—

να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 13ης Σεπτεμβρίου 2013, T-214/11·

—

να καταδικάσει την ΕΑΑΤ στα δικαστικά έξοδα.

1)

Ο πρώτος λόγος αντλείται από πλάνη κατά την εφαρμογή της νομικής έννοιας των «δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα», όπως αυτή ορίζεται στο άρθρο 2 του κανονισμού 45/2001 (1).

Το Γενικό Δικαστήριο εσφαλμένως έκρινε ότι ο συνδυασμός ονομάτων και γνωμοδοτήσεων συνιστά δεδομένο προσωπικού χαρακτήρα. Η νομική έννοια των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα δεν περιλαμβάνει την παροχή γνωμοδοτήσεων στο πλαίσιο συμμετοχής σε μια δημόσια επιτροπή, στην περίπτωση που οι εμπειρογνώμονες, των οποίων τα ονόματα και τα υπόλοιπα προσωπικά στοιχεία είναι διαθέσιμα στο κοινό, καλούνται να συμμετάσχουν λόγω της αναγνωρισθείσας τεχνογνωσίας τους.

2)

Ο δεύτερος λόγος αντλείται από εσφαλμένη εφαρμογή του άρθρου 4, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού 1049/2001 (2) και του άρθρου 8, στοιχείο β', του κανονισμού 45/2001, όσον αφορά το περιεχόμενο της προστασίας, τη διαδικασία και την ουσία των διατάξεων αυτών, ιδίως λόγω της παραλείψεως να ληφθεί υπόψη και να σταθμισθεί το σύνολο των συμφερόντων που οι επίμαχες ρυθμίσεις προστατεύουν.

Το Γενικό Δικαστήριο δεν εξέτασε πλήρως το σύνολο των πτυχών των εφαρμοστέων διατάξεων: του άρθρου 4, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού 1049/2001 και του άρθρου 8, στοιχείο β', του κανονισμού 45/2001. Παρέλειψε να εξετάσει και να λάβει υπόψη τα διαφορετικά συμφέροντα στην προστασία των οποίων αποσκοπούν οι επίμαχες ρυθμίσεις.

3)

Ο τρίτος λόγος αντλείται από παράβαση του άρθρου 5 ΣΕΕ, λόγω της επιβολής δυσαναλόγου βάρους αποδείξεως στις ανερεσείουσες, καθώς απαιτείται από αυτές να αποδείξουν την αναγκαιότητα διαβιβάσεως των πληροφοριών και το περιεχόμενο των προστατευομένων νομίμων συμφερόντων.