(1)

De interne markt omvat een ruimte zonder binnengrenzen waarin het vrije verkeer van goederen is gewaarborgd volgens de Verdragen. Kwantitatieve invoerbeperkingen en alle maatregelen met hetzelfde effect zijn tussen de lidstaten verboden. Dit verbod betreft elke nationale maatregel die de handel in goederen binnen de Unie direct of indirect, feitelijk of potentieel kan belemmeren. Het vrije verkeer van goederen binnen de interne markt wordt gewaarborgd door de harmonisatie van regels op Unieniveau waarbij gemeenschappelijke voorschriften worden vastgesteld voor het in de handel brengen van bepaalde goederen. Het vrije verkeer van goederen of van aspecten van goederen die niet volledig onder de harmonisatieregels van de Unie vallen, wordt gewaarborgd door de toepassing van het beginsel van wederzijdse erkenning, zoals omschreven door het Hof van Justitie van de Europese Unie.

(2)

Een goed functionerend beginsel van wederzijdse erkenning is een essentiële aanvulling op harmonisatie van regels op Unieniveau, met name wanneer er rekening mee wordt gehouden dat veel goederen zowel geharmoniseerde als niet-geharmoniseerde aspecten hebben.

(3)

Wanneer de wetgeving voor goederen of bepaalde aspecten van goederen niet op Unieniveau geharmoniseerd is, is het mogelijk dat de bevoegde autoriteiten van een lidstaat onrechtmatige belemmeringen voor het vrij verkeer van goederen tussen lidstaten opwerpen door op goederen die in een andere lidstaat rechtmatig in de handel zijn gebracht, nationale voorschriften toe te passen, bijvoorbeeld technische vereisten met betrekking tot aanduiding, vorm, omvang, gewicht, samenstelling, aanbiedingsvorm, etikettering of verpakking. De toepassing van dergelijke voorschriften op goederen die in een andere lidstaat rechtmatig in de handel zijn gebracht, kan in strijd zijn met de artikelen 34 en 36 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU), ook al zijn die voorschriften zonder onderscheid van toepassing op alle goederen.

(4)

Het beginsel van wederzijdse erkenning vloeit voort uit de rechtspraak van het Hof van Justitie van de Europese Unie. Volgens dit beginsel kunnen lidstaten de verkoop op hun grondgebied van goederen die in een andere lidstaat rechtmatig in de handel zijn gebracht, niet verbieden, zelfs niet indien die goederen, met inbegrip van de goederen die niet door een fabricageproces zijn verkregen, overeenkomstig andere technische voorschriften zijn geproduceerd. Het beginsel van wederzijdse erkenning is echter niet absoluut. De lidstaten kunnen beperkingen instellen tegen het in de handel brengen van goederen die in een andere lidstaat rechtmatig in de handel zijn gebracht wanneer dergelijke beperkingen gerechtvaardigd zijn op basis van de in artikel 36 VWEU genoemde gronden of op grond van andere dwingende redenen van openbaar belang die zijn erkend in de rechtspraak van het Hof van Justitie van de Europese Unie met betrekking tot het vrij verkeer van goederen, en wanneer deze beperkingen in verhouding staan tot het nagestreefde doel. Deze verordening legt de verplichting op duidelijk te rechtvaardigen waarom markttoegang wordt beperkt of ontzegd.

(5)

Het begrip „dwingende reden van openbaar belang” is een dynamisch concept dat het Hof van Justitie van de Europese Unie in zijn rechtspraak omtrent de artikelen 34 en 36 VWEU heeft ontwikkeld. Indien er gerechtvaardigde verschillen bestaan tussen lidstaten, kunnen dergelijke dwingende redenen de toepassing van nationale technische voorschriften door de bevoegde autoriteiten rechtvaardigen. Administratieve besluiten moeten echter altijd naar behoren worden gemotiveerd en moeten legitiem, geschikt en in overeenstemming met het evenredigheidsbeginsel zijn, en de bevoegde autoriteit moet voor het minst restrictieve besluit kiezen. Teneinde de interne markt voor goederen beter te doen functioneren, dienen de nationale technische voorschriften geschikt te zijn voor het beoogde doel en mogen zij geen onevenredige non-tarifaire belemmeringen opwerpen. Voorts mogen de administratieve besluiten die de toegang tot de markt van goederen die in een andere lidstaat rechtmatig in de handel zijn gebracht, beperken of ontzeggen, niet louter gebaseerd zijn op het feit dat de beoordeelde goederen op een andere manier aan het door de lidstaat nagestreefde rechtmatige algemene doel voldoen dan de manier waarop goederen in die lidstaat aan dat doel voldoen. Teneinde de lidstaten te helpen, moet de Commissie niet-bindende richtsnoeren aanreiken over de rechtspraak van het Hof van Justitie van de Europese Unie betreffende het begrip „dwingende reden van openbaar belang” en aangeven hoe het beginsel van wederzijdse erkenning moet worden toegepast. De bevoegde autoriteiten moeten in de gelegenheid worden gesteld om bijdragen te leveren en feedback te geven op de richtsnoeren.

(6)

In de door de Raad Concurrentievermogen op december 2013 aangenomen conclusies over het beleid voor de eengemaakte markt is erop gewezen dat met het oog op betere randvoorwaarden voor ondernemingen en consumenten in de eengemaakte markt, naar behoren gebruik moet worden gemaakt van alle relevante instrumenten, inclusief wederzijdse erkenning. De Raad heeft de Commissie uitgenodigd verslag uit te brengen over de gevallen waarin het beginsel van wederzijdse erkenning niet voldoende functioneert of op problemen stuit. In zijn conclusies over het beleid voor de eengemaakte markt van februari 2015 heeft de Raad Concurrentievermogen er bij de Commissie op aangedrongen voorstellen te doen om ervoor te zorgen dat het beginsel van wederzijdse erkenning effectief functioneert.

(7)

Verordening (EG) nr. 764/2008 van het Europees Parlement en de Raad (3) werd vastgesteld om de toepassing van het beginsel van wederzijdse erkenning te vergemakkelijken. Daartoe bevat de verordening procedures om zo veel mogelijk uit te sluiten dat onrechtmatige belemmeringen worden opgeworpen voor het vrije verkeer van goederen die in een andere lidstaat rechtmatig in de handel zijn gebracht. Ondanks die verordening bestaan er nog steeds talrijke problemen met betrekking tot de toepassing van het beginsel van wederzijdse erkenning. Uit de tussen 2014 en 2016 uitgevoerde evaluatie is gebleken dat het beginsel van wederzijdse erkenning niet naar behoren werkt en dat Verordening (EG) nr. 764/2008 een beperkte invloed heeft gehad op de verbetering van de toepassing ervan. De instrumenten en procedurele waarborgen die bij die verordening zijn ingesteld, hebben hun doelstelling — een betere toepassing van het beginsel van wederzijdse erkenning — niet verwezenlijkt. Zo is het netwerk van productcontactpunten, dat werd opgezet om de marktdeelnemers informatie te verstrekken over de geldende nationale voorschriften en de toepassing van het beginsel van wederzijdse erkenning, nauwelijks bekend bij de marktdeelnemers en wordt het nauwelijks gebruikt. Binnen dat netwerk werken de nationale autoriteiten onvoldoende samen. Aan de kennisgevingsvereiste voor administratieve besluiten die de toegang tot de markt beperken of ontzeggen, wordt nauwelijks voldaan. Bijgevolg blijven belemmeringen bestaan voor het vrij verkeer van goederen binnen de interne markt.

(8)

Verordening (EG) nr. 764/2008 heeft verschillende tekortkomingen en moet daarom worden herzien en versterkt. Ter wille van de duidelijkheid moet Verordening (EG) nr. 764/2008 worden vervangen door onderhavige verordening. In de onderhavige verordening moeten duidelijke procedures worden vastgesteld om het vrij verkeer van in een andere lidstaat rechtmatig in de handel gebrachte goederen te waarborgen, en om ervoor te zorgen, dat de lidstaten het vrij verkeer enkel kunnen beperken op grond van legitieme openbare belangen en dat de beperking gerechtvaardigd en evenredig is. Deze verordening dient er ook voor te zorgen dat de bestaande rechten en verplichtingen die voortvloeien uit het beginsel van wederzijdse erkenning zowel door de marktdeelnemers als door de nationale autoriteiten worden geëerbiedigd.

(9)

Deze verordening mag, in voorkomend geval, geen afbreuk doen aan de verdere harmonisering van de voorwaarden voor het in de handel brengen van goederen met het oog op het beter doen functioneren van de interne markt.

(10)

Handelsbelemmeringen kunnen ook voortvloeien uit andere soorten maatregelen die binnen het toepassingsgebied van de artikelen 34 en 36 VWEU vallen. Bij deze maatregelen kan het bijvoorbeeld gaan om technische specificaties ten behoeve van aanbestedingsprocedures of voorschriften tot gebruik van de officiële talen in de lidstaten. Deze maatregelen mogen geen nationaal technisch voorschrift vormen in de zin van deze verordening, en mogen derhalve niet binnen de werkingssfeer ervan vallen.

(11)

In de lidstaten worden nationale technische voorschriften soms uitgevoerd door middel van een procedure voor voorafgaande machtiging die inhoudt dat formele goedkeuring van een bevoegde autoriteit moet worden verkregen voordat de goederen in die lidstaat in de handel kunnen worden gebracht. Het bestaan van een dergelijke procedure voor voorafgaande machtiging beperkt als zodanig het vrij verkeer van goederen. Om gerechtvaardigd te zijn met betrekking tot het grondbeginsel van het vrij verkeer van goederen binnen de interne markt, moet een dergelijke procedure een door het Unierecht erkend doel van openbaar belang nastreven, en moet zij evenredig en niet-discriminerend zijn. In het licht van de overwegingen in de rechtspraak van het Hof van Justitie van de Europese Unie wordt beoordeeld of een dergelijke procedure in overeenstemming is met het Unierecht. Daarom moeten administratieve besluiten die de toegang tot de markt beperken of ontzeggen louter omdat er geen geldige voorafgaande machtiging is verleend voor de goederen, van het toepassingsgebied van deze verordening worden uitgesloten. Wanneer evenwel een aanvraag voor een verplichte voorafgaande machtiging betreffende goederen is ingediend, mag een administratief besluit om de aanvraag af te wijzen op grond van een in die lidstaat geldend nationaal technisch voorschrift uitsluitend worden genomen overeenkomstig deze verordening, zodat de verzoeker de geboden procedurele bescherming van deze verordening kan genieten. Hetzelfde geldt voor de vrijwillige voorafgaande machtiging, indien deze bestaat.

(12)

Het is van belang te verduidelijken dat de soorten goederen die binnen het toepassingsgebied van deze verordening vallen ook landbouwproducten omvatten. De term „landbouwproducten” omvat de voortbrengselen van visserij, als vastgesteld in artikel 38, lid 1, VWEU. Teneinde te helpen bepalen welke soorten goederen onder deze verordening vallen, dient de Commissie de haalbaarheid en de voordelen van het verder ontwikkelen van een indicatieve lijst van producten voor wederzijdse erkenning te beoordelen.

(13)

Het is eveneens van belang te verduidelijken dat de term „producent” niet enkel de fabrikanten van de goederen omvat, maar ook de personen die goederen produceren die niet het resultaat zijn van een fabricageproces, met inbegrip van landbouwproducten, alsmede de personen die zich als de producent van goederen presenteren.

(14)

Beslissingen van nationale rechterlijke instanties waarin de wettigheid wordt beoordeeld van zaken waarin in één lidstaat rechtmatig in de handel gebrachte goederen wegens de toepassing van een nationaal technisch voorschrift geen toegang tot de markt in een andere lidstaat krijgen, en beslissingen van nationale rechterlijke instanties waarin sancties worden opgelegd, moeten van het toepassingsgebied van deze verordening worden uitgesloten.

(15)

Om onder het beginsel van wederzijdse erkenning te vallen, moeten goederen in een andere lidstaat rechtmatig in de handel zijn gebracht. Om te worden beschouwd als in een andere lidstaat rechtmatig in de handel te zijn gebracht, moet worden verduidelijkt dat de goederen moeten voldoen aan de in die lidstaat geldende relevante regels, en aan eindgebruikers in die lidstaat moeten worden aangeboden.

(16)

Om de nationale autoriteiten en de marktdeelnemers van het beginsel van wederzijdse erkenning bewust te maken, kunnen de lidstaten overwegen om duidelijke en ondubbelzinnige „eengemaaktemarktclausules” in hun nationale technische voorschriften op te nemen teneinde de toepassing van dat beginsel te vergemakkelijken.

(17)

Het bewijs dat nodig is om aan te tonen dat goederen in een andere lidstaat rechtmatig in de handel zijn gebracht, verschilt aanzienlijk tussen de lidstaten. Dit heeft onnodige lasten, vertragingen en aanvullende kosten voor de marktdeelnemers tot gevolg, en verhindert de nationale autoriteiten de nodige informatie te verkrijgen voor een tijdige beoordeling van de goederen. Dit kan de toepassing van het beginsel van wederzijdse erkenning hinderen. Het is daarom van essentieel belang dat marktdeelnemers eenvoudiger kunnen aantonen dat hun goederen in een andere lidstaat rechtmatig in de handel zijn gebracht. De marktdeelnemers zouden de mogelijkheid moeten hebben een eigen verklaring op te stellen waarin aan de bevoegde autoriteiten alle noodzakelijke informatie wordt verstrekt over de goederen en over de conformiteit ervan met de in die andere lidstaat geldende regels. Indien gebruik wordt gemaakt van vrijwillige eigen verklaringen, kunnen nationale autoriteiten toch administratieve besluiten nemen om de toegang tot de markt te beperken of te ontzeggen, op voorwaarde dat dergelijke besluiten evenredig en gerechtvaardigd zijn en het beginsel van wederzijdse erkenning eerbiedigen en in overeenstemming zijn met deze verordening.

(18)

Een producent, een importeur of een distributeur moet de mogelijkheid hebben een verklaring op te stellen inzake het rechtmatig in de handel brengen van goederen, en wel voor het doel van wederzijdse erkenning („verklaring van wederzijdse erkenning”). De producent is het meest geschikt voor het verstrekken van de informatie in de verklaring van wederzijdse erkenning omdat de producent de goederen het best kent en in het bezit is van de nodige bewijzen voor het verifiëren van de informatie in de verklaring van wederzijdse erkenning. De producent moet zijn gemachtigde vertegenwoordiger toestemming kunnen geven dergelijke verklaringen op te stellen namens de producent en onder de verantwoordelijkheid van de producent. Indien een marktdeelnemer in de verklaring evenwel alleen informatie over de rechtmatigheid van het in de handel brengen van de goederen kan verstrekken, moet het voor een andere marktdeelnemer mogelijk zijn de informatie te verstrekken dat de goederen in de betrokken lidstaat ter beschikking van eindgebruikers worden gesteld, op voorwaarde dat die marktdeelnemer de verantwoordelijkheid op zich neemt voor de informatie die hij in de verklaring van wederzijdse erkenning heeft verstrekt en de nodige bewijzen kan verstrekken voor het verifiëren van deze informatie.

(19)

De verklaring van wederzijdse erkenning moet te allen tijde juiste en volledige informatie bevatten over de goederen. De verklaring moet daarom worden geactualiseerd opdat deze wijzigingen bevat, zoals wijzigingen in de relevante nationale technische voorschriften.

(20)

Opdat de in een verklaring van wederzijdse erkenning verstrekte informatie volledig is, moet voor dergelijke verklaringen een geharmoniseerde structuur worden opgezet die kan worden gebruikt door de marktdeelnemers die dergelijke verklaringen willen opstellen.

(21)

Het is van belang ervoor te zorgen dat de verklaring van wederzijdse erkenning waarheidsgetrouw en nauwkeurig is ingevuld. Het is daarom noodzakelijk te eisen dat marktdeelnemers verantwoordelijk zijn voor de informatie die door hen in de verklaring van wederzijdse erkenning wordt opgenomen.

(22)

Voor het verbeteren van de efficiëntie en het concurrentievermogen van ondernemingen die actief zijn op het gebied van goederen die niet vallen onder de harmonisatiewetgeving van de Unie, moet het mogelijk zijn gebruik te maken van nieuwe informatietechnologieën die het verstrekken van de verklaring van wederzijdse erkenning gemakkelijker maken. Marktdeelnemers moeten daarom in staat zijn hun verklaringen van wederzijdse erkenning voor het publiek online toegankelijk te maken, op voorwaarde dat de verklaring van wederzijdse erkenning gemakkelijk toegankelijk is en in een betrouwbaar formaat wordt gepresenteerd.

(23)

De Commissie moet ervoor zorgen dat op de digitale toegangspoort een model voor de verklaring van wederzijdse erkenning, alsmede richtsnoeren voor het invullen van die verklaring beschikbaar worden gesteld in alle officiële talen van de Unie.

(24)

Deze verordening moet ook van toepassing zijn op goederen waarvan slechts sommige aspecten onder de harmonisatiewetgeving van de Unie vallen. Wanneer de marktdeelnemers uit hoofde van de harmonisatiewetgeving van de Unie een EU-conformiteitsverklaring moeten opstellen om aan te tonen dat zij aan die wetgeving voldoen, moet aan deze marktdeelnemers worden toegestaan dat zij de verklaring van wederzijdse erkenning uit hoofde van deze verordening aan de EU-conformiteitsverklaring toevoegen.

(25)

Wanneer marktdeelnemers besluiten geen gebruik te maken van de verklaring van wederzijdse erkenning, dienen de bevoegde autoriteiten van de lidstaat van bestemming op duidelijk omschreven wijze om de specifieke informatie te verzoeken die zij noodzakelijk achten voor de beoordeling van de goederen, met eerbiediging van het evenredigheidsbeginsel.

(26)

Marktdeelnemers moeten voldoende tijd krijgen om documenten of andere informatie in te dienen waar de bevoegde autoriteit van de lidstaat van bestemming om verzoekt, alsook om eventuele argumenten aan te voeren of opmerkingen in te dienen met betrekking tot de beoordeling van de betrokken goederen.

(27)

Bij Richtlijn (EU) 2015/1535 van het Europees Parlement en de Raad (4) wordt van de lidstaten vereist dat zij ieder ontwerp voor een nationaal technisch voorschrift betreffende producten, met inbegrip van landbouwproducten en visserijproducten, aan de Commissie en de overige lidstaten voorleggen, met vermelding van de redenen waarom de vaststelling van dat voorschrift nodig is. Er moet echter op worden toegezien dat het beginsel van wederzijdse erkenning na de vaststelling van een dergelijk nationaal technisch voorschrift in afzonderlijke gevallen op elk specifiek goed correct wordt toegepast. Bij deze verordening moeten procedures worden vastgesteld voor de toepassing van het beginsel van wederzijdse erkenning in afzonderlijke gevallen, door bijvoorbeeld van de lidstaten te verlangen dat zij de nationale technische voorschriften vermelden waarop het administratieve besluit gebaseerd is, alsook de legitieme grond van openbaar belang die de toepassing van het nationale technische voorschrift rechtvaardigt ten aanzien van een goed dat in een andere lidstaat rechtmatig in de handel is gebracht. De evenredigheid van het nationale technische voorschrift is de grondslag voor het aantonen van de evenredigheid van het administratieve besluit dat op dit voorschrift is gebaseerd. De wijze waarop de evenredigheid van het administratieve besluit moet worden aangetoond, moet geval per geval worden bepaald.

(28)

Aangezien administratieve besluiten die de toegang tot de markt voor in een andere lidstaat rechtmatig in de handel gebrachte goederen beperken of ontzeggen, een uitzondering moeten zijn op het fundamentele beginsel van wederzijdse erkenning, dient erop te worden toegezien dat zulke besluiten de bestaande verplichtingen die voortvloeien uit het beginsel van wederzijdse erkenning in acht nemen. Daarom dient er een duidelijke procedure te worden vastgesteld om te bepalen of goederen in de andere betrokken lidstaat rechtmatig in de handel zijn gebracht en, zo ja, of de rechtmatige openbare belangen die door het toepasselijke nationale technische voorschrift van de lidstaat van bestemming gewaarborgd worden, voldoende beschermd worden, in overeenstemming met artikel 36 VWEU en de rechtspraak van het Hof van Justitie van de Europese Unie. Die procedure moet ervoor zorgen dat alle genomen administratieve besluiten evenredig zijn, het beginsel van wederzijdse erkenning eerbiedigen en in overeenstemming zijn met deze verordening.

(29)

Als een bevoegde autoriteit goederen onderzoekt teneinde te beslissen of zij die goederen de toegang tot de markt beperkt of ontzegt, mag die autoriteit niet de bevoegdheid hebben om te besluiten tot opschorting van de toegang tot de markt, behalve in gevallen waar snel ingrijpen vereist is om te voorkomen dat hetzij de veiligheid of de gezondheid van personen, hetzij het milieu in het gedrang komt of om te voorkomen dat goederen worden aangeboden wanneer daarvoor een algemeen verbod geldt op grond van het openbaar belang of de openbare veiligheid, waaronder bijvoorbeeld misdaadpreventie.

(30)

Bij Verordening (EG) nr. 765/2008 van het Europees Parlement en de Raad (5) is een accreditatieregeling ingevoerd die de wederzijdse erkenning van het bekwaamheidsniveau van de conformiteitsbeoordelingsinstanties waarborgt. Derhalve mogen de bevoegde autoriteiten van de lidstaten geen gebrek aan bekwaamheid aanvoeren om de door geaccrediteerde conformiteitsbeoordelingsinstanties opgestelde testrapporten en certificaten weigeren te aanvaarden. Voorts mogen de lidstaten ook testrapporten en certificaten die andere conformiteitsbeoordelingsinstanties in overeenstemming met het Unierecht hebben afgegeven, niet weigeren te aanvaarden om zo veel mogelijk te vermijden dat tests en procedures die al uitgevoerd zijn in een andere lidstaat, worden herhaald. De bevoegde autoriteiten moeten naar behoren rekening houden met de inhoud van de ingediende testrapporten of certificaten.

(31)

Bij Richtlijn 2001/95/EG van het Europees Parlement en de Raad (6) is bepaald dat uitsluitend veilige producten in de handel mogen worden gebracht, en zijn de verplichtingen voor producenten en distributeurs op het vlak van productveiligheid vastgesteld. De richtlijn geeft de bevoegde autoriteiten de bevoegdheid gevaarlijke producten met onmiddellijke ingang te verbieden, of een product dat gevaarlijk kan zijn tijdelijk te verbieden, zolang dit voor de verschillende controles, onderzoeken of veiligheidsbeoordelingen noodzakelijk is. Daarnaast wordt in die richtlijn de procedure beschreven die de bevoegde autoriteiten moeten volgen om passende maatregelen te nemen indien de producten een risico vormen, waaronder de maatregelen als bedoeld in artikel 8, lid 1, onder b) tot en met f), van die richtlijn, en worden de lidstaten verplicht de Commissie en de andere lidstaten van deze maatregelen in kennis te stellen. De bevoegde autoriteiten moeten die richtlijn, en met name artikel 8, lid 1, onder b) tot en met f), en artikel 8, lid 3, ervan bijgevolg kunnen blijven toepassen.

(32)

Bij Verordening (EG) nr. 178/2002 van het Europees Parlement en de Raad (7) is onder meer een systeem voor snelle waarschuwingen ingesteld voor kennisgevingen van het bestaan van een direct of indirect risico voor de volksgezondheid dat verband houdt met een levensmiddel of diervoeder. De verordening eist van de lidstaten dat zij de Commissie door middel van het systeem voor snelle waarschuwingen onverwijld in kennis stellen van elke door hen vastgestelde maatregel waarbij het in de handel brengen van levensmiddelen of diervoeders wordt beperkt of waarbij het uit de handel nemen of het terugroepen daarvan wordt voorgeschreven met het oog op de bescherming van de menselijke gezondheid, en waarvoor snelle actie vereist is. De bevoegde autoriteiten moeten die verordening, en met name artikel 50, lid 3, en artikel 54, kunnen blijven toepassen.

(33)

Verordening (EU) 2017/625 van het Europees Parlement en de Raad (8) brengt een geharmoniseerd Uniekader tot stand voor de organisatie van officiële controles, en voor de organisatie van andere officiële activiteiten dan officiële controles, voor de hele voedselketen, rekening houdend met de voorschriften inzake officiële controles van Verordening (EG) nr. 882/2004 van het Europees Parlement en de Raad (9) en van de sectorale Uniewetgeving ter zake. Verordening (EU) 2017/625 bevat een specifieke procedure om ervoor te zorgen dat de marktdeelnemer in geval van niet-naleving van de wetgeving inzake levensmiddelen en diervoeders, en diergezondheid en dierenwelzijn, de situatie rechtzet. De bevoegde autoriteiten moeten Verordening (EU) 2017/625, en met name artikel 138, kunnen blijven toepassen.

(34)

Verordening (EU) nr. 1306/2013 van het Europees Parlement en de Raad (10) brengt een geharmoniseerd Uniekader tot stand voor het uitvoeren van controles overeenkomstig de in Verordening (EG) nr. 882/2004 vastgestelde criteria met betrekking tot de verplichtingen die in Verordening (EU) nr. 1308/2013 van het Europees Parlement en de Raad (11) zijn vastgesteld, en geeft aan dat lidstaten er voor zorgen dat elke marktdeelnemer die aan die verplichtingen voldoet, het recht heeft onder een controlesysteem te vallen. De bevoegde autoriteiten moeten Verordening (EU) nr. 1306/2013, en met name artikel 90, kunnen blijven toepassen.

(35)

In elk administratief besluit dat door de bevoegde autoriteiten van de lidstaten uit hoofde van deze verordening is genomen, moeten de voor de marktdeelnemer beschikbare rechtsmiddelen worden vermeld, zodat een marktdeelnemer overeenkomstig het nationale recht tegen het besluit in beroep kan gaan of een zaak bij de bevoegde nationale rechterlijke instantie aanhangig kan maken. Het administratieve besluit moet ook vermelden dat marktdeelnemers het netwerk voor probleemoplossing in de interne markt (Internal Market Problem Solving Network — Solvit) kunnen gebruiken, alsmede het probleemoplossingsmechanisme waarin deze verordening voorziet.

(36)

Effectieve oplossingen voor marktdeelnemers die een ondernemingsvriendelijk alternatief wensen bij het betwisten van administratieve besluiten die de toegang tot de markt beperken of ontzeggen, zijn essentieel om te waarborgen dat het beginsel van wederzijdse erkenning op correcte en consistente wijze wordt toegepast. Om die oplossingen te waarborgen en om vooral voor kleine en middelgrote ondernemingen juridische kosten te vermijden, moet marktdeelnemers een buitengerechtelijk probleemoplossingsmechanisme worden geboden.

(37)

Solvit is een door de nationale overheid in elke lidstaat aangeboden dienst die tot doel heeft oplossingen te vinden voor particulieren en bedrijven wanneer hun rechten worden geschonden door de overheidsinstanties van een andere lidstaat. De regels voor de werking van Solvit zijn vastgelegd in Aanbeveling 2013/461/EU van de Commissie (12), volgens welke elke lidstaat een Solvit-centrum moet opzetten dat is voorzien van toereikende personele en financiële middelen opdat het Solvit-centrum kan deelnemen aan Solvit. De Commissie moet meer bekendheid geven aan het bestaan en de voordelen van Solvit, met name onder bedrijven.

(38)

Solvit is een doeltreffend buitengerechtelijk probleemoplossingsmechanisme dat kosteloos wordt aangeboden. Solvit werkt met korte deadlines en biedt particulieren en bedrijven praktische oplossingen wanneer zij problemen ondervinden in verband met de erkenning van hun Unierechten door overheidsinstanties. Indien de marktdeelnemer, het betrokken Solvit-centrum en de betrokken lidstaten allen overeenstemming bereiken over de passende oplossing, dient geen verdere actie nodig te zijn.

(39)

Indien de informele benadering van Solvit faalt en er twijfels blijven bestaan over de verenigbaarheid van het administratieve besluit met het beginsel van wederzijdse erkenning, moet de Commissie evenwel de bevoegdheid hebben om deze kwestie op verzoek van een van de betrokken Solvit-centra nader te bestuderen. Na een beoordeling dient de Commissie een advies uit te brengen dat via het betrokken Solvit-centrum aan de betrokken marktdeelnemer en aan de bevoegde autoriteiten moet worden meegedeeld en tijdens de Solvit-procedure nader moet worden bezien. Voor het optreden van de Commissie moet een termijn van 45 werkdagen gelden, exclusief de tijd die de Commissie nodig heeft voor de ontvangst van de aanvullende informatie en documenten die zij nodig acht. Indien de zaak binnen deze termijn wordt opgelost, hoeft de Commissie geen advies uit te brengen. Deze Solvit-zaken moeten in de Solvit-databank een gescheiden traject volgen en mogen niet in de gewone Solvit-statistieken worden opgenomen.

(40)

Het advies van de Commissie met betrekking tot een administratief besluit dat de toegang tot de markt beperkt of ontzegt, mag enkel betrekking hebben op de vraag of het administratieve besluit verenigbaar is met het beginsel van wederzijdse erkenning en met de vereisten van deze verordening. Dit doet geen afbreuk aan de bevoegdheden van de Commissie krachtens artikel 258 VWEU en de verplichting van de lidstaten om het Unierecht na te leven wanneer systemische problemen met betrekking tot de toepassing van het beginsel van wederzijdse erkenning verder kunnen worden aangepakt.

(41)

Het is belangrijk voor de interne markt voor goederen dat ondernemingen, en met name kleine en middelgrote ondernemingen, aan betrouwbare en specifieke informatie kunnen komen over de wetgeving die in een bepaalde lidstaat geldt. De productcontactpunten moeten een belangrijke rol spelen in het bevorderen van de communicatie tussen de nationale autoriteiten en de marktdeelnemers door informatie te verspreiden over specifieke productvoorschriften en over de wijze waarop het beginsel van wederzijdse erkenning op het grondgebied van hun lidstaat wordt toegepast. Daarom moet de rol van de productcontactpunten als voornaamste verstrekkers van informatie over alle productgerelateerde voorschriften, met inbegrip van nationale technische voorschriften die onder wederzijdse erkenning vallen, worden versterkt.

(42)

Om het vrij verkeer van goederen te vergemakkelijken, moeten de productcontactpunten kosteloos een redelijk niveau van informatie geven over hun nationale technische voorschriften en de toepassing van het beginsel van wederzijdse erkenning. Productcontactpunten moeten adequaat worden uitgerust en van middelen voorzien. Overeenkomstig Verordening (EU) 2018/1724 van het Europees Parlement en de Raad (13) moeten zij dergelijke informatie verstrekken via een website en voldoen aan de bij die verordening voorgeschreven kwaliteitscriteria. De taken van productcontactpunten in verband met de verstrekking van die informatie, met inbegrip van elektronische of onlinetoegang tot de nationale technische voorschriften, moeten worden vervuld zonder afbreuk te doen aan de nationale regelgeving met betrekking tot de verspreiding van nationale technische voorschriften. Voorts mag niet van productcontactpunten worden verlangd dat zij schriftelijk of online inzage geven in normen waarop de intellectuele-eigendomsrechten van normalisatie-instellingen of -organisaties van toepassing zijn.

(43)

Samenwerking tussen de bevoegde autoriteiten is van essentieel belang voor het vlotte functioneren van het beginsel van wederzijdse erkenning en voor het creëren van een cultuur van wederzijdse erkenning. De productcontactpunten en de nationale bevoegde autoriteiten moeten dus samenwerken en informatie en deskundigheid uitwisselen opdat het beginsel van wederzijdse erkenning en deze verordening op correcte en consistente wijze worden toegepast.

(44)

Met het oog op het kennisgeven van administratieve besluiten die de toegang tot de markt beperken of ontzeggen, het mogelijk maken van communicatie tussen productcontactpunten en het waarborgen van administratieve samenwerking is het nodig de lidstaten toegang te geven tot een informatie- en communicatiesysteem.

(45)

Om uniforme voorwaarden voor de uitvoering van deze verordening te waarborgen, moeten aan de Commissie uitvoeringsbevoegdheden worden toegekend. Die bevoegdheden moeten worden uitgeoefend overeenkomstig Verordening (EU) nr. 182/2011 van het Europees Parlement en de Raad (14).

(46)

Indien het voor de toepassing van de onderhavige verordening nodig is persoonsgegevens te verwerken, moet deze verwerking gebeuren overeenkomstig het recht van de Unie inzake de bescherming van persoonsgegevens. De verwerking van persoonsgegevens uit hoofde van deze verordening is naargelang het geval onderworpen aan Verordening (EU) 2016/679 (15) of (EU) 2018/1725 (16) van het Europees Parlement en de Raad.

(47)

Er moeten betrouwbare en efficiënte monitoringmechanismen worden vastgesteld, zodat informatie kan worden verstrekt over de uitvoering van deze verordening en over de invloed ervan op het vrije verkeer van goederen. Dergelijke mechanismen mogen niet verder gaan dan wat nodig is om deze doelstellingen te verwezenlijken.

(48)

Met het oog op voorlichting over het beginsel van wederzijdse erkenning en om ervoor te zorgen dat deze verordening op correcte en consistente wijze wordt toegepast, moet worden voorzien in Uniefinanciering voor voorlichtingscampagnes, opleidingen, uitwisseling van ambtenaren en andere aanverwante activiteiten ter verbetering en ondersteuning van het vertrouwen en de samenwerking tussen bevoegde autoriteiten, productcontactpunten en marktdeelnemers.

(49)

Om een oplossing te bieden voor het gebrek aan accurate gegevens in verband met de werking van het beginsel van wederzijdse erkenning en de invloed ervan op de interne markt voor goederen, moet de Unie het verzamelen van dergelijke gegevens financieren.

(50)

De financiële belangen van de Unie moeten worden beschermd met proportionele maatregelen in de hele uitgavencyclus, onder meer op het gebied van preventie, opsporing en onderzoek van onregelmatigheden, terugvordering van verloren gegane, onverschuldigd betaalde of onjuist bestede financiële middelen, en, waar nodig, met administratieve en financiële sancties.

(51)

Het is dienstig de toepassing van deze verordening uit te stellen om de bevoegde autoriteiten en de marktdeelnemers voldoende tijd te bieden zich aan de hierin opgenomen bepalingen aan te passen.

(52)

De Commissie moet deze verordening evalueren aan de hand van de gestelde doelen. Voor het evalueren van deze verordening moet de Commissie gebruikmaken van de gegevens die over het functioneren van het beginsel van wederzijdse erkenning en de invloed ervan op de interne markt voor goederen worden verzameld en van de informatie die beschikbaar is in het informatie- en communicatiesysteem. De Commissie moet de lidstaten kunnen verzoeken de aanvullende informatie te verstrekken die nodig is voor haar evaluatie. Op grond van punt 22 van het Interinstitutioneel Akkoord van 13 april 2016 over beter wetgeven (17) moet de evaluatie van deze verordening op basis van doelmatigheid, doeltreffendheid, relevantie, samenhang en meerwaarde het uitgangspunt zijn voor de effectbeoordeling van verdere actiemogelijkheden.

(53)

Daar de doelstelling van deze verordening, namelijk het waarborgen van een vlotte, consistente en correcte toepassing van het beginsel van wederzijdse erkenning, niet voldoende door de lidstaten kan worden verwezenlijkt en derhalve, vanwege de omvang en de gevolgen ervan, beter op het niveau van de Unie kan worden verwezenlijkt, kan de Unie, overeenkomstig het in artikel 5 van het Verdrag betreffende de Europese Unie neergelegde subsidiariteitsbeginsel, maatregelen nemen. Overeenkomstig het in hetzelfde artikel neergelegde evenredigheidsbeginsel gaat deze verordening niet verder dan nodig is om deze doelstelling te verwezenlijken,

(1)

Het bruto nationaal inkomen tegen marktprijzen (bni) vormt de basis voor de berekening van het grootste aandeel van de eigen middelen in de algemene begroting van de Unie. Daarom dient de vergelijkbaarheid, betrouwbaarheid en volledigheid van dat aggregaat verder te worden versterkt.

(2)

Wanneer statistieken rechtstreeks voor administratieve doeleinden en voor beleidsvorming op het niveau van de Unie en de lidstaten worden gebruikt, komt groot belang toe aan statistische integriteit door de inachtneming van de beginselen van de praktijkcode Europese statistieken, zoals op 16 november 2017 door het Comité voor het Europees statistisch systeem (ESS-comité) herzien en geactualiseerd, en van Verordening (EG) nr. 223/2009 van het Europees Parlement en de Raad (2).

(3)

Die statistische gegevens zijn ook een belangrijk analytisch instrument voor de coördinatie van het economische beleid van de lidstaten en voor verscheidene beleidsterreinen van de Unie, alsmede voor onderzoeksactiviteiten.

(4)

Overeenkomstig artikel 2, lid 7, van Besluit 2014/335/EU, Euratom van de Raad (3), wordt voor de vaststelling van de eigen middelen onder bni verstaan een jaarlijks bni, uitgedrukt in marktprijzen, volgens de in bijlage A bij Verordening (EU) nr. 549/2013 van het Europees Parlement en de Raad (4) bepaalde methoden waarbij het herziene Europees systeem van rekeningen wordt ingesteld (ESR 2010). Besluit 2007/436/EG, Euratom van de Raad (5) werd ingetrokken overeenkomstig artikel 10, lid 1, van Besluit 2014/335/EU, Euratom van de Raad en behoudens het bepaalde in artikel 10, lid 2, van dat besluit.

(5)

Het is van essentieel belang dat bni-gegevens vergelijkbaar zijn tussen de lidstaten, en dat de toepasselijke definities en registratieregels van ESR 2010 worden nageleefd. Met het oog daarop dienen de evaluatieprocedures en de daadwerkelijk gebruikte basisgegevens de mogelijkheid te bieden die definities en registratieregels correct toe te passen.

(6)

Het is van essentieel belang dat de bronnen en de methoden die voor het samenstellen van bni-gegevens worden gebruikt, betrouwbaar zijn. Daarom dienen, zo veel mogelijk, beproefde technieken te worden toegepast op solide, geschikte en actuele basisstatistieken.

(7)

Het is van essentieel belang dat bni-gegevens volledig zijn. Daarom dienen die gegevens ook rekening te houden met informele, niet-geregistreerde en andere activiteiten en transacties die niet in statistische enquêtes of bij fiscale, sociale of andere administratieve autoriteiten worden gemeld. Voor een betere bni-dekking is vereist dat geschikte statistische grondslagen en evaluatieprocedures worden ontwikkeld om betrouwbare statistieken te produceren en, indien van toepassing, de nodige aanpassingen aan te brengen en lacunes en dubbeltelling te voorkomen.

(8)

Verordening (EU, Euratom) nr. 608/2014 van de Raad (6) voorziet in controles in de lidstaten ten behoeve van de controle van de eigen middelen. Met het oog op bni-controle dient de Commissie (Eurostat) het recht te krijgen bni-informatiebezoeken uit te voeren om de kwaliteit van bni-aggregaten en de componenten daarvan en de naleving van ESR 2010 te controleren, alsmede om de vergelijkbaarheid, betrouwbaarheid en volledigheid van de bni-gegevens te waarborgen. De Commissie (Eurostat) dient de regels betreffende statistische geheimhouding na te leven. De deelname van vertegenwoordigers van nationale statistische autoriteiten aan bni-informatiebezoeken aan andere lidstaten is essentieel voor het bevorderen van de transparantie en de kwaliteit van het bni-controleproces.

(9)

Teneinde de betrouwbaarheid, volledigheid en maximale vergelijkbaarheid van bni-gegevens te waarborgen, in overeenstemming met ESR 2010, dient de bevoegdheid om handelingen overeenkomstig artikel 290 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie vast te stellen aan de Commissie te worden overgedragen wat betreft de lijst van de punten die in elke verificatiecyclus moeten worden behandeld. Het is van bijzonder belang dat de Commissie bij haar voorbereidende werkzaamheden tot passende raadplegingen overgaat, onder meer op deskundigenniveau, en dat die raadplegingen geschieden in overeenstemming met de beginselen die zijn vastgelegd in het Interinstitutioneel Akkoord van 13 april 2016 over beter wetgeven (7). Met name om te zorgen voor gelijke deelname aan de voorbereiding van gedelegeerde handelingen ontvangen het Europees Parlement en de Raad alle documenten op hetzelfde tijdstip als de deskundigen van de lidstaten, en hebben hun deskundigen systematisch toegang tot de vergaderingen van de deskundigengroepen van de Commissie die zich bezighouden met de voorbereiding van de gedelegeerde handelingen.

(10)

Om eenvormige voorwaarden te waarborgen voor de uitvoering van deze verordening met het oog op het verstrekken van bni-aggregaten ten behoeve van de eigen middelen, dienen aan de Commissie uitvoeringsbevoegdheden te worden verleend tot het vaststellen van de structuur en de gedetailleerde regelingen met betrekking tot het overzicht van de bronnen en de methoden die worden gebruikt voor de productie van de bni-gegevens en de componenten daarvan, overeenkomstig bijlage A bij Verordening (EU) nr. 549/2013, van het tijdschema voor de actualisering en de toezending ervan en van de specifieke maatregelen voor het verbeteren van de vergelijkbaarheid, de betrouwbaarheid en de volledigheid van de bni-gegevens van de lidstaten op basis van de lijst met door de Commissie bepaalde punten. Die bevoegdheden dienen te worden uitgeoefend overeenkomstig Verordening (EU) nr. 182/2011 van het Europees Parlement en de Raad (8).

(11)

Het bij Verordening (EG) nr. 223/2009 opgerichte ESS-comité is overeenkomstig artikel 7 van die verordening verzocht professionele sturing te geven.

(12)

Het in artikel 4 van Verordening (EG, Euratom) nr. 1287/2003 van de Raad (9) bedoelde bni-comité heeft adviezen uitgebracht voor de Commissie en heeft haar geadviseerd en bijgestaan bij de uitoefening van haar uitvoeringsbevoegdheden. In de strategie die gericht is op een nieuwe structuur voor het Europees statistisch systeem om de coördinatie en het partnerschap te verbeteren in een duidelijke piramidevormige structuur binnen het systeem, dient het ESS-comité een adviserende rol te hebben en de Commissie bij te staan bij de uitoefening van haar uitvoeringsbevoegdheden. Daarom dient het bni-comité, wat betreft het bijstaan van de Commissie bij de uitoefening van haar uitvoeringsbevoegdheden uit hoofde van deze verordening, te worden vervangen door het ESS-comité. De Commissie dient evenwel een formele deskundigengroep op te richten om haar bij te staan bij andere functies die voorheen uit hoofde van Verordening (EG, Euratom) nr. 1287/2003 door het bni-comité werden vervuld en die geen verband houden met de bijstand aan de Commissie bij de uitoefening van haar uitvoeringsbevoegdheden.

(13)

Bij Richtlijn 89/130/EEG, Euratom van de Raad (10) en Verordening (EG, Euratom) nr. 1287/2003 is een procedure ingesteld om de vergelijkbaarheid, betrouwbaarheid en volledigheid van de gegevens inzake het bruto nationaal product (bnp) en de bni-gegevens te controleren en te evalueren binnen het bnp-comité en het bni-comité, waarin de lidstaten en de Commissie nauw samenwerken. Die procedure dient te worden aangepast om rekening te houden met het gebruik van bni-gegevens voor de vaststelling van de eigen middelen overeenkomstig ESR 2010, het herziene tijdschema voor de indiening van gegevens ten behoeve van de eigen middelen en de recente ontwikkelingen binnen het Europees statistisch systeem. Richtlijn 89/130/EEG, Euratom van de Raad en Verordening (EG, Euratom) nr. 1287/2003 dienen derhalve te worden ingetrokken,

(1)

Het .eu-topniveaudomein (Top-Level Domain, TLD) is vastgesteld bij Verordening (EG) nr. 733/2002 van het Europees Parlement en de Raad (3) en bij Verordening (EG) nr. 874/2004 van de Commissie (4). Sinds de vaststelling van die verordeningen zijn de politieke en juridische context in de Unie, alsook de internetomgeving, en de onlinemarkt aanzienlijk veranderd.

(2)

De snelle ontwikkeling van de markt voor TLD's en het dynamische digitale landschap vereisen een toekomstbestendige en flexibele regelgevingsomgeving. Het .eu-TLD is een van de grootste landcode-TLD's (ccTLD's). Het .eu-TLD wordt gebruikt door de instellingen, agentschappen en organen van de Unie, en tevens voor Europese projecten en initiatieven. Doel van het .eu-TLD is, via goed bestuur, de identiteit van de Unie te versterken en de waarden van de Unie online te bevorderen, zoals meertaligheid, eerbiediging van de privésfeer en de veiligheid van de gebruikers en eerbiediging van mensenrechten, alsmede specifieke online-prioriteiten.

(3)

TLD's zijn een essentieel onderdeel van de hiërarchische structuur van het domeinnamensysteem (DNS) en zorgen voor een interoperabel systeem van unieke identificatiecodes die overal ter wereld beschikbaar zijn op elke toepassing en elk netwerk.

(4)

Het .eu-TLD moet het gebruik van en de toegang tot internetnetwerken bevorderen overeenkomstig de artikelen 170 en 171 VWEU door een extra registratiedomein aan te bieden naast de bestaande ccTLD's en de mondiale registratie van generieke TLD's.

(5)

Het .eu-TLD, dat een duidelijk en gemakkelijk herkenbaar label is, moet een duidelijk verband leggen met de Unie en de Europese markt. Het moet bedrijven, organisaties en natuurlijke personen binnen de Unie de mogelijkheid bieden een domeinnaam in het .eu-TLD te registreren. Het bestaan van een dergelijke domeinnaam is belangrijk om de online-identiteit van de Unie te versterken. Verordening (EG) nr. 733/2002 moet derhalve worden gewijzigd om Unieburgers, ongeacht hun verblijfplaats, de mogelijkheid te bieden om een .eu-TLD-naam te registreren met ingang van 19 oktober 2019.

(6)

Domeinnamen in het .eu-TLD moeten, onder voorbehoud van beschikbaarheid, worden toegewezen aan in aanmerking komende partijen.

(7)

De Commissie moet de samenwerking bevorderen tussen het register, het Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie (EUIPO) en overige Unie-agentschappen om speculatieve en nepregistraties van domeinnamen, met inbegrip van „cybersquatting”, te bestrijden en om de administratieve procedures te vereenvoudigen, met name voor kleine en middelgrote ondernemingen (kmo's).

(8)

Met het oog op een betere bescherming van het recht van de partijen om overeenkomsten af te sluiten met, respectievelijk, het register en de registrators, moeten geschillen over de registratie van domeinnamen in het .eu-TLD worden beslecht door in de Unie gevestigde organen die het relevante nationale recht toepassen, zonder afbreuk te doen aan de rechten en plichten van de lidstaten of de Unie uit hoofde van internationale instrumenten.

(9)

De Commissie moet op basis van een open, transparante en niet-discriminerende selectieprocedure, rekening houdend met kostenefficiëntie en administratieve eenvoud, een register voor het .eu-TLD aanwijzen. Teneinde de digitale eengemaakte markt te steunen, een Europese online-identiteit te creëren en grensoverschrijdende online-activiteiten aan te moedigen, moet aan de Commissie de bevoegdheid worden overgedragen om overeenkomstig artikel 290 VWEU handelingen vast te stellen ten aanzien van de ontvankelijkheids- en selectiecriteria en de procedure voor de aanwijzing van het register. Het is van bijzonder belang dat de Commissie bij haar voorbereidende werkzaamheden tot passende raadplegingen overgaat, onder meer op deskundigenniveau, en dat die raadplegingen gebeuren in overeenstemming met de beginselen die zijn vastgesteld in het Interinstitutioneel Akkoord van 13 april 2016 over beter wetgeven (5). Met name om te zorgen voor gelijke deelname aan de voorbereiding van gedelegeerde handelingen ontvangen het Europees Parlement en de Raad alle documenten op hetzelfde tijdstip als de deskundigen van de lidstaten, en hebben hun deskundigen systematisch toegang tot de vergaderingen van de deskundigengroepen van de Commissie die zich bezighouden met de voorbereiding van de gedelegeerde handelingen.

(10)

Om eenvormige voorwaarden te waarborgen voor de uitvoering van deze verordening, moeten aan de Commissie uitvoeringsbevoegdheden worden toegekend om de lijsten met door de lidstaten gereserveerde en geblokkeerde domeinnamen vast te stellen, om de beginselen vast te stellen die moeten worden opgenomen in de overeenkomst tussen de Commissie en het register en om het register aan te wijzen op grond van naar behoren gemotiveerde dwingende reden van urgentie, met name om de continuïteit van de dienstverlening te waarborgen. Die bevoegdheden moeten worden uitgeoefend in overeenstemming met Verordening (EU) nr. 182/2011 van het Europees Parlement en de Raad (6). Dergelijke lijsten moeten worden opgesteld onder voorbehoud van de beschikbaarheid van de domeinnamen, rekening houdend met reeds door de lidstaten gereserveerde of geregistreerde domeinnamen op het tweede niveau.

(11)

De Commissie moet met het aangewezen register een overeenkomst sluiten waarin de gedetailleerde beginselen en procedures zijn opgenomen die van toepassing zijn op het register voor wat de organisatie, het bestuur en het beheer van het .eu-TLD betreft. De overeenkomst moet een vaste looptijd hebben en moet eenmaal kunnen worden verlengd zonder dat een nieuwe selectieprocedure nodig is.

(12)

De beginselen en procedures betreffende de werking van het .eu-TLD moeten worden bijgevoegd bij de overeenkomst tussen de Commissie en het aangewezen register.

(13)

Deze verordening doet geen afbreuk aan de toepassing van de mededingingsregels van de artikelen 101 en 102 VWEU.

(14)

Het register moet voldoen aan de beginselen van non-discriminatie en transparantie en moet maatregelen nemen om te zorgen voor eerlijke concurrentie, die vooraf door de Commissie moeten worden goedgekeurd, met name wanneer het register diensten verleent aan ondernemingen waarmee het op downstreammarkten concurreert.

(15)

De Internet Corporation for Assigned Names and Numbers (ICANN) is momenteel verantwoordelijk voor het coördineren van de delegatie aan registers van codes die voor ccTLD's staan. Het register moet met de ICANN een passende overeenkomst sluiten voor de delegatie van de code van het .eu-ccTLD, waarbij rekening wordt gehouden met de toepasselijke beginselen die zijn vastgesteld door het Governmental Advisory Committee (GAC).

(16)

Het register moet een passende depotovereenkomst sluiten om de continuïteit van de dienstverlening te waarborgen en met name ervoor te zorgen dat het bij herdelegatie of andere onvoorziene omstandigheden mogelijk is met een minimale verstoring diensten te blijven verstrekken aan de plaatselijke internetgemeenschap. Het register moet dagelijks een elektronische kopie van de actuele inhoud van de .eu-databank bij de bewaarnemer deponeren.

(17)

De vast te stellen alternatievegeschillenbeslechtingsprocedures moeten voldoen aan Richtlijn 2013/11/EU van het Europees Parlement en de Raad (7) en in die procedures moet rekening worden gehouden met de internationale beste praktijken op dit gebied en met name met de toepasselijke aanbevelingen van de Wereldorganisatie voor de intellectuele eigendom (WIPO), zodat speculatieve en onrechtmatige registratie zo veel mogelijk wordt vermeden. Die alternatievegeschillenbeslechtingsprocedures moeten eenvormige procedurele voorschriften in acht nemen overeenkomstig de voorschriften in het door de ICANN vastgestelde eenvormige beleid voor de beslechting van geschillen (Uniform Dispute Resolution Policy — UDRP).

(18)

Het beleid inzake misbruik bij de registratie van .eu-domeinnamen moet ervoor zorgen dat het register de gegevens controleert die zij ontvangt, met name de gegevens met betrekking tot de identiteit van de registranten, en de toekomstige registratie intrekt of blokkeert van domeinnamen die bij definitieve beslissing van een rechterlijke instantie van een lidstaat als lasterlijk, racistisch of op een andere manier strijdig met het recht van de lidstaat worden beschouwd. Het register moet uiterst zorgvuldig toezien op de juistheid van de gegevens die het ontvangt en waarover het beschikt. De intrekkingsprocedure moet de houder van de domeinnaam een redelijke gelegenheid bieden om inbreuken op de ontvankelijkheidscriteria, registratievereisten of achterstallige schulden te rectificeren alvorens de intrekking van kracht wordt.

(19)

Een domeinnaam die identiek is aan of een verwarrende gelijkenis vertoont met een naam waarvoor in het Unie- of nationale recht een recht is vastgelegd en die door zijn houder zonder recht op of rechtmatig belang bij de naam is geregistreerd, moet in principe worden ingetrokken en, indien nodig, worden overgedragen aan de legitieme houder. Indien is vastgesteld dat de domeinnaam te kwader trouw is gebruikt, moet die altijd worden ingetrokken.

(20)

Het register moet een duidelijk beleid voeren om ervoor te zorgen dat tijdige tracering van onrechtmatige registraties van domeinnamen wordt gewaarborgd en moet, waar mogelijk, samenwerken met de bevoegde autoriteiten en andere overheidsinstanties die relevant zijn voor cyberveiligheid en informatieveiligheid die specifiek betrokken zijn bij de bestrijding van dergelijke registraties, zoals nationale computercrisisteams (CERT's).

(21)

Het register moet rechtshandhavingsinstanties ondersteunen in de strijd tegen misdaad door technische en organisatorische maatregelen te nemen zodat de bevoegde autoriteiten toegang kunnen krijgen tot de gegevens van het register met het oog op preventie, opsporing, onderzoek en vervolging van misdrijven, overeenkomstig het Unie- of nationale recht.

(22)

De uitvoering van deze verordening dient in overeenstemming te zijn met de beginselen inzake de bescherming van de persoonlijke levenssfeer en van persoonsgegevens. Het register moet de toepasselijke voorschriften inzake gegevensbescherming, de beginselen en de richtsnoeren van de Unie, in het bijzonder de relevante veiligheidsvoorschriften, alsook de beginselen noodzaak, evenredigheid, doelbinding en een niet-buitensporige gegevensbewaarperiode in acht nemen. Ook de bescherming van persoonsgegevens door ontwerp en de bescherming van gegevens door standaardinstellingen moeten worden ingebed in alle gegevensverwerkende systemen en databanken die worden ontwikkeld en onderhouden.

(23)

Om doeltreffend periodiek toezicht te garanderen, moet het register minstens om de twee jaar op eigen kosten worden gecontroleerd door een onafhankelijk orgaan dat moet bevestigen, middels een conformiteitsbeoordelingsverslag, dat het register al dan niet voldoet aan de voorschriften van deze verordening. Het register moet dat verslag bij de Commissie indienen in overeenstemming met de overeenkomst met de Commissie.

(24)

De overeenkomst tussen de Commissie en het register moet voorzien in procedures ter verbetering van de organisatie, het bestuur en het beheer van het .eu-TLD door het register, in overeenstemming met de instructies van de Commissie op grond van de toezichtactiviteiten van de Commissie uit hoofde van deze verordening.

(25)

In zijn conclusies van 27 november 2014 over „internetgovernance” heeft de Raad opnieuw bevestigd dat de Unie zich verbindt tot het bevorderen van structuren voor multistakeholdergovernance die berusten op een reeks coherente mondiale internetgovernancebeginselen. Inclusieve internetgovernance heeft betrekking op de ontwikkeling en toepassing van gedeelde beginselen, normen, regels, besluitvormingsprocedures en programma's die vorm geven aan de ontwikkeling en het gebruik van het internet, door overheden, de particuliere sector, het maatschappelijk middenveld, internationale organisaties en de technische gemeenschap, in hun respectieve rollen.

(26)

Er moet een .eu-Multistakeholder-adviesgroep worden opgericht die tot taak heeft de Commissie advies te geven met het oog op sterkere en ruimere input met betrekking tot het goede beheer van het register. De samenstelling van de groep moet een weerspiegeling zijn van het multistakeholdersmodel voor internetgovernance en haar leden, afgezien van de leden die worden afgevaardigd door de autoriteiten van de lidstaten en internationale organisaties, moeten door de Commissie worden benoemd op basis van een open niet-discriminerende en transparante procedure. De vertegenwoordigers van de autoriteiten van de lidstaten moeten worden benoemd op basis van een rouleringssysteem dat zorgt voor voldoende continuïteit in de deelname aan de groep.

(27)

De Commissie moet de doelmatigheid en de werking van het .eu-TLD evalueren. Die evaluatie moet betrekking hebben op de werkmethoden en de relevantie van de taken van het aangewezen register. De Commissie moet op gezette tijden aan het Europees Parlement en de Raad een evaluatieverslag voorleggen over het functioneren van het .eu-TLD.

(28)

Deze verordening eerbiedigt de grondrechten en neemt de beginselen in acht die met name zijn erkend in het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (het „Handvest”), als verankerd in de Verdragen, met name de bescherming van persoonsgegevens, de vrijheid van meningsuiting en informatie, en consumentenbescherming. Er moeten passende Unieprocedures in acht worden genomen wanneer ervoor wordt gezorgd dat nationaalrechtelijke bepalingen die gevolgen hebben voor deze verordening voldoen aan het Unierecht en met name aan het Handvest. Het register moet de Commissie verzoeken om ondersteuning wanneer eraan wordt getwijfeld of aan het Unierecht wordt voldaan.

(29)

Daar de doelstelling van deze verordening, namelijk de implementatie van een pan-Europees TLD als aanvulling op de nationale ccTLD's, niet voldoende door de lidstaten kan worden verwezenlijkt, maar vanwege de omvang en de gevolgen ervan beter door de Unie kan worden verwezenlijkt, kan de Unie, overeenkomstig het in artikel 5 van het Verdrag betreffende de Europese Unie neergelegde subsidiariteitsbeginsel, maatregelen nemen. Overeenkomstig het in hetzelfde artikel neergelegde evenredigheidsbeginsel gaat deze verordening niet verder dan nodig is om deze doelstelling te verwezenlijken.

(30)

Om het risico te beperken dat de dienstverlening van het .eu-TLD wordt onderbroken tijdens de tenuitvoerlegging van het nieuwe regelgevingskader, voorziet deze verordening in overgangsbepalingen.

(31)

Verordening (EG) nr. 733/2002 moet bijgevolg dienovereenkomstig worden gewijzigd en ingetrokken, en Verordening (EG) nr. 874/2004 moet worden ingetrokken,

(1)

Sinds de vaststelling van Verordeningen (EG) nr. 2560/2001 (4) en (EG) nr. 924/2009 (5) van het Europees Parlement en de Raad zijn de kosten van grensoverschrijdende betalingen in euro tussen lidstaten van de eurozone sterk gedaald tot een niveau dat in de meeste gevallen verwaarloosbaar is.

(2)

Grensoverschrijdende betalingen in euro van lidstaten buiten de eurozone maken echter ongeveer 80 % uit van alle grensoverschrijdende betalingen uit lidstaten buiten de eurozone. De kosten van dergelijke grensoverschrijdende betalingen blijven in de meeste lidstaten buiten de eurozone buitensporig hoog, ook al hebben betalingsdienstaanbieders die zich in lidstaten buiten de eurozone bevinden, toegang tot dezelfde efficiënte infrastructuren om die transacties tegen zeer lage kosten te verwerken, als betalingsdienstaanbieders die zich binnen de eurozone bevinden.

(3)

De hoge kosten van grensoverschrijdende betalingen blijven een hinderpaal voor de volledige integratie in de interne markt van burgers en ondernemingen uit lidstaten buiten de eurozone, met negatieve gevolgen voor hun concurrentievermogen. Die hoge kosten leiden ertoe dat er in de Unie twee categorieën betalingsdienstgebruikers blijven bestaan: betalingsdienstgebruikers die profiteren van de gemeenschappelijke eurobetalingsruimte (SEPA) en betalingsdienstgebruikers die hoge kosten betalen voor hun grensoverschrijdende betalingen in euro.

(4)

Om de werking van de interne markt te vergemakkelijken en op het vlak van grensoverschrijdende betalingen in euro een einde te maken aan de ongelijkheden tussen betalingsdienstgebruikers in de lidstaten binnen en buiten de eurozone, moet ervoor worden gezorgd dat de kosten van grensoverschrijdende betalingen in euro binnen de Unie worden gelijkgetrokken met de kosten van overeenkomstige binnenlandse betalingen in de nationale valuta van de lidstaat waar de betalingsdienstaanbieder van de betalingsdienstgebruiker zich bevindt. Een betalingsdienstaanbieder wordt geacht zich te bevinden in de lidstaat waar hij zijn diensten aan de betalingsdienstgebruiker aanbiedt.

(5)

Valutawisselkosten zijn significante kosten van grensoverschrijdende betalingen wanneer in de lidstaat van de betaler en de lidstaat van de begunstigde andere valuta's worden gebruikt. Artikel 45 van Richtlijn (EU) 2015/2366 van het Europees Parlement en de Raad (6) bepaalt dat de kosten en de gebruikte wisselkoers transparant moeten zijn, artikel 52, lid 3, van die richtlijn bevat informatievereisten met betrekking tot betalingstransacties die onder een raamovereenkomst vallen, en in artikel 59, lid 2, van die richtlijn zijn informatievereisten neergelegd voor partijen die valutawisseldiensten aanbieden aan een geldautomaat of in het verkooppunt. Die informatievereisten hebben niet tot voldoende transparantie en vergelijkbaarheid van de valutawisselkosten geleid in situaties waarin aan een geldautomaat of in het verkooppunt verschillende valutawisselopties worden aangeboden. Dat gebrek aan transparantie en vergelijkbaarheid verhindert concurrentie die de valutawisselkosten zou doen dalen, en verhoogt het risico dat betalers voor een dure valutawisseloptie kiezen. Daarom moeten extra maatregelen worden ingevoerd om consumenten te beschermen tegen buitensporige kosten voor valutawisseldiensten en ervoor te zorgen dat consumenten de informatie krijgen die zij nodig hebben om de beste valutawisseloptie te kiezen.

(6)

Om te vermijden dat marktdeelnemers onevenredig hoge bedragen zouden moeten investeren in de aanpassing van hun betalingsinfrastructuur, -apparatuur en -processen met het oog op meer transparantie, moeten de uit te voeren maatregelen passend, adequaat en kosteneffectief zijn. Tegelijk moet de verstrekte informatie in situaties waarin de betaler aan een geldautomaat of in het verkooppunt met verschillende valutawisselopties wordt geconfronteerd, vergelijking mogelijk maken zodat de betaler een geïnformeerde keuze kan maken.

(7)

Om vergelijkbaarheid te bewerkstelligen, moeten de valutawisselkosten voor alle op kaarten gebaseerde betalingen op dezelfde wijze worden uitgedrukt, namelijk als in procent uitgedrukte marges op de recentste beschikbare referentiewisselkoersen van de Europese Centrale Bank (ECB). Bij omrekening tussen twee andere valuta's dan de euro kan het nodig zijn een marge te baseren op een koers die is afgeleid van twee ECB-koersen.

(8)

Overeenkomstig de in Richtlijn (EU) 2015/2366 vastgestelde algemene informatievereisten met betrekking tot valutawisselkosten moeten aanbieders van valutawisseldiensten informatie over hun valutawisselkosten meedelen voordat de betalingstransactie wordt geïnitieerd. Partijen die valutawisseldiensten aanbieden aan een geldautomaat of in het verkooppunt, moeten op duidelijke en toegankelijke wijze informatie verstrekken over hun kosten voor dergelijke diensten, bijvoorbeeld door hun kosten aan het loket of digitaal op de terminal aan te geven, of op het scherm in het geval van onlineaankopen. Naast de in artikel 59, lid 2, van Richtlijn (EU) 2015/2366 bedoelde informatie moeten die partijen, voordat de betalingstransactie wordt geïnitieerd, expliciete informatie verstrekken over het aan de begunstigde te betalen bedrag in de door de begunstigde gebruikte valuta en het totale door de betaler te betalen bedrag in de valuta van de rekening van de betaler. Het bedrag dat moet worden betaald in de door de begunstigde gebruikte valuta moet de prijs van de te kopen goederen en diensten weergeven en kan worden aangegeven aan de kassa in plaats van op de betaalterminal. De door de begunstigde gebruikte valuta is over het algemeen de lokale valuta, maar kan volgens het beginsel van contractuele vrijheid in sommige gevallen een andere valuta van de Unie zijn. Het totale bedrag dat de betaler in de valuta van de rekening van de betaler moet betalen, moet bestaan uit de prijs van de goederen of diensten en de valutawisselkosten. Bovendien moeten beide bedragen worden gedocumenteerd op het ontvangstbewijs of op een andere duurzame drager.

(9)

Met betrekking tot artikel 59, lid 2, van Richtlijn (EU) 2015/2366 moet de betaler, wanneer aan een geldautomaat of in het verkooppunt een valutawisseldienst wordt aangeboden, de mogelijkheid hebben om die dienst te weigeren en in plaats daarvan te betalen in de valuta die de begunstigde gebruikt.

(10)

Om betalers in staat te stellen de kosten van valutawisselopties aan een geldautomaat of in het verkooppunt te vergelijken, moeten de betalingsdienstaanbieders van de betalers niet alleen volledig vergelijkbare informatie over de toepasselijke valutawisselkosten in de voorwaarden van hun raamovereenkomst opnemen, maar moeten zij die informatie ook op bevattelijke en toegankelijke wijze openbaar maken op een algemeen beschikbaar en gemakkelijk toegankelijk elektronisch platform, in het bijzonder op hun klantenwebsites, hun thuisbankieren-websites en hun mobiele bankapps. Dit zou de ontwikkeling van vergelijkingswebsites mogelijk maken, zodat het voor consumenten gemakkelijker wordt om prijzen te vergelijken wanneer zij in het buitenland reizen of winkelen. Bovendien moeten betalingsdienstaanbieders betalers aan de toepasselijke valutawisselkosten herinneren wanneer een op een kaart gebaseerde betaling in een andere valuta wordt verricht, met behulp van algemeen beschikbare en gemakkelijk toegankelijke elektronische communicatiekanalen zoals sms-berichten, e-mails of pushmeldingen via de mobiele bankapp van de betaler. Betalingsdienstaanbieders moeten met betalingsdienstgebruikers overeenkomen via welk elektronisch communicatiekanaal zij de informatie over valutawisselkosten zullen verstrekken, rekening houdend met het meest doeltreffende kanaal om de betaler te bereiken. Betalingsdienstaanbieders moeten ook gehoor geven aan verzoeken van betalingsdienstgebruikers om de elektronische berichten met informatie over de valutawisselkosten niet te ontvangen.

(11)

Periodieke herinneringen zijn aangewezen in situaties waarin de betaler voor langere tijd in het buitenland verblijft, bijvoorbeeld wanneer de betaler in het buitenland gedetacheerd is of studeert of wanneer de betaler regelmatig een kaart gebruikt voor online aankopen in de lokale valuta. Een verplichting om dergelijke herinneringen te verstrekken, zou geen onevenredige investeringen vereisen om de bestaande bedrijfsprocessen en betalingsverwerkingsinfrastructuur van de betalingsdienstaanbieder aan te passen, en zou ervoor zorgen dat de betaler beter geïnformeerd is wanneer hij verschillende valutawisselopties overweegt.

(12)

De Commissie moet bij het Europees Parlement, de Raad, de ECB en het Europees Economisch en Sociaal Comité een verslag indienen over de toepassing van de regel dat de kosten van grensoverschrijdende betalingen in euro gelijk moeten zijn aan die van binnenlandse transacties in nationale valuta en over de effectiviteit van de in deze verordening vastgestelde informatievereisten met betrekking tot valutawissel. De Commissie moet ook verdere mogelijkheden om de regel van gelijke kosten uit te breiden tot alle valuta's van de Unie en de transparantie en vergelijkbaarheid van valutawisselkosten aanvullend te verbeteren — en de technische haalbaarheid van die mogelijkheden — analyseren, en zij moet de mogelijkheid onderzoeken tot deactivering of activering van de optie om valutawissel door andere partijen dan de betalingsdienstaanbieder van de betaler te aanvaarden.

(13)

Daar de doelstellingen van deze verordening niet voldoende door de lidstaten kunnen worden verwezenlijkt, maar vanwege de grensoverschrijdende aard van de betalingen beter door de Unie kunnen worden verwezenlijkt, kan de Unie, overeenkomstig het in artikel 5 van het Verdrag betreffende de Europese Unie neergelegde subsidiariteitsbeginsel, maatregelen nemen. Overeenkomstig het in hetzelfde artikel neergelegde evenredigheidsbeginsel gaat deze verordening niet verder dan nodig is om deze doelstellingen te verwezenlijken,

(1)

Het is nodig de beschrijving van de voertuigen van de categorieën T1 en T2 als opgenomen in Verordening (EU) nr. 167/2013 van het Europees Parlement en de Raad (3) te verduidelijken met betrekking tot de positie van de as die zich het dichtst bij de bestuurder bevindt bij trekkers met omkeerbare bestuurdersplaats en met betrekking tot de methode voor de berekening van de hoogte van het zwaartepunt. Om de hoogte van het zwaartepunt van voertuigen van de categorie T2 nauwkeurig en op uniforme wijze te kunnen bepalen, moet worden verwezen naar internationaal toepasselijke normen voor de bepaling van het zwaartepunt van trekkers.

(2)

Een nauwkeurige definitie van de verschillende onderdelen van landbouwtrekkers op basis van een analyse van hun technische kenmerken is van het grootste belang voor de correcte en volledige uitvoering van deze verordening en de uit hoofde ervan vastgestelde gedelegeerde en uitvoeringshandelingen. Gezien het feit dat discussies over de definitie van de categorieën worden gevoerd in de relevante internationale fora, waaraan ook de Unie deelneemt, moet de Commissie hiermee rekening houden om onevenredige en negatieve gevolgen voor de toepassing van de technische voorschriften en de testprocedures, alsmede om alle mogelijke negatieve gevolgen voor de fabrikanten, met name van hooggespecialiseerde trekkers, te voorkomen.

(3)

In Verordening (EU) nr. 167/2013 moet duidelijk worden gemaakt dat de term „verwisselbare machines”„verwisselbare uitrustingsstukken” betekent, om ervoor te zorgen dat de terminologie in de hele verordening consequent wordt gebruikt.

(4)

In Verordening (EU) nr. 167/2013 is opgenomen dat importeurs, voor producten die niet conform die verordening zijn of een ernstig risico vormen, een kopie van het certificaat van overeenstemming moeten bewaren. Er moet duidelijk worden gemaakt dat hiermee een EU-typegoedkeuringscertificaat wordt bedoeld. De genoemde verordening moet daarom zo worden gewijzigd dat erin wordt verwezen naar het juiste document.

(5)

In Verordening (EU) nr. 167/2013 wordt bepaald dat het EU-typegoedkeuringscertificaat als bijlage de testresultaten bevat. Er moet duidelijk worden gemaakt dat hiermee het formulier met testresultaten wordt bedoeld. De genoemde verordening moet daarom zo worden gewijzigd dat erin wordt verwezen naar de juiste bijlage.

(6)

Bij Verordening (EU) nr. 167/2013 werd aan de Commissie de bevoegdheid tot vaststelling van gedelegeerde handelingen toegekend voor een periode van vijf jaar, die op 21 maart 2018 afliep. Aangezien er voortdurend behoefte is aan aanpassing van verschillende elementen van de typegoedkeuringsprocedure die bij die verordening en de uit hoofde daarvan vastgestelde handelingen is vastgesteld, meer bepaald door ze aan de technische vooruitgang aan te passen of rectificaties aan te brengen, moet de periode voor de uitoefening van de bevoegdheidsdelegatie worden verlengd en moet worden voorzien in de mogelijkheid deze daarna stilzwijgend te verlengen.

(7)

In Verordening (EU) nr. 167/2013 is sprake van de intrekking van Richtlijn 74/347/EEG van de Raad (4), terwijl het gaat om de intrekking van Richtlijn 2008/2/EG van het Europees Parlement en de Raad (5), waarmee eerstgenoemde richtlijn is gecodificeerd. Bijgevolg moet de relevante verwijzing in Verordening (EU) nr. 167/2013 worden gerectificeerd.

(8)

Daar deze verordening wijzigingen van Verordening (EU) nr. 167/2013 behelst zonder de normatieve inhoud ervan uit te breiden en daar de doelstellingen van deze verordening niet voldoende door de lidstaten kunnen worden verwezenlijkt maar vanwege de omvang en de gevolgen beter door de Unie kunnen worden verwezenlijkt, kan de Unie, overeenkomstig het in artikel 5 van het Verdrag betreffende de Europese Unie neergelegde subsidiariteitsbeginsel, maatregelen nemen. Overeenkomstig het in hetzelfde artikel neergelegde evenredigheidsbeginsel gaat deze verordening niet verder dan nodig is om deze doelstellingen te verwezenlijken.

(9)

Verordening (EU) nr. 167/2013 dient daarom dienovereenkomstig te worden gewijzigd,

(1)

Richtlijn 2004/52/EG van het Europees Parlement en de Raad (4) is ingrijpend gewijzigd. Aangezien er nieuwe wijzigingen nodig zijn, moet de richtlijn omwille van de duidelijkheid worden herschikt.

(2)

Het is wenselijk dat elektronische tolheffingssystemen voor het wegverkeer op grote schaal in de lidstaten en de buurlanden worden ingevoerd, en dat men zo veel mogelijk beschikt over betrouwbare, gebruiksvriendelijke, kostenefficiënte systemen die zijn afgestemd op de toekomstige ontwikkeling van het beleid op Unieniveau inzake rekeningrijden en op toekomstige technische ontwikkelingen. Het is derhalve noodzakelijk om elektronische tolheffingssystemen voor het wegverkeer interoperabel te maken teneinde de kosten en lasten in verband met de betaling van tolgelden in de gehele Unie te verminderen.

(3)

Interoperabele elektronische tolheffingssystemen voor het wegverkeer dragen bij tot de verwezenlijking van de in het Unierecht inzake wegentol bepaalde doelstellingen.

(4)

Het gebrek aan interoperabiliteit is een aanzienlijk probleem bij elektronische tolheffingssystemen voor het wegverkeer wanneer de wegentol gekoppeld is aan de door het voertuig afgelegde afstand (op afstand gebaseerde tolgelden) of op de passage van het voertuig voorbij een bepaald punt (bijvoorbeeld bij een cordonheffing). De bepalingen betreffende de interoperabiliteit van elektronische tolheffingssystemen voor het wegverkeer dienen derhalve uitsluitend van toepassing te zijn op die systemen en niet op systemen waarbij de verschuldigde wegentol gekoppeld is aan de tijd die het voertuig heeft doorgebracht op de infrastructuur waarvoor tol wordt geheven (bijvoorbeeld tijdgerelateerde systemen zoals vignetten).

(5)

De grensoverschrijdende handhaving in de Unie van de verplichting om wegentol te betalen is een aanzienlijk probleem bij alle soorten systemen (op afstand, cordon, of tijd gebaseerde systemen, elektronische of handmatige systemen). Om het probleem van grensoverschrijdende handhaving bij niet-betaling van wegentol aan te pakken, moeten de bepalingen inzake de grensoverschrijdende uitwisseling van informatie voor al die systemen gelden.

(6)

Naar nationaal recht kan de overtreding die bestaat uit de niet-betaling van wegentol worden gekwalificeerd als administratieve overtreding dan wel als strafbaar feit. Deze richtlijn moet gelden ongeacht de kwalificatie van de overtreding.

(7)

Aangezien er voor parkeergelden geen consistente classificatie voor de gehele Unie bestaat en zij indirect verband houden met het gebruik van de infrastructuur, moeten parkeergelden buiten het toepassingsgebied van deze richtlijn blijven.

(8)

De interoperabiliteit van elektronische tolheffingssystemen voor het wegverkeer vereist harmonisatie van de gebruikte technologie en van de interfaces tussen de interoperabiliteitsonderdelen.

(9)

De harmonisatie van technologieën en interfaces moet worden ondersteund door de ontwikkeling en handhaving van toepasselijke open en openbare normen die op niet-discriminerende wijze voor alle systeemaanbieders beschikbaar zijn.

(10)

Opdat hun boordapparatuur over de vereiste communicatietechnologieën beschikt, moet het aanbieders van Europese elektronische tolheffingsdiensten (EETS) toegestaan zijn om gebruik te maken van en hun apparatuur te koppelen aan andere hardware- en softwaresystemen die al in het voertuig aanwezig zijn, zoals satellietnavigatiesystemen, of draagbare toestellen.

(11)

Er moet rekening worden gehouden met de specifieke kenmerken van elektronische tolheffingssystemen voor het wegverkeer die momenteel worden toegepast op lichte voertuigen. Aangezien geen enkele van die elektronische tolheffingssystemen voor het wegverkeer momenteel gebruikmaakt van satellietplaatsbepaling of mobiele communicatie, moeten EETS-aanbieders toestemming krijgen om gedurende een beperkte periode gebruikers van lichte voertuigen van boordapparatuur te voorzien die alleen geschikt is voor gebruik met 5,8 GHz-microgolftechnologie. Deze afwijking doet geen afbreuk aan het recht van de lidstaten om op satelliet gebaseerde tolheffingssystemen voor lichte voertuigen te implementeren.

(12)

Tolheffingssystemen die gebaseerd zijn op automatische nummerplaatherkenningstechnologie vereisen meer handmatige controles van tolheffingstransacties in de backoffice dan systemen die gebruikmaken van boordapparatuur. Systemen die gebruikmaken van boordapparatuur zijn efficiënter voor grote elektronische tolgebieden, en systemen die gebruikmaken van automatische nummerplaatherkenningstechnologie zijn passender voor kleine gebieden, zoals bij tolheffing in steden, waarbij het gebruik van boordapparatuur voor onevenredige kosten of administratieve lasten zou zorgen. Automatische nummerplaatherkenningstechnologie kan nuttig zijn, met name indien gecombineerd met andere technologieën.

(13)

Gelet op technische ontwikkelingen die verband houden met op automatische nummerplaatherkenningstechnologie gebaseerde oplossingen, moeten de normalisatie-instanties worden aangemoedigd om de nodige technische normen te ontwikkelen.

(14)

De specifieke rechten en plichten van EETS-aanbieders moeten gelden voor entiteiten die bewijzen dat ze aan bepaalde vereisten voldoen en die in hun lidstaat van vestiging een registratie als EETS-aanbieder hebben verkregen.

(15)

De rechten en plichten van de belangrijkste EETS-actoren, zijnde de EETS-aanbieders, tolheffers en EETS-gebruikers, moeten duidelijk worden omschreven teneinde te waarborgen dat de markt op een eerlijke en efficiënte manier functioneert.

(16)

Het is van bijzonder belang dat bepaalde rechten van de EETS-aanbieders, zoals het recht om commercieel gevoelige gegevens te beschermen, worden gewaarborgd, zonder dat dit een nadelige invloed heeft op de kwaliteit van de diensten die aan de tolheffers en de EETS-gebruikers worden verleend. Met name moet van de tolheffers worden geëist dat zij commercieel gevoelige gegevens niet bekendmaken aan concurrenten van de EETS-aanbieder. De hoeveelheid en soort gegevens die EETS-aanbieders meedelen aan tolheffers met het oog op de berekening en heffing van tolgelden of om de berekening te verifiëren van de tol die door de EETS-aanbieders geheven is op de voertuigen van EETS-gebruikers, moeten tot een strikt minimum worden beperkt.

(17)

Van de EETS-aanbieders wordt verlangd dat zij volledig meewerken met de tolheffers om te waarborgen dat de voorschriften worden gehandhaafd, zodat de algemene efficiëntie van elektronische tolheffingssystemen voor het wegverkeer toeneemt. Tolheffers moeten dan ook de mogelijkheid hebben om, wanneer wordt vermoed dat er geen wegentol is betaald, bij de EETS-aanbieder gegevens op te vragen met betrekking tot het voertuig en de eigenaar of houder van het voertuig die de klant is van de EETS-aanbieder, mits de gegevens uitsluitend voor handhavingsdoeleinden worden gebruikt.

(18)

Om het EETS-aanbieders mogelijk te maken om op niet-discriminerende wijze mee te dingen naar alle klanten in een specifiek EETS-gebied, is het van belang dat zij tijdig voor dat gebied kunnen worden geaccrediteerd, zodat zij vanaf de eerste dag van de werking van het tolheffingssysteem diensten aan de gebruikers kunnen aanbieden.

(19)

Tolheffers moeten EETS-aanbieders op niet-discriminerende wijze toegang verlenen tot hun EETS-gebied.

(20)

Om alle EETS-aanbieders garanties te bieden voor transparantie en niet-discriminerende toegang tot de EETS-gebieden, moeten de tolheffers alle relevante informatie inzake toegangsrechten in een EETS-gebiedsverklaring kenbaar maken.

(21)

Alle restituties van of kortingen op tolgelden die door een lidstaat of tolheffer worden aangeboden aan gebruikers van boordapparatuur moeten transparant, publiekelijk bekendgemaakt en onder dezelfde voorwaarden ook beschikbaar zijn voor klanten van EETS-aanbieders.

(22)

EETS-aanbieders moeten aanspraak kunnen maken op een billijke vergoeding, die wordt berekend op basis van een transparante, niet-discriminerende en identieke methode.

(23)

Tolheffers moeten van de vergoeding van EETS-aanbieders de passende kosten kunnen aftrekken die gemaakt zijn om de EETS-specifieke elementen van het elektronische tolheffingssysteem voor het wegverkeer beschikbaar te stellen, te bedienen en te onderhouden.

(24)

EETS-aanbieders moeten de tolheffer alle door hun klanten verschuldigde tolgelden betalen. EETS-aanbieders zijn evenwel niet aansprakelijk voor niet-betaalde tolgelden van klanten die uitgerust zijn met aan de tolheffer ongeldig verklaarde boordapparatuur.

(25)

Wanneer een juridische entiteit een toldienstaanbieder is en ook andere rollen in een elektronisch tolheffingssysteem voor het wegverkeer vervult of andere activiteiten verricht die niet rechtstreeks verband houden met elektronische tolheffing, dient zij een financiële administratie te voeren waarin een duidelijk onderscheid kan worden gemaakt tussen de kosten en inkomsten in verband met het verlenen van toldiensten en de kosten en inkomsten in verband met andere activiteiten, en dient zij op verzoek informatie over die kosten en inkomsten in verband met het verlenen van toldiensten te verstrekken aan de betrokken bemiddelende of rechterlijke instantie. Kruissubsidies tussen de in de rol van toldienstaanbieder vervulde activiteiten en andere activiteiten dienen niet toegestaan te worden.

(26)

De gebruikers moeten zich op EETS kunnen abonneren via eender welke EETS-aanbieder, ongeacht hun nationaliteit, lidstaat van verblijf of de lidstaat van inschrijving van hun voertuig.

(27)

Om dubbele betaling te voorkomen en gebruikers rechtszekerheid te verschaffen, moet de betaling van tolgeld aan een EETS-aanbieder worden beschouwd als naleving van de verplichtingen van de gebruiker ten aanzien van de betrokken tolheffer.

(28)

De contractuele relatie tussen tolheffers en EETS-aanbieders moeten er onder meer voor zorgen dat tolgelden correct wordt betaald.

(29)

Er moet worden voorzien in een bemiddelingsprocedure waarmee geschillen tussen tolheffers en EETS-aanbieders tijdens contractonderhandelingen en in hun contractuele relatie kunnen worden beslecht. Wanneer tolheffers en EETS-aanbieders een geschil met betrekking tot het recht op niet-discriminerende toegang tot EETS-gebieden wensen te beslechten, moeten zij de nationale bemiddelende instanties raadplegen.

(30)

De bemiddelende instanties moeten worden gemachtigd na te gaan of de aan een EETS-aanbieder opgelegde contractvoorwaarden niet-discriminerend zijn. Meer bepaald moeten zij worden gemachtigd om na te gaan of de vergoeding die de tolheffer aanbiedt aan de EETS-aanbieders in overeenstemming is met de in deze richtlijn vastgelegde beginselen.

(31)

De verkeersgegevens van EETS-gebruikers vormen een input die essentieel is voor het verbeteren van het vervoersbeleid van de lidstaten. De lidstaten moeten die gegevens derhalve bij toldienstaanbieders, waaronder EETS-aanbieders, kunnen opvragen ten behoeve van het uitstippelen van het vervoersbeleid en het verbeteren van het verkeersbeheer of voor ander niet-commercieel gebruik door de staat, in overeenstemming met de toepasselijke regels inzake gegevensbescherming.

(32)

Er is een kader nodig de procedures vast te leggen voor de accreditering van EETS-aanbieders voor een EETS-gebied, en dat zorgt voor een eerlijke toegang tot de markt en tegelijk een toereikend dienstverleningsniveau waarborgt. In de EETS-gebiedsverklaring moet in detail de accreditatieprocedure van een EETS-aanbieder in het EETS-gebied worden beschreven, met name de procedure voor de controle op de naleving van de specificaties en de geschiktheid voor gebruik van interoperabiliteitsonderdelen. De procedure moet voor alle EETS-aanbieders identiek zijn.

(33)

Teneinde te waarborgen dat EETS-marktdeelnemers gemakkelijk toegang tot informatie hebben, dienen de lidstaten alle belangrijke gegevens betreffende de EETS te verzamelen en bekend te maken in voor het publiek beschikbare nationale registers.

(34)

Met het oog op technologische vooruitgang is het van belang dat tolheffers nieuwe technologieën of concepten voor tolheffing kunnen testen. Die testen moeten evenwel beperkt blijven, en van EETS-aanbieders mag niet worden verlangd dat zij aan die testen deelnemen. De Commissie moet kunnen weigeren om toestemming te geven voor die testen indien deze de correcte werking van het reguliere elektronische tolheffingssysteem voor het wegverkeer of van het EETS in het gedrang kunnen brengen.

(35)

Grote verschillen in technische specificaties van elektronische tolheffingssystemen voor het wegverkeer kunnen de totstandbrenging van Uniebrede interoperabiliteit van elektronische tolheffingssystemen belemmeren, en zo bijdragen tot het voortduren van de huidige situatie waarin gebruikers verschillende soorten boordapparatuur moeten hebben om in de Unie tolgelden te betalen. Deze situatie is nadelig voor de efficiëntie van vervoersverrichtingen, de kostenefficiëntie van tolheffingssystemen en voor de verwezenlijking van de doelstellingen van het vervoersbeleid. Derhalve moeten de achterliggende oorzaken worden aangepakt.

(36)

Terwijl de grensoverschrijdende interoperabiliteit in de hele Unie verbetert, is de middellange en langetermijndoelstelling ervoor te zorgen dat bestuurders met slechts één soort boordapparatuur door de Unie kunnen reizen. Het is derhalve van belang dat de Commissie een routekaart opstelt om deze doelstelling te verwezenlijken, teneinde administratieve lasten en kosten voor weggebruikers te vermijden en het vrije verkeer van mensen en goederen in de Unie te faciliteren, zonder de mededinging op de markt nadelig te beïnvloeden.

(37)

De EETS is een marktgebaseerde dienst en derhalve mogen EETS-aanbieders niet worden gedwongen de dienst in de hele Unie te verlenen. In het belang van gebruikers moeten EETS-aanbieders echter wel alle EETS-gebieden bestrijken in elk land waar zij besluiten hun diensten te verlenen. Bovendien moet de Commissie nagaan of de flexibiliteit voor EETS-aanbieders er niet toe leidt dat kleine of perifere EETS-gebieden worden uitgesloten van de EETS, en waar nodig actie ondernemen indien zij van mening is dat dit het geval is.

(38)

De EETS-gebiedsverklaring moet een gedetailleerde beschrijving geven van de commerciële kadervoorwaarden voor de activiteiten van EETS-aanbieders in het EETS-gebied in kwestie. Met name moet een beschrijving worden gegeven van de methode die wordt gebruikt om de vergoeding van EETS-aanbieders te berekenen.

(39)

Wanneer er een nieuw elektronisch tolheffingssysteem voor het wegverkeer in werking treedt of een bestaand systeem ingrijpend wordt gewijzigd, moet de tolheffer de nieuwe of bijgewerkte EETS-gebiedsverklaringen tijdig genoeg publiceren zodat EETS-aanbieders uiterlijk één maand voor de dag waarop het systeem in werking treedt (opnieuw) kunnen worden geaccrediteerd. De tolheffer moet de procedure voor de accreditatie respectievelijk heraccreditatie van EETS-aanbieders op zodanige wijze ontwerpen en volgen dat de procedure uiterlijk één maand voor de inbedrijfstelling van het nieuwe of ingrijpend gewijzigde systeem kan worden afgerond. Tolheffers moeten hun deel van de geplande procedure als gedefinieerd in de EETS-gebiedsverklaring naleven.

(40)

Tolheffers mogen van EETS-aanbieders geen specifieke technische oplossingen vragen of eisen die de interoperabiliteit met andere EETS-gebieden en met de bestaande interoperabiliteitsonderdelen van de EETS-aanbieder in gevaar zouden kunnen brengen.

(41)

Met de EETS kunnen de administratieve kosten en lasten van internationale vervoersondernemers en bestuurders aanzienlijk worden verminderd.

(42)

EETS-aanbieders moeten facturen kunnen verzenden naar EETS-gebruikers. Tolheffers moeten echter kunnen verlangen dat facturen worden verzonden in naam en voor rekening van, aangezien rechtstreekse facturering op naam van de EETS-aanbieder in bepaalde EETS-gebieden ongunstige administratieve en fiscale gevolgen kan hebben.

(43)

Iedere lidstaat met ten minste twee EETS-gebieden moet een instantie aanwijzen waartoe EETS-aanbieders zich kunnen wenden als zij de EETS willen aanbieden op het grondgebied van die lidstaat, teneinde hun contacten met de tolheffers te faciliteren.

(44)

Toepassingen voor elektronische tolheffing en andere diensten, zoals coöperatieve ITS (C-ITS) maken gebruik van soortgelijke technologieën en aangrenzende frequentiebanden voor korteafstandscommunicatie tussen voertuigen onderling en tussen voertuigen en de infrastructuur. In de toekomst moeten de mogelijkheden voor het toepassen van andere opkomende technologieën voor de elektronische tolheffing nader worden bekeken, na een grondige beoordeling van de kosten, baten, technische hinderpalen en mogelijke oplossingen daarvoor. Het is belangrijk dat maatregelen worden genomen om de bestaande investeringen in de 5,8 GHz-microgolftechnologie te beschermen tegen belemmering van andere technologieën.

(45)

Onverminderd de voorschriften inzake staatssteun en mededinging, moeten de lidstaten maatregelen ter bevordering van elektronische tolheffing en -invordering kunnen ontwikkelen.

(46)

Wanneer normen die relevant zijn voor EETS worden herzien door normaliseringsinstanties, moeten er passende overgangsregelingen zijn om de continuïteit van EETS en de verenigbaarheid van de op het ogenblik van de herziening reeds in gebruik zijnde interoperabiliteitsonderdelen met de tolheffingssystemen te garanderen.

(47)

Het EETS moet de ontwikkeling van intermodaliteit mogelijk maken, waarbij naleving van de beginselen „de gebruiker betaalt” en „de vervuiler betaalt” wordt nagestreefd.

(48)

Problemen met de identificatie van niet-ingezeten overtreders van elektronische tolheffingssystemen voor het wegverkeer belemmeren de verdere uitrol van dergelijke systemen en de ruimere toepassing van de beginselen „de gebruiker betaalt” en „de vervuiler betaalt” op de wegen van de Unie, en daarom moet een manier worden gevonden om die personen te identificeren en hun persoonsgegevens te verwerken.

(49)

Om redenen van samenhang en efficiënt gebruik van middelen moet het systeem voor de uitwisseling van informatie over personen die geen wegentol betalen en over hun voertuigen, gebruikmaken van dezelfde instrumenten als het bij Richtlijn (EU) 2015/413 van het Europees Parlement en de Raad (5) voorziene systeem voor de uitwisseling van informatie over verkeersveiligheidsgerelateerde verkeersovertredingen.

(50)

In een aantal lidstaten wordt de niet-betaling van wegentol pas vastgesteld wanneer de verplichting om wegentol te betalen ter kennis van de gebruiker is gebracht. Aangezien de richtlijn de nationale wetgeving op dit gebied niet harmoniseert, moeten de lidstaten deze richtlijn kunnen toepassen om gebruikers en voertuigen met het oog op kennisgeving te kunnen identificeren. Dergelijke uitgebreide toepassing mag evenwel uitsluitend worden toegestaan wanneer aan bepaalde voorwaarden is voldaan.

(51)

Afhandelingsprocedures die worden ingeleid bij niet-betaling van wegentol zijn niet geharmoniseerd in de Unie. Vaak krijgt de geïdentificeerde weggebruiker de mogelijkheid de verschuldigde wegentol, of een vastgesteld vervangend bedrag, rechtstreeks aan de instantie te betalen die verantwoordelijk is voor de heffing van de wegentol, alvorens er verdere administratieve of strafrechtelijke procedures door de autoriteiten van de lidstaten worden gestart. Het is van belang dat een dergelijke efficiënte procedure om de niet-betaling van wegentol af te handelen op vergelijkbare voorwaarden beschikbaar is voor alle weggebruikers. Daartoe moeten de lidstaten de instantie die verantwoordelijk is voor de heffing van de wegentol kunnen voorzien van de gegevens die noodzakelijk zijn om het voertuig waarvoor geen wegentol is betaald en de eigenaar of houder te identificeren, mits de bescherming van de persoonsgegevens is gewaarborgd. In dit verband moeten de lidstaten ervoor zorgen dat wanneer de door de relevante instantie verstrekte betalingsopdracht is uitgevoerd de niet-betaling van wegentol is afgehandeld.

(52)

In sommige lidstaten wordt de afwezigheid of een storing van boordapparatuur beschouwd als niet-betaling van wegentol indien dergelijke wegentol alleen kan worden betaald met boordapparatuur.

(53)

De lidstaten moeten de Commissie de nodige informatie en gegevens verstrekken om de effectiviteit en efficiëntie van het systeem voor de uitwisseling van informatie over personen die geen wegentol betalen, te evalueren. De Commissie moet de verkregen gegevens en informatie beoordelen en, indien nodig, wijzigingen van deze richtlijn voorstellen.

(54)

Bij de analyse van de mogelijke maatregelen om de grensoverschrijdende handhaving van de verplichting om wegentol te betalen in de Unie verder te faciliteren, moet de Commissie in haar verslag ook nagaan in hoeverre er behoefte is aan wederzijdse bijstand tussen de lidstaten.

(55)

De handhaving van de verplichting om wegentol te betalen, het identificeren van het voertuig en van de eigenaar of houder van het voertuig waarvoor een niet-betaling van wegentol werd vastgesteld, en het verzamelen van gegevens over de gebruiker teneinde te waarborgen dat de tolheffer zijn verplichtingen ten aanzien van de belastingautoriteiten nakomt, gaan gepaard met de verwerking van persoonsgegevens. Die verwerking dient te geschieden met inachtneming van de Unievoorschriften zoals onder meer vastgesteld in Verordening (EU) 2016/679 van het Europees Parlement en de Raad (6), Richtlijn (EU) 2106/680 van het Europees Parlement en de Raad (7) en Richtlijn 2002/58/EG van het Europees Parlement en de Raad (8). Het recht op bescherming van persoonsgegevens is uitdrukkelijk vastgelegd in artikel 8 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie.

(56)

Deze richtlijn laat de vrijheid van de lidstaten om voorschriften inzake wegeninfrastructuurheffing en belastingaangelegenheden vast te stellen onverlet.

(57)

Om de grensoverschrijdende uitwisseling van informatie over de voertuigen en de eigenaars of houders van voertuigen waarvoor een niet-betaling van wegentol is vastgesteld, te faciliteren, moet de Commissie overeenkomstig artikel 290 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU) de bevoegdheid krijgen om wetgevingshandelingen vast te stellen met het oog op de aanpassing van bijlage I aan wijzigingen van het Unierecht. De bevoegdheid om overeenkomstig artikel 290 VWEU handelingen vast te stellen moet worden gedelegeerd aan de Commissie, ook ter bepaling van de nadere regels voor de classificatie van voertuigen met het oog op het vaststellen van de toepasselijke tarieftabellen, ter nadere omschrijving van de verplichtingen van de EETS-gebruikers met betrekking tot de verstrekking van gegevens aan de EETS-aanbieder en het gebruik en de bediening van de boordapparatuur, ter bepaling van de eisen voor interoperabiliteitsonderdelen, wat betreft veiligheid en gezondheid, betrouwbaarheid en beschikbaarheid, milieubescherming, technische verenigbaarheid, beveiliging en privacy, en bediening en beheer, ter bepaling van de algemene infrastructurele vereisten voor interoperabiliteitsonderdelen en ter bepaling van de minimale geschiktheidscriteria voor aangemelde instanties. Het is van bijzonder belang dat de Commissie bij haar voorbereidende werkzaamheden tot passende raadplegingen overgaat, onder meer op deskundigenniveau, en dat die raadplegingen gebeuren in overeenstemming met de beginselen die zijn vastgelegd in het Interinstitutioneel Akkoord van 13 april 2016 over beter wetgeven (9). Met name om te zorgen voor gelijke deelname aan de voorbereiding van gedelegeerde handelingen ontvangen het Europees Parlement en de Raad alle documenten op hetzelfde tijdstip als de deskundigen van de lidstaten, en hebben hun deskundigen systematisch toegang tot de vergaderingen van de deskundigengroepen van de Commissie die zich bezighouden met de voorbereiding van de gedelegeerde handelingen.

(58)

De uitvoering van deze richtlijn vereist uniforme voorwaarden voor de toepassing van technische en administratieve specificaties voor de uitrol in de lidstaten van procedures waarbij EETS-actoren zijn betrokken en interfaces tussen hen, teneinde de interoperabiliteit te faciliteren en te garanderen dat voor de nationale tolheffingsmarkten gelijkwaardige voorschriften gelden. Teneinde uniforme voorwaarden voor de toepassing van deze richtlijn te garanderen en die technische en administratieve specificaties te omschrijven, moeten aan de Commissie uitvoeringsbevoegdheden worden toegekend. Die bevoegdheden moeten worden uitgeoefend overeenkomstig Verordening (EU) nr. 182/2011 van het Europees Parlement en de Raad (10).

(59)

Deze richtlijn dient de verplichtingen van de lidstaten met betrekking tot de in bijlage III, deel B, genoemde termijnen voor omzetting in nationaal recht van de aldaar genoemde richtlijnen onverlet te laten.

(60)

Deze richtlijn eerbiedigt de grondrechten en neemt de beginselen in acht die zijn erkend in het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, met name de bescherming van persoonsgegevens.

(61)

De Europese Toezichthouder voor gegevensbescherming is geraadpleegd overeenkomstig artikel 28, lid 2, van Verordening (EG) nr. 45/2001 van het Europees Parlement en de Raad (11),

„☐

is afkomstig van een productielocatie die officieel vrij van (D) is bevonden

☐

is afkomstig van een productielocatie die officieel vrij van (E) is bevonden”,

„☐

is afkomstig van een productiefaciliteit die officieel vrij van (D) is bevonden

☐

is afkomstig van een productieplaats die officieel vrij van (E) is bevonden”.