KOMUNIKAT KOMISJI DO PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO na podstawie art. 294 ust. 6 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej dotyczący stanowiska Rady w pierwszym czytaniu w sprawie przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie minimalnych wymogów służących zwiększeniu mobilności pracowników dzięki łatwiejszemu nabywaniu i zachowywaniu dodatkowych uprawnień emerytalnych 2005/0214 (COD) /* COM/2014/098 final - 2005/0214 (COD) */
2005/0214 (COD) KOMUNIKAT KOMISJI
DO PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO
na podstawie art. 294 ust. 6 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej
dotyczący stanowiska Rady w pierwszym czytaniu
w sprawie przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie
minimalnych wymogów służących zwiększeniu mobilności
pracowników dzięki łatwiejszemu nabywaniu i zachowywaniu dodatkowych
uprawnień emerytalnych
2005/0214 (COD) 1. Kontekst Data przekazania wniosku Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (dokument COM (2005) 507 final – 2005/0214 COD): || 20 października 2005 r. Data wydania opinii przez Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny: (CESE 589/2006 fin) || 20 kwietnia 2006 r. Data uchwalenia stanowiska Parlamentu Europejskiego w pierwszym czytaniu: (Sprawozdanie, OOMEN-RUIJTEN – 52007AP0269) || 20 czerwca 2007 r. Data przekazania zmienionego wniosku: (dokument COM(2007) 603 final – COD bez zmian): || 9 października 2007 r. Data przyjęcia stanowiska Rady: || 17 lutego 2014 r. 2. Przedmiot wniosku Komisji Oczekuje się, że – ze względu
na starzenie się społeczeństwa oraz potrzebę zachowania
stabilności finansów publicznych – pracownicze programy emerytalne
będą musiały odegrać większą rolę w
zapewnianiu adekwatnych dochodów na emeryturze. W związku z powyższym należy
zagwarantować, by zasady funkcjonowania tych programów nie stanowiły
przeszkody dla swobodnego przemieszczania się pracowników w państwach
członkowskich ani mobilności w ramach tego samego państwa
członkowskiego, ograniczając możliwości pracowników
mobilnych do gromadzenia i zachowania do chwili zakończenia ich życia
zawodowego wystarczających uprawnień emerytalnych. Jeżeli
powyższe cele nie zostaną osiągnięte, zmniejszy się
elastyczność i skuteczność rynku pracy. Nawet jeżeli
na decyzję jednostki o mobilności wpływ ma wiele czynników,
możliwość utraty dodatkowych uprawnień emerytalnych
może wpływać na indywidualne decyzje o zmianie pracy. 3. Uwagi dotyczące
stanowiska Rady Stanowisko Rady różni się od wniosku
Komisji w dwóch głównych kwestiach. Pierwsza dotyczy zakresu dyrektywy,
który Rada pragnie ograniczyć do mobilności transgranicznej. Zgodnie
z wnioskiem Komisji wszyscy pracownicy zmieniający pracę powinni
być objęci przepisami dyrektywy, niezależnie od tego, czy zmiana
pracy następuje w ramach tego samego państwa czy za granicą.
Zdecydowano się na ten krok głównie ze względów praktycznych,
ponieważ nie było jasne, w jaki sposób w praktyce programy mogą
stosować odmienne zasady do osób zmieniających pracę za
granicą i osób pozostających w tym samym państwie. Rada
twierdzi, że art. 46 TFUE nie może być zastosowany jako
podstawa prawna dla ochrony osób, które zmieniają pracę w ramach tego
samego państwa, i opracowała rozwiązanie pozwalające
odróżnić mobilność transgraniczną od mobilności
wewnętrznej, która pozostaje w gestii państw członkowskich.
Komisja może przyjąć to stanowisko, wzywa jednak państwa
członkowskie do stosowania norm określonych w dyrektywie także w
odniesieniu do pracowników zmieniających pracę w ramach tego samego
państwa. Większość państw członkowskich już
wyraziła zamiar stosowania dyrektywy w sposób jednakowy względem
wszystkich osób zmieniających pracę. Druga ważna zmiana w stosunku do wniosku
Komisji dotyczy warunków nabycia pracowniczych uprawnień emerytalnych.
Zgodnie z wnioskiem Komisji nabycie pracowniczych uprawnień emerytalnych
nie może wiązać się z okresem oczekiwania (przed
przystąpieniem pracownika do systemu emerytalnego) powyżej jednego
roku, a okres gromadzenia nieprzepadalnych uprawnień (okres uczestnictwa w
programie, po którym prawa nie mogą podlegać przepadkowi z powodu
wczesnego zakończenia stosunku pracy) nie może również być
dłuższy niż jeden rok. Rada przyjęła stanowisko,
że okresy oczekiwania i gromadzenia nieprzepadalnych uprawnień
łącznie nie mogą być dłuższe niż trzy lata.
Jednocześnie Rada opowiedziała się za bardziej korzystnymi
zasadami dotyczącymi dopuszczalnego minimalnego wieku wymaganego do
nabycia nieprzepadalnych uprawnień emerytalnych. Zamiast 25 lat, minimalny
wiek nie powinien przekraczać 21 lat. Chociaż stanowisko Rady odbiega
od wniosku Komisji jeśli chodzi o całkowitą
długość okresu oczekiwania i gromadzenia nieprzepadalnych
uprawnień, stanowi postęp w odniesieniu do kwestii minimalnego wieku.
W związku z tym Komisja może przyjąć stanowisko Rady. 4. Wniosek Komisja jest zatem zdania, że może
zaakceptować stanowisko Rady, tak aby Parlament Europejski mógł
przyjąć ostateczną wersję tekstu w drugim czytaniu przed
końcem swojej kadencji.