30.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 94/1

(1)

Zgodnie z decyzją Rady 2001/748/WE z dnia 16 października 2001 r. dotyczącą podpisania w imieniu Wspólnoty Europejskiej Protokołu Narodów Zjednoczonych w sprawie nielegalnej produkcji i handlu bronią palną, jej częściami, elementami i amunicją, załączonego do Konwencji Narodów Zjednoczonych przeciwko międzynarodowej przestępczości zorganizowanej (2), Komisja podpisała w imieniu Wspólnoty wyżej wymieniony protokół (dalej zwany „protokołem NZ w sprawie broni palnej”) w dniu 16 stycznia 2002 r.

(2)

Protokół NZ w sprawie broni palnej, którego celem jest promowanie, ułatwianie i wzmacnianie współpracy pomiędzy stronami, aby zapobiegać, zwalczać i eliminować nielegalne wytwarzanie i obrót bronią palną, jej częściami i komponentami oraz amunicją, wszedł w życie w dniu 3 lipca 2005 r.

(3)

Aby ułatwić śledzenie historii broni palnej oraz skutecznie zwalczać nielegalny obrót bronią palną, jej częściami i istotnymi komponentami oraz amunicją, konieczna jest poprawa wymiany informacji między państwami członkowskimi, w szczególności poprzez lepsze wykorzystanie istniejących już metod komunikacji.

(4)

Dane osobowe muszą być przetwarzane zgodnie z przepisami określonymi w dyrektywie 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (3) oraz w rozporządzeniu (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (4).

(5)

W swoim komunikacie z dnia 18 lipca 2005 r. w sprawie środków zapewniających większe bezpieczeństwo materiałów wybuchowych, zapalników, sprzętu służącego do wyrobu bomb oraz broni (5) Komisja zapowiedziała zamiar wdrożenia art. 10 protokołu NZ w sprawie broni palnej jako jeden ze środków niezbędnych do tego, by Unia mogła zawrzeć ten protokół.

(6)

Zgodnie z protokołem NZ w sprawie broni palnej od stron wymaga się wprowadzenia lub dopracowania procedur administracyjnych lub systemów umożliwiających sprawowanie skutecznej kontroli nad wytwarzaniem, znakowaniem, przywozem i wywozem broni palnej.

(7)

Aby zachować zgodność z postanowieniami protokołu NZ w sprawie broni palnej, konieczne jest również uznanie nielegalnego wytwarzania broni palnej, jej części i istotnych komponentów oraz amunicji, a także nielegalnego obrotu nimi za przestępstwo, jak również wprowadzenie środków umożliwiających konfiskatę produktów nielegalnie wytworzonych lub będących przedmiotem nielegalnego obrotu.

(8)

Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć zastosowania do broni palnej, jej części i istotnych komponentów oraz amunicji, które są przeznaczone specjalnie do celów wojskowych. Środki potrzebne do spełnienia wymagań wynikających z art. 10 protokołu NZ w sprawie broni palnej powinny być dostosowane w taki sposób, aby możliwe było wprowadzenie uproszczonych procedur dla broni palnej do użytku cywilnego. Należy zatem wprowadzić pewne uproszczenia dotyczące zezwoleń na wielokrotne dostawy, środki dotyczące tranzytu oraz wywóz czasowy w celach zgodnych z prawem.

(9)

Niniejsze rozporządzenie nie ma wpływu na stosowanie art. 346 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, który dotyczy podstawowych interesów bezpieczeństwa państw członkowskich, oraz nie ma wpływu na dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/43/WE z dnia 6 maja 2009 r. w sprawie uproszczenia warunków transferów produktów związanych z obronnością we Wspólnocie (6) ani na dyrektywę Rady 91/477/EWG z dnia 18 czerwca 1991 r. w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (7). Ponadto ani protokół NZ w sprawie broni palnej, ani niniejsze rozporządzenie nie mają zastosowania do transakcji pomiędzy państwami ani do transferów międzypaństwowych w przypadkach, w których stosowanie protokołu naruszałoby prawo strony do podejmowania działań w interesie bezpieczeństwa narodowego zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych.

(10)

Dyrektywa 91/477/EWG dotyczy transferów broni palnej do użytku cywilnego odbywających się na terytorium Unii, podczas gdy niniejsze rozporządzenie określa środki dotyczące wywozu broni palnej z obszaru celnego Unii do państw trzecich lub przez terytorium państw trzecich.

(11)

Broń palna, jej części i istotne komponenty oraz amunicja przywożone z państw trzecich podlegają prawu Unii, a w szczególności są objęte wymogami dyrektywy 91/477/EWG.

(12)

Należy zapewnić spójność przepisów dotyczących dokumentowania, obowiązujących w prawie Unii.

(13)

W celu zapewnienia właściwego stosowania niniejszego rozporządzenia państwa członkowskie powinny podjąć środki przyznające właściwym organom odpowiednie uprawnienia.

(14)

W celu prowadzenia wykazu broni palnej, jej części i istotnych komponentów oraz amunicji, dla których wymagane jest zezwolenie na mocy niniejszego rozporządzenia, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w odniesieniu do dostosowywania załącznika I do niniejszego rozporządzenia do załącznika I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej taryfy celnej (8), a także do załącznika I do dyrektywy 91/477/EWG. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym z ekspertami. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(15)

Unia przyjęła przepisy celne zawarte w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającym Wspólnotowy kodeks celny (9) oraz w przepisach wykonawczych określonych w rozporządzeniu Komisji (EWG) nr 2454/93 (10). Należy również wziąć pod uwagę rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 450/2008 z dnia 23 kwietnia 2008 r. ustanawiające Wspólnotowy kodeks celny (zmodernizowany kodeks celny) (11), którego przepisy będą miały zastosowanie etapami zgodnie z jego art. 188. Niniejsze rozporządzenie nie ogranicza w żaden sposób uprawnień przyznanych na mocy i w zastosowaniu Wspólnotowego kodeksu celnego i jego przepisów wykonawczych.

(16)

Państwa członkowskie powinny ustanowić przepisy dotyczące sankcji mających zastosowanie w przypadku naruszeń niniejszego rozporządzenia oraz zapewnić ich wprowadzanie w życie. Sankcje te powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

(17)

Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla unijnego systemu kontroli wywozu, transferu, pośrednictwa i tranzytu w odniesieniu do produktów podwójnego zastosowania, ustanowionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 428/2009 (12).

(18)

Niniejsze rozporządzenie jest spójne z innymi stosownymi przepisami dotyczącymi broni palnej, jej części, istotnych komponentów oraz amunicji do celów wojskowych, strategii bezpieczeństwa, nielegalnego obrotu bronią strzelecką i lekką oraz wywozu technologii wojskowych, w tym również ze wspólnym stanowiskiem Rady 2008/944/WPZiB z dnia 8 grudnia 2008 r. określającym wspólne zasady kontroli wywozu technologii wojskowych i sprzętu wojskowego (13).

(19)

Komisja oraz państwa członkowskie powinny się wzajemnie informować o środkach przyjętych na mocy niniejszego rozporządzenia i przekazywać sobie inne stosowne informacje, którymi dysponują w związku z niniejszym rozporządzeniem.

(20)

Niniejsze rozporządzenie nie uniemożliwia państwom członkowskim stosowania swych konstytucyjnych przepisów dotyczących publicznego dostępu do dokumentów urzędowych, z uwzględnieniem rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (14),

1)

„broń palna” oznacza każdą przenośną, wyposażoną w lufę broń, która miota, jest przeznaczona do miotania lub daje się przystosować do miotania pocisku lub ładunku rażącego w wyniku działania palnego materiału miotającego, o której mowa w załączniku I.

Przedmiot uznaje się za dający się przystosować do miotania pocisku lub ładunku rażącego w wyniku działania palnego materiału miotającego, jeżeli:

2)

„części ” oznaczają każdy element lub część zamienną, o których mowa w załączniku I, zaprojektowane specjalnie do broni palnej i istotne dla jej funkcjonowania, w tym lufę, szkielet lub komorę zamkową, suwadło lub bębenek, trzon lub zatrzask zamkowy, oraz każde urządzenie przeznaczone lub przystosowane do tłumienia hałasu spowodowanego wystrzałem z broni palnej;

3)

„istotne komponenty” oznaczają mechanizm zamkowy, komorę oraz lufę broni palnej, które będąc osobnymi przedmiotami, włączone są do kategorii broni palnej, w której są lub mają być osadzone;

4)

„amunicja” oznacza cały nabój lub jego komponenty, w tym łuski, spłonki, proch, pociski lub ładunki rażące, używane w broni palnej, o których mowa w załączniku I, jeżeli komponenty te są również objęte wymogiem uzyskania zezwolenia w danym państwie członkowskim;

5)

„broń palna pozbawiona cech użytkowych” oznacza przedmioty odpowiadające pod innymi względami definicji broni palnej, trwale niezdatne do użytku w wyniku pozbawienia ich cech bojowych, poprzez spowodowanie, że wszystkie podstawowe części broni palnej nie nadają się trwale do użytku i niemożliwe jest ich usunięcie, zastąpienie ani zmiana w celu przywrócenia do użytku.

Państwa członkowskie przyjmują rozwiązania mające na celu weryfikowanie przez właściwy organ wspomnianych środków pozbawiania broni palnej cech użytkowych. W ramach tej weryfikacji państwa członkowskie przewidują wydawanie świadectwa lub protokołu zaświadczającego, że broń palna została pozbawiona cech użytkowych, lub opatrzenie w tym celu broni palnej wyraźnie widocznym oznakowaniem;

6)

„wywóz” oznacza:

7)

„osoba” oznacza osobę fizyczną, osobę prawną i – o ile obowiązujące przepisy przewidują taką możliwość – jednostkę zrzeszającą osoby, która posiada zdolność do czynności prawnych, lecz nie posiada osobowości prawnej;

8)

„eksporter” oznacza każdą osobę mającą siedzibę w Unii, która dokonuje lub w której imieniu dokonywane jest zgłoszenie wywozowe, to znaczy osobę, która, w czasie gdy zgłoszenie jest przyjmowane, ma umowę z odbiorcą w państwie trzecim i jest uprawniona do decydowania o wysłaniu towaru poza obszar celny Unii. Jeżeli nie została zawarta żadna umowa eksportowa lub strona umowy nie działa we własnym imieniu, „eksporter” oznacza osobę uprawnioną do decydowania o wysłaniu towaru poza obszar celny Unii.

Jeżeli prawo dysponowania bronią palną, jej częściami i istotnymi komponentami lub amunicją przysługuje osobie mającej siedzibę poza Unią, na podstawie umowy, na której opiera się wywóz, za eksportera uważa się umawiającą się stronę mającą siedzibę w Unii;

9)

„obszar celny Unii” oznacza obszar w rozumieniu art. 3 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92;

10)

„zgłoszenie wywozowe” oznacza czynność, przez którą osoba w wymaganej formie i w określony sposób wyraża zamiar objęcia procedurą wywozową broni palnej, jej części i istotnych komponentów oraz amunicji;

11)

„wywóz czasowy” oznacza przemieszczanie broni palnej opuszczającej obszar celny Unii, przeznaczonej do powrotnego przywozu w okresie nieprzekraczającym 24 miesięcy;

12)

„tranzyt” oznacza operację transportu towarów opuszczających obszar celny Unii, które są przemieszczane przez obszar co najmniej jednego państwa trzeciego, a ich miejscem przeznaczenia jest inne państwo trzecie;

13)

„przeładunek” oznacza tranzyt obejmujący fizyczną operację wyładowania towarów ze środka transportu, za pomocą którego dokonano przywozu, po którym następuje ponowne załadowanie w celu powrotnego wywozu, zazwyczaj do innego środka transportu;

14)

„zezwolenie na wywóz” oznacza:

15)

„nielegalny obrót” oznacza przywóz, wywóz, sprzedaż, dostawę, przemieszczanie lub przekazanie broni palnej, jej części i istotnych komponentów lub amunicji z terytorium lub przez terytorium jednego z państw członkowskich do państwa trzeciego, jeżeli zachodzi którykolwiek z poniższych warunków:

16)

„śledzenie historii” oznacza systematyczne śledzenie losów broni palnej oraz w miarę możliwości jej części i istotnych komponentów oraz amunicji od producenta do nabywcy w celu udzielania właściwym organom państw członkowskich pomocy w wykrywaniu, badaniu i analizowaniu procesów nielegalnego wytwarzania broni i nielegalnego obrotu bronią.

a)

transakcji pomiędzy państwami ani transferów międzypaństwowych;

b)

broni palnej, jej części i istotnych komponentów oraz amunicji, jeżeli zostały specjalnie zaprojektowane do celów wojskowych, oraz, w każdym przypadku, broni palnej umożliwiającej prowadzenie ognia w sposób w pełni automatyczny;

c)

broni palnej, jej części i istotnych komponentów oraz amunicji, jeżeli przeznaczone są one dla sił zbrojnych, policji lub władz publicznych państw członkowskich;

d)

kolekcjonerów i jednostek zajmujących się kulturowymi i historycznymi aspektami broni palnej, jej części i istotnych komponentów oraz amunicji, uznanych za takie na potrzeby niniejszego rozporządzenia przez państwa członkowskie, na których terytorium mają siedzibę, pod warunkiem zapewnienia środków śledzenia historii;

e)

broni palnej pozbawionej cech użytkowych;

f)

zabytkowej broni palnej i jej replik, zgodnie z definicjami zawartymi w prawodawstwie krajowym, o ile zabytkowa broń palna nie obejmuje broni wytworzonej po 1899 r.

a)

państwo trzecie przywozu zezwoliło na dany przywóz; oraz

b)

państwa trzecie tranzytu, jeżeli takie są, powiadomiły na piśmie — najpóźniej przed wysyłką — że nie mają zastrzeżeń co do tranzytu. Niniejszy przepis nie ma zastosowania:

a)

daty wydania i wygaśnięcia;

b)

miejsce wydania;

c)

państwo wywozu;

d)

państwo przywozu;

e)

w stosownych przypadkach – państwo lub państwa trzecie tranzytu;

f)

odbiorcę;

g)

końcowego odbiorcę, jeżeli jest znany w momencie dostawy;

h)

dane umożliwiające identyfikację broni palnej, jej części i istotnych komponentów oraz amunicji oraz określające ich ilość, w tym – najpóźniej przed dostawą – oznakowanie umieszczone na broni palnej.

a)

Zezwolenie na wywóz nie jest wymagane dla:

b)

W momencie opuszczania obszaru celnego Unii przez państwo członkowskie inne niż państwo ich miejsca zamieszkania, myśliwi i strzelcy sportowi przedkładają właściwym organom europejską kartę broni palnej, przewidzianą w art. 1 i 12 dyrektywy 91/477/EWG. W przypadku podróży lotniczej przy przekazywaniu danych przedmiotów linii lotniczej w celu transportu poza obszar celny Unii należy okazać właściwym organom europejską kartę broni palnej.

W momencie opuszczania obszaru celnego Unii przez państwo członkowskie ich miejsca zamieszkania myśliwi i strzelcy sportowi mogą okazać zamiast europejskiej karty broni palnej inny dokument uznawany za ważny do tego celu przez właściwe organy tego państwa członkowskiego.

c)

Właściwe ograny państwa członkowskiego zawieszają na okres nieprzekraczający 10 dni procedurę wywozu lub w razie konieczności w inny sposób zapobiegają opuszczeniu przez broń palną, jej części i istotne komponenty lub amunicję obszaru celnego Unii przez terytorium tego państwa członkowskiego, w przypadku gdy mają podstawę do podejrzeń, że powody podane przez myśliwych lub strzelców sportowych są niezgodne ze stosownymi ustaleniami i obowiązkami określonymi w art. 10. W wyjątkowych okolicznościach i z należycie uzasadnionych powodów okres, o którym mowa w niniejszej literze, może zostać przedłużony do 30 dni.

a)

powrotnego wywozu broni palnej w związku z czasowym dopuszczeniem do oceny lub wystawy niezwiązanej ze sprzedażą, lub uszlachetnianiem czynnym w ramach naprawy, pod warunkiem że broń palna pozostaje własnością osoby mającej siedzibę poza obszarem celnym Unii i że jest wywożona z powrotem do tej osoby;

b)

powrotnego wywozu broni palnej, jej części i istotnych komponentów oraz amunicji, jeżeli są one umieszczone w magazynie czasowego składowania od momentu ich wprowadzenia na obszar celny Unii do opuszczenia przez nie tego obszaru;

c)

wywozu czasowego broni palnej w celu dokonania oceny, naprawy i wystawy niezwiązanej ze sprzedażą, pod warunkiem że eksporter udowodni, iż posiada tę broń zgodnie z prawem i wywozi ją zgodnie z procedurą uszlachetniania biernego lub z celną procedurą wywozu czasowego.

a)

ich obowiązki i zobowiązania wynikające z udziału w odpowiednich międzynarodowych systemach kontroli wywozu lub z bycia stroną odpowiednich umów międzynarodowych;

b)

względy krajowej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, w tym względy objęte wspólnym stanowiskiem 2008/944/WPZiB;

c)

względy dotyczące zamierzonego końcowego zastosowania, odbiorcy, określonego odbiorcy końcowego oraz ryzyka zmiany zastosowania.

a)

odmawiają udzielenia zezwolenia na wywóz, jeżeli wnioskodawca był wcześniej karany za czyn stanowiący przestępstwo wymienione w art. 2 ust. 2 decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi (15) lub za jakikolwiek inny czyn, jeżeli stanowi on przestępstwo zagrożone maksymalną karą pozbawienia wolności o wymiarze co najmniej czterech lat lub karą surowszą;

b)

unieważniają, zawieszają, zmieniają lub cofają zezwolenie na wywóz, jeżeli warunki jego udzielenia nie zostały lub przestają być spełnione.

a)

gromadzenie informacji na temat wszelkich zamówień lub transakcji dotyczących broni palnej, jej części i istotnych komponentów oraz amunicji; oraz

b)

potwierdzenie, że środki kontroli wywozu są właściwie stosowane, co może obejmować w szczególności prawo wejścia na teren nieruchomości osób, które mają interes w transakcji wywozu.

a)

przy udzielaniu zezwolenia nie wzięto pod uwagę istotnych informacji; lub

b)

od momentu udzielenia zezwolenia okoliczności uległy zasadniczej zmianie.

a)

dane eksporterów, którym odmówiono udzielenia zezwolenia lub którzy są objęci decyzjami podjętymi przez państwa członkowskie na podstawie art. 11;

b)

dane dotyczące odbiorców lub innych podmiotów zamieszanych w podejrzane działania oraz dane dotyczące przebytych tras, jeżeli są one dostępne.

30.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 94/16

(1)

W swoim sprawozdaniu z dnia 4 maja 2007 r. dla Rady i Parlamentu Europejskiego Komisja dokonała oceny, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 648/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (3), stosowania fosforanów w detergentach. W następstwie dalszej analizy stwierdzono, że stosowanie fosforanów w detergentach dla konsumentów przeznaczonych do prania i detergentach dla konsumentów przeznaczonych do automatycznych zmywarek do naczyń powinno zostać ograniczone w celu zmniejszenia wpływu fosforanów pochodzących z detergentów na zagrożenie eutrofizacją i zmniejszenia kosztów usuwania fosforanów w oczyszczalniach ścieków. Te oszczędności przewyższają koszty zmiany składu detergentów dla konsumentów przeznaczonych do prania poprzez zastąpienie fosforanów środkami alternatywnymi.

(2)

Skuteczne środki alternatywne dla opartych na fosforanach detergentów dla konsumentów przeznaczonych do prania wymagają niewielkich ilości innych związków fosforu, tj. fosfonianów, które w przypadku stosowania ich w większych ilościach mogą być szkodliwe dla środowiska. Choć istotne jest promowanie stosowania substancji alternatywnych o profilu mniej szkodliwym dla środowiska niż fosforany i inne związki fosforu w produkcji detergentów dla konsumentów przeznaczonych do prania i detergentów dla konsumentów przeznaczonych do automatycznych zmywarek do naczyń, substancje takie nie powinny, w normalnych warunkach stosowania, stanowić żadnego zagrożenia dla ludzi lub środowiska lub powinny stanowić niewielkie zagrożenie w tym zakresie. W stosownych przypadkach do oceny tych substancji powinno się zatem stosować system REACH (4).

(3)

Interakcje pomiędzy fosforanami a innymi związkami fosforu wymagają ostrożnego wyboru zakresu i poziomu ograniczenia stosowania fosforanów w detergentach dla konsumentów przeznaczonych do prania i detergentach dla konsumentów przeznaczonych do automatycznych zmywarek do naczyń. Ograniczenie powinno stosować się nie tylko do fosforanów, lecz również do wszystkich związków fosforu, tak aby uniemożliwić proste zastępowanie fosforanów innymi związkami fosforu. Ograniczenie zawartości fosforu powinno być wystarczająco niskie, tak aby skutecznie zapobiegać wprowadzaniu na rynek opartych na fosforanach detergentów dla konsumentów przeznaczonych do prania, a równocześnie wystarczająco wysokie, aby umożliwić stosowanie minimalnej ilości fosfonianów wymaganych w alternatywnych produktach.

(4)

Nie jest obecnie właściwe rozszerzanie na poziomie Unii ograniczeń dotyczących stosowania fosforanów i innych związków fosforu w detergentach dla konsumentów przeznaczonych do prania i detergentach dla konsumentów przeznaczonych do automatycznych zmywarek do naczyń na detergenty przemysłowe i instytucjonalne, ponieważ nie są jeszcze dostępne odpowiednie technicznie i ekonomicznie wykonalne środki alternatywne dla stosowania fosforanów w tych detergentach. Jeśli chodzi o detergenty dla konsumentów przeznaczone do automatycznych zmywarek do naczyń w najbliższej przyszłości spodziewane jest pojawienie się łatwiej dostępnych środków alternatywnych. W związku z tym właściwe jest wprowadzenie ograniczenia dotyczącego stosowania fosforanów w tych detergentach. Aby stymulować rozwój nowych produktów, takie ograniczenie powinno być stosowane od dnia, w którym zgodnie z przewidywaniami szeroko dostępne będą środki alternatywne dla fosforanów. Właściwe jest także określenie maksymalnej dopuszczalnej zawartości fosforu, na podstawie istniejących dowodów, w tym obowiązujących krajowych ograniczeń dotyczących zawartości fosforu w detergentach dla konsumentów przeznaczonych do automatycznych zmywarek do naczyń. Niemniej jednak należy także zapewnić, aby przed rozpoczęciem stosowania powyższego ograniczenia w całej Unii, Komisja dokonała gruntownej oceny granicznej wartości w oparciu o najnowsze dostępne dane oraz, w uzasadnionych przypadkach, przedłożyła wniosek ustawodawczy. Ocena ta powinna obejmować skutki dla środowiska, przemysłu i konsumentów stosowania detergentów dla konsumentów przeznaczonych do automatycznych zmywarek do naczyń o zawartości fosforu powyżej i poniżej granicznej wartości określonej w załączniku VIa, oraz środków alternatywnych, uwzględniając kwestie obejmujące ich koszt, dostępność, efektywność zmywania i wpływ na uzdatnianie wody.

(5)

Jednym z celów niniejszego rozporządzenia jest ochrona środowiska dzięki zmniejszeniu procesu eutrofizacji powodowanej przez fosfor znajdujący się w detergentach stosowanych przez konsumentów. W związku z tym nie jest właściwe zobowiązywanie państw członkowskich, które już wprowadziły ograniczenia dotyczące zawartości fosforu w detergentach dla konsumentów przeznaczonych do automatycznych zmywarek do naczyń, do dostosowania tych ograniczeń zanim zaczną być stosowane ograniczenia unijne. Ponadto pożądane jest, aby państwa członkowskie mogły najwcześniej jak to możliwe rozpocząć stopniowe wprowadzanie ograniczeń określonych w niniejszym rozporządzeniu.

(6)

Definicja „czyszczenia” powinna zostać wprowadzona do rozporządzenia (WE) nr 648/2004, zamiast odniesienia do odpowiedniej normy ISO, tak aby zwiększyć czytelność tekstu; należy także wprowadzić definicje „detergentu dla konsumentów przeznaczonego do prania” i „detergentu dla konsumentów przeznaczonego do automatycznych zmywarek do naczyń”. Ponadto właściwe jest sprecyzowanie definicji „wprowadzenia do obrotu” i wprowadzenie definicji „udostępniania na rynku”.

(7)

Aby dostarczyć dokładnych informacji w jak najkrótszym czasie wskazane jest unowocześnienie sposobu publikacji przez Komisję wykazów właściwych organów oraz akredytowanych i autoryzowanych laboratoriów.

(8)

Aby dostosować rozporządzenie (WE) nr 648/2004 do postępu naukowego i technicznego, wprowadzić przepisy dotyczące detergentów na bazie rozpuszczalnikowej oraz aby w oparciu o ocenę ryzyka wprowadzić poszczególne maksymalne poziomy stężenia dla substancji zapachowych mogących powodować alergie, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w odniesieniu do zmian w załącznikach do tego rozporządzenia, które są konieczne dla osiągnięcia powyższych celów. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym z ekspertami. Przygotowując i opracowując akty delegowane Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(9)

Państwa członkowskie powinny ustanowić przepisy dotyczące sankcji mających zastosowanie w przypadku naruszeń rozporządzenia (WE) nr 648/2004 oraz zapewnić ich wdrożenie. Sankcje te powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

(10)

Właściwe jest zapewnienie odroczenia stosowania ograniczeń ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu, tak by umożliwić podmiotom gospodarczym, w szczególności małym i średnim przedsiębiorstwom, zmianę składu ich opartych na fosforanach detergentów dla konsumentów przeznaczonych do prania i detergentów dla konsumentów przeznaczonych do automatycznych zmywarek do naczyń, poprzez zastosowanie środków alternatywnych, w zwykłym cyklu, w jakim zmieniają one skład swoich produktów, tak by zminimalizować związane z tym koszty.

(11)

Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, tj. obniżenie wpływu fosforanów pochodzących z detergentów dla konsumentów na zagrożenie eutrofizacją, zmniejszenie kosztów usuwania fosforanów w oczyszczalniach ścieków i zapewnienie prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego w przypadku detergentów dla konsumentów przeznaczonych do prania i detergentów dla konsumentów przeznaczonych do automatycznych zmywarek do naczyń, nie mogą zostać osiągnięte w stopniu wystarczającym przez państwa członkowskie, gdyż środki krajowe zawierające różne specyfikacje techniczne nie mogą zapewnić ogólnej poprawy jakości wody przepływającej przez granice państw, a co za tym idzie możliwe jest lepsze osiągnięcie tych celów na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(12)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 648/2004,

1)

w art. 1 ust. 2, tiret trzecie i czwarte otrzymują brzmienie; dodaje się również tiret piąte w brzmieniu:

2)

w art. 2 wprowadza się następujące zmiany:

3)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 4a

Ograniczenia dotyczące zawartości fosforanów i innych związków fosforu

Detergenty wymienione w załączniku VIa, które nie spełniają ograniczeń dotyczących zawartości fosforanów i innych związków fosforu określonych w tym załączniku, nie mogą być wprowadzane do obrotu od daty podanej w tym załączniku.”;

4)

art. 8 ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4.   Komisja podaje do publicznej wiadomości wykaz właściwych organów, o których mowa w ust. 1, i wykaz akredytowanych i autoryzowanych laboratoriów, o których mowa w ust. 2.”;

5)

art. 11 ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4.   Dodatkowo opakowania detergentów dla konsumentów przeznaczonych do prania oraz detergentów dla konsumentów przeznaczonych do automatycznych zmywarek do naczyń muszą być opatrzone informacją określoną w sekcji B załącznika VII.”;

6)

w art. 12 skreśla się ust. 3;

7)

art. 13 i 14 otrzymują brzmienie:

„Artykuł 13

Dostosowywanie załączników

1.   Komisja jest uprawniona do przyjmowania, zgodnie z art. 13a, aktów delegowanych w celu wprowadzenia zmian niezbędnych do dostosowania załączników I–IV, VII i VIII do postępu naukowo-technicznego. Komisja stosuje, zawsze gdy jest to możliwe, normy europejskie.

2.   Komisja jest uprawniona do przyjmowania, zgodnie z art. 13a, aktów delegowanych w celu wprowadzenia zmian do załączników do niniejszego rozporządzenia dotyczących detergentów na bazie rozpuszczalnikowej.

3.   W przypadku gdy Komitet Naukowy ds. Bezpieczeństwa Konsumentów ustali, w oparciu o ocenę ryzyka, poszczególne maksymalne poziomy stężenia dla substancji zapachowych mogących powodować alergie, Komisja przyjmuje akty delegowane zgodnie z art. 13a w celu dostosowania odpowiednio wartości granicznej wynoszącej 0,01 % określonej w sekcji A załącznika VII.

Artykuł 13a

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1.   Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych są powierzone Komisji na warunkach określonych w niniejszym artykule.

2.   Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 13, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 19 kwietnia 2012 r. Do dnia 19 lipca 2016 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na dalsze pięcioletnie okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego takiego okresu.

3.   Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 13, może zostać odwołane w dowolnym momencie przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie uprawnienia określonego w tej decyzji. Staje się ona skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4.   Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5.   Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 13 wchodzi w życie tylko jeśli Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub jeśli, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 14

Klauzula swobodnego przepływu

1.   Państwa członkowskie nie mogą zakazywać, ograniczać lub utrudniać udostępniania na rynku detergentów lub środków powierzchniowo czynnych dla detergentów, które spełniają wymagania niniejszego rozporządzenia, w zakresie w jakim dane kwestie są uregulowane w niniejszym rozporządzeniu.

2.   Państwa członkowskie mogą utrzymać w mocy lub ustanowić przepisy krajowe w zakresie ograniczeń dotyczących zawartości fosforanów i innych związków fosforu w tych detergentach, wobec których nie określono ograniczeń w załączniku VIa w przypadkach, gdy jest to uzasadnione, w szczególności, ochroną zdrowia publicznego lub środowiska oraz gdy są dostępne środki alternatywne możliwe do zastosowania z technicznego i ekonomicznego punktu widzenia.

3.   Państwa członkowskie mogą utrzymać w mocy obowiązujące w dniu 19 marca 2012 r. przepisy krajowe w zakresie ograniczeń dotyczących zawartości fosforanów i innych związków fosforu w tych detergentach, wobec których ograniczenia określone w załączniku VIa jeszcze nie są stosowane. Takie obowiązujące środki krajowe są zgłaszane Komisji do dnia 30 września 2012 r. i mogą one pozostać w mocy do dnia rozpoczęcia stosowania ograniczeń określonych w załączniku VIa.

4.   Od dnia 19 marca 2012 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. państwa członkowskie mogą przyjmować przepisy krajowe wdrażające ograniczenia dotyczące zawartości fosforanów i innych związków fosforu określone w załączniku VIa pkt 2, w przypadkach gdy jest to uzasadnione, w szczególności, ochroną zdrowia publicznego lub środowiska oraz gdy są dostępne środki alternatywne możliwe do zastosowania z technicznego i ekonomicznego punktu widzenia. Państwa członkowskie informują Komisję o takich środkach zgodnie z dyrektywą 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającą procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (5).

5.   Komisja podaje do publicznej wiadomości wykaz środków krajowych, o których mowa w ust. 3 i 4.

8)

art. 15 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Jeśli państwo członkowskie ma uzasadnione podstawy, by przypuszczać, że dany detergent, mimo spełnienia wymagań niniejszego rozporządzenia, stwarza zagrożenie dla bezpieczeństwa lub zdrowia ludzi lub zwierząt lub zagrożenie dla środowiska, może ono podjąć wszelkie właściwe środki przejściowe współmiernie do charakteru zagrożenia, aby zapewnić, by dany detergent nie stwarzał zagrożenia, został wycofany z rynku lub z niego usunięty w ramach działań podjętych w celu jego odzyskania, w rozsądnym terminie, lub by jego dostępność została w inny sposób ograniczona.

Państwo członkowskie niezwłocznie powiadamia o tym inne państwa członkowskie i Komisję, podając przyczyny takiej decyzji.”;

9)

art. 16 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 16

Sprawozdanie

1.   Do dnia 31 grudnia 2014 r. Komisja sprawdza w drodze gruntownej oceny – uwzględniając informacje przekazane przez państwa członkowskie dotyczące zawartości fosforu w detergentach dla konsumentów przeznaczonych do automatycznych zmywarek do naczyń wprowadzonych do obrotu na ich terytorium oraz w świetle wszelkich istniejących lub nowych informacji naukowych jej dostępnych na temat substancji zawartych w produktach zawierających fosforany i produktach alternatywnych – czy ograniczenia określone w załączniku VIa pkt 2 powinny ulec zmianie. Ocena ta obejmuje analizę skutków dla środowiska, przemysłu i konsumentów stosowania detergentów dla konsumentów przeznaczonych do automatycznych zmywarek do naczyń o zawartości fosforu powyżej i poniżej granicznej wartości określonej w załączniku VIa, uwzględniając kwestie obejmujące ich koszt, dostępność, efektywność zmywania i wpływ na uzdatnianie wody. Komisja przekazuje tę gruntowną ocenę Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

2.   Ponadto jeśli Komisja, na podstawie gruntownej oceny, o której mowa w ust. 1, uzna, że ograniczenia wobec fosforanów i innych związków fosforu dodawanych do detergentów dla konsumentów przeznaczonych do automatycznych zmywarek do naczyń wymagają zmian, przedkłada, do dnia 1 lipca 2015 r., odpowiedni wniosek ustawodawczy. Każdy wniosek musi mieć na celu minimalizację negatywnych skutków detergentów dla konsumentów przeznaczonych do automatycznych zmywarek do naczyń dla szeroko pojętego środowiska, uwzględniając jednocześnie wszelkie koszty ekonomiczne zidentyfikowane w tej gruntownej ocenie. O ile do dnia 31 grudnia 2016 r. Parlament Europejski i Rada, na podstawie takiego wniosku, nie postanowią inaczej, graniczna wartość określona w załączniku VIa pkt 2 stanowi wartość dopuszczalną dla zawartości fosforu w detergentach dla konsumentów przeznaczonych do automatycznych zmywarek do naczyń od dnia określonego w tym punkcie.”;

10)

art. 18 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 18

Sankcje

Państwa członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące sankcji mających zastosowanie w przypadku naruszeń niniejszego rozporządzenia i wprowadzają wszelkie konieczne środki, by zapewnić ich wdrożenie. Przepisy te mogą także obejmować odpowiednie środki pozwalające właściwym organom państw członkowskich na zapobieganie udostępnianiu na rynku detergentów lub środków powierzchniowo czynnych dla detergentów niezgodnych z niniejszym rozporządzeniem. Przewidziane sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Państwa członkowskie niezwłocznie informują Komisję o tych przepisach i wszelkich późniejszych zmianach ich dotyczących.

Przepisy te obejmują środki pozwalające właściwym organom państw członkowskich na wstrzymanie przesyłki detergentów niezgodnych z niniejszym rozporządzeniem.”;

11)

tekst znajdujący się w załączniku do niniejszego rozporządzenia dodaje się jako załącznik VIa do rozporządzenia (WE) nr 648/2004;

12)

w załączniku VII wprowadza się następujące zmiany:

30.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 94/22

(1)

Aby rynek wewnętrzny funkcjonował właściwie, konieczne jest stworzenie zintegrowanego rynku płatności elektronicznych w euro, na którym nie będzie istniało rozróżnienie między płatnościami krajowymi i płatnościami transgranicznymi. Osiągnięciu tego celu służy projekt jednolitego obszaru płatności w euro („SEPA”), w którego ramach opracowywane są wspólne ogólnounijne usługi płatnicze, które mają zastąpić obecne krajowe usługi płatnicze. W wyniku wprowadzenia otwartych, wspólnych standardów, zasad i praktyk w zakresie płatności, a także dzięki zintegrowanemu przetwarzaniu płatności, SEPA powinien zapewnić obywatelom Unii i unijnym przedsiębiorstwom bezpieczne, konkurencyjne cenowo, przyjazne dla użytkowników oraz niezawodne usługi płatnicze w euro. Powinno się to stosować do płatności SEPA, krajowych i transgranicznych, na tych samych podstawowych warunkach i w ramach takich samych praw i obowiązków, bez względu na lokalizację na terytorium Unii. SEPA powinien zostać zrealizowany w taki sposób, aby ułatwiać dostęp nowym podmiotom wchodzącym na rynek oraz opracowywanie nowych produktów, a także tworzyć korzystne warunki sprzyjające zwiększeniu konkurencji w usługach płatniczych oraz ułatwiające rozwój i szybkie, ogólnounijne wdrażanie innowacji w zakresie płatności. W związku z tym rosnące korzyści skali, wzrost wydajności operacyjnej i zwiększenie konkurencji powinny doprowadzić do presji na spadek cen elektronicznych usług płatniczych w euro, na zasadzie wyboru najlepszej usługi w danej kategorii. Skutki tego powinny być znaczące, szczególnie w tych państwach członkowskich, w których płatności wiążą się – w porównaniu z innymi państwami członkowskimi – ze stosunkowo wysokimi kosztami. Przejściu na SEPA nie powinien zatem towarzyszyć ogólny wzrost cen dla ogółu użytkowników usług płatniczych, a w szczególności dla konsumentów. Natomiast w przypadku gdy użytkownik usług płatniczych jest konsumentem, należy wspierać zasadę niepobierania wyższych opłat. Komisja będzie nadal monitorowała ewolucję cen w sektorze płatności; wzywa się ją do przedstawiania rocznej analizy w tym zakresie.

(2)

Sukces SEPA jest bardzo ważny z gospodarczego i politycznego punktu widzenia. SEPA jest w pełni zgodny ze strategią Europa 2020, która ma na celu stworzenie bardziej inteligentnej gospodarki, w której źródłem dobrobytu są innowacje i bardziej efektywne wykorzystywanie dostępnych zasobów. Zarówno Parlament Europejski w swoich dwóch rezolucjach z dnia 12 marca 2009 r. (4) i 10 marca 2010 r. (5) w sprawie realizacji SEPA, jak i Rada w swoich konkluzjach przyjętych w dniu 2 grudnia 2009 r., podkreśliły wagę osiągnięcia szybkiej migracji do SEPA.

(3)

Dyrektywa 2007/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego (6) stwarza nowoczesne podstawy prawne umożliwiające stworzenie wewnętrznego rynku płatności, którego podstawowym elementem jest SEPA.

(4)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 924/2009 z dnia 16 września 2009 r. w sprawie płatności transgranicznych we Wspólnocie (7) również ustanawia szereg środków ułatwiających pomyślną realizację SEPA, takich jak rozszerzenie zasady jednakowych opłat za transgraniczne polecenia zapłaty oraz zdolność odbiorczą w zakresie poleceń zapłaty.

(5)

Wysiłki na rzecz samoregulacji podejmowane przez europejską branżę bankową w ramach inicjatywy SEPA okazały się niewystarczające do przyspieszenia uzgodnionego przejścia do ogólnounijnych schematów poleceń przelewu i poleceń zapłaty zarówno po stronie podaży, jak i popytu. W szczególności nie uwzględniono interesów konsumentów i innych użytkowników w sposób wystarczający i przejrzysty. Należy wysłuchać opinii wszystkich zainteresowanych podmiotów. Ten proces samoregulacji nie podlegał ponadto żadnym odpowiednim mechanizmom zarządzania, co może częściowo wyjaśniać powolne tempo wzrostu zainteresowania po stronie popytu. O ile niedawne ustanowienie Rady SEPA stanowi znaczące usprawnienie zarządzania projektem SEPA, zasadniczo i formalnie zarządzanie wciąż pozostaje w znacznej mierze w rękach Europejskiej Rady ds. Płatności (EPC). Dlatego Komisja powinna dokonać przeglądu ustaleń dotyczących zarządzania całym projektem SEPA przed końcem 2012 r. i w razie konieczności przedstawić odpowiedni wniosek. W przeglądzie tym należy między innymi ocenić skład EPC, interakcję między EPC i całościową strukturą zarządzania, taką jak Rada SEPA, oraz rolę tej całościowej struktury.

(6)

Jedynie szybka i powszechna migracja do ogólnounijnych poleceń przelewu i poleceń zapłaty przyniesie pełne korzyści wynikające ze zintegrowanego rynku płatności, tak aby można było wyeliminować wysokie koszty związane z jednoczesnym wykorzystywaniem instrumentów dotychczasowych oraz instrumentów SEPA. Należy zatem ustanowić przepisy obejmujące wykonywanie wszystkich transakcji poleceń przelewu i poleceń zapłaty w euro w ramach Unii. Jednakże na tym etapie nie powinno się uwzględniać w tych przepisach transakcji kartami płatniczymi, ponieważ wspólne standardy dla płatności kartami w Unii są dopiero opracowywane. Przepisy te nie powinny również obejmować usług przekazu pieniężnego, płatności przetwarzanych wewnętrznie, wysokokwotowych transakcji płatniczych, płatności między dostawcami usług płatniczych na ich własny rachunek oraz płatności przy użyciu telefonu komórkowego lub wszelkich innych urządzeń telekomunikacyjnych, cyfrowych lub informatycznych, gdyż te usługi płatnicze nie są porównywalne z poleceniami przelewu lub poleceniami zapłaty. W przypadku gdy korzysta się z karty płatniczej lub innego urządzenia, takiego jak telefon komórkowy, w celu rozpoczęcia transakcji płatniczej w punkcie sprzedaży albo na odległość, co bezpośrednio skutkuje poleceniem przelewu lub poleceniem zapłaty na rachunek płatniczy określony za pomocą istniejącego krajowego podstawowego numeru rachunku bankowego (BBAN) lub międzynarodowego numeru rachunku bankowego (IBAN), taka transakcja płatnicza powinna być jednak objęta tymi przepisami. Ponadto z uwagi na specyficzne cechy płatności realizowanych w systemach obsługujących płatności wysokokwotowe, a mianowicie ich wysoki priorytet, pilny charakter i głównie wysokie kwoty, nie jest właściwe objęcie takich płatności zakresem niniejszego rozporządzenia. Odstępstwo to nie powinno obejmować bezpośrednich poleceń zapłaty, chyba że płatnik wyraźnie zażądał dokonania płatności w systemie obsługującym płatności wysokokwotowe.

(7)

W chwili obecnej istnieje szereg usług płatniczych, służących głównie do celów płatności w internecie, które również wykorzystują IBAN oraz kod identyfikujący instytucję (BIC) i są oparte na poleceniu przelewu lub poleceniu zapłaty, ale posiadają także dodatkowe cechy. Oczekuje się, że te usługi będą z czasem coraz częściej wykonywane transgranicznie i mogłyby stanowić odpowiedź na zapotrzebowanie konsumentów na innowacyjne, bezpieczne i przystępne cenowo usługi płatnicze. Aby nie zamykać rynku dla tego rodzaju usług, końcowe terminy w odniesieniu do poleceń przelewu i poleceń zapłaty przewidziane w niniejszym rozporządzeniu powinny mieć zastosowanie jedynie do poleceń przelewu lub poleceń zapłaty leżących u podstawy tych transakcji.

(8)

W zdecydowanej większości transakcji płatniczych w Unii można zidentyfikować indywidualny rachunek płatniczy, korzystając jedynie z IBAN, bez dodatkowego podawania BIC. W związku z tym banki w szeregu państw członkowskich już stworzyły katalog, bazę danych lub inne środki techniczne mające na celu zidentyfikowanie BIC, który odpowiada konkretnemu IBAN. BIC wymagany jest w bardzo niewielkiej liczbie pozostałych przypadków. Zobowiązywanie wszystkich płatników i odbiorców w całej Unii, aby zawsze podawali BIC obok IBAN w tych nielicznych przypadkach, w których jest to obecnie konieczne, wydaje się nieuzasadnione i nadmiernie obciążające. Podejściem znacznie prostszym dla dostawców usług płatniczych i innych podmiotów byłoby rozwiązywanie i eliminowanie przypadków, w których rachunku płatniczego nie można jednoznacznie zidentyfikować dzięki danemu IBAN. Z tego względu należy opracować niezbędne środki techniczne, aby umożliwić wszystkim użytkownikom jednoznaczną identyfikację rachunku płatniczego za pomocą samego IBAN.

(9)

Aby polecenie przelewu mogło zostać wykonane, rachunek płatniczy odbiorcy musi mieć zdolność odbiorczą. Dlatego też, aby zachęcić do skutecznego wprowadzenia ogólnounijnych usług polecenia przelewu i polecenia zapłaty, należy wprowadzić w całej Unii wymóg posiadania zdolności odbiorczej. W celu zwiększenia przejrzystości właściwe jest ponadto dokonanie w jednym akcie prawnym konsolidacji tego wymogu oraz obowiązku posiadania zdolności odbiorczej na potrzeby poleceń zapłaty, ustanowionego w rozporządzeniu (WE) nr 924/2009. Wszystkie rachunki płatnicze odbiorcy posiadające zdolność odbiorczą wobec krajowego polecenia przelewu powinny mieć również zdolność odbiorczą w ogólnounijnym schemacie polecenia przelewu. Wszystkie rachunki płatnicze płatników posiadające zdolność odbiorczą wobec krajowego polecenia zapłaty powinny mieć również zdolność odbiorczą w ogólnounijnym schemacie polecenia zapłaty. Powinno to mieć zastosowanie niezależnie od tego, czy dostawca usług płatniczych decyduje się na uczestniczenie w danym schemacie polecenia przelewu lub polecenia zapłaty.

(10)

Warunkiem wstępnym konkurencji jest interoperacyjność techniczna. Stworzenie zintegrowanego rynku płatności elektronicznych w euro wymaga, aby przetwarzanie poleceń przelewu i poleceń zapłaty nie było utrudniane przez zasady realizowania transakcji i nie napotykało barier technicznych, takich jak obowiązkowe uczestnictwo w więcej niż jednym systemie realizacji płatności transgranicznych. Polecenia przelewu i polecenia zapłaty powinny być dokonywane w ramach schematu, do którego podstawowych zasad przystąpili dostawcy usług płatniczych stanowiący większość dostawców usług płatniczych w większości państw członkowskich oraz większość dostawców usług płatniczych w Unii, przy czym te podstawowe zasady są takie same zarówno w odniesieniu do transgranicznych, jak i czysto krajowych transakcji polecenia przelewu i polecenia zapłaty. W przypadku gdy istnieje więcej niż jeden system płatności na potrzeby przetwarzania takich płatności, takie systemy płatności powinny być interoperacyjne dzięki zastosowaniu ogólnounijnych i międzynarodowych standardów, tak aby wszyscy użytkownicy i wszyscy dostawcy usług płatniczych mogli korzystać z zalet przejrzystych płatności detalicznych w euro w całej Unii.

(11)

Mając na uwadze szczególne cechy rynku przedsiębiorstw, o ile schematy polecenia przelewu lub polecenia zapłaty między przedsiębiorstwami muszą być zgodne ze wszystkimi innymi przepisami niniejszego rozporządzenia, w tym również mieć takie same zasady dla transakcji transgranicznych i krajowych, wymóg, aby uczestnicy schematu stanowili większość dostawców usług płatniczych w większości państw członkowskich powinien mieć zastosowanie jedynie w takim zakresie, w jakim dostawcy usług płatniczych wykonujący usługi polecenia przelewu lub polecenia zapłaty między przedsiębiorstwami stanowią większość dostawców usług płatniczych w większości państw członkowskich, w których takie usługi są dostępne, oraz stanową większość dostawców usług płatniczych świadczących takie usługi w Unii.

(12)

Szczególnie istotne jest wskazanie wymogów technicznych jednoznacznie określających cechy, jakie w celu zapewnienia interoperacyjności między systemami płatności muszą spełniać ogólnounijne schematy płatności, które mają zostać opracowane w ramach odpowiednich ustaleń dotyczących zarządzania. Takie wymogi techniczne nie powinny ograniczać elastyczności i innowacji oraz powinny mieć charakter otwarty i neutralny względem potencjalnych nowych rozwiązań i ulepszeń na rynku płatności. Wymogi techniczne powinny być zaprojektowane z uwzględnieniem szczególnych cech poleceń przelewu i poleceń zapłaty, zwłaszcza w odniesieniu do elementów danych zawartych w informacji o płatności.

(13)

Ważne jest podjęcie środków w celu wzmocnienia zaufania użytkowników usług płatniczych do korzystania z takich usług, zwłaszcza w przypadku poleceń zapłaty. Takie środki powinny umożliwić płatnikom zlecanie swoim dostawcom usług płatniczych ograniczenia pobrania z tytułu polecenia zapłaty do określonej kwoty lub określonej częstotliwości oraz sporządzenie specjalnych list pozytywnych i negatywnych odbiorców. W ramach ustanowienia ogólnounijnych schematów poleceń zapłaty właściwe jest, aby konsumenci mogli korzystać z tego rodzaju kontroli. Jednakże dla praktycznego wdrożenia tego rodzaju kontroli nad odbiorcami ważne jest, aby dostawcy usług płatniczych mogli przeprowadzać takie kontrole na podstawie IBAN oraz – w okresie przejściowym i tylko w razie konieczności – BIC lub innego unikatowego identyfikatora wierzyciela określonych odbiorców. Inne odpowiednie prawa użytkowników ustanowiono już w dyrektywie 2007/64/WE i powinny być one w pełni zapewnione.

(14)

Techniczna standaryzacja stanowi podwaliny integracji sieci takich jak unijny rynek płatności. Począwszy od wyznaczonej daty, wszystkie stosowne transakcje powinny być obowiązkowo realizowane przy użyciu standardów opracowanych przez międzynarodowe lub europejskie organy normalizacyjne. W kontekście płatności takimi obowiązkowymi standardami są IBAN, BIC oraz służąca do przekazywania danych i dyspozycji płatniczych norma „ISO 20022 XML”. Stosowanie tych standardów przez wszystkich dostawców usług płatniczych stanowi zatem warunek osiągnięcia pełnej interoperacyjności w całej Unii. W szczególności obowiązkowe stosowanie IBAN i BIC należy w razie potrzeby propagować w państwach członkowskich za pomocą kompleksowych kampanii informacyjnych i innych działań wspierających, tak aby umożliwić sprawne i łatwe przejście na ogólnounijne polecenia przelewu i polecenia zapłaty, zwłaszcza w przypadku konsumentów. Dostawcy usług płatniczych powinni móc uzgadniać – dwustronnie lub wielostronnie – poszerzanie podstawowego alfabetu łacińskiego, aby umożliwić stosowanie regionalnych odmian standardowych informacji SEPA.

(15)

Absolutnie niezbędne jest, by wszystkie podmioty, zwłaszcza obywateli Unii, należycie i terminowo informowano, tak aby były one w pełni przygotowane na zmiany wynikające z SEPA. Kluczowe zainteresowane podmioty, takie jak dostawcy usług publicznych, administracje publiczne i krajowe banki centralne oraz inni użytkownicy dokonujący często regularnych płatności, powinny zatem przeprowadzać specjalne i szeroko zakrojone kampanie informacyjne, proporcjonalne do potrzeb i dostosowane do odbiorców, aby zwiększyć świadomość społeczną i przygotować obywateli do migracji do SEPA. W szczególności trzeba zaznajomić obywateli z kwestią migracji z BBAN na IBAN. Do koordynacji takich kampanii informacyjnych najbardziej nadają się krajowe komitety koordynacyjne SEPA.

(16)

Aby umożliwić przeprowadzenie wspólnego procesu przejścia, mając na uwadze zapewnienie konsumentom przejrzystości i prostoty, właściwe jest określenie jednego terminu migracji, z którego upływem wszystkie transakcje polecenia przelewu i polecenia zapłaty powinny spełniać te wymogi techniczne, przy czym rynek powinien pozostać otwarty na dalszy rozwój i innowacje.

(17)

W okresie przejściowym państwa członkowskie powinny móc zezwalać dostawcom usług publicznych na umożliwienie konsumentom dalszego stosowania BBAN w krajowych transakcjach płatniczych, pod warunkiem zapewnienia interoperacyjności poprzez techniczną i bezpieczną konwersję BBAN na odpowiedni unikatowy identyfikator rachunku płatniczego przez danego dostawcę usług płatniczych. Dostawca usług płatniczych nie powinien pobierać żadnych bezpośrednich ani pośrednich opłat lub innych prowizji związanych z tą usługą.

(18)

Chociaż poziom rozwoju usług poleceń przelewu i poleceń zapłaty jest zróżnicowany w poszczególnych państwach członkowskich, wspólny termin zakończenia odpowiedniego okresu wdrażania, umożliwiający przeprowadzenie wszystkich niezbędnych procesów, przyczyniłby się do skoordynowanej, spójnej i zintegrowanej migracji do SEPA i pomógłby w zapobieżeniu powstania SEPA dwóch prędkości, które wywołałoby większe zamieszanie wśród konsumentów.

(19)

Dostawcy usług płatniczych i użytkownicy usług płatniczych powinni mieć wystarczająco dużo czasu na dostosowanie się do wymogów technicznych. Jednakże okres adaptacyjny nie powinien niepotrzebnie opóźniać korzyści dla konsumentów ani niweczyć wysiłków podejmowanych przez podmioty, które już przeszły na SEPA. W przypadku krajowych i transgranicznych transakcji płatniczych dostawcy usług płatniczych powinni zapewnić swoim klientom detalicznym niezbędne usługi techniczne w celu zapewnienia sprawnego i bezpiecznego przejścia na wymogi techniczne określone w niniejszym rozporządzeniu.

(20)

Ważne jest zapewnienie branży płatności pewności prawa w odniesieniu do modeli działalności dla poleceń zapłaty. Uregulowanie wielostronnych opłat interchange za polecenia zapłaty ma istotne znaczenie dla stworzenia neutralnych warunków konkurencji między dostawcami usług płatniczych, a tym samym dla umożliwienia rozwoju jednolitego rynku poleceń zapłaty. Takie opłaty za transakcje, które nie mogą być należycie wykonane, co skutkuje odrzuceniem, odmową, odesłaniem lub odwróceniem transakcji lub obsługą wyjątków (tzw. „R-transakcje”, gdzie litera „R” może oznaczać w języku angielskim „reject”, „refusal”, „return”, „reversal”, „revocation” lub „request for cancellation”), mogłyby pomóc w efektywnej alokacji kosztów w ramach rynku wewnętrznego. Dla stworzenia efektywnego europejskiego rynku poleceń zapłaty korzystne wydaje się zatem wprowadzenie zakazu pobierania wielostronnych opłat interchange za pojedyncze transakcje. Opłaty takie powinny być jednak dopuszczalne w przypadku R-transakcji, pod warunkiem że spełniają one określone warunki. Dostawcy usług płatniczych muszą dostarczać konsumentom jasnych i zrozumiałych informacji na temat opłat związanych z R-transakcjami, mając na uwadze przejrzystość i ochronę konsumenta. W każdym przypadku przepisy regulujące R-transakcje pozostają bez uszczerbku dla stosowania art. 101 i 102 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE). Ponadto należy zauważyć, że na ogół polecenia zapłaty i płatności kartą mają różne cechy, w szczególności z uwagi na to, że odbiorcy mają większe możliwości zachęcania płatników do korzystania z poleceń zapłaty dzięki umowie zawartej między odbiorcą i płatnikiem, podczas gdy w przypadku płatności kartą nie ma takiej uprzednio zawartej umowy, a transakcja płatnicza jest często działaniem pojedynczym i nieregularnym. Z tego względu przepisy regulujące wielostronne opłaty interchange za polecenia zapłaty pozostają bez uszczerbku dla oceny wielostronnych opłat interchange za transakcje płatności kartą, w świetle prawa konkurencji Unii. Zakaz przewidziany w niniejszym rozporządzeniu nie obejmuje dodatkowych usług fakultatywnych w przypadku, gdy usługi te zostały jasno i jednoznacznie odróżnione od zasadniczych usług polecenia zapłaty i w przypadku gdy dostawcy usług płatniczych i użytkownicy usług płatniczych mają całkowitą swobodę oferowania takich usług i korzystania z nich. Podlegają one jednak unijnym i krajowym przepisom o ochronie konkurencji.

(21)

W związku z tym należy ograniczyć w czasie możliwość stosowania wielostronnych opłat interchange za pojedyncze transakcje w przypadku krajowych i transgranicznych poleceń zapłaty oraz ustanowić warunki ogólne w odniesieniu do stosowania opłat interchange za R-transakcje.

(22)

Komisja powinna monitorować poziom opłat za R-transakcje w całej Unii. Z upływem czasu powinno nastąpić zbliżenie opłat za R-transakcje na rynku wewnętrznym, tak aby nie różniły się one w poszczególnych państwach członkowskich w stopniu zagrażającym równym warunkom konkurencji.

(23)

W niektórych państwach członkowskich istnieją pewne dotychczasowe usługi płatnicze, które są poleceniami przelewu lub poleceniami zapłaty, ale posiadają bardzo szczególne funkcje, często ze względów historycznych lub prawnych. Wolumen transakcji przypadających na te usługi jest zazwyczaj bardzo niewielki. Usługi te można więc zaklasyfikować jako produkty niszowe. Okres przejściowy dla tego rodzaju produktów niszowych – wystarczająco długi, aby zminimalizować skutki migracji dla użytkowników usług płatniczych – powinien pomóc obu stronom rynku w skoncentrowaniu się w pierwszym rzędzie na migracji najistotniejszej części poleceń przelewu i poleceń zapłaty, dzięki czemu większość potencjalnych korzyści płynących ze zintegrowanego rynku płatności w Unii urzeczywistniłaby się wcześniej. W niektórych państwach członkowskich istnieją szczególne instrumenty polecenia zapłaty, które w dużej mierze przypominają transakcje przy użyciu kart płatniczych – płatnik w punkcie sprzedaży korzysta z karty, aby zainicjować transakcję płatniczą, ale u podstaw transakcji płatniczej leży polecenie zapłaty. W ramach takich transakcji płatniczych karta jest wykorzystywana jedynie do odczytu w celu ułatwienia elektronicznego wygenerowania upoważnienia, które musi zostać podpisane przez płatnika w punkcie sprzedaży. Chociaż takich usług płatniczych nie można sklasyfikować jako produktu niszowego, istnieje potrzeba zapewnienia okresu przejściowego w odniesieniu do takich usług płatniczych ze względu na znaczny wolumen transakcji. Aby umożliwić zainteresowanym stronom wdrożenie odpowiedniej zamiennej usługi płatniczej opartej o standard SEPA, taki okres przejściowy powinien być wystarczająco długi.

(24)

Dla właściwego funkcjonowania wewnętrznego rynku płatności istotne jest zapewnienie, aby płatnicy tacy jak konsumenci, przedsiębiorstwa lub organy publiczne mogli dokonywać poleceń przelewu na rachunki płatnicze odbiorców prowadzone przez dostawców usług płatniczych znajdujących się w innym państwie członkowskim, którzy mają zdolność odbiorczą zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

(25)

W celu zagwarantowania sprawnego przejścia na SEPA, autoryzacja dla odbiorcy w ramach stałego polecenia zapłaty ważna w ramach dotychczasowego schematu powinna pozostać ważna po terminie migracji określonym w niniejszym rozporządzeniu. Taka autoryzacja powinna być uznawana za odpowiednik udzielonej dostawcy usług płatniczych płatnika zgody na wykonywanie powtarzających się poleceń zapłaty na rzecz odbiorcy zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, w przypadku braku przepisów krajowych dotyczących utrzymania ważności upoważnienia lub umów konsumenckich zmieniających upoważnienia w ramach polecenia zapłaty w celu umożliwienia ich kontynuowania. Prawa konsumenta muszą być jednak chronione, a w przypadku gdy istniejące upoważnienia w ramach polecenia zapłaty przewidują prawa do bezwarunkowego zwrotu kwoty transakcji, należy takie prawa utrzymać.

(26)

Właściwe organy powinny mieć uprawnienia umożliwiające im skuteczne wykonywanie zadań z zakresu monitorowania oraz podejmowanie wszystkich niezbędnych środków, w tym rozpatrywanie skarg, aby zapewnić przestrzeganie niniejszego rozporządzenia przez dostawców usług płatniczych. Ponadto państwa członkowskie powinny zapewnić, aby można było wnosić skargi dotyczące użytkowników usług płatniczych, którzy nie przestrzegają niniejszego rozporządzenia, a niniejsze rozporządzenie mogło być egzekwowane w sposób efektywny i skuteczny za pomocą środków administracyjnych lub sądowych. W celu zapewnienia przestrzegania niniejszego rozporządzenia właściwe organy poszczególnych państw członkowskich powinny współpracować ze sobą, a w stosownych przypadkach – z Europejskim Bankiem Centralnym (EBC) i krajowymi bankami centralnymi państw członkowskich oraz z innymi stosownymi właściwymi organami, takimi jak Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Bankowego – EUNB) ustanowiony na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (8), wyznaczonymi na mocy przepisów unijnych lub krajowych mających zastosowanie do dostawców usług płatniczych.

(27)

Państwa członkowskie powinny ustanowić przepisy dotyczące sankcji mających zastosowanie w przypadku naruszeń niniejszego rozporządzenia oraz zapewnić, aby były one skuteczne, proporcjonalne i odstraszające oraz aby były stosowane. Sankcje te nie powinny mieć zastosowania do konsumentów.

(28)

Aby zapewnić możliwość dochodzenia praw w przypadku niewłaściwego stosowania niniejszego rozporządzenia lub w przypadku powstania sporów między użytkownikami usług płatniczych i dostawcami usług płatniczych, dotyczących praw i obowiązków wynikających z niniejszego rozporządzenia, państwa członkowskie powinny ustanowić odpowiednie i skuteczne pozasądowe procedury wnoszenia skarg i dochodzenia praw. Państwa członkowskie powinny móc postanowić, że procedury te stosuje się jedynie do konsumentów lub jedynie do konsumentów i mikroprzedsiębiorstw.

(29)

Komisja powinna przedłożyć Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu, EUNB i EBC sprawozdanie dotyczące stosowania niniejszego rozporządzenia. Sprawozdaniu powinien towarzyszyć, w razie konieczności, wniosek dotyczący zmiany niniejszego rozporządzenia.

(30)

Aby zapewnić aktualizację wymogów technicznych dla poleceń przelewu i poleceń zapłaty w euro, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do tych wymogów technicznych. W deklaracji (nr 39) dotyczącej art. 290 TFUE, załączonej do aktu końcowego konferencji międzyrządowej, która przyjęła Traktat z Lizbony, uczestnicy konferencji odnotowali wyrażony przez Komisję zamiar dalszego konsultowania się z ekspertami powołanymi przez państwa członkowskie podczas przygotowywania projektów aktów delegowanych w dziedzinie usług finansowych, zgodnie z jej ustaloną praktyką. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne i przejrzyste konsultacje, w tym z EBC i wszystkimi zainteresowanymi podmiotami. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(31)

Ponieważ dostawcy usług płatniczych znajdujący się w państwach członkowskich, których walutą nie jest euro, będą potrzebowali przeprowadzić specjalne prace przygotowawcze poza rynkiem płatności dla ich waluty krajowej, należy umożliwić takim dostawcom usług płatniczych odroczenie stosowania tych wymogów technicznych na określony czas. Państwa członkowskie, których walutą nie jest euro, powinny jednak spełnić wymogi techniczne w celu utworzenia prawdziwego europejskiego obszaru płatności, który wzmocni rynek wewnętrzny.

(32)

W celu zapewnienia szerokiego poparcia dla SEPA istotne znaczenie ma zapewnienie wysokiego poziomu ochrony płatników, w szczególności przy transakcjach polecenia zapłaty. Obecny i jedyny ogólnoeuropejski schemat polecenia zapłaty dla konsumentów opracowany przez EPC przewiduje niekwestionowalne, bezwarunkowe prawo zwrotu kwoty transakcji w odniesieniu do autoryzowanych płatności w okresie ośmiu tygodni od dnia, w którym środki przelano, przy czym to prawo zwrotu kwoty transakcji podlega określonym warunkom na mocy art. 62 i 63 dyrektywy 2007/64/WE. Biorąc pod uwagę aktualną sytuację rynkową i konieczność zapewnienia wysokiego poziomu ochrony konsumenta, skutki tych przepisów powinny zostać ocenione w sprawozdaniu, które zgodnie z art. 87 dyrektywy 2007/64/WE Komisja przedstawi, do dnia 1 listopada 2012 r., Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu i EBC, w stosownych przypadkach wraz z wnioskiem dotyczącym ich zmiany.

(33)

Przetwarzanie danych osobowych na mocy niniejszego rozporządzenia podlega przepisom dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (9). Migracja do SEPA i wprowadzenie wspólnych standardów i przepisów dla płatności powinny być oparte na przestrzeganiu przepisów krajowych w zakresie ochrony wrażliwych danych osobowych w państwach członkowskich, a także zabezpieczać interesy obywateli Unii.

(34)

Komunikaty finansowe dotyczące płatności i przelewów SEPA nie są objęte zakresem umowy między Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki z dnia 28 czerwca 2010 r. w sprawie przetwarzania i przekazywania danych z komunikatów finansowych z Unii Europejskiej do Stanów Zjednoczonych do celów Programu śledzenia środków finansowych należących do terrorystów (10).

(35)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie ustanowienie wymogów technicznych i handlowych w odniesieniu do poleceń przelewu i poleceń zapłaty w euro, nie może zostać osiągnięty w stopniu wystarczającym przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na jego skalę i skutki możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości, o której mowa w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(36)

Zgodnie z art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 924/2009 państwa członkowskie mają znieść krajowe obowiązki sprawozdawcze oparte na danych rozrachunkowych nałożone na dostawców usług płatniczych do celów statystyk bilansu płatniczego związanych z transakcjami płatniczymi ich klientów do 50 000 EUR. Gromadzenie danych statystycznych dotyczących bilansu płatniczego w oparciu o dane rozrachunkowe rozpoczęło się po zakończeniu kontroli wymiany walut i jest jak dotąd głównym źródłem danych obok innych, takich jak bezpośrednie badania, przyczyniając się do uzyskiwania danych statystycznych wysokiej jakości. Od początku lat 90. niektóre państwa członkowskie postanowiły opierać się raczej na informacjach przekazywanych bezpośrednio przez przedsiębiorstwa i gospodarstwa domowe niż na danych przekazywanych przez banki w imieniu ich klientów. Mimo że sprawozdawczość oparta na danych rozrachunkowych jest rozwiązaniem, które w odniesieniu do całego społeczeństwa zmniejsza koszt statystyk bilansu płatniczego, zapewniając jednocześnie wysoką jakość danych statystycznych, utrzymanie takiej sprawozdawczości w niektórych państwach członkowskich może zmniejszyć skuteczność i zwiększyć koszty w ścisłym zakresie płatności transgranicznych. Ponieważ jednym z celów SEPA jest zmniejszenie kosztów płatności transgranicznych, sprawozdawczość dotycząca bilansu płatniczego oparta na danych rozrachunkowych powinna zostać całkowicie zniesiona.

(37)

W celu zwiększenia pewności prawa właściwe jest dostosowanie terminów dotyczących opłat interchange określonych w art. 7 rozporządzenia (WE) nr 924/2009 do przepisów niniejszego rozporządzenia.

(38)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 924/2009,

a)

transakcji płatniczych przeprowadzanych między dostawcami usług płatniczych i w ramach dostawców usług płatniczych, w tym również między ich agentami lub filiami, na ich własny rachunek;

b)

transakcji płatniczych przetwarzanych i rozliczanych przez systemy obsługujące płatności wysokokwotowe, z wyłączeniem transakcji polecenia zapłaty, w odniesieniu do których płatnik nie zażądał wyraźnie, aby zrealizowano je w systemie obsługującym płatności wysokokwotowe;

c)

transakcji płatniczych przy użyciu karty płatniczej lub podobnego urządzenia, w tym również wypłaty gotówki, chyba że karty płatniczej lub podobnego urządzenia używa się jedynie w celu wygenerowania informacji wymaganej do bezpośredniego dokonania polecenia przelewu lub polecenia zapłaty na rachunek płatniczy identyfikowany przez BBAN lub IBAN oraz z takiego rachunku płatniczego;

d)

transakcji płatniczych przy użyciu jakiegokolwiek urządzenia telekomunikacyjnego, cyfrowego lub informatycznego, jeżeli takie transakcje płatnicze nie skutkują poleceniem przelewu lub poleceniem zapłaty na rachunek płatniczy identyfikowany przez BBAN lub IBAN oraz z takiego rachunku płatniczego;

e)

transakcji przekazu pieniężnego określonych w art. 4 pkt 13 dyrektywy 2007/64/WE;

f)

transakcji płatniczych, w których przypadku przekazywany jest pieniądz elektroniczny określony w art. 2 pkt 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/110/WE z dnia 16 września 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje pieniądza elektronicznego oraz nadzoru ostrożnościowego nad ich działalnością (11), chyba że takie transakcje skutkują poleceniem przelewu lub poleceniem zapłaty na rachunek płatniczy identyfikowany przez BBAN lub IBAN oraz z takiego rachunku płatniczego.

1)

„polecenie przelewu” oznacza krajową lub transgraniczną usługę płatniczą polegającą na uznaniu rachunku płatniczego odbiorcy, w przypadku gdy transakcja płatnicza lub seria transakcji płatniczych z rachunku płatniczego płatnika są dokonywane przez dostawcę usług płatniczych prowadzącego rachunek płatniczy płatnika, na podstawie dyspozycji udzielonych przez płatnika;

2)

„polecenie zapłaty” oznacza krajową lub transgraniczną usługę płatniczą polegającą na obciążeniu rachunku płatniczego płatnika, w przypadku gdy transakcja płatnicza została zainicjowana przez odbiorcę na podstawie zgody udzielonej przez płatnika;

3)

„płatnik” oznacza osobę fizyczną lub prawną, która jest posiadaczem rachunku płatniczego i która składa zlecenie płatnicze z tego rachunku płatniczego, lub – w przypadku braku rachunku płatniczego płatnika – osobę fizyczną lub prawną, która składa zlecenie płatnicze na rachunek płatniczy odbiorcy;

4)

„odbiorca” oznacza osobę fizyczną lub prawną, która jest posiadaczem rachunku płatniczego i która jest zamierzonym odbiorcą środków stanowiących przedmiot transakcji płatniczej;

5)

„rachunek płatniczy” oznacza rachunek prowadzony w imieniu jednego lub większej liczby użytkowników usług płatniczych, który jest wykorzystywany do wykonywania transakcji płatniczych;

6)

„system płatności” oznacza system transferu środków oparty na formalnych i znormalizowanych regułach i wspólnych przepisach dotyczących przetwarzania, rozliczeń lub rozrachunku transakcji płatniczych;

7)

„schemat płatności” oznacza jednolity zbiór zasad, praktyk, standardów lub wytycznych wdrożeniowych uzgodnionych przez dostawców usług płatniczych w odniesieniu do wykonywania płatności w całej Unii i w państwach członkowskich, który jest odrębny od wszelkiej infrastruktury lub wszelkich systemów płatności, które umożliwiają jego stosowanie;

8)

„dostawca usług płatniczych” oznacza dostawcę usług płatniczych mieszczącego się w którejkolwiek z kategorii, o których mowa w art. 1 ust. 1 dyrektywy 2007/64/WE, oraz osoby fizyczne lub prawne, o których mowa w art. 26 dyrektywy 2007/64/WE, jednak z wyłączeniem podmiotów wymienionych w art. 2 dyrektywy 2006/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe (12), korzystających z wyłączenia na mocy art. 2 ust. 3 dyrektywy 2007/64/WE;

9)

„użytkownik usług płatniczych” oznacza osobę fizyczną lub prawną korzystającą z usług płatniczych w charakterze płatnika lub odbiorcy;

10)

„transakcja płatnicza” oznacza działanie zainicjowane przez płatnika lub odbiorcę transferowanych środków pomiędzy rachunkami płatniczymi w Unii, niezależnie od rodzaju leżących u ich podstaw zobowiązań między płatnikiem a odbiorcą;

11)

„zlecenie płatnicze” oznacza dyspozycję płatnika lub odbiorcy dla jego dostawcy usług płatniczych z żądaniem wykonania transakcji płatniczej;

12)

„opłata interchange” oznacza opłatę za transakcje polecenia zapłaty uiszczaną pomiędzy dostawcą usług płatniczych płatnika i dostawcą usług płatniczych odbiorcy płatności;

13)

„wielostronna opłata interchange” oznacza wielostronną opłatę interchange, która jest przedmiotem umowy między co najmniej dwoma dostawcami usług płatniczych;

14)

„BBAN” oznacza numer identyfikacyjny rachunku płatniczego, który jednoznacznie wskazuje indywidualny rachunek płatniczy u dostawcy usług płatniczych w państwie członkowskim i który może być stosowany wyłącznie w krajowych transakcjach płatniczych, przy czym ten sam rachunek płatniczy jest identyfikowany przy pomocy IBAN na potrzeby transgranicznych transakcji płatniczych;

15)

„IBAN” oznacza międzynarodowy numer identyfikacyjny rachunku płatniczego, który jednoznacznie wskazuje indywidualny rachunek płatniczy w państwie członkowskim i którego elementy są określone w normie Międzynarodowej Organizacji Normalizacyjnej (ISO);

16)

„BIC” oznacza kod identyfikacyjny instytucji, który jednoznacznie wskazuje dostawcę usług płatniczych i którego elementy są określone w normie ISO;

17)

„norma ISO 20022 XML” oznacza ustanowioną przez ISO normę formułowania elektronicznych komunikatów finansowych, obejmującą fizyczne przedstawienie transakcji płatniczych w składni XML, zgodnie z zasadami realizowania transakcji oraz wytycznymi wdrożeniowymi w zakresie ogólnounijnych schematów w zakresie transakcji płatniczych wchodzących w zakres niniejszego rozporządzenia;

18)

„system płatności wysokokwotowych” oznacza systemy płatności, których głównym przeznaczeniem jest przetwarzanie, rozliczanie lub rozrachunek pojedynczych transakcji płatniczych o wysokim priorytecie, pilnych i przede wszystkim o dużej wartości;

19)

„data rozrachunku” oznacza datę wypełnienia obowiązków związanych z transferem środków pomiędzy dostawcą usług płatniczych płatnika a dostawcą usług płatniczych odbiorcy;

20)

„pobranie” oznacza część transakcji polecenia zapłaty rozpoczynającą się wraz z zainicjowaniem transakcji przez odbiorcę i trwającą do jej zakończenia poprzez zwykłe obciążenie rachunku płatniczego płatnika;

21)

„upoważnienie” oznacza wyrażenie zgody i autoryzację ze strony płatnika udzieloną odbiorcy i (bezpośrednio lub pośrednio za pośrednictwem odbiorcy) dostawcy usług płatniczych odbiorcy w celu umożliwienia odbiorcy zainicjowania pobrania środków ze wskazanego rachunku płatniczego płatnika oraz w celu umożliwienia dostawcy usług płatniczych odbiorcy wykonania takich dyspozycji;

22)

„system płatności detalicznych” oznacza system płatności niebędący systemem płatności wysokokwotowych, którego głównym przeznaczeniem jest przetwarzanie, rozliczanie lub rozrachunek poleceń przelewu lub poleceń zapłaty, które podczas przesyłania są na ogół ze sobą łączone, i które przede wszystkim są małej wartości i mają niski priorytet;

23)

„mikroprzedsiębiorstwo” oznacza przedsiębiorstwo, które w chwili zawarcia umowy o usługę płatniczą jest przedsiębiorstwem określonym w art. 1 i art. 2 ust. 1 i 3 załącznika do zalecenia Komisji 2003/361/WE (13);

24)

„konsument” oznacza w umowach o usługę płatniczą osobę fizyczną działającą w celach innych niż działalność handlowa, gospodarcza lub zawodowa;

25)

„R-transakcja” oznacza transakcję płatniczą, która nie może być właściwie wykonana przez dostawcę usług płatniczych lub która skutkuje obsługą wyjątków, między innymi z powodu braku środków, odwołania, błędnej kwoty lub błędnej daty, braku upoważnienia lub niewłaściwego lub zamkniętego rachunku;

26)

„płatność transgraniczna” oznacza transakcję płatniczą zainicjowaną przez płatnika lub odbiorcę, w przypadku gdy dostawca usług płatniczych płatnika i dostawca usług płatniczych odbiorcy znajdują się w różnych państwach członkowskich;

27)

„płatność krajowa” oznacza transakcję płatniczą zainicjowaną przez płatnika lub odbiorcę, w przypadku gdy dostawca usług płatniczych płatnika i dostawca usług płatniczych odbiorcy znajdują się w tym samym państwie członkowskim;

28)

„podmiot powiązany” oznacza osobę fizyczną lub prawną, w której imieniu płatnik dokonuje płatności lub odbiorca otrzymuje płatność.

a)

ich zasady są takie same w odniesieniu do krajowych i transgranicznych transakcji poleceń przelewu w Unii, jak również krajowych i transgranicznych transakcji poleceń zapłaty w Unii; oraz

b)

uczestnicy schematu płatniczego stanowią większość dostawców usług płatniczych z większości państw członkowskich oraz stanowią większość dostawców usług płatniczych w Unii, uwzględniając jedynie dostawców usług płatniczych, którzy realizują odpowiednio polecenia przelewu lub polecenia zapłaty.

a)

muszą oni stosować identyfikator rachunku płatniczego określony w pkt 1 lit. a) załącznika w celu identyfikacji rachunków płatniczych, niezależnie od tego gdzie znajduje się dany dostawca usług płatniczych;

b)

muszą oni stosować formaty komunikatów określone w pkt 1 lit. b) załącznika przy przekazywaniu transakcji płatniczych do innego dostawcy usług płatniczych lub za pośrednictwem systemu płatności detalicznych;

c)

muszą oni zapewnić, aby użytkownicy usług płatniczych stosowali identyfikator rachunku płatniczego określony w pkt 1 lit. a) załącznika w celu identyfikacji rachunków płatniczych, niezależnie od tego, czy dostawca usług płatniczych płatnika i dostawca usług płatniczych odbiorcy, lub jedyny dostawca usług płatniczych w transakcji płatniczej, znajdują się w tym samym państwie członkowskim czy w różnych państwach członkowskich;

d)

muszą oni zapewnić, aby w przypadku gdy użytkownik usług płatniczych, który nie jest konsumentem ani mikroprzedsiębiorstwem, zainicjuje lub otrzyma indywidualne polecenie przelewu lub indywidualne polecenie zapłaty, które nie są przesyłane indywidualnie, ale łączone ze sobą na potrzeby przekazu, stosowano formaty komunikatów określone w pkt 1 lit. b) załącznika.

a)

dostawca usług płatniczych płatnika musi zapewnić, aby płatnik przekazał elementy danych określone w pkt 2 lit. a) załącznika;

b)

dostawca usług płatniczych płatnika musi przekazać elementy danych określone w pkt 2 lit. b) załącznika dostawcy usług płatniczych odbiorcy;

c)

dostawca usług płatniczych odbiorcy musi przekazać lub udostępnić odbiorcy elementy danych określone w pkt 2 lit. d) załącznika.

a)

dostawca usług płatniczych odbiorcy musi zapewnić, aby:

b)

dostawca usług płatniczych odbiorcy musi przekazać elementy danych określone w pkt 3 lit. b) załącznika dostawcy usług płatniczych płatnika;

c)

dostawca usług płatniczych płatnika musi przekazać lub udostępnić płatnikowi elementy danych określone w pkt 3 lit. c) załącznika;

d)

płatnik musi mieć prawo zlecić swojemu dostawcy usług płatniczych:

a)

umowa służy skutecznemu przypisaniu kosztów dostawcy usług płatniczych, który zainicjował R-transakcję lub którego użytkownik usług płatniczych zainicjował taką transakcję, w zależności od przypadku, przy jednoczesnym uwzględnieniu kosztów transakcji, oraz zapewnienia, aby płatnik nie został automatycznie obciążony, a dostawca usług płatniczych nie mógł obciążać użytkowników usług płatniczych w odniesieniu do opłat za danego rodzaju R-transakcje, które przekraczają koszty poniesione przez dostawcę usług płatniczych w związku z takimi transakcjami;

b)

opłaty za R-transakcje opierają się ściśle na kosztach;

c)

wysokość opłat nie przekracza rzeczywistych kosztów obsługi R-transakcji przez najbardziej efektywnego pod względem kosztów porównywalnego dostawcę usług płatniczych, który pod względem wolumenu transakcji i charakteru usług jest reprezentatywną stroną umowy;

d)

stosowanie opłat zgodnie z lit. a), b) i c) zapobiega nakładaniu przez dostawcę usług płatniczych na ich użytkowników usług płatniczych dodatkowych opłat związanych z kosztami, które są pokryte przez te opłaty interchange;

e)

nie istnieje praktyczna i ekonomicznie opłacalna alternatywa dla umowy, która umożliwiałaby równie skuteczną lub bardziej skuteczną obsługę R-transakcji przy takich samych lub niższych kosztach dla konsumentów.

1)

art. 2 pkt 10 otrzymuje brzmienie:

2)

art. 3 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Opłaty nakładane przez dostawcę usług płatniczych na użytkownika usług płatniczych w odniesieniu do płatności transgranicznych są takie same jak opłaty nakładane przez tego dostawcę usług płatniczych na użytkowników usług płatniczych w odniesieniu do odpowiadających im płatności krajowych o tej samej wartości i w tej samej walucie.”;

3)

w art. 4 wprowadza się następujące zmiany:

4)

art. 5 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Ze skutkiem od dnia 1 lutego 2016 r. państwa członkowskie znoszą krajowe obowiązki sprawozdawcze oparte na danych rozrachunkowych nałożone na dostawców usług płatniczych do celów statystyk bilansu płatniczego w związku z transakcjami płatniczymi przeprowadzanymi przez ich klientów.”;

5)

w art. 7 wprowadza się następujące zmiany:

6)

skreśla się art. 8.

30.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 94/38

(1)

Kolejne reformy wspólnej organizacji rynków obejmujące mleko i przetwory mleczne, obecnie ujęte w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiającym wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych („rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynków”) (4), miały na celu orientację rynkową, tj. umożliwienie, aby sygnały cenowe kierowały decyzjami rolników o tym, co i ile produkować, tak aby wzmocnić konkurencyjność sektora mleczarskiego oraz jego zrównoważony rozwój w kontekście zglobalizowanego handlu. W związku z tym, przyjmując rozporządzenie Rady (WE) nr 72/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. w sprawie zmian we wspólnej polityce rolnej poprzez zmianę rozporządzeń (WE) nr 247/2006, (WE) nr 320/2006, (WE) nr 1405/2006, (WE) nr 1234/2007, (WE) nr 3/2008 oraz (WE) nr 479/2008 i uchylające rozporządzenia (EWG) nr 1883/78, (EWG) nr 1254/89, (EWG) nr 2247/89, (EWG) nr 2055/93, (WE) nr 1868/94, (WE) nr 2596/97, (WE) nr 1182/2005 i (WE) nr 315/2007 (5) (ocena funkcjonowania reformy WPR z lat 2008–2009) zdecydowano o stopniowym zwiększaniu kwot, aby zapewnić sprawne wycofanie systemu kwot mlecznych do 2015 r.

(2)

W okresie od 2007 do 2009 r. na rynku mleka i przetworów mlecznych wystąpiły wyjątkowe wydarzenia, które ostatecznie doprowadziły do załamania cen w latach 2008/2009. Początkowo ekstremalne warunki atmosferyczne w Oceanii spowodowały znaczące zmniejszenie dostaw, co doprowadziło do gwałtownego i znacznego wzrostu cen. Mimo iż sytuacja w odniesieniu do dostaw światowych zaczęła ulegać poprawie, a poziom cen zaczął powracać do normalnego poziomu, nastąpił kryzys finansowo-gospodarczy, który miał negatywny wpływ na producentów przetworów mlecznych w Unii i doprowadził do zwiększenia zmienności cen. W wyniku wyższych cen podstawowych towarów znacznie wzrosły koszty pasz i innych nakładów, w tym koszty energii. Następnie spadek popytu światowego oraz unijnego, w tym popytu na mleko i przetwory mleczne, podczas gdy produkcja Unii była w tym okresie stabilna, doprowadził do załamania cen w Unii, które osiągnęły dolny poziom bezpieczeństwa. Gwałtowny spadek cen przetworów mlecznych nie przełożył się w pełni na niższe ceny tych przetworów na poziomie konsumentów, co doprowadziło do znaczącego wzrostu marży brutto sektorów przetwórstwa i handlu w przypadku większości przetworów mlecznych i produktów sektora mleka oraz w przypadku większości państw oraz uniemożliwiło dostosowanie popytu na te produkty do niskich cen przetworów, powodując spowolnienie stabilizacji cen i wzmocnienie negatywnych skutków ich niskiego poziomu dla producentów mleka, co poważnie zagroziło rentowności wielu z nich.

(3)

W odpowiedzi na tę trudną sytuację na rynku mleczarskim w październiku 2009 r. powołano Grupę Ekspertów Wysokiego Szczebla ds. Mleka („GWS”), której zadaniem było omówienie średnio- i długoterminowych ustaleń dotyczących sektora mleka i przetworów mlecznych, które w kontekście wygaśnięcia systemu kwot mlecznych w 2015 r. przyczyniłyby się do stabilizacji rynku i dochodów producentów mleka oraz do zwiększenia przejrzystości w tym sektorze.

(4)

GWS otrzymała pisemne i ustne opinie od głównych europejskich grup zainteresowanych podmiotów działających w łańcuchu dostaw przetworów mlecznych, reprezentujących rolników, przetwórców mleka, przedsiębiorstwa prowadzące handel przetworami mlecznymi, kupców detalicznych i konsumentów. Ponadto GWS otrzymała również opinie od zaproszonych ekspertów akademickich, przedstawicieli państw trzecich, krajowych organów ds. konkurencji oraz od służb Komisji. Dnia 26 marca 2010 r. zorganizowano również konferencję zainteresowanych podmiotów sektora mleczarskiego, podczas której możliwość wyrażenia swoich opinii miała szersza grupa uczestników łańcucha dostaw. GWS przedstawiła swoje sprawozdanie 15 czerwca 2010 r. Sprawozdanie to zawierało analizę bieżącej sytuacji w sektorze mleczarskim oraz szereg zaleceń, które koncentrowały się na stosunkach umownych, sile przetargowej producentów, organizacjach zawodowych/międzybranżowych, przejrzystości (w tym dalszych pracach nad europejskim instrumentem monitorowania cen), instrumentach rynkowych i kontraktach terminowych, normach handlowych, oznaczaniu miejsca pochodzenia, a także innowacjach i badaniach. W pierwszej kolejności niniejsze rozporządzenie reguluje pierwsze cztery z wymienionych kwestii.

(5)

GWS stwierdziła, że sektory produkcji mleka i przetworów mlecznych w poszczególnych państwach członkowskich są bardzo zróżnicowane. Znaczne zróżnicowanie występuje również w przypadku podmiotów gospodarczych i rodzajów podmiotów gospodarczych w ramach poszczególnych państw członkowskich. W wielu przypadkach koncentracja dostaw jest jednak na niskim poziomie, co powoduje zakłócenie równowagi w sile przetargowej w łańcuchu dostaw między rolnikami a zakładami mleczarskimi. Zakłócenie równowagi może prowadzić do nieuczciwych praktyk handlowych; w szczególności może dochodzić do sytuacji, gdy rolnicy nie wiedzą w momencie dostawy, jaką cenę otrzymają za mleko, ponieważ zakłady mleczarskie często ustalają jego cenę znacznie później na podstawie uzyskanej wartości dodanej, która często pozostaje poza kontrolą rolników.

(6)

Istnieje zatem problem związany z transmisją cen wzdłuż łańcucha, w szczególności w odniesieniu do cen skupu od producentów, których poziom generalnie nie ewoluuje zgodnie z rosnącymi kosztami produkcji. Wręcz przeciwnie, w 2009 r. poziom dostaw mleka nie dostosował się szybko do niższego popytu. Co więcej, w niektórych państwach członkowskich będących dużymi producentami rolnicy w odpowiedzi na niższe ceny wyprodukowali więcej niż w poprzednim roku. Wartość dodana w łańcuchu mleczarskim uległa dużej koncentracji w sektorach przetwórstwa i handlu, głównie w zakładach mleczarskich i na poziomie sprzedawców detalicznych, w wyniku czego cena płacona przez konsumenta końcowego nie odzwierciedla ceny płaconej producentom mleka. Wszystkie podmioty w łańcuchu mleczarskim, w tym sektor dystrybucji, powinny być zachęcane do współpracy w celu zlikwidowania tego zakłócenia równowagi.

(7)

Wielkość dostaw mleka do zakładów mleczarskich w danym sezonie nie zawsze jest dokładnie zaplanowana. Brak dostosowania podaży do popytu może dotyczyć nawet spółdzielni mleczarskich, które są własnością rolników posiadających urządzenia przetwórcze i w których przetwarza się 58 % mleka surowego w Unii; rolnicy mają obowiązek dostarczenia całej ilości wyprodukowanego mleka do spółdzielni, a spółdzielnia jest zobowiązana do przyjęcia całości tego mleka.

(8)

Wykorzystywanie zawieranych przed dostawą ustandaryzowanych umów pisemnych, zawierających podstawowe elementy, nie jest powszechnie stosowaną praktyką. Takie umowy mogą jednak pomóc w zwiększeniu poczucia odpowiedzialności podmiotów gospodarczych w łańcuchu mleczarskim oraz uświadomieniu potrzeby większego uwzględniania sygnałów płynących z rynku, ulepszenia transmisji cen i dostosowania podaży do popytu, a także pomóc w unikaniu niektórych nieuczciwych praktyk handlowych.

(9)

Ponieważ brak jest unijnych przepisów dotyczących tego rodzaju umów, państwa członkowskie mogą zdecydować o wprowadzeniu obowiązku ich stosowania w ramach swoich systemów prawa zobowiązań, pod warunkiem że będzie się to odbywać z poszanowaniem przepisów unijnych, a w szczególności odpowiedniego funkcjonowania rynku wewnętrznego i wspólnej organizacji rynków. Biorąc pod uwagę zróżnicowaną sytuację w Unii pod względem prawa zobowiązań, taka decyzja ze względu na zasadę pomocniczości powinna pozostać w zakresie kompetencji państw członkowskich. Do wszystkich dostaw mleka surowego na danym terytorium powinny mieć zastosowanie jednakowe warunki. W związku z tym, jeżeli państwo członkowskie zdecyduje, że na jego terytorium każda dostawa mleka surowego przez rolnika do przetwórcy musi być uregulowana umową pisemną między stronami, obowiązek taki powinien obejmować także dostawy mleka surowego pochodzące z innych państw członkowskich, ale nie musi on dotyczyć dostawy do innych państw członkowskich. Zgodnie z zasadą pomocniczości należy pozostawić państwom członkowskim decyzję co do wprowadzenia obowiązku złożenia rolnikowi przez pierwszego skupującego pisemnej oferty zawarcia takiej umowy.

(10)

Aby zapewnić odpowiednie minimalne standardy dotyczące przedmiotowych umów oraz aby zapewnić prawidłowe funkcjonowanie rynku wewnętrznego i wspólnej organizacji rynków, należy jednak na poziomie Unii ustanowić pewne podstawowe warunki stosowania tych umów. Wszystkie te podstawowe warunki powinny jednak być negocjowane na zasadzie swobody umów. Niemniej jednak, aby poprawić stabilność rynku mleczarskiego i rynków zbytu dla producentów mleka w niektórych państwach członkowskich, w których stosowanie niezwykle krótkich umów jest dosyć szeroko rozpowszechnione, państwa członkowskie powinny mieć możliwość określenia w umowie lub ofercie minimalnego okresu obowiązywania umowy. Taki minimalny okres obowiązywania powinien jednak dotyczyć tylko umów zawieranych między pierwszymi skupującymi i producentami mleka lub ofert składanych przez pierwszych skupujących producentom mleka. Ponadto nie powinien zakłócać prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego, a producenci mleka powinni mieć możliwość swobodnego wycofania się z minimalnego okresu obowiązywania lub odmowy jego zastosowania. Wśród tych podstawowych warunków ważne jest, aby cena należna za dostawę mogła być ustalona w umowie, wedle wyboru umawiających się stron, jako cena niezmienna lub cena podlegająca zmianie na podstawie określonych czynników, takich jak ilość i jakość lub skład dostarczonego mleka surowego, nie wykluczając możliwości kombinacji stałej ceny za daną ilość i ceny ustalanej na podstawie wzoru za dodatkową ilość mleka surowego dostarczoną w ramach jednej umowy.

(11)

Spółdzielnie mleczarskie, których statuty lub przepisy i decyzje na nich oparte zawierają postanowienia o skutku podobnym do skutków podstawowych warunków umownych określonych w niniejszym rozporządzeniu, powinny dla uproszczenia być zwolnione z wymogu zawierania pisemnej umowy.

(12)

Aby zwiększyć skuteczność określonego powyżej systemu opartego na umowie, w sytuacji gdy pośrednicy skupują mleko od rolników w celu dostarczenia go przetwórcom, państwa członkowskie powinny mieć możliwość stosowania tego systemu również do tych pośredników.

(13)

art. 42 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) stanowi, że unijne reguły konkurencji mają zastosowanie do produkcji rolnej i handlu produktami rolnymi jedynie w zakresie ustalonym przez Parlament Europejski i Radę w ramach postanowień art. 43 ust. 2 TFUE, na mocy którego ustanawia się wspólną organizację rynków rolnych.

(14)

Aby zapewnić opłacalny rozwój produkcji, a tym samym odpowiedni poziom życia producentom mleka, należy wzmocnić ich siłę przetargową wobec przetwórców mleka, co przyczyni się do sprawiedliwszego podziału wartości dodanej na poszczególnych etapach łańcucha dostaw. W związku z tym, mając na uwadze realizację powyższych celów wspólnej polityki rolnej, należy wprowadzić przepis na podstawie art. 42 i art. 43 ust. 2 TFUE, który umożliwi organizacjom producentów skupiającym wyłącznie producentów mleka lub zrzeszeniom tych organizacji wspólne negocjowanie z zakładami mleczarskimi warunków umów, w tym cen, w odniesieniu do części lub całości produkcji ich członków. Jednakże tylko organizacje producentów, które ubiegały się i uzyskały uznanie przez państwa członkowskie zgodnie z art. 122 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, powinny być uprawnione do korzystania z tego przepisu. Ponadto przepis ten nie powinien mieć zastosowania do uznanych organizacji producentów, w tym spółdzielni, które przetwarzają całość mleka surowego dostarczanego przez własnych członków, gdyż wtedy nie zachodzi przypadek dostawy mleka surowego do innych przetwórców. Ponadto należy wprowadzić przepis przewidujący możliwość uznania de facto na podstawie niniejszego rozporządzenia istniejących organizacji producentów uznanych na mocy prawa krajowego.

(15)

Aby nie zakłócać skutecznego funkcjonowania spółdzielni i dla większej przejrzystości przepisów należy doprecyzować, że jeśli członkostwo rolnika w spółdzielni nakłada na niego obowiązek dostawy całości lub części wyprodukowanego przez niego mleka surowego na warunkach określonych w statucie spółdzielni lub w przepisach i decyzjach na nim opartych, warunki te nie powinny podlegać negocjacjom za pośrednictwem organizacji producentów.

(16)

Ponadto w celu utrzymania efektywnej konkurencji na rynku mleczarskim, taka możliwość powinna podlegać odpowiednimi ograniczeniom wyrażonym jako odsetek wielkości produkcji unijnej i produkcji każdego z państw członkowskich objętych takimi negocjacjami. Limit wyrażony jako odsetek wielkości produkcji krajowej powinien w pierwszej kolejności mieć zastosowanie do ilości mleka surowego wyprodukowanego w państwie członkowskim będącym producentem lub w każdym z państw członkowskich będących producentami. Taki sam limit procentowy powinien być także stosowany do ilości mleka surowego dostarczanego do dowolnego docelowego państwa członkowskiego.

(17)

Mając na uwadze istotne znaczenie chronionej nazwy pochodzenia (ChNP) oraz chronionego oznaczenia geograficznego (ChOG), w szczególności w przypadku słabszych regionów wiejskich, oraz aby zapewnić wartość dodaną i utrzymać jakość, w szczególności serów korzystających z ChNP lub ChOG, a także w kontekście wygasającego systemu kwot mlecznych, państwa członkowskie powinny mieć możliwość stosowania przepisów regulujących podaż takich serów wyprodukowanych na określonym obszarze geograficznym. Przepisy te powinny obejmować całą produkcję danego sera, a wniosek w tej sprawie powinna składać organizacja międzybranżowa, organizacja producentów lub grupa zgodnie z definicją zawartą w rozporządzeniu Rady (WE) nr 510/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych (6). Taki wniosek powinien mieć poparcie znacznej większości producentów mleka odpowiedzialnych za produkcję znacznej większości mleka wykorzystywanego do produkcji danego sera, a w przypadku organizacji międzybranżowych i grup, przez znaczącą większość producentów sera, którzy reprezentują znaczną większość produkcji tego sera. Ponadto przepisy te powinny podlegać rygorystycznym warunkom, w szczególności aby uniknąć zakłóceń w handlu produktami na innych rynkach i chronić prawa mniejszości. Państwa członkowskie powinny niezwłocznie publikować przyjęte przepisy i powiadamiać o nich Komisję, zapewniać regularne kontrole i uchylić przepisy w razie ich niezgodności.

(18)

Na poziomie Unii wprowadzono zasady dotyczące organizacji międzybranżowych w niektórych sektorach. Organizacje te mogą odegrać użyteczną rolę w ułatwianiu dialogu między podmiotami w łańcuchu dostaw oraz w promowaniu najlepszych praktyk i przejrzystości rynku. Wspomniane zasady powinny mieć również zastosowanie w sektorze mleka i przetworów mlecznych, wraz z przepisami wyjaśniającymi status takich organizacji zgodnie z prawem konkurencji, o ile działania tych organizacji nie będą zakłócać konkurencji lub rynku wewnętrznego ani negatywnie wpływać na prawidłowe funkcjonowanie wspólnej organizacji rynków rolnych. Państwa członkowskie powinny zachęcać wszystkie zainteresowane podmioty do uczestnictwa w organizacjach międzybranżowych.

(19)

Aby reagować na rozwój sytuacji na rynku, Komisja potrzebuje aktualnych informacji na temat ilości dostarczanego mleka surowego. W związku z tym należy ustanowić przepisy przewidujące, że pierwszy skupujący regularnie przekazuje takie informacje państwom członkowskim, a następnie państwa członkowskie powiadamiają o nich Komisję.

(20)

Komisja potrzebuje również powiadomień ze strony państw członkowskich o negocjacjach umownych, uznaniu organizacji producentów i ich zrzeszeń oraz organizacji międzybranżowych, a także o stosunkach umownych w sektorze mleka i przetworów mlecznych, w celu monitorowania i analizy stosowania niniejszego rozporządzenia, w szczególności w celu przygotowania sprawozdań na temat rozwoju rynku mleczarskiego, które Komisja powinna przedłożyć Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(21)

Środki określone w niniejszym rozporządzeniu są uzasadnione obecną sytuacją gospodarczą rynku mleczarskiego i strukturą łańcucha dostaw. Należy je zatem stosować przez wystarczająco długi okres, aby mogły być w pełni skuteczne. Jednakże z uwagi na dalekosiężny charakter powyższych środków powinny mieć one charakter tymczasowy i podlegać przeglądowi, który ma pokazać, jak funkcjonują i czy powinny być nadal stosowane. Przegląd ten powinien zostać ujęty w dwóch sprawozdaniach Komisji na temat zmian sytuacji na rynku mleczarskim, ze szczególnym naciskiem na ewentualne zachęty dla rolników do zawierania umów dotyczących wspólnej produkcji przedstawionych do dnia 30 czerwca 2014 r. oraz do dnia 31 grudnia 2018 r.

(22)

Gospodarka niektórych regionów o niekorzystnych warunkach gospodarowania w Unii jest w znacznym stopniu uzależniona od produkcji mleka. Z uwagi na specyfikę tych regionów należy dostosować ogólne strategie polityczne do ich potrzeb, w celu lepszego ich zaspokajania. Wspólna polityka rolna już teraz zawiera specjalne środki przewidziane na produkcję mleka w takich regionach. Dodatkowe środki polityczne określone w niniejszym rozporządzeniu mogą przyczynić się do wzmocnienia pozycji producentów mleka w takich regionach. Skutki te powinny jednak podlegać ocenie w wyżej wymienionych sprawozdaniach, na podstawie których Komisja powinna, w odpowiednich przypadkach, przedłożyć wnioski Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(23)

W celu zapewnienia jasnego zdefiniowania celów i obowiązków organizacji producentów i zrzeszeń organizacji producentów w sektorze mleka i przetworów mlecznych należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do warunków uznawania międzynarodowych organizacji producentów lub zrzeszeń międzynarodowych organizacji producentów, przepisów dotyczących udzielania i warunków świadczenia pomocy administracyjnej w przypadku współpracy międzynarodowej oraz obliczania ilości mleka surowego objętego negocjacjami organizacji producentów. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie eksperckim. Przygotowując i opracowując akty delegowane Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(24)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia wykonawcze dotyczące warunków uznawania organizacji producentów i ich zrzeszeń oraz organizacji międzybranżowych, wysyłanych przez nie powiadomień o ilości mleka surowego objętego negocjacjami, powiadomień przekazywanych Komisji przez państwa członkowskie dotyczących tych organizacji i przepisów regulujących podaż serów korzystających z ChNP lub ChOG, szczegółowych przepisów dotyczących porozumień, decyzji i uzgodnionych praktyk w sektorze mleka i przetworów mlecznych, treści, formatu i terminu składania obowiązkowych deklaracji w tym sektorze, niektórych aspektów umów o dostawę mleka surowego przez rolników i odnośnych powiadomień skierowanych do Komisji dotyczących możliwości wybranych przez dane państwo członkowskie w tym zakresie, powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (7).

(25)

Z uwagi na uprawnienia Komisji w zakresie unijnej polityki konkurencji i na szczególny charakter tych aktów, Komisja powinna stwierdzić, nie stosując rozporządzenia (UE) nr 182/2011, czy pewne porozumienia i uzgodnione praktyki w sektorze mleka i przetworów mlecznych są niezgodne z zasadami konkurencji Unii, czy negocjacje organizacji producentów dotyczące więcej niż jednego państwa członkowskiego mogą mieć miejsce oraz czy niektóre przepisy określone przez państwa członkowskie w celu regulacji dostaw sera korzystającego z ChNP lub ChOG powinny zostać uchylone.

(26)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1234/2007,

1)

w art. 122 lit. a) akapit pierwszy dodaje się podpunkt w brzmieniu:

2)

w art. 123 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„4.   Państwa członkowskie mogą również uznać organizacje międzybranżowe, które:

3)

w części II tytuł II rozdział II dodaje się sekcję w brzmieniu:

„Sekcja IIA

Przepisy dotyczące organizacji producentów i organizacji międzybranżowych w sektorze mleka i przetworów mlecznych

Artykuł 126a

Uznawanie organizacji producentów i ich zrzeszeń w sektorze mleka i przetworów mlecznych

1.   Państwa członkowskie uznają za organizację producentów w sektorze mleka i przetworów mlecznych każdy podmiot prawny lub każdą wyraźnie określoną część podmiotu prawnego, które o to wystąpią, pod warunkiem że:

2.   W odpowiedzi na wniosek państwa członkowskie mogą uznać zrzeszenie uznanych organizacji producentów w sektorze mleka i przetworów mlecznych, jeżeli dane państwo członkowskie stwierdzi, że to zrzeszenie jest zdolne do skutecznego wykonywania działań uznanej organizacji producentów oraz spełnia warunki określone w ust. 1.

3.   Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję, że organizacje producentów, które zostały uznane na mocy prawa krajowego przed dniem 2 kwietnia 2012 r. i które spełniają warunki określone w ust. 1 niniejszego artykułu, są uznawane za organizacje producentów zgodnie z art. 122 ust. 1 lit. a) ppkt (iiia).

Organizacje producentów, które zostały uznane na mocy prawa krajowego przed dniem 2 kwietnia 2012 r., lecz które nie spełniają warunków określonych w ust. 1 niniejszego artykułu, mogą nadal kontynuować działalność na mocy prawa krajowego do dnia 3 października 2012 r.

4.   Państwa członkowskie:

Artykuł 126b

Uznawanie organizacji międzybranżowych w sektorze mleka i przetworów mlecznych

1.   Państwa członkowskie mogą uznać organizacje międzybranżowe działające w sektorze mleka i przetworów mlecznych, pod warunkiem że organizacje te:

2.   Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję, że organizacje międzybranżowe, które zostały uznane na mocy prawa krajowego przed dniem 2 kwietnia 2012 r. i które spełniają warunki określone w ust. 1, są uznawane za organizacje międzybranżowe na mocy art. 123 ust. 4.

3.   W razie skorzystania z możliwości uznania organizacji międzybranżowej zgodnie z ust. 1 lub 2 państwa członkowskie:

Artykuł 126c

Negocjacje umowne w sektorze mleka i przetworów mlecznych

1.   Organizacja producentów w sektorze mleka i przetworów mlecznych, uznana zgodnie z art. 122, może, w imieniu należących do niej rolników, negocjować w zakresie całej ich wspólnej produkcji lub jej części, umowy o dostawę mleka surowego do przetwórcy mleka surowego lub do nabywcy mleka surowego w rozumieniu art. 185f ust. 1 akapit drugi.

2.   Negocjacje mogą być prowadzone przez organizację producentów:

3.   Nie naruszając warunków określonych w ust. 2 lit. c) ppkt (ii) oraz (iii), organizacja producentów może prowadzić negocjacje zgodnie z ust. 1, pod warunkiem że w przypadku tej organizacji producentów ilość mleka surowego objęta negocjacjami, która jest produkowana lub dostarczana w państwie członkowskim o całkowitej rocznej produkcji mleka surowego poniżej 500 000 ton nie przekracza 45 % całkowitej produkcji krajowej tego państwa członkowskiego.

4.   Na użytek niniejszego artykułu odniesienia do organizacji producentów obejmują również zrzeszenia takich organizacji producentów.

5.   W celu zastosowania ust. 2 lit. c) i ust. 3 Komisja publikuje – w sposób, który uzna za stosowny – wielkość produkcji mleka surowego w Unii i państwach członkowskich przy wykorzystaniu najbardziej aktualnych dostępnych informacji.

6.   Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 2 lit. c) i ust. 3, nawet jeżeli określone tam wartości graniczne nie zostały przekroczone, organ ds. konkurencji, o którym mowa w akapicie drugim niniejszego ustępu, może w indywidualnym przypadku podjąć decyzję o ponownym rozpoczęciu danych negocjacji lub niedopuszczeniu do ich prowadzenia przez daną organizację producentów, jeżeli uzna on, że jest to niezbędne, aby zapobiec wykluczeniu konkurencji lub aby uniknąć na podległym mu obszarze poważnych szkód po stronie przetwórców mleka surowego będących MŚP.

W odniesieniu do negocjacji obejmujących więcej niż jedno państwo członkowskie decyzję, o której mowa w akapicie pierwszym, podejmuje Komisja, nie stosując procedury, o której mowa w art. 195 ust. 2 lub art. 196b ust. 2. W pozostałych przypadkach przedmiotową decyzję podejmuje krajowy organ ds. konkurencji państwa członkowskiego, którego dotyczą negocjacje.

Decyzje, o których mowa w niniejszym ustępie, nie wchodzą w życie wcześniej niż w dniu poinformowania o nich zainteresowanych podmiotów.

7.   Na użytek niniejszego artykułu:

8.   Państwa członkowskie, w których odbywają się negocjacje zgodnie z niniejszym artykułem, powiadamiają Komisję o zastosowaniu ust. 2 lit. f) i ust. 6.

Artykuł 126d

Regulacja podaży sera o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym

1.   Na wniosek organizacji producentów uznanej na mocy art. 122 akapit pierwszy lit. a), organizacji międzybranżowej uznanej na mocy art. 123 ust. 4 lub grupy podmiotów, o której mowa w art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 510/2006, państwa członkowskie mogą określić, na czas określony, wiążące przepisy regulujące podaż sera korzystającego z chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego na mocy art. 2 ust. 1 lit. a) i lit. b) rozporządzenia (WE) nr 510/2006.

2.   Przepisy, o których mowa w ust. 1, muszą być zgodne z warunkami określonymi w ust. 4 i są one uzależnione od uprzedniego zawarcia porozumienia między stronami na danym obszarze geograficznym, o którym mowa w art. 4 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 510/2006. Takie porozumienie musi być zawarte przez co najmniej dwie trzecie producentów mleka lub ich przedstawicieli produkujących co najmniej dwie trzecie mleka surowego wykorzystywanego do produkcji sera, o którym mowa w ust. 1, oraz, w odpowiednich przypadkach, przez co najmniej dwie trzecie producentów wspomnianego sera, których wielkość produkcji odpowiada co najmniej dwóm trzecim produkcji tego sera na obszarze geograficznym, o którym mowa w art. 4 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 510/2006.

3.   Na użytek ust. 1, w odniesieniu do sera objętego chronionym oznaczeniem geograficznym, obszar geograficzny pochodzenia mleka surowego wymieniony w specyfikacji produktu danego sera pokrywa się z obszarem geograficznym, o którym mowa w art. 4 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 510/2006, dotyczącym tegoż sera.

4.   Przepisy, o których mowa w ust. 1:

5.   Przepisy, o których mowa w ust. 1, są publikowane w organie promulgacyjnym danego państwa członkowskiego.

6.   Państwa członkowskie przeprowadzają kontrole w celu zapewnienia spełnienia warunków określonych w ust. 4, a w przypadku stwierdzenia przez właściwe władze, że warunki te nie są spełniane, uchylają przepisy, o których mowa w ust. 1.

7.   Państwa członkowskie powiadamiają niezwłocznie Komisję o przyjętych przepisach, o których mowa w ust. 1. Komisja informuje państwa członkowskie o każdym powiadomieniu o takich przepisach.

8.   Komisja może, w dowolnym czasie, przyjmować akty wykonawcze nakładające na państwo członkowskie obowiązek uchylenia przepisów określonych przez to państwo członkowskie zgodnie z ust. 1 w przypadku stwierdzenia przez Komisję, że przepisy te nie są zgodne z warunkami określonymi w ust. 4, uniemożliwiają lub zakłócają konkurencję na znacznym obszarze rynku wewnętrznego lub zagrażają wolnemu handlowi lub osiągnięciu celów art. 39 TFUE. Te akty wykonawcze są przyjmowane bez zastosowania procedury, o której mowa w art. 195 ust. 2 lub w art. 196b ust. 2.

Artykuł 126e

Uprawnienia Komisji dotyczące organizacji producentów i organizacji międzybranżowych w sektorze mleka i przetworów mlecznych

1.   W celu zapewnienia jasnego zdefiniowania celów i zadań organizacji producentów oraz zrzeszeń organizacji producentów w sektorze mleka i przetworów mlecznych, tak aby przyczynić się do skuteczności działań takich organizacji bez powodowania nadmiernego obciążenia, Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 196a, które określają:

2.   Komisja może przyjąć akty wykonawcze ustanawiające szczegółowe przepisy niezbędne do:

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 196b ust. 2.

4)

w art. 175 słowa „z zastrzeżeniem przepisów art. 176–177 niniejszego rozporządzenia” zastępuje się słowami „z zastrzeżeniem przepisów art. 176–177a niniejszego rozporządzenia”;

5)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 177a

Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki w sektorze mleka i przetworów mlecznych

1.   art. 101 ust. 1 TFUE nie ma zastosowania do porozumień, decyzji i uzgodnionych praktyk uznanych organizacji międzybranżowych, mających na celu realizację działań, o których mowa w art. 123 ust. 4 lit. c) niniejszego rozporządzenia.

2.   Ust. 1 stosuje się wyłącznie wtedy, gdy:

3.   Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki nie mogą wejść w życie przed upływem okresu, o którym mowa w ust. 2 lit. b).

4.   Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki uznaje się w każdym przypadku za niezgodne z przepisami Unii, jeżeli:

5.   Jeżeli po upływie okresu, o którym mowa w ust. 2 lit. b), Komisja uzna, że warunki stosowania ust. 1 nie zostały spełnione, podejmuje ona – nie stosując procedury, o której mowa w art. 195 ust. 2 lub art. 196b ust. 2 – decyzję o stosowaniu art. 101 ust. 1 TFUE do danego porozumienia, decyzji lub uzgodnionej praktyki.

Decyzji Komisji nie stosuje się przed datą powiadomienia zainteresowanej organizacji międzybranżowej, chyba że organizacja ta podała nieprawidłowe informacje lub dopuściła się nadużycia zwolnienia przewidzianego w ust. 1 niniejszego artykułu.

6.   W przypadku porozumień wieloletnich powiadomienie dotyczące pierwszego roku obowiązuje w odniesieniu do następnych lat umowy. Jednakże Komisja może w dowolnym momencie stwierdzić, z inicjatywy własnej lub na wniosek państwa członkowskiego, niezgodność takiego porozumienia.

7.   Komisja może przyjąć akty wykonawcze określające środki niezbędne do zapewnienia jednolitego stosowania niniejszego artykułu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 196b ust. 2.”;

6)

w art. 184 wprowadza się następujące zmiany

7)

dodaje się artykuły w brzmieniu:

„Artykuł 185e

Obowiązkowe deklaracje w sektorze mleka i przetworów mlecznych

Od dnia 1 kwietnia 2015 r. pierwsi skupujący mleko surowe deklarują właściwemu organowi krajowemu ilości mleka surowego, które im dostarczono każdego miesiąca.

Na użytek niniejszego artykułu i art. 185f »pierwszy skupujący« oznacza przedsiębiorstwo lub grupę, które kupują mleko od producentów w celu:

Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o ilości mleka surowego, o którym mowa w akapicie pierwszym.

Komisja może przyjmować akty wykonawcze określające przepisy dotyczące treści, formatu i terminów przekazywania takich deklaracji oraz środków dotyczących powiadomień wysyłanych przez państwa członkowskie zgodnie z niniejszym artykułem. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 196b ust. 2.

Artykuł 185f

Stosunki umowne w sektorze mleka i przetworów mlecznych

1.   Jeśli państwo członkowskie postanowi, że na jego terytorium każda dostawa mleka surowego przez rolnika do przetwórcy mleka surowego musi być przedmiotem pisemnej umowy między stronami lub postanowi, że pierwsi skupujący muszą złożyć pisemną ofertę zawarcia umowy o dostawę mleka surowego przez rolników, taka umowa lub taka oferta musi spełniać warunki określone w ust. 2.

Jeżeli państwo członkowskie postanowi, że dostawy mleka surowego przez rolnika do przetwórcy mleka surowego muszą być przedmiotem pisemnej umowy między stronami, musi ono również postanowić o tym, który etap lub etapy dostawy są objęte taką umową, jeżeli dostawa mleka surowego jest dokonywana za pośrednictwem jednego lub większej liczby nabywców. Na użytek niniejszego artykułu »nabywca« oznacza przedsiębiorstwo, które przewozi surowe mleko od rolnika lub innego skupującego do przetwórcy mleka surowego lub innego nabywcy, a w każdym takim przypadku ma miejsce przeniesienie prawa własności do mleka surowego.

2.   Umowa lub oferta umowy:

3.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 umowa lub oferta umowy nie jest wymagana, gdy mleko surowe jest dostarczane przez rolnika do spółdzielni, której rolnik jest członkiem, jeżeli statut tej spółdzielni lub zasady i decyzje w nim zawarte lub z niego wynikające zawierają przepisy o podobnych skutkach do przepisów określonych w ust. 2 lit. a), b) i c).

4.   Wszystkie elementy umów o dostawę mleka surowego zawieranych przez rolników, nabywców mleka surowego lub przetwórców mleka surowego, w tym elementy określone w ust. 2 lit. c), są swobodnie negocjowane między stronami.

Niezależnie od przepisów akapitu pierwszego:

Przepisy akapitu drugiego nie naruszają prawa rolnika do sprzeciwienia się stosowaniu takiego minimalnego czasu obowiązywania, pod warunkiem iż rolnik złoży taki sprzeciw na piśmie. W takim przypadku strony mają swobodę negocjacji wszystkich elementów umowy, w tym elementów wymienionych w ust. 2 lit. c).

5.   Państwa członkowskie korzystające z możliwości, o których mowa w niniejszym artykule, powiadamiają Komisję o sposobie ich stosowania.

6.   Komisja może przyjąć akty wykonawcze określające środki niezbędne do jednolitego stosowania ust. 2 lit. a) i b) oraz ust. 3 niniejszego artykułu oraz środków dotyczących powiadomień wysyłanych przez państwa członkowskie zgodnie z niniejszym artykułem. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 196b ust. 2.”;

8)

w części VII rozdział I dodaje się artykuły w brzmieniu:

„Artykuł 196a

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1.   Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2.   Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 126e ust. 1, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 2 kwietnia 2012 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem okresu pięciu lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu.

3.   Przekazanie uprawnień, o których mowa w art. 126e ust. 1, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4.   Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5.   Akt delegowany przyjęty zgodnie z art. 126e ust. 1 wchodzi w życie tylko, jeśli Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie lub jeśli, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 196b

Procedura komitetowa

1.   Komisję wspomaga komitet zwany Komitetem Zarządzającym ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającego przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (10).

2.   W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

9)

w art. 204 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„7.   W odniesieniu do sektora mleka i przetworów mlecznych art. 122 akapit pierwszy lit. a) ppkt (iiia), art. 123 ust. 4 i art. 126a, 126b, 126e oraz 177a mają zastosowanie od dnia 2 kwietnia 2012 r. do dnia 30 czerwca 2020 r., a art. 126c, 126d, 185e i 185f mają zastosowanie od dnia 3 października 2012 r. do dnia 30 czerwca 2020 r.”.

30.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 94/49

1.

Strona 4, art. 4 ust. 2:

2.

Strona 6, art. 8 ust. 1 lit. b):

3.

Strona 7, art. 12 ust. 5 zdanie pierwsze:

4.

Strona 11, załącznik II, pkt 2:

5.

Strona 12, załącznik III, tytuł części A:

6.

Strona 12, załącznik III, część A pkt 1 trzecia tabela:

7.

Strona 12, załącznik III część A pkt 2; s. 14, załącznik III część B pkt 2; s. 20, załącznik V pkt 3 oraz s. 22, załącznik VII pkt 2

8.

Strony 13 i 15, załącznik III, części A i B formularza, nagłówek tabeli, trzecia kolumna i przypisy do niej oraz część C formularza pkt 1 w całej tabeli (z dostosowaniem form gramatycznych).

9.

Strona 13 i 15, załącznik III części A i B formularza, Oświadczenie o ochronie danych osobowych

10.

Strona 14, załącznik III, tytuł części B:

11.

Strona 15, załącznik III, część B formularza przypis trzeci

12.

Strona 20, załącznik V pkt 2: