykorzystując system, o którym mowa w ust. 1, Komisja i organy celne przechowują następujące informacje i mają do nich dostęp:

3.  Organ celny wydający świadectwo powiadamia biura analizy ryzyka w swoim państwie członkowskim o wydaniu, zmianie, cofnięciu świadectwa AEO, a także o zawieszeniu statusu upoważnionego przedsiębiorcy. Informuje również wszystkie organy wydające świadectwa w pozostałych państwach członkowskich.

4.  Wykaz upoważnionych przedsiębiorców Komisja może podać do wiadomości publicznej za pośrednictwem Internetu, po uzyskaniu uprzedniej zgody zainteresowanego upoważnionego przedsiębiorcy. Wykaz jest aktualizowany.

▼M18 —————

▼B

TYTUŁ IV

POCHODZENIE TOWARÓW

ROZDZIAŁ 1

Pochodzenie Niepreferencyjne

Sekcja 1

Obróbka lub przetworzenie nadające pochodzenie

Artykuł 35

Niniejszy rozdział określa w odniesieniu do materiałów i wyrobów włókienniczych objętych sekcją XI Nomenklatury Scalonej oraz w odniesieniu do niektórych towarów, innych niż materiały i wyroby włókiennicze, rodzaje obróbki lub przetwarzania uważane za spełniające kryteria ustanowione w art. 24 Kodeksu i pozwalające na nadanie wymienionym towarom pochodzenia państwa, w którym nastąpiła obróbka lub przetworzenie.

„Państwo” oznacza, w zależności od przypadku, państwo trzecie lub Wspólnotę.

Podsekcja 1

Materiały i wyroby włókiennicze objęte sekcją XI Nomenklatury Scalonej

Artykuł 36

W odniesieniu do materiałów i wyrobów włókienniczych objętych sekcją XI Nomenklatury Scalonej całkowite przetworzenie, jak określono w art. 37, uważane jest za obróbkę lub przetworzenie nadające pochodzenie w rozumieniu art. 24 Kodeksu.

Artykuł 37

Za całkowite przetworzenie uważana jest obróbka lub przetworzenie, w wyniku którego uzyskane produkty klasyfikuje się pod inną pozycją Nomenklatury Scalonej niż pozycja odpowiadająca użytym materiałom niepochodzącym.

Jednakże w odniesieniu do produktów wymienionych w załączniku 10 za całkowite przetworzenie uważa się jedynie szczególne sposoby przetwarzania podane obok każdego uzyskanego produktu w kolumnie 3 wymienionego załącznika, niezależnie od faktu, czy przetworzenie takie pociąga za sobą zmianę pozycji.

Zasady stosowania reguł zawartych w załączniku 10 są przedstawione w uwagach wprowadzających w załączniku 9.

Artykuł 38

Do celów poprzedniego artykułu następujące czynności są uważane za niewystarczającą obróbkę lub przetworzenie dla nadania statusu produktów pochodzących, niezależnie od tego, czy powodują zmianę pozycji:

Podsekcja 2

Produkty inne niż materiały i wyroby włókiennicze objęte sekcją XI Nomenklatury Scalonej

Artykuł 39

W odniesieniu do wymienionych w załączniku 11 produktów uzyskanych za obróbkę lub przetworzenie nadające pochodzenie na mocy art. 24 Kodeksu uważa się sposoby obróbki i przetworzenia wymienione w kolumnie 3 tego załącznika.

Metoda stosowania reguł zawartych w załączniku 11 jest opisana w uwagach wprowadzających w załączniku 9.

Podsekcja 3

Przepisy wspólne dla wszystkich produktów

Artykuł 40

Jeżeli wykazy w załącznikach 10 i 11 stanowią, że pochodzenie zostało nadane, jeżeli wartość użytych materiałów niepochodzących nie przekracza określonej wartości procentowej ceny ex-works uzyskanych produktów, wartość ta obliczana jest w następujący sposób:

Sekcja 2

Przepisy wykonawcze dotyczące części zapasowych

Artykuł 41

▼M1

1.  Akcesoria, części zamienne i narzędzia dostarczane z jakimkolwiek sprzętem, maszyną, aparatem lub pojazdem, i będące częścią ich standardowego wyposażenia, uważa się za mające to samo pochodzenie co dany sprzęt, maszyna, aparat lub pojazd.

▼B

►M1  2. ◄   Uważa się, że podstawowe części zapasowe do użycia w jakiejkolwiek części urządzenia, maszyny, aparatury lub pojazdu, które dopuszczono do swobodnego obrotu lub uprzednio wywieziono, mają takie samo pochodzenie jak dane urządzenie, maszyna, aparatura lub pojazd, pod warunkiem że warunki przewidziane w niniejszej sekcji zostały spełnione.

Artykuł 42

Domniemanie pochodzenia, określone w poprzednim artykule, jest uznawane tylko:

Artykuł 43

Do celów art. 41:

Artykuł 44

Jeżeli wniosek o wystawienie świadectwa pochodzenia dla podstawowych części zapasowych, określonych w art. 41, został przedstawiony właściwym władzom lub uprawnionym organom Państw Członkowskich, wymienione świadectwo oraz dotyczący go wniosek musi zawierać w polu 6 (numer pozycji, znaki, numery, liczba i rodzaj opakowań; opis towarów) oświadczenie osoby zainteresowanej potwierdzające, że towary w nich wymienione są przeznaczone do zwykłej konserwacji urządzenia, maszyny, aparatury lub pojazdu uprzednio wywiezionego, jak również dokładne dane dotyczące danego urządzenia, maszyny, aparatury lub pojazdu.

Ponadto osoba zainteresowana podaje, o ile jest to możliwe, szczegóły dotyczące świadectwa pochodzenia (organ wystawiający, numer i datę wystawienia świadectwa), na podstawie którego zostało wywiezione urządzenie, maszyna, aparatura lub pojazd, do konserwacji którego części są przeznaczone.

Artykuł 45

Jeżeli pochodzenie podstawowych części zapasowych w rozumieniu art. 41 musi zostać potwierdzone w celudopuszczenia ich do swobodnego obrotu we Wspólnocie poprzez przedstawienie świadectwa pochodzenia, świadectwo to zawiera informacje określone w art. 44.

Artykuł 46

W celu zapewnienia właściwego stosowania reguł ustanowionych w niniejszej sekcji właściwe organy Państw Członkowskich mogą zażądać przedstawienia dodatkowego dowodu, w szczególności:

Sekcja 3

Przepisy wykonawcze dotyczące świadectw pochodzenia

Podsekcja 1

Przepisy dotyczące uniwersalnych świadectw pochodzenia

Artykuł 47

Jeżeli pochodzenie towaru jest lub musi być udowodnione w przywozie poprzez przedstawienie świadectwa pochodzenia, świadectwo to spełnia następujące warunki:

Artykuł 48

1.  Świadectwa pochodzenia wystawiane przez właściwe władze lub upoważnione organy Państw Członkowskich odpowiadają warunkom określonym w art. 47 lit. a) i b).

2.  Świadectwa te, jak również wnioski ich dotyczące, są sporządzone na formularzach zgodnych ze wzorami przedstawionymi w załączniku 12.

3.  Takie świadectwa pochodzenia poświadczają, że towary pochodzą ze Wspólnoty.

Jednakże gdy istnieje konieczność związana z handlem wywozowym, mogą one zaświadczać, że towary pochodzą z określonego Państwa Członkowskiego.

Jeżeli warunki art. 24 Kodeksu spełnione są jedynie w wyniku szeregu czynności lub procesów przeprowadzonych w różnych Państwach Członkowskich, towary mogą być uznane jedynie za posiadające pochodzenie wspólnotowe.

Artykuł 49

Świadectwa pochodzenia wystawiane są na pisemny wniosek osoby zainteresowanej.

Jeżeli uzasadniają to okoliczności, w szczególności gdy wnioskodawca regularnie dokonuje wywozu, Państwa Członkowskie mogą odstąpić od wymogu składania wniosku dla każdej czynności wywozowej, o ile przepisy dotyczące pochodzenia są przestrzegane.

Jeżeli wymagają tego potrzeby handlu, może zostać wystawiona jedna lub kilka dodatkowych kopii świadectwa pochodzenia.

Kopie te muszą być sporządzone na formularzach zgodnych ze wzorem przedstawionym w załączniku 12.

Artykuł 50

1.  Każde świadectwo jest formatu 210 × 297 mm; tolerancja wynosząca do minus 5 mm lub plus 8 mm na długości jest dozwolona. Stosowany papier jest biały, niezawierający ścieru drzewnego, klejony do pisania i o gramaturze minimum 64g/m2 lub 25-30 g/m2, jeżeli stosowany jest papier lotniczy. Przednią stronę świadectwa pokrywa giloszowany nadruk koloru sepii pozwalający ujawnić każdego rodzaju fałszerstwo za pomocą środków mechanicznych lub chemicznych.

2.  Formularz wniosku drukowany jest w języku urzędowym lub w jednym, lub kilku językach urzędowych Państwa Członkowskiego wywozu. Formularz świadectwa pochodzenia drukowany jest w jednym lub kilku językach urzędowych Wspólnoty albo, zależnie od praktyki i wymogów handlu, w innym języku.

3.  Państwa Członkowskie mogą zastrzec sobie prawo do samodzielnego drukowania formularzy świadectw pochodzenia lub zlecić drukowanie zatwierdzonym przez nie drukarniom. W tym przypadku każde świadectwo pochodzenia musi zawierać odniesienie do tego zatwierdzenia. Na każdym świadectwie pochodzenia znajduje się nazwa i adres drukarni lub znak umożliwiający jej identyfikację. Świadectwo posiada również numer seryjny, w postaci nadruku bądź pieczęci, za pomocą którego może zostać zidentyfikowane.

Artykuł 51

Formularz wniosku i świadectwo pochodzenia wypełniane są na maszynie lub odręcznie pismem drukowanym, w sposób identyczny, w jednym z języków urzędowych Wspólnoty lub, zależnie od praktyki i wymogów handlu, w innym języku.

Artykuł 52

Każde świadectwo pochodzenia określone w art. 48 posiada numer seryjny umożliwiający jego identyfikację. Wniosek o wystawienie świadectwa i wszystkie kopie świadectwa mają ten sam numer.

Właściwe organy lub upoważnione agencje Państw Członkowskich mogą dodatkowo umieszczać na tych dokumentach numer wydania

Artykuł 53

Właściwe organy Państw Członkowskich określają dodatkowe dane, jakie mają zostać ewentualnie umieszczone we wniosku. Te dodatkowe dane są ograniczone do niezbędnego minimum.

Każde Państwo Członkowskie powiadamia Komisję o przepisach przyjętych na mocy powyższego akapitu. Komisja niezwłocznie przekazuje te informacje pozostałym Państwom Członkowskim.

Artykuł 54

Właściwe organy lub upoważnione agencje Państw Członkowskich, które wystawiły świadectwa pochodzenia, przechowują wnioski przez okres co najmniej dwóch lat.

Jednakże wnioski te mogą być również przechowywane w formie kopii, o ile posiadają one taką samą moc dowodową, zgodnie z prawem danego Państwa Członkowskiego.

Podsekcja 2

Przepisy szczególne dotyczące świadectw pochodzenia dla niektórych produktów rolnych objętych specjalnymi ustaleniami dotyczącymi przywozu

Artykuł 55

Artykuły 56-65 ustanawiają warunki stosowania świadectwa pochodzenia dla produktów rolnych pochodzących z państw trzecich, objętych specjalnymi niepreferencyjnymi ustaleniami dotyczącymi przywozu, o ile ustalenia te odnoszą się do następujących przepisów.

a)

Świadectwa pochodzenia

Artykuł 56

1.  Świadectwa pochodzenia dla produktów rolnych pochodzących z państw trzecich, objętych specjalnymi niepreferencyjnymi ustaleniami dotyczącymi przywozu, są sporządzane na formularzach zgodnych ze wzorem znajdującym się w załączniku 13.

2.  Świadectwa te wystawiane są przez właściwe organy rządowe zainteresowanych państw trzecich, zwane dalej organami wystawiającymi, jeżeli produkty, których dotyczą wymienione świadectwa, mogą być uważane za pochodzące z tych państw w rozumieniu przepisów obowiązujących we Wspólnocie.

3.  Świadectwa te potwierdzają również wszystkie niezbędne informacje przewidziane w prawodawstwie wspólnotowym regulującym specjalne ustalenia dotyczące przywozu, określone w art. 55.

4.  Bez uszczerbku dla przepisów szczególnych zgodnych ze specjalnymi ustaleniami dotyczącymi przywozu, określonymi w art. 55, okres ważności tych świadectw wynosi dziesięć miesięcy, licząc od dnia ich wystawienia przez organy wystawiające.

Artykuł 57

1.  Świadectwa pochodzenia sporządzone zgodnie z przepisami niniejszej podsekcji mogą składać się jedynie z pojedynczego egzemplarza, opatrzonego napisem „oryginał”, umieszczonym obok tytułu dokumentu.

Jeżeli niezbędne są dodatkowe kopie, obok tytułu dokumentu umieszcza się oznaczenie „kopia”.

2.  Właściwe organy we Wspólnocie uznają za ważny jedynie oryginał świadectwa pochodzenia.

Artykuł 58

1.  Każde świadectwo jest formatu 210 × 297 mm; tolerancja wynosząca do minus 5 mm lub plus 8 mm na długości jest dozwolona. Stosowany papier jest koloru białego, niezawierający ścieru drzewnego, klejony do pisania i o gramaturze nie mniejszej niż 40 g/m2. Przednią stronę świadectwa pokrywa giloszowany nadruk koloru żółtego, pozwalający ujawnić każdego rodzaju fałszerstwo za pomocą środków mechanicznych lub chemicznych.

2.  Formularze świadectwa są drukowane i wypełniane w jednym z języków urzędowych Wspólnoty.

Artykuł 59

1.  Formularze świadectwa pochodzenia wypełniane są pismem maszynowym lub za pomocą środków mechanicznego systemu przetwarzania danych albo w podobny sposób.

2.  Świadectwo nie może nosić śladów wymazań ani dopisków. Naniesione na nim zmiany muszą być dokonane poprzez wykreślenie błędnych danych i naniesienie, o ile zaistnieje taka potrzeba, danych poprawnych. Każda w ten sposób dokonana zmiana musi być parafowana przez jej autora i poświadczona przez organy wystawiające.

Artykuł 60

1.  Świadectwa pochodzenia wystawione zgodnie z art. 56-59 zawierają w polu 5 wszystkie dodatkowe dane, wymagane, o ile zaistnieje taka potrzeba, w celu stosowania specjalnych ustaleń dotyczących przywozu, do których się odnoszą, jak określono w art. 56 ust. 3.

2.  Niewykorzystane miejsca w polach 5, 6 i 7 przekreśla się w taki sposób, aby nie można było dokonać późniejszych uzupełnień.

Artykuł 61

Każde świadectwo pochodzenia zawiera numer seryjny, wydrukowany lub niewydrukowany, umożliwiający identyfikację świadectwa oraz jest opatrzone pieczęcią organu wystawiającego i podpisane przez osobę lub osoby do tego uprawnione.

Świadectwo pochodzenia jest wystawiane przy wywozie towarów, do których ono się odnosi, a organ wystawiający zachowuje kopię każdego wystawionego świadectwa.

Artykuł 62

W drodze wyjątku świadectwo pochodzenia, określone powyżej, może zostać wystawione po wywozie produktów, do których się odnosi, jeżeli nie zostało wystawione przy wywozie z powodu nieumyślnej pomyłki, przeoczenia lub szczególnych okoliczności.

Organy wystawiające mogą nie wystawić z mocą wsteczną świadectwa pochodzenia przewidzianego w art. 56-61 do czasu sprawdzenia, czy dane zawarte we wniosku eksportera odpowiadają danym występującym w dokumentach dotyczących wywozu.

Świadectwa wystawione z mocą wsteczną opatrzone są jednym z następujących wpisów:

▼A1

▼A2

▼M26

▼M30

▼M45

▼B

umieszczonych w polu „Uwagi”

b)

Współpraca administracyjna

Artykuł 63

1.  Jeżeli specjalne ustalenia dotyczące przywozu niektórych produktów rolnych przewidują wykorzystanie świadectwa pochodzenia ustanowionego w art. 56-62, to zastosowanie wymienionych ustaleń uzależnione jest od ustanowienia procedury współpracy administracyjnej, o ile dane ustalenia nie przewidują inaczej.

W tym celu zainteresowane państwa trzecie przekazują Komisji Wspólnot Europejskich:

Komisja przekazuje wszystkie powyższe informacje właściwym organom Państw Członkowskich.

2.  Jeżeli dane państwa trzecie nie przekazują Komisji informacji wyszczególnionych w ust. 1, właściwe organy we Wspólnocie odmawiają prawa do skorzystania ze specjalnych ustaleń dotyczących przywozu.

Artykuł 64

1.  Ponowna weryfikacja świadectw pochodzenia określonych w art. 56-62, dokonywana jest w sposób wyrywkowy i w każdym przypadku, gdy pojawiają się uzasadnione wątpliwości w odniesieniu do autentyczności dokumentu lub prawdziwości zawartych w nim informacji.

Weryfikacja w zakresie pochodzenia przeprowadzana jest z inicjatywy organów celnych.

Do celów stosowania przepisów rolnych weryfikacja może być przeprowadzona, gdzie stosowne, przez inne właściwe organy.

2.  Do celów ust. 1 właściwe organy we Wspólnocie zwracają świadectwo pochodzenia lub jego kopię organowi rządowemu wyznaczonemu przez kraj wywozu, podając, gdzie stosowne, formalne lub materialne powody uzasadniające postępowanie. Dołączają one do zwracanego świadectwa fakturę lub jej kopię, jeżeli zostały one sporządzone, a także dostarczają wszelkich uzyskanych informacji pozwalających przypuszczać, że świadectwo zawiera niedokładne dane lub nie jest autentyczne.

Jeżeli organy celne we Wspólnocie decydują o zawieszeniu stosowania specjalnych ustaleń dotyczących przywozu w czasie oczekiwania na wyniki weryfikacji, dokonują zwolnienia towarów z zastrzeżeniem podjęcia środków zachowawczych, jakie uznają za stosowne.

Artykuł 65

1.  Wyniki ponownej weryfikacji przekazywane są właściwym organom we Wspólnocie w możliwie krótkim czasie.

Wspomniane wyniki muszą pozwalać na określenie, czy świadectwa pochodzenia odesłane na warunkach określonych w powyższym art. 64 odnoszą się do towarów faktycznie wywiezionych i czy towary te mimo wszystko uzasadniają zastosowanie specjalnych ustaleń dotyczących przywozu.

2.  Jeżeli w maksymalnym terminie sześciu miesięcy nie udzielono odpowiedzi na wniosek o dokonanie ponownej weryfikacji, właściwe organy we Wspólnocie nieodwołalnie odmawiają udzielenia zgody na korzystanie ze specjalnych ustaleń dotyczących przywozu.

▼M18

ROZDZIAŁ 2

Preferencyjne pochodzenie

▼M39

Sekcja 1

Ogólny system preferencji (GSP)

Podsekcja 1

Przepisy ogólne

▼M46

Artykuł 66

Niniejsza sekcja ustanawia reguły dotyczące definicji pojęcia „produkty pochodzące”, procedury oraz metody współpracy administracyjnej w tym zakresie do celów stosowania ogólnego systemu preferencji taryfowych (GSP, „System”), przyznawanych przez Unię Europejską krajom rozwijającym się na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 978/2012 ( 4 ).

▼M39

Artykuł 67

1.  Do celów niniejszej sekcji oraz sekcji 1A niniejszego rozdziału stosuje się następujące definicje:

▼M46

▼M39

▼M46

1a.  Do celów ust. 1 lit. a), w przypadkach, w których jest mowa o „kraju korzystającym”, pojęcie to obejmuje również granice morza terytorialnego danego państwa bądź terytorium w rozumieniu Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza (konwencja z dnia 10 grudnia 1982 r., sporządzona w Montego Bay) i nie może przekraczać tych granic.

▼M39

2.  Do celów ust. 1 lit. n) w przypadku, gdy ostatnia obróbka lub przetworzenie zostało zlecone wytwórcy, pojęcie „wytwórcy”, o którym mowa w ust. 1 lit. n) akapit pierwszy, może odnosić się do przedsiębiorstwa, które zatrudniło podwykonawcę.

Artykuł 68

1.  W celu zapewnienia prawidłowego stosowania Systemu, kraje korzystające zobowiązują się:

2.  Współpraca, o której mowa w ust. 1 lit. b), obejmuje:

3.  Kraje korzystające składają Komisji pisemne zobowiązanie, o którym mowa w ust. 1.

Artykuł 69

1.  Kraje korzystające przekazują Komisji nazwy i adresy zlokalizowanych na ich terytorium organów, które:

2.  Kraje korzystające bezzwłocznie powiadamiają Komisję o wszelkich zmianach informacji przekazanych na mocy ust. 1.

3.  Komisja ustanawia elektroniczną bazę danych zarejestrowanych eksporterów na podstawie informacji dostarczanych przez organy rządowe krajów korzystających oraz organy celne państw członkowskich.

Wyłącznie Komisja ma dostęp do całości bazy danych i zawartych w niej danych. Organy, o których mowa w akapicie pierwszym, gwarantują aktualność, kompletność i rzetelność danych przekazywanych Komisji.

Dane wprowadzone do bazy danych, o której mowa w akapicie pierwszym, ogłasza się publicznie, drogą internetową, z wyłączeniem danych poufnych zawartych w polach 2 i 3 wniosku o rejestrację eksportera, o którym mowa w art. 92.

Dane osobowe wprowadzone do bazy danych, o której mowa w akapicie pierwszym, przez państwa członkowskie zgodnie z przepisami niniejszej sekcji przekazuje się lub udostępnia krajom trzecim lub organizacjom międzynarodowym wyłącznie na warunkach określonych w art. 9 rozporządzenia (WE) nr 45/2001.

4.  Niniejsze rozporządzenie w żaden sposób nie zmienia poziomu ochrony osób fizycznych w odniesieniu do przetwarzania danych osobowych na mocy przepisów prawa Unii Europejskiej i prawa krajowego, a w szczególności pozostaje bez uszczerbku dla zobowiązań państw członkowskich w odniesieniu do przetwarzania przez nie danych osobowych na mocy dyrektywy 95/46/WE lub dla zobowiązań instytucji i organów Unii Europejskiej w odniesieniu do przetwarzania przez nie danych osobowych na mocy rozporządzenia (WE) nr 45/2001 w trakcie pełnienia ich obowiązków.

Dane identyfikacyjne i rejestracyjne eksporterów, na które składa się zbiór danych wymieniony w punktach 1, 3 (odnoszące się do opisu działalności), 4 oraz 5 załącznika 13c, zostaną opublikowane przez Komisję w Internecie jedynie w przypadku uprzedniego dobrowolnego udzielenia przez eksporterów szczegółowej, świadomej i pisemnej zgody.

Eksporterom udostępnia się informacje określone w art. 11 rozporządzenia (WE) nr 45/2001.

Prawa osób w odniesieniu do ich danych rejestracyjnych wymienionych w załączniku 13c i przetwarzanych w krajowych bazach danych są wykonywane zgodnie z przepisami prawa państwa członkowskiego, które przechowuje dane osobowe tych osób, wdrażającymi dyrektywę 95/46/WE.

Prawa osób w odniesieniu do przetwarzania ich danych osobowych w centralnej bazie danych, o której mowa w ust. 3 są wykonywane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001.

Krajowe organy nadzorujące ochronę danych oraz Europejski Inspektor Ochrony Danych, działając w ramach swoich kompetencji, czynnie współpracują i zapewniają skoordynowany nadzór nad bazą danych, o której mowa w ust. 3.

Artykuł 70

▼M46

1.  Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria C) wykaz krajów korzystających z podaniem daty, od kiedy uznano, że spełniają one warunki określone w art. 68 i 69. Komisja aktualizuje ten wykaz z chwilą, gdy nowy kraj korzystający spełnia wspomniane warunki oraz gdy dotychczasowy kraj korzystający nie spełnia już tych warunków.

2.  Produkty pochodzące, w rozumieniu niniejszej sekcji, z kraju korzystającego, w ramach dopuszczenia do swobodnego obrotu w Unii Europejskiej korzystają z Systemu jedynie pod warunkiem że ich wywóz nastąpił z kraju korzystającego nie wcześniej niż w dniu wskazanym w wykazie, o którym mowa w ust. 1.

▼M39

3.  Uznaje się spełnienie przez kraj korzystający warunków art. 68 i 69 w dniu przedłożenia przez niego zobowiązania, o którym mowa w art. 68 ust. 1, i przekazania danych, o których mowa w art. 69 ust. 1.

▼M46

Artykuł 71

1.  Niedopełnienie przez właściwe organy kraju korzystającego wymogów art. 68 ust. 1, art. 69 ust. 2, art. 91, 92, 93 lub 97 g, lub systematyczną niezdolność do przestrzegania art. 97h ust. 2 może, zgodnie z art. 21 rozporządzenia (UE) nr 978/2012, skutkować czasowym wycofaniem preferencji przysługujących temu krajowi na mocy Systemu.

2.  Do celów niniejszej sekcji, w przypadku gdy dane państwo lub terytorium zostało usunięte z wykazu krajów korzystających, o którym mowa w art. 70 ust. 1, wymogi określone w art. 68, art. 88 ust. 1 lit. b), art. 97 g ust. 1 lit. a), art. 97 g ust. 3 i art. 97i ust. 1 lit. b) stosuje się nadal wobec tego kraju lub terytorium przez okres trzech lat od daty jego usunięcia z tego wykazu.

▼M39

Podsekcja 2

Definicja pojęcia „produkty pochodzące”

Artykuł 72

Następujące produkty uznaje się za pochodzące z kraju korzystającego:

Artykuł 73

1.  Warunki określone w niniejszej podsekcji wymagane do uzyskania statusu pochodzenia mają być spełnione w zainteresowanym kraju korzystającym.

2.  Jeżeli towary pochodzące wywożone z kraju korzystającego do innego kraju powracają do kraju korzystającego, to są one uważane za niepochodzące, o ile nie można wykazać, zgodnie z wymogami właściwych organów, że:

Artykuł 74

1.  Produkty zgłoszone do dopuszczenia do swobodnego obrotu w Unii Europejskiej muszą być dokładnie tymi samymi produktami, co wywiezione z kraju korzystającego, uznanego za kraj ich pochodzenia. Nie mogą one podlegać żadnym zmianom, być w żaden sposób przetwarzane ani poddawane żadnym czynnościom wykraczającym poza czynności niezbędne dla zachowania ich w dobrym stanie, zanim nie zostaną zgłoszone do dopuszczenia do swobodnego obrotu. Przechowywanie produktów i przesyłek oraz podział przesyłek może mieć miejsce tylko pod kontrolą i na odpowiedzialność eksportera lub następnego posiadacza towarów, przy czym produkty pozostają pod dozorem celnym w kraju (krajach) tranzytu.

2.  Wymogi ust. 1 uznaje się za spełnione, chyba że organy celne mają powody, by przyjąć przeciwne domniemanie; w takich przypadkach, organy celne mogą zażądać od zgłaszającego udokumentowania zgodności, przy czym można ją udowodnić za pomocą wszelkich środków, włącznie z umownym dokumentem przewozowym w rodzaju listu przewozowego, albo też dowodami faktycznymi lub materialnymi, jak oznakowanie lub numeracja opakowań lub innymi dowodami związanymi z samymi towarami.

3.  Ustępy 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku zastosowania kumulacji na mocy art. 84, 85 lub 86.

Artykuł 75

1.  Za całkowicie uzyskane w kraju korzystającym uznaje się następujące produkty:

2.  Określenie „ich statki” i „ich statki-przetwórnie”, użyte w ust. 1 lit. h) oraz i), odnosi się tylko do statków i statków-przetwórni, które spełniają każdy z następujących warunków:

▼M46

3.  Poszczególne warunki określone w ust. 2 mogą być spełniane w państwach członkowskich lub w różnych krajach korzystających, o ile wszystkie te kraje korzystające objęte są kumulacją regionalną zgodnie z art. 86 ust. 1 i 5. W takim przypadku produkty uważa się za pochodzące z kraju korzystającego, pod którego banderą pływa statek lub statek-przetwórnia zgodnie z ust. 2 lit. b).

Akapit pierwszy ma zastosowanie tylko wtedy, gdy spełnione są warunki określone przepisami art. 86 ust. 2 lit. a), c) i d).

▼M39

Artykuł 76

1.  Nie naruszając przepisów art. 78 i 79, produkty, które nie zostały całkowicie uzyskane w danym kraju korzystającym w rozumieniu art. 75, uznaje się za pochodzące z tego kraju, jeżeli spełnione są warunki określone w wykazie w załączniku 13a dla przedmiotowych towarów.

2.  W przypadku produktów, które uzyskały status produktów pochodzących z danego kraju zgodnie z ust. 1 a następnie zostały poddane dalszemu przetwarzaniu w tym samym kraju, i zostały użyte do wytworzenia innych produktów, ewentualne użycie materiałów niepochodzących w trakcie tego wytwarzania nie jest brane pod uwagę.

Artykuł 77

1.  Obowiązek ustalenia, czy spełnione zostały wymogi art. 76 ust. 1, dotyczy każdego produktu.

Jednak w przypadku, gdy odpowiednie reguły polegają na spełnieniu warunku najwyższej dopuszczalnej zawartości materiałów niepochodzących, przez wzgląd na fluktuacje kosztów i kursów wymiany walut wartość materiałów niepochodzących może być obliczana z wykorzystaniem średniej określonej w ust. 2.

2.  W przypadku, o którym mowa w ust. 1 akapit drugi, średnią cenę ex-works produktu oraz średnią wartość użytych materiałów niepochodzących oblicza się, odpowiednio, na podstawie sumy cen ex-works uzyskanych we wszystkich transakcjach sprzedaży produktów w poprzednim roku podatkowym oraz sumy wartości wszystkich materiałów niepochodzących użytych w trakcie wytwarzania produktów w ciągu poprzedniego roku podatkowego zdefiniowanego w kraju wywozu, albo też, w przypadku braku pełnych danych dotyczących całego roku podatkowego, na podstawie krótszego, jednak przynajmniej trzymiesięcznego okresu.

3.  Eksporterzy decydujący się na obliczenie na podstawie średniej stosują taką metodę w ciągu całego roku następującego po roku podatkowym odniesienia, lub, w stosownych przypadkach, w ciągu roku następującego po wspomnianym krótszym okresie przyjętym za okres odniesienia. Mogą oni zaprzestać stosowania takiej metody, o ile w danym roku podatkowym lub skróconym, w co najmniej trzymiesięcznym okresie odniesienia odnotują ustanie fluktuacji kosztów i kursów wymiany walut, które uzasadniały stosowanie takiej metody obliczeń.

4.  Średnie wartości, o których mowa w ust. 2 stosuje się, odpowiednio, jako cenę ex-works oraz wartość materiałów niepochodzących, do celów weryfikacji spełnienia wymogu najwyższej dopuszczalnej zawartości materiałów niepochodzących.

Artykuł 78

1.  Nie naruszając przepisów ust. 3, następujących czynności nie uznaje się za obróbkę lub przetworzenie wystarczające do nadania statusu produktów pochodzących, niezależnie od tego, czy wymogi określone w art. 76 zostały spełnione:

2.  Do celów ust. 1, czynność uznaje się za prostą w przypadku, gdy jej wykonanie nie wymaga szczególnych umiejętności ani maszyn, urządzeń czy narzędzi specjalnie wykonanych lub zainstalowanych w tym celu.

3.  Wszystkie operacje przeprowadzane w kraju korzystającym na danym produkcie powinny być traktowane łącznie do celów określenia, czy obróbka lub przetworzenie dokonane na produkcie mają być traktowane jako niewystarczające w rozumieniu ust. 1.

Artykuł 79

1.  W drodze odstępstwa od art. 76 i z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 niniejszego artykułu, materiały niepochodzące, które zgodnie z warunkami określonymi w wykazie załącznika 13a nie mogą być używane do wytwarzania danego produktu, mogą jednak zostać użyte, pod warunkiem że ich całkowita wartość lub szacowana masa netto w produkcie nie przekracza:

2.  Przepis ust. 1 nie pozwala na przekraczanie jakichkolwiek wartości procentowych określających najwyższą dopuszczalną zawartość materiałów niepochodzących, określoną na mocy reguł ustanowionych w wykazie w załączniku 13a.

3.  Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się do produktów całkowicie uzyskanych w kraju korzystającym w rozumieniu art. 75. Niemniej, nie naruszając przepisów art. 78 i 80 ust. 2, dopuszczalne odchylenie określone w tych ustępach, ma jednak zastosowanie do sumy wszystkich materiałów użytych do wytwarzania produktu, w odniesieniu do których w myśl reguł ustanowionych dla danego produktu w wykazie w załączniku 13a obowiązuje wymóg całkowitego uzyskania materiałów.

Artykuł 80

1.  Jednostką, którą uwzględnia się do celów stosowania przepisów niniejszej sekcji, jest konkretny produkt uznany za jednostkę podstawową dla określania klasyfikacji z zastosowaniem Systemu Zharmonizowanego.

2.  Jeżeli w skład przesyłki wchodzi pewna liczba produktów identycznych, klasyfikowanych pod tą samą pozycją Systemu Zharmonizowanego, przepisy niniejszej sekcji stosuje się z uwzględnieniem każdego produktu oddzielnie.

3.  Jeśli zgodnie z regułą 5 Ogólnych reguł interpretacji Systemu Zharmonizowanego opakowanie jest traktowane łącznie z produktem do celów klasyfikacji, powinno być ono również traktowane łącznie do celów określania pochodzenia.

Artykuł 81

Akcesoria, części zamienne i narzędzia dostarczone ze sprzętem, maszyną, aparatem lub pojazdem, które są częścią typowego wyposażenia i zostały wliczone w cenę ex-works uznaje się za stanowiące całość z tym sprzętem, maszyną, aparatem lub pojazdem.

Artykuł 82

Zestawy w rozumieniu reguły 3 Ogólnych reguł interpretacji Systemu Zharmonizowanego, uznaje się za pochodzące, jeżeli wszystkie elementy zestawu są produktami pochodzącymi.

Jeżeli jednak zestaw składa się z produktów pochodzących i niepochodzących, to jest on w całości uznawany za pochodzący, pod warunkiem że wartość produktów niepochodzących nie przekracza 15 % ceny ex-works zestawu.

Artykuł 83

Przy ustalaniu, czy produkt jest produktem pochodzącym, nie uwzględnia się pochodzenia następujących składników, które mogły zostać użyte w procesie jego wytwarzania:

Podsekcja 3

Kumulacja

Artykuł 84

Kumulacja dwustronna dopuszcza uznawanie produktów pochodzących z Unii Europejskiej użytych w danym kraju korzystającym do wytworzenia produktu za materiały pochodzące z tego kraju, o ile dokonane tam obróbka lub przetworzenie wykraczają poza czynności opisane w art. 78 ust. 1.

Artykuł 85

1.  Jeżeli Norwegia, Szwajcaria i Turcja udzielają ogólnych preferencji taryfowych w odniesieniu do produktów pochodzących z krajów korzystających oraz stosują definicję pojęcia pochodzenia odpowiadającą definicji zawartej w niniejszej sekcji, kumulacja pochodzenia z Norwegią, Szwajcarią lub Turcją dopuszcza uznawanie produktów pochodzących z Norwegii, Szwajcarii lub Turcji za materiały pochodzące z kraju korzystającego, pod warunkiem że dokonane tam obróbka lub przetworzenie wykraczają poza czynności opisane w art. 78 ust. 1.

2.  Ustęp 1 stosuje się pod warunkiem że Turcja, Norwegia i Szwajcaria, na zasadzie wzajemności udzielą takiego samego traktowania produktom pochodzącym z krajów korzystających, zawierającym materiały pochodzące z Unii Europejskiej.

3.  Ustęp 1 nie ma zastosowania do produktów objętych działami od 1 do 24 Systemu Zharmonizowanego.

4.  Komisja Europejska opublikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria C) datę spełnienia warunków ustępów 1 i 2.

Artykuł 86

▼M46

1.  Kumulacja regionalna ma zastosowanie do następujących czterech odrębnych grup regionalnych:

2.  Kumulację regionalną między krajami należącymi do jednej grupy stosuje się wyłącznie przy spełnieniu następujących warunków:

Do celów lit. b), kiedy kwalifikujące czynności obróbki i przetwarzania określone w części II załącznika 13a są zróżnicowane dla poszczególnych krajów uczestniczących w kumulacji, pochodzenie produktów wywożonych z jednego do drugiego kraju grupy regionalnej do celów kumulacji regionalnej ustalane jest w oparciu o reguły, jakie obowiązywałyby w przypadku wywozu do Unii Europejskiej.

W przypadku gdy kraje należące do grupy regionalnej spełniały warunki akapitu pierwszego lit. c) i d) przed dniem 1 stycznia 2011 r., nowe zobowiązanie nie jest wymagane.

▼M39

3.  Materiały wymienione w załączniku 13b są wyłączone z kumulacji regionalnej przewidzianej w ust. 2, o ile:

▼M46

4.  Kumulację regionalną między krajami korzystającymi w ramach jednej grupy regionalnej stosuje się wyłącznie pod warunkiem, że obróbka lub przetwarzanie produktów w kraju korzystającym, w którym materiały te podlegają dalszemu przetwarzaniu lub są użyte do wytwarzania, wykraczają poza czynności określone w art. 78 ust. 1 oraz, w przypadku wyrobów włókienniczych, również poza czynności określone w załączniku 16.

▼C27

W przypadku niespełnienia warunków ustanowionych w akapicie pierwszym produkty uznaje się za pochodzące z kraju grupy regionalnej, mającego największy udział w ogólnej wartości użytych materiałów pochodzących z krajów grupy regionalnej.

▼M39

W przypadku ustalania kraju pochodzenia zgodnie z akapitem drugim, kraj ten podaje się jako kraj pochodzenia na dowodzie pochodzenia sporządzanym przez eksportera produktu do Unii Europejskiej, lub, do czasu wdrożenia systemu zarejestrowanych eksporterów, wystawianym przez organy korzystającego kraju wywozu.

5.  Na wniosek organów kraju korzystającego, należącego do grupy I lub III, Komisja może dopuścić kumulację regionalną między krajami tych grup, pod warunkiem że Komisja uzna, że spełnione są wszystkie z następujących warunków:

▼M46

▼M39

Do wniosku, o którym mowa w akapicie pierwszym, dołącza się dowód spełnienia warunków określonych w tym akapicie. Wniosek jest kierowany do Komisji. Komisja podejmie decyzję w sprawie wniosku, uwzględniając wszystkie elementy mające związek z kumulacją, które uważa za istotne, włącznie z materiałami, które mają być objęte kumulacją.

6.  W przypadku wywozu do Unii Europejskiej produktów wytworzonych w kraju korzystającym grupy I lub grupy III z użyciem materiałów pochodzących z kraju należącego do innej grupy, pochodzenie tych produktów ustala się w następujący sposób:

7.  Na wniosek organów każdego kraju korzystającego, kumulacja rozszerzona między krajem korzystającym a krajem, z którym Unię Europejską łączy wiążąca umowa o wolnym handlu zgodna z art. XXIV Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT), może zostać dopuszczona przez Komisję przy spełnieniu wszystkich następujących warunków:

Wniosek, o którym mowa w akapicie pierwszym, zawiera wykaz materiałów objętych kumulacją oraz dowody spełnienia warunków określonych w akapicie pierwszym lit. a) i b). Wniosek jest kierowany do Komisji. W przypadku zmiany przedmiotowych materiałów, składa się kolejny wniosek.

Z kumulacji rozszerzonej wyłączone są materiały objęte działami od 1 do 24 Systemu Zharmonizowanego.

8.  W przypadku kumulacji rozszerzonej, o której mowa w ust. 7, pochodzenie użytych materiałów oraz dokumenty, jakie należy przedstawić w celu potwierdzenia pochodzenia, określa się zgodnie z regułami ustanowionymi odpowiednią umową o wolnym handlu. Pochodzenie produktów przeznaczonych na wywóz do Unii Europejskiej ustala się zgodnie z regułami pochodzenia ustanowionymi w niniejszej sekcji.

W celu nadania statusu pochodzenia produktowi uzyskanemu, nie jest wymagane poddanie wystarczającej obróbce lub przetworzeniu materiałów pochodzących z kraju, z którym Unię Europejską łączy umowa o wolnym handlu, i użytych w kraju korzystającym do wytworzenia produktu przeznaczonego na wywóz do Unii Europejskiej, pod warunkiem że obróbka lub przetworzenie dokonane w kraju korzystającym wykraczają poza czynności opisane w art. 78 ust. 1.

9.  Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria C) następujące informacje:

Artykuł 87

W przypadku korzystania z kumulacji dwustronnej lub kumulacji z Norwegią, Szwajcarią lub Turcją w połączeniu z kumulacją regionalną, uzyskany produkt nabywa pochodzenie jednego z krajów odpowiedniej grupy regionalnej, określonego zgodnie z art. 86 ust. 4 akapit pierwszy i drugi.

Artykuł 88

1.  Podsekcje 1 i 2 stosuje się odpowiednio w odniesieniu do:

▼M46

▼M39

2.  Jeśli w trakcie obróbki lub przetwarzania produktu użyto materiałów zamiennych pochodzących i niepochodzących, organy celne państw członkowskich mogą, na pisemny wniosek przedsiębiorców, zezwolić na gospodarowanie materiałami w Unii Europejskiej z wykorzystaniem metody rozróżnienia księgowego do celów dalszego wywozu do kraju korzystającego w ramach kumulacji dwustronnej, bez konieczności magazynowania takich materiałów osobno.

3.  Organy celne państw członkowskich mogą uzależnić udzielenie pozwolenia, o którym mowa w ust. 2, od spełnienia warunków, które uznają za stosowne.

Pozwolenia udziela się wyłącznie wtedy, gdy przy zastosowaniu metody, o której mowa w ust. 2, można zagwarantować, że w dowolnym czasie liczba produktów uzyskanych, które mogą być uznane za pochodzące z Unii Europejskiej, nie różni się od liczby możliwej do uzyskania przy zastosowaniu metody fizycznego oddzielenia magazynowanych materiałów.

Po udzieleniu pozwolenia, metoda jest stosowana a jej stosowanie jest rejestrowane na podstawie ogólnych zasad rachunkowości mających zastosowanie w Unii Europejskiej.

4.  Korzystający z metody, o której mowa w ust. 2 sporządza samodzielnie lub, do czasu wdrożenia systemu zarejestrowanych eksporterów, występuje z wnioskiem o dowody pochodzenia dla takiej ilości produktów, jakie mogą być uznane za pochodzące z Unii Europejskiej. Na wniosek organów celnych państw członkowskich korzystający składa oświadczenie dotyczące sposobu zarządzania tymi ilościami.

5.  Organy celne państw członkowskich monitorują korzystanie z pozwolenia, o którym mowa w ust. 2.

Mogą one cofnąć pozwolenie w następujących przypadkach:

Podsekcja 4

Odstępstwa

Artykuł 89

1.  Z własnej inicjatywy lub w odpowiedzi na wniosek danego kraju korzystającego Komisja może przyznać krajowi korzystającemu tymczasowe odstępstwo od przepisów niniejszej sekcji w przypadku, gdy:

2.  Tymczasowe odstępstwo jest ograniczone do okresu trwania skutków czynników wewnętrznych lub zewnętrznych stanowiących podstawę dla jego przyznania lub do czasu potrzebnego krajowi korzystającemu na dostosowanie się do reguł.

3.  Wniosek o odstępstwo przedkłada się na piśmie Komisji. Wniosek zawiera przyczyny, o których mowa w ust. 1, dla których wnioskuje się o przyznanie odstępstwa, oraz odpowiednie dokumenty uzupełniające.

4.  W przypadku przyznania odstępstwa dany kraj korzystający musi spełniać wszelkie wymogi dotyczące informacji, jakie należy dostarczać Komisji w odniesieniu do korzystania z odstępstwa oraz administrowania ilościami, dla których jest ono udzielane.

Podsekcja 5

Procedury wywozowe w kraju korzystającym

Artykuł 90

System stosuje się w następujących przypadkach:

Artykuł 91

1.  Właściwe organy kraju korzystającego ustanawiają i stale aktualizują elektroniczny spis zarejestrowanych eksporterów mających siedzibę na jego terytorium. Spis ten podlega natychmiastowej aktualizacji w przypadku, gdy dany eksporter zostaje wykreślony ze spisu zgodnie z art. 93 ust. 2.

2.  Spis zawiera następujące informacje:

3.  Właściwe organy kraju korzystającego informują Komisję o krajowych systemach numeracji używanych dla oznaczania zarejestrowanych eksporterów. Pierwsze dwa znaki numeru powinien stanowić kod ISO alpha-2 danego kraju.

Artykuł 92

W celu uzyskania rejestracji eksporterzy przedkładają właściwym organom kraju korzystającego wniosek, o którym mowa w art. 69 ust. 1 lit. a), z wykorzystaniem formularza, którego wzór znajduje się w załączniku 13c. Wypełniając wniosek eksporter udziela zgody na przechowywanie dostarczonych informacji w bazie danych Komisji oraz na publikację w Internecie danych nieobjętych klauzulą poufności.

Właściwe organy przyjmują wyłącznie kompletne wnioski.

Artykuł 93

1.  Zarejestrowany eksporter, który nie spełnia już warunków wywozu jakichkolwiek produktów objętych Systemem, lub nie zamierza już dokonywać wywozu takich produktów, informuje właściwe organy kraju korzystającego, które natychmiast usuwają go ze spisu zarejestrowanych eksporterów prowadzonego w tym kraju korzystającym.

2.  Nie naruszając systemu kar i sankcji obowiązującego w kraju korzystającym, jeśli zarejestrowani eksporterzy, umyślnie lub w wyniku zaniedbania, sporządzają lub zlecają sporządzenie oświadczenia o pochodzeniu lub dokumentów uzupełniających, które zawierają nieprawidłowe informacje prowadzące do uzyskania korzyści z preferencyjnego traktowania taryfowego w sposób nieprawidłowy lub stanowiący oszustwo, właściwe organy kraju korzystającego wykreślają eksportera ze spisu zarejestrowanych eksporterów, prowadzonego przez przedmiotowy kraj korzystający.

3.  Bez uszczerbku dla ewentualnych skutków nieprawidłowości stwierdzonych w toku kolejnych kontroli, wykreślenie ze spisu zarejestrowanych eksporterów nie obowiązuje z mocą wsteczną, to znaczy odnosi się wyłącznie do oświadczeń sporządzonych po dacie wykreślenia.

4.  Eksporterzy, którzy zostali wykreśleni ze spisu zarejestrowanych eksporterów przez właściwe organy zgodnie z ust. 2, mogą zostać ponownie umieszczeni w spisie zarejestrowanych eksporterów, kiedy dowiodą właściwym organom kraju korzystającego, że przeprowadzili konieczne działania naprawcze w odniesieniu do stanu, który doprowadził do ich wykreślenia.

Artykuł 94

1.  Eksporterzy zarejestrowani lub niezarejestrowani spełniają następujące obowiązki:

Ewidencja, o której mowa w akapicie pierwszym lit. d), może mieć formę elektroniczną, musi jednak umożliwiać zidentyfikowanie i zlokalizowanie materiałów użytych do wytwarzania produktów wywożonych, w celu potwierdzenia ich pochodzenia.

2.  Obowiązki wynikające z ust. 1 mają również zastosowanie w przypadku dostawców zaopatrujących eksporterów w deklaracje dostawców potwierdzające status pochodzenia dostarczanych przez nich towarów.

Artykuł 95

1.  Eksporter sporządza oświadczenie o pochodzeniu z chwilą wywozu towarów, do których się ono odnosi, o ile przedmiotowe towary można uznać za pochodzące z danego kraju korzystającego, albo też z innego kraju korzystającego zgodnie z art. 86 ust. 4 akapit drugi lub z przepisem art. 86 ust. 6 akapit pierwszy lit. b).

2.  W drodze odstępstwa od ust. 1, oświadczenie o pochodzeniu można wyjątkowo sporządzić po dokonaniu wywozu (oświadczenie retrospektywne), pod warunkiem że przedstawia się je w państwie członkowskim, w którym dokonuje się zgłoszenia o dopuszczenie do swobodnego obrotu, nie później niż w ciągu dwóch lat od wywozu.

3.  Oświadczenie o pochodzeniu eksporter przedstawia swojemu odbiorcy w Unii Europejskiej. Zawiera ono dane określone w załączniku 13d. Oświadczenie o pochodzeniu sporządza się w języku angielskim bądź francuskim.

Może być ono sporządzone na dowolnym dokumencie handlowym pozwalającym na zidentyfikowanie danego eksportera oraz towarów, które obejmuje.

4.  W przypadku zastosowania kumulacji na mocy art. 84, 86 ust. 1, lub art. 86 ust. 5 i 6, eksporter produktu, do wytworzenia którego użyto materiałów pochodzących od strony, z którą dopuszcza się kumulację, opiera się na oświadczeniu o pochodzeniu dostarczonym mu przez dostawcę. W takim przypadku oświadczenie o pochodzeniu sporządzone przez eksportera zawiera oznaczenie [w języku angielskim lub francuskim]: „EU cumulation” lub „Cumul UE” albo „regional cumulation” lub „cumul régional”.

5.  W przypadku zastosowania kumulacji na mocy art. 85, eksporter produktu, do wytworzenia którego użyto materiałów pochodzących od strony, z którą dopuszcza się kumulację, opiera się na dowodzie pochodzenia dostarczonym przez dostawcę, a wystawionym zgodnie z przepisami reguł pochodzenia GSP, w zależności od przypadku dotyczącymi Norwegii, Szwajcarii lub Turcji. W takim przypadku oświadczenie o pochodzeniu sporządzone przez eksportera zawiera odpowiednie oznaczenie: „Norway cumulation” lub „Cumul Norvège”, „Switzerland cumulation” lub „Cumul Suisse”, „Turkey cumulation” lub „Cumul Turquie”.

6.  W przypadku zastosowania kumulacji na mocy art. 86 ust. 7 i 8, eksporter produktu, do wytworzenia którego użyto materiałów pochodzących od strony, z którą dopuszcza się kumulację rozszerzoną, opiera się na dowodzie pochodzenia dostarczonym przez dostawcę, a wystawionym zgodnie z przepisami właściwej umowy o wolnym handlu między Unią Europejską a daną stroną.

W takim przypadku oświadczenie o pochodzeniu sporządzone przez eksportera zawiera oznaczenie „extended cumulation with country x” lub „cumul étendu avec le pays x”.

Artykuł 96

1.  Oświadczenie o pochodzeniu sporządza się dla każdej przesyłki.

2.  Oświadczenie o pochodzeniu ważne jest przez dwanaście miesięcy od daty sporządzenia przez eksportera.

3.  Pojedyncze oświadczenie o pochodzeniu może obejmować kilka przesyłek, pod warunkiem że towary spełniają następujące warunki:

Podsekcja 6

Procedury przy dopuszczeniu do swobodnego obrotu w Unii Europejskiej

Artykuł 97

1.  Zgłoszenie celne o dopuszczenie do swobodnego obrotu zawiera odniesienie do oświadczenia o pochodzeniu. Oświadczenie o pochodzeniu przechowuje się do dyspozycji organów celnych, które mogą zażądać ich przedłożenia w celu weryfikacji zgłoszenia. Organy te mogą również zażądać tłumaczenia oświadczenia na język urzędowy lub jeden z języków urzędowych danego państwa członkowskiego.

2.  Jeżeli zgłaszający wystąpi z wnioskiem o zastosowanie Systemu, nie posiadając oświadczenia o pochodzeniu w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego o dopuszczenie do swobodnego obrotu, zgłoszenie to zostaje uznane za niekompletne w rozumieniu art. 253 ust. 1 i odpowiednio potraktowane.

3.  Przed zgłoszeniem towarów do dopuszczenia do swobodnego obrotu, zgłaszający dokłada należytych starań, by towary spełniały wszelkie reguły ustanowione w niniejszej sekcji, w szczególności sprawdzając:

Artykuł 97a

1.  Następujące produkty są zwolnione z obowiązku sporządzania i przedkładania oświadczenia o pochodzeniu:

2.  Produkty, o których mowa w ust. 1, spełniają następujące warunki:

3.  Do celów ust. 2 lit. a), za przywóz w celach handlowych nie jest uważany przywóz spełniający wszystkie następujące warunki:

Artykuł 97b

1.  Stwierdzenie drobnych niezgodności między treścią oświadczenia o pochodzeniu a zawartością dokumentów przedłożonych organom celnym w celu dopełnienia formalności związanych z przywozem produktów nie unieważnia tym samym oświadczenia o pochodzeniu, jeżeli zostanie odpowiednio dowiedzione, że dany dokument rzeczywiście odpowiada danym produktom.

2.  Oczywiste błędy formalne, takie jak błędy literowe w oświadczeniu o pochodzeniu, nie powinny powodować odrzucenia dokumentu, jeśli błędy te nie wzbudzają wątpliwości co do prawdziwości oświadczeń złożonych w dokumencie.

3.  Oświadczenia o pochodzeniu przedstawiane organom celnym kraju przywozu po terminie ich ważności określonym w art. 96 mogą zostać przyjęte do celów stosowania preferencji taryfowych, jeżeli przedłożenie dokumentów po terminie ostatecznym jest spowodowane wyjątkowymi okolicznościami. W innych przypadkach przedłożenia dowodów z opóźnieniem organy celne kraju przywozu mogą przyjąć oświadczenia o pochodzeniu, jeżeli produkty zostały im przedstawione przed wspomnianym terminem ostatecznym.

Artykuł 97c

1.  Procedura, o której mowa w art. 96 ust. 3 obowiązuje w okresie określonym przez organy celne państw członkowskich.

2.  Organy celne państw członkowskich przywozu nadzorujące kolejne dopuszczenia do swobodnego obrotu weryfikują, czy kolejne przesyłki zawierają części rozmontowanych lub niezmontowanych produktów, dla których sporządzono oświadczenie o pochodzeniu.

Artykuł 97d

1.  W przypadku produktów, które nie zostały jeszcze dopuszczone do swobodnego obrotu, oświadczenie o pochodzeniu można zastąpić jednym lub większą ilością zastępczych oświadczeń o pochodzeniu sporządzonych przez posiadacza towarów, do celów wysyłki części lub całości przedmiotowych produktów do innego miejsca przeznaczenia na obszarze celnym Wspólnoty lub, w stosownych przypadkach, do Norwegii, Szwajcarii lub Turcji. Posiadacz towarów nie musi być zarejestrowanym eksporterem, aby być uprawnionym do sporządzenia zastępczego oświadczenia o pochodzeniu.

2.  W przypadku zastąpienia oświadczenia o pochodzeniu, oryginał oświadczenia o pochodzeniu musi zawierać:

Na oryginale oświadczenia o pochodzeniu umieszcza się wpis „Replaced” lub „Remplacée”, zależnie od przypadku.

3.  Zastępcze oświadczenie o pochodzeniu zawiera następujące dane:

Osoba sporządzająca zastępcze oświadczenie o pochodzeniu może załączyć do niego kopię pierwotnego oświadczenia o pochodzeniu.

4.  Ustępy 1, 2 i 3 stosuje się odpowiednio do oświadczeń zastępujących zastępcze oświadczenia o pochodzeniu. Przepisy ust. 1, 2 i 3 stosuje się odpowiednio do oświadczeń zastępczych sporządzonych przez nadawców produktów w Norwegii, Szwajcarii lub Turcji.

5.  W przypadku produktów korzystających z preferencji taryfowych na mocy odstępstwa udzielonego zgodnie z przepisami art. 89, przewidziane w niniejszym artykule zastąpienie stosuje się wyłącznie do produktów przeznaczonych do Unii Europejskiej. W przypadku produktu, który uzyskał status pochodzenia z zastosowaniem kumulacji regionalnej, zastępcze oświadczenie o pochodzeniu może być sporządzone wyłącznie w przypadku wysyłki produktów do Norwegii, Szwajcarii lub Turcji, o ile kraje te stosują te same reguły kumulacji regionalnej, co Unia Europejska.

6.  Ustępy 1, 2 i 3 stosuje się odpowiednio do oświadczeń zastępujących oświadczenia o pochodzeniu, jeśli przesyłka zostanie podzielona zgodnie z art. 74.

Artykuł 97e

1.  W razie uzasadnionych wątpliwości co do pochodzenia produktów organy celne mogą zażądać od zgłaszającego dostarczenia, w rozsądnym wyznaczonym przez nie terminie, wszelkich dostępnych dokumentów do celów zweryfikowania prawidłowości pochodzenia wskazanego w zgłoszeniu lub jego zgodności z warunkami określonymi w art. 74.

2.  Organy celne mogą zawiesić stosowanie preferencyjnego środka taryfowego na czas procedury weryfikacji ustanowionej w art. 97h, w przypadkach gdy:

3.  Do czasu dostarczenia przez zgłaszającego żądanych informacji, o których mowa w ust. 1, lub dostarczenia wyników procedury weryfikacji, o której mowa w ust. 2, importerowi przedstawia się propozycję zwolnienia produktów, z zastrzeżeniem podjęcia uznanych za konieczne środków zapobiegawczych.

Artykuł 97f

1.  Organy celne państwa członkowskiego przywozu odmawiają prawa do preferencji wynikających z Systemu, bez obowiązku żądania dodatkowych dowodów lub wysyłania wniosku o weryfikację do kraju korzystającego, w przypadku gdy:

2.  W następstwie wniosku o weryfikację w rozumieniu art. 97h skierowanego do właściwych organów kraju korzystającego organy celne państwa członkowskiego przywozu odmawiają objęcia Systemem, w przypadku gdy:

Podsekcja 7

Kontrola pochodzenia

Artykuł 97g

1.  Do celów zapewnienia zgodności z regułami odnoszącymi się do statusu pochodzenia produktów, właściwe organy kraju korzystającego przeprowadzają:

W zakresie, w jakim Norwegia, Szwajcaria i Turcja zawarły porozumienie z Unią Europejską, zobowiązując się do udzielania sobie wzajemnie niezbędnej pomocy w zakresie współpracy administracyjnej, ustęp pierwszy stosuje się odpowiednio do skierowanych do organów celnych Norwegii, Szwajcarii lub Turcji wniosków o weryfikację sporządzonych na ich terytorium zastępczych oświadczeń o pochodzeniu, z możliwością skierowania do tych organów wniosku o dalsze kontaktowanie się z właściwymi organami kraju korzystającego.

Kumulację rozszerzoną dopuszcza się wyłącznie na mocy art. 86 ust. 7 i 8, gdy dany kraj, z którym Unię Europejską łączy wiążąca umowa o wolnym handlu, wyrazi zgodę na dostarczanie krajowi korzystającemu pomocy w zakresie współpracy administracyjnej, na takich samych zasadach, jak w odniesieniu do organów celnych państw członkowskich zgodnie z odpowiednimi przepisami tej umowy o wolnym handlu.

2.  Kontrole, o których mowa w ust. 1 lit. b), zapewniają stałe wypełnianie przez eksporterów spoczywających na nich obowiązków. Przeprowadza się je regularnie, w odstępach ustalonych na podstawie odpowiednich kryteriów analizy ryzyka. W tym celu właściwe organy krajów korzystających wymagają od eksporterów dostarczania kopii lub wykazu sporządzanych przez nich oświadczeń o pochodzeniu.

3.  Właściwe organy krajów korzystających mają prawo domagać się wszelkiego rodzaju dowodów i prowadzić wszelkiego rodzaju przeglądy ksiąg rachunkowych eksportera oraz, w stosownych przypadkach, również zaopatrujących go producentów, w tym również inspekcje w jego zakładach lub wszelkie inne kontrole, jakie uznają za stosowne.

Artykuł 97h

1.  Późniejsze weryfikacje oświadczeń o pochodzeniu przeprowadzane są wyrywkowo lub w każdym przypadku, gdy organy celne państw członkowskich mają uzasadnione wątpliwości co do autentyczności tych dokumentów, statusu pochodzenia danych produktów lub spełnienia innych wymogów niniejszej sekcji.

Występując do właściwych organów kraju korzystającego z wnioskiem o współpracę w celu przeprowadzenia weryfikacji ważności oświadczeń o pochodzeniu, statusu pochodzenia produktów lub obu wymienionych, organy celne państwa członkowskiego w stosownych przypadkach wskazują w swoim wniosku powody, dla których żywią uzasadnione wątpliwości co do ważności oświadczenia o pochodzeniu lub posiadania przez produkty statusu pochodzenia.

Na poparcie wniosku o przeprowadzenie weryfikacji można załączyć kopię oświadczenia o pochodzeniu wraz z wszelkimi dodatkowymi informacjami lub dokumentami wskazującymi, że informacje zawarte w oświadczeniu są nieprawidłowe.

Państwo członkowskie występujące z wnioskiem ustala wstępny, sześciomiesięczny termin przekazania wyników weryfikacji, biegnący od daty wniosku o przeprowadzenie weryfikacji, z wyłączeniem wniosków skierowanych do Norwegii, Szwajcarii lub Turcji do celów weryfikacji zastępczego oświadczenia o pochodzeniu sporządzonego na ich terytoriach na podstawie oświadczenia o pochodzeniu sporządzonego w kraju korzystającym, w którym to przypadku wyznaczany termin przedłuża się do ośmiu miesięcy.

2.  Jeżeli w przypadku uzasadnionych wątpliwości nie uzyskano odpowiedzi w terminie określonym w ust. 1 lub jeżeli odpowiedź nie zawiera informacji wystarczających do ustalenia rzeczywistego pochodzenia produktów, po raz drugi powiadamia się właściwe organy. Ponowne powiadomienie określa kolejny termin nieprzekraczający 6 miesięcy.

Podsekcja 8

Inne przepisy

Artykuł 97i

1.  Podsekcje 5, 6 i 7 stosuje się odpowiednio w odniesieniu do:

2.  Eksporter z Unii Europejskiej na własne żądanie jest uznawany przez organy celne państwa członkowskiego za zarejestrowanego eksportera do celów Systemu, jeżeli spełnia następujące warunki:

Artykuł 97j

1.  Podsekcje 1, 2 i 3 stosuje się odpowiednio przy określaniu, czy produkty można uznać za pochodzące z kraju korzystającego w przypadku wywozu do Ceuty lub Melilli, lub uznać je za pochodzące z Ceuty i Melilli w przypadku wywozu do kraju korzystającego do celów kumulacji dwustronnej.

2.  Podsekcje 5, 6 oraz 7 stosuje się odpowiednio do produktów wywożonych z kraju korzystającego do Ceuty lub Melilli, lub produktów wywożonych z Ceuty i Melilli do kraju korzystającego dla celów kumulacji dwustronnej.

3.  Hiszpańskie organy celne są odpowiedzialne za stosowanie podsekcji 1, 2, 3, 5, 6 i 7 w Ceucie i Melilli.

4.  Do celów określonych w ust. 1 i 2 Ceutę i Melillę uznaje się za jedno terytorium.

▼M39

Sekcja 1 A

Procedury oraz metody współpracy administracyjnej obowiązujące do czasu zastosowania systemu rejestracji eksporterów

Podsekcja 1

Zasady ogólne

Artykuł 97k

1.  Każdy kraj korzystający przestrzega lub zapewnia przestrzeganie:

2.  Właściwe organy krajów korzystających współpracują z Komisją lub państwami członkowskimi, w szczególności:

3.  Jeżeli w kraju korzystającym wyznaczono organ właściwy do wystawiania świadectw pochodzenia na formularzu A, weryfikuje się dokumenty dotyczące pochodzenia i wystawia się świadectwa pochodzenia na formularzu A do celów wywozu do Unii Europejskiej, uznaje się, że dany kraj korzystający zaakceptował warunki określone w ust. 1.

▼M46

4.  Jeżeli krajowi lub terytorium przyznano lub przywrócono status kraju korzystającego w odniesieniu do produktów, o których mowa w rozporządzeniu (UE) nr 978/2012, towary pochodzące z tego kraju bądź terytorium korzystają z ogólnego systemu preferencji, pod warunkiem że zostały wywiezione z tego kraju lub terytorium korzystającego nie wcześniej niż w dniu, o którym mowa w art. 97 s.

▼M39

5.  Dowód pochodzenia jest ważny przez dziesięć miesięcy od daty wystawienia w kraju wywozu i w tym okresie jest przedkładany organom celnym kraju przywozu.

▼M46

6.  Do celów podsekcji 2 i 3 niniejszej sekcji, w przypadku gdy dany kraj lub terytorium usunięto z wykazu krajów korzystających, o którym mowa w art. 97s ust. 2, wymogi określone w art. 97k ust. 2, art. 97 l ust. 5, 97t ust. 3, 4, 6 i 7 oraz art. 97u ust. 1 stosuje się nadal wobec tego kraju lub terytorium przez okres trzech lat od daty jego usunięcia z tego wykazu.

7.  Wymogi, o których mowa w ust. 6, stosuje się wobec Singapuru przez okres trzech lat, począwszy od dnia 1 stycznia 2014 r..

▼M39

Podsekcja 2

Procedury wywozowe w kraju korzystającym

Artykuł 97l

1.  Świadectwa pochodzenia na formularzu A, którego wzór określono w załączniku 17, wystawia się na pisemny wniosek złożony przez eksportera lub jego upoważnionego przedstawiciela, wraz z wszelkimi odpowiednimi dokumentami uzupełniającymi potwierdzającymi, że wywożone towary spełniają warunki wystawienia świadectwa pochodzenia na formularzu A.

2.  Od chwili faktycznej realizacji wywozu lub jego zapewnienia, świadectwo zostaje udostępnione eksporterowi. Można jednak w drodze wyjątku wystawić świadectwo pochodzenia na formularzu A po dokonaniu wywozu produktów, które ono obejmuje, gdy:

3.  Właściwe organy rządowe mogą wystawić świadectwo z mocą wsteczną tylko po sprawdzeniu, czy dane zawarte we wniosku eksportera są zgodne z danymi znajdującymi się w odpowiednich dokumentach wywozowych i czy przy wywozie danych produktów nie zostało wystawione świadectwo pochodzenia na formularzu A zgodne z przepisami niniejszej sekcji. Świadectwa pochodzenia na formularzu A wystawione z mocą wsteczną muszą zawierać w polu 4 adnotację „Issued retrospectively” lub „Délivré a posteriori”.

4.  W przypadku kradzieży, utraty lub zniszczenia świadectwa pochodzenia na formularzu A eksporter może wystąpić do właściwych organów rządowych, które je wystawiły, o wystawienie duplikatu sporządzonego na podstawie dokumentów wywozowych będących w ich posiadaniu. Na wystawionym w ten sposób duplikacie w polu 4 musi być umieszczony wyraz „Duplicata” lub „Duplicate” oraz data wystawienia i numer serii oryginału świadectwa. Duplikat jest ważny od daty wystawienia oryginalnego świadectwa.

5.  W celu ustalenia, czy produkt objęty wnioskiem o wystawienie świadectwa pochodzenia na formularzu A spełnia obowiązujące reguły pochodzenia, właściwe organy rządowe mają prawo zażądać wszelkiego rodzaju dokumentacji lub przeprowadzić wszelkie kontrole, jakie uznają za stosowne.

6.  Wypełnienie pola 2 świadectwa pochodzenia na formularzu A jest nieobowiązkowe. W polu 12 umieszcza się oznaczenie „European Union” („Unia Europejska”) lub nazwę jednego z państw członkowskich. Datę wystawienia świadectwa pochodzenia na formularzu A umieszcza się w polu 11. Podpis wymagany w tym polu, zastrzeżonym do użytku właściwych organów rządowych, które wystawiają świadectwo, jak również podpis osoby upoważnionej reprezentującej eksportera składa się odręcznie w polu 12.

Artykuł 97m

▼M46

1.  Deklaracja na fakturze może być sporządzona przez dowolnego eksportera prowadzącego działalność w kraju korzystającym w odniesieniu do dowolnej przesyłki składającej się z jednego lub większej liczby opakowań zawierających produkty pochodzące o całkowitej wartości nieprzekraczającej kwoty 6 000 EUR, pod warunkiem że procedura ta objęta jest współpracą administracyjną, o której mowa w art. 97k ust. 2.

▼M39

2.  Eksporter sporządzający deklarację na fakturze jest zobowiązany do przedłożenia w każdej chwili, na wniosek organów celnych lub innych właściwych organów rządowych kraju wywozu, wszystkich dokumentów potwierdzających status pochodzenia danych produktów.

3.  Deklaracja na fakturze sporządzana jest przez eksportera w języku angielskim lub francuskim przez wpisanie na maszynie, opieczętowanie lub wydrukowanie na fakturze, specyfikacji wysyłkowej lub innym dowolnym dokumencie handlowym, deklaracji, której tekst podany jest w załączniku 18. Jeśli deklaracja jest sporządzana odręcznie, pisana jest tuszem i drukowanymi literami. Deklaracje na fakturze są opatrzone własnoręcznym, oryginalnym podpisem eksportera.

4.  Stosowanie deklaracji na fakturze podlega następującym warunkom:

5.  W przypadkach zastosowania kumulacji zgodnie z art. 84, 85 lub 86, właściwe organy rządowe kraju korzystającego, które mają wystawić świadectwo pochodzenia na formularzu A dla produktów, do wytworzenia których użyto materiałów pochodzących od strony, z ktrą dopuszcza się kumulację, uwzględniają, co następuje:

W przypadkach, o których mowa w akapicie pierwszym tiret pierwsze, drugie, trzecie i czwarte, pole 4 świadectwa pochodzenia na formularzu A zawiera, w zależności od przypadku, oznaczenie: „EU cumulation”, „Norway cumulation”, „Switzerland cumulation”, „Turkey cumulation”, „regional cumulation”, „extended cumulation with country x” albo „Cumul UE”, „Cumul Norvège”, „Cumul Suisse”, „Cumul Turquie”, „cumul régional”, „cumul étendu avec le pays x”.

Podsekcja 3

Procedury przy dopuszczeniu do swobodnego obrotu w Unii Europejskiej

Artykuł 97n

1.  Świadectwa pochodzenia na formularzu A lub deklaracje na fakturze przedkłada się organom celnym państw członkowskich przywozu, zgodnie z procedurami dotyczącymi zgłoszenia celnego.

2.  Dowody pochodzenia przedstawiane organom celnym kraju przywozu po terminie ich ważności określonym w art. 97k ust. 5 mogą zostać przyjęte do celów stosowania preferencji taryfowych, jeżeli niedotrzymanie ostatecznego terminu przedłożenia dokumentów spowodowane jest wyjątkowymi okolicznościami. W innych przypadkach przedłożenia dowodów z opóźnieniem organy celne kraju przywozu mogą zaakceptować dowody pochodzenia, jeśli produkty zostały im przedłożone przed upływem wspomnianego ostatecznego terminu.

Artykuł 97o

1.  W przypadku gdy na żądanie importera i na warunkach ustanowionych przez organy celne państwa członkowskiego przywozu produkty rozmontowane lub niezmontowane w rozumieniu reguły 2 a) Ogólnych reguł interpretacji Systemu Zharmonizowanego objęte sekcją XVI lub XVII lub pozycją 7308 lub 9406 Systemu Zharmonizowanego są przywożone partiami, przy przywozie pierwszej partii organom celnym przedkłada się pojedynczy dowód pochodzenia takich produktów.

2.  Na wniosek importera i mając na uwadze warunki określone przez organy celne państwa członkowskiego przywozu, przy przywozie pierwszej przesyłki organom celnym można przedłożyć jeden dowód pochodzenia, w przypadku gdy towary:

Procedura ta ma zastosowanie w okresie określonym przez właściwe organy celne.

Artykuł 97p

1.  Jeżeli produkty pochodzące znajdują się pod kontrolą urzędu celnego jednego państwa członkowskiego, oryginalny dowód pochodzenia może zostać zastąpiony, do celów wysyłki wszystkich tych produktów lub niektórych z nich do innego miejsca w Unii Europejskiej, lub, w stosownych przypadkach, do Norwegii, Szwajcarii lub Turcji, jednym lub kilkoma świadectwa pochodzenia na formularzu A.

2.  Zastępcze świadectwa pochodzenia na formularzu A wystawia urząd celny, pod kontrolą którego znajdują się produkty. Świadectwo zastępcze wystawiane jest na podstawie pisemnego wniosku reeksportera.

3.  W prawym górnym polu świadectwa zastępczego należy podać nazwę kraju pośredniczącego, w którym zostało wystawione. W polu 4 należy umieścić oznaczenie „Replacement certificate” lub „Certificat de remplacement”, jak również datę wystawienia oryginalnego świadectwa pochodzenia i jego numer seryjny. Nazwa/imię i nazwisko reeksportera umieszczana(-e) jest w polu 1. Nazwa/imię i nazwisko ostatecznego odbiorcy może zostać umieszczona(-e) w polu 2. Wszystkie dane produktów powrotnie wywożonych umieszczone na oryginale świadectwa przenosi się do pól 3-9, a odniesienia do faktury sporządzonej przez reeksportera umieszcza się w polu 10.

4.  Organy celne, które wystawiły świadectwo zastępcze, poświadczają pole 11. Odpowiedzialność organów ogranicza się jedynie do wystawienia świadectwa zastępczego. Dane szczegółowe z pola 12, dotyczące kraju pochodzenia i kraju przeznaczenia, należy przenieść ze świadectwa oryginalnego. Pole to podpisuje reeksporter. Reeksporter podpisujący to pole w dobrej wierze nie jest odpowiedzialny za prawidłowość danych umieszczonych na świadectwie oryginalnym.

5.  Urząd celny, który ma przeprowadzić czynności, o których mowa w ust. 1, wpisuje na świadectwie oryginalnym masę, numery i rodzaj dostarczonych towarów oraz podaje numery seryjne odpowiedniego świadectwa zastępczego lub świadectw zastępczych. Świadectwo oryginalne przechowywane jest przez właściwy urząd celny przez okres co najmniej trzech lat. Fotokopię świadectwa oryginalnego można dołączyć do świadectwa zastępczego.

6.  W przypadku produktów, które korzystają z preferencji taryfowych na mocy odstępstwa udzielonego zgodnie z przepisami art. 89, przewidzianą w niniejszym artykule procedurę stosuje się wyłącznie do produktów przeznaczonych do Unii Europejskiej. W przypadku produktu, który uzyskał status pochodzenia z zastosowaniem kumulacji regionalnej, zastępcze świadectwo może być sporządzone wyłącznie w przypadku wysyłki produktów do Norwegii, Szwajcarii lub Turcji, o ile kraje te stosują te same reguły kumulacji regionalnej, co Unia Europejska.

Artykuł 97q

1.  Produkty wysyłane w postaci małych przesyłek przez osoby prywatne do osób prywatnych lub stanowiące część bagażu podróżnych uznaje się za produkty pochodzące korzystające z preferencji taryfowych, o których mowa w art. 66, bez wymogu przedłożenia świadectwa pochodzenia na formularzu A lub deklaracji na fakturze, pod warunkiem że:

2.  Przywóz nie jest traktowany jako przywóz w celach handlowych, jeśli spełnione są wszystkie następujące warunki:

3.  Łączna wartość produktów, o których mowa w ust. 2, nie może przekraczać 500 EUR w przypadku małych paczek i 1 200 EUR w przypadku produktów stanowiących część bagażu osobistego podróżnych.

Artykuł 97r

1.  Stwierdzenie drobnych niezgodności między oświadczeniami zawartymi w świadectwie pochodzenia na formularzu A lub w deklaracji na fakturze a oświadczeniami podanymi w dokumentach przedłożonych w urzędzie celnym w celu spełnienia formalności związanych z przywozem produktów nie unieważnia tym samym świadectwa bądź deklaracji, jeżeli zostanie odpowiednio dowiedzione, że dany dokument rzeczywiście odpowiada przedstawionym produktom.

2.  Oczywiste formalne pomyłki na świadectwie pochodzenia na formularzu A, na świadectwie przewozowym EUR.1 lub w deklaracji na fakturze nie powodują nieprzyjęcia dokumentu, jeżeli nie są to pomyłki mogące poddać w wątpliwość poprawność oświadczeń zawartych w dokumencie.

Podsekcja 4

Metody współpracy administracyjnej

Artykuł 97s

1.  Kraje korzystające przekazują Komisji nazwy i adresy organów rządowych z siedzibą na ich terytorium, które są właściwe do wystawiania świadectw pochodzenia na formularzu A oraz wzory pieczęci używanych przez te organy, jak również nazwy i adresy właściwych organów rządowych odpowiedzialnych za kontrolę świadectw pochodzenia na formularzu A i deklaracji na fakturze.

Komisja przekazuje te informacje organom celnym państw członkowskich. Jeśli informacje te są przekazywane w związku ze zmianą dotychczasowych powiadomień, Komisja określa datę wprowadzenia do użytku nowych pieczęci zgodnie z instrukcjami właściwych organów rządowych krajów korzystających. Informacje te przeznaczone są do użytku urzędowego; jeżeli jednak towary są dopuszczane do swobodnego obrotu, dane organy celne mogą zezwolić importerowi lub jego należycie upoważnionemu przedstawicielowi na sprawdzenie wzorów odcisków pieczęci.

Kraje korzystające, które już dostarczyły informacji wymaganych zgodnie z akapitem pierwszym, nie są zobowiązane do ich dalszego dostarczania do czasu, aż informacje te nie ulegną zmianie.

▼M46

2.  Do celów art. 97k ust. 4 Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria C) termin, w którym dany kraj lub terytorium uznany za kraj korzystający lub któremu przywrócono status kraju korzystającego w odniesieniu do produktów, o których mowa w rozporządzeniu (UE) nr 978/2012, spełnił wymóg określony w ust. 1.

▼M39

3.  Komisja przesyła krajom korzystającym wzory odcisków pieczęci stosowanych przez organy celne państw członkowskich do celów wystawiania świadectw przewozowych EUR.1, na wniosek właściwych organów krajów korzystających.

Artykuł 97t

1.  Późniejsze weryfikacje świadectw pochodzenia na formularzu A oraz deklaracji na fakturze przeprowadzane są wyrywkowo lub w każdym przypadku, gdy organy celne państw członkowskich mają uzasadnione wątpliwości co do autentyczności tych dokumentów, statusu pochodzenia danych produktów lub spełnienia innych wymogów niniejszej sekcji.

2.  Składając wniosek o przeprowadzenie późniejszej weryfikacji, organy celne państw członkowskich zwracają świadectwo pochodzenia na formularzu A oraz fakturę, jeżeli została przedłożona, deklarację na fakturze lub kopię tych dokumentów właściwym organom rządowym korzystającego kraju wywozu, podając, stosownie do przypadku, powody wystąpienia z wnioskiem o weryfikację. Wszelkie uzyskane dokumenty lub informacje wskazujące, że informacje podane na dowodzie pochodzenia są nieprawdziwe, są przekazywane wraz z wnioskiem o przeprowadzenie weryfikacji.

Jeżeli organy celne państw członkowskich podejmą decyzję o zawieszeniu preferencji taryfowych w oczekiwaniu na wyniki weryfikacji, oferują importerowi możliwość zwolnienia tych produktów, z zastrzeżeniem podjęcia uznanych za konieczne środków zapobiegawczych.

3.  W przypadku gdy złożony został wniosek o późniejszą weryfikację, weryfikację taką należy przeprowadzić, a jej wyniki przekazać organom celnym państw członkowskich w nieprzekraczalnym terminie sześciu miesięcy lub, w przypadku wniosków kierowanych do Norwegii, Szwajcarii lub Turcji, do celów zweryfikowania zastępczych dowodów pochodzenia sporządzonych na ich terytoriach na podstawie świadectwa pochodzenia na formularzu A lub deklaracji na fakturze sporządzonej w kraju korzystającym, w nieprzekraczalnym terminie ośmiu miesięcy od daty wysłania wniosku. Wyniki powinny umożliwiać stwierdzenie, czy dane świadectwo pochodzenia ma zastosowanie do produktów rzeczywiście wywożonych i czy takie produkty mogą być uznane za pochodzące z kraju korzystającego.

4.  W przypadku świadectw pochodzenia na formularzu A wystawionych z zastosowaniem kumulacji dwustronnej, odpowiedź zawiera kopię (kopie) świadectwa przewozowego (świadectw przewozowych) EUR.1 lub, gdy to konieczne, odpowiednich deklaracji na fakturze.

5.  Jeżeli w przypadku uzasadnionych wątpliwości w określonym w ust. 3 terminie sześciu miesięcy nie uzyskano odpowiedzi lub jeżeli odpowiedź nie zawiera informacji wystarczających do stwierdzenia autentyczności danego dokumentu lub rzeczywistego pochodzenia produktów, właściwe organy powiadamia się drugi raz. Jeżeli po drugim powiadomieniu wyniki kontroli nie zostaną podane do wiadomości organów występujących z wnioskiem w terminie czterech miesięcy od dnia wysłania drugiego powiadomienia, lub jeżeli wyniki te nie pozwalają na stwierdzenie autentyczności danego dokumentu lub rzeczywistego pochodzenia produktów, organy te, z wyłączeniem szczególnych okoliczności, nie wyrażają zgody na zastosowanie preferencji taryfowych.

6.  W przypadku gdy – w świetle procedury weryfikacji lub jakiejkolwiek innej dostępnej informacji – okaże się, że naruszane są reguły pochodzenia, korzystający kraj wywozu, z własnej inicjatywy lub na wniosek organów celnych państw członkowskich przeprowadza odpowiednie dochodzenie lub zleca przeprowadzenie dochodzenia w trybie pilnym, w celu potwierdzenia takich naruszeń i zapobiegania im w przyszłości. W tym celu w dochodzeniu mogą uczestniczyć Komisja lub organy celne państw członkowskich.

7.  Do celów późniejszej weryfikacji świadectw pochodzenia na formularzu A, eksporterzy przechowują wszystkie przydatne dokumenty potwierdzające status pochodzenia danych produktów, a odpowiednie organy administracji rządowej korzystającego kraju wywozu zachowują kopie świadectw, jak również wszelkie odnoszące się do nich dokumenty wywozowe. Dokumenty te przechowuje się przez okres co najmniej trzech lat od końca roku, w którym wystawiono świadectwo pochodzenia na formularzu A.

Artykuł 97u

1.  Przepisy art. 97s i 97t stosuje się również między krajami należącymi do jednej grupy regionalnej do celów przekazywania informacji Komisji bądź też organom celnym państw członkowskich oraz późniejszej weryfikacji świadectw pochodzenia na formularzu A lub deklaracji na fakturze wystawianych zgodnie z regułami regionalnej kumulacji pochodzenia.

2.  Do celów art. 85, 97m i 97p, porozumienie zawarte między Unią Europejską a Norwegią, Szwajcarią i Turcją obejmuje, między innymi, zobowiązanie do udzielania sobie nawzajem niezbędnego wsparcia w zakresie współpracy administracyjnej.

Do celów art. 86 ust. 7 i 8 oraz art. 97k, kraj, z którym Unia Europejska zawarła wiążącą umowę o wolnym handlu, i który wyraził zgodę na udział w kumulacji rozszerzonej z krajem korzystającym, zgadza się tym samym na zapewnianie temu krajowi wsparcia w zakresie współpracy administracyjnej, na takich samych zasadach, jak w odniesieniu do organów celnych państw członkowskich zgodnie z odpowiednimi postanowieniami danej umowy o wolnym handlu.

Podsekcja 5

Procedury do celów kumulacji dwustronnej

Artykuł 97v

1.  Dowód statusu pochodzenia produktów z Unii Europejskiej dostarcza się przez:

2.  Eksporter lub jego upoważniony przedstawiciel umieszcza w polu 2 świadectwa przewozowego EUR.1 oznaczenie: „GSP beneficiary countries” i „EU” lub „pays bénéficiaires du SPG” i „UE”.

3.  Przepisy niniejszej sekcji dotyczące wystawiania, stosowania i późniejszej weryfikacji świadectw pochodzenia na formularzu A, stosuje się odpowiednio w odniesieniu do świadectw przewozowych EUR.1 oraz, z wyłączeniem przepisów dotyczących ich wystawiania, do deklaracji na fakturze.

4.  Organy celne państw członkowskich mogą upoważnić każdego eksportera, zwanego dalej „upoważnionym eksporterem”, dokonującego częstych wysyłek produktów pochodzących z Unii Europejskiej w ramach kumulacji dwustronnej, do sporządzania deklaracji na fakturze, bez względu na wartość przedmiotowych produktów, o ile eksporter ten zapewnia, zgodnie z wymogami organów celnych, wszelkie gwarancje niezbędne do przeprowadzenia weryfikacji:

5.  Organy celne mogą uzależnić przyznanie statusu upoważnionego eksportera od spełnienia warunków, jakie uznają za właściwe. Organy celne nadają upoważnionemu eksporterowi numer pozwolenia celnego, który jest umieszczany na deklaracji na fakturze.

6.  Organy celne monitorują sposób korzystania z pozwolenia przez upoważnionego eksportera. Organy celne mogą w każdej chwili cofnąć pozwolenie.

Mogą również cofnąć pozwolenie w każdym z następujących przypadków:

7.  Od upoważnionego eksportera nie wymaga się podpisywania deklaracji na fakturze, o ile przedłoży on organom celnym swoje pisemne zobowiązanie, w którym przyjmie pełną odpowiedzialność za każdą deklarację na fakturze, która go identyfikuje, tak jakby była podpisana przez niego własnoręcznie.

Podsekcja 6

Ceuta i Melilla

Artykuł 97w

Przepisy niniejszej sekcji dotyczące wystawiania, stosowania i późniejszej weryfikacji dowodów pochodzenia stosuje się odpowiednio do produktów wywożonych z kraju korzystającego do Ceuty i Melilli oraz produktów wywożonych z Ceuty i Melilli do kraju korzystającego dla celów kumulacji dwustronnej.

Ceutę i Melillę uznaje się za jedno terytorium.

Hiszpańskie organy celne są odpowiedzialne za stosowanie niniejszej sekcji w Ceucie i Melilli.

▼M18

Sekcja 2

▼M21

Kraje lub terytoria korzystające, do których majązastosowanie preferencyjne środki taryfowe przyjętejednostronnie przez Wspólnotę w odniesieniu do niektórychkrajów lub terytoriów

▼M39

Artykuł 97x

1.  Do celów niniejszej sekcji stosuje się następujące definicje:

2.  Dla celów ust. 1 lit. f) w przypadku, gdy ostatnie obróbki lub przetworzenia zostały zlecone wytwórcy, pojęcie „wytwórcy”, o którym mowa w ust. 1 lit. f) akapit pierwszy może odnosić się do przedsiębiorstwa, które zatrudniło podwykonawcę.

▼M18

Podsekcja 1

Definicja pojęcia produktów pochodzących

Artykuł 98

▼M21

1.  Do celów stosowania przepisów dotyczących preferencyjnych środków taryfowych przyjętych jednostronnie przez Wspólnotę w odniesieniu do niektórych krajów, grup krajów lub terytoriów (zwanych dalej „krajami lub terytoriami korzystającymi”.), z wyjątkiem określonych w sekcji 1 niniejszego rozdziału oraz krajów i terytoriów zamorskich stowarzyszonych ze Wspólnotą, następujące produkty uważa się za produkty pochodzące z krajów lub terytoriów korzystających:

▼M18

2.  Do celów niniejszej sekcji produkty pochodzące ze Wspólnoty, w rozumieniu ust. 3, które poddano w ►M21  kraju lub terytorium korzystającym ◄ obróbce lub przetworzeniu wykraczającemu poza obróbkę lub przetworzenie określone w art. 101, uważa się za pochodzące z tego ►M21  kraju lub terytorium korzystającego ◄ .

3.  Ustęp 1 stosuje się mutatis mutandis do celów określania pochodzenia produktów uzyskanych we Wspólnocie.

Artykuł 99

1.  Za całkowicie uzyskane w ►M21  kraju lub terytorium korzystającym ◄ lub we Wspólnocie uważa się:

▼M39

▼M18

2.   ►C13  Pojęcia „ich statki” i „przetwórnie” w ◄ ust. 1 lit. f) i g) odnoszą się tylko do statków i statków-przetwórni:

3.  Określenia „ ►M21  kraj lub terytorium korzystające ◄ ” i „Wspólnota” obejmują również wody terytorialne tego ►M21  kraju lub terytorium korzystającego ◄ lub Państw Członkowskich.

4.  Statki działające na pełnym morzu, włącznie ze statkami-przetwórniami, na których złowione ryby poddaje się obróbce lub przetwarzaniu, uważa się za część terytorium ►M21  kraju lub terytorium korzystającego ◄ lub Państwa Członkowskiego, do którego należą, pod warunkiem że spełniają warunki wymienione w ust. 2.

Artykuł 100

Do celów art. 98 produkty, które nie zostały całkowicie uzyskane w ►M21  kraju lub terytorium korzystającym ◄ lub we Wspólnocie, uważa się za poddane wystarczającej obróbce lub przetworzeniu, jeżeli spełnione są warunki określone w wykazie załącznika 15.

Warunki te określają, dla wszystkich produktów objętych niniejszą sekcją, obróbkę lub przetworzenie, którego należy dokonać na materiałach niepochodzących użytych do wytworzenia i mają zastosowanie wyłącznie w stosunku do takich materiałów.

Jeżeli produkt, który nabył status produktu pochodzącego, spełniając warunki określone w wykazie, zostaje użyty do wytworzenia innego produktu, nie mają w odniesieniu do niego zastosowania warunki mające zastosowanie do produktu, do którego zostaje włączony i nie uwzględnia się materiałów niepochodzących, które mogły zostać użyte do jego wytworzenia.

Artykuł 101

▼M22

1.  Bez uszczerbku dla ust. 2, następujące operacje zostają uznane za niewystarczającą obróbkę lub przetworzenie, tak aby nadać status produktów pochodzących niezależnie od tego, czy wymogi art. 100 są spełnione:

▼M39

▼M22

▼M39

▼M39

▼M22

▼M18

2.  Wszystkie czynności przeprowadzone w ►M21  kraju lub terytorium korzystającym ◄ lub we Wspólnocie na danym produkcie rozpatruje się łącznie w celu ustalenia, czy obróbka lub przetworzenie, dokonane na produkcie mają być uznane za niewystarczające w rozumieniu ust.

Artykuł 101a

1.  Jednostką kwalifikacyjną w celu zastosowania przepisów niniejszej sekcji jest poszczególny produkt, który jest uważany za jednostkę podstawową przy określaniu klasyfikacji z wykorzystaniem nomenklatury Zharmonizowanego Systemu.

A zatem:

2.  W przypadku gdy na podstawie ogólnej reguły 5 Zharmonizowanego Systemu opakowanie jest traktowane łącznie z produktem do celów klasyfikacji, powinno być również traktowane łącznie do celów określenia pochodzenia.

Artykuł 102

1.  Na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 100 materiały niepochodzące mogą zostać użyte do wytworzenia danego produktu, pod warunkiem że ich całkowita wartość nie przekracza 10 % ceny ex works produktu.

Jeżeli w wykazie podana jest jedna lub kilka wartości procentowych dla maksymalnej wartości materiałów niepochodzących, stosowanie przepisów pierwszego akapitu nie może powodować przekroczenia tych wartości procentowych.

2.  Przepisy ust. 1 nie mają zastosowania do produktów objętych rozdziałami 50-63 Zharmonizowanego Systemu.

Artykuł 103

Akcesoria, części zapasowe i narzędzia dostarczone ze sprzętem, maszyną, aparaturą lub pojazdem, które są częścią typowego wyposażenia i są wliczone w ich cenę lub nie są ujęte na oddzielnych fakturach, uważa się za stanowiące całość z tym sprzętem, maszyną, aparaturą lub pojazdem.

Artykuł 104

Zestawy, w rozumieniu ogólnej reguły 3 Zharmonizowanego Systemu, uważa się za pochodzące, pod warunkiem że wszystkie komponenty produktu są produktami pochodzącymi. Jednakże jeżeli zestaw składa się z produktów pochodzących i niepochodzących, uważany jest w całości za pochodzący, jeżeli wartość produktów niepochodzących nie przekracza 15 % ceny ex works zestawu.

Artykuł 105

W celu określenia czy produkt jest pochodzący, nie jest niezbędne ustalenie pochodzenia następujących składników, które mogły zostać użyte przy jego wytworzeniu:

Artykuł 106

►C13  Wymienione w niniejszej sekcji warunki dotyczące nabywania statusu pochodzenia ◄ muszą być zawsze wypełnione w ►M21  kraju lub terytorium korzystającym ◄ lub we Wspólnocie.

Jeżeli produkty pochodzące wywożone z ►M21  kraju lub terytorium korzystającego ◄ lub ze Wspólnoty do innego kraju powracają tam, to muszą być uważane je za niepochodzące, chyba że można wykazać zgodnie z wymogami właściwych organów, że:

Artykuł 107

1.  Za przewożone bezpośrednio z ►M21  kraju lub terytorium korzystającego ◄ do Wspólnoty lub ze Wspólnoty do kraju korzystającego uważa się:

2.  Dowodem spełnienia warunków określonych w ust. 1 lit. b) jest przedłożenie właściwym organom celnym Wspólnoty:

Artykuł 108

1.  Produkty pochodzące wysłane z ►M21  kraju lub terytorium korzystającego ◄ na wystawę w innym kraju i sprzedane po wystawie w celu przywozu do Wspólnoty korzystają, w przywozie, z preferencji taryfowych określonych w art. 98, o ile spełniają warunki określone w niniejszej sekcji umożliwiające uznanie ich za pochodzące z ►M21  kraju lub terytorium korzystającego ◄ i pod warunkiem że zgodnie z wymogami właściwych organów celnych Wspólnoty zostanie wykazane, że:

2.  Świadectwo przewozowe EUR1 przedkłada się organom celnym Wspólnoty w normalnym trybie. Musi być w nim podana nazwa i adres wystawy. W miarę potrzeby można zażądać dodatkowych dokumentów potwierdzających rodzaj produktów i warunki, na których były one wystawiane.

3.  Ustęp 1 stosuje się do wszelkich handlowych, przemysłowych, rolnych lub rzemieślniczych wystaw, targów lub podobnych publicznych pokazów, które nie są zorganizowane do celów prywatnych w sklepach czy lokalach w celu sprzedaży produktów zagranicznych i podczas których produkty pozostają pod dozorem celnym.

Podsekcja 2

Dowód pochodzenia

Artykuł 109

Produkty pochodzące z ►M21  krajów lub terytoriów korzystających ◄ z preferencji taryfowych, określonych w art. 98 po przedłożeniu:

a) ŚWIADECTWO PRZEWOZOWE EUR1

Artykuł 110

▼M21

1.  Produkty pochodzące, w rozumieniu niniejszej sekcji, z chwilą przywozu do Wspólnoty kwalifikują się do korzystania z preferencji taryfowych określonych w art. 98, pod warunkiem że zostały one bezpośrednio przetransportowane do Wspólnoty w rozumieniu art. 107, po przedłożeniu świadectwa przewozowego EUR.1, wystawionego przez organy celne lub inne właściwe organy rządowe kraju lub terytorium korzystającego, pod warunkiem 87 kraju lub terytorium korzystającego:

▼M18

2.  Świadectwo przewozowe EUR1 wystawiane jest jedynie w przypadku, gdy może ono stanowić dokumentację wymaganą do celów preferencji taryfowych określonych w art. 98.

3.  Świadectwo przewozowe EUR1 wydawane jest tylko na pisemny wniosek eksportera lub jego upoważnionego przedstawiciela. Wniosek ten sporządzany jest na formularzu, którego wzór znajduje się w załączniku 21, wypełnianym zgodnie z przepisami niniejszej podsekcji.

Wnioski w sprawie świadectw przewozowych EUR1 przechowywane są przez okres co najmniej trzech lat przez właściwe organy wywożącego ►M21  kraju lub terytorium korzystającego ◄ lub eksportującego Państwa Członkowskiego.

4.  Eksporter lub jego upoważniony przedstawiciel przedkłada wraz z wnioskiem każdy odpowiedni dokument uzupełniający udowadniający, że produkty mające zostać wywiezione kwalifikują się do wystawienia świadectwa przewozowego EUR1.

Eksporter zobowiązuje się do przedłożenia, na żądanie właściwych organów, wszelkich dokumentów dowodowych, które mogą być wymagane w celu określenia prawidłowości statusu pochodzenia produktów spełniających warunki do zastosowania preferencji taryfowych oraz do wyrażenia zgody na przeprowadzenie jakiejkolwiek kontroli księgowości oraz wszelkich innych kontroli dokonywanych przez te organy odnośnie do warunków, w których produkty te zostały uzyskane.

5.  Świadectwo przewozowe EUR1 wystawiane jest przez właściwe organy rządowe ►M21  kraju lub terytorium korzystającego ◄ lub przez organy celne eksportującego Państwa Członkowskiego, jeżeli produkty, które mają zostać wywiezione mogą być uważane za pochodzące w rozumieniu niniejszej sekcji.

6.  Ponieważ świadectwo przewozowe EUR1 stanowi dokumentację dowodową do celów stosowania preferencji taryfowych określonych w art. 98, właściwe organy rządowe ►M21  kraju lub terytorium korzystającego ◄ lub organy celne eksportującego Państwa Członkowskiego są odpowiedzialne za podjęcie wszelkich kroków niezbędnych do weryfikacji pochodzenia produktów i sprawdzenia innych oświadczeń znajdujących się na świadectwie.

7.  W celu weryfikacji, czy warunki określone w ust. 5 zostały spełnione, właściwe organy rządowe ►M21  kraju lub terytorium korzystającego ◄ lub organy celne eksportującego Państwa Członkowskiego mają prawo zażądać przedstawienia wszelkiej dokumentacji dowodowej lub przeprowadzić każdą kontrolę, którą uważają za właściwą.

8.  Właściwe organy rządowe ►M21  kraju lub terytorium korzystającego ◄ lub organy celne eksportującego Państwa Członkowskiego są odpowiedzialne za należyte stosowanie formularzy określonych w ust. 1.

9.  Datę wystawienia świadectwa przewozowego EUR1 wpisuje się w części tego świadectwa przeznaczonej dla organów celnych.

10.  Świadectwo przewozowe EUR1 wystawiają właściwe organy ►M21  kraju lub terytorium korzystającego ◄ lub przez organy celne eksportującego Państwa Członkowskiego przy wywozie produktów, których ono dotyczy. Świadectwo jest dostępne dla eksportera od chwili faktycznego dokonania wywozu lub zapewnienia jego dokonania.

Artykuł 111

Jeżeli, na wniosek importera i na warunkach określonych przez organy celne kraju przywozu, produkty zdemontowane lub niezmontowane w rozumieniu ogólnej reguły 2a) Zharmonizowanego Systemu, objęte sekcjami XVI i XVII lub pozycjami 7308 i 9406 Zharmonizowanego Systemu, przywożone są partiami, jeden dowód pochodzenia dla takich produktów jest przedstawiany organom celnym przy przywozie pierwszej części przesyłki.

Artykuł 112

Dowody pochodzenia przedkłada się organom celnym importującego Państwa Członkowskiego zgodnie z procedurą określoną w art. 62 Kodeksu. Organy te mogą wymagać tłumaczenia dowodu pochodzenia oraz załączenia do zgłoszenia przywozowego oświadczenia importera stwierdzającego, że produkty spełniają warunki wymagane dla stosowania przepisów niniejszej sekcji.

Artykuł 113

1.  W drodze odstępstwa od przepisów art. 110 ust. 10 świadectwo przewozowe EUR1 może, w drodze wyjątku, zostać wystawione po wywozie produktów, do których się odnosi, jeżeli:

2.  Właściwe organy mogą wystawić świadectwo przewozowe EUR1 ►C13  retrospektywnie jedynie ◄ po sprawdzeniu, czy dane zawarte we wniosku eksportera odpowiadają danym występującym dokumentach dotyczących wywozu, i że świadectwo przewozowe EUR1 zgodne z przepisami niniejszej sekcji nie zostało wystawione przy wywozie danych produktów.

3.  Świadectwa przewozowe EUR1 ►C13  wystawione retrospektywnie  ◄ opatrzone są jednym z następujących wpisów:

▼A2

▼M26

▼M30

▼M45

▼M18

4.  Wyrazy, określone w ust. 3, należy umieścić w polu „Uwagi” na świadectwie przewozowym EUR1.

Artykuł 114

1.  W przypadku kradzieży, utraty lub zniszczenia świadectwa przewozowego EUR1 eksporter może wystąpić do właściwych organów, które je wystawiły, o wystawienie duplikatu sporządzonego na podstawie dokumentów wywozowych będących w ich posiadaniu.

2.  Duplikat wystawiony w ten sposób opatrzony jest jednym z następujących wpisów:

▼A2

▼M30

▼M45

▼M18

3.  Wpisy, określone w ust. 2, umieszcza się w polu „Uwagi” na świadectwie przewozowym EUR1.

4.  Duplikat, na którym umieszcza się dzień wystawienia oryginalnego świadectwa przewozowego EUR1, ważny jest od tego dnia.

Artykuł 115

Jeżeli produkty pochodzące umieszczone są pod kontrolą urzędu celnego we Wspólnocie, możliwe jest zastąpienie oryginalnego dowodu pochodzenia jednym albo większą liczbą świadectw przewozowych EUR1, do celów przesłania wszystkich lub niektórych z tych produktów do innego miejsca we Wspólnocie. Zastępcze świadectwo(-a) przewozowe EUR1 wystawia urząd celny, pod którego kontrolą znajdują się produkty.

b) DEKLARACJA NA FAKTURZE

Artykuł 116

1.  Deklaracja na fakturze może zostać sporządzona:

2.  Deklaracja na fakturze może być sporządzona, jeśli dane produkty, których dotyczy, można uznać za produkty pochodzące ze Wspólnoty lub z ►M21  kraju lub terytorium korzystającego ◄ , i jeśli spełniają pozostałe wymogi niniejszej sekcji.

3.  Eksporter sporządzający deklarację na fakturze jest zobowiązany do przedstawienia, w dowolnym momencie, na żądanie organów celnych lub innych właściwych organów rządowych kraju wywozu, wszystkich odpowiednich dokumentów potwierdzających status pochodzenia danych produktów a także spełnienie pozostałych wymogów niniejszej sekcji.

4.  Eksporter sporządza deklarację na fakturze wpisując, stemplując lub drukując na fakturze, specyfikacji wysyłkowej lub jakimkolwiek innym dokumencie handlowym deklarację, której treść znajduje się w załączniku 22, używając jednej z wersji językowych określonych w tym załączniku, zgodnie z przepisami prawa krajowego kraju wywozu. Jeżeli deklaracja jest sporządzona odręcznie, to należy ją napisać tuszem drukowanymi literami.

5.  Deklaracje na fakturze są opatrzone odręcznym podpisem eksportera. Jednakże upoważniony eksporter w rozumieniu art. 117, nie jest zobowiązany do podpisywania tych deklaracji, o ile przedstawi organom celnym pisemne zobowiązanie, w którym przyjmie pełną odpowiedzialność za każdą deklarację na fakturze, która identyfikuje go tak, jak gdyby była podpisana przez niego odręcznie.

6.  W przypadkach określonych w ust. 1 lit. b) wykorzystanie deklaracji na fakturze podlega następującym specjalnym warunkom:

Przepisy określone w akapicie pierwszym nie zwalniają eksporterów od spełnienia pozostałych formalności przewidzianych w przepisach celnych lub pocztowych.

Artykuł 117

1.  Organy celne Wspólnoty mogą zezwolić każdemu eksporterowi, zwanemu dalej „upoważnionym eksporterem”, który często dokonuje przesyłek produktów pochodzących ze Wspólnoty, w rozumieniu art. 98 ust. 2, i który przedstawi, zgodnie z wymogami organów celnych, wszelkie gwarancje niezbędne do weryfikacji pochodzenia produktów, jak również przestrzegania wszystkich innych wymogów niniejszej sekcji, na sporządzanie deklaracji na fakturze niezależnie od wartości danych produktów.

2.  Organy celne mogą uzależnić przyznanie statusu upoważnionego eksportera od spełnienia wszelkich warunków, jaki uznają za właściwe.

3.  Organy celne nadają upoważnionemu eksporterowi ►C13  numer pozwolenia celnego, który zamieszcza się w deklaracji na fakturze. ◄

4.  Organy celne kontrolują sposób wykorzystania ►C13  pozwolenia ◄ przez upoważnionego eksportera.

5.  Organy celne mogą w każdej chwili cofnąć ►C13  pozwolenie. ◄ Dokonują tego jeżeli upoważniony eksporter nie daje już gwarancji określonych w ust. 1, nie spełnia warunków określonych w ust. 2 lub w jakikolwiek sposób robi niewłaściwy użytek z ►C13  pozwolenia. ◄

Artykuł 118

1.  Dowód pochodzenia jest ważny przez cztery miesiące od dnia wystawienia w kraju wywozu i przedkłada się go organom celnym kraju przywozu w tym samym terminie.

2.  Dowody pochodzenia przedkładane organom celnym kraju przywozu po upływie ostatecznego terminu przedłożenia, określonego w ust. 1, mogą zostać przyjęte do celów stosowania preferencji taryfowych, określonych w art. 98, jeżeli niedotrzymanie ostatecznego terminu przedłożenia tych dokumentów spowodowane jest zaistnieniem wyjątkowych okoliczności.

3.  W pozostałych przypadkach przedłożenia dowodów pochodzenia z opóźnieniem organy celne kraju przywozu mogą przyjąć dowody pochodzenia, jeżeli produkty zostały przedłożone przed upływem wymienionego ostatecznego terminu.

4.  Na wniosek importera i z uwzględnieniem warunków określonych przez organy celne Państwa Członkowskiego przywozu jeden dowód pochodzenia może zostać przedłożony organom celnym przy przywozie pierwszej przesyłki, jeżeli towary:

Procedura ta jest stosowana w odniesieniu do ilości i okresu, które określą właściwe organy celne. Okres ten nie może w żadnym wypadku przekraczać trzech miesięcy.

Artykuł 119

1.  Produkty przesyłane jako małe paczki przez osoby prywatne do osób prywatnych lub będące częścią bagażu osobistego podróżnych mogą być przywożone jako produkty pochodzące, korzystające z preferencji taryfowych, określonych w art. 98, bez wymogu przedstawiania świadectwa przewozowego EUR1 lub deklaracji na fakturze, pod warunkiem że takie produkty nie są przywożone w celach handlowych oraz zostały zgłoszone jako spełniające warunki wymagane dla zastosowania niniejszej sekcji i nie ma żadnych wątpliwości co do prawdziwości tej deklaracji.

2.  Przywóz, który jest okazjonalny i dotyczy wyłącznie produktów do osobistego użytku ich odbiorców albo podróżnych, lub ich rodzin nie jest uważany za przywóz w celach handlowych, jeśli rodzaj i ilość produktów nie wskazuje na przeznaczenie handlowe.

Ponadto łączna wartość tych produktów nie może przekraczać 500 EUR, w przypadku małych paczek, lub 1 200 EUR, w przypadku produktów stanowiących część bagażu osobistego podróżnych.

Artykuł 120

Stwierdzenie drobnych niezgodności między oświadczeniami umieszczonymi na dowodzie pochodzenia a oświadczeniami podanymi w dokumentach przedłożonych urzędowi celnemu w celu spełnienia formalności dla przywozu produktów, nie oznacza tym samym, że dowód pochodzenia jest nieważny, jeżeli zostanie należycie ustalone, że dokument ten odpowiada przedkładanym produktom.

Oczywiste błędy formalne, takie jak błędy maszynowe w dowodzie pochodzenia, nie powinny powodować odrzucenia dokumentu, jeżeli rodzaj tych błędów nie stwarza wątpliwości co do poprawności oświadczeń zawartych w tym dokumencie.

Podsekcja 3

Metody współpracy administracyjnej

Artykuł 121

1.   ►M21  Kraje lub terytoria korzystające  ◄ przesyłają Komisji nazwy i adresy mieszczących się na ich terytorium organów rządowych upoważnionych do wydawania świadectw przewozowych EUR1, wzory odcisków pieczęci używanych przez te organy, jak również nazwy i adresy odpowiednich organów rządowych odpowiedzialnych za weryfikację świadectw przewozowych EUR1 i deklaracji na fakturze. Pieczęcie te są ważne od dnia otrzymania przez Komisję wzorów tych pieczęci. Komisja przesyła te informacje organom celnym Państw Członkowskich. Jeżeli powiadomienia te są dokonywane w ramach zmian wcześniejszych powiadomień, Komisja podaje dzień wprowadzenia do użytku tych nowych pieczęci, zgodnie z informacjami dostarczonymi przez właściwe organy rządowe ►M21  krajów lub terytoriów korzystających ◄ . Informacje te są do użytku służbowego; jednakże jeżeli towary są dopuszczane do swobodnego obrotu, dane organy celne mogą zezwolić importerom lub ich należycie upoważnionym przedstawicielom na zaznajomienie się z wzorami odcisków pieczęci określonymi w niniejszym ustępie.

2.  Komisja przekazuje ►M21  krajom lub terytoriom korzystającym ◄ wzory odcisków pieczęci używanych przez organy celne Państw Członkowskich w celu wystawienia świadectw przewozowych EUR1.

Artykuł 122

1.  Późniejsze weryfikacje świadectw przewozowych EUR1 i deklaracji na fakturze przeprowadza się wyrywkowo lub w każdym przypadku, gdy organy celne importującego Państwa Członkowskiego lub właściwe organy rządowe ►M21  krajów lub terytoriów korzystających ◄ mają uzasadnione wątpliwości co do autentyczności tych dokumentów, pochodzenia danych produktów lub spełniania innych wymogów niniejszej sekcji.

2.  Do celów stosowania przepisów ust. 1, właściwe organy importującego Państwa Członkowskiego lub ►M21  kraju lub terytorium korzystającego ◄ odsyłają świadectwo przewozowe EUR.1 oraz fakturę, jeżeli została przedłożona, deklarację na fakturze lub kopię tych dokumentów właściwym organom wywożącego ►M21  kraju lub terytorium korzystającego ◄ albo Państwa Członkowskiego, podając, gdzie stosowne, powody uzasadniające przeprowadzenie takiej weryfikacji. Wszystkie dokumenty i uzyskane informacje, sugerujące, że dane informacje znajdujące się na dowodzie pochodzenia są nieprawidłowe przekazuje się na poparcie wniosku o przeprowadzenie weryfikacji.

Jeżeli w oczekiwaniu na wyniki weryfikacji zainteresowane organy celne w importującym Państwie Członkowskimdecydują o zawieszeniu preferencji taryfowych, określonych w art. 98, oferują importerowi zwolnienie produktów, z zastrzeżeniem zastosowania środków ostrożności uznanych za niezbędne.

3.  Jeżeli z wnioskiem o późniejszą weryfikację wystąpiono zgodnie z przepisami ust. 1, taka weryfikacja jest przeprowadzana, a jej wyniki przekazywane organom celnym Państwa Członkowskiego przywozu lub właściwym organom rządowym importującego ►M21  kraju lub terytorium korzystającego ◄ w nieprzekraczalnym terminie sześciu miesięcy. Wyniki umożliwiają określenie, czy dany dowód pochodzenia stosuje się do produktów faktycznie wywiezionych i czy można uważać je za produkty pochodzące z ►M21  kraju lub terytorium korzystającego ◄ czy ze Wspólnoty.

4.  Jeżeli w przypadku uzasadnionych wątpliwości brak jest odpowiedzi w terminie sześciu miesięcy, określonym w ust. 3 lub jeżeli odpowiedź nie zawiera informacji wystarczających dla ustalenia autentyczności danego dokumentu lub rzeczywistego pochodzenia produktów, właściwe organy powiadamia się drugi raz. Jeżeli po drugim powiadomieniu, wyniki weryfikacji nie zostaną podane w terminie czterech miesięcy do wiadomości organów, które ich zażądały, lub jeżeli wyniki te nie pozwalają na ustalenie autentyczności danego dokumentu lub rzeczywistego pochodzenia produktów, organy te, z wyjątkiem wystąpienia szczególnych okoliczności, nie wyrażają zgody na stosowanie preferencji taryfowych.

5.  W przypadku gdy procedura weryfikacji lub każda inna posiadana informacja wydaje się wskazywać, że przepisy niniejszej sekcji są naruszane, wywożący ►M21  kraj lub terytorium korzystające ◄ , działając z własnej inicjatywy lub na wniosek Wspólnoty, przeprowadza niezbędne dochodzenia lub zleca przeprowadzenie takich dochodzeń w trybie pilnym, w celu ich rozpoznania i zapobiegania takim naruszeniom. W tym celu Wspólnota może uczestniczyć w tych dochodzeniach.

6.  Do celów późniejszej weryfikacji świadectw przewozowych EUR1 kopie tych świadectw, jak również wszelkie odnoszące się do nich dokumenty wywozowe, są przechowywane przez co najmniej trzy lata przez właściwe organy rządowe wywożącego ►M21  kraju lub terytorium korzystającego ◄ lub organy celne wywożącego Państwa Członkowskiego.

Podsekcja 4

Ceuta i Melilla

Artykuł 123

1.  Termin „Wspólnota” używany w niniejszej sekcji nie obejmuje Ceuty i Melilli. Termin „produkty pochodzące ze Wspólnoty” nie obejmuje produktów pochodzących z Ceuty i Melilli.

2.  Przepisy niniejszej sekcji stosuje się mutatis mutandis do określenia, czy produkty mogą być uważane za pochodzące z wywożącego ►M21  kraju lub terytorium korzystającego ◄ z preferencji, jeżeli są przywożone do Ceuty i Melilli, czy za pochodzące z Ceuty i Melilli.

3.  Ceuta i Melilla uznawane są za jedno terytorium.

4.  Przepisy niniejszej sekcji dotyczące wystawienia, wykorzystania i późniejszej weryfikacji świadectw przewozowych EUR1 stosuje się mutatis mutandis do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli.

5.  Hiszpańskie organy celne są odpowiedzialne za stosowanie przepisów niniejszej sekcji w Ceucie i Melilli.

▼B

TYTUŁ V

WARTOŚĆ CELNA

ROZDZIAŁ 1

Przepisy ogólne

Artykuł 141

1.  Do celów stosowania przepisów art. 28-36 Kodeksu oraz przepisów niniejszego tytułu Państwa Członkowskie postępują zgodnie z przepisami ustanowionymi w załączniku 23.

Przepisy ustanowione w pierwszej kolumnie załącznika 23 są stosowane zgodnie z odpowiednią uwagą interpretacyjną zamieszczoną w drugiej kolumnie.

2.  Przepisy załącznika 24 stosuje się, jeżeli przy określaniu wartości celnej konieczne jest odwołanie się do ogólnie przyjętych zasad rachunkowości.

Artykuł 142

1.  Do celów niniejszego tytułu:

2.  Określenia „towary identyczne” i „towary podobne” nie obejmują towarów, które, w zależności od przypadku, włączają lub odzwierciedlają prace techniczno-inżynieryjne, rozwojowe, artystyczne, projektowe oraz plany i szkice, w stosunku do których nie dokonano korekty na mocy art. 32 ust. 1 lit. b) ppkt iv) Kodeksu, ponieważ elementy te zostały wykonane we Wspólnocie.

Artykuł 143

1.   ►M15  Do celów stosowania przepisów tytułu II, rozdziału 3 Kodeksu i przepisów niniejszego tytułu, osoby uważa się za powiązane tylko wtedy, gdy: ◄

2.  Do celów niniejszego tytułu osoby powiązane w działalności gospodarczej w tym sensie, że jedna z nich jest wyłącznym agentem, wyłącznym dystrybutorem lub wyłącznym koncesjonariuszem drugiej, uważane są za powiązane jedynie, jeżeli odpowiadają kryteriom ustalonym w ust. 1.

Artykuł 144

1.  Do celów ustalania na mocy art. 29 Kodeksu wartości celnej towarów, których cena nie została faktycznie zapłacona w chwili określonej dla ustalenia wartości celnej, cena należna w ramach rozliczenia w określonym terminie stanowi, co do zasady, podstawę dla określenia wartości celnej.

2.  Komisja i Państwa Członkowskie zasięgają opinii w Komitecie w sprawie stosowania ust. 1.

▼M21

Artykuł 145

1.  Jeżeli towary zgłoszone do procedury dopuszczenia do swobodnego obrotu stanowią część większej partii tego samego towaru zakupionego w ramach jednej transakcji, to cena faktycznie zapłacona lub należna do celów art. 29 ust. 1 Kodeksu jest ceną będącą stosunkiem całkowitej ceny zgłoszonej ilości towarów do całkowitej ilości zakupionej.

Proporcjonalny podział ceny faktycznie zapłaconej lub należnej stosuje się również w przypadku utraty części przesyłki lub szkody zaistniałej przed dopuszczeniem do swobodnego obrotu towarów, dla których ma zostać ustalona wartość celna.

2.   ►C15  Po dopuszczeniu towarów do swobodnego obrotu korekta ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za towary dokonana przez sprzedającego na korzyść nabywcy może zostać wzięta pod uwagę przy określaniu wartości celnej zgodnie z art. 29 Kodeksu ◄ , jeżeli zostanie udowodnione w sposób przekonujący dla organów celnych, że:

3.  Cena faktycznie zapłacona bądź należna za towary, dostosowana zgodnie z ust. 2, może zostać uwzględniona jedynie wówczas, gdy dostosowania dokonano w okresie 12 miesięcy od daty przyjęcia zgłoszenia o dopuszczenie towarów do swobodnego obrotu.

▼B

Artykuł 146

Jeżeli cena faktycznie zapłacona lub należna zawiera kwotę podatku wewnętrznego należnego od danych towarów w kraju pochodzenia lub wywozu, to do celów art. 29 ust. 1 Kodeksu kwoty tej nie uwzględnia się przy określaniu wartości celnej, pod warunkiem że wykazano, zgodnie z wymogami właściwych organów celnych, że wspomniane towary były lub będą z niego zwolnione z korzyścią dla kupującego.

Artykuł 147

1.  Do celów art. 29 Kodeksu fakt, że towary będące przedmiotem sprzedaży zostały zgłoszone do swobodnego obrotu, uważa się za wystarczającą wskazówkę, że zostały one sprzedane w celu wywozu na obszar celny Wspólnoty. ►M6  W przypadku kolejnych sprzedaży dokonanych przed określeniem wartości celnej, wskazówka ta obowiązuje jedynie w odniesieniu do ostatniej sprzedaży, która doprowadziła do wprowadzenia towarów na obszar celny Wspólnoty lub sprzedaży na obszarze celnym Wspólnoty przed dopuszczeniem towarów do swobodnego obrotu.

Deklarując cenę sprzedaży, która odnosi się do sprzedaży mającej miejsce przed ostatnią sprzedażą, na podstawie której towary zostały wprowadzone na obszar celny Wspólnoty, należy, zgodnie z wymogami organów celnych, wykazać, że taka sprzedaż towarów została dokonana w celu wywozu na ten obszar celny.

Stosuje się przepisy art. 178–181a. ◄

2.   ►M6  ————— ◄ W przypadku użycia towarów w państwie trzecim między sprzedażą a wprowadzeniem do swobodnego obrotu wartość celna nie musi być wartością transakcyjną.

3.  Kupujący nie musi spełniać żadnego warunku innego niż ten, że musi być stroną umowy sprzedaży.

Artykuł 148

Jeżeli stosując art. 29 ust. 1 lit. b) Kodeksu, ustalono, że sprzedaż lub cena towarów przywożonych jest uzależniona od warunku lub świadczenia, którego wartość można ustalić w odniesieniu do towarów, dla których określana jest wartość celna, to taką wartość uważa się za pośrednią płatność dokonaną przez kupującego na rzecz sprzedającego oraz część ceny zapłaconej lub należnej, pod warunkiem że dany warunek lub usługa nie odnosi się do:

Artykuł 149

1.  Do celów art. 29 ust. 3 lit. b) Kodeksu pojęcie „działalność marketingowa” oznacza wszelką działalność związaną z reklamą i promocją sprzedaży danych towarów, jak również wszelką działalność związaną z gwarancjami odnoszącymi się do tych towarów.

2.  Tego rodzaju działalność prowadzona przez kupującego jest uważana za działalność prowadzoną na jego rachunek, nawet jeżeli wynika ona z obowiązku nałożonego na kupującego na podstawie umowy ze sprzedającym.

Artykuł 150

1.  W celu stosowania art. 30 ust. 2 lit. a) Kodeksu (wartość transakcyjna towarów identycznych) wartość celna ustalana jest w odniesieniu do wartości transakcyjnej towarów identycznych, sprzedawanych na tym samym poziomie handlu i w zasadzie w takich samych ilościach, co towary, dla których określana jest wartość celna. W przypadku gdy nie stwierdzono tego rodzaju sprzedaży, przyjmuje się wartość transakcyjną towarów identycznych, sprzedawanych na innym poziomie handlu i/lub w innych ilościach, skorygowaną o różnice wynikające z poziomu handlu i/lub ilości, pod warunkiem że tego rodzaju korekta może być dokonana na podstawie przedłożonych dowodów, jednoznacznie potwierdzających zasadność i prawidłowość korekty, niezależnie od tego, czy taka korekta prowadzi do zwiększenia czy też zmniejszenia wartości.

2.  W przypadku gdy koszty określone w art. 32 ust. 1 lit. e) Kodeksu są włączone do wartości transakcyjnej, dokonywana jest korekta w celu uwzględnienia istotnych rozbieżności w takich kosztach i opłatach między towarami przywożonymi a towarami identycznymi, wynikających z różnic w odległościach i rodzajach transportu.

3.  Jeżeli, stosując przepisy niniejszego artykułu, stwierdzono istnienie dwóch lub większej liczby wartości transakcyjnych towarów identycznych, to dla ustalenia wartości celnej przywożonych towarów przyjmuje się najniższą wartość transakcyjną.

4.  W celu stosowania niniejszego artykułu wartość transakcyjna towarów wytworzonych przez inną osobę jest brana pod uwagę tylko wtedy, gdy na podstawie ust. 1 nie można stwierdzić wartości transakcyjnej dla towarów identycznych wytworzonych przez tę samą osobę, która wyprodukowała towary, których wartość celna ma zostać określona.

5.  Do celów niniejszego artykułu wartość transakcyjna przywożonych towarów identycznych oznacza wartość celną uprzednio określoną, zgodnie z art. 29 Kodeksu, skorygowaną zgodnie z ust. 1 i 2 niniejszego artykułu.

Artykuł 151

1.  W celu stosowania art. 30 ust. 2 lit. b) Kodeksu (wartość transakcyjna towarów podobnych) wartość celna ustalana jest w odniesieniu do wartości transakcyjnej towarów podobnych, sprzedawanych na tym samym poziomie handlu i w zasadzie w takich samych ilościach, co towary, dla których określana jest wartość celna. W przypadku gdy nie stwierdzono tego rodzaju sprzedaży, przyjmuje się wartość transakcyjną towarów podobnych, sprzedawanych na innym poziomie handlu i/lub w innych ilościach, skorygowaną o różnice wynikające z poziomu handlu i/lub ilości, pod warunkiem że tego rodzaju korekta może być dokonana na podstawie przedłożonych dowodów, jednoznacznie potwierdzających zasadność i prawidłowość korekty, niezależnie od tego, czy taka korekta prowadzi do zwiększenia, czy też zmniejszenia wartości.

2.  W przypadku gdy koszty określone w art. 32 ust. 1 lit. e) Kodeksu są włączone do wartości transakcyjnej, dokonywana jest korekta w celu uwzględnienia istotnych rozbieżności w takich kosztach i opłatach między towarami przywożonymi a towarami podobnymi, wynikających z różnic w odległościach i rodzajach transportu.

3.  Jeżeli, stosując przepisy niniejszego artykułu, stwierdzono istnienie dwóch lub większej liczby wartości transakcyjnych towarów podobnych, to dla ustalenia wartości celnej przywożonych towarów przyjmuje się najniższą wartość transakcyjną.

4.  W celu stosowania niniejszego artykułu wartość transakcyjna towarów wytworzonych przez inną osobę jest brana pod uwagę tylko wtedy, jeżeli na podstawie ust. 1 nie można stwierdzić wartości transakcyjnej dla towarów podobnych wytworzonych przez tę samą osobę, która wyprodukowała towary, których wartość celna ma zostać określona.

5.  Do celów niniejszego artykułu wartość transakcyjna przywożonych towarów podobnych oznacza wartość celną uprzednio określoną, zgodnie z art. 29 Kodeksu, skorygowaną zgodnie z ust. 1 i 2 niniejszego artykułu.

Artykuł 152

1.  

▼M27

▼B

2.  W przypadku gdy towary przywożone bądź przywożone towary identyczne lub podobne nie są sprzedawane we Wspólnocie w takim stanie, w jakim zostały przywiezione, to na wniosek importera wartość celna jest ustalana na podstawie ceny jednostkowej towarów, po której są sprzedawane we Wspólnocie po dalszym przetworzeniu, w możliwie największych zagregowanych ilościach, osobom niepowiązanym z osobami, od których kupują takie towary, z uwzględnieniem wartości dodanej w wyniku takiego przetworzenia i po odjęciu kosztów przewidzianych w ust. 1 lit. a).

3.  Do celów niniejszego artykułu cena jednostkowa, po której towary przywożone są sprzedawane w możliwie największych zagregowanych ilościach, jest ceną, po której została sprzedana największa liczba jednostek osobom niepowiązanym z osobami, od których kupują takie towary, na pierwszym poziomie handlu po przywozie właściwym tej sprzedaży.

4.  Wszelka sprzedaż we Wspólnocie osobie, która dostarczyła bezpośrednio lub pośrednio, bez ponoszenia opłat lub po obniżonych kosztach, jeden z elementów wymienionych w art. 32 ust. 1 lit. b) Kodeksu, w celu użycia go w produkcji i przy sprzedaży na wywóz towarów przywożonych, nie powinna być uwzględniana przy ustalaniu ceny jednostkowej do celów niniejszego artykułu.

5.  Do celów ust. 1 lit. b) pojęcie „możliwie szybko” oznacza dzień, w którym dokonuje się sprzedaży towarów przywożonych bądź przywożonych towarów identycznych lub podobnych w ilości wystarczającej dla określenia ceny jednostkowej.

Artykuł 153

1.  W celu stosowania art. 30 ust. 2 lit. d) Kodeksu (wartość kalkulowana) organy celne nie mogą domagać się od osoby niezamieszkałej na stałe we Wspólnocie przedłożenia do zbadania czy też udostępnienia jakichkolwiek danych księgowych lub innych informacji potrzebnych dla ustalenia wartości. Jednakże informacje dostarczone przez producenta towarów do celów ustalenia wartości celnej na podstawie niniejszego artykułu, mogą być weryfikowane w państwie trzecim przez organy celne Państwa Członkowskiego za zgodą producenta i pod warunkiem że organy te z dostatecznym wyprzedzeniem poinformują o tym organy danego państwa, a te ostatnie nie wyrażą sprzeciwu wobec takich czynności.

2.  Koszty lub wartość materiałów i produkcji, określone w art. 30 ust. 2 lit. d) tiret pierwsze Kodeksu, obejmują koszty elementów wymienionych w art. 32 ust. 1 lit. a) ppkt ii) i iii) Kodeksu.

Obejmują one także, we właściwych proporcjach, wartość każdego produktu lub usługi wymienionej w art. 32 ust. 1 lit. b) Kodeksu, bezpośrednio lub pośrednio dostarczonej przez kupującego w celu użycia w produkcji przywożonych towarów. Wartość prac wymienionych w art. 32 ust. 1 lit. b) ppkt iv) Kodeksu, wykonanych we Wspólnocie włączana jest tylko w takich proporcjach, w jakich prace te zostały wykonane na koszt producenta.

3.  Jeżeli dla ustalenia wartości kalkulowanej zostały wykorzystane informacje inne niż te, które zostały dostarczone przez producenta lub w jego imieniu, organy celne powiadamiają zgłaszającego, o ile zwrócił się o to z wnioskiem, o źródle tych informacji, o danych i opartych na nich kalkulacjach, z zastrzeżeniem art. 15 Kodeksu.

4.  „Koszty ogólne”, określone w art. 30 ust. 2 lit. d) tiret drugie, obejmują koszty bezpośrednie i pośrednie produkcji oraz sprzedaży towarów przeznaczonych do wywozu, które nie zostały włączone na mocy art. 30 ust. 2 lit. d) tiret pierwsze Kodeksu.

Artykuł 154

Jeżeli pojemniki określone w art. 32 ust. 1 lit. a) ppkt ii) Kodeksu mają stać się przedmiotem powtarzającego się przywozu, to koszt ich zostaje, na wniosek zgłaszającego, we właściwy sposób rozłożony na części, zgodnie z ogólnie przyjętymi zasadami rachunkowości.

Artykuł 155

Do celów art. 32 ust. 1 lit. b) ppkt iv) Kodeksu koszty badań i wstępnych szkiców projektowych nie są włączane do wartości celnej.

Artykuł 156

Artykuł 33 lit. c) Kodeksu stosuje się mutatis mutandis, jeżeli wartość celna jest ustalana z zastosowaniem innej metody niż metoda wartości transakcyjnej.

▼M8

Artykuł 156a

1.  Organy celne mogą, na wniosek osoby zainteresowanej, zezwolić, aby:

były obliczane na podstawie uzasadnionych i szczególnych kryteriów.

W tym przypadku, zadeklarowanej wartości celnej nie uważa się w rozumieniu art. 254 tiret drugie za wartość prowizoryczną.

2.   ►C6  Pozwolenie może zostać ◄ udzielone tylko w oparciu o następujące warunki:

▼B

ROZDZIAŁ 2

Przepisy dotyczące honorariów, tantiem autorskich i opłat licencyjnych

Artykuł 157

1.  Do celów art. 32 ust. 1 lit. c) Kodeksu za honoraria, tantiemy autorskie i opłaty licencyjne uważa się w szczególności płatności za skorzystanie z praw odnoszących się do:

2.  Bez uszczerbku dla art. 32 ust. 5 Kodeksu, jeżeli wartość celna przywożonego towaru jest ustalana na podstawie przepisów art. 29 Kodeksu, to honoraria, tantiemy autorskie i opłaty licencyjne dodaje się do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej jedynie w przypadku, gdy płatność ta:

Artykuł 158

1.  Jeżeli przywożone towary stanowią jedynie składnik lub element towarów wytwarzanych we Wspólnocie, to korekty ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za te towary dokonuje się tylko, jeżeli honoraria, tantiemy autorskie lub opłaty licencyjne odnoszą się do tych towarów.

2.  Przywóz towarów niezmontowanych lub poddanych przed odsprzedażą jedynie nieznacznemu przetworzeniu, takiemu jak rozcieńczenie lub pakowanie, nie stanowi przeszkody dla uznania honorariów, tantiem autorskich lub opłat licencyjnych za odnoszące się do przywożonych towarów.

3.  Jeżeli honoraria, tantiemy autorskie lub opłaty licencyjne odnoszą się w części do przywożonych towarów i w części do innych składników lub elementów składowych dołączonych do towarów po ich przywozie lub świadczeń, lub usług dokonanych po przywozie, to stosownego podziału dokonuje się jedynie na podstawie obiektywnych i dających się określić danych, zgodnie z uwagą interpretacyjną dotyczącą art. 32 ust. 2 Kodeksu, zamieszczoną w załączniku 23.

Artykuł 159

Honoraria, tantiemy autorskie lub opłaty licencyjne związane z prawem stosowania znaku towarowego włączane są do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za przywożony towar, wyłącznie gdy:

Artykuł 160

Jeżeli kupujący opłaca honoraria, tantiemy autorskie lub opłaty licencyjne osobie trzeciej, to warunki, określone w art. 157 ust. 2, uważa się za spełnione jedynie, o ile sprzedający lub osoba z nim powiązana domaga się od kupującego dokonania takiej płatności.

Artykuł 161

Jeżeli sposób obliczania kwoty honorariów, tantiem autorskich lub opłat licencyjnych uwzględnia cenę przywożonego towaru, to przyjmuje się, o ile nie zaprzeczają temu dowody, że płatność tych honorariów, tantiem autorskich lub opłat licencyjnych pozostaje w związku z towarami, których wartość celna jest ustalana.

Jednakże gdy kwota honorariów, tantiem autorskich lub opłat licencyjnych obliczana jest niezależnie od ceny przywożonych towarów, to płatność tych honorariów, tantiem autorskich lub opłat licencyjnych może pozostawać w związku z towarem, którego wartość celna jest ustalana.

Artykuł 162

W celu stosowania art. 32 ust. 1 lit. c) Kodeksu państwo zamieszkania odbiorcy honorariów, tantiem autorskich lub opłat licencyjnych nie stanowi istotnej okoliczności.

ROZDZIAŁ 3

Przepisy dotyczące miejsca wprowadzenia do Wspólnoty

Artykuł 163

1.  Do celów art. 32 ust. 1 lit. e) i art. 33 lit. a) Kodeksu za miejsce wprowadzenia na obszar celny Wspólnoty uważa się:

▼M45

2.  Dla towarów wprowadzanych na obszar celny Wspólnoty, a następnie przewożonych do miejsca przeznaczenia znajdującego się w innej części tego obszaru, przez terytorium Białorusi, Rosji, Szwajcarii, Bośni i Hercegowiny, Federalnej Republiki Jugosławii lub byłej jugosłowiańskiej republiki Macedonii, wartość celna ustalana jest, biorąc pod uwagę pierwsze miejsce wprowadzenia na obszar celny Wspólnoty, pod warunkiem że towary są przewożone bezpośrednio przez terytoria tych krajów, zwykłą drogą poprzez takie terytorium do miejsca przeznaczenia.

▼B

3.  Dla towarów wprowadzanych na obszar celny Wspólnoty i następnie przewożonych drogą morską do miejsca przeznaczenia znajdującego się w innej części wymienionego obszaru wartość celna ustalana jest w odniesieniu do pierwszego miejsca wprowadzenia na obszar celny Wspólnoty, pod warunkiem że towary są przewożone do miejsca przeznaczenia bezpośrednio i zwykłą drogą.

▼M45

4.  Przepisy ust. 2 i 3 niniejszego artykułu mają również zastosowanie w przypadku, gdy towary zostały wyładowane, przeładowane lub czasowo unieruchomione na terytorium Białorusi, Rosji, Szwajcarii, Bośni i Hercegowiny, Federalnej Republiki Jugosławii lub byłej jugosłowiańskiej republiki Macedonii z przyczyn związanych wyłącznie z ich przewozem.

▼B

5.  Dla towarów wprowadzanych na obszar celny Wspólnoty i przewożonych bezpośrednio z jednego z francuskich departamentów zamorskich do innej części obszaru celnego Wspólnoty lub odwrotnie, za miejsce wprowadzenia przyjmuje się miejsce określone w ust. 1 i 2, znajdujące się w tej części obszaru celnego Wspólnoty, z której towary przybyły, jeżeli zostały tam wyładowane lub przeładowane, co zostało poświadczone przez organy celne.

6.  Jeżeli warunki określone w ust. 2, 3 i 5 nie są spełniane, za miejsce wprowadzenia przyjmuje się miejsce określone w ust. 1 i znajdujące się w tej części obszaru celnego Wspólnoty, do której towary są wysyłane.

ROZDZIAŁ 4

Przepisy dotyczące kosztów transportu

Artykuł 164

W celu stosowania art. 32 ust. 1 lit. e) i art. 33 lit. a) Kodeksu:

Artykuł 165

1.  Wszelkie opłaty pocztowe, którym podlegają towary przesyłane pocztą do miejsca przeznaczenia, są w całości włączane do wartości celnej tych towarów, z wyjątkiem jakichkolwiek dodatkowych opłat pocztowych pobieranych w kraju przywozu.

2.  Jednakże opłaty te nie uzasadniają korygowania wartości zgłoszonej celem ustalenia wartości przesyłki o charakterze niekomercyjnym.

3.  Ustępów 1 i 2 nie stosuje się do towarów przewożonych za pośrednictwem ekspresowych usług pocztowych, znanych jako EMS – Datapost (w Danii EMS – Jetpost, w Niemczech EMS – Kurierpostsendungen, we Włoszech CAI – Post).

Artykuł 166

Koszty transportu lotniczego wliczane do wartości celnej towarów są określane według reguł i z zastosowaniem wartości procentowych określonych w załączniku 25.

▼M21 —————

▼B

ROZDZIAŁ 6

Przepisy dotyczące kursu wymiany

Artykuł 168

Do celów art. 169-172 niniejszego rozdziału:

Artykuł 169

1.  Jeżeli elementy służące do ustalenia wartości celnej towaru zostają określone w chwili tego ustalenia w walucie innej niż waluta Państwa Członkowskiego, w którym ustalana jest wartość celna, to kurs wymiany stosowany w celu ustalenia tej wartości, wyrażony w walucie danego Państwa Członkowskiego, jest kursem zanotowanym w przedostatnią środę miesiąca i opublikowanym w tym samym dniu lub w dniu następnym.

2.  Kurs zanotowany w przedostatnią środę miesiąca stosowany jest przez następujący po nim miesiąc kalendarzowy, z wyjątkiem przypadku, gdy zostanie on zastąpiony kursem ustalonym na podstawie art. 171.

3.  Jeżeli w przedostatnią środę, określoną w ust. 1, kurs wymiany nie został zanotowany lub został zanotowany, lecz nie został opublikowany w tym samym dniu lub w dniu następnym, to za kurs zanotowany tej środy uważa się ostatni zanotowany i opublikowany w ciągu czternastu poprzednich dni kurs wymiany dla tej waluty.

Artykuł 170

Jeżeli kurs wymiany nie może zostać ustalony na podstawie art. 169, to kurs wymiany, do którego stosuje się art. 35 Kodeksu, jest kursem wskazanym przez dane Państwo Członkowskie i odzwierciedlającym w sposób tak efektywny, jak to możliwe, aktualną wartość tej waluty w transakcjach handlowych w odniesieniu do waluty tego Państwa Członkowskiego.

Artykuł 171

1.  Jeżeli kurs wymiany zanotowany w ostatnią środę miesiąca i opublikowany w tym dniu lub w dniu następnym różni się o 5 % lub więcej od kursu ustalonego zgodnie z art. 169, aby wejść w życie w następnym miesiącu, zastępuje on kurs ustalony zgodnie z art. 169, począwszy od pierwszej środy tego miesiąca jako kurs stosowany do celów art. 35 Kodeksu.

2.  W przypadku gdy podczas okresu stosowania, określonego w poprzednich przepisach, kurs wymiany zanotowany w środę i opublikowany w tym samym dniu lub w dniu następującym po nim różni się o 5 % lub więcej od kursu stosowanego zgodnie z przepisami niniejszego rozdziału, to zastępuje on ten ostatni kurs i wchodzi w życie w następną środę jako kurs, do którego stosuje się art. 35 Kodeksu. Taki kurs zastępczy obowiązuje do końca bieżącego miesiąca, pod warunkiem że kurs ten nie jest zastąpiony na mocy przepisów pierwszego zdania niniejszego ustępu.

3.  Jeżeli w Państwie Członkowskim kurs wymiany nie został zanotowany w środę lub jeżeli kurs został zanotowany, lecz nie został opublikowany w tym samym dniu lub w dniu następnym, to kursem zanotowanym do celów stosowania w tym Państwie Członkowskim ust. 1 i 2 jest ostatni kurs zanotowany i opublikowany przed tą środą.

Artykuł 172

Jeżeli organy celne Państwa Członkowskiego zezwolą zgłaszającemu na późniejsze uzupełnienie lub dostarczenie danych dotyczących zgłoszenia do swobodnego obrotu towarów w formie zgłoszenia okresowego, to pozwolenie to może, na wniosek zgłaszającego, przewidywać zastosowanie jednolitego kursu przy wymianie na walutę krajową danego Państwa Członkowskiego, elementów służących do określenia wartości celnej wyrażonej w określonej walucie. W takim przypadku przyjmuje się kurs ustalony zgodnie z niniejszym rozdziałem, stosowany pierwszego dnia okresu objętego danym zgłoszeniem.

ROZDZIAŁ 7

Procedury uproszczone dotyczące niektórych łatwo psujących się towarów

▼M27 —————

▼B

ROZDZIAŁ 8

Zgłoszenie szczegółowych danych oraz wymagane dokumenty

Artykuł 178

1.  Jeżeli konieczne jest ustalenie wartości celnej do celów art. 28-36 Kodeksu, to deklaracja danych odnoszących się do wartości celnej (deklaracja wartości) dołączana jest do zgłoszenia celnego przywożonych towarów. Deklaracja wartości jest sporządzana na formularzu D.W. 1, którego wzór znajduje się w załączniku 28, wraz, w zależności od przypadku, z jednym lub większą liczbą formularzy D.W. 1 bis, którego wzór znajduje się w załączniku 29.

▼M14

2.  Deklaracja wartości, określona w ust. 1, ►C10  jest sporządzana ◄ jedynie przez osobę mającą swoją siedzibę we Wspólnocie i dysponującą wszystkimi faktami odnoszącymi się do deklaracji.

Przepisy art. 64 ust. 2 lit. b) tiret drugie oraz art. 64 ust. 3 Kodeksu stosuje się mutatis mutandis.

▼B

3.  Jeżeli wartość celna danych towarów nie może być ustalona z zastosowaniem przepisów art. 29 Kodeksu, organy celne mogą odstąpić od wymogu sporządzenia deklaracji na formularzu określonym w ust. 1. W takich przypadkach osoba określona w ust. 2 dostarcza lub powoduje dostarczenie organom celnym każdej innej informacji, która może być wymagana do celów ustalenia wartości celnej z zastosowaniem innego artykułu wymienionego Kodeksu; tego rodzaju inne informacje są dostarczane w formie i na warunkach, które mogą określić organy celne.

4.  Złożenie w urzędzie celnym deklaracji wymaganej w ust. 1 jest, bez uszczerbku dla ewentualnego stosowania przepisów karnych, traktowane jako przyjęcie odpowiedzialności przez osobę, określoną w ust. 2, w odniesieniu do:

5.  Niniejszy artykuł nie ma zastosowania w odniesieniu do towarów, których wartość celna jest ustalana według systemu procedur uproszczonych, ustanowionego zgodnie z przepisami art. 173-177.

Artykuł 179

1.  O ile nie jest to niezbędne dla właściwego poboru należności celnych przywozowych, organy celne odstępują od wymogu przedstawienia całego lub części deklaracji przewidzianej w art. 178 ust. 1:

2.  Kwota wyrażona w ecu, określona w ust. 1 lit. a), przeliczana jest zgodnie z art. 18 Kodeksu. Organy celne mogą zaokrąglić w górę lub w dół kwotę otrzymaną po przeliczeniu.

Organy celne mogą pozostawić niezmienioną równowartość w walucie krajowej kwoty ustalonej w ecu, jeżeli przy przyjęciu kursu na okres jednego roku, przewidzianego w art. 18 Kodeksu, przeliczenie tej kwoty, przed zaokrągleniem przewidzianym w tym ustępie, prowadzi do zmiany równowartości wyrażonej w walucie krajowej o mniej niż 5 % lub jej redukcji.

3.  W przypadku towarów będących przedmiotem stałego przywozu realizowanego na tych samych warunkach handlowych, pochodzących od tego samego sprzedającego i przeznaczonych dla tego samego kupującego, organy celne mogą odstąpić od wymogu dostarczenia w całości danych określonych w art. 178 ust. 1 na poparcie każdego zgłoszenia celnego, ale wymagają tych danych za każdym razem, gdy zmieniają się okoliczności i co najmniej raz na trzy lata.

4.  Odstąpienie udzielone na mocy niniejszego artykułu może zostać cofnięte, a przedłożenie D.W. 1 może być wymagane, jeżeli okaże się, że warunki wymagane dla udzielenia takiego odstąpienia nie zostały spełnione lub już nie są spełniane.

Artykuł 180

W przypadku stosowania systemów skomputeryzowanych lub, gdy dane towary są przedmiotem zgłoszenia całościowego, okresowego lub podsumowującego, organy celne mogą zezwolić, aby dane wymagane dla ustalenia wartości celnej były przedkładane w różnej formie.

Artykuł 181

1.  Osoba określona w art. 178 ust. 2 dostarcza organom celnym kopię faktury, na podstawie której zgłaszana jest wartość celna przywożonych towarów. Gdy wartość celna zgłaszana jest na piśmie, to kopia ta przechowywana jest przez organy celne.

2.  W przypadku pisemnych deklaracji wartości celnej i, gdy faktura odnosząca się do przywożonych towarów wystawiona jest na nazwisko osoby mającej swoją siedzibę w innym Państwie Członkowskim, niż to, w którym zgłaszana jest wartość celna, zgłaszający dostarcza organom celnym dwie kopie tej faktury. Jedna jest przechowywana przez organy celne; druga, opatrzona pieczęcią danego urzędu oraz numerem ewidencyjnym zgłoszenia w tym urzędzie celnym, jest zwracana zgłaszającemu w celu przekazania jej osobie, na której nazwisko wystawiona została faktura.

3.  Organy celne mogą rozszerzyć stosowanie przepisów ust. 2 na przypadki, w których osoba, na nazwisko której wystawiona jest faktura, ma swoją siedzibę w Państwie Członkowskim, w którym zgłaszana jest wartość celna.

▼M5

Artykuł 181a

1.  Jeżeli, zgodnie z procedurą ustanowioną w ust. 2, organy celne mają uzasadnione wątpliwości, że zadeklarowana wartość celna stanowi całkowitą faktycznie zapłaconą lub należną sumę określoną w art. 29 Kodeksu, nie muszą ustalać wartości celnej przywożonych towarów z zastosowaniem metody wartości transakcyjnej.

2.  Jeżeli organy celne mają wątpliwości określone w ust. 1, mogą zażądać, zgodnie z art. 178 ust. 4, przedstawienia uzupełniających informacji. Jeżeli wątpliwości te pozostają, organy celne przed podjęciem ostatecznej decyzji powiadamiają daną osobę na piśmie, o ile się o to zwróciła, o powodach tych wątpliwości i zapewnią jej odpowiednią możliwość udzielenia odpowiedzi. Ostateczna decyzja wraz uzasadnieniem przekazywana jest zainteresowanemu na piśmie.

▼B

TYTUŁ VI

WPROWADZENIE TOWARÓW NA OBSZAR CELNY

▼M29

ROZDZIAŁ 1

Przywozowa deklaracja skrócona

▼M29

Sekcja 1

Zakres

▼M33

Artykuł 181b

Do celów niniejszego rozdziału oraz załącznika 30A:

Przewoźnik

:

osobę, która wprowadza towary na obszar celny Wspólnoty lub przejmuje odpowiedzialność za przewóz towarów na ten obszar zgodnie z art. 36b ust. 3 Kodeksu. Jednakże:

▼M29

Artykuł 181c

Następujące towary nie wymagają ujęcia w przywozowej deklaracji skróconej:

▼M38

▼M29

▼M38

▼M29

▼M33

▼M29

▼M33

▼M38

▼M33

▼M38

▼M33 —————

▼M29

Artykuł 181d

Jeżeli w umowie międzynarodowej między Wspólnotą a krajem trzecim przewiduje się uznawanie kontroli bezpieczeństwa przeprowadzanej w kraju wywozu, stosuje się warunki ustalone w tej umowie.

▼M29

Sekcja 2

Składanie przywozowej deklaracji skróconej;

Artykuł 183

1.  Przywozowa deklaracja skrócona jest sporządzana przy użyciu techniki przetwarzania danych. Deklaracja ta zawiera dane określone dla tego typu deklaracji w załączniku 30A i wypełniona zostaje zgodnie z zawartymi w nim wyjaśnieniami.

Przywozowa deklaracja skrócona jest potwierdzana przez osobę, która ją sporządza.

Artykuł 199 ust. 1 stosuje się z niezbędnymi zmianami.

2.   ►M33  Organy celne zezwalają na złożenie przywozowej deklaracji skróconej w formie papierowej lub zastosowanie innej procedury zastępczej zgodnie z uzgodnieniami dokonanymi między organami celnymi tylko w razie zaistnienia jednego z następujących zdarzeń: ◄

▼M34

W przypadkach, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a) i b), przywozową deklarację skróconą w formie papierowej sporządza się z wykorzystaniem Dokumentu Bezpieczeństwo i Ochrona, zgodnego ze wzorem określonym w załączniku 45i. Jeżeli przesyłka, dla której sporządza się przywozową deklarację skróconą, składa się z więcej niż jednej pozycji towarowej, Dokument Bezpieczeństwo i Ochrona uzupełnia się o wykaz pozycji zgodny ze wzorem określonym w załączniku 45j. Wykaz pozycji stanowi integralną część Dokumentu Bezpieczeństwo i Ochrona.

▼M34

W przypadkach, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a) i b), organy celne mogą zezwolić, aby Dokument Bezpieczeństwo i Ochrona został zastąpiony przez dokumenty handlowe lub nimi uzupełniony, pod warunkiem że dokumenty przedstawione organom celnym zawierają dane przewidziane dla przywozowych deklaracji skróconych w załączniku 30A.

▼M29

3.  Organy celne ustalają, w porozumieniu między sobą, tryb postępowania w przypadkach określonych w ust. 2 lit. a).

4.  Stosowanie przywozowej deklaracji skróconej w formie papierowej w przypadku, o którym mowa w ust. 2 lit. b), uzależnione jest od zgody organów celnych.

Przywozową deklarację skróconą w formie papierowej podpisuje osoba, która ją sporządza.

5.  Organy celne rejestrują przywozową deklarację skróconą bezzwłocznie po jej otrzymaniu.

▼M33

6.  Organy celne niezwłocznie powiadamiają osobę, która złożyła przywozową deklarację skróconą, o zarejestrowaniu deklaracji. W przypadku gdy przywozowa deklaracja skrócona została złożona przez osobę, o której mowa w art. 36b ust. 4 Kodeksu, organy celne powiadamiają o rejestracji również przewoźnika, o ile jest on podłączony do systemu celnego.

7.  W przypadku gdy przywozowa deklaracja skrócona została złożona przez osobę, o której mowa w art. 36b ust. 4 Kodeksu, organy celne mogą założyć, o ile nie ma dowodów przeciwnych, że przewoźnik wyraził na to zgodę na mocy ustaleń wynikających z umowy i że deklaracja została złożona za jego wiedzą, o ile nie pojawią się dowody świadczące przeciw temu.

8.  Organy celne niezwłocznie powiadamiają osobę, która dokonała sprostowania przywozowej deklaracji skróconej, o rejestracji tego sprostowania. W przypadku gdy sprostowanie przywozowej deklaracji skróconej zostało dokonane przez osobę, o której mowa w art. 36b ust. 4 Kodeksu, organy celne powiadamiają o rejestracji również przewoźnika, o ile wnioskował, aby organy celne przekazywały mu takie powiadomienia, oraz o ile jest on podłączony do systemu celnego.

9.  Jeżeli po upływie 200 dni od daty złożenia przywozowej deklaracji skróconej organy celne nie zostały powiadomione o przybyciu środka transportu zgodnie z art. 184g lub towary nie zostały przedstawione organom celnym zgodnie z art. 186, przywozową deklarację skróconą uznaje się za niezłożoną.

▼M29

Artykuł 183a

1.  Dane dostarczane w ramach procedury tranzytu mogą być wykorzystane jako przywozowa deklaracja skrócona, jeżeli spełnione są następujące warunki:

2.  O ile wymiana danych dotyczących tranzytu, zawierających wymagane elementy, następuje w odpowiednim terminie określonym w art. 184a, wymogi określone w art. 183 uznaje się za spełnione nawet w przypadku, gdy towary zostały zwolnione do tranzytu poza obszarem celnym Wspólnoty.

▼M33

Artykuł 183b

W przypadku transportu kombinowanego, jeżeli aktywny środek transportu wprowadzany na obszar celny Wspólnoty przewozi jedynie inny środek transportu, który po wprowadzeniu na obszar celny Wspólnoty będzie poruszał się samodzielnie jako aktywny środek transportu, obowiązek złożenia przywozowej deklaracji skróconej spoczywa na dysponencie tego innego środka transportu.

Termin złożenia przywozowej deklaracji skróconej odpowiada terminowi odnoszącemu się do aktywnego środka transportu wprowadzonego na obszar celny Wspólnoty, zgodnie z art. 184a.

▼M29

Artykuł 183c

W przypadku transportu morskiego lub lotniczego, gdy istnieją uzgodnienia dotyczące współużytkowania lub zakontraktowania statku wodnego lub powietrznego, obowiązek złożenia przywozowej deklaracji skróconej spoczywa na osobie, która podpisała umowę, oraz wystawiła konosament lub lotniczy list przewozowy, na rzeczywisty przewóz towarów na statku wodnym lub powietrznym będącym przedmiotem uzgodnienia.

▼M33

Artykuł 183d

1.  W przypadku gdy aktywny środek transportu wprowadzany na obszar celny Wspólnoty ma przybyć najpierw do urzędu celnego znajdującego się w państwie członkowskim, które nie zostało zadeklarowane w przywozowej deklaracji skróconej, dysponent tego środka transportu lub jego przedstawiciel powiadamiają o tym deklarowany urząd celny wprowadzenia, stosując komunikat „wniosek o zmianę trasy”. Komunikat ten zawiera dane określone w załączniku 30A i jest wypełniany zgodnie z wyjaśnieniami zawartymi w tym załączniku. Niniejszy ustęp nie ma zastosowania w przypadkach, o których mowa w art. 183a.

2.  Deklarowany urząd celny wprowadzenia niezwłocznie powiadamia rzeczywisty urząd celny wprowadzenia o zmianie trasy oraz o wynikach analizy ryzyka w zakresie ochrony i bezpieczeństwa.

▼B

Artykuł 184

1.  Towary objęte deklaracją skróconą, które nie zostały wyładowane ze środka transportu, na którym się znajdują, są ponownie w całości przedstawiane, na każde żądanie organów celnych, przez osobę określoną w ►M29  art. 183 ust. 1 i 2 ◄ do czasu, aż danym towarom zostanie nadane przeznaczenie celne.

2.  Każda osoba, która po wyładunku posiada towary w celu ich przeniesienia lub składowania, staje się odpowiedzialna za wykonanie obowiązku ponownego przedstawienia towarów w całości na każde żądanie organów celnych.

▼M29

Sekcja 3

Terminy

Artykuł 184a

1.  W przypadku transportu morskiego przywozową deklarację skróconą składa się w urzędzie celnym wprowadzenia w następujących terminach:

▼M33

▼M29

2.  W przypadku transportu lotniczego przywozową deklarację skróconą składa się w urzędzie celnym wprowadzenia w następujących terminach:

Do celów niniejszego ustępu „lot na krótkim dystansie” oznacza lot trwający krócej niż cztery godziny, licząc od ostatniego portu lotniczego wyjścia w kraju trzecim do przybycia do pierwszego portu lotniczego Wspólnoty. Pozostałe loty uznaje się za loty na długim dystansie.

3.  W przypadku transportu kolejowego i żeglugi śródlądowej przywozową deklarację skróconą składa się w urzędzie celnym wprowadzenia przynajmniej dwie godziny przed przybyciem do urzędu celnego wprowadzenia na obszarze celnym Wspólnoty.

4.  W przypadku transportu drogowego przywozową deklarację skróconą składa się w urzędzie celnym wprowadzenia przynajmniej na godzinę przed przybyciem do urzędu celnego wprowadzenia na obszarze celnym Wspólnoty.

5.  W przypadku gdy przywozowa deklaracja skrócona nie zostaje złożona przy pomocy techniki przetwarzania danych, termin określony w ust. 1 lit. c) i d), ust. 2 lit. a) oraz w ust. 3 i 4 wynosi przynajmniej cztery godziny.

6.  Jeżeli system teleinformatyczny organów celnych czasowo nie funkcjonuje, terminy określone w ust. 1–4 mają nadal zastosowanie.

Artykuł 184b

Terminy określone w art. 184a ust. 1–4 nie mają zastosowania w następujących przypadkach:

Artykuł 184c

W przypadku stwierdzenia, że towary przedstawione organom celnym wymagają złożenia przywozowej deklaracji skróconej i że nie zostały ujęte w takiej deklaracji, osoba, która wprowadziła towary lub która ponosiła odpowiedzialność za przewóz towarów na obszar celny Wspólnoty, składa niezwłocznie przywozową deklarację skróconą.

Jeżeli przedsiębiorca składa przywozową deklarację skróconą po upływie terminów przewidzianych w art. 184a, nie wyklucza to stosowania sankcji ustanowionych w prawie krajowym.

Sekcja 4

Analiza ryzyka

Artykuł 184d

1.  Po otrzymaniu przywozowej deklaracji skróconej urząd celny wprowadzenia przeprowadza stosowną analizę ryzyka, przede wszystkim pod kątem bezpieczeństwa i ochrony, przed przybyciem towarów na obszar celny Wspólnoty. W przypadku gdy przywozową deklarację skróconą złożono w innym urzędzie celnym niż urząd celny wprowadzenia, a dane zostały udostępnione zgodnie z art. 36a ust. 2 oraz art. 36c ust. 1 akapit drugi Kodeksu, organy celne w urzędzie celnym wprowadzenia akceptują wyniki analizy ryzyka przeprowadzonej w innym urzędzie celnym albo uwzględniają te wyniki po przeprowadzeniu własnej analizy ryzyka.

2.  Organy celne kończą przeprowadzanie analizy ryzyka przed przybyciem towarów, pod warunkiem zachowania odpowiedniego terminu ustanowionego w art. 184a.

Jednakże w przypadku towarów przewożonych środkami transportu, o których mowa w art. 184a ust. 1 lit. a), organy celne kończą przeprowadzanie analizy ryzyka w ciągu 24 godzin po otrzymaniu przywozowej deklaracji skróconej. ►M33  W przypadku gdy analiza ta daje organom celnym uzasadnione podstawy do stwierdzenia, że wprowadzenie towarów na obszar celny Wspólnoty prowadziłoby do tak poważnego zagrożenia dla bezpieczeństwa i ochrony Wspólnoty, iż wymagana jest natychmiastowa interwencja, organy celne powiadamiają osobę, która złożyła przywozową deklarację skróconą, oraz, jeżeli jest to inna osoba, przewoźnika, o ile jest on podłączony do systemu celnego, o tym że towary nie mogą zostać załadowane. ◄ Powiadomienie następuje w ciągu 24 godzin po otrzymaniu przywozowej deklaracji skróconej.

▼M33

3.  W przypadku gdy na obszar celny Wspólnoty wprowadzane są towary nieujęte w przywozowej deklaracji skróconej, zgodnie z ►M38  art. 181c lit. c)–i) oraz l)–o) ◄ , analizę ryzyka przeprowadza się po przedstawieniu towarów, na podstawie deklaracji skróconej do czasowego składowania, jeżeli jest ona dostępna, lub zgłoszenia celnego obejmującego te towary.

▼M29

4.  Towary przedstawione organom celnym mogą zostać zwolnione w celu nadania im przeznaczenia celnego, gdy tylko zostanie przeprowadzona analiza ryzyka i jej wyniki pozwolą na takie zwolnienie.

Artykuł 184e

W przypadku gdy statek wodny lub powietrzny przybywa do więcej niż jednego ►C24  portu lub portu lotniczego ◄ na obszarze celnym Wspólnoty, o ile przemieszcza się między tymi portami bez zatrzymywania się w innym porcie poza obszarem celnym Wspólnoty, przywozową deklarację skróconą składa się w pierwszym wspólnotowym porcie, w odniesieniu do wszystkich przewożonych towarów. Organy celne w tym pierwszym porcie wprowadzenia przeprowadzają analizę ryzyka pod kątem bezpieczeństwa i ochrony dotyczącą wszystkich przewożonych towarów. Dodatkową analizę ryzyka można przeprowadzić dla tych towarów w tym porcie, gdzie zostają rozładowane.

▼M33

W przypadku rozpoznania ryzyka urząd celny pierwszego portu wprowadzenia podejmuje działania zapobiegawcze w stosunku do przesyłek rozpoznanych jako stwarzające zagrożenie o tak poważnym charakterze, że wymagana jest natychmiastowa interwencja oraz, w każdym przypadku, przekazuje wyniki analizy ryzyka do kolejnych portów.

W kolejnych portach obszaru celnego Wspólnoty do towarów przedstawianych organom celnym w danym porcie zastosowanie znajduje art. 186.

▼M33 —————

▼M33

Sekcja 5

Powiadomienie o przybyciu

Artykuł 184g

Dysponent aktywnego środka transportu wprowadzanego na obszar celny Wspólnoty lub jego przedstawiciel powiadamiają organy celne pierwszego urzędu celnego wprowadzenia o przybyciu środka transportu. Powiadomienie o przybyciu zawiera dane niezbędne do identyfikacji przywozowych deklaracji skróconych złożonych w odniesieniu do wszystkich towarów przewożonych tym środkiem transportu. Tam gdzie to możliwe, stosuje się dostępne metody powiadomienia o przybyciu.

▼M29

ROZDZIAŁ 2

Składowanie czasowe

▼B

Artykuł 185

1.  Jeżeli miejsca określone w art. 51 ust. 1 Kodeksu są na stałe zatwierdzone do czasowego składowania towarów, nazywane są „magazynami składowania czasowego”.

2.  Aby zapewnić stosowanie przepisów prawa celnego, organy celne mogą, w przypadku gdy same nie prowadzą magazynów składowania czasowego, wymagać, aby:

▼M33

Artykuł 186

1.  Towary niewspólnotowe przedstawiane organom celnym obejmuje się deklaracją skróconą do czasowego składowania określoną przez organy celne.

Deklaracja skrócona do czasowego składowania jest składana przez osobę przedstawiającą towary lub na jej rzecz nie później niż w chwili przedstawiania. W przypadku gdy deklaracja skrócona do czasowego składowania jest składana przez osobę inną niż podmiot prowadzący magazyn składowania czasowego, organy celne powiadamiają ten podmiot o deklaracji, o ile jest on wskazany w deklaracji skróconej do czasowego składowania i podłączony do systemu celnego.

2.  Deklaracja skrócona do czasowego składowania może mieć jedną z poniższych form określonych przez organy celne:

3.  Odniesienie do przywozowej deklaracji skróconej nie jest wymagane, jeżeli towary były już czasowo składowane lub nadano im przeznaczenie celne i nie opuściły one obszaru celnego Wspólnoty.

4.  Portowe, handlowe, lub transportowe systemy inwentaryzacyjne mogą być stosowane, o ile są one zatwierdzone przez organy celne.

5.  Deklaracja skrócona do czasowego składowania może zostać złożona wraz z powiadomieniem o przybyciu, o którym mowa w art. 184g, lub zawierać to powiadomienie.

6.  Do celów art. 49 Kodeksu deklarację skróconą do czasowego składowania uznaje się za złożoną w dniu przedstawienia towarów.

7.  Organy celne zatrzymują deklarację skróconą do czasowego składowania w celu sprawdzenia, czy towarom, których ona dotyczy, zostanie nadane przeznaczenie celne.

8.  Deklaracja skrócona do czasowego składowania nie jest wymagana, jeżeli najpóźniej w chwili przedstawienia towarów organom celnym:

9.  Jeżeli zgodnie z art. 36c Kodeksu w urzędzie celnym wprowadzenia w charakterze przywozowej deklaracji skróconej zostaje złożone zgłoszenie celne, organy celne przyjmują zgłoszenie niezwłocznie po przedstawieniu towarów, a towary zostają bezpośrednio objęte zadeklarowaną procedurą celną zgodnie z warunkami określonymi dla tej procedury.

10.  Do celów ust. 1–9, jeżeli towary niewspólnotowe przemieszczane z urzędu celnego wyjścia w ramach procedury tranzytu są przedstawiane organom celnym w urzędzie celnym przeznaczenia na obszarze celnym Wspólnoty, zgłoszenie tranzytowe przeznaczone dla organów celnych w urzędzie przeznaczenia uznaje się za deklarację skróconą do czasowego składowania.

▼B

Artykuł 187

Bez uszczerbku dla art. 56 Kodeksu lub dla przepisów mających zastosowanie do sprzedaży towarów przez organy celne osoba, która sporządziła deklarację skróconą lub, jeżeli taka deklaracja nie została jeszcze złożona, osoby określone w ►M29  art. 36b ust. 3 ◄ Kodeksu, są odpowiedzialne za wprowadzenie w życie środków powziętych przez organy celne na podstawie art. 53 ust. 1 Kodeksu oraz poniesienie ich kosztów.

▼M29

Artykuł 187a

1.  Organy celne mogą wyrazić zgodę na rewizję towarów zgodnie z art. 42 Kodeksu na ustny wniosek osoby, która na mocy przepisów celnych jest uprawniona do nadania towarom przeznaczenia celnego. Organy celne mogą jednakże uznać, biorąc pod uwagę okoliczności, że konieczny jest wniosek na piśmie.

2.  Organy celne mogą wyrazić zgodę na pobranie próbek wyłącznie na pisemny wniosek osoby, o której mowa w ust. 1.

3.  Pisemny wniosek, o którym mowa w ust. 1, można złożyć w formie papierowej lub za pomocą techniki przetwarzania danych. Wniosek musi być podpisany lub poświadczony przez zainteresowaną osobę i złożony właściwym organom celnym. Powinien on zawierać następujące dane:

4.  Organy celne informują osobę zainteresowaną o podjętej decyzji. Jeżeli wniosek dotyczy pobrania próbek, decyzja określa ilość towarów do pobrania.

5.  Rewizję towarów oraz pobranie próbek należy przeprowadzić pod dozorem organów celnych, które określą procedury, jakie należy zastosować.

Osoba zainteresowana ponosi wszelkie ryzyko oraz koszty związane z rewizją, pobieraniem próbek oraz analizą towarów.

6.  Pobrane próbki poddane są formalnościom, mającym na celu nadanie im przeznaczenia celnego. Jeżeli badanie próbek powoduje ich zniszczenie lub nieodwracalną utratę, nie powstaje dług celny.

Odpady i złom powstałe w wyniku badania powinny otrzymać przeznaczenie celne przewidziane dla towarów niewspólnotowych.

▼M29

ROZDZIAŁ 3

Przepisy szczególne dotyczące towarów przemieszczanych drogą morską i powietrzną

▼B

Sekcja 1

Przepis ogólny

▼M33

Artykuł 189

Jeżeli towary wprowadzane na obszar celny Wspólnoty drogą morską lub powietrzną są przewożone tym samym środkiem transportu bez przeładunku, przedstawia się je organom celnym, zgodnie z art. 40 Kodeksu, tylko we wspólnotowym porcie wodnym lub lotniczym, w którym są wyładowywane lub przeładowywane.

▼M38

Jednakże nie przedstawia się organom celnym towarów wprowadzanych na obszar celny Wspólnoty, które są rozładowywane i ponownie ładowane na ten sam środek transportu w trakcie bieżącego przewozu w celu umożliwienia rozładunku lub załadunku innych towarów.

▼B

Sekcja 2

Szczególne przepisy mające zastosowanie do bagażu podręcznego i zarejestrowanego bagażu podróżnych

Artykuł 190

Do celów niniejszej sekcji:

Artykuł 191

Do celów niniejszej sekcji w odniesieniu do transportu lotniczego bagaż uważany jest za:

Artykuł 192

Wszelkie kontrole i wszelkie formalności mające zastosowanie do:

Artykuł 193

Wszelkie kontrole i wszelkie formalności mające zastosowanie do bagażu osób przebywających na pokładzie:

Artykuł 194

1.  W przypadku bagażu przybywającego do portu lotniczego Wspólnoty na pokładzie statku powietrznego przybywającego z niewspólnotowego portu lotniczego i przeładowywanego w tym porcie lotniczym Wspólnoty na inny statek powietrzny odbywający lot wewnątrzwspólnotowy:

2.  W przypadku bagażu załadowanego w porcie lotniczym Wspólnoty na statek powietrzny odbywający lot wewnątrzwspólnotowy w celu przeładunku w innym porcie lotniczym Wspólnoty na statek powietrzny, którego miejscem przeznaczenia jest niewspólnotowy port lotniczy:

3.  Wszelkie kontrole i wszelkie formalności mające zastosowanie do bagażu przybywającego do portu lotniczego Wspólnoty na pokładzie liniowego lub czarterowego statku powietrznego, przybywającego z niewspólnotowego portu lotniczego i przeładowywanego w tym porcie lotniczym Wspólnoty na turystyczny lub należący do firm statek powietrzny odbywający lot wewnątrzwspólnotowy, są przeprowadzane w porcie przybycia tego liniowego lub czarterowego statku powietrznego.

4.  Wszelkie kontrole i wszelkie formalności mające zastosowanie do bagażu załadowanego w porcie lotniczym Wspólnoty na pokład turystycznego lub należącego do firm statku powietrznego, przybywającego z niewspólnotowego portu lotniczego i przeładowywanego w tym porcie lotniczym Wspólnoty na linowy lub czarterowy statek powietrzny, którego miejscem przeznaczenia jest niewspólnotowy port lotniczy, są przeprowadzane w porcie lotniczym wyjścia tego statku powietrznego.

5.  Państwa Członkowskie mogą przeprowadzać w międzynarodowym porcie lotniczym Wspólnoty, w którym dokonuje się przeładunku bagażu zarejestrowanego, kontrole bagaży:

Artykuł 195

Państwa Członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia:

Artykuł 196

Bagaż zarejestrowany w porcie lotniczym Wspólnoty jest identyfikowany poprzez etykietę dołączoną w danym porcie lotniczym. Wzór takiej etykiety, jak również jej parametry techniczne, przedstawione są w załączniku 30.

Artykuł 197

Państwa Członkowskie przekazują Komisji wykaz portów lotniczych odpowiadających definicji „międzynarodowego portu lotniczego Wspólnoty”, podanej w art. 190 lit. b). Komisja publikuje ten wykaz w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich, seria C.

TYTUŁ VII

ZGŁOSZENIA CELNE – PROCEDURA ZWYKŁA

ROZDZIAŁ 1

Zgłoszenie celne na piśmie

Sekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 198

1.  Jeżeli zgłoszenie celne dotyczy dwóch lub większej liczby artykułów, dane dotyczące każdego z tych artykułów uważa się za stanowiące odrębne zgłoszenie.

2.  Części składowe zakładu przemysłowego, klasyfikowanego według jednego kodu CN, uważane są za stanowiące jedną pozycję towarową.

Artykuł 199

▼M32

1.  Bez uszczerbku dla ewentualnego stosowania przepisów karnych, złożenie w urzędzie celnym zgłoszenia podpisanego przez zgłaszającego lub jego przedstawiciela bądź też złożenie zgłoszenia tranzytowego przy wykorzystaniu technik elektronicznego przetwarzania danych czyni zgłaszającego lub jego przedstawiciela odpowiedzialnym, zgodnie z obowiązującymi przepisami, za:

2.  Jeżeli zgłaszający, sporządzając zgłoszenia celne, w tym zgłoszenia tranzytowe sporządzane zgodnie z art. 353 ust. 2 lit. b), korzysta z systemów przetwarzania danych, to organy celne mogą zezwolić, aby odręczny podpis został zastąpiony inną techniką identyfikacji, która może być oparta na wykorzystaniu kodów. Tego rodzaju udogodnienie może zostać dopuszczone, o ile spełnione zostaną określone przez organy celne warunki techniczne i administracyjne.

Organy celne mogą również zezwolić, aby zgłoszenia sporządzane przy użyciu celnych systemów przetwarzania danych, w tym zgłoszenia tranzytowe sporządzane zgodnie z art. 353 ust. 2 lit. b), w miejsce ręcznego lub mechanicznego opatrywania pieczęcią urzędu celnego i podpisem upoważnionego urzędnika, były bezpośrednio poświadczane przez te systemy.

▼M1

3.  Organy celne mogą dopuścić, na warunkach i w sposób, który same ustalą, aby niektóre dane szczegółowe zgłoszenia na piśmie, wymienione w załączniku 37, zostały zastąpione poprzez przesłanie tych danych szczegółowych drogą elektroniczną do urzędu celnego wyznaczonego do tego celu, w miarę potrzeby w formie zakodowanej.

▼B

Artykuł 200

Organy celne przechowują dokumenty towarzyszące zgłoszeniu, chyba że wspomniane organy postanowią inaczej lub chyba że zgłaszający potrzebuje tych dokumentów do innych czynności. W tym drugim przypadku organy celne podejmują niezbędne kroki dla zapewnienia, aby dane dokumenty nie mogły być wykorzystane w późniejszym okresie, z wyjątkiem sytuacji, gdy odnoszą się one do ilości i wartości towarów, na które pozostają ważne.

▼M29

Artykuł 201

1.  Zgłoszenie celne należy złożyć w jednym z następujących urzędów celnych:

Zgłoszenie celne można złożyć niezwłocznie po przedstawieniu towarów, lub udostępnieniu ich organom celnym w celu kontroli.

2.  Organy celne mogą zezwolić na złożenie zgłoszenia celnego zanim zgłaszający jest w stanie przedstawić towary lub zanim udostępni je do kontroli w urzędzie celnym, w którym złożono zgłoszenie celne lub w innym urzędzie celnym lub miejscu wyznaczonym przez organy celne.

Organy celne mogą określić termin, w zależności od okoliczności, w którym towary mają zostać przedstawione lub udostępnione. Jeżeli towary nie zostaną przedstawione lub udostępnione w wyznaczonym terminie, zgłoszenie celne uznaje się za niezłożone.

Zgłoszenie celne można przyjąć wyłącznie po przedstawieniu danych towarów lub udostępnieniu ich do kontroli, zgodnie z wymogami organów celnych.

▼M32

3.  Organy celne mogą zezwolić na złożenie zgłoszenia celnego w urzędzie celnym innym niż urząd, w którym towary są lub zostaną przedstawione bądź udostępnione do kontroli, w przypadku spełnienia jednego z następujących warunków:

▼B

Artykuł 202

1.  Zgłoszenie jest składane we właściwym urzędzie celnym, w wyznaczonych dniach i godzinach urzędowania tego urzędu.

Jednakże organy celne mogą, na wniosek zgłaszającego i na jego koszt, wyrazić zgodę na złożenie zgłoszenia poza wyznaczonymi dniami i godzinami urzędowania.

2.  Złożenie zgłoszenia funkcjonariuszom urzędu celnego w innym miejscu wyznaczonym w tym celu, w ramach umowy między organami celnymi a zainteresowanym, jest uznawane za złożenie zgłoszenia w urzędzie celnym.

▼M32

3.  Zgłoszenie do procedury tranzytu wspólnotowego jest składane i towary są przedstawiane w urzędzie wyjścia w wyznaczonych przez organy celne dniach i godzinach urzędowania.

Urząd wyjścia może, na wniosek głównego zobowiązanego i na jego koszt, wyrazić zgodę na przedstawienie towarów w innym miejscu.

▼M32

Artykuł 203

1.  Na zgłoszeniu umieszczana jest data jego przyjęcia.

2.  Zgłoszenie do procedury tranzytu wspólnotowego jest przyjmowane i rejestrowane przez urząd wyjścia w wyznaczonych przez organy celne dniach i godzinach urzędowania.

▼B

Artykuł 204

Organy celne mogą zezwolić albo zażądać, aby sprostowania określone w art. 65 Kodeksu zostały dokonane poprzez złożenie nowego zgłoszenia, mającego zastąpić zgłoszenie pierwotne. W takim przypadku datą uwzględnianą przy ustalaniu wszelkich należnych opłat oraz przy stosowaniu innych przepisów regulujących daną procedurę celną, jest data przyjęcia zgłoszenia pierwotnego.

Sekcja 2

Stosowane formularze

Artykuł 205

1.  Urzędowym wzorem zgłoszenia celnego towarów dokonywanego na piśmie w ramach zwykłej procedury w celu objęcia ich procedurą celną lub ich powrotnego wywozu zgodnie z art. 182 ust. 3 Kodeksu jest jednolity dokument administracyjny.

2.  Inne formularze mogą być stosowane w tym celu, o ile pozwalają na to przepisy danej procedury celnej.

3.  Przepisy ust. 1 i 2 nie wykluczają:

▼M32

▼B

▼M1 —————

▼B

5.  Jeżeli prawodawstwo wspólnotowe odwołuje się do zgłoszenia wywozowego, zgłoszenia do powrotnego wywozu lub zgłoszenia przywozowego bądź też do zgłoszenia obejmującego towary inną procedurą celną, Państwa Członkowskie nie mogą wymagać przedstawienia innych dokumentów administracyjnych niż te, które są:

Artykuł 206

O ile zaistnieje taka potrzeba, formularz jednolitego dokumentu administracyjnego jest również stosowany w okresie przejściowym, ustanowionym w Akcie Przystąpienia Hiszpanii i Portugalii, w związku z handlem między Wspólnotą w jej składzie z dnia 31 grudnia 1985 r. a Hiszpanią lub Portugalią oraz między tymi dwoma Państwami Członkowskimi w odniesieniu do towarów, dla których cła i opłaty o skutku równoważnym są nadal należne lub towarów nadal podlegających innym środkom przewidzianym w Akcie Przystąpienia.

Do celów akapitu pierwszego egzemplarz 2 lub w zależności od przypadku egzemplarz 7 formularzy stosowanych w handlu z Hiszpanią i Portugalią lub między tymi Państwami Członkowskimi zostają zniszczone.

Formularz ten jest również stosowany w handlu towarami wspólnotowymi między częściami obszaru celnego Wspólnoty, do których stosuje się przepisy dyrektywy Rady 77/388/EWG ( 10 ) a częściami tego obszaru, do których przepisy te nie mają zastosowania, lub w handlu między częściami tego obszaru, w których przepisy te nie mają zastosowania.

Artykuł 207

Bez uszczerbku dla art. 205 ust. 3 władze celne Państw Członkowskich mogą zazwyczaj odstąpić, do celów spełniania formalności wywozowych lub przywozowych, od wymogu sporządzania jednej lub większej ilości kopii jednolitego dokumentu administracyjnego przeznaczonych do użytku organów tego Państwa Członkowskiego, pod warunkiem że zawarte tam informacje są dostępne na innych nośnikach.

Artykuł 208

1.  Jednolity dokument administracyjny jest przedstawiany w formie plików zawierających liczbę egzemplarzy wymaganą dla spełnienia formalności dotyczących procedury celnej, którą towar ma zostać objęty.

▼M32

2.  Jeżeli procedura tranzytu wspólnotowego lub procedura tranzytu wspólnego poprzedzana jest inną procedurą celną bądź następuje po niej inna procedura celna, może zostać przedstawiony plik, zawierający liczbę egzemplarzy wymaganą dla spełnienia formalności dotyczących procedury tranzytowej, gdy ma zastosowanie art. 353 ust. 2, oraz procedury ją poprzedzającej lub po niej następującej.

▼B

3.  Pliki określone w ust. 1 i 2 przyjmują formę:

4.  Bez uszczerbku dla art. 205 ust. 3, art. 222-224 lub art. 254-289 formularze zgłoszeń mogą zostać uzupełnione, o ile zaistnieje taka potrzeba, jednym lub większą liczbą formularzy uzupełniających przedstawionych w plikach składających się z egzemplarzy zgłoszenia wymaganych dla spełnienia formalności dotyczących procedury celnej, którą mają zostać objęte towary. Egzemplarze wymagane dla spełnienia formalności dotyczących obecnej lub późniejszej procedury celnej mogą zostać załączone, w zależności od przypadku.

Uzupełniające pliki przyjmują formę:

Formularze uzupełniające stanowią integralną część jednolitego dokumentu administracyjnego, do którego się odnoszą.

5.  Na zasadzie odstępstwa od ust. 4 organy celne mogą ustalić, że formularze uzupełniające nie mogą być stosowane w przypadku korzystania z komputerowego systemu przyjmowania zgłoszeń.

Artykuł 209

1.  W przypadku stosowania art. 208 ust. 2 każdy uczestnik bierze na siebie odpowiedzialność jedynie w odniesieniu do danych dotyczących procedury, o której zastosowanie zabiegał jako zgłaszający, główny zobowiązany lub przedstawiciel jednego z nich.

2.  Do celów ust. 1, jeżeli zgłaszający stosuje jednolity dokument administracyjny wystawiony w trakcie poprzedniej procedury celnej, jest on zobowiązany, przed złożeniem zgłoszenia zweryfikować prawidłowość danych zawartych w polach, za które jest odpowiedzialny, oraz ich zastosowanie do danych towarów i procedury, o którą się ubiega, oraz uzupełnić je w razie potrzeby.

W przypadkach określonych w akapicie pierwszym zgłaszający powiadamia niezwłocznie urząd celny, w którym zgłoszenie zostało złożone o każdej stwierdzonej różnicy między danymi towarami a danymi zawartymi w zgłoszeniu. W takim przypadku zgłaszający sporządza następnie zgłoszenie na nowym formularzu jednolitego dokumentu administracyjnego.

Artykuł 210

Jeżeli jednolity dokument administracyjny jest wykorzystywany dla kilku następujących po sobie procedur celnych, organy celne upewniają się co do zgodności danych umieszczonych na zgłoszeniach dotyczących poszczególnych procedur.

Artykuł 211

Zgłoszenie musi być sporządzone w jednym z języków urzędowych Wspólnoty, możliwym do przyjęcia przez organy celne Państwa Członkowskiego, w którym spełniane są formalności.

W zależności od potrzeb organy celne Państwa Członkowskiego przeznaczenia mogą zażądać od zgłaszającego lub od jego przedstawiciela w tym Państwie Członkowskim tłumaczenia zgłoszenia na język urzędowy lub jeden z języków urzędowych tego drugiego państwa. Tłumaczenie zastępuje odpowiednie dane zawarte w danym zgłoszeniu.

Na zasadzie odstępstwa od poprzedniego akapitu zgłoszenie sporządzane jest w języku urzędowym Wspólnoty możliwym do przyjęcia przez Państwo Członkowskie przeznaczenia w każdym przypadku, gdy zgłoszenie w tym drugim Państwie Członkowskim zostaje dokonane na egzemplarzach innych niż te, które zostały pierwotnie przedstawione w urzędzie celnym Państwa Członkowskiego wyjścia.

Artykuł 212

1.  Jednolity dokument administracyjny musi zostać wypełniony zgodnie z uwagami wyjaśniającymi w załączniku 37 oraz z dodatkowymi przepisami ustanowionymi w innym prawodawstwie wspólnotowym.

▼M29

Jeżeli, zgodnie z art. 36c ust. 1 Kodeksu, zgłoszenie celne jest wykorzystywane w charakterze przywozowej deklaracji skróconej, zgłoszenie to powinno zawierać dodatkowo, oprócz danych wymaganych dla określonej procedury ustanowionych w załączniku 37, dane określone w załączniku 30A dla przywozowej deklaracji skróconej.

▼B

2.  Organy celne zapewniają użytkownikom łatwy dostęp do kopii uwag wyjaśniających określonych w ust. 1.

3.  Władze celne każdego Państwa Członkowskiego mogą w zależności od potrzeb uzupełniać uwagi wyjaśniające.

▼M24

4.  Państwa Członkowskie przekażą Komisji wykaz danych szczegółowych wymaganych w przypadku każdej procedury, o której mowa w załączniku 37. Komisja opublikuje wykaz tych szczegółowych danych.

▼B

Artykuł 213

Kody stosowane przy wypełnianiu formularza określonego w art. 205 ust. 1 przedstawione są w załączniku 38.

▼M24

Państwa Członkowskie przekażą Komisji wykaz kodów krajowych używanych w polach 37 (druga część pola), 44 i 47 (pierwsza część pola). Komisja opublikuje wykaz tych kodów.

▼B

Artykuł 214

W przypadku gdy przepisy wymagają sporządzenia uzupełniających egzemplarzy formularza określonego w art. 205 ust. 1, zgłaszający może wykorzystać w tym celu dodatkowe egzemplarze lub fotokopie wymienionego formularza.

Takie dodatkowe egzemplarze lub fotokopie muszą być podpisane przez zgłaszającego, przedstawione organom celnym i poświadczone przez nie na tych samych warunkach, co jednolity dokument administracyjny. Są one przyjmowane przez organy celne tak, jakby były to dokumenty oryginalne, pod warunkiem że ich jakość i czytelność organy te uznają za zadowalające.

Artykuł 215

1.  Formularz określony w art. 205 ust. 1 jest drukowany na papierze klejonym do pisania, samokopiującym, o gramaturze przynajmniej 40 g/m2. Papier musi być wystarczająco nieprzezroczysty, aby informacje umieszczone na przedniej stronie nie utrudniały czytelności informacji na odwrotnej stronie oraz przy normalnym używaniu powinien być odporny na darcie i gniecenie.

▼M32

Dla wszystkich egzemplarzy stosuje się biały papier. Jednakże egzemplarze odnoszące się do tranzytu wspólnotowego, używane zgodnie z art. 353 ust. 2, pola 1 (pierwsza i trzecia część pola), 2, 3, 4, 5, 6, 8, 15, 17, 18, 19, 21, 25, 27, 31, 32, 33 (pierwsza od lewej część pola), 35, 38, 40, 44, 50, 51, 52, 53, 55 i 56 mają tło zielone.

Formularze drukowane są w kolorze zielonym.

▼B

2.  Wymiary pól są oparte w poziomie na jednej dziesiątej cala i w pionie na jednej szóstej cala. Wymiary podpodziałów są oparte w poziomie na jednej dziesiątej cala.

3.  Oznaczenie kolorami różnych egzemplarzy jest następujące:

Paski te mają szerokość około 3 mm. Pasek przerywany składa się z ciągu czworokątów o długości 3 mm i trzymilimetrowych przerw między nimi.

4.  Egzemplarze, na których dane zawarte w formularzach przedstawionych w załącznikach 31 i 33 muszą pojawiać się przez samokopiowanie, wymienione są w załączniku 35.

Egzemplarze, na których dane w formularzach przedstawionych w załącznikach 32 i 34 muszą pojawiać się przez samokopiowanie, wymienione są w załączniku 36.

5.  Formularze mają format 210 × 297 mm, przy czym dopuszczalne są odchylenia w długości od –5 mm do +8 mm.

6.  Władze celne Państw Członkowskich mogą wymagać, aby na formularzach umieszczona była nazwa i adres drukarni lub znak umożliwiający jej identyfikację. Mogą one poza tym uzależnić dopuszczenie do druku formularzy od uzyskania wcześniejszego zatwierdzenia technicznego.

Sekcja 3

Dane wymagane zgodnie z daną procedurą celną

▼M24

Artykuł 216

Wykaz pól używanych dla zgłoszeń celnych w celu przedstawienia wniosku o objęcie towarów określoną procedurą celną przy wykorzystaniu jednolitego dokumentu administracyjnego jest przedstawiony w załączniku 37.

▼M29

Jeżeli, zgodnie z art. 182b Kodeksu, dla towarów wyprowadzanych poza obszar celny Wspólnoty wymagane jest zgłoszenie celne, zgłoszenie to powinno zawierać dodatkowo, oprócz danych wymaganych dla określonej procedury ustanowionych w załączniku 37, dane określone w załączniku 30A dla wywozowej deklaracji skróconej.

▼B

Artykuł 217

Dane niezbędne w przypadku stosowania jednego z formularzy określonych w art. 205 ust. 2 wynikają z danego formularza. Uzupełniane są, gdzie stosowne, przez przepisy dotyczące danej procedury celnej.

Sekcja 4

Dokumenty dołączane do zgłoszenia celnego

Artykuł 218

1.  Następujące dokumenty dołączane są do zgłoszeń celnych dopuszczenia do swobodnego obrotu:

2.  Przy składaniu zgłoszenia organy celne mogą zażądać przedłożenia dokumentów przewozowych lub, w zależności od przypadku, dokumentów odnoszących się do poprzedniej procedury celnej.

O ile pojedynczy towar jest przedstawiany w dwóch lub większej ilości opakowań, mogą one również zażądać przedstawienia wykazu opakowań lub równoważnego dokumentu określającego zawartość każdego opakowania.

▼M7

3.  Wobec towarów kwalifikujących się do ryczałtowych stawek celnych określonych w sekcji II D przepisów wstępnych Nomenklatury Scalonej lub kiedy towary kwalifikują się do zwolnienia z należności przywozowych, dokumenty określone w ust. 1 lit. a) b) i c) nie muszą być wymagane, chyba że organy celne uważają je za konieczne do celów stosowania przepisów dotyczących dopuszczenie tych towarów do swobodnego obrotu.

▼B

Artykuł 219

▼M32

1.  Wraz z towarami będącymi przedmiotem zgłoszenia tranzytowego przedkładany jest dokument przewozowy.

Urząd celny wyjścia może podjąć decyzję o zwolnieniu z obowiązku okazania tego dokumentu przy wypełnianiu formalności celnych, pod warunkiem że dokument pozostaje do jego dyspozycji.

Jednakże dokument przewozowy jest przedkładany w czasie transportu na każde żądanie organów celnych lub innego właściwego organu.

▼B

2.  Bez uszczerbku dla wszelkich mających zastosowanie środków upraszczających dokument celny wywozu/wysyłki towarów lub powrotnego wywozu towarów poza obszar celny Wspólnoty lub jakikolwiek dokument o skutku równoważnym, jest przedstawiany w urzędzie wyjścia wraz ze zgłoszeniem tranzytowym, do którego się odnosi.

3.  Organy celne mogą zażądać, gdzie stosowne, przedłożenia dokumentu odnoszącego się do poprzedniej procedury celnej.

▼M10

Artykuł 220

1.  Bez uszczerbku dla przepisów szczególnych, dokumentami do zgłoszenia o objęcie gospodarczą procedurą celną są:

2.  Przepisy art. 218 ust. 2 stosuje się w odniesieniu do zgłoszeń o objęcie każdą gospodarczą procedurą celną.

3.  Organy celne mogą zezwolić, aby pisemne ►C7  pozwolenie ◄ na korzystanie z danej procedury celnej lub kopia wniosku o udzielenie ►C7  pozwolenia ◄ nie były dołączane do zgłoszenia, ale znajdowały się w posiadaniu tych organów.

▼B

Artykuł 221

1.  Do zgłoszenia wywozowego lub zgłoszenia powrotnego wywozu dołączane są wszystkie dokumenty niezbędne dla właściwego stosowania należności celnych wywozowych i przepisów regulujących wywóz lub powrotny wywóz danych towarów.

2.  Artykuł 218 ust. 2 stosuje się do zgłoszeń wywozowych lub zgłoszeń powrotnego wywozu.

▼M1

ROZDZIAŁ 2

Zgłoszenie celne przy użyciu techniki przetwarzania danych

Artykuł 222

1.  Jeżeli zgłoszenie celne dokonywane jest z wykorzystaniem techniki przetwarzania danych, to dane szczegółowe umieszczone w zgłoszeniu na piśmie, wymienione w załączniku 37, zastępuje się poprzez przesłanie danych w formie zakodowanej lub w jakiejkolwiek innej formie określonej przez organy celne odpowiadających danym szczegółowym wymaganym przy zgłoszeniu na piśmie, do urzędu celnego wyznaczonego do tego celu, aby zostały przetworzone przez komputer.

2.  Zgłoszenie celne dokonane za pomocą EDI uważa się za złożone w momencie przyjęcia przez organy celne wiadomości EDI.

O przyjęciu zgłoszenia celnego dokonanego za pomocą EDI zgłaszający powiadamiany jest poprzez informację zwrotną zawierającą przynajmniej dane identyfikacyjne otrzymanej wiadomości i/lub numer, pod jakim zarejestrowane zostało zgłoszenie celne, jak również datę jego przyjęcia.

3.  Jeżeli zgłoszenie celne dokonywane jest poprzez EDI, to organy celne określają zasady wykonywania przepisów określonych w art. 247.

4.  Jeżeli zgłoszenie celne dokonywane jest poprzez EDI, to zgłaszający powiadamiany jest o zwolnieniu towarów. Powiadomienie musi zawierać przynajmniej dane identyfikacyjne zgłoszenia i datę zwolnienia.

5.  W przypadku wprowadzenia danych szczegółowych zgłoszenia celnego do celnych systemów przetwarzania danych przepisy ust. 2, 3 i 4 stosuje się odpowiednio.

Artykuł 223

W przypadku gdy dla spełnienia pozostałych formalności wymagany jest egzemplarz zgłoszenia celnego na papierze, to na wniosek zgłaszającego zostanie on sporządzony i poświadczony przez dany urząd celny lub zgodnie z przepisami art. 199 ust. 2 akapit drugi.

Artykuł 224

Organy celne mogą, na warunkach i w sposób, który same ustalą, zezwolić, aby potrzebne dla umieszczenia towarów pod procedurą celną dokumenty były sporządzane i przekazywane drogą elektroniczną.

▼B

ROZDZIAŁ 3

Zgłoszenia ustne lub zgłoszenia w innej formie

Sekcja 1

Zgłoszenia ustne

Artykuł 225

Przedmiotem ustnego zgłoszenia dopuszczenia do swobodnego obrotu mogą być następujące towary:

Artykuł 226

Przedmiotem ustnego zgłoszenia celnego do wywozu mogą być:

Artykuł 227

1.  Organy celne mogą odstąpić od stosowania przepisów art. 225 i 226, jeżeli osoba, która dokonuje odprawy celnej, działa na rzecz innej osoby w charakterze agenta celnego.

2.  Jeżeli organy celne mają wątpliwości, czy zgłoszone dane są prawidłowe lub kompletne, mogą zażądać przedstawienia zgłoszenia na piśmie.

Artykuł 228

Jeżeli towary zgłoszone ustnie zgodnie z art. 225 i 226 podlegają należnościom celnym przywozowym lub wywozowym, organy celne wydają osobie zainteresowanej pokwitowanie za dokonaną płatność.

▼M10

Pokwitowanie to powinno zawierać co najmniej następujące dane:

Państwa Członkowskie przekazują Komisji wzory pokwitowań wprowadzonych na mocy niniejszego artykułu. Komisja przekazuje te informacje pozostałym Państwom Członkowskim.

▼B

Artykuł 229

1.  Przedmiotem ustnego zgłoszenia celnego do odprawy czasowej mogą być, zgodnie z warunkami ustanowionymi w ►M20  art. 497 ust. 3 akapit drugi ◄ , następujące towary:

2.  Towary określone w ust. 1, mogą być również przedmiotem zgłoszenia ustnego do powrotnego wywozu z zakończeniem procedury odprawy czasowej.

Sekcja 2

Zgłoszenia celne w innej formie

Artykuł 230

O ile nie zostały wyraźnie zgłoszone organom celnym, za zgłoszone do procedury dopuszczenia do swobodnego obrotu w sposób określony w art. 233 uważane są:

▼M48

▼B

Artykuł 231

O ile nie zostały wyraźnie zgłoszone organom celnym, za zgłoszone do wywozu w sposób określony w art. 233 lit. b) uważane są:

▼M48

▼B

Artykuł 232

▼M20

1.  Następujące przedmioty, jeśli nie zostały zgłoszone organom celnym na piśmie lub ustnie, uważa się za zgłoszone do ►C14  odprawy czasowej ◄ czynnością określoną w art. 233, z zastrzeżeniem art. 579:

▼M48

▼B

2.  O ile nie zostały zgłoszone pisemnie lub ustnie, towary określone w ust. 1 uważane są za zgłoszone do powrotnego wywozu z zakończeniem procedury odprawy czasowej w sposób określony w art. 233.

Artykuł 233

►M6  1. ◄   Do celów art. 230-232 czynność uważana za zgłoszenie celne może przyjąć następujące formy:

▼M6

2.  Jeżeli towary, określone w art. 230 lit. a), art. 231 lit. a) i w art. 232 ust. 1 lit. a) lub art. 232 ust. 2, przewożone koleją w bagażu podróżnych nie towarzyszą podróżnemu i zgłaszane są organom celnym bez obecności pasażera, to dokument określony w załączniku 38a może zostać wykorzystany w granicach i na warunkach określonych w tym załączniku.

▼B

Artykuł 234

1.  Jeżeli warunki art. 230-232 są spełnione, towary uważane są za przedstawione organom celnym w rozumieniu art. 63 Kodeksu, zgłoszenie uważane jest za przyjęte, a zwolnienie towarów za udzielone w chwili, z którą czynność określona w art. 233 została spełniona.

2.  Jeżeli kontrola wykazuje, że czynność określona w art. 233 została spełniona, ale towary przywiezione lub wyprowadzone nie spełniają warunków art. 230-232, dane towary uważane są za przywiezione bądź wywiezione z naruszeniem przepisów.

Sekcja 3

Przepisy wspólne dla sekcji 1 i 2

Artykuł 235

Przepisy art. 225-232 nie mają zastosowania w przypadku towarów, w odniesieniu do których wnosi się o zwrot refundacji albo należności celnych, bądź które podlegają środkom zakazów lub ograniczeń, lub jakimkolwiek innym szczególnym formalnościom.

Artykuł 236

Do celów sekcji 1 i 2 pojęcie „podróżny” oznacza:

Sekcja 4

Obrót pocztowy

Artykuł 237

1.  Za zgłoszone organom celnym w ramach obrotu pocztowego uważane są:

2.  Za zgłaszającego oraz, w zależności od przypadku, za dłużnika w przypadkach określonych w ust. 1 pkt A, uważany jest odbiorca, a w przypadkach określonych w ust. 1 pkt B, nadawca. Organy celne mogą ustalić, że administracja pocztowa jest uważana za zgłaszającego oraz, w zależności od przypadku, za dłużnika.

3.  Do celów ust. 1 towary niepodlegające należnościom celnym uważane są za przedstawione organom celnym w rozumieniu art. 63 Kodeksu, zgłoszenie celne uważane jest za przyjęte, a zwolnienie za udzielone:

4.  Jeżeli przesyłka wysyłana listownie lub w paczce, niezwolniona z obowiązku doprowadzenia do urzędu celnego zgodnie z przepisami przyjętymi zgodnie z art. 38 ust. 4 Kodeksu, jest przedstawiana bez zgłoszenia ►M18  CN22 ◄ i/lub ►M18  CN23 ◄ lub jeżeli takie zgłoszenie jest niekompletne, organy celne określają formę, w której zgłoszenie celne musi zostać sporządzone lub uzupełnione.

Artykuł 238

Nie stosuje się art. 237:

TYTUŁ VIII

BADANIE TOWARÓW, USTALENIA URZĘDU CELNEGO I INNE ŚRODKI PODEJMOWANE PRZEZ URZĄD CELNY

Artykuł 239

1.  Badanie towarów przeprowadza się w wyznaczonych do tego przez organy celne miejscach i w ustalonych godzinach.

2.  Jednakże organy celne mogą zezwolić, na wniosek zgłaszającego, na przeprowadzenie badania towarów w miejscach lub w godzinach innych niż te określone w ust. 1.

Koszty związane z badaniem ponosi zgłaszający.

Artykuł 240

1.  Jeżeli organy celne podejmą decyzję o zbadaniu towarów, informują o tym zgłaszającego lub jego przedstawiciela.

2.  Jeżeli organy celne podejmą decyzję o zbadaniu jedynie części towarów, informują zgłaszającego lub jego przedstawiciela, które towary chcą zbadać. Taka selekcja towarów, dokonana przez organy celne, jest ostateczna.

Artykuł 241

1.  Zgłaszający lub wyznaczona przez niego osoba, która ma być obecna przy badaniu towarów, dostarcza organom celnym niezbędnej pomocy w celu ułatwienia im wykonania tego zadania. Jeżeli organy celne uważają okazaną pomoc za niezadowalającą, mogą zażądać od zgłaszającego wyznaczenia innej osoby zdolnej do udzielenia koniecznej pomocy.

2.  Jeżeli zgłaszający odmawia uczestniczenia przy badaniu towarów lub wyznaczenia osoby zdolnej do udzielenia pomocy, którą organy celne uważają za niezbędną, organy te wyznaczają ostateczny termin do spełnienia tego wymogu, chyba że ocenią, iż można odstąpić od badania.

Jeżeli z końcem wyznaczonego terminu zgłaszający nie spełnił wymagań stawianych przez organy celne, przystępują one, do celów stosowania art. 75 lit. a) Kodeksu, do badania towarów, na odpowiedzialność i koszt zgłaszającego, z udziałem, o ile uważają to za niezbędne, eksperta lub jakiejkolwiek innej osoby wyznaczonej zgodnie z obowiązującymi przepisami.

3.  Ustalenia organów celnych dokonane podczas badania przeprowadzonego zgodnie z warunkami określonymi w poprzednim ustępie są w takim samym stopniu wiążące, jak w przypadku badania przeprowadzonego w obecności zgłaszającego.

4.  W miejsce środków ustanowionych w ust. 2 i 3 organy celne mogą uznać zgłoszenie za nieważne, gdy nie ma żadnych wątpliwości, że odmowa uczestniczenia w badaniu towarów przez zgłaszającego lub wyznaczenia osoby zdolnej do udzielenia niezbędnej pomocy, nie stanowi przeszkody lub próby przeszkodzenia w ustaleniu przez organy celne naruszenia przepisów regulujących objęcie towarów odpowiednią procedurą celną, ani nie stanowi uchylenia się albo próby uchylenia się od stosowania przepisów art. 66 ust. 1 lub art. 80 ust. 2 Kodeksu.

Artykuł 242

1.  Jeżeli organy celne podejmują decyzję o pobraniu próbek, informują o tym zgłaszającego lub jego przedstawiciela.

2.  Organy celne same dokonują pobrania próbek. Jednakże mogą one zażądać, aby zostało ono dokonane pod ich kontrolą przez zgłaszającego lub wyznaczoną przez niego osobę.

Pobrania próbek dokonuje się zgodnie z metodami ustanowionymi w obowiązujących przepisach.

3.  Ilości, które mają zostać pobrane, nie powinny przekraczać ilości niezbędnej dla dokonania analizy lub bardziej szczegółowej kontroli, włączając w to ewentualną kontranalizę.

Artykuł 243

1.  Zgłaszający lub osoba wyznaczona przez niego do uczestniczenia przy pobieraniu próbek udziela organom celnym wszelkiej niezbędnej pomocy w celu ułatwienia przeprowadzenia tej czynności.

▼M7

2.  Jeżeli zgłaszający odmówi uczestnictwa przy pobieraniu próbek lub wyznaczenia do tego innej osoby bądź gdy nie udzieli organom celnym wszelkiej pomocy niezbędnej do ułatwienia operacji, stosuje się przepisy art. 241 ust. 1 zdanie drugie oraz art. 241 ust. 2–4 zdanie drugie.

▼B

Artykuł 244

Jeżeli organy celne pobierają próbki w celu analizy lub bardziej szczegółowej kontroli, zwalniają dane towary, nie czekając na wyniki tej analizy lub kontroli, chyba że istnieją inne podstawy odstąpienia od tych działań i, pod warunkiem że w przypadku, gdy powstał lub może powstać dług celny, kwota określonych należności celnych została już zaksięgowana i zapłacona lub zabezpieczona.

Artykuł 245

1.  Ilości pobranych przez urząd celny w charakterze próbki nie odlicza się od ilości zgłoszonej.

2.  W przypadku zgłoszenia wywozowego lub zgłoszenia do uszlachetniania biernego zgłaszający, o ile pozwalają na to okoliczności, jest upoważniony do zastąpienia, w celu uzupełnienia przesyłki, towarów pobranych w charakterze próbki towarami identycznymi.

Artykuł 246

1.  O ile pobrane próbki nie zostały zniszczone w związku z przeprowadzaną analizą lub bardziej szczegółową kontrolą, pobrane próbki zwracane są zgłaszającemu na jego wniosek i koszt, gdy nie ma już potrzeby przechowywania ich przez organy celne, w szczególności po wyczerpaniu przez zgłaszającego wszelkich środków odwoławczych od decyzji podjętej przez organy celne na podstawie wyników takiej analizy lub bardziej szczegółowej kontroli.

2.  Próbki, których zwrotu nie zażądał zgłaszający, mogą zostać bądź zniszczone, bądź zachowane przez organy celne. Jednakże w szczególnych przypadkach organy celne mogą zażądać od zgłaszającego zabrania pozostałych próbek.

Artykuł 247

1.  Jeżeli organy celne przystępują do weryfikacji zgłoszeń i załączonych do nich dokumentów lub do badania towarów, wskazują, przynajmniej na kopii zgłoszenia przeznaczonej dla organów celnych lub na załączonym do niej dokumencie, podstawę i wyniki każdej takiej weryfikacji lub badania. W przypadku częściowego badania towarów podawane są także dane dotyczące przesyłki podlegającej badaniu.

O ile zaistnieje taka potrzeba, organy celne dokonują na zgłoszeniu adnotacji o nieobecności zgłaszającego lub jego przedstawiciela.

2.  Jeżeli wynik weryfikacji zgłoszenia i załączonych do niego dokumentów lub badania towarów wykazuje niezgodność z danymi podanymi w zgłoszeniu, organy celne określają, przynajmniej na przeznaczonej dla nich kopii lub na załączonym do niej dokumencie, dane, które należy wziąć pod uwagę przy naliczaniu należności za te towary oraz, w zależności od przypadku, przy naliczaniu refundacji i innych kwot wypłacanych z tytułu wywozu, oraz przy stosowaniu innych przepisów regulujących procedurę celną, którą objęte są towary.

3.  Ustalenia dokonane przez organy celne określają, w odpowiednim przypadku, przyjęte środki pozwalające na ustalenie tożsamości. Ustalenia te zawierają datę i dane niezbędne do identyfikacji funkcjonariusza, który je sporządził.

4.  Jeżeli organy celne nie przystępują do weryfikacji zgłoszenia lub badania towarów, mogą nie umieszczać żadnych informacji na zgłoszeniu lub na załączonym do niego dokumencie określonym w ust. 1.

▼M32

5.  W celu wykonania procedury tranzytu wspólnotowego urząd wyjścia wprowadza odpowiednie dane do systemu informatycznego w zależności od wyników weryfikacji.

▼B

Artykuł 248

1.  Udzielenie zwolnienia stanowi podstawę zaksięgowania należności celnych przywozowych ustalonych na podstawie danych zawartych w zgłoszeniu. ►C25  Jeżeli organy celne uważają, że kontrole, które przeprowadziły, mogą doprowadzić do ustalenia kwoty należności celnych przywozowych wyższej od kwoty ustalonej na podstawie danych zawartych w zgłoszeniu, żądają ponadto złożenia zabezpieczenia wystarczającego na pokrycie różnicy między kwotą wynikającą z danych zawartych w zgłoszeniu a ostateczną kwotą należną za towary. ◄ Jednakże zgłaszający zamiast złożenia zabezpieczenia może zażądać natychmiastowego zaksięgowania kwoty należności, której mogą w ostateczności podlegać towary.

2.  Jeżeli na podstawie kontroli przeprowadzonych przez organy celne mogą one określić kwotę należności celnych przywozowych różniącą się od kwoty wynikającej z danych zawartych w zgłoszeniu, zwolnienie towarów stanowi podstawę do natychmiastowego zaksięgowania w ten sposób ustalonej kwoty.

3.  Dane towary nie mogą zostać zwolnione, jeżeli organy celne mają wątpliwości co do stosowania zakazów i ograniczeń, a mogą rozstrzygnąć te wątpliwości dopiero po otrzymaniu wyników kontroli, którą przeprowadziły.

▼M12

4.  Bez uszczerbku dla ust. 1, organy celne mogą powstrzymać się od pobrania zabezpieczenia w odniesieniu do towarów, dla których wnioskuje się o przyznanie kontyngentu taryfowego, jeżeli ustalą one, w chwili przyjęcia zgłoszenia o dopuszczenie towarów do swobodnego obrotu, że dany kontyngent taryfowy nie jest bliski wykorzystania w rozumieniu art. 308c.

▼B

Artykuł 249

1.  Organy celne ustalają sposób, w jaki zwalniają towary, biorąc pod uwagę miejsce, w którym towary się znajdują i szczególne uzgodnienia dotyczące ich dozoru.

2.  W przypadku zgłoszenia na piśmie, na zgłoszeniu lub, w odpowiednim przypadku, na załączonym do niego dokumencie, umieszcza się odniesienie do zwolnienia towarów i daty tego zwolnienia, a kopia jest zwracana zgłaszającemu.

▼M32

3.  W celu wykonania procedury tranzytu wspólnotowego, jeżeli wyniki weryfikacji na to pozwalają, urząd wyjścia zwalnia towary i rejestruje datę ich zwolnienia w systemie informatycznym.

▼B

Artykuł 250

1.  Jeżeli z powodów określonych w art. 75 lit. a) tiret drugie i trzecie Kodeksu organy celne nie mogły zwolnić towarów, wyznaczają zgłaszającemu termin na uregulowanie sytuacji towarów.

2.  Jeżeli w przypadkach określonych w art. 75 lit. a) tiret drugie Kodeksu zgłaszający przed upływem terminu określonego w ust. 1 nie przedłożył wymaganych dokumentów, dane zgłoszenie uważane jest za nieważne i organy celne unieważniają je. Stosuje się przepisy art. 66 ust. 3 Kodeksu.

3.  W okolicznościach określonych w art. 75 lit. a) tiret trzecie Kodeksu i bez uszczerbku dla jakichkolwiek środków podjętych na mocy art. 66 ust. 1 akapit pierwszy lub art. 182 Kodeksu, jeżeli zgłaszający ani nie zapłacił, ani nie zabezpieczył przed upływem terminu określonego w ust. 1 kwoty należności, organy celne mogą przystąpić do wstępnych formalności mających na celu sprzedaż towarów. W takim przypadku, o ile w międzyczasie wymagane warunki nie zostaną spełnione, przystępuje się do sprzedaży towarów, w razie konieczności w formie sprzedaży przymusowej, o ile pozwala na to prawo danego Państwa Członkowskiego. Organy celne informują o tym zgłaszającego.

Organy celne mogą, na odpowiedzialność i koszt zgłaszającego, przekazać dane towary do specjalnego miejsca znajdującego się pod ich dozorem.

Artykuł 251

W drodze odstępstwa od art. 66 ust. 2 Kodeksu, zgłoszenie celne może w następujących przypadkach zostać unieważnione po zwolnieniu towarów:

▼M1

▼M12

▼M20

▼B

▼M1

Artykuł 252

Jeżeli organy celne przystępują zgodnie z art. 75 lit. b) Kodeksu do sprzedaży towarów, to dokonują tego zgodnie z procedurami obowiązującymi w Państwach Członkowskich.

▼B

TYTUŁ IX

PROCEDURY UPROSZCZONE

▼M1

ROZDZIAŁ 1

Przepisy ogólne

▼M32

Sekcja 1

Uwagi ogólne

▼B

Artykuł 253

1.  Procedura zgłoszenia niekompletnego pozwala organom celnym na przyjęcie, w należycie uzasadnionych przypadkach, zgłoszenia niezawierającego wszystkich wymaganych danych lub zgłoszenia, do którego nie załączono wszystkich niezbędnych dokumentów wymaganych przez daną procedurę celną.

2.  Procedura zgłoszenia uproszczonego pozwala na objęcie towarów daną procedurą celną po przedstawieniu zgłoszenia uproszczonego, z późniejszym przedstawieniem zgłoszenia uzupełniającego, które w zależności od przypadku może być zgłoszeniem całościowym, okresowym lub podsumowującym.

3.  Odprawa uproszczona w miejscu pozwala na objęcie towarów daną procedurą celną w pomieszczeniach osoby zainteresowanej lub w innych miejscach wyznaczonych lub uznanych przez organy celne.

▼M32

4.  Każda osoba może ubiegać się o udzielenie pozwolenia na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu, do użytku własnego lub do działania w charakterze przedstawiciela, pod warunkiem że istnieje odpowiednia ewidencja i procedura umożliwiająca zezwalającemu organowi celnemu ustalenie tożsamości osób reprezentowanych i przeprowadzenie odpowiednich kontroli celnych.

Tego rodzaju wniosek może także dotyczyć zintegrowanego pozwolenia, bez uszczerbku dla art. 64 Kodeksu.

5.  Stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu jest uzależnione od złożenia zabezpieczenia z tytułu należności celnych przywozowych oraz innych należności.

6.  Posiadacz pozwolenia spełnia warunki i kryteria ustalone w niniejszym rozdziale oraz wywiązuje się ze zobowiązań wynikających z pozwolenia, bez uszczerbku dla obowiązków zgłaszającego oraz dla zasad obowiązujących w przypadku powstania długu celnego.

7.  Posiadacz pozwolenia informuje zezwalający organ celny o wszelkich okolicznościach, które wystąpią po udzieleniu pozwolenia, a które mogą mieć wpływ na jego utrzymanie lub zakres.

8.  Zezwalający organ celny dokonuje ponownej oceny pozwolenia na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu, w przypadku:

W przypadku pozwolenia na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu, wydanego dla wnioskodawcy prowadzącego działalność przez okres krótszy niż trzy lata, w pierwszym roku po wydaniu pozwolenia podlega on ścisłej kontroli.

▼M1

Artykuł 253a

W przypadku stosowania procedury uproszczonej z wykorzystaniem systemów przetwarzania danych do wypełniania zgłoszenia celnego lub z zastosowaniem techniki przetwarzania danych przepisy art. 199 ust. 2 i 3, art. 222, 223 i 224 stosuje się odpowiednio.

▼M32

Warunkiem pozwolenia na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu jest składanie zgłoszeń celnych oraz powiadomień drogą elektroniczną.

▼M38

Jednakże w przypadkach braku teleinformatycznych systemów organów celnych lub teleinformatycznych systemów przedsiębiorców umożliwiających składanie lub przyjmowanie uproszczonych zgłoszeń celnych lub powiadomień dotyczących odprawy uproszczonej w miejscu z wykorzystaniem techniki przetwarzania danych, organy celne mogą dopuścić inne określone przez nie formy zgłoszeń i powiadomień, pod warunkiem przeprowadzenia skutecznej analizy ryzyka.

▼M32

Sekcja 2

Udzielenie, zawieszenie, cofnięcie pozwoleń na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu

Artykuł 253b

1.  Wnioski o pozwolenie na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu składa się, stosując wzór formularza wniosku zgodny z załącznikiem 67 lub w odpowiednim formacie elektronicznym.

2.  Jeżeli zezwalający organ celny uzna, że wniosek nie zawiera wszystkich wymaganych danych, zwraca się w ciągu 30 dni kalendarzowych od otrzymania wniosku do wnioskodawcy o dostarczenie określonych informacji, uzasadniając swoją prośbę.

3.  Wniosek nie zostaje przyjęty, jeżeli:

4.  Przed udzieleniem pozwolenia na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu organy celne dokonują audytu ewidencji wnioskodawcy, chyba że można wykorzystać wyniki poprzedniego audytu.

Artykuł 253c

1.  Pozwolenia na stosowanie zgłoszenia uproszczonego udziela się w przypadku spełnienia warunków i kryteriów określonych w art. 14h z wyjątkiem ust. 1 lit. c), w art. 14i lit. d), e) i g) oraz w art. 14j.

Pozwolenia na stosowanie procedury w miejscu udziela się w przypadku spełnienia warunków i kryteriów określonych w art. 14h z wyjątkiem ust. 1 lit. c), w art. 14i oraz w art. 14j.

Przy udzielaniu pozwoleń, o których mowa w akapicie pierwszym i drugim, organy celne stosują art. 14a ust. 2 oraz wykorzystują formularz wniosku określony w załączniku 67.

2.  Jeżeli wnioskodawca posiada świadectwo AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. a) lub c), uznaje się, że warunki i kryteria określone w ust. 1 niniejszego artykułu są spełnione.

Artykuł 253d

1.  Pozwolenie na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu zostaje zawieszone przez zezwalający organ celny, jeżeli:

Jednakże w przypadku, o którym mowa w lit. b) akapitu pierwszego, zezwalający organ celny może podjąć decyzję o niezawieszaniu pozwolenia na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu, gdy uzna naruszenie za nieistotne w stosunku do liczby lub wielkości operacji celnych, do których się ono odnosi, oraz przy braku wątpliwości co do dobrej wiary posiadacza pozwolenia.

Przed podjęciem decyzji zezwalający organ celny informuje posiadacza pozwolenia o poczynionych ustaleniach. Posiadacz pozwolenia ma prawo do uregulowania sytuacji oraz/lub do wyrażenia swojego stanowiska w ciągu trzydziestu dni kalendarzowych od daty otrzymania tej informacji.

2.  Jeżeli w ciągu trzydziestu dni kalendarzowych posiadacz pozwolenia nie ureguluje sytuacji, o której mowa w ust. 1 akapit pierwszy lit. a), zezwalający organ celny powiadamia posiadacza pozwolenia o zawieszeniu pozwolenia na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu na okres trzydziestu dni kalendarzowych, aby umożliwić posiadaczowi pozwolenia podjęcie niezbędnych środków w celu uregulowania sytuacji.

3.  W przypadkach, o których mowa w ust. 1 akapit pierwszy lit. b), zezwalający organ celny zawiesza pozwolenie do czasu zakończenia postępowania sądowego. Organ ten powiadamia o tym fakcie posiadacza pozwolenia.

4.  W przypadku gdy w ciągu trzydziestu dni kalendarzowych posiadacz pozwolenia nie był w stanie uregulować sytuacji, natomiast może przedstawić dowód, że spełni warunki, jeżeli okres zawieszenia zostanie przedłużony, zezwalający organ celny zawiesza pozwolenie na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu na kolejne 30 dni kalendarzowych.

5.  Zawieszenie pozwolenia nie ma wpływu na procedurę celną, która się już rozpoczęła przed datą zawieszenia, ale nie została jeszcze zakończona.

Artykuł 253e

1.  Jeżeli posiadacz pozwolenia podjął, zgodnie z wymogami zezwalającego organu celnego, środki konieczne do spełnienia warunków i kryteriów, które muszą być spełnione w przypadku pozwolenia na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu, zezwalający organ celny cofa zawieszenie i informuje o tym posiadacza pozwolenia. Zawieszenie można cofnąć przez upływem terminu określonego w art. 253d ust. 2 lub 4.

2.  Jeżeli posiadacz pozwolenia nie podejmuje koniecznych działań w okresie zawieszenia wskazanym w art. 253d ust. 2 lub 4, stosuje się art. 253 g.

Artykuł 253f

1.  W przypadku gdy posiadacz pozwolenia czasowo nie jest w stanie spełnić któregokolwiek z warunków lub kryteriów określonych dla pozwolenia na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu, może złożyć wniosek o zawieszenie pozwolenia. W takim przypadku posiadacz pozwolenia powiadamia zezwalający organ celny, podając termin, w jakim będzie w stanie ponownie spełnić dane warunki i kryteria. Powiadamia on również zezwalający organ celny o wszelkich planowanych środkach oraz o harmonogramie ich stosowania.

2.  Jeżeli posiadacz pozwolenia nie ureguluje sytuacji w terminie podanym w swoim powiadomieniu, zezwalający organ celny może odpowiednio przedłużyć ten termin, pod warunkiem że posiadacz pozwolenia działał w dobrej wierze.

Artykuł 253g

Bez uszczerbku dla art. 9 Kodeksu i art. 4 niniejszego rozporządzenia, zezwalający organ celny cofa pozwolenie na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu w następujących przypadkach:

Jednakże w przypadku, o którym mowa w akapicie pierwszym lit. b), zezwalający organ celny może podjąć decyzję, że nie cofnie pozwolenia na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu, jeżeli uzna naruszenia za nieistotne w stosunku do liczby lub wielkości operacji celnych, do których się ono odnosi, oraz przy braku wątpliwości co do dobrej wiary posiadacza pozwolenia.

ROZDZIAŁ 1 A

Pojedyncze pozwolenie na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu

Sekcja 1

Procedura składania wniosków

Artykuł 253h

1.  Wniosek o pojedyncze pozwolenie na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu składa się do jednego z organów celnych, o których mowa w art. 14d ust. 1 i 2.

Jednakże w przypadku gdy wniosek o pozwolenie na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu składany jest w ramach lub w następstwie wniosku o pojedyncze pozwolenie na końcowe przeznaczenie bądź o procedurę celną mającą skutki gospodarcze, stosuje się art. 292 ust. 5 i 6 lub art. 500 i 501.

2.  Jeżeli część istotnej ewidencji lub dokumentacji jest przechowywana w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie, w którym składany jest wniosek, wnioskodawca wypełnia odpowiednio pola 5a, 5b i 7 formularza wniosku, którego wzór podany jest w załączniku 67.

3.  Wnioskodawca zapewnia łatwo dostępny punkt kontaktowy lub wyznacza osobę do kontaktów w administracji wnioskodawcy w państwie członkowskim, w którym składany jest wniosek, aby udostępnić organom celnym wszystkie informacje niezbędne dla udowodnienia zgodności z wymogami związanymi z udzieleniem pojedynczego pozwolenia.

4.  Wnioskodawcy przedkładają w miarę możliwości niezbędne dane organom celnym drogą elektroniczną.

5.  Do czasu wprowadzenia elektronicznego systemu wymiany danych między zaangażowanymi państwami członkowskimi, który jest niezbędny dla celów odpowiedniej procedury celnej, zezwalające organy celne mogą odrzucić wnioski złożone na mocy ust. 1, jeżeli pojedyncze pozwolenie spowodowałoby nieproporcjonalne koszty administracyjne.

Artykuł 253i

1.  Państwa członkowskie podają do wiadomości Komisji wykaz organów celnych określonych w art. 253h ust. 1, do których muszą być składane wnioski, oraz informują o wszelkich zmianach w tym zakresie. Komisja udostępnia tego rodzaju informacje w internecie. Organy te działają jako zezwalające organy celne w zakresie pojedynczych pozwoleń na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu.

2.  Państwa członkowskie wyznaczają centralne biura ds. wymiany informacji między państwami członkowskimi oraz między państwami członkowskimi i Komisją, oraz informują Komisję o tych biurach.

Sekcja 2

Procedura wydawania

Artykuł 253j

1.  W przypadku gdy przedmiotem wniosku jest pojedyncze pozwolenie na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu, zezwalający organ celny udostępnia innym zainteresowanym organom celnym następujące informacje:

Informacje te są udostępniane z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 253 m, z chwilą, gdy jest on dostępny.

2.  Informacje, o których mowa w ust. 1 lit. a), b) i c), są udostępniane przez zezwalający organ celny w następujących terminach:

W przypadku gdy zezwalający organ celny nie jest w stanie dotrzymać tych terminów, może przedłużyć je o 30 dni kalendarzowych. W takich przypadkach, przed upływem ustalonych terminów, zezwalający organ celny informuje wnioskodawcę o przyczynach przedłużenia.

Termin biegnie od daty otrzymania przez zezwalający organ celny wszelkich wymaganych informacji, o których mowa w ust. 1 lit. a), b) i c). Zezwalający organ celny informuje wnioskodawcę o przyjęciu wniosku oraz podaje datę, od której zaczyna się bieg terminu.

3.  Do dnia 31 grudnia 2009 r. maksymalne okresy wynoszące 30 lub 90 dni kalendarzowych przewidziane w ust. 2 akapit pierwszy wynoszą odpowiednio 90 lub 210 dni kalendarzowych.

Artykuł 253k

1.  Zezwalający organ celny państwa członkowskiego, w którym wniosek został złożony, oraz organy celne innych państw członkowskich mające związek z pojedynczym pozwoleniem, którego dotyczy wniosek, współpracują przy ustalaniu wymogów operacyjnych i dotyczących sprawozdawczości, w tym planu kontroli dotyczącego nadzoru procedury celnej realizowanej w ramach pojedynczego pozwolenia. Jednakże dane wymieniane w celach procedur celnych pomiędzy zainteresowanymi organami celnymi nie wykraczają poza zakres ustanowiony w załączniku 30 A.

2.  Organy celne innych państw członkowskich, których dotyczy pojedyncze pozwolenie będące przedmiotem wniosku, powiadamiają zezwalający organ celny o ewentualnych zastrzeżeniach w ciągu trzydziestu dni kalendarzowych od dnia otrzymania projektu pozwolenia. Jeżeli powiadomienie to wymaga dodatkowego czasu, zezwalający organ celny jest o tym informowany możliwie jak najszybciej, a w każdym przypadku w granicach tego terminu. Dodatkowy termin może zostać przedłużony o nie więcej niż 30 dni kalendarzowych. W przypadku przedłużenia terminu zezwalający organ celny powiadamia wnioskodawcę o przedłużeniu terminu.

W przypadku zgłoszenia zastrzeżeń oraz w razie nieosiągnięcia porozumienia między organami celnymi w ciągu tego okresu wniosek zostaje odrzucony w zakresie, w jakim zgłoszono zastrzeżenia.

Jeżeli organ celny uczestniczący w konsultacjach nie odpowiada w terminie określonym w akapicie pierwszym, zezwalający organ celny może założyć, że brak jest zastrzeżeń w odniesieniu do wydania tego rodzaju pozwolenia, na odpowiedzialność organu celnego uczestniczącego w konsultacjach.

3.  Przed częściowym lub całkowitym odrzuceniem wniosku zezwalający organ celny informuje wnioskodawcę o przyczynach będących podstawą takiej decyzji, a wnioskodawca ma możliwość wyrażenia swojego stanowiska w ciągu 30 dni kalendarzowych od dnia przekazania tej informacji.

Artykuł 253l

1.  W przypadku gdy o pojedyncze pozwolenie ubiega się wnioskodawca posiadający świadectwo AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. a) lub c), pozwolenie zostaje udzielone po przeprowadzeniu koniecznej wymiany informacji między:

W przypadkach, w których wnioskodawca nie posiada świadectwa AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. a) lub c), pozwolenie zostaje udzielone wówczas, gdy zezwalający organ celny jest przekonany, że wnioskodawca będzie w stanie spełnić związane z pozwoleniem warunki i kryteria, określone lub przywołane w art. 253, 253a i 253c, oraz wówczas, gdy doszło do niezbędnej wymiany informacji, o której mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu.

2.  Po otrzymaniu zgody lub nieotrzymaniu uzasadnionych zastrzeżeń od innych zainteresowanych organów celnych zezwalający organ celny wydaje pozwolenie zgodnie z formularzem wniosku ustalonym w załączniku 67, w ciągu 30 dni kalendarzowych po upływie okresów ustanowionych w art. 253k ust. 2 lub 3.

Zezwalający organ celny udostępnia pozwolenie organom celnym w uczestniczących państwach członkowskich, wykorzystując w tym celu system teleinformatyczny, o którym mowa w art. 253 m, z chwilą, gdy jest on dostępny.

3.  Pojedyncze pozwolenia na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu są uznawane we wszystkich państwach członkowskich wyszczególnionych w polu 10 lub w polu 11 pozwolenia, lub – w stosownych przypadkach – w obu tych polach.

Sekcja 3

Wymiana informacji

Artykuł 253m

1.  System teleinformatyczny określony w drodze porozumienia przez Komisję i organy celne służy po jego udostępnieniu do wymiany informacji i do komunikacji między organami celnymi oraz do informowania Komisji i przedsiębiorców. Informacje podawane przedsiębiorcom są ograniczone do danych jawnych określonych w tytule II punkt 16 wyjaśnień dotyczących formularza wniosku o stosowanie procedury uproszczonej ustalonego w załączniku 67.

2.  Wykorzystując system, o którym mowa w ust. 1, Komisja i organy celne dokonują wymiany następujących informacji, przechowują je oraz mają do nich dostęp:

3.  Komisja i państwa członkowskie mogą podawać do publicznej wiadomości za pośrednictwem internetu wykaz pojedynczych pozwoleń, jak również dane jawne określone w tytule II punkt 16 wyjaśnień dotyczących formularza wniosku o stosowanie procedury uproszczonej ustalonego w załączniku 67, po uzyskaniu uprzedniej zgody posiadacza pozwolenia. Wykaz jest aktualizowany.

▼B

ROZDZIAŁ 2

Zgłoszenie dopuszczenia do swobodnego obrotu

Sekcja 1

Zgłoszenie niekompletne

▼M29

Artykuł 254

Na wniosek zgłaszającego organy celne mogą przyjąć zgłoszenie o dopuszczenie do swobodnego obrotu niezawierające wszystkich danych określonych w załączniku 37.

Jednakże zgłoszenie to zawiera przynajmniej dane określone w załączniku 30A dla zgłoszenia niekompletnego.

▼B

Artykuł 255

1.  Do zgłoszenia dopuszczenia do swobodnego obrotu, które może być przyjęte przez organy celne na wniosek zgłaszającego, a do którego niedołączone zostały niektóre niezbędne dokumenty uzupełniające, załącza się przynajmniej te dokumenty, które muszą być okazane, zanim zgłoszone towary będą mogły być dopuszczone do swobodnego obrotu.

2.  W drodze odstępstwa od ust. 1, zgłoszenie, do którego nie załączono jednego lub więcej z wymaganych dokumentów, zanim towary mogą być dopuszczone do swobodnego obrotu, może zostać przyjęte po ustaleniu, zgodnie z wymogami organów celnych, że:

Dane odnoszące się do brakujących dokumentów są we wszystkich przypadkach podawane na zgłoszeniu.

Artykuł 256

1.  Termin udzielony przez organy celne zgłaszającemu na przekazanie danych lub dokumentów brakujących przy przyjmowaniu zgłoszenia nie może przekraczać miesiąca, licząc od dnia tego przyjęcia.

▼M22

W przypadku dokumentu wymaganego do wniosku ►C16  o obniżoną lub zerową stawkę należności przywozowych, jeżeli organy celne mają uzasadniony powód, by wierzyć, że towary objęte niekompletnym zgłoszeniem mogą kwalifikować się do takiej obniżonej lub zerowej stawki należności ◄ , okres na przedłożenie dokumentu, dłuższy niż ten przewidziany w pierwszym akapicie, może zostać przyznany na wniosek zgłaszającego, jeżeli jest to uzasadnione okolicznościami. Okres ten nie może przekraczać czterech miesięcy od daty przyjęcia zgłoszenia. Nie może on być przedłużony.

▼B

W przypadku gdy brakujące dane lub dokumenty, które mają być dostarczone, dotyczą wartości celnej, organy celne mogą, o ile jest to absolutnie konieczne, wyznaczyć dłuższy termin lub przedłużyć uprzednio wyznaczony termin. Całkowity wyznaczony termin uwzględnia terminy przepisane prawem.

▼M12

2.  Jeżeli obniżona lub zerowa stawka celna w przywozie stosowana jest do towarów dopuszczonych do swobodnego obrotu w ramach kontyngentów taryfowych lub, pod warunkiem że nie wprowadzi się ponownie, w ramach plafonów taryfowych lub innych preferencyjnych środków taryfowych, poboru zwykłych stawek należności celnych przywozowych, to możliwość korzystania z kontyngentu taryfowego lub preferencyjnego środka taryfowego zostaje przyznana dopiero po przedstawieniu organom celnym dokumentu, od którego uzależnione jest przyznanie takiej obniżonej lub zerowej stawki celnej. W każdym przypadku, dokument ten musi zostać przedstawiony:

▼B

3.  Z zastrzeżeniem ust. 1 i 2 dokument, od którego uzależnione jest zastosowanie obniżonej lub zerowej stawki celnej w przywozie, może zostać przedłożony po upływie okresu, dla którego taka obniżona lub zerowa stawka została wyznaczona, pod warunkiem że zgłoszenie odnoszące się do danych towarów zostało przyjęte przed tą datą.

Artykuł 257

1.  Przyjęcie przez organy celne zgłoszenia niekompletnego nie stanowi przeszkody lub nie opóźnia zwolnienia towarów tak zgłoszonych, o ile nie ma innych powodów, aby tak uczynić. Bez uszczerbku dla przepisów art. 248 zwolnienie następuje zgodnie z warunkami ustanowionymi w ust. 2-5 poniżej.

2.  Jeżeli późniejsze przedłożenie danych lub dokumentu uzupełniającego, brakującego w chwili przyjmowania zgłoszenia, nie może mieć żadnego wpływu na kwotę należności celnych za towary objęte zgłoszeniem, organy celne niezwłocznie przystępują do zaksięgowania kwoty tych należności, obliczanej w zwykły sposób.

3.  Jeżeli, zgodnie z art. 254, w zgłoszeniu celnym jest podana prowizoryczna wartość, organy celne:

4.  Jeżeli w przypadkach innych niż te określone w ust. 3 późniejsze przedstawienie danych lub dokumentu uzupełniającego brakującego w chwili przyjmowania zgłoszenia może mieć wpływ na kwotę należności za towary objęte zgłoszeniem:

5.  Bez uszczerbku dla wszelkich mogących nastąpić w późniejszym okresie zmian, w szczególności w wyniku ostatecznego ustalenia wartości celnej, zgłaszający może w miejsce złożenia zabezpieczenia zażądać natychmiastowego zaksięgowania:

Artykuł 258

Jeżeli z upływem terminu określonego w art. 256 zgłaszający nie dostarczył elementów niezbędnych do ostatecznego ustalenia wartości celnej towarów lub nie dostarczył brakujących danych bądź dokumentów, organy celne niezwłocznie księgują, tytułem należności za dane towary, kwotę zabezpieczenia przewidzianego zgodnie z przepisami art. 257 ust. 3 tiret drugie lub art. 257 ust. 4 lit. a) tiret drugie i art. 257 ust. 4 lit. b).

Artykuł 259

Zgłoszenie niekompletne przyjęte zgodnie z warunkami określonymi w art. 254-257 może zostać uzupełnione przez zgłaszającego lub zastąpione za zgodą organów celnych innym zgłoszeniem spełniającym warunki ustanowione w art. 62 Kodeksu.

W obydwu przypadkach datą przyjmowaną do celów ustalenia wszelkich należności celnych i stosowania innych przepisów regulujących dopuszczenie towarów do swobodnego obrotu jest data przyjęcia zgłoszenia niekompletnego.

Sekcja 2

Procedura zgłoszenia uproszczonego

Artykuł 260

1.  Po przedstawieniu pisemnego wniosku zawierającego wszystkie wymagane informacje ►M32  wnioskodawca ◄ jest upoważniony, na warunkach i w sposób ustanowiony w art. 261 i 262, do dokonania zgłoszenia dopuszczenia do swobodnego obrotu w formie uproszczonej, o ile towary zostały przedstawione organom celnym.

▼M29

2.  Takie zgłoszenie uproszczone musi zawierać przynajmniej dane określone w załączniku 30A dla przywozowego zgłoszenia uproszczonego.

▼B

3.  Jeżeli pozwalają na to okoliczności, organy celne mogą zezwolić, aby wniosek o dopuszczenie do swobodnego obrotu określony w ust. 2 tiret drugie został zastąpiony wnioskiem całościowym dla czynności dopuszczenia do swobodnego obrotu, które mają zostać zrealizowane w określonym czasie. Odniesienie do pozwolenia udzielonego w związku ze złożeniem takiego całościowego wniosku jest umieszczane na przedstawionym zgodnie z ust. 1 dokumencie handlowym lub administracyjnym.

4.  Do zgłoszenia uproszczonego dołączane są wszystkie dokumenty, od przedstawienia których uzależnione jest zabezpieczenie dopuszczenia do swobodnego obrotu. Stosuje się art. 255 ust. 2.

5.  Niniejszy artykuł stosuje się bez uszczerbku dla art. 278.

▼M32

Artykuł 261

▼M38

1.  Pozwolenie na stosowanie zgłoszenia uproszczonego zostaje udzielone wnioskodawcy w przypadku gdy spełnione są warunki i kryteria, o których mowa w art. 253, 253a, 253b i 253c.

▼M32

2.  W przypadku gdy wnioskodawca posiada świadectwo AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. a) lub c), zezwalający organ celny udziela pozwolenia po ustaleniu sposobu wymiany niezbędnych informacji między wnioskodawcą i zezwalającym organem celnym. Wszystkie warunki i kryteria, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, uznaje się za spełnione.

▼B

Artykuł 262

▼M29

1.  Pozwolenie określone w art. 260 zawiera następujące dane:

Pozwolenie to określa również formę i zawartość zgłoszeń uzupełniających oraz wyznacza terminy, w których muszą zostać one złożone wyznaczonym w tym celu organom celnym.

▼B

2.  Organy celne mogą odstąpić od wymogu przedstawienia zgłoszenia uzupełniającego, jeżeli zgłoszenie uproszczone dotyczy towarów, których wartość celna jest niższa od progu statystycznego przewidzianego w obowiązujących przepisach wspólnotowych i zawiera już wszystkie informacje niezbędne dla dopuszczenia do swobodnego obrotu.

Sekcja 3

Odprawa uproszczona w miejscu

Artykuł 263

Pozwolenie na korzystanie z odprawy uproszczonej w miejscu udzielane jest zgodnie z warunkami i w sposób ustanowiony w art. 264-266, każdej osobie, która życzy sobie, aby dopuszczenie towarów do swobodnego obrotu odbywało się w jej własnych pomieszczeniach lub w innych miejscach określonych w art. 253 i która w tym celu przedstawia organom celnym pisemny wniosek zawierający wszystkie dane niezbędne do udzielenia pozwolenia:

▼M32

Artykuł 264

▼M38

1.  Pozwolenie na stosowanie procedury w miejscu zostaje udzielone wnioskodawcy w przypadku gdy spełnione są warunki i kryteria, o których mowa w art. 253, 253a, 253b i 253c.

▼M32

2.  W przypadku gdy wnioskodawca posiada świadectwo AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. a) lub c), zezwalający organ celny udziela pozwolenia po ustaleniu sposobu wymiany niezbędnych informacji między wnioskodawcą i zezwalającym organem celnym. Wszystkie warunki i kryteria, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, uznaje się za spełnione.

▼M32 —————

▼B

Artykuł 266

▼M4

▼C2

W celu umożliwienia organom celnym właściwego funkcjonowania posiadacz pozwolenia określonego w art. 263:

▼M4

▼B

2.  Pod warunkiem że nie będzie miało to wpływu na kontrole prawidłowego przebiegu czynności, organy celne mogą:

▼C2

▼B

▼M29

3.  Wpis do ewidencji, o którym mowa w ust. 1 lit. a), b) i c), może zostać zastąpiony przez jakąkolwiek inną formalność dającą podobne gwarancje wymagane przez organy celne. Wpis zawiera datę jego dokonania oraz przynajmniej dane niezbędne w przypadku zgłoszenia w ramach procedury w miejscu, określone w załączniku 30A.

▼B

Artykuł 267

Pozwolenie określone w art. 263 ustanawia szczególne zasady działania procedury i w szczególności wymienia:

ROZDZIAŁ 3

Zgłoszenia do gospodarczej procedury celnej

Sekcja 1

Objęcie gospodarczą procedurą celną

Podsekcja 1

Objęcie procedurą składu celnego

A.

Zgłoszenia niekompletne

Artykuł 268

▼M29

1.  Na wniosek zgłaszającego urząd celny objęcia może przyjąć zgłoszenie o objęcie procedurą składu celnego, które nie zawiera niektórych danych określonych w załączniku 37.

Jednakże zgłoszenie to zawiera przynajmniej dane określone w załączniku 30A dla zgłoszenia niekompletnego.

▼B

2.  Artykuły 255, 256 i 259 stosuje się mutatis mutandis.

3.  Niniejszy artykuł nie ma zastosowania do zgłoszeń o objęcie procedurą wspólnotowych produktów rolnych, określonych w ►M20  art. 524 ◄ .

B.

Procedura zgłoszenia uproszczonego

Artykuł 269

▼M38

1.  Pozwolenie na stosowanie procedury zgłoszenia uproszczonego zostaje udzielone wnioskodawcy w przypadku gdy spełnione są warunki i kryteria, o których mowa w art. 253, 253a, 253b, 253c i 270.

▼B

2.  Jeżeli procedura ta stosowana jest w składzie typu D zgłoszenie uproszczone określa również rodzaj danych towarów, w sposób wystarczający do dokonania ich natychmiastowej i jednoznacznej klasyfikacji, jak również określa ich wartość celną.

▼M1

3.  Procedura, określona w ust. 1, nie ma zastosowania do składów typu F, ani przy objęciu procedurą, we wszystkich typach składów, do wspólnotowych produktów rolnych określonych w ►M20  art. 524 ◄ .

▼M24

4.  Procedurę, o której mowa w drugim tiret ustępu 1, stosuje się do składów typu B z wyjątkiem tego, że nie jest możliwe używanie dokumentów handlowych. Jeżeli dokument administracyjny nie zawiera danych szczegółowych pokazanych w załączniku 37, tytuł 1 ustęp B, to dane te powinny zostać dostarczone na wniosku towarzyszącym.

▼B

Artykuł 270

1.  Wniosek określony w art. 269 ust. 1 sporządzany jest na piśmie i zawiera wszystkie dane niezbędne do udzielenia pozwolenia.

Jeżeli pozwalają na to okoliczności, wniosek określony w art. 269 ust. 1 może zostać zastąpiony wnioskiem całościowym w odniesieniu do czynności, które mają zostać dokonane w określonym czasie.

W tym przypadku wniosek jest sporządzany na warunkach ustanowionych w ►M20  art. 497, 498 oraz 499 ◄ i przedkładany wraz z wnioskiem o pozwolenie na prowadzenie składu celnego lub o zmianę pierwotnego pozwolenia organom celnym, które wydały pozwolenie na stosowanie procedury.

▼M32 —————

▼M32

5.  W przypadku gdy wnioskodawca posiada świadectwo AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. a) lub c), zezwalający organ celny udziela pozwolenia po ustaleniu sposobu wymiany niezbędnych informacji między wnioskodawcą i zezwalającym organem celnym. Wszystkie warunki i kryteria, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, uznaje się za spełnione.

▼M29

Artykuł 271

Pozwolenie określone w art. 269 ust. 1 określa szczegółowe zasady działania procedury, w tym urzędy celne objęcia procedurą.

Zgłoszenie uzupełniające nie musi być wymagane.

▼B

C.

Odprawa uproszczona w miejscu

Artykuł 272

▼M38

1.  Pozwolenie na stosowanie procedury w miejscu zostaje udzielone wnioskodawcy w przypadku gdy spełnione są warunki i kryteria, o których mowa w ust. 2 oraz art. 253, 253a, 253b i 253c i 274.

▼M6

2.  Procedury uproszczonej w miejscu nie stosuje się w odniesieniu do składów typu B i F, jak również przy objęciu produktów rolnych określonych w ►M20  art. 524 ◄ procedurą we wszystkich typach składów wspólnotowych.

3.  Artykuł 270 stosuje się mutatis mutandis.

▼B

Artykuł 273

1.  Aby umożliwić organom celnym właściwe przeprowadzenie czynności, po przybyciu towarów do wyznaczonych do tego miejsc posiadacz pozwolenia jest w tym celu zobowiązany:

Wpis do ewidencji towarowej, określony w lit. b), zawiera przynajmniej niektóre dane wykorzystywane w celu ustalenia tożsamości towarów do celów handlowych, włącznie z ich ilością.

2.  Stosuje się art. 266 ust. 2.

Artykuł 274

Pozwolenie określone w art. 272 ust. 1 ustanawia szczegółowe zasady działania procedury i w szczególności wymienia:

Zgłoszenie uzupełniające nie musi być wymagane.

Podsekcja 2

Objęcie procedurą uszlachetniania czynnego, przetwarzania pod kontrolą celną lub odprawy czasowej

A.

Zgłoszenia niekompletne

Artykuł 275

▼M29

1.  Na wniosek zgłaszającego urząd celny objęcia może przyjąć zgłoszenie o objęcie towarów gospodarczą procedurą celną, inną niż procedura uszlachetniania biernego lub składu celnego, które nie zawiera niektórych danych, określonych w załączniku 37, lub do których nie załączono niektórych dokumentów wymienionych w art. 220.

Jednakże zgłoszenie to zawiera przynajmniej dane określone w załączniku 30A dla zgłoszenia niekompletnego.

▼B

2.  Artykuły 255, 256 i 259 stosuje się mutatis mutandis.

3.  W przypadkach objęcia procedurą uszlachetniania czynnego z zastosowaniem procedury ceł zwrotnych art. 257 i 258 także stosuje się mutatis mutandis.

B.

Zgłoszenie uproszczone i odprawa uproszczona w miejscu

Artykuł 276

Przepisy art. 260-267 i art. 270 stosuje się mutatis mutandis w odniesieniu do towarów zgłoszonych do gospodarczych procedur celnych, określonych w niniejszej podsekcji.

Podsekcja 3

Towary zgłaszane do procedury uszlachetniania biernego

Artykuł 277

Przepisy art. 279-289 stosowane w odniesieniu do towarów zgłaszanych do wywozu stosuje się mutatis mutandis w odniesieniu do towarów zgłaszanych do wywozu w ramach procedury uszlachetniania biernego.

▼M20

Podsekcja 4

Przepisy wspólne

Artykuł 277a

▼C14

W przypadku gdy dwa lub większa liczba pozwoleń dotyczących gospodarczych procedur celnych jest przyznawana tej samej osobie i jedna procedura kończy się, rozpoczynając inną procedurę z zastosowaniem procedury w miejscu, zgłoszenie uzupełniające nie musi być wymagane.

▼B

Sekcja 2

Zakończenie gospodarczej procedury celnej

Artykuł 278

1.  W przypadku zakończenia gospodarczej procedury celnej, innej niż procedura uszlachetniania biernego i procedura składu celnego, mogą być stosowane procedury uproszczone przewidziane dla dopuszczenia do swobodnego obrotu, wywozu i powrotnego wywozu. W przypadku powrotnego wywozu przepisy art. 279-289 stosuje się mutatis mutandis.

2.  Procedury uproszczone, określone w art. 254-267 mogą być stosowane w odniesieniu do dopuszczenia do swobodnego obrotu towarów korzystających z procedury uszlachetniania biernego.

3.  W przypadkach zakończenia procedury składu celnego można stosować procedury uproszczone przewidziane dla dopuszczenia do swobodnego obrotu, wywozu lub powrotnego wywozu.

Jednakże:

▼M20

▼B

ROZDZIAŁ 4

Zgłoszenie wywozowe

▼M38

Artykuł 279

Formalności wywozowe określone w art. 786–796e mogą zostać uproszczone zgodnie z niniejszym rozdziałem.

▼B

Sekcja 1

Zgłoszenia niekompletne

▼M29

Artykuł 280

1.  Na wniosek zgłaszającego urząd celny może przyjąć zgłoszenie wywozowe, które nie zawiera niektórych danych, określonych w załączniku 37.

Jednakże zgłoszenie to zawiera przynajmniej dane określone w załączniku 30A dla zgłoszenia niekompletnego.

W przypadku gdy towary podlegają należnościom wywozowym lub są przedmiotem innych środków przewidzianych w ramach wspólnej polityki rolnej, zgłoszenie wywozowe zawiera wszystkie informacje wymagane dla właściwego zastosowania takich należności i środków.

2.  Artykuły 255–259 stosuje się, z niezbędnymi zmianami, do zgłoszeń wywozowych.

Artykuł 281

1.  W przypadku gdy zastosowanie ma art. 789, zgłoszenie uzupełniające może zostać złożone w urzędzie celnym właściwym dla siedziby eksportera.

2.  Jeżeli podwykonawca posiada siedzibę w innym państwie członkowskim niż państwo, w którym znajduje się siedziba eksportera, ust. 1 stosuje się wyłącznie w przypadku, gdy wymagane dane są wymieniane drogą elektroniczną zgodnie z art. 4 lit. d).

3.  Wywozowe zgłoszenie niekompletne wskazuje urząd celny, w którym złożone zostanie zgłoszenie uzupełniające. Urząd celny, w którym zostało złożone wywozowe zgłoszenie niekompletne, przesyła dane z tego zgłoszenia do urzędu celnego, w którym składane ma być zgłoszenie uzupełniające, zgodnie z ust. 1.

4.  W przypadkach określonych w ust. 2 urząd celny, w którym zostało złożone zgłoszenie uzupełniające, bezzwłocznie przesyła dane ze zgłoszenia uzupełniającego do urzędu celnego, w którym złożono wywozowe zgłoszenie niekompletne.

▼B

Sekcja 2

Procedura zgłoszenia uproszczonego

Artykuł 282

▼M38

1.  Pozwolenia na stosowanie procedury zgłoszenia uproszczonego udziela się zgodnie z warunkami oraz w sposób określony w art. 253, 253a, 253b, 253c, 261 ust. 2 oraz, odpowiednio, art. 262.

▼M29

2.  Zgłoszenie uproszczone zawiera przynajmniej dane określone dla zgłoszenia uproszczonego w załączniku 30A.

Artykuły 255–259 stosuje się z niezbędnymi zmianami.

▼B

Sekcja 3

Odprawa uproszczona w miejscu

▼M38

Artykuł 283

Pozwolenia na korzystanie z procedury w miejscu udziela się zgodnie z warunkami oraz w sposób określony w art. 253, 253a, 253b i 253c każdej osobie, zwanej dalej „upoważnionym eksporterem”, która chce, aby formalności wywozowe dokonywane były w jej własnych pomieszczeniach lub w innych miejscach wyznaczonych lub uznanych przez organy celne.

▼M38 —————

▼M29

Artykuł 285

1.  Upoważniony eksporter przed wyprowadzeniem towarów z miejsc określonych w art. 283 zobowiązany jest dopełnić następujących obowiązków:

2.  Upoważniony eksporter może złożyć kompletne zgłoszenie wywozowe zamiast zgłoszenia uproszczonego. W takim przypadku odstępuje się od wymogu złożenia zgłoszenia uzupełniającego określonego w art. 76 ust. 2 Kodeksu.

▼M29

Artykuł 285a

1.  Organy celne mogą zwolnić upoważnionego eksportera z obowiązku złożenia zgłoszenia uproszczonego w urzędzie celnym wywozu dla każdego wyprowadzenia towarów. Powyższego zwolnienia udziela się wyłącznie pod warunkiem spełnienia przez upoważnionego eksportera następujących warunków:

Wpis, o którym mowa w lit. c), może zostać zastąpiony przez jakąkolwiek inną formalność wymaganą przez organy celne, dającą podobne gwarancje. Wpis ten zawiera datę jego dokonania oraz dane niezbędne do ustalenia tożsamości towarów.

▼M38

1a.  W przypadkach, gdzie zastosowanie ma art. 592a lub 592d, organy celne mogą upoważnić przedsiębiorcę do niezwłocznego wpisywania do jego ewidencji każdej operacji wywozowej i okresowego informowania o wszystkich tych operacjach upoważniającego urzędu celnego w zgłoszeniu uzupełniającym, w terminie najpóźniej miesiąca od opuszczenia przez towary obszaru celnego Wspólnoty. Takie pozwolenie może zostać udzielone na następujących warunkach:

W przypadku stosowania procedury, o której mowa w akapicie pierwszym, dokonanie wpisu towarów do ewidencji uznaje się za zwolnienie do wywozu i wyprowadzenia.

▼M29

2.  W pewnych szczególnych okolicznościach, ze względu na rodzaj towarów oraz szybkość obrotu w wywozie, organy celne mogą, do dnia 30 czerwca 2009 r., zwolnić upoważnionego eksportera z wymogów określonych w ust. 1 lit. a) i b), pod warunkiem że dostarczy on do danego urzędu celnego wywozu wszystkie informacje, które urząd uzna za niezbędne do tego, aby umożliwić mu wykonywanie prawa do zbadania towarów, jeżeli zajdzie taka potrzeba, przed ich wyprowadzeniem.

W takim przypadku wpisanie towarów do ewidencji upoważnionego eksportera jest równoznaczne z ich zwolnieniem.

Artykuł 285b

1.  Informacja, o której mowa w art. 285a ust. 1 lit. a), jest przekazywana urzędowi celnemu wywozu w terminie określonym zgodnie z art. 592b i 592c.

2.  Wpis do ewidencji, o którym mowa w art. 285a ust. 1 lit. c), zawiera dane określone w załączniku 30A dla procedury w miejscu.

3.  Organy celne zapewniają spełnienie wymagań art. 796a do 796e.

▼B

Artykuł 286

1.  W celu kontroli faktycznego opuszczenia obszaru celnego Wspólnoty w charakterze dokumentu potwierdzającego wyprowadzenie stosowany jest egzemplarz nr 3 jednolitego dokumentu administracyjnego.

Pozwolenie przewiduje, że egzemplarz nr 3 jednolitego dokumentu administracyjnego musi zostać uprzednio uwierzytelniony.

2.  Uprzednie uwierzytelnienie może zostać dokonane w jeden z następujących sposobów:

Odcisk pieczęci może zostać uprzednio wydrukowany na formularzach, o ile nadruk ten został dokonany w zatwierdzonej do tego celu drukarni.

▼M29

3.  Przed wyprowadzeniem towarów upoważniony eksporter zobowiązany jest spełnić następujące wymagania:

▼B

Artykuł 287

▼M29

1.  Pozwolenie określone w art. 283 ustanawia szczególne zasady działania procedury, a w szczególności określa:

Jeżeli zastosowanie mają art. 796a do 796e, zwolnienie, o którym mowa w lit. c), jest udzielane zgodnie z art. 796b.

▼B

2.  Pozwolenie zawiera zobowiązanie upoważnionego eksportera do podjęcia wszelkich niezbędnych środków w celu zabezpieczenia przechowywania specjalnej pieczęci lub formularzy opatrzonych nadrukiem pieczęci urzędu celnego wyjścia lub nadrukiem pieczęci specjalnej.

Sekcja 4

Przepisy wspólne dla sekcji 2 i 3

▼M32 —————

▼B

Artykuł 289

Jeżeli czynność wywozu jest w całości realizowana na terytorium jednego Państwa Członkowskiego, to oprócz procedur określonych w sekcjach 2 i 3, przy zapewnieniu przestrzegania polityk Wspólnoty, dane Państwo Członkowskie może przewidzieć inne uproszczenia.

▼M29

Jednakże zgłaszający udostępni organom celnym informacje niezbędne do przeprowadzenia skutecznej analizy ryzyka oraz rewizji towarów przed ich wyprowadzeniem.

▼B

CZĘŚĆ DRUGA

PRZEZNACZENIE CELNE

TYTUŁ I

DOPUSZCZENIE DO SWOBODNEGO OBROTU

ROZDZIAŁ 1

Przepisy ogólne

Artykuł 290

1.  Jeżeli towary wspólnotowe są wywożone na podstawie karnetu ATA, zgodnie z art. 797, towary te mogą zostać dopuszczone do swobodnego obrotu na podstawie karnetu ATA.

2.  W tym przypadku urząd, w którym towary są dopuszczane do swobodnego obrotu, spełnia następujące formalności:

3.  Jeżeli formalności związane z zakończeniem czasowego wywozu towarów wspólnotowych są dokonywane w urzędzie celnym innym niż urząd, przez który towary są wprowadzane na obszar celny Wspólnoty, przemieszczenie tych towarów od tego urzędu do urzędu, w którym wymienione formalności są spełniane, nie wymaga żadnych formalności.

▼M28

ROZDZIAŁ 1a

Przepisy dotyczące bananów

▼M28

Artykuł 290a

Do celów niniejszego rozdziału oraz załączników 38b i 38c stosuje się następujące definicje:

▼M28

Artykuł 290b

1.  Każdy urząd celny po otrzymaniu wniosku przyznaje status upoważnionego podmiotu dokonującego ważenia podmiotom gospodarczym zajmującym się przywozem, przewozem, składowaniem i przeładunkiem świeżych bananów, pod warunkiem że spełnione są następujące warunki:

Urząd celny nie przyznaje statusu upoważnionego podmiotu dokonującego ważenia w przypadku gdy wnioskodawca dopuścił się poważnego lub wielokrotnego naruszenia przepisów celnych.

Upoważnienie jest ograniczone do ważenia świeżych bananów przeprowadzonego na miejscu nadzorowanym przez upoważniający urząd celny.

2.  Upoważniający urząd celny cofa status upoważnionego podmiotu dokonującego ważenia w przypadku gdy posiadacz tego statusu przestaje spełniać warunki określone w ust. 1.

Artykuł 290c

1.  Dla celów kontroli wagi netto świeżych bananów przywożonych do Wspólnoty i objętych kodem CN 0803 00 19 do zgłoszeń o dopuszczenie do swobodnego obrotu załącza się świadectwo ważenia bananów stwierdzające wagę netto danej partii świeżych bananów, z uwzględnieniem typu opakowania i pochodzenia.

Świadectwa ważenia bananów sporządzają upoważnione podmioty dokonujące ważenia zgodnie z procedurą określoną w załączniku 38b i w formie odpowiadającej wzorowi określonemu w załączniku 38c.

Zgodnie z warunkami określonymi przez organy celne świadectwa mogą być dostarczane organom celnym w formie elektronicznej.

2.  Upoważniony podmiot dokonujący ważenia dostarcza organom celnym wcześniejsze zawiadomienie dotyczące ważenia partii świeżych bananów w celu sporządzenia świadectwa ważenia bananów, zawierającego szczegółowe informacje dotyczące typu opakowania, pochodzenia, czasu i miejsca ważenia.

3.  Urzędy celne sprawdzają wagę netto świeżych bananów wpisaną na świadectwach ważenia bananów, na podstawie analizy ryzyka, w odniesieniu do co najmniej 5 % łącznej liczby świadectw ważenia bananów przedstawionych w danym roku, bądź poprzez obecność przy ważeniu reprezentatywnych próbek bananów przez upoważniony podmiot dokonujący ważenia, bądź samodzielnie ważąc te próbki zgodnie z procedurą określoną w pkt 1, 2 i 3 załącznika 38b.

Artykuł 290d

Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o liście upoważnionych podmiotów dokonujących ważenia oraz o wszelkich zmianach na tej liście.

Komisja przekazuje te informacje pozostałym państwom członkowskim.

▼M18

ROZDZIAŁ 2

Przeznaczenie towarów

Artykuł 291

1.  Niniejszy rozdział stosuje się w przypadku, gdy towary dopuszczone do swobodnego obrotu z zastosowaniem uprzywilejowanego traktowania taryfowego lub obniżonej bądź zerowej stawki celnej ze względu na ich przeznaczenie podlegają dozorowi celnemu odnośnie do przeznaczenia.

2.  Do celów niniejszego rozdziału:

▼M32 —————

▼M18

Artykuł 292

1.  Przyznanie uprzywilejowanego traktowania taryfowego zgodnie z art. 21 Kodeksu, w sytuacji gdy towary podlegają dozorowi celnemu ze względu na ich przeznaczenie, uzależnione jest od wydania ►C13  pozwolenia ◄ na piśmie.

Jeżeli towary są dopuszczane do swobodnego obrotu z zastosowaniem obniżonej lub zerowej stawki celnej ze względu na ich przeznaczenie i gdy obowiązujące przepisy wymagają, aby towary pozostawały pod dozorem celnym zgodnie z art. 82 Kodeksu, niezbędne jest pisemne ►C13  pozwolenie ◄ do celów dozoru celnego przeznaczenia towarów.

2.  Wnioski sporządza się w formie pisemnej zgodnie z wzorem określonym w załączniku 67. Organy celne mogą wyrazić zgodę, aby wniosek o przedłużenie lub zmianę ►C13  pozwolenia ◄ składany był w formie prostego wniosku na piśmie.

3.  W szczególnych okolicznościach organy celne mogą dopuścić, aby zgłoszenie o dopuszczeniu do swobodnego obrotu, sporządzone na piśmie lub z wykorzystaniem środków technicznych przetwarzania danych i dokonane z zastosowaniem zwykłej procedury, stanowiło wniosek o udzielenie ►C13  pozwolenia, ◄ w przypadku gdy:

4.  Jeżeli organy celne ocenią, że zawarte we wniosku informacje są niewystarczające, mogą zażądać dodatkowych informacji od osoby składającej wniosek.

W szczególności, w przypadkach gdy wniosek może zostać przedstawiony w formie zgłoszenia celnego, organy celne wymagają, bez uszczerbku dla art. 218, aby dołączony był do niego dokument sporządzony przez zgłaszającego zawierający przynajmniej następujące informacje, chyba że są one uznane za zbędne lub są umieszczone w zgłoszeniu celnym:

5.  W przypadku wnioskowania o udzielenie jednorazowego pozwolenia niezbędna jest uprzednia zgoda organów, zgodnie z opisaną poniżej procedurą.

Wniosek przedstawiany jest organom celnym właściwym dla miejsca, w którym

▼M24

▼M18

Te organy celne przekazują wniosek i projekt ►C13  pozwolenia ◄ innym zainteresowanym organom celnym, które w ciągu piętnastu dni potwierdzają ich otrzymanie.

Pozostałe zainteresowane organy celne przekazują swoje zastrzeżenia w ciągu trzydziestu dni od otrzymania projektu ►C13  pozwolenia. ◄ Jeżeli w terminie tym przekazano zastrzeżenia i nie osiągnięto porozumienia, to wniosek zostaje odrzucony w zakresie, w jakim podniesiono zastrzeżenia.

Organy celne mogą wydać ►C13  pozwolenie, ◄ jeżeli w terminie trzydziestu dni nie otrzymały żadnych zastrzeżeń dotyczących projektu ►C13  pozwolenia. ◄

Organy celne wydające ►C13  pozwolenie ◄ przesyłają jego kopię wszystkim zainteresowanym organom celnym.

6.  Jeżeli kryteria i warunki udzielenia jednorazowego pozwolenia zostały ogólnie uzgodnione przez ►C13  dwie lub więcej władz celnych, to władze te ◄ mogą również zgodzić się na zastąpienie uprzedniej konsultacji prostym powiadomieniem. Takie powiadomienie jest wystarczające we wszystkich przypadkach przedłużania lub cofania jednorazowego pozwolenia.

▼M21

7.  Wnioskodawca jest informowany o decyzji dotyczącej wydania ►C15  pozwolenia ◄ lub o przyczynach odrzucenia wniosku w ciągu trzydziestu dni od daty złożenia wniosku lub od dnia, w którym organy celne otrzymały wszelkie żądane posiadane lub dodatkowe informacje.

Okres ten nie ma zastosowania ►C15  w przypadku pozwolenia pojedynczego ◄ , chyba że zostało ono wydane na podstawie ust. 6.

▼M18

Artykuł 293

1.   ►C13  Pozwolenie ◄ zgodne z wzorem przedstawionym w załączniku 67 udzielane jest osobom mającym swoją siedzibę na obszarze celnym Wspólnoty, o ile zostaną spełnione następujące warunki:

2.  W przypadku wniosku złożonego na mocy art. 292 ust. 3 ►C13  pozwolenie ◄ wydawane jest osobom mającym swoją siedzibę na obszarze celnym Wspólnoty, przez przyjęcie zgłoszenia celnego, z zastrzeżeniem pozostałych warunków określonych w ust. 1.

3.  W ►C13  pozwoleniu ◄ powinny znajdować się następujące elementy, chyba że informacje takie zostaną uznane za zbędne:

▼M21

▼M18

▼M21

W przypadku gdy towary określone w akapicie pierwszym lit. c) tiret drugie nie są identyczne pod względem ośmiocyfrowego kodu CN, jakości handlowej oraz parametrów technicznych i fizycznych, ►C15  składowanie mieszanin produktów ◄ może być dozwolone jedynie wówczas, gdy cała mieszanina ma być poddana jednej z obróbek określonych w uwagach dodatkowych 4 i 5 do działu 27 Nomenklatury Scalonej.

▼M18

4.  Bez uszczerbku dla przepisów art. 294 ►C13  pozwolenie ◄ obowiązuje od dnia jego wydania lub od każdej późniejszej daty podanej w ►C13  pozwoleniu. ◄

▼M21

Okres ważności nie przekracza trzech lat od dnia, w którym ►C15  pozwolenie ◄ staje się skuteczne, z wyjątkiem przypadku, gdy istnieją właściwie umotywowane przyczyny.

▼M18

Artykuł 294

1.  Organy celne mogą wydać ►C13  pozwolenie ◄ z mocą wsteczną.

Bez uszczerbku dla przepisów ust. 2 i 3 ►C13  pozwolenie ◄ z mocą wsteczną obowiązuje od dnia złożenia wniosku.

2.  Jeżeli wniosek dotyczy przedłużenia ►C13  pozwolenia ◄ dla takiego samego rodzaju czynności i towarów, ►C13  pozwolenie ◄ może zostać udzielone z mocą wsteczną od daty wygaśnięcia tego ►C13  pozwolenia. ◄

3.  W wyjątkowych okolicznościach skutek retroaktywny ►C13  pozwolenia ◄ może zostać rozszerzony, ale na okres nie dłuższy niż jeden rok przed datą złożenia wniosku, o ile można potwierdzić istnienie ekonomicznej potrzeby i gdy:

Artykuł 295

Wygaśnięcie ►C13  pozwolenia ◄ nie ma wpływu na towary, które znalazły się w swobodnym obrocie na mocy tego ►C13  pozwolenia ◄ jeszcze zanim wygasło.

Artykuł 296

1.  Wysyłki towarów między różnymi miejscami wskazanymi w tym samym ►C13  pozwoleniu ◄ można dokonać bez jakichkolwiek formalności celnych.

2.  Jeżeli wysyłka towarów dokonywana jest między dwoma osobami posiadającymi ►C13  pozwolenie, ◄ mającymi siedzibę w różnych Państwach Członkowskich i pod warunkiem że dane organy celne nie uzgodniły procedur uproszczonych zgodnie z ust. 3, przewidzianych w załączniku 63, ►C13  egzemplarz kontrolny ◄ T5 wykorzystuje się zgodnie z następującą procedurą:

Dane organy celne mogą zgodzić się na stosowanie uproszczonych procedur zgodnie z przepisami w sprawie użycia ►C13  egzemplarza kontrolnego ◄ T5.

3.  Jeżeli dane organy celne uznają, że zapewniony jest prawidłowy przebieg czynności, mogą wyrazić zgodę, aby wysyłka towarów między dwoma osobami posiadającymi ►C13  pozwolenie ◄ mającymi siedziby w różnych Państwach Członkowskich dokonana została bez użycia ►C13  egzemplarza kontrolnego ◄ T5.

4.  Jeżeli wysyłka dokonywana jest między dwoma osobami posiadającymi ►C13  pozwolenie ◄ mającymi siedziby w tym samym Państwie Członkowskim, to odbywa się ona zgodnie z przepisami krajowymi.

5.  Po przejęciu towarów adresat ►C13  staje się podmiotem obowiązków ◄ na mocy niniejszego rozdziału w odniesieniu do wysyłanych towarów.

6.  Nadawca zostaje zwolniony ze swoich obowiązków, jeżeli spełnione są następujące warunki: