4.11.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 287/1

(1)

W załączniku do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 683/2008 z dnia 9 lipca 2008 r. w sprawie dalszej realizacji europejskich programów nawigacji satelitarnej (EGNOS i Galileo) (3) przewiduje się, że szczegółowe cele programu Galileo polegają na zagwarantowaniu, aby sygnały emitowane przez system utworzony w ramach tego programu mogły być wykorzystane w szczególności do oferowania usługi publicznej o regulowanym dostępie (zwanej dalej „PRS”) zarezerwowanej dla użytkowników upoważnionych przez władze publiczne, przeznaczonej do szczególnych zastosowań, które wymagają skutecznej kontroli dostępu i wysokiego poziomu ciągłości usług.

(2)

Ponieważ odpowiednie przepisy rozporządzenia (WE) nr 683/2008 mają również zastosowanie do usług, w tym do PRS, wymienionych w załączniku do tego rozporządzenia, zważywszy na wzajemne powiązania między systemem utworzonym w ramach programu Galileo a PRS z punktu widzenia prawnego, technicznego, operacyjnego, finansowego oraz z punktu widzenia własności, stosowne jest powielenie odpowiednich przepisów dotyczących stosowania regulacji w zakresie bezpieczeństwa do celów niniejszej decyzji.

(3)

Parlament Europejski i Rada przypominały wielokrotnie, że system utworzony w ramach programu Galileo jest systemem cywilnym pod cywilną kontrolą, tzn. realizowany według cywilnych standardów na podstawie cywilnych wymogów i pod kontrolą instytucji Unii.

(4)

Program Galileo ma strategiczne znaczenie dla niezależności Unii w odniesieniu do nawigacji satelitarnej, usług w zakresie lokalizacji i synchronizacji, a także przyczynia się w istotny sposób do realizacji strategii „Europa 2020” na rzecz inteligentnego i trwałego wzrostu sprzyjającego włączeniu społecznemu.

(5)

Wśród różnych usług oferowanych przez europejskie systemy nawigacji satelitarnej PRS jest usługą zarówno najbardziej zabezpieczoną, jak i o najbardziej wrażliwym charakterze, dlatego nadaje się ona dla usług, które wymagają zapewnienia wysokiej precyzji i całkowitej niezawodności. Musi ona zapewnić swoim uczestnikom ciągłość usług nawet w warunkach najcięższego kryzysu. Konsekwencje naruszenia zasad bezpieczeństwa podczas korzystania z tej usługi nie ograniczają się jedynie do danego użytkownika, ale obejmują potencjalnie innych użytkowników. Stosowanie PRS i zarządzanie nią odwołuje się zatem do współodpowiedzialności państw członkowskich za bezpieczeństwo Unii i ich własne. W tym kontekście dostęp do PRS musi być ściśle ograniczony do niektórych kategorii użytkowników, którzy są przedmiotem stałej kontroli.

(6)

Należy zatem określić warunki dostępu do PRS oraz zasady zarządzania tą usługą, precyzując w szczególności ogólne zasady związane z dostępem, funkcje różnych organów zarządzania i kontroli, warunki związane z produkcją i bezpieczeństwem odbiorników i system kontroli wywozu.

(7)

Odnośnie do ogólnych zasad dostępu do PRS, sam przedmiot tej usługi, jak i jej cechy charakterystyczne narzucają ścisłe ograniczenie jej stosowania, przy czym państwa członkowskie, Rada, Komisja i Europejska Służba Działań Zewnętrznych („ESDZ”) powinny mieć do niej dostęp według własnego uznania w sposób nieograniczony i nieprzerwany w każdej części świata. Każde państwo członkowskie musi być ponadto w stanie suwerennie zadecydować o tym, którzy użytkownicy PRS dostaną zezwolenie i w zakresie jakich zastosowań, łącznie z zastosowaniami związanymi z bezpieczeństwem, zgodnie ze wspólnymi minimalnymi normami.

(8)

W celu propagowania w skali światowej zastosowań europejskiej technologii powinno być możliwe, by niektóre państwa trzecie i organizacje międzynarodowe mogły zostać uczestnikami PRS na podstawie zawieranych z nimi odrębnych umów. W odniesieniu do zabezpieczonych zastosowań rządowych w zakresie radionawigacji satelitarnej warunki, na których państwa trzecie i organizacje międzynarodowe mogą korzystać z PRS, należy określić w umowach międzynarodowych, przy czym oczywisty byłby obowiązek zachowania w każdym przypadku wymogów w zakresie bezpieczeństwa. W ramach takich umów powinno być możliwe zezwolenie na produkcję odbiorników PRS na szczególnych warunkach i po spełnieniu szczególnych wymogów, pod warunkiem że są one co najmniej równoważne warunkom i wymogom mającym zastosowanie do państw członkowskich. Umowy takie nie powinny jednak obejmować kwestii o szczególnie istotnym znaczeniu z punktu widzenia bezpieczeństwa, takich jak produkcja modułów bezpieczeństwa.

(9)

Umowy z państwami trzecimi lub organizacjami międzynarodowymi powinny być negocjowane z pełnym uwzględnieniem znaczenia, jakie ma poszanowanie zasad demokracji, państwa prawa, uniwersalności i niepodzielności praw człowieka i podstawowych wolności, oraz wolności myśli, sumienia i religii, jak również wolności wypowiedzi i informacji, godności ludzkiej, zasad równości i solidarności, oraz poszanowanie zasad określonych w Karcie Narodów Zjednoczonych i prawie międzynarodowym.

(10)

Przepisy bezpieczeństwa Europejskiej Agencji Kosmicznej powinny zapewniać stopień ochrony co najmniej równoważny ochronie gwarantowanej przepisami bezpieczeństwa zawartymi w załączniku do decyzji Komisji 2001/844/WE, EWWiS, Euratom (4), oraz decyzją Rady 2011/292/UE z dnia 31 marca 2011 r. w sprawie przepisów bezpieczeństwa dotyczących ochrony informacji niejawnych UE (5).

(11)

Unia i państwa członkowskie muszą dołożyć wszelkich starań, aby zapewnić bezpieczeństwo systemu utworzonego w ramach programu Galileo oraz technologii i sprzętu PRS, aby uniknąć korzystania z sygnałów emitowanych dla PRS przez nieuprawnione osoby fizyczne lub prawne i aby uniknąć wrogiego zastosowania PRS wobec Unii i państw członkowskich.

(12)

Ważne jest, aby państwa członkowskie w tym względzie określiły sankcje mające zastosowanie w razie naruszenia obowiązków wynikających z niniejszej decyzji i zapewniały stosowanie tych sankcji. Przewidywane sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

(13)

Odnośnie do organów zarządzania i kontroli wydaje się, że rozwiązanie polegające na tym, aby uczestnicy PRS powołali „organ odpowiedzialny za PRS”, który będzie zarządzał użytkownikami i kontrolował ich, zapewni najskuteczniejsze zarządzanie zastosowaniami PRS, ułatwiając relacje między różnymi podmiotami odpowiedzialnymi za bezpieczeństwo i gwarantując stałą kontrolę użytkowników, zwłaszcza użytkowników krajowych, zgodnie ze wspólnymi minimalnymi normami. Należy jednak zachować pewien stopień elastyczności, aby państwa członkowskie mogły skutecznie określić zakresy odpowiedzialności.

(14)

W ramach wdrażania niniejszej decyzji przetwarzanie danych osobowych powinno odbywać się zgodnie z przepisami Unii, określonymi w szczególności w dyrektywie 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (6) oraz w dyrektywie 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. dotyczącej przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej (dyrektywa o prywatności i łączności elektronicznej) (7).

(15)

Ponadto, jedno z zadań centrum bezpieczeństwa Galileo (zwanego dalej „centrum monitorowania bezpieczeństwa Galileo” lub „GSMC”), o którym mowa w art. 16 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia (WE) nr 683/2008, powinno polegać na zapewnieniu interfejsu operacyjnego między różnymi podmiotami odpowiedzialnymi za bezpieczeństwo PRS.

(16)

Rada i Wysoki Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa powinni odgrywać rolę w zarządzaniu PRS poprzez stosowanie wspólnego działania Rady 2004/552/WPZiB z dnia 12 lipca 2004 r. w sprawie aspektów działania europejskiego systemu radionawigacji satelitarnej mających wpływ na bezpieczeństwo Unii Europejskiej (8). Rada powinna zatwierdzać umowy międzynarodowe upoważniające państwo trzecie lub organizację międzynarodową do korzystania z PRS.

(17)

Odnośnie do produkcji i bezpieczeństwa odbiorników, wymogi bezpieczeństwa wymagają, aby zadanie to było powierzone wyłącznie państwu członkowskiemu, które wyznaczyło organ odpowiedzialny za PRS, lub przedsiębiorstwom mającym siedzibę na terytorium państwa członkowskiego, które wyznaczyło organ odpowiedzialny za PRS. Ponadto producent odbiorników musi wcześniej uzyskać odpowiednie zezwolenie od Rady Akredytacji w zakresie Bezpieczeństwa systemów europejskiego GNSS, ustanowionej rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 912/2010 (9) (zwanej dalej „Radą Akredytacji w zakresie Bezpieczeństwa”), i musi przestrzegać jej decyzji. Do zadań organów odpowiedzialnych za PRS należy stała kontrola przestrzegania zarówno wymogu uzyskania zezwolenia i tych decyzji, jak i szczegółowych wymogów technicznych wynikających ze wspólnych minimalnych norm.

(18)

Państwo członkowskie, które nie wyznaczyło organu odpowiedzialnego za PRS, powinno wyznaczyć w każdym razie punkt kontaktowy do zarządzania wszelkimi wykrytymi szkodliwymi zakłóceniami elektromagnetycznymi wpływającymi na PRS. Takim punktem kontaktowym powinna być osoba fizyczna lub prawna, która spełnia funkcję punktu sprawozdawczego, lub adres, z którym Komisja może skontaktować się w przypadku potencjalnie szkodliwych zakłóceń elektromagnetycznych, aby zaradzić takim zakłóceniom.

(19)

Odnośnie do ograniczeń wywozowych, wywóz poza Unię sprzętu lub technologii oraz oprogramowania związanych ze stosowaniem PRS i mających związek z opracowywaniem i produkcją na potrzeby PRS, niezależnie od tego, czy taki sprzęt, oprogramowanie lub taka technologia znajdują się w wykazie w załączniku I do rozporządzenia Rady (WE) nr 428/2009 z dnia 5 maja 2009 r. ustanawiającego wspólnotowy system kontroli wywozu, transferu, pośrednictwa i tranzytu w odniesieniu do produktów podwójnego zastosowania (10), musi zostać ograniczony do tych państw trzecich, które zostały odpowiednio upoważnione do dostępu do PRS na podstawie umowy międzynarodowej zawartej z Unią. Państwo trzecie, na którego terytorium zainstalowana jest stacja odniesienia, w której znajduje się sprzęt PRS i która należy do systemu utworzonego w ramach programu Galileo, nie jest przez sam ten fakt uważane za uczestnika PRS.

(20)

Należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w odniesieniu do wspólnych minimalnych norm w dziedzinach określonych w załączniku, a w razie konieczności zaktualizowania i zmiany tego załącznika w celu uwzględnienia zmian w programie Galileo. Szczególnie ważne jest to, aby podczas prac przygotowawczych Komisja prowadziła odpowiednie konsultacje, w tym z ekspertami. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(21)

Ze względu na ich potencjalny wpływ na indywidualne i zbiorowe bezpieczeństwo systemu utworzonego w ramach programu Galileo, Unii i jej państw członkowskich należy zadbać o to, aby wspólne zasady dostępu do PRS oraz wspólne zasady dotyczące produkcji odbiorników PRS i modułów bezpieczeństwa były jednolicie stosowane w każdym z państw członkowskich. Niezbędne jest zatem upoważnienie Komisji do przyjmowania szczegółowych wymogów, wytycznych oraz innych środków służących zapewnieniu skuteczności wspólnych minimalnych norm. W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszej decyzji należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (11).

(22)

Kontrole i inspekcje, które ma przeprowadzać Komisja z pomocą państw członkowskich, powinny być przeprowadzane, w stosownych przypadkach, w sposób podobny do sposobu przewidzianego w części VII załącznika III do decyzji 2011/292/UE.

(23)

Zasady dostępu do PRS oferowanej przez system utworzony w ramach programu Galileo są warunkiem wdrożenia PRS. Komisja powinna sprawdzić, czy należy wprowadzić politykę pobierania opłat za PRS, w tym również od państw trzecich i organizacji międzynarodowych, oraz przedstawić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wynik tej analizy.

(24)

Ponieważ cel niniejszej decyzji, a mianowicie określenie warunków, na których państwa członkowskie, Rada, Komisja, ESDZ, agencje Unii, państwa trzecie i organizacje międzynarodowe mogą mieć dostęp do PRS, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiary proponowanych działań możliwe jest lepsze osiągnięcie tego celu na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza decyzja nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(25)

Z chwilą gdy PRS zostanie uznana za operacyjną należy uruchomić mechanizm sprawozdawczości i kontroli,

a)

„uczestnicy PRS” oznaczają państwa członkowskie, Radę, Komisję i ESDZ, jak również agencje Unii, państwa trzecie i organizacje międzynarodowe, o ile takie agencje, państwa trzecie i organizacje zostały odpowiednio upoważnione;

b)

„użytkownicy PRS” oznaczają osoby fizyczne lub prawne odpowiednio upoważnione przez uczestnika PRS do posiadania lub używania odbiornika PRS.

a)

umowy o bezpieczeństwie informacji, określającej ramy wymiany i ochrony informacji niejawnych oraz przewidującej stopień ochrony co najmniej równoważny stopniowi ochrony zapewnianemu przez państwa członkowskie;

b)

umowy określającej warunki szczegółowych zasad dostępu do PRS przez dane państwo trzecie lub daną organizację międzynarodową; umowa taka może obejmować produkcję – na szczególnych warunkach – odbiorników PRS, z wyjątkiem modułów bezpieczeństwa.

a)

informuje podmiot będący źródłem niejawnych danych PRS;

b)

ocenia potencjalne szkody dla interesów Unii lub państw członkowskich;

c)

powiadamia właściwe organy o wynikach tej oceny i wydaje zalecenie dotyczące zaradzenia zaistniałej sytuacji; w takim przypadku właściwe organy niezwłocznie informują Komisję o działaniach, które zamierzają podjąć lub które już podjęły, w tym również o działaniach mających na celu zapobieżenie powtórnemu wystąpieniu problemu, a także o wynikach takich działań; oraz

d)

informuje Parlament Europejski i Radę, w stosownych przypadkach, o tych wynikach.

a)

każde państwo członkowskie, które korzysta z PRS, i każde państwo członkowskie, na którego terytorium ma swoją siedzibę jeden z podmiotów, o których mowa w art. 7 ust. 1; w takim przypadku organ odpowiedzialny za PRS ma siedzibę na terytorium danego państwa członkowskiego, które niezwłocznie powiadamia Komisję o takim wyznaczeniu;

b)

Radę, Komisję oraz ESDZ, jeżeli korzystają one z PRS. W takim przypadku, zgodnie z odpowiednimi ustaleniami, jako organ odpowiedzialny za PRS może zostać wyznaczona Agencja Europejskiego GNSS, ustanowiona rozporządzeniem (UE) nr 912/2010 (zwana dalej „Agencją Europejskiego GNSS”);

c)

agencje Unii oraz organizacje międzynarodowe – zgodnie z postanowieniami umów, o których mowa w art. 3 ust. 4 i 5; w takim przypadku jako organ odpowiedzialny za PRS może zostać wyznaczona Agencja Europejskiego GNSS;

d)

państwa trzecie – zgodnie z postanowieniami umów, o których mowa w art. 3 ust. 5.

a)

użytkownicy PRS byli zintegrowani z GSMC do celów zarządzania PRS;

b)

zostały określone prawa dostępu do PRS dla każdej grupy lub użytkownika oraz by zarządzano tymi prawami;

c)

klucze PRS oraz inne odnośne informacje niejawne uzyskiwano z GSMC;

d)

klucze PRS oraz inne odnośne informacje niejawne przekazywano użytkownikom;

e)

zarządzano bezpieczeństwem odbiorników i związanymi z nimi technologiami i informacjami niejawnymi, a także dokonywano oceny ryzyka;

f)

ustanowiony został punkt kontaktowy udzielający w razie potrzeby wsparcia w zgłaszaniu wykrytych potencjalnie szkodliwych zakłóceń elektromagnetycznych wpływających na PRS.

a)

uzyskał odpowiednie zezwolenie od Rady Akredytacji w zakresie Bezpieczeństwa zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 912/2010; oraz

b)

przestrzega decyzji Rady Akredytacji w zakresie Bezpieczeństwa oraz art. 8 i pkt 2 załącznika w odniesieniu do opracowywania i produkcji odbiorników PRS lub modułów bezpieczeństwa w zakresie, w jakim dotyczą one jego działalności.

a)

Komisja działając jako podmiot zarządzający programem Galileo;

b)

operatorzy systemu utworzonego w ramach programu Galileo, wyłącznie w celu wypełnienia swoich obowiązków, jak określono w szczegółowych ustaleniach z Komisją;

c)

Agencja Europejskiego GNSS, aby umożliwić jej wypełnianie powierzonych jej zadań, jak określono w szczegółowych ustaleniach z Komisją;

d)

Europejska Agencja Kosmiczna, wyłącznie w celach badań naukowych, rozwoju i wdrożenia infrastruktury, jak określono w szczegółowych ustaleniach z Komisją.

4.11.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 287/9

(1)

Na podstawie art. 17 ust. 3 lit. a) Konwencji wykonawczej do układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. (2), w drodze decyzji SCH/Com-ex (98)56 (3) i SCH/Com-ex (99)14 (4) przyjęto podręcznik dokumentów podróży, które uprawniają posiadacza do przekraczania granic zewnętrznych i mogą być wizowane. Decyzje te powinny zostać dostosowane do ram instytucjonalnych i prawnych Unii.

(2)

Wykaz dokumentów podróży wydawanych przez państwa trzecie powinien podlegać stałemu monitorowaniu, aby zapewnić organom państw członkowskich uczestniczącym w procesie wydawania wiz i kontroli granicznej dostęp do aktualnych informacji na temat dokumentów podróży okazywanych przez obywateli państw trzecich. Wymiana informacji między państwami członkowskimi na temat wydanych dokumentów podróży i uznawania tych dokumentów podróży przez państwa członkowskie oraz sposób upublicznienia całości tych informacji muszą zostać unowocześnione i stać się skuteczniejsze.

(3)

Stworzenie wykazu dokumentów podróży ma służyć dwóm celom: z jednej strony, wykaz ten umożliwi organom kontroli granicznej sprawdzenie, czy dany dokument podróży został uznany za dokument, na podstawie którego można przekraczać granice zewnętrzne zgodnie z art. 5 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 562/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. ustanawiającego wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen) (5), a z drugiej strony pozwoli pracownikom konsularnym sprawdzić, czy państwa członkowskie uznają dany dokument podróży za dokument, w którym można umieszczać naklejkę wizową.

(4)

Zgodnie z art. 48 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Wizowy (kodeks wizowy) (6) w ramach lokalnej współpracy Schengen należy sporządzić wyczerpujący wykaz dokumentów podróży wydawanych przez kraj przyjmujący.

(5)

Należy ustanowić mechanizm służący stałemu uaktualnianiu wykazu dokumentów podróży.

(6)

Biorąc pod uwagę znaczenie bezpieczeństwa dokumentów podróży w odniesieniu do ich ewentualnego uznawania, Komisja, wspomagana przez ekspertów z państw członkowskich, powinna zapewnić ocenę techniczną w stosownych przypadkach.

(7)

Uznawanie dokumentów podróży, które uprawniają posiadacza do przekraczania granic zewnętrznych i w których można umieścić naklejkę wizową, leży i powinno pozostać w kompetencji państw członkowskich.

(8)

Państwa członkowskie powinny przekazywać informacje dotyczące wszystkich dokumentów podróży i dążyć do harmonizacji swoich stanowisk w sprawie różnych rodzajów dokumentów podróży. Ze względu na fakt, iż brak jasno określonego stanowiska państwa członkowskiego w odniesieniu do dokumentu podróży może być źródłem problemów dla posiadaczy tego dokumentu podróży, należy ustanowić mechanizm zobowiązujący państwa członkowskie do informowania o swoim stanowisku w sprawie uznawania bądź nieuznawania takich dokumentów. Mechanizm ten nie powinien pozbawiać państw członkowskich możliwości poinformowania w dowolnym momencie o zmianie stanowiska.

(9)

W perspektywie długoterminowej należy stworzyć bazę danych online zawierającą wzory wszystkich dokumentów podróży, aby ułatwić organom kontroli granicznej i pracownikom konsularnym sprawdzenie danego dokumentu. Baza danych powinna być aktualizowana poprzez uwzględnianie wszelkich zmian w stosunku do wskazanego wcześniej uznawania bądź nieuznawania danych dokumentów państw członkowskich.

(10)

Dla celów informacyjnych Komisja powinna sporządzić otwarty wykaz znanych paszportów fantazyjnych i kamuflażowych wskazanych jej przez państwa członkowskie. Paszporty fantazyjne i kamuflażowe podane w wykazie nie powinny podlegać przepisom dotyczącym uznawania lub nieuznawania. Nie powinny one uprawniać posiadacza do przekraczania granic zewnętrznych i nie powinny być wizowane.

(11)

Aby zapewnić jednolite warunki sporządzania i uaktualniania wykazu dokumentów podróży, należy przyznać Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (7).

(12)

W celu sporządzania i uaktualniania wykazu dokumentów podróży należy stosować procedurę doradczą, z uwagi na fakt, iż akty te stanowią jedynie kompilację wydanych dokumentów podróży.

(13)

W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (8), które wchodzą w zakres obszaru określonego w art. 1 pkt A, B i C decyzji Rady 1999/437/WE z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie niektórych warunków stosowania tej umowy (9).

(14)

W odniesieniu do Szwajcarii niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (10), które wchodzą w zakres obszaru określonego w art. 1 pkt A, B i C decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE (11).

(15)

W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Protokołu podpisanego między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu o przystąpieniu Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen, które wchodzą w zakres obszaru określonego w art. 1 pkt A, B i C decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2011/350/UE (12).

(16)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu (nr 22) w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związana, ani jej nie stosuje. Ponieważ niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, zgodnie z art. 4 tego protokołu w terminie 6 miesięcy po przyjęciu przez Radę niniejszej decyzji Dania podejmuje decyzję, czy dokona jej transpozycji do swojego prawa krajowego.

(17)

Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, w którym Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE z dnia 29 maja 2000 r. dotyczącą wniosku Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej o zastosowanie wobec niego niektórych przepisów dorobku Schengen (13); w związku z tym Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy w jej przyjęciu, nie jest nią związane, ani jej nie stosuje.

(18)

Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, w którym Irlandia nie uczestniczy zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE z dnia 28 lutego 2002 r. dotyczącą wniosku Irlandii o zastosowanie wobec niej niektórych przepisów dorobku Schengen (14); Irlandia nie uczestniczy w jej przyjęciu, nie jest nią związana, ani jej nie stosuje.

(19)

W odniesieniu do Cypru niniejsza decyzja stanowi akt oparty na dorobku Schengen lub w inny sposób z nim związany w rozumieniu art. 3 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2003 r.

(20)

Niniejsza decyzja stanowi akt oparty na dorobku Schengen lub w inny sposób z nim związany w rozumieniu art. 4 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2005 r.,

a)

dokumentów podróży wydanych obywatelom państw trzecich;

b)

dokumentów podróży wydanych uchodźcom zgodnie z konwencją Narodów Zjednoczonych dotyczącą statusu uchodźców sporządzoną dnia 28 lipca 1951 r.;

c)

dokumentów podróży wydanych bezpaństwowcom zgodnie z konwencją Narodów Zjednoczonych dotyczącą statusu bezpaństwowców sporządzoną dnia 28 września 1954 r.;

d)

dokumentów podróży wydanych osobom, które nie posiadają obywatelstwa żadnego państwa i mieszkają w jednym z państw członkowskich;

e)

dokumentów podróży wydanych przez Zjednoczone Królestwo obywatelom brytyjskim, którzy nie są obywatelami Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej dla celów prawa Unii.

4.11.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 287/13

(1)

W rozporządzeniu Rady (UE) nr 57/2011 (1) ustalono uprawnienia do połowów na 2011 rok dla pewnych stad ryb i grup stad ryb, stosowane na wodach UE oraz w odniesieniu do statków UE na niektórych wodach nienależących do UE.

(2)

Należy skorygować niespójność pomiędzy brzmieniem rozporządzenia (UE) nr 57/2011 a brzmieniem pozycji dotyczącej okowiela w załączniku IA do niego.

(3)

W rozporządzeniu (UE) nr 57/2011 zakazano poławiania żarłacza śledziowego w wodach międzynarodowych, w odniesieniu do którego istnieje obowiązek bezzwłocznego uwolnienia ryb tego gatunku w razie przypadkowego połowu. W załączniku IA do tego rozporządzenia ustalono, że całkowite dopuszczalne połowy żarłacza śledziowego na niektórych obszarach ICES wynoszą 0 i nie przewidziano przepisów dotyczących przypadkowego połowu. W związku z tym na niektórych obszarach wód UE połowy żarłacza śledziowego nie są ograniczone, zaś dla innych wód (Ocean Atlantycki) na niektórych obszarach (obszary ICES) ustanowiono poziomy całkowitych dopuszczalnych połowów (TAC) lub nie (obszary CECAF). Z uwagi na status tego gatunku oraz toczące się debaty, które dotyczą możliwości objęcia go Konwencją o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem (konwencja CITES) (załącznik III), należy przewidzieć rozszerzoną ochronę żarłacza śledziowego na wszystkich obszarach i zobowiązać do niej zarówno statki UE, jak i statki państw trzecich prowadzące połowy na wodach UE.

(4)

Naukowa ocena zasobów dorsza w Morzu Celtyckim poprawiła się i potwierdziła, że opinie, na których opierają się obecne TAC, nie doszacowały dużej liczebności pokolenia w roku 2009, a tym samym dynamicznego wzrostu biomasy tego stada. W związku z nowymi środkami w zakresie selektywności przewidzianymi przez Regionalny Komitet Doradczy ds. Wód Północno-Zachodnich (NWWRAC), które powinny ograniczyć ryzyko odrzutów plamiaka i witlinka podczas połowów dorsza, należy dostosować TAC dorsza w Morzu Celtyckim do nowej opinii naukowej na pozostałą część 2011 roku.

(5)

W dniu 29 lipca 2011 r. Organizacja Rybołówstwa Północno-Zachodniego Atlantyku (NAFO) powiadomiła wszystkie umawiające się strony o przyjęciu zmian do TAC NAFO na rok 2011 dotyczących karmazyna w podobszarze 2, rejony 1F i 3K, ze skutkiem natychmiastowym. W dniu 1 sierpnia 2011 r. Komisja przekazała tę informację wszystkim państwom członkowskim zainteresowanym połowami. Zmiany te powinny zostać włączone do prawa unijnego i mieć zastosowanie do statków UE od dnia 2 sierpnia 2011 r.

(6)

W związku z ustanowieniem uprawnień do połowów oraz zgodnie rozporządzeniem Rady (WE) nr 1342/2008 z dnia 18 grudnia 2008 r. ustanawiającym długoterminowy plan w zakresie zasobów dorsza i połowów tych zasobów (2) Rada, działając na wniosek Komisji i na podstawie informacji dostarczonych przez państwa członkowskie oraz oceny Komitetu Naukowo-Technicznego i Ekonomicznego ds. Rybołówstwa (STECF), może wyłączyć pewne grupy statków ze stosowania systemu nakładu połowowego, pod warunkiem że dostępne są stosowne dane dotyczące wielkości połowu i odrzutów dorsza, odsetek wielkości połowu dorsza nie przekracza 1,5 % całkowitej wielkości połowu dla każdej odnośnej grupy statków oraz że włączenie tych grup statków do systemu nakładu połowowego stanowiłoby obciążenie administracyjne nieproporcjonalne do ich ogólnego wpływu na zasoby dorsza.

(7)

Na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1342/2008 rozporządzenia (WE) nr 754/2009 (3) wyłączono niektóre grupy statków z systemu nakładu połowowego ustanowionego w rozporządzeniu (WE) nr 1342/2008.

(8)

Irlandia przedstawiła informacje dotyczące połowów dorsza przez grupę statków poławiających w wodach na zachód od Szkocji, które na obszarze określonym w pkt 6.1 załącznika III do rozporządzenia Rady (WE) nr 43/2009 z dnia 16 stycznia 2009 r. ustalającego uprawnienia do połowów na 2009 rok i związane z nimi warunki dla pewnych stad ryb i grup stad ryb, stosowane na wodach terytorialnych Wspólnoty oraz w odniesieniu do statków wspólnotowych na wodach, na których wymagane są ograniczenia połowowe (4), stosują włoki denne o wielkości oczek sieci równej co najmniej 120 mm i zawierające panele sieci o kwadratowych oczkach, a na pozostałych obszarach wód na zachód od Szkocji stosują wielkość oczek sieci wynoszącą 100 mm. Na podstawie tych informacji ocenionych przez STECF można stwierdzić, że połowy dorsza, w tym odrzuty, dokonywane przez powyższą grupę statków nie przekraczają 1,5% ich całkowitych połowów. Ponadto obowiązujące środki kontroli i monitorowania zapewniają monitorowanie i kontrolę działalności połowowej przedmiotowej grupy statków. Poza tym włączenie grupy do systemu nakładu połowowego stanowi obciążenie administracyjne nieproporcjonalne do ogólnego wpływu tego włączenia na zasoby dorsza. Należy zatem zmienić rozporządzenie (WE) nr 754/2009, aby wyłączyć tę grupę statków z systemu nakładu połowowego ustanowionego w rozporządzeniu (WE) nr 1342/2008. Należy odpowiednio zmienić ograniczenia nakładu połowowego określone dla Irlandii w rozporządzeniu (UE) nr 57/2011.

(9)

Grupa statków z Niemiec jest obecnie wyłączona ze stosowania systemu nakładu połowowego ustanowionego w rozporządzeniu (WE) nr 1342/2008. Na podstawie informacji przedstawionych przez Niemcy w 2011 roku STECF nie mógł ocenić, czy warunki określone w rozporządzeniu (WE) nr 1342/2008 były nadal spełniane w okresie zarządzania 2010. Należy zatem ponownie włączyć tę grupę niemieckich statków do tego systemu nakładu połowowego. Należy odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 754/2009.

(10)

Rozporządzenie (WE) nr 57/2011 stosuje się zasadniczo od dnia 1 stycznia 2011 r. Jednak ograniczenia nakładu połowowego określone w rozporządzeniu (UE) nr 57/2011 stosuje się przez rok, począwszy od dnia 1 lutego 2011 r. W związku z powyższym przepisy niniejszego rozporządzenia dotyczące limitów połowowych i przydziałów należy stosować od dnia 1 stycznia 2011 r., z wyjątkiem nowych przepisów dotyczących karmazyna w podobszarze 2, rejony 1F i 3K, które należy stosować od dnia 2 sierpnia 2011 r. Przepisy niniejszego rozporządzenia dotyczące ograniczeń nakładu połowowego należy stosować od dnia 1 lutego 2011 r. Takie stosowanie z mocą wsteczną nie naruszy zasady pewności prawa, ponieważ odnośne uprawnienia do połowów nie zostały jeszcze w pełni wykorzystane. Jako że zmiany systemów nakładu połowowego mają bezpośredni wpływ na działalność gospodarczą odnośnych flot, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie natychmiast po jego opublikowaniu,

1)

art. 5 ust. 4 lit. b) otrzymuje brzmienie:

2)

art. 8 ust. 1 lit. e) otrzymuje brzmienie:

3)

art. 37 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Statkom państw trzecich zabrania się połowów, zatrzymywania na burcie, przeładowywania oraz wyładowywania następujących gatunków:

4)

w załączniku IA pozycja dotyczącą dorsza w obszarach VIIb, VIIc, VIIe-k, VIII, IX i X oraz w wodach UE obszaru CECAF 34.1.1 otrzymuje brzmienie:

5)

w załączniku IA pozycja dotycząca żarłacza śledziowego w wodach UE i wodach międzynarodowych obszarów III, IV, V, VI, VII, VIII, IX, X oraz XII otrzymuje brzmienie:

6)

w załączniku IA pozycja dotycząca homarca w obszarze VII otrzymuje brzmienie:

7)

w załączniku IC pozycja dotycząca karmazyna w podobszarze NAFO 2, rejony 1F i 3K, otrzymuje brzmienie:

8)

w dodatku 1 do załącznika IIA wprowadza się następujące zmiany:

a)

uchyla się lit. f);

b)

dodaje się literę w brzmieniu:

4.11.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 287/17

(1)

W rozporządzeniu Rady (UE) nr 57/2011 z dnia 18 stycznia 2011 r. ustalającym uprawnienia do połowów na 2011 rok dla pewnych stad ryb i grup stad ryb stosowane na wodach UE oraz w odniesieniu do statków UE na niektórych wodach nienależących do UE (2) określono kwoty na rok 2011.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji statki pływające pod banderą państwa członkowskiego, o którym mowa w załączniku do niniejszego rozporządzenia, lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2011 r.

(3)

Należy zatem zakazać działalności połowowej w odniesieniu do wspomnianego stada,

4.11.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 287/19

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1067/2008 z dnia 30 października 2008 r. otwierające oraz ustalające zarządzanie wspólnotowymi kontyngentami taryfowymi na pszenicę zwyczajną o jakości innej niż wysoka pochodzącą z państw trzecich i wprowadzające odstępstwo od rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 (5), rozporządzenie Komisji (WE) nr 2305/2003 z dnia 29 grudnia 2003 r. otwierające i ustalające zarządzanie kontyngentem taryfowym Wspólnoty na przywóz jęczmienia z państw trzecich (6) i rozporządzenie Komisji (WE) nr 969/2006 z dnia 29 czerwca 2006 r. otwierające i ustalające sposób zarządzania kontyngentem taryfowym w odniesieniu do przywozu kukurydzy pochodzącej z państw trzecich (7) przewidują przepisy szczegółowe dotyczące składania wniosków i wydawania pozwoleń na przywóz pszenicy zwyczajnej o jakości innej niż wysoka w ramach kontyngentów 09.4123, 09.4124 i 09.4125, jęczmienia w ramach kontyngentu 09.4126 i kukurydzy ramach kontyngentu 09.4131.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2058/96 z dnia 28 października 1996 r. otwierające i ustalające zarządzanie kontyngentem taryfowym na ryż łamany objęty kodem CN 1006 40 00 do produkcji przetworów spożywczych objętych kodem CN 1901 10 (8) i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1964/2006 z dnia 22 grudnia 2006 r. ustanawiające szczegółowe zasady otwierania i zarządzania kontyngentami taryfowymi na przywóz ryżu pochodzącego z Bangladeszu, zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 3491/90 (9), przewidują przepisy szczegółowe dotyczące składania wniosków oraz wydawania pozwoleń na przywóz ryżu łamanego w ramach kontyngentu 09.4079 i ryżu pochodzącego z Bangladeszu w ramach kontyngentu 09.4517.

(3)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 828/2009 z dnia 10 września 2009 r. ustanawiające na lata gospodarcze 2009/2010–2014/2015 szczegółowe zasady przywozu i rafinacji produktów cukrowniczych objętych pozycją taryfową 1701 zgodnie z umowami preferencyjnymi (10) przewiduje przepisy szczegółowe dotyczące składania wniosków oraz wydawania pozwoleń na przywóz w ramach kontyngentów 09.4221, 09.4231, 09.4241 do 09.4247.

(4)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1918/2006 z dnia 20 grudnia 2006 r. otwierające i ustalające zarządzanie kontyngentem taryfowym oliwy z oliwek pochodzącej z Tunezji (11) przewiduje przepisy szczegółowe dotyczące składania wniosków i wydawania pozwoleń na przywóz oliwy z oliwek w ramach kontyngentu 09.4032.

(5)

Z uwagi na dni wolne od pracy w 2012 r. należy w niektórych okresach wprowadzić odstępstwo od rozporządzeń (WE) nr 2058/96, (WE) nr 2305/2003, (WE) nr 969/2006, (WE) nr 1918/2006, (WE) nr 1964/2006, (WE) nr 1067/2008 i (WE) nr 828/2009 w odniesieniu do terminów składania wniosków o pozwolenia na przywóz i wydawania tych pozwoleń w celu zapewnienia przestrzegania wielkości przedmiotowych kontyngentów.

(6)

Artykuł 12 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia Komisji (WE) nr 382/2008 z dnia 21 kwietnia 2008 r. w sprawie zasad stosowania pozwoleń na przywóz i na wywóz w sektorze wołowiny i cielęciny (12), art. 3 ust. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1518/2003 z dnia 28 sierpnia 2003 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wprowadzania w życie systemu pozwoleń na wywóz w sektorze wieprzowiny (13), art. 3 ust. 3 rozporządzenia Komisji (UE) nr 1178/2010 z dnia 13 grudnia 2010 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wprowadzania w życie systemu pozwoleń na wywóz w sektorze jaj (14) oraz art. 3 ust. 3 rozporządzenia Komisji (UE) nr 90/2011 z dnia 3 lutego 2011 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wprowadzania w życie systemu pozwoleń na wywóz w sektorze mięsa drobiowego (15) stanowią, że pozwolenia na wywóz są wydawane w środę w tygodniu następującym po tygodniu, w którym złożono wnioski, pod warunkiem że do tego czasu Komisja nie podjęła żadnego ze środków szczególnych.

(7)

Artykuł 7d ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 951/2006 z dnia 30 czerwca 2006 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 318/2006 w odniesieniu do handlu z państwami trzecimi w sektorze cukru (16) stanowi, że pozwolenia na wywóz pozakwotowego cukru i pozakwotowej izoglukozy wydawane są od piątku następującego po tygodniu, w którym złożono wnioski, pod warunkiem że do tego czasu Komisja nie podjęła żadnego ze środków szczególnych.

(8)

Z uwagi na dni wolne od pracy w roku 2012 oraz nieregularne ukazywanie się Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej w tych dniach, okres między złożeniem wniosków i dniem wydania pozwoleń jest zbyt krótki, aby zapewnić właściwe zarządzanie rynkiem. Należy zatem przedłużyć wymieniony okres.

(9)

Należy zatem uchylić rozporządzenie Komisji (WE) nr 1000/2010 (17) wprowadzające odstępstwo od rozporządzeń w odniesieniu do terminów składania wniosków i wydawania pozwoleń na przywóz w 2011 r.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

4.11.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 287/23

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2075/2005 z dnia 5 grudnia 2005 r. ustanawiające szczególne przepisy dotyczące urzędowych kontroli w odniesieniu do włosieni (Trichinella) w mięsie (2) określa metody wykrywania włosieni w próbkach z tusz. Metoda referencyjna została ustanowiona w rozdziale I załącznika I do wspomnianego rozporządzenia. Trzy metody wykrywania równoważne z metodą referencyjną zostały ustanowione w rozdziale II załącznika I do tego rozporządzenia.

(2)

W rozporządzeniu (WE) nr 2075/2005, zmienionym rozporządzeniem (WE) nr 1245/2007 (3), zezwolono na wykorzystania płynnej pepsyny w celu wykrywania włosieni (Trichinella) w mięsie oraz określono wymagania dla jej stosowania jako odczynnika w metodach wykrywania. Należy zatem określić również identyczne wymogi dla równoważnych metod wykrywania, w stosownych przypadkach. Należy zatem odpowiednio zmienić część C rozdziału II załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 2075/2005.

(3)

Ponadto prywatne przedsiębiorstwa zaczęły produkować nowe urządzenia do badania na obecność włosienia (Trichinella), wykorzystujące metodę wytrawiania równoważną z metodą referencyjną. W następstwie tych wydarzeń podczas posiedzenia Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt w dniu 16 grudnia 2008 r. jednogłośnie przyjęto wytyczne dotyczące walidacji nowych urządzeń do badania na obecność włosienia (Trichinella) metodą wytrawiania.

(4)

W 2010 r. metoda badania na obecność włosienia (Trichinella) u świń domowych za pomocą nowego urządzenia została zwalidowana przez laboratorium referencyjne UE ds. pasożytów zgodnie z tymi wytycznymi.

(5)

Wyniki walidacji pokazują, że nowe urządzenie i związana z nim metoda wykrywania włosienia (Trichinella), zwalidowane pod kodem laboratorium referencyjnego UE nr EURLP_D_001/2011 (4), są równoważne z metodą referencyjną określoną w rozdziale I załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 2075/2005. W związku z powyższym należy je włączyć do wykazu równoważnych metod wykrywania wymienionych w rozdziale II załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 2075/2005.

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozdział II załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 2075/2005.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

4.11.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 287/27

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 przewiduje udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określa sposób uzasadniania i procedury przyznawania takich zezwoleń.

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 złożony został wniosek o zezwolenie na stosowanie preparatu enzymatycznego endo-1,4-beta-ksylanazy wytwarzanej przez Trichoderma reesei (CBS 114044). Do wniosku dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(3)

Wniosek dotyczy zezwolenia na stosowanie preparatu enzymatycznego endo-1,4-beta-ksylanazy wytwarzanej przez Trichoderma reesei (CBS 114044) jako dodatku paszowego dla kur niosek, gatunków podrzędnych drobiu oraz tuczników, który ma zostać sklasyfikowany w kategorii „dodatki zootechniczne”.

(4)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 902/2009 (2) stosowanie tego preparatu zostało dopuszczone na okres dziesięciu lat w żywieniu kurcząt rzeźnych i kurcząt utrzymywanych na nioski, indyków rzeźnych i indyków utrzymywanych w celach hodowlanych oraz prosiąt odsadzonych od maciory.

(5)

Przedłożono nowe dane na poparcie wniosku o zezwolenie na stosowanie preparatu enzymatycznego endo-1,4-beta-ksylanazy wytwarzanej przez Trichoderma reesei (CBS 114044) u kur niosek, gatunków podrzędnych drobiu oraz tuczników. W swojej opinii z dnia 14 czerwca 2011 r. (3) Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) stwierdził, że preparat enzymatyczny endo-1,4-beta-ksylanazy wytwarzanej przez Trichoderma reesei (CBS 114044) nie wywiera w proponowanych warunkach stosowania szkodliwego wpływu na zdrowie zwierząt, ludzi ani na środowisko naturalne oraz że stosowanie tego preparatu może poprawić nieśność kur oraz przyspieszyć wzrost innych gatunków podrzędnych drobiu oraz tuczników. Zdaniem Urzędu nie ma potrzeby wprowadzania szczególnych wymogów dotyczących monitorowania po wprowadzeniu preparatu do obrotu. Urząd poddał również weryfikacji sprawozdanie dotyczące metody analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez laboratorium referencyjne ustanowione rozporządzeniem (WE) nr 1831/2003.

(6)

Ocena endo-1,4-beta-ksylanazy wytwarzanej przez Trichoderma reesei (CBS 114044) dowodzi, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie preparatu, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

4.11.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 287/30

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 przewiduje udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określa sposób uzasadniania i procedury przyznawania takich zezwoleń.

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 złożony został wniosek o zezwolenie na stosowanie Lactobacillus plantarum (NCIMB 30236). Do tego wniosku dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(3)

Wniosek dotyczy zezwolenia na stosowanie Lactobacillus plantarum (NCIMB 30236) jako dodatku paszowego dla wszystkich gatunków zwierząt, celem sklasyfikowania go w kategorii „dodatki technologiczne”.

(4)

Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) stwierdził w swojej opinii z dnia 14 czerwca 2011 r. (2), że Lactobacillus plantarum (NCIMB 30236) nie wywiera w proponowanych warunkach stosowania szkodliwego wpływu na zdrowie zwierząt i ludzi ani na środowisko oraz że preparat ten może poprawić proces produkcji kiszonki z wszystkich zielonek poprzez obniżenie pH i lepszą ochronę suchej masy i proteiny. Zdaniem Urzędu nie ma potrzeby wprowadzania szczególnych wymogów dotyczących monitorowania po wprowadzeniu preparatu do obrotu. Urząd poddał również weryfikacji sprawozdanie dotyczące metody analizy dodatków paszowych w paszy, przedłożone przez laboratorium referencyjne ustanowione rozporządzeniem (WE) nr 1831/2003.

(5)

Ocena Lactobacillus plantarum (NCIMB 30236) dowodzi, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie preparatu, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

4.11.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 287/32

(1)

W rozporządzeniu Komisji (UE) nr 206/2010 z dnia 12 marca 2010 r. ustanawiającym wykazy krajów trzecich, ich terytoriów lub części, upoważnionych do wprowadzania do Unii Europejskiej niektórych zwierząt oraz świeżego mięsa, a także wymogi dotyczące świadectw weterynaryjnych (2) ustanowiono wymogi dotyczące świadectw weterynaryjnych w odniesieniu do wprowadzania do Unii niektórych przesyłek zawierających świeże mięso zwierząt kopytnych i koniowatych, przeznaczone do spożycia przez ludzi. Zgodnie z rozporządzeniem tego rodzaju przesyłki mogą być wprowadzane do Unii tylko wtedy, gdy pochodzą z krajów trzecich, ich terytoriów lub części wymienionych w części 1 załącznika II do tego rozporządzenia.

(2)

W dniu 19 września 2011 r. Paragwaj powiadomił Światową Organizację Zdrowia Zwierząt (OIE) o wystąpieniu pryszczycy. Ognisko tej choroby umiejscowione jest w obwodzie San Pedro i zostało potwierdzone w dniu 18 września 2011 r. w oparciu o analizy laboratoryjne (ELISA i EITB).

(3)

W części 1 załącznika II do rozporządzenia (UE) nr 206/2010 precyzuje się, że dozwolony jest przywóz świeżego mięsa bydła domowego z Paragwaju.

(4)

W związku z zagrożeniem wprowadzenia pryszczycy do Unii, związanym z przywozem świeżej wołowiny z Paragwaju oraz w związku z brakiem gwarancji umożliwiających podział Paragwaju na regiony, przywóz taki nie powinien być dłużej dozwolony. Należy zatem odpowiednio zmienić wpis dotyczący Paragwaju w części 1 załącznika II do rozporządzenia (UE) nr 206/2010.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 206/2010.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

4.11.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 287/34

4.11.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 287/36

(1)

Jeśli ilości nawozu naturalnego, które państwo członkowskie zamierza stosować w przeliczeniu na hektar rocznie, różnią się od ilości określonej w pkt 2 akapit drugi zdanie pierwsze załącznika III do dyrektywy 91/676/EWG i w lit. a) tego akapitu, należy je ustalić w taki sposób, by pozostawały bez uszczerbku dla realizacji celów określonych w art. 1 wymienionej dyrektywy, oraz uzasadnić na podstawie obiektywnych kryteriów, takich jak istnienie długich okresów wegetacji i upraw o wysokim poborze azotu.

(2)

Włochy złożyły wniosek do Komisji o przyznanie odstępstwa na mocy pkt 2 akapit trzeci załącznika III do dyrektywy 91/676/EWG w odniesieniu do regionów Emilia Romagna, Lombardia, Piemonte i Veneto.

(3)

Wnioskowane odstępstwo dotyczy zamiaru zezwolenia przez Włochy na stosowanie w regionach Emilia Romagna, Lombardia, Piemonte i Veneto do 250 kg azotu w przeliczeniu na hektar rocznie pochodzącego z odchodów bydła i przetworzonych odchodów trzody chlewnej w gospodarstwach, w których uprawy o wysokim poborze azotu i długim okresie wegetacji stanowią 70 % wszystkich upraw. Szacuje się, że odstępstwo będzie potencjalnie dotyczyć około 10 313 gospodarstw prowadzących chów bydła i 1 241 gospodarstw prowadzących chów trzody chlewnej w regionach Emilia Romagna, Lombardia, Piemonte i Veneto, odpowiadających odpowiednio 15,9 % i 9,7 % całkowitej liczby tych gospodarstw w wymienionych regionach, 10,7 % użytków rolnych i 29,1 % całkowitej liczby zwierząt gospodarskich mlecznych i 49,3 % całkowitej liczby trzody chlewnej w wymienionych regionach. Ponadto o odstępstwo można także ubiegać się w odniesieniu do gruntów ornych.

(4)

Legislacja wdrażająca dyrektywę 91/676/EWG i ustanawiająca programy działania w regionach Emilia Romagna (decyzja nr 1273/2011 5.09.2011), Lombardia (decyzja nr IX/2208 14.09.2011), Piemonte (decyzja nr 18-2612 19.09.2011) i Veneto (decyzja nr 1150 26.07.2011) została przyjęta i stosuje się w związku z niniejszą decyzją w latach 2012–2015.

(5)

Wyznaczone obszary narażone, których dotyczą programy działania, obejmują około 63 % użytków rolnych w regionie Emilia Romagna, 82 % użytków rolnych w regionie Lombardia, 38 % użytków rolnych w regionie Piemonte oraz 87 % użytków rolnych w regionie Veneto.

(6)

Przedstawione dane dotyczące jakości wody wykazują, że w przypadku wód podziemnych w regionach Emilia Romagna, Lombardia, Piemonte i Veneto 89 % jednolitych części wód podziemnych charakteryzuje się średnim stężeniem azotanów w wysokości poniżej 50 mg azotanów na litr, a w przypadku 63 % jednolitych części wód podziemnych wartość stężenia wynosi poniżej 25 mg azotanów na litr. W przypadku wód powierzchniowych w ponad 98 % miejsc monitorowania odnotowano średnie stężenie azotanów w wysokości poniżej 25 mg azotanów na litr, a w żadnym punkcie stężenie to nie wyniosło ponad 50 mg azotanów na litr.

(7)

Ponad 70 % zwierząt gospodarskich we Włoszech znajduje się w regionach Emilia Romagna, Lombardia, Piemonte i Veneto: w szczególności 67,1 % bydła mlecznego, 60,6 % pozostałego bydła, 81 % trzody chlewnej i 79,4 % drobiu. Liczba pogłowia wykazuje tendencją spadkową w latach 1982–2007 (średnio o 20 % dla wszystkich czterech regionów).

(8)

W latach 1979–2008 zmniejszyło się zużycie azotu chemicznego, jak również mineralnych nawozów fosforowych (to ostatnie spadło o 70 %).

(9)

Użytki zielone, kukurydza przeznaczona na ziarno, kukurydza przeznaczona na kiszonkę oraz zboża ozime zajmują około 53 % całkowitej powierzchni użytków rolnych w regionach Emilia Romagna, Lombardia, Piemonte i Veneto.

(10)

Dodatkowe dokumenty przedłożone we wniosku o odstępstwo pokazują, że proponowana ilość 250 kg azotu w przeliczeniu na hektar rocznie pochodzącego z odchodów bydła i przetworzonych odchodów świń jest uzasadniona na podstawie obiektywnych kryteriów, takich jak wysokie opady netto, długie okresy wegetacji i wysokie plony upraw o wysokim poborze azotu.

(11)

Po przeanalizowaniu wniosku Komisja stwierdza, że proponowana ilość 250 kg azotu w przeliczeniu na hektar rocznie pochodzącego z odchodów bydła i przetworzonych odchodów świń nie będzie stanowiła przeszkody w realizacji celów dyrektywy 91/676/EWG, z zastrzeżeniem spełnienia pewnych ściśle określonych warunków.

(12)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Azotanów ustanowionego na mocy art. 9 dyrektywy 91/676/EWG,

a)

„gospodarstwa” oznaczają gospodarstwa prowadzące chów zwierząt gospodarskich lub nieprowadzące takiego chowu;

b)

„działka” oznacza pojedyncze pole lub grupę pól, jednolitych pod względem upraw, typu gleby i praktyk nawożenia;

c)

„użytki zielone” oznaczają trwałe lub krótkotrwałe użytki zielone (krótkotrwałe pastwiska zakładane są zwykle na okres krótszy niż cztery lata);

d)

„kukurydza późno dojrzewająca” oznacza kukurydzę klasy 600-700 FAO, sadzoną między połową marca a początkiem kwietnia, o cyklu wzrostu co najmniej 145–150 dni;

e)

„kukurydza lub sorgo, po których następują uprawy ozime” oznaczają niezbyt późne lub wcześnie dojrzewające kukurydzę lub sorgo, po których następują uprawy ozime, takie jak rajgras włoski, jęczmień, pszenżyto czy żyto ozime;

f)

„zboża ozime, po których następują uprawy letnie” oznaczają pszenicę ozimą, jęczmień ozimy lub pszenżyto, po których następują uprawy letnie, takie jak kukurydza, sorgo, Setaria czy Panicum sp.;

g)

„uprawy o wysokim poborze azotu i długim okresie wegetacji” oznaczają użytki zielone, kukurydze późno dojrzewającą, kukurydzę lub sorgo, po których następują uprawy ozime oraz zboża ozime, po których następują uprawy letnie;

h)

„odchody bydła” oznaczają odchody zwierzęce bydła, włącznie z wypasem lub w formie przetworzonej;

i)

„przetwarzanie nawozu naturalnego” oznacza przetwarzanie nawozu świńskiego na dwie frakcje – stałą i płynną, przeprowadzane w celu poprawy stosowania nawozów na gruntach rolnych i lepszego odzyskiwania azotu i fosforu;

j)

„przetworzony nawóz naturalny” oznacza płynną frakcję będącą wynikiem przetwarzania nawozu świńskiego, o minimalnym współczynniku azotu do fosforu (N/P2O5) 2,5;

k)

„przetworzony nawóz naturalny z obniżoną zawartością azotu” oznacza przetworzony nawóz naturalny o zawartości azotu obniżonej o 30 % w porównaniu z zawartością azotu w nieprzetworzonym nawozie świńskim;

l)

„gleby o niskiej zawartości materii organicznej” oznaczają gleby o zawartości węgla organicznego mniejszej niż 2 % w górnych 30 cm pokrywy glebowej;

m)

„gleby o niskim lub zerowym zasoleniu” oznaczają gleby o przewodnictwie nasyconego ekstraktu glebowego ECe < 4 mS/cm lub o przewodnictwie ekstraktu wodnego w stosunku 1:2 gleba do wody EC 1:2 < 1 ms/cm, lub obszary zdefiniowane jako na pewno niezagrożone ryzykiem zasolenia, zgodnie ze wskazaniem na mapie gleb określonej na poziomie regionalnym;

n)

„efektywność stosowania azotu” oznacza odsetek całkowitego azotu zastosowany w formie odchodów zwierzęcych, który jest udostępniony uprawom w roku zastosowania.

a)

rodzaj przetworzenia nawozu naturalnego;

b)

możliwości i główne cechy zakładu przetwarzania, włącznie z wydajnością;

c)

ilość nawozu naturalnego przesłana do przetworzenia;

d)

ilość, skład, włącznie z zawartością azotu i fosforu, oraz przeznaczenie frakcji stałej;

e)

ilość, skład, włącznie z zawartością azotu i fosforu, oraz przeznaczenie przetworzonego nawozu naturalnego;

f)

oszacowanie strat w formie gazowej powstających w trakcie przetwarzania.

a)

liczbę zwierząt gospodarskich, opis systemu magazynowania i przechowywania wraz z pojemnością dostępną do celów przechowywania nawozu naturalnego oraz rodzajem;

b)

obliczenie azotu i fosforu pochodzących z nawozu naturalnego i wytworzonych w gospodarstwie;

c)

opis przetwarzania nawozu naturalnego i cechy przetworzonego nawozu naturalnego (jeżeli stosowne);

d)

ilość, rodzaj i cechy nawozu dostarczonego poza gospodarstwo lub do gospodarstwa;

e)

płodozmian oraz powierzchnię działek zawierających uprawy o wysokim poborze azotu i długim okresie wegetacji oraz działek zawierających inne uprawy;

f)

spodziewane zbiory w odniesieniu do każdej uprawy, w zależności od dostępności składników pokarmowych i wody, a także warunki lokalne takie jak klimat, rodzaj gleby itd.;

g)

przewidywane wymagania upraw w zakresie azotu i fosforu w podziale na poszczególne działki;

h)

obliczenie azotu i fosforu pochodzących z nawozu naturalnego i stosowanych na każdej działce;

i)

obliczenie azotu pochodzącego z nawozów chemicznych stosowanych na każdej działce;

j)

oszacowane ilości wody potrzebnej do nawodnienia i precyzyjne wskazanie jej źródła; do planu dołączone powinno być zezwolenie na pobór wody lub umowa na korzystanie z wody z odpowiednim „konsorcjum wodnym” lub mapa wskazująca na to, że gospodarstwo znajduje się w obszarach, w których płytkie wody gruntowe przylegają do strefy korzeniowej.

a)

na co najmniej 70 % areału gospodarstwa uprawia się rośliny o wysokim poborze azotu i długim okresie wegetacji;

b)

krótkotrwałe użytki zielone należy zaorać na wiosnę;

c)

krótkotrwałe i trwałe użytki zielone nie obejmują więcej niż 50 % roślin strączkowych lub innych roślin wiążących azot atmosferyczny;

d)

kukurydza późno dojrzewająca jest zbierana (całe rośliny);

e)

uprawy ozime, takie jak rajgras włoski, jęczmień, pszenżyto czy żyto ozime, wysiewa się w terminie dwóch tygodni od zbioru kukurydzy/sorgo i zbiera się nie wcześniej niż dwa tygodnie przed siewem kukurydzy/sorgo;

f)

uprawy letnie, takie jak kukurydza, sorgo, Setaria czy Panicum sp., wysiewa się w terminie dwóch tygodni od zbioru upraw ozimych i zbiera się nie wcześniej niż dwa tygodnie przed siewem upraw ozimych;

g)

w terminie dwóch tygodni po zaoraniu trawy wysiewa się rośliny o wysokim poborze azotu, a w roku, w którym nastąpiło zaoranie trwałych użytków zielonych, nie stosuje się nawozów.

a)

ocenę wprowadzenia w życie warunków odstępstwa na podstawie kontroli na poziomie gospodarstw oraz kontroli transportu nawozu naturalnego, a także informacje na temat gospodarstw, gdzie wykryto niezgodność na podstawie wyników kontroli administracyjnych i kontroli w terenie;

b)

informacje dotyczące przetwarzania nawozu naturalnego, w tym dalszego przetwarzania i wykorzystania frakcji stałych, jak również szczegółowe dane na temat cech systemów przetwarzania, ich wydajności oraz składu przetworzonego nawozu naturalnego oraz ostateczne przeznaczenie frakcji stałych;

c)

mapy wskazujące obszary o niskiej zawartości materii organicznej, a także środki podjęte w celu zachęcenie do stosowania stabilnej frakcji stałej na glebach o niskiej zawartości materii organicznej, o czym mowa w art. 5 ust. 2;

d)

metody oceny składu przetworzonego nawozu naturalnego, zróżnicowania składu oraz wydajności przetwarzania w odniesieniu do każdego gospodarstwa korzystającego z indywidualnego odstępstwa, o których mowa w art. 5 ust. 3;

e)

spis amoniaku i innych emisji z przetwarzania nawozu organicznego, o czym mowa w art. 5. ust. 4;

f)

ustanowiony protokół pomiaru przewodnictwa i mapy wskazujące obszary dotknięte zasoleniem, o czym mowa w art. 6 ust. 12;

g)

metody sprawdzenia zgodności przyznanych odstępstw z możliwościami zakładów przetwarzania nawozu naturalnego, o czym mowa w art. 8 ust. 1;

h)

metody sprawdzenia zgodności każdego przyznanego odstępstwa z dozwolonym wykorzystaniem wody w gospodarstwach korzystających z odstępstw, o czym mowa w art. 8 ust. 2;

i)

mapy określające odsetek gospodarstw rolnych, odsetek zwierząt gospodarskich, odsetek gruntów rolnych objętych indywidualnym odstępstwem oraz mapy wskazujące miejscowe użytkowanie gruntów, oraz dane na temat systemu płodozmianu i praktyk rolniczych w gospodarstwach rolnych, o których mowa w art. 10 ust. 1;

j)

wyniki monitorowania wody, włącznie z informacjami na temat tendencji jakości wody w wodach gruntowych i powierzchniowych, oraz wpływ odstępstwa na jakość wody, o którym mowa w art. 10 ust. 2;

k)

spis najbardziej narażonych części wód, o czym mowa w art. 10 ust. 3;

l)

streszczenie i ocenę danych uzyskanych z punktów monitorowania, o których mowa w art. 10 ust. 4.