Υπόθεση C-291/07

Kollektivavtalsstiftelsen TRR Trygghetsrådet

κατά

Skatteverket

(αίτηση του Regeringsrätten για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως)

«ΦΠΑ — Τόπος εκτελέσεως των φορολογητέων πράξεων — Τόπος φορολογήσεως — Παρέχων υπηρεσίες εγκατεστημένος εντός κράτους μέλους διαφορετικού από αυτό στο οποίο είναι εγκατεστημένος ο λήπτης των υπηρεσιών — Ιδιότητα του υποκειμένου στον φόρο — Υπηρεσίες παρασχεθείσες σε εθνικό ίδρυμα που ασκεί το μεν οικονομική το δε μη οικονομική δραστηριότητα»

Προτάσεις του γενικού εισαγγελέα J. Mazák της 17ης Ιουνίου 2008   I ‐ 8257

Απόφαση του Δικαστηρίου (πρώτο τμήμα) της 6ης Νοεμβρίου 2008   I ‐ 8268

Περίληψη της αποφάσεως

Φορολογικές διατάξεις – Εναρμόνιση των νομοθεσιών – Φόροι κύκλου εργασιών – Κοινό σύστημα φόρου προστιθέμενης αξίας – Παροχή υπηρεσιών – Προσδιορισμός του τόπου φορολογήσεως

(Οδηγίες του Συμβουλίου 77/388, άρθρο 9 § 2, στοιχείο ε’, και 2006/112, άρθρο 56 § 1, στοιχείο γ’)

Τα άρθρα 9, παράγραφος 2, στοιχείο ε’, της έκτης οδηγίας 77/388/ΕΟΚ, περί εναρμονίσεως των νομοθεσιών των κρατών μελών, των σχετικών με τους φόρους κύκλου εργασιών, όπως τροποποιήθηκε με την οδηγία 1999/59, και 56, παράγραφος 1, στοιχείο γ’ της οδηγίας 2006/112, σχετικά με το κοινό σύστημα φόρου προστιθέμενης αξίας, που προσδιορίζουν τον τόπο παροχής υπηρεσιών από συμβούλους, μηχανικούς, γραφεία μελετών, δικηγόρους, λογιστές και λοιπών παρομοίων παροχών, έχουν την έννοια ότι ο λήπτης υπηρεσιών παροχής συμβουλών τις οποίες παρέχει υποκείμενος στον φόρο εγκατεστημένος εντός άλλου κράτους μέλους, λήπτης ο οποίος ασκεί τόσο οικονομικές δραστηριότητες όσο και δραστηριότητες που δεν εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής των οδηγιών αυτών, πρέπει να θεωρείται ότι έχει την ιδιότητα του υποκειμένου στον φόρο, ακόμη και αν οι εν λόγω υπηρεσίες χρησιμοποιούνται μόνο για τις ανάγκες των τελευταίων αυτών δραστηριοτήτων.

Συγκεκριμένα, το άρθρο αυτό δεν διευκρινίζει αν η εφαρμογή του εξαρτάται από την προϋπόθεση ότι ο υποκείμενος στον φόρο που τυγχάνει παροχής υπηρεσιών χρησιμοποιεί τις υπηρεσίες αυτές για τις ανάγκες της οικονομικής του δραστηριότητας. Επομένως, αντιθέτως προς άλλες διατάξεις της έκτης οδηγίας, όπως τα άρθρα της 2, παράγραφος 1, και 17, παράγραφος 2, το άρθρο αυτό ουδόλως επισημαίνει ότι η προϋπόθεση αυτή είναι αναγκαία προκειμένου αυτό να έχει εφαρμογή.

Ελλείψει ρητής διευκρινίσεως στο άρθρο 9, παράγραφος 2, στοιχείο ε’, της έκτης οδηγίας ως προς το αν οι παρεχόμενες υπηρεσίες πρέπει να χρησιμοποιούνται για τις ανάγκες της οικονομικής δραστηριότητας του λήπτη, πρέπει να θεωρηθεί ότι το γεγονός ότι ο λήπτης χρησιμοποιεί τις υπηρεσίες αυτές για δραστηριότητες που δεν εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής της έκτης οδηγίας δεν εμποδίζει την εφαρμογή της διατάξεως αυτής.

(βλ. σκέψεις 28-33 και διατακτ.)