—

uwzględniając wspólne stanowisko Rady (8698/4/2007 — C6-0258/2007),

—

uwzględniając stanowisko zajęte w pierwszym czytaniu (1) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2006)0230) (2),

—

uwzględniając art. 251 ust. 2 traktatu WE,

—

uwzględniając art. 67 Regulaminu,

—

uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0308/2007),

1.

zatwierdza wspólne stanowisko;

2.

zwraca uwagę na oświadczenie złożone przez Komisję na posiedzeniu plenarnym w dniu 6 września 2007 r., zgodnie z którym „Komisja potwierdza swoje zobowiązanie do przekazywania w drodze wyjątku w jak najkrótszym terminie przewodniczącemu właściwej komisji parlamentarnej projektu rocznego programu prac dotyczącego programu szczegółowego niezależnie od przekazywania tych projektów poprzez rejestr dotyczący komitologii oraz do bezzwłocznego informowania Parlamentu Europejskiego o wszelkich zmianach tego tekstu wynikających z posiedzeń komitetów”;

3.

stwierdza, że akt prawny zostaje przyjęty zgodnie ze wspólnym stanowiskiem;

4.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do podpisania wraz z Przewodniczącym Rady aktu prawnego, zgodnie z art. 254 ust. 1 Traktatu WE;

5.

zobowiązuje swojego sekretarza generalnego do podpisania aktu prawnego po stwierdzeniu, że wszystkie procedury zostały prawidłowo zakończone, oraz do zapewnienia, w porozumieniu z sekretarzem generalnym Rady, jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

6.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

—

uwzględniając art. 3 Traktatu WE, przewidującego utworzenie wspólnego rynku poprzez usunięcie barier dla swobodnego przepływu osób,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 marca 2007 r. w sprawie działań wspólnotowych dotyczących świadczenia transgranicznej opieki zdrowotnej (1),

—

uwzględniając sprawozdanie Światowego Zgromadzenia Zdrowia (WHA 58.) w sprawie międzynarodowych przepisów zdrowotnych (IHR) oraz rezolucję zgromadzenia WHA z dnia 26 maja 2006 r. wzywającą do dobrowolnego wczesnego zastosowania niektórych aspektów IHR w odniesieniu do grypy pandemicznej (WHA 59.2);

—

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 851/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. ustanawiające Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób (2), decyzję nr 2119/98/ WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 września 1998 r. ustanawiającą sieć nadzoru i kontroli epidemiologicznej chorób zakaźnych we Wspólnocie (3) oraz decyzję Komisji 2000/57/WE z dnia 22 grudnia 1999 r. w sprawie systemu wczesnego ostrzegania i reagowania w celu zapobiegania i kontroli chorób zakaźnych na mocy decyzji nr 2119/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (4),

—

uwzględniając art. 45 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0263/2007),

A.

mając na uwadze, że w niedalekiej przeszłości pojawiły się nowe choroby stanowiące wyzwanie dla krajowego i międzynarodowego zdrowia publicznego oraz mając na uwadze, że należy wypracować lepsze procedury pomocy i informacji na szczeblu krajowym i regionalnym; mając na uwadze, że należy rozwiązać problem rozprzestrzeniania się chorób na szczeblu europejskim,

B.

mając na uwadze, że w wysoce mobilnym i globalizującym się świecie wzrasta potrzeba zapewnienia ochrony zdrowia publicznego w wymiarze ogólnoeuropejskim i międzynarodowym,

C.

mając na uwadze, że priorytetowo należy potraktować zapewnienie maksymalnej ochrony przed ogólnoświatowym rozprzestrzenianiem się chorób zakaźnych oraz sytuacjami zagrożenia zdrowia publicznego o zasięgu międzynarodowym, jednocześnie jednak w możliwie jak najmniejszym stopniu naruszając ruch światowy,

D.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 5 Traktatu WE należy przestrzegać zasady pomocniczości, ponieważ organizacja służby zdrowia podlega kompetencjom poszczególnych państw członkowskich,

1.

uznaje znaczenie jasnego i kompleksowego mechanizmu międzynarodowego mającego na celu zapobieganie rozprzestrzenianiu się chorób, ochronę przed nimi i jego kontrolę oraz zapewnienie współmiernej do zagrożeń reakcji ze strony publicznej służby zdrowia dostępnej dla wszystkich potrzebujących;

2.

docenia wyżej wymienioną rezolucję WHA wzywającą do dobrowolnego wczesnego zastosowania niektórych aspektów IHR w odniesieniu do ptasiej i ludzkiej grypy pandemicznej;

3.

wzywa wspólnotę międzynarodową do poszanowania i wdrożenia przewodnika dobrych praktyk WHO na temat szybkiego dzielenia się szczepami, opublikowanego w styczniu 2007 r.;

4.

z zadowoleniem przyjmuje poglądy Komisji dotyczące wdrożenia zmienionych międzynarodowych przepisów zdrowotnych w myśl komunikatu (COM(2006)0552) w celu poparcia uporządkowanej dyskusji z Radą i Parlamentem;

5.

podkreśla pilną potrzebę bezzwłocznego wdrożenia międzynarodowych przepisów zdrowotnych, zgodnie z zasadą pomocniczości, przy jednoczesnym wzmocnieniu istniejących systemów i możliwości;

6.

podkreśla konieczność wdrożenia międzynarodowych przepisów zdrowotnych w skoordynowany sposób na terenie całej Wspólnoty;

7.

wskazuje jednak równocześnie na fakt, że na mocy uprawnień i zasady pomocniczości wyłącznie państwa członkowskie organizują swoją służbę zdrowia zapewniając wysoki poziom ochrony zdrowia swoich obywateli;

8.

zauważa, że ten międzynarodowy mechanizm „nie wprowadza większych ograniczeń w ruchu międzynarodowym ani większych naruszeń czy wtargnięć w życie ludzi niż dostępne w uzasadniony sposób alternatywy zapewniające właściwy poziom ochrony zdrowia” (art. 43 międzynarodowych przepisów zdrowotnych);

9.

uważa, że lepsza reakcja na zagrożenia wymaga wsparcia rozwoju systemów informacji, zarówno przeznaczonych do wymiany informacji między podmiotami świadczącymi usługi zdrowotne, jak i dostarczających informacje pacjentom, i podkreśla konieczność poprawy bezpieczeństwa wspomnianych systemów informacji;

10.

jest przekonany, że niezbędnym warunkiem uzyskania wysokiego poziomu ochrony i gotowości w globalizującym się i wysoce mobilnym świecie jest poparcie i współpraca krajów ościennych i krajów trzecich;

11.

podkreśla konieczność ścisłej współpracy między organami krajowymi, jak również między organami krajowymi a europejskimi przy wymianie informacji w zakresie bezpieczeństwa zdrowia publicznego, w celu zoptymalizowania wdrażania i lepszej ochrony obywateli UE przed sytuacjami zagrożenia zdrowia publicznego o zasięgu międzynarodowym;

12.

przypomina rolę Europejskiego Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób oraz Unijnego systemu wczesnego ostrzegania i reagowania dotyczącego zagrożeń zdrowia publicznego we wdrażaniu międzynarodowych przepisów zdrowotnych i w nagłych przypadkach;

13.

wzywa państwa członkowskie do wypełnienia swych zobowiązań określonych w międzynarodowych przepisach zdrowotnych;

14.

wzywa Komisję do przygotowania, we współpracy z właściwą komisją Parlamentu Europejskiego, wytycznych w sprawie wykrywania i oceny zagrożeń;

15.

zwraca się jednocześnie do Komisji o sformalizowanie roli odgrywanej przez Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób we wdrażaniu międzynarodowych przepisów zdrowotnych, zwłaszcza w zakresie gromadzenia danych dotyczących kwestii objętych mandatem centrum;

16.

zachęca Komisję do szukania sposobów i środków na rzecz wsparcia ustanowienia odpowiednich systemów w krajach ościennych i krajach trzecich poprzez finansowanie i mechanizmy rozwoju regionalnego;

17.

wzywa Komisję do zdefiniowania środków i mechanizmów, które pozwoliłyby wspierać politykę WHO dotyczącą dostępu krajów rozwijających się do szczepionki pandemicznej;

18.

wzywa Komisję do rozwijania programów mających na celu zaradzenie europejskim i ogólnoświatowym zagrożeniom zdrowia, takim jak zakażenia związane z opieką zdrowotną oraz rosnąca odporność na terapie antybiotykowe; zwraca uwagę, że jasne jest, iż konieczne jest znalezienie ogólnoeuropejskiego rozwiązania, gdyż kryzysy zdrowotne tego typu opierają się granicom geograficznym;

19.

podkreśla konieczność utworzenia centralnych zapasów UE leków przeciwwirusowych i szczepionek o niezaprzeczalnej skuteczności w celu ochrony obywateli UE przed ewentualną pandemią grypy która mogłaby dotknąć wszystkie państwa członkowskie oraz w celu uzupełnienia działań podejmowanych przez te ostatnie; podkreśla konieczność podjęcia przez Komisję, w przypadku pandemii grypy, działań na całym terytorium UE, które umożliwią skuteczne ograniczenie rozprzestrzeniania się grypy w Europie w ciągu 24 godzin;

20.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz regionalnemu biuru WHO na Europę.

—

uwzględniając 8. posiedzenie Konferencji Stron Konwencji ONZ w sprawie zwalczania pustynnienia (UNCCD), odbywające się w dniach 3-14 września 2007 r. w Madrycie (Hiszpania),

—

uwzględniając art. 108 ust. 5 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że pustynnienie oznacza degradację ziemi na suchych, półsuchych i okresowo suchych obszarach, wynikającą z różnych czynników, w tym zmienności klimatu i działalności człowieka, przez co wymaga ona holistycznej diagnozy i programu wdrożeniowego,

B.

mając na uwadze, że zmiany klimatyczne powodują globalne ocieplenie, w tym wzrost temperatury gleby, a w konsekwencji wzmożone parowanie prowadzące do pustynnienia,

C.

mając na uwadze, że wzrost temperatury powoduje wysychanie źródeł i zmniejszenie przepływu wód w rzekach i obniżenie poziomu podziemnych zbiorników wody, niszcząc w ten sposób strukturę powierzchniową gleby; mając na uwadze, że w obecnej sytuacji coraz dłuższych okresów suszy trudniejsza będzie odnowa lasów po pożarach oraz grozić im będzie pustynnienie,

D.

mając na uwadze, że pustynnienie i susze są problemami, które wywierają wpływ na wszystkie regiony świata, i że konieczne są wspólne działania w celu zwalczania pustynnienia i łagodzenia skutków susz; mając na uwadze, że Konwencja UNCCD jest jedynym mającym moc prawną instrumentem międzynarodowym, który podejmuje problem degradacji ziemi na obszarach suchych, oraz że podpisało ją 191 państw-stron, tj. niemal wszystkie państwa świata,

E.

mając na uwadze, że wśród państw dotkniętych poważnymi suszami i pustynnieniem znajduje się wielka liczba państw rozwijających się, a zwłaszcza najmniej rozwiniętych,

F.

mając na uwadze, że w ocenie Programu ONZ do spraw Ochrony Środowiska (UNEP) pustynnienie dotyka obecnie ok. 25-30 % powierzchni lądów na świecie, stanowiąc zagrożenie dla 1,2 do 2 mld ludzi; mając na uwadze, że w 1992 r. straty gospodarcze spowodowane utratą produktywności szacowano na 42 mld dolarów (64 mld dolarów według cen z 2006 r.); mając na uwadze, że globalny współczynnik pustynnienia rośnie, powodując ubóstwo, wymuszoną migrację i konflikty,

G.

mając na uwadze, że trzy czwarte gleb w regionach suchych, półsuchych i okresowo suchych ulega degradacji, a zagrożenie dotyka prawie połowę terenów uprawnych wykorzystujących wodę rzeczną, zaś degradacja powoduje utratę różnorodności biologicznej, zmniejszenie żyzności gleb i ich zdolności retencjonowania wody, zwiększoną erozję oraz zmniejszenie pochłaniania dwutlenku węgla,

H.

mając na uwadze, że pustynnienie następuje głównie w wyniku nadmiernych upraw, nadmiernego wypasu, niewłaściwego nawadniania i wylesiania; mając na uwadze, że działania te spowodowane są złym gospodarowaniem gruntami, co z kolei jest rezultatem warunków społeczno-gospodarczych, w jakich żyją rolnicy; mając na uwadze, że — jak wskazują badania — korzystne byłyby inwestycje w zrównoważone praktyki gospodarowania gruntami,

I.

mając na uwadze, że ekstremalne zjawiska klimatyczne związane ze zmianami klimatycznymi, takie jak powodzie i susze, stają się częstsze, a ich skutki coraz bardziej katastrofalne, co pogłębia ryzyko oraz konsekwencje gospodarcze i społeczne pustynnienia,

J.

mając na uwadze, że pustynnienie przyczynia się także do zmian klimatycznych, jako że degradacja ziemi i związana z nią utrata roślinności powoduje wzrost emisji i zmniejszenie pochłaniania dwutlenku węgla; mając na uwadze, że przywrócenie warunków na obszarach suchych mogłoby mieć istotne pozytywne oddziaływanie,

K.

mając na uwadze, że UNCCD odgrywa kluczową rolę w ogólnoświatowych wysiłkach na rzecz eliminacji ubóstwa, osiągnięcia trwałego rozwoju i realizacji milenijnych celów rozwoju,

1.

wyraża poparcie dla UNCCD i jej procesu reform; wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby na posiedzeniu Konferencji Stron prezentowały jednolite stanowisko w ścisłej współpracy z partnerami AKP;

2.

wyraża poparcie dla strategicznego planu działania wraz z celami i ramami czasowymi ich osiągnięcia; wzywa UE, aby konstruktywnie włączyła się w formułowanie i negocjowanie 10-letniego planu strategicznego w celu zbudowania silnych i skutecznych mechanizmów efektywnego wdrażania konwencji; w związku z tym wzywa, aby zwrócić szczególną uwagę na:

3.

podkreśla rolę społeczeństwa obywatelskiego i lokalnej ludności we wdrażaniu i realizacji celów UNCCD;

4.

zaleca, aby kolejne Konferencje Stron poprzedziło zorganizowanie konferencji poświęconej ocenie wdrażania i skuteczności planów działania w najbardziej dotkniętych regionach, zwłaszcza w Afryce;

5.

dostrzega wagę degradacji ziemi, które to zjawisko stanowi główną przeszkodę w rozwoju dotkniętych krajów w przyszłości; wzywa do zwrócenia szczególnej uwagi na to zjawisko w ramach polityki rozwoju UE, w tym przy dokonywaniu oceny potrzeb w zakresie pomocy rozwojowej;

6.

wyraża zaniepokojenie brakiem finansowania działań; przyjmuje z uznaniem wykorzystanie Globalnego Funduszu Ekologicznego jako mechanizmu finansowania konwencji i wzywa UE do wzmocnienia finansowania działań przeciwko pustynnieniu w kontekście elastycznych mechanizmów w ramach Konwencji ramowej ONZ w sprawie zmian klimatu i protokołu z Kioto do tej konwencji;

7.

wzywa, aby w ramach reformy wspólnej polityki rolnej wprowadzono wiążące kryteria walki z pustynnieniem i degradacją ziemi na dotkniętych obszarach Unii Europejskiej; wzywa ponadto, aby opracować politykę prewencyjną i wdrożeniową w celu przeciwdziałania wyludnianiu się obszarów wiejskich;

8.

wzywa do szeroko zakrojonej dbałości o lasy, aby maksymalnie zredukować zagrożenie pożarowe lasów, rozprzestrzenianie się i szybkość pożarów; podkreśla, że odzyskana biomasa może przyczynić się do ekonomicznej opłacalności takiej operacji;

9.

wzywa Komisję, aby rozważyła ustanowienie Europejskiego Obserwatorium Susz, które gromadziłoby wiedzę oraz proponowało działania w zakresie łagodzenia skutków i monitoringu, tak aby zminimalizować skutki susz w Europie;

10.

przyznaje, że niedawne badania doprowadziły do konkluzji, iż koszt inwestycji w redukcję degradacji ziemi na poszkodowanych obszarach byłby niższy od kosztów spowodowanych degradacją; jest świadomy długofalowych zobowiązań, których wymagają skuteczne działania przeciwko pustynnieniu;

11.

wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby wzmogły międzynarodową współpracę na rzecz wdrażania UNCCD, dostarczając dodatkowych zachęt i wsparcia finansowego, oraz aby wspierały programy współpracy transgranicznej w dziedzinie zasobów wodnych; wzywa ponadto do włączenia tego zagadnienia do porządku obrad kolejnego szczytu UE-Afryka;

12.

przypomina swoja rezolucję z dnia 7 lipca 2005 r. w sprawie przyspieszenia wykonania planu działań UE w sprawie egzekwowania prawa, zarządzania i handlu w dziedzinie leśnictwa (FLEGT) (1) oraz ponownie wyraża rozczarowanie brakiem obowiązkowych i wszechstronnych uregulowań zabraniających importu do UE nielegalnego i niewłaściwie wycinanego drewna;

13.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, stronom UNCCD oraz sekretariatowi UNCCD.

—

uwzględniając wszystkie umowy zawarte między UE i krajami trzecimi oraz klauzule dotyczące praw człowieka i demokracji zamieszczone w tych umowach,

—

uwzględniając art. 177, 178, 300 i 310 traktatu WE oraz art. 3, 6, 11, 19 i 21 Traktatu o UE,

—

uwzględniając wytyczne Unii Europejskiej w sprawie praw człowieka, w szczególności dotyczące dialogów w sprawie praw człowieka przyjęte w grudniu 2001 r., oraz ocenę wdrożenia tych wytycznych przyjętą w grudniu 2004 r. oraz uwzględniając wytyczne Unii Europejskiej w sprawie obrońców prawczłowieka przyjęte w czerwcu 2004 r.,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 lutego 2006 r. w sprawie klauzuli dotyczącej praw człowieka i demokracji w umowach zawieranych przez Unię Europejską (1) i działania podjęte przez Komisję w związku z tą rezolucją,

—

uwzględniając dokument Rady z dnia 7 czerwca 2006 r. zatytułowany „Włączanie praw człowieka do WPZiB i innych dziedzin polityki UE”,

—

uwzględniając umowę ramową z dnia 26 maja 2005 r. między Parlamentem Europejskim a Komisją,

—

uwzględniając rezolucję z dnia 25 kwietnia 2002 r. w sprawie komunikatu Komisji dla Rady i Parlamentu Europejskiego w sprawie roli Unii Europejskiej we wspieraniu praw człowieka i demokratyzacji w państwach trzecich (2),

—

uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie sytuacji praw człowieka na świecie,

—

uwzględniając swoje wcześniejsze debaty i rezolucje przyjmowane w pilnych sprawach łamania praw człowieka, zasad demokracji i rządów prawa,

—

uwzględniając swoje szczegółowe wytyczne dotyczące praw człowieka oraz działań na rzecz demokracji posłów Parlamentu Europejskiego udających się z misją do państw trzecich,

—

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1889/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie ustanowienia instrumentu finansowego na rzecz wspierania demokracji i praw człowieka na świecie (3),

—

uwzględniając konkluzje z debat przeprowadzonych w podkomisji ds. praw człowieka Komisji Spraw Zagranicznych na posiedzeniach w dniu 3 maja 2007 r. w sprawie praw człowieka w Chinach i w Uzbekistanie oraz w dniu 23 kwietnia 2007 r. w sprawie praw człowieka w Rosji,

—

uwzględniając swoje rezolucje z dnia 10 maja 2007 r. w sprawie szczytu UE-Rosja w Samarze w dniu 18 maja 2007 r. (4), z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie ostatniego stłumienia manifestacji w Rosji (5), z dnia 18 stycznia 2007 r. w sprawie skazania i uwięzienia pięciu bułgarskich pielęgniarek i lekarza palestyńskiego przez władze libijskie (6) oraz z dnia 16 listopada 2006 r. w sprawie Iranu (7), z dnia 26 października 2006 r. w sprawie Uzbekistanu (8) i z dnia 7 września 2006 r. w sprawie stosunków między Unią Europejską a Chinami (9),

—

uwzględniając konkluzje z 2796 posiedzenia w sprawie Azji Środkowej przyjęte przez Radę do spraw ogólnych i stosunków zewnętrznych na posiedzeniu w Luksemburgu w dniu 23 kwietnia 2007 r.; uwzględniając umowy o partnerstwie i współpracy zawarte z Kirgistanem, Kazachstanem i Uzbekistanem, które weszły już w życie; uwzględniając umowy o partnerstwie i współpracy z Tadżykistanem i Turkmenistanem, które zostały podpisane, lecz jeszcze ich nie ratyfikowano; uwzględniając również dokument strategiczny Komisji na lata 2002-2006 w sprawie Azji Środkowej,

—

uwzględniając art. 8, 9, 96 i 97 oraz załącznik VII do Umowy o partnerstwie zawartej między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, podpisanej w Kotonu 23 czerwca 2000 r. (10) i zmienionej w Luksemburgu dnia 25 czerwca 2005 r. (11) (umowa z Kotonu),

—

uwzględniając rezolucje Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE (WZP AKP-UE), a w szczególności rezolucję z dnia 25 listopada 2004 r. (przyjętą w Hadze) w sprawie dialogu politycznego AKPUE (art. 8 umowy z Kotonu) (12),

—

uwzględniając dwustronne plany działania przyjęte przez Komisję w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa (ENP) z krajami partnerskimi ENP, z wyłączeniem Algierii, Białorusi, Libii i Syrii,

—

uwzględniając komunikat Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego w sprawie wzmocnienia europejskiej polityki sąsiedztwa (COM(2006)0726) oraz swoją przyszłą rezolucję w tej sprawie,

—

uwzględniając swoje zalecenia dla Rady z dnia 15 marca 2007 r. w sprawie wytycznych dotyczących negocjacji układu o stowarzyszeniu między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi a Wspólnotą Andyjską i jej państwami członkowskimi (13) oraz między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi a krajami Ameryki Środkowej (14),

—

uwzględniając swoje rezolucje z dnia 12 października 2006 r. w sprawie stosunków gospodarczych i handlowych między UE a Mercosurem w perspektywie zawarcia układu o stowarzyszeniu (15) oraz z dnia 27 kwietnia 2006 r. w sprawie ściślejszego partnerstwa między Unią Europejską a Ameryką Łacińską (16),

—

uwzględniając art. 45 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinię Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A6-0302/2007),

A.

mając na uwadze, że dialog dotyczący praw człowieka jest jednym z szeregu różnych środków, które UE może zastosować dla wdrażania polityki w zakresie praw człowieka, oraz że stanowi on zasadniczy element ogólnej strategii Unii Europejskiej mającej na celu wspieranie trwałego rozwoju, pokoju i stabilności,

B.

mając na uwadze, że należy stać na straży i propagować powszechności, indywidualnego charakteru i niepodzielności praw człowieka, oznaczających nie tylko prawa obywatelskie i polityczne, lecz również socjalne, dotyczące środowiska naturalnego, gospodarcze i kulturalne, a także mając na uwadze, że UE ciągle ustanawia w tym celu konkretne środki,

C.

mając na uwadze, że wszelkie decyzje o podjęciu dialogu dotyczącego praw człowieka są podejmowane w oparciu o określone kryteria przyjęte przez Radę, która w poważnym stopniu uwzględnia główne obawy pojawiające się ze strony UE w sprawie sytuacji w terenie w danym państwie, rzeczywiste zaangażowanie władz danego państwa w poprawę sytuacji w zakresie praw człowieka w kontekście takiego dialogu oraz pozytywny wpływ, jaki dialog dotyczący praw człowieka może wywrzeć na sytuację praw człowieka,

D.

mając na uwadze, że w wytycznych Unii Europejskiej dotyczących praw człowieka wezwano do odpowiedniego i planowego zajęcia się problematyką praw człowieka w ramach ogólnego dialogu prowadzonego z państwami trzecimi na wszystkich szczeblach,

E.

mając na uwadze, że w 2004 r. Rada postanowiła badać dwa razy do roku ogólny stan dialogów w oparciu o ogólny przegląd i zaktualizowany harmonogram, oraz mając na uwadze, że Rada jednocześnie podkreśliła, iż nie należy podejmować dialogów na nieokreślony okres, lecz raczej na określone ramy czasowe, pamiętając także o strategii wycofania się,

F.

mając na uwadze, że dialogi i konsultacje dotyczące praw człowieka są prowadzone z zastosowaniem bardzo różnorodnych struktur, form i procedur, bez należytego zachowania koniecznej spójności; mając na uwadze że brak spójności może spowodować brak wiarygodności polityki UE dotyczącej praw człowieka na arenie międzynarodowej, oraz mając na uwadze, że pożądana jest większa przejrzystość oraz demokratyczna kontrola stosowania powyższych wytycznych UE w sprawie dialogów dotyczących praw człowieka;

G.

mając na uwadze obecną praktykę Rada, która przedstawia informacje na temat porządku obrad i celów zbliżającej się rundy zorganizowanych dialogów/konsultacji dotyczących praw człowieka i zaprasza do udziału w nich urzędnika Parlamentu oraz przedstawicieli organizacji pozarządowych,

H.

mając na uwadze, że umowa z Kotonu jest skierowana na trwały rozwój i skupia się na jednostce jako głównej postaci i beneficjencie polityki rozwoju; mając na uwadze, że pociąga to za sobą poszanowanie i wspieranie wszelkich praw człowieka i podstawowych wolności oraz mając na uwadze, że powyższa rewizja umowy z dnia 25 czerwca 2005 r. dała w efekcie wzmożenie dialogu politycznego na mocy art. 8, a w szczególności w zakresie praw człowieka,

I.

mając na uwadze, że niedotrzymanie przez jedną ze stron zobowiązania wynikającego z zasady poszanowania praw człowieka, zasad demokratycznych i rządów prawa, przewidzianego w art. 9 umowy z Kotonu skutkuje wszczęciem procedury konsultacyjnej z art. 96 w celu zaradzenia sytuacji,

J.

mając na uwadze, że chociaż z zadowoleniem należy przyjąć art. 8 umowy z Kotonu, który przewiduje dialog polityczny między krajami AKP a UE, jak również regularną ocenę przestrzegania praw człowieka, zasad demokratycznych, rządów prawa i dobrego rządzenia, wciąż pozostaje obawa, że przepis ten wykorzystuje się do uniknięcia procedury konsultacyjnej z art. 96 w przypadkach łamania praw człowieka,

K.

mając na uwadze, że wdrażanie planów działania europejskiej polityki sąsiedztwa jest monitorowane przez kilka podkomisji, oraz mając na uwadze, że na mocy dwustronnych umów o współpracy UE rozpoczęła proces rozszerzania podkomisji ds. praw człowieka, demokratyzacji i dobrych rządów na wszystkie kraje objęte europejską polityką sąsiedztwa; mając na uwadze, że do tej pory Maroko, Jordania i Liban zaakceptowały ustanowienie tych podkomisji, które już odbyły posiedzenia, że Egipt zaakceptował ustanowienie podkomisji, ale jeszcze nie odbyła ona ani jednego posiedzenia, oraz że Tunezja jest w trakcie przyjmowania decyzji w sprawie wspomnianej podkomisji,

L.

mając na uwadze, że w wielu planach działania europejskiej polityki sąsiedztwa zaleca się — w charakterze środka krótkoterminowego — powołanie podkomisji na mocy art. 5 układu o stowarzyszeniu, w celu prowadzenia systematycznego dialogu dotyczącego demokracji i państwa prawa, oraz mając na uwadze, że podkomisja ta nie ma uprawnień decyzyjnych, ale może przedkładać wnioski odpowiedniemu komitetowi stowarzyszenia lub organom z wyższego szczebla dialogu politycznego,

M.

mając na uwadze, że w wyniku reformy instrumentów finansowych w zakresie pomocy zewnętrznej Parlament uzyskał prawo do prowadzenia demokratycznej kontroli odpowiednich dokumentów strategicznych, będąc zarazem jednym z organów władzy budżetowej,

N.

mając na uwadze, że prawa kobiet i dzieci stanowią niezbywalną, integralną i nieodłączną część powszechnych praw człowieka, zgodnie z deklaracją pekińską i platformą działania z 1995 r.,

1.

podkreśla, że propagowanie praw człowieka jest głównym elementem prowadzenia polityki zewnętrznej UE; apeluje do Rady i Komisji o systematyczne włączanie problematyki praw człowieka do programu dialogu politycznego UE z państwami trzecimi oraz coraz częstsze włączanie praw człowieka do wszystkich dziedzin polityki zewnętrznej UE, z uwzględnieniem zewnętrznych aspektów polityki wewnętrznej UE, a także nalega na stosowanie wszystkich dostępnych instrumentów w celu osiągnięcia tych celów;

2.

jest zdania, że kwestie dotyczące praw człowieka powinny znaleźć się na najwyższym szczeblu politycznym w celu przykładania większej wagi politycznej do problematyki praw człowieka; przypomina, że popieranie i obrona praw człowieka w krajach trzecich nie powinny zależeć od aliansów geopolitycznych i geostrategicznych; podkreśla, że przy prowadzeniu dialogu w sprawach politycznych, gospodarczych i handlowych należy traktować przestrzeganie praw człowieka jako podstawowy warunek uprzywilejowanych stosunków strategicznych z Unią Europejską;

3.

wzywa Radę do pełnego stosowania powyższych wytycznych UE dotyczących dialogów na temat praw człowieka;

4.

wyraża poparcie dla wniosków pierwszego przeglądu wdrażania wytycznych UE w sprawie obrońców praw człowieka, które wskazują, że należałoby systematycznie włączać sytuację, w jakiej znajdują się obrońcy praw człowieka i środowisko ich działań w zakres politycznych negocjacji UE z krajami trzecimi, w tym negocjacji dwustronnych prowadzonych przez państwa członkowskie UE;

5.

z zadowoleniem przyjmuje niedawno przyjętą decyzję Rady dotyczącą sporządzenia projektu wytycznych w sprawie praw dziecka, który ma zostać opracowany w czasie przewodnictwa Portugalii w UE w 2007 r., w tym kontekście podkreśla, że należy przestrzegać tego, aby wytyczne te miały charakter komplementarny wobec obowiązujących wytycznych w sprawie dzieci w konfliktach zbrojnych; podkreśla także potrzebę uwzględniania zobowiązań paryskich z dnia 6 lutego 2007 r. do ochrony dzieci przed ich bezprawnym werbowaniem do sił zbrojnych lub ich wykorzystywaniem przez siły zbrojne lub grupy zbrojne;

6.

ponownie wzywa Radę do systematycznego pełnego stosowania klauzuli dotyczącej praw człowieka i demokracji we wszystkich umowach i stosunkach UE z państwami trzecimi; ponawia apel o ustanowienie przejrzystej procedury oceny sytuacji praw człowieka i stosowania klauzuli dotyczącej praw człowieka; wzywa o systematyczne branie pod uwagę wniosków z tych ocen w prowadzonych z państwami trzecimi dialogach dotyczących praw człowieka i odwrotnie;

7.

zaznacza, że głównym celem dialogu i konsultacji jest zachęcanie do utrwalania demokracji, państwa prawa, dobrego rządzenia, poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności w państwach trzecich, przy czym chodzi nie tylko o prawa obywatelskie i polityczne, ale także społeczne, środowiskowe, gospodarcze i kulturalne; podkreśla, że do tych celów będzie się dążyć zgodnie z ogólnymi zasadami ustanowionymi w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka oraz wszelkimi innymi uniwersalnymi instrumentami praw człowieka przyjętymi przez Organizację Narodów Zjednoczonych, przy uwzględnieniu Milenijnych Celów Rozwoju;

8.

stwierdza, że prowadzenie z danym krajem dialogu lub konsultacji dotyczących praw człowieka powinno prowadzić do systematycznego włączania praw człowieka do wszystkich sfer współpracy UE z tym krajem oraz że dialog oraz konsultacje nie powinny stanowić celu samego w sobie;

9.

z zadowoleniem przyjmuje działania Rady mające na celu wprowadzenie spójności do dialogu dotyczącego praw człowieka przy pomocy powyższych wytycznych UE dotyczących dialogu w sprawie praw człowieka; stwierdza, że elastyczność i pragmatyzm wymagane dla zapewnienia skuteczności dialogu i konsultacji nie mogą szkodzić spójności, bez której uczestnicy dialogów będą z nich dobierać tylko interesujące ich elementy;

10.

zwraca uwagę, że istnieje wiele rodzajów dialogów i konsultacji, a każdy z nich ma inną strukturę, formę, częstotliwość i metodologię, co powoduje brak przejrzystości i zrozumiałości działań UE w tej dziedzinie; wyraża ubolewanie z powodu braku informacji o programach, celach, punktach odniesienia lub wynikach dialogów opartych na umowach, dialogów ad hoc, dialogów z krajami zajmującymi podobne stanowisko lub dialogów politycznych obejmujących prawa człowieka; zwraca uwagę, że ani Rada, ani Komisja nie opracowały metod organizowania i systematyzowania tych dialogów, co uniemożliwia całościowy ogląd rezultatów; wzywa Komisję i Radę do metodologicznego i tematycznego usystematyzowania prowadzonych z państwami trzecimi dialogów na temat praw człowieka, aby możliwa była obiektywna ocena i monitorowanie sytuacji w dziedzinie praw człowieka, dokonanych postępów itd.;

11.

uważa za istotne znalezienie sposobów ulepszenia koordynacji między poszczególnymi instytucjami UE (Radą, Komisją i Parlamentem) dzięki ustanowieniu międzyinstytucjonalnych rozmów trójstronnych w sprawie dialogu politycznego oraz dialogów i konsultacji dotyczących praw człowieka, a także wzywa do zbadania możliwości poprawy komunikacji wewnętrznej w tych instytucjach;

12.

z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę grupy roboczej Rady ds. praw człowieka, w ramach której wszystkie dotyczące praw człowieka dialogi UE mają być poddawane okresowym przeglądom w celu zachowania całościowej wizji, dzięki odbywającym się dwa razy do roku debatom opartym na zaktualizowanych ramach ogólnych oraz na harmonogramie toczących się dialogów i konsultacji dotyczących praw człowieka; wzywa do rzeczywistego przeprowadzenia przeglądu i rutynowego przekazywania informacji pozostałym grupom roboczym Rady, Komisji i jej delegacjom w państwach trzecich oraz Parlamentowi, w ramach wyżej wspomnianych międzyinstytucjonalnych rozmów trójstronnych;

13.

wzywa Radę do wykonania mandatu grupy roboczej ds. praw człowieka w celu zapewnienia spójności między dialogami i innymi opracowanymi przez UE mechanizmami wspierania praw człowieka w danych krajach (niezależnie od tego, czy dialogi te są wynikiem pracy w organach międzynarodowych, czy obowiązków określonych w instrumentach samej UE);

14.

ponownie wzywa Radę do rozważenia wyposażenia grupy roboczej w przedstawicieli, którzy mieliby siedzibę w Brukseli, oraz ścisłej współpracy z właściwą komisją Parlamentu; wyraża przekonanie, że dałoby to więcej czasu na posiedzenia i zapewniło lepszą koordynację, a w związku z tym prawdopodobnie także ściślejszy nadzór nad polityką UE w dziedzinie praw człowieka w ogólności oraz nad dialogami i konsultacjami w dziedzinie praw człowieka w szczególności, jak również włączenie praw człowieka do głównego nurtu w celu zapewnienia spójności polityce UE;

15.

wzywa Radę do wzmocnienia roli Wydziału Praw Człowieka w Sekretariacie Generalnym poprzez umożliwienie mu udziału w prowadzeniu dialogów politycznych, w tym dialogów opartych ma umowach o współpracy będących w gestii Komisji, i do ustanowienia w Wydziale Praw Człowieka stałego systemu koordynacji każdego zorganizowanego dialogu dotyczącego praw człowieka, w celu zapewnienia innowacyjności tematyki dialogu, wyboru odpowiednich uczestników oraz ciągłości, aby taka koordynacja mogła przyczynić się do stworzenia dwustronnych sieci organizacji, instytucji i pracowników akademickich z Europy i danego kraju oraz zapewnić konieczne włączanie praw człowieka i demokracji we wszystkie dziedziny polityki UE, szczególnie po reformach instrumentów finansowych dotyczących pomocy zewnętrznej WE; w związku z tym wzywa do podjęcia kroków koniecznych, aby umożliwić wydziałowi wykonanie powyższych zadań, w tym do zwiększenia środków finansowych i liczby personelu;

16.

wzywa Radę do zwiększenia spójności między dwustronnymi dialogami praw człowieka prowadzonymi przez poszczególne państwa członkowskie i przez UE oraz do zwiększenia roli grupy roboczej ds. praw człowieka (COHOM) w koordynacji działań ambasad państw członkowskich z działaniami delegacji Komisji;

17.

wzywa Komisję i Radę, żeby w każdym krajowym dokumencie strategicznym i innych dokumentach strategicznych zamieszczała szczególną strategię dotyczącą praw człowieka i demokracji oraz do stosowania jej jako ram dialogu politycznego;

18.

ponownie wzywa Komisję, aby zapewniła, że wśród personelu pracującego każdorazowo w każdej delegacji Komisji w państwie trzecim będzie urzędnik odpowiedzialny za dialog dotyczący praw człowieka, i zwraca się do Komisji o zadbanie o to, by osoby zajmujące takie stanowisko były obecne podczas prowadzenia wszelkich form dialogu politycznego, oraz domaga się przyjęcia środków niezbędnych do wywiązania się z tego zadania przez Komisję, łącznie ze zwiększeniem jej zasobów finansowych i ludzkich;

19.

wzywa Komisję do zapewnienia spójności między misjami obserwacji wyborów (zwłaszcza jeżeli chodzi o strategię powyborczą) a procesem dialogów i konsultacji w dziedzinie praw człowieka; wzywa Komisję do opracowania wraz z Parlamentem Europejskim i państwami trzecimi powyborczego protokołu na potrzeby monitorowania i wspierania procesu demokratyzacji, co obejmuje zaangażowanie społeczeństwa obywatelskiego na wszystkich szczeblach, we wdrażaniu zaleceń powyborczych;

20.

wzywa Komisję do stosowania i wykorzystywania wyników dialogów i konsultacji dotyczących praw człowieka w opracowywaniu wieloletnich strategii, na których opiera się wdrażanie projektów prowadzonych w ramach europejskiego instrumentu na rzecz demokracji i praw człowieka (EIDHR) ustanowionego na mocy rozporządzenia (WE) nr 1889/2006 oraz wzywa do systematycznego łączenia obu tych instrumentów;

21.

wzywa Komisję i Radę do włączania wyników dialogów i konsultacji dotyczących praw człowieka do głównego nurtu projektów i programów dotyczących w szczególnoci pomocy rozwojowej oraz współpracy technicznej, handlowej i finansowej;

22.

z zadowoleniem przyjmuje warunek Rady, by prowadzenie dialogów i dwustronnych konsultacji dotyczących praw człowieka nie skutkowało zmniejszeniem międzynarodowych nacisków wywieranych przez UE w przypadku łamania praw człowieka w danym kraju, i zaznacza, że istotne jest, aby dialog był poparty odpowiednimi naciskami dyplomatycznymi i politycznymi na każdym szczeblu, w szczególności w Organizacji Narodów Zjednoczonych i w Radzie Praw Człowieka;

23.

wzywa Radę i Komisję do analizowania, wspierania i koordynacji ustalania punktów odniesienia prowadzonego przez UE dialogu dotyczącego praw człowieka z działaniami innych donatorów i organizacji międzynarodowych, ze szczególnym uwzględnieniem istniejących mechanizmów ONZ (sprawozdania specjalnych sprawozdawców, komisje ekspertów, Sekretarz Generalny, Rada Praw Człowieka, wysoki komisarz ds. praw człowieka itd.); jest zdania, że Rada i Komisja w ogólnym podejściu do poruszania kwestii praw człowieka w kontekście dialogu politycznego powinny systematycznie powoływać się na zobowiązania przyjęte przez państwa zasiadające w Radzie Praw Człowieka ONZ na wyborach członków tego gremium;

24.

zaleca wprowadzenie odpowiednich ustaleń umożliwiających uzgadniania wskaźników i celów z pozostałymi państwami trzecimi i organizacjami międzynarodowymi prowadzącymi dialog dotyczący praw człowieka z tym samym krajem lub grupą krajów, a także zaleca wzorowanie takich ustaleń na procesie berneńskim, ustanowionym przez Szwajcarię do stosunków z Chinami, i powołanie w tym celu nieoficjalnych forów, umożliwiających wymianę informacji i dobrych wzorców;

25.

uważa, że dialog i konsultacje dotyczące praw człowieka powinny być prowadzone w sposób bardziej przejrzysty i skoordynowany, oraz wzywa do zabiegania o odpowiednie środki dla osiągnięcia tego celu bez narażania na szwank skuteczności dialogu;

26.

rozumie potrzebę zachowania pewnego stopnia poufności dialogów i konsultacji i wzywa do pozytywnej reakcji na wniosek o utworzenie we współpracy z Parlamentem systemu, w którym wybrani posłowie do Parlamentu Europejskiego mogliby otrzymywać informacje o poufnych działaniach związanych z dialogiem dotyczącym praw człowieka i pokrewnymi procedurami; raz jeszcze proponuje, aby taki system był wzorowany na kryteriach już ustanowionych w porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 20 listopada 2002 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim a Radą dotyczącym dostępu przez Parlament Europejski do wrażliwych informacji posiadanych przez Radę w obszarze polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (17);

27.

wzywa Radę do zadbania, aby ustalenie konkretnych celów, które powinna osiągnąć UE przez podjęcie dialogu z danym krajem, lub określenie kryteriów analizy postępów pod kątem ustalonych punktów odniesienia oraz kryteriów dotyczących ewentualnej strategii wycofania się, było ostatnim etapem procedury konsultacji ze wszystkimi zainteresowanymi stronami, w szczególności z Parlamentem i organizacjami pozarządowymi;

28.

wyraża przekonanie, że w przypadku każdego dialogu i każdych konsultacji należy ustalić konkretne cele, korzystając w tym celu z dokumentów opracowanych przez Radę, państwa członkowskie, Komisję i Parlament, jak również ze sprawozdań międzynarodowych i lokalnych organizacji praw człowieka, w celu sprecyzowania celów dialogu lub konsultacji dotyczących praw człowieka z krajem trzecim, wzywa ponadto do przeanalizowania kierunków działania najwłaściwszych dla osiągnięcia konkretnych rezultatów; wyraża przekonanie, że każdy dialog powinien być podporządkowany konkretnym celom i prowadzony być prowadzony w sposób zapewniający skuteczną realizację tych celów;

29.

twierdzi, że cele dialogu i konsultacji powinny opierać się na zasadzie, iż prawa człowieka są uniwersalne, niepodzielne i współzależne, i zaleca, aby ustalane kryteria obejmowały nie tylko prawa obywatelskie i polityczne, ale także prawa gospodarcze, społeczne, środowiskowe i kulturalne;

30.

podkreśla potrzebę wysyłania delegacji unijnej trojki z udziałem ekspertów wysokiego szczebla do kraju będącego przedmiotem zainteresowania w celu ewentualnego rozpoczęcia dialogu dotyczącego praw człowieka, a następnie przedstawienia sprawozdania delegacji grupie roboczej ds. praw człowieka (COHOM) i Parlamentowi;

31.

wzywa Radę do ustalenia jasnych kryteriów rozpoczęcia, wstrzymania lub zakończenia dialogu lub konsultacji do przeprowadzenia oceny wpływu przed podaniem przyczyn rozpoczęcia lub wstrzymania (uwzględniającej spodziewany okres wstrzymania i kroki, które należy podjąć w celu ponownego rozpoczęcia dialogu lub konsultacji) oraz do zadbania, aby delegacja przedmiotowego kraju nie sądziła, że UE postrzega dialog jako cel sam w sobie, który należy podtrzymywać za wszelką cenę;

32.

zwraca się do Komisji o rozważenie w przypadkach, gdy kraj trzeci odmawia nawiązania bądź kontynuacji dialogu lub konsultacji dotyczących praw człowieka, specyficznych działań na rzecz praw człowieka i demokratyzacji, w szczególności poprzez wsparcie społeczeństwa obywatelskiego;

33.

wzywa Radę i Komisję do publikowania programów dialogu i konsultacji wystarczająco wcześnie z korzyścią dla wszystkich zainteresowanych stron, zwłaszcza Parlamentu i organizacji pozarządowych, tak aby zapewnić im możliwość wniesienia do nich swojego wkładu;

34.

wyraża przekonanie, że w interesie skuteczności dobór tematów uwzględnianychw w harmonogramach dialogów i konsultacji powinien być bardziej zdecydowany i zasadniczy, a w ich formułowanie powinny się angażować obie strony; przypomina Komisji i Radzie, że rozwój dialogu i konsultacji opiera się na wzajemności i odbywa się w zastosowaniu zasady wzajemnego poszanowania;

35.

wzywa Radę i Komisję do wywierania nacisków na władze państw trzecich, aby umożliwiały udział w dialogu przedstawicieli ministerstw i innych instytucji publicznych, których dotyczą tematy uwzględnione w harmonogramie dialogu i konsultacji w sprawie praw człowieka;

36.

wzywa Radę i Komisję, aby z udziałem Parlamentu i organizacji pozarządowych opracowały wskaźniki dotyczące każdego podanego celu/punktu odniesienia; uważa, że takie wskaźniki muszą być realistyczne i mieć na celu osiąganie praktycznych wyników, które można wspierać przy pomocy innych narzędzi polityki zagranicznej UE; jest głęboko przekonany, że istotne jest uznanie, iż wyniki dialogów należałoby oceniać w perspektywie długoterminowej;

37.

odnotowuje wysiłki Rady podejmowane w celu zharmonizowania kluczowych dziedzin spraw w odniesieniu do dialogów dotyczących praw człowieka, tak aby te dziedziny spraw mogły posłużyć za podstawę ustanowienia punktów odniesienia dla mierzenia postępu, co ma na celu wzmocnienie spójności i zbieżności dialogów dotyczących praw człowieka i wszystkich środków polityki UE w zakresie praw człowieka;

38.

wzywa Radę i Komisję do publikowania celów i punktów odniesienia określonych podczas dialogów i konsultacji, aby umożliwić ich analizę nie tylko przez instytucje organizujące dialog, ale także przez podmioty rządowe lub pozarządowe, które w nim nie uczestniczą, zapewniając w ten sposób możliwość publicznego rozliczenia UE z wyników i przebiegu dialogów;

39.

podkreśla potrzebę ustanowienia skutecznych mechanizmów kontynuacji, umożliwiających zajęcie się kwestiami poruszanymi w dialogach i w zaleceniach końcowych; wzywa Radę i Komisję do podejmowania działań wynikających z dialogów poprzez planowanie i wdrażanie programów i projektów mających na celu poprawę sytuacji praw człowieka w terenie;

40.

wzywa Radę i Komisję do publikowania wniosków z dialogu i konsultacji lub przynajmniej ich streszczenia, jeżeli dla dobra skuteczności pewne procedury powinny być traktowane jako poufne;

41.

wyraża przekonanie, że po zakończeniu każdej rundy dialogu albo konsultacji w celu zapewnienia lepszych skutków i większej spójności należy wydawać wspólne publiczne komunikaty zobowiązujące obydwu partnerów;

42.

wzywa Radę i Komisję do zwiększenia przejrzystości i większego eksponowania, a przez to do ulepszenia komunikatów UE dotyczących działań w dziedzinie praw człowieka oraz do rozszerzenia w tym kontekście zakresu informacji na temat prac grupy roboczej ds. praw człowieka (COHOM), które można znaleźć na stronie internetowej Unii Europejskiej;

43.

wzywa Komisję i Radę do zapewnienia aktywnego udziału społeczeństwa obywatelskiego w różnych fazach przygotowań, kontynuacji i oceny dialogów dotyczących praw człowieka; w tym względzie popiera decyzję Rady o włączeniu obrońców praw człowieka w przygotowanie posiedzeń w ramach dialogu i o zasięganiu opinii miejscowych obrońców praw człowieka i organizacji pozarządowych przy ustalaniu priorytetów w zakresie praw człowieka w kontekście dialogów politycznych; zaleca, aby seminaria ekspertów, rozwiązanie stosowane w zorganizowanych dialogach, organizowano także dla pozostałych form i rodzajów dialogów;

44.

zwraca się do Rady i do Komisji o propagowanie współpracy z obrońcami praw człowieka kraju, którego dotyczy dialog lub konsultacje w zakresie praw człowieka, w celu przyznania im miejsca i głosu w ramach prowadzonego dialogu lub konsultacji, zgodnie z wytycznymi Rady oraz w następstwie kampanii na rzecz kobiet-obrończyń praw człowieka;

45.

podkreśla, że jeżeli ma być zagwarantowana wolność wypowiedzi organizacji pozarządowych uczestniczących w dialogu, to nie powinny być one wybierane przez władze danego kraju;

46.

wzywa Komisję do zapewnienia, w ramach europejskiej inicjatywy na rzecz demokracji i praw człowieka (EIDHR), finansowania kosztów udziału w seminariach ekspertów przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego, w tym organizacji pozarządowych;

47.

wzywa Radę do przeprowadzania i przekazywania Parlamentowi i jego właściwej komisji broszur o prawach człowieka dotyczących krajów trzecich, a także półrocznych ocen każdego dialogu i każdej konsultacji; wzywa Radę do objaśnienia oceny poprzez wytłumaczenie sposobu stosowania punktów odniesienia, ustalenia terminów ich osiągania oraz kładzenia nacisku raczej na tendencje, a nie na pojedyncze rezultaty; podkreśla, że jeżeli informacja taka zawierałaby materiały poufne, należy przekazać ją Parlamentowi zgodnie z procedurą, o której mowa w ustępie 26 niniejszej rezolucji;

48.

wzywa Radę do przekazywania Parlamentowi okresowych ocen sytuacji praw człowieka w krajach trzecich oraz do regularnego informowania o sytuacji dotyczącej dialogu politycznego w zakresie praw człowieka z państwami trzecimi lub regionami, w tym ich harmonogramu i poruszanych w negocjacjach zagadnień, a w razie, gdyby informacje te zawierały elementy o charakterze poufnym, wyraża zgodę na to, aby przekazywanie ich Parlamentowi odbywało się w ramach systemu, o którym mowa w ustępie 26 niniejszej rezolucji;

49.

wzywa Radę i Komisję, aby rutynowo po każdej rundzie dialogu lub konsultacji organizowały sesję konsultacyjną i sprawozdanie z udziałem posłów do Parlamentu, i ponownie wzywa, aby Parlament uczestniczył w decyzjach dotyczących kontynuowania lub zawieszenia dialogu;

50.

zaznacza, że istnieje potrzeba, aby Parlament uczestniczył w podejmowaniu decyzji o rozpoczęciu nowego dialogu oraz otrzymywał pełne informacje potrzebne w tym celu, oraz wzywa do uwzględniania opinii Parlamentu co do mandatu, celów, formy, procedur itp. planowanego dialogu;

51.

apeluje do Rady i Komisji o umożliwienie posłom do PE udziału w seminariach ekspertów odbywających się w związku z dialogami zorganizowanymi;

52.

wzywa Radę i Komisję do nalegania, by posłowie do parlamentu krajowego danego państwa trzeciego mogli uczestniczyć w oficjalnym dialogu, oraz wyraża przekonanie, że podniosłoby to legitymizację samego dialogu i sprawiło, że posłowie do Parlamentu Europejskiego chętniej braliby w nim udział;

53.

uważa za istotne zwiększenie roli zgromadzeń i delegacji międzyparlamentarnych w dialogach dotyczących praw człowieka;

54.

zaleca pełne stosowanie szczegółowych wytycznych dotyczących praw człowieka i działań na rzecz demokracji posłów Parlamentu Europejskiego udających się z misją do państw trzecich; wzywa także do rutynowego prowadzenia spotkań informacyjnych z członkami stałych delegacji parlamentarnych i delegacji ad hoc w sprawie dialogu dotyczącego praw człowieka prowadzonego z danymi państwami trzecimi, aby zmniejszyć liczbę przypadków braku spójności między instytucjami i zwiększyć wpływ negocjacji; wyraża przekonanie, że posłowie do PE powinni być zapraszani do udziału w wizytach w terenie organizowanych w związku z niektórymi dialogami oficjalnymi;

55.

podkreśla potrzebę znacznego umocnienia i usprawnienia dialogu między UE a Chinami w kwestiach praw człowieka oraz podkreśla, że sytuacja praw człowieka w Chinach nadal budzi poważne zaniepokojenie;

56.

jest zdania, że tematy będące tematem dyskusji w kolejnych rundach dialogu z Chinami (takie jak ratyfikacja Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych ONZ, reforma systemu sądownictwa karnego wraz z karą śmierci i systemem reedukacji poprzez pracę, wolność słowa, w szczególności w internecie, wolność mediów, wolność sumienia, wyznania i przekonań, sytuacja mniejszości w Tybecie, Xinjiangu i Mongolii, uwolnienie więźniów uwięzionych w wyniku wydarzeń na placu Tiananmen, prawa pracownicze i inne) należy stale podnosić w kontekście dialogu, szczególnie w odniesieniu do stosowania zaleceń wynikających z poprzednich dialogów i seminariów w kwestiach prawnych; wzywa w tym celu Komisję do rozważenia wydłużenia czasu trwania dialogu i przeznaczenia więcej czasu na dyskusję nad podnoszonymi tematami;

57.

zachęca Chiny i Unię Europejską do mnożenia okazji do wzajemnej wymiany informacji i strategii dotyczących ochrony i propagowania praw człowieka; uważa, że w Chinach pojawiają się obecnie coraz częściej żądania demokracji i praw człowieka ze strony samego społeczeństwa chińskiego i podkreśla, że poczyniono niewielkie postępy w niektórych dziedzinach, ale trudno jest dokładnie stwierdzić, jaki wpływ na zaistniałe zmiany miał dialog UE-Chiny dotyczący praw człowieka; podkreśla potrzebę przekształcenia dialogu, tak aby uczynić go bardziej nastawionym na wyniki, i skupienia na wykonaniu zobowiązań Chin wynikających z prawa międzynarodowego;

58.

podkreśla, że Rada potrzebuje określenia i skorzystania ze szczególnych wskaźników dla każdego z ośmiu szerszych punktów odniesienia, żeby dokonywać pomiaru i oceny postępów;

59.

zaleca, aby dialogu dotyczącego praw człowieka nie traktować jako sprawy niezależnej od reszty stosunków chińsko-europejskich; w tym celu apeluje, aby Komisja zagwarantowała, że stosunki handlowe z Chinami będą powiązane z reformami w dziedzinie praw człowieka, i w związku z tym wzywa Radę do przeprowadzenia kompleksowej oceny sytuacji praw człowieka przed podpisaniem jakiejkolwiek nowej umowy ramowej o partnerstwie i współpracy;

60.

wyraża ubolewanie, że seminarium ekspertów, które miało odbyć się w Berlinie w dniu 10 maja 2007 r., zostało odłożone, ponieważ władze chińskie nie zgodziły się na udział dwóch niezależnych organizacji pozarządowych zaproszonych przez UE; wyraża zadowolenie z powodu konsekwencji niemieckiej prezydencji Rady oraz Komisji, żądających umożliwienia wspomnianym przedstawicielom pełnego udziału w seminarium, ponieważ obecność organizacji pozarządowych i innych organizacji społeczeństwa obywatelskiego powinna być traktowana jako ważne źródło informacji dla wszystkich stron zaangażowanych w dialog;

61.

wyraża poważne zaniepokojenie w związku z faktem, że dialog z Iranem w kwestiach praw człowieka został przerwany w 2004 r. z powodu braku współpracy ze strony Iranu; ubolewa, że zdaniem Rady nie dokonał się żaden postęp i wzywa Radę do przedłożenia Parlamentowi sprawozdania w sprawie oceny dialogu dotyczącego praw człowieka i dalszych kroków, jakie można podjąć w odniesieniu do propagowania demokracji i praw człowieka w Iranie;

62.

zachęca Komisję do dalszego finansowania projektów mających na celu wspieranie dobrego rządzenia, w tym ochrony obrońców praw człowieka, reformy wymiaru sprawiedliwości i programów edukacyjnych dla dzieci i kobiet; w tym samym duchu apeluje do Komisji o wdrożenie wszystkich działań wymaganych w ramach europejskiej inicjatywy na rzecz demokracji i praw człowieka (EIDHR), służących propagowaniu kontaktów i współpracy z irańskim społeczeństwem obywatelskim oraz dalszemu wspieraniu demokracji i praw człowieka, ze zwróceniem szczególnej uwagi na ochronę i propagowanie praw człowieka w odniesieniu do kobiet i dzieci;

63.

zwraca uwagę na kontynuowanie konsultacji UE z Rosją w zakresie praw człowieka; popiera cel Rady, jakim jest przekształcenie tych konsultacji w szczery i autentyczny dialog UE-Rosja dotyczący praw człowieka, oraz wzywa do zaangażowania w ten proces Parlamentu Europejskiego oraz europejskich i rosyjskich organizacji pozarządowych; w związku z tym wzywa do konsultowania się z organizacjami pozarządowymi podczas prac przygotowawczych do tych konsultacji w celu oceny dokonanych postępów oraz stwierdzenia konkretnych rezultatów osiągniętych na miejscu;

64.

wzywa Radę i Komisję, aby zwróciły się o udział w konsultacjach urzędników tych rosyjskich ministerstw, których zakres działania wiąże się z tematyką uwzględnioną w programie, aby nalegały na zorganizowanie konsultacji także w Moskwie i w regionach oraz zwróciły się o udział swoich rosyjskich odpowiedników w publicznym spotkaniu z organizacjami pozarządowymi;

65.

wyraża ubolewanie w związku z faktem, że po zakończeniu konsultacji partner rosyjski na ogół wydaje swój własny oddzielny komunikat, i ponawia wezwanie, aby komunikaty były sporządzane wspólnie przez obie delegacje;

66.

wzywa Komisję do zapewnienia lepszej komunikacji z niezależnym rosyjskim społeczeństwem obywatelskim i do wsparcia jego zdolności działania w skrajnie ograniczonych ramach, które dopuszcza rosyjskie prawo, poprzez zaangażowanie wszystkich rosyjskich regionów oraz zorganizowanie rotacyjnego systemu uczestnictwa organizacji pozarządowych;

67.

raz jeszcze podkreśla potrzebę powiązania konsultacji w sprawie przestrzegania praw człowieka z pozostałymi zagadnieniami z zakresu stosunków rosyjsko-europejskich; wzywa do włączenia konsultacji do pozostałych dialogów, negocjacji i dokumentów politycznych wynikających ze stosunków UE-Rosja i podkreśla, że urzeczywistnianie praw człowieka w Rosji ma zasadnicze znaczenie, szczególnie w czterech „wspólnych obszarach” współpracy lub w przyszłej umowie o partnerstwie i współpracy , i jest przekonany, że nie można budować wspólnej przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, jeżeli kwestie praw człowieka, w tym mechanizm konsultacyjny, nie stanowią zasadniczego elementu tego przedsięwzięcia;

68.

apeluje do Rady i do Komisji o określenie konkretnych obowiązków i ustanowienie skuteczniejszych mechanizmów monitorowania oraz kontroli następczej wykonywania podjętych przez Rosję zobowiązań, jako uzupełnienie klauzuli dotyczącej praw człowieka, w celu osiągnięcia rzeczywistej poprawy w budzącej zaniepokojenie sytuacji praw człowieka w Rosji, przykładowo chodzi o wolność zrzeszania się, wolność słowa i wolności prasy i środków przekazu; nalega, aby postępować według zaleceń i wniosków przedstawionych przez instytucje międzynarodowe i regionalne oraz ocen dokonanych przez organizacje pozarządowe dotyczących podstawowych konwencji międzynarodowych dotyczących praw człowieka, których Rosja jest sygnatariuszem;

69.

podkreśla potrzebę systematycznego podejmowania kwestii praw człowieka i demokracji w dialogu politycznym, o którym mowa w art. 8 umowy z Kotonu; wskazuje w tym miejscu, że istnieje potrzeba ustanowienia jasnego i przejrzystego mechanizmu i punktów odniesienia dla dialogu politycznego prowadzonego na podstawie art. 8 tej umowy; wyraża swoje zaniepokojenie faktem, że w braku takiego mechanizmu realne jest niebezpieczeństwo omijania w przypadku łamania praw człowieka art. 96;

70.

wzywa Radę i Komisję do przestrzegania zobowiązań z art. 8 (w sprawie dialogu politycznego), art. 9 (w sprawie praw człowieka, demokratycznych zasad i rządów prawa oraz dobrego rządzenia) oraz art. 96 i 97 (w sprawie konsultacji) umowy z Kotonu; wzywa do udziału społeczeństwa obywatelskiego w dialogach prowadzonych na mocy art. 8, a także do nieformalnego udziału społeczeństwa obywatelskiego w przygotowywaniu konsultacji na mocy art. 96, co powinno doprowadzić do poprawy przejrzystości i kontroli demokratycznej;

71.

wzywa Komisję do przedstawienia Parlamentowi i Wspólnemu Zgromadzeniu Parlamentarnemu AKP-UE sprawozdania wskazującego jasny i przejrzysty mechanizm w celu umożliwienia oceny pozytywnych wyników i wad dialogu politycznego z krajami AKP;

72.

zwraca uwagę na pozytywne wyniki procesu konsultacji na podstawie art. 96 umowy z Kotonu, które są po części spowodowane jego zinstytucjonalizowanym i przejrzystym charakterem, a także jego bezpośrednimi związkiem z pomocą UE na rzecz rozwoju, i zauważa, że są one szczególnie widoczne przy podejmowaniu konstruktywnych kroków mających pomóc krajom AKP w przestrzeganiu norm demokratycznych i praw człowieka; ponawia wezwanie do wykorzystywania tego przykładu także w innych dialogach;

73.

z zadowoleniem przyjmuje nasilenie dialogu politycznego z krajami Azji Środkowej — Kazachstanem, Kirgistanem, Tadżykistanem, Turkmenistanem i Uzbekistanem — oraz wzywa Komisję do zapewnienia, że kwestie praw socjalnych i praw człowieka nie ustąpią miejsca interesom gospodarczym i finansowym krajów Azji Środkowej i Unii Europejskiej w dziedzinie energii, budownictwa i handlu;

74.

z zadowoleniem przyjmuje projekt strategii UE-Azja Środkowa opracowany przez Radę Europejską w czerwcu 2007 r., który obejmuje strategię na rzecz praw człowieka i demokratyzacji, nadającą się do wykorzystania jako ramy dialogu politycznego;

75.

wzywa Radę i Komisję do przyjęcia wszechstronnego i spójnego podejścia o charakterze krótko— i średnioterminowym do regionu Azji Środkowej jako całości, jak również oddzielnie do poszczególnych krajów, które obejmie wspomnianą wyżej strategię na rzecz praw człowieka i demokratyzacji;

76.

z zadowoleniem przyjmuje wniosek Rady skierowany do władz Uzbekistanu w sprawie przywrócenia regularnego dialogu dotyczącego praw człowieka oraz zauważa przeprowadzenie pierwszej rundy w Taszkiencie w dniach 8-9 maja 2007 r., a także przeprowadzenie dwóch spotkań ekspertów w sprawie masakry w Andijan; uważa, że nawiązanie wspomnianego regularnego dialogu nie powinno stanowić samo w sobie wystarczającego uzasadnienia dla zniesienia sankcji;

77.

zwraca się do Parlamentu o przyłączenie się do decyzji o nawiązaniu wspomnianego dialogu oraz o wzięcie pod uwagę pozostałych wniosków wymienionych w niniejszej rezolucji przy prowadzeniu tego dialogu;

78.

zwraca się do Rady o ustalenie konkretnych wskaźników zorientowanych na osiągnięcie oczekiwanych celów dialogu z Uzbekistanem, ze zwróceniem szczególnej uwagi na sytuację obrońców praw człowieka;

79.

wzywa Radę i Komisję do skorzystania z obecnej sytuacji wygaśnięcia umów o partnerstwie i współpracy zawartych z kilkoma krajami sąsiadującymi i prowadzenia rokowań w sprawie nowych umów w celu włączenia do przyszłych umów kwestii praw człowieka i skutecznego dialogu w ich sprawie, w tym mechanizmu monitoringu;

80.

zaznacza, że głównym celem europejskiej polityki sąsiedztwa jest ustanowienie uprzywilejowanych stosunków ze wschodnimi i południowymi sąsiadami UE na podstawie wzajemnego przywiązania do wspólnych wartości, zwłaszcza w dziedzinie rządów prawa, dobrego rządzenia i przestrzegania praw człowieka; jest przekonany, że dialogi prowadzone przez UE mogą wywrzeć większy wpływ na reformy w krajach sąsiadujących objętych europejską polityką sąsiedztwa, uwzględniając istnienie podkomisji praw człowieka i wyniki dialogu prowadzonego w tej podkomisji; zaznacza, że w przypadku systemów niedemokratycznych lub poważnych naruszeń praw człowieka dialogowi dotyczącemu praw człowieka powinna towarzyszyć ostrzejsza reakcja, taka jak publiczna krytyka i inne odpowiednie środki;

81.

apeluje do Komisji o stosowanie bardziej zrozumiałych sformułowań i o wprowadzanie konkretnych i wymiernych zobowiązań podjętych partnerów sąsiedztwa do planów działania i do mandatu podkomisji praw człowieka oraz podkreśla, że Rada i Komisja powinny dążyć do bardziej aktywnego udziału społeczeństwa obywatelskiego, zarówno w Europie, jak i krajach partnerskich sąsiedztwa, w przygotowywaniu i monitorowaniu planów działania w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa, jak również w stosowaniu klauzuli dotyczącej praw człowieka i klauzuli dotyczącej demokracji; z zadowoleniem przyjmuje przewidzianą w europejskim instrumencie na rzecz wspierania demokracji i praw człowieka na świecie możliwość finansowego wspierania przedsięwzięć mających na celu monitorowanie planów działania w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa;

82.

zwraca się do Komisji o więcej starań na rzecz powoływania podkomisji praw człowieka dla wszystkich krajów objętych europejską polityką sąsiedztwa, które ich jeszcze nie posiadają, oraz do uaktywniania tych, które nie podjęły jeszcze działalności, żeby ustanowić skuteczną, dobrze funkcjonującą procedurę realizacji celów z zakresu praw człowieka i demokracji, określonych w planach działania;

83.

odnotowuje rozpatrzenie kwestii praw człowieka przez podkomisje ds. wymiaru sprawiedliwości, wolności i bezpieczeństwa powołane wspólnie z Ukrainą i Mołdawią; przypomina jednak, że ostatecznym celem jest ustanowienie samodzielnych podkomisji ds. praw człowieka dla wszystkich krajów objętych europejską polityką sąsiedztwa, w tym krajów południowego Kaukazu; zwraca uwagę na stałe pogarszanie się sytuacji praw człowieka w Azerbejdżanie i dlatego podkreśla szczególną potrzebę niezwłocznego powołania wraz z tym krajem podkomisji praw człowieka;

84.

wzywa Komisję i Radę do zapewnienia rzetelnej współpracy między podkomisjami ds. praw człowieka i podkomisjami ds. wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych, jako że wszystkie te zagadnienia ściśle wiążą się ze sobą; apeluje w tym względzie o informowanie Parlamentu o przygotowaniu i kontynuacji procesu w tej sprawie;

85.

wzywa Radę i Komisję do rozpatrzenia możliwości stworzenia mechanizmu dialogu lub konsultacji dotyczących praw człowieka z Libią;

86.

wzywa Radę do rozpatrzenia możliwości stworzenia mechanizmu dialogu w sprawie praw człowieka z Syrią w oczekiwaniu na podpisanie układu o stowarzyszeniu;

87.

podkreśla potrzebę ustanowienia zinstytucjonalizowanej podkomisji praw człowieka w Izraelu, która zastąpi obecny mechanizm tymczasowy;

88.

wzywa Radę do informowania i angażowania Europejsko-Śródziemnomorskiego Zgromadzenia Parlamentarnego oraz delegacji Parlamentu do komisji współpracy parlamentarnej, istniejących między UE i krajami sąsiedztwa na wschodzie;

89.

wzywa Radę i Komisję do rozważenia wprowadzenia specjalnego mechanizmu monitorowania klauzuli dotyczącej praw człowieka w umowach UE z Ameryką Łacińską i Ameryką Środkową, na przykład poprzez uzupełnianie klauzul dotyczących praw człowieka operacyjnymi planami działań (podobnymi do planów działań w zakresie europejskiej polityki sąsiedztwa) i powołanie podkomisji praw człowieka, oraz podkreśla w tym względzie potrzebę wyczerpującego informowania odpowiednich wspólnych komisji i wspólnych rad o wynikach tych rozmów, tak aby w większym stopniu włączać prawa człowieka do politycznych dialogów UE z krajami tych regionów;

90.

z tego względu wzywa Komisję do dokonywania dorocznej oceny sytuacji praw człowieka w krajach Ameryki Łacińskiej na podstawie mających powstać planów działań i podkomisji ds. praw człowieka;

91.

wzywa Radę i Komisję o zapewnienie udziału społeczeństwa obywatelskiego w dialogach dotyczących praw człowieka z odpowiednim udziałem sektora organizacji non-profit i uważa, że dialog z Meksykiem potrzebuje wsparcia i przeformułowania, i może on stanowić punkt odniesienia dla pozostałych krajów Ameryki Łacińskiej;

92.

wzywa Komisję i Radę do włączenia praw człowieka do trwających negocjacji w sprawie układów o stowarzyszeniu ze Wspólnotą Andyjską, Ameryką Środkową i Mercosurem oraz o informowanie PE o postępach w tej dziedzinie;

93.

apeluje do Rady o informowanie i angażowanie Zgromadzenia Parlamentarnego EU-Ameryka Łacińska w dialog i konsultacje dotyczące praw człowieka;

94.

zaznacza, że umowy o handlu i współpracy zawierane przez UE z krajami trzecimi stanowią, iż wspólne komisje powinny regularnie monitorować wdrażanie; zauważa, że w 2003 r. w ramach wspólnych komisji powołano próbnie wraz z Bangladeszem, Wietnamem i Laosem grupy robocze ds. praw człowieka, dobrego rządzenia, rządów prawa i reformy administracyjnej;

95.

jest zdania, że Rada powinna inicjować te dialogi na podstawie tych samych kryteriów oraz że wyniki tych dialogów należy poddać pod dyskusję w ramach dialogu politycznego, tak aby poprawić spójność i konsekwentność polityki UE dotyczącej praw człowieka w stosunku do państw trzecich; zwraca się w tym względzie do Rady i Komisji o przedłożenie Parlamentowi sprawozdania z wyników tych dialogów;

96.

ponownie apeluje, żeby klauzulą dotyczącą praw człowieka i demokracji objęto wszelkie nowe umowy między UE a krajami trzecimi, zarówno rozwiniętymi jak i rozwijającymi się, w tym umowy sektorowe, takie jak umowy z zakresu rybołówstwa, rolnictwa, przemysłu tekstylnego, handlu i pomocy technicznej lub finansowej, zgodnie ze wzorem umów zawartych z państwami AKP;

97.

apeluje do Rady, a w szczególności do unijnej trójki, o zastosowanie zaleceń zawartych w niniejszej rezolucji do wszystkich dialogów ad hoc dotyczących praw człowieka, w celu zagwarantowania, że będą one prowadzone w sposób bardziej przejrzysty i bardziej spójny z innymi dziedzinami polityki zewnętrznej UE, oraz o dostarczenie, przed rozpoczęciem takich dialogów i po ich zakończeniu, informacji pozostałym instytucjom, a w szczególności Parlamentowi i organizacjom pozarządowym;

98.

wzywa Komisję do zastosowania zaleceń zawartych w niniejszym sprawozdaniu do dialogów prowadzonych w ramach zewnętrznego wymiaru obszaru wolności, bezpieczeństwa i wymiaru sprawiedliwości oraz, w interesie spójności międzyinstytucjonalnej, o informowanie innych instytucji, w szczególności Parlamentu, a także organizacji pozarządowych o rozwoju tych dialogów oraz o ich treści i wynikach;

99.

wzywa Radę do zastosowania powyższych propozycji także do konsultacji unijnej trójki z partnerami o podobnych poglądach oraz do zwiększenia przejrzystości i spójności z innymi dziedzinami polityki UE, a także zaleca, żeby wykorzystywać te konsultacje dotyczące praw człowieka do poszukiwania synergii i dzielenia się z państwami o podobnych poglądach doświadczeniami w rozwiązywaniu problemów związanych z prawami człowieka;

100.

z zadowoleniem przyjmuje działania służące informowaniu społeczeństwa obywatelskiego o programie tych dialogów i zwraca się do Rady o takie same działania w stosunku do Parlamentu; wzywa do ustanowienia formalnego sposobu regularnego powiadamiania Parlamentu o ich treści i wynikach;

101.

wzywa Radę do zastosowania powyższych propozycji także do wszystkich dialogów politycznych z państwami trzecimi, zwłaszcza jeżeli chodzi o program i treść dialogu;

102.

wzywa działy Parlamentu do usprawnienia wewnętrznej koordynacji między organami parlamentarnymi dzięki dostarczaniu uaktualnionych informacji na temat sytuacji praw człowieka w państwach trzecich, a także wzywa do zapewnienia jednostce ds. praw człowieka Parlamentu Europejskiego większych środków finansowych i zasobów ludzkich w celu podołania temu zadaniu;

103.

zwraca się do Rady i Komisji o włączanie do programu dialogów i konsultacji zaleceń i wniosków zawartych w rezolucjach Parlamentu, w szczególności w rezolucjach dotyczących praw człowieka, oraz w sprawozdaniach delegacji Parlamentu Europejskiego;

104.

nalega, aby uznać prawa kobiet za integralną część praw człowieka i zwraca się do Komisji o wyraźne i systematyczne uwzględnianie propagowania i ochrony praw kobiet we wszystkich dialogach UE i konsultacjach z krajami trzecimi na temat praw człowieka; w związku z tym podkreśla konieczność wprowadzenia przejrzystego mechanizmu monitorowania klauzul dotyczących praw człowieka, w szczególny sposób ukierunkowanego na prawa kobiet, w zewnętrznych umowach UE i podjęcia niezbędnych działań w przypadku złamania tej klauzuli;

105.

przypomina o znaczeniu społeczeństwa obywatelskiego, a zwłaszcza organizacji pozarządowych działających na rzecz wspierania praw kobiet i zaleca jego pełne włączenie do dialogów w tej dziedzinie między Unią Europejską a krajami trzecimi;

106.

wzywa Radę i Komisję do wzmocnienia współdziałania inicjatyw z zakresu problematyki płci oraz inicjatyw społeczeństwa obywatelskiego z wykorzystaniem istniejących europejskich instrumentów z dziedziny praw człowieka, a także do zachęcania krajów trzecich do zapewnienia współpracy i koordynacji pracy wszystkich organów i mechanizmów z zakresu praw człowieka;

107.

apeluje do Komisji o systematyczne monitorowanie ratyfikacji i wdrażania Konwencji w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet i jej protokołu fakultatywnego w ramach dialogu na temat praw człowieka z krajami trzecimi i o regularne przedstawianie Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia sprawozdań na ten temat; wzywa Komisję i Radę do zapewnienia przestrzegania w tych krajach trzecich praw zagwarantowanych w konwencji, w celu zlikwidowania przepaści między istnieniem praw kobiet i ich rzeczywistym stosowaniem;

108.

zaleca, aby Komisja przygotowała wykaz poszczególnych form dyskryminacji zgodnie z Konwencją w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet i paktami praw człowieka, a także metodami produkcyjnymi i procesowymi, jak zostało to określone w ramach Światowej Organizacji Handlu, w celu stworzenia bazy danych produktów i marek, których importu do UE można by ewentualnie zakazać;

109.

nalega na wyraźne uwzględnienie praw kobiet w dialogach na temat praw człowieka, w szczególności zwalczania wszelkich form dyskryminacji i przemocy wobec kobiet i dziewcząt, w tym wszelkich form szkodliwych praktyk tradycyjnych czy zwyczajowych, takich jak okaleczanie narządów płciowych kobiet, przedwczesne lub przymusowe małżeństwa, handel ludźmi w jakimkolwiek celu, przemoc domowa, kobietobójstwo, wyzysk w miejscu pracy i wyzysk ekonomiczny;

110.

nalega na wyraźne uwzględnienie praw kobiet i problematyki płci w zwalczaniu handlu ludźmi, a zwłaszcza handlu kobietami i dziećmi w celu wykorzystania seksualnego, wyzysku w pracy oraz pobierania organów;

111.

podkreśla, że należy podjąć specjalne działania wspierające aktywniejszy udział kobiet w rynku pracy, w sprawach gospodarczych i społecznych, w życiu politycznym i podejmowaniu decyzji, a także w zapobieganiu konfliktom i rozwiązywaniu ich, procesach pokojowych i odbudowie; zaleca szeroki i zrównoważony pod względem płci udział posłów do Parlamentu Europejskiego w ocenach projektów na rzecz ochrony praw człowieka finansowanych przez WE oraz silniejsze zaangażowanie Parlamentu Europejskiego w dialogi na temat praw człowieka z krajami trzecimi;

112.

wzywa Komisję do zapewnienia szkoleń w celu kształcenia pracowników i urzędników delegacji Komisji z zakresu praw człowieka w odniesieniu do kobiet, a zwłaszcza osób zajmujących się działalnością w dziedzinie praw człowieka i pomocy humanitarnej;

113.

wzywa Komisję do przedłożenia wniosku dotyczącego kodeksu postępowania urzędników instytucji i organów wspólnotowych — zwłaszcza podczas misji UE w krajach trzecich— podobnego do kodeksu postępowania opracowanego przez ONZ; uważa, że kodeks ten powinien jasno wyrażać dezaprobatę dla korzystania z usług seksualnych, innych form wykorzystywania seksualnego i przemocy o podłożu płciowym oraz powinien zawierać niezbędne kary przewidziane w przypadku niewłaściwych zachowań oraz że urzędnicy powinni zostać szczegółowo poinformowani o treści kodeksu postępowania, zanim zostaną wysłani na misję;

114.

zaleca podjęcie działań w celu zwiększenia fizycznego bezpieczeństwa kobiet i dziewcząt w obozach uchodźców oraz zagwarantowania przestrzegania i ochrony praw człowieka przysługujących wysiedleńcom;

115.

wzywa Radę i Komisję o zapewnienie realizacji deklaracji pekińskiej i platformy działania; występuje do Rady i Komisji o zachęcanie krajów trzecich do włączania perspektywy płci do krajowych programów działania oraz praw człowieka, a także uwzględniania problematyki praw człowieka i włączania problematyki równouprawnienia płci do głównych nurtów polityki w dziedzinach polityki krajowej;

116.

wzywa Komisję, aby w ramach dialogu z krajami trzecimi na temat praw człowieka zapewniła opracowanie programu wszechstronnej edukacji w zakresie praw człowieka w celu podniesienia świadomości kobiet na temat przysługujących im praw człowieka oraz ogólnego podniesienia świadomości na temat praw człowieka w odniesieniu do kobiet;

117.

wzywa Radę i Komisję do zachęcania krajów trzecich do wprowadzenia do ich ustawodawstwa zasady równości kobiet i mężczyzn, do zapewnienia, poprzez zastosowanie prawa i innych odpowiednich instrumentów, osiągnięcia tego celu oraz do zagwarantowania przestrzegania tych praw we wszystkich dziedzinach;

118.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie (w tym jej sekretarzowi generalnemu/wysokiemu przedstawicielowi ds. wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Javierovi Solanie i jego stałej przedstawiciel ds. praw człowieka Riinie Kionce oraz członkom grupy roboczej COHOM) i Komisji (w tym szefom delegacji w państwach trzecich), rządom i parlamentom państw członkowskich oraz współprzewodniczącym Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE, przewodniczącemu Europejsko-Środziemnomorskiego Zgromadzenia Parlamentarnego oraz współprzewodniczącym Zgromadzenia Parlamentarnego EU-Ameryka Łacińska, jak również współprzewodniczącym komisji współpracy parlamentarnej i międzyparlamentarnych delegacji UE i odpowiednich krajów.

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 2371/2002 z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie ochrony i zrównoważonej eksploatacji zasobów rybołówstwa w ramach wspólnej polityki rybołówstwa (1),

—

uwzględniając Konwencję Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r.,

—

uwzględniając deklarację końcową wydaną podczas Światowego Szczytu w sprawie Zrównoważonego Rozwoju, który odbył się w Johannesburgu w dniach 26 sierpnia-4 września 2002 r.,

—

uwzględniając komunikat Komisji dla Rady i Parlamentu Europejskiego w sprawie wprowadzenia zrównoważenia w rybołówstwie UE przy pomocy podejścia opartego na maksymalnie podtrzymywalnym odłowie (COM(2006)0360),

—

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (2) w sprawie komunikatu Komisji,

—

uwzględniając art. 45 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa (A6-0298/2007),

A.

mając na uwadze, że większość wspólnotowych zasobów rybnych o znacznej wartości handlowej jest nadmiernie eksploatowana lub bliska nadmiernej eksploatacji,

B.

mając na uwadze, że trwałość zasobów rybnych jest kwestią kluczową dla zagwarantowania kontynuacji działalności rybołówczej i przetrwania sektora połowów w perspektywie długoterminowej,

C.

mając na uwadze, że wspólnotowy system zachowania zasobów i zarządzania nimi oparty na całkowitych dopuszczalnych połowach (TAC) i na kwotach połowowych nie umożliwił racjonalnej eksploatacji zasobów, a wręcz przeciwnie, przez swoją sztywność i podporządkowanie wytycznym politycznym, a nie biologicznym, stał się przeszkodą w racjonalnym zarządzaniu, utrudniając kontrolę i sprzyjając odrzutom,

D.

mając na uwadze, że wspólnotowy system zachowania zasobów i zarządzania nimi musi opierać się na badaniach naukowych w dziedzinie rybołówstwa i dysponować wiarygodnymi i szczegółowymi danymi statystycznymi odnoszącymi się do okresu wielu lat,

E.

mając na uwadze poszczególne kolejne zmiany i dostosowania systemu zarządzania we wspólnej polityce rybackiej, wprowadzające równolegle system TAC i kwot oraz system nakładów połowowych, ustanawiające różne plany odzyskiwania zasobów, które przyniosły bardzo zróżnicowane rezultaty, i wprowadzające kolejne środki na rzecz redukcji floty, które również nie przyniosły spodziewanych rezultatów i wywołały negatywne skutki gospodarcze i społeczne,

F.

mając na uwadze, że wspomniane dostosowania w większości przyniosły tylko obniżenie rentowności i konkurencyjności floty wspólnotowej, zarówno wewnątrz UE, jak i na szczeblu międzynarodowym, coraz bardziej komplikując stosowanie prawodawstwa dotyczącego połowów w sektorze zmagającym się z coraz bardziej złożonymi i stale zmieniającymi się przepisami, bez możliwości zaplanowania działalności w perspektywie średnio— i długoterminowej, a przy tym nie przyniosły istotnych skutków w zakresie poprawy stanu zasobów,

G.

mając na uwadze, że UE przyjęła na Światowym Szczycie w sprawie Zrównoważonego Rozwoju zobowiązanie do dołożenia wszelkich starań dla zapewnienia, że wspólnotowe zasoby rybne osiągną poziomy maksymalnie podtrzymywalnego odłowu (MSY) do 2015 r.,

H.

mając na uwadze, że zdaniem ogółu środowisk naukowych pierwotne sformułowanie modelu MSY jest już nieprzydatne, ponieważ trudno zastosować w zarządzaniu teoretyczny model matematyczny, którego precyzyjne sformułowanie wymaga szczegółowej wiedzy o dynamice populacji zasobów i długich serii danych historycznych, oraz że jakakolwiek luka, błąd lub niepewność w modelu w sposób nieunikniony prowadzi do przekroczenia MSY,

I.

mając na uwadze konieczność założenia w systemie zarządzania zasobami określonego stopnia niepewności naukowej, a także odchyleń lub błędów popełnionych przy opracowywaniu modelu, wynikających między innymi z niedostatecznego przyrostu populacji lub z wahań środowiskowych, co w sposób nieunikniony prowadzi bądź do błędnego określenia MSY, bądź do nieosiągnięcia celu,

J.

mając na uwadze, że od czasu pierwszych sformułowań MSY środowiska naukowe przedstawiały kolejne podejścia do tego modelu, starając się skorygować jego niedoskonałości i uzupełnić braki,

K.

mając na uwadze, że stosowanie MSY jest niezwykle skomplikowane w przypadku zarządzania zasobami wielogatunkowymi, które stanowią większość zasobów eksploatowanych przez flotę wspólnotową, i że model ten nie może być stosowany do zasobów pelagicznych,

L.

mając na uwadze, że w perspektywie krótkoterminowej ścisłe zastosowanie MSY przyniosłoby wyraźny, a w niektórych przypadkach drastyczny spadek działalności, poziomu zatrudnienia i przychodów floty wspólnotowej,

M.

mając na uwadze, że zarządzanie rybactwem musi brać pod uwagę dokładniejsze analizy skutków naturalnych i innych skutków wzajemnego oddziaływania na siebie gatunków, a nie tylko wpływy związane z działalnością człowieka, które przyczyniają się do zanieczyszczenia środowiska morskiego i do niszczenia ekosystemów morskich,

N.

mając na uwadze, że flota wspólnotowa bezwzględnie potrzebuje systemu zarządzania, który zrównoważyłby nakłady połowowe i dostępne zasoby, a zarazem zwiększył stabilność przedsiębiorstw i pozwolił na lepsze planowanie działalności; uwzględniając fakt, że jakikolwiek okres przejściowy do czasu wprowadzenia nowego modelu będzie wymagał zastosowania środków wsparcia finansowego,

1.

przyjmuje ze znacznym zainteresowaniem komunikat Komisji, szczególnie fakt przyznania, że obecna polityka zarządzania połowami poniosła klęskę, a także cel polegający na opracowaniu nowego modelu zarządzania, umożliwiającego odtworzenie zasobów, dostosowanie nakładów połowowych do rzeczywistego stanu zasobów oraz zapewnienie flocie rybackiej większej rentowności i stabilności;

2.

podkreśla, że konieczne jest, aby wszystkie przyszłe środki zmieniające obecny wspólnotowy system zachowania zasobów i zarządzania nimi podejmowane były przy pełnym zaangażowaniu samych rybaków i oparte na badaniach naukowych w dziedzinie rybołówstwa;

3.

przypomina o konieczności zwiększenia kwot przyznanych na badania naukowe w dziedzinie rybołówstwa w VII Programie ramowym na rzecz badań naukowych i rozwoju technologicznego, tak aby badania te przyczyniały się do ulepszenia wspólnotowego systemu zachowania zasobów poprzez rozwój teoretycznych modeli zarządzania rybactwem, ich stosowanie, lepszą analizę stanu zasobów, skutków naturalnych i innych skutków wzajemnego oddziaływania na siebie gatunków, a także modernizację sprzętu wykorzystywanego do połowów;

4.

zauważa, że Komisja zamierza osiągnąć wyżej wymienione cele poprzez wprowadzenie MSY jako punktu odniesienia dla zarządzania zasobami, zaznacza jednak, że zdaniem znacznej większości naukowców, w tym FAO, klasyczny model MSY zdystansowały inne awangardowe podejścia, uwzględniające ekosystem jako całość i obejmujące między innymi aspekty środowiskowe, interakcje między populacjami oraz aspekty gospodarcze i społeczne;

5.

zauważa, że w ostatnich latach wiodący naukowcy opracowali nowe metody oparte na symulacjach komputerowych rybołówstwa, które naśladują model MSY, lecz jednocześnie nie przyjmują go jednoznacznie za cel i uwzględniają niewiadome, czynniki środowiskowe oraz ewentualne interakcje między gatunkami, oraz zauważa, że metody te mogłyby zasadniczo zostać rozwinięte tak, by uwzględniały określone czynniki społeczne i gospodarcze;

6.

zwraca uwagę na trudności w stosowaniu modelu MSY do zasobów wielogatunkowych, które w UE stanowią większość, gdyż zastosowanie MSY głównego gatunku może doprowadzić do nadmiernej eksploatacji pozostałych, a z kolei zastosowanie MSY gatunku najbardziej zagrożonego, co mogłoby się wydawać logiczne, oznaczałoby konieczność zrezygnowania z połowów gatunków będących w dobrej sytuacji biologicznej, prowadząc do strat gospodarczych, spadku zatrudnienia i konkurencyjności, co z kolei jest całkowicie sprzeczne z osiągnięciem podstawowego celu MSY;

7.

w związku może jedynie wyrazić uboleanie w szczególności z powodu faktu, że komunikat Komisji nie zawiera analizy i rozwiązań dotyczących wspomnianych aspektów, a ogólnie głębszej oceny implikacji zastosowania modelu MSY, jego niedostatków i specyfiki wdrażania oraz ryzyka, jakie może nieść ze sobą jakakolwiek luka w modelu; ubolewa zwłaszcza z powodu braku analizy ewolucji MSY i potencjalnych zalet poszczególnych podejść;

8.

uważa w związku z tym, że propozycja wdrożenia MSY nie jest wystarczająco dopracowana i że należy głębiej i lepiej zająć się problemami, niedostatkami i celami samej wspólnotowej polityki ochrony i zarządzania, aby podjąć odważną politycznie decyzję o odpowiednich środkach w celu wprowadzenia najbardziej koniecznych zmian w obecnej wspólnej polityce rybołówstwa;

9.

w związku z powyższym wyraża zdziwienie wobec środków opracowanych niedawno przez Komisję w celu realizacji modelu MSY, takich jak samo rozporządzenie w sprawie TAC i kwot połowowych na 2007 r. (3), skoro sama Komisja uznała w różnych debatach i na różnych forach potrzebę dalszych badań nad poszczególnymi aspektami stosowania MSY;

10.

wyraża zaniepokojenie faktem, że w kontekście ambitnego celu, jakim jest zmiana podejścia do systemu zachowania zasobów i zarządzania nimi we wspólnej polityce rybołówstwa, nie wykorzystuje się okazji do jasnego określenia systemu dostępu do zasobów i że nadal nakładają się na siebie systemy TAC i kwot oraz nakładów połowowych; uważa, że Komisja nie powinna stracić tej okazji do określenia systemu dostępu do zasobów lepiej przyczyniającego się do ich trwałości, ograniczającego odrzuty, upraszczającego środki techniczne, eliminującego dyskryminację i nadmierną rywalizację o zasoby, nadającego sektorowi niezbędną elastyczność i poprawiającego jego konkurencyjność;

11.

podkreśla, że wszelkie zmiany w systemie zarządzania powinny obowiązkowo obejmować odpowiednie i wystarczające z finansowego punktu widzenia mechanizmy kompensacyjne, co wymaga przeprowadzenia analizy skutków społeczno-gospodarczych ostatecznego wniosku i wzywa Komisję do opracowania tych mechanizmów równocześnie z nowym systemem zarządzania i w miarę możliwości do zintegrowania obydwu instrumentów;

12.

zwraca uwagę na fakt, że wobec złego stanu zasobów rybnych w wodach europejskich, jak i trudności, w obliczu których stoi sektor rybołówstwa w UE, należy niezwłocznie podjąć działania, i że kolejne opóźnienia doprowadzą jedynie do dalszych trudności w sektorze, a odzyskanie przez niego rentowności jeszcze bardziej się opóźni;

13.

wzywa do przeprowadzenia wspomnianych działań przed podjęciem decyzji i w związku z tym zwraca się o otwartą i większościową debatę, w której przeanalizowane zostaną inne możliwe podejścia do zarządzania w celu uzyskania jak najszerszego porozumienia w sprawie zmian, jakie należy wprowadzić we wspólnotowej polityce zarządzania;

14.

w ostatecznym rozrachunku opowiada się za stopniowym wprowadzeniem systemu, którego ukoronowaniem będzie polityka rybacka coraz lepiej dostosowana do biologicznych możliwości odtwarzanych zasobów, tak aby trwałość zasobów wspólnotowych stała się raczej gwarancją niż przedmiotem obaw, która będzie postrzegana w ten sposób wszędzie tam, gdzie w obiegu są wspólnotowe produkty rybołówstwa, zapewniającą flocie stabilność i umożliwiającą prawidłowe planowanie w coraz dłuższej perspektywie, a także prowadzącą do stabilnego systemu dostępu do zasobów, w którym TAC lub kwoty połowowe będą modyfikowane tylko w pojedynczych przypadkach i w sposób półautomatyczny, a nie z roku na rok i na podstawie kryteriów innych niż czysto naukowe;

15.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

—

uwzględniając Zieloną księgę w sprawie przeglądu dorobku wspólnotowego w dziedzinie praw konsumenta (COM(2006)0744) i Kompendium WE w zakresie ochrony konsumentów — analiza porównawcza (1),

—

uwzględniając obowiązujące prawodawstwo wspólnotowe w dziedzinie ochrony konsumentów, handlu elektronicznego i rozwoju społeczeństwa informacyjnego,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie europejskiego prawa umów i rewizji dorobku prawnego: kierunek (2), swoją rezolucję z dnia 7 września 2006 r. w sprawie europejskiego prawa umów (3) oraz swoją rezolucję z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie zaufania konsumentów do środowiska cyfrowego (4),

—

uwzględniając przesłuchanie publiczne w sprawie przeglądu dorobku wspólnotowego w dziedzinie ochrony konsumentów europejskich, które odbyło się w Parlamencie Europejskim w dniu 10 kwietnia 2007 r.,

—

uwzględniając art. 45 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz opinię Komisji Gospodarczej i Walutowej, a także Komisji Prawnej (A6-0281/2007),

A.

mając na uwadze, że 48 % detalistów jest przygotowanych do transakcji transgranicznych, lecz jedynie 29 % spośród nich rzeczywiście je przeprowadza; mając również na uwadze, że 43 % detalistów uważa, że sprzedaż transgraniczna wzrosłaby, gdyby przepisy regulujące transakcje z konsumentami były jednakowe w całej Unii Europejskiej (5),

B.

mając na uwadze, że połowa Europejczyków (50 %) wykazuje większą nieufność wobec zakupów transgranicznych niż wobec zakupów lokalnych oraz że dwie trzecie spośród nich (71 %) uważa, że podczas zakupów transgranicznych trudniej jest rozwiązać niektóre problemy, dotyczące na przykład skarg, odesłania towaru, obniżek cen lub gwarancji (6),

C.

mając na uwadze, że główny cel przeglądu polega na urzeczywistnieniu wewnętrznego rynku konsumentów przy jednoczesnym zapewnieniu równowagi pomiędzy wysokim poziomem ochrony konsumentów a konkurencyjnością przedsiębiorstw,

D.

mając na uwadze, że 90 % przedsiębiorstw w Europie to bardzo małe przedsiębiorstwa, które z racji swej istoty budują bezpośrednie i oparte na zaufaniu relacje z konsumentem, z reguły w silnym wymiarze lokalnym, i że należy uwzględnić ten szczególny charakter podczas przeglądu prawa wspólnotowego w zakresie ochrony konsumenta,

E.

mając na uwadze, że podejście polegające na harmonizacji minimalnej mija się z celem harmonizacji, i że w ciągu dwudziestu lat prac nad prawem w zakresie ochrony konsumenta nie udało się w ramach tego podejścia stworzyć z korzyścią dla obywateli zintegrowanego rynku wewnętrznego w handlu detalicznym,

F.

mając na uwadze konieczność uproszczenia ośmiu dyrektyw (7) dotyczących ochrony praw konsumenta wymienionych w zielonej księdze w celu uniknięcia fragmentaryzacji oraz zmodernizowania wspólnotowego prawa konsumenckiego,

G.

mając na uwadze chęć dokończenia, z korzyścią dla 493 mln konsumentów Wspólnoty, tworzenia rynku wewnętrznego oraz usunąć ograniczenia konkurencyjności istniejące nadal w prawie o umowach i o prowadzeniu działalności gospodarczej,

H.

mając na uwadze, że w celu zwiększenia zaufania Europejczyków do rynku wewnętrznego należy zapewnić większą pewność prawną zarówno konsumentom, jak i podmiotom gospodarczym oraz zagwarantować skuteczne stosowanie obowiązującego prawa,

I.

mając na uwadze, że przegląd, który dotyczyć będzie prawa umów konsumenckich, powinien opierać się na aktualnie prowadzonych pracach w zakresie prawa umów i pracach nad wspólnym systemem odniesienia dla europejskiego prawa umów oraz łączyć się z nim w sposób spójny,

1.

z zadowoleniem przyjmuje przedstawioną przez Komisję Zieloną księgę w sprawie przeglądu dorobku wspólnotowego w dziedzinie praw konsumenta, a w szczególności wyrażony w niej cel, jakim jest modernizacja, uproszczenie i ulepszenie otoczenia regulacyjnego dla przedsiębiorców i konsumentów, co ułatwi handel transgraniczny i zwiększy zaufanie konsumentów;

2.

zaleca, aby w procesie przeglądu skupiono się na aktualizacji oraz harmonizacji ośmiu dyrektyw dotyczących ochrony praw konsumenta wymienionych w zielonej księdze; wzywa Komisję do przedstawienia Parlamentowi i Radzie sprawozdania na temat wykonania dyrektywy 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (dyrektywa o handlu elektronicznym) (8), wskazującego na kwestie problemowe w dziedzinie zaufania konsumenta;

3.

uważa za niezbędne podjęcie przez prawodawcę wspólnotowego działań mających na celu wyeliminowanie wszelkich niespójności w podlegających przeglądowi dyrektywach dotyczących praw konsumentów;

4.

wyraża przekonanie, że niezbędne jest wypracowanie jasnego poglądu na to, jak na poziomie UE funkcjonują i współdziałają ze sobą różne systemy prawne i regulacyjne, które mają wpływ na konsumentów oraz działalność objętą prawem handlowym, a w szczególności na związek pomiędzy poszczególnymi instrumentami wypracowanymi przez omawiany przegląd dorobku prawnego a instrumentami regulującymi normy kolizyjne (9) oraz innymi, powstałymi w oparciu o zasadę kraju pochodzenia (np. dyrektywa o handlu elektronicznym);

5.

preferuje przyjęcie podejścia mieszanego lub łączonego, tj. instrumentu przekrojowego mającego na celu przede wszystkim ujednolicenie obowiązującego prawodawstwa i powalającego na uzupełnienie braków, poprzez powiązanie, na podstawie obowiązującego prawa, niektórych kwestii wspólnych dla wszystkich dyrektyw; uważa, że kwestie szczegółowe, które nie wchodzą w zakres zastosowania instrumentu przekrojowego, winny nadal być określane oddzielnie dla każdej z dyrektyw sektorowych;

6.

uważa, że instrument przekrojowy przez wzgląd na ewentualną konieczność dokonania przeglądu powinien być poddawany regularnej kontroli, a także ocenie pod kątem skuteczności i wpływu;

7.

opowiada się natomiast przeciw wykorzystywaniu przeglądu wspólnotowego dorobku prawnego do rozszerzania zakresu istniejących dyrektyw sektorowych bądź dodawania dodatkowych dyrektyw;

8.

uważa, że instrument przekrojowy powinien być stosowany możliwie najobszerniej i obejmować wszystkie umowy zawarte z konsumentami, zarówno transakcje krajowe jak i transgraniczne, tak aby uniknąć wprowadzenia nowego elementu złożoności w wyniku nałożenia na konsumentów różnych systemów prawnych w zależności od charakteru transakcji;

9.

przypomina, że harmonizacja nie może prowadzić do obniżenia poziomu ochrony konsumentów wynikającego z niektórych przepisów krajowych, lecz powinna doprowadzić do porównywalnego poziomu ochrony konsumentów we wszystkich państwach członkowskich;

10.

z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji w sprawie instrumentu horyzontalnego i uznaje potencjalne korzyści wynikające z dyrektywy nazwanej przez niektórych podstawową dyrektywą o prawach konsumenckich; proponuje, aby instrument przekrojowy z przekrojowymi obszarami tematycznymi, który ma posłużyć do zwiększenia spójności pojęć i usunięcia braków i nieścisłości, opierał się na zasadzie pełnej docelowej harmonizacji;

11.

proponuje, aby narzędzia sektorowe będące przedmiotem tego przeglądu opierały się na zasadzie minimalnej harmonizacji, a także zasadzie wzajemnego uznawania w kwestiach dotyczących koordynowanej dziedziny; odnotowuje niemniej, że nie wyklucza to pełnej ukierunkowanej harmonizacji w przypadku, gdy okazuje się ona konieczna dla konsumentów i podmiotów gospodarczych;

12.

przypomina, że zgodnie z obowiązującymi przepisami w dziedzinach nieobjętych harmonizacją zastosowanie mają przepisy międzynarodowego prawa prywatnego, w szczególności Konwencja rzymska z dnia 19 czerwca 1980 r. o prawie właściwym dla zobowiązań umownych (Rzym I); w związku z powyższym podczas trwających rozmów należy unikać rozbieżności pomiędzy ww. konwencją i konkretnymi wspólnotowymi aktami prawnymi;

13.

zaleca włączenie do instrumentów sektorowych klauzuli o rynku wewnętrznym w celu umożliwienia konsumentom pełnego korzystania z zalet rynku wewnętrznego;

14.

zwraca uwagę na fakt, że załącznik 1 do zielonej księgi w pkt. 4 i 5 zawiera długą listę odnoszących się do umów konsumenckich kwestii z zakresu prawa umów, niektóre z tych kwestii zostały już poruszone w kontekście prac nad CFR, a wiele z nich ma charakter niezmiernie „polityczny”, co oznacza, że jeżeli określona zasada ogólna miałaby stać się częścią ujednoliconego instrumentu na poziomie UE, konieczne będzie przeprowadzenie szeroko zakrojonej (w tym publicznej) debaty i analiz;

15.

popiera włączenie do instrumentu przekrojowego niektórych zagadnień przekrojowych, obowiązujących dla wszystkich umów konsumenckich, o ile zwiększają spójność wspólnych definicji, ogólnych zasad dotyczących wymogów informacyjnych oraz sprzyjają określeniu funkcjonowania prawa odwołania i odstąpienia od umowy;

16.

uważa, że definicje pojęć „konsument” i „przedsiębiorca” nie są spójne ani w prawodawstwie wspólnotowym, ani w ustawodawstwach krajowych, dlatego też należy je sprecyzować w instrumencie przekrojowym w stopniu, w jakim określają one zakres stosowania prawa konsumenckiego;

17.

uważa, że należy koniecznie uznać za „konsumenta” każdą osobę fizyczną działającą w celach, które nie są związane z jej działalnością zawodową; uważa również, że należy uznać za „przedsiębiorcę” każdą osobę działającą w ramach swej działalności zawodowej;

18.

proponuje ponadto, aby do instrumentu przekrojowego włączono dalsze definicje, takie jak „pismo” i „trwałe nośniki”;

19.

sprzeciwia się włączeniu do instrumentu przekrojowego ogólnej klauzuli dobrej wiary i rzetelności w odniesieniu do umów konsumenckich;

20.

nie uznaje za istotne stosowania zasad dotyczących nieuczciwych klauzul umownych do klauzul będących przedmiotem indywidualnych negocjacji, aby w ten sposób uniknąć ograniczania swobody kontraktowej stron zawierających umowę;

21.

uważa, że zwiększenie zaufania konsumentów do rynku wewnętrznego wymaga wprowadzenia mechanizmu większej ochrony przy jednoczesnym zachowaniu marginesu elastyczności; domaga się od Komisji dogłębnego rozpatrzenia wykorzystania formuły łączącej czarną listę klauzul uznanych za nieuczciwe w każdych okolicznościach, szarą listę klauzul objętych domniemaniem nieuczciwości oraz pozostałe klauzule, w przypadku których konsument musiałby wykazać nieuczciwy charakter na drodze sądowej w oparciu o jednolite i uprzednio określone kryteria;

22.

odrzuca rozszerzenie kontroli nieuczciwych klauzul umownych na wszystkie najważniejsze klauzule umowne, w tym klauzule dotyczące głównego przedmiotu umowy i ceny ze względu na zasadę swobody w dziedzinie umów;

23.

uważa, że na obecnym etapie określanie ogólnych uregulowań dotyczących skutków umownych niespełnienia obowiązków informacyjnych, które wzięłyby pod uwagę cechy poszczególnych umów, jest kwestią złożoną;

24.

podkreśla konieczność ujednolicenia zasad dotyczących wyjściowego momentu naliczania okresu i obliczania długości okresu i preferuje obliczanie długości okresu według dni kalendarzowych, tak aby zwiększyć pewność prawną transakcji;

25.

uważa, że długość okresów musi być zharmonizowana w przypadku gdy jest to obiektywnie uzasadnione;

26.

podkreśla, że zaufanie konsumentów do rynku wewnętrznego będzie większe, jeżeli zgodnie z instrumentem przekrojowym konsument będzie mógł w dowolny sposób odstąpić od umowy; uważa, że warunki odstąpienia od umowy powinny zostać ujednolicone, aby poprawić bezpieczeństwo prawne zarówno dla konsumenta, jak i dla podmiotów gospodarczych; uważa również, że instrument przekrojowy powinien potwierdzać fakt, że konsumenci nie ponoszą z tego tytułu żadnych kosztów poza bezpośrednimi kosztami zwrotu towarów;

27.

uważa, że w przypadku instrumentu przekrojowego państwa członkowskie mogą przewidzieć na poziomie krajowym odstępstwa od prawa odstąpienia od umowy, jeżeli umowa została sporządzona w formie aktu notarialnego;

28.

uważa, że wprowadzenie ujednoliconego formularza powiadomienia o odstąpieniu od umowy we wszystkich językach Wspólnoty uprościłoby procedury, obniżyło koszty oraz podniosło przejrzystość oraz zaufanie konsumentów;

29.

wyraża opinię, że wprowadzenie ogólnych środków odwoławczych wykracza poza zakres przeglądu w zakresie, w jakim podlega ono prawu umów obowiązującemu w państwach członkowskich;

30.

przypomina o dyskusji w sprawie grupowych środków odwoławczych i jest zdania, że warto nadal je rozważać;

31.

uważa za właściwe rozpatrzenie kwestii związanych z ochroną konsumentów w przypadku, gdy zawierają oni umowy dotyczące dostawy zasobów cyfrowych, oprogramowania i danych, w odniesieniu do ochrony, którą zapewnia dyrektywa 1999/44/WE w sprawie niektórych aspektów sprzedaży towarów konsumpcyjnych i związanych z tym gwarancji; zwraca się do Komisji o przeanalizowanie tego zagadnienia w sposób szczegółowy w celu określenia, czy właściwym rozwiązaniem będzie zaproponowanie jednego lub więcej uregulowań szczegółowych, czy też rozszerzenie zasad ustanowionych we wspomnianej dyrektywie na tego typu umowy;

32.

proponuje, aby wykluczyć tę dziedzinę z zakresu stosowania instrumentu przekrojowego i zaleca, aby utrzymać pozostawioną państwom członkowskim możliwość przyjęcia rozwiązania, zgodnie z którym pojęcie towarów konsumenckich nie obejmuje towarów używanych sprzedawanych na aukcjach publicznych; zaleca jednak przyjęcie specjalnych przepisów regulujących aukcje internetowe;

33.

uważa, że pojęcie dostawy i uregulowania dotyczące przejścia ryzyka są ściśle ze sobą powiązane; proponuje zatem włączyć do instrumentu przekrojowego wspólną definicję dostawy, w której priorytet miałaby zasadniczo umowa;

34.

uważa, że instrument przekrojowy mógłby korzystnie przedłużyć okres gwarancji prawnej o okres poświęcony na naprawę;

35.

podkreśla jednak, że instrument przekrojowy nie powinien zawierać specjalnych zasad dotyczących towarów używanych, tak aby uszanować zasady przyjmowane przez państwa członkowskie zgodnie z ich własną tradycją prawną;

36.

proponuje utrzymać zasadę wzruszalnego domniemania w aktualnej formie;

37.

uważa, że instrument przekrojowy mógłby uporządkować dostępne środki naprawcze w przypadku nieprawidłowego wykonania umowy, gdyż rozwiązanie umowy sprzedaży powinno być ograniczone do przypadków całkowitego niewykonania umowy lub do szczególnie poważnych przypadków naruszenia postanowień umowy;

38.

uznaje za istotne, aby instrument przekrojowy wyeliminował różnice, istniejące w dziedzinie powiadamiania o braku zgodności, które są obecnie źródłem pomyłek;

39.

uważa, że nie należy wprowadzać bezpośredniej odpowiedzialności producenta w przypadku niezgodności towaru z umową;

40.

podkreśla, że wszystkie kwestie związane z gwarancją handlową (treść, przeniesienie, ograniczenie) nie wynikają z ram prawnych, lecz z zasady swobody kontraktowej, dlatego też nie należy ich uwzględniać w instrumencie przekrojowym;

41.

nalega, aby niniejszy przegląd, który dotyczyć będzie umów z konsumentami, został w sposób spójny zintegrowany z pracami nad prawem umów w ramach trwałego procesu wypracowania wspólnego systemu odniesienia; podkreśla ponadto, że niniejszy przegląd oraz prace nad wspólnym systemem odniesienia winny uzupełniać się nawzajem przy uznaniu faktu, że osiągnięcie spójności pomiędzy nimi nie będzie utrudniało procesu przeglądu, ani go opóźniało;

42.

podkreśla konieczność zapewnienia skuteczności prawa konsumenckiego, tak aby wzmocnić zaufanie konsumentów do rynku wewnętrznego;

43.

wzywa Komisję do poprawy istniejących przepisów z zakresu ochrony i informowania konsumentów oraz do zapewnienia należytego stosowania i poszanowania obowiązujących zasad;

44.

domaga się od Komisji dokonania szczegółowej analizy wpływu wszelkich środków zaproponowanych w ramach niniejszego przeglądu w celu zagwarantowania, że przyczyniają się one do podwyższenia poziomu zaufania konsumenta i nie obciążają niepotrzebnie przedsiębiorstw, zwłaszcza małych i średnich, a także przyczyniają się do ukończenia budowy rynku wewnętrznego;

45.

domaga się od Komisji, aby skoordynowała swe działania wewnętrzne oraz położyła nacisk na opracowanie spójnych przepisów sektorowych;

46.

zaleca skrupulatne przestrzeganie zasad lepszego stanowienia prawa;

47.

zobowiązuje państwa członkowskie do zacieśnienia współpracy pomiędzy organami krajowymi odpowiedzialnymi za stosowanie prawa konsumenckiego i ułatwienia konsumentom dostępu do odwołań sądowych lub pozasądowych w celu egzekwowania ich praw na szczeblu europejskim;

48.

wzywa państwa członkowskie do podjęcia odpowiedzialności za zakończenie budowy rynku wewnętrznego towarów i usług oraz do powstrzymania się od zbyt nadmiernej regulacji poprzez nakładanie wymogów nieistniejących w prawodawstwie wspólnotowym w dziedzinie ochrony praw konsumenta; domaga się od państw członkowskich uzgodnienia spójnej strategii harmonizacji przepisów w tej dziedzinie w połączeniu z klauzulą rynku wewnętrznego, która podniesie poziom zaufania konsumenta do funkcjonowania tego rynku;

49.

popiera obecne i planowane inicjatywy Komisji w zakresie edukacji konsumentów; wyraża opinię, że więcej można by dokonać również poprzez współpracę między rządami i przedsiębiorstwami w celu propagowania prowadzenia wysokiej jakości szkoleń w sektorze finansowym, z myślą o podniesieniu kultury finansowej, jakości produktów i legitymacji sektora jako całości; z zadowoleniem przyjmuje zlecone badania dotyczące inicjatyw na rzecz ogólnej kultury finansowej w Unii Europejskiej, których wyniki mają być przedstawione pod koniec 2007 r.;

50.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich.

—

uwzględniając pierwsze oficjalne posiedzenie Rady Bezpieczeństwa ONZ w sprawie Birmy, które odbyło się w dniu 29 września 2006 r.,

—

uwzględniając oświadczenie sekretarza generalnego ONZ Ban Ki-moona z dnia 18 lipca 2007 r. oraz pismo z dnia 1 sierpnia 2007 r. skierowane do niego przez 92 birmańskich posłów elektów, zawierające propozycję narodowego pojednania i demokratyzacji w Birmie,

—

uwzględniając bezprecedensowe potępienie w dniu 28 czerwca 2007 r. przez przewodniczącego Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża Jakoba Kellenbergera przypadków łamania międzynarodowego prawa humanitarnego dokonywanego wobec osób cywilnych i osób zatrzymanych przez rząd Birmy oraz jego żądanie podjęcia przez rząd Birmy natychmiastowych działań w celu położenia kresu łamaniu prawa i uniknięcia nowych przypadków jego naruszania,

—

uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE) nr 481/2007 z dnia 27 kwietnia 2007 r. (1) odnawiające środki ograniczające skierowane przeciwko Birmie,

—

uwzględniając decyzję o odnowieniu ograniczeń importowych zawartych w akcie z 2003 r. dotyczącym wolności i demokracji w Birmie, podjętą przez rząd USA w dniu 1 sierpnia 2007 r.,

—

uwzględniając publiczne wezwanie skierowane do Chin w dniu 23 sierpnia 2007 r. przez przewodniczącego międzyparlamentarnej grupy Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej (ASEAN) Zaida Ibrahima, aby użyły one swoich wpływów w celu rozwiązania kryzysu w Birmie,

—

uwzględniając ósmą konferencję ministrów spraw zagranicznych Asia-Europe Meeting (ASEM), która odbyła się w Niemczech w dniach 28-29 maja 2007 r.,

—

uwzględniając oświadczenie ruchu Studenci Pokolenia 88 z dnia 8 sierpnia 2007 r. z okazji 17 rocznicy zwycięstwa Narodowej Ligii na rzecz Demokracji (NLD) w wyborach parlamentarnych z dnia 27 maja 1990 r., potępiające propozycje zmian konstytucyjnych zgłoszone przez Konwent Narodowy, który w dniu 18 lipca 2007 r. wkroczył w swą końcową fazę,

—

uwzględniając wcześniejsze sprawozdanie organizacji Human Rights Watch z dnia 18 lipca 2007 r., w którym stwierdzono, że proponowana nowa konstytucja Birmy utrzyma represyjny system rządów wojskowych,

—

uwzględniając swoje rezolucje w sprawie Birmy z dni 12 maja 2005 r. (2), 17 listopada 2005 r. (3), 14 grudnia 2006 r. (4) i 21 czerwca 2007 r. (5),