19.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 167/1

(1)

W dniu 3 maja 2012 r. Rada przyjęła rozporządzenie (UE) nr 377/2012.

(2)

Rada dokonała pełnego przeglądu wykazu osób zamieszczonego w załączniku I do rozporządzenia (UE) nr 377/2012, do których ma zastosowanie art. 2 ust. 1i 2 tego rozporządzenia. Rada uznała, że osoby wymienione w załączniku I do rozporządzenia (UE) nr 377/2012 nadal powinny być objęte konkretnymi środkami ograniczającymi przewidzianymi w tym rozporządzeniu.

(3)

W dniu 20 marca 2013 r. Komitet Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych ustanowiony na podstawie rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych 2048 (2012) zaktualizował informacje dotyczące jednej z osób. Celem wykonania decyzji Komitetu, Rada przyjęła decyzję wykonawczą 2013/293/WPZiB z dnia 18 czerwca 2013 r. w sprawie wykonania decyzji wykonawczej 2012/285/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec niektórych osób, podmiotów i organów zagrażających pokojowi, bezpieczeństwu lub stabilności Republiki Gwinei Bissau (2).

(4)

Należy odpowiednio zmienić wpis dotyczący tej osoby w załączniku I do rozporządzenia (UE) nr 377/2012,

19.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 167/3

(1)

Zgodnie z art. 53 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 Komisja zbadała wniosek Zjednoczonego Królestwa o zatwierdzenie zmian specyfikacji chronionego oznaczenia geograficznego „Traditional Grimsby Smoked Fish”, zarejestrowanej na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 986/2009 (2).

(2)

Wniosek dotyczy zmiany metody produkcji w celu zapewnienia elastyczności w zakresie pozyskiwania surowców i ma od tej pory obejmować świeże całe ryby oraz filety.

(3)

Komisja przeanalizowała przedmiotową zmianę i stwierdziła, że jest ona uzasadniona. Ponieważ jest to zmiana nieznaczna, zgodnie z art. 53 ust. 2 rozporządzenia (EU) nr 1151/2012, Komisja może ją zatwierdzić bez odwoływania się do procedury określonej w art. 50 i 52 wspomnianego rozporządzenia,

19.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 167/8

(1)

Rozporządzenie (UE) nr 1151/2012 uchyliło i zastąpiło rozporządzenie Rady (WE) nr 510/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych (2).

(2)

Zgodnie z art. 9 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 510/2006 Komisja rozpatrzyła wniosek Niemiec o zatwierdzenie zmiany specyfikacji chronionego oznaczenia geograficznego „Schwarzwälder Schinken”, zarejestrowanej na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 123/97 (3).

(3)

Jako że proponowana zmiana nie jest nieznaczna, Komisja opublikowała w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (4) wniosek w sprawie zmian zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 510/2006. Ponieważ do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 7 wzmiankowanego rozporządzenia, należy zatwierdzić zmianę specyfikacji,

19.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 167/10

(1)

Rozporządzenie (UE) nr 1151/2012 weszło w życie dnia 3 stycznia 2013 r. Wymienione rozporządzenie uchyliło i zastąpiło rozporządzenie Rady (WE) nr 510/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych (2).

(2)

Zgodnie z art. 9 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 510/2006 Komisja przeanalizowała wniosek Portugalii w sprawie zatwierdzenia zmiany specyfikacji chronionej nazwy pochodzenia „Queijo Serra da Estrela”, zarejestrowany na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1107/96 (3) zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 197/2008 (4).

(3)

Wniosek ma na celu wprowadzenie zmian w specyfikacji. Portugalia występuje z wnioskiem o umożliwienie wprowadzenia do obrotu sera „Queijo Serra da Estrela” o mniejszej wielkości (0,5 kg). W konsekwencji średnica minimalna sera zostaje zmniejszona z 11 do 9 cm. Portugalia występuje również z wnioskiem o obowiązkowe umieszczanie znaku kazeinowego, opatrzonego numerem, w celu umożliwienia poprawy identyfikowalności produktu.

(4)

Komisja przeanalizowała przedmiotową zmianę i stwierdziła, że jest ona uzasadniona. Jako że zmiana jest nieznaczna, Komisja może ją zatwierdzić bez odwoływania się do procedury określonej w art. 50–52 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012,

19.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 167/15

(1)

Rozporządzenie (UE) nr 1151/2012 uchyliło i zastąpiło rozporządzenie Rady (WE) nr 510/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych (2).

(2)

Zgodnie z art. 9 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 510/2006 Komisja rozpatrzyła wniosek Hiszpanii o zatwierdzenie zmiany specyfikacji chronionej nazwy pochodzenia „Arroz del Delta del Ebro”/„Arròs del Delta de l’Ebre” zarejestrowanej na podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 1059/2008 (3).

(3)

Jako że proponowana zmiana nie jest nieznaczna, Komisja opublikowała w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (4) wniosek o wprowadzenie zmiany zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 510/2006. Ponieważ do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 7 wzmiankowanego rozporządzenia, należy zatwierdzić zmianę specyfikacji,

19.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 167/17

(1)

Należy określić strukturę i wysokość opłat wnoszonych na rzecz Europejskiej Agencji Chemikaliów (zwanej dalej „agencją”), jak również warunki płatności.

(2)

Struktura i wysokość opłat powinny uwzględniać pracę, której wykonanie przez agencję wymagane jest na podstawie rozporządzenia (UE) nr 528/2012. Opłaty powinny zostać ustalone na takim poziomie, by przychód z nich w połączeniu z innymi źródłami przychodów agencji był wystarczający do pokrycia kosztów świadczonych usług.

(3)

Z art. 80 ust. 3 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 528/2012 wynika, że ustalając strukturę i wysokość opłat, należy uwzględnić, czy informacje zostały przedłożone wspólnie czy oddzielnie. W celu odzwierciedlenia rzeczywistego obciążenia pracą agencji oraz aby promować wspólne przedkładanie informacji, należy pobierać tylko jedną opłatę od wniosku, w przypadku gdy kilka osób wspólnie składa wniosek o zatwierdzenie substancji czynnej lub odnowienie zatwierdzenia substancji czynnej.

(4)

W celu uwzględnienia szczególnych potrzeb małych i średnich przedsiębiorstw w rozumieniu zalecenia Komisji 2003/361/WE z dnia 6 maja 2003 r. dotyczącego definicji mikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw (2) (dalej zwanych „MŚP”) z siedzibą w Unii, do takich przedsiębiorstw zastosowanie powinny mieć zniżki za zatwierdzenie substancji czynnej, odnowienie zatwierdzenia lub włączenie jej do załącznika I do rozporządzenia (UE) nr 528/2012 oraz pozwolenie na produkt biobójczy lub jego odnowienie. Poziom zniżek powinien uwzględniać znaczący udział MŚP w sektorze produktów biobójczych w połączeniu z interesem uniknięcia nakładania nadmiernych opłat na inne przedsiębiorstwa, przy jednoczesnym zagwarantowaniu pełnego finansowania pracy agencji. W celu zniechęcenia do składania wniosków dotyczących produktów zawierających substancje czynne spełniające jeden z warunków kwalifikujących je do zastąpienia wymienionych w art. 10 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 528/2012, jak również dotyczących tych substancji czynnych, zniżki nie powinny mieć zastosowania do wniosków dotyczących takich produktów biobójczych lub substancji czynnych.

(5)

Biorąc pod uwagę pracę, którą agencja musi wykonać przy rozpatrywaniu odwołań wniesionych zgodnie z art. 77 rozporządzenia (UE) nr 528/2012, należy nałożyć opłatę za wnoszenie odwołań zgodnie z art. 77 ust. 1 akapit trzeci tego rozporządzenia. Aby uniknąć niesprawiedliwego traktowania osób składających uzasadnione odwołania, należy zwracać takie opłaty, jeżeli odwołanie jest zasadne.

(6)

Biorąc pod uwagę mniejszy nakład pracy, jaką agencja musi wykonać w przypadkach, w których wnioski są odrzucane przed zatwierdzeniem lub w jego trakcie lub zostają wycofane w trakcie ich oceny, należy przewidzieć częściowy zwrot opłat w takich przypadkach.

(7)

W celu zachęcania do składania wniosków o zatwierdzenie substancji czynnych, które są odpowiednimi zamiennikami dla zatwierdzonych substancji czynnych spełniających jedno z kryteriów wyłączenia wymienionych w art. 5 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 528/2012, należy przewidzieć zwrot opłaty za takie wnioski.

(8)

Opłata za wnioski o włączenie do załącznika I do rozporządzenia (UE) nr 528/2012 substancji czynnych, które nie dają powodów do obaw, powinna uwzględniać szacowany nakład pracy agencji konieczny do rozpatrzenia takich wniosków, jak również to, czy w interesie publicznym leży umożliwienie wydania pozwolenia na produkty zawierające takie substancje.

(9)

W celu zniechęcania do składania wniosków o zatwierdzenie lub odnowienie zatwierdzenia substancji czynnych spełniających jeden z warunków kwalifikujących je do zastąpienia wymienionych w art. 10 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 528/2012, jak również wniosków o pozwolenie lub odnowienie pozwolenia dla produktów wymagających oceny porównawczej zgodnie z art. 23 rozporządzenia (UE) nr 528/2012, oraz aby wnieść wkład w finansowanie zwolnień i zniżek przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, należy przewidzieć wzrost opłat dla takich wniosków.

(10)

W związku z pracą, którą musi wykonać agencja przy rozpatrywaniu wniosku o wydanie opinii w sprawie klasyfikacji zmian zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 354/2013 z dnia 18 kwietnia 2013 r. w sprawie zmian produktów biobójczych, na które udzielono pozwolenia zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 528/2012 (3), należy pobierać opłatę za takie wnioski. Aby jednak uniknąć, w stopniu, w jakim jest to możliwe, karania wnioskodawców, których wnioski o zaklasyfikowanie zmiany jako drobnej lub administracyjnej są uzasadnione, należy przyznać zniżkę kolejnemu wnioskowi o zmianę, jeżeli skutkiem tego wniosku jest wydanie zalecenia o zaklasyfikowanie zmiany jako administracyjnej lub drobnej.

(11)

Biorąc pod uwagę pracę, którą agencja musi wykonać przy rozpatrywaniu wniosków o umieszczenie w wykazie właściwych osób, o których mowa w art. 95 rozporządzenia (UE) nr 528/2012, należy pobierać opłatę za takie wnioski. Ilość pracy koniecznej do rozpatrzenia takiego wniosku będzie się znacząco różnić w zależności od tego, czy dana osoba przedkłada upoważnienie do korzystania z danych czy nową dokumentację, ponieważ w tym drugim przypadku agencja będzie musiała sprawdzić, czy dokumentacja jest zgodna z załącznikiem II do rozporządzenia (UE) nr 528/2012 lub, w stosownych przypadkach, załącznikiem IIA do dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 lutego 1998 r. dotyczącej wprowadzania do obrotu produktów biobójczych (4). Należy odpowiednio zróżnicować tę opłatę.

(12)

Biorąc pod uwagę pracę, którą agencja musi wykonać przy rozpatrywaniu wniosku o nieudostępnianie informacji zgodnie z art. 66 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 528/2012, należy pobierać opłatę za takie wnioski.

(13)

W związku z tym, że budżet agencji jest sporządzany i wykonywany w euro i w euro prezentuje się również sprawozdania rachunkowe zgodnie z art. 19 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylającego rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 (5), z art. 17 rozporządzenia Komisji (WE, Euratom) nr 2343/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów określonych w artykule 185 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (6) oraz z art. 17 rozporządzenia finansowego Europejskiej Agencji Chemikaliów z dnia 24 września 2008 r. (7)., należy pobierać opłaty wyłącznie w euro.

(14)

Z art. 80 ust. 3 lit. f) rozporządzenia (UE) nr 528/2012 wynika, że terminy uiszczania opłat należy ustalać z należytym uwzględnieniem terminów dotyczących procedur, o których mowa w tym rozporządzeniu.

(15)

Opłaty określone w niniejszym rozporządzeniu powinny być poddawane przeglądowi w odpowiednich odstępach czasu, w celu dostosowania opłat do stopy inflacji oraz rzeczywistych kosztów ponoszonych przez agencję z tytułu świadczonych usług. Przeglądy te powinny uwzględniać nabywanie doświadczenia przez agencję przy rozpatrywaniu wniosków na podstawie niniejszego rozporządzenia oraz uzyskany dzięki temu wzrost efektywności.

(16)

Stały Komitet ds. Produktów Biobójczych, o którym mowa w art. 82 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 528/2012, nie wydał opinii w sprawie środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu. Ponieważ uznano, że niezbędny jest akt wykonawczy, przewodniczący przedłożył komitetowi odwoławczemu projekt aktu wykonawczego do dalszego rozpatrzenia. Komitet odwoławczy nie wydał opinii,

19.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 167/26

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 792/2009 z dnia 31 sierpnia 2009 r. ustanawiające szczegółowe zasady, zgodnie z którymi państwa członkowskie przekazują Komisji informacje i dokumenty dotyczące wdrożenia wspólnej organizacji rynków, systemu płatności bezpośrednich, promocji produktów rolnych oraz systemów stosowanych w odniesieniu do regionów najbardziej oddalonych i mniejszych wysp Morza Egejskiego (2) ustanawia wspólne zasady przekazywania Komisji informacji i dokumentów przez państwa członkowskie. Zasady te w szczególności obejmują obowiązek korzystania przez państwa członkowskie z systemów informatycznych udostępnianych przez Komisję oraz zatwierdzanie praw dostępu dla organów lub osób upoważnionych do przesyłania informacji. Rozporządzenie (WE) nr 792/2009 ustanawia również wspólne zasady dotyczące systemów informatycznych, dzięki którym systemy te zapewniają autentyczność, integralność i trwałą czytelność przesyłanych dokumentów oraz ochronę danych osobowych. Obowiązek stosowania tych systemów musi być przewidziany w każdym rozporządzeniu ustanawiającym szczegółowe zobowiązanie dotyczące przekazywania informacji.

(2)

Komisja opracowała system informatyczny umożliwiający elektroniczne zarządzanie dokumentami i procedurami w ramach jej własnych wewnętrznych procedur oraz w relacjach z organami zaangażowanymi w realizację wspólnej polityki rolnej.

(3)

Za pośrednictwem tego systemu można wypełniać kilka obowiązków w zakresie informowania, w szczególności tych, które są przewidziane w rozporządzeniach Komisji: (WE) nr 1731/2006 z dnia 23 listopada 2006 r. w sprawie szczególnych zasad stosowania refundacji wywozowych w odniesieniu do niektórych konserw z wołowiny i cielęciny (3), (WE) nr 273/2008 z dnia 5 marca 2008 r. ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1255/1999 w odniesieniu do metod analizy oraz oceny jakości mleka i przetworów mlecznych (4), (WE) nr 566/2008 z dnia 18 czerwca 2008 r. ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do zasad wprowadzania do obrotu wołowiny pochodzącej od bydła w wieku do dwunastu miesięcy (5), (WE) nr 867/2008 z dnia 3 września 2008 r. ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do organizacji podmiotów gospodarczych w sektorze oliwek, ich programów prac oraz ich finansowania (6), (WE) nr 606/2009 z dnia 10 lipca 2009 r. ustanawiającym niektóre szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 479/2008 w odniesieniu do kategorii produktów winiarskich, praktyk enologicznych i obowiązujących ograniczeń (7) oraz w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) nr 543/2011 z dnia 7 czerwca 2011 r. ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do sektora owoców i warzyw oraz sektora przetworzonych owoców i warzyw (8).

(4)

Z myślą o skutecznej administracji oraz w świetle dotychczasowych doświadczeń, należy uprościć procedurę przekazywania niektórych informacji, sprecyzować ją albo zlikwidować.

(5)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 491/2007 z dnia 3 maja 2007 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1947/2005 w odniesieniu do przekazywania danych dotyczących nasion (9) obejmuje tylko procedury przekazywania informacji, które nie są już przydatne, ponieważ specjalna pomoc w odniesieniu do nasion niektórych gatunków roślin już się zakończyła.

(6)

W art. 135 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011 przewidziano procedurę informowania o zwyczajowych dniach handlowych na reprezentatywnych rynkach. Ponieważ system elektronicznych powiadomień umożliwia codzienne informowanie o cenach, informowanie o zwyczajowych dniach handlowych nie jest już konieczne.

(7)

W art. 9 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 1333/2011 (10) przewidziano obowiązek powiadamiania Komisji o liście podmiotów gospodarczych wprowadzających do obrotu banany, którym przyznano wyłączenie z kontroli zgodności z normami handlowymi. Powiadamianie takie okazało się nieprzydatne pod względem zapewniania zgodności z tymi normami handlowymi w sektorze bananów. Obowiązek ten należy zatem znieść.

(8)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenia (WE) nr 1731/2006, (WE) nr 273/2008, (WE) nr 566/2008, (WE) nr 867/2008, (WE) nr 606/2009 oraz rozporządzenia wykonawcze (UE) nr 543/2011 i (UE) nr 1333/2011. Należy uchylić rozporządzenie (WE) nr 491/2007.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

1)

skreśla się art. 19;

2)

dodaje się art. 19a w brzmieniu:

„Artykuł 19a

Powiadomienia

Powiadomienia, o których mowa w art. 2, art. 4 ust. 1 i w załączniku III C przesyłane są zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 792/2009 (12).

1)

w art. 4 dodaje się ust. 5 w brzmieniu:

„5.   Przekazywanie Komisji informacji lub dokumentów określonych w ust. 1 lit. c) i w ust. 3 i 4 dokonywane jest zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 792/2009 (15).

2)

w dodatku 3 do załącznika I A punkt 2 otrzymuje brzmienie:

3)

w załączniku I B część A pkt 3 zdanie drugie otrzymuje brzmienie:

„Państwa członkowskie przekazują Komisji, z wyprzedzeniem i zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 792/2009, wszelkie niezbędne informacje techniczne dotyczące odnośnych win, w tym specyfikacje oraz roczną wielkość produkcji.”;

4)

w załączniku I C, pkt 3 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„Państwa członkowskie powiadamiają o tych odstępstwach Komisję zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 792/2009. Następnie Komisja informuje o nich pozostałe państwa członkowskie.”.

1)

art. 134 ust. 1 lit. a) otrzymuje brzmienie:

2)

skreśla się art. 135;

3)

art. 146 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3.   Powiadomienia określone w art. 9 ust. 2, art. 18 ust. 3 i 4, art. 97, 128, art. 129 ust. 1, art. 130, 131 i w niniejszym artykule oraz wnioski określone w art. 92 ust. 1 są przekazywane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 792/2009”.

4)

tytuł załącznika XVII otrzymuje brzmienie: „Rynki reprezentatywne, o których mowa w art. 134 ust. 1 lit. a)”.

19.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 167/29

(1)

Załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 44/2001 zawiera wykaz krajowych przepisów jurysdykcyjnych, o których mowa w art. 3 ust. 2 i art. 4 ust. 2 rozporządzenia.

(2)

Załącznik I do rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 został wielokrotnie zmieniony, ostatnio rozporządzeniem Komisji (UE) nr 156/2012 (2), w celu aktualizacji krajowych przepisów jurysdykcyjnych.

(3)

Polska zgłosiła Komisji dodatkowe zmiany do wykazu zamieszczonego w załączniku I.

(4)

Zgodnie z art. 2 Umowy pomiędzy Wspólnotą Europejską a Królestwem Danii w sprawie właściwości sądów oraz uznawania i wykonywania orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych (3), rozporządzenie to powinno – na mocy prawa międzynarodowego – mieć zastosowanie do stosunków między Unią Europejską a Danią.

(5)

Rozporządzenie (WE) nr 44/2001 powinno zatem zostać odpowiednio zmienione,

„—

w Polsce: art. 1103 pkt 4 Kodeksu postępowania cywilnego oraz art. 1110 Kodeksu postępowania cywilnego w takim zakresie, w jakim ten ostatni przepis przewiduje jurysdykcję sądu wyłącznie w oparciu o jedną z następujących okoliczności: obywatelstwo polskie, miejsce zamieszkania, miejsce zwykłego pobytu lub siedzibę wnioskodawcy w Polsce”.

19.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 167/30

(1)

Załącznik III do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1235/2008 (2) ustanawia wykaz krajów trzecich, których system produkcji i środki kontroli w odniesieniu do produkcji ekologicznej produktów rolnych uznane są za równoważne z zasadami określonymi w rozporządzeniu (WE) nr 834/2007. W odniesieniu do niektórych państw wymienionych w tym załączniku, zmienionym rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 508/2012 (3), adresy internetowe wskazane w odniesieniu do niektórych jednostek certyfikujących nie są poprawne lub przestały być aktualne.

(2)

Załącznik IV do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008 zawiera wykaz jednostek certyfikujących i organów kontroli uprawnionych do przeprowadzania kontroli i wydawania świadectw w państwach trzecich dla celów równoważności. W odniesieniu do niektórych jednostek certyfikujących lub organów kontroli tekst tego załącznika, zmieniony rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 508/2012 i rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 125/2013 (4) zawiera błędy w zakresie kategorii produktów określonych w odniesieniu do niektórych państw trzecich.

(3)

Ponadto w przypadku jednego organu kontroli adres internetowy, wskazany w załącznikach III i IV do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008, jest nieprawidłowy.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić załączniki III i IV do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008.

(5)

Ze względu na pewność prawa, sprostowany przepis dotyczący AGRECO R.F. GÖDERZ GmbH powinien mieć zastosowanie od dnia, od którego stosuje się załącznik II do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 508/2012, a sprostowany przepis dotyczący IMO-Control Sertifikasyon Tic. Ltd Ști and Organización Internacional Agropecuaria powinien mieć zastosowanie od dnia, od którego stosuje się załącznik II do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 125/2013.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Regulacyjnego ds. Produkcji Ekologicznej,

1)

załącznik III zostaje sprostowany zgodnie z załącznikiem I do niniejszego rozporządzenia;

2)

załącznik IV zostaje sprostowany zgodnie z załącznikiem II do niniejszego rozporządzenia.

19.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 167/33

(1)

Zgodnie z art. 80 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 dyrektywę Rady 91/414/EWG (2) należy stosować, w odniesieniu do procedury i warunków zatwierdzania, do substancji czynnych, dla których przyjęto decyzję zgodnie z art. 6 ust. 3 tej dyrektywy przed dniem 14 czerwca 2011 r. W przypadku tymolu warunki art. 80 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 zostały spełnione decyzją wykonawczą Komisji 2011/266/UE (3).

(2)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG w dniu 7 marca 2008 r. Zjednoczone Królestwo otrzymało od firmy Eden Research PLC wniosek o włączenie substancji czynnej tymol do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG. W decyzji wykonawczej 2011/266/UE potwierdzono, że wniosek jest „kompletny” w tym sensie, że zasadniczo spełnia wymogi dotyczące danych i informacji przewidziane w załącznikach II oraz III do dyrektywy 91/414/EWG.

(3)

Zgodnie z przepisami art. 6 ust. 2 i 4 dyrektywy 91/414/EWG dla wspomnianej substancji czynnej i dla zastosowań zaproponowanych przez wnioskodawcę został oceniony wpływ na zdrowie ludzi i zdrowie zwierząt oraz na środowisko. W dniu 30 czerwca 2011 r. państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy przedłożyło projekt sprawozdania z oceny.

(4)

Projekt sprawozdania z oceny został zweryfikowany przez państwa członkowskie i Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (zwany dalej „Urzędem”). W dniu 15 października 2012 r. Urząd przedstawił Komisji swoje wnioski z weryfikacji oceny ryzyka stwarzanego przez pestycydy, dotyczącej substancji czynnej tymol (4). Projekt sprawozdania z oceny i wnioski Urzędu zostały zweryfikowane przez państwa członkowskie oraz Komisję w ramach Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt, a projekt sprawozdania z oceny sfinalizowano w dniu 17 maja 2013 r. w formie opracowanego przez Komisję sprawozdania z przeglądu dotyczącego tymolu.

(5)

Jak wykazały różne badania, można oczekiwać, że środki ochrony roślin zawierające tymol zasadniczo spełniają wymogi określone w art. 5 ust. 1 lit. a) i b) oraz art. 5 ust. 3 dyrektywy 91/414/EWG, w szczególności w odniesieniu do zastosowania, które zostało zbadane przez Komisję i wyszczególnione w jej sprawozdaniu z przeglądu. Należy zatem zatwierdzić tymol.

(6)

Zgodnie z art. 13 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 w związku z jego art. 6 oraz w świetle aktualnej wiedzy naukowej i technicznej należy jednak uwzględnić pewne warunki i ograniczenia. Należy w szczególności zażądać dodatkowych informacji potwierdzających.

(7)

Na zatwierdzenie należy przewidzieć rozsądnie długi termin, aby umożliwić państwom członkowskim i zainteresowanym stronom przygotowanie się do spełnienia nowych wymogów wynikających z zatwierdzenia.

(8)

Bez uszczerbku dla przewidzianych w rozporządzeniu (WE) nr 1107/2009 obowiązków wynikających z zatwierdzenia oraz biorąc pod uwagę szczególną sytuację powstałą w wyniku przejścia od dyrektywy 91/414/EWG do rozporządzenia (WE) nr 1107/2009, należy postanowić, co następuje. Państwom członkowskim należy zapewnić sześć miesięcy, licząc od daty zatwierdzenia, na dokonanie przeglądu zezwoleń dotyczących środków ochrony roślin zawierających tymol. W stosownych przypadkach państwa członkowskie powinny zmienić, zastąpić lub cofnąć te zezwolenia. W drodze odstępstwa od powyższego terminu należy przyznać więcej czasu na przedłożenie i ocenę aktualizacji pełnej dokumentacji wyszczególnionej w załączniku III, zgodnie z dyrektywą 91/414/EWG, dla każdego środka ochrony roślin i każdego zamierzonego zastosowania, zgodnie z jednolitymi zasadami.

(9)

Doświadczenie zdobyte przy okazji włączania do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG substancji czynnych ocenionych w ramach rozporządzenia Komisji (EWG) nr 3600/92 z dnia 11 grudnia 1992 r. ustanawiającego szczegółowe zasady realizacji pierwszego etapu programu prac określonego w art. 8 ust. 2 dyrektywy Rady 91/414/EWG dotyczącej wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (5) pokazuje, że mogą pojawić się trudności z interpretacją obowiązków spoczywających na posiadaczach dotychczasowych zezwoleń, dotyczących dostępu do danych. W celu uniknięcia dalszych trudności wydaje się zatem konieczne wyjaśnienie obowiązków państw członkowskich, a w szczególności obowiązku sprawdzenia, czy posiadacz zezwolenia ma dostęp do dokumentacji zgodnie z wymogami określonymi w załączniku II do wspomnianej dyrektywy. Wyjaśnienie to nie nakłada jednak na państwa członkowskie ani na posiadaczy zezwoleń żadnych nowych obowiązków w porównaniu z tymi, które nakłada się w przyjętych dotąd dyrektywach zmieniających załącznik I do wspomnianej dyrektywy lub w rozporządzeniach zatwierdzających substancje czynne.

(10)

Zgodnie z art. 13 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 należy odpowiednio zmienić załącznik do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 z dnia 25 maja 2011 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 w odniesieniu do wykazu zatwierdzonych substancji czynnych (6).

(11)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

a)

w przypadku środka zawierającego tymol jako jedyną substancję czynną, w razie potrzeby zmieniają lub cofają zezwolenie najpóźniej do dnia 31 maja 2015 r.;

b)

w przypadku środka zawierającego tymol jako jedną z kilku substancji czynnych, w razie potrzeby, zmieniają lub cofają zezwolenie do dnia 31 maja 2015 r. lub w terminie określonym dla takiej zmiany lub cofnięcia we właściwym akcie lub aktach włączających odpowiednią substancję lub substancje do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG albo zatwierdzających odpowiednią substancję lub substancje, w zależności od tego, która z tych dat jest późniejsza.

19.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 167/37

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

19.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 167/39

(1)

W dniu 31 maja 2012 r. Rada przyjęła decyzję 2012/285/WPZiB.

(2)

Rada dokonała pełnego przeglądu wykazów osób zamieszczonych w załącznikach II i III do decyzji 2012/285/WPZiB, do których mają zastosowanie art. 1 ust. 1 lit. b), art. 2 ust. 1 oraz art. 2 ust. 2 tej decyzji. Rada uznała, że osoby wymienione w załącznikach II i III do decyzji 2012/285/WPZiB nadal powinny być objęte konkretnymi środkami ograniczającymi przewidzianymi w tej decyzji.

(3)

W dniu 20 marca 2013 r. Komitet Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych ustanowiony na podstawie rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych 2048 (2012) zaktualizował informacje dotyczące jednej z osób objętych zakazem podróżowania nałożonym na mocy rezolucji 2048 (2012).

(4)

Należy odpowiednio zmienić wpisy dotyczące tej osoby w załącznikach I oraz III do decyzji 2012/285/WPZiB,

19.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 167/41

(1)

Pismem z dnia 13 sierpnia 2008 r. Polska poinformowała Komisję o planowanych środkach, które mały być przyznane na wsparcie restrukturyzacji przedsiębiorstwa PZL Dębica S.A. (zwanego dalej „PZL Dębica” lub „przedsiębiorstwem”). Pismem z dnia 3 października 2008 r. Komisja zwróciła się do Polski o przedłożenie pewnych brakujących dokumentów. Zostały one przekazane w dniu 20 października 2008 r.

(2)

Pismem z dnia 19 grudnia 2008 r. Komisja powiadomiła Polskę, że podjęła decyzję o wszczęciu w odniesieniu do ww. środków procedury określonej w art. 108 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (zwanego dalej „Traktatem”) (zwanej dalej „decyzją o wszczęciu postępowania”).

(3)

Decyzja o wszczęciu postępowania została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (2). Komisja wezwała zainteresowane strony do przedstawienia uwag. Żadna zainteresowana osoba trzecia nie zgłosiła uwag w sprawie decyzji o wszczęciu postępowania.

(4)

W odpowiedzi na decyzję o wszczęciu postępowania władze polskie przedłożyły dodatkowe informacje w dniach 12 lutego 2009 r., 9 lipca 2010 r., 16 maja 2011 r., 7 czerwca 2011 r. oraz 8 czerwca 2011 r.

(5)

W dniu 18 sierpnia 2011 r. Polska wystąpiła do Komisji o wstrzymanie się z oceną zgłoszonej pomocy do dnia 31 października 2011 r. W dniu 10 października 2011 r. Polska wycofała część zgłoszonych środków, tj. zastrzyk kapitałowy oraz pożyczkę na preferencyjnych warunkach; obydwa te środki miała przyznać państwowa Agencja Rozwoju Przemysłu (zwana dalej „ARP”).

(6)

W dniu 2 listopada 2011 r. Polska przedłożyła sprawozdanie mające na celu wykazanie, że pozostała część zgłoszenia, tj. odroczenie spłaty zaległości w opłacaniu składek na ubezpieczenia społeczne, jest zgodna z testem prywatnego wierzyciela i w związku z tym nie stanowi pomocy państwa.

(7)

Pismem z dnia 26 lipca 2012 r. Komisja zwróciła się do Polski o przedstawienie dodatkowych wyjaśnień dotyczących szeregu kwestii. Polska udzieliła odpowiedzi pismem z dnia 31 sierpnia 2012 r., w którym powiadomiła również o zawarciu w dniu 1 marca 2012 r. porozumienia w sprawie odroczenia terminu spłaty zaległości w opłacaniu składek na ubezpieczenia społeczne oraz o uregulowaniu w dniu 14 sierpnia 2012 r. niespłaconego długu wobec miejscowego Urzędu Marszałkowskiego.

(8)

Władze polskie przedłożyły ostatnie informacje w dniu 6 grudnia 2012 r.

(9)

PZL Dębica to średniej wielkości przedsiębiorstwo zatrudniające 212 pracowników; zajmuje się przede wszystkim produkcją urządzeń chłodniczych takich jak sprężarki, agregaty do wody lodowej i chillery, oziębiacze powietrza i cieczy, skraplacze natryskowo-wyparne, skraplacze płaszczowo-rurowe pionowe i poziome, aparatura zbiornikowa: oddzielacze cieczy, zbiorniki poziome, chłodnice międzystopniowe, ekonomizery, odolejacze, zawory chłodnicze.

(10)

Przedsiębiorstwo ma siedzibę na terenie województwa podkarpackiego, tj. w regionie objętym zakresem art. 107 ust. 3 lit. a) Traktatu. Powstało ono w 1938 r., a od 1995 r. jest spółką akcyjną. W 1999 r. udziałowcami przedsiębiorstwa byli Skarb Państwa (25,08%) oraz pracownicy przedsiębiorstwa (74,92%). W 2006 r. przedsiębiorstwo całkowicie sprywatyzowano: akcjonariuszami zostali głównie byli i obecni pracownicy oraz ich spadkobiercy. W 2010 r. 16,7% akcji PZL Dębica nabył inwestor prywatny Eurotech.

(11)

Udział przedsiębiorstwa w polskim rynku urządzeń chłodniczych jest niewielki (w 2006 r. wynosił mniej niż 1%). W 2006 r. 15,6% całkowitej sprzedaży stanowił wywóz, z czego 6,8% trafiło poza Unię. Na polskim rynku PZL Dębica stawia czoła silnej konkurencji ze strony licznych przedsiębiorstw, np. York International, GEA GRASSO Refrigeration Division, Mycom International Refrigeration (Ltd), MOSTOSTAL Wrocław SA, Aerzen Maschinenfabrik GmbH, Zakład Metalowy PILZNO.

(12)

Według władz polskich problemy finansowe przedsiębiorstwa sięgają 2002 r., kiedy przyjęto plan restrukturyzacji na lata 2002-2007, zaktualizowany następnie w październiku 2003 r. Obejmował on następujące środki:

(13)

Z powodu ograniczeń budżetowych Fundusz Restrukturyzacji Przedsiębiorstw nie był w stanie przyznać PZL Dębica obiecanej pożyczki (motyw 12 lit. c)). W związku z tym ZUS postanowił, że nie odroczy terminu spłaty pozostałej części należnej mu wierzytelności (zob. motyw 12 lit. d)) i w rezultacie przedsiębiorstwo PZL Dębica nie zrealizowało restrukturyzacji finansowej, na której opierał się plan.

(14)

Mimo to przedsiębiorstwo z powodzeniem zrealizowało inne elementy planu restrukturyzacji, co z kolei doprowadziło do osiągnięcia niewielkich zysków już w 2006 r. W poniższej tabeli można znaleźć podsumowanie wyników finansowych przedsiębiorstwa w latach 2002-2011.

Tabela 1

Wyniki finansowe PZL Dębica w latach 2002-2011 (w mln PLN)

(15)

Restrukturyzacja finansowa w ramach pierwszego planu restrukturyzacji nie została przeprowadzona, w związku z czym w sierpniu 2008 r. do Komisji zgłoszono drugi plan restrukturyzacji. Celem drugiego planu była w znacznej mierze restrukturyzacja finansowa przedsiębiorstwa. Drugi plan restrukturyzacji obejmował następujące środki:

(16)

W decyzji o wszczęciu postępowania wyrażono wątpliwości co do zgodności ze rynkiem wewnętrznym następujących środków pomocy wchodzących w skład pierwszego planu restrukturyzacji:

Komisja wyraziła również wątpliwości co do kwalifikacji środków wyszczególnionych w tabeli 2 jako pomocy de minimis.

(17)

Ponadto Komisja wyraziła wątpliwości, czy plan restrukturyzacji obejmuje wszelkie niezbędne elementy umożliwiające przywrócenie rentowności PZL Dębica, a 12-letni okres restrukturyzacji nie jest zbyt długi z punktu widzenia pkt 35 Wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw (4) (zwanych dalej „wytycznymi wspólnotowymi”).

(18)

Z uwagi na pomoc, którą przyznano w ramach pierwszego planu (motyw 12 lit. a) i b)), Komisja zakwestionowała również kwalifikowalność przedsiębiorstwa do dalszej pomocy restrukturyzacyjnej (zob. motyw 15) ze względu na zasadę „pierwszy i ostatni raz” (ustanowioną w sekcji 3.3 wytycznych wspólnotowych).

(19)

W decyzji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego Komisja stwierdziła, że w odniesieniu do środków, które Polska zakwalifikowała jako środki przedakcesyjne (motyw 16 lit. a)–c) niniejszej decyzji), Komisji nie przedstawiono żadnego prawnie wiążącego aktu, w którym właściwe organy krajowe zobowiązałyby się do przyznania pomocy.

(20)

Jeżeli chodzi o rzeczywistą wartość pomocy już udzielonej przedsiębiorstwu, Komisja wyraziła również wątpliwości, czy pomoc de minimis przyznana w 2006 r. może być uznana za pomoc tego typu, jako że przyznano ją przedsiębiorstwu znajdującemu się w trudnej sytuacji, co zgodnie z art. 1 ust. 1 lit. h) rozporządzenia Komisji (WE) nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis  (5) wyklucza zastosowanie pomocy tego typu.

(21)

Komisja miała wreszcie wątpliwości, czy można zaakceptować proponowane środki wyrównawcze – były one powiązane z przywróceniem długoterminowej rentowności przedsiębiorstwa, a jako takie nie mogły być uznane za środki wyrównawcze. Komisja podkreśliła też, że Polska nie wykazała, że zaniechane formy działalności nie przynosiły strat.

(22)

W niniejszym rozdziale znajdują się wyłącznie uwagi władz polskich dotyczące środków, których nie wycofano w trakcie postępowania.

(23)

Jeżeli chodzi o czas trwania procesu restrukturyzacji, władze polskie podkreśliły, że oba plany restrukturyzacji należy traktować jako jeden łączny plan, ponieważ pierwszy plan zakończył się niepowodzeniem nie z winy przedsiębiorstwa, a drugi plan zasadniczo stanowił kontynuację nieukończonej restrukturyzacji finansowej z pierwszego planu.

(24)

Polska wycofała środki pomocy wymienione w motywie 15 lit. a) i lit. b), gdyż zgodnie z decyzją o wszczęciu postępowania ich przyznanie potencjalnie mogłoby naruszyć zasadę „pierwszy i ostatni raz”. Według władz polskich ww. środki wycofano, ponieważ przedsiębiorstwo PZL Dębica utraciło status dużego przedsiębiorstwa. PZL Dębica, jako przedsiębiorstwo zatrudniające mniej niż 250 pracowników, nie kwalifikuje się już do finansowania z ARP, ponieważ ARP finansuje wyłącznie duże przedsiębiorstwa. Nie wycofano jednak odroczenia terminu spłaty zadłużenia wobec ZUS oraz umorzenia zobowiązań wobec Urzędu Marszałkowskiego. Argumenty władz polskich dotyczące ww. środków przedstawiono poniżej.

(25)

Jeżeli chodzi o trzy środki, które w decyzji o wszczęciu postępowania zakwalifikowano jako pomoc obiecaną przed przystąpieniem do Unii (motyw 16 lit. a)–c) niniejszej decyzji), Polska przedstawiła dokumenty na poparcie swojego twierdzenia, że pomoc przyznano przed przystąpieniem i w związku z tym nie stanowi ona nowej pomocy.

(26)

W odniesieniu do zobowiązań wobec Rady Miejskiej w Dębicy Polska przedłożyła akt notarialny potwierdzający, że zobowiązania uregulowano w dniu 31 maja 2004 r. w formie przeniesienia własności mienia na rzecz Rady Miejskiej w Dębicy. W akcie notarialnym wymieniono uregulowanie zobowiązania głównego w wysokości 1 116 788,60 PLN oraz odsetek za zwłokę w wysokości 592 669,80 PLN. (6)

(27)

Polska wyjaśniła również, że pierwszy plan restrukturyzacji nie obejmował tego środka, ponieważ wniosek o przyznanie pomocy skierowany przez PZL Dębica do Rady Miejskiej w Dębicy został rozpatrzony negatywnie.

(28)

W odniesieniu do zobowiązania w wysokości 914 552,15 PLN wobec Urzędu Skarbowego Polska przedłożyła decyzję z dnia 20 października 2003 r. o warunkach restrukturyzacji podpisaną przez naczelnika miejscowego Urzędu Skarbowego. Zgodnie z tą decyzją kwota 636 729,85 PLN wraz z odsetkami za zwłokę w wysokości 277 822,30 PLN miała zostać umorzona.

(29)

Polska wyjaśniła, że sklasyfikowanie tej pomocy w decyzji o wszczęciu postępowania jako obiecanej przed przystąpieniem, ale nieprzyznanej, jest niepoprawne z kilku powodów.

(30)

Po pierwsze, Polska wyjaśniła mechanizm przyznawania pomocy przewidziany w ustawie z dnia 30 sierpnia 2002 r. o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców (7) („ustawie z 2002 r.”). Ww. ustawa przewiduje, że na wniosek przedsiębiorstwa w trudnej sytuacji organ przyznający pomoc (np. Urząd Skarbowy) może wydać decyzję o warunkach restrukturyzacji („decyzję o restrukturyzacji”). Na mocy tej decyzji beneficjent uzyskuje prawo do otrzymania środka pomocy. Faktyczna płatność lub umorzenie (w zależności od środka) odbywa się na podstawie decyzji wykonawczej, w której organ przyznający pomoc stwierdza zakończenie restrukturyzacji („decyzja wykonawcza”). Według władz polskich ww. decyzja wykonawcza ma na celu potwierdzenie, że beneficjent pomocy (i) przedłożył uaktualniony program restrukturyzacji oraz informacje o sytuacji finansowej przedsiębiorstwa, (ii) wpłacił opłatę restrukturyzacyjną oraz (iii) nie nagromadził nowych zobowiązań wobec organu przyznającego pomoc. Polska podkreśliła, że decyzja wykonawcza to tylko akt administracyjny potwierdzający, że spełniono warunki określone w decyzji o restrukturyzacji. Zgodnie z ustawą z 2002 r. organ przyznający pomoc weryfikuje spełnienie warunków restrukturyzacji nie wcześniej niż 15 miesięcy od wydania decyzji o restrukturyzacji.

(31)

Po drugie, Polska powiadomiła Komisję, że Urząd Skarbowy nie wydał dla przedsiębiorstwa PZL Dębica decyzji wykonawczej. Według władz polskich nie nastąpiło to, ponieważ niektóre polskie organy publiczne nie były pewne, jak należy interpretować przepisy regulujące przyznawanie pomocy państwa obowiązujące od dnia 1 maja 2004 r. W związku z tym niektóre organy postanowiły poczekać, aż Komisja zajmie stanowisko na temat przedmiotowych środków. Polska przedłożyła oświadczenie naczelnika przedmiotowego Urzędu Skarbowego, który potwierdził, że taka właśnie sytuacja wystąpiła w przypadku PZL Dębica.

(32)

Po trzecie, Polska podkreśliła, że na mocy decyzji Urzędu Skarbowego z dnia 20 października 2003 r. PZL Dębica otrzymywała prawo do umorzenia. Polska odniosła się do decyzji Komisji z dnia 6 listopada 2008 r. w sprawie Stoczni Gdynia (8), aby dowieść, że do określenia, czy przedmiotowy akt przyznał prawo do pomocy, należy zastosować krajowy porządek prawny. W tym kontekście Polska zwróciła też uwagę na uzasadnione oczekiwania ze strony beneficjentów pomocy oraz na fakt, że brak wydania decyzji wykonawczej przez organ przyznający pomoc może zostać zakwestionowany przez PZL Dębica przed sądem. W odniesieniu do tej ostatniej możliwości Polska przywołała wyroki polskiego Sądu Najwyższego oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego, które potwierdzają, że wydanie decyzji o restrukturyzacji nakłada na państwo obowiązek, a decyzja wykonawcza nie mogła wpłynąć na ten obowiązek, ponieważ jest obligatoryjna, tj. niezależna od uznania administracyjnego (9).

(33)

Poza tym Polska przedstawiła oświadczenie naczelnika miejscowego Urzędu Skarbowego, który potwierdził, że PZL Dębica spełnia wymogi prawne niezbędne do wydania decyzji wykonawczej (o której mowa w motywie 30), jednak Urząd Skarbowy oczekiwał na wynik postępowania prowadzonego przez Komisję.

(34)

Środek, o którym mowa w motywie 16 lit. c), omówiono poniżej w tytule 5 – Odroczenie terminu spłaty zobowiązań wobec ZUS.

(35)

Władze polskie powiadomiły Komisję, że wszystkie środki de minimis przyznano przedsiębiorstwu w 2006 r., kiedy obowiązywało rozporządzenie Komisji (WE) nr 69/2001 z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy w ramach zasady de minimis  (10) (rozporządzenie (WE) nr 1998/2006 miało zastosowanie dopiero od dnia 1 stycznia 2007 r.); zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 69/2001 przyznawanie pomocy de minimis przedsiębiorstwom w trudnej sytuacji finansowej nie było zabronione.

(36)

W odpowiedzi na wątpliwości Komisji dotyczące mechanizmu obliczania pomocy, władze polskie wyjaśniły wzór wykorzystywany do obliczania elementów pomocy określony w polskim rozporządzeniu z dnia 11 sierpnia 2004 r. (11). Wzór uwzględnia różnicę pomiędzy stopą referencyjną i stopą naliczania opłaty prolongacyjnej. Przedłożono zaktualizowane wyliczenia elementu pomocy de minimis; można je znaleźć w tabeli 2.

Tabela 2

Pomoc de minimis – według Polski

(37)

Polska powiadomiła Komisję, że jedynie Urząd Skarbowy ustanowił zabezpieczenie dla celów odroczenia. Pokrywało ono 100% wartości nominalnej odroczenia. Polska jednocześnie podkreśliła, że nawet gdyby do ww. stopy dodano 600 punktów bazowych, zgodnie z obwieszczeniem Komisji w sprawie metody określania stóp referencyjnych i dyskontowych z 1997 r. (12), wartość pomocy de minimis wciąż byłaby znacznie niższa od progu wynoszącego 100 000 EUR.

(38)

Jeżeli chodzi o odroczenie terminu spłaty zobowiązań z tytułu ubezpieczeń społecznych wobec ZUS – które pojawiają się w obu planach restrukturyzacji jako wartość rosnąca – władze polskie przypomniały po pierwsze, że wartość tych zobowiązań wzrosła, ponieważ restrukturyzacja finansowa planowana w ramach pierwszego planu restrukturyzacji zakończyła się niepowodzeniem. W ramach tego planu zobowiązania wobec ZUS miały być uregulowane poprzez: (i) spłatę zobowiązań w wysokości 3 890 000 PLN środkami pochodzącymi z pożyczki z Funduszu Restrukturyzacji Przedsiębiorstw oraz (ii) odroczenie terminu spłaty kolejnej części zobowiązań w wysokości 1 364 600 PLN. Jak wskazano powyżej (zob. motyw 13), restrukturyzacja finansowa tych zobowiązań zakończyła się niepowodzeniem.

(39)

Ponadto władze polskie przypomniały, że ZUS postanowił przystąpić do drugiego planu restrukturyzacji, który przewidywał (i) spłatę zadłużenia w wysokości 5,5 mln PLN środkami pochodzącymi z pożyczki, którą miała przyznać ARP, oraz (ii) odroczenie terminu spłaty dodatkowych 3 mln PLN. Jak wskazano powyżej (zob. motyw 5), przedsiębiorstwo PZL Dębica nie otrzymało obiecanej pożyczki, a Polska wycofała odpowiednią część zgłoszenia.

(40)

Polska powiadomiła Komisję, że zobowiązania PZL Dębica wobec ZUS, tak jak wszystkie inne zobowiązania przedsiębiorstwa wobec organów publicznych, były oprocentowane odsetkami za zwłokę obliczanymi za pomocą wzoru opisanego w art. 56 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (13). Stawka odsetek za zwłokę jest równa sumie 200% podstawowej stopy oprocentowania, ogłaszanej przez Narodowy Bank Polski, i 2% (200 punktów bazowych) (zob. tabela 3). Stawka ta nie może być niższa niż 8% i w niniejszej sprawie wynosiła od 10% do 46%.

Tabela 3

Zmiany stawek odsetek za zwłokę w latach 2000-2012

(41)

Polska przedłożyła szczegółowe tabele, w których przedstawiono, jak zmieniało się zadłużenie wobec ZUS. W tabeli 4 można znaleźć podsumowanie ww. zmian w okresie do dnia 31 sierpnia 2012 r. Polska podkreśliła, że pomimo zadłużenia, które narastało głównie w latach 2000-2005, przedsiębiorstwo regulowało bieżące płatności na rzecz ZUS; były to znaczne kwoty wynoszące w okresie od 2000 r. do sierpnia 2012 r. w sumie ponad 16 mln PLN.

Tabela 4

Ewolucja zobowiązań wobec ZUS-u

(42)

Władze polskie przestawiły też informacje dotyczące innych środków, które podjął ZUS w celu zabezpieczenia i zaspokojenia wierzytelności.

Tabela 5

Sprzedaż aktywów PZL Dębica

(43)

W październiku 2011 r., po wycofaniu części zgłoszonych środków, tj. zastrzyku kapitałowego oraz pożyczki na preferencyjnych warunkach, Polska poinformowała Komisję o swojej analizie, że odroczenie terminu spłaty zobowiązań wobec ZUS z tytułu ubezpieczeń społecznych (zob. motyw 15 lit. c) jako część notyfikowanego planu restrukturyzacji) jest zgodne z testem prywatnego wierzyciela i w związku z tym nie stanowi pomocy państwa.

(44)

W tym celu w 2011 r. przedsiębiorstwo PZL Dębica zleciło niezależnemu przedsiębiorstwu Consulting z siedzibą w Katowicach przeprowadzenie analizy. Ekspert przedstawił analizę testu prywatnego wierzyciela opartą na porównaniu następujących dwóch scenariuszy:

(45)

W sierpniu 2012 r. Polska powiadomiła Komisję, że w oparciu o test prywatnego wierzyciela przedsiębiorstwo PZL Dębica oraz ZUS zawarły w dniu 1 marca 2012 r. porozumienie w sprawie odroczenia terminu spłaty zadłużenia. Polska wyjaśniła, że ZUS przeanalizował zalety obydwu opcji w celu odzyskania możliwie pełnej sumy wierzytelności. Porozumienie dotyczy kwoty należnej w tym dniu wynoszącej [7,0 -13,0 mln] PLN, w tym zadłużenia w wysokości [3,5 – 6,5 mln] PLN oraz odsetek za zwłokę w wysokości [3,5 – 6,5 mln] PLN. Oprócz ww. kwoty przedsiębiorstwo miało uiścić opłatę za odroczenie w wysokości [1,0 – 1,7 mln] PLN. Odroczenie przewiduje spłatę w 96 ratach miesięcznych; dziewięć z nich już zapłacono. Polska przedstawiła następujące porównanie opcji, jakie miał ZUS w 2012 r. (tabela 6).

Tabela 6

Odzyskanie należności od przedsiębiorstwa PZL Dębica przez ZUS – porównanie opcji (wartości w PLN)

(46)

Strona polska zauważyła ponadto, że ZUS nadal posiada zabezpieczenie hipoteczne na majątku przedsiębiorstwa o łącznej wartości 6 243 002,55 PLN. Porozumienie przewiduje, że spieniężenie tego majątku zmniejszy automatycznie wartość kwoty zadłużenia będącej przedmiotem porozumienia i umożliwi w ten sposób spłatę szybszą aniżeli w ciągu 96 miesięcy, jak przewiduje to porozumienie.

(47)

Polska potwierdziła Komisji, że zobowiązania wobec miejscowego Urzędu Marszałkowskiego, o których mowa w drugim planie restrukturyzacji, uregulowano w dniu 14 sierpnia 2012 r. Obejmowały one kwotę należną w wysokości 61 104,97 PLN, która narosła w latach 1999-2001, oraz odsetki za zwłokę w wysokości 103 566,29 PLN, które narosły od tamtej pory.

(48)

Zgodnie z art. 107 ust. 1 Traktatu, pomoc państwa to pomoc przyznawana przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji, poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, i wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi.

(49)

Warunki określone w art. 107 ust. 1 Traktatu są kumulatywne, w związku z czym aby środek został zakwalifikowany jako pomoc państwa, wszystkie warunki muszą zostać spełnione.

(50)

Opierając się decyzji o wszczęciu postępowania, Komisja dokona oceny następujących środków:

(51)

Zgodnie z art. 8 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (15) państwo członkowskie może wycofać zgłoszenie odpowiednio wcześnie po wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego, zanim Komisja podejmie decyzję w sprawie charakteru zgłoszonego środka pomocy, w skutek czego postępowanie jest zakończone.

(52)

Władze polskie wycofały dwa zgłoszone środki, które miały zostać wdrożone w ramach drugiego planu restrukturyzacji, a mianowicie zastrzyk kapitałowy i pożyczkę uprzywilejowaną o łącznej wartości 10,5 mln PLN (zob. motyw 15 lit. a) i b)). Postępowanie Komisji w odniesieniu do powyższych środków zgodnie z art. 8 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 musi być zakończone.

(53)

Środki pomocy przyznane przed dniem przystąpienia i niemające zastosowania po przystąpieniu Polski do Unii nie mogą być badane przez Komisję ani w ramach procedur określonych w art. 108 Traktatu, ani w ramach procedury mechanizmu przejściowego. Mechanizm ten nie upoważnia Komisji do dokonywania przeglądu środków pomocy, które nie mają zastosowania po dniu przystąpienia, ani jej do tego nie zobowiązuje.

(54)

Pomoc udzieloną przez Polskę uznaje się za udzieloną przed dniem przystąpienia, jeżeli właściwy organ przyjął przed dniem 1 maja 2004 r. prawnie wiążący akt, na mocy którego zobowiązał się do udzielenia pomocy. Pomoc indywidualna nie ma zastosowania po dniu przystąpienia, jeżeli dokładne zaangażowanie ekonomiczne państwa jest znane momencie przyznawania pomocy.

(55)

Jeżeli natomiast środki zostały przyznane po dniu przystąpienia, wówczas stanowią one nową pomoc, której zgodność z rynkiem wewnętrznym Komisja ocenia zgodnie z procedurą określoną w art. 108 Traktatu.

(56)

Polska utrzymuje, że, oprócz dwóch środków, które w decyzji o wszczęciu postępowania zakwalifikowano jako środki przedakcesyjne (zob. motyw 12 lit. a) i b) niniejszej decyzji), również decyzję o umorzeniu, wydaną przez miejscowego Naczelnika Urzędu Skarbowego w 2003 r. i obejmującą kwotę 914 522,15 PLN, należy uznać za pomoc przedakcesyjną.

(57)

W odpowiedzi na wyrażone w decyzji o wszczęciu postępowania wątpliwości Komisji dotyczące braku dokumentu potwierdzającego przyznanie pomocy Polska przedstawiła akt przyznający pomoc z dnia 20 października 2003 r. i wyjaśniła procedurę przyznawania pomocy wynikającą z ustawy z 2002 r. (zob. motyw 30 niniejszej decyzji).

(58)

Strona polska przedstawiła Komisji analizę polskiego prawa, zgodnie z którą decyzja o restrukturyzacji z 2003 r. stanowi prawnie wiążący akt, na podstawie którego Urząd Skarbowy zobowiązany jest umorzyć zaległość podatkową. Do decyzji o restrukturyzacji dołączono szereg weryfikowalnych warunków o charakterze obiektywnym (zob. motyw 28). Władze polskie potwierdziły, że PZL Dębica spełnia te warunki. Jako że Komisja nie posiada informacji, które zaprzeczałyby temu stanowi rzeczy, Komisja uważa, że przyznanie umorzenia miało miejsce przed przystąpieniem Polski do Unii.

(59)

W trakcie postępowania Polska powiadomiła Komisję, że przedsiębiorstwo PZL Dębica uregulowało następujące zobowiązania:

(60)

Polska przedstawiła dowody potwierdzające uregulowanie powyższych zobowiązań.

(61)

Polska powiadomiła Komisję, że w ramach negocjacji w sprawie restrukturyzacji z wierzycielami publicznymi, które doprowadziły do aktualizacji pierwszego planu restrukturyzacji w październiku 2003 r., przedsiębiorstwo PZL Dębica zwróciło się do Rady Miejskiej w Dębicy o objęcie planem restrukturyzacji długu przedsiębiorstwa wobec Rady w kwocie 1 116 788,60 PLN. Rada Miejska w Dębicy rozpatrzyła wniosek negatywnie a przedsiębiorstwo zdołało uregulować zobowiązanie w dniu 31 maja 2004 r., tj. miesiąc po przystąpieniu Polski do Unii.

(62)

Komisja zauważa, że zobowiązanie podlegało wysokim i złożonym odsetkom za zwłokę w wysokości od 44% do 13,5% (zob. tabela 3). Łącznie odsetki za zwłokę uiszczone przez przedsiębiorstwo PZL Dębica w dniu 31 maja 2004 r. wyniosły 592 669,80 PLN.

(63)

Stopa zwrotu, która byłaby zastosowana przez Komisję do bezprawnie przyznanej pomocy w przypadku Polski w okresie 1 maja 2004 r. – 31 maja 2004 r. wynosiła 7,62% (16). Ta stopa jest znacznie niższa niż zastosowana przez Polskę stawka odsetek za zwłokę.

(64)

Ponieważ zobowiązania zostały w całości uregulowane, a odsetki za zwłokę w wysokości 13,5%, którymi obłożono zobowiązania PZL Dębica w dniach 1 maja 2004 r. – 31 maja 2004 r., były znacznie wyższe niż stosowana przez Komisję stopa zwrotu wynosząca 7,62%, Komisja doszła do wniosku, że odzyskanie odbyło się zgodnie z zawiadomieniem Komisji „Zapewnienie skutecznego wykonania decyzji Komisji nakazujących państwom członkowskim odzyskanie pomocy przyznanej bezprawnie i niezgodnej ze wspólnym rynkiem” (17) („zawiadomienie w sprawie odzyskania pomocy”). Kwota zapłaconych faktycznie odsetek przekracza kwotę odsetek, którą wyliczono by w przypadku negatywnej decyzji zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 794/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (18). W związku z tym Komisja odnotowuje uregulowanie zadłużenia, bez uszczerbku dla przyszłej kwalifikacji przedmiotowego środka przez Komisję dla celów stosowania zasady „pierwszy i ostatni raz”.

(65)

Komisja zauważa, że w 2007 r. miejscowy Urząd Marszałkowski zdecydował o umorzeniu wierzytelności, która tym samym została objęta drugim planem restrukturyzacyjnym. Drugi plan restrukturyzacyjny został notyfikowany Komisji.

(66)

Komisja odnotowuje jednocześnie, że zobowiązanie podlegało złożonym odsetkom za zwłokę wynoszącym od 46% do 10% (zob. tabela 3). Łączne odsetki za zwłokę uiszczone przez przedsiębiorstwo PZL Dębica w dniu 14 sierpnia 2012 r. wyniosły 103 566,29 PLN, czyli niemal dwa razy więcej niż wysokość zobowiązania pierwotnego opiewającego na kwotę 61 104,97 PLN.

(67)

Komisja przyjmuje, że faktyczne odroczenie miało miejsce między 1999 r. (kiedy powstała pierwsza część zobowiązań) i 2012 r. (kiedy zobowiązania uregulowano), oraz że miejscowy Urząd Marszałkowski przysporzył korzyści przedsiębiorstwu znajdującemu się w poważnych trudnościach finansowych, zmniejszając obciążenia związane z normalnym prowadzeniem działalności gospodarczej, obejmujące spłatę zobowiązań wobec władz publicznych.

(68)

Stopa zwrotu, która zostałyby zastosowana przez Komisję w odniesieniu do pomocy bezprawnie udzielonej przedsiębiorstwu w Polsce w okresie od przystąpienia do Unii do dnia spłaty zadłużenia wynosiłaby od 5,26%, do 7,62% (19). Ta stawka jest znacznie niższa od stopy procentowej faktycznie zastosowanej przez Polskę do zadłużenia.

(69)

Ponieważ zobowiązania zostały w całości uregulowane, a odsetki w wysokości od 10% do 16% zastosowane do zobowiązań PZL Dębica w okresie 1 maja 2004 r. – 14 sierpnia 2012 r. były znacznie wyższe niż stosowane przez Komisję stopy zwrotu wynoszące od 5,26% do 7,62%, Komisja doszła do wniosku, że, nie zajmując stanowiska w kwestii legalności pomocy, odzyskanie odbyło się zgodnie z zawiadomieniem Komisji w sprawie odzyskania pomocy. Kwota zapłaconych faktycznie odsetek przekracza kwotę odsetek, którą wyliczono by zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 794/2004.

(70)

Polska powiadomiła Komisję o pięciu środkach o całkowitej wartości 20 873,65 PLN, które zdaniem Polski należy uznać za pomoc de minimis (ich wykaz można znaleźć w tabeli 2). Środki te wchodzą w zakres zastosowania rozporządzenia (WE) nr 69/2001.

(71)

Komisja przyznaje, że rozporządzenie (WE) nr 69/2001, które umożliwiało przyznanie pomocy w wysokości do 100 000 EUR (ok. 400 000 PLN), nie zawierało wyraźnego wykluczenia przedsiębiorstw znajdujących się w trudnej sytuacji. W rozporządzeniu wyraźnie jednak przewidziano, że pożyczka, którą można przyrównać do odroczenia, powinna być „poparta standardowymi zabezpieczeniami i nie pociąga[ć] za sobą nadmiernego ryzyka” (motyw 6 rozporządzenia). Komisja uważa, że w niniejszej sprawie wymóg ten spełnia jedynie odroczenie z dnia 8 września 2006 r. przyznane przez Urząd Skarbowy.

(72)

Po pierwsze, zdaniem Komisji Polska nie przedstawiła wystarczających informacji umożliwiających weryfikację mechanizmu obliczania pomocy de minimis oraz wartości pomocy przedstawionej przez Polskę jako „Wartość pomocy” w tabeli 2. W szczególności nie przekazano szczegółowej informacji o zastosowanych stopach referencyjnych i stopach naliczania opłaty prolongacyjnej, które to informacje umożliwiłyby sprawdzenie kalkulacji wynikających z wzoru zastosowanego przez Polskę (zob. motyw 36). W związku z tym, w odniesieniu do trzech odroczeń przyznanych przez Burmistrza Miasta Dębica w dniach 7 kwietnia 2006 r., 28 lipca 2006 r. oraz 5 października 2006 r., w stosunku do których nie zapewniono zabezpieczenia, Komisja uznaje kwotę nominalną ww. odroczeń za kwotę, jaka należy zastosować na potrzeby de minimis. Należy zauważyć, że kwota 264 186 PLN była przedmiotem dwóch decyzji o odroczeniu wydanych przez Burmistrza Miasta Dębica. Ponieważ przedmiot obu decyzji był taki sam, kwota zostanie uwzględniona tylko raz.

(73)

W odniesieniu do siedmiodniowego odroczenia przez Urząd Skarbowy z dnia 8 września 2006 r., w którym ustanowiono zabezpieczenie pokrywające 100% odraczanej kwoty równej 614 550 PLN, Komisja wyliczyła element pomocy, dodając 400 punktów bazowych do stosowanej stopy referencyjnej wynoszącej 5,56% zgodnie z obwieszczeniem Komisji w sprawie metody określania stóp referencyjnych i dyskontowych z 1997 r. (20). Wartość pomocy w tym przypadku wyniosła 1 126 PLN.

(74)

W odniesieniu do decyzji o umorzeniu, wydanej przez Burmistrza Miasta Dębicy w dn. 5 października 2006 r., jest ona równoważna z dotacją pieniężną i w związku z tym kwota umorzenia musi zostać uwzględniona w całości.

(75)

W świetle powyższych ustaleń łączna kwota pomocy wynosi 369 788 PLN (ok. 93 437 EUR (21)) (zob. tabela 7). Łączna kwota jest zatem mniejsza niż 100 000 EUR, dlatego też pomoc wchodzi w zakres rozporządzenia (WE) nr 69/2001. Polska potwierdziła, że PZL Dębica nie otrzymała żadnej innej pomocy de minimis.

Tabela 7

Pomoc de minimis

(76)

Artykuł 107 ust. 1 Traktatu ma zastosowanie do interwencji w różnych formach, które zmniejszają normalne koszty przedsiębiorstwa i które, chociaż nie są subwencjami w ścisłym tego słowa znaczeniu, mają podobny charakter i ten sam skutek. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem postępowanie organu publicznego odpowiedzialnego za pobór składek na ubezpieczenie społeczne, który toleruje opóźnienia w płatnościach tych składek przyznaje przedsiębiorstwu przeżywającemu poważne trudności finansowe korzyść gospodarczą, zmniejszając obciążenie związane z normalnym stosowaniem systemu ubezpieczeń społecznych, która nie może być całkowicie usunięta przez oprocentowanie i inne opłaty stosowane przy opóźnionych w płatnościach. (22)

(77)

W obecnej sprawie ZUS umożliwił nagromadzenie poważnego długu przez PZL Dębica w latach 2000-2005. Ewolucja całości długu włącznie z odsetkami za zwłokę jest przedstawiona w tabeli 4.

(78)

Komisja zauważa wstępnie, że pomoc państwa na rzecz PZL Dębica mogła zostać udzielona poprzez brak pełnej egzekucji zobowiązań publicznoprawnych przez ZUS wobec PZL Dębica. (23)

(79)

Polska utrzymuje, że odroczenie terminu spłaty zobowiązań wobec ZUS nie zawiera elementu pomocy państwa, ponieważ ZUS, zgadzając się w marcu 2012 r. na odroczenie spłaty należnej sumy, która ma zostać zapłacona w 96 ratach według ustalonego harmonogramu, postąpił jak prywatny wierzyciel. Polska przedstawiła analizę testu prywatnego wierzyciela z października 2011 r., która zdaniem Polski potwierdza, że dla ZUS korzystniejsze było odroczenie terminu spłaty należności od PZL Dębica niż ich wyegzekwowanie. Polska twierdzi również, że ZUS, który brał udział w obu planach restrukturyzacji, zawsze posiadał odpowiednią ilość informacji w sprawie sytuacji finansowej i perspektyw PZL Dębica i jego działanie wynikało zawsze z pełnej wiedzy o kondycji przedsiębiorstwa. Wreszcie, strona polska przywołała wiele działań podjętych przez ZUS dla zabezpieczenia i egzekucji wierzytelności. Zdaniem Polski potwierdza to, że działanie ZUS może być porównane z działaniem prywatnego wierzyciela, któremu zależy na odzyskaniu wierzytelności.

(80)

Jak wynika z utrwalonego orzecznictwa, warunki, które musi spełniać środek, aby być kwalifikowany jako „pomoc” w rozumieniu art. 107 Traktatu, nie są spełnione, jeżeli odbiorca będący przedsiębiorstwem publicznym mógłby, w okolicznościach odpowiadających normalnym warunkom rynkowych, uzyskać takie same korzyści, jak te, które zostały mu udzielone przy użyciu zasobów państwowych. W przypadku przedsiębiorstw publicznych, ocena następuje zasadniczo poprzez zastosowanie testu inwestora prywatnego (w niniejszej sprawie – wierzyciela). (24) Jeżeli państwo członkowskie korzysta z tego testu w trakcie postępowania administracyjnego, musi ono w razie wątpliwości wykazać jednoznacznie i na podstawie obiektywnych i weryfikowalnych dowodów, że środek rzeczywiście wypełnia ten test. (25) W celu ustalenia, czy wystąpiła korzyść, którą można uznać za pomoc państwa dla celów art. 107 ust. 1 Traktatu, Polska musi więc przedstawić dowody na poparcie faktu, że organy publiczne postąpiły tak samo jak postąpiłby hipotetyczny prywatny wierzyciel, który nie tolerowałby braku wpłat i podjąłby działania mające na celu skuteczne odzyskanie należności, nawet gdyby miało to doprowadzić do wszczęcia postępowania upadłościowego.

(81)

Hipotetyczny prywatny wierzyciel dokładnie przeanalizowałby sytuację gospodarczą dłużnika; brak planu restrukturyzacji i słabe perspektywy na przywrócenie rentowności przyspieszyłyby odzyskanie wierzytelności.

(82)

Dlatego też w celu określenia, czy organy publiczne przyznały pomoc państwa, należy ustalić, że w przedmiotowym przypadku ZUS starał się odzyskać wszystkie należności bez ponoszenia strat finansowych, oraz czy decyzję o niewnoszeniu o upadłość przedsiębiorstwa podjął w celu odzyskania jak największej części wierzytelności, tak jak zrobiłby to hipotetyczny prywatny wierzyciel (26).

(83)

Komisja przeanalizuje sprawozdanie przedstawione przez Polskę w odniesieniu do decyzji o podpisaniu porozumienia w sprawie odroczenia z 2012 r. Jednakże Komisja zauważa, że ZUS zezwalał na gromadzenie się długu przez wiele lat. Rzeczywiście, informacje przekazane przez Polskę dotyczą całego okresu od końca pierwszego okresu restrukturyzacji (a nawet wcześniej) aż do zlecenia przygotowania analizy w październiku 2011 w perspektywie zawarcia porozumienia w sprawie odroczenia. Z uwagi na zgłoszenie w 2008 r. drugiego planu restrukturyzacji, przedsiębiorstwo nie dążyło aktywnie do porozumienia z wierzycielami. Komisja musi zatem również sprawdzić, czy zachowanie ZUS w okresie od końca pierwszego okresu restrukturyzacji do podpisania porozumienia o odroczeniu spłaty wierzytelności jest zgodne z testem prywatnego wierzyciela.

(84)

W kolejnych motywach Komisja odniesie się do (i) zaangażowania ZUS w pierwszy plan restrukturyzacji, (ii) częściowej egzekucji wierzytelności przez ZUS w latach 2007 – 2012 po niepowodzeniu pierwszego planu restrukturyzacji oraz (iii) porozumienia w sprawie odroczenia z dnia 1 marca 2012 r. Pierwszy plan restrukturyzacji został zatwierdzony przez właściwy organ krajowy przed przystąpieniem Polski do Unii i obejmuje głównie okres przed akcesją. Dla wniosku o zachowaniu ZUS kluczowe znaczenie ma ocena pkt (ii) i (iii). Komisja powróci jednakże w swojej ocenie do ewolucji sytuacji PZL Dębica z okresu pierwszego planu restrukturyzacji, gdyż zrozumienie rozwoju tej sytuacji ma istotne znaczenie.

(85)

Jak wspomniano powyżej ZUS zdecydował się na uczestnictwo w pierwszym planie restrukturyzacji, przygotowanym i zatwierdzonym w 2002 r., to znaczy przed przystąpieniem Polski do Unii. Plan obejmował m.in. restrukturyzację zobowiązań finansowych wobec ZUS. Na podstawie tego planu restrukturyzacji ZUS zgodził się na odroczenie terminu spłaty zobowiązań w wysokości 1 364 600 PLN, podczas gdy wyższa kwota równa 3 890 000 PLN miała zostać spłacona środkami pochodzącymi z pożyczki z Funduszu Restrukturyzacji Przedsiębiorstw. Jak wyjaśniono powyżej (zob. motyw 13), przedsiębiorstwo PZL Dębica nie otrzymało funduszy od Funduszu Restrukturyzacji Przedsiębiorstw. W rezultacie ZUS postanowił, że nie odroczy terminu spłaty pozostałej części zobowiązań i w 2006 r. zagroził złożeniem wniosku o ogłoszenie upadłości przedsiębiorstwa.

(86)

Komisja odnotowuje, że pomimo niepowodzeniu restrukturyzacji finansowej i zaległości finansowych na koniec pierwszego okresu restrukturyzacji przedsiębiorstwu udało się osiągnąć niewielkie zyski w 2006 r. (zob. tabela 1). Potwierdza to, że starania przedsiębiorstwa w zakresie restrukturyzacji organizacyjnej i technologicznej przyniosły rezultaty.

(87)

Należy również zauważyć, że od 2001 r. ZUS ustanowił zabezpieczenie na szeregu aktywów PZL Dębica w celu pokrycia rosnącej wierzytelności. Wartość hipoteki osiągnęła w 2007 r.11,6 mln PLN i obejmowała 100% wierzytelności.

(88)

Wreszcie Komisja zauważa, że od 2003 ZUS rozpoczął egzekwowanie wierzytelności poprzez sprzedaż aktywów PZL Dębica (jak to przedstawiono w tabeli 5). ZUS postanowił jednak nie sprzedawać aktywów na zasadzie sprzedaży wymuszonej, która normalnie przynosi kwoty niższe od normalnej wartości. Rzeczywiście, w kontekście zmniejszonego zapotrzebowania na aktywa przemysłowe wynikające z obecnych warunków ekonomicznych, zjawisko to mogłoby się wręcz zaostrzyć. W zamian ZUS zgodził się na sprzedaż kontrolowaną organizowaną przez przedsiębiorstwo. Formuła ta wymagała zgody ZUS na sprzedaż na podstawie oferty przedstawionej przez osobę trzecią, a uzyskany w ten sposób zysk netto ze sprzedaży był następnie przekazywany ZUS. Dowody przedstawione przez Polskę prowadzą do wniosku, że podczas gdy sprzedaż prowadzona przez PZL Dębica generowała wartości rynkowe, proces sprzedaży był wolniejszy niż w przypadku sprzedaży wymuszonej. Między 2004 i 2006 r. ZUS odzyskał poprzez kontrolowaną sprzedaż aktywów PZL Dębica ponad 1,6 mln PLN.

(89)

Niepowodzenie restrukturyzacji finansowej w pierwszym planie restrukturyzacji oraz rosnący dług PZL Dębica spowodowały, że pod koniec 2006 r. ZUS poważnie rozważał scenariusz bankructwa przedsiębiorstwa. Jak wyjaśniono powyżej (patrz motyw 42 lit. c)), w dniu 20 listopada 2006 r. ZUS poinformował przedsiębiorstwo o zamiarze złożenia wniosku o upadłość PZL Dębica. Ta groźba nie została zrealizowana w związku z informacją, którą PZL Dębica przedstawiła ZUS w dniu 12 grudnia 2006 r. Komisja oceniła, czy ZUS postępował tak, jak zachowałby się hipotetyczny prywatny wierzyciel, w okresie między 2007 (koniec pierwszego okresu restrukturyzacji) a 2012 rokiem (kiedy podpisano porozumienie w sprawie odroczenia).

(90)

Komisja najpierw oceniła informację przedstawioną ZUS przez PZL Dębica w dniu 12 grudnia 2006 r. Przedsiębiorstwo przedstawiło gruntowną analizę sytuacji ekonomicznej i finansowej, jak również prognozę rozwoju. Komisja zauważa, że następujące okoliczności przedstawione przez przedsiębiorstwo ZUS byłyby ważne dla hipotetycznego prywatnego wierzyciela przy ocenie sytuacji dłużnika i sposobu dalszego postępowania, mającej na celu odzyskanie jak największej części wierzytelności i, w związku z tym, byłyby monitorowane przez wierzyciela:

(91)

Komisja zauważa, że w oparciu o obszerne informacje przedstawione powyżej, wskazujące na ścieżkę wzrostu dla PZL Dębica oraz realne przychody dla ZUS, uzasadnione było założenie, że większą część wierzytelności będzie można odzyskać pozwalając przedsiębiorstwu na kontynuowanie działalności niż zmuszając ją do upadłości. Stwierdziwszy to, Komisja zauważa, że działając ostrożnie, ZUS nie wyraził zgody na zawieszenie egzekucji komorniczej, co według PZL Dębica spowalniało proces restrukturyzacji. Zatem ZUS postępował tak, jak zachowałby się prywatny wierzyciel, który wybrałby sposób działania pozwalający mu na odzyskanie jak największej części wierzytelności.

(92)

Komisja zauważa, że w 2008 r. ZUS przystąpił do drugiego planu restrukturyzacji i tym samym zgodził się na odroczenie spłaty części wierzytelności. Pozostała część wierzytelności miała być spłacona dzięki zasileniu przedsiębiorstwa funduszami przez państwową ARP. Jednakże obowiązek nieimplementowania pomocy został dochowany i środki nie zostały wdrożone. Komisja zauważa, że ZUS nie polegał na realizacji drugiego planu restrukturyzacji jako na rozwiązaniu problemu swoich należności, lecz kontynuował działania podjęte w 2007 r., jak opisano powyżej

(93)

W latach 2007 i 2008 dzięki sprzedaży kontrolowanej nieruchomości PZL Dębica, oprócz sum, o których mowa w motywie 88, ZUS odzyskał ponad 5,4 miliona PLN (zob. tabelę 5). Zgodnie z wyjaśnieniami strony polskiej, brak sprzedaży nieruchomości przedsiębiorstwa po 2008 r. pomimo posiadanej przez ZUS hipoteki na 3 nieruchomościach o łącznej wartości przekraczającej 6 milionów należy rozpatrywać łącznie z kontekstem gospodarczym, w jakim odbywała się sprzedaż aktywów PZL Dębica. Polska stwierdziła, że kryzys gospodarczy i zmniejszenie aktywności gospodarczej w regionie wpłynęło na brak zainteresowania aktywami PZL Dębica i skutkowało niemożnością ich sprzedaży po cenie, która byłaby do zaakceptowania przez ZUS.

(94)

Z drugiej strony, jak wspomniano powyżej, ZUS utrzymywał zajęcie na koncie przedsiębiorstwa, dzięki któremu udało się ZUS odzyskać dodatkowe 475 369 PLN pomiędzy 2007 i 2010 r.

(95)

Ciągła egzekucja przyniosła ZUS ponad 7 milionów PLN w rozpatrywanym okresie (zob. motyw 96 lit. b)), a okoliczność, że proces odzyskiwania należności zajmował więcej czasu, równoważona była naliczaniem złożonych odsetek za zwłokę od wierzytelności.

(96)

Komisja zbadała również, czy w latach 2007 – 2012 przedsiębiorstwo PZL Dębica wywiązało się z obietnic złożonych ZUS, dzięki którym w styczniu 2007 ZUS nie zdecydował się postawić przedsiębiorstwa w stan upadłości. Komisja zauważa co następuje:

(97)

Komisja uznaje, że odzyskanie rentowności przez PZL Dębica w 2006 r., dobre perspektywy na długoterminową rentowność oraz stałe regulowanie bieżących zobowiązań finansowych przez PZL Dębica od 2006 r., a także wejście do przedsiębiorstwa inwestora prywatnego w 2010 r. to ważne czynniki, które uwzględniłby prywatny wierzyciel podczas decydując o tym, czy rozwiązanie przyjęte w 2007 r. jest najlepszym sposobem na odzyskanie jak największej części wierzytelności.

(98)

Polska przedłożyła analizę testu prywatnego wierzyciela przeprowadzoną przez zewnętrznego konsultanta w październiku 2011 r., tj. przed transakcją w sprawie odroczenia z dnia 1 marca 2012 r. W sprawozdaniu porównano dwie opcje: (i) egzekucję wszystkich należności finansowych przez ZUS oraz (ii) uregulowanie zobowiązań wobec ZUS poprzez odroczenie terminu spłaty całości wierzytelności. Z testu wynika, że ZUS powinien wybrać odroczenie, które gwarantuje odzyskanie całej kwoty należności, podczas gdy likwidacja doprowadziłaby do odzyskania około 60%-70% wierzytelności.

(99)

Komisja krytycznie przeanalizowała sprawozdanie i przyjęte w nim założenia.

(100)

Po pierwsze, Komisja odnotowuje, że wnioski z testu oparto o analizę (i) faktycznej sytuacji gospodarczej i finansowej PZL Dębica, (ii) aktywów i wszystkich pasywów przedsiębiorstwa, (iii) jego pozycji rynkowej, (iv) wyników restrukturyzacji oraz (v) norm prawnych i stosowanych praktyk w zakresie postępowań upadłościowych w Polsce.

(101)

W przypadku likwidacji ZUS mógłby odzyskać tylko 60%-70% należności w okresie 3 lub 4 lat (27). Obniżenie wysokości możliwej do odzyskania kwoty wynika głównie z wysokich kosztów likwidacji oraz niskiej wartości likwidacyjnej aktywów przedsiębiorstwa. W odniesieniu do ww. wartości likwidacyjnej Komisja odnotowuje, że w przypadku upadłości wartość aktywów jest pomniejszona w sprzedaży wymuszonej o ok. 50% ze względu na fakt, że aktywa te będą sprzedawane osobno i nie zostaną wykorzystane jako dobrze funkcjonujące przedsiębiorstwo. Kwota jest niska również ze względu na obniżony popyt na aktywa przemysłowe podczas kryzysu gospodarki realnej, jednak wciąż znajduje się powyżej średniego dochodu ze sprzedaży majątku masy upadłości w Polsce, który wynosi 26,86% w stosunku do ich godziwej wartości.

(102)

W scenariuszu odroczenia, opisanym w motywie 44, w sprawozdaniu uznano za istotne z perspektywy prywatnego wierzyciela, który chce odzyskać jak największą części wierzytelności, następujące elementy:

(103)

Komisja nie może jednak uwzględnić ostatniego elementu, ponieważ przyszłych obowiązkowych płatności nie można porównać do dochodów, jakich mogłoby oczekiwać prywatne przedsiębiorstwo z prowadzonej działalności gospodarczej. Pobieranie obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne nie stanowi działalności gospodarczej.

(104)

Komisja zauważa, że zawarte porozumienie przewiduje odzyskanie pełnej kwoty należnej na dzień 1 marca 2012 r., tj. [7,0 – 13,0 mln] PLN, w tym [3,5 – 6,5 mln] PLN długu oraz [3,5 – 6,5 mln] PLN odsetek za zwłokę. Oprócz ww. kwoty przedsiębiorstwo miało uiścić opłatę za odroczenie w wysokości [1,0 – 1,7 mln] PLN. Zobowiązania mają zostać spłacone w 96 ratach miesięcznych.

(105)

Ponadto Komisja odnotowuje, że ZUS utrzymał zabezpieczenie na aktywach PZL Dębica o wartości 6 243 002,55 PLN i zamierza je sprzedać w podobny kontrolowany sposób, jak poprzednie aktywa. Wszelkie środki pochodzące ze sprzedaży ww. aktywów zostaną wykorzystane na poczet spłaty zobowiązań PZL Dębica wobec ZUS.

(106)

Ponadto Komisja odnotowuje, że w sprawozdaniu nie zawarto porównania bieżących wartości wpływów w opcji 1 i opcji 2, które pozwoliłoby prywatnemu wierzycielowi na wybranie bardziej korzystnej opcji. Komisja obliczyła ww. bieżące wartości dla kilku stóp dyskontowych i przy ostrożnych założeniach, tj. 3 lata w przypadku likwidacji przedsiębiorstwa i 8 lat w przypadku odroczenia. W obliczeniach Komisji nie uwzględniono przyszłych zysków ZUS pochodzących z bieżących płatności. W przypadku wszystkich istotnych stóp dyskontowych odroczenie jest dla prywatnego wierzyciela korzystniejsze niż likwidacja.

(107)

Komisja odnotowuje również, że do listopada 2012 r. przedsiębiorstwo PZL Dębica terminowo zapłaciło dziewięć rat przewidzianych w odroczeniu.

(108)

Na tej podstawie Komisja uznaje, że ZUS, zgadzając się w marcu 2012 r. na odroczenie, zachował się jak prywatny wierzyciel, który stara się odzyskać należną kwotę od dłużnika w trudnej sytuacji finansowej. W związku z tym wierzyciel publiczny nie przyznał PZL Dębica korzyści. Co za tym idzie uregulowanie zaległych należności w oparciu o odroczenie przewidziane w porozumieniu zawartym pomiędzy przedsiębiorstwem i ZUS w marcu 2012 r. nie stanowi pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 Traktatu.

(109)

Komisja uznaje środki pomocy, o których mowa w motywie 52, za wycofane. Postępowanie Komisji w odniesieniu do tych środków zostaje zatem zakończone na podstawie art. 8 rozporządzenia (WE) nr 659/1999.

(110)

Komisja uznaje środki pomocy, o których mowa w motywie 56, za przyznane przed przystąpieniem Polski do Unii i niemające zastosowania po przystąpieniu. Środki te nie mogą być badane przez Komisję ani w ramach procedury określonej w art. 108 Traktatu, ani w ramach procedury mechanizmu przejściowego.

(111)

W odniesieniu do środków, o których mowa w motywie 59, Komisja odnotowuje, że wszelka pomoc przyznana bezprawnie zostałaby uznana za odzyskaną zgodnie z zawiadomieniem w sprawie odzyskania pomocy.

(112)

Środki pomocy wymienione w tabeli 7 wchodzą w zakres stosowania rozporządzenia (WE) nr 69/2001 i nie przekraczają wartości progowej ustanowionej przez ten akt.

(113)

Komisja uznaje wreszcie, że środek, o którym mowa w motywach 76-108, nie stanowi pomocy w rozumieniu art. 107 ust. 1 Traktatu,

a)

dwóch środków o wartości 4 965 800 PLN i 5 534 200 PLN, zgłoszonych przez Polskę w dniu 13 sierpnia 2008 r. i wycofanych w dniu 10 października 2011 r., na podstawie art. 8 rozporządzenia (WE) nr 659/1999,

b)

środka o wartości 914 522,15 PLN, którego dotyczyła decyzja Urzędu Skarbowego z dnia 20 października 2003 r., w związku z tym, że środek przyznano przed przystąpieniem Polski do Unii i nie ma on zastosowania po przystąpieniu,

c)

środka o wartości równiej sumie kwoty nominalnej 61 104,97 PLN i odsetek za zwłokę wynoszących 103 566,29 PLN, które to kwoty uregulowano w dniu 14 sierpnia 2012 r.; środek ten stanowił pomoc niezgodną z prawem zgodnie z art. 7 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 659/1999. Polska odzyskała przedmiotową pomoc w dniu 14 sierpnia 2012 r. zgodnie z zawiadomieniem Komisji „Zapewnienie skutecznego wykonania decyzji Komisji nakazujących państwom członkowskim odzyskanie pomocy przyznanej bezprawnie i niezgodnej ze wspólnym rynkiem” (28),

d)

pięciu środków na rzecz PZL Dębica wyszczególnionych w tabeli 7, w związku z tym, że stanowiły one pomoc de minimis w rozumieniu art. 2 rozporządzenia (WE) nr 69/2001,

e)

odroczenia terminu spłaty [7,0 – 13,0 mln] PLN, przyznanego PZL Dębica na podstawie porozumienia w sprawie odroczenia zawartego z ZUS w dniu 1 marca 2012 r., na podstawie art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 659/1999, w związku z tym, że przedmiotowy środek nie stanowi pomocy w rozumieniu art. 107 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

19.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 167/57

(1)

Decyzja Komisji 2006/799/WE z dnia 3 listopada 2006 r. ustanawiająca zmienione kryteria ekologiczne i związane z nimi wymogi dotyczące oceny i weryfikacji w odniesieniu do przyznawania wspólnotowego oznakowania ekologicznego polepszaczom gleby (2) traci moc dnia 31 grudnia 2013 r.

(2)

Decyzja Komisji 2007/64/WE z dnia 15 grudnia 2006 r. ustanawiająca zmienione kryteria ekologiczne i związane z nimi wymogi dotyczące oceny i weryfikacji w odniesieniu do przyznawania wspólnotowego oznakowania ekologicznego podłożom uprawowym (3) traci moc dnia 31 grudnia 2013 r.

(3)

Decyzja Komisji 2009/300/WE z dnia 12 marca 2009 r. ustalająca zrewidowane ekologiczne kryteria przyznawania wspólnotowego oznakowania ekologicznego odbiornikom telewizyjnym (4) traci moc dnia 31 października 2013 r.

(4)

Decyzja Komisji 2009/543/WE z dnia 13 sierpnia 2008 r. ustanawiająca ekologiczne kryteria przyznawania wspólnotowego oznakowania ekologicznego farbom i lakierom zewnętrznym (5) traci moc dnia 30 czerwca 2013 r.

(5)

Decyzja Komisji 2009/544/WE z dnia 13 sierpnia 2008 r. ustanawiająca ekologiczne kryteria przyznawania wspólnotowego oznakowania ekologicznego farbom i lakierom do wnętrz (6) traci moc dnia 30 czerwca 2013 r.

(6)

Decyzja Komisji 2009/563/WE z dnia 9 lipca 2009 r. ustanawiająca ekologiczne kryteria przyznawania wspólnotowego oznakowania ekologicznego dla obuwia (7) traci moc dnia 10 lipca 2013 r.

(7)

Decyzja Komisji 2009/564/WE z dnia 9 lipca 2009 r. ustanawiająca ekologiczne kryteria przyznawania wspólnotowego oznakowania ekologicznego usługom kempingowym (8) traci moc dnia 10 lipca 2013 r.

(8)

Decyzja Komisji 2009/567/WE z dnia 9 lipca 2009 r. ustanawiająca ekologiczne kryteria przyznawania wspólnotowego oznakowania ekologicznego wyrobom włókienniczym (9) traci moc dnia 10 lipca 2013 r.

(9)

Decyzja Komisji 2009/568/WE z dnia 9 lipca 2009 r. ustalająca ekologiczne kryteria przyznawania wspólnotowego oznakowania ekologicznego bibule (10) traci moc dnia 10 lipca 2013 r.

(10)

Decyzja Komisji 2009/578/WE z dnia 9 lipca 2009 r. ustalająca ekologiczne kryteria przyznawania wspólnotowego oznakowania ekologicznego usługom zakwaterowania turystycznego (11) traci moc dnia 10 lipca 2013 r.

(11)

Decyzja Komisji 2009/598/WE z dnia 9 lipca 2009 r. ustalająca ekologiczne kryteria przyznawania wspólnotowego oznakowania ekologicznego materacom łóżkowym (12) traci moc dnia 10 lipca 2013 r.

(12)

Decyzja Komisji 2009/607/WE z dnia 9 lipca 2009 r. ustalająca ekologiczne kryteria przyznawania wspólnotowego oznakowania ekologicznego twardym pokryciom (13) traci moc dnia 10 lipca 2013 r.

(13)

Decyzja Komisji 2009/894/WE z dnia 30 listopada 2009 r. ustalająca ekologiczne kryteria przyznawania wspólnotowego oznakowania ekologicznego meblom drewnianym (14) traci moc dnia 1 grudnia 2013 r.

(14)

Decyzja Komisji 2009/967/WE z dnia 30 listopada 2009 r. ustalająca ekologiczne kryteria przyznawania wspólnotowego oznakowania ekologicznego włókienniczym pokryciom podłogowym (15) traci moc dnia 1 grudnia 2013 r.

(15)

Decyzja Komisji 2010/18/WE z dnia 26 listopada 2009 r. ustanawiająca ekologiczne kryteria przyznawania wspólnotowego oznakowania ekologicznego drewnianym pokryciom podłogowym (16) traci moc dnia 27 listopada 2013 r.

(16)

Decyzja Komisji 2011/331/UE z dnia 6 czerwca 2011 r. ustalająca ekologiczne kryteria przyznawania oznakowania ekologicznego UE źródłom światła (17) traci moc dnia 6 czerwca 2013 r.

(17)

Aby określić adekwatność i właściwość obowiązujących kryteriów ekologicznych, jak również związanych z nimi wymogów w zakresie oceny i weryfikacji, które ustanowiono powyższymi decyzjami, przeprowadzono odpowiednią ocenę. Ze względu na różny stopień zaawansowania przeglądu tych decyzji, należy przedłużyć okres obowiązywania określonych w nich kryteriów ekologicznych oraz związanych z nimi wymogów w zakresie oceny i weryfikacji. Okres obowiązywania kryteriów ekologicznych oraz związanych z nimi wymogów w zakresie oceny i weryfikacji określonych w decyzjach 2009/567/WE, 2009/543/WE, 2009/544/WE oraz 2009/598/WE należy przedłużyć do dnia 30 czerwca 2014 r. Okres obowiązywania kryteriów ekologicznych oraz związanych z nimi wymogów w zakresie oceny i weryfikacji określonych w decyzji 2009/300/WE należy przedłużyć do dnia 31 października 2014 r. Okres obowiązywania kryteriów ekologicznych oraz związanych z nimi wymogów w zakresie oceny i weryfikacji określonych w decyzjach 2006/799/WE, 2007/64/WE, 2009/894/WE oraz 2011/331/UE należy przedłużyć do dnia 31 grudnia 2014 r. Okres obowiązywania kryteriów ekologicznych oraz związanych z nimi wymogów w zakresie oceny i weryfikacji określonych w decyzjach 2009/563/WE i 2009/568/WE należy przedłużyć do dnia 30 czerwca 2015 r. Okres obowiązywania kryteriów ekologicznych oraz związanych z nimi wymogów w zakresie oceny i weryfikacji określonych w decyzjach 2009/564/WE i 2009/578/WE należy przedłużyć do dnia 30 listopada 2015 r. Okres obowiązywania kryteriów ekologicznych oraz związanych z nimi wymogów w zakresie oceny i weryfikacji określonych w decyzjach 2009/967/WE i 2010/18/WE należy przedłużyć do dnia 31 grudnia 2015 r., a okres obowiązywania kryteriów ekologicznych oraz związanych z nimi wymogów w zakresie oceny i weryfikacji określonych w decyzji 2009/607/WE należy przedłużyć do dnia 30 listopada 2017 r.

(18)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzje 2006/799/WE, 2007/64/WE, 2009/300/WE, 2009/543/WE, 2009/544/WE, 2009/563/WE, 2009/564/WE, 2009/567/WE, 2009/568/WE, 2009/578/WE, 2009/598/WE, 2009/607/WE, 2009/894/WE, 2009/967/WE, 2010/18/WE oraz 2011/331/UE.

(19)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 16 rozporządzenia (WE) nr 66/2010,

19.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 167/60

1.

Strona 702, motyw 14, zdanie pierwsze:

2.

Strona 702, motyw 14, zdanie trzecie:

3.

Strona 704, art. 1 ust. 2 lit. d), e) oraz f):

„d)

dokumenty będące w posiadaniu publicznych nadawców radiowych i ich filii, a także innych organów lub ich filii wypełniających zadania publicznej rozgłośni radiowej;

e)

dokumenty będące […];

f)

dokumenty będące […].”,

„d)

dokumentów będących w posiadaniu publicznych nadawców radiowych i telewizyjnych oraz ich filii, a także innych organów lub ich filii wypełniających zadania publicznej radiofonii i telewizji;

e)

dokumentów będących […];

f)

dokumentów będących […].”.

4.

Strona 705, art. 6 zdanie pierwsze:

19.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 167/s3