28.4.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 108/1

28.4.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 108/1

28.4.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 108/2

28.4.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 108/2

28.4.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 108/3

(1)

Rozporządzeniem (UE) nr 1261/2010 (2) („rozporządzenie w sprawie ceł tymczasowych”) Komisja nałożyła tymczasowe cło wyrównawcze na przywóz niektórych sztab ze stali nierdzewnej pochodzących z Indii.

(2)

Postępowanie zostało wszczęte w następstwie skargi złożonej w dniu 15 lutego 2010 r. przez Europejską Konfederację Przemysłu Żelaza i Stali („Eurofer”) („skarżący”) w imieniu producentów reprezentujących znaczną część, w tym przypadku ponad 25 %, ogólnej produkcji unijnej niektórych sztab ze stali nierdzewnej.

(3)

Jak określono w motywie 23 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, dochodzenie w sprawie subsydiowania oraz szkody obejmowało okres od dnia 1 kwietnia 2009 r. do dnia 31 marca 2010 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”). Analiza tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęła okres od 2007 r. do końca okresu objętego dochodzeniem („okres badany”).

(4)

Po ujawnieniu istotnych faktów i ustaleń, na podstawie których podjęto decyzję o wprowadzeniu tymczasowych środków wyrównawczych („ujawnienie tymczasowych ustaleń”), kilka zainteresowanych stron przedłożyło oświadczenia w formie pisemnej, przedstawiające ich opinie w sprawie tymczasowych ustaleń. Strony, które wystąpiły z wnioskiem o przesłuchanie, otrzymały taką możliwość. Komisja kontynuowała poszukiwanie informacji uznanych za konieczne do sformułowania ostatecznych ustaleń. Ustne i pisemne uwagi przedstawione przez zainteresowane strony zostały rozpatrzone i uwzględnione w stosownych przypadkach.

(5)

Wszystkie strony zostały poinformowane o istotnych faktach i ustaleniach, na podstawie których zamierzano zalecić nałożenie ostatecznego cła wyrównawczego na przywóz niektórych sztab ze stali nierdzewnej pochodzących z Indii i ostateczne pobranie kwot zabezpieczonych w postaci cła tymczasowego. Oprócz tego stronom wyznaczono okres, w którym mogły przedstawić uwagi związane z ujawnieniem ostatecznych ustaleń.

(6)

Wobec braku uwag dotyczących stron zainteresowanych postępowaniem, niniejszym potwierdza się motywy 5–22 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(7)

Należy przypomnieć, że zgodnie ze stwierdzeniem zawartym w motywie 24 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych produkt objęty postępowaniem zdefiniowano jako sztaby i pręty ze stali nierdzewnej, nieobrobione więcej niż gięte na zimno lub wykończone na zimno, inne niż sztaby i pręty o okrągłym przekroju poprzecznym o średnicy nie mniejszej niż 80 mm, pochodzące z Indii, obecnie objęte kodami CN 7222 20 21, 7222 20 29, 7222 20 31, 7222 20 39, 7222 20 81 oraz 7222 20 89.

(8)

Jeden producent eksportujący z Indii stwierdził, że sztaby ze stali nierdzewnej o okrągłym przekroju poprzecznym o średnicy mniejszej niż 80 mm, lecz znajdujące się poza zakresem tolerancji od H6 do H11 powinny zostać wykluczone z dochodzenia, ponieważ nie wchodzą w zakres produktu.

(9)

Argument ten odrzucono, gdyż w zakresie produktu nie ma odniesień do tolerancji. Numer kontrolny produktu (PCN) w kwestionariuszu zawiera rubrykę dla tolerancji ograniczonych do zakresu H6 do H11, ale wartość tę podano jedynie w celach porównawczych i bez wiążących skutków dla produktu objętego dochodzeniem. Stwierdza się zatem, że nie należy wykluczać produktów spoza zakresu tolerancji H6 do H11.

(10)

Należy zauważyć, że w celu obliczenia tymczasowych marginesów subsydiowania i szkody uwzględniono produkty spoza zakresu tolerancji H6 do H11.

(11)

Wobec braku uwag na temat produktu podobnego niniejszym potwierdza się motyw 25 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(12)

W motywie 26 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych znajduje się odniesienie do następujących programów, co do których istnieje domniemanie, że w ich ramach udzielane są subsydia:

(13)

Przemysł unijny wyraził wątpliwość, czy Komisja nie pominęła kilku programów subsydiowania, i w rezultacie uznał, że subsydia, które według ustaleń otrzymują producenci indyjscy, są zbyt nisko oszacowane.

(14)

W odpowiedzi należy zauważyć, że w skardze znalazła się duża liczba krajowych i lokalnych programów subsydiowania, które włączono do kwestionariusza skierowanego do producentów eksportujących w Indiach i objęto dochodzeniem Komisji. Jednakże jedynie w przypadku programów wymienionych powyżej w motywie 12 ustalono, że objęci dochodzeniem producenci eksportujący włączeni do próby otrzymywali subsydia.

(15)

Przemysł unijny argumentował również, że ustalenia Komisji są sprzeczne z ustaleniem Departamentu Handlu USA w niedawnym postępowaniu w sprawie środków wyrównawczych dotyczącym wywozu stali z Indii, podczas którego ustalono istnienie znacznie wyższych subsydiów. Należy jednak zauważyć, że ustalenie to związane jest z innym produktem i innym okresem objętym dochodzeniem. W związku z powyższym argument ten zostaje niniejszym odrzucony.

(16)

Wobec braku innych uwag niniejszym potwierdza się motywy 26–28 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(17)

Kilka stron argumentowało, że DEPB nie należy uznawać za subsydium stanowiące podstawę środków wyrównawczych, gdyż celem tego programu jest pokrycie należności celnych z tytułu przywozu. Jak wyjaśniono w motywie 38 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, programu tego nie można uznać za dopuszczalny system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji czy system zwrotu ceł zapłaconych za składniki zastępcze w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego, ponieważ nie jest zgodny z przepisami określonymi w załączniku I lit. i), w załączniku II (definicja i zasady systemu ceł zwrotnych) i w załączniku III (definicja i zasady zwrotu ceł zapłaconych za składniki zastępcze) do rozporządzenia podstawowego. W szczególności eksporter nie jest zobowiązany do rzeczywistego wykorzystania towarów przywożonych na zasadach bezcłowych w procesie produkcji, a kwota przyznanego kredytu nie jest obliczana w powiązaniu z rzeczywiście wykorzystaną ilością takich komponentów. Ponadto nie istnieje żaden system ani procedura służąca ustaleniu ilości komponentów wykorzystanych w procesie produkcji wywożonego produktu lub stwierdzeniu nadwyżki zaistniałych należności celnych przywozowych w rozumieniu załącznika I lit. i) oraz załączników II i III do rozporządzenia podstawowego. Wreszcie, eksporter kwalifikuje się do korzystania z programu DEPB niezależnie od tego, czy przywozi jakiekolwiek komponenty. Aby uzyskać korzyści, wystarczy, aby eksporter dokonał jedynie wywozu produktów, bez potrzeby wykazywania, że którykolwiek z użytych komponentów pochodził z przywozu. Stąd też nawet eksporterzy, którzy nabywali wszystkie komponenty ze źródeł lokalnych i nie przywozili żadnych towarów, których można było użyć jako komponentów w procesie produkcji, kwalifikują się do korzystania z programu DEPB. W związku z powyższym argumenty te zostają niniejszym odrzucone.

(18)

W przypadku sprzedaży licencji DEPB jedna ze stron argumentowała, że rzeczywista cena sprzedaży jest poniżej wartości licencji i w związku z tym korzyść jest mniejsza. W tym kontekście należy zauważyć, że korzyść w ramach tego programu obliczano na podstawie kwoty kredytu przyznanego w licencji niezależnie od tego, czy licencję wykorzystano do pokrycia należności celnych z tytułu przywozu, czy też ją rzeczywiście sprzedano. Uznaje się, że sprzedaż licencji poniżej wartości nominalnej jest decyzją czysto handlową, która nie zmienia kwoty korzyści uzyskanej w ramach tego programu. Argument ten zostaje zatem niniejszym odrzucony.

(19)

Jedna ze stron argumentowała następnie, że nawet jeśli DEPB uznano za stanowiący podstawę środków wyrównawczych, korzyść uzyskana w ramach tego programu nie powinna być oparta na wartości wywozu, lecz raczej na rzeczywistym wykorzystaniu licencji DEPB. W tym względzie należy przypomnieć, iż zgodnie z art. 3 ust. 2 oraz art. 5 rozporządzenia podstawowego, kwota subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych została wyliczona w kategoriach korzyści przyznanych odbiorcy, których istnienie stwierdzono w okresie objętym dochodzeniem. W tej kwestii stwierdzono, iż korzyści dla odbiorcy przyznaje się w czasie, w którym ma miejsce transakcja wywozowa w ramach powyższego programu. W tym momencie władze publiczne Indii ponoszą odpowiedzialność z tytułu rezygnacji z opłat celnych, co stanowi wkład finansowy w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego. Gdy tylko organy celne wystawią wywozowy dokument przewozowy określający między innymi wysokość kredytu przyznanego w ramach programu DEPB w odniesieniu do tej konkretnej transakcji wywozowej, władze publiczne Indii nie mogą już według własnego uznania decydować o przyznaniu subsydium lub odmowie jego przyznania. Z racji tego, że przedsiębiorstwo wie, iż otrzyma subsydium w ramach programu DEPB, znajduje się ono w korzystniejszej sytuacji, ponieważ może przełożyć subsydia na niższą ofertę cenową. Moment wywozu jest decydujący, jeśli chodzi o ustalenie przyznania korzyści, nie zaś późniejsze wykorzystanie, ponieważ eksporter, któremu już nadano takie uprawnienie, jest w korzystniejszej sytuacji finansowej. W konsekwencji, twierdzenie to zostaje niniejszym odrzucone.

(20)

Wobec braku innych uwag dotyczących tego programu, niniejszym potwierdza się motywy 29–41 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(21)

Jedna ze stron argumentowała, że program AA należy uznać za system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji, ponieważ przywożone materiały są wykorzystywane do wytwarzania wywożonych towarów. Odpowiedzią na ten argument jest wyjaśnienie w motywie 54 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, że podprogramu zastosowanego w aktualnie rozpatrywanym przypadku nie można uznać za dopuszczalny system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji czy system zwrotu ceł zapłaconych za składniki zastępcze w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Nie odpowiada on zasadom określonym w załączniku I lit. i), załączniku II (definicja i zasady systemu ceł zwrotnych) oraz załączniku III (definicja i zasady zwrotu ceł zapłaconych za składniki zastępcze) do rozporządzenia podstawowego. Władze publiczne Indii nie zastosowały skutecznie systemu ani procedury weryfikacji w celu sprawdzenia, czy i w jakim zakresie komponenty były zużyte do wytworzenia produktu wywożonego (część II pkt 4 w załączniku II do rozporządzenia podstawowego, a w przypadku systemów zwrotu ceł zapłaconych za składniki zastępcze – część II pkt 2 w załączniku III do rozporządzenia podstawowego). Uznaje się również, że same standardowe normy nakładów i wyników (Standard Input Output Norms, „SION”) dotyczące produktu objętego postępowaniem nie były wystarczająco precyzyjne i nie mogą same w sobie być uznane za system weryfikacji rzeczywistego zużycia, ponieważ struktura tych standardowych norm nie pozwala władzom publicznym Indii zweryfikować z dostateczną dokładnością, jaka ilość komponentów została zużyta w produkcji przeznaczonej do wywozu. Władze publiczne Indii nie przeprowadziły również dalszego badania opartego na rzeczywiście wykorzystanych komponentach, mimo że badanie takie zwykle powinno być dokonane w przypadku braku skutecznego systemu weryfikacji (część II pkt 5 w załączniku II oraz część II pkt 3 w załączniku III do rozporządzenia podstawowego). Wymieniony podprogram stanowi zatem podstawę dla środków wyrównawczych, a argument zostaje niniejszym odrzucony.

(22)

Jeżeli chodzi o obliczenie kwoty subsydium, niezgodnie z oświadczeniem jednej ze stron, przy ustalaniu kwoty korzyści stanowiącej podstawę środków wyrównawczych należało uwzględnić korzyść z tytułu programu AA powstałą inaczej niż w związku z produktem objętym postępowaniem. W ramach programu AA nie istnieje zobowiązanie ograniczające stosowanie korzyści do bezcłowego przywozu komponentów powiązanych z danym produktem. W konsekwencji produkt objęty postępowaniem może uzyskiwać całość korzyści powstałej w ramach programu AA.

(23)

Wobec braku innych uwag dotyczących tego programu, niniejszym potwierdza się motywy 42–58 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(24)

Wobec braku uwag na temat tego programu niniejszym potwierdza się motyw 59 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(25)

Przed rozpatrzeniem uwag zgłoszonych przez przedsiębiorstwo włączone do próby i posiadające status jednostki zorientowanej na wywóz (EOU) należy przypomnieć, że najważniejszym zobowiązaniem EOU określonym w dokumencie „FT-policy 2004–2009” i „FT-policy 2009–2014” jest uzyskanie przychodów netto w wymianie międzynarodowej („NFE”), co oznacza, że w określonym okresie odniesienia (5 lat) całkowita wartość wywozu musi być wyższa niż całkowita wartość towarów przywożonych. Wszystkie przedsiębiorstwa, które z zasady podejmują się wywozu całej swojej produkcji towarów lub usług, mogą zostać objęte programem EOU.

(26)

W zamian jednostki zorientowane na wywóz są uprawnione do korzystania z pewnej liczby ulg wymienionych w motywie 66 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Ulgi te są uwarunkowane prawnie wynikami wywozu i dlatego uważane są za szczególne i stanowiące podstawę środków wyrównawczych na podstawie art. 4 ust. 4 akapit pierwszy lit. a) rozporządzenia podstawowego. Cel wywozowy jednostki EOU określony w rozdziale 6.1 „FT-policy 2009–2014” stanowi warunek niezbędny dla uzyskania subsydiów.

(27)

Wszystkie zwolnienia, z których korzysta jednostka EOU, są uwarunkowane prawnie wynikami wywozu. Program EOU nie może być uznany za dopuszczalny system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji lub system zwrotu ceł zapłaconych za składniki zastępcze w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Nie odpowiada on ścisłym zasadom określonym w załączniku I (lit. h) i i)), w załączniku II (definicja oraz zasady systemu ceł zwrotnych) oraz w załączniku III (definicja i zasady zastępczego cła zwrotnego) do rozporządzenia podstawowego.

(28)

Ponadto nie potwierdzono, że władze publiczne Indii posiadają system lub procedurę weryfikacyjną służącą potwierdzeniu, czy i w jakiej ilości komponenty sprowadzone bez cła lub podatku od sprzedaży zostały zużyte do produkcji wywiezionego produktu (część II pkt 4 w załączniku II do rozporządzenia podstawowego, a w przypadku systemów zwrotu ceł zapłaconych za składniki zastępcze – część II pkt 2 w załączniku III do rozporządzenia podstawowego). Stosowany system weryfikacji ma na celu monitorowanie obowiązku osiągnięcia przychodów NFE, a nie wykorzystania przywozu do produkcji wywożonych towarów.

(29)

Zdaniem strony posiadającej status EOU, uznanie korzyści za wymagającą stosowania środków wyrównawczych podlega dwóm warunkom: (i) brak systemu weryfikacji; oraz (ii) istnienie nadmiernego umorzenia. W odpowiedzi na powyższe należy zauważyć, że władze publiczne Indii muszą wykazać, że wprowadziły odpowiedni system weryfikacji w celu określenia, które komponenty zostały zużyte w procesie produkcji i w jakiej ilości. Brak odpowiedniego systemu weryfikacji zostanie omówiony poniżej. Jeżeli chodzi o nadmierne umorzenie, ma ono znaczenie jedynie w przypadku, gdy zdecydowało o tym, iż program, w tym przypadku EOU, jest faktycznym systemem zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji spełniającym wymogi załączników I, II i III rozporządzenia podstawowego. Jak wyjaśniono w motywie 27 powyżej, program EOU nie może być uznany za dopuszczalny system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji lub system zwrotu ceł zapłaconych za składniki zastępcze w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego.

(30)

Strona podkreśliła także podstawowy charakter programu EOU, który z zasady pozwala na bezcłowy przywóz surowców w celu wywozu gotowych towarów. Strona argumentowała, że program EOU można łączyć ze specjalną procedurą celną ulgi z tytułu uszlachetniania czynnego, a nie ze zwrotem ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji. Stwierdziła, że niezależnie od tego, czy wynik tych dwóch systemów jest teoretycznie ten sam (wywóz towarów, których składnikiem są surowce, za które nie pobrano cła przywozowego), istnieją między nimi znaczące różnice. Na poparcie tego stwierdzenia strona argumentowała, że w systemie zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji eksporter ma prawo ubiegać się o zwrot ceł za surowce będące składnikiem gotowych towarów. W systemie uszlachetniania czynnego eksporter jest zwolniony z całej należności celnej przywozowej, ale ma prawny obowiązek opłacenia cła za wszystkie gotowe towary sprzedawane na rynku krajowym. Strona argumentowała, że w tym ostatnim systemie nie może wystąpić nadmierne umorzenie.

(31)

W odpowiedzi na powyższe należy przede wszystkim zauważyć, że to, czy doszło do nadmiernego umorzenia, można stwierdzić jedynie w przypadkach, gdy istnieje system weryfikacji mający na celu monitorowanie wykorzystania przywożonych towarów do wytwarzania wywożonych towarów. Jeżeli chodzi o stwierdzenie strony, że program EOU nie jest systemem zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji, należy zauważyć, że przypisie 2 w załączniku I do rozporządzenia podstawowego jest jasno określone, że do celów rozporządzenia podstawowego „zwolnienie lub zwroty” obejmuje całkowite lub częściowe wyłączenie lub odroczenie opłat przywozowych. Należy wyjaśnić, że podstawowa koncepcja mająca zastosowanie do systemu zwrotu ceł lub systemu zwolnień jest taka sama, tj. należności celne przywozowe od przywozu surowców nie są płacone lub podlegają zwrotowi pod warunkiem że surowce te są wykorzystane do wytworzenia produktów, które następnie są wywożone. Ponadto należy wyjaśnić, że w celu ustalenia, czy program EOU należy uznać za faktyczny system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji, musi on spełniać wymogi załączników I, II i III do rozporządzenia podstawowego.

(32)

Strona stwierdziła następnie, że jednostka EOU podlega odpowiedniemu systemowi weryfikacji i dalszym działaniom weryfikacyjnym zarówno w odniesieniu do wywozu, jak i sprzedaży krajowej. Stwierdziła także, iż znaczenie mają nie tylko dokumenty „FT-policy” i Podręcznik procedur, który ustanawia przepisy i procedury w odniesieniu do EOU. Należy również zbadać, czy istnieją inne indyjskie przepisy ustawowe i wykonawcze ustanawiające rozsądny i skuteczny system weryfikacji. Na poparcie tego twierdzenia strona argumentowała, że zgodnie z sekcją 6.10.1 Podręcznika procedur jest prawnie zobowiązana do utrzymywania odpowiedniej dokumentacji i składania opatrzonych cyfrowym podpisem kwartalnych i rocznych sprawozdań z postępów w obszarze przywozu, zakupów na rynku krajowym, wywozu i sprzedaży krajowej. Strona argumentowała następnie, że zgodnie z ogólną ustawą o podatku akcyzowym (Central Excise Act, 1944), dokonując sprzedaży krajowej, jest prawnie zobowiązana do wystawienia faktury podatkowej, na której np. wyraźnie wskazane są należne podatki. W ogólnej ustawie o podatku akcyzowym ustanowiono również miesięczne wymagania, zgodnie z którymi strona musi przedstawić władzom wszystkie szczegóły dotyczące swojej sprzedaży krajowej. Ponadto na podstawie ustawy o przedsiębiorstwach (Companies Act, 1956) i obowiązujących standardów rachunkowości strona jest prawnie zobowiązana do przedstawienia szczegółowych informacji dotyczących przywozu i zamówień krajowych, a także sprzedaży eksportowej i na rynku krajowym w poddanych audytowi sprawozdaniach finansowych.

(33)

W odpowiedzi na powyższe stwierdza się, że nie podlega dyskusji to, iż ustawa o przedsiębiorstwach może stanowić ogólne ramy dla standardów rachunkowości w Indiach. Jednakże badając, czy program EOU wymaga stosowania środków wyrównawczych, należy zwrócić uwagę na to, czy władze publiczne Indii dysponują systemem, dzięki któremu można potwierdzić, czy i w jakiej ilości do wytworzenia wywożonych towarów zużyto komponenty sprowadzone bez cła lub podatku.

(34)

Wymogi ogólnej ustawy o podatku akcyzowym mają zupełnie inny cel, tj. zapewnienie uiszczenia obowiązujących podatków w przypadku sprzedaży na rynku krajowym w Indiach. Ustawa ta nie ma na celu weryfikacji materiałów przywożonych bez cła ani kontroli związku między bezcłowymi komponentami a powstałymi wywożonymi produktami w celu zakwalifikowania do systemu zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji.

(35)

Jeżeli chodzi o dalsze przeprowadzone działania weryfikacyjne, należy przypomnieć, jak wspomniano w motywie 69 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, że jednostka EOU nie ma w żadnym momencie obowiązku korelowania każdej przesyłki pochodzącej z przywozu z przeznaczeniem odpowiadającego jej produktu końcowego. Jednakże jedynie kontrole takich przesyłek dostarczyłyby władzom indyjskim wystarczającą ilość informacji o końcowym przeznaczeniu komponentów, co umożliwiłoby sprawdzenie, czy zwolnienia z cła/podatku od sprzedaży nie przewyższają wartości komponentów do produkcji przeznaczonej do wywozu.

(36)

W rezultacie, pomimo uważnego rozpatrzenia oświadczeń złożonych przez tę stronę, potwierdzono, że władze publiczne Indii nie posiadają żadnego skutecznego systemu ani procedury weryfikacyjnej służącej potwierdzeniu, czy i w jakiej ilości komponenty sprowadzone na zasadach bezcłowych lub zwolnione z podatku od sprzedaży zostały zużyte do produkcji wywożonego produktu (część II pkt 4 załącznika II do rozporządzenia podstawowego, a w przypadku systemu zwrotu ceł zapłaconych za składniki zastępcze – część II pkt 2 załącznika III do rozporządzenia podstawowego). Ponadto władze publiczne Indii nie przeprowadziły dalszego badania opartego na faktycznie wykorzystanych komponentach, pomimo że czynność ta powinna być normalnie wymagana w przypadku braku skutecznego systemu weryfikacji (część II pkt 5 załącznika II oraz część II pkt 3 załącznika III do rozporządzenia podstawowego). Ponadto władze publiczne Indii nie przedstawiły dowodu wykazującego, że nie dokonano żadnego nadmiernego umorzenia.

(37)

Strona argumentowała, że w celu obliczenia subsydium Komisja powinna była uwzględnić cła zapłacone od sprzedaży krajowej gotowych produktów. Rozważając to twierdzenie, należy zauważyć, że mimo iż celem utworzenia jednostki EOU jest uzyskiwanie przychodów „NFE”, to jednostka taka ma możliwość sprzedawania części swojej produkcji na rynku krajowym. W ramach programu EOU towary będą traktowane jako towary przywożone, aczkolwiek należy za nie uiścić preferencyjną stawkę cła na poziomie 50 %. Jednostka EOU jako taka znajduje się w takiej samej sytuacji jak pozostałe przedsiębiorstwa działające na rynku krajowym, tj. musi płacić obowiązujące cła i podatki od zakupionych towarów. W tym kontekście należy zaznaczyć, że decyzja władz publicznych Indii dotycząca pobierania podatku od towarów wykorzystywanych na rynku krajowym nie oznacza, że zwolnienie jednostki EOU z należności celnych przywozowych i zwrot podatku od sprzedaży nie jest korzyścią w związku ze sprzedażą eksportową produktu objętego postępowaniem. Ponadto sprzedaż na rynku krajowym nie ma wpływu na bardziej ogólną ocenę adekwatności stosowanego systemu weryfikacji.

(38)

Strona argumentowała również, że Komisja stosuje niewłaściwy mianownik do obliczania kwoty subsydium. Strona twierdziła, że właściwym mianownikiem jest całkowity obrót ze sprzedaży, a nie ze sprzedaży eksportowej. Zarzut ten musi zostać odrzucony. Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego kwota subsydium (licznik) obliczona w ramach tego programu została przydzielona do łącznej wartości obrotów z wywozu w OD jako właściwy mianownik, ponieważ subsydium jest uwarunkowane wynikami wywozu. To, że jednostka EOU może sprzedać część swojej produkcji na rynku krajowym, nie zmienia faktu, że program EOU ma wyraźny cel eksportowy.

(39)

Wreszcie strona argumentowała, że korzyść przyznana przedsiębiorstwu powinna być równa kosztom kredytu, z których zrezygnowały władze publiczne Indii, w okresie między przywozem surowców a wywozem z Indii końcowego produktu, jakim są sztaby ze stali nierdzewnej. Na poparcie tego twierdzenia strona odwołała się do niedawnego wstępnego ustalenia Departamentu Handlu USA w przeglądzie antysubsydyjnym dotyczącym nowego wysyłającego, w którym niezapłacone cła uznano za nieoprocentowaną pożyczkę przyznaną przedsiębiorstwu w momencie przywozu. W odpowiedzi na powyższe stwierdza się, że Komisja nie jest związana żadną metodą obliczeń stosowaną przez Departament Handlu USA, lecz przepisami rozporządzenia podstawowego. W omawianym tutaj przypadku stosowana metoda obliczeń jest objaśniona w motywach 75 i 76 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. W każdym razie argument ten byłby uzasadniony jedynie w przypadku, gdyby cła były jedynie odroczone (przypis 3 w załączniku I do rozporządzenia podstawowego), a nie objęte zwolnieniem, jak w omawianym przypadku.

(40)

W świetle powyższego niniejszym potwierdza się motywy 60–77 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(41)

Jedna ze stron przyznała, że otrzymała preferencyjny kredyt w związku ze swoim wywozem, ale argumentowała, że stawka ta była znacznie wyższa niż obecne stawki kredytów w UE i w związku z tym nie należy uznawać jej za korzyść.

(42)

W odpowiedzi na powyższe należy zauważyć, że kwotę subsydium obliczono na podstawie różnicy między odsetkami płaconymi od kredytu eksportowego a kwotą, która byłaby należna w związku ze zwykłymi kredytami handlowymi, z których korzysta w Indiach przedsiębiorstwo objęte postępowaniem. W tym przypadku do obliczenia kwoty subsydium wykorzystano wskaźnik krajowy. Argument ten zostaje zatem niniejszym odrzucony.

(43)

Wobec braku innych uwag dotyczących tego programu niniejszym potwierdza się motywy 78–86 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(44)

Kwota subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych zgodnie z przepisami rozporządzenia podstawowego, wyrażona ad valorem, wynosi od 3,3 % do 4,3 %. Zważywszy, iż chodzi o taki sam poziom jak wskazano w motywie 87 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, motyw ten zostaje potwierdzony.

(45)

Metodyka służąca ustaleniu marginesu subsydiowania dla nieobjętych próbą przedsiębiorstw współpracujących została wskazana w motywie 88 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Zgodnie z art. 15 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, margines subsydiowania dla nieobjętych próbą przedsiębiorstw współpracujących, obliczony na podstawie średniego ważonego marginesu subsydiowania ustalonego dla przedsiębiorstw współpracujących włączonych do próby wynosi 4,0 %. Dlatego też motyw 88 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostaje niniejszym potwierdzony.

(46)

Podstawa ustalenia ogólnokrajowego marginesu subsydiowania została określona w motywie 89 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Wobec braku uwag w tym zakresie niniejszym potwierdza się motyw 89 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(47)

Wobec braku uwag dotyczących przemysłu unijnego niniejszym potwierdza się motywy 90–93 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(48)

Wobec braku uwag dotyczących szkody niniejszym potwierdza się motywy 94–122 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(49)

Wobec braku uwag dotyczących związku przyczynowego niniejszym potwierdza się motywy 123–136 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(50)

Wobec braku uwag dotyczących interesu Unii niniejszym potwierdza się wnioski zawarte w motywach 137–148 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(51)

Jedna ze stron twierdziła, że średnia marża zysku przed opodatkowaniem na poziomie 9,5 %, uzyskana na podstawie sytuacji w 2007 r. i zastosowana do obliczenia ceny niewyrządzającej szkody w celu ustalenia marginesu szkody nie była reprezentatywna dla długoterminowej marży zysku przemysłu przed opodatkowaniem. Argumentowano, że rok, którego dotyczył zysk, był rokiem wyjątkowym, oraz że lata 2005–2006 byłyby bardziej reprezentatywne, ponieważ były to lata normalnej działalności, w których marża zysku wahała się od 4 do 6 %.

(52)

Zysk docelowy wykorzystany na etapie tymczasowym opierał się na średniej ważonej marży zysku wypracowanego przez producentów unijnych objętych próbą w 2007 r. Rok ten uznano za ostatni reprezentacyjny rok, w którym producenci unijni nie ucierpieli na skutek subsydiowania wyrządzającego szkodę. Uwaga zostaje zatem odrzucona i niniejszym potwierdza się marżę zysku wykorzystaną na etapie tymczasowym.

(53)

Wobec braku innych uwag dotyczących poziomu usuwającego szkodę niniejszym potwierdza się motywy 149–153 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(54)

Niniejszym potwierdza się metodykę zastosowaną w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych.

(55)

W świetle powyższego oraz zgodnie z art. 15 ust. 1 rozporządzenia podstawowego należy nałożyć ostateczne cło wyrównawcze na poziomie wystarczającym, by usunąć szkodę spowodowaną przez przywóz subsydiowany, bez przekroczenia ustalonego marginesu subsydiowania.

(56)

W związku z powyższym stawki cła wyrównawczego zostały ustalone poprzez porównanie marginesów usuwających szkodę i marginesów subsydiowania. Stawki proponowanego cła wyrównawczego są zatem następujące:

(57)

Indywidualne stawki cła wyrównawczego dla przedsiębiorstw określone w niniejszym rozporządzeniu zostały określone na podstawie ustaleń niniejszego dochodzenia. Odzwierciedlają one zatem sytuację ustaloną podczas dochodzenia, dotyczącą tych przedsiębiorstw. Wspomniane stawki celne (w odróżnieniu od ogólnokrajowego cła stosowanego względem „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw”) mają wyłączne zastosowanie do przywozu produktów pochodzących z Indii i wytworzonych przez dane przedsiębiorstwa tj. przez konkretne wymienione podmioty prawne. Przywożone produkty wytworzone przez inne przedsiębiorstwa, których nazwa i adres nie zostały wymienione w części normatywnej niniejszego rozporządzenia, łącznie z podmiotami powiązanymi z przedsiębiorstwami konkretnie wymienionymi, nie mogą korzystać z tych stawek i do ich produktów stosowane są stawki dla „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw”.

(58)

Wszelkie wnioski o zastosowanie indywidualnych stawek cła wyrównawczego dla przedsiębiorstw (np. po zmianie nazwy podmiotu lub po utworzeniu nowych podmiotów zajmujących się produkcją lub sprzedażą) należy niezwłocznie kierować do Komisji (5) wraz ze wszystkimi odpowiednimi informacjami, w szczególności dotyczącymi wszelkich zmian w zakresie działalności przedsiębiorstwa związanej z produkcją, sprzedażą na rynek krajowy i sprzedażą eksportową, wynikających np. z wyżej wspomnianej zmiany nazwy lub zmiany podmiotu zajmującego się produkcją lub sprzedażą. W razie potrzeby rozporządzenie zostanie odpowiednio zmienione poprzez aktualizację wykazu przedsiębiorstw korzystających z indywidualnych stawek cła.

(59)

W świetle rozmiaru ustalonych marginesów subsydiowania oraz poziomu szkody poniesionej przez przemysł unijny, uznaje się za konieczne dokonanie ostatecznego poboru kwot zabezpieczonych w postaci tymczasowego cła wyrównawczego, nałożonego rozporządzeniem w sprawie ceł tymczasowych,

28.4.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 108/11

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003 przewidziano możliwość zmiany zezwolenia na dany dodatek paszowy na wniosek posiadacza zezwolenia, po uzyskaniu opinii Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”).

(2)

Zgodnie z dyrektywą 70/524/EWG (2) zezwolono na stosowanie przez okres dziesięciu lat maduramycyny amonu alfa należącej do kokcydiostatyków i innych środków farmaceutycznych jako dodatku paszowego stosowanego u kurcząt rzeźnych rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2430/1999 (3) oraz u indyków – rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2380/2001 (4).

(3)

Posiadacz zezwolenia złożył wniosek o zmianę zezwolenia w odniesieniu do składu nośnika dodatku paszowego. Posiadacz zezwolenia przedłożył odpowiednie dane na poparcie swojego wniosku.

(4)

Urząd stwierdził w swojej opinii z dnia 8 grudnia 2010 r. (5), że stosowanie tej nowej postaci użytkowej dodatku u indyków nie powinno wzbudzać żadnych dodatkowych obaw w odniesieniu do zdrowia zwierząt i ludzi ani środowiska, a jej stosowanie pozwala na skuteczne zwalczanie kokcydiozy.

(5)

Warunki przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 zostały spełnione.

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 2380/2001.

(7)

Ponieważ zmiany warunków udzielenia zezwolenia nie są powodowane kwestiami bezpieczeństwa, należy zezwolić na okres przejściowy w celu pozbycia się istniejących zapasów premiksów i mieszanek paszowych.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

28.4.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 108/13

(1)

Decyzją Rady 97/836/WE (2) Unia przystąpiła do Porozumienia Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych, dotyczącego przyjęcia jednolitych wymagań technicznych dla pojazdów kołowych, wyposażenia i części, które mogą być stosowane w tych pojazdach oraz wzajemnego uznawania homologacji udzielonych na podstawie tych wymagań (zrewidowane porozumienie z 1958 r.).

(2)

Decyzją 97/836/WE Unia przyjęła również regulaminy EKG ONZ nr 1, 3, 4, 6, 7, 8, 10, 11, 12, 13, 14, 16, 17, 18, 19, 20, 21, 23, 25, 26, 28, 31, 34, 37, 38, 39, 43, 44, 46, 48, 58, 66, 73, 77, 79, 80, 87, 89, 90, 91, 93, 97, 98, 99, 100 i 102.

(3)

Decyzją Rady z dnia 28 lutego 2000 r. Unia przyjęła regulamin EKG ONZ nr 110 dotyczący specjalnych elementów składowych pojazdów samochodowych wykorzystujących sprężony gaz ziemny (CNG) w swoim układzie napędowym oraz dotyczący pojazdów w zakresie instalacji specjalnych homologowanych elementów składowych pojazdów samochodowych wykorzystujących sprężony gaz ziemny (CNG) w swoim układzie napędowym.

(4)

Decyzją Rady 2000/710/WE (3) Unia przyjęła regulamin EKG ONZ nr 67 w sprawie zatwierdzenia specjalnego wyposażenia dla pojazdów silnikowych napędzanych skroplonym gazem ropopochodnym.

(5)

Decyzją Rady z dnia 7 listopada 2000 r. Unia przyjęła regulamin EKG ONZ nr 112 w sprawie jednolitych przepisów dotyczących homologacji świateł głównych pojazdów silnikowych wyposażonych w żarówki i/lub moduły LED i emitujących asymetryczne światło mijania i/lub światło drogowe.

(6)

Decyzją Rady 2001/395/WE (4) Unia przyjęła regulamin EKG ONZ nr 13 H w sprawie homologacji części samochodów osobowych w odniesieniu do ich układów hamulcowych.

(7)

Decyzją Rady 2001/505/WE (5) Unia przyjęła regulamin EKG ONZ nr 105 w sprawie homologacji pojazdów przeznaczonych do przewozu towarów niebezpiecznych w zakresie ich szczególnych cech konstrukcyjnych.

(8)

Decyzją Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. Unia przyjęła regulamin EKG ONZ nr 116 dotyczący jednolitych przepisów w zakresie zabezpieczenia pojazdów samochodowych przed nieuprawnionym użyciem oraz regulamin EKG ONZ nr 118 dotyczący jednolitych przepisów technicznych w zakresie palności materiałów używanych w konstrukcji wnętrza niektórych kategorii pojazdów samochodowych.

(9)

Decyzją Rady z dnia 14 marca 2005 r. Unia przyjęła regulamin EKG ONZ nr 121 dotyczący jednolitych przepisów w odniesieniu do homologacji pojazdów w zakresie rozmieszczenia i oznaczenia ręcznych urządzeń sterujących, kontrolek i wskaźników oraz regulamin EKG ONZ nr 122 w sprawie jednolitych przepisów technicznych dotyczących homologacji układów ogrzewania pojazdów kategorii M, N i O.

(10)

Decyzją Rady 2005/614/WE (6) Unia przyjęła regulamin EKG ONZ nr 94 w sprawie przepisów dotyczących homologacji ochrony osób przebywających w pojeździe w przypadku zderzenia czołowego oraz regulamin EKG ONZ nr 95 w sprawie przepisów dotyczących homologacji ochrony osób przebywających w pojeździe w przypadku zderzenia bocznego.

(11)

Decyzją Rady 2006/364/WE (7) Unia przyjęła regulamin EKG ONZ nr 123 dotyczący zatwierdzenia systemów adaptacyjnego oświetlenia głównego (AFS) w pojazdach silnikowych.

(12)

Decyzją Rady 2006/444/WE (8) Unia przyjęła regulamin EKG ONZ nr 55 w sprawie przepisów dotyczących homologacji mechanicznych części sprzęgających zespołów pojazdów.

(13)

Decyzją Rady 2006/874/WE (9) Unia przyjęła regulamin EKG ONZ nr 107 w sprawie jednolitych przepisów dotyczących homologacji pojazdów kategorii M2 lub M3 w zakresie ich ogólnych cech konstrukcyjnych.

(14)

Decyzją Rady 2007/159/WE (10) Unia przyjęła regulamin EKG ONZ nr 125 w sprawie homologacji pojazdów silnikowych w odniesieniu do przedniego pola widzenia kierowcy pojazdu silnikowego.

(15)

Decyzją Rady 2009/433/WE (11) Unia przyjęła regulamin EKG ONZ nr 61 w sprawie jednolitych przepisów dotyczących homologacji pojazdów użytkowych w zakresie ich zewnętrznych elementów wystających znajdujących się przed tylnym oblachowaniem kabiny.

(16)

Zgodnie z dyrektywą 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. ustanawiającą ramy dla homologacji pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, części i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów (dyrektywa ramowa) (12) producenci pojazdów starający się o homologację produkowanych przez nich układów, części i oddzielnych zespołów technicznych mają wybór, czy zapewnić zgodność z wymogami odpowiednich dyrektyw, czy odpowiadających im regulaminów EKG ONZ. Większość wymogów określonych w dyrektywach dotyczących części pojazdów pochodzi z odpowiadających im regulaminów EKG ONZ. Regulaminy EKG ONZ są stale zmieniane w miarę postępu technicznego, zatem odpowiadające im dyrektywy wymagają regularnej aktualizacji dla zapewnienia ich zgodności z treścią odpowiednich regulaminów EKG ONZ. W celu uniknięcia dublowania działań grupa wysokiego szczebla CARS 21 zaleciła zastąpienie kilku dyrektyw odpowiadającymi im regulaminami EKG ONZ.

(17)

Możliwość zastąpienia przepisów prawa UE regulaminami EKG ONZ oraz ich obowiązkowego stosowania dla celów homologacji typu WE pojazdów jest przewidziana w dyrektywie 2007/46/WE. Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 661/2009 homologację typu zgodnie z regulaminami EKG ONZ, których stosowanie jest obowiązkowe, należy uznawać za homologację typu WE zgodnie z tym rozporządzeniem i z dotyczącymi go środkami wykonawczymi.

(18)

Zastąpienie aktów prawodawstwa UE regulaminami EKG ONZ pozwoli uniknąć dublowania nie tylko wymogów technicznych, ale również procedur certyfikacji i procedur administracyjnych. Ponadto homologacja typu oparta bezpośrednio na normach ustalonych na szczeblu międzynarodowym powinna poprawić dostęp do rynku w państwach trzecich, zwłaszcza w tych, które są umawiającymi się stronami zrewidowanego porozumienia z 1958 r., co pozwoli na podniesienie konkurencyjności przemysłu Unii.

(19)

W związku z powyższym rozporządzenie (WE) nr 661/2009 uchyla kilka dyrektyw dotyczących homologacji typu pojazdów silnikowych, ich przyczep oraz układów, części i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów, które to dyrektywy, na potrzeby homologacji typu WE zgodnie z tym rozporządzeniem, powinny być zastąpione odpowiadającymi im regulaminami EKG ONZ.

(20)

Z tego powodu należy włączyć regulaminy EKG ONZ nr 1, 3, 4, 6, 7, 8, 10, 11, 12, 13, 13 H, 14, 16, 17, 18, 19, 20, 21, 23, 25, 26, 28, 31, 34, 37, 38, 39, 43, 44, 46, 48, 55, 58, 61, 66, 67, 73, 77, 79, 80, 87, 89, 90, 91, 93, 94, 95, 97, 98, 99, 100, 102, 105, 107, 110, 112, 116, 118, 121, 122, 123 i 125 do załącznika IV do rozporządzenia (WE) nr 661/2009, w którym znajduje się wykaz obowiązkowo stosowanych regulaminów EKG ONZ.

(21)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 661/2009.

(22)

Stosowanie regulaminów EKG ONZ wymienionych w załączniku do niniejszego rozporządzenia powinno rozpocząć się po datach wdrożenia określonych w art. 13 rozporządzenia (WE) nr 661/2009.

(23)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Technicznego ds. Pojazdów Silnikowych,

28.4.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 108/21

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1185/2009 ustanawia nowe ramy sporządzania porównywalnych statystyk europejskich dotyczących sprzedaży i stosowania pestycydów.

(2)

Zgodnie z art. 3 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1185/2009 państwa członkowskie przekazują dane statystyczne w formie elektronicznej, we właściwym formacie technicznym, który ma zostać przyjęty przez Komisję.

(3)

Aby zapewnić poufność, do przekazywanego pliku zostanie dołączony znacznik wskazujący, czy przekazywana informacja dotycząca substancji, klasy chemicznej, kategorii środków lub głównej grupy jest poufna, czy nie.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Europejskiego Systemu Statystycznego,

28.4.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 108/23

(1)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 619/2008 (2) otworzono stałe zaproszenie do składania ofert przetargowych dla refundacji wywozowych w odniesieniu do naturalnego masła w blokach objętego kodem ex ex 0405 10 19 9700, bezwodnego tłuszczu mlecznego w pojemnikach objętego kodem ex ex 0405 90 10 9000 oraz odtłuszczonego mleka w proszku objętego kodem ex ex 0402 10 19 9000 i ustalono zasady procedury przetargowej. W szczególności ustalono okresy przetargowe, w których można składać oferty.

(2)

Aby lepiej stawić czoła pogorszeniu się sytuacji na rynku mleczarskim, które miało miejsce na początku 2009 r., zmieniono rozporządzenie (WE) nr 619/2008, ustanawiając dwa okresy przetargowe w miesiącu. Znacząca poprawa sytuacji rynkowej względem tamtej chwili pozwala na ponowne ustalenie liczby okresów przetargowych na jeden w miesiącu.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 619/2008.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

28.4.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 108/24

(1)

W wyroku w sprawach połączonych C-92/09 i C-93/09 (2), dotyczącym obowiązku publikowania informacji na temat beneficjentów europejskich funduszy rolniczych, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzekł, że publikacja danych osobowych dotyczących osób fizycznych, bez wprowadzenia rozróżnienia według odpowiednich kryteriów, takich jak okresy, w których otrzymały one tę pomoc, jej częstość czy też rodzaj i wysokość, jest nieproporcjonalna. Trybunał unieważnił również powiązane przepisy. Ze względu na to, że ochrona danych osobowych leży w interesie osób fizycznych oraz mając na względzie pogodzenie różnych celów wynikających z obowiązku publikowania informacji na temat beneficjentów środków pochodzących z Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) i Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW), przewidzianego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 259/2008, (3) należy ustanowić, że obowiązek ten nie stosuje się do osób fizycznych.

(2)

W celu zapewnienia przejrzystości należy zatem odpowiednio formalnie zmienić rozporządzenie (WE) nr 259/2008 w oczekiwaniu na przyjęcie przez Parlament Europejski i Radę nowych zasad uwzględniających cele sformułowane przez Trybunał.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Funduszy Rolniczych,

1)

w ust. 1 wprowadza się następujące zmiany:

2)

ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   W przypadku osób prawnych państwa członkowskie mogą opublikować informacje bardziej szczegółowe niż te przewidziane w ust. 1.”.

28.4.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 108/26

28.4.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 108/28

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 327/98 otworzyło niektóre kontyngenty taryfowe na przywóz ryżu i ryżu łamanego i ustanowiło zarządzanie nimi według krajów pochodzenia i w podziale na podokresy zgodnie z załącznikiem IX do wymienionego rozporządzenia.

(2)

W odniesieniu do kontyngentów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 327/98, drugim podokresem jest kwiecień.

(3)

Z komunikatu sporządzonego zgodnie z art. 8 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 327/98 wynika, że w odniesieniu do kontyngentu o numerze porządkowym 09.4130 wnioski złożone w ciągu pierwszych dziesięciu dni roboczych kwietnia 2011 r., zgodnie z art. 4 ust. 1 wymienionego rozporządzenia, odnoszą się do ilości większej niż ilość dostępna. Należy zatem określić, na jakie ilości pozwolenia mogą być wydawane, poprzez ustalenie współczynnika przydziału, jaki należy zastosować do ilości, w odniesieniu do których złożono wnioski dla danego kontyngentu.

(4)

Ponadto z wymienionego wyżej komunikatu wynika, że w odniesieniu do kontyngentów o numerach porządkowych 09.4127, 09.4128, 09.4129 wnioski złożone w ciągu pierwszych dziesięciu dni roboczych kwietnia 2011 r., zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 327/98, odnoszą się do ilości mniejszej niż ilość dostępna.

(5)

W odniesieniu do kontyngentów o numerach porządkowych 09.4127, 09.4128, 09.4129, 09.4130 należy zatem ustalić całkowite ilości dostępne w następnym podokresie obowiązywania kontyngentu zgodnie z art. 5 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 327/98.

(6)

W celu zapewnienia efektywnego zarządzania procedurą wydawania pozwoleń na przywóz niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie niezwłocznie po jego opublikowaniu,

28.4.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 108/30

(1)

Rozporządzenia Komisji (WE) nr 451/2000 (2) i (WE) nr 1490/2002 (3) określają szczegółowe zasady realizacji drugiego i trzeciego etapu programu prac, o którym mowa w art. 8 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG, oraz wykaz substancji czynnych, które mają zostać poddane ocenie w celu ich ewentualnego włączenia do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG. Wykaz ten obejmuje cyprokonazol.

(2)

Zgodnie z art. 11e rozporządzenia (WE) nr 1490/2002 powiadamiający wycofał swoje poparcie dla włączenia tej substancji czynnej do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG w ciągu dwóch miesięcy od otrzymania projektu sprawozdania z oceny. W rezultacie przyjęto decyzję Komisji 2008/934/WE z dnia 5 grudnia 2008 r. dotyczącą niewłączenia niektórych substancji czynnych do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG oraz cofnięcia zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające te substancje (4), stanowiącą o niewłączeniu cyprokonazolu.

(3)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG pierwotny powiadamiający (zwany dalej „wnioskodawcą”) złożył nowy wniosek o zastosowanie procedury przyspieszonej przewidzianej w art. 14-19 rozporządzenia Komisji (WE) nr 33/2008 z dnia 17 stycznia 2008 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania dyrektywy Rady 91/414/EWG w odniesieniu do zwykłej i przyspieszonej procedury oceny substancji czynnych objętych programem prac, o którym mowa w art. 8 ust. 2 tej dyrektywy, ale niewłączonych do załącznika I do tej dyrektywy (5).

(4)

Wniosek przedłożono Irlandii, państwu członkowskiemu, które zostało wyznaczone do pełnienia roli sprawozdawcy na mocy rozporządzenia (WE) nr 1490/2002. Termin dotyczący procedury przyspieszonej został dotrzymany. Specyfikacja substancji czynnej i jej przewidywane zastosowania są takie same jak w przedmiocie decyzji 2008/934/WE. Wniosek ten spełnia również pozostałe wymogi materialne i proceduralne określone w art. 15 rozporządzenia (WE) nr 33/2008.

(5)

Irlandia oceniła dodatkowe dane przekazane przez wnioskodawcę i sporządziła dodatkowe sprawozdanie. Przekazała je Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności (dalej zwanemu „Urzędem”) oraz Komisji w dniu 12 lutego 2010 r. Urząd przedstawił dodatkowe sprawozdanie pozostałym państwom członkowskim i wnioskodawcy w celu umożliwienia im zgłoszenia uwag, a otrzymane uwagi przesłał Komisji. Zgodnie z art. 20 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 33/2008, na wniosek Komisji, Urząd przedstawił Komisji wnioski dotyczące cyprokonazolu w dniu 8 listopada 2010 r. (6). Projekt sprawozdania z oceny, dodatkowe sprawozdanie oraz stanowisko Urzędu zostały zweryfikowane przez państwa członkowskie oraz Komisję w ramach Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt i sfinalizowane w dniu 11 marca 2011 r. w formie sprawozdania z przeglądu dotyczącego cyprokonazolu, opracowanego przez Komisję.

(6)

Jak wykazały różnorodne badania, można oczekiwać, że środki ochrony roślin zawierające cyprokonazol zasadniczo spełniają wymogi ustanowione w art. 5 ust. 1 lit. a) i b) dyrektywy 91/414/EWG, w szczególności w odniesieniu do zastosowań, które zostały zbadane przez Komisję i wyszczególnione w jej sprawozdaniu z przeglądu. Należy zatem włączyć cyprokonazol do załącznika I w celu zapewnienia we wszystkich państwach członkowskich możliwości udzielania zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające tę substancję czynną zgodnie z przepisami wymienionej dyrektywy.

(7)

Bez uszczerbku dla tego ustalenia, należy uzyskać dalsze informacje na temat pewnych szczegółowych kwestii. Artykuł 6 ust. 1 dyrektywy 91/414/EWG stanowi, że włączenie substancji do załącznika I może podlegać warunkom. Należy zatem wprowadzić obowiązek przedłożenia przez wnioskodawcę dalszych informacji potwierdzających w odniesieniu do znaczenia toksyczności zanieczyszczeń w specyfikacji technicznej, metod analitycznych monitorowania cyprokonazolu w glebie, płynach ustrojowych i tkankach, pozostałości metabolitów pochodnych triazolu (TDM) w uprawach pierwotnych, roślinach uprawianych zmianowo i produktach pochodzenia zwierzęcego, długoterminowego zagrożenia dla ssaków roślinożernych oraz możliwego oddziaływania preferencyjnej degradacji lub konwersji mieszanki izomerów na środowisko.

(8)

Należy przewidzieć rozsądnie długi termin na włączenie substancji czynnej do załącznika I, w celu umożliwienia państwom członkowskim i zainteresowanym stronom przygotowania się do spełnienia nowych wymogów wynikających z tego faktu.

(9)

Nie naruszając określonych w dyrektywie 91/414/EWG zobowiązań wynikających z włączenia substancji czynnej do załącznika I, państwom członkowskim należy dać sześć miesięcy, licząc od daty włączenia, na dokonanie przeglądu istniejących zezwoleń dotyczących środków ochrony roślin zawierających cyprokonazol w celu spełnienia wymogów ustanowionych w dyrektywie 91/414/EWG, w szczególności jej art. 13, oraz stosownych warunków określonych w załączniku I. Państwa członkowskie powinny odpowiednio zmienić, zastąpić lub wycofać istniejące zezwolenia zgodnie z przepisami dyrektywy 91/414/EWG. W drodze odstępstwa od powyższego terminu należy przyznać więcej czasu na przedłożenie i ocenę pełnej dokumentacji wyszczególnionej w załączniku III dla każdego środka ochrony roślin i każdego zamierzonego zastosowania, zgodnie z jednolitymi zasadami ustanowionymi w dyrektywie 91/414/EWG.

(10)

Doświadczenie zdobyte przy okazji wcześniejszych przypadków włączania substancji czynnych, ocenionych w ramach rozporządzenia Komisji (EWG) nr 3600/92 z dnia 11 grudnia 1992 r. ustanawiającego szczegółowe zasady realizacji pierwszego etapu programu prac określonego w art. 8 ust. 2 dyrektywy Rady 91/414/EWG dotyczącej wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (7), do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG pokazuje, że mogą pojawić się trudności z interpretacją spoczywających na posiadaczach dotychczasowych zezwoleń obowiązków w zakresie dostępu do danych. W celu uniknięcia dalszych trudności wydaje się zatem konieczne wyjaśnienie obowiązków państw członkowskich, a w szczególności obowiązku sprawdzenia, czy posiadacz zezwolenia ma dostęp do dokumentacji zgodnie z wymogami określonymi w załączniku II do wymienionej dyrektywy. Wyjaśnienie to nie nakłada jednak na państwa członkowskie ani na posiadaczy zezwoleń żadnych nowych obowiązków w porównaniu z tymi, które nakłada się w przyjętych dotąd dyrektywach zmieniających załącznik I.

(11)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 91/414/EWG.

(12)

Decyzja 2008/934/WE przewiduje niewłączenie cyprokonazolu i cofnięcie zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające tę substancję do dnia 31 grudnia 2011 r. Konieczne jest wykreślenie zapisu dotyczącego cyprokonazolu w załączniku do tej decyzji.

(13)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2008/934/WE.

(14)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

a)

w przypadku środka zawierającego cyprokonazol jako jedyną substancję czynną, w razie potrzeby zmieniają lub wycofują zezwolenie najpóźniej do dnia 31 maja 2015 r.; lub

b)

w przypadku środka zawierającego cyprokonazol jako jedną z kilku substancji czynnych, w razie potrzeby zmieniają lub wycofują zezwolenie do dnia 31 maja 2015 r. lub w terminie określonym dla takiej zmiany lub wycofania we właściwej dyrektywie lub dyrektywach włączających odpowiednią substancję lub substancje do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG, w zależności od tego, która z tych dwóch dat jest późniejsza.

28.4.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 108/34

(1)

Rozporządzenia Komisji (WE) nr 451/2000 (2) i (WE) nr 1490/2002 (3) określają szczegółowe zasady realizacji drugiego i trzeciego etapu programu prac, o którym mowa w art. 8 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG, oraz wykaz substancji czynnych, które mają zostać poddane ocenie w celu ich ewentualnego włączenia do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG. Wykaz ten obejmował fluometuron.

(2)

Zgodnie z art. 11e rozporządzenia (WE) nr 1490/2002 powiadamiający wycofali swoje poparcie dla włączenia tej substancji czynnej do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG w ciągu dwóch miesięcy od otrzymania projektu sprawozdania z oceny. W rezultacie przyjęto decyzję Komisji 2008/934/EC z dnia 5 grudnia 2008 r. dotyczącą niewłączenia niektórych substancji czynnych do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG oraz cofnięcia zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające te substancje (4), stanowiącą o niewłączeniu fluometuronu.

(3)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG pierwotni powiadamiający (zwani dalej „wnioskodawcami”) złożyli nowy wniosek o zastosowanie procedury przyspieszonej przewidzianej w art. 14 - 19 rozporządzenia Komisji (WE) nr 33/2008 z dnia 17 stycznia 2008 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania dyrektywy Rady 91/414/EWG w odniesieniu do zwykłej i przyspieszonej procedury oceny substancji czynnych objętych programem prac, o którym mowa w art. 8 ust. 2 tej dyrektywy, ale niewłączonych do załącznika I do tej dyrektywy (5).

(4)

Wniosek przedłożono Grecji, państwu członkowskiemu, które zostało wyznaczone do pełnienia roli sprawozdawcy rozporządzeniem (WE) nr 1490/2002. Termin dotyczący procedury przyspieszonej został dotrzymany. Specyfikacja substancji czynnej i jej przewidywane zastosowania są takie same jak w przedmiocie decyzji 2008/934/WE. Wniosek ten spełnia również pozostałe wymogi materialne i proceduralne określone w art. 15 rozporządzenia (WE) nr 33/2008.

(5)

Grecja oceniła dodatkowe dane przekazane przez wnioskodawców i sporządziła dodatkowe sprawozdanie. W dniu 27 stycznia 2010 r. przekazała je Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności (dalej zwanemu „Urzędem”) oraz Komisji. Urząd przedstawił dodatkowe sprawozdanie pozostałym państwom członkowskim i wnioskodawcy w celu umożliwienia im zgłoszenia uwag, a otrzymane uwagi przesłał Komisji. Zgodnie z art. 20 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 33/2008, na wniosek Komisji, Urząd przedstawił Komisji wnioski dotyczące fluometuronu w dniu 14 grudnia 2010 r. (6). Projekt sprawozdania z oceny, sprawozdanie dodatkowe i wnioski Urzędu zostały zweryfikowane przez państwa członkowskie oraz Komisję w ramach Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt i sfinalizowane w dniu 11 marca 2011 r. w formie sprawozdania z przeglądu dotyczącego fluometuronu, opracowanego przez Komisję.

(6)

Jak wykazały różnorodne badania, można oczekiwać, że środki ochrony roślin zawierające fluometuron zasadniczo spełniają wymogi ustanowione w art. 5 ust. 1 lit. a) i b) dyrektywy 91/414/EWG, w szczególności w odniesieniu do zastosowań, które zostały zbadane przez Komisję i wyszczególnione w jej sprawozdaniu z przeglądu. Należy zatem włączyć fluometuron do załącznika I w celu zapewnienia we wszystkich państwach członkowskich możliwości udzielania zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające tę substancję czynną zgodnie z przepisami wymienionej dyrektywy.

(7)

Bez uszczerbku dla tego ustalenia należy uzyskać dalsze informacje na temat pewnych szczegółowych kwestii. Artykuł 6 ust. 1 dyrektywy 91/414/EWG stanowi, że włączenie substancji do załącznika I może być uzależnione od spełnienia określonych warunków. W związku z tym należy wprowadzić obowiązek przedłożenia przez wnioskodawców dalszych informacji potwierdzających w odniesieniu do właściwości toksykologicznych metabolitu roślinnego kwasu trifluorooctowego oraz metod analitycznych monitorowania fluometuronu w powietrzu oraz metabolitu glebowego trifluorometyloaniliny w glebie i wodzie. W przypadku gdy fluometuron zostanie sklasyfikowany na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1272/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady (7) jako „podejrzewa się, że powoduje raka”, państwa członkowskie, których to dotyczy, powinny zwrócić się o przedstawienie dalszych informacji potwierdzających znaczenie metabolitów glebowych desmetylo-fluometuronu i trifluorometyloaniliny dla wód podziemnych.

(8)

Należy przewidzieć rozsądnie długi termin na włączenie substancji czynnej do załącznika I w celu umożliwienia państwom członkowskim i zainteresowanym stronom przygotowania się do spełnienia nowych wymogów wynikających z tego faktu.

(9)

Nie naruszając określonych w dyrektywie 91/414/EWG zobowiązań wynikających z włączenia substancji czynnej do załącznika I, państwom członkowskim należy dać sześć miesięcy, licząc od daty włączenia, na dokonanie przeglądu istniejących zezwoleń dotyczących środków ochrony roślin zawierających fluometuron w celu spełnienia wymogów ustanowionych w dyrektywie 91/414/EWG, w szczególności jej art. 13, oraz stosownych warunków określonych w załączniku I. Państwa członkowskie powinny odpowiednio zmienić, zastąpić lub wycofać istniejące zezwolenia zgodnie z przepisami dyrektywy 91/414/EWG. W drodze odstępstwa od powyższego terminu należy przyznać więcej czasu na przedłożenie i ocenę pełnej dokumentacji wyszczególnionej w załączniku III dla każdego środka ochrony roślin i każdego zamierzonego zastosowania, zgodnie z jednolitymi zasadami ustanowionymi w dyrektywie 91/414/EWG.

(10)

Doświadczenie zdobyte przy okazji wcześniejszych przypadków włączania substancji czynnych, ocenionych w ramach rozporządzenia Komisji (EWG) nr 3600/92 z dnia 11 grudnia 1992 r. ustanawiającego szczegółowe zasady realizacji pierwszego etapu programu prac określonego w art. 8 ust. 2 dyrektywy Rady 91/414/EWG dotyczącej wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (8), do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG pokazuje, że mogą pojawić się trudności z interpretacją spoczywających na posiadaczach dotychczasowych zezwoleń obowiązków w zakresie dostępu do danych. W celu uniknięcia dalszych trudności wydaje się zatem konieczne wyjaśnienie obowiązków państw członkowskich, a w szczególności obowiązku sprawdzenia, czy posiadacz zezwolenia ma dostęp do dokumentacji zgodnie z wymogami określonymi w załączniku II do wymienionej dyrektywy. Wyjaśnienie to nie nakłada jednak na państwa członkowskie ani na posiadaczy zezwoleń żadnych nowych obowiązków w porównaniu z tymi, które nakłada się w przyjętych dotąd dyrektywach zmieniających załącznik I.

(11)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 91/414/EWG.

(12)

Decyzja 2008/934/WE przewiduje niewłączenie fluometuronu i cofnięcie zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające tę substancję do dnia 31 grudnia 2011 r. Konieczne jest zatem skreślenie wiersza dotyczącego fluometuronu w załączniku do tej decyzji.

(13)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2008/934/WE.

(14)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

a)

w przypadku środka zawierającego fluometuron jako jedyną substancję czynną, w razie potrzeby zmieniają lub wycofują zezwolenie najpóźniej do dnia 31 maja 2015 r.; lub

b)

w przypadku środka zawierającego fluometuron jako jedną z kilku substancji czynnych, w razie potrzeby zmieniają lub wycofują zezwolenie do dnia 31 maja 2015 r. lub w terminie określonym dla takiej zmiany lub wycofania we właściwej dyrektywie lub dyrektywach włączających odpowiednią substancję lub substancje do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG, w zależności od tego, która z tych dwóch dat jest późniejsza.