16.11.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 299/1

(1)

Funkcjonowaniu i rozwojowi wspólnego rynku produktów rolnych powinno towarzyszyć ustanowienie wspólnej polityki rolnej (zwanej dalej „WPR”) obejmującej w szczególności wspólną organizację rynków rolnych (zwana dalej „WOR”), która może, zgodnie z art. 34 Traktatu, przybierać różne formy w zależności od produktów.

(2)

Od czasu wprowadzenia WPR Rada przyjęła 21 WOR pojedynczego produktu lub grupy produktów, które są regulowane odrębnymi podstawowymi rozporządzeniami Rady:

(3)

Ponadto Rada przyjęła trzy rozporządzenia zawierające szczegółowe przepisy dotyczące niektórych produktów, w odniesieniu do których nie ustanowiono jednak WOR:

(4)

Wyżej wymienionym rozporządzeniom (zwanym dalej „rozporządzeniami podstawowymi”) towarzyszą często zbiory kolejnych rozporządzeń Rady. Większość rozporządzeń podstawowych ma tę samą strukturę i wiele wspólnych przepisów. Odnosi się to w szczególności do przepisów dotyczących handlu z państwami trzecimi oraz ogólnych przepisów, lecz także w pewnym stopniu do przepisów związanych z rynkiem wewnętrznym. Rozporządzenia podstawowe zawierają często różne rozwiązania identycznych lub podobnych problemów.

(5)

Od pewnego czasu Wspólnota stawia sobie za cel uproszczenie ram prawnych WPR. Przyjmując rozporządzenie Rady (WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r. ustanawiające wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiające określone systemy wsparcia dla rolników (26), utworzono horyzontalne ramy prawne obejmujące wszystkie płatności bezpośrednie i łączące szereg systemów wsparcia w system jednolitej płatności. Podejście to należy również zastosować do rozporządzeń podstawowych. A zatem przepisy zawarte w tych rozporządzeniach należy połączyć w jedne ramy prawne, natomiast podejście opierające się na podziale na poszczególne sektory należy w miarę możliwości zastąpić podejściem horyzontalnym.

(6)

W świetle powyższego należy uchylić rozporządzenia podstawowe i zastąpić je jednym rozporządzeniem.

(7)

Uproszczenie nie powinno prowadzić do kwestionowania decyzji co do polityki dotyczących WPR, które były podejmowane w przeszłości. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem stanowić przede wszystkim uproszczenie techniczne. W związku z tym nie powinno ono uchylać istniejących instrumentów ani ich zmieniać, chyba że uległy one dezaktualizacji, stały się zbędne lub, z uwagi na swój charakter, nie należą do zakresu decyzyjnego Rady; nie powinno ono również wprowadzać nowych instrumentów lub środków.

(8)

W związku z powyższym niniejsze rozporządzenie nie powinno dotyczyć tych elementów wspólnej organizacji rynków rolnych, które są przedmiotem reformy polityki. Dotyczy to niektórych części sektora owoców i warzyw oraz sektora wina. Przepisy zawarte w rozporządzeniach (WE) nr 2200/96, (WE) nr 2201/96 i (WE) nr 1493/1999 należy zatem włączyć do niniejszego rozporządzenia jedynie w zakresie, w jakim nie są one przedmiotem reform politycznych. Podstawowe przepisy regulujące wspólną organizację rynków rolnych powinny jednak zostać włączone dopiero po wdrożeniu stosownych reform.

(9)

Wspólna organizacja rynku zbóż, ryżu, cukru, suszu paszowego, nasion, oliwy z oliwek, oliwek stołowych, lnu i konopi, bananów, mleka i przetworów mlecznych oraz jedwabników przewiduje lata gospodarcze dostosowane przede wszystkim do naturalnego cyklu produkcyjnego każdego z tych produktów. Zatem w niniejszym rozporządzeniu należy uwzględnić lata gospodarcze ustalone w odniesieniu do wspomnianych sektorów.

(10)

Aby zapewnić stabilizację rynków oraz odpowiedni poziom życia ludności wiejskiej, opracowano zróżnicowany system wsparcia cenowego dla poszczególnych sektorów, wprowadzając jednocześnie systemy wsparcia bezpośredniego przy uwzględnieniu, z jednej strony, różnych potrzeb każdego z tych sektorów oraz, z drugiej strony, ich współzależności. Środki te przyjmują formę interwencji publicznej lub dopłat do prywatnego przechowywania produktów sektora zbóż, ryżu, cukru, oliwy z oliwek i oliwek stołowych, wołowiny i cielęciny, mleka i przetworów mlecznych, wieprzowiny oraz mięsa baraniego i koziego. Mając na względzie cele niniejszego rozporządzenia, istnieje zatem konieczność utrzymania środków wsparcia cenowego przewidzianych w instrumentach opracowanych w przeszłości, bez dokonywania istotnych zmian w porównaniu z dotychczasową sytuacją prawną.

(11)

W celu zapewnienia jasności i przejrzystości przepisy regulujące te środki powinny zostać objęte wspólną strukturą przy jednoczesnym zachowaniu strategii w każdym sektorze. W tym celu należy dokonać rozróżnienia pomiędzy cenami referencyjnymi a cenami interwencyjnymi.

(12)

We wspólnej organizacji rynku zbóż, wołowiny i cielęciny oraz mleka i przetworów mlecznych zawarte są przepisy, na podstawie których Rada, działając zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 37 ust. 2 Traktatu, może zmieniać wysokość cen. Z uwagi na wrażliwość systemów cen należy wyjaśnić, iż możliwość zmiany wysokości cen istnieje w stosunku do wszystkich sektorów objętych niniejszym rozporządzeniem.

(13)

Ponadto rozporządzenie (WE) nr 318/2006 przewiduje możliwość dokonywania przeglądu definicji standardowej jakości cukru, określonej w tym rozporządzeniu; przegląd ten ma służyć zwłaszcza uwzględnieniu wymogów handlowych i postępów w analizie technicznej. To rozporządzenie upoważnia zatem Komisję do wprowadzania zmian do odpowiedniego załącznika. Zachowanie tej możliwości jest szczególnie istotne, ponieważ pozwala Komisji na podjęcie w razie konieczności szybkiego działania.

(14)

W celu uzyskania wiarygodnych informacji na temat wysokości cen rynkowych cukru we Wspólnocie należy do niniejszego rozporządzenia wprowadzić system sprawozdawczości cenowej, przewidziany w ramach WOR cukru, na podstawie którego należy określać wysokość cen rynkowych cukru białego.

(15)

W celu zapobieżenia przekształceniu się systemu interwencji obejmującego zboże, ryż, masło i odtłuszczone mleko w proszku w rynek zbytu należy utrzymać możliwość otwierania interwencji publicznej jedynie podczas pewnych okresów w ciągu roku. W odniesieniu do produktów sektora wołowiny i cielęciny oraz masła możliwość interwencji publicznej powinna być uzależniona od wysokości cen rynkowych w danym okresie. W odniesieniu do sektora zbóż, w szczególności (kukurydzy), ryżu i cukru należy utrzymać ograniczenie dotyczące ilości, która nie może zostać przekroczona podczas zakupu w ramach interwencji publicznej. W odniesieniu do sektora masła oraz odtłuszczonego mleka w proszku należy utrzymać upoważnienie Komisji do wstrzymania normalnego zakupu po osiągnięciu określonej ilości lub do zastąpienia go zakupem w ramach procedury przetargowej.

(16)

Wysokość ceny, która powinna obowiązywać przy zakupie w ramach interwencji publicznej została w przeszłości obniżona we wspólnej organizacji rynku zbóż, ryżu oraz wołowiny i cielęciny oraz ustalona wraz z wprowadzeniem w tych sektorach systemów wsparcia bezpośredniego. Zatem dopłaty udzielane w ramach tych systemów oraz ceny interwencyjne są ściśle ze sobą powiązane. Wysokość ceny dla produktów sektora mleka i przetworów mlecznych została ustalona w celu propagowania konsumpcji produktów tego sektora oraz poprawy ich konkurencyjności. W sektorze ryżu i cukru ceny zostały ustalone w celu przyczynienia się do stabilizacji rynku w przypadkach, gdy w danym roku gospodarczym cena rynkowa spada poniżej ceny referencyjnej ustalonej na kolejny rok gospodarczy. Te decyzje dotyczące kierunków polityki podjęte przez Radę mają w dalszym ciągu zastosowanie.

(17)

Podobnie jak w przypadku poprzednich wspólnych organizacji rynków rolnych, w niniejszym rozporządzeniu należy przewidzieć możliwość zbytu produktów zakupionych w ramach interwencji publicznej. Działania takie należy podjąć w taki sposób, aby zapobiec zakłóceniom rynku oraz zapewnić równy dostęp do towarów i równe traktowanie nabywców.

(18)

Dzięki zapasom interwencyjnym różnych produktów rolnych Wspólnota może w znaczny sposób przyczynić się do poprawy warunków życia najbardziej potrzebujących obywateli. W interesie Wspólnoty leży wykorzystanie tej możliwości, przy zastosowaniu odpowiednich środków, do momentu, w którym zapasy osiągną normalny poziom. W świetle powyższego należy zauważyć, że dystrybucja żywności przez organizacje charytatywne jest obecnie uregulowana rozporządzeniem Rady (EWG) nr 3730/87 z dnia 10 grudnia 1987 r. ustanawiającym ogólne zasady dostaw żywności z zapasów interwencyjnych do wyznaczonych organizacji celem rozdysponowania jej pomiędzy osoby najbardziej poszkodowane we Wspólnocie (27). Ten ważny środek społeczny, mogący stanowić znaczną wartość dla jego beneficjentów, należy utrzymać i włączyć do niniejszego rozporządzenia.

(19)

W celu zapewnienia równowagi na rynku mleka oraz stabilizacji cen rynkowych we wspólnej organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych przewidziano przyznawanie dopłat do prywatnego przechowywania niektórych produktów z masła i produktów serowych. Ponadto Komisja została upoważniona do podejmowania decyzji w sprawie przyznawania dopłat do prywatnego przechowywania niektórych innych produktów serowych, cukru białego, niektórych rodzajów oliwy z oliwek, niektórych produktów z wołowiny i cielęciny, odtłuszczonego mleka w proszku, wieprzowiny oraz mięsa baraniego i koziego. Mając na względzie cel niniejszego rozporządzenia, środki te należy utrzymać i włączyć do niniejszego rozporządzenia.

(20)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 1183/2006 z dnia 24 lipca 2006 r. dotyczące wspólnotowej skali klasyfikacji tusz dojrzałego bydła (28), rozporządzenie Rady (EWG) nr 1186/90 z dnia 7 maja 1990 r. rozszerzające zakres wspólnotowej skali klasyfikacji tusz wołowych (29), rozporządzenie Rady (EWG) nr 3220/84 z dnia 13 listopada 1984 r. ustanawiające wspólnotową skalę klasyfikacji tusz wieprzowych (30) oraz rozporządzenie Rady (EWG) nr 2137/92 z dnia 23 lipca 1992 r. dotyczące wspólnotowej skali stosowanej przy klasyfikacji tusz owczych i określaniu wspólnotowych norm jakości świeżych lub schłodzonych tusz owczych (31) ustanawiają wspólnotowe skale klasyfikacji tusz w sektorach wołowiny i cielęciny, wieprzowiny oraz mięsa baraniego i koziego. Skale te są niezbędne w celu rejestrowania cen oraz stosowania systemu interwencji w tych sektorach. Ponadto służą one realizacji celu, jakim jest poprawa przejrzystości rynku. Należy utrzymać wymienione skale klasyfikacji tusz. Właściwym rozwiązaniem jest zatem włączenie zasadniczych elementów tych skal do niniejszego rozporządzenia przy jednoczesnym upoważnieniu Komisji do uregulowania w drodze przepisów wykonawczych kwestii o charakterze technicznym.

(21)

Ograniczenia swobodnego obrotu wynikające z zastosowania środków mających na celu zwalczanie rozprzestrzeniania się chorób zwierząt mogą powodować trudności na rynku niektórych produktów w jednym lub kilku państwach członkowskich. Z doświadczeń wynika, że poważne zakłócenia rynku, takie jak znaczny spadek konsumpcji lub cen można przypisać utracie zaufania konsumentów spowodowanej zagrożeniami zdrowia publicznego lub zdrowia zwierząt.

(22)

Nadzwyczajne środki wspierania rynku mające zapobiec takim sytuacjom, określone we wspólnej organizacji rynku wołowiny i cielęciny, mleka i przetworów mlecznych, wieprzowiny, mięsa baraniego i mięsa koziego, jaj oraz drobiu, powinny zatem zostać włączone do niniejszego rozporządzenia na takich samych warunkach, jakie stosowane były dotychczas. Tego rodzaju nadzwyczajne środki wspierania rynku powinny być przyjmowane przez Komisję oraz powinny być bezpośrednio związane ze środkami zdrowotnymi i weterynaryjnymi przyjmowanymi w celu zwalczania rozprzestrzeniania się chorób lub wynikać z przyjęcia tych środków. Środki te należy przyjmować na wniosek państw członkowskich w celu zapobieżenia poważnym zakłóceniom danych rynków.

(23)

Możliwość przyjęcia przez Komisję, w stosownych przypadkach, specjalnych środków interwencyjnych, określonych we wspólnej organizacji rynku zbóż oraz ryżu, w celu sprawnego i skutecznego reagowania na zagrożenia wynikające z zakłóceń rynku w sektorze zbóż oraz w celu zapobieżenia stosowania na szeroką skalę interwencji publicznej w niektórych regionach Wspólnoty w sektorze ryżu lub zrekompensowania niedoborów ryżu niełuskanego występujących w wyniku klęsk żywiołowych powinna zostać utrzymana w niniejszym rozporządzeniu.

(24)

W celu zapewnienia odpowiedniego poziomu życia wspólnotowych plantatorów buraków cukrowych i trzciny cukrowej należy ustalić cenę minimalną buraków kwotowych o jakości standardowej, którą należy określić.

(25)

Do zapewnienia odpowiedniej równowagi praw i obowiązków między przedsiębiorstwami cukrowniczymi a plantatorami buraków cukrowych konieczne są szczególne instrumenty. Do niniejszego rozporządzenia należy zatem przenieść standardowe przepisy dotychczas stosowane we wspólnej organizacji rynku cukru, które regulują stosunki umowne między nabywcami i sprzedawcami buraków cukrowych. Szczegółowe warunki były dotychczas regulowane przepisami wspólnej organizacji rynku cukru zamieszczonymi w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 318/2006. Z uwagi na wysoce techniczny charakter tych przepisów, stosowniejszym jest, by kwestiami tymi zajęła się Komisja.

(26)

Różnorodność warunków naturalnych oraz sytuacji ekonomicznej i technicznej utrudnia ujednolicenie warunków zakupu buraków cukrowych na całym obszarze Wspólnoty. Istnieją już porozumienia branżowe między stowarzyszeniami plantatorów buraków cukrowych a przedsiębiorstwami cukrowniczymi. Przepisy ramowe powinny zatem jedynie określać gwarancje minimalne wymagane przez plantatorów buraków cukrowych i przemysł cukrowniczy w celu zapewnienia sprawnego funkcjonowania rynku cukru, z możliwością przyjęcia odstępstwa od niektórych postanowień w ramach porozumienia branżowego.

(27)

Należy stosować opłatę produkcyjną przeznaczoną na finansowanie wydatków związanych ze wspólną organizacją rynku w sektorze cukru.

(28)

W celu utrzymania równowagi strukturalnej na rynkach cukru na poziomie cenowym bliskim cenie referencyjnej Komisja powinna mieć możliwość podjęcia decyzji o wycofaniu cukru z rynku na okres potrzebny do powrotu tego rynku do równowagi.

(29)

We wspólnej organizacji rynku żywych roślin, wołowiny i cielęciny, wieprzowiny, mięsa baraniego i koziego, jaj oraz drobiu przewidziano możliwość przyjęcia szczególnych środków ułatwiających dostosowanie podaży do wymogów rynku. Środki takie mogą przyczynić się do stabilizacji rynków oraz do zapewnienia odpowiedniego poziomu życia ludności wiejskiej. Mając na względzie cele niniejszego rozporządzenia, możliwość tę należy utrzymać. Zgodnie z tymi przepisami Rada może przyjąć ogólne zasady dotyczące takich środków, zgodnie z procedurą określoną w art. 37 Traktatu. Cele, jakie mają być osiągnięte przy pomocy takich środków, są jasno określone i ograniczają rodzaj środków, które mogą zostać przyjęte. Przyjęcie przez Radę dodatkowych przepisów ogólnych dotyczących wymienionych sektorów nie jest zatem konieczne i nie należy go przewidywać.

(30)

W sektorze cukru oraz sektorze mleka i przetworów mlecznych od wielu lat istotnym instrumentem polityki rynkowej jest ilościowe ograniczanie produkcji określone w rozporządzeniu (WE) nr 318/2006 oraz rozporządzeniu Rady (WE) nr 1788/2003 z dnia 29 września 2003 r. ustanawiającym opłatę wyrównawczą w sektorze mleka i przetworów mlecznych (32). Przyczyny przyjęcia przez Wspólnotę w przeszłości systemów kwot produkcyjnych w obydwu sektorach są w dalszym ciągu aktualne.

(31)

Podczas gdy system kwot cukru został bezpośrednio włączony do rozporządzenia (WE) nr 318/2006, odpowiadający mu system dotyczący sektora mleczarskiego jest jak dotąd regulowany odrębnym aktem prawnym, jakim jest rozporządzenie (WE) nr 1788/2003. Mając na uwadze zasadnicze znaczenie tych systemów oraz cele niniejszego rozporządzenia, należy włączyć odpowiednie przepisy do niniejszego rozporządzenia bez dokonywania istotnych zmian w systemach i sposobie ich funkcjonowania, w porównaniu z poprzednią sytuacją prawną.

(32)

System kwot cukru w niniejszym rozporządzeniu powinien zatem odzwierciedlać ustalenia określone w rozporządzeniu (WE) nr 318/2006 oraz, w szczególności, utrzymywać status prawny kwot w zakresie, w jakim, zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości, system kwot stanowi mechanizm regulacji rynku w sektorze cukru ukierunkowany na zapewnienie realizacji celów leżących w interesie publicznym.

(33)

Niniejsze rozporządzenie powinno zatem również umożliwić Komisji skorygowanie kwot do zrównoważonego poziomu po zamknięciu w 2010 r. funduszu restrukturyzacji utworzonego rozporządzeniem Rady (WE) nr 320/2006 z dnia 20 lutego 2006 r. ustanawiającym tymczasowy system restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego we Wspólnocie (33).

(34)

Mając na uwadze potrzebę zachowania pewnej krajowej elastyczności w strukturalnym dostosowaniu przemysłu przetwórczego oraz uprawy buraków i trzciny cukrowej w okresie, w którym stosowane będą kwoty, państwa członkowskie powinny mieć możliwość zmiany, w ramach pewnych limitów, kwot przydzielanych przedsiębiorstwom, bez ograniczania działalności funduszu restrukturyzacji jako instrumentu.

(35)

W celu zapobieżenia zakłóceniom rynku cukru wywoływanym przez nadwyżki cukru Komisja powinna mieć możliwość przeniesienia – na podstawie określonych kryteriów – nadwyżek cukru, izoglukozy lub syropu inulinowego na kolejny rok gospodarczy jako produkcji kwotowej. Ponadto, jeżeli w przypadku pewnych ilości nie zostaną spełnione obowiązujące warunki, należy nałożyć opłatę z tytułu nadwyżki w celu uniknięcia nagromadzenia się tych dodatkowych ilości, zagrażającego sytuacji na rynku.

(36)

Nadrzędnym celem wprowadzenia systemu kwot mlecznych nadal pozostaje zmniejszenie zachwiań równowagi między podażą a popytem na rynku mleka i przetworów mlecznych oraz wynikających z niego nadwyżek strukturalnych, a tym samym zapewnianie większej równowagi rynkowej. Należy zatem utrzymać zasadę nakładania opłaty z tytułu nadwyżki na mleko odbierane lub sprzedawane do bezpośredniego spożycia przekraczającej określoną gwarantowaną wielkość progową. Zgodnie z celem niniejszego rozporządzenia konieczne jest zwłaszcza terminologiczne ujednolicenie pojęć stosowanych w odniesieniu do systemu kwot cukru i systemu kwot mlecznych, jednocześnie zachowując obowiązujące uwarunkowania prawne tych systemów. Słuszne wydaje się zatem ujednolicenie terminologii stosowanej w sektorze mleka i terminologii stosowanej w sektorze cukru. Pojęcia „krajowa ilość referencyjna” i „indywidualna ilość referencyjna”, w rozporządzeniu (WE) nr 1788/2003, należy zatem zastąpić terminami „kwota krajowa” i „kwota indywidualna”, nie zmieniając przy tym istoty prawnej definiowanego pojęcia.

(37)

Zasadniczo system kwot mlecznych należy opracować zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1788/2003. W szczególności należy utrzymać rozróżnienie pomiędzy dostawami a sprzedażą bezpośrednią, a system powinien być stosowany na podstawie reprezentatywnych zawartości tłuszczu i krajowej referencyjnej zawartości tłuszczu. Należy upoważnić rolników, pod pewnymi warunkami, do tymczasowego przekazywania ich kwoty indywidualnej. Mimo że należy utrzymać zasadę, zgodnie z którą w przypadku sprzedaży lub dzierżawy gospodarstwa lub przekazania go w drodze dziedziczenia, odpowiadająca mu kwota jest przekazywana nabywcy, dzierżawcy lub spadkobiercy wraz z odnośnymi gruntami, należy przewidzieć pewne wyjątki od zasady stanowiącej, iż kwoty są przypisane do gospodarstw, w celu kontynuowania restrukturyzacji produkcji mleka oraz poprawy stanu środowiska naturalnego. Państwa członkowskie powinny być upoważnione do umieszczania części przeniesionych ilości w rezerwie krajowej zgodnie z różnymi rodzajami przekazywania kwot i przy zastosowaniu obiektywnych kryteriów.

(38)

Opłata z tytułu nadwyżek powinna zostać ustalona na poziomie odstraszającym i powinna być wnoszona przez państwa członkowskie niezwłocznie po przekroczeniu kwoty krajowej. Państwo członkowskie powinno podzielić ciężar płatności między producentów, którzy przyczynili się do tego przekroczenia. Producenci powinni odpowiadać przed danym państwem członkowskim za zapłacenie swojej części opłaty wyrównawczej, ze względu na sam fakt przekroczenia dostępnej im ilości. Państwa członkowskie powinny wnieść do Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) opłatę wyrównawczą odpowiadającą wysokości przekroczenia ich krajowej kwoty obniżoną o zryczałtowaną sumę w wysokości 1 % w celu uwzględnienia przypadków upadłości lub definitywnej niezdolności niektórych producentów do zapłacenia należnej części opłaty wyrównawczej.

(39)

Rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (34) określa dochody uzyskane w wyniku zastosowania dodatkowej opłaty wyrównawczej w sektorze mleczarskim jako „dochody przeznaczone na określony cel”, które muszą zostać przekazane do budżetu Wspólnoty oraz, w przypadku ich ponownego wykorzystania, muszą zostać wykorzystane wyłącznie do finansowania odpowiednio wydatków EFRG lub Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW). Artykuł 22 rozporządzenia (WE) nr 1788/2003, zgodnie z którym opłata wyrównawcza jest uznawana za narzędzie interwencyjne do stabilizowania rynków rolnych i jest stosowana do finansowania wydatków w sektorze mleka, uległ zatem dezaktualizacji i nie powinien zostać włączony do niniejszego rozporządzenia.

(40)

We wspólnej organizacji rynków poszczególnych sektorów przewidziano różne rodzaje systemów pomocy.

(41)

We wspólnej organizacji rynku suszu paszowego oraz lnu i konopi wprowadzono dopłaty do przetwarzania w tych sektorach, jako środek regulujący rynek wewnętrzny w odniesieniu do tych sektorów.

(42)

Z uwagi na szczególną sytuację na rynku zbóż i skrobi ziemniaczanej, we wspólnej organizacji rynku zbóż zawarto przepisy pozwalające na zastosowanie, w razie konieczności, refundacji produkcyjnej. Refundacja produkcyjna powinna umożliwiać udostępnienie danemu sektorowi przemysłu produktów podstawowych wykorzystywanych przez ten sektor po cenie niższej od ceny wynikającej ze stosowania wspólnych cen. We wspólnej organizacji rynku cukru przewidziano możliwość przyznawania refundacji produkcyjnej w przypadkach, gdy podczas wytwarzania niektórych produktów przemysłowych, chemicznych lub farmaceutycznych, wyniknie potrzeba przyjęcia środków mających na celu udostępnienie określonych produktów cukrowniczych.

(43)

W celu zapewnienia równowagi na rynku mleka oraz stabilizacji cen rynkowych mleka i przetworów mlecznych potrzebne są środki mające na celu zwiększenie możliwości zbytu przetworów mlecznych. We wspólnej organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych przewidziano zatem przyznanie pomocy na rzecz obrotu niektórymi przetworami mlecznymi z uwagi na ich określone wykorzystanie i przeznaczenie. Ponadto w tej wspólnej organizacji rynku przewidziano, że Wspólnota powinna pokrywać część wydatków związanych z przyznaniem pomocy na dostawy mleka dla uczniów, w celu zachęcenia młodzieży do spożywania mleka.

(44)

Finansowanie wspólnotowe, stanowiące udział procentowy pomocy bezpośredniej, którą państwa członkowskie mają prawo wstrzymać zgodnie z art. 110i ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, musi zachęcać uznane organizacje podmiotów gospodarczych do sporządzania programów prac do celów poprawy jakości produkcji oliwek stołowych i oliwy z oliwek. W tym kontekście we wspólnej organizacji rynku oliwek stołowych i oliwy z oliwek przewidziano, że wspólnotowe wsparcie przydzielane jest zgodnie z priorytetami dla podejmowanych działań ustalonymi w tych programach prac.

(45)

Na mocy rozporządzenia (EWG) nr 2075/92 ustanowiono wspólnotowy fundusz tytoniowy finansowany przez określone potrącenia z systemów pomocy w tym sektorze w celu przyjmowania w tym sektorze różnorodnych środków. W 2007 roku wspólnotowemu funduszowi tytoniowemu po raz ostatni zostaną udostępnione potrącenia z systemu pomocy określonego w tytule IV rozdział 10c rozporządzenia (WE) nr 1782/2003. Podczas gdy okres finansowania funduszu zakończy się przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia, przepisy art. 13 rozporządzenia (EWG) nr 2075/92 należy jednak utrzymać, tak by służyły jako podstawa prawna programów wieloletnich, które mogą być finansowane przez wspólnotowy fundusz tytoniowy.

(46)

Sektor pszczelarski, będący jednym z sektorów rolnictwa, charakteryzuje się różnorodnością warunków produkcji i wielkości plonów oraz rozproszeniem i zróżnicowaniem podmiotów gospodarczych, zarówno na etapie produkcji, jak i wprowadzania do obrotu. Ponadto, w związku z rozprzestrzenianiem się warrozy w kilku państwach członkowskich w ostatnich latach oraz w związku z problemami, które choroba ta stwarza dla produkcji miodu, niezbędne jest podjęcie działań na poziomie Wspólnoty, ponieważ choroby tej nie można całkowicie wykorzenić, a do jej zwalczania należy stosować zatwierdzone produkty. Zważywszy na powyższe okoliczności oraz z uwagi na usprawnienie produkcji i wprowadzanie do obrotu produktów pszczelich we Wspólnocie, w celu poprawy ogólnych warunków produkcji i wprowadzania do obrotu produktów pszczelich co trzy lata należy sporządzać programy krajowe obejmujące kwestie dotyczące wsparcia technicznego, kontroli warrozy, racjonalizacji sezonowego przenoszenia uli, zarządzania zasiedlaniem uli we Wspólnocie oraz współpracy w zakresie programów badawczych dotyczących pszczelarstwa i produktów pszczelich. Te programy krajowe powinny być częściowo finansowane przez Wspólnotę.

(47)

Rozporządzenie (WE) nr 1544/2006 zastąpiło wszystkie krajowe formy pomocy udzielanej na hodowlę jedwabników przez wspólnotowy system pomocy udzielanej na hodowlę jedwabników, który polega na ustaleniu jej sumy w przeliczeniu na pojemnik jaj jedwabników.

(48)

Zważywszy, że względy polityczne, które doprowadziły do wprowadzenia wyżej wymienionych systemów, obowiązują w dalszym ciągu, wszystkie te systemy pomocy należy włączyć w ramy niniejszego rozporządzenia.

(49)

Stosowanie norm handlowych dla produktów rolnych może przyczynić się do poprawy warunków ekonomicznych w zakresie produkcji tych produktów, wprowadzania ich do obrotu oraz do poprawy ich jakości. Stosowanie tego rodzaju norm leży zatem w interesie producentów, przedsiębiorstw handlowych i konsumentów. Zatem w ramach wspólnej organizacji rynków bananów, oliwek stołowych i oliwy z oliwek, żywych roślin, jaj oraz drobiu wprowadzono normy handlowe odnoszące się w szczególności do jakości, podziału na klasy, wagi, rozmiaru, opakowania, sposobu pakowania, przechowywania, transportu, prezentacji, kraju pochodzenia i oznakowania. Podejście to należy zachować w niniejszym rozporządzeniu.

(50)

W ramach wspólnej organizacji rynków oliwek stołowych i oliwy z oliwek oraz bananów Komisja była dotychczas upoważniona do przyjmowania przepisów w sprawie norm handlowych. Ze względu na wysoce techniczny charakter tych norm i ciągłą potrzebę poprawy ich skuteczności oraz dostosowywania ich do zmieniających się praktyk handlowych wydaje się właściwe objęcie tym podejściem również sektora żywych roślin, jednocześnie określając kryteria, które Komisja powinna uwzględniać przy ustanawianiu stosownych przepisów. Ponadto w celu zapobieżenia nadużyciom w zakresie jakości i autentyczności produktów oferowanych konsumentom oraz istotnym zakłóceniom odnośnych rynków może zaistnieć potrzeba przyjęcia szczególnych środków, zwłaszcza aktualnych metod analitycznych oraz innych środków służących określaniu przedmiotowych norm.

(51)

Kilka instrumentów prawnych wprowadzono do celów regulacji wprowadzania do obrotu i określania nazw mleka, przetworów mlecznych i tłuszczów. Ich celem jest z jednej strony poprawa pozycji mleka i przetworów mlecznych na rynku oraz z drugiej strony zapewnienie uczciwej konkurencji mlecznych i niemlecznych tłuszczów do smarowania, z korzyścią dla producentów i konsumentów. Przepisy zawarte w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 1898/87 z dnia 2 lipca 1987 r. w sprawie ochrony oznaczeń stosowanych w obrocie mlekiem i przetworami mlecznymi (35) mają na celu ochronę konsumenta oraz stworzenie niezakłócających konkurencji warunków dla przetworów mlecznych i produktów konkurujących z nimi w zakresie nazw produktów, etykietowania i reklamy. W rozporządzeniu Rady (WE) nr 2597/97 z dnia 18 grudnia 1997 r. ustanawiającym dodatkowe zasady w sprawie wspólnej organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych w odniesieniu do mleka spożywczego (36) ustanowiono przepisy mające na celu zapewnienie wysokiej jakości mleka spożywczego oraz jego przetworów odpowiadających potrzebom i życzeniom konsumentów, tak by przyczynić się do stabilizacji danego rynku i zapewnić konsumentom wysoką jakość mleka spożywczego. W rozporządzeniu Rady (WE) nr 2991/94 z dnia 5 grudnia 1994 r. określającym normy dla tłuszczów do smarowania (37) ustanowiono normy handlowe dla przetworów mlecznych i niemlecznych, których to dotyczy, z jasną i wyraźną klasyfikacją uzupełnioną przepisami dotyczącymi oznaczenia produktów. Zgodnie z celami niniejszego rozporządzenia zasady te należy utrzymać bez zmian.

(52)

W odniesieniu do sektorów jaj i drobiu istniejące przepisy regulują normy handlowe, a w niektórych przypadkach również warunki produkcji. Takie przepisy zawarte są w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1028/2006 z dnia 19 czerwca 2006 r. w sprawie norm handlowych w odniesieniu do jaj (38), w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 1906/90 z dnia 26 czerwca 1990 r. w sprawie niektórych norm handlowych w odniesieniu do drobiu (39) oraz w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 2782/75 z dnia 29 października 1975 r. w sprawie produkcji i obrotu jajami wylęgowymi i pisklętami drobiu hodowlanego (40). Podstawowe przepisy zawarte w wymienionych rozporządzeniach powinny zostać włączone do niniejszego rozporządzenia.

(53)

Rozporządzenie (WE) nr 1028/2006 przewiduje, że normy handlowe dotyczące jaj powinny przede wszystkim stosować się do wszystkich jaj kur z gatunku Gallus gallus, wprowadzanych do obrotu we Wspólnocie oraz co do zasady również do jaj przeznaczonych na wywóz do państw trzecich. Ustanawiając dwie klasy jakości jaj rozporządzenie to wprowadza również rozróżnienie między jajami nadającymi się do bezpośredniego spożycia przez ludzi a jajami nienadającymi się do bezpośredniego spożycia przez ludzi; rozporządzenie zawiera także przepisy, które gwarantują stosowne informowanie konsumenta o klasie jakości i klasie wagowej oraz o stosowanym sposobie chowu. Ponadto rozporządzenie wprowadza unormowania szczególne dotyczące jaj przywożonych z państw trzecich: zgodnie z tymi unormowaniami przepisy szczególne obowiązujące w niektórych państwach trzecich mogą uzasadniać odstępstwa od norm handlowych, jeżeli zapewniona jest równorzędność europejskich przepisów prawnych.

(54)

W odniesieniu do mięsa drobiowego rozporządzenie (EWG) nr 1906/90 przewiduje, że normy handlowe powinny co do zasady stosować się do niektórych rodzajów mięsa drobiowego nadającego się do spożycia przez ludzi i wprowadzanych do obrotu we Wspólnocie, natomiast nie powinny stosować się do mięsa drobiowego przeznaczonego na wywóz do państw trzecich. Rozporządzenie to wprowadza podział mięsa drobiowego na dwie kategorie w zależności od budowy i wyglądu tego mięsa oraz ustala warunki oferowania mięsa na sprzedaż.

(55)

Zgodnie z przywołanymi rozporządzeniami państwa członkowskie powinny mieć możliwość uchylenia stosowania wspomnianych norm handlowych w odniesieniu do jaj i mięsa drobiowego, które są sprzedawane przez producenta konsumentowi końcowemu w ramach niektórych form sprzedaży bezpośredniej, jeżeli sprzedaż dotyczy niewielkiej ilości tych produktów.

(56)

Rozporządzenie (WE) nr 2782/75 ustanawia przepisy szczególne dotyczące obrotu jajami wylęgowymi i pisklętami drobiu hodowlanego oraz ich transportu, jak również inkubacji jaj wylęgowych. Rozporządzenie to wprowadza między innymi obowiązek indywidualnego oznaczania jaj wylęgowych przeznaczonych do produkcji piskląt oraz określa sposób ich pakowania oraz rodzaj opakowań stosowanych podczas ich transportu. Z obowiązku stosowania norm ustalonych w rozporządzeniu wyłączone jednak zostały niewielkie zakłady hodowli rodowodowej i inne niewielkie zakłady hodowlane.

(57)

Zgodnie z celami niniejszego rozporządzenia powyższe przepisy powinny zostać utrzymane bez ingerowania w ich treść. Niemniej jednak do tych przepisów przywołanych rozporządzeń, które mają charakter techniczny, powinny mieć zastosowanie przepisy wykonawcze przyjmowane przez Komisję.

(58)

Tak jak dotychczas działo się to w przypadku wspólnej organizacji rynku chmielu, w całej Wspólnocie należy prowadzić politykę jakości, stosując w tym celu przepisy wykonawcze dotyczące certyfikacji oraz przepisy zakazujące zasadniczo wprowadzania do obrotu produktów, którym nie wydano certyfikatu, lub, w przypadku produktów przywożonych, produktów niespełniających odpowiednich wymagań jakościowych.

(59)

Opisy, definicje i nazewnictwo oliwy z oliwek są zasadniczym elementem struktury rynku poprzez ustanowienie norm jakości oraz dostarczenie konsumentom właściwych informacji na temat produktu.

(60)

Jeden z wyżej wspomnianych systemów pomocy przyczyniający się do równowagi na rynku mleka i przetworów mlecznych oraz do stabilizacji cen rynkowych w tym sektorze stanowi system pomocy na rzecz przetwarzania odtłuszczonego mleka na kazeinę i kazeiniany, przewidziany dotychczas w art. 12 rozporządzenia (WE) nr 1255/1999. W rozporządzeniu Rady (EWG) nr 2204/90 z dnia 24 lipca 1990 r. ustanawiającym dodatkowe ogólne zasady wspólnej organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych w odniesieniu do sera (41) wprowadzono przepisy dotyczące wykorzystania kazeiny i kazeinianów w wytwarzaniu sera w celu przeciwdziałania potencjalnym negatywnym skutkom wynikającym ze stosowania omawianego systemu pomocy, biorąc pod uwagę wrażliwość sera na działania zastępcze dotyczące kazeiny lub kazeinianów, dążąc tym samym do stabilizacji rynku. Przepisy te należy włączyć do niniejszego rozporządzenia.

(61)

Przetwarzanie niektórych surowców rolnych na alkohol etylowy jest ściśle związane z gospodarką tymi surowcami. Może to w znacznym stopniu przyczynić się do podniesienia ich wartości i może mieć szczególne znaczenie ekonomiczne i społeczne dla gospodarki niektórych regionów Wspólnoty bądź też może być znaczącym źródłem dochodów dla producentów odpowiednich surowców. Pozwala to również na zbyt produktów niedostatecznej jakości i krótkookresowych nadwyżek, które mogą powodować przejściowe problemy w niektórych sektorach.

(62)

W sektorze chmielu, oliwek stołowych i oliwy z oliwek, tytoniu oraz jedwabników stosowanie niektórych instrumentów polityki polega na koncentracji wysiłków w odniesieniu do różnych organizacji, w szczególności w celu stabilizacji rynków tych produktów oraz poprawy i gwarantowania ich jakości poprzez wspólnie podejmowane działania. Przepisy regulujące system tych organizacji opierają się jak do tej pory na organizacjach uznanych przez państwa członkowskie lub, na określonych warunkach, przez Komisję, zgodnie z zasadami przez nią przyjmowanymi. System ten należy utrzymać oraz dokonać harmonizacji dotychczas obowiązujących przepisów.

(63)

W celu wsparcia niektórych działań organizacji międzybranżowych, które są przedmiotem szczególnego zainteresowania w świetle obecnych zasad dotyczących wspólnej organizacji rynku tytoniu, należy przewidzieć możliwość, po spełnieniu określonych warunków, objęcia rozszerzenia zasadami przyjętymi przez organizację międzybranżową w odniesieniu do swoich członków, wszystkich producentów i ich grup, niebędących członkami tych organizacji w jednym lub większej liczbie regionów. To samo podejście należy stosować również w odniesieniu do innych działań uznanych organizacji międzybranżowych, które ze względów ekonomicznych lub technicznych leżą w ogólnym interesie sektora tytoniu i w związku z tym mogą przynosić korzyść wszystkim podmiotom prowadzącym działalność w odnośnych branżach. Należy zapewnić ścisłą współpracę pomiędzy państwami członkowskimi i Komisją. Komisja powinna posiadać stałe uprawnienia kontrolne, w szczególności w odniesieniu do porozumień i uzgodnionych praktyk przyjmowanych przez te organizacje.

(64)

W odniesieniu do sektorów, w których obowiązujące przepisy nie przewidują uznawania organizacji producentów lub organizacji międzybranżowych, państwa członkowskie mogą chcieć wprowadzić możliwość uznawania takich organizacji na podstawie prawa krajowego, o ile uznanie takie będzie zgodne z prawem wspólnotowym. Należy zatem dokładniej wyjaśnić tę możliwość. Ponadto należy przyjąć przepisy, w których zostanie stwierdzone, że uznanie organizacji producentów lub organizacji międzybranżowych zgodnie z obecnie obowiązującymi rozporządzeniami pozostaje wiążące po przyjęciu niniejszego rozporządzenia.

(65)

Stworzenie jednolitego rynku wspólnotowego wymaga wprowadzenia systemu wymiany handlowej na zewnętrznych granicach Wspólnoty. System wymiany handlowej powinien obejmować należności przywozowe oraz refundacje wywozowe i powinien w zasadzie ustabilizować rynek wspólnotowy. System wymiany handlowej powinien opierać się na zobowiązaniach podejmowanych na mocy wielostronnych negocjacji handlowych w ramach rundy urugwajskiej.

(66)

Monitorowanie wielkości obrotu produktami rolnymi z państwami trzecimi w ramach wspólnej organizacji rynku zbóż, ryżu, cukru, nasion, oliwek stołowych i oliwy z oliwek, lnu i konopi, wołowiny i cielęciny, mleka i przetworów mlecznych, wieprzowiny, mięsa baraniego i koziego, jaj, mięsa drobiowego, żywych roślin oraz alkoholu etylowego rolniczego podlegało dotychczas, zarówno w przypadku przywozu, jak i wywozu, obowiązkowym systemom pozwoleń lub systemom, w przypadku których Komisja posiadała uprawnienia do wprowadzenia wymogów w zakresie pozwoleń.

(67)

Monitorowanie obrotu handlowego jest przede wszystkim kwestią zarządzania, w odniesieniu do której należy stosować podejście elastyczne. Wobec tego oraz w świetle doświadczeń zebranych w ramach wspólnych organizacji rynków, w których zarządzanie pozwoleniami zostało już przekazane Komisji, wydaje się właściwe objęcie tym podejściem wszystkich sektorów, w których stosuje się system pozwoleń na przywóz i wywóz. Decyzja w sprawie wprowadzenia wymogów w zakresie pozwoleń powinna być podejmowana przez Komisję przy uwzględnieniu potrzeby pozwoleń na przywóz w celu zarządzania danymi rynkami oraz, w szczególności, potrzeby monitorowania przywozu odnośnych produktów.

(68)

W większości cła stosowane do produktów rolnych na mocy porozumień Światowej Organizacji Handlu (WTO) są określone we wspólnej taryfie celnej. Jednakże w odniesieniu do niektórych produktów w sektorze zbóż i sektorze ryżu wprowadzenie dodatkowych mechanizmów stwarza konieczność zapewnienia możliwości przyjęcia odstępstw.

(69)

W celu zapobieżenia lub przeciwdziałania wystąpieniu na rynku Wspólnoty niekorzystnych skutków, które mogłyby wynikać z przywozu niektórych produktów rolnych, przywóz takich produktów powinien w określonych warunkach podlegać dodatkowej należności przywozowej.

(70)

Na określonych warunkach należy przyznać Komisji uprawnienia upoważniające ją do otwarcia i zarządzania kontyngentami taryfowymi na przywóz wynikającymi z międzynarodowych umów zawartych zgodnie z Traktatem lub wynikających z innych aktów Rady.

(71)

Celem rozporządzenia Rady (EWG) nr 2729/75 z dnia 29 października 1975 r. w sprawie opłat przywozowych na mieszanki zbóż, ryżu i ryżu łamanego (42) jest zapewnienie właściwego funkcjonowania systemu opłat w przypadku przywozu mieszanek zbóż, ryżu i ryżu łamanego. Przepisy te należy włączyć do niniejszego rozporządzenia.

(72)

Wspólnota zawarła kilka umów z państwami trzecimi w sprawie preferencyjnego dostępu do rynku, na mocy których kraje te mogą wywozić do Wspólnoty cukier trzcinowy na korzystnych warunkach. Należy zatem dokonać oceny zapotrzebowania rafinerii na cukier przeznaczony do rafinacji oraz, na określonych warunkach, zachować pozwolenia na przywóz dla wyspecjalizowanych podmiotów zużywających znaczne ilości przywożonego surowego cukru trzcinowego, uznawanych za rafinerie przemysłowe Wspólnoty.

(73)

W celu zapobieżenia zakłóceniu przez nielegalne uprawy wspólnej organizacji rynku konopi uprawianych na włókno, należy przewidzieć możliwość kontroli przywozu konopi i nasion konopi w celu zapewnienia, że takie produkty oferują określone gwarancje pod względem zawartości tetrahydrokanabinolu. Ponadto przywóz nasion konopi przeznaczonych do celów innych niż siew należy objąć systemem kontroli przewidującym nadawanie upoważnień zainteresowanym importerom.

(74)

W odniesieniu do produktów sektora chmielu w całej Wspólnocie prowadzona jest polityka jakości. W przypadku produktów przywożonych należy ustanowić przepisy gwarantujące, że przywożone są wyłącznie produkty spełniające odpowiednie minimalne wymagania jakościowe.

(75)

Dzięki systemowi ceł nie jest konieczne stosowanie pozostałych środków ochronnych na zewnętrznych granicach Wspólnoty. W wyjątkowych okolicznościach jednak funkcjonowanie rynku wewnętrznego i mechanizmu celnego może okazać się niewystarczające. W takich przypadkach, aby nie pozostawić rynku wspólnotowego bez ochrony przed możliwymi zakłóceniami, Wspólnota powinna mieć możliwość bezzwłocznego przedsięwzięcia wszelkich niezbędnych środków. Takie środki powinny być zgodne z międzynarodowymi zobowiązaniami Wspólnoty.

(76)

W celu zapewnienia właściwego funkcjonowania wspólnych organizacji rynków, a zwłaszcza zapobieżenia zakłóceniom rynków, w ramach wspólnych organizacji rynków wielu produktów tradycyjnie przewidziana została możliwość wprowadzenia zakazu stosowania procedur czynnego i biernego uszlachetniania. Możliwość ta powinna zostać utrzymana. Ponadto z doświadczeń wynika, że w przypadku wystąpienia zakłóceń rynków lub zagrożenia wystąpieniem takich zakłóceń, spowodowanych stosowaniem wspomnianych procedur, konieczne jest jak najszybsze podjęcie działań. W związku z tym należy przyznać stosowne uprawnienia Komisji. W opisanych sytuacjach Komisja powinna mieć zatem możliwość zawieszania stosowania procedur czynnego i biernego uszlachetniania.

(77)

Przepisy dotyczące przyznawania refundacji wywozowych z tytułu wywozu do państw trzecich w oparciu o różnicę między cenami we Wspólnocie i na rynku światowym, podlegające ograniczeniom wynikającym ze zobowiązań Wspólnoty w ramach WTO, powinny służyć zabezpieczeniu możliwości udziału Wspólnoty w międzynarodowym handlu niektórymi produktami objętymi zakresem niniejszego rozporządzenia. Wywozy objęte refundacją powinny podlegać ograniczeniom pod względem wartości i ilości.

(78)

Zgodność z ograniczeniami pod względem wartości należy zapewnić w momencie ustalania refundacji wywozowych poprzez monitorowanie płatności zgodnie z zasadami związanymi z EFRG. Monitorowanie może być ułatwione przez obowiązek wcześniejszego ustalenia refundacji wywozowych, z dopuszczeniem możliwości, w przypadku zróżnicowania refundacji, zmiany określonego miejsca przeznaczenia w ramach obszaru geograficznego, do którego odnosi się jedna stawka refundacji wywozowej. W przypadku zmiany miejsca przeznaczenia powinna zostać wypłacona refundacja wywozowa mająca zastosowanie do faktycznego miejsca przeznaczenia, przy czym górną granicę stanowi kwota mająca zastosowanie do miejsca przeznaczenia określonego z wyprzedzeniem.

(79)

Zgodność z ograniczeniami ilościowymi należy zapewnić poprzez wprowadzenie rzetelnego i skutecznego systemu monitorowania. W tym celu przyznawanie refundacji wywozowych powinno podlegać obowiązkowi posiadania pozwolenia na wywóz. Refundacje wywozowe powinny być przyznawane w ramach dostępnych limitów w zależności od konkretnej sytuacji każdego produktu. Wyjątki od tej zasady można dopuścić tylko w przypadku produktów przetworzonych niewymienionych w załączniku I do Traktatu, w odniesieniu do których nie stosuje się ograniczeń ilościowych. Należy przewidzieć możliwość wprowadzenia odstępstw od ścisłego stosowania reguł zarządzania, w przypadku gdy nie jest prawdopodobne przekroczenie pułapów ilościowych ustanowionych dla wywozu objętego refundacjami.

(80)

W przypadku wywozu żywego bydła należy przewidzieć możliwość przyznania refundacji wywozowych oraz ich wypłacenia wyłącznie pod warunkiem przestrzegania przepisów prawa wspólnotowego dotyczących dobrostanu zwierząt, a w szczególności ochrony zwierząt podczas transportu.

(81)

Produktów rolnych mogą w określonych przypadkach w państwach trzecich dotyczyć korzystne szczególne regulacje przywozowe, jeżeli produkty te spełniają określone specyfikacje lub warunki cenowe. W celu zapewnienia prawidłowego stosowania takiego systemu konieczna jest współpraca administracyjna organów państwa trzeciego przywozu z organami Wspólnoty. W tym celu odnośnym produktom powinny towarzyszyć certyfikaty wydawane we Wspólnocie.

(82)

Wywóz cebulek kwiatowych do państw trzecich ma istotne znaczenie gospodarcze dla Wspólnoty. Utrzymanie i rozwój tego wywozu mogą zostać zapewnione przez stabilizację cen w tym sektorze handlu. W odniesieniu do omawianych produktów należy zatem przewidzieć minimalne ceny wywozowe.

(83)

Zgodnie z art. 36 Traktatu postanowienia rozdziału dotyczącego reguł konkurencji mają zastosowanie do produkcji rolnej i handlu produktami rolnymi jedynie w zakresie ustalonym przez Radę w ramach postanowień art. 37 ust. 2 i 3 i zgodnie z procedurą w nich przewidzianą. W poszczególnych wspólnych organizacjach rynków przepisy dotyczące pomocy państwowej uznano w większości za mające zastosowanie. W szczególności stosowanie postanowień Traktatu dotyczących przedsiębiorstw zostało dokładniej określone w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1184/2006 z dnia 24 lipca 2006 r. dotyczącym stosowania niektórych reguł konkurencji w odniesieniu do produkcji rolnej i handlu produktami rolnymi (43). Zgodnie z celem, jakim jest opracowanie jednego kompleksowego zbioru przepisów dotyczących polityki rynkowej, omawiane przepisy należy włączyć do niniejszego rozporządzenia.

(84)

Reguły konkurencji odnoszące się do porozumień, decyzji i uzgodnionych praktyk, o których mowa w art. 81 Traktatu, oraz przepisy odnoszące się do nadużywania pozycji dominującej powinny mieć zastosowanie do produkcji rolnej i handlu produktami rolnymi w zakresie, w jakim ich stosowanie nie utrudnia funkcjonowania krajowych organizacji rynków rolnych ani nie zagraża realizacji celów WPR.

(85)

Szczególną uwagę poświęca się organizacjom rolniczym, które zajmują się w szczególności wspólną produkcją lub wprowadzaniem do obrotu produktów rolnych, lub korzystaniem ze wspólnych urządzeń, o ile takie wspólne działanie nie wyklucza konkurencji ani nie zagraża realizacji celów art. 33 Traktatu.

(86)

W celu uniknięcia niewłaściwego rozwoju WPR, jak również w celu zagwarantowania pewności prawnej oraz niedyskryminacyjnego traktowania odnośnych przedsiębiorstw, Komisja powinna posiadać wyłączne uprawnienia, z zastrzeżeniem kontroli ze strony Trybunału Sprawiedliwości, do decydowania, czy porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki, o których mowa w art. 81 Traktatu, są zgodne z celami WPR.

(87)

Przyznawanie pomocy krajowej byłoby zagrożeniem dla właściwego funkcjonowania jednolitego rynku opartego na wspólnych cenach. W związku z tym w odniesieniu do produktów objętych niniejszym rozporządzeniem powinny mieć zastosowanie postanowienia Traktatu dotyczące pomocy państwowej. W niektórych okolicznościach należy zezwolić na wyjątki. W przypadkach, w których stosuje się takie wyjątki, Komisja powinna jednak posiadać możliwość sporządzenia wykazu istniejących, nowych lub proponowanych mechanizmów pomocy krajowej, przekazania stosownych spostrzeżeń państwom członkowskim oraz zaproponowania im przedsięwzięcia odpowiednich środków.

(88)

Finlandia i Szwecja, ze względu na specyficzne uwarunkowania gospodarcze dotyczące produkcji mięsa z reniferów i przetworów z tego mięsa oraz wprowadzania ich do obrotu, mogą od czasu przystąpienia udzielać pomocy w tym zakresie. Z zastrzeżeniem uzyskania zezwolenia Komisji Finlandia może ponadto, ze względu na panujące w tym państwie specyficzne warunki klimatyczne, przyznawać pomoc odpowiednio w odniesieniu do pewnych ilości nasion oraz pewnych ilości nasion zbóż produkowanych wyłącznie w Finlandii. Wyjątki te należy utrzymać.

(89)

W państwach członkowskich, w których nastąpi istotne zmniejszenie kwot cukru, plantatorzy buraków cukrowych napotkają szczególnie poważne problemy związane z dostosowaniem się do tej sytuacji. W takich przypadkach przejściowa pomoc wspólnotowa dla plantatorów buraków cukrowych określona w tytule IV rozdział 10f rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 nie będzie wystarczająca, by w pełni rozwiązać napotkane przez nich problemy. Dlatego państwa członkowskie, które zmniejszyły swoje kwoty o ponad 50 % kwoty cukru określonej w dniu 20 lutego 2006 r. w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 318/2006, powinny zostać uprawnione do przyznania pomocy państwowej plantatorom buraków cukrowych w okresie stosowania przejściowej pomocy wspólnotowej. W celu zapobieżenia przyznawaniu przez państwa członkowskie pomocy państwowej przekraczającej potrzeby plantatorów buraków cukrowych określenie łącznej sumy odnośnej pomocy państwowej powinno podlegać zatwierdzeniu przez Komisję, z wyjątkiem przypadku Włoch, gdzie maksymalny poziom potrzeb najwydajniejszych plantatorów buraków cukrowych związanych z dostosowaniem do warunków rynkowych po reformie oszacowano na 11 EUR na tonę wyprodukowanych buraków cukrowych. Ponadto ze względu na przewidywane wystąpienie szczególnych problemów we Włoszech, należy utrzymać ustalenia pozwalające plantatorom buraków cukrowych na bezpośrednie lub pośrednie korzystanie z przyznawanej pomocy państwowej.

(90)

W Finlandii uprawa buraków cukrowych jest prowadzona w szczególnych warunkach geograficznych i klimatycznych, których niekorzystny wpływ na sektor będzie nakładać się na ogólne skutki reformy sektora cukru. Z tego względu należy przewidzieć możliwość stałego upoważniania tego państwa członkowskiego do udzielania plantatorom buraków cukrowych na jego terytorium pomocy państwowej w odpowiedniej wysokości.

(91)

Biorąc pod uwagę szczególną sytuację Niemiec, gdzie obecnie wsparcie krajowe przyznaje się dużej liczbie mniejszych producentów alkoholu na warunkach szczególnych dla niemieckiego monopolu alkoholowego, konieczne jest zezwolenie na kontynuację takiego wsparcia przez ograniczony okres. Należy również przewidzieć wymóg złożenia, pod koniec tego okresu, sprawozdania z funkcjonowania tego odstępstwa wraz z wszelkimi stosownymi wnioskami.

(92)

Jeśli państwo członkowskie pragnie wspierać na swoim terytorium środki promujące spożycie mleka i przetworów mlecznych we Wspólnocie, należy przewidzieć możliwość finansowania takich środków przez nałożenie na krajowych producentów mleka opłaty na rzecz działań promocyjnych.

(93)

W celu uwzględnienia potencjalnych zmian w produkcji suszu paszowego Komisja powinna, do dnia 30 września 2008 r., przedstawić Radzie sprawozdanie dotyczące tego sektora, sporządzone na podstawie oceny wspólnej organizacji rynku suszu paszowego. W razie konieczności sprawozdaniu powinny towarzyszyć odpowiednie wnioski. Ponadto Komisja powinna regularnie przedstawiać Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdania dotyczące systemu pomocy stosowanego w odniesieniu do sektora pszczelarskiego.

(94)

Istnieje potrzeba posiadania rzetelnych informacji na temat sytuacji na wspólnotowym rynku chmielu oraz na temat perspektyw jego rozwoju. Należy zatem przewidzieć rejestrację wszystkich umów dostaw chmielu wyprodukowanego we Wspólnocie.

(95)

Na określonych warunkach i w odniesieniu do niektórych produktów należy przewidzieć przedsięwzięcie środków w przypadku wystąpienia lub potencjalnego wystąpienia zakłóceń związanych ze znacznymi zmianami cen na rynku wewnętrznym lub notowań cen bądź cen na rynku światowym.

(96)

Konieczne jest ustanowienie ram szczególnych środków w odniesieniu do alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego umożliwiających gromadzenie danych gospodarczych i analizę informacji statystycznych do celów monitorowania rynku. W związku z tym, że rynek alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego jest związany z ogólnym rynkiem alkoholu etylowego, należy również gromadzić informacje dotyczące rynku alkoholu etylowego pochodzenia pozarolniczego.

(97)

Wydatki ponoszone przez państwa członkowskie z tytułu zobowiązań wynikających ze stosowania niniejszego rozporządzenia powinny być finansowane przez Wspólnotę zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1290/2005.

(98)

Należy upoważnić Komisję do przyjmowania środków niezbędnych do rozwiązania konkretnych problemów praktycznych w nagłych przypadkach.

(99)

Ponieważ wspólne rynki produktów rolnych stale się rozwijają, państwa członkowskie i Komisja powinny przekazywać sobie nawzajem istotne informacje na temat rozwoju sytuacji na tych rynkach.

(100)

W celu zapobieżenia nadużyciom związanym z wszelkimi korzyściami określonymi w niniejszym rozporządzeniu korzyści tych nie należy przyznawać lub, w stosownych przypadkach, należy je cofnąć, jeśli okaże się, że warunki uprawniające do otrzymania jakichkolwiek korzyści zostały stworzone w sposób sztuczny, w sprzeczności z celami niniejszego rozporządzenia.

(101)

W celu zapewnienia przestrzegania obowiązków ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu istnieje potrzeba wprowadzenia kontroli oraz, w przypadku stwierdzenia nieprzestrzegania tych obowiązków, stosowania środków i sankcji administracyjnych. Należy zatem przyznać Komisji uprawnienia do ustanowienia stosownych przepisów, obejmujących przepisy dotyczące zwrotu nienależnych płatności oraz obowiązków sprawozdawczych państw członkowskich, które to zwroty i obowiązki wynikają ze stosowania niniejszego rozporządzenia.

(102)

Środki niezbędne do wykonania niniejszego rozporządzenia zasadniczo należy przyjąć zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiająca warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (44). Jednak w odniesieniu do niektórych środków wynikających z niniejszego rozporządzenia dotyczących kompetencji Komisji, wymagających bezzwłocznego podjęcia działań lub mających wyłącznie administracyjny charakter, Komisja powinna zostać upoważniona do podjęcia samodzielnych czynności.

(103)

Ze względu na włączenie do niniejszego rozporządzenia niektórych elementów wspólnej organizacji rynków świeżych owoców i warzyw, przetworów owocowych i warzywnych oraz wina, do organizacji tej należy wprowadzić pewne zmiany.

(104)

Niniejsze rozporządzenie obejmuje przepisy dotyczące zakresu stosowania reguł konkurencji przewidzianych w Traktacie. Przepisy te były dotychczas zawarte w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1184/2006. Rozporządzenie to należy zmienić w celu sprecyzowania, że przepisy w nim zawarte mają zastosowanie do produktów wymienionych w załączniku I do Traktatu, które nie są objęte niniejszym rozporządzeniem.

(105)

Niniejsze rozporządzenie obejmuje przepisy zawarte w rozporządzeniach podstawowych wymienionych w motywach 2 i 3, z wyjątkiem przepisów zawartych w rozporządzeniach (WE) nr 2200/96, (WE) nr 2201/96 i (WE) nr 1493/1999. Niniejsze rozporządzenie obejmuje ponadto przepisy zawarte w następujących rozporządzeniach:

(106)

Rozporządzenia te należy zatem uchylić. Dla zachowania pewności prawnej oraz zważywszy na liczbę aktów prawnych uchylanych niniejszym rozporządzeniem i na liczbę aktów prawnych przyjętych lub zmienionych na ich mocy, należy wyjaśnić, że wspomniane uchylenie nie wpływa na ważność aktów prawnych przyjętych na podstawie uchylonego aktu prawnego lub na ważność zmian, jakie wprowadza on do innych aktów prawnych.

(107)

Niniejsze rozporządzenie należy zasadniczo stosować od dnia 1 stycznia 2008 r. Jednak w celu zapewnienia, aby nowe przepisy niniejszego rozporządzenia nie spowodowały zakłóceń w trwającym roku gospodarczym 2007/2008 w stosunku do tych sektorów, dla których przewidziano lata gospodarcze, należy przewidzieć późniejszą datę stosowania. Niniejsze rozporządzenie należy zatem stosować w odniesieniu do tych sektorów jedynie od początku roku gospodarczego 2008/2009. W związku z tym odnośne rozporządzenia regulujące te sektory należy w dalszym ciągu stosować do końca odpowiedniego roku gospodarczego 2007/2008.

(108)

Ponadto w stosunku do niektórych innych sektorów, dla których nie przewidziano lat gospodarczych, należy również przewidzieć późniejszą datę stosowania w celu zapewnienia sprawnego przejścia od istniejących wspólnych organizacji rynków do stosowania niniejszego rozporządzenia. W związku z tym rozporządzenia regulujące istniejące wspólne organizacje rynków dla tych sektorów powinny być stosowane do późniejszej daty stosowania przewidzianej w niniejszym rozporządzeniu.

(109)

Jeśli chodzi o rozporządzenie (WE) nr 386/90, uprawnienia do regulowania kwestii w nim zawartych przekazane zostają na mocy niniejszego rozporządzenia Komisji. Ponadto do niniejszego rozporządzenia zostają przeniesione tylko niektóre części rozporządzeń (EWG) nr 3220/84, (EWG) nr 1186/90, (EWG) nr 2137/92 i (WE) nr 1183/2006, które rozporządzenie to uchyla. Pozostałe szczegółowe zagadnienia obecnie regulowane tymi rozporządzeniami zostaną zatem uregulowane przepisami wykonawczymi, które przyjmie Komisja. Należy przewidzieć dodatkowy czas na ustanowienie stosownych przepisów przez Komisję. Wymienione rozporządzenia należy zatem stosować do dnia 31 grudnia 2008 r.

(110)

Następujące akty prawne Rady stały się zbędne i należy je uchylić:

(111)

Przejście od obecnie ustaleń określonych w przepisach i rozporządzeniach uchylanych niniejszym rozporządzeniem może spowodować wystąpienie trudności, którymi nie zajmuje się niniejsze rozporządzenie. W celu pokonania tych trudności należy umożliwić Komisji przyjęcie środków przejściowych,

CZĘŚĆ I

CZĘŚĆ II

TYTUŁ I

ROZDZIAŁ I

Sekcja I

Sekcja II

Podsekcja I

Podsekcja II

Podsekcja III

Podsekcja IV

Sekcja III

Podsekcja I

Podsekcja II

Sekcja IV

ROZDZIAŁ II

Sekcja I

Sekcja II

Sekcja III

Sekcja IV

ROZDZIAŁ III

Sekcja I

Sekcja II

Podsekcja I

Podsekcja II

Sekcja III

Podsekcja I

Podsekcja II

Podsekcja III

Sekcja IV

ROZDZIAŁ IV

Sekcja I

Podsekcja I

Podsekcja II

Sekcja II

Sekcja III

Sekcja IV

Sekcja V

Sekcja VI

Sekcja VII

TYTUŁ II

ROZDZIAŁ I

Sekcja I

Sekcja II

Sekcja III

ROZDZIAŁ II

Sekcja I

Sekcja II

Sekcja III

CZĘŚĆ III

ROZDZIAŁ I

ROZDZIAŁ II

Sekcja I

Sekcja II

Sekcja III

Sekcja IV

Podsekcja I

Podsekcja II

Podsekcja III

Podsekcja IV

Sekcja V

ROZDZIAŁ III

Sekcja I

Sekcja II

Sekcja III

Sekcja IV

Sekcja V

Sekcja VI

CZĘŚĆ IV

ROZDZIAŁ I

ROZDZIAŁ II

CZĘŚĆ V

CZĘŚĆ VI

CZĘŚĆ VII

ROZDZIAŁ I

ROZDZIAŁ II

ZAŁĄCZNIK I

Część I:

Część II :

Część III:

Część IV:

Część V:

Część VI:

Część VII:

Część VIII:

Część IX:

Część X:

Część XI:

Część XII:

Część XIII:

Część XIV:

Część XV:

Część XVI:

Część XVII:

Część XVIII:

Część XIX:

Część XX:

Część XXI:

ZAŁĄCZNIK II

Część I:

Część II:

Część III:

ZAŁĄCZNIK III

Część I:

Część II:

Część III:

Część IV:

Część V:

Część VI:

Część VII:

Część VIII:

ZAŁĄCZNIK IV

A.

B.

ZAŁĄCZNIK V

A.

B.

C.

ZAŁĄCZNIK VI

ZAŁĄCZNIK VII

ZAŁĄCZNIK VIII

ZAŁĄCZNIK IX

ZAŁĄCZNIK X

ZAŁĄCZNIK XI

A.

B.

ZAŁĄCZNIK XII

ZAŁĄCZNIK XIII

ZAŁĄCZNIK XIV

A.

B.

C.

ZAŁĄCZNIK XV

Dodatek do załącznika XV

ZAŁĄCZNIK XVI

ZAŁĄCZNIK XVII

ZAŁĄCZNIK XVIII

ZAŁĄCZNIK XIX

ZAŁĄCZNIK XX

Część I :

Część II:

Część III :

Część IV :

Część V:

ZAŁĄCZNIK XXI

ZAŁĄCZNIK XXII

a)

zbóż, załącznik I część I;

b)

ryżu, załącznik I część II;

c)

cukru, załącznik I część III;

d)

suszu paszowego, załącznik I część IV;

e)

nasion, załącznik I część V;

f)

chmielu, załącznik I część VI;

g)

oliwek stołowych i oliwy z oliwek, załącznik I część VII;

h)

lnu i konopi, załącznik I część VIII;

i)

owoców i warzyw, załącznik I część IX;

j)

przetworów owocowych i warzywnych, załącznik I część X;

k)

bananów, załącznik I część XI;

l)

wina, załącznik I część XII;

m)

żywych roślin i produktów kwiaciarstwa, załącznik I część XIII;

n)

surowca tytoniowego, załącznik I część XIV;

o)

wołowiny i cielęciny, załącznik I część XV;

p)

mleka i przetworów mlecznych, załącznik I część XVI;

q)

wieprzowiny, załącznik I część XVII;

r)

mięsa baraniego i koziego, załącznik I część XVIII;

s)

jaj, załącznik I część XIX;

t)

mięsa drobiowego, załącznik I część XX;

u)

innych produktów, załącznik I część XXI.

a)

alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego, załącznik II część I (zwanego dalej „sektorem alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego”);

b)

produktów pszczelich, załącznik II część II (zwanego dalej „sektorem produktów pszczelich”);

c)

jedwabników, załącznik II część III.

a)

„rolnik” oznacza rolnika w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 1782/2003;

b)

„agencja płatnicza” oznacza organ lub organy wyznaczone przez państwo członkowskie zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1290/2005;

c)

„cena interwencyjna” oznacza cenę zakupu produktów w ramach interwencji publicznej.

a)

od 1 stycznia do 31 grudnia danego roku w przypadku sektora bananów;

b)

od 1 kwietnia do 31 marca następnego roku w przypadku:

c)

od 1 lipca do 30 czerwca następnego roku w przypadku:

d)

od 1 września do 31 sierpnia następnego roku w przypadku sektora ryżu;

e)

od 1 października do 30 września następnego roku w przypadku sektora cukru.

a)

zbóż;

b)

ryżu;

c)

cukru;

d)

oliwek stołowych i oliwy z oliwek;

e)

wołowiny i cielęciny;

f)

mleka i przetworów mlecznych;

g)

wieprzowiny;

h)

mięsa baraniego i koziego.

a)

„zboża” oznaczają zboża zebrane we Wspólnocie;

b)

„mleko” oznacza mleko krowie wyprodukowane we Wspólnocie;

c)

„mleko odtłuszczone” oznacza odtłuszczone mleko uzyskane bezpośrednio i wyłącznie z mleka krowiego wyprodukowanego we Wspólnocie;

d)

„śmietanka” oznacza śmietankę uzyskaną bezpośrednio i wyłącznie z mleka.

a)

w odniesieniu do sektora zbóż:

101,31 EUR za tonę, podnoszoną miesięcznie o następujące kwoty:

Cena referencyjna kukurydzy i ziarna sorgo w czerwcu pozostaje ważna w lipcu, sierpniu i wrześniu tego samego roku;

b)

w odniesieniu do ryżu niełuskanego, 150 EUR za tonę w przypadku ryżu standardowej jakości określonej w załączniku IV pkt A;

c)

w odniesieniu do cukru:

Ceny referencyjne, o których mowa w pkt (i) oraz (ii), stosuje się do cukru luzem, na podstawie ceny ex factory cukru standardowej jakości określonej w załączniku IV pkt B;

d)

w odniesieniu do sektora wołowiny i cielęciny, 2 224 EUR za tonę tusz bydła płci męskiej klasy R3 według wspólnotowej skali klasyfikacji tusz bydła dorosłego określonej w art. 42 ust. 1 lit. a);

e)

w odniesieniu do sektora mleka i przetworów mlecznych:

f)

w odniesieniu do sektora wieprzowiny 1 509,39 EUR za tonę tusz wieprzowych standardowej jakości określonych pod względem wagi i zawartości chudego mięsa zgodnie ze wspólnotową skalą klasyfikacji tusz wieprzowych określoną w art. 42 ust. 1 lit. b):

a)

pszenicy zwyczajnej, pszenicy durum, jęczmienia, kukurydzy i sorgo;

b)

ryżu niełuskanego;

c)

cukru białego lub cukru surowego, pod warunkiem że został on wyprodukowany w ramach kwot i wytworzony z buraków lub trzciny zebranych we Wspólnocie;

d)

świeżej lub schłodzonej wołowiny i cielęciny objętych kodami CN 0201 10 00 oraz od 0201 20 20 do 0201 20 50;

e)

masła wyprodukowanego bezpośrednio i wyłącznie z pasteryzowanej śmietanki w zatwierdzonym przedsiębiorstwie we Wspólnocie, o minimalnej zawartości tłuszczu mlecznego 82 % wagowo i maksymalnej zawartości wody 16 % wagowo;

f)

odtłuszczonego mleka w proszku najwyższej jakości wytworzonego bezpośrednio i wyłącznie z odtłuszczonego mleka metodą rozpyłową w zatwierdzonym przedsiębiorstwie we Wspólnocie, o minimalnej zawartości białka wynoszącej 35,6 % w odtłuszczonej masie suchej.

a)

od 1 sierpnia do 30 kwietnia w przypadku Grecji, Hiszpanii, Włoch i Portugalii;

b)

od 1 grudnia do 30 czerwca w przypadku Szwecji;

c)

od 1 listopada do 31 maja w przypadku pozostałych państw członkowskich.

a)

700 000 ton w roku gospodarczym 2008/2009;

b)

0 ton od roku gospodarczego 2009/2010.

a)

mogą sprzedawać cukier za cenę równą cenie referencyjnej, o której mowa w akapicie pierwszym, lub niższą od tej ceny, jeżeli cukier jest przeznaczony do:

b)

mają udostępnić utrzymywany zapas nieprzetworzonego cukru, przeznaczonego do spożycia przez ludzi na rynku wewnętrznym Wspólnoty, organizacjom charytatywnym uznanym przez dane państwo członkowskie lub, w przypadkach, gdy państwo członkowskie nie dokonuje uznania takich organizacji, przez Komisję, za cenę niższą od aktualnej ceny referencyjnej lub bezpłatnie do celów dystrybucji w ramach jednostkowych akcji pomocy w sytuacjach nadzwyczajnych.

a)

bezpłatna; lub

b)

odpłatna, ale cena w żadnym przypadku nie jest wyższa od ceny uzasadnionej kosztami poniesionymi przez wyznaczoną organizację w ramach prowadzenia akcji.

a)

jest on tymczasowo niedostępny we wspólnotowych zapasach interwencyjnych w okresie wykonywania rocznego planu, o którym mowa w ust. 1, w zakresie niezbędnym do umożliwienia realizacji tego planu w jednym lub więcej państwach członkowskich oraz pod warunkiem, że ponoszone koszty mieszczą się w granicach środków przeznaczonych na ten cel z budżetu wspólnotowego; lub

b)

realizacja planu pociągałaby za sobą transfer między państwami członkowskimi niewielkich ilości produktów z zapasów interwencyjnych danego państwa członkowskiego, innego niż państwo lub państwa, w których istnieje zapotrzebowanie na ten produkt.

a)

w przypadku śmietanki i masła:

b)

w przypadku sera:

a)

cukru białego;

b)

oliwy z oliwek;

c)

świeżego lub schłodzonego mięsa z bydła dorosłego w postaci tusz, półtusz, ćwierci kompensowanych, ćwierci przednich lub ćwierci tylnych, sklasyfikowanych na podstawie wspólnotowej skali klasyfikacji tusz bydła dorosłego określonej w art. 42 ust. 1;

d)

odtłuszczonego mleka w proszku najwyższej jakości, wyprodukowanego w zatwierdzonym przedsiębiorstwie Wspólnoty, bezpośrednio i wyłącznie z mleka odtłuszczonego;

e)

serów nadających się do długiego składowania oraz serów, które są produkowane z mleka owczego lub koziego i wymagają przynajmniej sześciomiesięcznego okresu dojrzewania;

f)

wieprzowiny;

g)

mięsa baraniego i koziego.

(i)

prawdopodobnych tendencji cenowych na rynku odtłuszczonego mleka w proszku;

(ii)

konieczności utrzymania równowagi między serami objętymi dopłatami a pozostałymi serami wprowadzanymi na rynek.

a)

1 779 EUR za tonę oliwy z oliwek najwyższej jakości z pierwszego tłoczenia; lub

b)

1 710 EUR za tonę oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia; lub

c)

1 524 EUR za tonę oliwy z oliwek typu lampante o kwasowości wynoszącej 2o, która to suma podlega obniżeniu o 36,70 EUR za tonę za każdy dodatkowy stopień kwasowości.

a)

Wielka Brytania;

b)

Irlandia Północna;

c)

każde inne pojedyncze państwo członkowskie poza Zjednoczonym Królestwem.

a)

możliwości i wymogów związanych z przechowywaniem na terytorium państwa członkowskiego, którego jurysdykcji dana agencja płatnicza podlega, oraz na terytorium pozostałych państw członkowskich;

b)

wszelkich dodatkowych kosztów związanych z przechowywaniem na terytorium państwa członkowskiego, którego jurysdykcji podlega dana agencja płatnicza, a także z transportem.

a)

transportowanych po uzyskaniu zezwolenia udzielonego na mocy ust. 1, 2 i 3; lub

b)

przekazywanych z jednej agencji płatniczej do innej.

a)

usytuowanie centrów na obszarach z nadwyżką odnośnych produktów;

b)

dostępność odpowiednich pomieszczeń i wyposażenia technicznego;

c)

korzystne usytuowanie ze względu na transport.

a)

wołowiny i cielęciny w odniesieniu do tusz bydła dorosłego;

b)

wieprzowiny w odniesieniu do tusz świń niebędących świniami hodowlanymi;

a)

wymogów i warunków, które mają spełniać produkty – a w przypadku wieprzowiny również wykazu produktów – przeznaczone do zakupu w ramach interwencji publicznej, o której mowa w art. 10, lub w odniesieniu do których przyznano dopłaty do prywatnego przechowywania, o których mowa w art. 28 i 31, w szczególności dotyczące jakości, grup jakości, klas jakości, kategorii, ilości, opakowania, w tym oznakowania, maksymalnego wieku, konserwowania, stanu produktów, do których odnosi się cena interwencyjna, długości okresu prywatnego przechowywania;

b)

wprowadzenia zmian do załącznika IV części B;

c)

w stosownych przypadkach, stopnia stosownego podwyższania i obniżania cen;

d)

procedur i warunków przejmowania zakupów interwencyjnych przez agencje płatnicze i przyznawania dopłat do prywatnego przechowywania, w szczególności w odniesieniu do:

e)

przyjęcia wykazu reprezentatywnych rynków, o których mowa w art. 17 i 37;

f)

przepisów dotyczących warunków zbytu produktów zakupionych w ramach interwencji publicznej, w szczególności w odniesieniu do cen sprzedaży, warunków zwolnienia z przechowywania oraz, w stosownych przypadkach, dalszego wykorzystania lub przeznaczenia produktów zwolnionych w ten sposób, kontroli, które należy przeprowadzić oraz, w razie konieczności, systemu wymaganych zabezpieczeń;

g)

ustanowienia planu rocznego, o którym mowa w art. 27 ust. 1;

h)

warunku pozyskiwania produktów na rynku wspólnotowym, o których mowa w art. 27 ust. 2;

i)

przepisów dotyczących zezwoleń, o których mowa w art. 39, w tym, wyłącznie w przypadku wyraźnej potrzeby, odstępstw od przepisów dotyczących handlu;

j)

przepisów związanych z procedurami, których należy przestrzegać w przypadku stosowania procedur przetargowych;

k)

przepisów dotyczących wyznaczania centrów interwencyjnych, o których mowa w art. 41;

l)

warunków, jakie powinny spełniać składy, w których mogą być przechowywane produkty;

m)

wspólnotowych skali klasyfikacji tusz określonych w art. 42 ust. 1 zwłaszcza w odniesieniu do:

a)

wołowiny i cielęciny;

b)

mleka i przetworów mlecznych;

c)

wieprzowiny;

d)

mięsa baraniego i koziego;

e)

jaj;

f)

drobiu.

a)

zapobieżenia stosowaniu na dużą skalę interwencji publicznej określonej w rozdziale I sekcja II niniejszej części w odniesieniu do sektora ryżu w niektórych regionach Wspólnoty;

b)

zrekompensowania niedoborów ryżu niełuskanego występujących na skutek klęsk żywiołowych.

a)

27,83 EUR za tonę w roku gospodarczym 2008/2009;

b)

26,29 EUR za tonę od roku gospodarczego 2009/2010.

a)

cukrem kwotowym; czy

b)

cukrem pozakwotowym.

a)

ilości buraków, o których mowa w ust. 3 lit. a), na którą przedsiębiorstwo zawarło przedsiewne umowy dostawy, oraz zawartości cukru, jakiej dotyczą te umowy;

b)

odpowiadającemu im szacunkowemu uzyskowi.

a)

nadwyżkę cukru, nadwyżkę izoglukozy lub nadwyżkę syropu inulinowego, które można przeznaczyć do zaklasyfikowania jako cukier przemysłowy, izoglukozę przemysłową lub przemysłowy syrop inulinowy; lub

b)

produkcję w ramach kwoty tymczasowej, z której część może zostać zarezerwowana na wywóz, z poszanowaniem zobowiązań Wspólnoty wynikających z umów zawartych na mocy art. 300 Traktatu.

a)

kryteria, jakie mają być stosowane przez przedsiębiorstwa cukrownicze przy podziale między sprzedawców buraków ilości buraków objętych przedsiewnymi umowami dostawy, o których mowa w art. 50 ust. 4;

b)

odsetek wycofanego cukru kwotowego, o którym mowa w art. 52 ust. 1;

c)

warunki płatności ceny minimalnej w przypadku sprzedaży wycofanego cukru na rynku wspólnotowym na mocy art. 52 ust. 4.

a)

środki mające na celu poprawę jakości;

b)

środki mające na celu wsparcie lepszej organizacji produkcji, przetwarzania i wprowadzania do obrotu;

c)

środki ułatwiające odnotowywanie tendencji w zakresie cen rynkowych;

d)

środki umożliwiające opracowywanie prognoz krótko- i długoterminowych na podstawie wykorzystywanych środków produkcji.

a)

mleko i inne przetwory mleczne zdefiniowane w art. 65 lit. a) i b);

b)

cukier, izoglukoza i syrop inulinowy.

a)

przedsiębiorstwo wykaże zdolność prowadzenia produkcji na skalę przemysłową;

b)

przedsiębiorstwo wyraża zgodę na przedstawienie wszelkich wymaganych informacji i poddanie się kontrolom związanym z niniejszym rozporządzeniem;

c)

nie zawieszono lub nie wycofano zatwierdzenia danego przedsiębiorstwa.

a)

ilość buraków lub trzciny cukrowej, na którą zawarto umowę dostawy, oraz odpowiadający im szacunkowy plon buraków lub trzciny cukrowej oraz uzysk cukru z hektara;

b)

dane dotyczące tymczasowych i rzeczywistych dostaw buraków cukrowych, trzciny cukrowej i cukru surowego oraz produkcji cukru, a także bilansu zapasów cukru;

c)

ilość sprzedanego cukru białego oraz jego ceny i warunki sprzedaży.

a)

wykorzystane do przetworzenia pewnych produktów, o których mowa w art. 62;

b)

przeniesione do kwoty produkcyjnej kolejnego roku gospodarczego, zgodnie z art. 63;

c)

wykorzystane w ramach szczególnego systemu dostaw dla regionów najbardziej oddalonych zgodnie z tytułem II rozporządzenia Rady (WE) nr 247/2006 (60); lub

d)

wywiezione w ramach limitu ilościowego ustalonego przez Komisję przy poszanowaniu zobowiązań wynikających z umów zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu.

a)

są objęte umową dostawy zawartą przed końcem roku gospodarczego między producentem i użytkownikiem, zatwierdzonymi zgodnie z art. 57; oraz

b)

zostały dostarczone użytkownikowi najpóźniej do dnia 30 listopada kolejnego roku gospodarczego.

a)

bioetanol, alkohol, rum, żywe kultury drożdży i określone ilości syropów do rozprowadzania i syropów przetwarzanych na „Rinse appelstroop”;

b)

niektóre produkty przemysłowe niezawierające cukru, do przetworzenia których używa się cukru, izoglukozy lub syropu inulinowego;

c)

niektóre produkty chemiczne lub farmaceutyczne zawierające cukier, izoglukozę lub syrop inulinowy.

a)

powiadamia dane państwo członkowskie przed terminem, który ustala to państwo członkowskie:

b)

zobowiązuje się do przechowywania tych ilości na własny koszt do końca bieżącego roku gospodarczego.

a)

nadwyżek cukru, nadwyżek izoglukozy i nadwyżek syropu inulinowego wyprodukowanych w dowolnym roku gospodarczym, z wyjątkiem ilości przeniesionych do produkcji kwotowej w kolejnym roku gospodarczym i przechowywanych zgodnie z art. 60 lub ilości, o których mowa w art. 61 lit. c) i d);

b)

cukru przemysłowego, izoglukozy przemysłowej oraz przemysłowego syropu inulinowego, w odniesieniu do których w terminie ustalonym przez Komisję nie dostarczono dowodu, że zostały przetworzone na jeden z produktów, o których mowa w art. 62 ust. 2;

c)

cukru, izoglukozy i syropu inulinowego wycofanych z rynku zgodnie z art. 52, w odniesieniu do których nie wypełniono zobowiązań określonych w art. 52 ust. 3.

a)

„mleko” oznacza produkt pochodzący z doju co najmniej jednej krowy;

b)

„przetwory mleczne” oznaczają wszelkie przetwory mleczne inne niż mleko, w szczególności mleko odtłuszczone, śmietankę, masło, jogurt i ser; w odpowiednich przypadkach produkty te przelicza się na „ekwiwalenty mleka” poprzez zastosowanie współczynników określonych przez Komisję;

c)

„producent” oznacza rolnika, którego gospodarstwo jest położone na terytorium geograficznym państwa członkowskiego i który produkuje i wprowadza do obrotu mleko lub który przygotowuje się do prowadzenia takiej działalności w najbliższej przyszłości;

d)

„gospodarstwo” oznacza gospodarstwo zgodnie z definicją w art. 2 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1782/2003;

e)

„podmiot skupujący” oznacza przedsiębiorstwa lub grupy, które kupują mleko od producentów:

Jednakże jakąkolwiek grupę nabywców z tego samego obszaru geograficznego, która prowadzi działania administracyjne i rachunkowe niezbędne do uiszczenia opłaty z tytułu nadwyżek w imieniu swoich członków, uznaje się za podmiot skupujący. Do celów pierwszego zdania niniejszego akapitu Grecja jest uznawana za jeden obszar geograficzny i może ona uznać oficjalny organ za grupę nabywców;

f)

„dostawa” oznacza wszelkie dostawy mleka, z wyłączeniem przetworów mlecznych, od producenta do podmiotu skupującego, niezależnie od tego, czy transportu dokonuje producent, podmiot skupujący, przedsiębiorstwo poddające takie produkty przetwarzaniu lub obróbce, czy też inny podmiot;

g)

„sprzedaż bezpośrednia” oznacza wszelką sprzedaż lub wszelkie przekazanie mleka przez producenta bezpośrednio konsumentom, a także wszelką sprzedaż lub wszelkie przekazanie przez producenta przetworów mlecznych. Komisja może dostosować definicję „sprzedaży bezpośredniej” – przy uwzględnieniu definicji „dostawy” podanej w lit. f) – zwłaszcza po to, by zagwarantować, że z ustaleń dotyczących kwot nie zostaną wyłączone żadne wprowadzone do obrotu ilości przetworzonego mleka lub innych przetworów mlecznych;

h)

„wprowadzenie do obrotu” oznacza dostawy mleka lub sprzedaż bezpośrednią mleka lub przetworów mlecznych;

i)

„kwota indywidualna” oznacza kwotę producenta obowiązującą w dniu 1 kwietnia dowolnego dwunastomiesięcznego okresu;

j)

„kwota krajowa” oznacza kwotę, o której mowa w art. 63 i która jest ustalana dla każdego państwa członkowskiego;

k)

„dostępna kwota” oznacza kwotę dostępną dla producentów w dniu 31 marca dwunastomiesięcznego okresu, dla którego oblicza się opłatę z tytułu nadwyżek, i uwzględniającą wszystkie transfery, sprzedaż, konwersje i tymczasowe ponowne przydziały określone w niniejszym rozporządzeniu, które nastąpiły w trakcie tego dwunastomiesięcznego okresu.

a)

dokonać dostosowania, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu;

b)

obliczyć opłatę z tytułu nadwyżek, którą powinny wnieść.

a)

konieczność ułatwienia zmian i dostosowań strukturalnych;

b)

nadrzędne potrzeby administracyjne.

a)

przyznać rekompensatę w co najmniej jednej rocznej racie producentom, którzy zobowiązują się całkiem lub częściowo zaniechać produkcji mleka, i wliczyć tak uwolnione kwoty indywidualne do rezerwy krajowej;

b)

na podstawie obiektywnych kryteriów określić warunki, na których właściwy organ lub podmiot wyznaczony przez ten organ może na początku dwunastomiesięcznego okresu ponownie przydzielić producentom – w zamian za opłatę – kwoty indywidualne ostatecznie uwolnione pod koniec poprzedniego dwunastomiesięcznego okresu przez innych producentów w zamian za rekompensatę w co najmniej jednej rocznej racie, równą wyżej wymienionej opłacie;

c)

centralizować i nadzorować transfery kwot bez gruntu;

d)

w przypadku transferu gruntów w celu poprawy stanu środowiska naturalnego zagwarantować, że odnośna kwota indywidualna zostanie przydzielona producentowi odstępującemu grunty, ale chcącemu kontynuować produkcję mleka;

e)

określić na podstawie obiektywnych kryteriów regiony lub obszary odbioru mleka, w obrębie których dozwolony jest stały transfer kwot bez transferu odpowiadających im gruntów, w celu poprawy struktury produkcji mleka;

f)

zezwolić, na wniosek producenta skierowany do właściwego organu lub podmiotu wyznaczonego przez ten organ, na ostateczny transfer kwot bez transferu odpowiadających im gruntów lub odwrotnie, w celu poprawy struktury produkcji mleka na szczeblu gospodarstwa bądź umożliwienia ekstensyfikacji produkcji.

a)

na szczeblu krajowym na podstawie sumy, o którą została przekroczona kwota producenta; lub

b)

najpierw na poziomie podmiotu skupującego, a później w odpowiednich przypadkach na szczeblu krajowym.

a)

częściowo lub całkowicie wykorzystać nadwyżkę do finansowania środków, o których mowa w art. 75 ust. 1 lit. a); lub

b)

częściowo lub całkowicie rozdzielić ją między producentów:

a)

dodatkowych informacji, które mają być przekazywane przez zatwierdzone przedsiębiorstwa, o których mowa w art. 57, a także kryteriów nakładania kar, zawieszenia lub wycofywania zatwierdzenia przedsiębiorstw;

b)

ustalania wysokości kwot, o których mowa w art. 58, i opłat z tytułu nadwyżek, o których mowa w art. 64, oraz przekazywania informacji dotyczących tych kwot i opłat;

c)

odstępstw od terminów ustanowionych w art. 63.

a)

przetwórcy, którzy zawarli umowy z producentami zielonki do suszenia. W przypadku gdy umowa jest specjalną umową o przetwórstwo zielonki dostarczonej przez producenta, zawiera ona klauzulę zawierającą zobowiązanie przedsiębiorstw przetwórczych do wypłaty producentowi pomocy otrzymanej w odniesieniu do ilości przetworzonej na podstawie umowy;

b)

przedsiębiorstwa, które przetworzyły swoje zbiory, lub w przypadku grupy przedsiębiorstw, zbiory członków tej grupy;

c)

przedsiębiorstwa, które otrzymały dostawy od osób fizycznych lub prawnych, które to osoby zawarły umowy z producentami paszy przeznaczonej do suszenia.

a)

maksymalna wilgotność wynosi od 11 % do 14 % i może różnić się w zależności od prezentacji produktu;

b)

minimalna zawartość surowego białka w suchej masie jest nie mniejsza niż:

c)

solidna i właściwa jakość handlowa.

a)

deklaracji przedkładanych przez przedsiębiorstwa przy składaniu wniosku o pomoc;

b)

warunków, które należy spełnić przy określaniu kwalifikowalności do uzyskania pomocy, w szczególności w odniesieniu do prowadzenia ewidencji towarowej i innej dokumentacji uzupełniającej;

c)

przyznawania pomocy określonej w niniejszej podsekcji oraz zaliczki, jak również zwrotu zabezpieczeń, określonych w art. 87 ust. 1;

d)

warunków i kryteriów, które mają spełnić przedsiębiorstwa, o których mowa w art. 86, oraz, w przypadku gdy przedsiębiorstwa uzyskują dostawy od osób fizycznych lub prawnych, przepisów dotyczących gwarancji zapewnianych przez te osoby;

e)

warunków zatwierdzania nabywców zielonki przeznaczonej do suszenia, stosowanych przez państwa członkowskie;

f)

kryteriów określania norm jakości, o których mowa w art. 86 ust. 2;

g)

kryteriów, które należy spełnić przy zawieraniu umów, oraz informacji, które zawierają te umowy;

h)

stosowania maksymalnej ilości gwarantowanej, o której mowa w art. 89;

i)

innych wymogów poza wymogami, o których mowa w art. 86, w szczególności dotyczących zawartości karotenu i włókna.

a)

warunków przyznawania upoważnień głównym przetwórcom, o których mowa w art. 91;

b)

warunków, które muszą być spełnione przez upoważnionych głównych przetwórców odnośnie do umów kupna/sprzedaży i do zobowiązań, o których mowa w art. 91 ust. 1;

c)

wymogów, które muszą spełnić rolnicy w przypadku, o którym mowa w art. 91 ust. 1 akapit drugi;

d)

kryteriów, które musi spełniać długie włókno lniane;

e)

warunków przyznawania dopłaty i wypłacania zaliczki, a zwłaszcza dowodu przetworzenia słomy;

f)

warunków, które muszą być spełnione dla określenia ograniczeń, o których mowa w art. 92 ust. 2.

a)

dla skrobi uzyskanej z kukurydzy, pszenicy lub ziemniaków oraz dla pewnych produktów pochodnych używanych do wyrobu niektórych produktów, których wykaz sporządza Komisja;

b)

w przypadku braku znaczącej produkcji krajowej innych zbóż do produkcji skrobi, dla następujących ilości skrobi uzyskanej w każdym roku gospodarczym w Finlandii i Szwecji z jęczmienia i owsa, o ile nie wiąże się to ze zwiększeniem poziomu produkcji skrobi z tych dwóch zbóż:

a)

cenę referencyjną określoną w art. 8 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) w przypadku odtłuszczonego mleka w proszku;

b)

rozwój sytuacji w zakresie podaży mleka odtłuszczonego i odtłuszczonego mleka w proszku, i rozwoju ich zastosowania jako pasz;

c)

tendencje w zakresie cen cieląt;

d)

tendencje w zakresie cen rynkowych białek, które to ceny są konkurencyjne w porównaniu z cenami białek odtłuszczonego mleka w proszku.

a)

cenę referencyjną odtłuszczonego mleka w proszku lub cenę rynkową odtłuszczonego mleka w proszku najwyższej jakości otrzymanego metodą rozpyłową, jeśli ta cena przewyższa cenę referencyjną;

b)

cenę rynkową kazeiny i kazeinianów na rynku Wspólnoty i na rynku światowym.

a)

przez organizacje i instytucje niekomercyjne;

b)

przez siły zbrojne i jednostki o porównywalnym statusie w państwach członkowskich;

c)

przez wytwórców produktów cukierniczych i lodów;

d)

przez wytwórców innych środków spożywczych, które określa Komisja;

e)

w celu bezpośredniego spożycia masła skoncentrowanego.

a)

badania rynkowe oraz zarządzanie administracyjne w sektorze oliwek stołowych i oliwy z oliwek;

b)

poprawa sytuacji w zakresie oddziaływania uprawy oliwek na środowisko;

c)

poprawa jakości produkcji oliwek stołowych i oliwy z oliwek;

d)

system identyfikacji, certyfikacja i ochrona jakości oliwek stołowych i oliwy z oliwek, w szczególności monitorowanie jakości oliwy z oliwek sprzedawanej konsumentom końcowym, pod kontrolą administracji krajowej;

e)

rozpowszechnianie informacji na temat działalności prowadzonej przez organizacje podmiotów gospodarczych w celu poprawy jakości oliwy z oliwek.

a)

100 % z tytułu działalności w dziedzinach, o których mowa w ust. 1 lit. a) i b);

b)

100 % z tytułu inwestycji w aktywa trwałe oraz 75 % z tytułu innej działalności w dziedzinie, o której mowa w ust. 1 lit. c);

c)

75 % z tytułu programów prac przeprowadzonych w co najmniej trzech państwach trzecich lub państwach członkowskich niebędących producentami przez zatwierdzone organizacje podmiotów gospodarczych z co najmniej dwóch państw członkowskich będących producentami w dziedzinach, o których mowa w ust. 1 lit. d) i e), oraz 50 % z tytułu innej działalności w tych dziedzinach.

a)

podniesienie społecznej świadomości na temat szkodliwych skutków wszystkich form konsumpcji tytoniu, w szczególności przez informowanie i edukację, pomoc w zakresie gromadzenia danych mających na celu określenie zarówno wzorów konsumpcji tytoniu, jak i przeprowadzenie badań epidemiologicznych dotyczących nikotynizmu we Wspólnocie oraz badań nad zapobieganiem temu zjawisku;

b)

szczególne środki mające pomóc plantatorom tytoniu przejść na inne uprawy lub podjąć innego rodzaju działalność gospodarczą tworzącą nowe miejsca pracy, jak również przeprowadzenie badań dotyczących możliwości, jakimi w tym zakresie dysponują plantatorzy tytoniu.

a)

w odniesieniu do zbiorów z 2002 r. przez potrącenie 2 %, a w przypadku zbiorów z lat 2003, 2004 i 2005 3 % premii określonej w tytule I rozporządzenia (EWG) nr 2075/92 stosowanej do zbiorów z 2005 r., włącznie z tymi zbiorami, w zakresie finansowania wszelkich rodzajów środków określonych w ust. 1;

b)

w odniesieniu do lat kalendarzowych 2006 i 2007, zgodnie z art. 110m rozporządzenia (WE) nr 1782/2003.

a)

wkładu finansowego państw członkowskich w środki objęte wsparciem wspólnotowym zgodnie z niniejszą sekcją;

b)

szczególnych rodzajów pomocy krajowej w zakresie ochrony pasiek o niekorzystnych warunkach strukturalnych lub naturalnych, lub w ramach programów rozwoju gospodarczego, z wyjątkiem pomocy na cele związane z produkcją lub handlem.

a)

pomoc techniczna skierowana do pszczelarzy i grup pszczelarzy;

b)

zwalczanie warrozy;

c)

racjonalizacja sezonowego przenoszenia uli;

d)

środki wspierające laboratoria przeprowadzające analizy dotyczące fizyko-chemicznych właściwości miodu;

e)

środki mające na celu wsparcie zasiedlania uli we Wspólnocie;

f)

współpraca z wyspecjalizowanymi organami w zakresie wdrażania stosowanych programów naukowo-badawczych w dziedzinie pszczelarstwa i produktów pszczelich.

a)

oliwki stołowe i oliwa z oliwek, w odniesieniu do produktów, o których mowa w załączniku I część VII lit. a);

b)

banany;

c)

żywe rośliny.

a)

ustanawiane są z uwzględnieniem w szczególności:

b)

mogą odnosić się w szczególności do jakości, podziału na klasy, wagi, rozmiaru, pakowania, opakowywania, przechowywania, transportu, prezentacji, pochodzenia i oznakowania.

a)

tłuszczów mlecznych oznaczonych kodem CN 0405 i ex 2106;

b)

tłuszczów oznaczonych kodem CN ex 1517;

c)

tłuszczów złożonych z produktów roślinnych lub zwierzęcych oznaczonych kodem CN ex 1517 i ex 2106.

a)

miejsce produkcji chmielu;

b)

rok zbioru,

c)

odmiany.

a)

w celu spełnienia wymagań handlowych niektórych państw trzecich; lub

b)

w odniesieniu do produktów przeznaczonych do zastosowań specjalnych.

a)

nie zagrażają normalnemu obrotowi produktami, dla których został wydany certyfikat;

b)

zawierają gwarancje mające na celu uniknięcie wszelkich pomyłek ze wspomnianymi produktami.

a)

norm handlowych, o których mowa w art. 113, w tym przepisów dotyczących odstępstw od norm, przedstawiania szczegółowych informacji wymaganych przez normy oraz stosowania norm do produktów przywożonych do Wspólnoty oraz produktów wywożonych ze Wspólnoty;

b)

w przypadku definicji i nazw, które można stosować przy wprowadzaniu do obrotu mleka i przetworów mlecznych zgodnie z art. 114 ust. 1:

c)

w przypadku norm dla tłuszczów do smarowania, o których mowa w art. 115:

d)

w przypadku przepisów dotyczących wprowadzania do obrotu jaj, o których mowa w załączniku XIV część A:

e)

w przypadku przepisów dotyczących wprowadzania do obrotu mięsa drobiowego, o których mowa w załączniku XIV część B:

f)

w przypadku przepisów dotyczących norm produkcji i wprowadzania do obrotu jaj wylęgowych i piskląt drobiu hodowlanego, o których mowa w załączniku XIa część C:

g)

minimalnych wymagań jakościowych dla produktów sektora chmielu, o których mowa w art. 117;

h)

stosowanych metod analizy, w odpowiednich przypadkach;

i)

w odniesieniu do stosowania kazeiny i kazeinianów, o którym mowa w art. 119:

a)

skupiają producentów jednego z następujących sektorów:

b)

powstały z inicjatywy producentów;

c)

dążą do określonego celu, który może w szczególności odnosić się do:

a)

skupiają przedstawicieli działalności gospodarczej związanej z produkcją lub przetwórstwem produktów następujących sektorów lub związanej z handlem nimi:

b)

powstały z inicjatywy wszystkich lub niektórych organizacji lub związków, które je tworzą;

c)

dążą do określonego celu, który może w szczególności odnosić się do:

a)

badania w celu dodania wartości do produktów, w szczególności poprzez nowe zastosowania, które nie stanowią zagrożenia dla zdrowia publicznego;

b)

badania nad ulepszeniem jakości liści tytoniu lub tytoniu w belach;

c)

badania nad metodami uprawy pozwalającymi na zmniejszenie stosowania środków ochrony roślin i zagwarantowanie zachowania stanu gleby oraz środowiska.

a)

szczegółowe cele realizowane przez takie organizacje;

b)

zasady zrzeszania się takich organizacji;

c)

działania takich organizacji;

d)

odstępstwa od wymogów ustanowionych w art. 122, 123 i 125;

e)