30.9.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 271/1

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

30.9.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 271/3

(1)

Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1898/2005 z dnia 9 listopada 2005 r. ustanawiającym szczegółowe zasady wprowadzenia w życie rozporządzenia Rady (WE) nr 1255/1999 w odniesieniu do środków w zakresie zbytu śmietany, masła i masła skoncentrowanego na rynku Wspólnoty (2) agencje interwencyjne mogą sprzedawać w drodze przetargu pewne ilości masła pochodzącego ze skupu interwencyjnego, które przechowują, i mogą przyznać pomoc w odniesieniu do śmietany, masła i masła skoncentrowanego. Artykuł 25 wymienionego rozporządzenia przewiduje, że biorąc pod uwagę otrzymane oferty w ramach każdego odrębnego zaproszenia do składania ofert, ustala się minimalną cenę sprzedaży masła oraz maksymalną wysokość pomocy w odniesieniu do śmietany, masła i masła skoncentrowanego. Ustalono dalej, że cena lub pomoc mogą się zmieniać w zależności od planowanego wykorzystania masła, jego zawartości tłuszczu oraz procedury włączania. Wysokość zabezpieczenia przetwórczego, o którym mowa w art. 28 rozporządzenia (WE) nr 1898/2005, ustala się odpowiednio.

(2)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mleka i Przetworów Mlecznych,

30.9.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 271/5

(1)

Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1898/2005 z dnia 9 listopada 2005 r. ustanawiającym szczegółowe zasady wprowadzenia w życie rozporządzenia Rady (WE) nr 1255/1999 w odniesieniu do środków w zakresie zbytu śmietany, masła i masła skoncentrowanego na rynku Wspólnoty (2) agencje interwencyjne mogą sprzedawać w drodze przetargu pewne ilości masła pochodzącego ze skupu interwencyjnego, które przechowują, i mogą przyznać pomoc w odniesieniu do śmietany, masła i masła skoncentrowanego. Artykuł 25 wymienionego rozporządzenia przewiduje, że biorąc pod uwagę otrzymane oferty w ramach każdego odrębnego zaproszenia do przetargu, ustala się minimalną cenę sprzedaży masła oraz maksymalną wysokość pomocy w odniesieniu do śmietany, masła i masła skoncentrowanego. Ustalono dalej, że cena lub pomoc mogą się różnić w zależności od planowanego wykorzystania masła, jego zawartości tłuszczu oraz procedury włączania. Wysokość zabezpieczenia przetwórczego, o którym mowa w art. 28 rozporządzenia (WE) nr 1898/2005, ustala się odpowiednio.

(2)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mleka i Przetworów Mlecznych,

30.9.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 271/7

(1)

Zgodnie z art. 47 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1898/2005 z dnia 9 listopada 2005 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wprowadzenia w życie rozporządzenia Rady (WE) nr 1255/1999 w odniesieniu do środków w zakresie zbytu śmietany, masła i masła skoncentrowanego na rynku Wspólnoty (2), agencje interwencyjne otwierają stały przetarg na przyznawanie pomocy dla masła skoncentrowanego. Artykuł 54 wymienionego rozporządzenia stanowi, że maksymalną kwotę pomocy ustala się w świetle ofert przetargowych otrzymanych w odpowiedzi na indywidualny przetarg dla masła skoncentrowanego o minimalnej zawartości tłuszczu w wysokości 96 %.

(2)

Należy złożyć zabezpieczenie należytego wykonania umowy, o którym mowa w art. 53 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1898/2005, w celu zapewnienia przejęcia masła skoncentrowanego przez handel detaliczny.

(3)

W świetle otrzymanych ofert przetargowych należy ustalić maksymalną kwotę pomocy na odpowiednim poziomie oraz odpowiednio określić zabezpieczenie należytego wykonania umowy.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mleka i Przetworów Mlecznych,

30.9.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 271/8

(1)

Na mocy art. 21 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2771/1999 z dnia 16 grudnia 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1255/1999 w odniesieniu do interwencji na rynku masła i śmietany (2), agencje interwencyjne wystawiły na sprzedaż w ramach stałego zaproszenia do składania ofert określone ilości składowanego przez nie masła.

(2)

W świetle ofert otrzymanych w odpowiedzi na każde indywidualne zaproszenie do składania ofert ustalana jest minimalna cena sprzedaży bądź podejmowana jest decyzja o nieprzyjęciu żadnej oferty, zgodnie z art. 24 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 2771/1999.

(3)

W świetle otrzymanych ofert należy określić minimalną cenę sprzedaży.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mleka i Przetworów Mlecznych,

30.9.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 271/9

(1)

Artykuł 10 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 przewiduje, że przy przywozie produktów, o których mowa w art. 1 wyżej wymienionego rozporządzenia, pobiera się opłaty celne zgodne ze stawkami Wspólnej Taryfy Celnej. Jednakże w przypadku produktów, o których mowa w ust. 2 tego artykułu, opłaty przywozowe równają się cenie interwencyjnej tych produktów ważnej w czasie przywozu powiększonej o 55 % i pomniejszonej o cenę CIF w przywozie stosowaną do danej wysyłki. Opłaty celne nie mogą jednak przekroczyć stawek Wspólnej Taryfy Celnej.

(2)

Na mocy art. 10 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 ceny CIF w przywozie oblicza się na podstawie cen reprezentatywnych dla danego produktu na rynku światowym.

(3)

Rozporządzenie (WE) nr 1249/96 ustala zasady stosowania rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 do opłat przywozowych w sektorze zbóż.

(4)

Opłaty przywozowe stosuje się aż do chwili ustalenia i wejścia w życie nowych stawek opłat przywozowych.

(5)

W celu umożliwienia normalnego funkcjonowania systemu opłat przywozowych należy przyjąć jako podstawę ich wyliczenia stawki reprezentatywne dla rynku, stwierdzone w okresie porównawczym.

(6)

Zastosowanie rozporządzenia (WE) nr 1249/96 prowadzi do ustalenia opłat przywozowych w wysokości podanej w załączniku I do niniejszego rozporządzenia,

30.9.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 271/12

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 przewiduje zezwalanie na stosowanie dodatków paszowych w żywieniu zwierząt.

(2)

Artykuł 25 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 ustanawia środki przejściowe odnoszące się do wniosków o zezwolenie na stosowanie dodatków paszowych, które zostały złożone zgodnie z dyrektywą 70/524/EWG przed terminem stosowania rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(3)

Wnioski o zezwolenie na stosowanie dodatków paszowych określonych w załącznikach do tego rozporządzenia zostały złożone przed terminem stosowania rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(4)

Wstępne uwagi na temat tych wniosków, zgodnie z art. 4 ust. 4 dyrektywy 70/524/EWG, zostały przekazane Komisji przed terminem stosowania rozporządzenia (WE) nr 1831/2003. Wnioski te powinny zatem być nadal traktowane zgodnie z art. 4 dyrektywy 70/524/EWG.

(5)

Przedłożono dane dla poparcia wniosku o zezwolenie na stosowanie bez ograniczeń czasowych preparatu enzymatycznego z 3-fitazy wytwarzanej przez Hansenula polymorpha (DSM 15087) dla kurcząt przeznaczonych na tucz, indyków przeznaczonych na tucz, kur niosek, prosiąt, tuczników i macior. W dniu 7 marca 2006 r. Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) przedstawił opinię na temat stosowania tego preparatu, w której stwierdził, że preparat nie stwarza zagrożenia dla konsumentów, użytkowników, kategorii zwierząt, dla której jest przeznaczony, ani dla środowiska. Z przeprowadzonej oceny wynika, że spełnione zostały warunki takiego zezwolenia określone w art. 3a dyrektywy 70/524/EWG. Należy zatem zezwolić na stosowanie tego preparatu enzymatycznego, określonego w załączniku I do niniejszego rozporządzenia, bez ograniczeń czasowych.

(6)

Stosowanie preparatu enzymatycznego z endo-1,4-beta-ksylanazy wytwarzanej przez Trichoderma longibrachiatum (ATCC 2105) zostało po raz pierwszy tymczasowo dopuszczone dla prosiąt rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1411/1999 (3). Przedłożono nowe dane dla poparcia wniosku o zezwolenie bez ograniczeń czasowych na ten preparat enzymatyczny. Z przeprowadzonej oceny wynika, że spełnione zostały warunki takiego zezwolenia określone w art. 3a dyrektywy 70/524/EWG. Należy zatem zezwolić na stosowanie tego preparatu enzymatycznego, określonego w załączniku I do niniejszego rozporządzenia, bez ograniczeń czasowych.

(7)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1041/2002 (4) po raz pierwszy tymczasowo zezwolono na stosowanie preparatu kokcydiostatyku z soli (sodowej) semduramycyny (AVIAX 5 %) u kurcząt przeznaczonych na tucz. Przedłożono nowe dane na poparcie wniosku o zezwolenie na dopuszczenie kokcydiostatyku do użytku na okres dziesięciu lat. Z przeprowadzonej oceny wynika, że spełnione zostały warunki takiego zezwolenia określone w art. 3a dyrektywy 70/524/EWG. Należy zatem zezwolić na stosowanie substancji wymienionej w załączniku II, na okres dziesięciu lat.

(8)

Przedłożono dane dla poparcia wniosku o zezwolenie na stosowanie bez ograniczeń czasowych 25-hydroksycholekalcyferolu, należącego do grupy „witamin, prowitamin i ściśle określonych chemicznych substancji o podobnym działaniu” u kurcząt przeznaczonych na tucz, kur niosek i indyków. W dniu 26 maja 2005 r. Urząd wydał opinię na temat stosowania tego preparatu, zgodnie z którą nie stwarza on zagrożenia dla konsumentów, użytkowników, kategorii zwierząt, dla której jest przeznaczony, ani dla środowiska. Z przeprowadzonej oceny wynika, że spełnione zostały warunki takiego zezwolenia określone w art. 3a dyrektywy 70/524/EWG. Należy zatem zezwolić na stosowanie tego preparatu witaminowego, określonego w załączniku III do niniejszego rozporządzenia, bez ograniczeń czasowych.

(9)

Z oceny wyżej wymienionych wniosków wynika, że należy wprowadzić wymóg stosowania pewnych procedur mających na celu ochronę pracowników przed kontaktem z dodatkami określonymi w załącznikach. Ochronę tę należy zapewnić poprzez zastosowanie dyrektywy Rady 89/391/EWG z dnia 12 czerwca 1989 r. w sprawie wprowadzenia środków w celu poprawy bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy (5).

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

30.9.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 271/19

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 przewiduje zezwolenie na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz podstawy uzasadnienia oraz procedury wydawania takich zezwoleń.

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 złożony został wniosek w celu uzyskania zezwolenia na środek określony w Załączniku. Wnioskowi towarzyszyły dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane w art. 7 ust. 3 tego rozporządzenia.

(3)

Wniosek dotyczy dopuszczenia preparatu Bacillus subtilis C-3102 (Calsporin) jako dodatku do pasz dla kurcząt przeznaczonych na tucz, celem sklasyfikowania go w kategorii „dodatki zootechniczne”.

(4)

Metoda analizy zawarta we wniosku o zezwolenie zgodnie z art. 7 ust. 3 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 dotyczy określania substancji czynnej dodatku paszowego w paszy. Zatem metody analizy, o której mowa w załączniku do tego rozporządzenia, nie należy interpretować jako wspólnotowej metody analizy w rozumieniu art. 11 rozporządzenia (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt (2).

(5)

Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) stwierdził w opinii z dnia 8 marca 2006 r., że Bacillus subtilis C-3102 (Calsporin) nie ma negatywnego oddziaływania na zdrowie zwierząt, ludzi ani na środowisko naturalne (3). Ponadto stwierdził, że Bacillus subtilis C-3102 (Calsporin) nie stanowi żadnego innego zagrożenia, które zgodnie z art. 5 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 wykluczałoby wydanie zezwolenia. Według tej opinii stosowanie tego preparatu może poprawić parametry zootechniczne kurczaków przeznaczonych na tucz. Jego zdaniem nie ma potrzeby wprowadzania konkretnych wymogów dotyczących monitorowania rynku po wprowadzeniu preparatu do obrotu. Urząd w swojej opinii zaleca podjęcie odpowiednich środków zapewniających bezpieczeństwo użytkownika. W opinii tej poddaje się również weryfikacji sprawozdanie z metody analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez laboratorium referencyjne Wspólnoty określone w rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003. Ocena preparatu dowodzi, że warunki zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie preparatu określonego w Załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

30.9.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 271/22

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 przewiduje dopuszczenie stosowania dodatków w żywieniu zwierząt oraz podstawy i procedury wydawania takich zezwoleń.

(2)

Preparat Bacillus cereus odm. toyoi (NCIMB 40112/CNCM I-1012) należący do grupy „mikroorganizmów” został dopuszczony zgodnie z dyrektywą Rady 70/524/EWG (2) bez ograniczeń czasowych do stosowania jako dodatek paszowy w paszy dla kurcząt przeznaczonych na tucz i królików przeznaczonych na tucz, na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1200/2005 (3). Dodatek ten został następnie wpisany do wspólnotowego rejestru dodatków paszowych jako istniejący produkt zgodnie z art. 10 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(3)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 złożono wniosek o zmianę zezwolenia na stosowanie preparatu w celu umożliwienia jego stosowania w paszy zawierającej następujące kokcydiostatyki: diklazuril (Clinacox 0,5 % i Clinacox 0,2 %), narazyna – nikarbazyna (Maxiban G160) oraz maduramycyna amonu (Cygro 1 %) dla kurcząt przeznaczonych na tucz. Wnioskowi towarzyszyły dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane zgodnie z art. 7 ust. 3 tego rozporządzenia.

(4)

Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) uznał w opinii z dnia 5 listopada 2005 r., że stwierdzono zgodność dodatku paszowego Bacillus cereus odm. toyoi (NCIMB 40112/CNCM I-1012) z diklazurilem (Clinacox 0,5 % i Clinacox 0,2 %), narazyną – nikarbazyną (Maxiban G160) oraz maduramycyną amonu (Cygro 1 %) (4). Opinia Urzędu poddaje również przeglądowi sprawozdanie z metody analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez Laboratorium referencyjne Wspólnoty określone w rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003.

(5)

Ocena preparatu pokazuje, że warunki zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione.

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1200/2005.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

30.9.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 271/25

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 przewiduje zezwalanie na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz podstawy uzasadnienia i procedury wydawania takich zezwoleń.

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 złożony został wniosek w celu uzyskania zezwolenia na środek określony w Załączniku. Wnioskowi towarzyszyły dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane w art. 7 ust. 3 tego rozporządzenia.

(3)

Wniosek dotyczy dopuszczenia preparatu Enterococcus faecium (Biomin IMB52) jako dodatku do pasz dla kurcząt przeznaczonych na tucz, celem sklasyfikowania go w kategorii „dodatki zootechniczne”.

(4)

Metoda analizy zawarta we wniosku o zezwolenie zgodnie z art. 7 ust. 3 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 dotyczy określania substancji czynnej dodatku paszowego w paszy. Zatem metody analizy, o której mowa w załączniku do tego rozporządzenia, nie należy interpretować jako wspólnotowej metody analizy w rozumieniu art. 11 rozporządzenia (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt (2).

(5)

W odniesieniu do preparatu Enterococcus faecium DSM 3530 wydano już zezwolenie na jego stosowanie w przypadku cieląt do szóstego miesiąca życia rozporządzeniem Komisji (WE) nr 418/2001 z dnia 1 marca 2001 r. dotyczącym zezwoleń na nowe dodatki i nowe zastosowania dodatków paszowych (3). Przedstawiono nowe dane popierające wniosek o zezwolenie w przypadku kurcząt przeznaczonych na tucz. Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) w wydanej przez siebie ocenie zajął stanowisko, że bezpieczeństwo tego dodatku dla konsumenta, użytkownika i środowiska zostało już ustalone i nie zostanie zmienione proponowanym nowym zastosowaniem. Ponadto uznał on, iż stosowanie preparatu nie ma niekorzystnego wpływu na tę dodatkową kategorię zwierząt i że stosowanie wspomnianego preparatu może poprawić parametry zootechniczne kurcząt przeznaczonych na tucz. Jego zdaniem nie ma potrzeby wprowadzania konkretnych wymogów dotyczących monitorowania rynku po wprowadzeniu preparatu do obrotu. Urząd w swojej opinii zaleca podjęcie odpowiednich środków zapewniających bezpieczeństwo użytkownika. W opinii tej poddaje się również weryfikacji sprawozdanie z metody analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez wspólnotowe laboratorium referencyjne określone w rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003. Ocena preparatu dowodzi, że warunki zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy dopuścić stosowanie preparatu, jak określono w Załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

30.9.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 271/28

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 przewiduje dopuszczenie dodatków stosowanych w żywieniu zwierząt i podstawy uzasadnienia oraz procedury wydawania takich zezwoleń.

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 złożony został wniosek w celu uzyskania zezwolenia na preparat określony w Załączniku. Wnioskowi towarzyszyły dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 tego rozporządzenia.

(3)

Wniosek dotyczy dopuszczenia nowego zastosowania preparatu Saccharomyces cerevisiae (NCYC Sc 47) (Biosaf SC 47) jako dodatku do pasz dla jagniąt przeznaczonych na tucz, celem sklasyfikowania go w kategorii „dodatki zootechniczne”.

(4)

Metoda analizy zawarta we wniosku o zezwolenie zgodnie z art. 7 ust. 3 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 dotyczy ustalenia substancji czynnej dodatku paszowego w paszy. Dlatego metody analizy, o której mowa w Załączniku do niniejszego rozporządzenia, nie należy uważać za wspólnotową metodę analizy w rozumieniu art. 11 rozporządzenia (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt (2).

(5)

Stosowanie preparatu Saccharomyces cerevisiae (NCYC Sc 47) zostało dopuszczone w przypadku krów mlecznych rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1811/2005 (3) z dnia 4 listopada 2005 r. sprawie stałego i tymczasowego dopuszczenia niektórych dodatków paszowych oraz tymczasowego dopuszczenia nowych zastosowań dodatku już dopuszczonego do użycia w paszach, w przypadku bydła przeznaczonego na tucz rozporządzeniem Komisji (WE) nr 316/2003 z dnia 19 lutego 2003 r. dotyczącym stałego zezwolenia na dodatki paszowe oraz tymczasowego zezwolenia na nowe zastosowanie już dopuszczonych dodatków paszowych (4), w przypadku prosiąt (odstawionych od maciory) rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2148/2004 z dnia 16 grudnia 2004 r. w sprawie stałego i tymczasowego dopuszczenia niektórych dodatków oraz dopuszczenia nowych zastosowań dodatku już dopuszczonego do użycia w paszach (5), w przypadku macior rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1288/2004 z dnia 14 lipca 2004 r. w sprawie stałego dopuszczenia niektórych dodatków oraz tymczasowego dopuszczenia nowego zastosowania dodatku już dopuszczonego do użycia w paszach (6) oraz w przypadku królików przeznaczonych na tucz rozporządzeniem Komisji (WE) nr 600/2005 z dnia 18 kwietnia 2005 r. w sprawie ponownego dopuszczenia do użytku na okres dziesięciu lat kokcydiostatyku jako dodatku paszowego, tymczasowego dopuszczenia do użytku jednego dodatku paszowego oraz stałego dopuszczenia do użytku niektórych dodatków paszowych (7). Przedstawiono nowe dane popierające wniosek o zezwolenie w przypadku jagniąt przeznaczonych na tucz. Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) w wydanej przez siebie ocenie zajął stanowisko, że bezpieczeństwo tego organizmu (i jego podłoża wzrostu) dla konsumenta, użytkownika i środowiska zostało już ustalone i nie zostanie zmienione proponowanym nowym zastosowaniem. Ponadto uznał on, iż stosowanie preparatu nie ma niekorzystnego wpływu na tę dodatkową kategorię zwierząt i że stosowanie wspomnianego preparatu może poprawić średni dzienny przyrost masy jagniąt przeznaczonych na tucz. Zdaniem Urzędu nie ma potrzeby wprowadzania konkretnych wymogów dotyczących monitorowania rynku po wprowadzeniu preparatu do obrotu. W opinii tej poddaje się również weryfikacji sprawozdanie z metody analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez wspólnotowe laboratorium referencyjne określone w rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003. Ocena preparatu dowodzi, że warunki zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy dopuścić stosowanie preparatu, jak określono w Załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

30.9.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 271/31

(1)

Na mocy rozporządzenia (WE) nr 2320/2002 zadaniem Komisji jest przyjęcie środków w celu wprowadzenia w życie wspólnych podstawowych standardów dotyczących bezpieczeństwa lotnictwa we Wspólnocie. Rozporządzenie Komisji (WE) nr 622/2003 z dnia 4 kwietnia 2003 r. ustanawiające środki w celu wprowadzenia w życie wspólnych podstawowych standardów dotyczących bezpieczeństwa lotnictwa cywilnego (2) było pierwszym aktem wprowadzającym takie środki.

(2)

Wspólne podstawowe standardy powinny być bardziej precyzyjne. W szczególności w odniesieniu do systemów wykrywania ładunków wybuchowych (EDS) powinny zostać ustalone wymogi dotyczące ich skuteczności, niezależnie od konieczności przeprowadzania ich przeglądu w regularnych odstępach czasu, nie rzadziej niż raz na 2 lata, w celu zapewnienia ich ciągłego dostosowania do postępu technicznego z uwzględnieniem przepustowości, kosztów i dostępności sprzętu EDS na rynku.

(3)

Wymogi w zakresie skuteczności sprzętu EDS oraz jakości obrazu w standardzie 1 i standardzie 2 dla sprzętu EDS należy uznać za pierwszy etap pełnego ujednolicenia wymogów technicznych dotyczących systemów wykrywania ładunków wybuchowych. Powinno się je jak najszybciej uzupełnić o wymogi dotyczące jakości obrazu w standardzie 3 dla sprzętu EDS, jak również o ujednolicone procedury klasyfikacji, w tym także warunki badań, sprzętu EDS.

(4)

Normalny okres amortyzacji sprzętu EDS wynosi od siedmiu do dziesięciu lat. Należy to wziąć pod uwagę, ustalając terminy przydatności do użytku tego typu sprzętu.

(5)

Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 2320/2002 oraz w celu zapobieżenia aktom bezprawnej ingerencji środki ustanowione w Załączniku do rozporządzenia (WE) nr 622/2003 powinny pozostać tajne i nie powinny być publikowane. Ta sama zasada bezwzględnie stosuje się do wszelkich aktów zmieniających.

(6)

Należy odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 622/2003.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Bezpieczeństwa Lotnictwa Cywilnego,

30.9.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 271/33

(1)

Artykuł 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 2202/96 ustanawia zgodnie z jego załącznikiem II próg dla wspólnotowego przetwórstwa niektórych owoców cytrusowych, rozprowadzanych między państwami członkowskimi.

(2)

Artykuł 5 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2202/96 przewiduje, że w przypadku gdy ten próg zostaje przekroczony, kwoty pomocy wskazane w załączniku I do tego rozporządzenia należy obniżyć w każdym państwie członkowskim, w którym próg został przekroczony. Stopień, w jakim próg został przekroczony, jest oceniany w oparciu o średnią ilość przetworzoną w ramach systemu pomocy w ciągu ostatnich trzech lat gospodarczych poprzedzających rok gospodarczy, dla którego została ustalona pomoc, lub w ciągu równoważnego okresu.

(3)

Państwa członkowskie przekazały informacje o ilościach pomarańczy przetworzonych w ramach tego systemu pomocy zgodnie z art. 39 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Komisji (WE) nr 2111/2003 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia (WE) nr 2202/96 (2). W oparciu o te informacje ustalono, że próg dla przetwórstwa wspólnotowego został przekroczony o 205 989 ton. W ramach tego przekroczenia swój próg przekroczyły Włochy i Portugalia. Dlatego kwoty pomocy dla pomarańczy wskazane w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 2202/96 na rok gospodarczy 2006/2007 muszą zostać obniżone we Włoszech o 28,63 % i w Portugalii o 20,68 %.

(4)

Państwa członkowskie przekazały informacje o ilościach małych owoców cytrusowych przetworzonych w ramach tego systemu pomocy zgodnie z art. 39 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 2111/2003. W oparciu o te informacje ustalono, że próg dla przetwórstwa wspólnotowego został przekroczony o 79 306 ton. W ramach tego przekroczenia swój próg przekroczyły Włochy, Portugalia i Cypr. Dlatego kwoty pomocy dla mandarynek, klementynek i mandarynek „Satsuma” wskazane w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 2202/96 na rok gospodarczy 2006/2007 muszą zostać obniżone we Włoszech o 64,94 %, w Portugalii o 86,80 % i na Cyprze o 36,52 %.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Przetworów Owocowych i Warzywnych,

30.9.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 271/35

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1555/96 (2) z dnia 30 lipca 1996 r. w sprawie zasad stosowania dodatkowych należności przywozowych do owoców i warzyw przewiduje stosowanie nadzoru w odniesieniu do przywozu produktów określonych w jego załączniku. Nadzór ten jest stosowany zgodnie z zasadami przewidzianymi w art. 308d rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (3).

(2)

W celu zastosowania art. 5 ust. 4 Porozumienia w sprawie rolnictwa (4), zawartego w trakcie wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, i na podstawie ostatnich danych dotyczących lat 2003, 2004 i 2005 należy zmienić wartości progowe dodatkowych należności na pomidory.

(3)

W konsekwencji należy zmienić rozporządzenie (WE) nr 1555/96.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Świeżych Owoców i Warzyw,

30.9.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 271/37

(1)

Wszystkie substancje czynne farmakologicznie stosowane we Wspólnocie w weterynaryjnych produktach leczniczych przeznaczonych do podawania zwierzętom hodowanym w celu produkcji żywności powinny być oceniane zgodnie z rozporządzeniem (EWG) nr 2377/90.

(2)

Substancja fluazuron jest obecnie ujęta w załączniku III do rozporządzenia (EWG) nr 2377/90 w odniesieniu do mięśni, tłuszczu, wątroby i nerek bydła, z wyjątkiem zwierząt, których mleko jest przeznaczone do spożycia przez ludzi. Dostarczono i poddano ocenie dodatkowe dane, na podstawie których zalecono umieszczenie fluazuronu w załączniku I do rozporządzenia (EWG) nr 2377/90 w odniesieniu do mięśni, tłuszczu, wątroby i nerek bydła, z wyjątkiem zwierząt, których mleko jest przeznaczone do spożycia przez ludzi.

(3)

Po rozpatrzeniu wniosku o określenie najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości azotanu (III) sodu u bydła mlecznego uznaje się za właściwe umieszczenie tej substancji w załączniku II do rozporządzenia (EWG) nr 2377/90 w odniesieniu do bydła, wyłącznie do stosowania miejscowego.

(4)

Po rozpatrzeniu wniosku o określenie najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości peforeliny u trzody chlewnej uznaje się za właściwe umieszczenie tej substancji w załączniku II do rozporządzenia (EWG) nr 2377/90 w odniesieniu do trzody chlewnej.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (EWG) nr 2377/90.

(6)

Należy przewidzieć odpowiedni okres poprzedzający stosowanie niniejszego rozporządzenia, aby umożliwić państwom członkowskim dostosowanie zezwoleń na wprowadzenie do obrotu omawianych weterynaryjnych produktów leczniczych wydanych zgodnie z dyrektywą 2001/82/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do weterynaryjnych produktów leczniczych (2), które może okazać się konieczne w świetle niniejszego rozporządzenia.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Weterynaryjnych Produktów Leczniczych,

30.9.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 271/40

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2535/2001 z dnia 14 grudnia 2001 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1255/1999 odnośnie do ustaleń dotyczących przywozu mleka i przetworów mlecznych i otwarcia kontyngentów taryfowych (2), określa szczegółowe zasady między innymi dla „masła nowozelandzkiego”, zdefiniowanego w art. 25 ust. 1 tego rozporządzenia.

(2)

W celu zapewnienia zgodności z art. 26 i 29 rozporządzenia (WE) nr 1255/1999, które stanowią, że zadaniem Komisji jest zagwarantowanie, by pozwolenia były wydawanie wszystkim ubiegającym się bez względu na miejsce ich działalności we Wspólnocie oraz tak, by uniknąć jakiejkolwiek dyskryminacji między importerami, zgodnie z interpretacją Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w jego orzeczeniu z dnia 11 lipca 2006 r. w sprawie C-313/04 Franz Egenberger GmbH Molkerei und Trockenwerk v. Bundesanstalt für Landwirtschaft und Ernährung, rozporządzenie Komisji (WE) nr 1118/2006 (3) ustanawia zawieszenie wydawania pozwoleń na przywóz masła nowozelandzkiego w ramach kontyngentu taryfowego od dnia 12 lipca 2006 r.

(3)

Ustanowienie odpowiednich instrumentów zarządzania kontyngentem taryfowym nie może zostać zakończone na czas, tak by umożliwić przywóz pozostałych ilości przewidzianych na rok 2006. Powinny zatem zostać przyjęte tymczasowe środki w celu wydawania pozwoleń przywozowych na okres do dnia 31 grudnia 2006 r., aby zapewnić kontynuację obrotów handlowych z Nową Zelandią do momentu wprowadzenia w życie ostatecznych ustaleń dotyczących zarządzania kontyngentami taryfowymi od dnia 1 stycznia 2007 r., które gwarantowałyby niedyskryminacyjny dostęp importerów do kontyngentów zgodnie z orzeczeniem Trybunału w sprawie C-313/04.

(4)

W celu zapewnienia skuteczności środków tymczasowych oraz zagwarantowania, że ilości przypadające każdemu podmiotowi są właściwe z ekonomicznego punktu widzenia, biorąc pod uwagę ograniczenia czasowe dostaw, należy ustalić minimalną ilość przewidzianą na jeden wniosek. Aby zagwarantować autentyczność wniosków o pozwolenia przywozowe i jak najbardziej efektywne wykorzystanie kontyngentów, należy zapewnić, że do wniosków o wydanie pozwolenia na przywóz dołączana jest umowa z eksporterem, oraz należy ustanowić niezbywalność praw wynikających z pozwolenia na przywóz.

(5)

W celu zapewnienia, że kontyngent jest poprawnie i rzetelnie zarządzany, konieczne jest ustalenie, że w przypadku jeśli nie złożono określonej minimalnej liczby wniosków, jak najszybciej powinna zostać przeprowadzona nowa runda wydawania pozwoleń, natomiast jeśli nie doprowadzi to do zawarcia co najmniej sześciu umów, na podstawie tymczasowych ustaleń, nie wyda się żadnego pozwolenia przywozowego.

(6)

Przywóz masła nowozelandzkiego musi spełniać wymagania jakościowe ustanowione w rozporządzeniu (WE) nr 2535/2001. Konieczne jest przedstawienie świadectwa IMA 1 w momencie przywozu w celu udokumentowania zgodności ze wspomnianymi wymaganiami i udowodnienia miejsca pochodzenia masła.

(7)

W związku z tym dla pozostałych ilości, które mają zostać sprowadzone w 2006 r. na podstawie kwoty nr 09.4589 zgodnie z załącznikiem III (A) do rozporządzenia (WE) nr 2535/2001, jest konieczne zniesienie zawieszenia wydawania pozwoleń na przywóz poprzez uchylenie rozporządzenia (WE) nr 1118/2006 oraz ustanowienie odstępstw od pewnych przepisów rozporządzenia (WE) nr 2535/2001.

(8)

Komitet Zarządzający ds. Mleka i Przetworów Mlecznych nie wydał opinii w terminie ustalonym przez przewodniczącego,

a)

importerzy muszą uzyskać zatwierdzenie zgodnie z art. 8 rozporządzenia (WE) nr 2535/2001 i, w drodze odstępstwa od art. 35 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2535/2001, złożyć wniosek o pozwolenie w państwie członkowskim, na terenie którego zostali zatwierdzeni;

b)

importerzy muszą przedstawić oryginał lub potwierdzoną kopię umowy zakupu zawartej z eksporterem nowozelandzkim na przywóz masła określonego w załączniku III (A) do rozporządzenia (WE) nr 2535/2001 w ilości co najmniej równej tej wymienionej w ich wniosku;

c)

importerzy mogą złożyć tylko jeden wniosek, a w przypadku gdy złożą więcej niż jeden wniosek, wszystkie ich wnioski zostają odrzucone;

d)

wnioski muszą odnosić się do ilości co najmniej 1 000 ton, ale nie więcej niż 30 % ilości określonej w art. 1.

a)

okres, o którym mowa w art. 2 ust. 2, ustalony zostaje na dni od 2 do 6 listopada 2006 r.; oraz

b)

data określona w art. 3 ust. 1 ustalona zostaje na dzień 8 listopada 2006 r.

30.9.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 271/43

(1)

W myśl art. 13 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 różnica między notowaniami lub cenami na rynku światowym produktów, o których mowa w art. 1 wymienionego rozporządzenia, a cenami tych produktów we Wspólnocie, może być pokryta przez refundacje wywozowe.

(2)

Refundacje wywozowe powinny być ustalone z uwzględnieniem czynników, o których mowa w art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1501/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych dla zbóż (2).

(3)

W odniesieniu do pszennych oraz żytnich mąk, kasz i grysików refundację wywozową stosowaną do tych produktów należy wyliczyć z uwzględnieniem ilości zbóż koniecznych do wytwarzania danych produktów. Ilości te zostały ustalone w rozporządzeniu (WE) nr 1501/95.

(4)

Sytuacja na rynku światowym lub szczególne wymogi niektórych rynków mogą sprawić, że niezbędne stanie się zróżnicowanie refundacji dla niektórych produktów, w zależności od ich miejsca przeznaczenia.

(5)

Refundacja powinna być ustalana raz na miesiąc. Zmian można dokonywać w tym odstępie czasowym.

(6)

Zastosowanie tych zasad do aktualnej sytuacji na rynkach zbóż, a w szczególności do notowań lub cen na te produkty we Wspólnocie i na rynku światowym, prowadzi do ustalenia refundacji w wysokości podanej w załączniku.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

30.9.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 271/45

(1)

Na mocy art. 14 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 refundacje wywozowe dla zbóż mające zastosowanie w dniu, w którym złożono wniosek o wydanie pozwolenia, stosuje się do wywozu, który ma być realizowany w okresie ważności pozwolenia, jeśli wniesie o to wnioskodawca. W tym wypadku do refundacji może być zastosowana kwota korygująca.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1501/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiające niektóre szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych dla zbóż oraz środków podejmowanych w przypadku występowania zakłóceń na rynku zbóż (2), pozwoliło na ustalenie kwoty korygującej dla produktów, o których mowa w art. 1 lit. a), b) i c) rozporządzenia (WE) nr 1784/2003. Ta kwota korygująca powinna być wyliczona z uwzględnieniem czynników wymienionych w art. 1 rozporządzenia (WE) nr 1501/95.

(3)

Sytuacja na rynku światowym lub szczególne wymogi niektórych rynków mogą wymóc konieczność zróżnicowania kwoty korygującej w zależności od miejsca przeznaczenia.

(4)

Kwota korygująca powinna być ustalona według takiej samej procedury jak refundacja. Może ona podlegać zmianom w czasie pomiędzy dwoma ustaleniami.

(5)

Z wyżej wymienionych przepisów wynika, że kwota korygująca powinna być ustalona zgodnie z Załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

30.9.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 271/47

(1)

W myśl art. 13 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 różnica między notowaniami lub cenami na światowym rynku produktów, o których mowa w art. 1 wyżej wymienionego rozporządzenia, a cenami tych produktów we Wspólnocie może być pokryta przez refundacje wywozowe.

(2)

Przy ustalaniu zwrotów należy wziąć pod uwagę elementy, o których mowa w art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1501/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiającego niektóre szczegółowe zasady zastosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych, a także środków, jakie należy podjąć w przypadku zakłóceń w sektorze zbóż (2).

(3)

Refundacja stosowana do słodów powinna zostać wyliczona z uwzględnieniem ilości zbóż potrzebnej do wytworzenia danych produktów. Ilości te zostały ustalone w rozporządzeniu (WE) nr 1501/95.

(4)

Sytuacja na światowym rynku lub szczególne wymogi niektórych rynków mogą spowodować konieczność zróżnicowania wysokości refundacji dla niektórych produktów w zależności od ich miejsca przeznaczenia.

(5)

Refundację należy ustalać raz na miesiąc. W tym odstępie czasu może ona zostać zmieniona.

(6)

Zastosowanie tych zasad w aktualnej sytuacji na rynku zbóż, a w szczególności wobec notowań lub cen tych produktów we Wspólnocie i na rynku światowym, prowadzi do ustalenia refundacji w wysokości podanej w Załączniku.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

30.9.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 271/49

(1)

Na mocy art. 14 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 refundacja wywozowa do zbóż mająca zastosowanie w dniu, w którym złożono wniosek o wydanie pozwolenia stosuje się do wywozu, który ma być realizowany w okresie ważności pozwolenia, jeśli wniesie o to wnioskodawca. W tym wypadku do refundacji może być zastosowana kwota korygująca.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1501/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiające niektóre szczegółowe zasady zastosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych oraz środków podejmowanych w przypadku zakłóceń na rynku zbóż (2), pozwoliło na ustalenie kwoty korygującej dla słodu, o którym mowa w art. 1 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1784/2003. Ta kwota korygująca powinna być wyliczona z uwzględnieniem czynników wymienionych w art. 1 rozporządzenia (WE) nr 1501/95.

(3)

Z powyższych postanowień wynika, że kwota korygująca powinna być ustalona w wysokości podanej w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

30.9.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 271/51

(1)

Artykuł 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2681/74 z dnia 21 października 1974 r. w sprawie finansowania przez Wspólnotę wydatków poniesionych w odniesieniu do dostaw produktów rolnych jako pomocy żywnościowej (3) przewiduje, że część wydatków odpowiadająca refundacjom wywozowym ustalonym w tym zakresie zgodnie z regułami wspólnotowymi ponoszona jest przez Sekcję Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej.

(2)

W celu ułatwienia ustalenia budżetu na wspólnotowe akcje pomocy żywnościowej i zarządzania nim oraz w celu umożliwienia Państwom Członkowskim poznania poziomu wspólnotowego udziału w finansowaniu krajowych akcji pomocy żywnościowej należy określić poziom refundacji przyznanych na te akcje.

(3)

Zasady ogólne i warunki zastosowania przewidziane przez art. 13 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 i przez art. 13 rozporządzenia (WE) nr 1785/2003 w odniesieniu do refundacji wywozowych stosuje się mutatis mutandis do wyżej wymienionych działań.

(4)

Szczególne kryteria, jakie należy wziąć pod uwagę przy wyliczaniu refundacji wywozowych do ryżu, są określone w art. 14 rozporządzenia (WE) nr 1785/2003.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

30.9.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 271/53

(1)

Dyrektywa 2002/32/WE stanowi, że stosowanie produktów przeznaczonych na pasze dla zwierząt, w których zawartość niepożądanych substancji przekracza maksymalny dopuszczalny poziom określony w załączniku I do dyrektywy, jest niedozwolone.

(2)

Z chwilą przyjęcia dyrektywy 2002/32/WE Komisja zapowiedziała, że załącznik I do wymienionej dyrektywy będzie podlegał przeglądowi na podstawie naukowego postępu oceny ryzyka i przy uwzględnieniu zakazu jakiegokolwiek rozcieńczania skażonych, niezgodnych z przepisami produktów przeznaczonych na pasze dla zwierząt.

(3)

Na wniosek Komisji Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) przyjął w dniu 9 listopada 2005 r. (2) opinię w odniesieniu do aldryny i dieldryny.

(4)

Stwierdzono, że pasza dla ryb o stosunkowo wysokiej zawartości olejów rybnych w produkcie końcowym, zawierała znaczne poziomy aldryny/dieldryny. Należy zatem wprowadzić zmiany w istniejących przepisach w oparciu o wnioski opinii naukowych i dostępne dane wynikające z monitoringu.

(5)

Na wniosek Komisji EFSA przyjęła w dniu 20 czerwca 2005 r. (3) opinię w odniesieniu do endosulfanu.

(6)

Na podstawie wniosków z opinii naukowej i dostępnych danych z monitoringu właściwym będzie dokonanie zmiany najwyższego dopuszczalnego poziomu endosulfanu w surowym oleju roślinnym, aby uwzględniać ustalony zakres stężenia endosulfanu w surowym oleju roślinnym w porównaniu do występującego w nasionach roślin oleistych.

(7)

Na wniosek Komisji EFSA przyjęła w dniu 4 lipca 2005 r. (4) opinię w odniesieniu do heksachlorocykloheksanów (α, β, γ HCH), a w dniu 9 listopada 2005 r. (5) opinię dotyczącą endryny.

(8)

Na podstawie wniosków z opinii naukowych i dostępnych danych z monitoringu nie są konieczne żadne zmiany obowiązujących najwyższych dopuszczalnych poziomów w odniesieniu do heksachlorocykloheksanów i endryny.

(9)

W odniesieniu do aldryny, dieldryny, chlordanu, DDT, endryny, heptachloru, heksachlorobenzenu oraz heksachlorocykloheksanów (HCH) termin „tłuszcze” należy zastąpić wyrażeniem „oleje i tłuszcze”, aby wyraźnie wskazać, że objęte są nim wszystkie oleje i tłuszcze, w tym tłuszcze zwierzęce, oleje roślinne i olej rybny.

(10)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2002/32/WE.

(11)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

30.9.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 271/56

(1)

Wprowadzanie do łańcucha produkcji produktów technicznych, takich jak produkty kosmetyczne, produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego sklasyfikowanych jako surowiec kategorii 1 bądź surowiec kategorii 2 zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 października 2002 r. ustanawiającym przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (2) jest zabronione. Nałożone tym samym na produkty kosmetyczne produkowane we Wspólnocie ograniczenie źródeł pochodzenia obejmuje również produkty przywożone.

(2)

Jako że określony materiał niebezpieczny zdefiniowany w załączniku V do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiającego zasady dotyczące zapobiegania, kontroli i zwalczania niektórych przenośnych gąbczastych encefalopatii (3) należy do surowców sklasyfikowanych w kategorii 1 przewidzianej w rozporządzeniu (WE) nr 1774/2002, odniesienie do tegoż załącznika we wpisie nr 419 załącznika II do dyrektywy 76/768/EWG nie jest już dłużej konieczne.

(3)

Zgodnie z art. 22 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 999/2001 przepisy zawarte w części A załącznika XI do tegoż rozporządzenia mają zastosowanie do dnia przyjęcia decyzji zgodnie z art. 5 ust. 2 lub 4 tegoż rozporządzenia, od kiedy będą miały zastosowanie przepisy art. 8 tegoż rozporządzenia i jego załącznika V.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 76/768/EWG.

(5)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Kosmetycznych,

30.9.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 271/58

(1)

Artykuł 9 decyzji nr 1/95 Rady Stowarzyszenia WE–Turcja z dnia 22 grudnia 1995 r. dotyczącej wprowadzenia ostatniego etapu unii celnej (2) reguluje skutki prawne wprowadzenia w życie przez Turcję postanowień instrumentu lub instrumentów wspólnotowych niezbędnych do usunięcia barier technicznych w handlu określonym produktem, lecz nie określa niezbędnych procedur ani szczegółowych zasad stosowania tego artykułu.

(2)

Turcja i Wspólnota (zwane dalej „Stronami”) są zgodne, że art. 9 decyzji nr 1/95 wymaga stworzenia infrastruktury administracyjnej niezbędnej do wprowadzenia w życie instrumentu lub instrumentów wspólnotowych, o których mowa, oraz zagwarantowania nieprzerwanego i w pełni skutecznego funkcjonowania tej infrastruktury.

(3)

Strony uzgodniły przepisy proceduralne dotyczące wdrażania art. 9 decyzji nr 1/95.

(4)

W celu zagwarantowania właściwego funkcjonowania unii celnej powinny zostać skutecznie wdrożone zasady określone w decyzji nr 2/97 Rady Stowarzyszenia WE–Turcja z dnia 4 czerwca 1997 r. ustanawiającej wykaz instrumentów wspólnotowych dotyczących usunięcia barier technicznych w handlu oraz warunki i ustalenia dotyczące ich wdrożenia przez Turcję (3), a także zasady określone w art. 8, 54, 55 i 56 decyzji nr 1/95.

(5)

Bliskie związki pomiędzy Wspólnotą a Umawiającymi się Stronami Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym sprawiają, że stosowne jest rozważenie zawarcia równoległych, mających równoważny skutek do niniejszej decyzji, europejskich umów w sprawie oceny zgodności pomiędzy Turcją a tymi państwami,

1)

wymieniają wszelkie stosowne informacje dotyczące wprowadzania w życie przepisów instrumentów wspólnotowych niezbędnych do usunięcia barier technicznych w handlu określonym produktem, o których mowa w art. 1, w tym w szczególności informacje na temat procedury zapewnienia przestrzegania prawa przez notyfikowane jednostki;

2)

w stosownych przypadkach uczestniczą w odpowiednich mechanizmach wymiany informacji i koordynacji oraz w innych związanych z tym działaniach Stron;

3)

przestrzegają wymogów dotyczących informacji i komunikacji przewidzianych w instrumentach prawnych dotyczących danego sektora;

4)

współpracują w celu przyjęcia ustaleń dotyczących wzajemnego uznawania na zasadzie dobrowolności.

a)

powołania zespołu ekspertów do przeprowadzenia weryfikacji kwalifikacji technicznych notyfikowanej jednostki oraz przestrzegania przez nią obowiązujących wymogów;

b)

wymiany informacji na temat proponowanych oraz dokonanych zmian w prawie wspólnotowym i krajowym, w tym w umowach z krajami trzecimi, zgodnie z zasadami określonymi w art. 54 i 55 decyzji nr 1/95;

c)

przyjęcia w odpowiednich przypadkach środków w celu wdrożenia niniejszej decyzji, w tym szczegółowych przepisów dotyczących procedury oceny;

d)

rozszerzenia zakresu stosowania niniejszej decyzji na procedury i certyfikaty inne niż określone w art. 2 oraz przyjęcia w tym celu niezbędnych przepisów polepszających stosowanie art. 9 decyzji nr 1/95 w przypadku wystąpienia trudności;

e)

wszelkich innych kwestii dotyczących stosowania niniejszej decyzji.

30.9.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 271/61

(1)

Region alpejski odznacza się bogactwem zasobów naturalnych, w szczególności zasobów wodnych, potencjałem rolnym, znaczeniem historycznym i kulturowym, a także wartością ze względu na jakość życia oraz dla działalności gospodarczej i rekreacyjnej nie tylko dla ludności miejscowej, lecz także dla tej pochodzącej z innych terenów. Jednak ze względu na warunki geomorfologiczne i klimatyczne region alpejski odznacza się również trudnymi warunkami życia i produkcji w odniesieniu do rolnictwa.

(2)

Konwencja w sprawie ochrony Alp (zwana dalej „Konwencją alpejską”), podpisana w imieniu Wspólnoty Europejskiej w dniu 7 listopada 1991 r., została zatwierdzona decyzją Rady 96/191/WE z dnia 26 lutego 1996 r. (2) i weszła w życie w dniu 4 kwietnia 1998 r. Zgodnie z art. 2 ust. 2 i 3 Konwencji alpejskiej konkretne środki skierowane na osiągnięcie jej celów są określone w poszczególnych protokołach, w szczególności w Protokole w sprawie rolnictwa na terenach górskich.

(3)

Komisja Wspólnot Europejskich uczestniczyła w negocjacjach w sprawie Protokołu w sprawie rolnictwa na terenach górskich, na który duży wpływ wywarły polityki i prawodawstwo wspólnotowe. W dniu 20 grudnia 1994 r. w Chambéry Wspólnota Europejska podpisała Protokół w sprawie stosowania Konwencji alpejskiej z 1991 roku w zakresie rolnictwa na terenach górskich (protokół „Rolnictwo na terenach górskich”).

(4)

Zgodnie z celem ogólnym, jakim jest zrównoważony rozwój, celem protokołu „Rolnictwo na terenach górskich”, wskazanym w jego art. 1, jest zachowanie i wspieranie rolnictwa na terenach górskich dostosowanego do warunków lokalnych i zgodnego ze środowiskiem w regionie alpejskim, tak aby zapewnić jego istotny wkład w utrzymanie zaludnienia i zachowanie zrównoważonej działalności gospodarczej, w szczególności poprzez produkcję typowych produktów charakteryzujących się jakością, zachowanie naturalnych siedlisk, zapobieganie zagrożeniom naturalnym oraz zachowanie piękna i walorów krajobrazu. Umawiające się Strony powinny zoptymalizować wielofunkcyjną rolę rolnictwa na terenach górskich.

(5)

Cele i środki określone protokołem „Rolnictwo na terenach górskich”, takie jak wspieranie rolnictwa na terenach górskich, poprawa warunków życia, korzystanie z gruntów, stosowanie metod uprawy z poszanowaniem przyrody, stosowanie środków na rzecz leśnictwa lub promocja i wprowadzanie do obrotu, są zgodne z prawodawstwem rolnym i polityką rolną Wspólnoty, w szczególności z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (3).

(6)

Protokół „Rolnictwo na terenach górskich” stanowi jednolite ramy umożliwiające opracowanie strategii transgranicznej, obejmującej wspólne działania i cele ukierunkowane na rozwiązanie szczególnych problemów regionu alpejskiego.

(7)

Konwencja alpejska i protokół „Rolnictwo na terenach górskich” dotyczą 13 milionów mieszkańców oraz blisko 6 000 wspólnot na obszarze o wielkości 19 milionów ha. Alpy mają również duże znaczenie dla ludności zamieszkującej inne regiony.

(8)

Konwencja alpejska, a także protokoły w sprawie jej stosowania, w tym protokół „Rolnictwo na terenach górskich”, są pierwszymi porozumieniami międzynarodowymi na świecie dotyczącymi regionu górskiego i służą jako model dla innych regionów.

(9)

Ratyfikacja protokołu „Rolnictwo na terenach górskich” potwierdzi zaangażowanie Wspólnoty Europejskiej, będzie stanowić silny sygnał polityczny i wzmocni proces ekologiczny w całym regionie, który ma duże znaczenie dla Europy.

(10)

Należy zatem zatwierdzić protokół „Rolnictwo na terenach górskich” w imieniu Wspólnoty,