KOMISJA EUROPEJSKA
Bruksela, dnia 20.7.2016
COM(2016) 482 final
2016/0231(COD)
Wniosek
ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY
w sprawie rocznych wiążących ograniczeń emisji gazów cieplarnianych przez państwa członkowskie w latach 2021–2030 na rzecz stabilnej unii energetycznej i w celu wywiązania się ze zobowiązań wynikających z porozumienia paryskiego, oraz zmieniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 525/2013 w sprawie mechanizmu monitorowania i sprawozdawczości w zakresie emisji gazów cieplarnianych oraz zgłaszania innych informacji mających znaczenie dla zmiany klimatu
(Tekst mający znaczenie dla EOG)
{SWD(2016) 247 final}
{SWD(2016) 248 final}
UZASADNIENIE
1.KONTEKST WNIOSKU
•Przyczyny i cele wniosku
W październiku 2014 r. Rada Europejska uzgodniła ramy polityczne w zakresie klimatu i energii na okres do 2030 r. W ramach tych określono zobowiązanie Unii Europejskiej (UE) do osiągnięcia wiążącego celu co najmniej 40 % redukcji do 2030 r. własnych emisji gazów cieplarnianych w całej gospodarce w porównaniu z 1990 r. Wszystkie sektory gospodarki powinny przyczyniać się do osiągnięcia wspomnianego ograniczenia emisji. Rada Europejska potwierdziła, że wyznaczony cel zostanie zrealizowany wspólnie przez Unię Europejską w sposób najbardziej racjonalny pod względem kosztów, przy redukcji w sektorach objętych i nieobjętych unijnym systemem handlu uprawnieniami do emisji (EU ETS) w wysokości odpowiednio 43 % i 30 % do 2030 r. w porównaniu z rokiem 2005.
Przy obecnie realizowanych strategiach ograniczenie emisji gazów cieplarnianych nie będzie wystarczające do osiągnięcia do 2030 r. unijnego celu co najmniej 40 % redukcji poziomu z roku 1990, a dokładniej 30 % ograniczenia emisji gazów cieplarnianych w sektorach nieobjętych systemem handlu uprawnieniami w porównaniu z 2005 r. Zgodnie z bieżącymi trendami oraz przy pełnym osiągnięciu prawnie wiążących celów i realizacji przyjętych polityk, odnoszących się m.in. do efektywności energetycznej, charakterystyki energetycznej budynków, ograniczenia emisji CO2 z samochodów, energii ze źródeł odnawialnych, składowania odpadów, gospodarki o obiegu zamkniętym oraz fluorowanych gazów cieplarnianych, wielkość emisji objętych decyzją dotyczącą wspólnego wysiłku redukcyjnego, ma spaść w 2030 r. jedynie o ok. 24 % w porównaniu z rokiem 2005. W związku z tym potrzebne są krajowe cele w zakresie redukcji emisji, które stanowią zachętę do dalszych działań prowadzących do ich dalszego zmniejszania. W niniejszym wniosku ustala się w sprawiedliwy sposób cele krajowe zgodne z ogólnounijnym celem redukcji o 30 % w sektorach nieobjętych EU ETS do 2030 r. w porównaniu z 2005 r., przy jednoczesnym zapewnieniu opłacalności, zgodnie z zatwierdzonym stanowiskiem Rady Europejskiej. Państwa członkowskie przyczynią się do osiągnięcia łącznej redukcji emisji przez UE w 2030 r. uzyskując poziomy docelowe wynoszące od 0 % do -40 % w porównaniu z rokiem 2005. Redukcje emisji określone w tym rozporządzeniu służą propagowaniu usprawnień w szczególności w budownictwie, rolnictwie, gospodarce odpadami i transporcie.
Niniejszy wniosek stanowi również realizację zobowiązań UE wynikających z porozumienia paryskiego w sprawie zmiany klimatu. W dniu 10 czerwca 2016 r. Komisja przedstawiła wniosek w sprawie ratyfikacji przez Unię Europejską porozumienia paryskiego. Wniosek ten został przedstawiony w następstwie oceny porozumienia paryskiego przez Komisję.
21. Konferencja Stron Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w Sprawie Zmian Klimatu (UNFCCC) w grudniu 2015 r. przyjęła porozumienie klimatyczne z Paryża. Obejmuje ono długoterminowy cel polegający na ograniczeniu wzrostu temperatury na świecie znacznie poniżej 2 °C w stosunku do poziomu sprzed epoki przemysłowej oraz do kontynuowania wysiłków na rzecz utrzymania tego wzrostu na poziomie poniżej 1,5 °C. Zgodnie z dowodami naukowymi międzynarodowego panelu ds. zmian klimatu, unijny cel w zakresie klimatu zakłada ograniczenie emisji gazów cieplarnianych o 80–95 % do 2050 r. w porównaniu z 1990 r. w ramach niezbędnych redukcji po stronie krajów rozwiniętych jako grupy.
Unia Europejska i wszystkie inne strony są zobowiązane do podania do wiadomości ustalonych na szczeblu krajowym wkładów co 5 lat w oparciu o ogólną ocenę porozumienia, która zostanie przeprowadzona w 2023 r., a następnie będzie ponawiana co pięć lat.
W celu osiągnięcia długoterminowego unijnego celu ograniczenia emisji o co najmniej 80 % do 2050 r. konieczne są dalsze działania zmierzające do przejścia na gospodarkę niskoemisyjną. Przejście to wymaga zmian w działalności gospodarczej i inwestycyjnej oraz wprowadzenia zachęt we wszystkich obszarach polityki. Co ważne, transformacja zapewni Unii Europejskiej możliwości tworzenia miejsc pracy i wzrostu gospodarczego. Będzie stymulować inwestycje i innowacje w zakresie energii ze źródeł odnawialnych i przyczyni się do spełnienia ambicji Unii Europejskiej stania się liderem światowym oraz do zwiększenia wzrostu na rynkach towarów i usług wytwarzanych w UE, na przykład w dziedzinie efektywności energetycznej. W kontekście przejścia na czystą energię należy realizować dodatkowe strategie i działania w celu redukcji emisji przez państwa członkowskie. Należy zdecydowanie zachęcać samorządy lokalne i regionalne, miasta i organizacje lokalne i regionalne do podejmowania działań. Państwa członkowskie powinny zapewnić współpracę między organami centralnymi i lokalnymi na różnych szczeblach.
Realizacja solidnych ram polityki przeciwdziałania zmianie klimatu jest kluczowym elementem służącym budowaniu stabilnej unii energetycznej z przyszłościową polityką przeciwdziałania zmianie klimatu. Osiągnięcie tego celu wymaga kontynuowania ambitnych działań klimatycznych, również w sektorach nieobjętych EU ETS, oraz postępów w zakresie wszystkich aspektów unii energetycznej w celu zapewnienia obywatelom objętych nią państw bezpiecznej, zrównoważonej i konkurencyjnej energii po przystępnych cenach.
Norwegia i Islandia wyraziły chęć udziału we wspólnych działaniach prowadzonych przez Unię i jej państwa członkowskie. Warunki dotyczące ewentualnego uczestnictwa Norwegii i Islandii zostaną ustalone w przepisach towarzyszących. W odniesieniu do okresu od 2021 do 2030 r. Norwegia oświadczyła, że zamierza w pełni uczestniczyć w redukcji emisji dla sektorów nieobjętych EU ETS. Ponieważ obliczone na podstawie produktu krajowego brutto (PKB) na mieszkańca cele państw członkowskich wynoszą od 0 % do -40 %, Norwegii zostanie przydzielony szacunkowy liczbowy cel redukcji o 40 % poniżej poziomu z 2005 r., a mechanizmy elastyczności w przypadku Islandii i Norwegii będą dostępne podobnie jak dla państw członkowskich. Końcowe cele zostaną określone dopiero w chwili przyjęcia wniosku. Niniejszy wniosek pozostaje bez uszczerbku dla sposobu, w jaki Norwegia i Islandia będą uczestniczyć we wspólnym działaniu.
•Spójność z przepisami obowiązującymi w tej dziedzinie polityki
Niniejszy wniosek zasadniczo stanowi kontynuację podejścia zawartego w przepisach obowiązujących w sektorach nieobjętych EU ETS ustanowionych w decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego. Rada Europejska wyraźnie wezwała do kontynuacji obecnej struktury polityki oraz wydała wytyczne dotyczące konkretnych spraw, które należy rozpatrzyć w odniesieniu do okresu 2021–2030, w tym w odniesieniu do ustalania krajowych docelowych poziomów zmniejszenia emisji.
Nadrzędne podejście do ustalania krajowych celów w zakresie redukcji emisji, zgodnie z podejściem przyjętym w obowiązującej decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego oraz w wytycznych Rady Europejskiej z października 2014 r., oparte jest na PKB na mieszkańca. W przypadku państw członkowskich, w których PKB na mieszkańca jest wyższy niż średnia unijna, dokonuje się dalszego dostosowania celów, tak by odzwierciedlić racjonalność kosztową w ramach tej grupy. Takie podejście zapewnia równowagę między sprawiedliwością a efektywnością pod względem kosztów, co zostało potwierdzone przez Radę Europejską.
W celu pobudzenia dodatkowych działań w sektorze rolnym, w tym w rolnictwie, przy jednoczesnym zapewnieniu rzetelnego rozliczania i ogólnej integralności środowiskowej, w niniejszym wniosku przewidziano nowy instrument elastyczności, który pozwala na ograniczone wykorzystanie pochłaniania netto z niektórych kategorii rozliczania dla sektora użytkowania gruntów, zmiany użytkowania gruntów i leśnictwa (LULUCF) i zapewnia jednocześnie, że w sektorach LULUCF nie pojawią się niedobory, tak aby zapewnić zgodność państw członkowskich z osiąganiem celów w sektorach objętych EU ETS, jeżeli zajdzie taka potrzeba.
Jest to zgodne z wytycznymi przedstawionymi przez Radę Europejską, zważywszy na mniejszy potencjał łagodzenia skutków emisji sektora rolnego i sektora użytkowania gruntów oraz znaczenie przeanalizowania najlepszych sposobów optymalizacji udziału tego sektora w łagodzeniu skutków emisji oraz w sekwestracji gazów cieplarnianych, w tym przez zalesianie.
Włączono również kolejny nowy instrument elastyczności, spójny ze wskazówkami Rady Europejskiej, dla państw członkowskich, których krajowe cele redukcji emisji znacznie przekraczają zarówno średni cel unijny, jak również ich efektywny pod względem kosztów potencjał zmniejszenia, a także dla państw członkowskich, które w 2013 r. nie miały bezpłatnych uprawnień dla instalacji przemysłowych. Dzięki tej elastyczności kwalifikujące się państwa członkowskie będą mogły łatwiej zrealizować swoje zobowiązania objęte EU ETS poprzez anulowanie uprawnień w ramach tego systemu.
•Spójność z innymi politykami Unii
Dodatkowe wnioski ustawodawcze są przewidywane w późniejszym terminie w 2016 r. Mają one pomóc w osiągnięciu celów uzgodnionych przez Radę Europejską, a mianowicie uzyskaniu co najmniej 27 % udziału energii ze źródeł odnawialnych w zużyciu energii w UE do 2030 r. oraz poprawie efektywności energetycznej do 2030 r. o co najmniej 27 % (cel ten zostanie poddany przeglądowi do 2020 r. z myślą o poziomie unijnym wynoszącym 30 %). Wnioski te powinny ułatwić osiągnięcie celów polityki klimatycznej dla sektorów nieobjętych systemem handlu emisjami, w szczególności w sektorze budowlanym. Ponadto komunikat Komisji w sprawie dekarbonizacji sektora transportu dotyczy działań zmierzających do dalszego zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych w sektorze transportu.
2.PODSTAWA PRAWNA, POMOCNICZOŚĆ I PROPORCJONALNOŚĆ
•Podstawa prawna
Zmiana klimatu jest problemem transgranicznym, którego nie można rozwiązać wyłącznie poprzez działania krajowe lub lokalne. Niezbędna jest koordynacja działań w dziedzinie klimatu na poziomie europejskim oraz, w miarę możliwości, na szczeblu globalnym. Działania na szczeblu UE są uzasadnione w świetle zasady pomocniczości. Od 1992 r. UE dążyła do opracowania wspólnych rozwiązań i przyspieszenia światowych działań na rzecz przeciwdziałania zmianie klimatu. Dokładniej rzecz ujmując, działania na poziomie UE doprowadzą do efektywnego pod względem kosztów zrealizowania celów redukcji emisji do 2030 r. i celów długoterminowych w tym zakresie przy jednoczesnym zapewnieniu sprawiedliwości i integralności środowiskowej.
W art. 191–193 TFUE potwierdza się i precyzuje kompetencje UE w dziedzinie zmiany klimatu. Podstawę prawną niniejszego wniosku stanowi art. 192 TFUE. Zgodnie z art. 191 i art. 192 ust. 1 TFUE Unia Europejska przyczynia się do osiągnięcia m.in. następujących celów: zachowania, ochrony i poprawy jakości środowiska; promowania na płaszczyźnie międzynarodowej środków zmierzających do rozwiązywania regionalnych lub światowych problemów w dziedzinie środowiska, w szczególności zwalczania zmian klimatu.
Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, ze względu na jego rozmiary i skutki możliwe jest natomiast ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej.
Wniosek w sprawie rozporządzenia jest zgodny z zasadą proporcjonalności, ponieważ nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia celu ograniczenia emisji gazów cieplarnianych w UE na okres 2021–2030 r. w sposób efektywny pod względem kosztów przy jednoczesnym zapewnieniu właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego.
Rada Europejska uzgodniła poziom ogólnogospodarczej i wewnątrzunijnej redukcji emisji gazów cieplarnianych o co najmniej 40 % poniżej poziomów z roku 1990. Niniejszy wniosek obejmuje ponad połowę tych emisji gazów cieplarnianych, jego cel można najlepiej osiągnąć za pomocą rozporządzenia. Charakteryzuje się on znacznym efektem synergii z rozporządzeniem w sprawie mechanizmu monitorowania. Państwom członkowskim, a także Europejskiej Agencji Środowiska postawiono wymogi, prowadzące do osiągnięcia koniecznych redukcji emisji krajowych.
3.WYNIKI OCEN EX POST, KONSULTACJI Z ZAINTERESOWANYMI STRONAMI I OCEN SKUTKÓW
•Oceny ex-post/kontrole sprawności obowiązującego prawodawstwa
Ocenę wykonywania decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego przeprowadzono w 2015 r., przed złożeniem niniejszego wniosku zgodnie jej z art. 14, zobowiązującym Komisję Europejską do sporządzenia sprawozdania z wykonywania decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego do dnia 31 października 2016 r..
Choć decyzja dotycząca wspólnego wysiłku redukcyjnego jest wciąż na wczesnym etapie wykonywania, zawarte w niej zobowiązania można uznać za co najmniej częściowo skuteczne w pobudzaniu nowych krajowych strategii oraz środków promujących skuteczną redukcję emisji gazów cieplarnianych w ramach zakresu tej decyzji. Potwierdzeniem tego skutku jest fakt, że decyzja ta została ogłoszona wraz z szeregiem innych unijnych działań w zakresie klimatu i energii w ramach pakietu 2020, w szczególności w dziedzinie efektywności energetycznej i energii odnawialnej. W przypadku wielu sektorów objętych decyzją dotyczącą wspólnego wysiłku redukcyjnego, w tym budownictwa, transportu, rolnictwa bądź sektora odpadów, znaczną część redukcji emisji można na razie przypisać czynnikom takim jak zmiany technologiczne, na które mają wpływ działania polityczne wynikające z pakietu 2020. Niezależnie od ogólnounijnych i krajowych polityk klimatycznych i energetycznych kryzys gospodarczy i wzrost działalności gospodarczej w niektórych krajach miały wpływ na emisje gazów cieplarnianych.
Ogólnie rzecz biorąc, wynikiem przyjęcia decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego była większa aktywność państw członkowskich w zakresie rozważania zastosowania nowych środków służących ograniczeniu emisji w sektorach objętych zakresem tej decyzji i sposobów jak najlepszego ich opracowania. Stwierdzono, że decyzja dotycząca wspólnego wysiłku redukcyjnego spowodowała ograniczone dodatkowe obciążenie administracyjne na szczeblu państw członkowskich, aczkolwiek mogą istnieć możliwości ograniczenia kosztów administracyjnych. Koszty administracyjne ponoszone przez Komisję związane z systemem monitorowania i kontroli zgodności kształtują się na poziomie 650 000 EUR rocznie, a roczny koszt dla wszystkich 28 państw członkowskich razem wziętych szacuje się na około 500 000 EUR rocznie.
•Konsultacje z zainteresowanymi stronami
Komisja Europejska zorganizowała publiczne konsultacje w sprawie wysiłków podjętych przez państwa członkowskie, zmierzających do zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych w celu wykonania zobowiązań Unii Europejskiej w zakresie redukcji emisji gazów cieplarnianych w perspektywie do roku 2030.
Konsultacje stanowiły uzupełnienie konsultacji dotyczących zielonej księgi w sprawie ram polityki klimatyczno-energetycznej do roku 2030, które przeprowadzono w 2013 r. i były w pełni otwarte dla obywateli. Konsultacje koncentrowały się na poprawie istniejących instrumentów elastyczności; sprawozdawczości i kwestii przestrzegania przepisów; podejściu do ustalania krajowych celów w zakresie ograniczenia emisji gazów cieplarnianych; oraz ograniczonej jednorazowej elastyczności między unijnym systemem handlu uprawnieniami do emisji i decyzją dotyczącą wspólnego wysiłku redukcyjnego. Dotyczyły one również uzupełniających ogólnounijnych działań zmierzających do osiągnięcia celów w zakresie redukcji oraz budowania potencjału i wsparcia wdrażania na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym. Komisja otrzymała 114 odpowiedzi od szerokiego grona zainteresowanych stron z państw członkowskich.
Komisja prowadziła również konsultacje z państwami członkowskimi podczas czterech posiedzeń grup roboczych komitetu ds. zmian klimatu, które odbyły się w 2015 r. Przedmiotem tych konsultacji były różne warianty wzmocnienia istniejących krajowych mechanizmów elastyczności w decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego w okresie po 2020 r. i sposobu prowadzenia sprawozdawczości i zapewnienia przestrzegania prawa.
Streszczenie konsultacji z zainteresowanymi stronami przedstawiono w załączniku 8.2 do oceny skutków na potrzeby niniejszego wniosku.
•Gromadzenie i wykorzystanie wiedzy eksperckiej
Ocena ilościowa przyszłych skutków w UE stanowi rozwinięcie i uzupełnienie analizy przeprowadzonej na potrzeby wniosku dotyczącego ram na okres do 2030 r. i stanowi jej aktualizację w odniesieniu do poszczególnych powiązanych elementów decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego. Komisja zleciła Narodowemu Uniwersytetowi Technicznemu w Atenach, IIASA oraz EuroCare sporządzenie zaktualizowanego scenariusza odniesienia, i na tej podstawie oceniono ilościowo warianty strategiczne. Modelowanie systemów energetycznych i emisji CO2 zostało oparte na modelu PRIMES. Modelowanie emisji gazów cieplarnianych innych niż CO2 zostało oparte na modelu GAINS. Emisje gazów innych niż CO2 z rolnictwa oceniono za pomocą ram modelowania CAPRI.
Wiedzę fachową odzwierciedloną w opiniach zainteresowanych stron przedstawionych w ramach konsultacji publicznych, jak również krajowe prognozy dotyczące gazów cieplarnianych przedłożone przez państwa członkowskie na podstawie rozporządzenia w sprawie mechanizmu monitorowania w 2015 r., wykorzystano jako dodatkowe źródło wiedzy do celów uzupełnienia tej analizy.
Badanie uzupełniające na potrzeby oceny wykonywania decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego zostało przeprowadzone w 2015 r. na zlecenie Komisji przez grupę konsultantów zewnętrznych.
•Ocena skutków
Towarzysząca niniejszemu wnioskowi ocena skutków stanowi uzupełnienie analizy przeprowadzonej w 2014 r. w ramach oceny skutków na potrzeby ram klimatyczno-energetycznych do roku 2030. Stworzyła ona podstawę analityczną dla określenia celu redukcji emisji gazów cieplarnianych do 2030 r. o co najmniej 40 % w porównaniu z rokiem 1990, a także podziału na poszczególne cele redukcji emisji wynoszące 30 % i 43 % między sektory objęte i nieobjęte EU ETS do 2030 r. w porównaniu z rokiem 2005.
W ocenie skutków rozważono warianty zastosowania redukcji w sektorach nieobjętych EU ETS innych niż sektory LULUCF, bazując na obecnie obowiązującej decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego i wytycznych Rady Europejskiej. W ocenie skutków przeanalizowano, jakie byłyby skutki niniejszego wniosku dla sprawiedliwości, efektywności kosztowej i integralności środowiskowej.
W ocenie skutków poddano przeglądowi metodologię określania celów w oparciu o PKB na mieszkańca, która zapewnia sprawiedliwość, i zaktualizowano ją w oparciu o dane z 2013 r. Oceniono, w jakim stopniu cele mogłyby zostać dostosowane w grupie państw członkowskich mających PKB na mieszkańca powyżej średniej i w których państwach członkowskich efektywne pod względem kosztów osiągnięcie tych celów może być przedmiotem szczególnego niepokoju. W odniesieniu do punktu wyjścia liniowego sposobu wyznaczania celów metodykę podobną do obecnie obowiązującej w ramach decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego i opartą na najnowszych poziomach emisji uważa się za pożądaną z punktu widzenia integralności środowiskowej, a jednocześnie realistyczną pod względem administracyjnym.
Ocena skutków wykazuje, że należy ograniczyć nowe instrumenty elastyczności w ramach EU ETS i sektorów LULUCF, aby zapewnić, że realne dodatkowe działania będą wciąż podejmowane w sektorach nieobjętych systemem EU ETS, zgodnie z długookresowymi celami redukcji. Jednocześnie elastyczność umożliwia wzięcie pod uwagę specyficznych okoliczności w odniesieniu do państw członkowskich. W odniesieniu do przypadków jednorazowych elastyczność ta zwykle odnosi się do obaw państw członkowskich wykazujących najwyższe poziomy docelowe, które to obawy dotyczą efektywności pod względem kosztów. W przypadku sektora LULUCF odnosi się ona do obaw dotyczących ograniczonego potencjału zmniejszania emisji innych niż CO2 w sektorze rolnym, co ma największe znaczenie dla państw członkowskich z wysokim udziałem emisji z rolnictwa. Istniejące instrumenty elastyczności są niesprawdzone i oferują szereg możliwości zmniejszania kosztów i osiągania efektywności kosztowej. W przypadku każdego zwiększenia należy wziąć pod uwagę potencjalne skutki administracyjne. Koszty administracyjne zarówno dla państw członkowskich, jak i Komisji Europejskiej są obecnie ograniczone i dalej pomniejszone w wyniku przejścia na pięcioletnią kontrolę zgodności.
Proponowane działania dotyczą głównie krajowych organów administracji. Nie istnieją żadne bezpośrednie zobowiązania sprawozdawcze lub inne konsekwencje administracyjne dla przedsiębiorstw, MŚP bądź mikroprzedsiębiorstw. W zależności od swego charakteru i zakresu krajowe i unijne środki służące ograniczeniu emisji będą miały wpływ na różne zainteresowane strony, w tym przedsiębiorstwa i konsumentów. Wszelkie takie specyficzne skutki należy ocenić w ramach odnośnych projektów środków.
•Sprawność regulacyjna i uproszczenie
Zgodnie ze zobowiązaniem Komisji do lepszego stanowienia prawa wniosek został przygotowany w sposób kompleksowy, w oparciu o zasadę przejrzystości i przy stałym zaangażowaniu zainteresowanych stron. W związku z proponowaną kontrolą rocznej zgodności co pięć lat związane z nią obciążenie administracyjne i koszty przestrzegania przepisów ponoszone przez państwa członkowskie i Komisję ulegną zmniejszeniu. Przy zachowaniu obecnego systemu sprawozdawczości rocznej, z przejściem jednak na system kontroli zgodności co 5 lat, koszty całkowite w całym okresie rozliczeniowym 2021–2030, w tym dla Komisji i państw członkowskich, szacuje się na 60–70 % kosztów administracyjnych systemu obejmującego coroczne kontrole, które kształtują się na poziomie 1 150 000 EUR rocznie.
W ramach obecnie obowiązujących przepisów na małych i średnich przedsiębiorstwach i innych przedsiębiorstwach nie spoczywają żadne bezpośrednie obowiązki w zakresie sprawozdawczości. Wniosek nie powoduje zmiany tej sytuacji.
•Prawa podstawowe
Ponieważ proponowane działania dotyczą przede wszystkim państw członkowskich jako podmiotów instytucjonalnych, wniosek jest zgodny z Kartą praw podstawowych.
4.WPŁYW NA BUDŻET
Pośredni wpływ na budżety państw członkowskich zależeć będzie od wyboru krajowych polityk i środków w zakresie redukcji emisji gazów cieplarnianych i innych działań łagodzących w sektorach objętych tą inicjatywą. Wniosek dotyczący ustalania celów krajowych przyczyni się do zmniejszenia kosztów w państwach członkowskich o niskich dochodach w porównaniu z propozycją, w której cele wyznaczano by wyłącznie na podstawie efektywności kosztowej. We wniosku przewidziano większą elastyczność w celu zapewnienia, aby koszty dla państw członkowskich o wysokim dochodzie pozostały ograniczone.
We wniosku utrzymano sprawozdawczość roczną, ale z mniejszą częstotliwością kontroli zgodności. Zmniejszy to koszty administracyjne dla państw członkowskich.
Wniosek ma bardzo niewielki wpływ finansowy na budżet UE.
5.ELEMENTY FAKULTATYWNE
•Plany wdrożenia i monitorowanie, ocena i sprawozdania
Przejrzyste, regularne sprawozdania dotyczące zobowiązań państw członkowskich w połączeniu z rzetelnymi kontrolami zgodności są kluczowym elementem umożliwiającym zapewnienie postępów w realizacji unijnych długookresowych zobowiązań do redukcji emisji.
Monitorowanie postępów i ocena zgodności będą nadal oparte na kompleksowych ramach monitorowania, raportowania i weryfikacji określonych we wniosku jako zmiany do odpowiednich artykułów rozporządzenia w sprawie mechanizmu monitorowania. Solidna sprawozdawczość i ocena określone na mocy obecnej decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego zostaną zachowane do celów niniejszego wniosku, z tą tylko różnicą, że obecnie są one w pełni zintegrowane z odpowiednimi przepisami rozporządzenia w sprawie mechanizmu monitorowania. Mają one być włączone do zarządzania unią energetyczną, którego będzie dotyczył wniosek, którego złożenie przed końcem 2016 r. przewidziano w programie prac Komisji, i mogłyby zostać dalej usprawnione w ramach tego wniosku.
W niniejszym wniosku określono, że jeśli z corocznej oceny dokonanej przez Komisję wynika, że poziom postępów państwa członkowskiego odbiega od jego rocznego limitu emisji, będzie ono musiało przygotować plan działania w celu zagwarantowania wypełnienia swoich zobowiązań. Oczekuje się, że taki plan działania zostanie uwzględniony w ramach zintegrowanego krajowego planu w zakresie energii i klimatu tego państwa członkowskiego i będzie stanowić część systemu zarządzania, który zostanie ustanowiony w przyszłym wniosku ustawodawczym dotyczącym zarządzania unią energetyczną. Obowiązek opracowania takich zintegrowanych krajowych planów w zakresie energii i klimatu przez państwa członkowskie ma zostać włączony do tego wniosku ustawodawczego.
Ponadto zintegrowane krajowe plany w zakresie energii i klimatu w najbliższym wniosku ustawodawczym dotyczącym zarządzania unią energetyczną powinny odnosić się do wiążących rocznych krajowych poziomów ustalonych na mocy niniejszego rozporządzenia.
Państwa członkowskie podtrzymują zobowiązanie do przestrzegania rocznych limitów oraz liniowego przebiegu redukcji w latach 2021–2030, mimo że ogólny przegląd wykazów emisji gazów cieplarnianych państw członkowskich i rzeczywista kontrola zgodności będą organizowane co 5 lat, a nie co roku. Komisja przeprowadzi dwie kontroli zgodności: w 2027 r. (za lata 2021–2025) i w 2032 r. (w odniesieniu do lat 2026–2030). Dzięki temu można wziąć pod uwagę potencjalny wkład działań odnoszących się do zalesionych gruntów i pól uprawnych oraz uprawianych użytków zielonych, realizowanych zgodnie z rozporządzeniem[
].
W celu zapewnienia, że ocena zgodności opiera się na dokładnych danych, wykazy emisji gazów cieplarnianych corocznie przedstawiane przez państwa członkowskie będą nadal poddawane przeglądowi przez Komisję.
Przegląd wykonywania niniejszego rozporządzenia nastąpi do dnia 28 lutego 2024 r., a następnie będzie przeprowadzany co pięć lat. W przeglądzie zawarta zostanie ocena ogólnego wykonywania niniejszego rozporządzenia w takich aspektach jak możliwość przesunięcia części rocznych limitów emisji między państwami członkowskimi, która ma znaczenie dla zapewnienia efektywności kosztowej. W przeglądzie mogą również zostać wykorzystane wyniki globalnej oceny porozumienia paryskiego.
Oprócz kontroli zgodności o prawnie wiążących konsekwencjach postępy w osiąganiu celów na 2030 r. będą monitorowane corocznie w ramach sprawozdania z postępów publikowanego przez Komisję, o których mowa w art. 21 rozporządzenia w sprawie mechanizmu monitorowania, a wyniki będą nadal wykorzystywane w ramach europejskiego semestru i uwzględniane w sprawozdaniu na temat stanu unii energetycznej. Śledzenie postępów zapewnia wczesne ostrzeganie, w przypadku gdy wypełnianie zobowiązań przez państwa członkowskiego opóźnia się, oraz stanowi zachętę do podejmowania niezbędnych działań. Państwa członkowskie będą nadal zobowiązane do składania co dwa lata sprawozdań na temat strategii politycznych i środków stosowanych w celu osiągnięcia ustalonych na mocy niniejszego wniosku wskaźników docelowych, jak również przedstawiania prognoz emisji.
•
Szczegółowe objaśnienia poszczególnych przepisów wniosku
Artykuł 1 – Przedmiot
Artykuł ten stanowi, że rozporządzenie ustanawia minimalny wkład państw członkowskich do redukcji emisji na lata 2021–2030 oraz określa zasady ustalania rocznych limitów emisji i zasady oceny postępów.
Artykuł 2 – Zakres stosowania
W artykule tym określa się zakres rozporządzenia. Objaśniono w nim, że rozporządzenie dotyczy emisji pochodzących z kategorii źródeł ustalonych przez Międzyrządowy Zespół ds. Zmian Klimatu (IPCC): energetyka, procesy przemysłowe i wykorzystanie produktu, rolnictwo i odpady. Emisji z sektorów objętych EU ETS i wchodzących w zakres rozporządzenia [
] nie uwzględnia się w niniejszym rozporządzeniu. Artykuł 3 – Definicje
W artykule tym zdefiniowano pojęcie gazów cieplarnianych na potrzeby emisji gazów cieplarnianych objętych niniejszym rozporządzeniem.
Artykuł 4 – Roczne poziomy emisji na okres 2021–2030
W tym artykule ustanowiono limity emisji dla poszczególnych państw członkowskich w 2030 r. określone w załączniku I oraz sposób określania poziomów emisji na lata 2021-2030. Podtrzymane zostały wiążące roczne limity emisji zgodnie z podejściem określonym w decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego. Roczne poziomy emisji określa się w sposób liniowy począwszy od średnich emisji w latach 2016–2018 w oparciu o najnowsze zweryfikowane dane dotyczące emisji gazów cieplarnianych. Roczne limity emisji (AEA) w równoważniku CO2 dla każdego państwa członkowskiego na każdy rok tego okresu zostaną określone w akcie wykonawczym.
Artykuł 5 – Instrumenty elastyczności w celu osiągnięcia rocznych limitów
W artykule tym określono zakres swobody państw członkowskich w zakresie osiągania rocznych limitów, w tym elastyczność na przestrzeni czasu za pomocą zachowywania i pożyczania AEA w okresie rozliczeniowym, oraz elastyczność między państwami członkowskimi polegającą na przekazywaniu AEA.
Artykuł 6 – Elastyczność w przypadku niektórych państw członkowskich po zastosowaniu zmniejszenia uprawnień w ramach EU ETS
Ustanawia się nowy instrument elastyczności poprzez anulowanie przydziałów w ramach ETS do określonego limitu. Kwalifikujące się państwa członkowskie przed 2020 r. podejmą decyzję, czy chcą skorzystać z tej możliwości, a w akcie wykonawczym określającym roczne limity emisji zostaną ustanowione dokładne limity. Elastyczność będzie dotyczyć państw członkowskich wymienionych w załączniku II. W akcie wykonawczym, o którym mowa w art. 4, określona zostanie również maksymalna liczba przydziałów, na których anulowanie może zdecydować się państwo członkowskie, aby zachować zgodność z limitami.
Artykuł 7 – Dodatkowe wykorzystanie maksymalnie 280 mln pochłaniania netto z terenów wylesionych, terenów zalesionych, gruntów uprawnych i uprawianych użytków zielonych
Wprowadza się nowy instrument elastyczności, zezwalający państwom członkowskim – w zakresie, w jakim jest im to potrzebne – na wykorzystanie ograniczonej wielkości pochłaniania netto z rozporządzenia [
] z zastrzeżeniem pewnych warunków. Limity dla poszczególnych państw członkowskich w równoważniku CO2 są wymienione w załączniku III.
Artykuł 8 – Działania naprawcze
Jeśli z corocznej oceny dokonanej przez Komisję wynika, że poziom postępów państwa członkowskiego odbiega od jego rocznego limitu emisji, będzie ono musiało przygotować plan działania ze wskazaniem dodatkowych środków, których zastosowanie zagwarantuje wypełnianie przez nie zobowiązań.
Artykuł 9 – Kontrola zgodności
Przepisy dotyczące kontroli zgodności i działań naprawczych określone w decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego ze zmianą polegającą na tym, że kontrola zgodności w odniesieniu do każdego z poprzednich lat tego okresu będzie przeprowadzana jedynie co pięć lat. Jeżeli zostanie stwierdzone, że państwo członkowskie nie przestrzega swoich rocznych limitów emisji na którykolwiek rok okresu sprawozdawczego, będą miały zastosowanie działania naprawcze w postaci dodania do emisji w kolejnym roku liczby ton ekwiwalentu CO2 w ilości równej wielkości tego przekroczenia limitu emisji pomnożonej przez współczynnik 1,08. Prawo do przeniesienia AEA zostanie zawieszone do momentu odzyskania zgodności przez dane państwo członkowskie.
Artykuł 10 – Dostosowania
W celu zagwarantowania spójności w ramach ogólnounijnego docelowego poziomu emisji na rok 2030, wszelkim zmianom zakresu EU ETS (np. poprzez zmianę liczby instalacji lub źródeł objętych EU ETS) muszą towarzyszyć odpowiednie dostosowania niniejszego rozporządzenia. Niniejszy artykuł stanowi kontynuację postanowienia zawartego w decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego wyjaśniającego sposób dokonywania takich dostosowań. Przewidziano również wykorzystanie uprawnień zgodnie z art. 24a EU ETS, co stanowi kontynuację elastyczności dostępnej w ramach decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego. W artykule uwzględniono także szczególną sytuację państw członkowskich o dodatnich limitach w ramach UE ESD oraz rosnących przydziałach emisji w latach 2017–2020.
Artykuł 11 – Rejestr
Artykuł ten stanowi kontynuację obecnego wykonywania ESD w rozporządzeniu w sprawie mechanizmu monitorowania i sprawozdawczości i dostosowuje je do niniejszego rozporządzenia. Jest to konieczne, aby zapewnić prawidłowe rozliczanie transakcji na mocy niniejszego rozporządzenia i uniknąć podwójnego liczenia.
Artykuł 12 – Wykonanie przekazania uprawnień
We wniosku upoważniono Komisję do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z odpowiednimi procedurami.
Artykuł 13 – Procedura komitetowa
Jest to ta sama procedura komitetowa, jaką ustalono dla ESD za pośrednictwem Komitetu ds. Zmian Klimatu.
Artykuł 14 – Przegląd
Przegląd wszystkich elementów rozporządzenia w celu ustalenia, czy są one wciąż adekwatne do założonego celu, należy przeprowadzić w 2024 r., a następnie co 5 lat.
Artykuł 15 – Zmiany rozporządzenia nr 525/2013/UE
Rozporządzenie w sprawie mechanizmu monitorowania i sprawozdawczości zmienia się w celu zapewnienia, by wymogi w zakresie sprawozdawczości odnoszące się obecnie do decyzji w sprawie wspólnego wysiłku redukcyjnego nadal obowiązywały w ramach tego rozporządzenia. Państwa członkowskie są zobowiązane do corocznego składania sprawozdań na temat swoich emisji gazów cieplarnianych i nadal będzie je obowiązywał wymóg zdawania co dwa lata sprawozdań na temat prognoz, prowadzonej polityki i środków zastosowanych w celu zapewnienia zgodności z przyjętymi celami. W celu zwiększenia przejrzystości i ułatwienia przekazywania przydziałów między państwami członkowskimi państwa członkowskie są również zobowiązane do informowania o ilości, które zamierzają nabyć lub sprzedać zgodnie z art. 5.
Komisja będzie śledzić postępy państw członkowskich w odniesieniu do ich limitów emisji przez włączenie do rocznego sprawozdania z postępu działań na rzecz klimatu oceny, czy postępy państw członkowskich są wystarczające, aby wypełniły one swoje obowiązki wynikające z niniejszego rozporządzenia.
2016/0231 (COD)
Wniosek
ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY
w sprawie rocznych wiążących ograniczeń emisji gazów cieplarnianych przez państwa członkowskie w latach 2021–2030 na rzecz stabilnej unii energetycznej i w celu wywiązania się ze zobowiązań wynikających z porozumienia paryskiego, oraz zmieniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 525/2013 w sprawie mechanizmu monitorowania i sprawozdawczości w zakresie emisji gazów cieplarnianych oraz zgłaszania innych informacji mających znaczenie dla zmiany klimatu
(Tekst mający znaczenie dla EOG)
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 192 ust. 1,
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego,
uwzględniając opinię Komitetu Regionów,
stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą,
(1)Wiążący cel osiągnięcia do 2030 r. co najmniej 40 % redukcji wewnętrznych emisji gazów cieplarnianych w całej gospodarce w porównaniu z 1990 r. został zatwierdzony w konkluzjach Rady Europejskiej z 23–24 października 2014 r. w sprawie ram polityki klimatyczno-energetycznej do roku 2030, co zostało potwierdzone na posiedzeniu w marcu 2016 r. Na posiedzeniu Rady ds. Środowiska Naturalnego w dniu 6 marca 2015 r. oficjalnie zatwierdzono ten wkład Unii i jej państw członkowskich jako ich zaplanowany, ustalony na szczeblu krajowym wkład.
(2)W konkluzjach Rady Europejskiej z października 2014 r. zapisano, że wyznaczony cel Unia powinna zrealizować wspólnie w sposób najbardziej racjonalny pod względem kosztów, przy redukcji w sektorach objętych i nieobjętych systemem handlu uprawnieniami do emisji (EU ETS) w wysokości odpowiednio 43 % i 30 % do 2030 r. w porównaniu z rokiem 2005, przy czym rozdział wysiłku redukcyjnego powinien być oparty na produkcie krajowym brutto (PKB) na mieszkańca. Wszystkie sektory gospodarki powinny przyczyniać się do osiągnięcia wspomnianego ograniczenia emisji, wszystkie państwa członkowskie zaś powinny uczestniczyć w tych staraniach, dbając o równowagę między względami sprawiedliwości i solidarności, a cele krajowe w ramach grupy państw członkowskich, w których PKB na mieszkańca przekracza średnią unijną, należy odpowiednio dostosować, tak by odzwierciedlić racjonalność pod względem kosztów w sprawiedliwy i zrównoważony sposób. Osiągnięcie tych redukcji emisji gazów cieplarnianych powinno zwiększyć wydajność i innowacyjność w gospodarce europejskiej, a w szczególności powinno sprzyjać wprowadzaniu ulepszeń, w szczególności w budownictwie, rolnictwie, gospodarce odpadami i transporcie, w zakresie, w jakim wchodzą one w zakres niniejszego rozporządzenia.
(3)W dniu 10 czerwca 2016 r. Komisja przedstawiła wniosek w sprawie ratyfikacji przez UE porozumienia paryskiego. Niniejszy wniosek ustawodawczy stanowi część wykonywania zobowiązania UE w ramach porozumienia paryskiego. Zobowiązanie Unii do redukcji emisji w całej gospodarce zostało potwierdzone w zaplanowanych, ustalonych na szczeblu krajowym wkładach Unii i jej państw członkowskich, które zostały przedłożone Sekretariatowi UNFCCC w dniu 6 marca 2015 r.
(4)Porozumienie paryskie zastępuje podejście przyjęte w ramach protokołu z Kioto z 1997 r., które nie będzie kontynuowane po roku 2020.
(5)Przejście na czystą energię wymaga zmian w działalności gospodarczej i zachowaniach inwestycyjnych oraz wprowadzenia zachęt we wszystkich obszarach polityki. Stworzenie stabilnej unii energetycznej w celu zapewnienia bezpiecznej, zrównoważonej i konkurencyjnej energii po przystępnych cenach dla obywateli UE jest priorytetem Unii. Osiągnięcie tego celu wymaga kontynuowania ambitnych działań klimatycznych, czego przejawem jest niniejsze rozporządzenie, jak również postępów w zakresie innych aspektów unii energetycznej, jak określono w strategii ramowej na rzecz stabilnej unii energetycznej opartej na przyszłościowej polityce w dziedzinie klimatu.
(6)Niniejsze rozporządzenie obejmuje emisje należące do kategorii źródeł Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu (IPCC): energia, procesy przemysłowe i użytkowanie produktów, rolnictwo i odpady, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 525/2013, z wyłączeniem emisji pochodzących z rodzajów działalności wymienionych w załączniku I do dyrektywy2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady. Działania objęte rozporządzeniem [] [w sprawie włączenia emisji i pochłaniania gazów cieplarnianych w wyniku działalności związanej z użytkowaniem gruntów, zmianą użytkowania gruntów i leśnictwem w ramy klimatyczno-energetyczne do roku 2030] nie są objęte zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia.
(7)Dane obecnie zgłaszane w krajowych wykazach gazów cieplarnianych oraz krajowych i unijnych rejestrach nie wystarczają do określenia, na poziomie państw członkowskich, emisji CO2 z cywilnej działalności lotniczej na poziomie krajowym, które nie są objęte zakresem dyrektywy 2003/87/WE. Przyjmując obowiązki sprawozdawcze, Unia nie powinna nakładać na państwa członkowskie ani na małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP) obciążeń, które są nieproporcjonalne do zamierzonych celów. Emisje CO2 z lotów nieobjęte zakresem dyrektywy 2003/87/WE stanowią jedynie bardzo niewielką część całkowitych emisji gazów cieplarnianych i ustanowienie systemu sprawozdawczości w odniesieniu do tych emisji byłoby nadmiernie uciążliwe w świetle istniejących wymogów dotyczących szerzej rozumianego sektora zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE. W związku z tym emisje CO2 z kategorii źródeł IPCC „1.A.3.A lotnictwo cywilne” należy traktować jako równe zeru do celów niniejszego rozporządzenia.
(8)Zmniejszenie do 2030 r. emisji przez każde państwo członkowskie należy określać w odniesieniu do jego zweryfikowanego w 2005 r. poziomu emisji gazów cieplarnianych objętych zakresem niniejszego rozporządzenia, z wyłączeniem zweryfikowanych emisji z instalacji działających w 2005 r., które zostały uwzględnione w EU ETS dopiero po 2005 r. Roczne limity emisji na lata 2021–2030 należy określać na podstawie danych dostarczonych przez państwa członkowskie i zweryfikowanych przez Komisję.
(9)Podejście do wiążących rocznych limitów krajowych przyjęte w decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady 406/2009/WE należy utrzymać w latach 2021–2030, począwszy od 2020 r. od średniego poziomu emisji gazów cieplarnianych w latach 2016–2018, a skończywszy w 2030 r. limitem określonym dla każdego państwa członkowskiego. Dokonano dostosowania przydziału w 2021 r. dla państw członkowskich, których dotyczy dodatni pułap na mocy decyzji 406/2009/WE, jak również zwiększenie rocznych przydziałów emisji w latach 2017–2020 zgodnie z decyzjami 2013/162/UE oraz 2013/634/UE, aby uwzględnić możliwość zwiększenia emisji w tych latach. Rada Europejska postanowiła, że dostępność i wykorzystanie istniejących instrumentów elastyczności w sektorach nieobjętych ETS należy znacząco zwiększyć, aby zapewnić racjonalność pod względem kosztów wspólnego wysiłku UE oraz zbieżność poziomów emisji na mieszkańca do roku 2030.
(10)Tworzy się nowy jednorazowy instrument elastyczności, sprzyjający osiągnięciu celów, dostępny dla państw członkowskich, których krajowe cele redukcji znajdują się zarówno znacznie powyżej średniej unijnej, jak również ich potencjału zmniejszenia efektywnego pod względem kosztów, a także dla państw członkowskich, które nie przydzieliły żadnych bezpłatnych przydziałów dla instalacji przemysłowych w 2013 r., jak wskazano w ocenie skutków.
(11)Liczne środki unijne zwiększają zdolność państw członkowskich do wypełniania zobowiązań w dziedzinie klimatu i mają zasadnicze znaczenie dla osiągnięcia koniecznych redukcji emisji w sektorach objętych niniejszym rozporządzeniem. Do środków tych należą przepisy w sprawie niektórych fluorowanych gazów cieplarnianych, w sprawie redukcji emisji dwutlenku węgla z pojazdów drogowych, charakterystyki energetycznej budynków, energii ze źródeł odnawialnych, efektywności energetycznej oraz gospodarki o obiegu zamkniętym, a także unijnych instrumentów finansowych na potrzeby inwestycji związanych z klimatem.
(12)W rozporządzeniu [] [w sprawie włączenia emisji i pochłaniania gazów cieplarnianych w wyniku działalności związanej z użytkowaniem gruntów, zmianą użytkowania gruntów i leśnictwem w ramy klimatyczno-energetyczne do roku 2030] określono zasady rozliczania dotyczące emisji i pochłaniania gazów cieplarnianych związane z użytkowaniem gruntów, zmianą użytkowania gruntów i leśnictwem (LULUCF). Mimo że uwzględnienie ilości do sumy całkowitych emisji netto i pochłaniania netto z terenów wylesionych, terenów zalesionych, gruntów uprawnych i uprawianych użytków zielonych, jak określono w rozporządzeniu [] na mocy niniejszego rozporządzenia ma wpływ na efekt środowiskowy w odniesieniu do poziomu uzyskanych redukcji emisji gazów cieplarnianych, elastyczność w odniesieniu do maksymalnej ilości 280 mln ton ekwiwalentu CO2 takiego pochłaniania podzielonej między państwa członkowskie zgodnie z wielkościami ustalonymi w załączniku III należy włączyć jako dodatkową możliwość dostępną w razie potrzeby dla państw członkowskich, aby mogły zrealizować swoje zobowiązania. W przypadku gdy akt delegowany aktualizujący poziomy referencyjne dla lasów w oparciu o krajowe plany rozliczeń gospodarki leśnej zgodnie z art. 8 ust. 6 rozporządzenia [LULUCF] zostanie przyjęty, zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w odniesieniu do art. 7, aby uwzględnić wkład kategorii księgowej zarządzanych obszarów leśnych w mechanizmie elastyczności określonym w tym artykule. Przed przyjęciem takiego aktu delegowanego Komisja powinna przeprowadzić ocenę rzetelności rozliczania w odniesieniu do zarządzanych obszarów leśnych w oparciu o dostępne dane, a w szczególności spójności planowanych i faktycznych wskaźników pozyskania. Ponadto na mocy niniejszego rozporządzenia należy dopuścić możliwość dobrowolnego usunięcia jednostek rocznych limitów emisji w celu umożliwienia uwzględnienia takich ilości przy ocenie przestrzegania przez państwa członkowskie wymogów rozporządzenia [].
(13)Aby zapewnić skuteczną, przejrzystą i efektywną pod względem kosztów sprawozdawczość i weryfikację emisji gazów cieplarnianych i innych informacji niezbędnych do oceny postępów państw członkowskich w zakresie rocznych limitów emisji, wymogi w zakresie corocznej sprawozdawczości i oceny ustalone w niniejszym rozporządzeniu zintegrowano z odpowiednimi artykułami rozporządzenia (UE) nr 525/2013, które należy zatem odpowiednio zmienić. Zmiana przedmiotowego rozporządzenia powinna również zagwarantować, że postęp państw członkowskich w osiąganiu redukcji emisji jest poddawany corocznie ocenie z uwzględnieniem postępów w realizacji unijnych polityk i środków oraz informacji uzyskanych od państw członkowskich. Co dwa lata do oceny należy włączać przewidywany postęp w realizacji zobowiązań redukcyjnych Unii oraz w wypełnianiu przez państwa członkowskie ich zobowiązań. Stosowanie odliczeń powinno jednak być rozważane wyłącznie w odstępach pięcioletnich, tak aby można było uwzględnić potencjalny wkład terenów wylesionych, terenów zalesionych, gruntów uprawnych i uprawianych użytków zielonych, zgodnie z rozporządzeniem []. Pozostaje to bez uszczerbku dla obowiązku Komisji zapewnienia przestrzegania przez państwa członkowskie obowiązków wynikających z niniejszego rozporządzenia bądź uprawnień Komisji do wszczęcia w tym celu postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego.
(14)Państwa członkowskie powinny mieć możliwość zastosowania środka służącego poprawie ogólnej efektywności pod względem kosztów całkowitych redukcji w postaci przekazywania części swoich rocznych limitów emisji na rzecz innych państw członkowskich. Należy zapewnić przejrzystość i dogodny dla obu stron sposób takiego przekazywania , w tym poprzez sprzedaż na aukcji, korzystanie z pośredników rynkowych działających w charakterze pełnomocników lub w drodze porozumień dwustronnych.
(15)Europejska Agencja Środowiska ma na celu wspieranie zrównoważonego rozwoju oraz zapewnianie pomocy w osiąganiu znaczącej i wymiernej poprawy stanu środowiska w Europie poprzez dostarczanie decydentom, instytucjom publicznym i społeczeństwu aktualnych, ukierunkowanych, istotnych i wiarygodnych informacji. Europejska Agencja Środowiska powinna wspomagać Komisję, w stosownych przypadkach, zgodnie ze swoim rocznym programem pracy.
(16)Aby zapewnić właściwe rozliczanie transakcji na mocy niniejszego rozporządzenia, w tym wykorzystywanie instrumentów elastyczności oraz stosowanie kontroli zgodności, w odniesieniu do art. 11 należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Niezbędne przepisy należy zebrać w jednym instrumencie łączącym przepisy dotyczące rozliczania zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE, rozporządzeniem (UE) nr 525/2013, rozporządzeniem [...] i niniejszym rozporządzeniem. Szczególnie ważne jest, aby Komisja prowadziła odpowiednie konsultacje podczas swych prac przygotowawczych, w tym na poziomie ekspertów, zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym w sprawie lepszego stanowienia prawa z dnia 13 kwietnia 2016 r. W szczególności, aby zapewnić udział na równych zasadach Parlamentu Europejskiego i Rady w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.
(17)W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania art. 4, zgodnie z którym ustanawia się roczne limity emisji dla państw członkowskim, należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011.
(18)Niniejsze rozporządzenie nie powinno naruszać bardziej rygorystycznych celów krajowych.
(19)Wszelkim zmianom zakresu określonym w art. 11, 24, 24a i 27 dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady powinny towarzyszyć odpowiadające im dostosowania maksymalnych ilości emisji gazów cieplarnianych objętych niniejszym rozporządzeniem. W związku z tym, jeżeli państwa członkowskie włączą do swoich zobowiązań na mocy niniejszego rozporządzenia dodatkowe emisje z instalacji, które wcześniej były objęte zakresem dyrektywy 2003/87/WE, powinny one wprowadzić dodatkowe działania i środki w sektorach objętych niniejszym rozporządzeniem w celu ograniczenia tych emisji.
(20)Niniejsze rozporządzenie należy poddać przeglądowi w 2024 r., a następnie co 5 lat, aby ocenić jego ogólne wykonywanie. W przeglądzie należy wziąć pod uwagę zmiany okoliczności krajowych i wykorzystać wyniki globalnej oceny porozumienia paryskiego.
(21)Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, ze względu na jego rozmiary i skutki możliwe jest natomiast ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
Artykuł 1
Przedmiot
W niniejszym rozporządzeniu określa się obowiązki dotyczące minimalnych wkładów państw członkowskich w realizację zobowiązania Unii dotyczącego redukcji emisji gazów cieplarnianych w latach 2021–2030, ustanawia przepisy dotyczące ustalania rocznych limitów emisji oraz oceny postępów państw członkowskich w zakresie wypełniania ich minimalnych wkładów.
Artykuł 2
Zakres stosowania
1.Rozporządzenie ma zastosowanie do emisji gazów cieplarnianych z kategorii źródeł IPCC takich jak energia, procesy przemysłowe i użytkowanie produktów, rolnictwo i odpady, jak określono w rozporządzeniu (UE) nr 525/2013, z wyłączeniem emisji pochodzących z rodzajów działalności wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE.
2.Rozporządzenie nie ma zastosowania do emisji i pochłaniania gazów cieplarnianych objętych rozporządzeniem [] [LULUCF].
3.Do celów niniejszego rozporządzenia emisje CO2 z kategorii źródeł IPCC „1.A.3.A lotnictwo cywilne” traktuje się jako równe zeru.
Artykuł 3
Definicje
Do celów niniejszego rozporządzenia:
1.„emisje gazów cieplarnianych” oznaczają emisje w tonach równoważnika CO2 następujących gazów: dwutlenku węgla (CO2 ), metanu (CH4)), podtlenku azotu (N2O), wodorofluorowęglowodorów (HFC), perfluorowęglowodorów (PFC), trójfluorku azotu (NF3) i heksafluorku siarki (SF6), określone zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 525/2013 i wchodzące w zakres niniejszego rozporządzenia.
2.„roczne limity emisji” oznaczają maksymalny dozwolony poziom emisji gazów cieplarnianych w każdym roku w latach 2021–2030 zgodnie z art. 4 ust. 3 i art. 10.
Artykuł 4
Roczne poziomy emisji na lata 2021–2030
1.W 2030 r. każde państwo członkowskie ogranicza emisje gazów cieplarnianych co najmniej o wielkości procentowe ustalone dla tego państwa członkowskiego w załączniku I do niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do jego emisji w 2005 r. ustalonej zgodnie z ust. 3.
2. Z zastrzeżeniem elastyczności określonej w artykułach 5, 6 i 7, dostosowań zgodnie z art. 10 ust. 2 oraz biorąc pod uwagę wszelkie odliczenia wynikające z zastosowania art. 7 decyzji 406/2009/WE, każde państwo członkowskie zapewnia, aby jego emisje gazów cieplarnianych w każdym roku w latach 2021–2029 nie przekraczały poziomu określonego w sposób liniowy, począwszy od 2020 r. od średniego poziomu emisji gazów cieplarnianych w latach 2016, 2017 i 2018, ustanowionego zgodnie z ust. 3, i skończywszy w 2030 r. limitem określonym dla danego państwa członkowskiego w załączniku I do niniejszego rozporządzenia.
3. Komisja przyjmuje akt wykonawczy określający roczne limity emisji na lata 2021–2030 wyrażone w tonach ekwiwalentu CO2, jak określono w ust. 1 i 2. Do celów tego aktu wykonawczego Komisja dokonuje kompleksowego przeglądu najnowszych krajowych danych inwentaryzacyjnych za lata 2005 i 2016–2018 przedłożonych przez państwa członkowskie zgodnie z art. 7 rozporządzenia (UE) nr 525/2013.
4.W tym akcie wykonawczym określa się również, na podstawie odsetka zgłoszonego przez państwa członkowskie na podstawie art. 6 ust. 2, wielkości emisji, które mogą być brane pod uwagę w celu oceny ich zgodności na mocy przepisów art. 9 w latach 2021–2030. Jeżeli suma wielkości emisji wszystkich państw członkowskich przekracza łącznie 100 mln, wielkości przypadające na każde państwo członkowskie zmniejsza się proporcjonalnie, tak aby nie została przekroczona wspólna wielkość całkowita.
5.Akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 13.
Artykuł 5
Instrumenty elastyczności w celu osiągnięcia rocznych limitów
1.Państwa członkowskie mogą korzystać z możliwości określonych w ust. 2–6 niniejszego artykułu oraz w art. 6 i 7.
2.Jeżeli chodzi o lata 2021–2029, państwo członkowskie może pożyczyć maksymalnie 5 % swojego rocznego limitu emisji na następny rok.
3.Państwo członkowskie, którego emisje gazów cieplarnianych na dany rok są poniżej jego rocznego limitu emisji na ten rok, może z uwzględnieniem instrumentów elastyczności zgodnie z niniejszym artykułem i art. 6, zachować przedmiotową nadwyżkę w ramach rocznego limitu emisji na następne lata do roku 2030.
4.Państwo członkowskie może przekazać innym państwom członkowskim do 5 % swojego rocznego limitu emisji na dany rok. Otrzymujące państwo członkowskie może wykorzystać tę ilość do celów zgodności na mocy art. 9 na dany rok lub na kolejne lata aż do roku 2030.
5.Państwo członkowskie może przekazać innym państwom członkowskim część swojego rocznego limitu emisji na dany rok przekraczającą jego emisje gazów cieplarnianych z tego roku, z uwzględnieniem zastosowania mechanizmów elastyczności, zgodnie z ust. 2–4 i art. 6. Otrzymujące państwo członkowskie może wykorzystać tę ilość do celów zgodności na mocy art. 9 na dany rok lub na kolejne lata aż do roku 2030.
6.Państwa członkowskie mają możliwość wykorzystywania uprawnień związanych z projektami w, wydanych na podstawie art. 24a ust. 1 dyrektywy 2003/87/WE do celów zapewnienia zgodności z art. 9, bez limitów ilościowych, przy jednoczesnym unikaniu podwójnego liczenia.
Artykuł 6
Elastyczność w przypadku niektórych państw członkowskich po zastosowaniu zmniejszenia uprawnień w ramach EU ETS
1.Państwa członkowskie, które mogą mieć ograniczone anulacje przydziałów do maksymalnej wysokości 100 mln pozwoleń EU ETS, zgodnie z definicją w art. 3 lit. a) dyrektywy 2003/87/WE, wspólnie brane pod uwagę pod kątem ich zgodności z przepisami niniejszego rozporządzenia, są wymienione w załączniku II do niniejszego rozporządzenia.
2.Państwa członkowskie wymienione w załączniku II powiadamiają Komisję do dnia 31 grudnia 2019 r. o wszelkich zamiarach wykorzystania ograniczonej anulacji przydziałów do wartości procentowej określonej w załączniku II dla danego państwa członkowskiego w celu zachowania zgodności z art. 9.
3.Na wniosek państwa członkowskiego główny zarządca wyznaczony zgodnie z art. 20 dyrektywy 2003/87/WE (zwany dalej „głównym zarządcą”) bierze pod uwagę ilość, o której mowa w art. 4 ust. 4, w celu zachowania przez dane państwo członkowskie zgodności z art. 9. Jedna dziesiąta ilości uprawnień ustalonych zgodnie z art. 4 ust. 4 zostaje anulowana zgodnie z art. 12 ust. 4 dyrektywy 2003/87/WE w odniesieniu do każdego roku od 2021 r. do 2030 r.
Artykuł 7
Dodatkowe wykorzystanie maksymalnie 280 mln pochłaniania netto z terenów wylesionych, terenów zalesionych, gruntów uprawnych i uprawianych użytków zielonych
1.W zakresie, w jakim emisje państwa członkowskiego przekraczają jego roczny limit emisji na dany rok, do celów zgodności tego państwa z przepisami art. 9 niniejszego rozporządzenia można uwzględnić ilość do sumy pochłaniania netto ogółem i emisji netto ogółem z połączonych kategorii nomenklatury księgowej terenów wylesionych, terenów zalesionych, gruntów uprawnych i uprawianych użytków zielonych, o których mowa w art. 2 rozporządzenia [...] [LULUCF], pod warunkiem że:
a) łączna ilość uwzględniona w odniesieniu do tego państwa członkowskiego dla wszystkich lat w okresie od 2021 r. do 2030 r. nie przekracza poziomu dla danego państwa członkowskiego określonego w załączniku III;
b) ilość taka przekracza wymagania określone dla tego państwa członkowskiego na podstawie z art. 4 rozporządzenia [] [LULUCF];
c) państwo członkowskie nie nabyło więcej pochłaniania netto zgodnie z rozporządzeniem [] [LULUCF] od innych państw członkowskich niż samo przekazało oraz
d) państwo członkowskie przestrzega wymogów rozporządzenia [] [LULUCF].
2. W przypadku gdy akt delegowany aktualizujący poziomy referencyjne dla lasów w oparciu o krajowe plany rozliczeń gospodarki leśnej zgodnie z art. 8 ust. 6 rozporządzenia [LULUCF] zostanie przyjęty, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktu delegowanego wprowadzającego modyfikację ust. 1 niniejszego artykułu, aby uwzględnić wkład kategorii księgowej zarządzanych obszarów leśnych zgodnie z art. 12 niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 8
Działania naprawcze
1.Państwo członkowskie, które – jak wynika z oceny na podstawie art. 21 rozporządzenia (UE) nr 525/2013 – nie czyni wystarczających postępów, w ciągu trzech miesięcy przedstawia Komisji plan działania, który obejmuje:
a) działania, które dane państwo członkowskie podejmie w celu wypełnienia swoich szczególnych obowiązków na mocy art. 4 za pośrednictwem polityki krajowej i środków krajowych oraz poprzez zastosowanie działań unijnych;
b) harmonogram realizacji takich działań, umożliwiający ocenę rocznych postępów we wprowadzaniu w życie.
2. Europejska Agencja Środowiska wspomaga Komisję, w stosownych przypadkach, zgodnie ze swoim rocznym programem pracy.
Artykuł 9
Kontrola zgodności
1.W latach 2027 i 2032, w przypadku gdy zweryfikowane emisje gazów cieplarnianych państwa członkowskiego przekraczają roczny limit emisji na konkretny rok w danym okresie, zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu oraz instrumentami elastyczności zastosowanymi na podstawie art. 5–7, stosuje się następujące środki:
a)dodatek do wielkości emisji danego państwa członkowskiego na następny rok w wysokości równej liczbie ton ekwiwalentu CO2 nadwyżki emisji gazów cieplarnianych, pomnożonej przez współczynnik 1,08 zgodnie ze środkami zastosowanymi na podstawie art. 11 oraz
b)możliwość czasowego zakazu przekazywania przez państwo członkowskie jakiejkolwiek części jego rocznego limitu emisji na rzecz innego państwa członkowskiego do momentu uzyskania zgodności z przepisami niniejszego rozporządzenia. Główny zarządca wprowadza ten zakaz do rejestru, o którym mowa w art. 11.
2. Jeśli emisje gazów cieplarnianych danego państwa członkowskiego na lata 2021–2025 lub 2026–2030 na mocy rozporządzenia [] przekraczają jego pochłanianie gazów cieplarnianych, określone zgodnie z art. 12 tego rozporządzenia, należy od rocznych limitów emisji tego państwa odliczyć liczbę ton ekwiwalentu CO2 równą wielkości przekroczenia limitu emisji gazów cieplarnianych na dany rok.
Artykuł 10
Dostosowania
1.Dostosowuje się roczne przydziały dla każdego państwa członkowskiego ustalone na mocy art. 4 niniejszego rozporządzenia w celu odzwierciedlenia:
a) korekty liczby uprawnień do emisji gazów cieplarnianych, wydanych na podstawie art. 11 dyrektywy 2003/87/WE, które wynikają ze zmiany zakresu źródeł objętych tą dyrektywą;
b) korekty liczby odpowiednio przydziałów lub uprawnień wydanych odpowiednio na podstawie art. 24 i 24a dyrektywy 2003/87/WE w odniesieniu do ograniczenia w państwie członkowskim emisji gazów cieplarnianych oraz
c) korekt liczby przydziałów odnoszących się do emisji gazów cieplarnianych z instalacji wyłączonych z EU ETS zgodnie z art. 27 dyrektywy 2003/87/WE w okresie, na jaki zostały wyłączone.
2.Kwoty zawarte w załączniku IV do niniejszego rozporządzenia dodaje się do ilości przydziałów na rok 2021 dla każdego państwa członkowskiego, o którym mowa w załączniku.
3.Komisja publikuje dane liczbowe wynikające z tego dostosowania.
Artykuł 11
Rejestr
1.Komisja zapewnia prawidłowe rozliczanie na mocy niniejszego rozporządzenia za pośrednictwem unijnego rejestru ustanowionego na mocy art. 10 rozporządzenia (UE) nr 525/2013, obejmującego roczne limity emisji, stosowanie instrumentów elastyczności na mocy art. 4–7, zgodność z przepisami art. 9 oraz zmiany zakresu stosowania na podstawie art. 10 niniejszego rozporządzenia. Główny zarządca przeprowadza zautomatyzowaną kontrolę każdej transakcji zawartej na podstawie niniejszego rozporządzenia i, w stosownych przypadkach, wstrzymuje transakcje, aby zagwarantować, że nie ma żadnych nieprawidłowości. Informacje te są publicznie dostępne.
2.Zgodnie z art. 12 niniejszego rozporządzenia Komisja posiada uprawnienia do przyjęcia aktu delegowanego w celu stosowania ust. 1.
Artykuł 12
Wykonywanie przekazanych uprawnień
1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.
2. Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 7 ust. 2. i art. 11 niniejszego rozporządzeniu, powierza się Komisji na czas nieokreślony od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 7 ust. 2 i art. 11, może zostać odwołane w dowolnym momencie przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja ta staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.
4.Przed przyjęciem aktu delegowanego Komisja konsultuje się z ekspertami wyznaczonymi przez każde państwo członkowskie zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym w sprawie lepszego stanowienia prawa z dnia 13 kwietnia 2016 r.
5. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.
6. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 7 ust. 2 i art. 11 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.
Artykuł 13
Procedura komitetowa
1. Komisję wspiera Komitet ds. Zmian Klimatu ustanowiony rozporządzeniem (UE) nr 525/2013. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.
2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.
Artykuł 14
Przegląd
Komisja składa sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie do dnia 28 lutego 2024 r., a następnie co pięć lat, na temat wykonywania niniejszego rozporządzenia, jego wkładu w osiągnięcie ogólnego unijnego celu redukcji emisji gazów cieplarnianych do 2030 r. oraz w realizację celów porozumienia paryskiego i może w stosownych przypadkach przedłożyć wnioski.
Artykuł 15
Zmiany rozporządzenia (UE) nr 525/2013
W rozporządzeniu nr (UE) 525/2013 wprowadza się następujące zmiany:
1) W art. 7 ust. 1 wprowadza się następujące zmiany:
a) dodaje się lit. aa) w brzmieniu:
„aa)począwszy od roku 2023 r. swoje antropogeniczne emisje gazów cieplarnianych, o których mowa w art. 2 rozporządzenia [rozporządzenie w sprawie wspólnego wysiłku redukcyjnego] w sprawie rocznych wiążących ograniczeń emisji gazów cieplarnianych przez państwa członkowskie w latach 2021–2030 w odniesieniu do roku X-2, zgodnie z wymogami UNFCCC dotyczącymi sprawozdawczości;”;
2)art. 7 ust. 1 akapit drugi otrzymuje brzmienie:
„Państwa członkowskie powiadamiają corocznie Komisję w swoich sprawozdaniach o zamiarze wykorzystania elastyczności w art. 5 ust. 4 i 5 rozporządzenia [w sprawie wspólnego wysiłku redukcyjnego] w sprawie rocznych wiążących ograniczeń emisji gazów cieplarnianych przez państwa członkowskie w latach 2021–2030.”;
3)w art. 13 ust. 1 lit. c) dodaje się ppkt (viii) w brzmieniu:
„(viii)począwszy od 2023 r. informacje na temat krajowych strategii politycznych i środków stosowanych w celu wypełnienia ich obowiązków na mocy rozporządzenia [ESR] w sprawie rocznych wiążących ograniczeń emisji gazów cieplarnianych przez państwa członkowskie w latach 2021–2030 oraz o dodatkowych planowanych krajowych działaniach politycznych i środkach planowanych z myślą o ograniczeniu emisji gazów cieplarnianych w stopniu większym niż ich zobowiązania na mocy tego rozporządzenia.”;
4)w art. 14 ust. 1 dodaje się lit. f) w brzmieniu:
„f)począwszy od 2023 r. prognozy całkowitych emisji gazów cieplarnianych i odrębne oszacowania prognozowanych emisji gazów cieplarnianych w odniesieniu do źródeł emisji objętych dyrektywą 2003/87/WE i rozporządzeniem [ESR] w sprawie rocznych wiążących ograniczeń emisji gazów cieplarnianych przez państwa członkowskie w latach 2021–2030.”;
5) w art. 21 ust. 1 dodaje się lit. c) w brzmieniu:
„c) zobowiązań na mocy art. 4 rozporządzenia [ESR] w sprawie rocznych wiążących ograniczeń emisji gazów cieplarnianych przez państwa członkowskie w latach 2021–2030. W ocenie tej uwzględnia się postęp w zakresie unijnych polityk i środków oraz informacje przekazywane przez państwa członkowskie. Co dwa lata do oceny należy włączać przewidywany postęp w realizacji zobowiązań redukcyjnych Unii oraz w wypełnianiu przez państwa członkowskie ich zobowiązań na mocy niniejszego rozporządzenia.”;
6) w art. 21 dodaje się ust. 4 w brzmieniu:
„Komisja może wydawać opinie na temat planów działania przedstawionych przez państwa członkowskie zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia [ESR] w sprawie rocznych wiążących ograniczeń emisji gazów cieplarnianych przez państwa członkowskie w latach 2021–2030.”.
Artykuł 16
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.
Sporządzono w Brukseli dnia r.
W imieniu Parlamentu Europejskiego
W imieniu Rady
Przewodniczący
Przewodniczący
OCENA SKUTKÓW FINANSOWYCH REGULACJI
1.STRUKTURA WNIOSKU/INICJATYWY
1.1.Tytuł wniosku/inicjatywy
1.2.Dziedziny polityki w strukturze ABM/ABB, których dotyczy wniosek/inicjatywa
1.3.Charakter wniosku/inicjatywy
1.4.Cele
1.5.Uzasadnienie wniosku/inicjatywy
1.6.Okres trwania działania i jego wpływ finansowy
1.7.Przewidywane tryby zarządzania
2.ŚRODKI ZARZĄDZANIA
2.1.Zasady nadzoru i sprawozdawczości
2.2.System zarządzania i kontroli
2.3.Środki zapobiegania nadużyciom finansowym i nieprawidłowościom
3.SZACUNKOWY WPŁYW FINANSOWY WNIOSKU/INICJATYWY
3.1.Działy wieloletnich ram finansowych i linie budżetowe po stronie wydatków, na które wniosek/inicjatywa ma wpływ
3.2.Szacunkowy wpływ na wydatki
3.2.1.Synteza szacunkowego wpływu na wydatki
3.2.2.Szacunkowy wpływ na środki operacyjne
3.2.3.Szacunkowy wpływ na środki administracyjne
3.2.4.Zgodność z obowiązującymi wieloletnimi ramami finansowymi
3.2.5.Udział osób trzecich w finansowaniu
3.3.Szacunkowy wpływ na dochody
OCENA SKUTKÓW FINANSOWYCH REGULACJI
1.STRUKTURA WNIOSKU/INICJATYWY
1.1.Tytuł wniosku/inicjatywy
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie ustalania wiążących rocznych redukcji emisji gazów cieplarnianych przez państwa członkowskie w latach 2021–2030 na rzecz stabilnej unii energetycznej i w celu wywiązania się ze zobowiązań wynikających z porozumienia paryskiego.
1,2.Dziedziny polityki w strukturze ABM/ABB, których dotyczy wniosek/inicjatywa
Dziedzina polityki: Działania w dziedzinie klimatu
Działanie ABB: Działania w dziedzinie klimatu na poziomie unijnym i międzynarodowym (kod ABB 34 02 01)
1.3.Charakter wniosku/inicjatywy
◻Wniosek/inicjatywa dotyczy nowego działania
◻Wniosek/inicjatywa dotyczy nowego działania będącego następstwem projektu pilotażowego/działania przygotowawczego
X Wniosek/inicjatywa wiąże się z przedłużeniem bieżącego działania
◻Wniosek/inicjatywa dotyczy działania, które zostało przekształcone pod kątem nowego działania
1.4.Cele
1.4.1.Wieloletnie cele strategiczne Komisji wskazane we wniosku/inicjatywie
Wniosek wchodzi w skład przepisów wdrażających pakiet klimatyczno-energetyczny do roku 2030, uzgodniony przez Radę Europejską w październiku 2014 r., którego celem jest osiągnięcie do 2030 r. redukcji emisji gazów cieplarnianych w UE o co najmniej 40 % w porównaniu z rokiem 1990 w sposób racjonalny pod względem kosztów oraz przyczynienie się do ograniczenia globalnego ocieplenia.
Wniosek jest częścią dziesięciu priorytetów politycznych Komisji, a także ważnym elementem ram strategicznych dla unii energetycznej.
1.4.2.Cele szczegółowe i działania ABM/ABB, których dotyczy wniosek/inicjatywa
Cel szczegółowy nr 1
Monitorowanie postępów państw członkowskich i sprawdzanie wykonywania przez nie zobowiązań w zakresie redukcji emisji w ramach wniosku w celu osiągnięcia ogólnounijnego celu 30 % redukcji emisji gazów cieplarnianych w sektorach nieobjętych EU ETS w porównaniu z 2005 r., w sposób sprawiedliwy, racjonalny pod względem kosztów i gwarantujący integralność środowiskową.
Działania ABM/ABB, których dotyczy wniosek/inicjatywa
Działania w dziedzinie klimatu.
1.4.3.Oczekiwane wyniki i wpływ
Należy wskazać, jakie efekty przyniesie wniosek/inicjatywa beneficjentom/grupie docelowej.
Wniosek spowoduje osiągnięcie ogólnounijnego celu 30 % ograniczenia emisji gazów cieplarnianych w sektorach nieobjętych EU ETS do 2030 r. w porównaniu z rokiem 2005.
We wniosku określono krajowe cele dla sektorów nieobjętych EU ETS głównie w oparciu o PKB na mieszkańca, co stanowi odpowiedź na główną obawę państw członkowskich związaną ze sprawiedliwością. Zakładane dostosowania celów dla państw członkowskich o wysokim dochodzie, a także ulepszenie istniejących i wprowadzenie nowych mechanizmów elastyczności, umożliwiają racjonalną pod względem kosztów realizację celu. W celu zapewnienia ogólnej integralności środowiskowej określony w 2021 r. punkt wyjścia liniowego sposobu ustalania celów należy ustalić na podstawie historycznych emisji, a nowe możliwości elastyczności należy ograniczyć, aby uniknąć niedostatecznej realizacji zobowiązań międzynarodowych UE wynoszących co najmniej 40 % redukcji emisji gazów cieplarnianych do 2030 r. w porównaniu z rokiem 1990.
Zaleca się rzadsze przeprowadzanie kontroli zgodności, tj. co pięć lat, a nie co roku, przez co zmniejszą się obciążenia administracyjne zarówno dla państw członkowskich, jak i Komisji Europejskiej. Nie istnieją żadne bezpośrednie zobowiązania sprawozdawcze lub inne konsekwencje administracyjne dla przedsiębiorstw, MŚP bądź mikroprzedsiębiorstw.
Wniosek ten jest skierowany do państw członkowskich jako podmiotów instytucjonalnych. Proponowane działania wprowadza się na szczeblu krajowym, dotyczą one zatem głównie krajowych organów administracji. W zależności od swego charakteru i zakresu krajowe środki stosowane przez państwa członkowskie będą miały wpływ na różne zainteresowane strony w odnośnych sektorach.
Dalsze skutki będą zależeć od krajowych polityk i środków wybranych w danym kraju.
1.4.4.Wskaźniki wyników i wpływu
Należy określić wskaźniki, które umożliwią monitorowanie realizacji wniosku/inicjatywy.
Wskaźnik 1: poziom redukcji emisji gazów cieplarnianych w UE poza systemem EU ETS.
Wskaźnik 2: poziom redukcji emisji w państwach członkowskich.
1.5.Uzasadnienie wniosku/inicjatywy
1.5.1.Potrzeby, które należy zaspokoić w perspektywie krótko- lub długoterminowej
Państwa członkowskie zrealizują swoje krajowe cele w zakresie redukcji emisji w roku 2030. Mają one obowiązek zastosowania polityk i środków oraz przepisów prawnych i administracyjnych niezbędnych do zapewnienia zgodności z wnioskiem. Zadaniem Komisji jest opracowanie stosownych środków wykonawczych na okres po 2020 r.
1.5.2.Wartość dodana z tytułu zaangażowania Unii Europejskiej
Zmiana klimatu to problem transgraniczny. Ponieważ cele proponowanego działania nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie działające pojedynczo, koordynacja działań w dziedzinie klimatu na poziomie europejskim oraz, w miarę możliwości, na szczeblu globalnym jest konieczna, a działanie UE jest uzasadnione na podstawie zasady pomocniczości. UE i jej państwa członkowskie wspólnie uczestniczą w realizacji porozumienia paryskiego. Wspólne działanie pozwala UE na rozwiązywanie zarówno kwestii sprawiedliwości, jak i efektywności, przy jednoczesnym osiągnięciu ambitnego celu środowiskowego. W art. 191–193 TFUE potwierdza się i precyzuje kompetencje UE w dziedzinie zmiany klimatu.
1.5.3.Główne wnioski wyciągnięte z podobnych działań
Choć obecnie obowiązująca decyzja dotycząca wspólnego wysiłku redukcyjnego jest wciąż na wczesnym etapie wykonywania, zobowiązania państw członkowskich można uznać za co najmniej częściowo skuteczne w pobudzaniu nowych krajowych strategii oraz środków wspomagających skuteczną redukcję emisji gazów cieplarnianych w ramach zakresu tej decyzji. Potwierdzeniem tego skutku jest fakt, że decyzja ta została ogłoszona jednocześnie z szeregiem innych unijnych działań w zakresie klimatu i energii w ramach pakietu 2020, w szczególności w dziedzinie efektywności energetycznej i energii odnawialnej. W przypadku wielu sektorów objętych decyzją dotyczącą wspólnego wysiłku redukcyjnego, w tym budownictwa, transportu, rolnictwa bądź sektora odpadów, znaczną część redukcji emisji można na razie przypisać czynnikom takim jak zmiany technologiczne, na które mają wpływ działania polityczne wynikające z pakietu 2020. Ogólnie rzecz biorąc, wynikiem przyjęcia decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego była większa aktywność państw członkowskich w zakresie rozważania zastosowania nowych środków służących ograniczeniu emisji w sektorach i sposobów jak najlepszego ich opracowania. Stwierdzono, że decyzja dotycząca wspólnego wysiłku redukcyjnego spowodowała ograniczone dodatkowe obciążenie administracyjne na szczeblu państw członkowskich, aczkolwiek mogą istnieć możliwości ograniczenia kosztów administracyjnych na szczeblu unijnym.
1.5.4.Spójność z innymi właściwymi instrumentami oraz możliwa synergia
Wniosek stanowi kontynuację obecnego unijnego mechanizmu wspólnego wysiłku redukcyjnego w odniesieniu do sektorów nieobjętych EU ETS do 2030 r. i integralnie wchodzi w skład ram klimatyczno-energetycznych do 2030 r., a także przyjętej przez Komisję Strategii ramowej na rzecz stabilnej unii energetycznej opartej na przyszłościowej polityce przeciwdziałania zmianie klimatu. Wniosek przyczynia się w szczególności do realizacji czwartego wymiaru unii energetycznej polegającego na dekarbonizacji gospodarki.
Jest on również spójny z innymi elementami pakietu dotyczącego unii energetycznej, takimi jak pakiet dotyczący efektywności energetycznej, który koncentruje się na efektywności energetycznej w budynkach; pakiet dotyczący odnawialnych źródeł energii, jak również inicjatywa na rzecz dekarbonizacji sektora transportu.
Państwa członkowskie są odpowiedzialne za realizację działań i zastosowanie środków mających na celu wypełnienie przez nie zobowiązań. Oczekuje się, że niektóre z nich pomogą zrealizować zobowiązania UE w zakresie energii odnawialnej i efektywności energetycznej.
1.6.Okres trwania działania i jego wpływ finansowy
X Wniosek/inicjatywa o ograniczonym okresie trwania
–◻
Wniosek/inicjatywa obowiązuje od 2021 r. do 2030 r.
–◻
Wpływ finansowy od 2019 r. do 2031 r.
◻ Wniosek/inicjatywa o nieograniczonym okresie trwania
Wprowadzenie w życie z okresem rozruchu od RRRR r. do RRRR r.,
po którym następuje faza operacyjna.
1.7.Przewidywane tryby zarządzania
X Bezpośrednie zarządzanie przez Komisję
–◻ w ramach jej służb, w tym za pośrednictwem jej pracowników w delegaturach Unii;
–◻
przez agencje wykonawcze
◻ Zarządzanie dzielone z państwami członkowskimi
◻ Zarządzanie pośrednie poprzez przekazanie zadań związanych z wykonaniem budżetu:
–◻ państwom trzecim lub organom przez nie wyznaczonym;
–◻ organizacjom międzynarodowym i ich agencjom (należy wyszczególnić);
–◻ EBI oraz Europejskiemu Funduszowi Inwestycyjnemu;
–◻ organom, o których mowa w art. 208 i 209 rozporządzenia finansowego;
–◻ organom prawa publicznego;
–◻ podmiotom podlegającym prawu prywatnemu, które świadczą usługi użyteczności publicznej, o ile zapewniają one odpowiednie gwarancje finansowe;
–◻ podmiotom podlegającym prawu prywatnemu państwa członkowskiego, którym powierzono realizację partnerstwa publiczno-prywatnego oraz które zapewniają odpowiednie gwarancje finansowe;
–◻ osobom odpowiedzialnym za wykonanie określonych działań w dziedzinie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa na mocy tytułu V Traktatu o Unii Europejskiej oraz określonym we właściwym podstawowym akcie prawnym.
–W przypadku wskazania więcej niż jednego trybu należy podać dodatkowe informacje w części „Uwagi”.
Uwagi
Wniosek stanowi kontynuację obecnie obowiązującej decyzji 406/2009/WE (decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego) z tymi samymi obowiązkami w zakresie monitorowania i raportowania przez państwa członkowskie i zadaniami Komisji związanymi z zarządzaniem. Europejska Agencja Środowiska będzie nadal wspomagać Komisję w monitorowaniu postępów państw członkowskich w wypełnianiu ich zobowiązań wynikających z wniosku.
2.ŚRODKI ZARZĄDZANIA
2.1.Zasady nadzoru i sprawozdawczości
Należy określić częstotliwość i warunki.
Monitorowanie postępów i ocena zgodności będą opierać się na istniejących kompleksowych ramach monitorowania, sprawozdawczości i weryfikacji ustanowionych częściowo w decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego, a częściowo w rozporządzeniu w sprawie mechanizmu monitorowania (rozporządzenie (UE) nr 525/2013) oraz przepisach wykonawczych do tego rozporządzenia. Solidna sprawozdawczość i cykl kontroli zgodności określone w decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego zostaną utrzymane na mocy niniejszego wniosku. Państwa członkowskie podtrzymują zobowiązanie do przestrzegania rocznych limitów emisji oraz liniowego przebiegu redukcji w latach 2021–2030, mimo że rzeczywista kontrola zgodności będzie organizowana co 5 lat, a nie co roku.
Aby zapewnić, że ocena zgodności opiera się na dokładnych danych, Komisja nadal będzie dokonywać przeglądów wykazów emisji gazów cieplarnianych przedstawianych przez państwa członkowskie. Europejska Agencja Środowiska będzie nadal koordynować kontrolę przejrzystości, dokładności, spójności, porównywalności i kompletności przedłożonych informacji.
Państwa członkowskie będą nadal zobowiązane do składania co dwa lata sprawozdań na temat strategii politycznych i środków stosowanych w celu osiągnięcia ustalonych na mocy niniejszego wniosku wskaźników docelowych, jak również przedstawiania prognoz emisji.
2.2.System zarządzania i kontroli
2.2.1.Zidentyfikowane ryzyko
Państwa członkowskie nie zgłaszają lub nie zgłaszają terminowo swoich rocznych emisji gazów cieplarnianych.
2.2.2.Informacje dotyczące struktury wewnętrznego systemu kontroli
Dzięki już istniejącemu i ugruntowanemu systemowi sprawozdawczości rocznej państw członkowskich na temat emisji gazów cieplarnianych ustanowionemu w rozporządzeniu w sprawie mechanizmu monitorowania istnieją procedury gwarantujące, że sprawozdania o emisjach docierają na czas, a każdemu państwu członkowskiemu niewypełniającemu swoich obowiązków sprawozdawczych można udzielić pomocy.
2.2.3.Oszacowanie kosztów i korzyści wynikających z kontroli i ocena prawdopodobnego ryzyka błędu
Ryzyko błędu nie ma zastosowania.
2.3.Środki zapobiegania nadużyciom finansowym i nieprawidłowościom
Określić istniejące lub przewidywane środki zapobiegania i ochrony
Monitorowanie postępów państw członkowskich w wypełnianiu przez nie zobowiązań na mocy niniejszego wniosku opiera się na istniejącym systemie kontroli jakości i weryfikacji ich sprawozdań dotyczących rocznych emisji gazów cieplarnianych. Gwarantuje to, że wszelkie braki lub nieprawidłowości w odniesieniu do zgłoszonych emisji zostają przeanalizowane i skorygowane na czas na potrzeby kontroli zgodności.
3.SZACUNKOWY WPŁYW FINANSOWY WNIOSKU/INICJATYWY
3.1.Działy wieloletnich ram finansowych i linie budżetowe po stronie wydatków, na które wniosek/inicjatywa ma wpływ
Istniejące linie budżetowe
Według działów wieloletnich ram finansowych i linii budżetowych
|
Dział wieloletnich ram finansowych
|
Linia budżetowa
|
Rodzaj
wydatków
|
Wkład
|
|
|
|
Zróżnicowane / niezróżnicowane
|
państw EFTA
|
krajów kandydujących
|
państw trzecich
|
w rozumieniu art. 21 ust. 2 lit. b) rozporządzenia finansowego
|
|
2.
|
34.02.01
|
Środki zróżnicowane
|
NIE
|
NIE
|
NIE
|
NIE
|
|
2.
|
07.02.06
|
Środki zróżnicowane
|
TAK
|
TAK
|
TAK
|
NIE
|
|
5.
|
34,01 %
|
Niezróżnicowane
|
NIE
|
NIE
|
NIE
|
NIE
|
Nowe linie budżetowe, o których utworzenie się wnioskuje: Nie dotyczy
Według działów wieloletnich ram finansowych i linii budżetowych
|
Dział wieloletnich ram finansowych
|
Linia budżetowa
|
Rodzaj
wydatków
|
Wkład
|
|
|
Numer[Pozycja/Artykuł....................................]
|
Zróżnicowane / niezróżnicowane
|
państw EFTA
|
krajów kandydujących
|
państw trzecich
|
w rozumieniu art. 21 ust. 2 lit. b) rozporządzenia finansowego
|
|
|
[XX.YY.YY.YY]
|
|
TAK/ NIE
|
TAK/ NIE
|
TAK/ NIE
|
TAK/ NIE
|
3.2.Szacunkowy wpływ na wydatki
]
3.2.1.Synteza szacunkowego wpływu na wydatki
w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku)
|
Dział wieloletnich ram
finansowych
|
Numer
|
Trwały wzrost gospodarczy: Zasoby naturalne
|
|
DG: CLIMA
|
|
|
Rok
2017
|
Rok
2018
|
Rok
2019
|
Rok
2020
|
|
OGÓŁEM
|
|
• Środki operacyjne
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
34 02 01
|
Środki na zobowiązania
|
(1)
|
|
|
0,900
|
|
|
|
|
0,900
|
|
|
Środki na płatności
|
(2)
|
|
|
0,540
|
0,360
|
|
|
|
0,900
|
|
07 02 06
|
Środki na zobowiązania
|
(1a)
|
|
|
0,200
|
0,200
|
|
|
|
0,400
|
|
|
Środki na płatności
|
(2 a)
|
|
|
0,200
|
0,200
|
|
|
|
0,400
|
|
Środki administracyjne finansowane ze środków przydzielonych na określone programy operacyjne
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Numer linii budżetowej
|
|
(3)
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
OGÓŁEM środki
dla DG CLIMA
|
Środki na zobowiązania
|
=1+1a +3
|
|
|
1,100
|
0,200
|
|
|
|
1,300
|
|
|
Środki na płatności
|
=2+2a
+3
|
|
|
0,740
|
0,560
|
|
|
|
1,300
|
• OGÓŁEM środki operacyjne
|
Środki na zobowiązania
|
(4)
|
|
|
1,100
|
0,200
|
|
|
|
1,300
|
|
|
Środki na płatności
|
(5)
|
|
|
0,740
|
0,560
|
|
|
|
1,300
|
|
• OGÓŁEM środki administracyjne finansowane ze środków przydzielonych na określone programy operacyjne
|
(6)
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
OGÓŁEM środki
na DZIAŁ 2
wieloletnich ram finansowych
|
Środki na zobowiązania
|
=4+ 6
|
|
|
1,100
|
0,200
|
|
|
|
1,300
|
|
|
Środki na płatności
|
=5+ 6
|
|
|
0,740
|
0,560
|
|
|
|
1,300
|
Jeżeli wpływ wniosku/inicjatywy nie ogranicza się do jednego działu:
|
• OGÓŁEM środki operacyjne
|
Środki na zobowiązania
|
(4)
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Środki na płatności
|
(5)
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
• OGÓŁEM środki administracyjne finansowane ze środków przydzielonych na określone programy operacyjne
|
(6)
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
OGÓŁEM środki
na DZIAŁY 1 do 4
wieloletnich ram finansowych
(kwota referencyjna)
|
Środki na zobowiązania
|
=4+ 6
|
|
|
1,100
|
0,200
|
|
|
|
1,300
|
|
|
Środki na płatności
|
=5+ 6
|
|
|
0,740
|
0,560
|
|
|
|
1,300
|
Proponowane działania będą realizowane w ramach puli środków finansowych na program LIFE, a w mniejszym stopniu przez Europejską Agencję Środowiska, jak ustalono w wieloletnich ramach finansowych na lata 2014–2020.
Dział wieloletnich ram
finansowych
|
5
|
„Wydatki administracyjne”
|
w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku)
|
|
|
|
Rok
2017
|
Rok
2018
|
Rok
2019
|
Rok
2020
|
|
OGÓŁEM
|
|
DG: CLIMA
|
|
• Zasoby ludzkie
|
0,402
|
0,402
|
0,606
|
0,606
|
|
|
|
2,016
|
|
• Pozostałe wydatki administracyjne
|
|
|
0,015
|
0,015
|
|
|
|
0,030
|
|
OGÓŁEM DG CLIMA
|
Środki
|
0,402
|
0,402
|
0,621
|
0,621
|
|
|
|
2,046
|
|
OGÓŁEM środki
na DZIAŁ 5
wieloletnich ram finansowych
|
(Środki na zobowiązania ogółem = środki na płatności ogółem)
|
0,402
|
0,402
|
0,621
|
0,621
|
|
|
|
2,046
|
w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku)
|
|
|
|
Rok
2017
|
Rok
2018
|
Rok
2019
|
Rok
2020
|
|
OGÓŁEM
|
|
OGÓŁEM środki
na DZIAŁY 1 do 5
wieloletnich ram finansowych
|
Środki na zobowiązania
|
0,402
|
0,402
|
1,721
|
0,821
|
|
|
|
3,346
|
|
|
Środki na płatności
|
0,402
|
0,402
|
1,361
|
1,181
|
|
|
|
3,346
|
3.2.2.Szacunkowy wpływ na środki operacyjne
◻
Wniosek/inicjatywa nie wiąże się z koniecznością wykorzystania środków operacyjnych
X Wniosek/inicjatywa wiąże się z koniecznością wykorzystania środków operacyjnych, jak określono poniżej:
Środki na zobowiązania w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku)
|
Określić cele i produkty
⇩
|
|
|
Rok
2017
|
Rok
2018
|
Rok
2019
|
Rok
2020
|
|
OGÓŁEM
|
|
|
PRODUKT
|
|
|
Rodzaj
|
Średni koszt
|
Liczba
|
Koszt
|
Liczba
|
Koszt
|
Liczba
|
Koszt
|
Liczba
|
Koszt
|
Liczba
|
Koszt
|
Liczba
|
Koszt
|
Liczba
|
Koszt
|
Liczba ogółem
|
Koszt całkowity
|
|
CEL SZCZEGÓŁOWY nr 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
– Produkt
|
Zamówienie na usługi
|
0,900
|
|
|
|
|
1
|
0,900
|
|
|
|
|
|
|
|
|
1
|
0,900
|
|
– Produkt
|
Opracowanie IT
|
0,200
|
|
|
|
|
1
|
0,200
|
1
|
0,200
|
|
|
|
|
|
|
2
|
0,400
|
|
– Produkt
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Cel szczegółowy nr 1 – suma cząstkowa
|
|
|
|
|
2
|
1,100
|
1
|
0,200
|
|
|
|
|
|
|
5
|
3,100
|
|
CEL SZCZEGÓŁOWY nr 2
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
– Produkt
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Cel szczegółowy nr 2 – suma cząstkowa
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
KOSZT OGÓŁEM
|
|
|
|
|
2
|
1,100
|
1
|
0,200
|
|
|
|
|
|
|
3
|
1,300
|
3.2.3.Szacunkowy wpływ na środki administracyjne
3.2.3.1.Streszczenie
◻
Wniosek/inicjatywa nie wiąże się z koniecznością wykorzystania środków administracyjnych
X Wniosek/inicjatywa wiąże się z koniecznością wykorzystania środków administracyjnych, jak określono poniżej:
w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku)
|
|
Rok
2017
|
Rok
2018
|
Rok
2019
|
Rok
2020
|
|
OGÓŁEM
|
|
DZIAŁ 5
wieloletnich ram finansowych
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Zasoby ludzkie
|
0,402
|
0,402
|
0,606
|
0,606
|
|
|
|
2,016
|
|
Pozostałe wydatki administracyjne
|
|
|
0,015
|
0,015
|
|
|
|
0 030
|
|
DZIAŁ 5 – suma cząstkowa
wieloletnich ram finansowych
|
0,402
|
0,402
|
0.621
|
0,621
|
|
|
|
2,046
|
|
Poza DZIAŁEM 5
wieloletnich ram finansowych
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Zasoby ludzkie
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Inne wydatki
administracyjne
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Suma cząstkowa
poza DZIAŁEM 5
wieloletnich ram finansowych
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
OGÓŁEM
|
0,402
|
0,402
|
0,621
|
0,621
|
|
|
|
2,046
|
Potrzeby w zakresie środków na zasoby ludzkie i inne środki o charakterze administracyjnym zostaną pokryte z zasobów DG już przydzielonych na zarządzanie tym działaniem lub przesuniętych w ramach dyrekcji generalnej, uzupełnionych w razie potrzeby wszelkimi dodatkowymi zasobami, które mogą zostać przydzielone zarządzającej dyrekcji generalnej w ramach procedury rocznego przydziału środków oraz w świetle istniejących ograniczeń budżetowych.
3.2.3.2.Szacowane zapotrzebowanie na zasoby ludzkie
◻
Wniosek/inicjatywa nie wiąże się z koniecznością wykorzystania zasobów ludzkich
X Wniosek/inicjatywa wiąże się z koniecznością wykorzystania zasobów ludzkich, jak określono poniżej:
Wartości szacunkowe należy wyrazić w ekwiwalentach pełnego czasu pracy
|
|
Rok
2017
|
Rok
2018
|
Rok 2019
|
Rok 2020
|
|
|
• Stanowiska przewidziane w planie zatrudnienia (stanowiska urzędników i pracowników zatrudnionych na czas określony)
|
|
|
|
34 01 01 01 (w centrali i w biurach przedstawicielstw Komisji)
|
3
|
3
|
4
|
4
|
|
|
|
|
XX 01 01 02 (w delegaturach)
|
|
|
|
|
|
|
|
|
XX 01 05 01 (pośrednie badania naukowe)
|
|
|
|
|
|
|
|
|
10 01 05 01 (bezpośrednie badania naukowe)
|
|
|
|
|
|
|
|
|
• Personel zewnętrzny (w ekwiwalentach pełnego czasu pracy: EPC)
|
|
34 01 02 01 (AC, END, INT z globalnej koperty finansowej)
|
|
|
1
|
1
|
|
|
|
|
XX 01 02 02 (AC, AL, END, INT i JED w delegaturach)
|
|
|
|
|
|
|
|
|
XX 01 04 yy
|
– w centrali
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
– w delegaturach
|
|
|
|
|
|
|
|
|
XX 01 05 02 (AC, END, INT – pośrednie badania naukowe)
|
|
|
|
|
|
|
|
|
10 01 05 02 (AC, END, INT – bezpośrednie badania naukowe)
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Inna linia budżetowa (określić)
|
|
|
|
|
|
|
|
|
OGÓŁEM
|
3
|
3
|
5
|
5
|
|
|
|
34 oznacza odpowiednią dziedzinę polityki lub odpowiedni tytuł w budżecie
Potrzeby w zakresie zasobów ludzkich zostaną pokryte z zasobów DG już przydzielonych na zarządzanie tym działaniem lub przesuniętych w ramach dyrekcji generalnej, uzupełnionych w razie potrzeby wszelkimi dodatkowymi zasobami, które mogą zostać przydzielone zarządzającej dyrekcji generalnej w ramach procedury rocznego przydziału środków oraz w świetle istniejących ograniczeń budżetowych.
Opis zadań do wykonania:
|
Urzędnicy i pracownicy zatrudnieni na czas określony
|
Ponieważ wniosek stanowi kontynuację obecnie obowiązującej decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego, zarządzać będzie nadal zespół administratorów w DG CLIMA. Dodatkowy administrator potrzebny od 2019 r. w celu zapewnienia wsparcia dla przedstawicieli państw członkowskich oraz opracowania i zarządzania części wynikającej z decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego w istniejącym rejestrze Unii, skomplikowanego systemu o krytycznym znaczeniu.
|
|
Personel zewnętrzny
|
Pracownik kontraktowy (AC) będzie potrzebny w celu wsparcia na etapie przechodzenia i pokrywania się istniejącej i nowej decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego w latach 2019–2020 i pomocy w fazie rozruchu nowej inicjatywy.
|
3.2.4.Zgodność z obowiązującymi wieloletnimi ramami finansowymi
X Wniosek/inicjatywa jest zgodny(-a) z obowiązującymi wieloletnimi ramami finansowymi.
◻
Wniosek/inicjatywa wymaga przeprogramowania odpowiedniego działu w wieloletnich ramach finansowych.
Należy wyjaśnić, na czym ma polegać przeprogramowanie, określając linie budżetowe, których ma ono dotyczyć, oraz podając odpowiednie kwoty.
◻
Wniosek/inicjatywa wymaga zastosowania instrumentu elastyczności lub zmiany wieloletnich ram finansowych.
Należy wyjaśnić, który wariant jest konieczny, określając linie budżetowe, których ma on dotyczyć, oraz podając odpowiednie kwoty.
3.2.5.Udział osób trzecich w finansowaniu
X Wniosek/inicjatywa nie przewiduje współfinansowania ze strony osób trzecich.
Wniosek/inicjatywa przewiduje współfinansowanie szacowane zgodnie z poniższym:
Środki w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku)
|
|
Rok
N
|
Rok
N+1
|
Rok
N+2
|
Rok
N+3
|
Wprowadzić taką liczbę kolumn dla poszczególnych lat, jaka jest niezbędna, by odzwierciedlić cały okres wpływu (por. pkt 1.6)
|
Ogółem
|
|
Określić organ współfinansujący
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
OGÓŁEM środki objęte współfinansowaniem
|
|
|
|
|
|
|
|
|
3.3.Szacunkowy wpływ na dochody
X Wniosek/inicjatywa nie ma wpływu finansowego na dochody.
◻
Wniosek/inicjatywa ma wpływ finansowy określony poniżej:
–◻
wpływ na zasoby własne
–◻
wpływ na dochody różne
w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku)
|
Linia budżetowa po stronie dochodów
|
Środki zapisane w budżecie na bieżący rok budżetowy
|
Wpływ wniosku/inicjatywy
|
|
|
|
Rok
N
|
Rok
N+1
|
Rok
N+2
|
Rok
N+3
|
Wprowadzić taką liczbę kolumn dla poszczególnych lat, jaka jest niezbędna, by odzwierciedlić cały okres wpływu (por. pkt 1.6)
|
|
Artykuł …
|
|
|
|
|
|
|
|
|
W przypadku wpływu na dochody różne „przeznaczone na określony cel” należy wskazać linie budżetowe po stronie wydatków, które ten wpływ obejmie.
Należy określić metodę obliczania wpływu na dochody.