16.10.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 242/1

(1)

Wspólnota i państwa członkowskie zobowiązały się w ramach agendy lizbońskiej do zwiększenia konkurencyjności przedsiębiorstw prowadzących działalność w Europie. Zgodnie z decyzją 2004/387/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie interoperatywnego świadczenia ogólnoeuropejskich usług e-Government dla administracji publicznej, przedsiębiorstw i obywateli (IDABC) (3) Komisja i państwa członkowskie powinny zapewnić wydajne, skuteczne i interoperacyjne systemy informacji i komunikacji umożliwiające wymianę informacji między administracją publiczną a obywatelami Wspólnoty.

(2)

Świadczenie ogólnoeuropejskich usług administracji elektronicznej (e-Government) przewidziane decyzją 2004/387/WE wymaga podjęcia środków, które zapewnią poprawę skuteczności organizacji kontroli celnych i zapewnią niezakłócony przepływ danych w celu usprawnienia odpraw celnych, zmniejszą obciążenia administracyjne, pomogą w walce z nadużyciami finansowymi, przestępczością zorganizowaną i terroryzmem, będą zabezpieczać interesy fiskalne, chronić własność intelektualną i dziedzictwo kulturowe, zwiększą bezpieczeństwo towarów i handlu międzynarodowego, a także poprawią ochronę zdrowia i środowiska. Ze względu na te cele, decydujące znaczenie ma zapewnienie technologii informacyjno-komunikacyjnych (ICT) na potrzeby organów celnych.

(3)

Rezolucja Rady z dnia 5 grudnia 2003 r. w sprawie stworzenia prostego systemu elektronicznego dla sektorów ceł i handlu (4), będąca następstwem komunikatu Komisji w sprawie prostego systemu elektronicznego dla sektorów ceł i handlu, wzywa Komisję do opracowania w ścisłej współpracy z państwami członkowskimi wieloletniego planu strategicznego dotyczącego stworzenia spójnych i interoperacyjnych elektronicznych systemów celnych dla Wspólnoty. Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające wspólnotowy kodeks celny (5) wprowadza obowiązek wykorzystywania technik przetwarzania danych przy składaniu deklaracji skróconych oraz przy elektronicznej wymianie danych pomiędzy organami celnymi w celu oparcia kontroli celnych na automatycznych systemach analizy ryzyka.

(4)

W związku z tym należy określić cele, jakie mają zostać osiągnięte przy eliminowaniu papierowej formy dokumentów w sektorach ceł i handlu, jak również strukturę, środki i terminy osiągnięcia tych celów.

(5)

Komisja powinna wdrażać niniejszą decyzję w ścisłej współpracy z państwami członkowskimi. Niezbędne jest zatem określenie stosownych obowiązków i zadań zainteresowanych stron oraz sposób podziału kosztów między Komisję a państwa członkowskie.

(6)

Komisja i państwa członkowskie powinny wspólnie ponosić odpowiedzialność za wspólnotowe i krajowe elementy systemów komunikacji i wymiany informacji zgodnie z zasadami określonymi w decyzji nr 253/2003/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2003 r. przyjmującej program działań dla ceł we Wspólnocie (Cła 2007) (6) oraz z uwzględnieniem decyzji nr 2235/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 grudnia 2002 r. przyjmującej wspólnotowy program poprawy skuteczności systemów podatkowych na rynku wewnętrznym (program Fiscalis 2003-2007) (7).

(7)

W celu zapewnienia przestrzegania niniejszej decyzji oraz wypracowania spójności poszczególnych systemów, które mają zostać utworzone, należy ustanowić mechanizm monitorowania.

(8)

Regularne sprawozdania sporządzane przez państwa członkowskie i Komisję powinny dostarczać informacji na temat postępów w wykonywaniu niniejszej decyzji.

(9)

Do realizacji celu, jakim jest eliminowanie papierowej formy dokumentów, istnieje potrzeba ścisłej współpracy pomiędzy Komisją, organami celnymi i podmiotami gospodarczymi. W celu ułatwienia tej współpracy Grupa ds. Polityki Celnej powinna zapewnić koordynację działań niezbędnych do wykonania niniejszej decyzji. Na każdym etapie przygotowywania tych działań powinny być prowadzone konsultacje z podmiotami gospodarczymi zarówno na poziomie krajowym, jak i wspólnotowym.

(10)

Krajom przystępującym i kandydującym powinno zezwolić się na uczestniczenie w tych działaniach, mając na celu ich przygotowanie do przystąpienia do UE.

(11)

W związku z tym, że cel niniejszej decyzji, mianowicie eliminowanie papierowej formy dokumentów w sektorach ceł i handlu, nie może zostać osiągnięty w wystarczającym stopniu przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na jego skalę i skutki może zostać w lepszym stopniu osiągnięty na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza decyzja nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tego celu.

(12)

Środki niezbędne do wykonania niniejszej decyzji powinny być przyjmowane zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (8).

(13)

W szczególności Komisji powinno zostać przyznane uprawnienie do przedłużania terminów określonych w art. 4 ust. 2, 3 i 5 niniejszej decyzji. W związku z tym, że są to środki o ogólnym zasięgu i mają na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej decyzji, muszą one zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, określoną w art. 5a decyzji 1999/468/WE,

a)

uproszczenia procedur przywozu i wywozu;

b)

zmniejszenia kosztów przestrzegania przepisów i kosztów administracyjnych oraz skrócenia czasu odprawy celnej;

c)

koordynowania wspólnego podejścia do kontroli towarów;

d)

pomocy w zapewnieniu prawidłowego pobierania wszystkich należności celnych i innych opłat;

e)

zapewnienia szybkiego dostarczania i otrzymywania odpowiednich informacji dotyczących międzynarodowego łańcucha dostaw;

f)

umożliwienia niezakłóconego przepływu danych między administracjami państwa wywozu i państwa przywozu, a także między organami celnymi i podmiotami gospodarczymi, tak aby możliwe było ponowne wykorzystanie danych wprowadzonych do systemu.

a)

zharmonizowanej wymiany informacji na podstawie przyjętych na poziomie międzynarodowym modeli danych i formatów komunikatów;

b)

reorganizacji procesów celnych i procesów związanych z cłem z myślą o poprawie ich skuteczności i efektywności, o ich uproszczeniu oraz o obniżeniu kosztów przestrzegania przepisów celnych;

c)

oferowania podmiotom gospodarczym szerokiego zakresu elektronicznych usług celnych umożliwiających tym podmiotom kontaktowanie się w taki sam sposób z organami celnymi dowolnego państwa członkowskiego.

a)

podmiotami gospodarczymi;

b)

Komisją;

c)

innymi administracjami lub oficjalnymi agencjami uczestniczącymi w międzynarodowym przewozie towarów (zwanymi dalej „innymi administracjami lub agencjami”).

a)

systemy przywozu i wywozu współdziałające z systemem tranzytu i umożliwiające niezakłócony przepływ danych z jednego systemu celnego do drugiego w całej Wspólnocie;

b)

system identyfikacji i rejestracji podmiotów gospodarczych współdziałający z systemem upoważnionych podmiotów gospodarczych i umożliwiający tym podmiotom gospodarczym jednokrotną rejestrację do celów wszystkich kontaktów z organami celnymi w całej Wspólnocie, przy uwzględnieniu istniejących systemów wspólnotowych lub krajowych;

c)

system umożliwiający przeprowadzenie procedury udzielania pozwoleń, w tym procesu informacji i konsultacji, i zarządzanie świadectwami dla upoważnionych podmiotów gospodarczych oraz rejestrowanie tych świadectw w bazie danych dostępnej dla organów celnych.

a)

modelu pojedynczych punktów dostępu umożliwiających podmiotom gospodarczym składanie elektronicznych deklaracji celnych za pośrednictwem jednego interfejsu, nawet jeśli procedura celna realizowana jest w innym państwie członkowskim;

b)

interfejsów elektronicznych dla podmiotów gospodarczych, które umożliwią im prowadzenie wszelkich spraw dotyczących ceł przed organami celnymi państwa członkowskiego będącego miejscem ich siedziby, w tym spraw z udziałem kilku państw członkowskich;

c)

usług objętych systemem jednego okienka zapewniających niezakłócony przepływ danych między podmiotami gospodarczymi a organami celnymi, między organami celnymi a Komisją oraz między organami celnymi a innymi administracjami lub agencjami, a także umożliwiających podmiotom gospodarczym przekazywanie urzędom celnym wszelkich informacji wymaganych do odprawy przywozowej lub wywozowej, w tym informacji wymaganych przez przepisy inne niż celne.

a)

związane z nimi badania wykonalności oraz wspólne funkcjonalne i techniczne specyfikacje systemów;

b)

wspólne produkty i usługi, w tym niezbędne wspólne systemy referencyjne dla informacji celnych i pokrewnych;

c)

usługi wspólnej sieci łączności i wspólnego interfejsu systemów (CNN/CSI) dla państw członkowskich;

d)

koordynowanie przez państwa członkowskie i Komisję działań wdrożeniowych i eksploatacyjnych elektronicznych systemów celnych podejmowanych w ramach wewnętrznych kompetencji Wspólnoty;

e)

koordynowanie przez państwa członkowskie i Komisję działań wdrożeniowych i eksploatacyjnych elektronicznych systemów celnych podejmowanych w ramach zewnętrznych kompetencji Wspólnoty, co nie dotyczy usług mających na celu spełnienie wymogów krajowych.

a)

krajowe specyfikacje funkcjonalne i techniczne systemów;

b)

systemy krajowe, w tym bazy danych;

c)

połączenia sieciowe między organami celnymi a podmiotami gospodarczymi i między organami celnymi a innymi administracjami lub agencjami w tym samym państwie członkowskim;

d)

wszelkie oprogramowanie lub sprzęt uznane przez dane państwo członkowskie za niezbędne do zapewnienia pełnego wykorzystania systemu.

a)

w odniesieniu do elektronicznych systemów celnych — koordynację procesu tworzenia, przeprowadzania testów zgodności, uruchomienia, funkcjonowania elementów wspólnotowych oraz ich wspierania;

b)

koordynację systemów i usług przewidzianych w niniejszej decyzji z innymi odpowiednimi projektami dotyczącymi usług administracji elektronicznej (e-Government) na poziomie wspólnotowym;

c)

realizację zadań powierzonych jej na mocy wieloletniego planu strategicznego określonego w art. 8 ust. 2;

d)

koordynację rozwoju elementów wspólnotowych i krajowych, tak aby możliwa była zsynchronizowana realizacja projektów;

e)

koordynację na poziomie wspólnotowym elektronicznych usług celnych i usług objętych systemem jednego okienka w celu ich promowania i wdrażania na poziomie krajowym;

f)

koordynację potrzeb szkoleniowych.

a)

w odniesieniu do elektronicznych systemów celnych — koordynację procesu tworzenia, przeprowadzania testów zgodności, uruchomienia, funkcjonowania elementów krajowych oraz ich wspierania;

b)

koordynację systemów i usług przewidzianych w niniejszej decyzji z innymi odpowiednimi projektami dotyczącymi usług administracji elektronicznej (e-Government) na poziomie krajowym;

c)

realizację zadań powierzonych im na mocy wieloletniego planu strategicznego określonego w art. 8 ust. 2;

d)

regularne dostarczanie Komisji informacji o środkach podjętych w celu umożliwienia poszczególnym organom lub podmiotom gospodarczym pełnego wykorzystania elektronicznych systemów celnych;

e)

promowanie i wdrażanie elektronicznych usług celnych i usług objętych systemem jednego okienka na poziomie krajowym;

f)

niezbędne szkolenia funkcjonariuszy celnych i innych właściwych funkcjonariuszy.

a)

określenie strategii, niezbędnych zasobów oraz etapów działania;

b)

koordynację wszystkich działań związanych z elektronicznymi systemami celnymi, tak aby zapewnić, że zasoby, w tym zasoby już wykorzystywane na poziomie krajowym i wspólnotowym, są wykorzystywane w najlepszy i najbardziej efektywny sposób;

c)

koordynację aspektów prawnych, operacyjnych, szkoleniowych i informatycznych, a także przekazywanie informacji organom celnym i podmiotom gospodarczym o tych aspektach;

d)

koordynację działań wdrożeniowych podejmowanych przez wszystkie zainteresowane strony;

e)

dotrzymanie przez zainteresowane strony terminów określonych w art. 4.

16.10.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 242/11

(1)

Wody morskie podlegające suwerenności i jurysdykcji państw członkowskich Unii Europejskiej obejmują wody Morza Śródziemnego, Morza Bałtyckiego, Morza Czarnego i północno-wschodniego Oceanu Atlantyckiego, w tym wody otaczające Azory, Maderę i Wyspy Kanaryjskie.

(2)

Oczywiste jest, że presja na naturalne zasoby morskie i popyt na usługi związane z wykorzystywaniem ekosystemów morskich są często zbyt wysokie i że Wspólnota musi zredukować swoje oddziaływanie na wody morskie.

(3)

Środowisko morskie jest cennym dziedzictwem, które należy chronić, zachować oraz, w miarę możliwości, odnawiać w sposób pozwalający w ostatecznym rozrachunku na utrzymanie różnorodności biologicznej oraz zachowanie zróżnicowanego i dynamicznego charakteru oceanów i mórz, które są czyste, zdrowe i urodzajne. W tym względzie niniejsza dyrektywa powinna stanowić filar dotyczący środowiska naturalnego w przyszłej polityce morskiej Unii Europejskiej.

(4)

Zgodnie z decyzją nr 1600/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 lipca 2002 r. ustanawiającą Szósty wspólnotowy program działań w zakresie środowiska naturalnego (4) opracowano strategię tematyczną dotyczącą ochrony i zachowania środowiska morskiego w celu wspierania zrównoważonego użytkowania mórz oraz zachowania ekosystemów morskich.

(5)

Opracowanie i realizacja strategii tematycznej powinny służyć zachowaniu ekosystemów morskich. Podejście to powinno objąć obszary chronione i dotyczyć wszelkiej działalności człowieka, która oddziałuje na środowisko morskie.

(6)

Konieczne jest dalsze określanie celów biologicznych i środowiskowych oraz ram odniesienia, przy uwzględnieniu celów wyznaczonych przez dyrektywę Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (5) (zwaną dalej „dyrektywą siedliskową”), dyrektywę Rady 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa (6) (zwaną dalej „dyrektywą ptasią”), dyrektywę 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiająca ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (7) i stosowne umowy międzynarodowe.

(7)

Przy zastosowaniu do zarządzania działalnością człowieka podejścia opartego na zachowaniu ekosystemu i jednoczesnym umożliwieniu zrównoważonego użytkowania zasobów i usług morskich należy dać pierwszeństwo działaniom zmierzającym do osiągnięcia lub utrzymania dobrego stanu środowiska morskiego Wspólnoty, do dalszej jego ochrony i zachowania oraz do zapobiegania dalszemu pogarszaniu jego stanu.

(8)

Aby zrealizować te cele, konieczne są przejrzyste i spójne ramy prawne. Ramy te powinny przyczyniać się do zachowania spójności różnych polityk i wspierać włączanie zagadnień dotyczących środowiska naturalnego do innych polityk, takich jak wspólna polityka rybołówstwa, wspólna polityka rolna i innych stosownych polityk Wspólnoty. Ramy prawne powinny określać ogólne zasady działania i umożliwić podejmowanie działań skoordynowanych, zgodnych i odpowiednio zintegrowanych z działaniami prowadzonymi na podstawie innych przepisów Wspólnoty oraz umów międzynarodowych.

(9)

Zróżnicowanie warunków, problemów i potrzeb różnych regionów lub podregionów morskich składających się na środowisko morskie Wspólnoty sprawia, że konieczne jest wprowadzenie odmiennych, specyficznych rozwiązań. Zróżnicowanie to powinno być uwzględniane na wszystkich etapach przygotowywania strategii morskich, ale zwłaszcza podczas przygotowywania, planowania oraz wprowadzania w życie środków zmierzających do osiągnięcia dobrego stanu środowiska morskiego Wspólnoty na poziomie regionów i podregionów morskich.

(10)

Każde państwo członkowskie powinno w związku z tym opracować strategię morską dla swoich wód morskich, w której uwzględniona zostanie specyfika tych wód i która będzie jednocześnie odzwierciedlać ogólne perspektywy danego regionu lub podregionu morskiego. Strategie morskie powinny w rezultacie doprowadzić do realizacji programów środków opracowanych w celu osiągnięcia lub zachowania dobrego stanu środowiska. Państwa członkowskie nie powinny jednak być zobowiązane do podejmowania szczególnych kroków, w przypadku gdy nie występuje istotne zagrożenie dla środowiska morskiego lub gdy koszty, uwzględniając zagrożenia dla środowiska morskiego, byłyby niewspółmierne, pod warunkiem że każda decyzja o niepodejmowaniu działań jest odpowiednio uzasadniona.

(11)

Z uwagi na transgraniczny charakter środowiska morskiego państwa członkowskie powinny współpracować, tak aby zapewnić skoordynowane opracowywanie strategii morskich dla każdego regionu lub podregionu morskiego. Ponieważ regiony lub podregiony morskie są użytkowane wspólnie z innymi państwami członkowskimi, a także z państwami trzecimi, państwa członkowskie powinny dołożyć wszelkich starań, aby zapewnić ścisłą współpracę ze wszystkimi państwami członkowskimi oraz właściwymi państwami trzecimi. W razie potrzeby i w odpowiednich przypadkach należy w celu zapewnienia takiej koordynacji wykorzystać istniejące struktury instytucjonalne w regionach lub podregionach morskich, w szczególności regionalne konwencje morskie.

(12)

Państwa członkowskie posiadające granice w tym samym regionie lub podregionie morskim objętym niniejszą dyrektywą, gdzie stan morza jest na tyle krytyczny, że konieczne jest natychmiastowe działanie, powinny dążyć do uzgodnienia planu działania, który zakłada wcześniejsze wejście w życie programów środków. Należy wówczas zwrócić się do Komisji, by rozważyła zaoferowanie działań wspierających państwa członkowskie intensywnie dążące do polepszenia środowiska morskiego przez objęcie danego regionu projektem pilotażowym.

(13)

Nie we wszystkich państwach członkowskich występują wody morskie w rozumieniu definicji określonej w niniejszej dyrektywie i dlatego skutki przepisów niniejszej dyrektywy dotyczących wyłącznie państw członkowskich, w których występują wody morskie, powinny dotyczyć tylko tych państw członkowskich.

(14)

Ze względu na konieczność podjęcia działań na poziomie międzynarodowym w celu zapewnienia współpracy i koordynacji, niniejsza dyrektywa powinna dalej zwiększać spójność wkładu Wspólnoty i jej państw członkowskich przewidzianego w umowach międzynarodowych.

(15)

Zarówno Wspólnota, jak i jej państwa członkowskie są stronami Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza (UNCLOS) zatwierdzonej decyzją Rady 98/392/WE z dnia 23 marca 1998 r. dotyczącą zawarcia przez Wspólnotę Europejską konwencji UNCLOS i Porozumienia z dnia 28 lipca 1994 r. odnoszącego się do wdrożenia jego części XI (8). Zobowiązania podjęte przez Wspólnotę i jej państwa członkowskie w ramach tych umów powinny zatem zostać w pełni uwzględnione w niniejszej dyrektywie.

(16)

W niniejszej dyrektywie powinno się również podtrzymać zdecydowane stanowisko — zajęte przez Wspólnotę w związku z Konwencją o różnorodności biologicznej zatwierdzoną decyzją Rady 93/626/EWG (9) — w sprawie powstrzymania utraty różnorodności biologicznej, zapewnienia zrównoważonego użytkowania mającego na celu zachowanie morskiej różnorodności biologicznej oraz stworzenia globalnej sieci morskich obszarów chronionych do 2012 r. Ponadto dyrektywa powinna przyczynić się do realizacji celów Siódmej konferencji Stron Konwencji o różnorodności biologicznej, która przyjęła i opracowuje szczegółowy program prac nad morską i przybrzeżną różnorodnością biologiczną, obejmujący szereg celów, założeń i działań zmierzających do powstrzymania utraty różnorodności biologicznej na poziomie krajowym, regionalnym oraz globalnym, a także do zagwarantowania zdolności ekosystemów morskich do dostarczania zasobów i usług; konferencja ta przyjęła również program prac dotyczący obszarów chronionych w celu utworzenia oraz utrzymania ekologicznie reprezentatywnych krajowych i regionalnych systemów morskich obszarów chronionych do 2012 r. Zobowiązanie do wyznaczenia obszarów Natura 2000 podjęte przez państwa członkowskie zgodnie z dyrektywą ptasią i dyrektywą siedliskową będzie ważnym wkładem w ten proces.

(17)

Niniejsza dyrektywa powinna przyczynić się do wypełnienia istotnych zobowiązań odnoszących się do ochrony środowiska morskiego przed zanieczyszczeniem podjętych przez Wspólnotę i państwa członkowskie w ramach kilku odpowiednich umów międzynarodowych: Konwencji o ochronie środowiska morskiego obszaru Morza Bałtyckiego zatwierdzonej decyzją Rady 94/157/WE (10), Konwencji o ochronie środowiska morskiego północno-wschodniego Atlantyku zatwierdzonej decyzją Rady 98/249/WE (11) oraz jej nowego załącznika V w sprawie ochrony i zachowania ekosystemów i różnorodności biologicznej obszaru morskiego oraz odpowiadającego mu dodatku 3 zatwierdzonego decyzją Rady 2000/340/WE (12), Konwencji o ochronie środowiska morskiego i obszaru przybrzeżnego Morza Śródziemnego, zatwierdzonej decyzją Rady 77/585/EWG (13), oraz jej zmian z 1995 r. zatwierdzonych decyzją Rady 1999/802/WE (14) a także Protokołu dotyczącego ochrony Morza Śródziemnego przed zanieczyszczeniami ze źródeł lądowych zatwierdzonego decyzją Rady 83/101/EWG (15) i jego zmian z 1996 r. zatwierdzonych decyzją Rady 1999/801/WE (16). Niniejsza dyrektywa powinna przyczynić się również do wypełnienia zobowiązań w zakresie ochrony środowiska morskiego przed zanieczyszczeniem podjętych przez państwa członkowskie w ramach Konwencji o ochronie Morza Czarnego przed zanieczyszczeniem, której Wspólnota jeszcze nie jest stroną, lecz ma jedynie status obserwatora.

(18)

Do uczestniczenia w działaniach określonych w niniejszej dyrektywie należy zaprosić kraje trzecie posiadające wody w tych samych regionach lub podregionach morskich co państwo członkowskie; udział tych krajów ułatwi osiągnięcie dobrego stanu środowiska w danych regionach i podregionach morskich.

(19)

Dla osiągnięcia celów niniejszej dyrektywy decydujące jest zapewnienie integracji celów związanych z ochroną, środków związanych z zarządzaniem oraz działań dotyczących monitorowania i oceny, ustanowionych dla morskich obszarów chronionych, które państwa członkowskie zechcą wyznaczyć w ramach programów środków.

(20)

Z uwagi na fakt, że programy środków realizowane na mocy strategii morskich będą skuteczne jedynie w przypadku, gdy zostaną opracowane na podstawie solidnej wiedzy o stanie środowiska morskiego na danym obszarze i jak najlepiej dostosowane do potrzeb występujących na danych wodach w każdym z państw członkowskich — z uwzględnieniem ogólnych perspektyw dla danego regionu lub podregionu morskiego — powinny zostać przyjęte przepisy na poziomie krajowym dotyczące przygotowania stosownych ram polityki opartej na rzetelnej informacji, włączając w to badania dotyczące mórz i działania monitorujące. Na szczeblu wspólnotowym wsparcie badań związanych z tą tematyką powinno być stałym elementem polityk w dziedzinie badań i rozwoju. Ważnym krokiem w tym kierunku jest uwzględnienie zagadnień morskich w siódmym programie ramowym w zakresie badań i rozwoju.

(21)

Jako pierwszy krok w przygotowaniach programów środków państwa członkowskie w danym regionie lub podregionie morskim powinny przeprowadzić analizę właściwości presji i oddziaływania na swoje wody morskie, identyfikując główne źródła presji i oddziaływania na nie, a także przeprowadzić analizę ekonomiczną i społeczną ich użytkowania oraz kosztów degradacji środowiska morskiego. Jako podstawę do tych analiz można wykorzystać oceny już przeprowadzone w kontekście regionalnych konwencji morskich.

(22)

Na podstawie takich analiz państwa członkowskie powinny następnie określić dla swoich wód morskich zbiór właściwości dobrego stanu środowiska. W tym celu należy wprowadzić przepis określający kryteria i standardy metodologiczne, tak aby zapewnić spójność i umożliwić porównanie regionów i podregionów morskich w zakresie pozwalającym na osiągnięcie dobrego stanu środowiska.

(23)

Kolejnym etapem na drodze do osiągnięcia dobrego stanu środowiska powinno być określenie celów środowiskowych oraz utworzenie programów monitorowania umożliwiających prowadzenie stałej i regularnej oceny stanu danych wód morskich.

(24)

Państwa członkowskie powinny następnie stworzyć i realizować programy środków mających na celu osiągnięcie lub utrzymanie dobrego stanu środowiska na danych wodach przy jednoczesnym spełnieniu obowiązujących wspólnotowych i międzynarodowych wymogów oraz z uwzględnieniem potrzeb danego regionu lub podregionu morskiego.

(25)

Państwa członkowskie powinny podjąć powyższe kroki ze względu na wymagane precyzyjne określenie najistotniejszych zagadnień. W celu zapewnienia spójności działań prowadzonych na terenie całej Wspólnoty oraz w związku ze zobowiązaniami podjętymi na poziomie światowym ważne jest, aby państwa członkowskie informowały Komisję o podejmowanych krokach, tak aby Komisja mogła ocenić spójność działań w obrębie danego regionu lub podregionu morskiego oraz odpowiednio doradzać państwom członkowskim.

(26)

Z uwagi na rzetelność i wykonalność stosowne jest ustanowienie przepisów uwzględniających przypadki, kiedy dane państwo członkowskie nie może zrealizować wyznaczonych ambitnych celów środowiskowych.

(27)

W tym kontekście należy przyjąć przepisy dla dwóch przypadków szczególnych. Pierwszy szczególny przypadek dotyczy sytuacji, kiedy państwo członkowskie nie może zrealizować celów środowiskowych z powodu działania lub zaniechania, za które dane państwo członkowskie nie odpowiada, lub z przyczyn naturalnych, siły wyższej lub z powodu działań podjętych przez to państwo członkowskie ze względu na ważny interes publiczny, który przewyższa negatywne oddziaływanie na środowisko, albo z powodu warunków naturalnych, które nie pozwalają na terminową poprawę stanu wód morskich. Dane państwo członkowskie powinno udowodnić, dlaczego uważa, że w tym przypadku można mówić o przypadku szczególnym, określić objęty nim obszar oraz zastosować właściwe środki ad hoc służące dalszej realizacji celów środowiskowych, tak aby zapobiegać dalszemu pogarszaniu się stanu wód morskich oraz łagodzić niekorzystny wpływ działań w danym regionie lub podregionie morskim.

(28)

Drugim przypadkiem szczególnym jest sytuacja, kiedy państwo członkowskie określiło problem oddziałujący na stan środowiska jego wód morskich, a nawet całego regionu lub podregionu morskiego, który to problem nie może być jednak rozwiązany przez podjęcie działań na poziomie krajowym lub który jest związany z inną polityką wspólnotową lub umową międzynarodową. W takim przypadku należy dokonać ustaleń dotyczących powiadamiania o tym Komisji w ramach procedury informowania o programach środków i — gdy konieczne są działania Wspólnoty — przekazać właściwe zalecenia Komisji i Radzie.

(29)

Konieczne jest jednak kontrolowanie na poziomie Wspólnoty elastycznego podejścia wprowadzonego dla przypadków szczególnych. W odniesieniu do pierwszego przypadku szczególnego należy zatem w trakcie oceny starannie rozważyć skuteczność wszelkich środków stosowanych ad hoc. Ponadto w przypadkach gdy dane państwo członkowskie odwołuje się do działań podjętych z ważnych względów interesu publicznego, należy zapewnić, by wszelkie zmiany zachodzące w środowisku morskim na skutek tych działań nie wykluczały w sposób trwały osiągnięcia dobrego stanu środowiska w danym regionie lub podregionie morskim albo w obrębie wód morskich należących do innych państw członkowskich ani temu nie zagrażały. Jeśli Komisja uzna, że zastosowane środki są niewystarczające lub nieodpowiednie, by zapewnić spójność działań w całym danym regionie lub podregionie morskim, powinna powiadomić o tym państwa członkowskie.

(30)

W odniesieniu do drugiego przypadku szczególnego Komisja powinna rozważyć dany problem i udzielić odpowiedzi w terminie sześciu miesięcy. Komisja powinna odpowiednio uwzględnić zalecenia danego państwa członkowskiego podczas przedstawiania odnośnych wniosków Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(31)

W związku z dynamicznym charakterem ekosystemów morskich i ich naturalną zmiennością, a także z uwagi na fakt, że presje i oddziaływanie na nie mogą się różnić wraz z ewolucją charakteru działalności człowieka oraz zmianami klimatu, określenie dobrego stanu środowiska może z czasem wymagać dostosowania. Zgodnie z tym programy środków na rzecz ochrony środowiska morskiego i jego zarządzania powinny być elastyczne i możliwe do dostosowania do zmian, a także powinny uwzględniać rozwój naukowy i technologiczny. Należy w związku z tym przyjąć przepisy pozwalające na regularną aktualizację strategii morskich.

(32)

Należy również przyjąć przepisy dotyczące publikowania programów środków oraz ich uaktualnionych wersji, a także przekazywania Komisji sprawozdań okresowych opisujących postępy realizacji programu.

(33)

Aby zapewnić aktywny udział społeczeństwa w pracach przy opracowywaniu, realizacji oraz uaktualnianiu strategii morskich, powinny zostać przyjęte przepisy dotyczące odpowiedniego informowania społeczeństwa o różnych elementach tych strategii lub ich uaktualnionych wersji, a także przekazywania na wniosek odpowiednich informacji wykorzystywanych przy opracowywaniu strategii morskich, zgodnie z prawodawstwem wspólnotowym w sprawie publicznego dostępu do informacji związanych ze środowiskiem naturalnym.

(34)

Komisja powinna opublikować pierwsze sprawozdanie oceniające wdrożenie niniejszej dyrektywy w terminie dwóch lat po otrzymaniu wszystkich programów środków, najpóźniej do roku 2021. Kolejne sprawozdania Komisja powinna publikować co sześć lat.

(35)

Należy ustanowić przepis dotyczący przyjmowania standardów metodologicznych stosowanych przy ocenie stanu środowiska morskiego, monitorowaniu, ocenie celów środowiskowych oraz przyjmowaniu formatów technicznych do celów przekazywania i przetwarzania danych, zgodnie z dyrektywą 2007/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 marca 2007 r. ustanawiającą infrastrukturę informacji przestrzennej we Wspólnocie Europejskiej (Inspire) (17).

(36)

Środki dotyczące zarządzania rybołówstwem powinny być stosowane jedynie w ramach wspólnej polityki rybołówstwa określonej w rozporządzeniu Rady (WE) nr 2371/2002 z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie ochrony i zrównoważonej eksploatacji zasobów rybołówstwa w ramach wspólnej polityki rybołówstwa (18) na podstawie opinii naukowców i z tego względu nie są objęte niniejszą dyrektywą. Artykuły 30 i 31 Traktatu Euratom dotyczą kontroli zrzutów i emisji powstających na skutek użytkowania materiałów radioaktywnych i z tego względu niniejsza dyrektywa nie powinna obejmować tych kwestii.

(37)

Wspólna polityka rybołówstwa powinna uwzględniać oddziaływanie rybołówstwa na środowisko oraz cele niniejszej dyrektywy.

(38)

Jeśli państwa członkowskie uznają, że wskazane jest działanie w dziedzinie wspomnianej powyżej lub w innych dziedzinach związanych z inną polityką wspólnotową lub umową międzynarodową, powinny przedstawić odpowiednie zalecenia dotyczące działań wspólnotowych.

(39)

Ponieważ cele niniejszej dyrektywy, mianowicie ochrona i zachowanie środowiska morskiego, zapobieganie pogarszaniu się stanu tego środowiska oraz, w miarę możliwości, przywrócenie stanu tego środowiska na obszarach poddanych niekorzystnemu oddziaływaniu, nie mogą w sposób wystarczający zostać osiągnięte przez państwa członkowskie, ale ze względu na skalę i skutki proponowanego działania lepsze ich osiągnięcie jest możliwe na szczeblu wspólnotowym, Wspólnota może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(40)

Podstawą programów środków i wynikających z nich działań państw członkowskich powinno być podejście oparte na ekosystemie w zarządzaniu działalnością człowieka oraz zasady, o których mowa w art. 174 Traktatu, w szczególności zasada ostrożności.

(41)

Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej (19), w szczególności jej art. 37, mającym na celu wspieranie uwzględniania w politykach wspólnotowych gwarancji wysokiego poziomu ochrony środowiska naturalnego i poprawy jego jakości zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju.

(42)

Środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (20).

(43)

Należy przyznać Komisji uprawnienie do dostosowywania załączników III, IV i V niniejszej dyrektywy do postępów naukowo-technicznych. Ponieważ środki te mają ogólny zasięg i służą zmianom innych niż istotne elementów niniejszej dyrektywy, powinny zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą określoną w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

(44)

Należy przyznać Komisji uprawnienie do ustalania kryteriów oraz standardów metodologicznych stosowanych przy określaniu dobrego stanu środowiska oraz uprawnienie do przyjmowania specyfikacji i ujednoliconych metod monitorowania i oceny. Ponieważ środki te mają ogólny zasięg i służą zmianom innych niż istotne elementów niniejszej dyrektywy, powinny zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą określoną w art. 5a decyzji 1999/468/WE,

1)

„wody morskie” oznaczają wody, dno morskie i skałę macierzystą od strony morza od linii podstawowej, od której mierzony jest zasięg morza terytorialnego aż do najdalej położonego obszaru, na którym państwo członkowskie ma lub wykonuje prawa jurysdykcyjne, zgodnie z Konwencją ONZ o prawie morza (UNCLOS), z wyjątkiem wód przylegających do krajów i terytoriów, o których mowa w załączniku II do Traktatu, i francuskich departamentów zamorskich i zbiorowości terytorialnych. Wody morskie od strony morza od linii podstawowej, do których zastosowanie ma dyrektywa 2000/60/WE, zalicza się do wód morskich wyłącznie w odniesieniu do elementów istotnych z punktu widzenia ochrony środowiska morskiego nieobjętych zakresem stosowania dyrektywy 2000/60/WE;

2)

„region morski” oznacza obszar morski określony w art. 4. Regiony morskie oraz ich podregiony wyznaczono w celu ułatwienia wdrożenia niniejszej dyrektywy; zostały one ustalone na podstawie kryteriów hydrologicznych, oceanograficznych i biogeograficznych;

3)

„strategia morska” oznacza strategię, która ma być opracowana i wdrażana w odniesieniu do każdego regionu lub podregionu morskiego zgodnie z art. 5;

4)

„stan środowiska” oznacza ogólny stan środowiska w wodach morskich, z uwzględnieniem struktury, funkcji oraz procesów zachodzących w składających się na nie ekosystemach morskich wraz z naturalnymi czynnikami fizjograficznymi, geograficznymi oraz klimatycznymi, jak również uwarunkowaniami fizycznymi i chemicznymi, w tym uwarunkowaniami wynikającymi z działalności człowieka na danym obszarze;

5)

„dobry stan środowiska” oznacza taki stan środowiska wód morskich tworzących zróżnicowane i dynamiczne pod względem ekologicznym oceany i morza, które są czyste, zdrowe i urodzajne w odniesieniu do panujących w nich warunków, zaś wykorzystanie środowiska morskiego zachodzi na poziomie, który jest zrównoważony i gwarantuje zachowanie możliwości użytkowania i prowadzenia działań przez obecne i przyszłe pokolenia, tj.:

Dobry stan środowiska jest określany na poziomie regionu lub podregionu morskiego, o których mowa w art. 4, na podstawie ogólnych wskaźników jakości opisanych w załączniku I. W celu osiągnięcia dobrego stanu środowiska stosowane jest zarządzanie, które można dostosować, opracowane na podstawie podejścia opartego na ekosystemie służące stopniowemu osiągnięciu dobrego stanu środowiska;

6)

„kryteria” oznaczają charakterystyczne cechy techniczne ściśle powiązane z ogólnymi wskaźnikami jakości;

7)

„cel środowiskowy” oznacza jakościowe lub ilościowe określenie pożądanego stanu różnych składników wód morskich w odniesieniu do każdego regionu lub podregionu morskiego. Cele środowiskowe są ustalane zgodnie z art. 10;

8)

„zanieczyszczenie” oznacza spowodowane przez działalność człowieka bezpośrednie lub pośrednie wprowadzanie do środowiska morskiego substancji lub energii, w tym również podmorski hałas będący wynikiem działalności człowieka, które powoduje lub może powodować negatywne skutki, takie jak szkody w żywych zasobach i ekosystemach morskich, zagrożenie dla zdrowia ludzkiego, utrudnienia w działalności morskiej, w tym dla rybołówstwa, turystyki i rekreacji, oraz w innych zgodnych z prawem sposobach korzystania z morza, jak również pogorszenie jakości użytkowanej wody morskiej i zmniejszenie walorów estetycznych lub też — ogólnie — pogorszenie możliwości zrównoważonego użytkowania zasobów i usług morskich;

9)

„obszar szczególny” oznacza obszar wód morskich państwa członkowskiego, w odniesieniu do którego to obszaru nie można osiągnąć celów środowiskowych przy użyciu środków podejmowanych przez to państwo członkowskie z powodów wymienionych w art. 14;

10)

„współpraca regionalna” oznacza współpracę i koordynację działalności państw członkowskich oraz, w miarę możliwości, państwach trzecich graniczących z tym samym regionem lub podregionem morskim w celu rozwoju i wdrożenia strategii morskich;

11)

„regionalna konwencja morska” oznacza wszelkie konwencje międzynarodowe lub umowy międzynarodowe wraz z ich organami decyzyjnymi, ustanowione w celu ochrony środowiska morskiego regionów morskich, o których mowa w art. 4, takie jak Konwencja o ochronie środowiska morskiego obszaru Morza Bałtyckiego, Konwencja o ochronie środowiska morskiego północno-wschodniego Atlantyku oraz Konwencja o środowisku morskim i regionie przybrzeżnym Morza Śródziemnego.

a)

Morze Bałtyckie;

b)

północno-wschodni Ocean Atlantycki;

c)

Morze Śródziemne;

d)

Morze Czarne.

a)

na północno-wschodnim Oceanie Atlantyckim:

b)

na Morzu Śródziemnym:

a)

przygotowanie:

b)

programy środków:

a)

właściwe państwa członkowskie informują Komisję o swoim zmienionym harmonogramie i postępują zgodnie z nim;

b)

Komisję wzywa się do rozważenia zaoferowania działań wspierających państwa członkowskie w zwiększonych staraniach na rzecz polepszenia środowiska morskiego przez uczynienie danego regionu projektem pilotażowym.

a)

analizę podstawowych właściwości i obecnego stanu środowiska tych wód na podstawie przykładowego wykazu elementów określonego w tabeli 1 w załączniku III, uwzględniającą właściwości fizykochemiczne, typy siedlisk, składniki biologiczne oraz hydromorfologię;

b)

analizę dominujących presji i oddziaływań, łącznie z działalnością człowieka, wywieranych na właściwości oraz stan środowiska tych wód, na podstawie przykładowego wykazu elementów określonego w tabeli 2 w załączniku III, uwzględniającą jakościowe i ilościowe aspekty zróżnicowanych presji oraz dające się wyróżnić tendencje;

c)

ekonomiczną i społeczną analizę użytkowania tych wód oraz analizę kosztów degradacji środowiska morskiego.

a)

działanie lub brak działania, za które dane państwo członkowskie nie jest odpowiedzialne;

b)

przyczyny naturalne;

c)

siła wyższa;

d)

zmiany właściwości wód morskich spowodowane przez działania podjęte z ważnych względów interesu publicznego, które zostały uznane za istotniejsze niż negatywne oddziaływanie na środowisko, w tym oddziaływanie transgraniczne;

e)

warunki naturalne, które nie pozwalają na szybką poprawę stanu danych wód morskich.

a)

pierwotnej oceny i ustalenia dobrego stanu środowiska, przewidzianych odpowiednio w art. 8 ust. 1 oraz art. 9 ust. 1;

b)

celów środowiskowych określonych zgodnie z art. 10 ust. 1;

c)

programów monitorowania określonych zgodnie z art. 11 ust. 1;

d)

programów środków określonych zgodnie z art. 13 ust. 2.

a)

wstępna ocena i określenie dobrego stanu środowiska, przewidziane odpowiednio w art. 8 ust. 1 oraz art. 9 ust. 1;

b)

cele środowiskowe określone zgodnie z art. 10 ust. 1;

c)

programy monitorowania określone zgodnie z art. 11 ust. 1;

d)

programy środków określone zgodnie z art. 13 ust. 2.

a)

przegląd postępów we wdrażaniu niniejszej dyrektywy;

b)

przegląd stanu środowiska morskiego we Wspólnocie, w koordynacji z Europejską Agencją Środowiska i odpowiednimi regionalnymi organizacjami morskimi i organizacjami rybołówstwa oraz konwencjami;

c)

analizę strategii morskich oraz propozycje ich udoskonalenia;

d)

streszczenie informacji otrzymanych od państw członkowskich zgodnie z art. 12 i 16 oraz przeprowadzonych przez Komisję zgodnie z art. 16 ocen informacji otrzymanych od państw członkowskich zgodnie z art. 15;

e)

streszczenie odpowiedzi do każdego ze sprawozdań przedstawionych Komisji przez państwa członkowskie zgodnie z art. 18;

f)

streszczenie odpowiedzi do uwag przedstawionych przez Parlament Europejski i Radę w sprawie poprzednich strategii morskich;

g)

streszczenie sposobu, w jaki inne stosowne polityki Wspólnoty przyczyniają się do osiągnięcia celów niniejszej dyrektywy.

a)

można przyjąć standardy metodologiczne dotyczące stosowania załączników I, III, IV oraz V;

b)

można przyjąć formaty techniczne do celów przekazywania i przetwarzania danych, w tym danych statystycznych i kartograficznych.