11.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 64/1

---

DYREKTYWA RADY 2011/16/UE

z dnia 15 lutego 2011 r.

w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania i uchylająca dyrektywę 77/799/EWG

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 113 i 115,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (1),

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (2),

stanowiąc zgodnie ze specjalną procedurą ustawodawczą,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W czasach globalizacji coraz większego znaczenia nabiera potrzeba wzajemnej pomocy państw członkowskich w dziedzinie opodatkowania. W związku z ogromnym wzrostem mobilności podatników, liczby transakcji transgranicznych oraz internacjonalizacji instrumentów finansowych państwom członkowskim trudno jest prawidłowo określać wysokość należnych podatków. Te narastające trudności mają wpływ na funkcjonowanie systemów podatkowych i prowadzą do podwójnego opodatkowania, które z kolei skłania do oszustw podatkowych i uchylania się od opodatkowania, podczas gdy uprawnienia kontrolne pozostają na szczeblu krajowym. Zagraża to tym samym funkcjonowaniu rynku wewnętrznego.

(2)

Bez otrzymywania informacji z innych państw członkowskich pojedyncze państwo członkowskie nie jest zatem w stanie zarządzać swoim wewnętrznym systemem podatkowym, zwłaszcza w odniesieniu do podatków bezpośrednich. W celu przezwyciężenia negatywnych skutków tego zjawiska konieczne jest stworzenie nowego systemu współpracy administracyjnej między administracjami podatkowymi państw członkowskich. Potrzebne są instrumenty służące budowie zaufania między państwami członkowskimi poprzez ustanowienie takich samych zasad, obowiązków i praw dla wszystkich państw członkowskich.

(3)	Należy zatem przyjąć zupełnie nowe podejście polegające na ustanowieniu nowego aktu uprawniającego państwa członkowskie do skutecznej współpracy na szczeblu międzynarodowym w celu przezwyciężenia negatywnych skutków ciągle rosnącej globalizacji na rynku wewnętrznym.

(4)

W tym kontekście środki określone w istniejącej dyrektywie Rady 77/799/EWG z dnia 19 grudnia 1977 r. dotyczącej wzajemnej pomocy właściwych władz państw członkowskich w obszarze podatków bezpośrednich oraz opodatkowania składek ubezpieczeniowych (3) nie są już właściwe. Istotne słabe punkty tej dyrektywy były przedmiotem sprawozdania z dnia 22 maja 2000 r. przygotowanego przez powołaną przez Radę grupę roboczą ad hoc ds. oszustw podatkowych, a następnie również komunikatu Komisji w sprawie zapobiegania i zwalczania niewłaściwych praktyk korporacyjnych i nadużyć finansowych z dnia 27 września 2004 r. oraz komunikatu Komisji w sprawie konieczności opracowania skoordynowanej strategii w celu poprawy walki z oszustwami podatkowymi z dnia 31 maja 2006 r.

(5)	Dyrektywa 77/799/EWG, pomimo późniejszych zmian, była przygotowywana w warunkach odmiennych od obecnych wymogów rynku wewnętrznego i nie spełnia już nowych wymogów w zakresie współpracy administracyjnej.

(6)

Ze względu na liczbę i wagę dostosowań, jakich należy dokonać w dyrektywie 77/799/EWG, zwykła zmiana tej dyrektywy nie wystarczyłaby do osiągnięcia celów opisanych powyżej. Dyrektywa 77/799/EWG powinna zatem zostać uchylona i zastąpiona nowym aktem prawnym. Akt ten powinien mieć zastosowanie do podatków bezpośrednich i pośrednich, które do tej pory nie są objęte innymi przepisami unijnymi. Do celów skutecznej współpracy administracyjnej za właściwy instrument uznaje się zatem niniejszą nową dyrektywę.

(7)

Niniejsza dyrektywa uwzględnia osiągnięcia dyrektywy 77/799/EWG, ale tam gdzie jest to niezbędne przewiduje bardziej jasne i precyzyjne zasady współpracy administracyjnej między państwami członkowskimi, aby umożliwić szerszą współpracę administracyjną między państwami członkowskimi, w szczególności w odniesieniu do wymiany informacji. Jaśniejsze zasady powinny także umożliwić w szczególności objęcie zakresem zastosowania wszystkich osób prawnych i fizycznych w Unii, z uwzględnieniem coraz większej różnorodności konstrukcji prawnych, w tym nie tylko tradycyjnych konstrukcji, takich jak trusty, fundacje i fundusze inwestycyjne, ale także wszelkich nowych instrumentów, które podatnicy mogą utworzyć w państwach członkowskich.

(8)

Bezpośrednie kontakty między lokalnymi lub krajowymi jednostkami państw członkowskich odpowiedzialnymi za współpracę administracyjną powinny być częstsze, a kontakty między centralnymi biurami łącznikowymi powinny stać się regułą. Brak bezpośrednich kontaktów prowadzi do nieskuteczności, niewystarczającego wykorzystania uzgodnień dotyczących współpracy administracyjnej oraz opóźnień w przekazywaniu informacji. Należy zatem przewidzieć bardziej bezpośrednie kontakty między służbami celem poprawy skuteczności i przyspieszenia współpracy. Kompetencje łącznikowych organów administracyjnych powinny zostać określone w przepisach krajowych każdego z państw członkowskich.

(9)

Państwa członkowskie powinny wymieniać informacje dotyczące poszczególnych spraw, w przypadku gdy inne państwo członkowskie zwróci się ze stosownym wnioskiem i powinny przeprowadzić niezbędne postępowanie w celu uzyskania tych informacji. Standard „przewidywalnego związku” (ang. foreseeable relevance) ma zapewnić jak najszerszą wymianę informacji w sprawach podatkowych i jednocześnie precyzować, że państwa członkowskie nie mają prawa angażować się w tzw. fishing expeditions ani zwracać się o informacje, które nie są związane ze sprawami podatkowymi danego podatnika. Choć art. 20 niniejszej dyrektywy zawiera wymogi proceduralne, przepisy te należy interpretować liberalnie, tak aby nie utrudnić skutecznej wymiany informacji.

(10)

Uznaje się, że obowiązkowa automatyczna wymiana informacji bez warunków wstępnych jest najskuteczniejszym środkiem usprawniającym prawidłowe naliczanie podatków w sytuacjach transgranicznych i najskuteczniejszym sposobem zwalczania oszustw. W tym celu należy zatem zastosować podejście stopniowe, zaczynając od automatycznej wymiany dostępnych informacji dotyczących pięciu kategorii i przeglądu stosownych przepisów po przedstawieniu sprawozdania przez Komisję.

(11)	Należy również zintensyfikować i wspierać spontaniczną wymianę informacji między państwami członkowskimi.

(12)	Należy ustanowić terminy, w jakich udziela się informacji na mocy niniejszej dyrektywy, tak aby zapewnić terminową, a dzięki temu skuteczną wymianę informacji.

(13)	Ważne jest, aby urzędnicy administracji podatkowej jednego państwa członkowskiego mieli prawo przebywać na terytorium innego państwa członkowskiego.

(14)

Ponieważ sytuacja podatkowa jednej lub większej liczby osób podlegających obowiązkowi podatkowemu, zamieszkałych lub mających siedzibę w różnych państwach członkowskich, jest często przedmiotem wspólnego lub uzupełniającego się zainteresowania, należy umożliwić przeprowadzanie równoczesnych kontroli tych osób przez dwa państwa członkowskie lub większą ich liczbę, za wzajemną zgodą i na zasadzie dobrowolności.

(15)

Uwzględniając obowiązujący w niektórych państwach członkowskich wymóg doręczenia podatnikowi decyzji i środków dotyczących jego obowiązku podatkowego oraz wiążące się z tym trudności dla organów podatkowych, w tym również w przypadkach, kiedy podatnik przeniósł się do innego państwa członkowskiego, wskazane jest, aby organy podatkowe mogły w takich przypadkach zwrócić się o pomoc do właściwych organów państwa członkowskiego, do którego przeniósł się ten podatnik.

(16)	Informacje zwrotne dotyczące przekazanych informacji będą stanowiły zachętę do współpracy administracyjnej między państwami członkowskimi.

(17)	Współpraca między państwami członkowskimi i Komisją jest niezbędna dla stałego badania procedur współpracy oraz wymiany doświadczeń i najlepszych praktyk w omawianych dziedzinach.

(18)

Dla skuteczności współpracy administracyjnej ważne jest, aby informacje i dokumenty otrzymane na mocy niniejszej dyrektywy mogły być również wykorzystane w państwie członkowskim, które je otrzymało, do innych celów, z zastrzeżeniem ograniczeń ustanowionych w niniejszej dyrektywie. Ważne jest również, aby państwa członkowskie mogły, pod pewnymi warunkami, przekazywać te informacje państwu trzeciemu.

(19)	Sytuacje, w których współpracujące państwo członkowskie może odmówić udzielenia informacji, powinny być wyraźnie określone i ograniczone, uwzględniając pewne interesy prywatne, które należy chronić, a także interes publiczny.

(20)

Państwo członkowskie nie powinno jednak odmówić przekazania informacji dlatego, że nie ma w tym własnego interesu lub dlatego, że informacje te znajdują się w posiadaniu banku, innej instytucji finansowej, pełnomocnika lub osoby działającej w charakterze przedstawiciela lub powiernika, lub dlatego, że dotyczą one udziałów własnościowych w jakiejś osobie.

(21)	Niniejsza dyrektywa zawiera minimalne zasady i nie powinna zatem naruszać prawa państw członkowskich do nawiązywania szerszej współpracy z innymi państwami członkowskimi na mocy ich przepisów krajowych lub w ramach umów dwustronnych lub wielostronnych zawieranych z innymi państwami członkowskimi.

(22)

Należy również wyjaśnić, że w przypadku gdy państwo członkowskie zapewnia państwu trzeciemu współpracę w szerszym zakresie niż przewidziano w niniejszej dyrektywie, nie powinno ono odmawiać tego rodzaju szerszej współpracy innym państwom członkowskim, które chcą nawiązać taką szerszą wzajemną współpracę.

(23)	Wymiana informacji powinna odbywać się przy pomocy zestandaryzowanych formularzy, formatów i kanałów komunikacji.

(24)	Należy dokonać oceny skuteczności współpracy administracyjnej, w szczególności na podstawie statystyk.

(25)	Środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (4).

(26)

Zgodnie z pkt 34 porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa zachęca się państwa członkowskie do sporządzenia – na własne potrzeby i w interesie Unii – własnych tabel, które w możliwie najszerszym zakresie odzwierciedlają korelacje pomiędzy niniejszą dyrektywą a środkami transpozycji oraz do podawania ich do wiadomości publicznej.

(27)

Wszelka wymiana informacji, o której mowa w niniejszej dyrektywie, podlega przepisom wykonawczym do dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (5) oraz rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (6). Należy jednak rozważyć ograniczenie niektórych praw i obowiązków ustanowionych w dyrektywie 95/46/WE w celu zabezpieczenia interesów, o których mowa w art. 13 ust. 1 lit. e) tej dyrektywy. Ograniczenie takie jest konieczne i proporcjonalne ze względu na potencjalną utratę dochodów przez państwa członkowskie oraz na żywotne znaczenie informacji objętych niniejszą dyrektywą dla skutecznego zwalczania oszustw.

(28)	Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej.

(29)

Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie skuteczna współpraca administracyjna między państwami członkowskimi służąca przezwyciężeniu negatywnych skutków rosnącej globalizacji na rynku wewnętrznym, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na wymaganą jednolitość i skuteczność możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

ROZDZIAŁ I

PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 1

Przedmiot

1.   Niniejsza dyrektywa ustanawia zasady i procedury, zgodnie z którymi państwa członkowskie współpracują ze sobą w celu wymiany informacji, które wydają się być istotne do celów stosowania i egzekwowania krajowych przepisów państw członkowskich dotyczących podatków, o których mowa w art. 2.

2.   Niniejsza dyrektywa ustanawia również przepisy dotyczące wymiany informacji, o których mowa w ust. 1, drogą elektroniczną, a także zasady i procedury, zgodnie z którymi państwa członkowskie i Komisja mają współpracować w sprawach dotyczących koordynacji i oceny.

3.   Niniejsza dyrektywa nie ma wpływu na stosowanie w państwach członkowskich zasad dotyczących wzajemnej pomocy w sprawach karnych. Niniejsza dyrektywa pozostaje również bez uszczerbku dla spełniania wszelkich obowiązków państw członkowskich dotyczących szerszej współpracy administracyjnej wynikających z innych aktów prawnych, w tym umów dwustronnych lub wielostronnych.

Artykuł 2

Zakres stosowania

1.   Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do wszystkich podatków każdego rodzaju pobieranych przez państwo członkowskie lub na jego rzecz, lub przez jednostki terytorialne lub administracyjne państwa członkowskiego, w tym także władze lokalne, lub na ich rzecz.

2.   Niezależnie od ust. 1 niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do podatku od wartości dodanej i ceł ani do podatków akcyzowych objętych innymi przepisami unijnymi dotyczącymi współpracy administracyjnej między państwami członkowskimi. Niniejsza dyrektywa nie ma również zastosowania do obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne należnych państwu członkowskiemu lub jednostkom jego podziału lub instytucjom ubezpieczenia społecznego ustanowionym na mocy prawa publicznego.

3.   W żadnym przypadku podatki, o których mowa w ust. 1, nie obejmują:

a)	opłat, takich jak opłaty za zaświadczenia i inne dokumenty wystawiane przez organy publiczne; lub

b)	należności o charakterze umownym, takich jak wynagrodzenia za usługi użyteczności publicznej.

4.   Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do podatków, o których mowa w ust. 1, pobieranych na terytorium, do którego stosuje się Traktaty na mocy art. 52 Traktatu o Unii Europejskiej.

Artykuł 3

Definicje

Do celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

1)

„właściwy organ” państwa członkowskiego oznacza organ wyznaczony jako taki przez to państwo członkowskie. Jeżeli zgodnie z niniejszą dyrektywą działa centralne biuro łącznikowe, łącznikowy organ administracyjny lub właściwy urzędnik, to są również uznawani za właściwy organ w drodze delegacji zgodnie z art. 4;

2)	„centralne biuro łącznikowe” oznacza biuro wyznaczone jako takie, które jest odpowiedzialne głównie za kontakty z innymi państwami członkowskimi w dziedzinie współpracy administracyjnej;

3)	„łącznikowy organ administracyjny” oznacza każde biuro inne niż centralne biuro łącznikowe, wyznaczone jako takie do prowadzenia bezpośredniej wymiany informacji zgodnie z niniejszą dyrektywą;

4)	„właściwy urzędnik” oznacza każdego urzędnika, który jest upoważniony do prowadzenia bezpośredniej wymiany informacji zgodnie z niniejszą dyrektywą;

5)	„organ wnioskujący” oznacza centralne biuro łącznikowe, łącznikowy organ administracyjny lub każdego właściwego urzędnika państwa członkowskiego, którzy zwracają się z wnioskiem o udzielenie pomocy w imieniu właściwego organu;

6)	„organ współpracujący” oznacza centralne biuro łącznikowe, łącznikowy organ administracyjny lub każdego właściwego urzędnika państwa członkowskiego, którzy otrzymują wniosek o udzielenie pomocy w imieniu właściwego organu;

7)	„postępowanie administracyjne” oznacza wszystkie kontrole, postępowania wyjaśniające oraz inne działania podejmowane przez państwa członkowskie w ramach wykonywania swoich obowiązków w celu zapewnienia właściwego stosowania przepisów podatkowych;

8)	„wymiana informacji na wniosek” oznacza wymianę informacji na podstawie wniosku kierowanego w konkretnym przypadku przez wnioskujące państwo członkowskie do współpracującego państwa członkowskiego;

9)

„wymiana automatyczna” oznacza systematyczne przekazywanie określonych z góry informacji innemu państwu członkowskiemu, bez uprzedniego wniosku, w ustalonych z góry, regularnych odstępach czasu. W kontekście art. 8 dostępne informacje odnoszą się do informacji zawartych w dokumentacji podatkowej państwa członkowskiego przekazującego informacje, które uzyskuje się zgodnie z procedurami gromadzenia i przetwarzania informacji w tym państwie członkowskim;

10)	„wymiana spontaniczna” oznacza nieregularne przekazywanie informacji innemu państwu członkowskiemu, w dowolnym momencie i bez uprzedniego wniosku;

11)

„osoba” oznacza: a) osobę fizyczną; b) osobę prawną; c) w przypadku gdy przewidują to obowiązujące przepisy, stowarzyszenie osób uznane za mające zdolność do czynności prawnych, lecz nieposiadające statusu osoby prawnej; lub d) każde inne konstrukcje prawne dowolnego rodzaju i postaci, niezależnie od tego, czy posiadają one osobowość prawną, będące w posiadaniu aktywów lub zarządzające aktywami, które, wraz z dochodem z nich pochodzącym, podlegają któremukolwiek z podatków objętych zakresem niniejszej dyrektywy;

12)	„drogą elektroniczną” oznacza przy użyciu sprzętu elektronicznego do przetwarzania, w tym kompresji cyfrowej, oraz przechowywania danych, z wykorzystaniem transmisji kablowej, radiowej, technologii optycznych lub innych środków elektromagnetycznych;

13)	„sieć CCN” oznacza wspólną platformę opartą na wspólnej sieci łączności (CCN), stworzoną przez Unię na potrzeby wszystkich transmisji dokonywanych drogą elektroniczną między właściwymi organami w obszarze ceł i podatków.

Artykuł 4

Organizacja

1.   W terminie jednego miesiąca od dnia 11 marca 2011 r. każde z państw członkowskich przekazuje Komisji informacje na temat swoich organów właściwych do celów niniejszej dyrektywy oraz niezwłocznie informuje Komisję o wszelkich zmianach w tym zakresie.

Komisja udostępnia te informacje pozostałym państwom członkowskim i publikuje wykaz organów państw członkowskich w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

2.   Właściwy organ wyznacza jedno centralne biuro łącznikowe. Właściwy organ jest odpowiedzialny za poinformowanie o tym Komisji i pozostałych państw członkowskich.

Centralne biuro łącznikowe może być również wyznaczone jako organ odpowiedzialny za kontakty z Komisją. Właściwy organ jest odpowiedzialny za poinformowanie o tym Komisji.

3.   Właściwy organ każdego z państw członkowskich może wyznaczyć łącznikowe organy administracyjne, posiadające kompetencje przyznane zgodnie z jego przepisami krajowymi lub polityką krajową. Centralne biuro łącznikowe jest odpowiedzialne za aktualizowanie wykazu łącznikowych organów administracyjnych i udostępnianie go centralnym biurom łącznikowym w innych zainteresowanych państwach członkowskich oraz Komisji.

4.   Właściwy organ każdego z państw członkowskich może wyznaczyć właściwych urzędników. Centralne biuro łącznikowe jest odpowiedzialne za aktualizowanie wykazu właściwych urzędników i udostępnianie go centralnym biurom łącznikowym w innych zainteresowanych państwach członkowskich oraz Komisji.

5.   Urzędników uczestniczących we współpracy administracyjnej zgodnie z niniejszą dyrektywą uznaje się w każdym przypadku za właściwych w tym celu, zgodnie z warunkami ustalonymi przez właściwe organy.

6.   Jeżeli łącznikowy organ administracyjny lub właściwy urzędnik przesyłają lub otrzymują wniosek o współpracę lub odpowiedź na taki wniosek, informują centralne biuro łącznikowe w swoim państwie członkowskim zgodnie z procedurami określonymi przez to państwo członkowskie.

7.   W przypadku gdy łącznikowy organ administracyjny lub właściwy urzędnik otrzymują wniosek o współpracę wymagający działania, które znajduje się poza obszarem kompetencji przyznanych im zgodnie z przepisami krajowymi lub polityką krajową ich państwa członkowskiego, niezwłocznie przekazują taki wniosek do centralnego biura łącznikowego w swoim państwie członkowskim oraz informują o tym organ wnioskujący. W takim przypadku okres ustanowiony w art. 7 rozpoczyna się z dniem następującym po dniu, w którym wniosek o współpracę został przekazany do centralnego biura łącznikowego.

ROZDZIAŁ II

WYMIANA INFORMACJI

SEKCJA I

Wymiana informacji na wniosek

Artykuł 5

Procedura wymiany informacji na wniosek

Na wniosek organu wnioskującego organ współpracujący przekazuje temu pierwszemu wszelkie informacje, o których mowa w art. 1 ust. 1, znajdujące się w jego posiadaniu lub uzyskane przez niego w wyniku postępowania administracyjnego.

Artykuł 6

Postępowania administracyjne

1.   Organ współpracujący organizuje przeprowadzenie wszelkich postępowań administracyjnych niezbędnych do uzyskania informacji, o których mowa w art. 5.

2.   Wniosek, o którym mowa w art. 5, może zawierać uzasadniony wniosek o przeprowadzenie szczególnego postępowania administracyjnego. Jeżeli organ współpracujący uważa, że postępowanie administracyjne nie jest konieczne, natychmiast informuje organ wnioskujący o przyczynach takiego stanowiska.

3.   W celu uzyskania informacji, których dotyczy wniosek, lub przeprowadzenia postępowania administracyjnego, którego dotyczy wniosek, organ współpracujący postępuje według tych samych procedur, które stosowałby, działając z własnej inicjatywy lub na wniosek innego organu w swoim państwie członkowskim.

4.   Jeżeli organ wnioskujący wyraźnie się o to zwróci, organ współpracujący udostępnia oryginały dokumentów, pod warunkiem że nie jest to sprzeczne z przepisami obowiązującymi w państwie członkowskim organu współpracującego.

Artykuł 7

Terminy

1.   Organ współpracujący udziela informacji, o których mowa w art. 5, najszybciej jak to możliwe, lecz nie później niż sześć miesięcy od daty otrzymania wniosku.

Jednak w przypadku gdy organ współpracujący posiada już te informacje, są one przekazywane w ciągu dwóch miesięcy od tej daty.

2.   W niektórych szczególnych przypadkach organ współpracujący i organ wnioskujący mogą uzgodnić terminy inne niż te przewidziane w ust. 1.

3.   Organ współpracujący natychmiast, a w każdym przypadku nie później niż w terminie siedmiu dni roboczych od otrzymania wniosku, potwierdza organowi wnioskującemu otrzymanie wniosku, o ile to możliwe drogą elektroniczną.

4.   Organ współpracujący informuje organ wnioskujący w ciągu jednego miesiąca od otrzymania wniosku o ewentualnych brakach we wniosku i ewentualnie wymaganych dodatkowych informacjach. W takim przypadku okresy przewidziane w ust. 1 rozpoczynają się z dniem następującym po dniu, w którym organ współpracujący otrzymał potrzebne dodatkowe informacje.

5.   W przypadku gdy organ współpracujący nie jest w stanie udzielić odpowiedzi na wniosek w stosownym terminie, informuje on organ wnioskujący natychmiast, a w każdym przypadku w ciągu trzech miesięcy od otrzymania wniosku, o powodach uniemożliwiających dotrzymanie terminu oraz o spodziewanym terminie udzielenia odpowiedzi.

6.   W przypadku gdy organ współpracujący nie posiada informacji, których dotyczy wniosek, i nie jest w stanie udzielić odpowiedzi na wniosek o informacje lub odmawia udzielenia odpowiedzi z przyczyn przewidzianych w art. 17, natychmiast, a w każdym przypadku w ciągu jednego miesiąca od otrzymania wniosku informuje organ wnioskujący o przyczynach nieudzielenia odpowiedzi.

SEKCJA II

Obowiązkowa automatyczna wymiana informacji

Artykuł 8

Zakres i warunki obowiązkowej automatycznej wymiany informacji

1.   Właściwy organ każdego z państw członkowskich przekazuje w drodze automatycznej wymiany właściwemu organowi któregokolwiek z pozostałych państw członkowskich informacje obejmujące okresy rozliczeniowe, począwszy od dnia 1 stycznia 2014 r., którymi dysponuje w odniesieniu do osób zamieszkałych w tym innym państwie członkowskim, dotyczące następujących szczególnych kategorii dochodu i kapitału, zgodnie z ich interpretacją na mocy krajowych przepisów państwa członkowskiego przekazującego informacje:

a)	dochody z zatrudnienia;

b)	wynagrodzenia dyrektorów;

c)	produkty ubezpieczenia na życie nieobjęte innymi unijnymi aktami prawnymi dotyczącymi wymiany informacji i innych podobnych środków;

d)	świadczenia emerytalne i rentowe;

e)	własność nieruchomości i dochody z tego tytułu.

2.   Przed dniem 1 stycznia 2014 r. państwa członkowskie poinformują Komisję o kategoriach wymienionych w ust. 1, w odniesieniu do których dysponują informacjami. Państwa członkowskie informują Komisję o wszelkich dalszych zmianach w tym zakresie.

3.   Właściwy organ państwa członkowskiego może poinformować właściwy organ któregokolwiek z pozostałych państw członkowskich o tym, że nie chce otrzymywać informacji na temat kategorii dochodu lub kapitału, o których mowa w ust. 1, lub o tym, że nie chce otrzymywać informacji na temat dochodu lub kapitału nieprzekraczających określonego progu kwotowego. Informuje o tym również Komisję. Można uznać, że państwo członkowskie nie chce otrzymywać informacji zgodnie z ust. 1, jeżeli nie poinformuje Komisji o żadnej kategorii, w odniesieniu do której dysponuje informacjami.

4.   Przed dniem 1 lipca 2016 r. państwa członkowskie co roku przekazują Komisji statystyki dotyczące rozmiaru automatycznej wymiany informacji oraz – w zakresie, w jakim jest to możliwe – informacje dotyczące administracyjnych i wszelkich innych istotnych kosztów i korzyści związanych z dokonaną wymianą informacji oraz informacje na temat wszelkich ewentualnych zmian, zarówno dla administracji podatkowych, jak i stron trzecich.

5.   Przed dniem 1 lipca 2017 r. Komisja przedłoży sprawozdanie, w którym przedstawi ogólny zarys i ocenę otrzymanych statystyk i informacji, dotyczące takich kwestii, jak koszty administracyjne oraz inne istotne koszty i korzyści wynikające z funkcjonowania automatycznej wymiany informacji, jak również praktyczne aspekty z tym związane. Stosownie do sytuacji Komisja przedłoży Radzie wniosek dotyczący kategorii dochodu i kapitału i/lub warunków określonych w ust. 1, uwzględniając warunek, zgodnie z którym informacje dotyczące osób zamieszkałych w innych państwach członkowskich muszą być dostępne.

Podczas analizy wniosku przedłożonego przez Komisję Rada dokonuje oceny dalszego zwiększenia skuteczności i sprawniejszego funkcjonowania automatycznej wymiany informacji oraz podwyższenia standardu tej wymiany, aby wprowadzić przepisy przewidujące, że:

a)

właściwy organ każdego z państw członkowskich przekazuje w drodze automatycznej wymiany właściwemu organowi któregokolwiek z pozostałych państw członkowskich informacje obejmujące okresy rozliczeniowe, począwszy od dnia 1 stycznia 2017 r., w odniesieniu do osób zamieszkałych w tym innym państwie członkowskim, dotyczące co najmniej trzech szczególnych kategorii dochodu i kapitału wymienionych w ust. 1, zgodnie z ich interpretacją na mocy krajowych przepisów państwa członkowskiego przekazującego informacje; oraz

b)	wykaz kategorii w ust. 1 należy rozszerzyć, aby obejmował dywidendy, zyski kapitałowe i opłaty licencyjne.

6.   Informacje są przekazywane co najmniej raz w roku, w ciągu sześciu miesięcy od zakończenia w państwie członkowskim roku podatkowego, w którym informacje stały się dostępne.

7.   Przed datami, o których mowa w art. 29 ust. 1, Komisja przyjmuje, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 26 ust. 2, praktyczne ustalenia dotyczące automatycznej wymiany informacji.

8.   W przypadku gdy państwa członkowskie w umowach dwustronnych lub wielostronnych, które zawierają z innymi państwami członkowskimi, uzgadniają automatyczną wymianę informacji na temat dodatkowych kategorii dochodu i kapitału, informują o tych umowach Komisję, która udostępnia te umowy wszystkim pozostałym państwom członkowskim.

SEKCJA III

Spontaniczna wymiana informacji

Artykuł 9

Zakres i warunki spontanicznej wymiany informacji

1.   Właściwy organ każdego z państw członkowskich przekazuje właściwemu organowi któregokolwiek z pozostałych zainteresowanych państw członkowskich informacje, o których mowa w art. 1 ust. 1, w każdym z następujących przypadków:

a)	właściwy organ jednego państwa członkowskiego ma podstawy, aby przypuszczać, że może dojść do strat podatkowych w innym państwie członkowskim;

b)	osoba podlegająca obowiązkowi podatkowemu uzyskuje obniżkę podatku lub zwolnienie z podatku w jednym państwie członkowskim, co byłoby podstawą do podwyższenia podatku lub powstania obowiązku podatkowego w innym państwie członkowskim;

c)

kontakty gospodarcze między osobą podlegającą obowiązkowi podatkowemu w jednym państwie członkowskim a osobą podlegającą obowiązkowi podatkowemu w innym państwie członkowskim są prowadzone w co najmniej jednym kraju w taki sposób, że może to doprowadzić do oszczędności podatkowych w jednym z tych państw członkowskich lub w drugim lub w obydwu z nich;

d)	właściwy organ państwa członkowskiego ma podstawy, aby przypuszczać, że oszczędność podatkowa może wynikać z fikcyjnych transferów zysków wewnątrz grupy przedsiębiorstw;

e)	informacje przekazane jednemu państwu członkowskiemu przez właściwy organ innego państwa członkowskiego umożliwiły uzyskanie informacji, które mogą być istotne do określenia obowiązku podatkowego w tym drugim państwie członkowskim.

2.   Właściwe organy każdego z państw członkowskich mogą przekazywać, w ramach spontanicznej wymiany, właściwym organom pozostałych państw członkowskich wszelkie znane im informacje, które mogą być przydatne właściwym organom pozostałych państw członkowskich.

Artykuł 10

Terminy

1.   Właściwy organ, któremu udostępniono informacje, o których mowa w art. 9 ust. 1, przekazuje te informacje właściwemu organowi któregokolwiek z pozostałych zainteresowanych państw członkowskich najszybciej jak to możliwe i nie później niż w terminie jednego miesiąca od momentu uzyskania dostępu do tych informacji.

2.   Właściwy organ, któremu przekazano informacje zgodnie z art. 9, natychmiast, a w każdym przypadku nie później niż w terminie siedmiu dni roboczych, potwierdza właściwemu organowi, który przekazał informacje, ich otrzymanie, o ile to możliwe drogą elektroniczną.

ROZDZIAŁ III

INNE FORMY WSPÓŁPRACY ADMINISTRACYJNEJ

SEKCJA I

Obecność w urzędach administracyjnych oraz udział w postępowaniu administracyjnym

Artykuł 11

Zakres i warunki

1.   W drodze porozumienia między organem wnioskującym i organem współpracującym oraz na warunkach ustalonych przez organ współpracujący urzędnicy upoważnieni przez organ wnioskujący mogą, w celu wymiany informacji, o której mowa w art. 1 ust. 1:

a)	przebywać w urzędach, w których wykonują swoje obowiązki organy administracyjne współpracującego państwa członkowskiego;

b)	być obecni podczas postępowania administracyjnego prowadzonego na terytorium współpracującego państwa członkowskiego.

W przypadku gdy informacje, których dotyczy wniosek, zawarte są w dokumentach, do których mają dostęp urzędnicy organu współpracującego, urzędnicy organu wnioskującego otrzymują kopie tych dokumentów.

2.   Porozumienie, o którym mowa w ust. 1, może przewidywać, że w przypadku gdy urzędnicy organu wnioskującego są obecni podczas postępowania administracyjnego, mogą oni przesłuchiwać osoby fizyczne i analizować dokumentację w zakresie, w jakim jest to dozwolone na mocy przepisów współpracującego państwa członkowskiego.

Każda odmowa ze strony osoby, w stosunku do której prowadzone jest dochodzenie, zastosowania się do środków kontrolnych urzędników organu wnioskującego traktowana jest przez organ współpracujący jak odmowa w stosunku do jego własnych urzędników.

3.   Urzędnicy upoważnieni przez wnioskujące państwo członkowskie, którzy przebywają w innym państwie członkowskim zgodnie z ust. 1, muszą zawsze być w stanie przedstawić pisemne upoważnienie potwierdzające ich tożsamość oraz pełnioną funkcję urzędową.

SEKCJA II

Kontrole jednoczesne

Artykuł 12

Kontrole jednoczesne

1.   W przypadku gdy co najmniej dwa państwa członkowskie uzgadniają przeprowadzenie na swoich terytoriach jednoczesnych kontroli jednej lub większej liczby osób będących przedmiotem wspólnego lub uzupełniającego zainteresowania, w celu wymiany uzyskanych w ten sposób informacji, stosuje się ust. 2, 3 i 4.

2.   Właściwy organ w każdym z państw członkowskich w sposób niezależny określa osoby, w odniesieniu do których zamierza zaproponować kontrolę jednoczesną. Powiadamia on właściwe organy w pozostałych zainteresowanych państwach członkowskich o wszelkich przypadkach, w których proponuje kontrolę jednoczesną, podając uzasadnienie dokonanego wyboru.

Określa on okres czasu, w którym kontrole takie mają zostać przeprowadzone.

3.   Właściwy organ każdego z zainteresowanych państw członkowskich decyduje, czy chce wziąć udział w kontrolach jednoczesnych. Potwierdza on swoją zgodę lub przekazuje uzasadnioną odmowę organowi, który zaproponował kontrolę jednoczesną.

4.   Właściwy organ każdego z zainteresowanych państw członkowskich wyznacza przedstawiciela odpowiedzialnego za nadzór nad działaniami kontrolnymi i ich koordynację.

SEKCJA III

Doręczenia

Artykuł 13

Wniosek o doręczenie

1.   Na wniosek właściwego organu państwa członkowskiego właściwy organ innego państwa członkowskiego doręcza adresatowi, zgodnie z przepisami dotyczącymi doręczania podobnych środków we współpracującym państwie członkowskim, wszelkie środki i decyzje wydane przez organy administracyjne wnioskującego państwa członkowskiego i związane ze stosowaniem na jego terytorium przepisów dotyczących podatków objętych niniejszą dyrektywą.

2.   Wniosek o doręczenie zawiera informacje o przedmiocie środka lub decyzji, których ma dotyczyć doręczenie, oraz nazwisko i adres adresata wraz ze wszelkimi innymi informacjami, które mogą ułatwić identyfikację adresata.

3.   Organ współpracujący natychmiast informuje organ wnioskujący o działaniach podjętych na podstawie wniosku o doręczenie, w szczególności o dacie doręczenia adresatowi środka lub decyzji.

4.   Organ wnioskujący występuje z wnioskiem o doręczenie zgodnie z niniejszym artykułem tylko wtedy, gdy nie jest w stanie dokonać doręczenia zgodnie z przepisami dotyczącymi doręczania danych środków we wnioskującym państwie członkowskim, lub w przypadku gdy takie doręczenie powodowałoby nieproporcjonalne trudności. Właściwy organ państwa członkowskiego może – listem poleconym lub drogą elektroniczną – doręczyć każdy dokument bezpośrednio osobie przebywającej na terytorium innego państwa członkowskiego.

SEKCJA IV

Informacje zwrotne

Artykuł 14

Warunki

1.   W przypadku gdy właściwy organ przekazuje informacje zgodnie z art. 5 lub 9, może on zwrócić się do właściwego organu, który otrzymał informacje, o przysłanie informacji zwrotnych na temat otrzymanego materiału. Jeżeli właściwy organ, który przekazał informacje, zwraca się o przesłanie informacji zwrotnych, właściwy organ, który otrzymał informacje, bez uszczerbku dla przepisów dotyczących tajemnicy skarbowej i ochrony danych mających zastosowanie w jego państwie członkowskim, przesyła mu takie informacje zwrotne najszybciej jak to możliwe i nie później niż w ciągu trzech miesięcy od chwili, w której znany jest sposób wykorzystania informacji, których dotyczy wniosek. Komisja określa praktyczne ustalenia zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 26 ust. 2.

2.   Właściwe organy państw członkowskich raz w roku przekazują pozostałym zainteresowanym państwom członkowskim informacje zwrotne dotyczące automatycznej wymiany informacji, zgodnie z dwustronnymi ustaleniami praktycznymi.

SEKCJA V

Wymiana najlepszych praktyk i doświadczeń

Artykuł 15

Zakres i warunki

1.   Państwa członkowskie wspólnie z Komisją analizują i oceniają współpracę administracyjną przewidzianą w niniejszej dyrektywie i wymieniają swoje doświadczenia w celu poprawy tej współpracy oraz, tam gdzie to stosowne, opracowania przepisów w stosownych obszarach.

2.   Państwa członkowskie wspólnie z Komisją mogą opracować wytyczne dotyczące każdego aspektu, który uznają za niezbędny do celów wymiany najlepszych praktyk i doświadczeń.

ROZDZIAŁ IV

WARUNKI WSPÓŁPRACY ADMINISTRACYJNEJ

Artykuł 16

Ujawnianie informacji i dokumentów

1.   Informacje przekazane między państwami członkowskimi w jakiejkolwiek formie zgodnie z niniejszą dyrektywą są objęte obowiązkiem zachowania tajemnicy służbowej i korzystają z takiej ochrony, jaką objęte są podobne informacje na mocy krajowego prawa państwa członkowskiego, które informacje te otrzymuje. Takie informacje mogą być wykorzystywane do celów stosowania i egzekwowania krajowych przepisów państw członkowskich dotyczących podatków, o których mowa w art. 2.

Takie informacje mogą być również wykorzystywane do celów ustalania wysokości i egzekwowania innych podatków i ceł objętych art. 2 dyrektywy Rady 2010/24/UE z dnia 16 marca 2010 r. w sprawie wzajemnej pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności dotyczących podatków, ceł i innych obciążeń (7) lub do celów ustalenia wysokości i egzekwowania obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne.

Ponadto można je wykorzystywać w związku z postępowaniem sądowym i administracyjnym, które może prowadzić do sankcji, wszczętym wskutek naruszeń prawa podatkowego, bez uszczerbku dla ogólnych zasad i przepisów dotyczących praw oskarżonych i świadków w takim postępowaniu.

2.   Informacje i dokumenty otrzymane zgodnie z niniejszą dyrektywą mogą być wykorzystywane do celów innych niż te, o których mowa w ust. 1, o ile zezwoli na to właściwy organ państwa członkowskiego przekazującego informacje zgodnie z niniejszą dyrektywą i jedynie w zakresie, w jakim dopuszczają to przepisy państwa członkowskiego właściwego organu otrzymującego informacje. Takie zezwolenie jest udzielane, jeśli informacje mogą być wykorzystane do podobnych celów w państwie członkowskim właściwego organu przekazującego informacje.

3.   W przypadku gdy właściwy organ państwa członkowskiego uważa, że informacje, które otrzymał od właściwego organu innego państwa członkowskiego mogą być użyteczne dla właściwego organu trzeciego państwa członkowskiego do celów, o których mowa w ust. 1, może on przekazać te informacje temu ostatniemu, pod warunkiem że przekazanie informacji jest zgodne z zasadami i procedurami określonymi w niniejszej dyrektywie. Informuje on właściwy organ państwa członkowskiego, z którego pochodzą informacje, o tym, że zamierza je przekazać trzeciemu państwu członkowskiemu. Państwo członkowskiego, z którego pochodzą informacje, może sprzeciwić się ich przekazaniu w terminie 10 dni roboczych od otrzymania powiadomienia od państwa członkowskiego zamierzającego przekazać informacje innemu państwu członkowskiemu.

4.   Tylko właściwy organ państwa członkowskiego, z którego pochodzą informacje przekazane zgodnie z ust. 3, może zezwolić na ich wykorzystanie zgodnie z ust. 2.

5.   Informacje, sprawozdania, oświadczenia i wszelkie inne dokumenty lub ich uwierzytelnione kopie lub wyciągi z nich, uzyskane przez organ współpracujący i przekazane zgodnie z niniejszą dyrektywą organowi wnioskującemu, mogą być użyte jako dowody przez właściwe organy wnioskującego państwa członkowskiego na takiej samej podstawie jak podobne informacje, sprawozdania, oświadczenia i wszelkie inne dokumenty wydane przez organ tego państwa członkowskiego.

Artykuł 17

Ograniczenia

1.   Organ współpracujący w jednym państwie członkowskim udziela organowi wnioskującemu w innym państwie członkowskim informacji, o których mowa w art. 5, pod warunkiem że organ wnioskujący wyczerpał zwykłe źródła informacji, których mógł użyć w danych okolicznościach do uzyskania informacji, których wniosek dotyczy, bez zagrożenia osiągnięcia swojego celu.

2.   Niniejsza dyrektywa nie zobowiązuje współpracującego państwa członkowskiego do przeprowadzenia postępowania lub przekazania informacji, jeżeli przeprowadzenie takiego postępowania lub gromadzenie informacji, których wniosek dotyczy, przez to państwo członkowskie do jego własnych celów byłoby sprzeczne z jego prawodawstwem.

3.   Właściwy organ współpracującego państwa członkowskiego może odmówić udzielenia informacji w przypadku gdy wnioskujące państwo członkowskie nie jest w stanie, z przyczyn prawnych, udzielić podobnych informacji.

4.   Można odmówić udzielenia informacji w przypadku gdy prowadziłoby to do ujawnienia tajemnicy handlowej, przemysłowej lub zawodowej lub procesu produkcyjnego, lub w przypadku gdy ujawnienie informacji byłoby sprzeczne z porządkiem publicznym.

5.   Organ współpracujący informuje organ wnioskujący o przyczynach odrzucenia wniosku o udzielenie informacji.

Artykuł 18

Obowiązki

1.   Jeżeli państwo członkowskie zwraca się z wnioskiem o udzielenie informacji zgodnie z niniejszą dyrektywą, współpracujące państwo członkowskie stosuje dostępne mu środki gromadzenia informacji celem uzyskania informacji, których dotyczy wniosek, nawet jeżeli informacje te mogą nie być potrzebne temu państwu członkowskiemu do jego własnych celów podatkowych. Obowiązek ten pozostaje bez uszczerbku dla art. 17 ust. 2, 3 i 4, na które nie można się w żadnym wypadku powoływać celem umożliwienia współpracującemu państwu członkowskiemu odmowy udzielenia informacji jedynie z uwagi na brak interesu krajowego w takich informacjach.

2.   Artykułu 17 ust. 2 i 4 nie można w żadnym wypadku interpretować jako umożliwiającego współpracującemu organowi państwa członkowskiego odmowę udzielenia informacji jedynie ze względu na to, że informacje te znajdują się w posiadaniu banku, innej instytucji finansowej, pełnomocnika lub osoby działającej w charakterze przedstawiciela lub powiernika lub dlatego, że dotyczą one udziałów własnościowych w jakiejś osobie.

3.   Niezależnie od ust. 2 państwo członkowskie może odmówić przekazania informacji, których dotyczy wniosek, w przypadku gdy informacje takie obejmują okresy rozliczeniowe sprzed dnia 1 stycznia 2011 r. i w przypadku gdy przekazanie takich informacji mogło być przedmiotem odmowy na podstawie art. 8 ust. 1 dyrektywy 77/799/EWG, o ile stosowny wniosek został złożony przed dniem 11 marca 2011 r.

Artykuł 19

Rozszerzenie szerszej współpracy zapewnionej krajowi trzeciemu

W przypadku gdy państwo członkowskie zapewnia krajowi trzeciemu szerszą współpracę niż ta przewidziana w niniejszej dyrektywie, takie państwo członkowskie nie może odmówić tego rodzaju szerszej współpracy żadnemu innemu państwu członkowskiemu, które chce nawiązać taką szerszą wzajemną współpracę z tym państwem członkowskim.

Artykuł 20

Standardowe formularze i elektroniczne formaty

1.   Wnioski o udzielenie informacji i o przeprowadzenie postępowania administracyjnego zgodnie z art. 5 oraz odpowiedzi na takie wnioski, potwierdzenia odbioru, wnioski o dodatkowe informacje ogólne, oświadczenia o niemożności udzielenia informacji i o odrzuceniu wniosku zgodnie z art. 7 przesyła się, jeśli tylko to możliwe, przy użyciu standardowego formularza przyjętego przez Komisję zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 26 ust. 2.

Do standardowych formularzy można załączać sprawozdania, oświadczenia oraz wszelkie inne dokumenty, ich uwierzytelnione kopie lub wyciągi z nich.

2.   Standardowy formularz, o którym mowa w ust. 1, zawiera co najmniej następujące informacje przekazywane przez organ wnioskujący:

a)	tożsamość osoby będącej przedmiotem sprawdzania lub dochodzenia;

b)	cel wniosku o informacje z podatkowego punktu widzenia.

Organ wnioskujący może – w zakresie, w jakim są mu one znane i zgodnie z sytuacją międzynarodową – przekazać nazwisko i adres każdej osoby, co do której istnieją podstawy, aby sądzić, że posiada ona informacje, których dotyczy wniosek, jak również wszelkie elementy mogące ułatwić organowi współpracującemu gromadzenie informacji.

3.   Informacje w ramach wymiany spontanicznej i potwierdzenie ich odbioru zgodnie z, odpowiednio, art. 9 i 910, wnioski o doręczenie środków i decyzji administracyjnych zgodnie z art. 13 oraz informacje zwrotne zgodnie z art. 14 przesyła się przy użyciu standardowego formularza przyjętego przez Komisję zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 26 ust. 2.

4.   Informacje w ramach wymiany automatycznej zgodnie z art. 8 przesyła się przy użyciu standardowego formatu elektronicznego służącego ułatwieniu takiej automatycznej wymiany i opartego na istniejącym formacie elektronicznym zgodnie z art. 9 dyrektywy Rady 2003/48/WE z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie opodatkowania dochodów z oszczędności w formie wypłacanych odsetek (8), przyjętego przez Komisję zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 26 ust. 2, i który ma być stosowany do wszystkich rodzajów automatycznej wymiany informacji.

Artykuł 21

Ustalenia praktyczne

1.   Przekazywanie informacji zgodnie z niniejszą dyrektywą odbywa się w miarę możliwości drogą elektroniczną przy użyciu wspólnej sieci CCN.

W przypadku gdy jest to konieczne, Komisja przyjmuje ustalenia praktyczne niezbędne do wprowadzenia w życie akapitu pierwszego zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 26 ust. 2.

2.   Komisja jest odpowiedzialna za dalsze rozwijanie sieci CCN konieczne dla umożliwienia wymiany takich informacji między państwami członkowskimi.

Państwa członkowskie są odpowiedzialne za dalsze rozwijanie swoich własnych systemów konieczne dla umożliwienia wymiany takich informacji przy użyciu sieci CCN.

Państwa członkowskie zrzekają się wszystkich roszczeń o zwrot wydatków poniesionych przy stosowaniu niniejszej dyrektywy z wyjątkiem, w stosownych przypadkach, roszczeń dotyczących wynagrodzeń ekspertów.

3.   Osoby należycie akredytowane przez organ akredytacji bezpieczeństwa Komisji mogą mieć dostęp do takich informacji jedynie w zakresie niezbędnym do obsługi, konserwacji i rozwijania sieci CCN.

4.   Wnioski o współpracę, w tym wnioski o doręczenie, oraz załączone dokumenty mogą być sporządzone w jakimkolwiek języku uzgodnionym przez organ współpracujący i organ wnioskujący.

Tłumaczenie na język urzędowy lub jeden z języków urzędowych państwa członkowskiego organu współpracującego dołącza się do tych wniosków jedynie w szczególnych sytuacjach, gdy organ współpracujący uzasadni wystąpienie z wnioskiem o takie tłumaczenie.

Artykuł 22

Obowiązki szczególne

1.   Państwa członkowskie podejmują wszystkie niezbędne działania w celu:

a)	zapewnienia skutecznej koordynacji wewnętrznej w ramach organizacji, o której mowa w art. 4;

b)	ustanowienia bezpośredniej współpracy z organami pozostałych państw członkowskich, o których mowa w art. 4;

c)	zapewnienia sprawnego funkcjonowania uzgodnień dotyczących współpracy administracyjnej przewidzianych w niniejszej dyrektywie.

2.   Komisja przekazuje każdemu z państw członkowskich wszelkie informacje ogólne dotyczące wprowadzania w życie i stosowania niniejszej dyrektywy, które otrzymuje i które jest w stanie udostępnić.

ROZDZIAŁ V

STOSUNKI Z KOMISJĄ

Artykuł 23

Ocena

1.   Państwa członkowskie i Komisja badają i oceniają funkcjonowanie współpracy administracyjnej przewidzianej w niniejszej dyrektywie.

2.   Państwa członkowskie przekazują Komisji wszelkie istotne informacje, które są niezbędne dla oceny skuteczności współpracy administracyjnej prowadzonej zgodnie z niniejszą dyrektywą w zwalczaniu uchylania się od opodatkowania i unikania opodatkowania.

3.   Państwa członkowskie przekazują Komisji roczną ocenę skuteczności automatycznej wymiany informacji, o której mowa w art. 8, a także jej praktyczne wyniki. Forma i warunki przekazywania tej rocznej oceny są ustanawiane przez Komisję zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 26 ust. 2.

4.   Komisja, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 26 ust. 2, ustanawia wykaz danych statystycznych, które państwa członkowskie przekazują do celów oceny niniejszej dyrektywy.

5.   Zgodnie z przepisami mającymi zastosowanie do organów unijnych Komisja zachowuje poufność informacji przekazywanych jej na podstawie ust. 2, 3 i 4.

6.   Informacje przekazywane Komisji przez państwo członkowskie na podstawie ust. 2, 3 i 4, a także wszelkie sprawozdania lub dokumenty sporządzone przez Komisję z wykorzystaniem takich informacji mogą być przekazywane pozostałym państwom członkowskim. Takie przekazane informacje są objęte obowiązkiem zachowania tajemnicy służbowej i korzystają z takiej ochrony, jaką objęte są podobne informacje na mocy prawa krajowego państwa członkowskiego, które je otrzymało.

Państwa członkowskie mogą wykorzystywać sporządzone przez Komisję sprawozdania i dokumenty, o których mowa w niniejszym ustępie, jedynie do celów analitycznych, ale nie mogą ich publikować ani udostępniać żadnej innej osobie ani podmiotowi bez wyraźnej zgody Komisji.

ROZDZIAŁ VI

STOSUNKI Z PAŃSTWAMI TRZECIMI

Artykuł 24

Wymiana informacji z państwami trzecimi

1.   W przypadku gdy właściwy organ państwa członkowskiego otrzymuje od państwa trzeciego informacje, które wydają się być istotne do celów stosowania i egzekwowania przepisów krajowych tego państwa członkowskiego dotyczących podatków, o których mowa w art. 2, organ ten może – w zakresie, w jakim jest to dozwolone na mocy umowy z tym państwem trzecim – przekazać te informacje właściwym organom państw członkowskich, którym mogą one być przydatne oraz wszelkim organom wnioskującym.

2.   Zgodnie z krajowymi przepisami krajowymi dotyczącymi przekazywania danych osobowych do państw trzecich właściwe organy mogą przekazać państwu trzeciemu informacje uzyskane zgodnie z niniejszą dyrektywą, o ile spełnione są wszystkie następujące warunki:

a)	właściwy organ państwa członkowskiego, z którego pochodzą informacje, wyraził zgodę na to przekazanie;

b)	dane państwo trzecie zobowiązało się do współpracy niezbędnej do zgromadzenia dowodów nieprawidłowego lub sprzecznego z prawem charakteru transakcji, co do których istnieje podejrzenie, że stanowią naruszenie lub nadużycie przepisów podatkowych.

ROZDZIAŁ VII

PRZEPISY OGÓLNE I KOŃCOWE

Artykuł 25

Ochrona danych

Wszelka wymiana informacji zgodnie z niniejszą dyrektywą podlega przepisom wykonawczym do dyrektywy 95/46/WE. Jednak do celów właściwego stosowania niniejszej dyrektywy państwa członkowskie ograniczają zakres obowiązków i praw przewidzianych w art. 10, art. 11 ust. 1 oraz w art. 12 i 21 dyrektywy 95/46/WE w zakresie wymaganym w celu zabezpieczenia interesów, o których mowa w art. 13 ust. 1 lit. e) tej dyrektywy.

Artykuł 26

Komitet

1.   Komisję wspomaga komitet o nazwie „Komitet ds. Współpracy Administracyjnej w dziedzinie Opodatkowania”.

2.   W przypadku odesłania do niniejszego ustępu zastosowanie mają art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE.

Okres wskazany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.

Artykuł 27

Sprawozdawczość

Co pięć lat po dniu 1 stycznia 2013 r. Komisja składa Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat stosowania niniejszej dyrektywy.

Artykuł 28

Uchylenie dyrektywy 77/799/EWG

Dyrektywa 77/799/EWG zostaje uchylona ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2013 r.

Odniesienia do uchylonej dyrektywy traktuje się jak odniesienia do niniejszej dyrektywy.

Artykuł 29

Transpozycja

1.   Państwa członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2013 r.

Państwa członkowskie wprowadzają jednak w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania art. 8 niniejszej dyrektywy ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2015 r.

Państwa członkowskie informują o tym niezwłocznie Komisję.

Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.

2.   Państwa członkowskie przekazują Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 30

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie z dniem jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 31

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

---

(1)  Opinia z dnia 10 lutego 2010 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).

(2)  Opinia z dnia 16 lipca 2009 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).

(3)  Dz.U. L 336 z 27.12.1977, s. 15.

(4)  Dz.U. L 184 z 17.7.1999, s. 23.

(5)  Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31.

(6)  Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1.

(7)  Dz.U. L 84 z 31.3.2010, s. 1.

(8)  Dz.U. L 157 z 26.6.2003, s. 38.

---

11.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 64/13

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE RADY (UE) NR 233/2011

z dnia 10 marca 2011 r.

dotyczące wykonania art. 16 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 204/2011 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Libii

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE) nr 204/2011 z dnia 2 marca 2011 r. w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Libii (1), w szczególności jego art. 16 ust. 2,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 2 marca 2011 r. Rada przyjęła rozporządzenie (UE) nr 204/2011 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Libii.

(2)	Zważywszy na powagę sytuacji panującej w Libii, do wykazu osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi, zamieszczonego w załączniku III do wyżej wymienionego rozporządzenia, należy dodać kolejne osoby i podmioty,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Osoby i podmioty wymienione w załączniku do niniejszego rozporządzenia dodaje się do załącznika III do rozporządzenia (UE) nr 204/2011.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 58 z 3.3.2011, s. 1.

---

---

11.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 64/15

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (UE) NR 234/2011

z dnia 10 marca 2011 r.

w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1331/2008 ustanawiającego jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1331/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. ustanawiające jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących (1), w szczególności jego art. 9 ust. 1,

po konsultacji z Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności zgodnie z art. 9 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1331/2008,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 1331/2008 ustanawia się reguły aktualizacji wykazów substancji, których wprowadzanie do obrotu jest dozwolone w Unii zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie dodatków do żywności (2), rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1332/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie enzymów spożywczych (3) i rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1334/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie środków aromatyzujących i niektórych składników żywności o właściwościach aromatyzujących do użycia w oraz na środkach spożywczych (4) (zwanymi dalej „przepisami sektorowymi prawa żywnościowego”).

(2)

Zgodnie z art. 9 rozporządzenia (WE) nr 1331/2008 Komisja przyjmuje środki wykonawcze dotyczące treści, sporządzania i składania wniosków dotyczących aktualizacji unijnych wykazów na mocy przepisów sektorowych prawa żywnościowego, zasad kontroli ważności wniosku oraz charakteru informacji, które powinna zawierać opinia Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (zwanego dalej „Urzędem”).

(3)	W celu aktualizacji wykazów niezbędna jest weryfikacja, czy stosowanie substancji jest zgodne z ogólnymi i szczegółowymi warunkami stosowania przewidzianymi w odpowiednich przepisach sektorowych prawa żywnościowego.

(4)

W dniu 9 lipca 2009 r. Urząd przyjął opinię naukową w sprawie wymogów w zakresie danych niezbędnych do oceny wniosków dotyczących dodatków do żywności (5). Dane te należy przedstawić w momencie składania wniosku o stosowanie nowego dodatku do żywności. W przypadku wniosku o zmianę warunków stosowania już dozwolonego dodatku do żywności lub zmianę specyfikacji już dozwolonego dodatku do żywności dane niezbędne do oceny ryzyka nie mogą być wymagane, jeżeli jest to uzasadnione przez wnioskodawcę.

(5)

W dniu 23 lipca 2009 r. Urząd przyjął opinię naukową w sprawie wymogów w zakresie danych niezbędnych do oceny wniosków dotyczących enzymów spożywczych (6). Dane te należy przedstawić w momencie składania wniosku o stosowanie nowego enzymu spożywczego. W przypadku wniosku o zmianę warunków stosowania już dozwolonego enzymu spożywczego lub zmianę specyfikacji już dozwolonego enzymu spożywczego dane niezbędne do oceny ryzyka nie mogą być wymagane, jeżeli jest to uzasadnione przez wnioskodawcę.

(6)

W dniu 19 maja 2010 r. Urząd przyjął opinię naukową w sprawie wymogów w zakresie danych niezbędnych do oceny ryzyka związanego ze środkami aromatyzującymi do użycia w oraz na środkach spożywczych (7). Dane te należy przedstawić w momencie składania wniosku o stosowanie nowego środka aromatyzującego. W przypadku wniosku o zmianę warunków stosowania już dozwolonego środka aromatyzującego lub zmianę specyfikacji już dozwolonego środka aromatyzującego dane niezbędne do oceny ryzyka nie mogą być wymagane, jeżeli jest to uzasadnione przez wnioskodawcę.

(7)

Ważne jest, aby badania toksykologiczne były przeprowadzane zgodnie z określonymi standardami. Z tego względu należy przestrzegać przepisów dyrektywy 2004/10/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. w sprawie harmonizacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do stosowania zasad dobrej praktyki laboratoryjnej i weryfikacji jej stosowania na potrzeby badań substancji chemicznych (8). Jeżeli takie badania przeprowadzane są poza terytorium Unii, powinny one być zgodne z zasadami dobrej praktyki laboratoryjnej OECD (GLP) (OECD, 1998) (9).

(8)

Stosowanie dodatków do żywności i enzymów spożywczych powinno być zawsze technologicznie uzasadnione. W przypadku dodatku do żywności wnioskodawcy powinni także wyjaśnić, dlaczego efekt technologiczny nie może zostać osiągnięty w sposób inny, możliwy do realizacji pod względem ekonomicznym i technologicznym.

(9)

Należy zezwolić na stosowanie substancji, jeżeli nie wprowadza to konsumenta w błąd. Wnioskodawcy powinni wyjaśnić, dlaczego zastosowanie, w sprawie którego składany jest wniosek, nie skutkuje wprowadzeniem konsumenta w błąd. W przypadku dodatku do żywności należy także wyjaśnić korzyści dla konsumenta.

(10)

Nie naruszając art. 9 rozporządzenia (WE) nr 1332/2008, art. 19 rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 i art. 13 rozporządzenia (WE) nr 1334/2008, Komisja powinna zweryfikować, czy wniosek jest ważny oraz czy jest objęty zakresem odpowiednich przepisów sektorowych prawa żywnościowego. W odpowiednich przypadkach należy uwzględnić opinię Urzędu w sprawie stosowności danych przedstawionych do oceny ryzyka. Taka weryfikacja nie powinna opóźniać oceny wniosku.

(11)

Informacje przedstawione w opinii Urzędu powinny być wystarczające do ustalenia, czy zezwolenie na proponowane zastosowanie substancji jest bezpieczne dla konsumentów. Obejmuje to wnioski na temat toksyczności substancji oraz, w odpowiednich przypadkach i w miarę możliwości, wyznaczenie dopuszczalnego dziennego pobrania (ADI) wyrażonego liczbowo wraz ze szczegółami oceny narażenia w wyniku spożycia z żywnością dla wszystkich kategorii żywności, łącznie z narażeniem wrażliwych grup konsumentów.

(12)	Wnioskodawca powinien także uwzględnić szczegółowe wytyczne dotyczące danych wymaganych do oceny ryzyka ustanowione przez Urząd (Dziennik EFSA (10).

(13)	W niniejszym rozporządzeniu uwzględnia się obecny stan wiedzy naukowej i technicznej. W świetle rozwoju tej dziedziny lub publikacji przez Urząd jakichkolwiek zmienionych lub dodatkowych wytycznych naukowych Komisja może zmienić niniejsze rozporządzenie.

(14)	Praktyczne ustalenia dotyczące wniosku o zezwolenie na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących, takie jak adresy, osoby wyznaczone do kontaktów, przekazywanie dokumentów itp., należy udostępnić w osobnym komunikacie wydanym przez Komisję lub Urząd.

(15)	Niezbędne jest zapewnienie wnioskodawcom czasu na dostosowanie się do przepisów niniejszego rozporządzenia.

(16)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ I

POSTANOWIENIA OGÓLNE

Artykuł 1

Zakres stosowania

Niniejsze rozporządzenie stosuje się do wniosków, o których mowa w art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1331/2008 ustanawiającego jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących.

ROZDZIAŁ II

TREŚĆ, SPORZĄDZANIE I SKŁADANIE WNIOSKU

Artykuł 2

Treść wniosku

1.   Wniosek, o którym mowa w art. 1, składa się z:

a)

pisma;

b)	dokumentacji technicznej;

c)	streszczenia dokumentacji.

2.   Pismo, o którym mowa w ust. 1 lit. a), sporządza się zgodnie ze wzorem znajdującym się w załączniku.

3.   Dokumentacja techniczna, o której mowa w ust. 1 lit. b), obejmuje:

a)	dane administracyjne, jak przewidziano w art. 4;

b)	dane niezbędne do oceny ryzyka, jak przewidziano w art. 5, 6, 8 i 10; oraz

c)	dane niezbędne do zarządzania ryzykiem, jak przewidziano w art. 7, 9 i 11.

4.   W przypadku wniosku o zmianę warunków stosowania już dozwolonego dodatku do żywności, enzymu spożywczego lub środka aromatyzującego wszystkie dane wymienione w art. 5–11 nie mogą być wymagane. Wnioskodawca przedstawia możliwe do zweryfikowania uzasadnienie, dlaczego proponowane zmiany nie wpłyną na wyniki istniejącej oceny ryzyka.

5.   W przypadku wniosku o zmianę specyfikacji już dozwolonego dodatku do żywności, enzymu spożywczego lub środka aromatyzującego:

a)	dane mogą być ograniczone do uzasadnienia wniosku i zmian w specyfikacji;

b)	wnioskodawca przedstawia możliwe do zweryfikowania uzasadnienie, dlaczego proponowane zmiany nie wpłyną na wyniki istniejącej oceny ryzyka.

6.   Streszczenie dokumentacji, o którym mowa w ust. 1 lit. c), zawiera uzasadnione oświadczenie, że stosowanie produktu jest zgodne z warunkami ustanowionymi w:

a)	art. 6 rozporządzenia (WE) nr 1332/2008; lub

b)	art. 6, 7 i 8 rozporządzenia (WE) nr 1333/2008; lub

c)	art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1334/2008.

Artykuł 3

Sporządzanie i składanie wniosku

1.   Wnioski przesyła się do Komisji. Wnioskodawca uwzględnia praktyczne wskazówki dotyczące składania wniosków udostępnione przez Komisję (na stronie Dyrekcji Generalnej ds. Zdrowia i Ochrony Konsumentów (11)).

2.   W celu utworzenia unijnego wykazu enzymów spożywczych, o którym mowa w art. 17 rozporządzenia (WE) nr 1332/2008, wnioski są składane w terminie 24 miesięcy od daty wejścia w życie środków wykonawczych ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu.

Artykuł 4

Dane administracyjne

Dane administracyjne, o których mowa w art. 2 ust. 3 lit. a), obejmują:

a)	nazwę wnioskodawcy (przedsiębiorstwo, organizacja itp. ), adres i dane kontaktowe;

b)	nazwę producenta(-ów) substancji, jeżeli inny niż wnioskodawca, adres i dane kontaktowe;

c)	nazwisko osoby odpowiedzialnej za dokumentację, adres i dane kontaktowe;

d)	datę przedłożenia dokumentacji;

e)	rodzaj wniosku, tj. dotyczący dodatku do żywności, enzymu spożywczego lub środka aromatyzującego;

f)	w stosownych przypadkach nazwę chemiczną zgodnie z nomenklaturą IUPAC;

g)	w stosowanych przypadkach numer E dodatku, jak określono w przepisach Unii dotyczących dodatków do żywności;

h)	w stosownych przypadkach odniesienie do podobnych dozwolonych enzymów spożywczych;

i)	w stosownych przypadkach numer FL substancji aromatyzującej, jak określono w przepisach Unii dotyczących środków aromatyzujących;

j)	w stosownych przypadkach informacje na temat zezwoleń wchodzących w zakres rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy (12);

k)	spis treści dokumentacji;

l)	wykaz dokumentów i inne dane szczegółowe; wnioskodawca określa liczbę i tytuły tomów dokumentacji złożonej na poparcie wniosku; dołącza się szczegółowy skorowidz z odesłaniem do poszczególnych tomów i stron;

m)	wykaz części dokumentacji, które mają być traktowane jako poufne; wnioskodawca wskazuje informacje, w odniesieniu do których żąda zachowania poufności i podaje możliwe do zweryfikowania uzasadnienie zgodnie z art. 12 rozporządzenia (WE) nr 1331/2008.

Artykuł 5

Przepisy ogólne dotyczące danych niezbędnych do oceny ryzyka

1.   Dokumentacja przedstawiona na poparcie wniosku o ocenę bezpieczeństwa substancji powinna umożliwiać wszechstronną ocenę ryzyka dla substancji oraz pozwalać na weryfikację, czy nie stanowi ona zagrożenia dla konsumentów w rozumieniu art. 6 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1332/2008, art. 6 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 i art. 4 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1334/2008.

2.   Dokumentacja dotycząca wniosku zawiera wszystkie dostępne dane istotne dla oceny ryzyka (tj. pełne opublikowane artykuły wszystkich cytowanych odniesień bibliograficznych, pełne kopie oryginalnych nieopublikowanych badań).

3.   Wnioskodawca uwzględnia najnowsze dokumenty zawierające wytyczne opublikowane lub zatwierdzone przez Urząd i dostępne w momencie składania wniosku (Dziennik EFSA).

4.   Przedstawia się dokumentację dotyczącą przyjętej procedury zbierania danych, łącznie ze strategiami przeszukiwania literatury (przyjęte założenia, zastosowane słowa kluczowe, użyte bazy danych, objęty okres, kryteria ograniczania itp.) oraz ogólnym wynikiem tych poszukiwań.

5.   Strategia oceny bezpieczeństwa oraz odpowiednia strategia badań są opisane i uzasadnione argumentami przemawiającymi za włączeniem lub wykluczeniem określonych badań lub informacji.

6.   Na żądanie Urzędu udostępnia się poszczególne surowe dane pochodzące z nieopublikowanych badań oraz, w miarę możliwości, z opublikowanych badań, jak również poszczególne wyniki analiz.

7.   W przypadku każdego badania biologicznego lub toksykologicznego należy wyjaśnić, czy badany materiał zgadza się z proponowaną lub istniejąca specyfikacją. Jeżeli badany materiał różni się względem specyfikacji, wnioskodawca wykazuje, że dane te są odpowiednie dla przedmiotowej substancji.

Badania toksykologiczne przeprowadza się w obiektach odpowiadających wymogom dyrektywy 2004/10/WE, a jeżeli są one przeprowadzane poza terytorium Unii, stosuje się zasady dobrej praktyki laboratoryjnej OECD (GLP). Wnioskodawca przedstawia dowody wskazujące, że wymagania są spełnione. Jeżeli badania nie są przeprowadzane zgodnie ze standardowymi protokołami, należy przedstawić interpretację danych, jak również uzasadnienie dotyczące ich przydatności dla oceny ryzyka.

8.   Wnioskodawca proponuje ogólne wnioski dotyczące bezpieczeństwa proponowanych zastosowań substancji. Ogólnej oceny potencjalnego ryzyka dla zdrowia ludzkiego dokonuje się w kontekście znanego lub możliwego narażenia ludzi.

Artykuł 6

Dane szczegółowe niezbędne do oceny ryzyka związanego z dodatkami do żywności

1.   Oprócz danych przedstawionych na mocy art. 5, należy przedstawić informacje dotyczące:

a)	tożsamości i charakterystyki dodatku, łącznie z proponowanymi specyfikacjami i danymi analitycznymi;

b)	w stosownych przypadkach wielkości cząstek, zróżnicowania wielkości cząstek oraz innych właściwości fizykochemicznych;

c)	procesu produkcyjnego;

d)	obecności zanieczyszczeń;

e)	stabilności, reakcji i losów w żywności, do której dodawany jest dodatek;

f)	w stosownych przypadkach istniejących zezwoleń i ocen ryzyka;

g)	proponowanych normalnych i maksymalnych poziomów stosowania w kategoriach żywności wymienionych w unijnym wykazie lub w nowo proponowanej kategorii żywności lub w bliżej określonym środku spożywczym należącym do jednej z tych kategorii;

h)	oceny narażenia w wyniku spożycia z żywnością;

i)	danych biologicznych i toksykologicznych.

2.   W odniesieniu do danych biologicznych i toksykologicznych, o których mowa w ust. 1 lit. i), należy uwzględnić następujące podstawowe kwestie:

a)	toksykokinetykę;

b)	toksyczność subchroniczną;

c)	genotoksyczność;

d)	toksyczność przewlekłą / rakotwórczość;

e)	toksyczność reprodukcyjną i rozwojową.

Artykuł 7

Dane niezbędne do zarządzania ryzykiem związanym z dodatkami do żywności

1.   Dokumentacja przedstawiona na poparcie wniosku zawiera informacje niezbędne do weryfikacji, czy istnieje uzasadniony wymóg technologiczny, który nie może zostać spełniony w sposób inny, możliwy do realizacji pod względem ekonomicznym i technologicznym, oraz czy proponowane zastosowanie nie wprowadza konsumenta w błąd w rozumieniu art. 6 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 1333/2008.

2.   Aby zapewnić weryfikację, o której mowa w ust. 1, przedstawia się właściwe i wystarczające informacje dotyczące:

a)	tożsamości dodatku do żywności, łącznie z odniesieniem do istniejących specyfikacji;

b)

funkcji i wymogu technologicznego dla proponowanego poziomu stosowania dla każdej kategorii żywności lub produktów, dla którego składany jest wniosek o zezwolenie, oraz wyjaśnienie, dlaczego ten wymóg nie może zostać spełniony w sposób inny, możliwy do realizacji pod względem ekonomicznym i technologicznym;

c)	badania w zakresie skuteczności dodatku do żywności w stosunku do zamierzonego efektu na proponowanym poziomie stosowania;

d)	korzyści dla konsumenta. Wnioskodawca uwzględnia wymogi ustanowione w art. 6 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1333/2008;

e)	przyczyn, dlaczego stosowanie nie skutkuje wprowadzeniem konsumenta w błąd;

f)	proponowanych normalnych i maksymalnych poziomów stosowania w kategoriach żywności wymienionych w unijnym wykazie lub w nowo proponowanej kategorii żywności lub w bliżej określonym środku spożywczym należącym do jednej z tych kategorii;

g)	oceny narażenia w oparciu o normalny i maksymalny poziom stosowania dla każdej kategorii lub produktu, których to dotyczy;

h)	ilości dodatku do żywności obecnego w końcowym środku spożywczym spożywanym przez konsumenta;

i)	metod analitycznych pozwalających na identyfikację i określenie ilości dodatku lub jego pozostałości w żywności;

j)	w stosownych przypadkach zgodności z warunkami szczególnymi dotyczącymi substancji słodzących i barwników ustanowionymi w art. 7 i 8 rozporządzenia (WE) nr 1333/2008.

Artykuł 8

Dane szczegółowe niezbędne do oceny ryzyka związanego z enzymami spożywczymi

1.   Oprócz danych przedstawionych na mocy art. 5, należy przedstawić informacje dotyczące:

a)	nazwy (nazw), synonimów, skrótów i klasyfikacji;

b)	numeru według Komisji ds. Enzymów;

c)	proponowanych specyfikacji, łącznie z pochodzeniem;

d)	właściwości;

e)	odniesienia do jakiegokolwiek podobnego enzymu spożywczego;

f)	materiału źródłowego;

g)	procesu produkcyjnego;

h)	stabilności, reakcji i losów w żywności, w której stosowany jest enzym spożywczy;

i)	w stosownych przypadkach – istniejących zezwoleń i ocen;

j)	proponowanych zastosowań w żywności, a w stosownych przypadkach – proponowanych normalnych i maksymalnych poziomów stosowania;

k)	oceny narażenia w wyniku spożycia z żywnością;

l)	danych biologicznych i toksykologicznych.

2.   W odniesieniu do danych biologicznych i toksykologicznych, o których mowa w ust. 1 lit. l), należy uwzględnić następujące podstawowe kwestie:

a)	toksyczność subchroniczną;

b)	genotoksyczność.

Artykuł 9

Dane niezbędne do zarządzania ryzykiem związanym z enzymami spożywczymi

1.   Dokumentacja przedstawiona na poparcie wniosku zawiera informacje niezbędne do weryfikacji, czy istnieje uzasadniona potrzeba technologiczna oraz czy proponowane zastosowanie nie wprowadza konsumenta w błąd w rozumieniu art. 6 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 1332/2008.

2.   Aby zapewnić weryfikację, o której mowa w ust. 1, przedstawia się właściwe i wystarczające informacje dotyczące:

a)	tożsamości enzymu spożywczego, łącznie z odniesieniem do specyfikacji;

b)	funkcji i potrzeby technologicznej, łącznie z opisem typowych procesów, w których enzym spożywczy może być stosowany;

c)	wpływu stosowania enzymu spożywczego na końcowy środek spożywczy;

d)	przyczyn, dlaczego stosowanie nie skutkuje wprowadzeniem konsumenta w błąd;

e)	w stosownych przypadkach – proponowanych normalnych i maksymalnych poziomów stosowania;

f)	oceny narażenia w wyniku spożycia z żywnością, jak opisano w dokumencie Urzędu zawierającym wytyczne dotyczące enzymów spożywczych (13).

Artykuł 10

Dane szczegółowe niezbędne do oceny ryzyka związanego ze środkami aromatyzującymi

1.   Oprócz danych przedstawionych na mocy art. 5, należy przedstawić informacje dotyczące:

a)	procesu produkcyjnego;

b)	specyfikacji;

c)	w stosownych przypadkach – informacje dotyczące wielkości cząstek, zróżnicowania wielkości cząstek oraz innych właściwości fizykochemicznych;

d)	w stosownych przypadkach – istniejących zezwoleń i ocen;

e)	proponowanych zastosowań w żywności i proponowanych normalnych i maksymalnych poziomów stosowania w kategoriach żywności zgodnie z unijnym wykazem lub w bliżej określonym produkcie należącym do jednej z tych kategorii;

f)	danych na temat źródeł pokarmowych;

g)	oceny narażenia w wyniku spożycia z żywnością;

h)	danych biologicznych i toksykologicznych.

2.   W odniesieniu do danych biologicznych i toksykologicznych, o których mowa w ust. 1 lit. h), należy uwzględnić następujące podstawowe kwestie:

a)	badanie w zakresie strukturalnego/metabolicznego podobieństwa do substancji aromatyzujących w ramach istniejącej oceny grupy środków aromatyzujących;

b)	genotoksyczność;

c)	w stosownych przypadkach – toksyczność subchroniczną;

d)	w stosownych przypadkach – toksyczność rozwojową;

e)	w stosownych przypadkach – dane dotyczące toksyczności przewlekłej oraz rakotwórczości.

Artykuł 11

Dane niezbędne do zarządzania ryzykiem związanym ze środkami aromatyzującymi

Dokumentacja przedstawiona na poparcie wniosku zawiera następujące informacje:

a)	tożsamość środka aromatyzującego, łącznie z odniesieniem do istniejących specyfikacji;

b)	właściwości organoleptyczne substancji;

c)	proponowane normalne i maksymalne poziomy stosowania w kategoriach żywności lub w bliżej określonej żywności należącej do jednej z tych kategorii;

d)	ocenę narażenia w oparciu o normalny i maksymalny poziom stosowania dla każdej kategorii lub produktu, których to dotyczy.

ROZDZIAŁ III

UREGULOWANIA DOTYCZĄCE SPRAWDZANIA WAŻNOŚCI WNIOSKU

Artykuł 12

Procedury

1.   Po otrzymaniu wniosku Komisja bezzwłocznie weryfikuje, czy dodatek do żywności, enzym spożywczy lub środek aromatyzujący jest objęty zakresem odpowiednich przepisów sektorowych prawa żywnościowego oraz czy wniosek zawiera wszystkie elementy wymagane na mocy rozdziału II.

2.   Jeżeli wniosek zawiera wszystkie elementy wymagane na mocy rozdziału II, Komisja, w razie potrzeby, zwraca się do Urzędu o weryfikację stosowności danych do oceny ryzyka zgodnie z opiniami naukowymi na temat wymogów w zakresie danych niezbędnych do oceny wniosku dotyczącego substancji oraz, w stosownych przypadkach, o przygotowanie opinii.

3.   W ciągu 30 dni roboczych od otrzymania wniosku Komisji Urząd listownie informuje Komisję o przydatności danych do oceny ryzyka. Jeżeli dane uznaje się za przydatne do oceny ryzyka, okres oceny, o którym mowa w art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1331/2008, rozpoczyna się od dnia otrzymania przez Komisję pisma od Urzędu.

Jednakże zgodnie z art. 17 ust. 4 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1332/2008, w przypadku sporządzania unijnego wykazu enzymów spożywczych art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1331/2008 nie obowiązuje.

4.   W przypadku wniosku o aktualizację unijnego wykazu dodatków do żywności, enzymów spożywczych lub środków aromatyzujących Komisja może zażądać od wnioskodawcy dodatkowych informacji w kwestiach dotyczących ważności wniosku oraz informuje go o terminie przedstawienia takich informacji. W przypadku wniosków składanych zgodnie z art. 17 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1332/2008 Komisja ustala ten termin wspólnie z wnioskodawcą.

5.   Jeżeli wniosek nie jest objęty zakresem odpowiednich przepisów sektorowych prawa żywnościowego lub jeżeli nie zawiera wszystkich elementów wymaganych na mocy rozdziału II lub jeżeli Urząd uznaje, że dane do oceny ryzyka nie są wystarczające, wniosek uznaje się za nieważny. W takim przypadku Komisja informuje wnioskodawcę, państwa członkowskie i Urząd, wskazując powody, dla których wniosek uznaje się za nieważny.

6.   W ramach odstępstwa od ust. 5 wniosek może zostać uznany za ważny, mimo że nie zawiera wszystkich elementów wymaganych na mocy rozdziału II, o ile wnioskodawca przedstawi możliwe do zweryfikowania uzasadnienie dla każdego brakującego elementu.

ROZDZIAŁ IV

OPINIA URZĘDU

Artykuł 13

Informacje zawarte w opinii Urzędu

1.   Opinia Urzędu zawiera następujące informacje:

a)	tożsamość i charakterystykę dodatku do żywności, enzymu spożywczego lub środka aromatyzującego;

b)	ocenę danych biologicznych i toksykologicznych;

c)	ocenę narażenia w wyniku spożycia z żywnością dla ludności zamieszkującej Europę, z uwzględnieniem innych możliwych źródeł narażenia w wyniku spożycia z żywnością;

d)	ogólną ocenę ryzyka wyznaczającą w odpowiednich przypadkach i w miarę możliwości zalecaną bezpieczną dla zdrowia wartość progową ze wskazaniem w stosownych przypadkach niepewności i ograniczeń;

e)

jeżeli narażenie w wyniku spożycia z żywnością przewyższa zalecaną bezpieczną dla zdrowia wartość progową wyznaczoną w ogólnej ocenie ryzyka, ocena narażenia w wyniku spożycia z żywnością dotycząca danej substancji musi być szczegółowa i obejmować w miarę możliwości jej udział w całkowitym narażeniu dla każdej kategorii żywności lub środka spożywczego, w przypadku których stosowanie jest dozwolone lub złożono w tej sprawie wniosek;

f)

wnioski.

2.   We wniosku o opinię Urzędu Komisja może zwrócić się o bardziej szczegółowe, dodatkowe informacje.

ROZDZIAŁ V

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 14

Wejście w życie i stosowanie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 11 września 2011 r.

---

(1)  Dz.U. L 354 z 31.12.2008, s. 1.

(2)  Dz.U. L 354 z 31.12.2008, s. 16.

(3)  Dz.U. L 354 z 31.12.2008, s. 7.

(4)  Dz.U. L 354 z 31.12.2008, s. 34.

(5)  http://www.efsa.europa.eu/en/scdocs/doc/1188.pdf

(6)  http://www.efsa.europa.eu/en/scdocs/doc/1305.pdf

(7)  http://www.efsa.europa.eu/en/scdocs/doc/1623.pdf

(8)  Dz.U. L 50 z 20.2.2004, s. 44.

(9)  Seria OECD w sprawie zasad dobrej praktyki laboratoryjnej i zgodności monitorowania Numer 1. Zasady dobrej praktyki laboratoryjnej OECD (zmienione w 1997 r.) ENV/MC/CHEM(98)17.

(10)  http://www.efsa.europa.eu/en/efsajournal.htm

(11)  http://ec.europa.eu/dgs/health_consumer/index_en.htm

(12)  Dz.U. L 268 z 18.10.2003, s. 1.

(13)  Wytyczne EFSA przygotowane przez panel ds. materiałów pozostających w kontakcie z żywnością, enzymów, aromatów oraz substancji pomagających w przetwarzaniu w zakresie składania dokumentacji dotyczącej enzymów spożywczych. Dziennik EFSA (2009) 1305, s. 1.

---

---

11.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 64/25

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) NR 235/2011

z dnia 10 marca 2011 r.

ustanawiające standardowe wartości celne w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych („rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku”) (1),

uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE) nr 1580/2007 z dnia 21 grudnia 2007 r. ustanawiające przepisy wykonawcze do rozporządzeń Rady (WE) nr 2200/96, (WE) nr 2201/96 i (WE) nr 1182/2007 w sektorze owoców i warzyw (2), w szczególności jego art. 138 ust. 1,

a także mając na uwadze, co następuje:

Rozporządzenie (WE) nr 1580/2007 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości celnych dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XV do wspomnianego rozporządzenia,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Standardowe wartości celne w przywozie, o których mowa w art. 138 rozporządzenia (WE) nr 1580/2007, są ustalone w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 11 marca 2011 r.

---

(1)  Dz.U. L 299 z 16.11.2007, s. 1.

(2)  Dz.U. L 350 z 31.12.2007, s. 1.

---

---

11.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 64/27

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) NR 236/2011

z dnia 10 marca 2011 r.

zmieniające ceny reprezentatywne oraz kwoty dodatkowych należności przywozowych w odniesieniu do niektórych produktów w sektorze cukru, ustalone rozporządzeniem (UE) nr 867/2010 na rok gospodarczy 2010/11

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych („rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku”) (1),

uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE) nr 951/2006 z dnia 30 czerwca 2006 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 318/2006 w odniesieniu do handlu z państwami trzecimi w sektorze cukru (2), w szczególności jego art. 36 ust. 2 akapit drugi zdanie drugie,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Kwoty cen reprezentatywnych oraz dodatkowych należności stosowanych przy przywozie cukru białego, cukru surowego oraz niektórych syropów zostały ustalone na rok gospodarczy 2010/11 rozporządzeniem Komisji (UE) nr 867/2010 (3). Te ceny i kwoty zostały ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (UE) nr 232/2011 (4).

(2)	Zgodnie z zasadami i warunkami określonymi w rozporządzeniu (WE) nr 951/2006 dane, którymi dysponuje obecnie Komisja, stanowią podstawę do korekty wymienionych kwot,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Ceny reprezentatywne i dodatkowe należności celne mające zastosowanie w ramach przywozu produktów, o których mowa w art. 36 rozporządzenia (WE) nr 951/2006, ustalone na rok gospodarczy 2010/11 rozporządzeniem (UE) nr 867/2010, zostają zmienione zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 11 marca 2011 r.

---

(1)  Dz.U. L 299 z 16.11.2007, s. 1.

(2)  Dz.U. L 178 z 1.7.2006, s. 24.

(3)  Dz.U. L 259 z 1.10.2010, s. 3.

(4)  Dz.U. L 63 z 10.3.2011, s. 15.

---

---

11.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 64/29

---

DECYZJA WYKONAWCZA RADY 2011/156/WPZiB

z dnia 10 marca 2011 r.

dotycząca wykonania decyzji 2011/137/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Libii

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając decyzję Rady 2011/137/WPZiB z dnia 28 lutego 2011 r. w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Libii (1), w szczególności jej art. 8 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 28 lutego 2011 r. Rada przyjęła decyzję 2011/137/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Libii.

(2)	Zważywszy na powagę sytuacji panującej w Libii, do wykazu osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi, zamieszczonego w załączniku IV do wyżej wymienionej decyzji, należy dodać kolejne osoby i podmioty,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Osoby i podmioty wymienione w załączniku do niniejszej decyzji dodaje się do załącznika IV do decyzji 2011/137/WPZiB.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

---

(1)  Dz.U. L 58 z 3.3.2011, s. 53.

---

---