—

uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2007) 0095),

—

uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 285 ust. 1 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0091/2007),

—

uwzględniając art. 51 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju Regionalnego (A6-0285/2007),

1.

zatwierdza wniosek Komisji w wersji po poprawkach;

2.

zwraca się do Komisji o ponowne przedłożenie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

—

uwzględniając inicjatywę Republiki Finlandii (16336/2006) (1),

—

uwzględniając art. 10 ust. 1 Konwencji, opartej na art. K.3 Traktatu o Unii Europejskiej, w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Policji (Konwencja o Europolu), podpisanej w Brukseli w dniu 26 lipca 1995 r. (2),

—

uwzględniając art. 30 ust. 1 lit. b), art. 30 ust. 2 i art. 34 ust. 2 lit. c) Traktatu UE,

—

uwzględniając art. 39 ust. 1 Traktatu UE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0048/2007),

—

uwzględniając akt Rady z dnia 3 listopada 1998 r. w sprawie przyjęcia przepisów dotyczących plików do analizy Europolu (3),

—

uwzględniając akt Rady z dnia 27 listopada 2003 r. (4), przyjmujący na podstawie art. 43 ust. 1 Konwencji o Europolu, Protokół zmieniający tę Konwencję,

—

uwzględniając art. 93 oraz art. 51 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0288/2007),

1.

zatwierdza inicjatywę Republiki Finlandii z późniejszymi zmianami;

2.

zwraca się do Rady o wprowadzenie do tekstu dokumentu odpowiednich zmian;

3.

zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

4.

zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do inicjatywy Republiki Finlandii;

5.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządowi Republiki Finlandii.

—

uwzględniając art. 2, 6 oraz 174 traktatu WE,

—

uwzględniając swoje rezolucje: z dnia 7 września 2006 r. w sprawie pożarów lasów oraz powodzi w Europie (1), z dnia 5 września 2002 r. w sprawie powodzi w Europie (2), z dnia 14 kwietnia 2005 r. w sprawie suszy w Portugalii (3), z dnia 12 maja 2005 r. w sprawie suszy w Hiszpanii (4), z dnia 8 września 2005 r. w sprawie katastrof naturalnych (pożarów i powodzi) w Europie (5) oraz swoje rezolucje z dnia 18 maja 2006 r. w sprawie klęsk żywiołowych (pożary, susze i powodzie) — aspekty związane z rolnictwem (6), w sprawie aspektów związanych z rozwojem regionalnym (7) oraz w sprawie aspektów związanych z ochroną środowiska naturalnego (8),

—

uwzględniając dwa wspólne przesłuchania publiczne zorganizowane przez Komisję Rozwoju Regionalnego, Komisję Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz Komisję Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sprawie „Europejskiej strategii walki z klęskami żywiołowymi” (z dnia 20 marca 2006 r.) oraz w sprawie „Europejskich sił ochrony ludności: EuropeAid” (z dnia 5 października 2006 r.),

—

uwzględniając decyzję Rady 2001/792/WE, Euratom z dnia 23 października 2001 r. ustanawiającą mechanizm wspólnotowy ułatwiający wzmocnioną współpracę w interwencjach wspierających ochronę ludności (9), nadchodzące przyjęcie przekształconej decyzji Rady ustanawiającej Wspólnotowy Mechanizmu Ochrony Ludności oraz stanowisko Parlamentu z dnia 24 października 2006 r. (10),

—

uwzględniając wniosek Komisji dotyczący rozporządzenia parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego Fundusz Solidarności Unii Europejskiej (COM(2005)0108) oraz stanowisko Parlamentu z dnia 18 maja 2006 r. (11),

—

uwzględniając sprawozdanie Michela Barniera z dnia 9 maja 2006 r. zatytułowane „Europejskie siły ochrony ludności: Europe Aid”,

—

uwzględniając swoje stanowisko z dnia 25 kwietnia 2007 r. w sprawie wspólnego stanowiska Rady mającego na celu przyjęcie dyrektywy w sprawie oceny zagrożenia powodziowego i zarządzania nim (12),

—

uwzględniając decyzję Rady 2007/162/WE, Euratom z dnia 5 marca 2007 r. ustanawiającą Instrument Finansowy Ochrony Ludności (13),

—

uwzględniając konkluzje Rady ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych z 12-13 czerwca 2007 r. dotyczące usprawnienia zdolności koordynacyjnej Centrum Monitorowania i Informacji (MIC) w ramach wspólnotowego mechanizmu ochrony ludności,

—

uwzględniając Protokół z Kioto do Ramowej konwencji ONZ w sprawie zmian klimatu (UNFCCC) z 11 grudnia 1997 r. oraz ratyfikację Protokołu z Kioto przez Wspólnotę w dniu 4 marca 2002 r.,

—

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 2152/2003 z dnia 17 listopada 2003 r. (14) (rozporządzenie „Forest Focus”),

—

uwzględniając punkt 12 konkluzji prezydencji z posiedzenia Rady Europejskiej w Brukseli, które odbyło się w dniach 15-16 czerwca 2006 r., dotyczący zdolności reagowania Unii na sytuacje nadzwyczajne, kryzysowe i katastrofy,

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Rozwiązanie problemu dotyczącego niedoboru wody i susz w Unii Europejskiej” (COM(2007)0414),

—

uwzględniając art. 103 ust. 4 Regulaminu,

A.

uwzględniając niszczycielskie pożary i gwałtowne powodzie, które w lecie 2007 roku spowodowały ofiary śmiertelne oraz zniszczenia w całej Europie, zwłaszcza w Grecji i Wielkiej Brytanii, dotykając państw członkowskich UE, a także niektórych najbardziej oddalonych regionów, szczególnie Martyniki i Gwadelupy zniszczonych huraganem Dean, krajów ubiegających się o przystąpienie do UE oraz państw bezpośrednio sąsiadujących z UE; mając na uwadze, że obszary strawione przez ogień tylko w lipcu odpowiadają łącznej powierzchni obszarów spalonych w całym zeszłym roku; mając na uwadze, że w sierpniu Grecja przeżyła tragedię narodową w wyniku pożarów, które pod względem liczby ofiar zalicza się do największych na całym świecie od roku 1871,

B.

mając na uwadze fakt, że całkowita objęta pożarami powierzchnia roślinności i lasów europejskich wyniosła tego lata ponad 700 000 hektarów, w tym tereny mające znaczenie dla Wspólnoty (SCI) będące częścią sieci Natura 2000 i inne obszary o znacznej wartości z ekologicznego punktu widzenia, charakteryzujące się ekologicznym powiązaniem z całym regionem, oraz mając na uwadze, że krajami, które najbardziej ucierpiały są Grecja, Włochy, Bułgaria, Cypr, Chorwacja, Była Jugosłowiańska Republika Macedonii, Hiszpania (w szczególności Wyspy Kanaryjskie oraz prowincja Castellón), Ukraina, Turcja i Albania,

C.

mając na uwadze, że w ostatnich pożarach lasów pustoszących Grecję śmierć poniosło ponad 60 osób, wiele osób doznało obrażeń, spłonęło ponad 250 000 hektarów, w tym tysiące hektarów lasów i zarośli, zginęły zwierzęta, zniszczonych zostało wiele domów i nieruchomości, a unicestwionych szereg miejscowości,

D.

mając na uwadze, że w tym samym czasie w innych częściach Europy wystąpiły gwałtowne powodzie, zwłaszcza w Wielkiej Brytanii, w wyniku których straciło życie co najmniej 10 osób, zniszczone zostały domostwa, szkoły, infrastruktura i rolnictwo, przy czym straty szacowane są na 5 mld euro, przerwane zostały dostawy czystej wody dla ponad 420 000 osób, co doprowadziło do przesiedlenia wielu osób i przyniosło znaczące straty przedsiębiorstwom, rolnictwu i branży turystycznej, mając na uwadze, że Włochy zostały dotknięte klęską powodzi w środkowo-północnej części kraju oraz suszą i pożarami na południu, podczas gdy we wschodniej Europie, zwłaszcza w Rumunii, wystąpiły skrajne susze,

E.

mając na uwadze, że wspólnotowy mechanizm ochrony ludności został uruchomiony dwanaście razy w ciągu dwóch miesięcy z powodu tego samego rodzaju sytuacji kryzysowych, z czego siedem miało miejsce równocześnie; mając na uwadze, że we wszystkich tych sytuacjach kryzysowych pomoc państw członkowskich była niewystarczająca do zapewnienia szybkich i odpowiednich działań w zakresie ochrony ludności,

F.

mając na uwadze, że ze względu na coraz bardziej gorącą i suchą porę letnią w południowej Europie pożary lasów i inne pożary są zjawiskiem powtarzającym się, lecz co roku ich nasilenie i lokalizacja geograficzna znacznie się różnią; mając na uwadze, że na tendencję, którą wykazują katastrofalne wydarzenia, wpływa także zmiana klimatu i że tendencja ta wiąże się z coraz częściej występującymi falami upałów i susz, jak zauważono w powyższym komunikacie Komisji w sprawie susz; mając na uwadze, że inwestycje mające wspomóc zwalczanie zmian klimatycznych stanowią wobec tego inwestycje w zapobieganie katastrofom suszy i pożarów lasów; mając na uwadze, że w okresach suszy, które stają się coraz dłuższe, odnowa lasów po pożarze będzie zawsze trudniejsza, co pociąga za sobą ryzyko pustynnienia,

G.

mając na uwadze szkodliwe gospodarcze i społeczne konsekwencje klęsk żywiołowych dla regionalnej gospodarki, działalności i produkcyjnej i turystyki,

H.

mając na uwadze, że wysoka liczba pożarów w południowej Europie w 2007 r. oraz ich zasięg są wynikiem wielu czynników obejmujących zmiany klimatu, niewłaściwe uregulowanie i ochronę lasów oraz splot przyczyn naturalnych i ludzkiego zaniedbania, a także działań przestępczych wraz z nieodpowiednim stosowaniem prawa zabraniającego nielegalnej zabudowy na ziemiach spalonych przez pożary,

I.

mając na uwadze, że Unia Europejska powinna uznać szczególny charakter klęsk żywiołowych w postaci suszy i pożarów w regionie śródziemnomorskim i odpowiednio dostosować swoje środki w zakresie zapobiegania, badań, zarządzania ryzykiem, obrony cywilnej i solidarności,

1.

przekazuje wyrazy ubolewania i solidarności rodzinom osób, które straciły życie, i mieszkańcom obszarów dotkniętych klęską;

2.

składa hołd strażakom, innym specjalistom i ochotnikom za ich niestrudzoną pracę i narażanie własnego życia na rzecz gaszenia pożarów, ratowania ludzi i ograniczenia zakresu szkód spowodowanych klęskami żywiołowymi, a także wielu osobom, które walczyły o uratowanie swojego dobytku i otaczającego środowiska naturalnego;

3.

zwraca się do Komisji o niezwłoczną mobilizację aktualnego Funduszu Solidarności Unii Europejskiej w sposób możliwie elastyczny, unikając czasochłonnych procedur i przeszkód administracyjnych; uważa w związku z powyższym, że należy niezwłocznie udostępnić zasoby niezbędne do niesienia pomocy cierpiącym i zaspokojenia potrzeb ofiar i ich najbliższych członków rodziny za pośrednictwem Funduszu Solidarności UE, innych instrumentów wspólnotowych (np. funduszy strukturalnych lub EFFROW) lub wszelkich innych możliwych środków finansowych, opartych na warunkach korzystania z funduszy Wspólnoty takich jak zasada partnerstwa i zrównoważonego rozwoju;

4.

wzywa Komisję do wprowadzenia nadzwyczajnych wspólnotowych środków pomocy, zwłaszcza natury finansowej, aby wesprzeć odbudowę regionów, które poniosły poważne straty, odtworzyć potencjał produkcyjny na tych obszarach, przywrócić dynamikę tworzenia miejsc pracy oraz podjąć odpowiednie działania w celu zrekompensowania kosztów społecznych związanych z utratą pracy i innych źródeł dochodu;

5.

podkreśla konieczność przyspieszenia procedury uzyskiwania dostępu do środków z funduszy UE dla celów odzyskiwania gruntów rolnych po powodziach i pożarach oraz udostępnienia pomocy finansowej w większym wymiarze dla rozwoju ochrony przeciwpowodziowej; wzywa Komisję Europejską i państwa członkowskie do przeprowadzenia przeglądu i wymiany najlepszych wzorców w świetle ostatnich badań nad zwiększonym ryzykiem powodziowym i pożarowym spowodowanym przez metody zarządzania gruntami, siedliskami i osuszaniem; domaga się od państw członkowskich ułatwienia w miarę możliwości naturalnego osuszania i retencji wody w środowisku, zwiększając jednocześnie możliwości kontroli powodziowej i infrastruktury osuszania w celu ograniczenia szkód, które mogą powstać w wyniku gwałtownych opadów deszczu;

6.

docenia solidarność, jaką wykazała Unia Europejska, jej państwa członkowskie oraz inne państwa w czasie pożarów lasów, niosąc regionom potrzebującym pomoc w postaci floty powietrznej, sprzętu gaśniczego oraz wiedzy specjalistycznej, jak również chwalebne wsparcie udzielone właściwym władzom i ekipom ratowniczym; uważa, że rozmiary tych zjawisk i ich skutki często przekracza skalę i możliwości regionalne i krajowe oraz pilnie wzywa do faktycznego zaangażowania ze strony Europy;

7.

uznaje wkład MIC we wspieranie i ułatwianie mobilizacji i koordynacji pomocy w zakresie ochrony ludności podczas sytuacji kryzysowych; zauważa jednak, że zasoby państw członkowskich służące zwalczaniu pożarów lasów, zwłaszcza sprzęt lotniczy, są ograniczone i nie zawsze możliwe jest udzielenie przez państwa członkowskie pomocy w sytuacji, kiedy potrzebują one zasobów na własnym terenie; zauważa, że w rezultacie niektóre państwa członkowskie otrzymały pomoc mniejszą niż inne i musiały liczyć na pomoc gwarantowaną umowami dwustronnymi z państwami spoza UE; ubolewa w związku z tym, że w niektórych przypadkach UE jako całość nie okazała wystarczającej solidarności;

8.

stanowczo nalega, aby Rada podjęła bez dalszej zwłoki decyzję w sprawie proponowanego rozporządzenia dotyczącego Funduszu Solidarności UE, biorąc pod uwagę, że Parlament przyjął swe stanowisko maju 2006 r.; uważa zwłokę Rady w tym zakresie za niedopuszczalną; uważa, że nowe rozporządzenie, które, wraz z innymi środkami, obniża progi wymagane do uruchomienia Funduszu Solidarności UE, pozwoli na sprawniejszą, bardziej elastyczną i szybszą naprawę szkód; wzywa obecną prezydencję portugalską, a także ministrów finansów, środowiska, rolnictwa i rozwoju regionalnego UE, do podjęcia natychmiastowych i stanowczych działań; proponuje, aby w tym celu zwołano wspólne posiedzenie nadzwyczajne Rady właściwych ministrów UE, w którym jako obserwatorzy uczestniczyłyby Parlament i Komisja;

9.

wzywa do utworzenia europejskich sił, które mogłyby niezwłocznie podejmować działania w sytuacjach kryzysowych, zgodnie z propozycją zawartą w raporcie komisarza Barniera, oraz wyraża ubolewania z powodu braku reakcji na tę propozycję i kontynuacji tej kwestii; podkreśla również w tym kontekście konieczność dalszego rozwoju zdolności szybkiego reagowania opartej na mechanizmach ochrony ludności państw członkowskich, zgodnie z wezwaniem sformułowanym przez Radę Europejską w Brukseli w dniach 16-17 czerwca 2006 r.; zwraca się do Komisji o opracowanie propozycji w tym celu; podkreśla rolę państw członkowskich i władz lokalnych w skutecznym zapobieganiu i zwalczaniu pożarów;

10.

wzywa Komisję do zwrócenia się do państw członkowskich o informacje dotyczące programów operacyjnych służących radzeniu sobie ze skutkami klęsk żywiołowych i ich doświadczeń w ich stosowaniu, a następnie o zbadanie adekwatności stosowanych środków zapobiegawczych, przygotowawczych i reagowania w celu wymiany doświadczeń i wyciągnięcia wniosków w sprawie natychmiastowych działań, koordynacji organów administracyjnych i operacyjnych i dostępu do niezbędnych zasobów materialnych i ludzkich; zachęca Komisję do zbadania możliwości współpracy z krajami sąsiadującymi z UE i z innymi państwami trzecimi w zakresie walki z katastrofalnymi pożarami oraz wymiany najlepszych wzorców lub zdolności w okresie niebezpiecznych miesięcy letnich w celu lepszego przygotowania się na lato 2008 r.;

11.

uważa, że doświadczenia ostatnich lat i inne niedawne doświadczenia pokazują potrzebę wzmocnienia zdolności zapobiegania, gotowości i reagowania Wspólnoty w dziedzinie ochrony ludności w sytuacji wystąpienia pożarów lasów i innych gwałtownych pożarów, oraz stanowczo nalega, aby Komisja podjęła działania w tym kierunku;

12.

zachęca Komisję do przeanalizowania możliwości zaplanowanego dostępu do dodatkowych środków mających na celu zapewnienie szybkiej reakcji w przypadku poważnych sytuacji kryzysowych, które pochodziłyby z innych źródeł, w tym z rynku komercyjnego; sugeruje, by koszty sił szybkiego reagowania pokryte zostały ze środków instrumentu finansowego ochrony ludności;

13.

przyjmuje z zadowoleniem niedawną decyzję Rady 2007/162/WE, Euratom z dnia 5 marca 2007 r. ustanawiającą Instrument Finansowy Ochrony Ludności i uważa, że działania finansowane z tego instrumentu powinny być widocznym wyrazem europejskiej solidarności i tworzyć europejską wartość dodaną w sprawnym usuwaniu skutków klęsk żywiołowych; wyraża jednakże zaniepokojenie faktem, że suma przyznana dla potrzeb tego nowego instrumentu nie będzie wystarczająca do skutecznej realizacji jego ambitnych zadań;

14.

podkreśla konieczność opracowania bardziej zdecydowanych środków mających na celu zapobieganie klęskom żywiołowym i w związku z tym niecierpliwie oczekuje na publikację przez Komisję w 2008 r. dwóch analiz zmierzających do utworzenia zintegrowanej strategii zapobiegania klęskom żywiołowym; sugeruje również, by Komisja zbadała potencjalne zastosowania otwartej metody koordynacji dla celów zapobiegania klęskom żywiołowym poprzez ogólną dbałość o grunty w celu zwiększenia zdolności retencji zbiorników wodnych oraz szeroko zakrojoną dbałość o lasy, aby maksymalnie zredukować zagrożenie pożarowe, rozprzestrzenianie się i szybkość pożarów; podkreśla, że odzyskana biomasa może przyczynić się do ekonomicznej opłacalności operacji;

15.

wzywa Komisję do przeprowadzenia większej liczby badań mających na celu lepsze zapobieganie pożarom lasów i znalezienie lepszych metod i materiałów służących gaszeniu pożarów lasów oraz do przeglądu polityki planowania i zagospodarowania przestrzennego; zachęca w związku z tym państwa członkowskie do podejmowania zdecydowanych działań w celu udoskonalania i wdrażania krajowych przepisów prawnych dotyczących ochrony lasów oraz do powstrzymywania się od działań zmierzających do komercjalizacji, zmiany klasyfikacji obszarów oraz prywatyzacji, co ograniczy naruszenia i spekulacje; uważa, że w tym celu należy wykorzystać całą dostępną w UE wiedzę, w tym systemy satelitarne;

16.

ubolewa nad faktem, że tak wiele pożarów lasów było prawdopodobnie skutkiem podpalenia, oraz wyraża szczególne zaniepokojenie faktem, że przyczyną pożarów lasów w Europie są coraz częściej czyny przestępcze, jakimi są podpalenia; wzywa w związku z tym państwa członkowskie do zaostrzenia kar za przestępstwa szkodzące środowisku, a zwłaszcza za akty podpalania lasów, i uważa, że szybkie i sprawne dochodzenie w celu ustalania odpowiedzialności, wraz z następującą po nim proporcjonalną do czynu karą, zniechęci do lekceważących i umyślnych zachowań;

17.

wyraża zaniepokojenie rosnącą liczbą klęsk spowodowanych ekstremalnymi warunkami klimatycznymi, które według specjalistów mogą być w znacznym stopniu przypisane zmianie klimatu spowodowanej globalnym ociepleniem; w związku z powyższym wzywa państwa członkowskie do podjęcia koniecznych kroków w celu przestrzegania celów wyznaczonych Protokołem z Kioto oraz wzywa Komisję do podjęcia działań, które zapewnią poszanowanie podjętych w Kioto zobowiązań oraz ich kontrolę; wzywa Komisję i wszystkie odpowiednie władze publiczne do wzięcia pod uwagę zmiany klimatu i zwiększonego prawdopodobieństwa wystąpienia katastrof, takich jak powodzie i pożary lasów, podczas opracowywania budżetów i rezerwy budżetowej na wypadek sytuacji kryzysowych dla służb ratowniczych;

18.

wzywa Komisję, aby kontynuowała współpracę z władzami krajowymi na rzecz opracowania polityki ograniczającej oddziaływanie pożarów na środowisko naturalne; apeluje o politykę zalesiania opartą na poszanowaniu cech bioklimatycznych i środowiskowych; podkreśla potrzebę gromadzenia i rejestrowania danych o zasobach naturalnych poszczególnych państw członkowskich poprzez utworzenie „zielonych rachunków narodowych” w postaci bazy danych otwartej dla wszystkich obywateli;

19.

podkreśla, że w przypadkach klęsk żywiołowych we wszystkich działaniach podejmowanych przez mechanizmy ochrony ludności cywilnej należy szczególnie zadbać o specyficzne potrzeby osób niepełnosprawnych;

20.

uważa, że należy — poprzez podstawowe działania szkoleniowe i sprzęt wykorzystujący zaawansowane technologie — bezzwłocznie promować i wspierać wolontariat na rzecz ochrony ludności, ponieważ wolontariusze są jednym z ważniejszych zasobów dostępnych państwom członkowskim w sytuacjach kryzysowych spowodowanych klęskami żywiołowymi; wzywa Unię Europejską i jej państwa członkowskie, aby uświadomiły społeczeństwu wartość naszych lasów i ich zasobów oraz korzyści z ich ochrony, promując zaangażowanie społeczeństwa obywatelskiego poprzez zorganizowany wolontariat lub w inny sposób;

21.

uważa, że warunkiem wstępnym ochrony obszarów leśnych w przyszłości jest opracowanie i realizacja planów rozwoju regionów i obszarów wiejskich mających na celu ograniczenie wyludniania się obszarów wiejskich, zapewnienie dywersyfikacji dochodów ludności wiejskiej, zwłaszcza młodszego pokolenia, a także stworzenie i zmodernizowanie niezbędnej infrastruktury przyciągającej turystów i umożliwiającej świadczenie usług na obszarach wiejskich;

22.

podkreśla, że klęski żywiołowe, a w szczególności pożary lasów, poważnie zagroziły w tym roku zabytkom i stanowiskom archeologicznym, które mają wielkie znaczenie dla europejskiego dziedzictwa kulturowego; zwraca uwagę w tym kontekście na zagrożenie zniszczeniem starożytnej Olimpii, kolebki igrzysk olimpijskich, i w szczególności jej muzeum, jako zabytku wpisanego na listę światowego dziedzictwa kulturowego; wnosi o natychmiastowe udostępnienie środków w celu dokonania renowacji w przypadku zniszczenia przez nieustające pożary lasów miejsc stanowiących część europejskiego dziedzictwa kulturowego;

23.

wzywa państwa członkowskie do zadbania o to, aby wszystkie spalone obszary leśne zachowały charakter gruntów leśnych i były objęte programami zalesiania, w tym warunkami obowiązkowymi, oraz do niedopuszczenia do zmiany przeznaczenia tych gruntów, do wprowadzenia w życie stosownego prawodawstwa w zakresie ochrony i odpowiedniego zagospodarowania gruntów, w tym również w zakresie trwałych praktyk rolniczych i leśniczych, zarządzania zasobami wodnymi i skutecznego zarządzania ryzykiem oraz do niezwłocznego opracowania szeroko zakrojonej polityki odbudowy sektora turystycznego i lokalnej gospodarki w przypadku poniesienia szkód;

24.

wzywa Komisję do kontrolowania odpowiedniego, wydajnego i skutecznego korzystania z funduszy kryzysowych udostępnionych państwom członkowskim podczas naprawiania skutków klęsk żywiołowych oraz wzywa państwa członkowskie do zwrotu niewłaściwie użytych środków wspólnotowych, na przykład w wypadku niewykonania planów zalesienia, oraz do aktualizacji rejestrów gruntów;

25.

potępia praktykę legalizowania nielegalnych budów na obszarach chronionych i ogólnie rzecz biorąc niedozwolonych oraz domaga się natychmiastowego zaprzestania wszelkich prób zmierzających do ograniczenia ochrony lasów poprzez wprowadzenie zmian do konstytucji Grecji (art. 24);

26.

sugeruje, aby wysyłając delegację Parlamentu do krajów najbardziej dotkniętych niedawnymi klęskami żywiołowymi w celu wyrażenia solidarności Parlamentu z ludnością, kontrolował skalę strat w ludziach, zniszczenia mienia, sieci społecznych, środowiska i gospodarki, oraz wyciągnął wnioski na przyszłość w celu zapobiegania i reagowania w podobnych ekstremalnych sytuacjach w UE;

27.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 października 2000 r. w sprawie sprawozdań Komisji dla Rady Europejskiej zatytułowanych „Lepsze stanowienie prawa 1998 — wspólna odpowiedzialność (1998)” oraz „Lepsze stanowienie prawa 1999” (1),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 29 listopada 2001 r. w sprawie białej księgi Komisji na temat sprawowania rządów w Europie (2),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 kwietnia 2003 r. w sprawie sprawozdań Komisji dla Rady Europejskiej „Lepsze stanowienie prawa 2000” oraz „Lepsze stanowienie prawa 2001” (3),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 lutego 2004 r. w sprawie sprawozdania Komisji zatytułowanego „Lepsze stanowienie prawa 2002” (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 marca 2004 r. w sprawie komunikatu Komisji w sprawie uproszczenia i usprawnienia regulacyjnej działalności Wspólnoty (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 kwietnia 2004 r. w sprawie oceny oddziaływania prawodawstwa Wspólnoty i procedur konsultacji (6),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 maja 2006 r. w sprawie strategii uproszczenia otoczenia regulacyjnego (7),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 maja 2006 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa 2004 r.: stosowanie zasady pomocniczości — 12. sprawozdanie roczne (8),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 maja 2006 r. w sprawie wyników przeglądu wniosków legislacyjnych nierozpatrzonych przez prawodawcę (9),

—

uwzględniając komunikat Komisji dla Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno- Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 14 listopada 2006 r. zatytułowany „Strategiczny przegląd procesu lepszego stanowienia prawa w Unii Europejskiej” (COM(2006)0689),

—

uwzględniając art. 45 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinie Komisji Gospodarczej i Monetarnej, Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz Komisji Rozwoju Regionalnego (A6-0273/2007),

A.

mając na uwadze, że powodzenie osiągnięcia celu stanowienia prawa stanowi jeden z głównych priorytetów Unii Europejskiej, gdyż maksymalizacja korzyści płynących z nowoczesnego, racjonalnego i efektywnego prawodawstwa przy zminimalizowaniu jego kosztów zapewniłoby najwyższy poziom wydajności, rozwoju, akceptacji i, w konsekwencji, zatrudnienia w Europie,

B.

mając na uwadze, że Komisja we wspomnianym wyżej komunikacie z dnia 14 listopada 2006 r. przeprowadziła analizę dokonanych postępów z zakresu lepszego stanowienia prawa i nakreśliła główne wyzwania w przyszłości, wskazując na konieczność dokonania postępu zarówno na poziomie europejskim, jak i na poziomie państw członkowskich i w związku z tym rozwoju całościowego podejścia nakierowanego na ułatwienie stosowania prawodawstwa wspólnotowego i krajowego i przez to uczynienie go mniej kosztownym,

C.

mając na uwadze, że to podejście stanowiące użyteczne narzędzie do osiągnięcia celów strategii lizbońskiej dla Komisji, Rady i Parlamentu Europejskiego wymaga ścisłej współpracy w tym zakresie, po pierwsze pomiędzy instytucjami europejskimi, a ponadto między instytucjami UE a organami krajowymi,

D.

mając na uwadze, że we wspomnianym wyżej komunikacie Komisja zaproponowała wzmocnienie kontroli ocen skutków poprzez utworzenie niezależnej rady ds. oceny skutków podlegającej przewodniczącemu Komisji i zobowiązała się do wzmocnienia działań prewencyjnych, nadzorując wraz z państwami członkowskimi na możliwie wczesnym etapie wdrażanie kluczowych dyrektyw w celu ułatwienia ich właściwej transpozycji,

E.

mając na uwadze, że zdaniem Komisji Parlament Europejski i Rada powinny dostarczać bardziej systematycznych ocen skutków głównych zmian wnoszonych do jej wniosków legislacyjnych i nadać większe znaczenie wnioskom dotyczącym uproszczenia prawa czekającym na rozpatrzenie, kodyfikacji i uchyleniu nieaktualnych aktów,

F.

mając na uwadze, że Komisja zaproponowała, aby państwa członkowskie ze swej strony stworzyły i wprowadziły mechanizmy konsultacji i programy upraszczające — tam, gdzie ich brakuje — i popierały bardziej systematyczną ocenę skutków gospodarczych, społecznych i oddziaływania na środowisko naturalne oraz ulepszone stosowanie prawa wspólnotowego,

G.

mając na uwadze, że lepsze stanowienie prawa ma nie tylko ograniczyć biurokrację, zmniejszyć obciążenia administracyjne, uprościć istniejące prawodawstwo lub zmniejszyć liczbę przepisów, ale wiąże się również z zapewnieniem uczestnictwa wszystkich właściwych podmiotów rządowych i pozarządowych wszystkich szczebli w procesie legislacyjnym oraz z nawiązaniem ścisłego partnerstwa między instytucjami europejskimi i władzami krajowymi, regionalnymi i lokalnymi, tak aby powstawało prawo wysokiej jakości,

H.

mając na uwadze, że podmioty na każdym poziomie zarządzania winny zaangażować się w lepsze stanowienie prawa w celu doprowadzenia do zmniejszenia obciążeń administracyjnych,

I.

mając na uwadze, że władze lokalne i regionalne często stają przed zadaniem wdrażania i egzekwowania uregulowań UE,

J.

mając ponadto na uwadze, że Komisja zaproponowała, aby zarówno Unia Europejska, jak i państwa członkowskie zapoczątkowały ambitną strategię zmniejszania obciążeń administracyjnych mających źródło w prawodawstwie europejskim i krajowym oraz aby osiągnąć w tej dziedzinie wspólny cel zmniejszenia do roku 2012,

1.

zdecydowanie popiera proces lepszego stanowienia prawa mający na celu zwiększenie skuteczności, wydajności, spójności, odpowiedzialności i przejrzystości prawa UE; podkreśla jednak, że powinien on odbywać się przy spełnieniu następujących warunków wstępnych:

2.

wspiera cel Komisji dotyczący poprawy jakości prawodawstwa oraz ograniczania obciążeń administracyjnych; wyraża przekonanie, że działania wyszczególnione w komunikacie Komisji świadczą o wyraźnym i ciągłym zaangażowaniu w realizację tego celu, niemniej uważa, że w pewnych obszarach należy jeszcze bardziej zwiększyć starania, aby zapewnić, że prawodawstwo dotyczącego rynku wewnętrznego przyniesie maksymalne korzyści ekonomiczne;

3.

wzywa Komisję do uczynienia wszelkich niezbędnych wysiłków w celu usprawnienia i unowocześnienia istniejącego prawodawstwa Wspólnoty poprzez odpowiednią strategię uproszczenia przewidującą adekwatny udział państw członkowskich oraz zainteresowanych stron; przypomina jednak, że choć cel lepszego stanowienia prawa powinien przyświecać wspólnie wszystkim instytucjom europejskim, kluczową rolę w przygotowaniu wysokiej jakości wniosków legislacyjnych odgrywa Komisja, co stanowi najlepszy punkt wyjścia dla całego procesu uproszczenia;

4.

nalega, aby Komisja położyła większy nacisk na wdrażanie, egzekwowanie i ocenę prawodawstwa wspólnotowego, co stanowi niezbędny element procesu lepszego stanowienia prawa;

5.

podziela opinię Komisji, że nie można osiągnąć celu lepszego stanowienia prawa bez pełnego obrazu oddziaływania każdego wniosku legislacyjnego na gospodarkę, społeczeństwo, ochronę środowiska, zdrowie i stosunki międzynarodowe; w związku z tym w pełni popiera powołanie w ramach Komisji rady ds. oceny skutków podlegającej przewodniczącemu Komisji, której zadaniem byłoby nadzorowanie stosowania tych zasad przy sporządzaniu ocen skutków przez właściwych pracowników Komisji;

6.

podkreśla jednak, że w celu zagwarantowania minimalnego poziomu niezależnej kontroli przy sporządzaniu ocen skutków należy powołać niezależną grupę ekspertów w celu nadzorowania przy pomocy kontroli przeprowadzanych na miejscu jakości opinii dostarczanych przez radę ds. oceny skutków, oraz że przedstawicielom zainteresowanych stron należy zezwolić na uczestnictwo w przeprowadzaniu kontroli;

7.

uważa za konieczne, by rada ds. oceny skutków gwarantowała stosowanie wspólnej dla wszystkich ocen skutków metodologii w celu uniknięcia sprzecznych podejść i ułatwienia porównywalności;

8.

nalega, aby Parlament był okresowo informowany o decyzjach przyjmowanych przez radę ds. oceny skutków pod nadzorem przewodniczącego Komisji w celu zapewnienia przejrzystego dialogu między obiema instytucjami;

9.

wzywa Komisję do dostarczenia ocen skutków zawierających wystarczającą liczbę scenariuszy i opcji politycznych (w tym, jeśli konieczne opcji „niepodejmowania działania”) stanowiących podstawę opłacalnych, trwałych i społecznie akceptowalnych rozwiązań;

10.

uważa, że powinna obowiązywać ogólna zasada, iż w ocenach skutków uwzględnia się odpowiednio wszystkie możliwe poważne konsekwencje wniosków politycznych dla społeczeństwa, środowiska naturalnego i gospodarki; ponadto uważa, że jeżeli jest to możliwe i zgodne z odpowiednią dziedziną prawodawstwa, w ocenach skutków należy również odpowiednio uwzględnić wszystkie możliwe konsekwencje dla grup najbardziej narażonych i mniejszości, a także aspekty równości płci, jak i inne wrażliwe grupy docelowe, np. mniejszości etniczne, rodziców wychowujących dzieci, ludzi starszych i chronicznie chorych oraz niepełnosprawnych („kryteria społeczne”);

11.

zwraca się do Komisji o konsultowanie się ze wszystkimi zainteresowanymi stronami, szczególnie z władzami krajowymi, regionalnymi i lokalnymi, przy opracowywaniu oceny skutków, tak by możliwe było należyte uwzględnienie różnic lokalnych lub regionalnych, oraz o powiadamianie w odpowiednim czasie Parlamentu, Komitetu Regionów oraz wszelkich właściwych regionalnych i lokalnych instytucji rządowych o wynikach oceny skutków;

12.

uznaje, że w tym celu na wszystkich etapach powinny zostać przeprowadzone konsultacje ze wszystkimi zainteresowanymi stronami, jeśli to możliwe, w większym stopniu odwołując się do strony internetowej Komisji w celach konsultacji publicznych, których wyniki mogłyby w innym wypadku być przypadkowe, oraz do nowych i bardziej uporządkowanych sposobów konsultacji, przewidzianych w komunikacie Komisji pt. „W stronę silniejszej kultury konsultacji i dialogu — zasady ogólne i minimalne standardy konsultacji Komisji z zainteresowanymi stronami”(COM(2002)0704); jest zdania, że w związku z tym Komisja musi zapewnić maksymalną przejrzystość, publikując reakcje zainteresowanych stron;

13.

podkreśla, że Parlament i Rada powinny przeprowadzać bardziej systematyczne oceny skutków ważnych poprawek do wniosków Komisji;

14.

wzywa Komisję do sprecyzowania etapu, na jakim znajdują się dotychczas niepublikowane oceny skutków, wyjaśniając, czy te oceny są wciąż rozpatrywane, czy zostały wycofane, przełożone lub wznowione na innych podstawach, itd. oraz do zasięgnięcia opinii zainteresowanych stron w sprawie ocen będących jeszcze w toku;

15.

nalega na dostarczenie przez państwa członkowskie ocen skutków ich inicjatyw w dziedzinie współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych zgodnie z art. 34 ust.2 Traktatu WE; uznaje, że państwa członkowskie powinny zadeklarować uznanie swoich rzeczywistych zobowiązania w tej sprawie;

16.

popiera przeprowadzanie przez Komisję okresowych przeglądów i wycofywanie wniosków nierozpatrzonych; podtrzymuje jednak, że taka procedura musi być rozważana w świetle uprawnień różnych instytucji wspólnotowych w procesie legislacyjnym, zgodnie z zapisami traktatów oraz zgodnie z zasadą lojalnej współpracy pomiędzy instytucjami;

17.

opowiada się za wspieraniem prawodawstwa opartego na zasadach oraz za większym skupieniem się na jakości aniżeli na ilości; postrzega debatę na temat lepszego stanowienia prawa jako okazję do refleksji nad prawodawstwem jako procesem służącym realizacji jasno określonych celów polityki poprzez zaangażowanie wszystkich zainteresowanych stron we wszystkie fazy procesu, od przygotowania do wdrożenia, oraz włączenie ich do niego;

18.

uważa, że doświadczenia nabyte w związku z procedurą Lamfalussy'ego w ramach regulowania rynków finansowych, a w szczególności dialog organu regulacyjnego z uczestnikami rynku, stanowią cenny przypadek testowy dla dynamicznego procesu legislacyjnego;

19.

jest zdania, że procedura Lamfalussy'ego jest użytecznym mechanizmem; uważa, że zbieżność praktyk nadzoru ma kluczowe znaczenie; w związku z tym przyjmuje z zadowoleniem prace komitetów trzeciego poziomu i popiera ich apel o odpowiednie narzędzia; jest przekonany, że zapewnienie organom nadzoru pola manewru może w znacznym stopniu wyeliminować obciążenie prawodawstwa szczegółami technicznymi oraz stworzyć odpowiednie zasady dla dynamicznego rynku; podkreśla jednak, że w żadnym wypadku nie można w ten sposób pomniejszać odpowiedzialności politycznej za końcowe cele; podkreśla, że ustawodawcy powinni uważnie monitorować ten proces i przypomina, że należy w pełni przestrzegać praw Parlamentu w procedurze ustawodawczej;

20.

uważa, że Komisja winna dokonywać przeglądu adekwatności nierozpatrzonych wniosków legislacyjnych na bieżąco, a nie jedynie z chwilą obejmowania urzędu, oraz że powinna wycofywać wnioski niemające uzasadnienia, zwracając szczególną uwagę na te, które pozostają od pewnego czasu nierozpatrzone;

21.

podkreśla, że uproszczenie jest również konieczne we wzajemnych relacjach między Komisją a obywatelami, w obszarach takich jak zamówienia, usługi finansowe, programy badawcze, zasady pomocy państwowej oraz wnioski o przyznanie dotacji;

22.

zasadniczo popiera przyspieszenie przyjęcia nierozpatrzonych wniosków dotyczących uproszczenia prawa, jednakże uważa, że każdy z nich należy rozważyć indywidualnie pod kątem jego ewentualnych dalekosiężnych konsekwencji, co będzie wymagało dłuższego czasu;

23.

jest świadomy faktu, że prace legislacyjne w Unii mogłyby być podejmowane w bardziej systematyczny sposób; w związku z tym wzywa Komisję, by ponownie rozważyła stosowane przez siebie metody pracy oraz sposób jej organizacji, mając na uwadze bardziej horyzontalne ujmowanie różnorodnych zagadnień, czego podstawowym celem jest zapewnienie większej spójności, tak by wykorzystać ewentualną synergię oraz unikać niespójności;

24.

uważa, że Komisja powinna uwzględnić opinie Parlamentu przy wycofywaniu wniosków oczekujących na rozpatrzenie w celu zachowania istotnego elementu zaufania między Komisją a Parlamentem;

25.

przyjmuje z zadowoleniem komunikat Komisji w sprawie wycofania 68 wniosków, które uznała ona za niezgodne z celami strategii lizbońskiej oraz zasadami lepszego stanowienia prawa, lecz wyraża ubolewanie, że Komisja wycofała wniosek w sprawie dyrektywy dotyczącej statutu europejskiego towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych, mimo że jest to jeden z głównych elementów strategii lizbońskiej, i w związku z tym zwraca się do Komisji o przyjęcie przed końcem 2007 r. inicjatywy w celu umożliwienia opracowania projektu statutu europejskiego towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych oraz stowarzyszenia europejskiego;

26.

zgadza się, że Rada, podobnie jak Parlament, musi brać pod uwagę wpływ ważnych poprawek na ocenę skutków dokonywaną przez Komisję; podkreśla konieczność przeprowadzania analiz kosztów i korzyści w większym stopniu odzwierciedlających złożoną strukturę kosztów regulacyjnych wówczas, gdy dyrektywy wdrażane za pomocą ustawodawstwa krajowego zmieniają ramy regulacyjne działalności prowadzonej przez przedsiębiorstwa i osoby fizyczne; zdecydowanie opowiada się za przejrzystością i niezależną kontrolą przeprowadzania ocen skutków przy pełnej odpowiedzialności ustawodawców w kontekście ich priorytetów politycznych;

27.

w pełni popiera wszystkie wysiłki ze strony Komisji nakierowane na ogólne wzmocnienie wdrażania prawa wspólnotowego poprzez działania o charakterze bardziej prewencyjnym, w połączeniu z nadzorem od najwcześniejszych etapów prowadzonym wraz z państwami członkowskimi w celu ułatwienia właściwej transpozycji kluczowych dyrektyw oraz zaleca, by Parlament Europejski został odpowiednio zaangażowany w te inicjatywy;

28.

uznaje, że Komisja w trakcie monitorowania stosowania przez państwa członkowskie prawa wspólnotowego powinna zobowiązać, a nie jedynie wezwać państwa członkowskie do sporządzenia tabel korelacji oraz tabel przedstawiających stan transpozycji, zwłaszcza w celu sprawdzenia procesu transpozycji dyrektyw w każdym z państw; wyraża opinię, że w tym celu Komisja powinna wezwać państwa członkowskie do przyjęcia wspólnej metodologii referencyjnej;

29.

uważa, że nacisk, jaki kładzie się na znaczenie ocen skutków nie powinien doprowadzić do sytuacji wewnątrz Komisji, w której środki przeznaczone na monitorowanie właściwej transpozycji prawa wspólnotowego i na rozpatrywanie przypadków naruszenia zostałyby przesunięte na dokonywanie ocen skutków; podkreśla konieczność zwiększenia środków przeznaczonych na skuteczną kontrolę stosowania prawa wspólnotowego;

30.

ubolewa nad praktyką określaną mianem „pozłacania”, stosowaną przez państwa członkowskie, i wzywa Komisję do zbadania możliwości podjęcia dalszych działań w celu zapobiegania tej praktyce, w tym uprawnienie obywateli do wnoszenia bezpośrednich skarg; wzywa do dokonywania uzupełniających ocen skutków zawierających analizę sposobu wdrażania decyzji w państwach członkowskich oraz na szczeblu lokalnym; popiera stosowanie w większym stopniu, gdzie jest to stosowne, rozporządzeń;

31.

przypomina o znaczeniu rozsądnego korzystania z klauzul wygaśnięcia dla zapewnienia stosowności prawodawstwa;

32.

nalega, aby podczas składania wniosku legislacyjnego Komisja unikała niejasnych i zbędnych wyrażeń, a używała raczej języka prostego i zrozumiałego, jednocześnie zachowując precyzję terminologii i pewność prawną; uważa zwłaszcza, że należy zaprzestać praktyki stosowania niezrozumiałych skrótów oraz nadmiaru niepotrzebnych punktów preambuły; zachęca wszystkie szczeble administracji rządowej do używania w miarę możliwości jasnego języka, łatwo zrozumiałego dla obywateli;

33.

wzywa Komisję, aby pracując nad lepszym stanowieniem prawa, zadbała o spójność, słuszność, przejrzystość i zrozumiałość nowych regulacji i zasad ich wdrażania dla wszystkich zainteresowanych podmiotów i odbiorców;

34.

wzywa Komisję do wcześniejszego przygotowywania, w przypadku rozporządzeń, wytycznych dotyczących ich wdrażania, na użytek państw członkowskich, władz regionalnych i lokalnych oraz wyspecjalizowanych agencji;

35.

mocno podkreśla, że lepsze stanowienie prawa musi zawsze oznaczać pełne włączenie Parlamentu zarówno do debaty międzyinstytucjonalnej i — jako współprawodawcy — do przyjęcia aktów prawnych wchodzących w zakres takiego procesu; podkreśla także, że Parlament ma zawsze możliwość oceny adekwatności obranych instrumentów prawnych (rozporządzeń, dyrektyw lub decyzji) lub oceny, czy zastosowanie alternatywnych metod stanowienia prawa nie byłoby korzystniejsze;

36.

zachęca Komisję do zbadania rozwiązań alternatywnych dla prawodawstwa zmierzających do poprawy funkcjonowania rynku wewnętrznego, z uwzględnieniem samoregulacji oraz wzajemnego uznawania przepisów krajowych, podkreślając, że nie powinno to utrudniać demokratycznej kontroli ze strony Parlamentu Europejskiego oraz parlamentów państw członkowskich; podkreśla, że regulację wspólnotową należy postrzegać w kontekście międzynarodowej konkurencji i rynków światowych;

37.

uznaje, że nowe zasady komitologii, które wzmacniają kontrolę Parlamentu i Rady nad uprawnieniami wykonawczymi Komisji stanowią dalszy sposób upraszczania prawodawstwa Wspólnoty, jako że pozwalają na przekazanie Komisji szerokiego zakresu uprawnień wykonawczych w zakresie elementów innych niż istotne i szczegółów technicznych i w ten sposób pozwalają na skoncentrowanie działań legislacyjnych Parlamentu i Rady na bardziej istotnych przepisach;

38.

przyjmuje z zadowoleniem konkluzje wiosennego szczytu Rady Europejskiej w 2007 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa, a w szczególności decyzję o zmniejszeniu wynikających z prawa Wspólnoty obciążeń administracyjnych dla małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) o 25 % do 2012 r.; uważa, że cel ten zaowocuje tworzeniem lepiej przemyślanego, skuteczniejszego i bardziej nakierowanego na odbiorcę prawa, co zmniejszy tym samym niepotrzebne obciążenie MŚP, nie obniżając równocześnie standardów obecnego prawa; popiera w szczególności decyzję Rady w sprawie zwrócenia się do państw członkowskich o ustanowienie do 2008 r. celów krajowych i wnosi, aby Komisja i państwa członkowskie określiły jednorodne mechanizmy monitoringu, tak aby umożliwić skuteczną realizację tych procesów w państwach członkowskich na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym;

39.

zwraca się do Komisji o coroczne przedstawianie swoich dokonań i planów osiągnięcia zapowiedzianych celów dotyczących zmniejszenia obciążeń administracyjnych;

40.

wzywa Komisję do przygotowania, we współpracy z Radą i z Parlamentem Europejskim, reformy instytucjonalnej Wspólnoty, która przyczyni się do większych oszczędności finansowych oraz ułatwi współpracę nad tworzeniem lepszego i lepiej przemyślanego prawa;

41.

wzywa Komisję do uwzględnienia w dalszych pracach nad lepszym stanowieniem prawa wyników zleconego przez Komisję Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności Parlamentu Europejskiego badania dotyczącego procesu uproszczenia „Upraszczanie polityki środowiskowej UE” (10);

42.

wyraża zaniepokojenie wynikami różnych niezależnych badań (11), według których dyrekcje generalne nie w pełni stosują wytyczne Komisji dotyczące oceny skutków, nacisk położono na ocenę i określenie ilościowe skutków gospodarczych ze szkodą dla skutków środowiskowych, społecznych i międzynarodowych, koszty legislacyjne ocenia się w dużo większym stopniu niż korzyści, a zagadnienia krótkoterminowe przyćmiły zagadnienia długoterminowe; z zadowoleniem przyjmuje plany Komisji dotyczące utworzenia rady ds. oceny skutków oraz wprowadzenia oceny zewnętrznej systemu oceny skutków Komisji, co powinno ostatecznie pomóc w usunięciu wymienionych wyżej niedoskonałości;

43.

popiera wniosek płynący z badania zatytułowanego „Upraszczanie polityki środowiskowej UE”, zgodnie z którym oceny skutków mogą odegrać podstawową rolę w procesie lepszego stanowienia prawa oraz że jakość niektórych ocen wymaga poprawy; domaga się, aby Komisja dołożyła starań w kierunku:

uznaje, że oceny skutków mogą również odegrać podstawową rolę w przypadku poprawek zgłaszanych przez Parlament Europejski lub Radę mogących wiązać się z poważnymi konsekwencjami;

44.

wzywa Komisję do dalszego wspierania wymiany informacji na temat najlepszych praktyk w zakresie upraszczania polityki środowiskowej UE w państwach członkowskich, takich jak:

45.

wzywa państwa członkowskie do tworzenia i wdrażania mechanizmów konsultacji z władzami regionalnymi i lokalnymi w trakcie procesu legislacyjnego, do uwzględniania ich stanowiska podczas negocjacji na szczeblu ministerialnym oraz do zwiększenia ich roli w procesie transpozycji i wdrażania prawodawstwa UE;

46.

wzywa Komisję do ścisłej współpracy ze wszystkimi organami państw członkowskich odpowiedzialnymi za proces przenoszenia przepisów unijnych na grunt krajowy, zalecając jej zarazem organizowanie również na szczeblu lokalnym seminariów poświęconych transpozycji przepisów UE do prawa krajowego, tak aby odpowiednie informacje w prosty i zrozumiały sposób dotarły bezpośrednio do zainteresowanych podmiotów;

47.

wzywa państwa członkowskie do opracowywania i wdrażania koniecznych, skutecznych i jasnych procedur lepszej współpracy między rządami regionalnymi i centralnymi z myślą o usprawnieniu procesu transpozycji, a także do uznania wzrastającej roli regionów posiadających uprawnienia legislacyjne;

48.

zachęca władze państw członkowskich do opracowania oficjalnych strategii transpozycji w celu jasnego określenia ról i zadań władz regionalnych i krajowych z myślą o lepszej i szybszej transpozycji;

49.

zachęca Komisję, aby w miarę możliwości publikowała wytyczne dotyczące transpozycji dyrektyw równocześnie z samymi dyrektywami, dzięki czemu władze krajowe i regionalne mogłyby zapoznać się z nimi przed rozpoczęciem procesu transpozycji i możliwa byłaby prawidłowa i terminowa transpozycja w państwach członkowskich;

50.

wzywa Komisję do przyspieszenia tworzenia wyczerpującej i ogólnie dostępnej bazy danych zawierającej krajowe przepisy wykonawcze, w tym w odpowiednich przypadkach różnice regionalne;

51.

jest zdania, że lepsze stanowienie prawa nie powinno prowadzić do obniżenia standardów środowiskowych, społecznych i jakościowych;

52.

wzywa państwa członkowskie, aby przenosząc przepisy prawne UE na grunt krajowy, nie nakładały na osoby fizyczne i prawne obowiązków wykraczających poza ramy transponowanych przepisów i tworzących zbyteczne obciążenia administracyjne, szczególnie dla MŚP, które są siłą napędową trwałego rozwoju regionów europejskich;

53.

zwraca się do Komisji o lepsze informowanie o transpozycji i postępowaniach w sprawie naruszenia przepisów wspólnotowych oraz o publikowanie tych informacji i zapewnienie łatwego dostępu do nich na stronie internetowej Komisji;

54.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz parlamentom i rządom państw członkowskich.

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 października 2000 r. w sprawie sprawozdań Komisji złożonych Radzie Europejskiej, zatytułowanych „Lepsze stanowienie prawa 1998 — Wspólna odpowiedzialność (1998)” oraz „Lepsze stanowienie prawa 1999” (1),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 29 listopada 2001 r. w sprawie białej księgi Komisji w sprawie europejskiego zarządzania (2),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 kwietnia 2003 r. w sprawie sprawozdań Komisji złożonych Radzie Europejskiej, zatytułowanych „Lepsze stanowienie prawa 2000” oraz „Lepsze stanowienie prawa 2001” (3),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 lutego 2004 r. w sprawie sprawozdania Komisji zatytułowanego „Lepsze stanowienie prawa 2002” (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 marca 2004 r. w sprawie komunikatu Komisji w sprawie uproszczenia i usprawnienia regulacyjnej działalności Wspólnoty (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 kwietnia 2004 r. w sprawie oceny wpływu prawodawstwa Wspólnoty i procedur konsultacyjnych (6),

—

uwzględniając komunikat Komisji dla Rady i Parlamentu Europejskiego zatytułowany „Poprawa otoczenia regulacyjnego w dziedzinie wzrostu gospodarczego i zatrudnienia w Unii Europejskiej” (COM(2005) 0097),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 maja 2006 r. w sprawie strategii uproszczenia otoczenia regulacyjnego (7),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 maja 2006 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa 2004 r.: stosowanie zasady pomocniczości — 12 sprawozdanie roczne (8),

—

uwzględniając rezolucję z dnia 16 maja 2006 r. w sprawie wyników przeglądu wniosków legislacyjnych nierozpatrzonych przez prawodawcę (9),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji — „Lepsze stanowienie prawa 2005” na mocy art. 9 Protokołu w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności (13. sprawozdanie) (COM(2006)0289),

—

uwzględniając dokument roboczy Komisji zatytułowany „Pomiar kosztów administracyjnych oraz redukcja obciążeń administracyjnych w Unii Europejskiej” (COM(2006)0691),

—

uwzględniając komunikat Komisji dla Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów, zatytułowany „Program działań na rzecz zmniejszenia obciążeń administracyjnych w Unii Europejskiej” (COM(2007)0023),

—

uwzględniając komunikat Komisji dla Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów, zatytułowany „Strategiczny przegląd procesu lepszego stanowienia prawa w Unii Europejskiej” (COM(2006)0689),

—

uwzględniając art. 45 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinię Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A6-0280/2007),

A.

mając na uwadze, że powodzenie w osiągnięciu celu lepszego stanowienia prawa stanowi jeden z głównych priorytetów UE, gdyż zmaksymalizowanie korzyści płynących z nowoczesnej, racjonalnej i efektywnej legislacji przy zminimalizowaniu jej kosztów zapewniłoby najwyższy poziom wydajności, rozwoju i docelowo zatrudnienia w całej Europie,

B.

mając na uwadze, że zasada pomocniczości odgrywa ważną rolę w tworzeniu mandatu wspólnotowego prawodawstwa i podjęciu decyzji o przyjmowaniu przepisów prawnych na szczeblu UE, okazując się tym samym istotnym elementem kontroli rozdziału władzy między UE a państwami członkowskimi oraz przydatnym narzędziem umożliwienia państwom członkowskim przyjęcia kompetencji prawodawczych,

C.

mając na uwadze, że pełne poszanowanie zasady proporcjonalności stanowi oczywistą konieczność zarówno w przypadku prawodawstwa europejskiego, jak i krajowego w celu poprawy pewności prawnej,

D.

mając na uwadze, że Trybunał Sprawiedliwości sprawuje kontrolę nad stosowaniem zasad pomocniczości i proporcjonalności,

E.

mając na uwadze, że prawodawstwo europejskie — będąc często wynikiem trudnych kompromisów politycznych — może być niewystarczająco jasne, a państwa członkowskie mogą nie być w stanie prawidłowo je wdrażać lub też być temu niechętne,

F.

mając na uwadze, że na reputację i efektywność prawodawstwa europejskiego mają wpływ zbędne i niewspółmierne obciążenia administracyjne nakładane często na obywateli i przedsiębiorstwa na mocy przepisów UE,

G.

mając na uwadze, że zmniejszenie o 25 % zbędnych obciążeń administracyjnych mogłoby dać istotny impuls na rzecz wzrostu europejskiego PKB, dając tym samym cenny wkład w realizację celów lizbońskich,

H.

mając na uwadze, że zbędne obciążenia administracyjne wynikające z prawodawstwa europejskiego podważają efektywność i wiarygodność prawodawstwa europejskiego,

I.

mając na uwadze, że prawodawstwo europejskie powinno ułatwiać obywatelom i przedsiębiorcom jak najpełniejsze korzystanie z rynku wewnętrznego, nie obciążając ich wysokimi kosztami, których można by uniknąć,

J.

mając na uwadze, że usprawnianie dorobku wspólnotowego poprzez upraszczanie i zmniejszanie zbędnych obciążeń administracyjnych nie powinno odbywać się kosztem pewności i ochrony prawnej dostępnej w ramach prawodawstwa europejskiego,

1.

zgadza się, że środowisko regulacyjne, w którym funkcjonują przedsiębiorstwa jest czynnikiem warunkującym ich konkurencyjność, trwały wzrost i poziom zatrudnienia oraz że zagwarantowanie przejrzystości, skuteczności i wysokiej jakości obecnego i przyszłego środowiska regulacyjnego powinno być ważnym celem polityki UE;

2.

uważa, że zła jakość regulacyjna w państwach członkowskich i na szczeblu Wspólnoty osłabia praworządność i oddala obywateli od instytucji;

3.

w pełni popiera wszystkie wysiłki Komisji na rzecz promowania ogólnej poprawy efektywności i wdrażania prawa wspólnotowego przy pomocy wszystkich odpowiednich inicjatyw;

4.

z zadowoleniem przyjmuje powodzenie portalu internetowego „Twój głos w Europie” i zachęca Komisję do opracowania dalszych skutecznych sposobów zasięgania opinii zainteresowanych stron w sprawie każdego aspektu wniosku legislacyjnego, łącznie z oceną wpływu, przed wystąpieniem z tym wnioskiem;

5.

podkreśla znaczenie właściwych i niezależnych ocen wpływu opartych na szeroko zakrojonych konsultacjach z zainteresowanymi stronami i wzywa Komisję do dostarczenia wystarczającej liczby scenariuszy i opcji politycznych (w tym ewentualnie opcji „niepodejmowania działania”) stanowiących podstawę oszczędnych i trwałych rozwiązań;

6.

z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie Komisji do poprawy przejrzystości i odpowiedzialności w odniesieniu do jej grup ekspertów oraz do stworzenia wykazu aktualnych przypadków samoregulacji i współregulacji w UE;

7.

podkreśla znaczenie stałego monitorowania przez wspólnotowe instytucje i państwa członkowskie — za pośrednictwem władz regionalnych i lokalnych oraz na centralnym szczeblu ministerialnym — stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności;

8.

z zadowoleniem przyjmuje program działań Komisji na rzecz obliczenia kosztów administracyjnych dla przedsiębiorstw w Europie i obniżki o 25 % zbędnych i nieproporcjonalnych obciążeń administracyjnych do 2012 r.;

9.

odnotowuje fakt, że strategia na rzecz tej obniżki o 25 % odnosi się do zbędnych obciążeń administracyjnych dla przedsiębiorstw, nie może zatem być uznana za zniesienie uregulowań prawnych, ani prowadzić do zmiany celów politycznych i poziomu ambicji określonego we wspólnotowych tekstach prawnych; wzywa Komisję do dopilnowania, żeby obniżka zbędnych obciążeń administracyjnych wynikających z regulacji nie odbywała się kosztem pierwotnych celów tych regulacji;

10.

popiera wniosek, zgodnie z którym musi to być wspólny cel, który może zostać osiągnięty tylko w oparciu o wspólne wysiłki państw członkowskich i instytucji europejskich;

11.

podkreśla w szczególności, że efektywną strategię na rzecz obniżki zbędnych obciążeń administracyjnych w Europie musi wdrażać zarówno Komisja — w zakresie zbędnych obciążeń administracyjnych wynikających europejskich rozporządzeń i dyrektyw, jak i państwa członkowskie — jeśli takie obciążenia wynikają z ustawodawstwa krajowego; wzywa Komisję do podjęcia inicjatywy i nieuzależniania działań na rzecz obniżki zbędnych obciążeń administracyjnych na szczeblu UE od działań podejmowanych przez państwa członkowskie na szczeblu krajowym na rzecz obniżki zbędnych obciążeń administracyjnych wynikających z prawodawstwa krajowego;

12.

z zadowoleniem uznaje za praktyczne i skuteczne podejście wskazanie przez Komisję trzynastu obszarów priorytetowych, w których należy dokonać pomiaru kosztów administracyjnych i obniżyć zbędne obciążenia administracyjne, wzywa jednak Komisję w dłuższej perspektywie do dokonania pomiaru kosztów administracyjnych i obniżki zbędnych obciążeń administracyjnych poza obszarami priorytetowymi; uważa, że można to zrobić m.in. w trakcie dokonywania oceny przewidzianej w odpowiednich regulacjach europejskich;

13.

wyraża duże zaniepokojenie faktem, że w komunikacie Komisji (COM(2007)0023) (w załączniku I) proponuje się ograniczyć zasięg programu działań do obowiązków przedsiębiorstw; uważa jednakże, że strategia na rzecz rozwoju i zatrudnienia wymaga, aby program działań obejmował wszelkie obciążenia administracyjne;

14.

podkreśla znaczenie zaangażowania zainteresowanych podmiotów we wskazanie wniosków legislacyjnych powodujących zbędne obciążenia administracyjne oraz zdefiniowanie środków na rzecz ograniczenia takich obciążeń; wzywa Komisję do nawiązania dialogu — w obrębie wszystkich dyrekcji generalnych Komisji — z zainteresowanymi podmiotami europejskimi, dotyczącego zarówno tych trzynastu obszarów priorytetowych, jak i wskazania nowych obszarów priorytetowych;

15.

podkreśla, że obniżka o 25 % zbędnych obciążeń administracyjnych musi w sposób realistyczny odzwierciedlać faktyczną obniżkę obciążeń; podkreśla zatem znaczenie wstępnej miary odniesienia i definicji docelowej obniżki o 25 % jako celu netto, tak aby dodatkowe zbędne obciążenia administracyjne wynikające z nowych regulacji europejskich uwzględnić w ocenie końcowej w 2012 r. w celu stwierdzenia, czy zbędne obciążenia administracyjne w UE obniżono o jedną czwartą;

16.

popiera wniosek Komisji dotyczący ustanowienia progów mających zastosowanie do wszelkich wymogów informacyjnych, ograniczając je w miarę możliwości w przypadku MŚP;

17.

podkreśla, że wszystkie Dyrekcje Generalne Komisji muszą zaangażować się w obniżkę zbędnych obciążeń administracyjnych; podkreśla, że przy pomocy wstępnej miary odniesienia wszystkim Dyrekcjom Generalnym należy uświadomić generowane przez nie zbędne obciążenia administracyjne oraz konieczność wprowadzenia dla każdej Dyrekcji Generalnej docelowej wysokości obniżki na podstawie tej miary odniesienia;

18.

wzywa Komisję do publikowania co roku środków przyjętych oraz środków planowanych na rzecz obniżki zbędnych obciążeń administracyjnych w UE, wzrostu obciążeń administracyjnych w UE wynikających z nowych regulacji oraz przewidywanego procentowego wkładu netto tych środków w osiągnięcie do 2012 r. docelowej obniżki w wysokości 25 %;

19.

z zadowoleniem przyjmuje zamiar Komisji — po zakończeniu w 2008 r. oceny zbędnych obciążeń administracyjnych — znacznego przyczynienia się do obniżki zbędnych obciążeń administracyjnych w krótkiej perspektywie poprzez tzw. „szybkie działania” w przypadku najbardziej oczywistych zbędnych obciążeń administracyjnych; wzywa Komisję do wskazania — w oparciu o doświadczenia państw członkowskich, które zastosowały już miary odniesienia — dalszych obszarów, w których można osiągnąć proste obniżki zbędnych obciążeń administracyjnych i do zaproponowania docelowych wartości obniżek;

20.

popiera wysiłki Komisji na rzecz sporządzenia wykazu zbędnych obciążeń administracyjnych wynikających z nowego prawodawstwa europejskiego przy pomocy włączenia standardowej metody kosztów (SCM) do procedury oceny wpływu; uważa, że w zebraniu informacji potrzebnych do zastosowania standartowego modelu kosztów niezbędna jest pomoc zainteresowanych stron; podkreśla fakt, że jakość oceny wpływu musi podlegać kontroli organu opracowującego analizy skutków aktów prawnych (IAB), sprawowanej przy pomocy ogólnie dostępnych opinii;

21.

podkreśla, że Parlament nie będzie rozpatrywał żadnego wniosku legislacyjnego Komisji, o ile nie będzie mu towarzyszyła ocena oddziaływania, którą poddano niezależnej kontroli, zawierająca ocenę występowania zbędnych obciążeń administracyjnych wykonaną przy pomocy standardowej metody kosztów;

22.

uważa, że wartość dodana procedur oceny oddziaływania organu opracowującego analizy skutków aktów prawnych (IAB) powinna zostać poddana ocenie przed końcem 2008 r.; wzywa Komisję do opracowania w tym celu wskaźników w oparciu o doświadczenie organizacji międzynarodowych i państw członkowskich;

23.

proponuje, aby środki uwolnione niedawno w budżecie UE z przeznaczeniem na projekt pilotażowy na rzecz zminimalizowania obciążeń administracyjnych zostały wykorzystane na powołanie niezależnego panelu ekspertów mającego za zadanie sprawowanie kontroli nad jakością opinii dostarczanych przez IAB przy pomocy wyrywkowych inspekcji, zwłaszcza w przypadku sporządzania wykazu zbędnych obciążeń administracyjnych oraz w celu nadzorowania wdrażania europejskiego programu działań na rzecz obniżki obciążeń administracyjnych;

24.

podkreśla znaczenie wprowadzenia wyraźnego rozróżnienia przypadków przestarzałych, niepotrzebnych lub narzucających zbyt wiele norm zobowiązań informacyjnych oraz przypadków, gdzie z powodów związanych z ochroną zdrowia publicznego, zdrowia, bezpieczeństwa, jakości pracy i praw pracowniczych oraz środowiska lub finansowych interesów Wspólnoty, zobowiązania informacyjne pozostają konieczne;

25.

odnotowuje konieczność szybszego przyjęcia przez Radę i Parlament uproszczonych wniosków, podkreśla zatem fakt zawarcia w dniu 16 grudnia 2003 r. międzyinstytucjonalnego porozumienia w sprawie lepszego stanowienia prawa (10) w zakresie zmiany metod pracy Rady i Parlamentu, na przykład poprzez powołanie struktur ad hoc, mających za zadanie konkretnie uproszczenie prawodawstwa;

26.

proponuje, aby równocześnie z programem działań na rzecz obniżki zbędnych obciążeń administracyjnych Komisja przeprowadziła badanie w celu:

27.

nalega, by Komisja i państwa członkowskie rozpatrzyły przypadki, w których wymagane są często różne strony w celu dostarczenia takich samych informacji oraz do położenia kresu powielaniu się informacji;

28.

wzywa państwa członkowskie do zwiększenia wysiłków w celu zmniejszenia obciążenia wynikającego z czysto krajowego prawodawstwa;

29.

wzywa również państwa członkowskie do zastąpienia wydawania drukowanych informacji informacjami publikowanymi w formie elektronicznej oraz w Internecie, z wykorzystaniem inteligentnych portali internetowych, w przypadkach, w których jest to możliwe;

30.

zobowiązuje Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich.

—

uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne w sprawie lepszego stanowienia prawa, podpisane dnia 16 grudnia 2003 r. (1),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 października 2000 r. w sprawie sprawozdań Komisji dla Rady Europejskiej zatytułowanych „Lepsze stanowienie prawa 1998 — wspólna odpowiedzialność” oraz „Lepsze stanowienie prawa 1999” (2),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 29 listopada 2001 r. w sprawie białej księgi Komisji na temat sprawowania rządów w Europie (3),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 kwietnia 2003 r. w sprawie sprawozdań Komisji dla Rady Europejskiej zatytułowanych „Lepsze stanowienie prawa 2000” oraz „Lepsze stanowienie prawa 2001” (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 lutego 2004 r. w sprawie sprawozdania Komisji zatytułowanego „Lepsze stanowienie prawa 2002” (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 marca 2004 r. w sprawie komunikatu Komisji w sprawie uproszczenia i usprawnienia regulacyjnej działalności Wspólnoty (6),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 kwietnia 2004 r. w sprawie oceny oddziaływania prawodawstwa wspólnotowego oraz procedur konsultacji (7),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 maja 2006 r. w sprawie strategii uproszczenia otoczenia regulacyjnego (8),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 maja 2006 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa 2004 r.: stosowanie zasady pomocniczości — 12. sprawozdanie roczne (9),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 maja 2006 r. w sprawie wyników przeglądu wniosków legislacyjnych nierozpatrzonych przez prawodawcę (10),

—

uwzględniając dokument roboczy Komisji z dnia 14 listopada 2006 r. zatytłowany „Pierwsze sprawozdanie z realizacji strategii uproszczenia otoczenia regulacyjnego” (COM(2006)0690),

—

uwzględniając art. 45 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinię Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0271/2007),

A.

mając na uwadze systematyczne zaangażowanie Komisji, Rady i Parlamentu Europejskiego na rzecz określenia, wdrożenia i usprawnienia zastosowania narzędzi uproszczenia prawodawstwa,

B.

mając na uwadze, że uproszczenie otoczenia regulacyjnego w celu zagwarantowania jasności, skuteczności i jakości prawodawstwa są niezbędnym warunkiem osiągnięcia celu „lepszego stanowienia prawa”, które z kolei stanowi działanie priorytetowe Unii Europejskiej zmierzające do zapewnienia dużego wzrostu gospodarczego i zatrudnienia,

C.

mając na uwadze, że jednym z głównych osiągnięć uproszczenia jest jego stopniowe rozszerzenie na wszystkie obszary regulacyjne Unii Europejskiej,

D.

mając na uwadze zobowiązania i cele określone w porozumieniu międzyinstytucjonalnym w sprawie lepszego stanowienia prawa, zwłaszcza zaś zobowiązania i cele, które zmierzają do uproszczenia i ograniczenia objętości prawodawstwa wspólnotowego, oraz te, które wiążą się z oddziaływaniem prawodawstwa wspólnotowego w państwach członkowskich,

E.

mając na uwadze, że wyżej wymieniony dokument roboczy Komisji stanowi uzupełnienie i umożliwia wdrożenie komunikatu Komisji z dnia 25 października 2005 r. zatytułowanego: „Realizacja wspólnotowego programu lizbońskiego: Strategia w zakresie uproszczenia otoczenia regulacyjnego” (COM (2005)0535),

F.

mając na uwadze, że wyżej wymieniony dokument roboczy zawiera nowy bieżący program uproszczenia na lata 2006-2009, w którym przedstawiono środki uproszczenia formy, obejmujące 43 przekształcenia, 12 kodyfikacji oraz 8 uchyleń, jak również 46 innych środków uproszczenia treści, ogólnie określonych jako przypadki „zmiany”,

G.

mając na uwadze, że do wszystkich wymienionych wyżej środków uproszczenia dodano około 500 nowych inicjatyw legislacyjnych (w tym około 200 w samym roku 2007) ujętych w odrębnym bieżącym programie uproszczenia dotyczącym kodyfikacji,

H.

mając na uwadze, że Komisja precyzuje, że program kodyfikacji ma wciąż charakter orientacyjny, gdyż jego realizacja jest uzależniona od dostępności wszystkich wersji językowych aktów przeznaczonych do kodyfikacji, oraz że według niej proces kodyfikacji należy odłożyć w przypadku przewidywanych nowelizacji wspomnianych aktów, w wyniku czego, zdaniem Komisji, kolejność przedstawiania aktów w bieżącym programie uproszczenia może ulec zmianie w świetle tych dwóch czynników,

I.

mając na uwadze, że w wyżej wymienionym dokumencie roboczym Komisja proponuje utrwalić zwyczaj zamieszczania w formułowanych wnioskach wstępnego streszczenia w celu lepszego wyjaśnienia celów uproszczenia,

J.

mając na uwadze, że czynniki powodzenia inicjatyw dotyczących uproszczenia opierają się na solidnym zbiorze metodologii, udoskonalonym dzięki konsultacji ze wszystkimi zainteresowanymi podmiotami oraz dzięki opracowaniu analiz sektorowych, ścisłej współpracy Komisji, Parlamentu Europejskiego i Rady, jak również szerszemu wykorzystaniu samoregulacji i współregulacji,

K.

mając na uwadze, że uproszczeniu na szczeblu europejskim winno towarzyszyć odpowiednie uproszczenie na szczeblu krajowym w celu zapewnienia, aby korzyści wynikające z uproszczenia wspólnotowego nie zostały zaprzepaszczone wskutek uregulowań krajowych lub przeszkód natury technicznej,

1.

wzywa Komisje do położenia większego nacisku na wdrożenie, egzekwowanie i ocenę prawodawstwa wspólnotowego, jako zasadniczej części procesu lepszego stanowienia prawa;

2.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, iż po raz pierwszy inicjatywy dotyczące uproszczenia ujęto w programie działalności legislacyjnej i prac Komisji na rok 2007, wskazując tym samym na politycznie priorytetowe znaczenie, jakie należy przypisywać strategii uproszczenia;

3.

zwraca się do Komisji, by od tej pory do określonej części programu działalności legislacyjnej i prac systematycznie włączała inicjatywy dotyczące uproszczenia, by jednocześnie określała priorytetowe znaczenie przypisywane poszczególnym inicjatywom dotyczącym uproszczenia i aby w tym celu wnioski dotyczące uproszczenia określała już w rocznej strategii politycznej na początku rocznego procesu planowania legislacyjnego, oraz by unikała zwiększania liczby dokumentów zawierających wykazy inicjatyw dotyczących uproszczenia, w celu uzyskania możliwie dokładnych ram odniesienia;

4.

proponuje, aby podobnie jak w przypadku kodyfikacji dorobku prawnego Wspólnoty (11), Parlament, Komisja i Rada zawarły porozumienie międzyinstytucjonalne w sprawie szybszej metody pracy nad wszelkimi środkami służącymi uproszczeniu;

5.

przychylnie odnosi się do starań Komisji zmierzających do wzmożenia działalności kodyfikacyjnej dotyczącej wspólnotowego dorobku prawnego, jako elementarnego i podstawowego sposobu uproszczenia otoczenia regulacyjnego;

6.

wzywa Komisję do jak najszybszego rozwiązania trudności związanych z przekładem i niedopuszczenia do tego, by przedstawianie nowych wniosków legislacyjnych wywierało negatywny wpływ na inicjatywy dotyczące kodyfikacji, utrudniając cały proces uproszczenia; nalega, by działania Komisji były spójne oraz by w związku z powyższym w programie działalności legislacyjnej i prac Komisja nie określała projektów kodyfikacji w dziedzinach, w których planuje przedstawić wnioski legislacyjne dotyczące treści;

7.

proponuje Komisji, by ostatecznie uznała przekształcenie za zwykłą technikę legislacyjną w celu umożliwienia — w przypadku każdej inicjatywy — korzystania z pełnej wersji tekstu, również w przypadku określonych zmian, z wyraźnie oznaczonymi częściami nowymi oraz częściami niezmienionymi, co zwiększyłoby czytelność i przejrzystość prawodawstwa wspólnotowego;

8.

wzywa ponadto Komisję, by pamiętała, że w przypadku gdy przekształcenie nie byłoby możliwe, kodyfikacja otoczenia regulacyjnego powinna stanowić zwykłą technikę legislacyjną, która należy przeprowadzić w ciągu sześciu miesięcy; utrzymuje, że zgodnie z wyżej wymienionym porozumieniem międzyinstytucjonalnym Parlament, wspólnie z Radą i Komisją przy zapewnieniu niezbędnego udziału zainteresowanych stron, mógłby utworzyć specjalne struktury ad hoc w celu promowania uproszczenia;

9.

z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie podjęte przez Komisję do opracowania solidnych podstaw metodologicznych prac nad uproszczeniem; w tym celu wzywa Komisję, by kładła nacisk na konsultacje z zainteresowanymi stronami, na przykład rozszerzając na inne sektory inicjatywy ogłoszone w październiku 2005 r. w dziedzinie rolnictwa i rybołówstwa oraz wzmacniając środki, które planuje przedsięwziąć w tym zakresie w dziedzinie prawa spółek i praw autorskich; zachęca Komisję do zwiększenia liczby analiz sektorowych oraz pomiarów obciążeń administracyjnych wynikających z obowiązującego prawodawstwa wspólnotowego;

10.

podkreśla podstawowe znaczenie współpracy między instytucjami wspólnotowymi jako niezbędnego warunku powodzenia wszelkiej strategii uproszczenia; odnotowuje w tym zakresie wyraźny przejaw dobrej woli ze strony Parlamentu Europejskiego w postaci zmian Regulaminu, których celem jest, odpowiednio, usprawnienie procedury przyjmowania kodyfikacji oraz wprowadzenie procedury legislacyjnej ad hoc w przypadku przekształceń;

11.

ponownie podkreśla, że tradycyjne instrumenty legislacyjne powinny nadal być normalnie stosowane w celu osiągnięcia celów wyznaczonych przez traktaty; uważa, że współregulacja i samoregulacja mogą korzystnie uzupełniać lub zastępować środki legislacyjne tam, gdzie praktyki te przynoszą poprawę o zasięgu równoważnym lub szerszym niż pozwala zrealizować prawodawstwo; podkreśla, że stosowanie alternatywnych sposobów regulacji powinno zawsze dokonywać się w zgodzie z międzyinstytucjonalnym porozumieniem w sprawie lepszego stanowienia prawa; przypomina, że Komisja winna określić warunki i ograniczenia obowiązujące strony w przypadku stosowania powyższych praktyk oraz że powinny one być stosowane wyłącznie pod kontrolą Komisji oraz z zachowaniem prawa Parlamentu Europejskiego do sprzeciwu wobec ich zastosowania;

12.

zwraca się do Komisji, by dołożyła wszelkich starań, by nie dopuścić do zaprzepaszczenia na szczeblu krajowym wskutek uregulowań wewnętrznych lub przeszkód natury technicznej procesu wspieranego na szczeblu europejskim, mającego na celu uproszczenie przepisów i ogólną poprawę ich jakości; zwraca się do Komisji, by kierowała tym procesem oraz monitorowała go również na szczeblu krajowym, pełniąc na przykład rolę ośrodka gromadzenia i rozpowszechniania najlepszych praktyk opracowanych w Unii Europejskiej i w państwach członkowskich, jak również reagując na wskazówki zainteresowanych stron;

13.

podkreśla, że okresowe i dokładne oceny wpływu odgrywają kluczową rolę w procesie uproszczenia oraz że oceny takie powinny być uwzględniane przez Radę i Parlament podczas składania poprawek do wniosków w trakcie procesu legislacyjnego;

14.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich.

—

uwzględniając traktat WE, a w szczególności jego art. 211, 230 i 249,

—

uwzględniając art. 45 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinie Komisji Spraw Konstytucyjnych, Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz Komisji Kultury i Edukacji (A6-0259/2007),

A.

mając na uwadze, że pojęcie „miękkiego prawa”(soft law), oparte na wspólnej praktyce, jest niejednoznaczne i niebezpieczne oraz że nie powinno być stosowane w dokumentach instytucji Wspólnoty,

B.

mając na uwadze, że nie należy akceptować ani uznawać rozróżnienia na dura lex i mollis lex, które to rozróżnienie jest bezzasadne pod względem pojęciowym,

C.

mając na uwadze, że tak zwane akty „prawa miękkiego”, takie jak zalecenia, zielone i białe księgi czy konkluzje Rady, nie mają doniosłości prawnej ani mocy wiążącej,

D.

mając na uwadze, że „prawo miękkie” nie zapewnia pełnej ochrony prawnej,

E.

mając na uwadze, że częste uciekanie się do instrumentów „prawa miękkiego” oznaczałoby przesunięcie jedynego w swoim rodzaju modelu Wspólnoty w stronę tradycyjnej organizacji międzynarodowej,

F.

mając na uwadze, że trwa debata nad sposobem zwiększenia skuteczności Unii Europejskiej w roli prawodawcy w odniesieniu zarówno do „prawa miękkiego”, jak i instrumentów prawnie wiążących,

G.

mając na uwadze, że w sprawie Van Gend en Loos Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich stwierdził, że traktat „był czymś więcej niż tylko umową ustanawiającą wzajemne zobowiązania umawiających się państw. (...) Wspólnota stanowi nowy porządek prawny w prawie międzynarodowym, na rzecz którego państwa ograniczyły, jakkolwiek tylko w wąskich dziedzinach, swoje prawa suwerenne, i którego normy znajdują zastosowanie nie tylko do państw członkowskich, ale i pochodzących z nich jednostek; (...) w związku z tym prawo wspólnotowe (...) nie tylko nakłada na jednostki zobowiązania, lecz może również być źródłem uprawnień stanowiących element statusu prawnego tych jednostek; (...) nie muszą to być uprawnienia nadane wprost w traktacie, lecz powstają one również jako skutek zobowiązań, które traktat nakłada w sposób ściśle określony zarówno na jednostki, jak i na państwa członkowskie oraz instytucje wspólnotowe” (1);

H.

mając na uwadze, że prawo wspólnotowe tym zatem różni się od międzynarodowego prawa publicznego, że jego zakres obowiązywania obejmuje nie tylko państwa, lecz również obywateli, i może być dla nich źródłem prawnie egzekwowalnych uprawnień, oraz dotyczy szeregu instytucji, w tym Parlamentu Europejskiego, którego posłowie są bezpośrednio wybierani przez obywateli Unii; mając ponadto na uwadze, że europejski porządek prawny opiera się na demokracji i rządach prawa, co zostało wyraźnie zapisane w art. 6 traktatu UE i w jego preambule,

I.

mając na uwadze, że oznacza to, iż instytucje UE mogą działać wyłącznie w zgodzie z zasadą legalności, to znaczy tam gdzie dla ich kompetencji istnieje podstawa prawna i w ramach wyznaczonych uprawnień, a nad przestrzeganiem tej zasady czuwa Europejski Trybunał;

J.

mając na uwadze, że w dziedzinach, w których Wspólnota dysponuje kompetencjami prawodawczymi, właściwym sposobem działania jest przyjęcie aktu przez demokratyczne instytucje Unii, Parlament i Radę, o ile wydaje się to również stosowne przy należytym uwzględnieniu zasady pomocniczości i proporcjonalności; mając na uwadze, że wyłącznie poprzez przyjmowanie aktów prawodawczych w drodze procedur instytucjonalnych ustanowionych w traktacie można zagwarantować pewność prawa, praworządność, kontrolę sądową i wykonalność; mając ponadto na uwadze, że wiąże się to również z poszanowaniem zapisanej w traktacie równowagi instytucjonalnej i pozwala na otwarty charakter procesu decyzyjnego,

K.

mając na uwadze, że na ogół, jeśli Wspólnota jest uprawniona do stanowienia prawa, wyklucza to zastosowanie tzw. „prawa miękkiego” czyli „zasad postępowania, określonych instrumentami, które nie mają mocy prawnie wiążącej jako takiej, ale mogą wywierać pewne pośrednie skutki prawne, oraz które mają na celu i mogą wywoływać skutki praktyczne” (2), które było wykorzystywane w przeszłości dla zrekompensowania braku formalnej zdolności prawodawczej oraz jako środek egzekwowania prawa i w tej funkcji jest charakterystyczne dla międzynarodowego prawa publicznego;

L.

mając na uwadze, że tam, gdzie traktat wyraźnie to przewiduje, instrumenty tzw. „prawa miękkiego”są uzasadnione, pod warunkiem, że nie są wykorzystywane jako substytut aktu prawnego w dziedzinach, w których Wspólnota dysponuje uprawnieniami prawodawczymi oraz w których ustanowienie przepisów ogólno-wspólnotowych nadal wydaje się konieczne przy należytym poszanowaniu zasady pomocniczości i proporcjonalności, gdyż mogłoby to stanowić naruszenie zasady powierzenia szczególnych uprawnień; mając ponadto na uwadze, że odnosi się to zwłaszcza do komunikatów Komisji, które mają na celu interpretację prawodawstwa Wspólnoty; mając na uwadze, że instrumenty przygotowawcze, takie jak zielone i białe księgi również stanowią przykłady legalnego wykorzystania miękkiego prawa, obok not i wytycznych publikowanych przez Komisję w celu wyjaśnienia, jak realizuje ona politykę konkurencji i pomocy publicznej,

M.

mając na uwadze, że takie akty, które można wykorzystać jako środki wykładni lub prac przygotowawczych w odniesieniu do wiążących aktów prawnych, nie powinny być ani traktowane jak prawo ani wyposażane w skuteczność normatywną,

N.

mając na uwadze, że taka sytuacja skutkowałaby niejasnością i brakiem pewności w dziedzinie, w której jasność i pewność prawna powinny mieć zasadnicze znaczenie w interesie państw członkowskich i obywateli,

O.

mając na uwadze, że oprócz szanowania prawa inicjatywy Komisji, Parlament stoi również na straży własnego prawa występowania do Komisji o przygotowanie wniosków legislacyjnych (art. 192 traktatu WE),

P.

mając na uwadze, że choć otwarta metoda koordynacji może służyć promowaniu realizacji rynku wewnętrznego, to godny ubolewania jest fakt, że zaangażowanie w nią Parlamentu i Trybunału Sprawiedliwości jest bardzo niewielkie; mając na uwadze, że ze względu na ów deficyt demokracji w przypadku tzw. otwartej metody koordynacji nie wolno tej metody wykorzystywać do rekompensowania niewystarczających uprawnień prawodawczych Wspólnoty, a przez to do nakładania na państwa członkowskie de facto zobowiązań porównywalnych ze stanowionym prawem, które jednak powstają z pominięciem procedur prawodawczych przewidzianych w traktacie,

Q.

mając na uwadze, że art. 211 traktatu WE stanowi, że „w celu zapewnienia właściwego funkcjonowania i rozwoju wspólnego rynku Komisja formułuje zalecenia (...) w sprawach będących przedmiotem niniejszego Traktatu, o ile Traktat wyraźnie to przewiduje lub uważa ona to za niezbędne”, jednakże zgodnie z art. 249 akapit piąty zalecenia nie mają mocy wiążącej i, zdaniem Trybunału, zalecania są „środkami, które nie mają wiążącego charakteru nawet wobec osób, do których są skierowane” (3) i nie są źródłem praw, na które obywatele mogą się powołać przed sądem krajowym (4), oraz mając na uwadze, że art. 230 traktatu WE wyklucza możliwość orzeczenia nieważności zaleceń, ponieważ nie mają one mocy wiążącej,

R.

mając mimo to na uwadze, że Trybunał stwierdził, że tego rodzaju akty „nie mogą być postrzegane jako pozbawione skutku prawnego. Sądy krajowe mają obowiązek uwzględnić zalecenia, podejmując decyzję w sprawie rozstrzyganych przez nie sporów, zwłaszcza wtedy gdy wpływają one na wykładnię środków krajowych przyjętych w ramach ich wdrożenia lub gdy stanowią one uzupełnienie wiążących przepisów wspólnotowych” (5),

S.

mając na uwadze zaistnienie możliwości, że zalecenia te używane bez zachowania wystarczającej ostrożności mogą w rezultacie spowodować, że pewne akty Komisji będą wykraczały poza jej uprawnienia,

T.

mając na uwadze, że art. I-33 traktatu ustanawiającego konstytucję dla Europy zawiera postanowienia podobne do postanowień art. 211 traktatu WE, lecz dodaje, że: „Rozpatrując projekt aktu ustawodawczego, Parlament Europejski i Rada powstrzymują się od przyjmowania aktów nieprzewidzianych przez procedurę ustawodawczą stosowaną w danej dziedzinie”,

U.

mając na uwadze, że w 2005 r. Komisja przyjęła zalecenie w sprawie transgranicznego zbiorowego zarządzania prawami autorskimi w odniesieniu do legalnych usług muzycznych on-line na podstawie art. 211 traktatu WE, określone jako „instrument miękkiego prawa, którego celem jest umożliwienie rynkowi rozwoju we właściwym kierunku” i najwyraźniej wydane jako środek wsparcia dla obowiązujących dyrektyw w sprawie praw autorskich w społeczeństwie informacyjnym (6) oraz w sprawie prawa najmu i użyczenia oraz niektórych praw pokrewnych prawu autorskiemu (7), oraz mając na uwadze, że ponieważ głównym celem zalecenia jest udzielenie wsparcia dla wieloobszarowego licencjonowania i określenie wytycznych dla jego uregulowania, Komisja wykorzystała możliwość realizowania swojej polityki poprzez instrumenty prawa miękkiego,

V.

mając na uwadze, że Komisja rozważała lub nadal rozważa wydanie zalecenia w innych dziedzinach, w których Wspólnota dysponuje kompetencjami prawodawczymi, w tym w zakresie opłat za prawa autorskie i ograniczenia odpowiedzialności biegłych rewidentów,

W.

mając ponadto na uwadze, że projekt dotyczący europejskiego prawa umów znajduje się w kategorii prawa miękkiego,

X.

mając na uwadze, że w dziedzinach, w których Wspólnota dysponuje uprawnieniami legislacyjnymi, ale brakuje wystarczającej woli politycznej, aby wprowadzić akt prawodawczy, w przypadku stosowania instrumentów prawnych prawa miękkiego istnieje niebezpieczeństwo omijania właściwych organów legislacyjnych, nieposzanowania zasad demokracji i praworządności zgodnie z art. 6 traktatu UE, a także zasady pomocniczości i proporcjonalności stosownie do art. 5 traktatu WE oraz przekraczania przez Komisję jej kompetencji,

Y.

mając na uwadze, że prawo miękkie może tworzyć w społeczeństwie wizerunek nie tylko oddalonej od obywatela, ale także wrogo wobec niego nastawionej superbiurokracji, pozbawionej demokratycznego uzasadnienia, który jest gotów układać się z wpływowymi grupami interesów, przy czym z punktu widzenia obywatela negocjacje nie są ani przejrzyste, ani zrozumiałe, oraz może rodzić uzasadnione oczekiwania ze strony osób trzecich (np. konsumentów), które nie mają jednak żadnej prawnej możliwości ich obrony w świetle aktów mających niekorzystne dla nich skutki prawne,

Z.

mając na uwadze, że prace nad lepszym stanowieniem prawa nie powinny zostać zniweczone po to, żeby wspólnotowy organ wykonawczy mógł w istocie stanowić prawo poprzez zastosowanie instrumentów prawa miękkiego, potencjalnie podważając w ten sposób porządek prawny Wspólnoty, unikając zaangażowania demokratycznie wybranego Parlamentu i kontroli prawnej ze strony Trybunału Sprawiedliwości oraz pozbawiając obywateli prawnych środków odwoławczych,

AA.

mając na uwadze, że nie istnieje żadna procedura konsultacji z Parlamentem w sprawie proponowanego zastosowania instrumentów prawa miękkiego, takich jak zalecenia i komunikaty interpretacyjne,

1.

uważa, że w kontekście wspólnotowym, prawo miękkie zbyt często stanowi dwuznaczny i nieskuteczny instrument, który może mieć szkodliwy wpływ na prawodawstwo Wspólnoty i na równowagę instytucjonalną i powinno być ostrożnie stosowane, nawet jeśli jego zastosowanie jest przewidziane w traktacie;

2.

przypomina, że tak zwane „miękkie prawo” nie może zastępować aktów i instrumentów prawnych, które istnieją dla zapewnienia ciągłości procesu prawodawczego, w szczególności w dziedzinie kultury i edukacji;

3.

podkreśla, że każda instytucja UE, łącznie z Radą Europejską, decydując o ewentualnym podjęciu działań i ich rodzaju, musi rozpatrzyć zarówno legislacyjne, jak i nielegislacyjne rozwiązania, a każdy przypadek traktować indywidualnie;

4.

uznaje, że metoda otwartej koordynacji jest wątpliwa z punktu widzenia prawa, ponieważ funkcjonuje ona bez wystarczającego zaangażowania Parlamentu i kontroli sądowej; w związku z tym uważa, że należy korzystać z niej tylko w wyjątkowych przypadkach oraz że wskazane jest zbadanie możliwości włączenia Parlamentu do tej procedury;

5.

wyraża ubolewanie z powodu stosowania przez Komisję prawa miękkiego w sytuacjach, w których stanowi ono substytut prawodawstwa wspólnotowego i jest nadal niezbędne per se przy należytym uwzględnieniu zasady pomocniczości i proporcjonalności a także gdy konieczne jest dokonanie ekstrapolacji orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości na nieznane obszary;

6.

wzywa instytucje do działania zgodnego z art. I-33 traktatu konstytucyjnego poprzez powstrzymywania się od przyjmowania instrumentów prawa miękkiego podczas rozpatrywania projektu aktu ustawodawczego; uważa, że nawet w oparciu o obowiązujące prawo obowiązek ten wynika z zasady praworządności, zgodnie z art. 6 traktatu UE;

7.

nalega, aby Komisja poczyniła szczególne wysiłki w celu zagwarantowania przejrzystości, widoczności i publicznej odpowiedzialności w procesie przyjmowania niewiążących aktów wspólnotowych, a także aby zwiększyła w procesie podejmowania decyzji wykorzystanie ocen oddziaływania;

8.

wzywa Komisję, aby przed zaproponowaniem jakichkolwiek środków obejmujących instrumenty prawa miękkiego poddała pod szczególną rozwagę skutki prawa miękkiego dla konsumentów i ich ewentualnych środków odwoławczych;

9.

co do komunikatów Komisji uważa, że z zielonych i białych ksiąg nie wynikają bezpośrednie zobowiązania prawne; jest jednak zdania, że przyjęcie dokumentów konsultacyjnych i deklaracji intencji politycznych nie powinno jednak oznaczać prawnego zobowiązania do wydania odpowiednich przepisów;

10.

uważa, że komunikaty interpretacyjne Komisji mają uzasadniony z prawnego punktu widzenia cel stworzenia bezpieczeństwa prawnego, ale że ich rola nie powinna wykraczać poza ten cel; uważa, że jeżeli komunikaty interpretacyjne Komisji prowadzą do określenia nowych zobowiązań stanowią one wówczas niedozwolone rozszerzenie zakresu stosowania prawa miękkiego; uważa, że jeżeli komunikat zawiera przepisy szczegółowe niewynikające bezpośrednio z podstawowych wolności ujętych w traktacie, komunikat ten wykracza poza swoje właściwe zastosowanie i w związku z tym jest nieważny (8);

11.

uważa, że komunikaty spełniające powyższe kryteria powinny w związku z tym ograniczać się do przypadków, w których organy prawodawcze, tj. Parlament i Rada, wezwały Komisję do sporządzenia odpowiednich komunikatów interpretacyjnych; uważa, że realizacja traktatu jest zastrzeżona dla prawodawcy, a jego interpretacja dla Trybunału Sprawiedliwości;

12.

uważa, że standaryzacja i kodeksy postępowań są ważnymi elementami samoregulacji; uważa jednak, że standaryzacja nie może prowadzić do nadmiaru regulacji i stać się dodatkowym obciążeniem, zwłaszcza dla małych i średnich przedsiębiorstw; w związku z tym uważa, że odpowiednie podstawy prawne powinny zawierać środki zapobiegające nadmiarowi regulacji;

13.

zwraca uwagę, że choć Komisja jest uprawniona do korzystania z instrumentów przedlegislacyjnych, to proces poprzedzający złożenie wniosku legislacyjnego nie powinien być nadużywany i nadmiernie przedłużany; uważa że w obszarach takich jak projekt dotyczący prawa umów, musi nadejść moment, w którym Komisja podejmie decyzję czy skorzystać z przysługującego jej prawa inicjatywy i na jakiej podstawie prawnej;

14.

podkreśla, że Parlament — jedyna instytucja Wspólnoty pochodząca z demokratycznych wyborów — nie jest obecnie konsultowany w sprawie zastosowania tak zwanych instrumentów „miękkiego prawa”, takich jak zalecenia Komisji oparte na art. 211 traktatu WE i komunikatów wyjaśniających oraz innych dokumentów o podobnym charakterze;

15.

porozumienia międzyinstytucjonalne mogą mieć skutki prawne tylko w stosunkach między organami UE i w związku z tym nie stanowią one prawa miękkiego zdefiniowanego pod względem powodowania skutków prawnych wobec stron trzecich;

16.

wzywa Komisję do opracowania we współpracy z Parlamentem sposobu działania gwarantującego uczestnictwo demokratycznie wybranych organów, w tym, ewentualnie, za pomocą porozumienia międzyinstytucjonalnego, a co za tym idzie bardziej skutecznego monitorowania potrzeby przyjęcia instrumentów „prawa miękkiego”;

17.

wzywa Komisję do konsultacji z Parlamentem w sprawie tego, w jaki sposób Parlament może wyrazić swą opinię, zanim Komisja skorzysta z instrumentów prawa miękkiego, tak aby umożliwić kontrolę zaproponowanych środków prawa miękkiego i uniknąć nadużycia uprawnień ze strony organu wykonawczego; wobec tego proponuje podjęcie rozmów w sprawie zawarcia porozumienia międzyinstytucjonalnego w tej dziedzinie; uważa, że w porozumieniu tym należy w szczególności rozwiązać problem sprzeczności powstałej między przepisami art. 211, art. 249 ust. 5 i art. 230 traktatu WE a orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, w sytuacji, gdy Trybunał ten zobowiązuje sądy krajowe do należytego uwzględniania w toczących się sporach prawnych zaleceń, które zgodnie z traktatem nie mają charakteru zobowiązującego;

18.

ponownie podkreśla znaczenie uczestnictwa Parlamentu jako głównego przedstawiciela interesów obywateli UE we wszystkich procesach podejmowania decyzji w celu zmniejszenia niechęci tych obywateli do integracji europejskiej i europejskich wartości;

19.

podkreśla, że we wszelkich oficjalnych dokumentach instytucji europejskich należy zawsze unikać wyrażenia „miękkie prawo”, jak również odwołań do tego instrumentu;

20.

zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich.

—

uwzględniając komunikat Komisji dla Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno- Społecznego i Komitetu Regionów pt. „Wspólny rynek dla obywateli — Sprawozdanie okresowe na wiosenny szczyt Rady Europejskiej w 2007 r.” (COM(2007)0060),

—

uwzględniając komunikat Komisji dla Rady zatytułowany „Plan osiągnięcia wyników dla Europy — Z myślą o obywatelach” (COM(2006)0211),

—

uwzględniając komunikat Komisji na wiosenny szczyt Rady Europejskiej pt. „Wdrażanie odnowionej strategii lizbońskiej na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia — Rok zrealizowanych celów” (COM(2006)0816),

—

uwzględniając komunikat Komisji Europejskiej dla Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów pt.„Roczna strategia polityczna na rok 2008” (COM(2007)0065),

—

uwzględniając komunikat Komisji dla Parlamentu Europejskiego, Rady i Europejskiego Komitetu Ekonomiczno- Społecznego pt. „Rynek wewnętrzny towarów: fundament konkurencyjności Europy” (COM (2007)0035),

—

uwzględniając przedstawioną przez Komisję zieloną księgę w sprawie przeglądu dorobku wspólnotowego w dziedzinie praw konsumenta (COM(2006)0744),

—

uwzględniając komunikat Komisji Europejskiej dla Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów pt.„Strategiczny przegląd procesu lepszego stanowienia prawa w Unii Europejskiej” (COM(2006)0689),

—

uwzględniając konkluzje Prezydencji przyjęte na posiedzeniu Rady Europejskiej w Brukseli, które odbyło się w dniach 8 i 9 marca 2007 r.,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 marca 2007 r. w sprawie usług socjalnych użyteczności publicznej w Unii Europejskiej (1),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 maja 2007 r. w sprawie wpływu i konsekwencji wyłączenia usług zdrowotnych z zakresu zastosowania dyrektywy w sprawie usług na rynku wewnętrznym (2),

—

uwzględniając deklarację końcową 4. Konferencji Europejskiej na temat Rzemiosła i Małych Przedsiębiorstw, która odbyła się w Stuttgarcie w dniach 16-17 kwietnia 2007 r.,

—

uwzględniając deklarację berlińską z dnia 25 marca 2007 r.,

—

uwzględniając dokument w sprawie gospodarki nr 271 przygotowany przez Komisję Europejską pt. „Krok w kierunku silniejszej integracji gospodarczej: rynek wewnętrzny w XXI w. — wkład do przeglądu jednolitego rynku”,

—

uwzględniając art. 45 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz opinię Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A6-0295/2007),

A.

mając na uwadze, że jednolity rynek stanowi bezprecedensowe osiągnięcie w kontekście europejskim, zapewniając konsumentom szerszy wybór i niższe ceny, tworząc konkurencyjne i dynamiczne środowisko dla przedsiębiorczości oraz umożliwiając wymianę idei i doświadczeń między kulturami europejskimi,

B.

mając na uwadze, że strategia lizbońska uwypukliła cel, jakim jest spójność społeczna, i w większym stopniu uznała rolę aspektów społecznych w polityce sektorowej UE,

C.

mając na uwadze, że jednolity rynek i jego cztery składowe elementy — swobodny przepływ towarów, usług, osób i kapitału — stanowi decydujący postęp na drodze do integracji europejskiej,

D.

mając na uwadze, że podstawą utworzenia jednolitego rynku w 1992 r. były następujące trzy zasady:

E.

mając na uwadze, że strategia lizbońska doprowadzi do reform strukturalnych w państwach członkowskich i otwarcia rynków, ale zwiększy także potrzebę istnienia przepisów zapewniających uczciwą konkurencję,

F.

mając na uwadze, że przyjęcie dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie usług na rynku wewnętrznym (3) umożliwiło zdecydowany postęp w urzeczywistnianiu jednolitego rynku usług,

G.

mając na uwadze, że euro przyniosło przejrzystość, efektywność i łatwość dostępu do wspólnego rynku,

H.

mając na uwadze, że administracje państw członkowskich nadal przyjmują jawne i ukryte postawy protekcjonistyczne,

I.

mając na uwadze, że istnieje jeszcze wiele przeszkód na drodze do realizacji czterech podstawowych swobód; mając na uwadze, że niezbędna jest poprawa funkcjonowania jednolitego rynku i że należy skoncentrować się na utworzeniu jednolitego rynku bez barier,

J.

mając na uwadze, że należy podejmować działania w kierunku realizacji dynamicznej, globalnej i elastycznej koncepcji jednolitego rynku, aby uzyskać poparcie naszych współobywateli,

K.

mając na uwadze, że istnieje potrzeba pełnego otwarcia branż sieciowych, takich jak transport, telekomunikacja, usługi pocztowe i przesył energii, które z definicji mają łączyć przedsiębiorców i osoby indywidualne, oraz że za pomocą tych branż poprzez ich rozwój i proces otwierania można w lepszy sposób realizować jednolity rynek w ramach odpowiedzialnej gospodarki rynkowej, wspieranej przez skuteczne mechanizmy regulacyjne,

L.

mając na uwadze, że w ostatnich latach Unia Europejska przyjęła różne środki legislacyjne służące wzmocnieniu jednolitego rynku usług finansowych, takich jak usługi bankowe, zarządzanie aktywami, ubezpieczenia, fundusze emerytalne i rachunkowość, co przyniosło korzyści zarówno przedsiębiorstwom, jak i konsumentom, oraz uczyniło UE światowym liderem, prekursorem i twórcą standardów w sektorze usług finansowych,

M.

mając na uwadze, że chociaż poczyniono wyraźny postęp na drodze ku pełnej realizacji jednolitego rynku usług finansowych dla przedsiębiorstw, nie odnotowuje się jak dotąd podobnego rozwoju w odniesieniu do klientów indywidualnych, często z powodu preferencji obywateli, które wynikają z kultury i tradycji, ale też z powodu przeszkód prawnych i podatkowych,

N.

mając na uwadze, że na Komisji spoczywa obowiązek egzekwowania zgodności z zasadami konkurencji w celu zagwarantowania przedsiębiorstwom w UE uczciwych i równych warunków, a konsumentom — pełnego dostępu do korzyści z utworzenia jednolitego rynku,

O.

mając na uwadze, że chociaż państwa członkowskie zachowają uprawnienia w kwestiach podatkowych, że Komisja wciąż może odgrywać użyteczną rolę w odniesieniu do niektórych aspektów polityki podatkowej, co spowoduje postęp na drodze do utworzenia rzeczywistego jednolitego rynku,

P.

mając na uwadze, że konieczne jest zmniejszenie administracyjnego obciążenia przedsiębiorstw, w szczególności małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP),

Q.

mając na uwadze, że słabością UE jest niska innowacyjność w porównaniu z głównymi konkurentami UE,

R.

mając na uwadze, że jednolity rynek jest najskuteczniejszym narzędziem reagowania na wyzwania niesione przez globalizację, gdyż umożliwia większą konkurencyjność i dynamizm europejskiej gospodarki,

S.

mając na uwadze, że Komisja musi w pełni uwzględniać rozszerzenie UE przy realizacji swojej polityki, w szczególności w dziedzinie rynku wewnętrznego, oraz skutki tej polityki dla nowych państw członkowskich, a także nowe okoliczności, czyli transformację społeczną i postęp technologiczny;

T.

mając na uwadze, że rozszerzenie, zwiększając potencjalne korzyści związane z istnieniem jednolitego rynku, stanowi również wyzwanie dla jego prawidłowego funkcjonowania poprzez wzrost niejednorodności jego uczestników; mając na uwadze, że niejednolitość w zakresie opodatkowania przedsiębiorstw jest potencjalnym źródłem napięć między państwami członkowskimi,

1.

z zadowoleniem przyjmuje aktywną rolę Komisji i jej dalekosiężną wizję jednolitego rynku oraz jej pracę nad przeglądem jednolitego rynku i podkreśla znaczenie zaangażowania w ten proces wszystkich zainteresowanych;

2.

pragnie, aby przegląd jednolitego rynku był okazją do przedstawienia obywatelom europejskim wszystkich korzyści, jakie mogą oni uzyskać w wyniku pełnej realizacji jednolitego rynku; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zmniejszenia rozrzutu między możliwościami a rzeczywistością jednolitego rynku;

3.

podkreśla, że duże znaczenie ma zagwarantowanie wszystkim obywatelom możliwości korzystania z jednolitego rynku; uważa, że niektóre grupy znajdujące się w niekorzystnej sytuacji nie mają do niego pełnego dostępu i przypomina, że deklaracja nr 22, stanowiąca załącznik do aktu końcowego Traktatu z Amsterdamu, zobowiązuje instytucje Wspólnoty do uwzględniania potrzeb osób niepełnosprawnych przy opracowywaniu środków, o których mowa w art. 95 Traktatu WE;

4.

pragnie wzmocnienia współpracy z parlamentami krajowymi, tak aby wyzwania i korzyści związane z jednolitym rynkiem były wyraźniej dostrzegalne dla reprezentantów obywateli państw członkowskich; w związku z tym podkreśla, że konstruktywny dialog między parlamentami krajowymi a Parlamentem Europejskim, prowadzony w drodze dorocznych spotkań w sprawie agendy lizbońskiej, jest dobrym przykładem współpracy, którą należy rozwijać w przyszłości;

5.

podkreśla pilną potrzebę rzeczywistego stosowania w praktyce postanowień deklaracji końcowej 4. Konferencji Europejskiej na temat Rzemiosła i Małych Przedsiębiorstw przez wzgląd na istotną rolę tych przedsiębiorstw w gospodarce europejskiej; wnosi w związku z tym o uwzględnienie tych wniosków przy opracowywaniu i wdrażaniu polityk wspólnotowych, w szczególności w ramach przeglądu jednolitego rynku i rewizji polityki w zakresie MŚP;

6.

wyraża żal, że państwa członkowskie nie poczuwają się wystarczająco do odpowiedzialności za jednolity rynek w wymiarze praktycznym;

7.

uznaje, że na jednolitym rynku należy uwzględniać problemy związane z zapewnieniem jakości życia oraz ochrony środowiska i konsumentów;

8.

jest zdania, że nowe inicjatywy polityczne powinny w większym stopniu opierać się na analizie wpływu, jak wywierają one na różne rynki, poszczególne sektory gospodarki, środowisko naturalne i sprawy socjalne;

9.

przypomina, ze względu na to, że spójność społeczna i terytorialna to jeden z podstawowych elementów jednolitego rynku, o znaczeniu zwiększania zaufania obywateli poprzez wspieranie celów społecznych i środowiskowych wspólnych dla wszystkich państw członkowskich, takich jak jakość miejsc pracy, równość szans, ochrona zdrowia i środowiska naturalnego, przy poszanowaniu europejskiej różnorodności kulturowej; zwraca się do Komisji o zapewnienie ochronnej roli Europy w tych dziedzinach i o unikanie konkurencji między państwami członkowskimi w zakresie przepisów prawnych;

10.

podkreśla, że spójność społeczna idąca w parze z konsekwentną ochroną konsumentów może prowadzić do lepszego postrzegania przez obywateli korzyści płynących z jednolitego rynku;

11.

podkreśla, że promowanie swobodnego przepływu pracowników na jednolitym rynku ma duże znaczenie; wskazuje, że mobilność pracowników w granicach Unii stanowi istotny atut, który sprzyja konkurencyjności przedsiębiorstw europejskich i stymuluje innowacyjność poprzez wymianę wiedzy specjalistycznej oraz zwiększoną konkurencję;

12.

podkreśla, że dobra polityka dotycząca jednolitego rynku ma zasadnicze znaczenie dla stymulowania innowacyjności poprzez większą konkurencję i dla otoczenia sprzyjającego przedsiębiorstwom, które jest szczególnie ważne dla MŚP; wzywa w szczególności Komisję i państwa członkowskie do wprowadzenia konkretnych środków mających na celu wspieranie potencjału innowacyjnego zakładów rzemieślniczych i małych przedsiębiorstw, a w szczególności do wprowadzenia narzędzi finansowania innowacyjności dostosowanych do specyfiki takich przedsiębiorstw;

13.

nalega na Komisję, aby przyjęła globalną strategię dotyczącą praw własności intelektualnej i aby nadal umacniała ochronę tych praw z myślą o wspieraniu innowacyjności, promowaniu europejskiego potencjału przemysłowego i tworzeniu sprzyjających warunków dla wzrostu gospodarczego; podkreśla znaczenie ustanowienia patentu wspólnotowego, a także wysokiej jakości, oszczędnego i sprzyjającego innowacyjności systemu sądowego dla patentów europejskich, uznającego kompetencję Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości; odnotowuje komunikat Komisji dla Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie ulepszenia systemu patentowego w Europie (COM(2007)0165);

14.

jest zdania, że skuteczna polityka konkurencji pomoże w budowie zaufania ze strony konsumentów, zapewniając obywatelom możliwość korzystania z szerszego wyboru, niższych cen i wyższej jakości; wzywa Komisję do zbadania, w jaki sposób lepiej zintegrować środki polityki konkurencji z szerszą polityką jednolitego rynku;

15.

podkreśla znaczenie zwalczania oszustw finansowych i piractwa na jednolitym rynku;

16.

jest zdania, że olbrzymie znaczenie ma powstrzymanie zmian klimatycznych i zapewnienie zrównoważonego rozwoju i że cele te można osiągnąć jedynie przy pomocy wyważonej kombinacji źródeł energii oraz że niezbędna jest tutaj polityka jednolitego rynku promująca zrównoważoną i konkurencyjną energię; z zadowoleniem przyjmuje wspomniane powyżej konkluzje Prezydencji ze szczytu Rady Europejskiej w Brukseli; ubolewa jednak, że w niewystarczający sposób zajęto się potencjalnym udziałem energii nuklearnej;

17.

zgodnie z sekcją III ust. 19 lit. i) mandatu konferencji międzyrządowej w 2007 r. (4) dotyczącą protokołu w sprawie usług użyteczności publicznej, który zostanie dołączony do traktatów, zachęca Komisję do podjęcia inicjatyw mających na celu przezwyciężenie niepewności prawnej dotyczącej statusu usług użyteczności publicznej, zwłaszcza przepisów związanych z pomocą państwową i zamówieniami publicznymi; przyjmuje z zadowoleniem inicjatywy Komisji mające na celu wyjaśnienie niejasności dotyczących usług ochrony zdrowia i usług socjalnych użyteczności publicznej na jednolitym rynku; uważa, że silne i nowoczesne usługi użyteczności publicznej są niezbędne do realizacji celów użyteczności publicznej, takich jak spójność społeczna i terytorialna, ochrona środowiska oraz różnorodność kulturowa;

18.

podkreśla konieczność zwiększenia skuteczności praw konsumenckich na jednolitym rynku; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje zieloną księgę Komisji w sprawie przeglądu dorobku wspólnotowego w dziedzinie praw konsumentów; stwierdza, że obecne klauzule minimalnej harmonizacji zawarte w ośmiu dyrektywach objętych przeglądem są źródłem braku pewności prawnej dla przedsiębiorców i konsumentów; uważa zatem, nie przesądzając jednak o wynikach konsultacji, że opcja oparta na podejściu mieszanym przy zastosowaniu aktu o charakterze przekrojowym wydaje się bardziej odpowiednia do celu zwiększenia zaufania konsumentów;

19.

przypomina, że tylko 6% konsumentów korzysta z transgranicznego handlu elektronicznego; podkreśla w związku z tym, że duże znaczenie ma zwiększenie zaufania konsumentów do zakupów transgranicznych poprzez zlikwidowanie rozdrobnienia jednolitego rynku w środowisku cyfrowym; wzywa zatem Komisję, aby wspierała odpowiednie ramy dla rozwoju handlu elektronicznego, tworzenie korzystniejszego otoczenia gospodarczego dla takiego handlu, poprawę jakości stanowionego prawa oraz wzmocnienie praw konsumenckich i pozycji MŚP na rynku;

20.

podkreśla, że konsumenci i usługodawcy nie zawsze potrafią określić, jaki system prawny ma zastosowanie do poszczególnych aspektów ich działalności; w związku z tym wzywa Komisję, aby przedstawiła propozycję sprecyzowania współzależności między instrumentami prawa prywatnego międzynarodowego a instrumentami jednolitego rynku z myślą o usunięciu wątpliwości co do tego, czy zastosowanie ma prawodawstwo lub regulacje państwa pochodzenia, czy też państwa przyjmującego, oraz o usunięciu luk w systemie odpowiedzialności obowiązującym usługodawców;

21.

wzywa do ciągłego rozwoju standardów stosowanych przy tworzeniu projektów, z myślą o dalszej poprawie dostępności dla osób niepełnosprawnych, osób starszych i dzieci; podkreśla, że proces ten ma istotne znaczenie w dziedzinach takich, jak miejska komunikacja autobusowa, windy, urządzenia elektryczne oraz technologie informacyjne i komunikacyjne, gdyż zwiększa korzyści niesione przez jednolity rynek dla obywateli znajdujących się w niekorzystnej sytuacji oraz daje większą pewność i zapobiega powstawaniu barier dla przemysłu w Unii;

22.

podkreśla, że zamówień publicznych należy udzielać w sposób sprawiedliwy i przejrzysty, przestrzegając odpowiednich zasad, że zamówienia publiczne mogą również przyczyniać się do promowania innowacyjności i rozwoju technologicznego oraz stanowić odpowiedź na problemy związane ze środowiskiem naturalnym i problemy społeczne, w tym dostępność dla osób niepełnosprawnych; zwraca się do Komisji o zwiększenie dostępu MŚP do zamówień publicznych i o udzielanie zamówień prekomercyjnych w celu poprawy zdolności innowacyjnej jednolitego rynku;

23.

jest zdania, że swobodny przepływ towarów jest podstawowym elementem jednolitego rynku; przypomina, że 25 % towarów wyprodukowanych w Unii Europejskiej nadal nie podlega procedurom harmonizacji; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji zmierzającą do poprawy funkcjonowania jednolitego rynku w tym obszarze; zwraca się do państw członkowskich o pełne stosowanie procedury wzajemnego uznawania, aby w interesie konsumentów i przedsiębiorstw zagwarantować realizację tej podstawowej swobody;

24.

podkreśla znaczenie zniesienia przeszkód na drodze do utworzenia jednolitego obszaru płatności, jak również dalszej liberalizacji rynków pocztowych przy jednoczesnym zapewnieniu możliwości finansowania efektywnej usługi powszechnej;

25.

uważa, że wkład w zrównoważony rozwój wymaga dalszej integracji finansowej w Unii Europejskiej, zwłaszcza poprzez niższe koszty transakcji, większe możliwości w zakresie podziału ryzyka oraz efektywniejszy podział środków;

26.

uważa, że obecne systemy podatku VAT i podatków akcyzowych utrudniają pełne urzeczywistnienie jednolitego rynku, w szczególności w zakresie handlu transgranicznego; wzywa Komisję do zbadania kwestii podatkowych odnoszących się do zamówień w ramach sprzedaży wysyłkowej i zakupów przez Internet oraz do przedłożenia wniosków w sprawie ułatwienia obywatelom UE pełnego korzystania ze swobodnego przepływu towarów;

27.

wzywa do zwrócenia szczególnej uwagi na obawy MŚP związane z jednolitym rynkiem, w szczególności poprzez poprawę w dziedzinach takich jak koszty i prędkość procesów podejmowania działalności, dostępność kapitału ryzyka, koszty i sprawność usług płatniczych, mobilność ludzi, towarów i usług; wzywa Komisję do zagwarantowania, że kapitał wysokiego ryzyka z Europejskiego Funduszu Inwestycyjnego dociera do MŚP i innowacyjnych przedsiębiorstw w efektywny sposób;

28.

jest zdania, że sieci nieformalne, takie jak Solvit i europejskie centra konsumenckie (ECC-Net), są ważnym uzupełnieniem narzędzi formalnych i prawnych dostępnych obywatelom i przedsiębiorcom; z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę ustanowienia sieci informacji o rynku wewnętrznym (IMI — Internal Market Information system); zwraca się do Komisji o pilne zwiększenie jej zasobów kadrowych i udoskonalenie strategii informacyjnej, tak aby obywatele i przedsiębiorcy wiedzieli o istnieniu tych sieci i aby sieci te osiągnęły pełną skuteczność;

29.

uważa, że należy rozważyć znaczenie szerszych konsultacji i wykorzystania właściwych mechanizmów dla szybszego rozwiązywania sporów; dlatego wzywa do stworzenia na poziomie UE skutecznego mechanizmu arbitrażu w celu wspierania szybkiego rozwiązywania sporów dotyczących zasad jednolitego rynku;

30.

z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji zmierzającą do zmniejszenia obciążenia administracyjnego przedsiębiorstw i nalega na dalsze podejmowanie podobnych działań w celu poprawy dostępu do jednolitego rynku bez ograniczania niezbędnej ochrony obywateli, konsumentów i pracowników;

31.

podkreśla, że wzajemne uznawanie to ważny element jednolitego rynku, niestanowiący przeszkody dla zbliżania prawodawstwa w stosownych przypadkach;

32.

podkreśla jednak, że jednolity rynek XXI wieku musi funkcjonować w ramach niezbędnych i proporcjonalnych przepisów; uważa, że większa harmonizacja może okazać się niezbędna w niektórych dziedzinach, zwłaszcza w dziedzinie detalicznych usług finansowych (z uwzględnieniem środków płatniczych) i w funkcjonowaniu systemu podatkowego; z zadowoleniem przyjmuje zieloną księgą Komisji w sprawie detalicznych usług finansowych na jednolitym rynku (COM(2007)0226) oraz, uznając lokalny charakter detalicznych usług finansowych, wzywa Komisję do wspierania działań już podjętych i podejmowanych obecnie w celu stworzenia warunków dla jednolitego rynku, w którym konsumenci i dostawcy mogliby swobodnie uczestniczyć; jest zdania, że w związku z tym należy stale prowadzić szersze badania opinii konsumentów na temat ewentualnych inicjatyw; zachęca Komisję do wysuwania wniosków dotyczących wspólnej jednolitej podstawy opodatkowania osób prawnych;

33.

podkreśla, że lepsze prawo nie oznacza koniecznie po prostu mniejszej liczby przepisów; nalega na Komisję, aby rozważyła nowe inicjatywy ulepszające działanie i integrację jednolitego rynku, a także, aby skonsolidowała i uprościła prawodawstwo;

34.

jest zdania, że procedury konsultacyjne Komisji powinny być bardziej przejrzyste i ukierunkowane tak, aby zachęcić wszystkie zainteresowane strony, w szczególności MŚP, do uczestniczenia w nich;

35.

uważa, że umacnianie konkurencji poprzez reformę uregulowań prawnych stanowi bodziec potrzebny Europie do poprawy wydajności; przypomina, że należy w pełni respektować uprawnienia Parlamentu w kontekście reformy regulacyjnej;

36.

jest zdania, że analizy skutków aktów prawnych muszą być bardziej konsekwentne i uwzględniać poglądy wszystkich zainteresowanych; dlatego z zadowoleniem przyjmuje utworzenie w Komisji komitetu ds. oceny skutków aktów prawnych i postuluje, aby komitet ten publikował swoje opinie; wzywa Parlament Europejski do przeprowadzania większej liczby ocen skutków aktów prawnych dla uzasadnienia swoich wniosków;

37.

wzywa Komisję do włączenia „testu rynku wewnętrznego” do mechanizmów lepszego stanowienia prawa, zgodnie z zaleceniem Parlamentu, w celu zagwarantowania, by organy regulacyjne zawsze uwzględniały skutki, jakie ich działania niosą dla czterech swobód obowiązujących na jednolitym rynku, a jednocześnie inne aspekty wymagające wzięcia pod uwagę, zwłaszcza kwestie zrównoważonego rozwoju i zatrudnienia;

38.

przypomina, że należy również prowadzić ocenę ex post aktów prawnych w celu upewnienia się, że przepisy funkcjonują zgodnie z założeniami, i naświetlenia wszystkich nieprzewidzianych skutków negatywnych;

39.

zgadza się z poglądem Komisji, że współregulacja i samoregulacja mogą być — przy poszanowaniu uprawnień organu prawodawczego — narzędziami uzupełniającymi inicjatywy prawne w niektórych dziedzinach; podkreśla również skuteczność ściślejszej współpracy w niektórych dziedzinach w celu osiągnięcia harmonizacji opartej na dobrowolności;

40.

uważa, że deficyt w zakresie transpozycji aktów prawnych jest jedną z głównych przeszkód w realizacji jednolitego rynku oraz że państwa członkowskie są odpowiedzialne za poprawę transpozycji i wdrażania aktów prawnych UE; z zadowoleniem przyjmuje poprawę transpozycji do prawa krajowego, a także cel ustanowiony przez wyżej wspomniany szczyt Rady Europejskiej w Brukseli, aby docelowy odsetek nietransponowanych aktów prawnych został stopniowo zmniejszony do 1%; wzywa państwa członkowskie do unikania niebezpieczeństwa nadmiernej regulacji krajowej (tzw. „gold plating”);

41.

podkreśla znaczenie zwiększania i usprawniania współpracy administracyjnej między organami państw członkowskich odpowiedzialnymi za jednolity rynek;

42.

ubolewa z powodu podejmowania przez niektóre państwa członkowskie środków w celu ochrony własnego rynku krajowego; podkreśla, że osiągnięcie równych reguł gry na całym jednolitego rynku ma duże znaczenie; zwraca uwagę, że dobrze funkcjonujący jednolity rynek stanowi przewagę konkurencyjną Europy w obliczu globalizacji;

43.

zwraca się do Komisji, aby opracowując politykę wewnętrzną, systematycznie oceniała i brała pod uwagę analogiczną politykę prowadzoną przez wielkich partnerów UE, takich jak USA, Rosja, Chiny, Indie, Brazylia, Japonia itd., z myślą o poprawie konkurencyjności UE i usuwaniu barier w światowym handlu;

44.

podkreśla, że inicjatywy zmierzające do zwiększenia konkurencyjności nie mogą obniżać standardów europejskich; przypomina, że prowadzenie konstruktywnego i zrównoważonego dialogu z partnerami zewnętrznymi w celu wywarcia wpływu na opracowanie norm międzynarodowych;

45.

odnotowuje inicjatywę Komisji dotyczącą podjęcia kompleksowego przeglądu instrumentów ochrony handlu Unii; podkreśla, że skuteczne instrumenty ochrony handlu mają istotne znaczenie dla konkurencyjności, wzrostu gospodarczego i zatrudnienia w szybko zmieniającej się gospodarce światowej; przypomina, że Unia Europejska powinna odgrywać, tak jak w przeszłości, wiodącą rolę w ulepszaniu i wzmacnianiu dyscypliny na szczeblu WTO;

46.

jest zdania, że UE będzie zdolna do prosperowania w gospodarce światowej jedynie, gdy dorówna swoim partnerom handlowym lub nawet przewyższy ich pod względem zdolności innowacyjnej; podkreśla, że UE potrzebuje konkretnych środków czyniących jednolity rynek bardziej innowacyjnym; ponadto wzywa instytucje Unii Europejskiej, aby określiły stanowisko Unii jako całości w stosunku do przyszłych tendencji w gospodarce światowej w celu zapewnienia zarówno skuteczności ochrony handlu Unii, jak i jej trwałej konkurencyjności; uważa, że wewnętrzny rynek transatlantycki mógłby być właściwym środkiem realizacji tych celów;

47.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.