29.6.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 171/1

(1)

Kształtowanie się cen w przypadku wielu instrumentów finansowych i umów finansowych zależy od dokładności i rzetelności wskaźników referencyjnych. Poważne przypadki manipulacji wskaźnikami referencyjnymi stóp procentowych takimi jak LIBOR i EURIBOR, a także zarzuty, że doszło do manipulacji wskaźnikami referencyjnymi odnoszącymi się do energii i ropy oraz walutowymi wskaźnikami referencyjnymi, pokazują, że wskaźniki referencyjne mogą być przedmiotem konfliktu interesów. Korzystanie ze swobody uznania i słabe systemy zarządzania zwiększają podatność wskaźników referencyjnych na manipulację. Niedokładność i nierzetelność indeksów stosowanych jako wskaźniki referencyjne lub wątpliwości co do ich dokładności i rzetelności mogą podważyć zaufanie do rynku, narazić konsumentów i inwestorów na straty oraz zakłócić gospodarkę realną. W związku z tym niezbędne jest zapewnienie dokładności, solidności i rzetelności wskaźników referencyjnych i procesu ich wyznaczania.

(2)

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE (4) zawiera pewne wymogi dotyczące wiarygodności wskaźników referencyjnych stosowanych do wyceny instrumentu finansowego notowanego na giełdzie. Dyrektywa 2003/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (5) zawiera pewne wymogi dotyczące wskaźników referencyjnych stosowanych przez emitentów. Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/65/WE (6) zawiera pewne wymogi dotyczące stosowania wskaźników referencyjnych przez przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS). Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1227/2011 (7) zawiera pewne przepisy zakazujące manipulacji wskaźnikami referencyjnymi stosowanymi w odniesieniu do produktów energetycznych sprzedawanych w obrocie hurtowym. Te akty ustawodawcze obejmują jednak tylko niektóre aspekty określonych wskaźników referencyjnych i nie uwzględniają one wszystkich słabych stron procesu opracowywania wszystkich wskaźników referencyjnych, ani nie obejmują wszystkich zastosowań finansowych wskaźników referencyjnych w sektorze finansowym.

(3)

Wskaźniki referencyjne mają kluczowe znaczenie dla kształtowania się cen w transakcjach transgranicznych, ułatwiając tym samym skuteczne funkcjonowanie rynku wewnętrznego w sytuacji różnorodności instrumentów finansowych i usług finansowych. Wiele wskaźników referencyjnych stosowanych jako stopy referencyjne w umowach finansowych, w szczególności w umowach o kredyt hipoteczny, jest opracowywanych w jednym państwie członkowskim, lecz stosowanych przez instytucje kredytowe i konsumentów w innym państwie członkowskim. Ponadto takie instytucje kredytowe często zabezpieczają swoje ryzyko lub uzyskują finansowanie na przyznanie tych umów finansowych na transgranicznym rynku międzybankowym. Tylko kilka państw członkowskich ustanowiło krajowe przepisy dotyczące wskaźników referencyjnych, ale ich odpowiednie ramy prawne dotyczące wskaźników referencyjnych wykazują już różnice w takich aspektach jak zakres stosowania. Ponadto Międzynarodowa Organizacja Komisji Papierów Wartościowych (IOSCO) przyjęła w dniu 17 lipca 2013 r. zasady dotyczące finansowych wskaźników referencyjnych („zasady IOSCO dotyczące finansowych wskaźników referencyjnych”), a w dniu 5 października 2012 r. zasady dotyczące agencji zgłaszających ceny ropy naftowej („zasady IOSCO dotyczące agencji zgłaszających ceny”) (zwane dalej łącznie „zasadami IOSCO”), a ponieważ zasady te dopuszczają pewną elastyczność odnośnie do dokładnego zakresu ich stosowania i sposobu wdrożenia, prawdopodobne jest, że państwa członkowskie ustanowią na szczeblu krajowym przepisy, które będą w odmienny sposób wdrażać te zasady.

(4)

Takie odmienne podejście spowodowałoby rozdrobnienie rynku wewnętrznego, gdyż administratorzy i użytkownicy wskaźników referencyjnych podlegaliby w poszczególnych państwach członkowskich różnym przepisom. Z tego powodu stosowanie wskaźników referencyjnych opracowanych w jednym państwie członkowskim mogłoby być utrudnione w innych państwach członkowskich. Wobec braku w Unii zharmonizowanych ram zapewniających dokładność i rzetelność wskaźników referencyjnych stosowanych w instrumentach finansowych i umowach finansowych lub do pomiaru wyników funduszy inwestycyjnych prawdopodobne jest, że różnice w przepisach przyjętych przez państwa członkowskie stworzą przeszkody dla niezakłóconego funkcjonowania rynku wewnętrznego w zakresie opracowywania wskaźników referencyjnych.

(5)

Unijne przepisy dotyczące ochrony konsumentów nie regulują szczególnej kwestii, jaką jest udzielanie stosownych informacji o wskaźnikach referencyjnych w umowach finansowych. W związku ze skargami konsumentów i sporami związanymi ze stosowaniem wskaźników referencyjnych w szeregu państw członkowskich prawdopodobne jest przyjęcie na szczeblu krajowym – w wyniku uzasadnionej troski o interesy konsumentów – rozbieżnych środków, co mogłoby spowodować rozdrobnienie rynku wewnętrznego, gdyż odmienne poziomy ochrony konsumentów oznaczają odmienne warunki konkurencji.

(6)

Aby zapewnić zatem prawidłowe funkcjonowanie rynku wewnętrznego i poprawić warunki jego funkcjonowania, w szczególności w odniesieniu do rynków finansowych, oraz aby zapewnić wysoki poziom ochrony konsumentów i inwestorów, należy na poziomie Unii określić ramy regulacyjne dotyczące wskaźników referencyjnych.

(7)

Właściwe i niezbędne jest nadanie tym ramom formy rozporządzenia w celu zapewnienia, aby przepisy bezpośrednio nakładające obowiązki na osoby biorące udział w opracowywaniu wskaźników referencyjnych, przekazywaniu danych i stosowaniu wskaźników referencyjnych były stosowane w jednolity sposób w całej Unii. Ponieważ ramy prawne dotyczące opracowywania wskaźników referencyjnych z natury rzeczy obejmują środki służące określeniu dokładnych wymogów w odniesieniu do aspektów nierozerwalnie związanych z takim opracowywaniem, nawet drobne różnice w podejściu przyjętym w odniesieniu do jednego z tych aspektów mogą prowadzić do znacznych utrudnień w transgranicznym opracowywaniu wskaźników referencyjnych. W związku z tym wybór rozporządzenia jako instrumentu prawnego, który jest bezpośrednio stosowany, powinien ograniczyć możliwość przyjmowania rozbieżnych środków na szczeblu krajowym, a także powinien zapewnić jednolite podejście i zwiększenie pewności prawa oraz zapobiec powstawaniu znaczących utrudnień w transgranicznym opracowywaniu wskaźników referencyjnych.

(8)

Zakres stosowania niniejszego rozporządzenia powinien być na tyle szeroki, aby umożliwiał stworzenie prewencyjnych ram prawnych. Opracowywanie wskaźników referencyjnych obejmuje korzystanie ze swobody uznania podczas ich wyznaczania i jest nierozerwalnie związane z pewnymi rodzajami konfliktu interesów, przez co istnieją możliwości manipulacji wskaźnikami referencyjnymi oraz zachęty do takiej manipulacji. Takie czynniki ryzyka są wspólne dla wszystkich wskaźników referencyjnych i powinny one zostać uwzględnione w stosownych wymogach dotyczących zarządzania i kontroli. Stopień ryzyka jest jednak zmienny, w związku z czym stosowane podejście powinno być dostosowane do konkretnych okoliczności. Ponieważ podatność wskaźnika referencyjnego na manipulację oraz jego znaczenie zmieniają się z biegiem czasu, ograniczenie zakresu stosowania rozporządzenia do indeksów, które aktualnie mają znaczenie lub są podatne na manipulację, nie uwzględniałoby ryzyka, które może się w przyszłości wiązać z poszczególnymi wskaźnikami referencyjnymi. W szczególności wskaźniki referencyjne, które aktualnie nie są powszechnie stosowane, mogą być stosowane częściej w przyszłości, wskutek czego nawet niewielka manipulacja mogłaby się okazać w ich przypadku znacząca w skutkach.

(9)

Czynnikiem decydującym dla określenia zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia powinno być to, czy wygenerowana wartość wskaźnika referencyjnego określa wartość instrumentu finansowego lub umowy finansowej bądź służy do pomiaru wyników funduszu inwestycyjnego. Zakres stosowania niniejszego rozporządzenia nie powinien zatem zależeć od charakteru danych wejściowych. Należy nim zatem objąć wskaźniki referencyjne obliczane na podstawie danych wejściowych o charakterze gospodarczym (np. kursów akcji) oraz liczb lub wartości o charakterze niegospodarczym (np. danych pogodowych). Ramy ustanowione w niniejszym rozporządzeniu powinny również uwzględniać istnienie dużej liczby wskaźników referencyjnych i różne ich oddziaływanie na stabilność finansową i gospodarkę realną. Niniejsze rozporządzenie powinno również określać współmierny sposób reagowania na ryzyko, jakie stwarzają poszczególne wskaźniki referencyjne. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem obejmować wskaźniki referencyjne stosowane do wyceny instrumentów finansowych notowanych na giełdzie lub będących przedmiotem obrotu w ramach regulowanych systemów obrotu.

(10)

Wielu konsumentów jest stronami umów finansowych, w szczególności umów o kredyt konsumencki zabezpieczony hipoteką, które stosują jako odniesienie wskaźniki referencyjne narażone na takie samo ryzyko. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem obejmować umowy o kredyt zgodnie z definicją zawartą w dyrektywach Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE (8) i 2014/17/UE (9).

(11)

Wiele indeksów inwestycyjnych wiąże się z istotnymi konfliktami interesów i są one stosowane do pomiaru wyników funduszy takich jak UCITS. Niektóre z tych indeksów są publikowane, a inne są udostępniane – bezpłatnie lub za opłatą – ogółowi społeczeństwa lub jego części, a manipulacja nimi może mieć niekorzystne skutki dla inwestorów. Zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia należy zatem objąć indeksy lub stopy referencyjne, które stosuje się do pomiaru wyników funduszu inwestycyjnego.

(12)

Podmioty przekazujące dane wejściowe na potrzeby wskaźników referencyjnych mogą korzystać ze swobody uznania oraz mogą potencjalnie podlegać konfliktom interesów, a przez to potencjalnie stanowią źródło manipulacji. Przekazywanie danych na potrzeby wskaźnika referencyjnego jest dobrowolne. Jeżeli w ramach jakiejkolwiek inicjatywy wymaga się od podmiotów przekazujących dane istotnej zmiany ich modelu biznesowego, mogą one zaprzestać przekazywania danych. Jednakże w przypadku podmiotów, które są już objęte regulacją i nadzorem, nałożenie obowiązku wprowadzenia systemów właściwego zarządzania i kontroli nie oczekuje się powstania znacznych kosztów lub nieproporcjonalnego obciążenia administracyjnego. W niniejszym rozporządzeniu nałożono zatem pewne wymogi na podmioty nadzorowane przekazujące dane. W przypadku gdy wskaźnik referencyjny jest wyznaczany na podstawie łatwo dostępnych danych, źródła tych danych nie należy uważać za podmiot przekazujący dane.

(13)

Finansowych wskaźników referencyjnych nie stosuje się jedynie do emitowania i tworzenia instrumentów finansowych i umów. Sektor finansowy również stosuje wskaźniki referencyjne do pomiaru wyników funduszy inwestycyjnych w celu śledzenia stopy zwrotu lub decydowania o umieszczeniu aktywów w portfelu lub też obliczania opłat za wyniki. Dany wskaźnik referencyjny może być stosowany bezpośrednio jako odniesienie dla instrumentów finansowych i umów finansowych lub do pomiaru wyników funduszy inwestycyjnych, lub pośrednio w zestawie wskaźników referencyjnych. W tym ostatnim przypadku ustalanie i przegląd wag, które mają być przypisane do różnych indeksów w obrębie zestawu wskaźników referencyjnych w celu określenia wypłat lub wartości instrumentu finansowego lub umowy finansowej lub do pomiaru wyników funduszu inwestycyjnego, również stanowi stosowanie, ponieważw przeciwieństwie do czynności związanych z opracowywaniem wskaźników referencyjnych czynności te nie obejmują korzystania ze swobody uznania. Posiadania instrumentów finansowych stosujących dany wskaźnik referencyjny jako odniesienie nie uważa się za stosowanie tego wskaźnika referencyjnego.

(14)

Banki centralne już spełniają zasady, normy i procedury, które zapewniają prowadzenie przez nie działalności w sposób rzetelny i niezależny. Nie jest zatem niezbędne objęcie banków centralnych zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia. W przypadku gdy banki centralne opracowują wskaźniki referencyjne, szczególnie gdy mają one służyć transakcjom, to na bankach ciąży odpowiedzialność za ustalenie odpowiednich procedur wewnętrznych w celu zapewnienia dokładności, rzetelności, wiarygodności i niezależności tych wskaźników referencyjnych, w szczególności w odniesieniu do przejrzystości zarządzania i przejrzystości metody dokonywania obliczeń.

(15)

Ponadto organy publiczne, w tym krajowe agencje statystyczne, nie powinny podlegać niniejszemu rozporządzeniu, jeżeli przekazują one dane na potrzeby wskaźników referencyjnych wykorzystywanych do celów polityki publicznej, w tym środków z zakresu zatrudnienia, aktywności gospodarczej i inflacji, opracowują takie wskaźniki referencyjne lub kontrolują ich opracowywanie.

(16)

Administratorem jest osoba fizyczna lub prawna sprawująca kontrolę nad opracowywaniem wskaźnika referencyjnego oraz, w szczególności, zarządzająca mechanizmami dotyczącymi wyznaczania wskaźnika referencyjnego, gromadząca i analizująca dane wejściowe, wyznaczająca wskaźnik referencyjny i publikująca go. Administrator powinien mieć możliwość zlecenia na zasadzie outsourcingu osobie trzeciej jednej lub większej liczby tych zadań, w tym obliczania lub publikacji wskaźnika referencyjnego lub realizacji innych właściwych usług lub zadań związanych z opracowywaniem wskaźnika referencyjnego. Jednakże osoba, która w ramach swojej pracy dziennikarskiej jedynie publikuje wskaźnik referencyjny lub odwołuje się do niego, ale nie sprawuje kontroli nad opracowywaniem tego wskaźnika referencyjnego, nie powinna podlegać wymogom nałożonym na mocy niniejszego rozporządzenia na administratorów.

(17)

Indeks jest obliczany przy użyciu wzoru lub innej metody na podstawie wartości bazowych. Istnieje pewien stopień swobody uznania w zakresie tworzenia tego wzoru, dokonywaniu niezbędnych obliczeń i określaniu danych wejściowych, co stwarza ryzyko manipulacji. W związku z tym wszystkie wskaźniki referencyjne charakteryzujące się uznaniowością powinny być objęte zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia.

(18)

Jednak w przypadku gdy pojedyncza cena lub wartość jest stosowana jako odniesienie dla instrumentu finansowego (na przykład gdy cena pojedynczego papieru wartościowego jest ceną referencyjną dla opcji lub kontraktów terminowych typu future), nie ma obliczania, danych wejściowych ani swobody uznania. Z tego powodu ceny referencyjne oparte na pojedynczej cenie lub wartości nie powinny być uważane za wskaźniki referencyjne na potrzeby niniejszego rozporządzenia.

(19)

Cen referencyjnych ani kursów rozliczeniowych określonych przez kontrahentów centralnych nie powinno się uważać za wskaźniki referencyjne, ponieważ stosuje się je do określenia rozliczeń, marży i zarządzania ryzykiem, i w związku z tym nie określają one kwoty przypadającej do zapłaty z tytułu instrumentu finansowego ani wartości instrumentu finansowego.

(20)

Określanie stóp oprocentowania kredytów przez kredytodawców nie powinno być uważane za opracowywanie wskaźnika referencyjnego na potrzeby niniejszego rozporządzenia. Stopę oprocentowania określoną przez kredytodawcę ustala się w drodze wewnętrznej decyzji lub oblicza się jako spread lub marżę ponad indeks (np. EURIBOR). W pierwszym przypadku kredytodawca jest wyłączony z zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do działalności w zakresie umów finansowych zawieranych przez tego kredytodawcę z własnymi klientami, a w drugim przypadku kredytodawcę uważa się jedynie za użytkownika wskaźnika referencyjnego.

(21)

W celu zapewnienia rzetelności wskaźników referencyjnych na administratorach wskaźników referencyjnych powinien spoczywać wymóg wdrożenia odpowiednich rozwiązań w zakresie zarządzania, aby kontrolować konflikty interesów i chronić zaufanie do rzetelności wskaźników referencyjnych. Nawet w przypadku skutecznego zarządzania większość administratorów jest narażona na pewne konflikty interesów i mogłaby być zmuszona do dokonywania ocen i podejmowania decyzji, które wpływają na różne zainteresowane strony. Ważne jest zatem, by administratorzy posiadali jednostkę sprawującą w sposób niezależny nadzór nad wdrażaniem i skutecznością rozwiązań w zakresie zarządzania zapewniających skuteczny nadzór.

(22)

Manipulowanie wskaźnikami referencyjnymi lub ich niewiarygodność mogą przynieść szkodę inwestorom i konsumentom. W niniejszym rozporządzeniu należy zatem określić ramy dotyczące przechowywania rejestrów przez administratorów i podmioty przekazujące dane, a także zapewniania przejrzystości w zakresie wskaźnika referencyjnego oraz metody, co ułatwia bardziej skuteczne i rzetelne rozpatrywanie ewentualnych roszczeń odszkodowawczych zgodnie z prawem krajowym lub unijnym.

(23)

Audyt oraz skuteczne egzekwowanie przepisów niniejszego rozporządzenia wymagają następczej analizy i dowodów. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem określać wymogi właściwego prowadzenia przez administratorów wskaźników referencyjnych rejestrów dotyczących obliczania wskaźnika referencyjnego przez wystarczająco długi okres. Realia, których pomiar jest celem wskaźnika referencyjnego, oraz otoczenie, w którym pomiar taki jest dokonywany, mogą zmieniać się w czasie. Niezbędne jest zatem okresowe przeprowadzanie przeglądu procesu i metody opracowywania wskaźników referencyjnych w celu zidentyfikowania ich wad i możliwych ulepszeń. Braki w opracowywaniu wskaźnika referencyjnego mogą mieć wpływ na wiele zainteresowanych podmiotów, które mogą pomóc w identyfikacji takich wad. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem określić ramy wdrożenia przez administratorów wskaźników referencyjnych mechanizmu skargowego, aby umożliwić zainteresowanym podmiotom powiadamianie administratora wskaźnika referencyjnego o skargach oraz zapewnić obiektywną ocenę zasadności skargi przez administratora wskaźnika referencyjnego.

(24)

Opracowywanie wskaźnika referencyjnego często obejmuje zlecanie na zasadzie outsourcingu ważnych zadań, takich jak obliczanie wskaźnika referencyjnego, gromadzenie danych wejściowych i rozpowszechnianie wskaźnika referencyjnego. W celu zapewnienia skuteczności rozwiązań w zakresie zarządzania należy zapewnić, aby takie zlecanie na zasadzie outsourcingu nie zwalniało administratorów wskaźników referencyjnych z żadnych obowiązków i odpowiedzialności oraz aby nie naruszało zdolności administratorów do wypełnienia tych obowiązków ani zdolności odpowiedniego właściwego organu do ich nadzorowania.

(25)

Administrator wskaźnika referencyjnego jest głównym odbiorcą danych wejściowych i jest w stanie ocenić w sposób spójny rzetelność i dokładność tych danych. W związku z tym niniejsze rozporządzenie powinno zobowiązywać administratorów do podejmowania określonych środków, jeżeli uważają oni, że dane wejściowe nie są reprezentatywne dla rynku lub realiów gospodarczych, których pomiar jest celem wskaźnika referencyjnego, w tym środków mających na celu zmianę danych wejściowych, podmiotów przekazujących dane lub metody, a w przeciwnym razie – do zaprzestania opracowywania tego wskaźnika referencyjnego. Ponadto administrator powinien, w swoich ramach kontroli, ustanowić środki w celu monitorowania – o ile to wykonalne – danych wejściowych przed publikacją wskaźnika referencyjnego i walidacji danych wejściowych po ich publikacji, w tym porównywania tych danych, w stosownych przypadkach, z wzorcami historycznymi.

(26)

Wszelka swoboda uznania, z jakiej można korzystać w ramach przekazywania danych wejściowych, stwarza możliwość manipulacji wskaźnikiem referencyjnym. Gdy dane wejściowe są danymi dotyczącymi transakcji, swoboda uznania jest mniejsza, a zatem możliwość manipulowania danymi jest ograniczona. Administratorzy wskaźników referencyjnych powinni zatem, co do zasady, stosować, tam gdzie jest to możliwe, rzeczywiste dane wejściowe dotyczące transakcji, ale mogą wykorzystywać również inne dane, jeżeli dane dotyczące transakcji nie są wystarczające do zapewnienia rzetelności i dokładności wskaźnika referencyjnego lub są do tego celu nieodpowiednie.

(27)

Dokładność i wiarygodność wskaźnika referencyjnego przy pomiarze realiów gospodarczych, których pomiar jest celem tego wskaźnika referencyjnego, zależy od zastosowanej metody i danych wejściowych. Niezbędne jest zatem przyjęcie przejrzystej metody, która zapewnia wiarygodność i dokładność wskaźnika referencyjnego. Taka przejrzystość nie oznacza publikacji wzoru stosowanego do wyznaczania danego wskaźnika referencyjnego, lecz raczej ujawnianie elementów wystarczających do tego, aby zainteresowane podmioty mogły zrozumieć, w jaki sposób otrzymano wskaźnik referencyjny, oraz dokonać oceny jego reprezentatywności, adekwatności i przydatności do zamierzonego stosowania.

(28)

Może zaistnieć konieczność zmiany metody w celu zapewnienia nieprzerwanej dokładności wskaźnika referencyjnego, niemniej jednak wszelkie zmiany metody mają wpływ na użytkowników wskaźnika referencyjnego i zainteresowane podmioty. W związku z tym niezbędne jest określenie procedur stosowanych przy dokonywaniu zmiany metody dotyczącej wskaźnika referencyjnego, w tym potrzeby konsultacji, tak aby użytkownicy i zainteresowane podmioty mogli podjąć niezbędne działania w świetle takich zmian lub poinformować administratora, jeżeli będą mieć wątpliwości co do tych zmian.

(29)

Pracownicy administratora mogą stwierdzać ewentualne naruszenia niniejszego rozporządzenia lub ewentualne słabe strony, które mogą prowadzić do manipulacji lub próby manipulacji. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem ustanowić ramy umożliwiające pracownikom powiadamianie w sposób poufny administratorów o ewentualnych naruszeniach niniejszego rozporządzenia.

(30)

Rzetelność i dokładność wskaźników referencyjnych zależy od rzetelności i dokładności danych wejściowych przekazywanych przez podmioty przekazujące dane. Istotne jest, aby obowiązki podmiotów przekazujących dane dotyczące takich danych wejściowych zostały jasno określone, aby można było polegać na tym, że obowiązki te są przestrzegane, oraz aby obowiązki te były spójne z kontrolami i metodą administratora wskaźnika referencyjnego. Niezbędne jest zatem, aby administrator wskaźnika referencyjnego opracował kodeks postępowania w celu określenia takich wymogów oraz obowiązków podmiotu przekazującego dane w zakresie przekazywania danych wejściowych. Administrator powinien upewnić się, że podmioty przekazujące dane stosują się do kodeksu postępowania. Jeżeli podmioty przekazujące dane mają siedzibę lub miejsce zamieszkania w państwach trzecich, administrator powinien upewnić się o tym w możliwym zakresie.

(31)

Podmioty przekazujące dane są potencjalnie podatne na konflikty interesów i mogą korzystać ze swobody uznania w zakresie określania danych wejściowych. Niezbędne jest więc, aby podmioty przekazujące dane podlegały rozwiązaniom w zakresie zarządzania w celu zapewnienia, aby konflikty te były zarządzane oraz aby dane wejściowe były dokładne, zgodne z wymogami administratora i mogły być poddawane walidacji.

(32)

Wiele wskaźników referencyjnych jest wyznaczanych przez zastosowanie wzoru wykorzystującego dane wejściowe, które są przekazywane przez następujące podmioty: system obrotu, zatwierdzony podmiot publikujący, dostawca informacji skonsolidowanych, zatwierdzony mechanizm zgłaszania, giełda energii lub platforma do przeprowadzania aukcji uprawnień do emisji. W pewnych sytuacjach gromadzenie danych jest zlecone na zasadzie outsourcingu usługodawcy, który otrzymuje dane w całości i bezpośrednio od tych podmiotów. W tych przypadkach obowiązująca regulacja i nadzór zapewniają rzetelność i przejrzystość danych wejściowych oraz przewidują wymogi dotyczące zarządzania i procedury powiadamiania o naruszeniach. W związku z tym te wskaźniki referencyjne są mniej podatne na manipulację, podlegają niezależnej weryfikacji, zaś właściwi administratorzy są odpowiednio zwolnieni z niektórych obowiązków określonych w niniejszym rozporządzeniu.

(33)

Różne rodzaje wskaźników referencyjnych i różne sektory wskaźników referencyjnych mają różne właściwości, słabe strony oraz wiąże się z nimi różne ryzyko. W niniejszym rozporządzeniu należy doprecyzować przepisy dotyczące niektórych sektorów i rodzajów wskaźników referencyjnych. Wskaźniki referencyjne stóp procentowych są wskaźnikami referencyjnymi, które odgrywają ważną rolę w realizacji polityki pieniężnej, i w związku z tym należy wprowadzić w niniejszym rozporządzeniu przepisy szczególne dotyczące takich wskaźników referencyjnych.

(34)

Rynki towarowe posiadają wyjątkowe właściwości, które należy wziąć pod uwagę. Towarowe wskaźniki referencyjne są powszechnie stosowane i mogą wykazywać szczególne dla tego sektora właściwości, w związku z czym należy wprowadzić w niniejszym rozporządzeniu przepisy szczególne dotyczące takich wskaźników referencyjnych. Niektóre towarowe wskaźniki referencyjne są wyłączone z niniejszego rozporządzenia, niemniej jednak powinny one być zgodne z odpowiednimi zasadami IOSCO. Towarowe wskaźniki referencyjne mogą stać się kluczowe, ponieważ system nie ogranicza się do wskaźników referencyjnych opartych na danych pochodzących od podmiotów przekazujących dane, z których większość stanowią podmioty nadzorowane. Do kluczowych towarowych wskaźników referencyjnych objętych załącznikiem II nie stosuje się wymogów niniejszego rozporządzenia dotyczących obowiązkowego przekazywania danych i kolegiów.

(35)

Zawodność kluczowych wskaźników referencyjnych może wpływać na integralność rynku, stabilność finansową, konsumentów, gospodarkę realną lub finansowanie gospodarstw domowych i przedsiębiorstw w państwach członkowskich. Ten potencjalnie destabilizujący wpływ zawodności kluczowych wskaźników referencyjnych może być odczuwalny w jednym lub więcej państwach członkowskich. Niezbędne jest zatem, by niniejsze rozporządzenie regulowało proces wyznaczania tych wskaźników referencyjnych, które należy uznać za kluczowe wskaźniki referencyjne, oraz aby zastosowanie znajdowały dodatkowe wymogi zapewniające rzetelność i solidność takich wskaźników referencyjnych.

(36)

Kluczowe wskaźniki referencyjne mogą być wyznaczane za pomocą kryterium ilościowego lub kombinacji kryteriów ilościowych i jakościowych. Ponadto w przypadku gdy wskaźnik referencyjny nie osiąga odpowiedniego progu ilościowego, mógłby on pomimo to zostać uznany za kluczowy, jeżeli nie ma on lub ma niewiele rynkowych zastępczych wskaźników referencyjnych, a jego istnienie i dokładność jest istotna dla integralności rynku, stabilności finansowej lub ochrony konsumenta w co najmniej jednym państwie członkowskim oraz jeżeli wszystkie odpowiednie właściwe organy uzgodnią, że taki wskaźnik referencyjny powinien zostać uznany za kluczowy. W przypadku braku porozumienia między odpowiednimi właściwymi organami przesądzająca dla uznania takiego wskaźnika referencyjnego za kluczowy powinna być decyzja organu właściwego dla administratora. W takim przypadku Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (ESMA), ustanowiony w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 (10), powinien mieć możliwość opublikowania opinii na temat oceny dokonanej przez organ właściwy dla administratora. Ponadto właściwy organ może również zakwalifikować wskaźnik referencyjny jako kluczowy wskaźnik referencyjny na podstawie określonych kryteriów jakościowych, jeżeli administrator i większość podmiotów przekazujących dane na potrzeby wskaźnika referencyjnego mają siedzibę lub miejsce zamieszkania w tym samym państwie członkowskim. Wszystkie kluczowe wskaźniki referencyjne powinny zostać umieszczone w ustanowionym przez Komisję w drodze aktu wykonawczego wykazie, który należy regularnie poddawać przeglądowi i aktualizować.

(37)

Zaprzestanie administrowania kluczowym wskaźnikiem referencyjnym przez administratora może spowodować nieważność umów finansowych lub instrumentów finansowych, narazić konsumentów i inwestorów na straty oraz wpłynąć na stabilność finansową. Niezbędne jest zatem, by odpowiedni właściwy organ posiadał uprawnienie do zażądania obowiązkowego administrowania kluczowym wskaźnikiem referencyjnym, aby zachować istnienie danego wskaźnika referencyjnego. W przypadku postępowania upadłościowego wobec administratora wskaźnika referencyjnego właściwy organ powinien przedstawić do rozpatrzenia przez odpowiedni organ sądowy ocenę w zakresie tego, czy i w jaki sposób można powierzyć nowemu administratorowi kluczowy wskaźnik referencyjny lub zaprzestać jego opracowywania.

(38)

Bez uszczerbku dla stosowania unijnego prawa konkurencji oraz zdolności państw członkowskich do podejmowania środków służących ułatwieniu jego przestrzegania, należy wprowadzić wymóg, zgodnie z którym administratorzy kluczowych wskaźników referencyjnych, w tym kluczowych towarowych wskaźników referencyjnych, powinni podejmować odpowiednie kroki w celu zapewnienia, by licencje i informacje dotyczące wskaźników referencyjnych były udostępniane wszystkim użytkownikom w sposób uczciwy, rozsądny, przejrzysty i niedyskryminujący.

(39)

Podmioty przekazujące dane, które zaprzestają przekazywania danych wejściowych na potrzeby kluczowych wskaźników referencyjnych, mogą osłabić wiarygodność takich wskaźników referencyjnych, ponieważ takie zaprzestanie niekorzystnie wpłynęłoby na zdolność takich wskaźników referencyjnych do pomiaru danego rynku lub danych realiów gospodarczych. Należy zatem zapewnić, by odpowiedni właściwy organ posiadał uprawnienie do zażądania od podmiotów nadzorowanych obowiązkowego przekazywania danych na potrzeby kluczowych wskaźników referencyjnych, aby zachować wiarygodność przedmiotowych wskaźników referencyjnych. Obowiązkowe przekazywanie danych wejściowych nie ma na celu nałożenia na podmioty nadzorowane obowiązku zawierania transakcji lub zobowiązywania się do ich zawierania.

(40)

Ze względu na istnienie wielu różnych rodzajów i rozmiarów wskaźników referencyjnych ważne jest wprowadzenie w niniejszym rozporządzeniu elementów proporcjonalności i unikanie nadmiernych obciążeń administracyjnych dla administratorów wskaźników referencyjnych, których zaprzestanie opracowywania stwarza mniejsze zagrożenie dla całego systemu finansowego. Z tego powodu, oprócz systemu dla kluczowych wskaźników referencyjnych, powinny zostać wprowadzone dwa odrębne systemy: jeden dla istotnych wskaźników referencyjnych i drugi dla pozaistotnych wskaźników referencyjnych.

(41)

Administratorzy istotnych wskaźników referencyjnych powinni móc postanowić, że nie będą stosowali ograniczonej liczby szczegółowych wymogów niniejszego rozporządzenia. Właściwe organy powinny jednak zachować prawo zażądania stosowania tych wymogów na podstawie kryteriów określonych w niniejszym rozporządzeniu. Akty delegowane i akty wykonawcze mające zastosowanie do administratorów istotnych wskaźników referencyjnych powinny należycie uwzględniać zasadę proporcjonalności oraz dążyć do unikania obciążenia administracyjnego, jeżeli to możliwe.

(42)

Administratorzy pozaistotnych wskaźników referencyjnych podlegają mniej szczegółowym zasadom, zgodnie z którymi administratorzy powinni mieć możliwość postanowienia, że nie będą stosowali niektórych wymogów niniejszego rozporządzenia. W takim przypadku dany administrator powinien wyjaśnić w oświadczeniu o zgodności, dlaczego jest to właściwe; oświadczenie o zgodności powinno zostać opublikowane i przekazane organowi właściwemu dla administratora. Ten właściwy organ powinien dokonywać przeglądu oświadczenia o zgodności i powinien mieć możliwość zwrócenia się o dodatkowe informacje lub o wprowadzenie zmian w celu zapewnienia zgodności z niniejszym rozporządzeniem. Chociaż pozaistotne wskaźniki referencyjne mogą być nadal podatne na manipulację, to mogą być one łatwiej zastąpione; z tego powodu przejrzystość dla użytkowników powinna być głównym narzędziem stosowanym w celu podejmowania przez uczestników rynku świadomych decyzji dotyczących wskaźników referencyjnych, które uważają za odpowiednie do stosowania. Z tego względu do administratorów pozaistotnych wskaźników referencyjnych nie powinno się stosować aktów delegowanych w tytule II.

(43)

Aby użytkownicy wskaźników referencyjnych mogli dokonywać odpowiednich wyborów spośród wskaźników referencyjnych i rozumieć ryzyko z nimi związane, muszą wiedzieć, co dany wskaźnik referencyjny ma mierzyć, oraz znać jego podatność na manipulację. Administrator wskaźnika referencyjnego powinien więc opublikować oświadczenie dotyczące wskaźnika referencyjnego określające te elementy. W celu zapewnienia jednolitego stosowania oraz zadbania o to, by oświadczenia dotyczące wskaźnika referencyjnego miały rozsądną długość, ale równocześnie koncentrowały się na przedstawieniu kluczowych informacji potrzebnych użytkownikom w dostępny sposób, ESMA powinna doprecyzować treść oświadczenia dotyczącego wskaźnika referencyjnego, rozróżniając pomiędzy różnymi rodzajami i właściwościami wskaźników referencyjnych oraz ich administratorami.

(44)

W niniejszym rozporządzeniu należy uwzględnić zasady IOSCO, które pełnią rolę międzynarodowego standardu dla wymogów regulacyjnych dotyczących wskaźników referencyjnych. Zasadą nadrzędną służąca zapewnieniu ochrony inwestorów powinno być, aby środki nadzoru i regulacji stosowane w państwie trzecim były równoważne środkom nadzoru i regulacji wskaźników referencyjnych stosowanym w Unii. Z tego powodu wskaźniki referencyjne opracowywane w państwie trzecim mogą być stosowane w Unii przez podmioty nadzorowane, jeżeli Komisja podjęła pozytywną decyzję co do równoważności systemu państwa trzeciego. W takich okolicznościach właściwe organy powinny zawrzeć porozumienia o współpracy z organami nadzoru w państwach trzecich. ESMA powinna koordynować opracowywanie takich porozumień o współpracy oraz wymianę między właściwymi organami informacji otrzymanych z państw trzecich. Jednakże w celu uniknięcia negatywnych skutków wynikających z ewentualnego nagłego zaprzestania stosowania w Unii wskaźników referencyjnych opracowywanych w państwie trzecim, niniejsze rozporządzenie przewiduje również pewne inne mechanizmy (a mianowicie uznanie i zatwierdzenie), zgodnie z którymi wskaźniki referencyjne z państw trzecich mogą być stosowane przez podmioty nadzorowane w Unii.

(45)

Niniejsze rozporządzenie wprowadza proces uznawania administratorów mających siedzibę lub miejsce zamieszkania w państwie trzecim przez właściwy organ państwa członkowskiego odniesienia. Uznać należy administratorów spełniających wymogi niniejszego rozporządzenia. Uznając znaczenie zasad IOSCO jako globalnego standardu w zakresie opracowywania wskaźników referencyjnych, właściwy organ państwa członkowskiego odniesienia powinien mieć możliwość uznania administratorów, jeżeli stosują oni zasady IOSCO. W tym celu właściwe organy powinny ocenić stosowanie zasad IOSCO przez danego administratora i stwierdzić, czy takie stosowanie w przypadku danego administratora jest równoważne ze zgodnością z różnymi wymogami ustanowionymi w niniejszym rozporządzeniu, biorąc pod uwagę specyfikę systemu uznawania w porównaniu do systemu równoważności.

(46)

Niniejsze rozporządzenie wprowadza również system zatwierdzania pozwalający, na określonych warunkach, administratorom lub podmiotom nadzorowanym mającym siedzibę lub miejsce zamieszkania w Unii na zatwierdzanie wskaźników referencyjnych opracowywanych w państwie trzecim, aby mogły być one stosowane w Unii. W tym celu właściwy organ powinien wziąć pod uwagę, czy w przypadku opracowywania wskaźnika referencyjnego, który ma zostać zatwierdzony, zgodność z zasadami IOSCO byłaby równoważna ze zgodnością z niniejszym rozporządzeniem, z uwzględnieniem specyfiki systemu zatwierdzania w porównaniu do systemu równoważności. Administrator lub podmiot nadzorowany, który zatwierdził dany wskaźnik referencyjny opracowywany w państwie trzecim, powinien ponosić pełną odpowiedzialność za takie zatwierdzone wskaźniki referencyjne i za spełnienie odpowiednich warunków, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu.

(47)

Wszyscy administratorzy wskaźników referencyjnych mają możliwość korzystania ze swobody uznania, potencjalnie podlegają konfliktom interesów oraz istnieje w ich przypadku ryzyko, że posiadane systemy zarządzania i kontroli są nieodpowiednie. Ze względu na to, że administratorzy kontrolują proces wyznaczania wskaźnika referencyjnego, nałożenie na nich wymogu uzyskania zezwolenia lub rejestracji oraz objęcie ich nadzorem stanowi najskuteczniejszy sposób zapewnienia rzetelności wskaźników referencyjnych.

(48)

Niektórzy administratorzy powinni uzyskać zezwolenie od właściwego organu państwa członkowskiego, w którym dany administrator ma siedzibę lub miejsce zamieszkania, jak również powinni podlegać nadzorowi tego organu. Podmioty, które podlegają już nadzorowi i które opracowują finansowe wskaźniki referencyjne inne niż kluczowe, powinny być rejestrowane i nadzorowane przez właściwy organ na potrzeby niniejszego rozporządzenia. Podmioty, które opracowują wyłącznie indeksy uznawane za pozaistotne wskaźniki referencyjne, również powinny być rejestrowane przez właściwy organ. Zezwolenie i rejestracja powinny być odrębnymi procesami, przy czym zezwolenie wymaga rozszerzonej oceny wniosku administratora. Uzyskanie przez administratora zezwolenia lub jego rejestracja nie powinno mieć wpływu na nadzorowanie tego administratora przez odpowiednie właściwe organy. Ponadto należy wprowadzić system przejściowy, zgodnie z którym osoby opracowujące wskaźniki referencyjne, które nie są kluczowe i nie są powszechnie stosowane w co najmniej jednym państwie członkowskim, mogą zostać zarejestrowane w celu ułatwienia początkowego okresu stosowania niniejszego rozporządzenia. ESMA powinna prowadzić na poziomie Unii rejestr zawierający informacje o administratorach, którzy uzyskali zezwolenie lub zostali zarejestrowani, o wskaźnikach referencyjnych i administratorach opracowujących te wskaźniki referencyjne na podstawie pozytywnej decyzji wydanej w ramach systemu równoważności lub systemu uznawania, o administratorach unijnych lub podmiotach nadzorowanych, które zatwierdziły wskaźniki referencyjne z państwa trzeciego, oraz o takich zatwierdzonych wskaźnikach referencyjnych i ich administratorach mających siedzibę lub miejsce zamieszkania w państwie trzecim.

(49)

W niektórych okolicznościach osoba opracowująca indeks może nie wiedzieć, że dany indeks stosuje się jako odniesienie dla instrumentu finansowego, umowy finansowej lub funduszu inwestycyjnego. Może tak się zdarzyć w szczególności wówczas, gdy użytkownicy i administrator wskaźnika referencyjnego mają siedzibę lub miejsce zamieszkania w różnych państwach członkowskich. Niezbędne jest zatem zwiększenie przejrzystości w zakresie tego, jaki konkretny wskaźnik referencyjny jest stosowany. Taką przejrzystość można osiągnąć dzięki poprawie zawartości prospektów emisyjnych lub kluczowych dokumentów informacyjnych wymaganych w prawie Unii oraz zawartości powiadomień wymaganych na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 596/2014 (11).

(50)

Zestaw skutecznych narzędzi, uprawnień i zasobów, jakim dysponują właściwe organy państw członkowskich, zapewnia skuteczność nadzoru. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem w szczególności określić minimalny zestaw uprawnień nadzorczych i uprawnień w zakresie prowadzenia postępowań wyjaśniających, jakie należy powierzyć właściwym organom państw członkowskich zgodnie z prawem krajowym. Korzystając ze swoich uprawnień wynikających z niniejszego rozporządzenia, właściwe organy i ESMA powinny działać obiektywnie i bezstronnie, a także powinny być niezależne w podejmowaniu decyzji.

(51)

Na potrzeby wykrywania naruszeń niniejszego rozporządzenia niezbędne jest, aby właściwe organy miały, zgodnie z prawem krajowym, dostęp do pomieszczeń osób prawnych w celu zatrzymania dokumentów. Dostęp do takich pomieszczeń jest niezbędny, gdy istnieje uzasadnione podejrzenie, że istnieją dokumenty i inne dane związane z przedmiotem kontroli lub postępowania wyjaśniającego, które mogą być istotne dla udowodnienia naruszenia niniejszego rozporządzenia. Ponadto dostęp do takich pomieszczeń jest niezbędny w przypadku, gdy: osoba, od której zażądano informacji, nie spełniła tego żądania; lub gdy istnieją uzasadnione powody, aby sądzić, że w przypadku zażądania takich informacji, żądanie takie nie zostałoby spełnione, lub dokumenty lub informacje, których dotyczy żądanie udzielenia informacji, zostałyby usunięte, zniekształcone lub zniszczone. Jeżeli zgodnie z prawem krajowym potrzebne jest uprzednie pozwolenie organu sądowego danego państwa członkowskiego, dostęp do pomieszczeń może mieć miejsce dopiero po uzyskaniu takiego wcześniejszego pozwolenia.

(52)

Istniejące nagrania rozmów telefonicznych i rejestry transmisji danych pochodzące od podmiotów nadzorowanych mogą stanowić kluczowy, a czasem jedyny, dowód, na podstawie którego można wykryć i udowodnić naruszenia niniejszego rozporządzenia, w szczególności zgodności z wymogami dotyczącymi zarządzania i kontroli. Tego rodzaju rejestry i nagrania mogą ułatwić weryfikację tożsamości osób odpowiedzialnych za dostarczanie danych wejściowych, osób odpowiedzialnych za ich zatwierdzenie, jak również ułatwić weryfikację, czy utrzymywane jest rozdzielenie organizacyjne pracowników. Właściwe organy powinny być zatem uprawnione do zażądania istniejących nagrań rozmów telefonicznych, rejestrów komunikacji elektronicznej i transmisji danych będących w posiadaniu podmiotów nadzorowanych w tych przypadkach, w których istnieje uzasadnione podejrzenie, że tego rodzaju nagrania lub rejestry związane z przedmiotem kontroli lub postępowania wyjaśniającego mogą być istotne dla udowodnienia naruszenia niniejszego rozporządzenia.

(53)

W niniejszym rozporządzeniu przestrzegane są prawa podstawowe i zasady uznane w Traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) oraz Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, prawo do ochrony danych osobowych, wolność wypowiedzi i informacji, wolność prowadzenia działalności gospodarczej, prawo własności, prawo do ochrony konsumentów, prawo do skutecznego środka prawnego i prawo do obrony. W związku z tym niniejsze rozporządzenie powinno być interpretowane i stosowane zgodnie z tymi prawami i zasadami.

(54)

Prawo do obrony osób, których dotyczy postępowanie, powinno być w pełni przestrzegane. Osobom, które są objęte postępowaniem, powinno się zapewnić w szczególności dostęp do ustaleń, na których podstawie właściwe organy podjęły decyzję, a także prawo do bycia wysłuchanym.

(55)

Przejrzystość w odniesieniu do wskaźników referencyjnych jest niezbędna z uwagi na stabilność rynku finansowego oraz ochronę inwestorów. Wszelka wymiana lub przekazywanie informacji przez właściwe organy powinny być zgodne z zasadami przekazywania danych osobowych określonymi w dyrektywie 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (12). Wszelka wymiana lub przekazywanie informacji przez ESMA powinny odbywać się zgodnie z zasadami przekazywania danych osobowych określonymi w rozporządzeniu (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (13).

(56)

Biorąc pod uwagę zasady określone w komunikacie Komisji z dnia 8 grudnia 2010 r. w sprawie wzmocnienia systemów sankcji w branży usług finansowych oraz akty prawne Unii przyjęte w następstwie tego komunikatu państwa członkowskie, w celu zapewnienia wspólnego podejścia i skutku odstraszającego, powinny ustanowić przepisy dotyczące sankcji administracyjnych i innych środków administracyjnych, w tym kar pieniężnych, stosowanych w przypadku naruszeń przepisów niniejszego rozporządzenia oraz powinny zapewnić ich wdrożenie. Takie sankcje administracyjne i inne środki administracyjne powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

(57)

Przy określaniu sankcji administracyjnych i innych środków administracyjnych stosowanych w określonych przypadkach należy uwzględnić, w stosownych przypadkach, takie czynniki jak zwrot wszelkich stwierdzonych korzyści finansowych, waga i czas trwania naruszenia, wszelkie okoliczności obciążające lub łagodzące, konieczność zapewnienia odstraszającego skutku administracyjnych kar pieniężnych oraz, w stosownych przypadkach, należy także przewidzieć możliwość złagodzenia sankcji w zamian za współpracę z właściwym organem. W szczególności rzeczywista wysokość administracyjnych kar pieniężnych nakładanych w określonych przypadkach powinna móc osiągnąć maksymalny poziom przewidziany w niniejszym rozporządzeniu lub wyższy poziom przewidziany w prawie krajowym za bardzo poważne naruszenia, natomiast administracyjne kary pieniężne znacznie niższe niż maksymalny poziom powinny móc być stosowane w przypadku mniej istotnych naruszeń lub w przypadku ugody. Właściwy organ powinien mieć możliwość nałożenia tymczasowego zakazu pełnienia funkcji zarządczych u administratorów wskaźników referencyjnych lub podmiotów przekazujących dane.

(58)

Niniejsze rozporządzenie nie powinno ograniczać państwom członkowskim możliwości ustanowienia wyższych poziomów sankcji administracyjnych i powinno pozostawać bez uszczerbku dla jakichkolwiek przepisów prawa państw członkowskich dotyczących sankcji karnych.

(59)

Chociaż żaden przepis nie uniemożliwia państwom członkowskim ustanawiania przepisów dotyczących sankcji administracyjnych i karnych za to samo naruszenie, państwa członkowskie nie powinny być zobowiązane do ustanawiania przepisów dotyczących sankcji administracyjnych za naruszenia niniejszego rozporządzenia w przypadku, gdy podlegają one krajowemu prawu karnemu. Zgodnie z prawem krajowym państwa członkowskie nie mają obowiązku nakładania zarówno sankcji administracyjnych, jak i karnych za ten sam czyn, powinny jednak móc to zrobić, jeżeli zezwala na to prawo krajowe. Jednakże utrzymanie sankcji karnych zamiast sankcji administracyjnych za naruszenia niniejszego rozporządzenia nie powinno ograniczać ani w żaden inny sposób naruszać zdolności właściwych organów do współpracy, udostępniania i wymiany informacji w terminowy sposób z właściwymi organami w innych państwach członkowskich na potrzeby niniejszego rozporządzenia, w tym po przekazaniu sprawy dotyczącej danych naruszeń do właściwych organów sądowych w ramach postępowania karnego.

(60)

Niezbędne jest wzmocnienie przepisów w sprawie wymiany informacji między właściwymi organami oraz wzmocnienie zobowiązania do udzielania pomocy i współpracy między nimi. Z uwagi na rosnącą działalność transgraniczną właściwe organy powinny przekazywać sobie informacje istotne do pełnienia ich funkcji, tak aby zapewnić skuteczne egzekwowanie przepisów niniejszego rozporządzenia, w tym w sytuacjach gdy naruszenie lub podejrzenie naruszenia tych przepisów pozostaje w sferze zainteresowania organów co najmniej dwóch państw członkowskich. W ramach wymiany informacji konieczne jest ścisłe zachowanie tajemnicy służbowej w celu zapewnienia sprawnego przekazywania tych informacji oraz ochrony praw indywidualnych.

(61)

Aby zapewnić odstraszający wpływ na społeczeństwo decyzji wydawanych przez właściwe organy w przedmiocie nałożenia sankcji administracyjnej lub innego środka administracyjnego, decyzje te powinny być publikowane. Publikowanie decyzji nakładających sankcję administracyjną lub inny środek administracyjny jest również ważnym narzędziem dla właściwych organów służącym informowaniu uczestników rynku o tym, jakie zachowania uważa się za naruszenie niniejszego rozporządzenia, oraz propagowania właściwych zachowań wśród uczestników rynku. Jeżeli taka publikacja grozi spowodowaniem nieproporcjonalnej szkody danym osobom albo zagraża stabilności rynków finansowych lub trwającemu postępowaniu wyjaśniającemu, właściwy organ powinien opublikować informacje o sankcji administracyjnej lub innym środku administracyjnym w formie zanonimizowanej lub wstrzymać publikację. Dodatkowo właściwe organy powinny mieć możliwość niepublikowania w ogóle decyzji nakładającej sankcje administracyjne lub inne środki administracyjne, jeżeli publikacja w formie zanonimizowanej lub wstrzymanie publikacji jest uważane za niewystarczające do utrzymania stabilności rynków finansowych. Właściwe organy nie są również zobowiązane do publikowania informacji o sankcjach administracyjnych lub innych środkach administracyjnych uznanych za mniej istotne, jeżeli ich publikacja byłaby nieproporcjonalna.

(62)

Z kluczowymi wskaźnikami referencyjnymi mogą mieć do czynienia podmioty przekazujące dane, administratorzy i użytkownicy w więcej niż jednym państwie członkowskim. Zaprzestanie opracowywania takiego wskaźnika referencyjnego lub wszelkie zdarzenia, które mogłyby istotnie podważyć jego rzetelność, mogą zatem wywierać skutki w więcej niż jednym państwie członkowskim, co oznacza, że nadzór nad takim wskaźnikiem referencyjnym sprawowany tylko przez właściwy organ państwa członkowskiego, w którym znajduje się siedziba lub miejsce zamieszkania administratora tego wskaźnika referencyjnego, nie będzie efektywny i skuteczny pod względem eliminacji ryzyka, jakie stwarza ten kluczowy wskaźnik referencyjny. W takim przypadku aby zapewnić skuteczną wymianę informacji nadzorczych między właściwymi organami oraz koordynację ich działań i środków nadzorczych, należy stworzyć kolegia obejmujące właściwe organy i ESMA. Działalność kolegiów powinna przyczynić się do zharmonizowanego stosowania przepisów niniejszego rozporządzenia oraz do konwergencji praktyk nadzorczych. Organ właściwy dla administratora powinien ustanowić pisemne zasady dotyczące: wymiany informacji; procesu decyzyjnego, które mogłyby obejmować zasady dotyczące procedur głosowania; współpracy do celów środków dotyczących obowiązkowego przekazywania danych; oraz przypadków, w których właściwe organy powinny konsultować się ze sobą. Prawnie wiążąca mediacja prowadzona przez ESMA stanowi istotny element urzeczywistnienia koordynacji oraz osiągnięcia spójności nadzoru i konwergencji praktyk nadzorczych.

(63)

Wskaźniki referencyjne mogą stanowić odniesienie dla długookresowych instrumentów finansowych i umów finansowych. W pewnych sytuacjach opracowywanie tego rodzaju wskaźników referencyjnych może nie być już dozwolone po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia, gdyż posiadają one właściwości, które nie mogą zostać dostosowane w taki sposób, by spełnione były wymogi niniejszego rozporządzenia. Jednocześnie jednak zakaz dalszego opracowywania tego rodzaju wskaźników referencyjnych może prowadzić do zakończenia lub pozbawienia skuteczności instrumentów finansowych lub umów finansowych, a tym samym szkodzić inwestorom. Niezbędne jest zatem ustanowienie przepisu, który przez okres przejściowy umożliwi dalsze opracowywanie tego rodzaju wskaźników referencyjnych.

(64)

W przypadkach, w których niniejsze rozporządzenie obejmuje lub może obejmować podmioty nadzorowane i rynki objęte zakresem stosowania rozporządzenia (UE) nr 1227/2011, ESMA powinna przeprowadzić konsultacje z Agencją ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki (ACER) w celu wykorzystania wiedzy fachowej ACER w zakresie rynków energii oraz w celu uniknięcia przypadków powielania regulacji.

(65)

W celu doprecyzowania technicznych elementów niniejszego rozporządzenia należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do: określenia elementów technicznych definicji; obliczania wartości nominalnej instrumentów finansowych, wartości nominalnej instrumentów pochodnych oraz wartości netto aktywów funduszy inwestycyjnych, które stosują wskaźnik referencyjny jako odniesienie, w celu stwierdzenia, czy wskaźnik referencyjny jest kluczowy; przeglądu metody stosowanej do obliczenia progu dla określenia kluczowych i istotnych wskaźników referencyjnych; ustalenia obiektywnych powodów zatwierdzenia wskaźnika referencyjnego lub rodziny wskaźników referencyjnych opracowywanych w państwie trzecim; ustalenia elementów, które należy poddać ocenie w celu stwierdzenia, czy zaprzestanie opracowywania lub zmiana istniejącego wskaźnika referencyjnego skutkowałoby w uzasadniony sposób wystąpieniem siły wyższej, pozbawieniem skuteczności lub innym naruszeniem warunków umowy finansowej lub instrumentu finansowego lub zasad funduszu inwestycyjnego, które stosują wskaźnik referencyjny jako odniesienie; oraz przedłużenia 24-miesięcznego okresu przewidzianego dla rejestracji zamiast zezwolenia w przypadku niektórych administratorów. Przyjmując te akty, Komisja powinna wziąć pod uwagę zmiany rynkowe lub postęp technologiczny, a także międzynarodową zbieżność praktyk nadzorczych odnoszących się do wskaźników referencyjnych, w szczególności prace IOSCO. Jest szczególnie istotne, aby Komisja przeprowadzała konsultacje w trakcie swoich prac przygotowawczych, w tym na szczeblu ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym w sprawie lepszego stosowania prawa (14) z dnia 13 kwietnia 2016 r. W szczególności, aby zapewnić udział na równych zasadach Parlamentu Europejskiego i Rady w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.

(66)

Standardy techniczne powinny zapewniać spójną harmonizację wymogów dotyczących opracowywania i przekazywania danych na potrzeby indeksów stosowanych jako wskaźniki referencyjne oraz odpowiednią ochronę inwestorów i konsumentów w całej Unii. Skutecznym i właściwym krokiem byłoby powierzenie ESMA, jako organowi dysponującemu wysoce specjalistyczną wiedzą, zadania opracowania projektów regulacyjnych standardów technicznych, które nie przewidują decyzji politycznych, celem ich przedłożenia Komisji. Komisja powinna przyjąć opracowane przez ESMA projekty regulacyjnych standardów technicznych w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE oraz zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010 w odniesieniu do: procedur dotyczących jednostki nadzorczej oraz jej właściwości; tego, w jaki sposób zapewnić przydatność i weryfikowalność danych wejściowych, a także procedur nadzoru wewnętrznego i weryfikacji podmiotu przekazującego dane; informacji dostarczanych przez administratora na temat wskaźników referencyjnych i metod; elementów kodeksu postępowania; wymogów dotyczących systemów i kontroli; kryteriów, które właściwy organ powinien wziąć pod uwagę przy podejmowaniu decyzji co do tego, czy zastosować pewne wymagania dodatkowe; treści oświadczenia dotyczącego wskaźnika referencyjnego i przypadków, w których wymagana jest aktualizacja takiego oświadczenia; minimalnego zakresu porozumień o współpracy między właściwymi organami a ESMA; formy i treści wniosku o uznanie administratora z państwa trzeciego i przedstawienia informacji, które mają się znaleźć w takim wniosku; informacji, które należy zawrzeć we wniosku o udzielenie zezwolenia lub rejestrację.

(67)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze do sporządzania i dokonywania przeglądu wykazu organów publicznych w Unii, sporządzania i dokonywania przeglądu kluczowych wskaźników referencyjnych, określania równoważności ram prawnych, którym podlegają podmioty z państw trzecich opracowujące wskaźniki referencyjne, na potrzeby pełnej lub częściowej równoważności. Z uprawnień tych należy korzystać zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (15).

(68)

Komisja powinna być również uprawniona do przyjęcia opracowanych przez ESMA wykonawczych standardów technicznych ustanawiających wzory oświadczenia o zgodności, procedury i formy wymiany informacji między właściwymi organami i ESMA, w drodze aktów wykonawczych zgodnie z art. 291 TFUE oraz zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

(69)

Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, mianowicie ustanowienie jednolitego i skutecznego systemu w celu wyeliminowania słabych stron wskaźników referencyjnych, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie z uwagi na to, że całościowe skutki problemów związanych ze wskaźnikami referencyjnymi można w pełni postrzegać wyłącznie w kontekście Unii, ale ze względu na zakres i skutki niniejszego rozporządzenia możliwe jest ich lepsze osiągniecie na poziomie Unii, może ona przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzanie nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tych celów.

(70)

Mając na uwadze pilną konieczność przywrócenia zaufania do wskaźników referencyjnych i promowania uczciwych i przejrzystych rynków finansowych, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w dniu następującym po dniu jego publikacji.

(71)

Konsumenci mają możliwość zawierania umów finansowych, w szczególności umów o kredyt hipoteczny i umowy o kredyt konsumencki, które stosują wskaźnik referencyjne jako odniesienie, lecz nierówna siła przetargowa i zastosowanie standardowych warunków oznaczają, że konsumenci mogą mieć ograniczony wybór dotyczący stosowanego wskaźnika referencyjnego. Niezbędne jest więc zapewnienie, aby kredytodawcy lub pośrednicy kredytowi dostarczali konsumentom co najmniej odpowiednich informacji. Należy w tym celu odpowiednio zmienić dyrektywy 2008/48/WE i 2014/17/UE.

(72)

Rozporządzenie (UE) nr 596/2014 wymaga, aby osoby pełniące obowiązki zarządcze oraz osoby blisko z nimi związane powiadamiały emitenta i właściwy organ o każdej transakcji dokonywanej na własny rachunek dotyczącej instrumentów finansowych, które są powiązane z akcjami lub instrumentami dłużnymi ich emitenta. Jednakże liczne instrumenty finansowe są powiązane z akcjami lub instrumentami dłużnymi danego emitenta. Takie instrumenty finansowe obejmują jednostki uczestnictwa w przedsiębiorstwach zbiorowego inwestowania, strukturyzowane produkty lub instrumenty finansowe z wbudowanym instrumentem pochodnym, które zapewniają ekspozycję na wyniki akcji lub instrumenty dłużne emitowane przez emitenta. Każda transakcja na takich instrumentach finansowych powyżej progu de minimis powinna zostać zgłoszona emitentowi i właściwemu organowi. Należy uczynić wyjątek w przypadku, gdy powiązany instrument finansowy zapewnia ekspozycję o wartości nie większej niż 20 % na akcje lub instrumenty dłużne emitenta lub gdy osoba pełniąca obowiązki zarządcze lub osoba blisko z nią związana nie znała i nie mogła znać składu portfela inwestycyjnego powiązanych instrumentów finansowych. Należy zatem zmienić rozporządzenie (UE) nr 596/2014,

a)

banku centralnego;

b)

organu publicznego, jeżeli przekazuje on dane na potrzeby wskaźników referencyjnych wykorzystywanych do celów polityki publicznej, w tym środków z zakresu zatrudnienia, aktywności gospodarczej i inflacji, opracowuje takie wskaźniki referencyjne lub kontroluje ich opracowywanie;

c)

kontrahenta centralnego, jeżeli opracowuje on ceny referencyjne lub kursy rozliczeniowe wykorzystywane przez kontrahentów centralnych do celów zarządzania ryzykiem rozliczeń;

d)

opracowywania pojedynczych cen referencyjnych na potrzeby instrumentów finansowych wymienionych w sekcji C załącznika I do dyrektywy 2014/65/UE;

e)

prasy, innych środków przekazu i dziennikarzy, jeżeli jedynie publikują oni wskaźnik referencyjny lub odwołują się do niego w ramach swojej pracy dziennikarskiej i nie sprawują kontroli nad opracowywaniem tego wskaźnika referencyjnego;

f)

osoby fizycznej lub prawnej, która udziela kredytu lub daje przyrzeczenie udzielenia kredytu w ramach prowadzonej przez siebie działalności handlowej, gospodarczej lub zawodowej, o ile osoba ta publikuje lub udostępnia ogółowi społeczeństwa swoje zmienne lub stałe stopy oprocentowania kredytów określone w drodze decyzji wewnętrznej i mające zastosowanie jedynie do umów finansowych zawartych przez tę osobę lub przedsiębiorstwo należące do tej samej grupy z ich klientami;

g)

towarowego wskaźnika referencyjnego opierającego się na danych pochodzących od podmiotów przekazujących dane, z których większość stanowią podmioty nienadzorowane, który spełnia obydwa następujące warunki:

h)

podmiotu opracowującego indeks w odniesieniu do opracowanego przez niego indeksu, jeżeli dany podmiot opracowujący indeks nie wie i nie można racjonalnie założyć, że mógł wiedzieć, że indeks jest stosowany do celów, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 3.

1)

„indeks” oznacza każdą wartość:

2)

„podmiot opracowujący indeks” oznacza osobę fizyczną lub prawną sprawującą kontrolę nad opracowywaniem indeksu;

3)

„wskaźnik referencyjny” oznacza dowolny indeks stanowiący odniesienie do określenia kwoty przypadającej do zapłaty z tytułu instrumentu finansowego lub umowy finansowej lub do określenia wartości instrumentu finansowego bądź indeks stosowany do pomiaru wyników funduszu inwestycyjnego w celu śledzenia stopy zwrotu takiego indeksu lub określenia alokacji aktywów z portfela, lub obliczania opłat za wyniki;

4)

„rodzina wskaźników referencyjnych” oznacza grupę wskaźników referencyjnych opracowanych przez tego samego administratora, wyznaczonych na podstawie danych wejściowych o takim samym charakterze, która pozwala na konkretne pomiary tego samego lub podobnego rynku lub tych samych lub podobnych realiów gospodarczych;

5)

„opracowywanie wskaźnika referencyjnego” oznacza:

6)

„administrator” oznacza osobę fizyczną lub prawną sprawującą kontrolę nad opracowywaniem wskaźnika referencyjnego;

7)

„stosowanie wskaźnika referencyjnego” oznacza:

8)

„przekazywanie danych wejściowych” oznacza przekazywanie wszelkich danych wejściowych, które nie są łatwo dostępne, administratorowi lub innej osobie w celu przekazania ich administratorowi, wymaganych w związku z wyznaczeniem wskaźnika referencyjnego i przekazanych w tym celu;

9)

„podmiot przekazujący dane” oznacza osobę fizyczną lub prawną przekazującą dane wejściowe;

10)

„podmiot nadzorowany przekazujący dane” oznacza podmiot nadzorowany, który przekazuje dane wejściowe administratorowi mającemu siedzibę lub miejsce zamieszkania w Unii;

11)

„dostawca danych” oznacza osobę fizyczną zatrudnioną przez podmiot przekazujący dane do przekazywania danych wejściowych;

12)

„ekspert oceniający” oznacza pracownika administratora towarowego wskaźnika referencyjnego lub inną osobę fizyczną, z której usług korzysta administrator lub której usługi są pod jego kontrolą oraz która odpowiada za stosowanie metody lub dokonywanie oceny w odniesieniu do danych wejściowych i innych informacji w celu przedstawienia ostatecznej oceny dotyczącej ceny danego towaru;

13)

„ocena ekspercka” oznacza korzystanie przez administratora lub podmiot przekazujący dane ze swobody uznania w odniesieniu do wykorzystania danych przy wyznaczaniu wskaźnika referencyjnego, w tym ekstrapolację wartości z wcześniejszych lub powiązanych transakcji, korektę wartości w przypadku czynników, które mogą mieć wpływ na jakość danych, takich jak zdarzenia rynkowe lub obniżenie jakości kredytowej kupującego lub sprzedającego, oraz przyznanie wiążącym ofertom kupna i sprzedaży większej wagi niż danym zawartym transakcjom;

14)

„dane wejściowe” oznaczają dane dotyczące wartości co najmniej jednego składnika aktywów bazowych lub ceny, w tym ceny szacunkowe, kwotowania, zatwierdzone kwotowania lub inne wartości, które administrator wykorzystuje do wyznaczenia wskaźnika referencyjnego;

15)

„dane dotyczące transakcji” oznaczają dające się zaobserwować ceny, stopy, indeksy lub wartości reprezentujące transakcje między niepowiązanymi kontrahentami na aktywnym rynku podlegającym konkurencyjnym siłom podaży i popytu;

16)

„instrument finansowy” oznacza którykolwiek z instrumentów wymienionych w sekcji C załącznika I do dyrektywy 2014/65/UE, w odniesieniu do którego złożono wniosek o dopuszczenie do obrotu w systemie obrotu zdefiniowanego w art. 4 ust. 1 pkt 24 dyrektywy 2014/65/UE, lub będący w obrocie w systemie obrotu zdefiniowanym w art. 4 ust. 1 pkt 24 dyrektywy 2014/65/UE lub za pośrednictwem podmiotu systematycznie internalizującego transakcje zdefiniowanego w art. 4 ust. 1 pkt 20 tej dyrektywy;

17)

„podmiot nadzorowany” oznacza którykolwiek z następujących podmiotów:

18)

„umowa finansowa” oznacza:

19)

„fundusz inwestycyjny” oznacza AFI zdefiniowany w art. 4 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2011/61/UE lub UCITS zdefiniowany w art. 1 ust. 2 dyrektywy 2009/65/WE;

20)

„organ zarządzający” oznacza organ lub organy administratora lub innego podmiotu nadzorowanego wyznaczone zgodnie z prawem krajowym, które są uprawnione do formułowania strategii, celów i ogólnego kierunku działalności administratora lub innego podmiotu nadzorowanego oraz które nadzorują i monitorują proces podejmowania decyzji w zakresie zarządzania i obejmują osoby, które faktycznie kierują działalnością administratora lub innego podmiotu nadzorowanego;

21)

„konsument” oznacza osobę fizyczną działającą, w przypadku umów finansowych objętych niniejszym rozporządzeniem, w celach niezwiązanych z jej działalnością handlową, gospodarczą lub zawodową;

22)

„wskaźnik referencyjny stóp procentowych” oznacza wskaźnik referencyjny, który na potrzeby pkt 1 lit. b) ppkt (ii) niniejszego ustępu jest wyznaczany w oparciu o stopę, według której banki mogą udzielać pożyczek innym bankom lub agentom lub pożyczać od innych banków lub agentów na rynku finansowym;

23)

„towarowy wskaźnik referencyjny” oznacza wskaźnik referencyjny, w przypadku którego składnikiem aktywów bazowych na potrzeby pkt 1 lit. b) ppkt (ii) niniejszego ustępu jest towar w rozumieniu art. 2 pkt 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1287/2006 (21), z wyjątkiem uprawnień do emisji, o których mowa w sekcji C pkt 11 załącznika I do dyrektywy 2014/65/UE;

24)

„wskaźnik referencyjny danych regulowanych” oznacza wskaźnik referencyjny wyznaczany poprzez zastosowanie wzoru na podstawie:

25)

„kluczowy wskaźnik referencyjny” oznacza wskaźnik referencyjny inny niż wskaźnik referencyjny danych regulowanych, który spełnia jeden z warunków określonych w art. 20 ust. 1 i znajduje się w wykazie sporządzonym przez Komisję na podstawie tego artykułu;

26)

„istotny wskaźnik referencyjny” oznacza wskaźnik referencyjny, który spełnia warunki określone w art. 24 ust. 1;

27)

„pozaistotny wskaźnik referencyjny” oznacza wskaźnik referencyjny, który nie spełnia warunków określonych w art. 20 ust. 1 i 24 ust. 1;

28)

„mający siedzibę lub miejsce zamieszkania” oznacza w odniesieniu do osoby prawnej państwo, w którym znajduje się siedziba lub inny oficjalny adres tej osoby prawnej, a w odniesieniu do osoby fizycznej – państwo, w którym osoba ta jest rezydentem do celów podatkowych;

29)

„organ publiczny” oznacza:

a)

gwarantować poufność informacji przekazywanych administratorowi lub przezeń opracowywanych, z zastrzeżeniem zobowiązań dotyczących ujawniania informacji i przejrzystości na podstawie niniejszego rozporządzenia; oraz

b)

służyć łagodzeniu szczególnie tych konfliktów interesów, które wynikają ze struktury własnościowej lub kontroli sprawowanej przez administratora lub z innych interesów w jego grupie, lub są powodowane przez inne osoby mogące mieć wpływ na administratora lub mogące sprawować nad nim kontrolę w odniesieniu do wyznaczania wskaźnika referencyjnego.

a)

posiadali niezbędne kwalifikacje, wiedzę i doświadczenie w zakresie powierzonych im obowiązków oraz podlegali efektywnemu zarządzaniu i nadzorowi;

b)

nie ulegali nienależytemu wpływowi ani konfliktom interesów, a wynagrodzenie i ocena wyników tych osób nie stwarzały konfliktów interesów ani nie naruszały w inny sposób rzetelności procesu wyznaczania wskaźnika referencyjnego;

c)

ich interesy i powiązania biznesowe nie wpływały na działalność danego administratora;

d)

podlegali zakazowi przekazywania danych na potrzeby wyznaczania wskaźnika referencyjnego poprzez udział w ofertach sprzedaży i kupna oraz transakcjach w imieniu własnym lub uczestników rynku, z wyjątkiem przypadku, gdy taki sposób przekazywania danych jest wyraźnie wymagany przez metodę dotyczącą wskaźnika referencyjnego i podlega konkretnym zasadom określonym w tej metodzie; oraz

e)

podlegali skutecznym procedurom mającym na celu kontrolowanie wymiany informacji z innymi pracownikami uczestniczącymi w działaniach, które mogą stwarzać ryzyko powstania konfliktów interesów oraz stronami trzecimi, w przypadku gdy wymieniane informacje mogą mieć wpływ na wskaźnik referencyjny.

a)

dokonywanie co najmniej raz w roku przeglądu definicji i metody dotyczącej wskaźnika referencyjnego;

b)

nadzorowanie zmian wprowadzanych w zakresie metody dotyczącej wskaźnika referencyjnego oraz możliwość wymagania od administratora zasięgnięcia opinii w przypadku takich zmian;

c)

nadzorowanie ram kontroli administratora, zarządzania wskaźnikiem referencyjnym i jego funkcjonowania, a jeżeli wskaźnik referencyjny opiera się na danych wejściowych pochodzących od podmiotów przekazujących dane – kodeksu postępowania, o którym mowa w art. 15;

d)

dokonywanie przeglądu i zatwierdzanie procedur zaprzestania opracowywania wskaźnika referencyjnego, w tym zasięganie opinii dotyczących zaprzestania;

e)

nadzorowanie osób trzecich uczestniczących w opracowywaniu wskaźnika referencyjnego, w tym podmiotów odpowiedzialnych za obliczenia lub rozpowszechnianie;

f)

dokonywanie oceny wewnętrznych i zewnętrznych audytów lub przeglądów oraz monitorowanie wdrażania zidentyfikowanych działań naprawczych;

g)

jeżeli wskaźnik referencyjny opiera się na danych wejściowych pochodzących od podmiotów przekazujących dane – monitorowanie danych wejściowych oraz podmiotów przekazujących dane wejściowe, jak również działań administratora dotyczących kwestionowania lub walidacji przekazywanych danych wejściowych;

h)

jeżeli wskaźnik referencyjny opiera się na danych wejściowych pochodzących od podmiotów przekazujących dane – podejmowanie skutecznych działań w odniesieniu do naruszeń kodeksu postępowania, o którym mowa w art. 15; oraz

i)

powiadamianie odpowiednich właściwych organów o przypadkach niewłaściwego zachowania ze strony podmiotów przekazujących dane, w przypadku gdy wskaźnik referencyjny opiera się na danych wejściowych pochodzących od podmiotów przekazujących dane, lub administratorów, o których jednostka nadzorcza powzięła wiadomość, oraz o wszelkich odbiegających od normy lub podejrzanych danych wejściowych.

a)

zarządzanie ryzykiem operacyjnym;

b)

odpowiednie i skuteczne plany ciągłości działania oraz plany przywrócenia gotowości do pracy po wystąpieniu sytuacji nadzwyczajnej;

c)

procedury awaryjne istniejące na wypadek zakłócenia procesu opracowywania wskaźnika referencyjnego.

a)

zapewnienia, aby podmioty przekazujące dane wejściowe stosowały się do kodeksu postępowania, o którym mowa w art. 15, oraz obowiązujących standardów dotyczących danych wejściowych;

b)

umożliwienia monitorowania danych wejściowych, w tym w miarę możliwości monitorowania danych wejściowych przed publikacją wskaźnika referencyjnego, oraz walidacji danych wejściowych po publikacji w celu zidentyfikowania błędów i odstępstw od normy.

a)

wszystkich danych wejściowych, w tym wykorzystania takich danych;

b)

metody wykorzystywanej do wyznaczania wskaźnika referencyjnego;

c)

dokonania oceny lub skorzystania ze swobody uznania przez siebie lub, w odpowiednich przypadkach, przez ekspertów oceniających w trakcie wyznaczania wskaźnika referencyjnego, w tym uzasadnienia tej oceny lub tej swobody uznania;

d)

wszelkich pominiętych danych wejściowych, w szczególności w przypadku, gdy dane te były zgodne z wymogami metody dotyczącej wskaźnika referencyjnego, wraz z uzasadnieniem ich pominięcia;

e)

innych zmian lub przypadków odstąpienia od standardowych procedur i metod, w tym tych dokonanych podczas okresów skrajnych warunków rynkowych lub zakłóceń na rynku;

f)

tożsamości dostawców danych oraz osób fizycznych zatrudnionych przez administratora do wyznaczania wskaźnika referencyjnego;

g)

wszelkich dokumentów dotyczących skarg, w tym dokumentów przedłożonych przez skarżącego; oraz

h)

komunikacji telefonicznej lub elektronicznej prowadzonej pomiędzy osobami zatrudnionymi przez administratora a podmiotami przekazującymi dane lub dostawcami danych w odniesieniu do wskaźnika referencyjnego.

a)

udostępnianie przez administratora procedury rozpatrywania skarg, za pośrednictwem której można składać skargi dotyczące: reprezentatywności danego wyznaczenia wskaźnika referencyjnego dla wartości rynkowej, proponowanej zmiany w procesie wyznaczania wskaźnika referencyjnego, zastosowania metody w odniesieniu do danego wyznaczenia wskaźnika referencyjnego oraz innych decyzji w odniesieniu do procesu wyznaczania wskaźnika referencyjnego;

b)

rozpatrywanie skarg w sposób terminowy i rzetelny oraz informowanie skarżącego w rozsądnym terminie o sposobie rozstrzygnięcia sprawy, chyba że takie informowanie byłoby sprzeczny z celami polityki publicznej lub rozporządzeniem (UE) nr 596/2014; oraz

c)

zbadanie sprawy w sposób niezależny, bez udziału personelu, który może lub mógł być związany z przedmiotem skargi.

a)

usługodawca ma możliwość, zdolność oraz wszelkie wymagane na podstawie prawa zezwolenia, aby w sposób rzetelny i profesjonalny wykonywać zadania, świadczyć usługi lub realizować czynności, które zostały mu zlecone na zasadzie outsourcingu;

b)

administrator udostępnia odpowiednim właściwym organom informacje o tożsamości i zadaniach usługodawcy, który bierze udział w procesie wyznaczania wskaźnika referencyjnego;

c)

administrator podejmuje odpowiednie działania, jeżeli są wątpliwości co do tego, czy usługodawca wykonuje zadania zleconych na zasadzie outsourcingu w sposób skuteczny i zgodnie z obowiązującymi przepisami i wymogami regulacyjnymi;

d)

administrator dysponuje w dalszym ciągu niezbędną wiedzą fachową, aby skutecznie nadzorować wykonywanie zadań zleconych na zasadzie outsourcingu oraz zarządzać ryzykiem związanym z outsourcingiem;

e)

administrator jest informowany przez usługodawcę o wszelkich zmianach, które mogą mieć istotny wpływ na możliwość wykonywania przez usługodawcę zadań zleconych na zasadzie outsourcingu w sposób skuteczny i zgodnie z obowiązującymi przepisami i wymogami regulacyjnymi;

f)

usługodawca współpracuje z odpowiednim właściwym organem w zakresie czynności zleconych na zasadzie outsourcingu, a administrator wraz z odpowiednim właściwym organem mają faktyczny dostęp do danych dotyczących czynności zleconych na zasadzie outsourcingu, jak również do pomieszczeń przedsiębiorstwa usługodawcy, a odpowiedni właściwy organ ma możliwość egzekwowania przysługujących mu praw dotyczących tego dostępu;

g)

w stosownych przypadkach administrator ma możliwość rozwiązania umowy dotyczącej outsorcingu;

h)

administrator podejmuje rozsądne kroki, w tym przyjmuje plany awaryjne, w celu uniknięcia nienależytego ryzyka operacyjnego związanego z udziałem usługodawcy w procesie wyznaczania wskaźnika referencyjnego.

a)

dane wejściowe są wystarczające do dokładnego i wiarygodnego odzwierciedlenia rynku lub realiów gospodarczych, których pomiar jest celem danego wskaźnika referencyjnego;

danymi wejściowymi są dane dotyczące transakcji, jeżeli są dostępne i adekwatne; jeżeli dane dotyczące transakcji nie są wystarczające lub adekwatne do dokładnego i wiarygodnego odzwierciedlenia rynku lub realiów gospodarczych, których pomiar jest celem danego wskaźnika referencyjnego, można wykorzystać dane wejściowe niebędące danymi dotyczącymi transakcji, w tym ceny szacunkowe, kwotowania i zatwierdzone kwotowania lub inne wartości;

b)

dane wejściowe, o których mowa w lit. a), są weryfikowalne;

c)

administrator opracowuje i publikuje jasne wytyczne dotyczące rodzajów danych wejściowych, pierwszeństwa w wykorzystywaniu różnych rodzajów danych wejściowych i dokonywania oceny eksperckiej, aby zapewnić zgodność z lit. a) i metodą;

d)

jeżeli wskaźnik referencyjny opiera się na danych wejściowych pochodzących od podmiotów przekazujących dane, administrator otrzymuje – w stosownych przypadkach – dane wejściowe od wiarygodnego i reprezentatywnego panelu lub próby podmiotów przekazujących dane, aby zapewnić rzetelne i reprezentatywne odzwierciedlenie przez uzyskany w ten sposób wskaźnik referencyjny rynku lub realiów gospodarczych, których pomiar jest jego celem;

e)

administrator nie wykorzystuje danych wejściowych od podmiotu przekazującego dane, jeżeli istnieją przesłanki, aby sądzić, że podmiot ten nie stosuje się do kodeksu postępowania, o którym mowa w art. 15; w takim przypadku administrator uzyskuje reprezentatywne dane dostępne publicznie.

a)

kryteriów określających, kto może przekazywać dane wejściowe administratorowi, oraz procesu wyboru podmiotów przekazujących dane wejściowe;

b)

procesu ewaluacji danych wejściowych przekazanych przez podmiot przekazujący dane oraz procesu powstrzymania podmiotu przekazującego dane przed dalszym przekazywaniem danych wejściowych lub, w stosownych przypadkach, stosowania innych kar wobec podmiotu przekazującego dane za brak zgodności; oraz

c)

procesu walidacji danych wejściowych, w tym w odniesieniu do innych wskaźników lub danych, aby zapewnić ich rzetelność i dokładność.

a)

uzyskuje dane również z innych źródeł, które potwierdzają takie dane wejściowe; oraz

b)

zapewnia, aby podmioty przekazujące dane posiadały odpowiedni nadzór wewnętrzny oraz odpowiednie procedury weryfikacji.

a)

rzetelna i wiarygodna;

b)

oparta na jasnych zasadach, określających sposób i okoliczności korzystania ze swobody uznania przy wyznaczaniu danego wskaźnika referencyjnego;

c)

rygorystyczna, stabilna i podlega walidacji danych, w tym – w stosownych przypadkach – poprzez sprawdzenie historyczne na podstawie dostępnych danych dotyczących transakcji;

d)

trwała oraz zapewniająca obliczenie wskaźnika referencyjnego z uwzględnieniem możliwie najszerszego zakresu okoliczności, nie naruszając jej rzetelności;

e)

możliwa do zidentyfikowania i zweryfikowania.

a)

bierze pod uwagę czynniki, takie jak rozmiar i normalna płynność rynku, przejrzystość transakcji oraz pozycje uczestników rynku, koncentracja na rynku, dynamika rynku oraz adekwatność każdej próbki, aby odzwierciedlić rynek lub realia gospodarcze, których pomiar jest celem wskaźnika referencyjnego;

b)

ustala, co stanowi aktywny rynek na potrzeby danego wskaźnika referencyjnego; oraz

c)

określa pierwszeństwo przyznawane różnym rodzajom danych wejściowych.

a)

kluczowe elementy metody, jaką stosuje w odniesieniu do każdego opracowywanego i publikowanego wskaźnika referencyjnego lub, w stosownych przypadkach, w stosunku do każdej rodziny opracowanych i publikowanych wskaźników referencyjnych;

b)

dane dotyczące wewnętrznego przeglądu i zatwierdzania danej metody, a także częstotliwość dokonywania takiego przeglądu;

c)

procedura konsultacji w sprawie każdej proponowanej istotnej zmiany w stosowanej przez niego metodzie oraz uzasadnienie takiej zmiany, w tym definicja istotnej zmiany, a także okoliczności, w których administrator ma powiadomić użytkowników o jakichkolwiek takich zmianach.

a)

uprzednie powiadomienie, z podaniem wyraźnych ram czasowych, umożliwiające przeprowadzenie analizy oraz przedstawienie uwag odnośnie do wpływu takich proponowanych istotnych zmian; oraz

b)

udostępnienie uwag, o których mowa w lit. a) niniejszego ustępu, i odpowiedzi administratora na te uwagi, po każdej konsultacji, oprócz przypadków, w których autor uwag zwrócił się z wnioskiem o zachowanie poufności.

a)

jasny opis danych wejściowych, które mają być przekazane, i wymogi niezbędne do zapewnienia przekazywania danych wejściowych zgodnie z art. 11 i 14;

b)

określenie podmiotów, które mogą przekazywać dane wejściowe administratorowi, oraz procedur sprawdzania tożsamości podmiotu przekazującego dane i wszelkich dostawców danych, jak również upoważnianie dostawców danych do przekazywania danych w imieniu podmiotu przekazującego dane;

c)

zasady mające na celu zapewnienie, aby podmioty przekazujące dane przekazywały wszystkie istotne dane wejściowe;

d)

systemy i środki kontroli, do których ustanowienia jest zobowiązany podmiot przekazujący dane, w tym:

a)

podmiot nadzorowany przekazujący dane zapewnia, aby na przekazywanie danych wejściowych nie miał wpływu żaden istniejący lub potencjalny konflikt interesów oraz aby, w przypadku konieczności skorzystania ze swobody uznania, ze swobody takiej korzystano w sposób niezależny i uczciwy w oparciu o istotne informacje zgodnie z kodeksem postępowania, o którym mowa w art. 15;

b)

podmiot nadzorowany przekazujący dane posiada ramy w zakresie kontroli zapewniające rzetelność, dokładność i wiarygodność danych wejściowych oraz przekazywanie danych wejściowych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i z kodeksem postępowania, o którym mowa w art. 15.

a)

środki kontroli podmiotów, które mogą dostarczać dane wejściowe administratorowi, w tym, w stosownych przypadkach, proces zatwierdzania przez osobę fizyczną zajmującą stanowisko wyższego szczebla w stosunku do dostawcy danych;

b)

odpowiednie szkolenia dla dostawców danych, których zakres obejmuje co najmniej niniejsze rozporządzenie oraz rozporządzenie (UE) nr 596/2014;

c)

środki zarządzania konfliktami interesów, w tym, w stosownych przypadkach, rozdzielenia organizacyjnego pracowników, oraz rozważania dotyczące sposobów likwidacji zachęt skłaniających do manipulowania wskaźnikiem referencyjnym, wynikających z polityki wynagrodzeń;

d)

prowadzenie przez odpowiedni okres rejestrów dotyczących komunikowania się w odniesieniu do przekazywania danych wejściowych, wszelkich informacji wykorzystanych do umożliwienia podmiotowi przekazującemu dane ich każdorazowe przekazanie, wszelkich istniejących lub potencjalnych konfliktów interesów, w tym ekspozycji podmiotu przekazującego dane na instrumenty finansowe, które stosują wskaźnik referencyjny jako odniesienie;

e)

prowadzenie rejestrów audytów wewnętrznych i zewnętrznych.

a)

wskaźnik referencyjny jest wykorzystywany pośrednio lub bezpośrednio w zestawie wskaźników referencyjnych stosowanych jako odniesienie dla instrumentów finansowych lub umów finansowych lub do pomiaru wyników funduszy inwestycyjnych, o całkowitej wartości wynoszącej co najmniej 500 mld EUR szacowanej na podstawie wszystkich okresów zapadalności wskaźnika referencyjnego, w stosownych przypadkach;

b)

podstawą wskaźnika referencyjnego są dane pochodzące od podmiotów przekazujących dane, z których większość stanowią podmioty mające siedzibę lub miejsce zamieszkania w jednym państwie członkowskim oraz jest on uznany za kluczowy przez to państwo członkowskie zgodnie z procedurą określoną w ust. 2, 3, 4 i 5 niniejszego artykułu;

c)

wskaźnik referencyjny spełnia wszystkie następujące kryteria:

Jeżeli dany wskaźnik referencyjny spełnia kryteria określone w lit. c) ppkt (ii) i (iii), ale nie spełnia kryterium określonego w lit. c) ppkt (i), właściwe organy zainteresowanego państwa członkowskiego wraz z właściwym organem państwa członkowskiego, w którym administrator ma siedzibę lub miejsce zamieszkania, mogą uzgodnić, że taki wskaźnik referencyjny powinien zostać uznany za kluczowy na podstawie niniejszego akapitu. W każdym przypadku organ właściwy dla administratora zasięga opinii właściwych organów zainteresowanego państwa członkowskiego. W przypadku braku porozumienia między właściwymi organami organ właściwy dla administratora podejmuje decyzję, czy wskaźnik referencyjny powinien zostać uznany za kluczowy na podstawie niniejszego akapitu, uwzględniając przyczyny braku porozumienia. Właściwe organy lub, w przypadku braku porozumienia, organ właściwy dla administratora przekazują ocenę Komisji. Po otrzymaniu oceny Komisja przyjmuje akt wykonawczy zgodnie z niniejszym ustępem. Ponadto, w razie braku porozumienia, organ właściwy dla administratora przekazuje swą ocenę ESMA, która może opublikować opinię.

a)

wartość instrumentów finansowych i umów finansowych, które stosują wskaźnik referencyjny jako odniesienie oraz wartość funduszu inwestycyjnego stosującego wskaźnik referencyjny jako odniesienie do pomiaru swoich wyników w obrębie danego państwa członkowskiego oraz ich znaczenie w kontekście całkowitej wartości nierozliczonych instrumentów finansowych i umów finansowych w tym państwie członkowskim;

b)

wartość instrumentów finansowych i umów finansowych, które stosują wskaźnik referencyjny jako odniesienie oraz wartość funduszy inwestycyjnych stosujących wskaźnik referencyjny jako odniesienie do pomiaru swoich wyników w obrębie państwa członkowskiego, i ich znaczenie dla dochodu narodowego brutto tego państwa członkowskiego;

c)

każdą inną liczbę pozwalającą obiektywnie ocenić ewentualny wpływ zaprzestania opracowywania wskaźnika referencyjnego lub jego niewiarygodności na integralność rynku, stabilność finansową, konsumentów, gospodarkę realną lub finansowanie gospodarstw domowych i przedsiębiorstw w danym państwie członkowskim.

a)

doprecyzowania sposobu szacowania wartości nominalnej instrumentów finansowych innych niż pochodne, wartości nominalnej instrumentów pochodnych i wartości aktywów netto funduszy inwestycyjnych, w tym w przypadku pośredniego odniesienia do wskaźnika referencyjnego w zestawie wskaźników referencyjnych, w celu ich porównania z progami, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu i w art. 24 ust. 1 lit. a);

b)

dokonania przeglądu metody wyliczania stosowanej do ustalania progów, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, w świetle rozwoju sytuacji na rynku, rozwoju cen i zmian regulacyjnych, a także przydatności klasyfikacji wskaźników referencyjnych, w przypadku gdy całkowita wartość instrumentów finansowych, umów finansowych lub funduszy inwestycyjnych stosujących wskaźniki referencyjne jako odniesienie jest bliska progów; przegląd ten odbywa się co najmniej co dwa lata od dnia 1 stycznia 2018 r.;

c)

doprecyzowania sposobu stosowania kryteriów, o których mowa w ust. 1 lit. c) ppkt (iii) niniejszego artykułu, uwzględniając wszelkie dane pozwalające na obiektywną ocenę ewentualnego wpływu zaprzestania opracowywania wskaźnika referencyjnego lub jego niewiarygodności na integralność rynku, stabilność finansową, konsumentów, gospodarkę realną lub finansowanie gospodarstw domowych i przedsiębiorstw w danym państwie członkowskim.

a)

natychmiast powiadamia właściwy dla niego organ; oraz

b)

w ciągu czterech tygodni od takiego powiadomienia przedkłada ocenę tego, w jaki sposób:

a)

informuje ESMA i, w stosownych przypadkach, kolegium ustanowione na podstawie art. 46; oraz

b)

w ciągu czterech tygodni przeprowadza własną ocenę sposobu, w jaki wskaźnik referencyjny ma zostać powierzony nowemu administratorowi, lub sposobu zaprzestania opracowywania wskaźnika referencyjnego, uwzględniając procedurę określoną zgodnie z art. 28 ust. 1.

a)

opracowywanie wskaźnika referencyjnego zostało powierzone nowemu administratorowi;

b)

można w sposób uporządkowany zaprzestać opracowywania wskaźnika referencyjnego; lub

c)

wskaźnik referencyjny przestanie być kluczowym wskaźnikiem referencyjnym.

a)

zobowiązania podmiotów nadzorowanych, wybranych zgodnie z ust. 7 niniejszego artykułu, w tym podmiotów, które nie przekazują jeszcze danych na potrzeby danego kluczowego wskaźnika referencyjnego, do przekazywania administratorowi danych wejściowych zgodnie z metodą administratora, kodeksem postępowania, o którym mowa w art. 15, i innymi zasadami. Zobowiązanie takie obowiązuje przez odpowiedni okres nie dłuższy niż 12 miesięcy od daty pierwotnej decyzji zobowiązującej do obowiązkowego przekazywania danych podjętej na podstawie ust. 5 lub, w przypadku takich podmiotów, które nie są jeszcze podmiotami przekazującymi dane, od daty przyjęcia na podstawie niniejszej litery decyzji zobowiązującej do obowiązkowego przekazywania danych;

b)

przedłużenia okresu obowiązkowego przekazywania danych o odpowiedni okres nieprzekraczający 12 miesięcy, po dokonaniu na podstawie ust. 9 przeglądu wszelkich środków przyjętych zgodnie z lit. a) niniejszego ustępu;

c)

określenia formy, w jakiej mają zostać przekazane dane wejściowe, i terminu ich przekazania, bez nakładania na podmioty nadzorowane obowiązku dokonywania transakcji lub zobowiązania się do dokonywania transakcji;

d)

zobowiązania administratora do zmiany metody, kodeksu postępowania, o którym mowa w art. 15, lub innych zasad dotyczących kluczowego wskaźnika referencyjnego.

a)

w przypadku zniesienia środka podmioty przekazujące dane prawdopodobnie będą kontynuować przekazywanie danych wejściowych przez okres co najmniej 1 roku, co stwierdza się na podstawie przy najmniej:

b)

opracowywanie wskaźnika referencyjnego może być kontynuowane po zaprzestaniu przekazywania danych przez podmioty zobowiązane do obowiązkowego przekazywania danych wejściowych;

c)

istnieje zadowalający zastępczy wskaźnik referencyjny, a użytkownicy kluczowego wskaźnika referencyjnego mogą przejść na ten wskaźnik referencyjny ponosząc minimalne koszty, co stwierdza się co najmniej na podstawie pisemnego sprawozdania administratora opisującego szczegółowo sposób przejścia na zastępczy wskaźnik referencyjny oraz zdolność użytkowników do przejścia na ten wskaźnik referencyjny, oraz koszty, jakie w związku z tym poniosą; lub

d)

nie istnieją żadne odpowiednie alternatywne podmioty przekazujące dane, a zaprzestanie przekazywania danych przez odpowiednie podmioty nadzorowane osłabiłoby wskaźnik referencyjny na tyle, że konieczne byłoby zaprzestanie jego opracowywania.

a)

jest wykorzystywany pośrednio lub bezpośrednio w zestawie wskaźników referencyjnych stosowanych jako odniesienie dla instrumentów finansowych lub umów finansowych lub do pomiaru wyników funduszy inwestycyjnych, o całkowitej uśrednionej wartości wynoszącej co najmniej 50 mld EUR szacowanej na podstawie wszystkich okresów zapadalności wskaźnika referencyjnego, w stosownych przypadkach, za okres sześciu miesięcy; lub

b)

nie ma on żadnych lub ma bardzo niewiele odpowiednich rynkowych zastępczych wskaźników referencyjnych i w wypadku gdyby zaprzestano opracowywania wskaźnika referencyjnego lub gdyby był on opracowywany na podstawie danych wejściowych, które przestały być w pełni reprezentatywne dla danego rynku lub danych realiów gospodarczych lub na podstawie niewiarygodnych danych wejściowych, miałoby to znaczący i negatywny wpływ na integralność rynku, stabilność finansową, konsumentów, gospodarkę realną lub finansowanie gospodarstw domowych lub przedsiębiorstw w jednym lub kilku państwach członkowskich.

a)

podatność wskaźnika referencyjnego na manipulację;

b)

charakter danych wejściowych;

c)

poziom konfliktów interesów;

d)

stopień swobody uznania administratora;

e)

wpływ wskaźnika referencyjnego na rynki;

f)

charakter, skalę i złożoność procesu opracowywania wskaźnika referencyjnego;

g)

znaczenie wskaźnika referencyjnego dla zapewniania stabilności finansowej;

h)

wartość instrumentów finansowych i umów finansowych lub funduszy inwestycyjnych, które stosują wskaźnik referencyjny jako odniesienie;

i)

wielkość, model organizacyjny lub strukturę administratora.

a)

wyraźnie i jednoznacznie definiuje rynek lub realia gospodarcze, których pomiar jest celem wskaźnika referencyjnego, oraz okoliczności, w jakich pomiar ten może stać się niewiarygodny;

b)

określa specyfikacje techniczne, w których wyraźnie i jednoznacznie wskazuje elementy obliczenia wskaźnika referencyjnego, w przypadku których można korzystać ze swobody uznania, kryteria mające zastosowanie do korzystania ze swobody uznania i stanowiska osób mogących korzystać ze swobody uznania, oraz sposób późniejszej oceny każdego przypadku skorzystania ze swobody uznania;

c)

informuje, że istnieje możliwość wystąpienia czynników, w tym czynników zewnętrznych, na które administrator nie ma wpływu, wymagających dokonania zmian wskaźnika referencyjnego lub zaprzestania jego opracowywania; oraz

d)

informuje użytkowników, że zmiany wskaźnika referencyjnego lub zaprzestanie jego opracowywania mogą wpłynąć na umowy finansowe i instrumenty finansowe, w przypadku których stosowany jest jako odniesienie, lub na pomiar wyników funduszy inwestycyjnych.

a)

definicje wszystkich kluczowych terminów dotyczących danego wskaźnika referencyjnego;

b)

uzasadnienie przyjęcia określonej metody dotyczącej wskaźnika referencyjnego, procedur dotyczących przeglądu oraz zatwierdzenia danej metody;

c)

kryteria i procedury zastosowane do wyznaczenia wskaźnika referencyjnego, w tym opis danych wejściowych, pierwszeństwo przyznawane różnym rodzajom danych wejściowych, minimalne dane niezbędne do wyznaczenia wskaźnika referencyjnego, zastosowanie jakichkolwiek modeli lub metod ekstrapolacji oraz wszelkich innych procedur służących zrównoważeniu części składowych indeksu wskaźnika referencyjnego;

d)

środki kontroli i zasady regulujące każdy przypadek dokonania oceny lub skorzystania ze swobody uznania przez administratora lub podmioty przekazujące dane, aby zapewnić spójność w dokonywaniu takiej oceny lub korzystaniu z takiej swobody uznania;

e)

procedury regulujące wyznaczanie wskaźnika referencyjnego w okresach występowania warunków skrajnych lub w okresach, w których źródła danych dotyczących transakcji mogą być niewystarczające, niedokładne lub niewiarygodne oraz ewentualne ograniczenia wskaźnika referencyjnego w takich okresach;

f)

procedury postępowania w przypadku błędów w danych wejściowych lub przy wyznaczaniu wskaźnika referencyjnego, w tym określenie, kiedy wymagane jest powtórne wyznaczenie wskaźnika referencyjnego; oraz

g)

identyfikacja potencjalnych ograniczeń wskaźnika referencyjnego, w tym jego funkcjonowania na niepłynnych lub rozczłonkowanych rynkach oraz ewentualnej koncentracji danych wejściowych.

a)

Komisja przyjęła decyzję dotyczącą równoważności zgodnie z ust. 2 lub 3 niniejszego artykułu;

b)

administrator uzyskał zezwolenie lub został zarejestrowany w danym państwie trzecim, w którym podlega nadzorowi;

c)

administrator powiadomił ESMA, że wyraża zgodę na stosowanie jego istniejących lub potencjalnych wskaźników referencyjnych przez podmioty nadzorowane w Unii, przekazał ESMA wykaz wskaźników referencyjnych, na których stosowanie w Unii wyraził zgodę, oraz poinformował ESMA o właściwym organie odpowiedzialnym za nadzór nad nim w państwie trzecim; oraz

d)

funkcjonuje porozumienie o współpracy, o którym mowa w ust. 4 niniejszego artykułu.

a)

administratorzy, którzy uzyskali zezwolenie lub zostali zarejestrowani w tym państwie trzecim, spełniali wiążące wymogi równoważne wymogom na podstawie niniejszego rozporządzania, uwzględniając w szczególności to, czy ramy prawne i praktyki nadzorcze państwa trzeciego zapewniają zgodność z zasadami IOSCO dotyczącymi finansowych wskaźników referencyjnych lub, w stosownych przypadkach, z zasadami IOSCO dotyczącymi agencji zgłaszających ceny ropy naftowej; oraz

b)

wiążące wymogi podlegały w sposób ciągły skutecznemu nadzorowi i egzekwowaniu w tym państwie trzecim.

a)

wiążące wymogi w państwie trzecim w odniesieniu do poszczególnych administratorów lub poszczególnych wskaźników referencyjnych bądź rodzin wskaźników referencyjnych są równoważne wymogom wynikającym z niniejszego rozporządzenia, uwzględniając w szczególności to, czy ramy prawne i praktyki nadzorcze państwa trzeciego zapewniają zgodność z zasadami IOSCO dotyczącymi finansowych wskaźników referencyjnych lub, w stosownych przypadkach, z zasadami IOSCO dotyczącymi agencji zgłaszających ceny ropy naftowej; oraz

b)

tacy poszczególni administratorzy lub poszczególne wskaźniki referencyjne lub rodziny wskaźników referencyjnych podlegają w sposób ciągły skutecznemu nadzorowi oraz egzekwowaniu w tym państwie trzecim.

a)

mechanizm wymiany informacji między ESMA a właściwymi organami danych państw trzecich, obejmujący dostęp do wszystkich istotnych informacji dotyczących administratorów, którzy uzyskali zezwolenie w tym państwie trzecim, jakich zażąda ESMA;

b)

mechanizm szybkiego powiadamiania ESMA w sytuacji, w której właściwy organ państwa trzeciego uznaje, że nadzorowany przez niego administrator, który uzyskał zezwolenie w tym państwie trzecim, narusza warunki swojego zezwolenia lub inne przepisy krajowe państwa trzeciego;

c)

procedury dotyczące koordynacji działań w zakresie nadzoru, w tym kontrole na miejscu.

a)

działa z wyraźną szkodą dla interesów użytkowników jego wskaźników referencyjnych lub prawidłowego funkcjonowania rynków; lub

b)

dopuścił się poważnego naruszenia przepisów krajowych lub innych przepisów, które mają do niego zastosowanie w danym państwie trzecim, na podstawie których Komisja przyjęła decyzję wykonawczą zgodnie z art. 30 ust. 2 lub 3.

a)

ESMA przekazała sprawę właściwemu organowi państwa trzeciego, który nie podjął odpowiednich środków niezbędnych do ochrony inwestorów i prawidłowego funkcjonowania rynków w Unii lub nie zdołał wykazać, że dany administrator przestrzega wymogów mających do niego zastosowanie w państwie trzecim;

b)

ESMA powiadomiła właściwy organ państwa trzeciego o swoim zamiarze cofnięcia rejestracji danego administratora co najmniej na 30 dni przed jej cofnięciem.

a)

w przypadku gdy administrator należy do grupy, w której skład wchodzi jeden podmiot nadzorowany mający siedzibę lub miejsce zamieszkania w Unii, państwem członkowskim odniesienia jest państwo członkowskie, w którym ten podmiot nadzorowany ma siedzibę lub miejsce zamieszkania; taki podmiot nadzorowany jest ustanawiany przedstawicielem prawnym na potrzeby ust. 3;

b)

jeżeli lit. a) nie ma zastosowania, w przypadku gdy administrator należy do grupy, w której skład wchodzi więcej niż jeden podmiot nadzorowany mający siedzibę lub miejsce zamieszkania w Unii, państwem członkowskim odniesienia jest państwo członkowskie, w którym siedzibę lub miejsce zamieszkania ma największa liczba podmiotów nadzorowanych, lub, w przypadku gdy jest równa liczba podmiotów nadzorowanych, państwem członkowskim odniesienia jest państwo, w którym wartość instrumentów finansowych, umów finansowych lub funduszy inwestycyjnych stosujących jako odniesienie dany wskaźnik referencyjny jest najwyższa. Jeden z podmiotów nadzorowanych mających siedzibę lub miejsce zamieszkania w państwie członkowskim odniesienia określonym zgodnie z niniejszą literą jest ustanawiany przedstawicielem prawnym na potrzeby ust. 3;

c)

jeżeli lit. a) i b) niniejszego ustępu nie mają zastosowania, w przypadku gdy jeden lub więcej wskaźników referencyjnych opracowywanych przez administratora jest stosowany jako odniesienie dla instrumentów finansowych dopuszczonych do obrotu w systemie obrotu zdefiniowanym w art. 4 ust. 1 pkt 24 dyrektywy 2014/65/UE w co najmniej jednym państwie członkowskim, państwem członkowskim odniesienia jest państwo członkowskie, w którym instrument finansowy stosujący którykolwiek z tych wskaźników referencyjnych jako odniesienie został dopuszczony do obrotu lub znalazł się w systemie obrotu po raz pierwszy i nadal znajduje się w obrocie. Jeżeli dane instrumenty finansowe zostały dopuszczone do obrotu lub znalazły się po raz pierwszy w systemach obrotu jednocześnie w różnych państwach członkowskich i nadal znajdują się w obrocie, państwem członkowskim odniesienia jest państwo, w którym wartość instrumentów finansowych, umów finansowych lub funduszy inwestycyjnych stosujących dany wskaźnik referencyjny jako odniesienie jest najwyższa;

d)

jeżeli lit. a), b) i c) nie mają zastosowania, w przypadku gdy jeden lub więcej wskaźników referencyjnych opracowywanych przez administratora jest stosowanych przez podmioty nadzorowane w więcej niż jednym państwie członkowskim, państwem członkowskim odniesienia jest państwo członkowskie, w którym siedzibę lub miejsce zamieszkania ma największa liczba podmiotów nadzorowanych, lub, w przypadku gdy jest równa liczba podmiotów nadzorowanych, państwem członkowskim odniesienia jest państwo, w którym wartość instrumentów finansowych, umów finansowych lub funduszy inwestycyjnych stosujących dany wskaźnik referencyjny jako odniesienie jest najwyższa;

e)

jeżeli lit. a), b), c) i d) nie mają zastosowania i jeżeli administrator zawarł z podmiotem nadzorowanym umowę zezwalającą na stosowanie opracowywanego przez niego wskaźnika referencyjnego, państwem członkowskim odniesienia jest państwo członkowskie, w którym taki podmiot nadzorowany ma siedzibę lub miejsce zamieszkania.

a)

w przypadku gdy administrator mający siedzibę lub miejsce zamieszkania w państwie trzecim podlega nadzorowi, zawarto odpowiednie porozumienie o współpracy pomiędzy właściwym organem państwa członkowskiego odniesienia a właściwym organem państwa trzeciego, w którym administrator ma siedzibę lub miejsce zamieszkania, zgodnie z regulacyjnymi standardami technicznymi przyjętymi na podstawie art. 30 ust. 5, w celu zapewnienia sprawnej wymiany informacji umożliwiającej właściwemu organowi wykonywanie jego obowiązków zgodnie z niniejszym rozporządzeniem;

b)

ustawodawstwo, przepisy wykonawcze lub administracyjne państwa trzeciego, w którym siedzibę lub miejsce zamieszkania ma administrator, ani, w stosownych przypadkach, ograniczenia uprawnień nadzorczych i uprawnień w zakresie prowadzenia postępowań wyjaśniających organu nadzoru tego państwa trzeciego nie uniemożliwiają skutecznego sprawowania nadzoru przez właściwy organ zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

a)

zatwierdzający administrator lub inny podmiot nadzorowany sprawdził i może w każdej chwili wykazać przed odpowiednim właściwym organem, że opracowywanie wskaźnika referencyjnego lub rodziny wskaźników referencyjnych, które mają zostać zatwierdzone, spełnia – w obowiązkowy lub dobrowolny sposób – wymogi co najmniej tak samo rygorystyczne jak wymogi niniejszego rozporządzenia;

b)

zatwierdzający administrator lub inny podmiot nadzorowany posiada wiedzę fachową niezbędną do skutecznego monitorowania czynności związanych z opracowywaniem wskaźnika referencyjnego w państwie trzecim oraz do zarządzania związanym z nim ryzykiem;

c)

istnieje obiektywny powód opracowywania wskaźnika referencyjnego lub rodziny wskaźników referencyjnych w państwie trzecim i zatwierdzenia tego wskaźnika referencyjnego lub tej rodziny wskaźników referencyjnych w celu ich stosowania w Unii.

a)

zezwolenia, jeżeli opracowuje lub zamierza opracowywać indeksy, które są stosowane lub przeznaczone do stosowania jako wskaźniki referencyjne w rozumieniu niniejszego rozporządzenia;

b)

rejestracji, jeżeli jest podmiotem nadzorowanym, innym niż administrator, który opracowuje lub zamierza opracowywać indeksy, które są stosowane lub przeznaczone do stosowania jako wskaźniki referencyjne w rozumieniu niniejszego rozporządzenia, pod warunkiem że działalności polegającej na opracowywaniu wskaźników referencyjnych nie uniemożliwiają przepisy sektorowe mające zastosowanie do podmiotu nadzorowanego i że żaden z opracowywanych indeksów nie mógłby zostać uznany za kluczowy wskaźnik referencyjny; lub

c)

rejestracji, jeżeli opracowuje lub zamierza opracowywać tylko indeksy, które mogłyby zostać uznane za pozaistotne wskaźniki referencyjne.

a)

rozpatruje wniosek o zezwolenie i wydaje decyzję o udzieleniu lub odmowie udzielenia wnioskodawcy zezwolenia w terminie czterech miesięcy od otrzymania kompletnego wniosku;

b)

rozpatruje wniosek o rejestrację i wydaje decyzję o rejestracji lub odmowie rejestracji wnioskodawcy w terminie 45 dni roboczych od otrzymania kompletnego wniosku.

a)

wyraźnie zrzeka się zezwolenia lub rejestracji lub nie opracował żadnych wskaźników referencyjnych w ciągu poprzednich dwunastu miesięcy;

b)

uzyskał zezwolenie lub został zarejestrowany, lub zatwierdził wskaźnik referencyjny, dopuszczając się poświadczenia nieprawdy lub w inny niezgodny z prawem sposób;

c)

przestał spełniać warunki, na podstawie których uzyskał zezwolenie lub został zarejestrowany; lub

d)

poważnie lub wielokrotnie naruszył przepisy niniejszego rozporządzenia.

a)

tożsamość administratorów posiadających zezwolenie lub zarejestrowanych zgodnie z art. 34 oraz właściwe organy odpowiedzialne za nadzór nad nimi;

b)

tożsamość administratorów spełniających warunki określone w art. 30 ust. 1, wykaz wskaźników referencyjnych, o których mowa w art. 30 ust. 1 lit. c), oraz właściwe organy w państwie trzecim odpowiedzialne za nadzór nad nimi;

c)

tożsamość administratorów, którzy zostali uznani zgodnie z art. 32, wykaz wskaźników referencyjnych, o których mowa w art. 32 ust. 7, oraz, w stosownych przypadkach, właściwe organy w państwie trzecim odpowiedzialne za nadzór nad nimi;

d)

wskaźniki referencyjne, zatwierdzone zgodnie z procedurą określoną w art. 33, tożsamość ich administratorów oraz tożsamość zatwierdzających administratorów lub zatwierdzających podmiotów nadzorowanych.

a)

otrzymał pisemną zgodę tego właściwego organu, a informacje ujawniane są wyłącznie do celów, na które ten właściwy organ wyraził zgodę; lub

b)

takie ujawnienie jest niezbędne w celu prowadzenia postępowania sądowego.

a)

przeprowadzić kontrolę lub postępowanie wyjaśniające na miejscu samodzielnie;

b)

zezwolić na udział właściwego organu, który wystąpił z wnioskiem, w kontroli lub postępowaniu wyjaśniającym na miejscu;

c)

wyznaczyć audytorów lub ekspertów do wspierania lub przeprowadzenia kontroli lub postępowania wyjaśniającego na miejscu.

a)

mają dostęp do wszelkich dokumentów i innych danych w dowolnej formie, a także są uprawnione do otrzymywania lub sporządzania kopii;

b)

mogą wymagać lub żądać informacji od dowolnej osoby uczestniczącej w opracowywaniu wskaźnika referencyjnego oraz przekazywaniu danych na jego potrzeby, w tym od dowolnego usługodawcy, któremu zadania, usługi lub czynności związane z opracowywaniem wskaźnika referencyjnego zostały zlecone na zasadzie outsorcingu zgodnie z art. 10, a także od ich przełożonych, a jeżeli to konieczne – mogą wezwać taką osobę i odebrać od niej wyjaśnienia w celu uzyskania informacji;

c)

w odniesieniu do towarowych wskaźników referencyjnych mogą żądać od podmiotów przekazujących dane informacji na temat powiązanych rynków kasowych zgodnie z, w stosownych przypadkach, standardowymi formatami oraz sprawozdań z transakcji i mają bezpośredni dostęp do systemów podmiotów dokonujących transakcji;

d)

mogą przeprowadzać kontrole lub postępowania wyjaśniające w miejscach, które nie są prywatnym miejscem zamieszkania osób fizycznych;

e)

bez uszczerbku dla rozporządzenia (UE) nr 596/2014, mają wstęp do pomieszczeń osób prawnych w celu zatrzymania dokumentów lub innych danych w dowolnej formie, gdy istnieje uzasadnione podejrzenie, że dokumenty lub inne dane związane z przedmiotem kontroli lub postępowania wyjaśniającego, mogą być istotne dla udowodnienia naruszenia niniejszego rozporządzenia. Jeżeli zgodnie z prawem krajowym potrzebne jest uprzednie pozwolenie organu sądowego danego państwa członkowskiego, z takiego uprawnienia można skorzystać dopiero po uzyskaniu tego pozwolenia;

f)

mogą żądać istniejących nagrań rozmów telefonicznych, rejestrów komunikacji elektronicznej lub innych transmisji danych będących w posiadaniu podmiotów nadzorowanych;

g)

mogą żądać zamrożenia lub zajęcia aktywów, lub zastosowania obu tych środków;

h)

mogą żądać tymczasowego zaprzestania jakiejkolwiek praktyki, którą właściwy organ uzna za sprzeczną z niniejszym rozporządzeniem;

i)

mogą nakładać tymczasowy zakaz wykonywania działalności zawodowej;

j)

mogą podejmować wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia prawidłowego informowania społeczeństwa o opracowywaniu wskaźnika referencyjnego, w tym poprzez zobowiązanie odpowiedniego administratora lub osoby, która opublikowała lub rozpowszechniała wskaźnik referencyjny, opublikowania sprostowania dotyczącego danych przekazanych w przeszłości na potrzeby wskaźnika referencyjnego lub jego wartości.

a)

bezpośrednio;

b)

we współpracy z innymi organami lub przedsiębiorstwami rynkowymi;

c)

na ich odpowiedzialność, w drodze przekazania zadań takim organom lub przedsiębiorstwom rynkowym;

d)

przez składanie wniosków do właściwych organów sądowych.

a)

naruszenia art. 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 21, 23, 24, 25, 26, 27, 28, 29 i 34 w przypadkach, w których mają one zastosowanie; oraz

b)

niepodjęcia współpracy lub niepoddania się czynnościom postępowania wyjaśniającego lub kontroli, lub żądaniu w zakresie art. 41.

a)

wydanie decyzji zobowiązującej administratora lub podmiot nadzorowany odpowiedzialnych za naruszenie do zaprzestania danego zachowania i zaniechania jego powtarzania;

b)

wyrównanie korzyści uzyskanych lub strat unikniętych w wyniku naruszenia, w przypadkach, w których możliwe jest ich określenie;

c)

publiczne ostrzeżenie, które określa administratora lub podmiot nadzorowany odpowiedzialnych za naruszenie i charakter naruszenia;

d)

cofnięcie lub zawieszenie zezwolenia udzielonego administratorowi lub rejestracji administratora;

e)

tymczasowy zakaz wykonywania przez osobę fizyczna, odpowiedzialną za takie naruszenie, funkcji zarządczych u administratora lub w podmiocie nadzorowanym udostępniającym dane;

f)

nałożenie maksymalnych administracyjnych kar pieniężnych w wysokości co najmniej trzykrotności korzyści uzyskanych lub strat unikniętych w wyniku naruszenia w przypadkach, w których możliwe jest ich określenie;

g)

w odniesieniu do osoby fizycznej – maksymalne administracyjne sankcje pieniężne w wysokości co najmniej:

h)

w odniesieniu do osoby prawnej – maksymalne administracyjne sankcje pieniężne w wysokości co najmniej:

a)

wagę i czas trwania naruszenia;

b)

kluczowy charakter wskaźnika referencyjnego dla stabilności finansowej i gospodarki realnej;

c)

poziom odpowiedzialności osoby odpowiedzialnej;

d)

siłę finansową osoby odpowiedzialnej, określoną w szczególności na podstawie łącznego rocznego obrotu odpowiedzialnej osoby prawnej lub rocznych dochodów odpowiedzialnej osoby fizycznej;

e)

wartość korzyści uzyskanych lub strat unikniętych przez osobę odpowiedzialną, o ile można je określić;

f)

poziom współpracy osoby odpowiedzialnej z właściwym organem, bez uszczerbku dla konieczności zapewnienia wyrównania korzyści uzyskanych lub strat unikniętych przez daną osobę;

g)

wcześniejsze naruszenia popełnione przez daną osobę;

h)

środki przedsięwzięte przez osobę odpowiedzialną po naruszeniu, aby zapobiec powtórzeniu naruszenia.

a)

odracza publikację, aż ustaną przyczyny takiego odroczenia;

b)

publikuje decyzję w formie zanonimizowanej, zgodnie z prawem krajowym, pod warunkiem że taka zanonimizowana forma publikacji zapewnia skuteczną ochronę danych osobowych;

c)

nie publikuje decyzji w ogóle, w przypadku gdy w ocenie właściwego organu publikacja zgodnie z lit. a) lub b) będzie niewystarczająca dla zapewnienia:

a)

informacji wymienianych między właściwymi organami;

b)

procesu decyzyjnego między właściwymi organami oraz terminu, w którym każda decyzja ma zostać podjęta;

c)

przypadków, w których właściwe organy muszą się ze sobą skonsultować;

d)

współpracy wymaganej na podstawie art. 23 ust. 7 i 8.

a)

dokonanie zmiany kodeksu postępowania, o którym mowa w art. 15, metody lub innych zasad dotyczących wskaźnika referencyjnego;

b)

wprowadzenie okresu przejściowego, w którym będą miały zastosowanie procedury przewidziane w art. 28 ust. 2.

a)

właściwy organ nie przekazał istotnych informacji;

b)

organ właściwy dla administratora, w następstwie wniosku złożonego na podstawie ust. 3, powiadomił wnioskujący organ, że wymogi tego ustępu nie są spełnione, lub organ ten nie rozpatrzył takiego wniosku w rozsądnym terminie;

c)

właściwe organy nie osiągnęły porozumienia w odniesieniu do kwestii określonych w ust. 6;

d)

brak jest porozumienia co do środków, jakie mają być podjęte zgodnie z art. 34, 35 i 42;

e)

brak jest porozumienia co do środków, jakie mają być podjęte zgodnie z art. 23 ust. 6;

f)

brak jest porozumienia co do środków, jakie mają być podjęte zgodnie z ust. 8 akapit trzeci niniejszego artykułu.

a)

podmiot opracowujący indeks nie opracowuje kluczowego wskaźnika referencyjnego;

b)

właściwy organ posiada wiedzę, na uzasadnionej podstawie, że indeks lub indeksy opracowywane przez ten podmiot opracowujący indeks nie są powszechnie stosowane w rozumieniu niniejszego rozporządzenia ani w państwie członkowskim, w którym podmiot ten ma siedzibę lub miejsce zamieszkania, ani w innych państwach członkowskich.

a)

funkcjonowania i skuteczności regulacji dotyczących kluczowych wskaźników referencyjnych, obowiązkowego administrowania i obowiązkowego przekazywania danych ustanowionych w art. 20, 21 i 23 oraz definicji kluczowego wskaźnika referencyjnego zawartej w art. 3 ust. 1 pkt 25;

b)

skuteczności regulacji dotyczących udzielania zezwoleń, rejestracji i nadzorowania administratorów ustanowionych w tytule VI oraz skuteczności kolegiów przewidzianych w art. 46, a także przydatności sprawowania nadzoru przez organ unijny nad niektórymi wskaźnikami referencyjnymi;

c)

funkcjonowania i skuteczności art. 19 ust. 2, w szczególności zakresu jego stosowania.

1)

w art. 19 wprowadza się następujące zmiany:

2)

w art. 35 wprowadza się następujące zmiany:

3)

w art. 38 dodaje się akapity w brzmieniu:

„Do dnia 3 lipca 2019 r. Komisja po zasięgnięciu opinii ESMA przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące poziomu progów określonych w art. 19 ust. 1a lit. a) i b), które odnoszą się do transakcji dokonywanych przez zarządzających, gdy akcje lub instrumenty dłużne emitenta stanowią część przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania lub zapewniają ekspozycję na portfel aktywów, w celu oceny, czy poziom ten jest odpowiedni czy też należałoby go skorygować.

Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 35 aktów delegowanych dotyczących korekty progów określonych w art. 19 ust. 1a lit. a) i b), jeżeli stwierdzi w tym sprawozdaniu, że progi te powinny zostać skorygowane.”.

1)

w art. 5 ust. 1 dodaje się po akapicie drugim akapit w brzmieniu:

„Jeżeli w umowie o kredyt stosuje się odniesienie do wskaźnika referencyjnego w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1011 (*), kredytodawca, lub w stosownych przypadkach pośrednik kredytowy, podaje konsumentowi nazwę wskaźnika referencyjnego i jego administratora oraz informuje o potencjalnych konsekwencjach dla konsumenta w osobnym dokumencie, który może zostać załączony do standardowego europejskiego arkusza informacyjnego dotyczącego kredytu konsumenckiego.

(*)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1011 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie indeksów stosowanych jako wskaźniki referencyjne w instrumentach finansowych i umowach finansowych lub do pomiaru wyników funduszy inwestycyjnych i zmieniające dyrektywy 2008/48/WE i 2014/17/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 596/2014 (Dz.U. L 171 z 29.6.2016, s. 1).”;"

2)

w art. 27 ust. 1 dodaje się po akapicie drugim akapit w brzmieniu:

„Do dnia 1 lipca 2018 r. państwa członkowskie przyjmują, publikują i przekazują Komisji przepisy niezbędne do wykonania art. 5 ust. 1 akapit trzeci. Państwa członkowskie stosują te przepisy od dnia 1 lipca 2018 r.”.

1)

w art. 13 ust. 1 akapit drugi dodaje się literę w brzmieniu:

(**)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1011 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie indeksów stosowanych jako wskaźniki referencyjne w instrumentach finansowych i umowach finansowych lub do pomiaru wyników funduszy inwestycyjnych i zmieniające dyrektywy 2008/48/WE i 2014/17/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 596/2014 (Dz.U. L 171 z 29.6.2016, s. 1).”;"

2)

w art. 42 ust. 2 po akapicie pierwszym dodaje się akapit w brzmieniu:

„Do dnia 1 lipca 2018 r. państwa członkowskie przyjmują, publikują i przekazują Komisji przepisy niezbędne do wykonania art. 13 ust. 1 akapit drugi lit. ea). Państwa członkowskie stosują te przepisy od dnia 1 lipca 2018 r.”;

3)

w art. 43 ust. 1 dodaje się akapit w brzmieniu:

„Art. 13 ust. 1 akapit drugi lit. ea) nie stosuje się do umów o kredyt obowiązujących przed dniem 1 lipca 2018 r.”.

29.6.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 171/66

(1)

Hodowla zwierząt gatunków bydła, świń, owiec, kóz i koniowatych zajmuje w unijnym rolnictwie strategiczne miejsce pod względem gospodarczym i społecznym oraz wnosi wkład w dziedzictwo kulturowe Unii. Ta działalność rolnicza, która przyczynia się do bezpieczeństwa żywnościowego Unii, jest źródłem dochodów dla ludności wiejskiej. Najlepszym wsparciem dla hodowli zwierząt tych gatunków jest zachęcanie do wykorzystywania do niej zwierząt hodowlanych czystorasowych lub mieszańców świni o udowodnionej wysokiej jakości genetycznej.

(2)

W związku z powyższym, w ramach swojej polityki rolnej, państwa członkowskie starały się konsekwentnie promować produkcję zwierząt gospodarskich o szczególnych cechach genetycznych poprzez ustanawianie norm, niekiedy czyniąc to poprzez inwestycje publiczne. Rozbieżności między tymi normami mogą prowadzić do powstania barier technicznych w handlu zwierzętami hodowlanymi i ich materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu oraz w ich wprowadzaniu na terytorium Unii.

(3)

Ramy prawne dla prawa Unii w zakresie hodowli zwierząt hodowlanych czystorasowych gatunków bydła, świń, owiec, kóz i koniowatych oraz mieszańców świni zostały określone w dyrektywach Rady 88/661/EWG (3), 89/361/EWG (4), 90/427/EWG (5), 91/174/EWG (6), 94/28/WE (7) oraz 2009/157/WE (8). Celem tych dyrektyw był rozwój hodowli zwierząt gospodarskich w Unii przy jednoczesnym uregulowaniu handlu zwierzętami hodowlanymi i ich materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu oraz ich wprowadzania na terytorium Unii, a w rezultacie utrzymanie konkurencyjności unijnego sektora hodowli zwierząt.

(4)

Dyrektywy Rady 87/328/EWG (9), 90/118/EWG (10) oraz 90/119/EWG (11) zostały przyjęte, aby zapobiec utrzymywaniu lub przyjmowaniu przez państwa członkowskie przepisów krajowych dotyczących dopuszczania do celów hodowli zwierząt hodowlanych gatunków bydła i świń oraz produkcji i wykorzystywania ich nasienia, oocytów i zarodków, co mogłoby stanowić zakaz lub ograniczenie handlu lub przeszkodę w tym handlu w odniesieniu do krycia naturalnego, sztucznego unasienniania bądź pozyskiwania nasienia, oocytów lub zarodków.

(5)

Na podstawie dyrektyw 88/661/EWG, 89/361/EWG, 90/427/EWG, 91/174/EWG, 94/28/WE oraz 2009/157/WE, po konsultacji z państwami członkowskimi za pośrednictwem Stałego Komitetu ds. Zootechniki ustanowionego decyzją Rady 77/505/EWG (12), Komisja przyjęła szereg decyzji określających, w odniesieniu do poszczególnych gatunków, kryteria zatwierdzania lub uznawania organizacji hodowlanych i stowarzyszeń hodowców, wpisywania zwierząt hodowlanych do ksiąg hodowlanych i stadnych, dopuszczania zwierząt hodowlanych czystorasowych gatunków owiec i kóz do hodowli i sztucznego unasienniania, oceny wartości użytkowej i oceny genetycznej zwierząt hodowlanych gatunków bydła, świń, owiec i kóz oraz określania świadectw hodowlanych lub zootechnicznych dla handlu zwierzętami hodowlanymi i ich materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu.

(6)

Komisja ustanowiła również wykaz podmiotów zajmujących się hodowlą w państwach trzecich oraz wzory świadectw hodowlanych lub zootechnicznych do celów wprowadzania na terytorium Unii zwierząt hodowlanych oraz ich nasienia, oocytów i zarodków.

(7)

Dyrektywy 88/661/EWG, 89/361/EWG, 90/427/EWG, 91/174/EWG, 94/28/WE i 2009/157/WE są do siebie bardzo podobne pod względem struktury i treści. Do kilku z nich wprowadzono z czasem zmiany. W celu uproszczenia i zapewnienia spójności prawa Unii należy zoptymalizować przepisy unijne ustanowione w tych dyrektywach.

(8)

W ciągu ostatnich dwudziestu lat Komisja musiała odpowiadać na znaczną liczbę skarg, wniesionych przez hodowców i podmioty realizujące programy hodowlane, w odniesieniu do krajowej transpozycji i interpretacji aktów prawnych Unii w dziedzinie hodowli zwierząt w różnych państwach członkowskich. W celu zapewnienia jednolitego stosowania przepisów unijnych dotyczących hodowli zwierząt oraz uniknięcia przeszkód w handlu zwierzętami hodowlanymi i ich materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu, wynikających z rozbieżności w krajowej transpozycji tych dyrektyw, warunki zootechniczne i genealogiczne dotyczące handlu zwierzętami hodowlanymi i ich materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu oraz ich wprowadzania na terytorium Unii powinny zostać określone w rozporządzeniu.

(9)

Ponadto z doświadczenia wynika, że aby ułatwić stosowanie przepisów przewidzianych we wspomnianych dyrektywach, w szeregu tych przepisów należy wprowadzić bardziej precyzyjne sformułowania i spójną terminologię, która jest standardowo stosowana we wszystkich państwach członkowskich. W celu zachowania jasności i spójności prawa Unii należy również wprowadzić większą liczbę definicji, w tym definicję „rasy”.

(10)

Dążenie do osiągnięcia konkurencyjności w sektorze hodowli zwierząt nie powinno prowadzić do zaniku ras o cechach dostosowanych do konkretnych kontekstów biofizycznych. Gdyby liczebność populacji ras lokalnych była zbyt niska, rasy te mogłyby być narażone na niebezpieczeństwo utraty różnorodności genetycznej. Zwierzęce zasoby genetyczne – będące ważną częścią bioróżnorodności w rolnictwie – stanowią zasadniczą podstawę zrównoważonego rozwoju sektora hodowlanego, a także stwarzają możliwości dostosowania zwierząt do zmieniających się warunków środowiskowych i produkcyjnych oraz zapotrzebowania rynku i potrzeb konsumentów. Akty prawne Unii w dziedzinie hodowli zwierząt powinny zatem przyczyniać się do zachowania zwierzęcych zasobów genetycznych, ochrony bioróżnorodności oraz produkcji typowych produktów regionalnych wysokiej jakości, opierających się na szczególnych dziedzicznych cechach lokalnych ras zwierząt gospodarskich. Akty prawne Unii powinny też wspierać rentowne programy hodowlane mające na celu doskonalenie ras oraz – w szczególności w przypadku ras zagrożonych i ras autochtonicznych, które nie są powszechnie spotykane w Unii – zachowanie ras, a także zachowanie różnorodności genetycznej w ramach jednej rasy i pomiędzy rasami.

(11)

Poprzez selekcję i hodowlę osiągnięto znaczące postępy pod względem rozwijania cech związanych z wydajnością zwierząt utrzymywanych w warunkach fermowych, co doprowadziło do zmniejszenia kosztów produkcji na poziomie gospodarstw. Jednakże w niektórych przypadkach doprowadziło to do niepożądanych skutków ubocznych, wywołując wśród obywateli obawy o dobrostan zwierząt i środowisko. Stosowanie genomiki i wykorzystywanie zaawansowanych technologii informacyjnych, takich jak tzw. precyzyjna hodowla zwierząt, które pozwalają gromadzić duże zbiory danych na temat cech alternatywnych bezpośrednio lub pośrednio związanych z dobrostanem zwierząt i kwestiami dotyczącymi zrównoważonego użytkowania, mogą w znacznym stopniu przyczynić się do rozwiania wątpliwości obywateli i do osiągnięcia celów zrównoważonej hodowli zwierząt pod względem bardziej oszczędnego gospodarowania zasobami oraz większej odporności i wytrzymałości zwierząt. Gromadzenie danych o tych cechach alternatywnych powinno nabrać znaczenia w ramach programów hodowlanych i powinno uzyskać większą wagę przy określaniu celów selekcji. W tym kontekście zasoby genetyczne zagrożonych ras należy uznać za zasób genów, które mogą potencjalnie przyczynić się do osiągnięcia wspomnianych celów w zakresie dobrostanu zwierząt i zrównoważonego użytkowania.

(12)

Niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie do zwierząt hodowlanych gatunków bydła, świń, owiec, kóz i koniowatych oraz ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, w przypadku gdy zwierzęta te lub potomstwo powstałe z ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu mają zostać wpisane do księgi hodowlanej jako zwierzęta hodowlane czystorasowe lub zarejestrowane w rejestrze hodowlanym jako mieszańce świni, w szczególności z myślą o handlu tymi zwierzętami hodowlanymi i ich materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu na terytorium Unii, w tym również w państwie członkowskim, lub o ich wprowadzeniu na terytorium Unii.

(13)

Pojęć „zwierzę hodowlane” czy „zwierzę hodowlane czystorasowe” nie należy rozumieć jako obejmujących wyłącznie zwierzęta, które nadal posiadają zdolności rozrodcze. Wykastrowane zwierzęta – poprzez dotyczące ich dane genealogiczne i zootechniczne – mogłyby bowiem wnosić wkład w ocenę jakości genetycznej populacji hodowlanej i w konsekwencji przyczyniać się do wiarygodności rankingów zwierząt hodowlanych opartych na tych wynikach. W zależności od celów programu hodowlanego, brak lub utrata danych w wyniku wyraźnego wyłączenia wykastrowanych zwierząt z wpisywania do ksiąg lub rejestrów hodowlanych prawdopodobnie zniekształciłyby wyniki oceny genetycznej jakości zwierząt hodowlanych, które są powiązane genetycznie z tymi wykastrowanymi zwierzętami.

(14)

Celem ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu przepisów dotyczących zwierząt hodowlanych czystorasowych powinno być umożliwienie dostępu do handlu w oparciu o uzgodnione zasady mające zastosowanie do uznawania związków hodowców zajmujących się rasami oraz zatwierdzania ich odpowiednich programów hodowlanych. W niniejszym rozporządzeniu należy również określić przepisy regulujące wpisywanie zwierząt hodowlanych czystorasowych do sekcji głównej księgi hodowlanej oraz do poszczególnych klas sekcji głównej, jeżeli takie istnieją. W niniejszym rozporządzeniu należy ponadto ustanowić przepisy dotyczące przeprowadzania oceny wartości użytkowej i oceny genetycznej oraz przepisy dotyczące dopuszczania zwierząt hodowlanych do hodowli, a także treść świadectw zootechnicznych.

(15)

Podobnie, celem ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu przepisów dotyczących mieszańców świni powinno być umożliwienie dostępu do handlu w oparciu o uzgodnione zasady mające zastosowanie do uznawania przedsiębiorstw hodowlanych zajmujących się różnymi rasami, liniami hodowlanymi lub krzyżówkami gatunków świń oraz zatwierdzania ich programów hodowlanych. W niniejszym rozporządzeniu należy również ustanowić przepisy regulujące rejestrowanie mieszańców świni w rejestrach hodowlanych. W niniejszym rozporządzeniu należy ponadto ustanowić przepisy dotyczące oceny wartości użytkowej i oceny genetycznej oraz przepisy dotyczące dopuszczania mieszańców świni do hodowli, a także treść świadectw zootechnicznych.

(16)

Nie jest właściwe, aby niniejsze rozporządzenie obejmowało kwestie związane z klonowaniem.

(17)

Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, a mianowicie zapewnienie zharmonizowanego podejścia do handlu zwierzętami hodowlanymi i ich materiałem biologicznym przeznaczonym do rozrodu oraz ich wprowadzania na terytorium Unii, a także do niezbędnych kontroli urzędowych w zakresie programów hodowlanych realizowanych przez związki hodowców i przedsiębiorstwa hodowlane, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na ich skutek, złożoność, transgraniczny i międzynarodowy charakter, możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(18)

Jakość usług świadczonych przez związki hodowców i przedsiębiorstwa hodowlane oraz sposób, w jaki oceniają one i klasyfikują zwierzęta hodowlane, mają wpływ na jakość i dokładność informacji zootechnicznych i genealogicznych gromadzonych lub określonych w odniesieniu do tych zwierząt oraz ich wartości rynkowej. W związku z tym należy wprowadzić przepisy dotyczące uznawania związków hodowców i przedsiębiorstw hodowlanych oraz zatwierdzania ich programów hodowlanych w oparciu o zharmonizowane kryteria unijne. Przepisy te powinny również obejmować kwestie dotyczące nadzorowania ich przez właściwe organy państw członkowskich w celu zapewnienia, aby ustanowione przez związki hodowców i przedsiębiorstwa hodowlane zasady nie prowadziły do różnic między programami hodowlanymi, a w rezultacie do powstawania technicznych barier w handlu w Unii.

(19)

W niniejszym rozporządzeniu należy przewidzieć procedury podobne do procedur ustanowionych w dyrektywach 88/661/EWG, 89/361/EWG, 90/427/EWG, 91/174/EWG, 94/28/WE oraz 2009/157/WE w odniesieniu do zamieszczania w wykazach uznanych związków hodowców i przedsiębiorstw hodowlanych, w tym również procedury w zakresie aktualizacji, przekazywania i publikowania tych wykazów.

(20)

Realizacja programów hodowlanych dotyczących zwierząt hodowlanych czystorasowych ma ogólnie na celu udoskonalenie w sposób zrównoważony cech produkcyjnych i pozaprodukcyjnych zwierząt danej rasy lub zachowanie danej rasy. Te programy hodowlane powinny obejmować dostatecznie dużą liczbę zwierząt hodowlanych czystorasowych hodowanych przez hodowców, którzy – poprzez hodowlę i selekcję –wspierają i rozwijają u tych zwierząt pożądane cechy lub gwarantują zachowanie rasy zgodnie z celami przyjętymi powszechnie przez hodowców uczestniczących w tych programach. Podobnie, programy hodowlane dotyczące mieszańców świni, prowadzone są w celu rozwijania pożądanych cech w drodze planowego krzyżowania osobników świń różnych ras, linii hodowlanych lub krzyżówek. Zwierzęta hodowlane (czystorasowe lub mieszańce) uczestniczące w programie hodowlanym wpisuje się do księgi hodowlanej lub do rejestru hodowlanego z podaniem informacji o ich przodkach oraz poddaje się – w zależności od celów hodowlanych określonych w programie hodowlanym – ocenie wartości użytkowej lub innej ocenie, których efektem jest gromadzenie danych o cechach powiązanych z celami tego programu hodowlanego. W przypadku gdy przewiduje to dany program hodowlany, w celu ustalenia wartości hodowlanej zwierząt przeprowadza się ocenę genetyczną, dzięki czemu można sporządzić ranking zwierząt. Te wartości hodowlane oraz wyniki oceny wartości użytkowej, a także informacje genealogiczne stanowią podstawę hodowli i selekcji.

(21)

Prawo do bycia uznanym za związek hodowców lub przedsiębiorstwo hodowlane spełniające określone kryteria powinno stanowić fundamentalną zasadę prawa Unii w zakresie hodowli zwierząt oraz fundamentalną zasadę rynku wewnętrznego. Ochrona działalności gospodarczej istniejącego uznanego związku hodowców nie powinna uzasadniać odmowy uznania przez właściwy organ kolejnego związku hodowców dla tej samej rasy ani naruszania zasad regulujących rynek wewnętrzny. To samo ma zastosowanie do zatwierdzenia kolejnego programu hodowlanego lub zatwierdzenia geograficznego rozszerzenia istniejącego programu hodowlanego realizowanego dla tej samej rasy lub dla zwierząt hodowlanych tej samej rasy, które mogą zostać pozyskane z populacji hodowlanej związku hodowców realizującego już program hodowlany dla tej rasy. Jednakże w przypadku gdy w państwie członkowskim jeden lub większa liczba uznanych związków hodowców realizują już zatwierdzony program hodowlany dla danej rasy, właściwy organ tego państwa członkowskiego powinien w pewnych określonych przypadkach mieć możliwość odmowy zatwierdzenia kolejnego programu hodowlanego dla tej samej rasy, nawet jeżeli ten program hodowlany spełnia wszystkie wymogi niezbędne do jego zatwierdzenia. Jednym z powodów odmowy może być sytuacja, w której zatwierdzenie kolejnego programu hodowlanego dla tej samej rasy zagrażałoby zachowaniu tej rasy lub różnorodności genetycznej w ramach tej rasy w tym państwie członkowskim. Zachowanie tej rasy mogłoby być w szczególności zagrożone w wyniku fragmentacji populacji hodowlanej mogącej prowadzić do większego chowu wsobnego, zwiększenia liczby przypadków odnotowanych wad genetycznych, strat w zakresie potencjału selekcyjnego lub do ograniczenia dostępu hodowców do zwierząt hodowlanych czystorasowych lub do ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu. Inny powód odmowy może być związany z niespójnościami w określonych cechach rasy lub w głównych celach tych programów hodowlanych. Niezależnie bowiem od celu programu hodowlanego, a mianowicie zachowania rasy czy doskonalenia rasy, właściwy organ powinien mieć możliwość odmowy zatwierdzenia kolejnego programu hodowlanego w odniesieniu do tej samej rasy, jeżeli różnice w głównych celach obu programów hodowlanych lub w zasadniczych cechach rasy określonych w tych programach hodowlanych spowodowałyby utratę skuteczności pod względem postępu genetycznego związanego z tymi celami lub pod względem tych cech lub powiązanych z nimi jakichkolwiek innych cech, lub jeżeli wymiana osobników między obiema populacjami hodowlanymi wiązałaby się z ryzykiem selekcji zewnętrznej lub krzyżowania tych zasadniczych cech w pierwotnej populacji hodowlanej. Wreszcie, w przypadku rasy zagrożonej lub rasy autochtonicznej niespotykanej powszechnie na jednym lub większej liczbie obszarów Unii, właściwy organ powinien mieć możliwość odmowy zatwierdzenia kolejnego programu hodowlanego dla tej samej rasy również na podstawie tego, że ten kolejny program hodowlany utrudniłby skuteczną realizację dotychczasowego programu hodowlanego, w szczególności z powodu braku koordynacji lub wymiany informacji genealogicznych i zootechnicznych, co powodowałoby utratę korzyści wynikających ze wspólnej oceny danych zgromadzonych na temat danej rasy. W przypadku odmowy zatwierdzenia programu hodowlanego właściwy organ powinien zawsze przedstawiać wnioskodawcom uzasadnione wyjaśnienie i dawać im prawo odwołania się od decyzji odmownej.

(22)

Hodowcy powinni mieć prawo opracowywania i realizowania programu hodowlanego na własny użytek bez konieczności zatwierdzenia go przez właściwe organy. Każde państwo członkowskie lub jego właściwe organy powinny jednak zachować możliwość regulowania tych działań, w szczególności w momencie, gdy taki program hodowlany prowadzi do transakcji handlowych dotyczących zwierząt hodowlanych lub ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu lub zagraża zatwierdzonemu już programowi hodowlanemu dla tej samej rasy.

(23)

Jeżeli celem programu hodowlanego jest zachowanie rasy, uzupełnieniem jego wymogów mogą być środki ochrony ex situ i in situ lub wszelkie inne narzędzia monitorowania statusu rasy, które zapewniłyby jej długotrwałą i zrównoważoną ochronę. Powinna istnieć możliwość określenia tych środków w programie hodowlanym.

(24)

Stowarzyszenia hodowców, organizacje hodowlane, w tym również organizacje hodowlane będące prywatnymi przedsiębiorstwami, lub podmioty publiczne powinny być uznawane jako związki hodowców tylko wówczas, gdy w ich programach hodowlanych uczestniczą hodowcy i kiedy zapewniają one, aby ich hodowcy mieli swobodę wyboru w zakresie selekcji i hodowli swoich zwierząt hodowlanych czystorasowych, prawo wpisywania potomstwa pochodzącego od tych zwierząt do swoich ksiąg hodowlanych oraz możliwość posiadania prawa własności tych zwierząt.

(25)

Przed wprowadzeniem zmian w zatwierdzonym programie hodowlanym, związek hodowców lub przedsiębiorstwo hodowlane powinno przedłożyć te zmiany właściwemu organowi, który uznał ten związek hodowców lub to przedsiębiorstwo hodowlane. Aby uniknąć niepotrzebnych obciążeń administracyjnych dla właściwego organu oraz związku hodowców lub przedsiębiorstwa hodowlanego, związek hodowców lub przedsiębiorstwo hodowlane powinno informować właściwy organ wyłącznie o zmianach, które mogą w znaczny sposób wpłynąć na program hodowlany. Zmiany takie powinny obejmować w szczególności rozszerzenie obszaru geograficznego, zmiany w celu programu hodowlanego lub zmiany w celach programu hodowlanego w zakresie selekcji i hodowli, zmiany w opisie cech rasy lub w zakresie przekazywania obowiązków osobom trzecim, jak również znaczne zmiany w systemie ewidencjonowania rodowodów lub w metodach wykorzystywanych do oceny wartości użytkowej i oceny genetycznej, a także wszelkie inne zmiany uznane przez właściwy organ za stanowiące znaczną modyfikację programu hodowlanego. Niezależnie od obowiązkowego przedkładania znaczących zmian właściwemu organowi, związek hodowców lub przedsiębiorstwo hodowlane powinno – na wniosek właściwego organu – przekazywać mu aktualną wersję programu hodowlanego.

(26)

W razie uznanej potrzeby zachowania lub promowania rozwoju rasy na określonym obszarze lub w przypadku rasy zagrożonej właściwy organ powinien sam mieć możliwość tymczasowego realizowania programu hodowlanego dla tej rasy, pod warunkiem że nie jest już skutecznie realizowany jakikolwiek inny program hodowlany dla tej rasy. Właściwy organ realizujący taki program hodowlany nie powinien już jednak mieć tej możliwości, jeżeli możliwe jest przekazanie tego programu hodowlanego podmiotowi spełniającemu wymogi niezbędne do jego prawidłowej realizacji.

(27)

Ponieważ zachowanie zagrożonych ras wiąże się z zakładaniem i uznawaniem związków hodowców posiadających w swoich księgach hodowlanych ograniczoną liczbę zwierząt hodowlanych uczestniczących w ich programach hodowlanych, wielkość populacji hodowlanej zasadniczo nie powinna być uważana za podstawowy wymóg w zakresie uznawania związków hodowców zajmujących się zagrożonymi rasami ani zatwierdzenia ich programów hodowlanych, w szczególności z uwagi na fakt, że uznawanie dokonywane jest na poziomie krajowym.

(28)

W niniejszym rozporządzeniu należy wprowadzić szczegółowe przepisy, w szczególności przepisy dotyczące podniesienia statusu z sekcji dodatkowej do sekcji głównej oraz odstępstw w zakresie oceny wartości użytkowej i oceny genetycznej, aby uwzględnić szczególny status ras zagrożonych.

(29)

Unia jest umawiającą się stroną Konwencji o różnorodności biologicznej, zatwierdzonej decyzją Rady 93/626/EWG (13), której celem jest w szczególności ochrona różnorodności biologicznej, zrównoważone wykorzystywanie jej elementów oraz uczciwy i sprawiedliwy podział korzyści wynikających z wykorzystania zasobów genetycznych. Zgodnie z tą konwencją umawiające się strony mają suwerenne prawa do własnych zasobów biologicznych oraz są odpowiedzialne za ochronę swojej różnorodności biologicznej i za zrównoważone korzystanie ze swoich zasobów biologicznych. Unia jest także stroną Protokołu z Nagoi dotyczącego dostępu do zasobów genetycznych oraz uczciwego i sprawiedliwego podziału korzyści wynikających z wykorzystania tych zasobów, załączonego do Konwencji o różnorodności biologicznej, zatwierdzonego decyzją Rady 2014/283/UE (14). Niniejsze rozporządzenie powinno zatem uwzględniać, w stosownych przypadkach, Konwencję o różnorodności biologicznej i protokół z Nagoi oraz powinny one być stosowane bez uszczerbku dla rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 511/2014 (15).

(30)

Związki hodowców i przedsiębiorstwa hodowlane uznane w jednym państwie członkowskim powinny mieć możliwość wdrażania swoich zatwierdzonych programów hodowlanych w jednym lub większej liczbie innych państw członkowskich, aby zapewnić optymalne wykorzystanie w Unii zwierząt hodowlanych o wysokiej wartości genetycznej. W tym celu uproszczona procedura powiadamiania powinna zapewniać poinformowanie właściwego organu w innym państwie członkowskim o zamiarze prowadzenia działalności transgranicznej. Sezonowe przemieszczanie się zwierząt hodowlanych zarówno w granicach jednego państwa członkowskiego, jak i na terytorium większej liczby państw członkowskich nie powinno jednak obowiązkowo pociągać za sobą rozszerzenia obszaru geograficznego.

(31)

Należy ułatwiać współpracę transgraniczną między związkami hodowców oraz między przedsiębiorstwami hodowlanymi, które chcą do tej współpracy przystąpić, zapewniając jednocześnie swobodę przedsiębiorczości i wyeliminowanie przeszkód utrudniających swobodny przepływ zwierząt hodowlanych i ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu.

(32)

Ponieważ właściwy organ mógłby być zmuszony do zatwierdzenia większej liczby programów hodowlanych realizowanych przez jeden związek hodowców lub jedno przedsiębiorstwo hodowlane, które uznał, i ponieważ właściwy organ mógłby być zmuszony do rozszerzenia na swoich obszarach programów hodowlanych realizowanych przez związek hodowców lub przedsiębiorstwo hodowlane uznane w innym państwie członkowskim, uznanie związku hodowców lub przedsiębiorstwa hodowlanego należy oddzielić od zatwierdzenia jego programów hodowlanych. Jednakże złożeniu wniosku o uznanie za związek hodowców lub przedsiębiorstwo hodowlane, rozpatrywanemu przez właściwy organ, powinno towarzyszyć też dostarczenie wniosku o zatwierdzenie co najmniej jednego programu hodowlanego.

(33)

Różnorodne skargi, które Komisja musiała rozpatrywać w ciągu minionych lat, wskazują na potrzebę ustanowienia w niniejszym rozporządzeniu jasnych przepisów regulujących relację między związkiem hodowców zakładającym księgę stadną filialną dla konkretnej rasy zwierząt hodowlanych czystorasowych z rodziny koniowatych a związkiem hodowców, który twierdzi, że założył księgę hodowlaną pochodzenia dla tej rasy.

(34)

Niezbędne jest bardziej precyzyjne określenie relacji między hodowcami a związkami hodowców, w szczególności w celu zapewnienia im prawa do uczestniczenia w programie hodowlanym na obszarze geograficznym, dla którego jest on zatwierdzony oraz, jeżeli przewiduje się członkostwo, w celu zapewnienia, aby hodowcom tym przysługiwało prawo do członkostwa. W związkach hodowców powinny obowiązywać zasady umożliwiające rozstrzyganie sporów z hodowcami uczestniczącymi w ich programach hodowlanych oraz zapewniające równe tratowanie tych hodowców. Powinny one również określić swoje prawa i obowiązki, a także prawa i obowiązki hodowców uczestniczących w ich programach hodowlanych.

(35)

Hodowcy, których zwierzęta hodowlane są sezonowo przemieszczane w granicach jednego państwa członkowskiego lub na obszarze wykraczającym poza granice krajowe, powinni zachować prawo do uczestniczenia w programie hodowlanym tak długo, jak siedziba ich gospodarstwa znajduje się na obszarze geograficznym objętym tym programem hodowlanym.

(36)

W niniejszym rozporządzeniu należy uwzględnić szczególną sytuację panującą w sektorze hodowli mieszańców świni. Większość prywatnych przedsiębiorstw w sektorze hodowli mieszańców świni dysponuje zamkniętymi systemami produkcji, samemu zarządzając własnym stadem hodowlanym. Dla przedsiębiorstw tych należy zatem przewidzieć szereg odstępstw, w szczególności w odniesieniu do udziału hodowców w programie hodowlanym i prawa do rejestrowania mieszańców świni w rejestrach hodowlanych.

(37)

Definicja „mieszańca świni” obejmuje zwierzęta ze wszystkich poziomów w piramidzie hodowli i selekcji, które wykorzystywane są do optymalizacji krzyżowania poprzez łączenie szczególnych właściwości ich różnych genotypów i wykorzystywanie efektów heterozji. W zależności od poziomu w piramidzie hodowli i selekcji definicja „mieszańca świni” obejmuje rasy, linie hodowlane lub krzyżówki. Niekoniecznie wszystkie zwierzęta są zatem „mieszańcami” w tradycyjnym znaczeniu.

(38)

Doświadczenie zdobyte w szczególności w wyniku stosowania dyrektywy 90/427/EWG oraz, w mniejszym stopniu, dyrektyw 89/361/EWG i 2009/157/WE wskazuje, że dla skutecznego rozstrzygania sporów między hodowcami, z jednej strony, a związkami hodowców, z drugiej strony, konieczne są bardziej precyzyjne przepisy oparte na jasno określonym regulaminie oraz opisie praw i obowiązków hodowców. Cel ten można najlepiej osiągnąć, jeśli spory będą rozstrzygane w ramach systemu prawnego państwa członkowskiego, w którym powstały.

(39)

Związki hodowców, które zakładają i prowadzą księgi hodowlane dla zwierząt hodowlanych czystorasowych gatunków bydła, świń, owiec, kóz i koniowatych, a także przedsiębiorstwa hodowlane, inne niż prywatne przedsiębiorstwa prowadzące działalność w zamkniętych systemach produkcji, które zakładają i prowadzą rejestry hodowlane dla mieszańców świni, powinny wpisywać zwierzęta hodowlane do swoich ksiąg hodowlanych lub rejestrować je w swoich rejestrach hodowlanych, bez stosowania dyskryminacji ze względu na państwo członkowskie pochodzenia tych zwierząt lub ich właścicieli oraz, jeżeli przewidziano to w programie hodowlanym, klasyfikować te zwierzęta zgodnie z ich cechami.

(40)

Związkom hodowców należy również zezwolić na ustanawianie sekcji dodatkowych w celu rejestrowania zwierząt, które nie spełniają kryteriów pochodzenia, lecz wykazują, według związków hodowców, zgodność z charakterystyką rasy określoną w programie hodowlanym dotyczącym danej rasy, w celu krzyżowania tych zwierząt następnie ze zwierzętami hodowlanymi czystorasowymi należącymi do rasy objętej programem hodowlanym, aby podnieść status potomstwa poprzez wpis do sekcji głównej księgi hodowlanej. Szczegółowe przepisy dotyczące podniesienia statusu potomstwa tych zwierząt poprzez wpisanie ich do sekcji głównej księgi hodowlanej powinny zostać określone na poziomie Unii.

(41)

Podniesienie statusu potomstwa przez wpisanie go do sekcji głównej księgi hodowlanej powinno być dopuszczalne wyłącznie w linii samicy, z wyjątkiem rodziny koniowatych. W odniesieniu do zagrożonej rasy gatunków bydła, świń, owiec i kóz oraz wytrzymałych ras owiec, w których przypadku nie ma wystarczającej liczby czystorasowych samców zarodowych, państwa członkowskie powinny jednak mieć możliwość zezwolenia związkom hodowców na stosowanie mniej surowych zasad podniesienia statusu potomstwa tych zwierząt zarejestrowanych w sekcjach dodatkowych poprzez wpisanie ich do sekcji głównej księgi hodowlanej, aby zapobiec dalszemu pogorszeniu się różnorodności genetycznej tych ras. Należy również ustanowić przepisy szczególne umożliwiające odtwarzanie ras, które wyginęły lub są poważnie zagrożone wyginięciem. Państwa członkowskie korzystające z tych odstępstw powinny dokonać dokładnej oceny statusu zagrożenia tych populacji hodowlanych i zapewnić bezpieczne zarządzanie zasobami genetycznymi.

(42)

W razie potrzeby stworzenia nowej rasy poprzez łączenie cech zwierząt hodowlanych czystorasowych różnych ras lub przez gromadzenie zwierząt o dostatecznym stopniu podobieństwa fizycznego, które rozmnażają się już na poziomie stabilności genetycznej wystarczającym do uznania ich za przekształcone w nową rasę, związki hodowców powinny mieć możliwość założenia ksiąg hodowlanych i realizowania programów hodowlanych dotyczących tych nowych ras.

(43)

Żaden przepis niniejszego rozporządzenia nie powinien uniemożliwiać objęcia zwierząt zarejestrowanych w sekcji dodatkowej księgi hodowlanej danej rasy zakresem zobowiązań dotyczących działań rolno-środowiskowo-klimatycznych, o których mowa w art. 28 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1305/2013 (16), a tym samym kwalifikowania się do otrzymania wsparcia ze strony organów krajowych lub regionalnych w ramach realizowanych przez te organy programów rozwoju obszarów wiejskich.

(44)

W przypadku zwierząt hodowlanych czystorasowych z rodziny koniowatych związki hodowców powinny móc określić w swoich programach hodowlanych zasady, które zabraniają stosowania niektórych technik rozrodu i wykorzystywania niektórych zwierząt hodowlanych czystorasowych, w tym również stosowania ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, lub to stosowanie ograniczają. Związki hodowców powinny mieć na przykład możliwość żądania, aby potomstwo pochodziło wyłącznie z krycia naturalnego. Związki hodowców stosujące ten zakaz lub to ograniczenie powinny określić te zasady w swoim programie hodowlanym, zgodnie z zasadami określonymi przez związek hodowców prowadzący księgę hodowlaną pochodzenia.

(45)

Zwierzęta hodowlane czystorasowe wpisane do ksiąg hodowlanych powinny być identyfikowane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/429 (17).

(46)

W przypadku zwierząt hodowlanych czystorasowych z rodziny koniowatych rozporządzenie (UE) 2016/429 przewiduje, że organy właściwe w dziedzinie zdrowia zwierząt wydają, dla zwierząt z rodziny koniowatych, niepowtarzalny dożywotni dokument identyfikacyjny, co do którego Komisja, w drodze aktów delegowanych, wyda przepisy szczegółowe. W celu jak największego ujednolicenia, pod względem treści i procedury administracyjnej, świadectwa zootechnicznego z dożywotnim dokumentem identyfikacyjnym, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) w odniesieniu do formatu i treści niepowtarzalnego dożywotniego dokumentu identyfikacyjnego dla zwierząt z rodziny koniowatych.

(47)

Kwestię kwalifikowania się zwierząt hodowlanych czystorasowych z rodziny koniowatych do udziału w konkursach międzynarodowych regulują międzynarodowe porozumienia prywatne. Z uwagi na międzynarodowy wymiar sektora koniowatych Komisja, przygotowując i opracowując odpowiednie akty delegowane i wykonawcze, powinna uwzględniać te porozumienia, tak aby utrzymać kwalifikowanie się tych zwierząt hodowlanych czystorasowych z rodziny koniowatych do udziału w konkursach międzynarodowych.

(48)

Dopuszczanie zwierząt hodowlanych do celów hodowlanych, a w szczególności do krycia naturalnego lub wspomaganego rozrodu należy uregulować na poziomie Unii, aby zapobiec przeszkodom w handlu, zwłaszcza jeżeli takie zwierzęta hodowlane poddano ocenie wartości użytkowej lub ocenie genetycznej przeprowadzonym zgodnie z przepisami określonymi w niniejszym rozporządzeniu, a w szczególności w załączniku III.

(49)

Przyjmuje się, że państwa członkowskie ani ich właściwe organy nie powinny stosować niniejszego rozporządzenia w celu zakazania, ograniczenia czy utrudnienia wykorzystywania zwierząt hodowlanych czystorasowych lub ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu do produkcji zwierząt, które nie mają zostać wpisane do księgi hodowlanej albo zarejestrowane w rejestrze hodowlanym jako zwierzęta hodowlane.

(50)

Podczas gdy przepisy dotyczące oceny wartości użytkowej i oceny genetycznej zwierząt hodowlanych gatunków bydła, świń, owiec i kóz ocenianych pod kątem pewnej liczby cech były ustanowione na poziomie Unii, liczne wymogi dla różnych ras, sposoby wykorzystania i selekcji zwierząt hodowlanych czystorasowych z rodziny koniowatych uniemożliwiały jak dotąd ich harmonizację. Zasady dotyczące oceny wartości użytkowej i oceny genetycznej są obecnie ustalane odrębnie dla każdej rasy w księdze stadnej pochodzenia danej rasy.

(51)

W celu uwzględnienia postępu technicznego i naukowego lub potrzeby zachowania cennych zasobów genetycznych, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do zmiany załącznika III do niniejszego rozporządzenia. W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia należy powierzyć Komisji także uprawnienia wykonawcze, upoważniając ją do ustanowienia jednolitych i bardziej szczegółowych przepisów dotyczących oceny wartości użytkowej i oceny genetycznej zwierząt hodowlanych czystorasowych gatunków bydła, owiec i kóz.

(52)

Powinna istnieć możliwość przeprowadzania oceny wartości użytkowej lub oceny genetycznej przez osobę trzecią wyznaczoną przez związek hodowców lub przedsiębiorstwo hodowlane bądź podmiot publiczny, w tym również organ pełniący tę funkcję jako niezależne zadanie. Właściwy organ mógłby udzielić zezwolenia tej osobie trzeciej i przeprowadzić jej ocenę w kontekście zatwierdzenia programu hodowlanego. Związek hodowców lub przedsiębiorstwo hodowlane zlecające przeprowadzenie oceny wartości użytkowej lub oceny genetycznej podmiotowi zewnętrznemu powinny, o ile dane państwo członkowskie lub jego właściwe organy nie postanowią inaczej, pozostać odpowiedzialne za zapewnienie zgodności z wymogami mającymi zastosowanie do tych działań oraz określić wyznaczoną osobę trzecią w swoim programie hodowlanym.

(53)

W zależności między innymi od gatunku lub od rasy mogłaby wystąpić potrzeba zharmonizowania lub udoskonalenia metod przeprowadzania oceny wartości użytkowej i oceny genetycznej zwierząt hodowlanych czystorasowych wykorzystywanych przez związki hodowców lub przez wyznaczone przez nie osoby trzecie. W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze, upoważniając ją do wyznaczenia ośrodków referencyjnych Unii Europejskiej. W celu modyfikowania, w stosownych przypadkach, zadań tych ośrodków referencyjnych należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE. Takie ośrodki referencyjne Unii Europejskiej powinny kwalifikować się do otrzymania wsparcia finansowego Unii zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 652/2014 (18). W przypadku czystorasowych zwierząt hodowlanych z gatunku bydła zadania te realizuje Interbull Centre, tj. stała podkomisja Międzynarodowego Komitetu ds. Rejestracji Zwierząt (ICAR), która jest ośrodkiem referencyjnym Unii Europejskiej wyznaczonym na mocy decyzji Rady 96/463/WE (19).

(54)

Ponadto, w celu udzielania wsparcia związkom hodowców zajmującym się rasami zagrożonymi, w przypadku gdy uznano taką potrzebę, należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze, upoważniając ją do wyznaczenia ośrodków referencyjnych Unii Europejskiej, których szczególnym zadaniem będzie wspieranie opracowania lub harmonizacji metod stosowanych przez te związki hodowców. W celu modyfikowania, w razie konieczności, zadań tych ośrodków referencyjnych należy także przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE. Przy wyznaczaniu tych ośrodków i opisywaniu ich zadań Komisja powinna uwzględniać działalność Europejskiego regionalnego punktu kontaktowego ds. zwierzęcych zasobów genetycznych (ERFP), ustanowionego w ramach globalnego planu działania na rzecz zwierzęcych zasobów genetycznych w Europie przy Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO). Metody opracowane przez te ośrodki nie powinny być wiążące.

(55)

Hodowcy uczestniczący w programie hodowlanym powinni mieć prawo do uzyskania świadectw zootechnicznych dla swoich zwierząt hodowlanych objętych tym programem hodowlanym oraz dla materiału biologicznego tych zwierząt wykorzystywanego do rozrodu. Świadectwa zootechniczne powinny towarzyszyć zwierzętom hodowlanym lub ich materiałowi biologicznemu wykorzystywanemu do rozrodu, w przypadku gdy są one przedmiotem handlu lub są wprowadzane na terytorium Unii z myślą o wpisaniu tych zwierząt lub potomstwa pochodzącego z ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu do innych ksiąg hodowlanych lub o zarejestrowaniu w innych rejestrach hodowlanych. Ze świadectw zootechnicznych hodowca powinien móc uzyskać informacje o jakości genetycznej i rodowodzie nabytego zwierzęcia. W razie konieczności świadectwa takie powinny być wystawiane na przykład do celów udziału zwierząt hodowlanych w wystawach lub przy okazji umieszczania ich w stacjach oceny czy w ośrodkach sztucznego unasienniania.

(56)

Należy przyjąć, że niniejsze rozporządzenie nie zakazuje państwom członkowskim ani ich właściwym organom wymagania, aby będącemu przedmiotem handlu nasieniu zwierząt hodowlanych czystorasowych gatunków bydła, świń, owiec, kóz i koniowatych przeznaczonemu do sztucznego unasienniania w celu produkowania zwierząt, które nie mają być zwierzętami czystorasowymi, towarzyszyły informacje o jakości i rodowodzie tego zwierzęcia. Ogólnie zakłada się, że można by zwiększyć konkurencyjność unijnego sektora hodowli zwierząt poprzez udostępnianie materiału biologicznego zwierząt hodowlanych wykorzystywanego do rozrodu, zwłaszcza ich nasienia, oraz powiązanych z nimi informacji na świadectwach zootechnicznych także podmiotom, które rozmnażają zwierzęta bez zamiaru wpisania ich potomstwa do księgi hodowlanej.

(57)

Wprowadzanie zwierząt hodowlanych i ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu na terytorium Unii oraz ich wywóz do państw trzecich są ważne dla unijnego rolnictwa. Wprowadzanie zwierząt hodowlanych i ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu na terytorium Unii powinno zatem odbywać się w warunkach ściśle porównywalnych z zasadami mającymi zastosowanie do handlu w Unii. Zwierzęta hodowlane i ich materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu powinny jednak kwalifikować się do wpisania do sekcji głównej księgi hodowlanej lub rejestru hodowlanego w Unii, jeśli poziom kontroli przeprowadzanych w państwie trzecim wywozu daje tę samą pewność w odniesieniu do informacji dotyczących rodowodu oraz wyników oceny wartości użytkowej i oceny genetycznej jak w Unii, a także jeśli podmioty zajmujące się hodowlą dostarczające te informacje i wyniki znajdują się w wykazie prowadzonym przez Komisję. Ponadto podmioty zajmujące się hodowlą w państwach trzecich powinny dopuszczać, na zasadzie wzajemności, zwierzęta hodowlane i ich materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu pochodzące z odpowiedniego związku hodowców lub przedsiębiorstwa hodowlanego uznanego w Unii.

(58)

Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 (20) przewiduje, że Komisja ustanawia nomenklaturę towarową, tj. „Nomenklaturę scaloną” lub w skrócie „CN”, która spełnia jednocześnie wymogi Wspólnej Taryfy Celnej, statystyk w dziedzinie handlu zewnętrznego Wspólnoty i innych polityk Unii dotyczących przywozu lub wywozu towarów. W załączniku I do tego rozporządzenia znajduje się wykaz kodów CN dla zwierząt hodowlanych czystorasowych gatunków bydła, świń, owiec, kóz i koniowatych oraz nasienia bydła, a także wskazanie, że są one zwolnione z umownych stawek celnych. W takim przypadku zwierzętom tym oraz ich materiałowi biologicznemu wykorzystywanemu do rozrodu powinno towarzyszyć odpowiednie świadectwo zootechniczne potwierdzające ich klasyfikację jako zwierząt hodowlanych czystorasowych lub materiału biologicznego takich zwierząt wykorzystywanego do rozrodu. Zwierzętom hodowlanym czystorasowym powinien również towarzyszyć dokument wskazujący, że zostaną one wpisane do księgi hodowlanej prowadzonej przez związek hodowców lub zarejestrowane w rejestrze hodowlanym prowadzonym przez przedsiębiorstwo hodowlane.

(59)

Po ich wprowadzeniu na terytorium Unii, zwierzęta hodowlane i ich materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu przechodzą kontrole weterynaryjne zgodnie z dyrektywami Rady 91/496/EWG (21) i 97/78/WE (22). Zwierzęta hodowlane czystorasowe powinny również przechodzić niezbędne kontrole w celu zastosowania zwolnienia z umownej stawki celnej za zwierzęta hodowlane czystorasowe.

(60)

Niezbędne jest ustanowienie przepisów dotyczących kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z przepisami przewidzianymi w niniejszym rozporządzeniu oraz innych czynności urzędowych przeprowadzanych przez właściwe organy zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, które są dostosowane do wymogów sektora hodowli zwierząt. Właściwe organy powinny mieć możliwość przeprowadzania kontroli urzędowych wszystkich podmiotów podlegających niniejszemu rozporządzeniu, w szczególności związków hodowców, przedsiębiorstw hodowlanych, osób trzecich przeprowadzających ocenę wartości użytkowej lub ocenę genetyczną oraz hodowców, a także – jeżeli wydają one świadectwa zootechniczne – centrów pozyskiwania i przechowywania nasienia, centrów przechowywania zarodków oraz zespołów pozyskiwania lub produkcji zarodków.

(61)

Właściwe organy powinny przeprowadzać kontrole urzędowe w celu sprawdzenia zgodności z przepisami określonymi w niniejszym rozporządzeniu oraz z wymogami określonymi w zatwierdzonym programie hodowlanym. Kontrole te mogłyby obejmować inspekcję sprzętu wykorzystywanego do kontroli wartości użytkowej lub weryfikację obowiązujących procedur gromadzenia danych zootechnicznych i genealogicznych, lub badanie dokumentów lub systemów wykorzystywanych do przechowywania i przetwarzania takich danych zgromadzonych na temat zwierząt hodowlanych. Takie sprawdzenie mogłoby uwzględniać kontrole jakości lub systemy kontroli służące zapewnieniu dokładności gromadzonych danych, takie jak kontrola pochodzenia przeprowadzana w celu weryfikacji rodowodu zwierzęcia. Właściwe organy mogłyby przeprowadzać kontrole urzędowe w siedzibach, biurach i na sprzęcie hodowców, związków hodowców lub przedsiębiorstw hodowlanych oraz na zwierzętach hodowlanych i materiale biologicznym wykorzystywanym do rozrodu pozyskanym od tych zwierząt hodowlanych objętych programem hodowlanym.

(62)

Ilekroć w niniejszym rozporządzeniu mowa jest o „innych czynnościach urzędowych”, pojęcie to należy rozumieć jako obejmujące uznawanie związków hodowców i przedsiębiorstw hodowlanych, zatwierdzanie programów hodowlanych lub udzielanie pomocy innym państwom członkowskim oraz państwom trzecim.

(63)

Aby ustanowione w niniejszym rozporządzeniu unijne przepisy dotyczące zwierząt hodowlanych i ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu były skutecznie stosowane, niezbędne jest, aby właściwe organy państw członkowskich w razie konieczności współpracowały ze sobą i udzielały sobie nawzajem pomocy administracyjnej. Zgodnie z powyższym, w niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić ogólne przepisy dotyczące pomocy i współpracy administracyjnej, podobne do przepisów określonych w tytule IV rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 882/2004 (23), z niezbędnymi dostosowaniami.

(64)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze do przyjęcia – w przypadku gdy istnieją dowody na to, że w państwie trzecim dochodzi powszechnie do poważnych naruszeń prawa Unii w zakresie hodowli zwierząt – szczególnych środków w celu ograniczenia konsekwencji takich naruszeń.

(65)

Właściwe organy państw członkowskich powinny również posiadać uprawnienia niezbędne do egzekwowania określonych w niniejszym rozporządzeniu przepisów zootechnicznych i genealogicznych dotyczących zwierząt hodowlanych, w tym dotyczących zawieszenia zatwierdzenia programu hodowlanego lub cofnięciu uznania związku hodowców lub przedsiębiorstwa hodowlanego w przypadku naruszenia przepisów określonych w niniejszym rozporządzeniu.

(66)

W stosownych przypadkach Komisja powinna przeprowadzać kontrole w państwach członkowskich, między innymi w świetle wyników kontroli urzędowych przeprowadzanych przez państwa członkowskie, w celu zapewnienia stosowania przepisów określonych w niniejszym rozporządzeniu we wszystkich państwach członkowskich.

(67)

W stosownych przypadkach Komisja powinna przeprowadzać kontrole w państwach trzecich w celu sporządzenia wykazu podmiotów zajmujących się hodowlą z państw trzecich, z których powinno być dozwolone wprowadzanie na terytorium Unii zwierząt hodowlanych, ich nasienia, oocytów i zarodków, w celu określania warunków takiego wprowadzania na terytorium Unii oraz w celu uzyskiwania informacji zootechnicznych i genealogicznych na temat funkcjonowania umów o równoważności. Komisja powinna ponadto przeprowadzać kontrole w państwach trzecich w przypadku gdy jest to uzasadnione jakimkolwiek powracającym lub pojawiającym się problemem związanym ze zwierzętami hodowlanymi lub ich materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu.

(68)

Sprawdzenie zgodności z przepisami przewidzianymi w niniejszym rozporządzeniu przeprowadzane w drodze kontroli urzędowych ma podstawowe znaczenie dla zapewnienia skutecznego osiągnięcia celów niniejszego rozporządzenia w całej Unii. Zakłócenia funkcjonowania systemu kontroli państwa członkowskiego mogłyby w niektórych przypadkach poważnie utrudnić osiągnięcie tych celów oraz prowadzić do sytuacji poważnego i powszechnego naruszania tych przepisów. Komisja powinna zatem być w stanie reagować na poważne zakłócenia funkcjonowania systemu kontroli państwa członkowskiego poprzez przyjmowanie środków mających zastosowanie do czasu podjęcia przez dane państwo członkowskie działań niezbędnych w celu usunięcia zakłócenia. Środki takie obejmują zakaz handlu zwierzętami hodowlanymi lub ich materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu, wprowadzanie szczególnych warunków w odniesieniu do handlu nimi lub wszelkie inne środki, które Komisja uzna za stosowne w celu zaradzenia temu powszechnemu naruszaniu.

(69)

Ponieważ dyrektywy 88/661/EWG, 89/361/EWG, 90/427/EWG, 94/28/WE oraz 2009/157/WE mają zostać uchylone i zastąpione niniejszym rozporządzeniem, niezbędne jest również uchylenie aktów Komisji przyjętych na podstawie tych dyrektyw oraz zastąpienie ich w razie konieczności aktami delegowanymi albo wykonawczymi przyjętymi na podstawie odpowiednich uprawnień powierzonych na mocy niniejszego rozporządzenia. W związku z powyższym, wspomniane akty Komisji powinny zostać uchylone a w razie konieczności zastąpione.

(70)

W celu zapewnienia odpowiedniego stosowania niniejszego rozporządzenia oraz uzupełniania go lub wprowadzania zmian do załączników do niniejszego rozporządzenia należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do ustanawiania wymogów dotyczących oceny wartości użytkowej i oceny genetycznej, zadań ośrodków referencyjnych Unii Europejskiej i dotyczących ich wymogów oraz treści i formatu świadectw zootechnicznych.

(71)

Przygotowując i opracowując akty delegowane, szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym w sprawie lepszego stanowienia prawa z dnia 13 kwietnia 2016 r. (24). W szczególności, aby zapewnić udział na równych zasadach Parlamentu Europejskiego i Rady w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie, co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie uczestniczyć w spotkaniach ekspertów Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.

(72)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania przepisów niniejszego rozporządzenia dotyczących wzorów formularzy, na których państwa członkowskie mają przekazywać do wiadomości publicznej informacje dotyczące wykazu uznanych związków hodowców i przedsiębiorstw hodowlanych, metod weryfikacji tożsamości zwierząt hodowlanych czystorasowych, oceny wartości użytkowej i oceny genetycznej, wyznaczania ośrodków referencyjnych Unii Europejskiej, wzorów formularza niepowtarzalnego dożywotniego dokumentu identyfikacyjnego zwierząt z rodziny koniowatych, wzorów świadectw zootechnicznych towarzyszących zwierzętom hodowlanym i ich materiałowi biologicznemu wykorzystywanemu do rozrodu, uznawania równoważności środków stosowanych w państwach trzecich, poważnych zakłóceń działania systemu kontroli państwa członkowskiego oraz ustanowienia szczególnych środków dotyczących wprowadzania na terytorium Unii zwierząt hodowlanych i ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (25). W przypadku, gdy Stały Komitet ds. Zootechniki nie wyda żadnej opinii, Komisja nie powinna przyjąć aktu wykonawczego.

(73)

Przepisy ustanowione w dyrektywach 87/328/EWG, 88/661/EWG, 89/361/EWG, 90/118/EWG, 90/119/EWG, 90/427/EWG, 91/174/EWG, 94/28/WE i 2009/157/WE oraz w decyzji 96/463/WE mają zostać zastąpione przepisami ustanowionymi w niniejszym rozporządzeniu oraz w aktach delegowanych i wykonawczych Komisji przyjętych na mocy uprawnień powierzonych na podstawie niniejszego rozporządzenia. W związku z powyższym należy uchylić wspomniane akty prawne.

(74)

Następujące decyzje Komisji dotyczące między innymi odrębnych dla poszczególnych gatunków kryteriów zatwierdzania lub uznawania związków hodowców i przedsiębiorstw hodowlanych, wpisywania zwierząt hodowlanych do ksiąg hodowlanych, dopuszczania do hodowli i sztucznego unasienniania oraz oceny wartości użytkowej i oceny genetycznej zostały przyjęte zgodnie z dyrektywami 88/661/EWG, 89/361/EWG, 90/427/EWG, 94/28/WE i 2009/157/WE: decyzje Komisji 84/247/EWG (26), 84/419/EWG (27), 89/501/EWG (28), 89/502/EWG (29), 89/504/EWG (30), 89/505/EWG (31), 89/507/EWG (32), 90/254/EWG (33), 90/255/EWG (34), 90/256/EWG (35), 90/257/EWG (36), 92/353/EWG (37), 96/78/WE (38) oraz 2006/427/WE (39). W niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić przepisy zastępujące przepisy ustanowione we wspomnianych decyzjach Komisji.

(75)

W niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić również przepisy podobne do przepisów określonych w decyzji Komisji 92/354/EWG (40).

(76)

Następujące akty prawne Komisji zostały przyjęte zgodnie z dyrektywami 88/661/EWG, 89/361/EWG, 90/427/EWG, 94/28/WE i 2009/157/WE: decyzje Komisji 89/503/EWG (41), 89/506/EWG (42), 90/258/EWG (43), 96/79/WE (44), 96/509/WE (45), 96/510/WE (46) oraz 2005/379/WE (47), a także rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2015/262 (48). W niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić przepisy zastępujące przepisy ustanowione we wspomnianych aktach prawnych Komisji.

(77)

W celu zapewnienia jasności prawa i uniknięcia powielania, akty prawne Komisji, o których mowa w motywach 74, 75 i 76, powinny zostać uchylone z dniem rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia. Ponadto Komisja powinna, co najmniej 18 miesięcy przed dniem rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia, przyjąć akty wykonawcze określające wzory formularzy, na których przedstawiane mają być informacje umieszczane w wykazie uznanych związków hodowców i przedsiębiorstw hodowlanych, który państwa członkowskie mają podać do wiadomości publicznej, oraz wzory formularzy świadectw zootechnicznych dotyczących zwierząt hodowlanych i ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu. Należy rozpocząć stosowanie tych aktów wykonawczych do dnia rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia.

(78)

Aby zapewnić sprawne przejście organizacjom hodowców, organizacjom hodowlanym, stowarzyszeniom hodowców, prywatnym przedsiębiorstwom lub innym organizacjom czy zrzeszeniom zatwierdzonym lub uznanym z ograniczeniem czasowym lub bez takiego ograniczenia zgodnie z aktami uchylonymi niniejszym rozporządzeniem i w odniesieniu do programów hodowlanych realizowanych przez te podmioty, należy uznać, że podmioty te oraz ich programy hodowlane zostały uznane lub zatwierdzone zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. W związku z powyższym, podmioty te nie powinny podlegać procedurom uznawania, zatwierdzania i powiadamiania o rozszerzeniu obszaru geograficznego na inne państwa członkowskie określonym w niniejszym rozporządzeniu, natomiast pozostałe przepisy niniejszego rozporządzenia powinny mieć do nich zastosowanie. Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby podmioty te stosowały się do wszystkich przepisów przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, w szczególności przeprowadzając w stosunku do nich urzędowe kontrole oparte na analizie ryzyka. W przypadku naruszenia przepisów, właściwe organy powinny zapewnić, aby podmioty te podjęły niezbędne środki w celu zaradzenia tej sytuacji, a w razie konieczności, zawiesić lub cofnąć uznanie tych podmiotów lub zatwierdzenie ich programów hodowlanych.

(79)

Komisja przyjęła niedawno wniosek dotyczący nowego rozporządzenia w sprawie kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych. To nowe rozporządzenie ma uchylić rozporządzenie (WE) nr 882/2004, dyrektywę Rady 89/608/EWG (49), dyrektywę Rady 90/425/EWG (50) oraz dyrektywy 91/496/EWG i 97/78/WE. Ma też ono zawierać, z niezbędnymi dostosowaniami, niektóre przepisy określone w rozporządzeniu (WE) nr 882/2004 i w wymienionych dyrektywach. Jednak nie jest przewidziane, aby objąć zakresem stosowania tego nowego rozporządzenia hodowlę zwierząt. Dla jasności i pewności prawa oraz do czasu uchylenia dyrektyw 89/608/EWG, 90/425/EWG, 91/496/EWG oraz 97/78/WE przez to nowe rozporządzenie, niezbędne jest skreślenie odniesień do terminu „zootechniczny” z dyrektyw 89/608/EWG i 90/425/EWG, natomiast dyrektywy 91/496/EWG i 97/78/WE nie wymagają takiej zmiany. Dlatego też należy odpowiednio zmienić dyrektywy 89/608/EWG i 90/425/EWG.

(80)

Do dnia rozpoczęcia stosowania art. 110 rozporządzenia (UE) 2016/429 związki hodowców realizujące zatwierdzone programy hodowlane dotyczące zwierząt hodowlanych czystorasowych z rodziny koniowatych powinny móc nadal wystawiać dokumenty identyfikacyjne dla tych zwierząt hodowlanych czystorasowych zgodnie z art. 8 ust. 1 dyrektywy 90/427/EWG.

(81)

Niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie od pierwszego dnia dwudziestego ósmego miesiąca po dniu jego wejścia w życie,

a)

zootechniczne i genealogiczne zasady handlu zwierzętami hodowlanymi i ich materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu oraz ich wprowadzania na terytorium Unii;

b)

zasady uznawania związków hodowców i przedsiębiorstw hodowlanych oraz zatwierdzania ich programów hodowlanych;

c)

prawa i obowiązki hodowców, związków hodowców i przedsiębiorstw hodowlanych;

d)

zasady wpisywania zwierząt hodowlanych do ksiąg hodowlanych i rejestrów hodowlanych oraz zasady dopuszczania do hodowli zwierząt hodowlanych i ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu;

e)

zasady przeprowadzania oceny wartości użytkowej i oceny genetycznej zwierząt hodowlanych;

f)

zasady wydawania świadectw zootechnicznych dla zwierząt hodowlanych i ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu;

g)

zasady dotyczące przeprowadzania kontroli urzędowych, w szczególności w związkach hodowców i przedsiębiorstwach hodowlanych, oraz zasady wykonywania innych czynności urzędowych;

h)

zasady pomocy i współpracy administracyjnej oraz zasady egzekwowania prawa przez państwa członkowskie;

i)

zasady dotyczące przeprowadzania przez Komisję kontroli w państwach członkowskich i państwach trzecich.

1)

„zwierzę” oznacza zwierzę gospodarskie:

2)

„rasa” oznacza populację zwierząt na tyle jednolitą, aby została uznana za odróżniającą się od innych zwierząt tego samego gatunku przez jedną lub większą liczbę grup hodowców, którzy zgadzają się na wpisanie zwierząt tej populacji oraz informacji o ich znanych przodkach do ksiąg hodowlanych w celu rozmnażania ich cech odziedziczonych poprzez rozród, wymianę i selekcję w ramach programu hodowlanego;

3)

„zwierzę hodowlane” oznacza zwierzę hodowlane czystorasowe lub mieszańca świni;

4)

„materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu” oznacza nasienie, oocyty i zarodki pozyskane od zwierząt hodowlanych lub wyprodukowane w wyniku pozyskania od zwierząt hodowlanych do celów wspomaganego rozrodu;

5)

„związek hodowców” oznacza każde stowarzyszenie hodowców, organizację hodowlaną lub podmiot publiczny, inne niż właściwe organy, uznane przez właściwy organ państwa członkowskiego zgodnie z art. 4 ust. 3 do celów realizacji programu hodowlanego w odniesieniu do zwierząt hodowlanych czystorasowych wpisanych do ksiąg hodowlanych prowadzonych lub założonych przez ten związek;

6)

„przedsiębiorstwo hodowlane” oznacza każde stowarzyszenie hodowców, organizację hodowlaną, prywatne przedsiębiorstwo prowadzące działalność w zamkniętym systemie produkcji lub podmiot publiczny, inne niż właściwe organy, uznane przez właściwy organ państwa członkowskiego zgodnie z art. 4 ust. 3 do celów realizacji programu hodowlanego w odniesieniu do mieszańców świni wpisanych do rejestrów hodowlanych prowadzonych lub założonych przez to przedsiębiorstwo;

7)

„podmiot zajmujący się hodowlą” oznacza każde stowarzyszenie hodowców, organizację hodowlaną, prywatne przedsiębiorstwo, organizację zajmującą się chowem lub urzędowe służby w państwie trzecim, które w odniesieniu do zwierząt hodowlanych czystorasowych gatunków bydła, świń, owiec, kóz lub koniowatych lub mieszańców świni zostały dopuszczone przez to państwo trzecie w związku z wprowadzeniem na terytorium Unii zwierząt hodowlanych do hodowli;

8)

„właściwe organy” oznaczają organy państwa członkowskiego, które są odpowiedzialne, zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, za:

9)

„zwierzę hodowlane czystorasowe” oznacza zwierzę, które jest wpisane lub zarejestrowane i kwalifikuje się do wpisania w sekcji głównej księgi hodowlanej;

10)

„mieszaniec świni” oznacza zwierzę gatunku świni wpisane do rejestru hodowlanego, będące wynikiem planowego krzyżowania lub wykorzystywane do planowanego krzyżowania:

11)

„linia” oznacza genetycznie stabilną i jednolitą podpopulację zwierząt hodowlanych czystorasowych danej rasy;

12)

„księga hodowlana” oznacza:

13)

„sekcja główna” oznacza część księgi hodowlanej, do której wpisywane są lub w której rejestrowane są zwierzęta hodowlane czystorasowe kwalifikujące się do wpisania, wraz ze szczegółowymi informacjami o ich przodkach oraz, w stosownych przypadkach, o ich cechach;

14)

„klasa” oznacza horyzontalną jednostkę sekcji głównej, do której wpisywane są zwierzęta hodowlane czystorasowe w zależności od ich cech;

15)

„cecha” oznacza wymierną dziedziczną cechę lub szczególną cechę genetyczną zwierzęcia hodowlanego;

16)

„wartość hodowlana” oznacza oszacowanie spodziewanego wpływu genotypu zwierzęcia hodowlanego na daną cechę jego potomstwa;

17)

„rejestr hodowlany” oznacza:

18)

„kontrola urzędowa” oznacza każdy rodzaj kontroli przeprowadzanej przez właściwe organy w celu sprawdzenia zgodności z przepisami ustanowionymi w niniejszym rozporządzeniu;

19)

„inne czynności urzędowe” oznaczają wszelkie czynności inne niż kontrola urzędowa, przeprowadzane przez właściwe organy zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, aby zapewnić stosowanie przepisów ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu;

20)

„świadectwo zootechniczne” oznacza świadectwa hodowlane, poświadczenia lub dokumenty handlowe wystawione w formie papierowej lub w formie elektronicznej w odniesieniu do zwierząt hodowlanych i ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, zawierające informacje dotyczące rodowodu, identyfikacji oraz – jeżeli są dostępne – wyników oceny wartości użytkowej lub oceny genetycznej;

21)

„wprowadzanie do Unii” lub „wprowadzanie na terytorium Unii” oznacza działanie polegające na sprowadzeniu zwierząt hodowlanych oraz ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu na jedno z terytoriów wymienionych w załączniku VI spoza tych terytoriów, z wyjątkiem tranzytu;

22)

„handel” oznacza zakup, sprzedaż, wymianę lub nabycie w inny sposób lub przekazanie w inny sposób tytułu własności zwierząt lub ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu w Unii, w tym również w państwie członkowskim;

23)

„podmiot” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną podlegającą przepisom określonym w niniejszym rozporządzeniu, taką jak: związki hodowców, przedsiębiorstwa hodowlane, osoby trzecie, które zostały wyznaczone przez związki hodowców lub przedsiębiorstwa hodowlane zgodnie z art. 27 ust. 1 lit. b), centra pozyskiwania lub przechowywania nasienia, centra przechowywania zarodków, zespoły pozyskiwania lub produkcji zarodków oraz hodowców;

24)

„rasa zagrożona” oznacza lokalną rasę uznaną przez państwo członkowskie za zagrożoną, genetycznie dostosowaną do jednego lub większej liczby tradycyjnych systemów produkcji lub środowisk w tym państwie członkowskim, której status zagrożenia został naukowo potwierdzony przez organ posiadający niezbędne umiejętności i wiedzę w dziedzinie ras zagrożonych;

25)

„prywatne przedsiębiorstwo prowadzące działalność w zamkniętym systemie produkcji” oznacza prywatne przedsiębiorstwo posiadające program hodowlany, w którym to programie nie uczestniczą hodowcy albo w którym uczestniczy ograniczona liczba hodowców powiązanych z tym prywatnym przedsiębiorstwem zgodą na dostarczanie im mieszańców świni przez to prywatne przedsiębiorstwo lub na dostarczanie mieszańców świni do tego prywatnego przedsiębiorstwa;

26)

„program hodowlany” oznacza szereg systematycznych działań, w tym rejestrowanie, selekcję, hodowlę i wymianę zwierząt hodowlanych i ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, które to działania są opracowane i realizowane w celu zachowania lub ulepszenia pożądanych fenotypowych lub genetycznych cech w populacji będącej celem hodowli.

a)

mają główną siedzibę na terytorium państwa członkowskiego, w którym znajduje się właściwy organ;

b)

wykażą w swoim wniosku, że spełniają wymogi określone w załączniku I część 1 w doniesieniu do programów hodowlanych, co do których zamierzają złożyć wniosek o zatwierdzenie zgodnie z art. 8 ust. 3 oraz, w stosownych przypadkach, z art. 12;

c)

w odniesieniu do każdego planowanego programu hodowlanego ich wniosek zawiera projekt programu hodowlanego obejmujący informacje, o których mowa w załączniku I część 2, a ponadto, w przypadku zwierząt hodowlanych czystorasowych z rodziny koniowatych, informacje, o których mowa w załączniku I część 3;

d)

składając wniosek, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, składają wniosek o zatwierdzenie co najmniej jednego z tych planowanych programów hodowlanych zgodnie z art. 8 ust. 2.

a)

nazwę, dane kontaktowe oraz – jeżeli są dostępne – adres strony internetowej związku hodowców lub przedsiębiorstwa hodowlanego;

b)

w odniesieniu do każdego związku hodowców lub przedsiębiorstwa hodowlanego znajdującego się w tym wykazie:

a)

mają jeden lub większą liczbę następujących celów:

b)

szczegółowo opisują cele w zakresie selekcji i hodowli;

c)

spełniają wymogi określone w załączniku I część 2, a ponadto w przypadku zwierząt hodowlanych czystorasowych z rodziny koniowatych – wymogi określone w załączniku I część 3.

a)

związki hodowców i przedsiębiorstwa hodowlane pozostają odpowiedzialne wobec właściwego organu za zapewnienie zgodności z wymogami przewidzianymi w załączniku I część 2 i 3;

b)

nie zachodzi konflikt interesów między tą osobą trzecią a działalnością gospodarczą hodowców uczestniczących w programie hodowlanym;

c)

strona trzecia spełnia wszystkie wymogi niezbędne do realizacji takich działań;

d)

te związki hodowców i przedsiębiorstwa hodowlane wyszczególniły w swoich wnioskach, o których mowa w ust. 2, zadania, które zamierzają zlecić wraz z nazwami i danymi kontaktowymi tych osób trzecich.

a)

zasadniczych cech rasy lub głównych celów tego programu hodowlanego;

b)

zachowania tej rasy lub różnorodności genetycznej w obrębie tej rasy; lub

c)

w przypadku gdy celem tego programu hodowlanego jest zachowanie tej rasy – skutecznego wdrożenia tego programu hodowlanego:

a)

liczbę programów hodowlanych już zatwierdzonych dla danej rasy w danym państwie członkowskim;

b)

wielkość populacji hodowlanych objętych programami hodowlanymi;

c)

ewentualny wkład genetyczny programów hodowlanych realizowanych przez inne związki hodowców dla tej samej rasy w innych państwach członkowskich lub przez podmioty zajmujące się hodowlą w państwach trzecich.

a)

powiadamia właściwy organ tego innego państwa członkowskiego co najmniej 90 dni przed planowaną datą rozpoczęcia programu hodowlanego w tym innym państwie członkowskim oraz, na wniosek powiadomionego organu, przedstawia tłumaczenie powiadomienia na jeden z języków urzędowych tego innego państwa członkowskiego;

b)

na wniosek powiadomionego organu przedstawia, co najmniej 60 dni przed planowaną datą rozpoczęcia programu hodowlanego w tym innym państwie członkowskim, kopię programu hodowlanego zatwierdzonego zgodnie z art. 8 ust. 3 wraz z tłumaczeniem, jeżeli zażąda tego ten organ, na jeden z języków urzędowych tego innego państwa członkowskiego, które to tłumaczenie ma zostać dostarczone przez związek hodowców lub przedsiębiorstwo hodowlane występujące z wnioskiem.

a)

w tym innym państwie członkowskim realizowany jest już zatwierdzony program hodowlany w odniesieniu do zwierząt hodowlanych czystorasowych tej samej rasy; oraz

b)

zatwierdzenie kolejnego programu hodowlanego zagroziłby programowi hodowlanemu realizowanemu przez inny związek hodowców dla tej samej rasy, już zatwierdzonemu w tym innym państwie członkowskim w odniesieniu do co najmniej jednego z poniższych: