8.3.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 65/1

(1)

W rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2015/2403 (2) ustanawia się zasady, jak również specyfikacje techniczne dotyczące pozbawiania broni palnej cech użytkowych w Unii w celu zagwarantowania, że broń palna pozbawiona cech użytkowych trwale nie nadaje się do użytku. W rozporządzeniu tym opisuje się również, w jaki sposób pozbawienie broni palnej cech użytkowych musi zostać zweryfikowane i poświadczone przez organy publiczne państw członkowskich, oraz określa się zasady dotyczące oznakowania broni palnej pozbawionej cech użytkowych.

(2)

W celu zapewnienia jak najwyższego poziomu bezpieczeństwa w odniesieniu do pozbawiania broni palnej cech użytkowych w rozporządzeniu wykonawczym (UE) 2015/2403 przewiduje się dokonywanie regularnych przeglądów i aktualizacji specyfikacji technicznych określonych w tym rozporządzeniu z uwzględnieniem doświadczeń zdobytych przez państwa członkowskie przy stosowaniu tych zasad oraz wszelkich dodatkowych środków pozbawiania broni cech użytkowych.

(3)

W tym celu we wrześniu 2016 r. Komisja ustanowiła grupę roboczą z udziałem ekspertów krajowych do spraw pozbawiania broni palnej cech użytkowych w ramach komitetu ustanowionego dyrektywą 91/477/EWG. Przedmiotowa grupa robocza skoncentrowała się na przeglądzie specyfikacji technicznych dotyczących pozbawiania broni palnej cech użytkowych, określonych w załączniku I do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/2403, w celu poprawienia ich przejrzystości, wyeliminowania jakichkolwiek niejasności, z jakimi mogliby mieć do czynienia praktycy, oraz zapewnienia, aby specyfikacje techniczne miały zastosowanie do wszystkich typów broni palnej.

(4)

Dyrektywa 91/477/EWG została zmieniona dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/853 (3). Zakres stosowania zmienionej dyrektywy obejmuje broń palną pozbawioną cech użytkowych, przy czym w dyrektywie tej przewidziano również klasyfikację takiej broni oraz podano definicję broni palnej pozbawionej cech użytkowych, odpowiadającą ogólnym zasadom pozbawiania broni palnej cech użytkowych zgodnie z Protokołem przeciwko nielegalnemu wytwarzaniu i obrotowi bronią palną, jej częściami i komponentami oraz amunicją, uzupełniającym Konwencję Narodów Zjednoczonych przeciwko międzynarodowej przestępczości zorganizowanej, dołączonym do decyzji Rady 2014/164/UE (4), która transponuje ten protokół do porządku prawnego Unii.

(5)

Zasady dotyczące pozbawiania broni palnej cech użytkowych określone w rozporządzeniu wykonawczym (UE) 2015/2403 powinny odzwierciedlać nowe zasady dotyczące pozbawiania broni palnej cech użytkowych wprowadzone dyrektywą (UE) 2017/853 i być z nimi spójne.

(6)

Zakres stosowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/2403 powinien obejmować broń palną wszystkich kategorii wymienionych w części II załącznika I do dyrektywy 91/477/EWG.

(7)

Specyfikacje techniczne dotyczące pozbawiania broni palnej cech użytkowych powinny zapobiegać przywracaniu broni palnej cech użytkowych za pomocą zwykłych narzędzi.

(8)

W specyfikacjach technicznych dotyczących pozbawiania broni palnej cech użytkowych nacisk kładzie się na pozbawienie cech użytkowych istotnych komponentów broni palnej określonych w dyrektywie 91/477/EWG. Wynika to stąd, że dyrektywa 91/477/EWG zawiera również definicję broni palnej pozbawionej cech użytkowych obejmującą zapewnienie, aby wszystkie istotne komponenty danej broni palnej stały się trwale niezdatne do użytku i niemożliwe do usunięcia, zastąpienia lub modyfikacji w sposób, który umożliwiłby przywrócenie broni palnej cech użytkowych w jakikolwiek sposób. Specyfikacje techniczne dotyczące pozbawiania broni palnej cech użytkowych powinny mieć zastosowanie również do pozbawiania cech użytkowych luf wymiennych, które, będąc odrębnymi przedmiotami, są technicznie powiązane z bronią palną, która ma być pozbawiona cech użytkowych, i przeznaczone do montowania w tejże broni.

(9)

Na wniosek grupy roboczej krajowych ekspertów do spraw pozbawiania broni palnej cech użytkowych zmienione specyfikacje techniczne poddano testowi warunków skrajnych przeprowadzanemu przez krajowych praktyków w zakresie pozbawiania broni palnej cech użytkowych przez okres 5 tygodni w dniach 9 lutego – 20 marca 2017 r. Wynik tego testu warunków skrajnych doprowadził w szczególności do decyzji o zmianie sposobu prezentacji specyfikacji dotyczących pozbawiania broni palnej cech użytkowych. Ze względu na przejrzystość konkretne czynności pozbawiania cech użytkowych należy przedstawić w sposób rozróżniający różne typy broni palnej.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ustanowionego na mocy dyrektywy 91/477/EWG.

(11)

Aby państwa członkowskie wprowadziły konieczne zmiany administracyjne i dostosowały swoje praktyki do wspomnianego zmienionego rozporządzenia wykonawczego, niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie po upływie trzech miesięcy od jego daty wejścia w życie,

1)

art. 1 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do broni palnej wszystkich kategorii wymienionych w części II załącznika I do dyrektywy 91/477/EWG.”;

2)

art. 3 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Państwa członkowskie wyznaczają właściwe organy publiczne do weryfikacji, że pozbawienie broni palnej cech użytkowych zostało wykonane zgodnie ze specyfikacjami technicznymi określonymi w załączniku I (»podmiot weryfikujący«).”;

3)

art. 5 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 5

Znakowanie broni palnej pozbawionej cech użytkowych

Pozbawiona cech użytkowych broń palna musi być opatrzona niepowtarzalnym oznakowaniem zgodnie z wzorem określonym w załączniku II, aby wskazać, że została ona pozbawiona cech użytkowych zgodnie ze specyfikacjami technicznymi określonymi w załączniku I. Oznakowanie jest mocowane przez podmiot weryfikujący na wszystkich istotnych komponentach modyfikowanych na potrzeby pozbawienia broni palnej cech użytkowych i musi spełniać następujące kryteria:

4)

załącznik I zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku I do niniejszego rozporządzenia;

5)

załącznik II zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku II do niniejszego rozporządzenia;

6)

załącznik III zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku III do niniejszego rozporządzenia.

8.3.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 65/17

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003 przewidziano udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określono sposób uzasadniania i procedury przyznawania takich zezwoleń.

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 złożony został wniosek o zezwolenie na stosowanie preparatu 6-fitazy wytwarzanej przez Aspergillus niger (DSM 25770). Do wniosku dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(3)

Wniosek dotyczy zezwolenia na stosowanie preparatu 6-fitazy wytwarzanej przez Aspergillus niger (DSM 25770) jako dodatku paszowego dla kurcząt rzeźnych, kurcząt odchowywanych na kury nioski, tuczników, loch, podrzędnych gatunków świń do tuczu lub do reprodukcji, indyków rzeźnych, indyków utrzymywanych w celach hodowlanych, wszystkich gatunków ptaków rzeźnych lub do dalszego chowu, lub odchowywanych na nioski i prosiąt odsadzonych od maciory, celem sklasyfikowania go w kategorii „dodatki zootechniczne”.

(4)

W opinii z dnia 28 września 2017 r. (2) Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) stwierdził, że w proponowanych warunkach stosowania preparat 6-fitaza wytwarzany przez Aspergillus niger (DSM 25770) nie ma niekorzystnego wpływu na zdrowie zwierząt i ludzi ani na środowisko oraz że przyczynia się do poprawy oceny użytkowości i wykorzystania fosforu u gatunków docelowych. Zdaniem Urzędu nie ma potrzeby wprowadzania szczegółowych wymogów dotyczących monitorowania po wprowadzeniu do obrotu. Urząd zweryfikował również sprawozdanie dotyczące metody analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez laboratorium referencyjne ustanowione rozporządzeniem (WE) nr 1831/2003.

(5)

Ocena preparatu 6-fitazy wytwarzanej przez Aspergillus niger (DSM 25770) dowodzi, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie preparatu, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

8.3.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 65/21

(1)

Załącznik V do Porozumienia w formie wymiany listów między Unią Europejską a Islandią w sprawie dodatkowych preferencji w handlu produktami rolnymi na podstawie art. 19 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym, zatwierdzonego decyzją Rady (UE) 2017/1913 (2), przewiduje zwiększenie rocznego bezcłowego kontyngentu taryfowego i wprowadzenie nowych kontyngentów na sery.

(2)

Nowe ilości objęte kontyngentami będą miały zastosowanie od dnia 1 maja 2018 r. W związku z tym, na zasadzie odstępstwa od art. 6 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2535/2001 (3), należy ustanowić nowy okres od dnia 1 maja do dnia 31 grudnia 2018 r. zastępujący okres od dnia 1 lipca do dnia 31 grudnia 2018 r. i określić ilości w odniesieniu do tego nowego okresu w części I.I załącznika I do tego rozporządzenia, zmienionego niniejszym rozporządzeniem.

(3)

Okres składania wniosków poprzedza koniec procedury zatwierdzania dla wnioskodawców, którzy mają otrzymać pozwolenie na przywóz w ramach kontyngentów od dnia 1 lipca 2018 r. Aby wnioskodawcy, którzy jeszcze nie są umieszczeni w wykazie zatwierdzonych importerów, mogli być objęci procedurą przyznawania kontyngentów na okres od dnia 1 maja do dnia 31 grudnia 2018 r., należy wprowadzić odstępstwo od art. 10 rozporządzenia (WE) nr 2535/2001.

(4)

Okres składania wniosków o wydanie pozwolenia na przywóz w odniesieniu do pierwszego półrocza 2018 r., określony w art. 14 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 2535/2001, dobiegł końca. Na zasadzie odstępstwa od art. 14 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia należy zatem przewidzieć wprowadzenie nowego okresu składania wniosków o wydanie pozwolenia od dnia 1 do dnia 10 kwietnia 2018 r.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 2535/2001.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

a)

art. 5 lit. i) otrzymuje brzmienie:

(*1)  Decyzja Rady (UE) 2017/1913 z dnia 9 października 2017 r. w sprawie zawarcia Porozumienia w formie wymiany listów między Unią Europejską a Islandią w sprawie dodatkowych preferencji w handlu produktami rolnymi (Dz.U. L 274 z 24.10.2017, s. 57).”;"

b)

część I.I załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 2535/2001 zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

8.3.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 65/24

(1)

W dniu 11 grudnia 2017 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2017/2315.

(2)

W art. 4 ust. 2 lit. e) tej decyzji przewidziano, że Rada przyjmuje decyzję lub zalecenie ustanawiające listę projektów do zrealizowania w ramach stałej współpracy strukturalnej (PESCO), odzwierciedlającą zarówno wsparcie rozwoju zdolności, jak i zapewnianie istotnego wsparcia w ramach środków i zdolności misji i operacji w dziedzinie wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony.

(3)

W dniu 11 grudnia 2017 r. państwa członkowskie uczestniczące w PESCO przyjęły deklarację, w której wskazały wstępną listę 17 projektów, które należy podjąć w ramach PESCO, w oparciu o przedłożone projekty. Deklaracja ta została przyjęta z myślą o formalnej decyzji, którą Rada ma przyjąć na początku 2018 r. zgodnie z art. 46 ust. 6 Traktatu o Unii Europejskiej i art. 5 decyzji (WPZiB) 2017/2315.

(4)

Art. 5 ust. 2 akapit drugi decyzji (WPZiB) 2017/2315 przewiduje, że listę członków poszczególnych projektów dołącza się do decyzji Rady, o której mowa w art. 4 ust. 2 lit. e).

(5)

W celu zapewnienia spójności wdrażanie wszystkich projektów PESCO będzie oparte na wspólnym zbiorze przepisów o zarządzaniu projektami – w tym między innymi z zasadami dotyczącymi roli obserwatorów – a w stosownych przypadkach przyjętym na podstawie art. 4 ust. 2 lit. f) decyzji (WPZiB) 2017/2315, a który to zbiór uczestniczące państwa członkowskie biorące udział w poszczególnych projektach mogłyby dostosować w razie potrzeby do niniejszego projektu.

(6)

Rada powinna zatem przyjąć decyzję ustanawiającą listę projektów do zrealizowania w ramach PESCO,

1.

Europejskie dowództwo medyczne;

2.

Europejskie bezpieczne radiostacje programowalne (ESSOR);

3.

Sieć centrów logistycznych w Europie i wsparcie operacji;

4.

Mobilność wojskowa;

5.

Centrum kompetencji przydatnych w misjach szkoleniowych UE (EUTM CC);

6.

Europejskie centrum szkoleniowo-certyfikacyjne na potrzeby wojsk europejskich;

7.

Funkcja operacyjna w zakresie energii (EOF);

8.

Pakiet dotyczący mobilnych wojskowych zdolności reagowania na katastrofy;

9.

Morskie (pół)autonomiczne systemy środków przeciwminowych (MAS MCM);

10.

Nadzór portowy i morski oraz ochrona portów i morza (HARMSPRO);

11.

Unowocześnienie nadzoru morskiego;

12.

Platforma wymiany informacji o cyberzagrożeniach i reagowaniu na cyberincydenty;

13.

Zespoły szybkiego reagowania na cyberincydenty i pomoc wzajemna w zakresie cyberbezpieczeństwa;

14.

System strategicznego dowództwa i kontroli (C2) na potrzeby misji i operacji w dziedzinie WPBiO;

15.

Opancerzony bojowy wóz piechoty/amfibia wojskowa/lekki pojazd opancerzony;

16.

Pośrednie wsparcie ogniowe (artyleria europejska);

17.

Centrum EUFOR ds. operacji reagowania kryzysowego (EUFOR CROC).

8.3.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 65/28

(1)

W związku z otrzymaną skargą Komisja zwróciła się do władz francuskich faksem z dnia 28 listopada 2011 r. o przekazanie wszelkich informacji niezbędnych do zbadania w świetle art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) podatku ustanowionego na mocy art. 25 ustawy nr 2005-1720 z dnia 30 grudnia 2005 r. na rzecz państwowego zakładu produktów rolnych i morskich (France AgriMer) (zwanego dalej „podatkiem”). Władze francuskie zobowiązano do przekazania tych informacji w terminie jednego miesiąca.

(2)

Pismem z dnia 11 grudnia 2011 r. Francja zwróciła się do Komisji o przedłużenie wspomnianego wyżej terminu do dnia 1 lutego 2012 r.

(3)

Faksem z dnia 12 grudnia 2011 r. Komisja zgodziła się na wnioskowane przedłużenie terminu.

(4)

W wiadomości e-mail z dnia 14 lutego 2012 r. Francja przekazała Komisji informacje, o które Komisja zwróciła się dnia 28 listopada 2011 r.

(5)

Faksem z dnia 5 marca 2012 r. Komisja poinformowała władze francuskie o wszczęciu postępowania w sprawie pomocy niezgłoszonej o numerze SA.34433 (2012-NN), biorąc pod uwagę, że stosowanie podatku rozpoczęto bez zgłoszenia Komisji sprawy pomocy zgodnie z art. 108 ust. 3 TFUE i jej zatwierdzenia przez Komisję. Faksem z dnia 14 czerwca 2012 r. Komisja poinformowała władze francuskie o rozszerzeniu zakresu wspomnianej sprawy, ponieważ analiza dostępnych informacji wykazała niewłaściwe stosowanie rozporządzenia w sprawie pomocy de minimis, co doprowadziło do przekształcenia w pomoc niezgłoszoną środka, który w przypadku właściwego zastosowania rozporządzenia w sprawie pomocy de minimis nie stanowiłby pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

(6)

Pismem z dnia 4 października 2012 r. (1) Komisja poinformowała Francję o swojej decyzji z dnia 3 października 2012 r. o wszczęciu postępowania określonego w art. 108 ust. 2 TFUE w odniesieniu do stosowania podatku. Wezwała ona władze francuskie do przedstawienia uwag dotyczących wszczęcia postępowania w terminie jednego miesiąca.

(7)

Decyzja Komisji o wszczęciu postępowania została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2). Komisja wezwała zainteresowane strony do przedstawienia uwag dotyczących przedmiotowego środka.

(8)

Komisja nie otrzymała żadnych uwag od zainteresowanych stron.

(9)

W wiadomości e-mail z dnia 16 października 2012 r. Francja zwróciła się do Komisji o przedłużenie o jeden miesiąc (do dnia 4 grudnia 2012 r.) terminu wyznaczonego na udzielenie przez Francję odpowiedzi na informację o wszczęciu postępowania określonego w art. 108 ust. 2 TFUE.

(10)

Faksem z dnia 18 października 2012 r. Komisja zgodziła się na wnioskowane przedłużenie terminu.

(11)

W wiadomości e-mail z dnia 5 grudnia 2012 r. Francja przekazała Komisji odpowiedź na informację o wszczęciu postępowania określonego w art. 108 ust. 2 TFUE.

(12)

Po przeprowadzeniu analizy tej odpowiedzi doszło do spotkania służb Komisji i władz francuskich w dniu 12 grudnia 2012 r. w celu wyjaśnienia niektórych aspektów sprawy. W następstwie tego spotkania faksem z dnia 15 stycznia 2013 r. Komisja wezwała Francję do udzielenia informacji uzupełniających.

(13)

W wiadomości e-mail z dnia 18 lutego 2013 r. Francja przekazała Komisji pismo zawierające informacje uzupełniające, o które Komisja zwróciła się w dniu 15 stycznia 2013 r. Władze francuskie przekazały nowe informacje w dniu 23 czerwca 2016 r. w odpowiedzi na wniosek Komisji z dnia 8 października 2015 r. oraz w dniu 20 stycznia 2017 r. w odpowiedzi na wniosek Komisji z dnia 19 października 2016 r.

(14)

W art. 25 ustawy nr 2005-1720 z dnia 30 grudnia 2005 r. (ustawa budżetowa korygująca na 2005 r.) ustanowiono podatek na rzecz zakładu France AgriMer w celu finansowania działań realizowanych przez ten zakład na rzecz rynku mleczarskiego. Ostatnia wersja skonsolidowana przepisów dotyczących tego podatku pochodzi z dnia 1 stycznia 2012 r.

(15)

Zobowiązani do zapłaty podatku są producenci mleka krowiego posiadający indywidualną ilość referencyjną w odniesieniu do sprzedaży bezpośredniej w rozumieniu rozporządzenia Rady (WE) nr 1788/2003 (3), jak również podmioty skupujące mleko. Jego wysokość zależy od:

(16)

Podatek może podlegać kumulatywnym zwrotom (4). Zdarzeniem powodującym powstanie obowiązku podatkowego jest dostawa mleka lub sprzedaż bezpośrednia mleka lub przetworów mlecznych w okresie odniesienia. Przykładowo art. 4 rozporządzenia z dnia 17 sierpnia 2010 r. w sprawie poboru podatku ciążącego na skupujących mleko i producentach mleka, którzy przekroczyli swoją indywidualną kwotę w odniesieniu do dostawy w roku gospodarczym 2009–2010, przewiduje, że w granicach dostępności stwierdzonej na poziomie krajowym na koniec roku gospodarczego 2009–2010 zakład France AgriMer zwraca skupującym część podatku, do którego zapłaty zobowiązani są producenci dostarczający mleko tym skupującym, zgodnie z następującymi zasadami:

(17)

Jeżeli producent jest zobowiązany do uiszczenia opłaty wyrównawczej przewidzianej w art. 1 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1788/2003, podatek nie jest wymagalny w odniesieniu do danych ilości. Zgodnie z tym przepisem począwszy od dnia 1 kwietnia 2004 r. wprowadza się opłatę wyrównawczą dla jedenastu kolejnych dwunastomiesięcznych okresów rozpoczynających się dnia 1 kwietnia na ilości mleka krowiego lub inne przetwory mleczne wprowadzone do obrotu podczas danego okresu dwunastomiesięcznego przekraczające krajową ilość referencyjną.

(18)

Stawka podatku wynosi 28,54 EUR za 100 kg mleka za rok gospodarczy 2006–2007 oraz 27,83 EUR za kolejne lata gospodarcze.

(19)

Dochody podatkowe wykorzystuje się w celu częściowego lub całkowitego finansowania zaprzestania działalności mleczarskiej w ramach pomocy na zaprzestanie działalności mleczarskiej. Ściśle rzecz ujmując, beneficjent otrzymuje rekompensatę naliczaną za litr mleka od zakładu France AgriMer stanowiącego podmiot publiczny. Pozostałe źródła finansowania pomocy na zaprzestanie działalności mleczarskiej stanowią środki pochodzące z systemu specjalnego przenoszenia bez gruntów (6), budżet państwa i ewentualnie środki jednostek samorządu terytorialnego. Część dochodów podatkowych wykorzystano również w celu pomocy gospodarstwom mleczarskim zobowiązanym do zniszczenia mleka zanieczyszczonego polichlorowanymi bifenylami (PCB) w ciągu roku gospodarczego 2007–2008. Zdaniem władz francuskich wspomniane wsparcie finansowe przyznano w ramach programu de minimis objętego zakresem stosowania rozporządzenia Komisji (WE) nr 1998/2006 (7).

(20)

Kwotę pomocy na zaprzestanie działalności mleczarskiej oblicza się w następujący sposób:

(21)

Do roku gospodarczego 2010–2011 dochody podatkowe i ich wykorzystanie zmieniały się w następujący sposób:

(22)

Komisja wszczęła postępowanie przewidziane w art. 108 ust. 2 TFUE z następujących względów:

(23)

W piśmie przekazanym w wiadomości e-mail z dnia 5 grudnia 2012 r. władze francuskie podkreślają przede wszystkim, że w przepisach unijnych dotyczących wspólnej organizacji rynku ustanowiono podstawę prawną pomocy na zaprzestanie działalności mleczarskiej. Odnośna podstawa prawna ustanowiona w art. 75 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 (8) umożliwia państwom członkowskim przyznanie rekompensaty w co najmniej jednej rocznej racie producentom, którzy zobowiązują się całkiem lub częściowo zaniechać produkcji mleka, i wliczenie tak uwolnionych indywidualnych ilości referencyjnych do rezerwy krajowej. Ich zdaniem artykuł ten pozostaje bez uszczerbku dla stosowania pozostałych przepisów dotyczących zarządzania kwotami mlecznymi oraz dla stosowania ewentualnej opłaty wyrównawczej w przypadku przekroczenia kwoty.

(24)

Odnosząc się do stanowiska Komisji, zgodnie z którym finansowanie zaprzestania działalności mleczarskiej odpowiada na pierwszy rzut oka definicji pomocy państwa, władze francuskie podkreślają następnie, że w przepisach unijnych przyjętych przed 2007 r., w szczególności w rozporządzeniu (WE) nr 1788/2003, nie ustanowiono expressis verbis obowiązku powiadamiania o pomocy dotyczącej produktów należących do sektora mleka i przetworów mlecznych. Uściślają, że sytuację wyjaśniono w art. 180 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, w którym expressis verbis poddano mechanizm pomocy na zaprzestanie działalności mleczarskiej procedurze powiadamiania, przy czym uznały one, że przestrzegają przepisów unijnych poprzez regularne przekazywanie Komisji informacji dotyczących systemu rekompensat za pomocą kwestionariuszy, działając w całkowicie dobrej wierze. Ich zdaniem Komisja i tak wiedziała o istnieniu pomocy na zaprzestanie działalności mleczarskiej, ponieważ pytała o tę pomoc Francję podczas badania środka pomocy na dobrowolne zmniejszeniu zakresu działalności mleczarskiej w Bretanii (pomoc N 290/2007 – ARVAL). Kończą swoją argumentację, zobowiązując się do powiadomienia o systemie w przyszłości (przy czym wywiązały się z tego zobowiązania, zob. motyw 53).

(25)

Jeżeli chodzi o kwestię zgodności pomocy na zaprzestanie działalności mleczarskiej z rynkiem wewnętrznym, w szczególności uwagę Komisji, że mechanizm nie wydaje się zgodny z pkt 88 wytycznych Wspólnoty w sprawie pomocy państwa w sektorze rolnym i leśnym na lata 2007–2013 (zwanych dalej „wytycznymi na lata 2007–2013”) (9), władze francuskie zwracają uwagę, że mechanizm pomocy na zaprzestanie działalności mleczarskiej jest objęty zakresem stosowania art. 75 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 i że Komisja powinna uwzględnić ten przepis w swojej analizie. Wskazują one ponadto, że jedynie część wniosków producentów o przyznanie pomocy na zaprzestanie działalności mleczarskiej dotyczy zaprzestania działalności w związku z przejściem na emeryturę (około 10 % wszystkich producentów będących beneficjentami); w przypadku tych dokumentacji spełniono przesłanki całkowitego zaprzestania całej komercyjnej działalności rolniczej w sposób trwały i ostateczny. Twierdzą, że w przypadku pozostałych producentów mechanizm pomocy na zaprzestanie działalności mleczarskiej jest zgodny z rynkiem wewnętrznym w świetle pkt 143 i 144 wytycznych na lata 2007–2013 dotyczących zamknięcia zdolności produkcyjnej, przetwórczej i handlowej w odniesieniu do produktów rolnych.

(26)

Jeżeli chodzi o pkt 143 i 144 wytycznych na lata 2007–2013, władze francuskie przypominają, że sektor mleczarski boryka się z nadwyżką mocy produkcyjnych przypomnianą w motywie 30 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, i podkreślają, że zgodnie z odnośnym rozporządzeniem zaprzestanie działalności mleczarskiej może mieć charakter częściowy lub całkowity. Ponadto ich zdaniem mechanizm pomocy na zaprzestanie działalności mleczarskiej spełnia warunek, zgodnie z którym konieczne jest współdziałanie ze strony beneficjenta pomocy. Współdziałanie znajduje odzwierciedlenie w mechanizmie specjalnego przenoszenia bez gruntów obowiązującym od 2006 r. na mocy art. 18 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1788/2003. W ramach tego mechanizmu przeniesień dokonują za opłatą producenci, którym przydzielono uwolnione ilości referencyjne mleka, zgodnie z ustaloną skalą. Rekompensatę – obliczoną według tej samej skali co w przypadku pomocy na zaprzestanie działalności mleczarskiej – wypłaca się producentom przekazującym ilość referencyjną mleka, którą dysponują. Skala i jej powiązanie z pomocą na zaprzestanie działalności mleczarskiej są przedmiotem rozporządzenia przyjmowanego corocznie w odniesieniu do każdego roku gospodarczego w sektorze mleczarskim. Zdaniem władz francuskich w ramach systemu specjalnego przenoszenia bez gruntów sektor będący beneficjentem wnosi zbiorowy wkład w pomoc na zaprzestanie działalności mleczarskiej stanowiący co najmniej 50 % wydatków publicznych poniesionych w związku z realizacją programu. Jeżeli chodzi o pozostałe kwestie, mechanizm pomocy wyklucza przedsiębiorstwa znajdujące się w trudnej sytuacji, jest dostępny dla wszystkich podmiotów gospodarczych działających w tych samych warunkach, nie tworzy przewagi konkurencyjnej ze względu na swój charakter kompensacyjny, biorąc pod uwagę, że rekompensatę przyznaje się wyłącznie w przypadku zrzeczenia się kwoty, oraz w żadnym wypadku nie prowadzi do sytuacji, w której rekompensata za utratę kapitału i przyszłych dochodów przekraczałaby samą stratę, ponieważ rekompensatę przyznaje się na zasadzie degresywnej (w rozpatrywanym okresie średnia wysokość rekompensaty z tytułu zrzeczenia się wynosiła 0,083 EUR/l, natomiast wartość kwoty w tym samym okresie wynosiła 0,10 EUR/l).

(27)

Jeżeli chodzi o rekompensaty wypłacone w związku ze zniszczeniem mleka zanieczyszczonego PCB, władze francuskie podkreślają, że decyzja dyrektora urzędu ds. chowu zwierząt (Office de l'élevage), na mocy której wprowadzono mechanizm pomocy w celu rekompensaty strat podmiotów gospodarczych, opiera się zarówno na rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1998/2006, jak i na rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1535/2007 (10). Rozporządzenie (WE) nr 1998/2006 zastosowano w odniesieniu do pomocy wypłaconej mleczarniom w celu zniszczenia skupionego mleka, które poddano pierwszemu przetworzeniu po skupie, natomiast rozporządzenie (WE) nr 1535/2007 zastosowano w celu sfinansowania zniszczenia mleka surowego producentów dokonujących sprzedaży bezpośredniej. W żadnym z tych przypadków nie doszło do nadmiernej rekompensaty poniesionej straty.

(28)

Ponadto jeżeli chodzi o zwroty, władze francuskie zwracają uwagę, że w rozporządzeniach ministerialnych przewidziano stosowanie mechanizmu zwrotu jedynie w przypadku, gdy producent jest zobowiązany do uiszczenia opłaty wyrównawczej z tytułu nadwyżek, w ramach mechanizmu podatku celowego, lub opłaty określonej w art. 78 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007. Środek miał zatem zastosowanie w ramach mechanizmu penalizacyjnego, którego nie można utożsamiać z preferencyjnym traktowaniem podmiotów gospodarczych. W przypadku stwierdzenia przekroczenia krajowej kwoty mechanizm zwrotu miał zastosowanie na mocy art. 84 ust. 1 odnośnego rozporządzenia. W związku z tym chociaż system w różnym stopniu obciążał poszczególne kategorie podmiotów gospodarczych, nie zakłócał on konkurencji między producentami. Producent, który dysponował infrastrukturą i środkami finansowymi umożliwiającymi mu produkcję powyżej jego kwoty, nawet jeżeli był obciążony większą częścią podatku, nie znajdował się w mniej korzystnej sytuacji w stosunku do producenta, który ze względu na ulgę podatkową nie mógł jednak z nim konkurować. Zdaniem władz francuskich sytuacja ta nie mogła również wpływać na wymianę handlową, ponieważ system opodatkowania pozostawał uzależniony od krajowej wielkości produkcji, przy czym fakt, że ulga podatkowa umożliwiła niektórym producentom zwiększenie produkcji bez ponoszenia konsekwencji finansowych, wynikał ze zmniejszenia produkcji przez innych producentów. Ilość mleka, którą ostatecznie wprowadzono do obrotu, pozostała na tym samym poziomie, a zatem sytuacja ta nie mogła wpływać na wymianę handlową między państwami członkowskimi.

(29)

Jeżeli chodzi o argument Komisji, zgodnie z którym uprawnienie władz publicznych do różnicowania stawki zwrotów wydaje się świadczyć o istnieniu uznaniowego traktowania podmiotów gospodarczych, wykraczającego poza zwykłe zarządzanie dochodami podatkowymi w oparciu o obiektywne kryteria, co zdaniem Trybunału Sprawiedliwości może nadać indywidualnemu stosowaniu ogólnego środka charakter środka selektywnego (11), władze francuskie podkreślają, że środek ogólny obejmujący wszystkich producentów wdrożono począwszy od roku gospodarczego 2009–2010 w perspektywie zakończenia systemu kwot mlecznych oraz że próg zwrotu wynoszący 1 % lub 2 % nie ma charakteru dyskryminującego, ponieważ ma on zastosowanie do wszystkich producentów mleka na podstawie ilości przekraczającej indywidualną kwotę, co faktycznie jest równoznaczne z obniżeniem stosowanego podatku. Podobnie zwrot przyznano wszystkim drobnym producentom z tytułu ich niestabilnej sytuacji (ze względu na koszty produkcji, wrażliwość na zagrożenia koniunkturalne), aby dostosować ich udział do poziomu ich zdolności i do wielkości ich struktury produkcji zgodnie z zasadami progresywności regulującymi wprowadzanie skali podatkowej. Do grupy tych drobnych producentów należą producenci, których indywidualna kwota stanowi maksymalnie 55 % indywidualnej średniej kwoty na poziomie krajowym. Łącznie stanowią oni 25 % producentów i odpowiada to poniżej 20 % kwoty krajowej.

(30)

Ze wszystkich tych powodów oraz biorąc pod uwagę przejrzysty i publiczny charakter mechanizmu zwrotu, którego zasady wdrażania wyraźnie wyjaśniono w rozporządzeniach publikowanych na koniec roku gospodarczego w Dzienniku Urzędowym Republiki Francuskiej (Journal officiel de la République française) i zamieszczonych na stronach internetowych państwowych służb terenowych, władze francuskie twierdzą, że mechanizm zwrotu nie odpowiada kryteriom środka pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

(31)

Ponadto władze francuskie wskazują, że zwroty podatku celowego przyznawano również w poszczególnych przypadkach w odniesieniu do lat gospodarczych 2006/2007 i 2007/2008 hodowcom zmagającym się z chorobą niebieskiego języka.

(32)

W piśmie przekazanym w wiadomości e-mail z dnia 18 lutego 2013 r. (12) władze francuskie, do których zwrócono się o wykazanie przestrzegania wszystkich zasad pomocy państwa mających zastosowanie do pomocy związanej z przejściem na emeryturę lub z zaprzestaniem działalności, uwzględniając uwagi, które przedstawiły w następstwie wszczęcia postępowania określonego w art. 108 ust. 2 TFUE (13) oraz w następstwie spotkania odbytego dnia 12 grudnia 2012 r., przedstawiły poniższe wyjaśnienia.

(33)

Zdaniem władz francuskich rolnikom przysługiwał dostęp do mechanizmu pomocy na zaprzestanie działalności mleczarskiej w związku z przejściem na emeryturę, począwszy od roku gospodarczego 2009–2010, po zniesieniu krajowego mechanizmu pomocy dla wcześniejszych emerytur. Zasady wdrażania tego mechanizmu były zgodne z przepisami art. 23 rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 (14) oraz uzależniały w szczególności przyznanie pomocy od zaprzestania wszelkiej działalności rolniczej. Zasady te zastosowano również w ramach mechanizmu pomocy na zaprzestanie działalności mleczarskiej. W praktyce kontrolę spełnienia wymogu całkowitego zaprzestania działalności mleczarskiej przeprowadzają w terenie inspektorzy odpowiedzialni za kontrolę próby gospodarstw rolnych wybranych na podstawie analizy ryzyka przeprowadzanej przez France AgriMer. Poziom kontroli jest zgodny z poziomem określonym w przepisach Unii. Zdaniem władz francuskich nie stwierdzono żadnych nieprawidłowości.

(34)

Przypomniawszy, że mechanizm pomocy na zaprzestanie działalności mleczarskiej można uruchomić wyłącznie w przypadku częściowego lub całkowitego zaprzestania działalności mleczarskiej przez producenta zgodnie z art. 75 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 i z pkt 144 lit. f) wytycznych na lata 2007–2013 oraz że pomoc na zaprzestanie działalności mleczarskiej stanowi w większości przypadków (w 80–90 % w zależności od roku gospodarczego) pomoc na całkowite zaprzestane działalności mleczarskiej, władze francuskie poddają ten mechanizm analizie w świetle poszczególnych warunków przewidzianych w pkt 144 wytycznych na lata 2007–2013 dotyczącym zamknięcia zdolności produkcyjnych.

(35)

W odniesieniu do kwestii, czy wdrożona pomoc leży w interesie ogólnym sektora, w którym występuje nadwyżka mocy produkcyjnych (pkt 144 lit. a)–e) wytycznych na lata 2007–2013), władze francuskie – przypomniawszy argumenty wskazane w motywie 26 – dodają, iż w okólnikach regulujących mechanizm pomocy na zaprzestanie działalności mleczarskiej podkreślono, że część odzyskanych kwot podlega zwrotowi do rezerwy krajowej w celu jej ponownego rozdzielenia w ramach procedury zwykłego przydziału kwot oraz że deklarowanym celem jest dokonanie ponownego rozdzielenia kwot na rzecz producentów, których zdolność produkcyjna przekracza ich pierwotną ilość referencyjną, a zatem podjęcia działania na rzecz konkurencyjności sektora mleczarskiego poprzez wspieranie jego restrukturyzacji gospodarczej. Pokreślą one ponadto swój wniosek o zastosowanie pkt 144 lit. e) wytycznych na lata 2007–2013, zgodnie z którym systemy pomocy stosowane w stosunku do sektorów, w których obowiązują limity produkcji lub kwoty, będą poddawane ocenie indywidualnie.

(36)

Jeżeli chodzi o kwestię, czy beneficjent pomocy współdziała (pkt 144 lit. f) wytycznych na lata 2007–2013), władze francuskie badają przypadek producentów, którzy wprowadzają mleko do obrotu za pośrednictwem dostaw do skupującego, oraz przypadek producentów, którzy wprowadzają mleko do obrotu bezpośrednio, tj. w ramach sprzedaży bezpośredniej na rzecz konsumenta.

(37)

W przypadku producentów, którzy wprowadzają mleko do obrotu za pośrednictwem dostaw do skupującego, w ramach całkowitego zaprzestania działalności zainteresowany podmiot zobowiązuje się do zaniechania w sposób całkowity i ostateczny dostaw i wprowadzania do obrotu mleka lub przetworów mlecznych oraz musi dostarczyć certyfikat poświadczający całkowite i ostateczne zaprzestanie w terminie trzydziestu dni od dnia zaprzestania oraz nie później niż dnia 31 marca roku N+1 (gdzie N oznacza rok złożenia wniosku o przyznanie pomocy na zaprzestanie). Musi on się ponadto zobowiązać, że nie będzie wnioskował o przydział kwoty w przyszłości. W przypadku częściowego zaprzestania zainteresowany podmiot zobowiązuje się do udowodnienia zamknięcia zakładu (jeżeli posiada szereg zakładów) lub do przedstawienia dowodów potwierdzających obniżenie maksymalnej wielkości produkcji w stopniu równym obniżeniu wielkości referencyjnej przewidzianej dla producentów posiadających tylko jedno gospodarstwo. W tym celu musi on być w stanie przedstawić powiadomienie o kwocie wydane przez skupującego w odniesieniu do bieżącego roku gospodarczego oraz powiadomienie o nowej kwocie w odniesieniu do kolejnego roku gospodarczego. Kontrola ta pozostaje ważna do końca 2015 r., w którym to zniesiono kwoty. Ponadto producent, który wniósł o przyznanie rekompensaty z tytułu częściowego zaniechania, nie może już otrzymać w przyszłości innej rekompensaty z tego tytułu. Jeżeli wniesie on o przyznanie rekompensaty z tytułu całkowitego zaniechania i jego wniosek zostanie uwzględniony, w obliczeniach uwzględnia się kwoty, które objęto już rekompensatą z tytułu częściowego zaprzestania.

(38)

W przypadku producentów, którzy bezpośrednio wprowadzają mleko do obrotu, sprzedając je konsumentowi końcowemu, producent musi wysłać oświadczenie o zakończeniu produkcji w odniesieniu do sprzedaży bezpośredniej w terminie trzydziestu dni od dnia zaprzestania.

(39)

Niezależnie od przewidywanego scenariusza France AgriMer kontroluje wywiązywanie się ze złożonych oświadczeń nie tylko w zakresie administracyjnym, lecz także na miejscu. W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości nienależnie otrzymana rekompensata podlega odzyskaniu wraz odsetkami obliczonymi według stawki ustawowej, przy czym osoba, która nienależnie otrzymała rekompensatę, podlega odpowiedzialności karnej przewidzianej w kodeksie karnym.

(40)

Jeżeli chodzi o zasadę, zgodnie z którą wyłącznie producenci, którzy faktycznie zajmowali się produkcją, oraz wyłącznie zdolności produkcyjne, które pozostawały faktycznie w użyciu, kwalifikują się do rekompensaty (pkt 144 lit. g) wytycznych na lata 2007–2013), władze francuskie wskazują, że przyznanie pomocy na zaprzestanie działalności mleczarskiej jest możliwe wyłącznie w przypadku producentów zajmujących się produkcją.

(41)

Jeżeli chodzi o ograniczenie możliwości korzystania z pomocy do przedsiębiorstw, które spełniają obowiązkowe minimalne normy, oraz o wykluczenie producentów, w odniesieniu do których zdolność produkcyjna została już zamknięta, lub okazuje się, że zamknięcie jest nieuniknione (pkt 144 lit. i) i j) wytycznych na lata 2007–2013), władze francuskie podkreślają, że mleko, które dostarczono i za które zapłacono po przeprowadzeniu analizy, obowiązkowo spełnia minimalne wymogi w celu jego wykorzystania przez mleczarnię. Na żadnym przedsiębiorstwie mleczarskim nie ciąży obowiązek zakończenia produkcji z powodu nieprzestrzegania minimalnych norm. Ponadto władze francuskie wyjaśniły, że producenci objęci postępowaniem restrukturyzacyjnym lub upadłościowym są wykluczeni z możliwości korzystania z pomocy podobnie jak przedsiębiorstwa, które – chociaż nie są objęte tego rodzaju postępowaniem – spełniają pozostałe kryteria zawarte w definicji przedsiębiorstwa znajdującego się w trudnej sytuacji (obejmujące trudności związane z poziomem płynności, znaczny spadek obrotów, zwiększenie strat, wzrost zadłużenia, spadek wartości aktywów).

(42)

Jeżeli chodzi o dostępność programu dla wszystkich podmiotów gospodarczych z danego sektora (pkt 144 lit. k) wytycznych na lata 2007–2013), władze francuskie podkreślają przejrzystość i jawność mechanizmu, dzięki którym jest on dostępny dla wszystkich podmiotów. Zasady dostępu do mechanizmu pomocy na zaprzestanie działalności mleczarskiej oraz jego wdrażania opisano w poszczególnych rozporządzeniach publikowanych na koniec roku gospodarczego w Dzienniku Urzędowym Republiki Francuskiej oraz w okólnikach.

(43)

Jeżeli chodzi o fakt, że rekompensata za utratę kapitału i przyszłych dochodów nie może przekraczać samej straty (pkt 144 lit. l) wytycznych na lata 2007–2013), władze francuskie podkreślają, że skala kompensacyjna ma charakter degresywny zależnie od wielkości i czasu. Ponadto indywidualną ilość referencyjną ustala się średnio w wysokości 20 % ilości przydzielonych w ciągu pięciu lat gospodarczych poprzedzających złożenie wniosku o przyznanie pomocy na zaprzestanie działalności mleczarskiej, przy czym część ta jest wyłączona z obliczania rekompensaty. W ramach tego systemu wysokość rekompensaty nie przekracza wartości kwoty oszacowanej dla Francji przez Komisję. Argument ten potwierdzają dane liczbowe, które wskazują, że w 2012 r. Komisja oszacowała wartość kwoty francuskiej na 200 EUR/1 000 l, natomiast wartość obliczona na podstawie skali stosowanych przez Francję, która stanowi podstawę obliczenia rekompensaty wynosi 90 EUR/1 000 l.

(44)

Jeżeli chodzi o współdziałanie ze strony sektora (pkt 144 lit. m) wytycznych na lata 2007–2013), władze francuskie wskazują, że mechanizm pomocy na zaprzestanie działalności mleczarskiej jest finansowany w głównej mierze z przychodów z tytułu systemu specjalnego przenoszenia bez gruntów wdrożonego na podstawie art. 75 ust. 1 lit. e) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, który umożliwia producentom nabycie kwot w zamian za opłatę. Pozostała część finansowania zapewniana jest ze środków publicznych lub prywatnych (państwowych, samorządowych lub pochodzących od organizacji międzybranżowych).

(45)

Jeżeli chodzi o stosowanie pkt 144 lit. n) wytycznych na lata 2007–2013, który przewiduje, że jeżeli państwo członkowskie wprowadza program ukierunkowany na zamknięcie zdolności produkcyjnej, musi się zobowiązać, że przez pięć lat od zakończenia programu nie przyzna pomocy na utworzenie nowych zdolności produkcyjnych w odnośnym sektorze, władze francuskie podkreślają, że celem mechanizmu pomocy na zaprzestanie działalności mleczarskiej jest restrukturyzacja sektora zgodnie z możliwością zapewnioną w rozporządzeniu (WE) nr 1234/2007, że kwoty uwolnione w ramach pomocy na zaprzestanie działalności mleczarskiej są dostępne dla innych producentów oraz że zgodność tego mechanizmu przewidzianego we wspomnianym rozporządzeniu musi być przedmiotem interpretacji ze strony Komisja.

(46)

W piśmie przesłanym faksem z dnia 15 stycznia 2013 r. Komisja podkreśliła, że podatek płacili producenci na rzecz skupujących, lecz zwroty przewidziane w rozporządzeniach ustanawiających podatek również dokonywane były na rzecz skupujących. W związku z tym wezwała władze francuskie do wykazania, że skupujący dokonywali retrocesji zwróconych kwot na rzecz producentów.

(47)

W piśmie przekazanym e-mailem z dnia 18 lutego 2013 r. władze francuskie uściśliły, że kwoty związane z ewentualnymi zwrotami należnymi producentom, którzy przekroczyli przysługującą im ilość referencyjną, były potrącane u źródła, a zatem bezpośrednio odliczane od kwoty podatku określonej na koniec roku gospodarczego, oraz że ten mechanizm retrocesji związany z odliczeniem od podatku należnego ze strony producenta znajdującego się w sytuacji przekroczenia ilości referencyjnej, stanowi jeden z obowiązków zatwierdzonych skupujących zgodnie z art. 65 i 85 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 ze zmianami. Skupujący są ponadto zobowiązani do przedstawiania sprawozdań dotyczących zwrotów na mocy kodeksu rolnictwa i rybołówstwa morskiego.

(48)

Jeżeli chodzi o próg zwrotu (15), władze francuskie potwierdzają, że przewidziane wartości procentowe (1 % i 2 %) mają zastosowanie do wszystkich producentów, którzy przekroczyli swoją kwotę indywidualną, oraz według identycznej stopy w ciągu całego odnośnego roku gospodarczego.

(49)

Jeżeli chodzi o ustalanie ilości uprawniających do uzyskania zwrotu (16), władze francuskie wyjaśniają, że mechanizm ten opracowano, aby dostosować francuski sektor mleczarski do zniesienia systemu kwot, przy czym jego celem było utrzymanie puli podatku od nadwyżek na regularnym poziomie poprzez przyznanie zwrotu drobnym producentom znajdującym się w niestabilnej sytuacji (15 % producentów reprezentujących 10 % kwoty krajowej). Ich zdaniem mechanizm jest zgodny z zasadami progresywności regulującymi wprowadzanie skali podatkowej, do której odniesiono się w pkt 24 obwieszczenia Komisji w sprawie stosowania reguł pomocy publicznej do środków związanych z bezpośrednim opodatkowaniem działalności gospodarczej (17), przy czym dla producentów niemogących skorzystać ze zwrotu przeznaczonego dla „drobnych producentów”, lecz znajdujących się w niestabilnej sytuacji, biorąc pod uwagę posiadaną ilość referencyjną, ustanowiono mechanizm uzupełniającego zwrotu mający na celu uniknięcie efektów progowych.

(50)

W piśmie z dnia 20 stycznia 2017 r. władze francuskie uściśliły, że zwroty, o których mowa w motywie 16 tiret drugie i trzecie, objęto programem de minimis zgodnie z przepisami rozporządzenia Komisji (UE) nr 1408/2013 (18), gdyż przyznano je wówczas na warunkach przewidzianych w tym rozporządzeniu, które stosuje się z mocą wsteczną.

(51)

Ponadto, jeżeli chodzi o kwestię kompensowania strat spowodowanych chorobą niebieskiego języka, władze francuskie wyjaśniają, że wystąpienie choroby doprowadziło do zmiany zachowania niektórych producentów, którzy, ze względu na to, że dostrzegli spadek swoich zysków brutto ze sprzedaży oraz zostali zmuszeni do sprostania trudnościom wynikającym m.in. z zakazem wyprowadzania zwierząt ze stada, zrekompensowali sobie wspomniane utracone zyski poprzez produkcję w ilościach przewyższających kwotę. W tej sytuacji wprowadzono mechanizm zwrotu opłaty mający zastosowanie w ramach krajowego mechanizmu podatku celowego lub na mocy art. 84 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 w przypadku przekroczenia kwoty krajowej, o którym mowa w art. 78 tego rozporządzenia. Zrealizowano następujące zwroty:

(52)

Według władz francuskich w przypadku nieprzekroczenia kwoty krajowej system zwrotu jest zgodny ze wszystkimi przepisami określonymi w podrozdziale V.B.4 wytycznych na lata 2007–2013 oraz spełnia warunki określone w art. 10 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1857/2006 (19). Władze francuskie podkreślają, w szczególności, następujące kwestie:

(53)

Ze względu na fakt, że podczas wszczęcia postępowania przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE (zob. motyw 24 i 25 decyzji o wszczęciu postępowania) wykazano, że pobrany podatek nie stanowi podatku celowego w rozumieniu orzecznictwa, niniejsza analiza dotyczyć będzie dwóch niezależnych kwestii: z jednej strony zwrotów podatku, o których mowa w motywie 16, a z drugiej strony pomocy na zaprzestanie działalności mleczarskiej finansowanej do roku gospodarczego 2011/2012, przy czym Komisja w dniu 15 maja 2013 r. zatwierdziła program pomocy na zaprzestanie działalności mleczarskiej obejmujący lata gospodarcze 2012/2013 i 2013/2014 (21).

(54)

Niniejsza analiza nie będzie obejmowała pomocy na niszczenie mleka zanieczyszczonego PCB, ponieważ władze francuskie przedstawiły również w tym zakresie stosowne wyjaśnienia dotyczące prawidłowego stosowania rozporządzeń w sprawie zasady de minimis  (22), a także dlatego, że skoro pomoc spełniającą warunki zawarte w tych rozporządzeniach uznaje się, na mocy tych rozprowadzeń, za niestanowiącą pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, Komisja nie musi wypowiadać się w sprawie tej pomocy. Niniejsza analiza nie będzie również obejmowała pomocy wyrównawczej udzielanej w związku z chorobą niebieskiego języka.

(55)

Zgodnie z art. 107 ust. 1 TFUE „z zastrzeżeniem innych postanowień przewidzianych w traktatach, wszelka pomoc przyznawana przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna z rynkiem wewnętrznym w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi”.

(56)

Uznanie danego środka za pomoc państwa w rozumieniu tego przepisu wymaga więc, aby spełnione były łącznie następujące warunki: (i) środek można przypisać państwu i jest on finansowany przy użyciu zasobów państwowych; (ii) środek stanowi przyznanie korzyści gospodarczej jego beneficjentowi; (iii) korzyść ta jest selektywna; (iv) środek zakłóca konkurencję lub grozi jej zakłóceniem oraz wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi. W niniejszej sprawie, mając na uwadze zakres stosowania określony w motywie 53 i 54, ocenie służącej do uznania środka za pomoc państwa należy poddać zwroty, o których mowa w motywie 16, oraz pomoc na zaprzestanie działalności mleczarskiej.

(57)

W odniesieniu do zwrotów, o których mowa w motywie 16 tiret drugie i trzecie, Komisja zauważa, że władze francuskie objęły je programem de minimis zgodnie z przepisami rozporządzenia (UE) nr 1408/2013, które ma zastosowanie z mocą wsteczną. W związku z tym nie stanowią one pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

(58)

W odniesieniu do zwrotu, o którym mowa w motywie 16 tiret pierwsze, na podstawie posiadanych informacji Komisja w decyzji o wszczęciu formalnego postępowania stwierdziła, że zwrot (stanowiący część ulg, o których mowa w tej decyzji) zawiera elementy pomocy, ponieważ finansowało go państwo, które przyznając ten zwrot, pozbawiało się zasobów. Ponadto zwrot ten sprzyjał niektórym przedsiębiorstwom (gospodarstwom mleczarskim, które z niego korzystały i nie ponosiły w ten sposób obciążenia finansowego, które pozostałe podlegające opodatkowaniu gospodarstwa mleczarskie musiały ponosić) i mógł zakłócać konkurencję i wpływać na wymianę handlową z uwagi na miejsce zajmowane przez Francję na rynku. Komisja wyjaśniła również, że w związku z powyższym nie było możliwe ustalenie, czy istnienie zwrotu i zróżnicowanie jego stawki było uzasadnione logiką obowiązującego systemu podatkowego, oraz podkreśliła, że uprawnienie władz publicznych do różnicowania stawki zwrotu wydaje się świadczyć o istnieniu uznaniowego traktowania podmiotów gospodarczych, wykraczającego poza zwykłe zarządzanie dochodami podatkowymi. Ponadto nic nie wskazywało na to, że ekwiwalent dotacji związany z ulgami mógł wchodzić w zakres programu de minimis pozwalającego na uznanie, że niewielka pomoc nie stanowi pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

(59)

Aby ocenić zasadność argumentu władz francuskich, według którego zwrot nie stanowi preferencyjnego traktowania jednej kategorii podmiotów gospodarczych, należy określić system odniesienia umożliwiający sprawdzenie, czy środek ma charakter selektywny, innymi słowy, czy jego stosowanie sprzyjało niektórym producentom względem innych znajdujących się w identycznej sytuacji faktycznej i prawnej. W niniejszym przypadku system ten stosuje się wobec producentów przekraczających kwotę (wszyscy producenci należący do tej kategorii znajdują się w identycznej sytuacji faktycznej i prawnej, ponieważ podlegają oni obowiązkowi uiszczenia podatku; natomiast producenci, którzy nie przekroczyli kwoty, nie znajdują się w tej samej sytuacji prawnej i faktycznej, nie tylko dlatego, że zmieścili się w granicach kwoty, lecz również dlatego, że nie objęto ich obowiązkiem uiszczenia podatku).

(60)

W świetle informacji przedstawionych przez władze francuskie Komisja stwierdza, że zwrot przyznano bez dyskryminacji wszystkim producentom, którzy przekroczyli kwotę, a jego stawkę różnicowano z jednego roku gospodarczego na drugi, nie zaś w trakcie tego samego roku gospodarczego między producentami będącymi jego beneficjentami. W rozporządzeniu z dnia 17 sierpnia 2010 r. (23) przewidziano zatem zwrot podatku w wymiarze 1 % kwoty na rzecz wszystkich producentów, którzy przekroczyli kwotę, a w rozporządzeniu z dnia 16 sierpnia 2011 r. (24) przewidziano zwrot podatku w wymiarze 2 % kwoty również na rzecz wszystkich producentów, którzy przekroczyli kwotę. Komisja stwierdza również, że system ma charakter penalizujący, ponieważ ma on zastosowanie wyłącznie w przypadku przekroczenia kwoty. Biorąc pod uwagę, że kara dotyczy tylko producentów, którzy znajdują się w takiej samej sytuacji faktycznej i prawnej, środek w postaci zwrotu, stosowany w sposób jednolity, nie sprzyja żadnemu spośród nich, a zatem nie jest selektywny. Zwrot nie spełnia zatem jednego z kryteriów określonych w art. 107 ust. 1 TFUE, a więc można uznać, że nie stanowi on pomocy państwa, bez konieczności przeprowadzania analizy pod względem pozostałych kryteriów zawartych we wspomnianym art. 107 ust. 1.

(61)

Pomoc na zaprzestanie działalności mleczarskiej stanowi natomiast korzyść przyznawaną jej beneficjentom, którzy, inaczej niż ich konkurenci, mogą dysponować zasobami na finansowanie innej działalności związanej z rolnictwem. Korzyść ta zostaje przyznana przy użyciu zasobów państwowych (dochodów podatkowych i zasobów dodatkowych władz publicznych – zob. motyw 11 decyzji o wszczęciu formalnego postępowania) i sprzyja niektórym przedsiębiorstwom (przedsiębiorstwom prowadzącym działalność w sektorze produkcji mleka). Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości sam fakt, że konkurencyjność przedsiębiorstwa ulega poprawie w stosunku do konkurencyjnych przedsiębiorstw w wyniku przyznania korzyści gospodarczej, której takie przedsiębiorstwo nie uzyskałoby w ramach normalnej działalności, wskazuje na występowanie ryzyka zakłócenia konkurencji (25).

(62)

Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości pomoc państwa może wpływać na wymianę handlową między państwami członkowskimi, jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność na rynku, który podlega handlowi wewnątrzunijnemu (26). W niniejszej sprawie beneficjenci prowadzą działalność na rynku przetworów mlecznych, na którym odbywa się wewnątrzunijna wymiana handlowa (27). Sektor, o którym mowa, jest otwarty na konkurencję na poziomie UE, a zatem podlega wpływowi każdego wdrożonego środka sprzyjającego produkcji w jednym państwie członkowskim lub w szeregu państw członkowskich. W związku z tym pomoc na zaprzestanie działalności mleczarskiej może spowodować zakłócenie konkurencji i wpływać na wymianę handlową między państwami członkowskimi.

(63)

W świetle powyższego warunki określone w art. 107 ust. 1 TFUE zostały spełnione. Można zatem uznać, że pomoc na zaprzestanie działalności mleczarskiej stanowi pomoc państwa w rozumieniu wspomnianego artykułu. Pomoc tę można uznać za zgodną z rynkiem wewnętrznym wyłącznie, jeżeli można do niej zastosować jedno z odstępstw przewidzianych w TFUE.

(64)

W niniejszym przypadku, biorąc pod uwagę charakter pomocy na zaprzestanie działalności mleczarskiej, można powoływać się jedynie odstępstwo, o którym mowa w art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE, zgodnie z którym pomoc przeznaczoną na ułatwianie rozwoju niektórych działań gospodarczych lub niektórych regionów gospodarczych można uznać za zgodną z rynkiem wewnętrznym, o ile nie zmienia warunków wymiany handlowej w zakresie sprzecznym ze wspólnym interesem.

(65)

Biorąc pod uwagę, że pomoc na zaprzestanie działalności mleczarskiej nie została zgłoszono Komisji, możliwość zastosowania odstępstwa przewidzianego w art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE należy poddać analizie w świetle zasad pomocy państwa mających zastosowanie w chwili jej przyznawania. Zgodnie z informacjami przedstawionymi przez władze francuskie pomoc na zaprzestanie działalności mleczarskiej przybiera dwie różne formy: pomocy związanej z przejściem na emeryturę lub pomocy z tytułu zamknięcia zdolności produkcyjnej. Ze ustaleń przedstawionych w motywie 33 wynika, że pomoc na zaprzestanie działalności mleczarskiej przyznawana w formie pomocy związanej z przejściem na emeryturę stanowi kontynuację krajowego mechanizmu pomocy dla wcześniejszych emerytur finansowanego w ramach polityki rozwoju obszarów wiejskich od roku gospodarczego 2009–2010. W związku z powyższym należy wziąć pod uwagę kryteria zgodności pomocy przedstawione w wytycznych na lata 2007–2013. Jeżeli chodzi o pomoc z tytułu zamknięcia zdolności produkcyjnej, z tabeli zamieszonej w motywie 21 wynika, że pomoc wypłacono za rok gospodarczy 2006–2007. Z przepisów rozporządzenia regulującego kwestię pomocy (28) wynika jednak, że pierwsze decyzje o jej przyznaniu podjęto najprawdopodobniej w 2007 r., czyli po dniu rozpoczęcia stosowania wytycznych na lata 2007–2013. Dlatego wytyczne te posłużą również za punkt odniesienia do celów analizy zgodności przedmiotowej pomocy.

(66)

W pkt 85 wytycznych na lata 2007–2013 wskazano, że pomoc należy ograniczyć do producentów surowców (rolników). W pkt 87 przewidziano, że Komisja uzna pomoc państwa związaną z wcześniejszym przejściem na emeryturę za zgodną z art. 87 ust. 3 lit. c) traktatu (zastąpionym art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE), jeżeli spełnia ona warunki ustanowione w art. 23 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005. Ponadto w pkt 88 wytycznych na lata 2007–2013 wprowadzono wymóg ostatecznego zaprzestania komercyjnej działalności rolniczej.

(67)

W niniejszej sprawie Komisja stwierdza w świetle motywu 33, że z pomocy na zaprzestanie działalności rolniczej w formie pomocy związanej z przejściem na emeryturę korzystali jedynie rolnicy oraz że mechanizm wcześniejszych emerytur, który wdrożono we Francji, został zatwierdzony w ramach polityki rozwoju obszarów wiejskich, tzn. w szczególności ze względu na jego zgodność z przepisami art. 23 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005, jak również że warunki, które doprowadziły do jego zatwierdzenia, w tym warunek zaprzestania wszelkiej działalności rolniczej, zostały spełnione podczas przyznawania pomocy na zaprzestanie działalności rolniczej.

(68)

Na podstawie tych elementów Komisja stwierdza, że zachowano zgodność przepisami wytycznych na lata 2007–2013 dotyczącymi pomocy związanej z przejściem na wcześniejszą emeryturę lub zaprzestaniem działalności rolniczej.

(69)

W wytycznych na lata 2007–2013 określono następujące istotne warunki zgodności:

(70)

Biorąc pod uwagę, że zgodnie z pkt 11 wytycznych na lata 2007–2013 stosowanie art. 107, 108 i 109 TFUE do sektorów objętych wspólną organizacją rynku podlega przepisom ustanowionym w odpowiednich rozporządzeniach, pierwszym warunkiem, którego spełnienie zostanie poddane analizie, będzie brak kolizji ze wspólną organizacją rynków.

(71)

Art. 75 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, co następuje:

„1.   W celu pomyślnego zrestrukturyzowania produkcji mleka lub poprawy stanu środowiska naturalnego państwa członkowskie mogą, zgodnie z ustanowionymi uprzednio szczegółowymi przepisami i z uwzględnieniem prawnych interesów zainteresowanych stron:

[…]”.

(72)

Biorąc pod uwagę, że w odnośnym art. 75 opisano szczegółowo mechanizmy związane z mechanizmem pomocy na zaprzestanie działalności mleczarskiej wdrożonym przez Francję i pozostawiono państwom członkowskim swobodę przyjmowania szczegółowych przepisów dotyczących wdrażania mechanizmu pomocy na zaprzestanie działalności, Komisja stwierdza, że mechanizm pomocy na zaprzestanie działalności mleczarskiej nie koliduje ze wspólną organizacją rynków ani nie zakłóca jej prawidłowego funkcjonowania.

(73)

Jeżeli chodzi o interes sektora, któremu musi służyć pomoc, w niniejszej sprawie nie można się powoływać na brak nadwyżki mocy produkcyjnych, jak wykazano w motywie 74 poniżej, przy czym pomoc nie jest również związana z imperatywami dotyczącymi zdrowia lub ochrony środowiska. Kryteria te nie są jednak jedynymi, które można zastosować (ich zaistnienie wystarcza, by uzasadnić interes pomocy, lecz nie oznacza to, że nie można wziąć pod uwagę innych kryteriów), przy czym w niniejszej sprawie Komisja stwierdza, że argumenty przedstawione przez władze francuskie (29) są zasadne nie tylko dlatego, że przyznanie pomocy faktycznie umożliwia uzyskanie nowych możliwości produkcji przydzielonych w celu poprawy konkurencyjności przedsiębiorstw w ramach systemu kwot, ale również dlatego, że wykorzystywany mechanizm odpowiada mechanizmowi stosowanemu w ramach odnośnej wspólnej organizacji rynków.

(74)

Jeżeli chodzi o istnienie programu restrukturyzacji o określonych celach i szczegółowym harmonogramie w przypadku nadwyżki mocy produkcyjnych sektora, Komisja stwierdza, że spełniono wskazane kryteria z następujących powodów:

(75)

Jeżeli chodzi o współdziałanie, w świetle motywów 36, 37 i 38 Komisja stwierdza, że w celu otrzymania pomocy beneficjent musi zrzec się całej przysługującej mu kwoty mlecznej lub jej części w sposób ostateczny. Chociaż pkt 144 lit. f) stanowi, że współdziałanie obejmuje co do zasady całkowite zamknięcie zdolności produkcyjnych przez dane przedsiębiorstwo, należy przypomnieć, że w niniejszej sprawie częściowe zamknięcie zdolności produkcyjnej przewidziano w systemie kwot uregulowanym w rozporządzeniu (WE) nr 1234/2007. W tym kontekście częściowe zamknięcie można uznać za wystarczające współdziałanie ze strony beneficjenta. Ponadto zrzeczenia się kwot nie można w tym przypadku utożsamiać z faktycznym zamknięciem zakładu. Jeżeli chodzi o zobowiązania, które należy zaciągnąć, kandydat na beneficjenta musi przedstawić certyfikat poświadczający ostateczne zaniechanie produkcji oraz musi zrezygnować z wnoszenia o nową kwotę w przyszłości. W przypadku częściowego zaprzestania oświadczenia składane skupującemu w każdym kolejnym roku poświadczają faktyczne obniżenie produkcji. Kryterium współdziałania zostało zatem spełnione.

(76)

Jeżeli chodzi o kryterium kwalifikowalności związane z prowadzeniem działalności i wykorzystywaniem zdolności produkcyjnej w ciągu pięciu lat poprzedzających zamknięcie zdolności, Komisja stwierdza, jak wskazały władze francuskie (30), że aby móc skorzystać z pomocy, beneficjenci muszą faktycznie prowadzić działalność produkcyjną, a zatem wykorzystywać przysługującą im kwotę. Chociaż nie ulega wątpliwości, że rozporządzenia regulujące mechanizm pomocy na zaprzestanie działalności mleczarskiej nie zawierają żadnego odniesienia do okresu pięciu lat wskazanego w pkt 144 lit. g) wytycznych, przestrzeganie tego okresu potwierdzają zasady obliczania właściwej pomocy, ponieważ, jak wskazano w motywie 43, indywidualną ilość referencyjną ustala się w wysokości średnio 20 % ilości przydzielonych w ciągu pięciu lat gospodarczych poprzedzających złożenie wniosku o przyznanie pomocy na zaprzestanie działalności mleczarskiej, co świadczy o prowadzeniu działalności produkcyjnej w tym okresie. Komisja uważa zatem, że kryterium okresu prowadzenia działalności zostało spełnione. Ponieważ należy zbadać w poszczególnych przypadkach pomoc mającą zastosowanie do sektorów objętych systemem limitów produkcji lub systemem kwot, Komisja podkreśla również, że przepisy rozporządzeń (WE) nr 1788/2003 i (WE) nr 1234/2007 w żaden sposób nie odnoszą się do obowiązku spełnienia wspomnianego kryterium pięciu lat.

(77)

Jeżeli chodzi o przestrzeganie norm, w wyjaśnieniach przedstawionych przez władze francuskie (31) w wystarczający sposób wykazano spełnienie tego kryterium.

(78)

Jeżeli chodzi o możliwość wykluczenia przedsiębiorstw znajdujących się w trudnej sytuacji z możliwości korzystania z pomocy, Komisja stwierdza, że kryteria wymienione w motywie 41 odpowiadają kryteriom zawartym w definicji przedsiębiorstwa zagrożonego wskazanym w pkt 10 lit. c) i pkt 11 wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw (32) z 2004 r. mających zastosowanie w chwili przyznawania przedmiotowej pomocy. Komisja uważa zatem, że kryterium wykluczenia przedsiębiorstw znajdujących się w trudnej sytuacji zostało spełnione.

(79)

Jeżeli chodzi o dostępność programu dla wszystkich podmiotów gospodarczych w sektorze, Komisja stwierdza, że wyłącznie wykluczenia istniejące w ramach mechanizmu pomocy na zaprzestanie działalności mleczarskiej dotyczą producentów naruszających obowiązujące przepisy, na przykład w zakresie środowiska lub dostosowania do norm. Ponieważ wszystkie podmioty przestrzegające przepisów mają zatem dostęp do programu, Komisja uważa, że kryterium powszechnej dostępności mechanizmu zostało spełnione.

(80)

Jeżeli chodzi o ograniczenie pomocy do kwoty stanowiącej rekompensatę za utratę wartości aktywów oraz płatności motywacyjnej, która nie może przekraczać 20 % wartości aktywów, Komisja stwierdza brak nadmiernej rekompensaty wartości rynkowej kwoty w świetle danych liczbowych zawartych w motywie 43 oraz w szczególności ze względu na fakt, że jeden ze składników ilości indywidualnych stanowiący ich 20 % podlega automatycznemu wyłączeniu z podstawy obliczania pomocy.

(81)

Jeżeli chodzi o ponoszenie co najmniej połowy kosztów przez sektor, Komisja, zapoznawszy się z tabelą w motywie 21 oraz z wyjaśnieniami przedstawionymi przez władze francuskie (33), stwierdza, że pomoc jest finansowana w znacznej części z systemu specjalnego przenoszenia bez gruntów, w ramach którego to producenci zasilają mechanizm, kupując kwoty. W szczególności związek między środkami pochodzącymi z systemu specjalnego przenoszenia bez gruntów a środkami pochodzącymi z pozostałych źródeł finansowania świadczy o tym, że system specjalnego przenoszenia bez gruntów (innymi słowy producenci) przyczynia się w ponad 50 % do finansowania pomocy na zaprzestanie działalności mleczarskiej. Komisja stwierdza zatem, że kryterium ponoszenia co najmniej połowy kosztów przez sektor zostało spełnione.

(82)

Ponadto jeżeli chodzi o zakaz tworzenia nowych zdolności w odnośnym sektorze w ciągu pięciu lat od dnia zakończenia programu ukierunkowanego na zamknięcie zdolności, Komisja stwierdza, że kryterium to nie ma znaczenia w niniejszej sprawie, ponieważ celem mechanizmu pomocy na zaprzestanie działalności mleczarskiej nie było obniżenie netto zdolności produkcyjnej w sektorze mleczarskim na poziomie krajowym, lecz restrukturyzacja produkcji w ramach kwoty krajowej zgodnie z art. 75 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 (34).

(83)

Komisja stwierdza, że zwroty, o których mowa w motywie 16, nie zawierają elementu pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

(84)

Komisja stwierdza ponadto, że pomoc na zaprzestanie działalności mleczarskiej przyznano zgodnie z wytycznymi na lata 2007–2013 i że w związku z tym można ją uznać za zgodną z rynkiem wewnętrznym na mocy art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE, nawet jeżeli wdrożono ją w sposób niezgodny z prawem i z naruszeniem art. 108 ust. 3 TFUE,

8.3.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 65/43

(1)

Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2017/247 (3) została przyjęta w związku z wystąpieniem ognisk wysoce zjadliwej grypy ptaków podtypu H5 w kilku państwach członkowskich („zainteresowane państwa członkowskie”) oraz ustanowieniem obszarów zapowietrzonych i zagrożonych przez właściwe organy zainteresowanych państw członkowskich zgodnie z art. 16 ust. 1 dyrektywy Rady 2005/94/WE (4).

(2)

W decyzji wykonawczej (UE) 2017/247 przewiduje się, że obszary zapowietrzone i zagrożone ustanowione przez właściwe organy zainteresowanych państw członkowskich zgodnie z dyrektywą 2005/94/WE powinny obejmować co najmniej obszary wymienione jako obszary zapowietrzone i zagrożone w załączniku do wspomnianej decyzji wykonawczej. Decyzja wykonawcza (UE) 2017/247 stanowi również, że środki, które mają być stosowane na obszarach zapowietrzonych i zagrożonych, przewidziane w art. 29 ust. 1 i art. 31 dyrektywy 2005/94/WE, muszą być utrzymane przynajmniej do dat określonych w odniesieniu do tych obszarów w załączniku do wspomnianej decyzji wykonawczej.

(3)

Od daty jej przyjęcia decyzja wykonawcza (UE) 2017/247 była kilkakrotnie zmieniana w celu uwzględnienia zmian sytuacji epidemiologicznej w Unii w odniesieniu do grypy ptaków. W szczególności decyzja wykonawcza (UE) 2017/247 została zmieniona decyzją wykonawczą Komisji (UE) 2017/696 (5) w celu ustanowienia zasad wysyłania przesyłek zawierających jednodniowe pisklęta z obszarów wymienionych w załączniku do decyzji wykonawczej (UE) 2017/247. Wprowadzając tę zmianę, uwzględniono fakt, że w porównaniu do innych produktów drobiowych jednodniowe pisklęta stwarzają bardzo niskie ryzyko rozprzestrzeniania się wysoce zjadliwej grypy ptaków.

(4)

Decyzja wykonawcza (UE) 2017/247 została następnie zmieniona decyzją wykonawczą Komisji (UE) 2017/1841 (6) w celu wzmocnienia środków zwalczania choroby mających zastosowanie tam, gdzie istnieje podwyższone ryzyko rozprzestrzeniania się wysoce zjadliwej grypy ptaków. W związku z tym decyzja wykonawcza (UE) 2017/247 przewiduje obecnie ustanowienie na poziomie unijnym obszarów buforowych (dalszych stref zamkniętych) w zainteresowanych państwach członkowskich, o których to obszarach mowa w art. 16 ust. 4 dyrektywy 2005/94/WE, w związku z wystąpieniem ogniska lub ognisk wysoce zjadliwej grypy ptaków oraz okres obowiązywania środków, które mają być stosowane na tych obszarach. Decyzja wykonawcza (UE) 2017/247 określa obecnie również zasady dotyczące wysyłania żywego drobiu, piskląt jednodniowych i jaj wylęgowych z obszarów buforowych do innych państw członkowskich, z zastrzeżeniem spełnienia pewnych warunków.

(5)

Ponadto załącznik do decyzji wykonawczej (UE) 2017/247 był wielokrotnie zmieniany głównie w celu uwzględnienia zmian granic obszarów zapowietrzonych i zagrożonych ustanowionych przez zainteresowane państwa członkowskie zgodnie z dyrektywą 2005/94/WE.

(6)

Załącznik do decyzji wykonawczej (UE) 2017/247 został ostatnio zmieniony decyzją wykonawczą Komisji (UE) 2018/314 (7) po powiadomieniu przez Niderlandy o wystąpieniu nowego ogniska wysoce zjadliwej grypy ptaków w prowincji Groningen tego państwa członkowskiego. Niderlandy powiadomiły także Komisję o tym, że w następstwie wystąpienia tego ogniska należycie wprowadziły niezbędne środki wymagane zgodnie z dyrektywą 2005/94/WE, w tym ustanowiły obszary zapowietrzone i zagrożone wokół zakażonego gospodarstwa drobiarskiego.

(7)

Od czasu ostatniej zmiany decyzji wykonawczej (UE) 2017/247, którą wprowadzono decyzją wykonawczą (UE) 2018/314, Bułgaria powiadomiła Komisję o wystąpieniu nowego ogniska wysoce zjadliwej grypy ptaków podtypu H5N8 w gospodarstwie drobiarskim w obwodzie Dobricz tego państwa członkowskiego. Ponadto Włochy powiadomiły Komisję o wystąpieniu nowego ogniska wysoce zjadliwej grypy ptaków podtypu H5N8 w regionie Lombardia tego państwa członkowskiego.

(8)

Bułgaria i Włochy powiadomiły także Komisję o tym, że w następstwie niedawnego wystąpienia ognisk tej choroby wprowadziły niezbędne środki wymagane zgodnie z dyrektywą 2005/94/WE, w tym ustanowiły obszary zapowietrzone i zagrożone wokół zakażonych gospodarstw drobiarskich w tych państwach członkowskich.

(9)

Komisja we współpracy z Bułgarią i Włochami zbadała te środki i stwierdziła, że granice obszarów zapowietrzonych i zagrożonych wyznaczone przez właściwe organy tych państw członkowskich znajdują się w wystarczającej odległości od gospodarstw drobiarskich, w których potwierdzono wystąpienie ognisk choroby.

(10)

W celu zapobieżenia niepotrzebnym zakłóceniom w handlu wewnątrz Unii, a także aby uniknąć wprowadzenia przez państwa trzecie nieuzasadnionych barier w handlu, konieczne jest niezwłoczne określenie na poziomie Unii, we współpracy z Bułgarią i Włochami, obszarów zapowietrzonych i zagrożonych ustanowionych w Bułgarii i we Włoszech, zgodnie z dyrektywą 2005/94/WE, w następstwie niedawnego wystąpienia ognisk wysoce zjadliwej grypy ptaków w tych państwach członkowskich.

(11)

Należy zatem zaktualizować decyzję wykonawczą (UE) 2017/247, aby uwzględnić obecną sytuację epidemiologiczną w Bułgarii i Włoszech w odniesieniu do wysoce zjadliwej grypy ptaków. W szczególności w załączniku do decyzji wykonawczej (UE) 2017/247 należy dodać nowe wpisy dotyczące obszarów zapowietrzonych i zagrożonych w Bułgarii i we Włoszech, obecnie podlegających ograniczeniom zgodnie z dyrektywą 2005/94/WE.

(12)

Należy zatem zmienić załącznik do decyzji wykonawczej (UE) 2017/247, aby zaktualizować podział na obszary na poziomie Unii w celu uwzględnienia obszarów zapowietrzonych i zagrożonych ustanowionych w Bułgarii i we Włoszech zgodnie z dyrektywą 2005/94/WE, w następstwie niedawnego wystąpienia ognisk wysoce zjadliwej grypy ptaków w tych państwach członkowskich, oraz czasu trwania ograniczeń mających na nich zastosowanie.

(13)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję wykonawczą (UE) 2017/247.

(14)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

8.3.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 65/48

8.3.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 65/48