12.8.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 236/1

A.

mając na uwadze, że europejska inicjatywa na rzecz przejrzystości (EIP) została przyjęta przez Komisję w 2005 r. po czym następnie opublikowano Zieloną księgę w 2006 r. z myślą o poprawie przejrzystości, otwartości i kontroli zarządzania w UE oraz mając na uwadze, że podawanie do wiadomości publicznej informacji dotyczących beneficjentów funduszy UE jest podstawą EIP,

B.

mając na uwadze, że w ramach systemu współzarządzania informacje o beneficjentach funduszy UE są zarządzane na szczeblu państw członkowskich oraz mając na uwadze, że wobec braku konkretnych zobowiązań UE lub zdecydowanych wskazówek Komisji między państwami członkowskimi występują znaczne różnice w zakresie w jakim te informacje są podawane do wiadomości publicznej, co utrudnia prowadzenie ogólnounijnych porównań,

C.

mając na uwadze, że ujawnienie informacji o beneficjentach funduszy UE umożliwi społeczeństwu uczestnictwo w ważnej debacie na temat sposobu wydawania pieniędzy publicznych, co jest kluczowym elementem funkcjonowania systemu demokratycznego,

D.

mając na uwadze, że nie znaleziono związku między EIP a bardziej uregulowaną i wiążącą kwestią kontroli finansowych i audytu,

E.

mając na uwadze, że EIP powinna przynieść znaczące efekty pod względem zapewnienia przejrzystych partnerstw na wszystkich etapach cyklu programowania w zakresie spójności; mając jednak na uwadze, że rozporządzenia nie określają konkretnie zakresu w jakim partnerzy powinni być zaangażowani w różne procesy programowania ani nie precyzuje jaką formę to zaangażowanie powinno przybierać,

F.

mając na uwadze, że brak wystarczających informacji o decyzjach Komisji odnośnie do finansowania większych projektów, a zatem brak przejrzystości, którą to sytuację należy zmienić,

G.

mając na uwadze, że działania służące przejrzystości powinny iść w parze z uproszczeniem procedur przyznawania środków z funduszy strukturalnych;

1.

uważa, że przejrzystość w polityce spójności i jej cyklu programowania, podział funduszy i dostęp do informacji dla potencjalnych beneficjentów funduszy strukturalnych są kluczowymi warunkami wstępnymi niezbędnymi dla osiągnięcia ogólnych celów polityki spójności oraz że przejrzystość powinna w związku z tym zostać wprowadzona jako przewodnia międzysektorowa zasada procesu programowania i podejmowania decyzji w zakresie spójności;

2.

z satysfakcją zauważa, że zgodnie z wymogami EIP na stronie internetowej Dyrekcji Generalnej ds. Polityki Regionalnej opublikowano interaktywne mapy z odsyłaczami do list beneficjentów EFRR i Funduszu Spójności dostępnych na odpowiednich krajowych lub regionalnych stronach internetowych; wzywa państwa członkowskie do promowania odpowiednimi sposobami strony internetowej DG REGIO w celu ułatwienia jak największego dostępu do tej bazy danych; zauważa jednak, że mimo to śledzenie wykorzystania środków publicznych nadal jest niezmiernie trudne dla zainteresowanych osób; wzywa Komisję do zasięgania ich opinii w szerokim zakresie w sprawie ewentualnego naprawienia tej sytuacji;

3.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do umożliwienia wyszukiwania informacji w bazach danych państw członkowskich i uczynienia ich kompatybilnymi, tak aby ułatwić ogląd danych z całej UE, przy jednoczesnym zachowaniu ich lokalnego znaczenia; jest zdania, że w związku z tym bezwzględnie konieczne jest wprowadzenie dwóch wersji językowych (język(-i) lokalny(-e) – jeden z języków roboczych Komisji);

4.

podkreśla, że użyteczność danych dotyczących beneficjentów powinna zostać zwiększona pod względem treści jak i prezentacji; w związku z tym wzywa Komisję do określenia bardziej szczegółowego i normatywnego formatu definiującego strukturę, formę i treść dostarczanych informacji; oprócz dostarczania potrzebnych informacji należałoby ułatwić wyszukiwanie według ustalonych kryteriów tak, aby możliwe było natychmiastowe otrzymywanie informacji o poszukiwanych elementach;

5.

wzywa do dostarczenia dodatkowych istotnych informacji podczas publikowania list beneficjentów oraz, jeśli to konieczne, list interesariuszy; zaleca w związku z tym, aby oprócz aktualnych minimalnych wymogów wzięto pod rozwagę uwzględnienie lokalizacji, streszczeń zatwierdzonych projektów, rodzajów wsparcia i opisów partnerów projektów jako elementów ujawniania beneficjentów; domaga się, aby zebrane dane były prezentowane i zarządzane w zorganizowany i umożliwiający porównania sposób, aby zagwarantować ich pełną użyteczność oraz w interesie pełnej przejrzystości; to zadanie jest możliwe do zrealizowania bez konieczności ponoszenia dodatkowych kosztów;

6.

zwraca się z prośbą, aby w przypadku programów w ramach celu „Europejska współpraca terytorialna” wszyscy beneficjenci – a nie tylko główni beneficjenci – znaleźli się na liście;

7.

podkreśla, że pełne respektowanie wymogów EIP jest konieczne dzięki właściwym regulacjom, lepszym wytycznym, mechanizmowi ostrzegania i, w ostateczności, sankcjom w razie ich nieprzestrzegania;

8.

wzywa Komisję do wyjaśnienia jak zasady EIP powinny być stosowane w praktyce pod względem operacyjnym na szczeblu programów operacyjnych i ich strategii komunikacji; podkreśla zatem potrzebę wprowadzenia jaśniejszych przepisów dotyczących ujawniania informacji dotyczących beneficjentów funduszy wykorzystywanych w ramach wspólnego zarządzania;

9.

podkreśla konieczność opracowania rozporządzeń i przepisów wykonawczych w taki sposób, aby procedury były przejrzyste, zapewniały lepszy dostęp do funduszy strukturalnych dla potencjalnych beneficjentów i zmniejszały administracyjne obciążenie uczestników, przede wszystkim przez zastosowanie szeregu najważniejszych środków, takich jak ujawnianie wytycznych dotyczących wdrożenia uzgodnionych przez Komisję oraz państwa członkowskie; wzywa organy zarządzające państw członkowskich do przedstawienia w przejrzysty sposób wszystkich etapów projektów finansowanych z funduszy strukturalnych; przypomina swą opinię, że przejrzyste i jasne procedury są elementami dobrego zarządzania i z zadowoleniem przyjmuje w tym kontekście wysiłki Komisji w kierunku przedstawienia propozycji w sprawie uproszczenia;

10.

zauważa, że transgraniczne i transnarodowe programy wiążą się z szeregiem problemów wynikających z odmiennych kultur administracyjnych, regulacji krajowych oraz języków obowiązujących w poszczególnych państwach członkowskich, które mają wpływ nie tylko na aspekty ilościowe, lecz również jakościowe takich inicjatyw; kluczowe znaczenie ma zatem opracowanie szczegółowych przepisów dotyczących przejrzystości koordynacji i współpracy między różnymi instytucjami zarządzającymi

11.

podkreśla, że zgodnie z badaniem PE na temat EIP oraz jego wpływu na politykę spójności brak zgodności z minimalnymi wymogami EIP jest związany z niewystarczającym potencjałem administracyjnym instytucji zarządzających, a nie ich niechęcią do dostarczania takich danych; w tym kontekście zauważa potrzebę zagwarantowania, aby dostarczanie dodatkowych danych i informacji nie powodowało dodatkowych obciążeń administracyjnych dla potencjalnych beneficjentów, zwłaszcza tych, którzy już dziś mają trudności ze spełnieniem obowiązujących wymogów administracyjnych i finansowych związanych z dotacjami i zamówieniami publicznymi;

12.

zauważa, że wymogi dotyczące dodatkowych informacji i danych muszą być przez Komisję Europejską uzupełnione poprzez zapewnienie dodatkowego wsparcia technicznego (warsztaty z udziałem przedstawicieli Komisji oraz lokalnego/regionalnego personelu odpowiedzialnego za zarządzanie funduszami strukturalnymi, wymiana najlepszych praktyk między instytucjami zarządzającymi, publikacja konkretnych wytycznych) potencjalnym beneficjentom, którzy nie dysponują odpowiednimi możliwościami technicznymi; uważa to za jedyny sposób zagwarantowania, że wysiłki uczestników dotyczące spełnienia dodatkowych wymogów dotyczących dostarczania danych i informacji nie spowodują przesunięcia funduszy przeznaczonych na samo wdrażanie projektów;

13.

podkreśla znaczenie dostarczania dokładnych informacji w terminie przez państwa członkowskie w kontekście systemu kontroli, a co za tym idzie konieczność znalezienia związku między EIP i kontrolami finansowymi oraz audytem; przypomina swą opinię, że system wczesnego ostrzegania powinien także działać w ścisłym połączeniu z centralną bazą danych o wykluczeniach;

14.

wzywa Komisję do monitorowania wykorzystywania podwyższonych kwot zaliczek otrzymywanych przez państwa członkowskie zgodnie z uproszczeniami wprowadzonymi w 2009 r. w związku z rozporządzeniem (WE) nr 1083/2006;

15.

ponawia swój wniosek o dostarczanie informacji dotyczących odzyskiwania i wycofywania środków w ramach EIP; wzywa państwa członkowskie do udzielania wyczerpujących informacji, a Komisję do udostępniania ich władzy budżetowej i opinii publicznej wraz z informacją o korektach finansowych i potwierdzonych przypadkach nadużyć, co wpłynie na zwiększenie wiarygodności i poczucia odpowiedzialności w oczach obywateli Europy;

16.

wzywa audytorów do zajęcia bardziej nieugiętego stanowiska w sprawie przestrzegania wymogów dotyczących komunikacji i informacji, obejmującego podawanie do publicznej wiadomości nazw niewywiązujących się podmiotów, szczególnie jeśli są to podmioty rządowe, i faktu korzystania z mechanizmu korekt finansowych w przypadku potwierdzonych przypadków nadużyć;

17.

z zadowoleniem przyjmuje wysiłki Komisji i Trybunału Obrachunkowego na rzecz ujednolicenia ich metodologii kontrolnej;

18.

podkreśla, że minimalne standardy w zakresie konsultacji są częścią składową EIP i z zadowoleniem przyjmuje fakt, że standardy te były promowane i stosowane przez Komisję w odniesieniu do polityki spójności; wzywa jednak Komisję do umożliwienia zainteresowanym stronom przekazywania informacji zwrotnych na temat jakości samego procesu konsultacji; wzywa regiony i państwa członkowskie do korzystania z dotychczasowych doświadczeń w zasięganiu opinii zainteresowanych stron;

19.

przypomina swa opinię, że partnerstwo jest warunkiem przejrzystości, elastyczności, wydajności i zgodności z prawem wszystkich etapów programowania oraz wdrażania funduszy spójności, a także może umocnić zaangażowanie i społeczne poczucie odpowiedzialności za wyniki programu; w związku z tym wzywa państwa członkowskie i instytucje zarządzające do ściślejszego i pełnego angażowania regionalnych i lokalnych władz oraz innych ważnych partnerów we wszystkich fazach programowania i realizacji projektów w zakresie spójności, zwłaszcza przez utworzenie platformy internetowej na szczeblu krajowym, umożliwiającej wgląd do informacji o istniejących środkach finansowych i programach operacyjnych, a także promowanie dobrych praktyk innymi metodami, i do umożliwienia im pełnego dostępu do pełnej dokumentacji projektu, z myślą o lepszym wykorzystaniu ich doświadczenia, wiedzy i dobrych praktyk;

20.

apeluje o więcej wytycznych ze strony Komisji na temat tego, w jaki sposób stosować w praktyce klauzulę o partnerstwie w realizowanych aktualnie programach, i o wystarczająco wiążące przepisy dotyczące partnerstwa w przyszłych tekstach normatywnych, zwłaszcza jeżeli chodzi o włączenie regionalnych i miejscowych samorządów, a więc wybieranych organów, których nie można pominąć w całym procesie;

21.

apeluje o terminowe dostarczanie lepiej ukierunkowanych informacji organizacjom partnerskim, zwłaszcza tym, które należą do struktur zarządczych, i o zwiększone wykorzystanie wsparcia technicznego w celu wspomagania partnerstw, między innymi poprzez oferowanie organizacjom partnerskim szansy na udział w imprezach szkoleniowych organizowanych przez organy wydające środki; zwraca się też o to, by te szkolenia były dostępne w formie multimedialnej, aby można było rozszerzyć grupę odbiorców docelowych i umożliwić organizacjom partnerskim późniejsze konsultacje; podkreśla znaczenie takiego rozwiązania dla partnerów z najodleglejszych regionów UE, np. regionów najbardziej oddalonych;

22.

apeluje do Komisji o terminowe publikowanie informacji on-line oraz zapewnienie bezpośredniego dostępu do dokumentacji projektu, w tym projektów realizowanych w ramach programu JASPERS (wniosek, analiza wykonalności, analiza kosztów i korzyści, ocena wpływu na środowisko itp.) w przypadku dużych projektów, jak tylko Komisja otrzyma wniosek o finansowanie od państwa członkowskiego i zanim podejmie ona decyzję o finansowaniu; uważa, że strona internetowa Komisji powinna umożliwiać zamieszczanie uwag dotyczących takich projektów;

23.

apeluje o publikowanie informacji on-line o przyjętych oraz przedłożonych do akceptacji dużych projektach w okresie programowania 2007–2013, także retrospektywnie;

24.

proponuje określenie sytuacji, w których możliwe jest ponowne przydzielenie niewykorzystanych funduszy, oraz zakresu odpowiedzialności instytucji decydującej o ponownym przeznaczeniu środków finansowych;

25.

zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

12.8.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 236/6

A.

mając na uwadze, że procedura budżetowa na 2011 r. jest pierwszą procedurą tego rodzaju w ramach Traktatu z Lizbony i że jej pojedyncze czytanie wymaga nasilonej współpracy i koordynacji z drugim organem władzy budżetowej w celu osiągnięcia porozumienia w trakcie procedury pojednawczej w odniesieniu do wszystkich wydatków,

B.

mając na uwadze, że rozmowy trójstronne, które odbędą się w lipcu, powinny dążyć do przygotowania podstaw przed przyjęciem przez Radę jej stanowiska w sprawie projektu budżetu, w celu wcześniejszego określenia punktów porozumienia,

1.

zauważa, że ogół środków w projekcie budżetu (PB) na 2011 r. wynosi 142 576,4 mln EUR w środkach na zobowiązania i 130 147,2 mln EUR w środkach na płatności, pozostawiając tym samym margines w wysokości 1 224,4 mln EUR w środkach na zobowiązania i 4 417,8 mln EUR w środkach na płatności; zauważa, że te łączne kwoty stanowią odpowiednio 1,15 % i 1,05 % prognozowanego DNB UE na 2011 r.;

2.

wyraża zaniepokojenie, że zwiększenie środków na zobowiązania wynosi tylko 0,77 % w porównaniu z przyjętym budżetem na 2010 r., co jest różnicą niedostosowaną do powszechnie artykułowanych oczekiwań, aby budżet UE odgrywał kluczową rolę we wspieraniu pokryzysowych gospodarek Europy; dostrzega zwiększenie środków na płatności o 5,85 %, lecz przypomina, że niezwykle niski poziom środków na płatności w 2010 r. stanowi matematyczne wytłumaczenie tego wzrostu; przypomina, że wieloletnie ramy finansowe (WRF) przewidują pułapy 142 965 mln EUR dla środków na zobowiązania i 134 280 mln EUR dla środków na płatności, w cenach bieżących;

3.

uznaje zmniejszenie rozbieżności pomiędzy środkami na zobowiązania i środkami na płatności w porównaniu z budżetem na rok 2010 (12 429 mln EUR w porównaniu do 18 535 mln EUR), co oznacza lepsze wykonanie budżetu UE, lecz jednocześnie zwraca uwagę, że WRF przewidują różnicę pomiędzy środkami na zobowiązania i środkami na płatności w 2011 r. jedynie w wysokości 8 366 mln EUR; przypomina w związku z tym, że różnice te w perspektywie długoterminowej tworzą deficyty i dlatego należy ich unikać dla dobra stabilności i wykonalności budżetowej;

4.

zwraca uwagę, że większość (70 %) ogólnego marginesu w wysokości 1 224,4 mln EUR w PB pochodzi z marginesu w dziale 2: gospodarowanie zasobami naturalnymi i ich ochrona, i że inne działy – w szczególności działy 1a, 3b i 4 – mają bardzo ograniczone marginesy, tym samym proporcjonalnie zmniejszając zdolność UE do reagowania na zmiany polityki i nieprzewidziane potrzeby, choć utrzymując jej priorytety;

5.

podkreśla ponadto, że margines w dziale 2 może być w rzeczywistości niższy, ponieważ warunki rynkowe mogą ulec zmianie;

6.

przyjmuje z zadowoleniem opublikowanie przez Komisję sprawozdania na temat funkcjonowania PMI (COM(2010)0185) i przypomina w związku z tym, że oczekiwany jest wniosek dotyczący gruntownego przeglądu budżetu i że trudności napotkane w poprzednich procedurach budżetowych w odniesieniu do odpowiedniego i satysfakcjonującego reagowania na różne pojawiające się wyzwania czynią przegląd obecnych WRF nieuniknionym; przypomina, że oczekuje od Komisji przedstawienia konkretnych propozycji dotyczących przeglądu WRF przed końcem pierwszej połowy 2010 r.;

7.

zwraca uwagę na dużą liczbę zaległych procedur o daleko idących następstwach budżetowych, które będą musiały zostać zakończone przez oba organy władzy budżetowej w 2011 r. (przegląd budżetu, ustanowienie Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ), budżety korygujące, przegląd PMI, przegląd rozporządzenia finansowego itd.);

8.

odnotowuje priorytety ustalone przez Komisję (zwłaszcza wspieranie gospodarki UE po kryzysie i dostosowanie do nowych wymagań, m.in. wprowadzenie w życie Traktatu z Lizbony, nowe organy nadzoru finansowego, finansowanie inicjatywy na rzecz globalnego monitoringu środowiska i bezpieczeństwa (GMES), wdrożenie programu sztokholmskiego itd.) i pytania, czy niewielki wzrost środków na zobowiązania w porównaniu z budżetem 2010 wystarczy, by się nimi zająć;

9.

podkreśla znaczenie zdecydowanej reakcji na kryzys i niestabilność rynków finansowych, która powinna obejmować dodatkowe możliwości finansowe i elastyczność budżetu UE; domaga się od Rady i Komisji dodatkowych i szczegółowych informacji na temat wpływu, jaki na budżet UE wywiera europejski mechanizm stabilizacji finansowej ustalony w trakcie posiedzenia nadzwyczajnego Rady do Spraw Gospodarczych i Finansowych w dniach 9-10 maja 2010 r.; domaga się ponadto, w celu uniknięcia w przyszłości kryzysu, utworzenia skutecznego systemu monitorującego obejmującego bezpośredni obowiązek informowania Parlamentu;

10.

ubolewa nad niemożnością wyraźnego określenia, z budżetowego punktu widzenia, skutków finansowych w projekcie budżetu na 2011 r. w odniesieniu do głównych inicjatyw strategii UE 2020, takich jak „Unia innowacji”, „Młodzież w drodze”, „Nowe umiejętności i miejsca pracy”, „Polityka przemysłowa w erze globalizacji” i wyraża poważne wątpliwości co do zdolności zapewnienia, w kontekście obecnych ram finansowych, odpowiedniego finansowania tych kluczowych inicjatyw;

11.

przypomina, że młodzież, jak stwierdza rezolucja z 25 marca 2010 r. w sprawie priorytetów dotyczących budżetu na rok 2011, jest jednym z kluczowych priorytetów dla budżetu na rok 2011, co należy wspierać jako unijny temat przekrojowy, rozwijając synergię pomiędzy różnymi obszarami polityki dotyczącymi młodzieży, szczególnie edukacją, zatrudnieniem, przedsiębiorczością i zdrowiem, jednocześnie ułatwiając i wspierając integrację społeczną, zaufanie, mobilność oraz rozwijanie umiejętności ludzi młodych; zwraca uwagę, że „młodzież” powinna być postrzegana jako szeroka koncepcja obejmująca zdolność jednostki do zmiany pozycji i statusu wiele razy w trakcie swego życia poprzez swobodne poruszanie się pomiędzy praktykami zawodowymi, środowiskiem akademickim lub zawodowym oraz szkoleniami zawodowymi, i że dlatego jednym z celów powinno być ułatwienie przechodzenia z systemu edukacyjnego na rynek pracy;

12.

ubolewa nad faktem, że mimo bardzo dużego znaczenia i bardzo wysokiego stopnia wykorzystania środków – wynoszącego pomiędzy 95-100 % rocznie w okresie 2007-2009 – zwiększenie środków zaproponowane w PB na kluczowe instrumenty i programy dotyczące młodzieży, jak program „Uczenie się przez całe życie”, „Młodzież w działaniu” i Erasmus Mundus, jest raczej symboliczne; uważa, że to zwiększenie środków nie pozwala UE zająć się w odpowiedni sposób tym priorytetem, i dlatego zamierza zapewnić dodatkowe wsparcie dla tych programów; w tym kontekście przypomina, że programy te zapewniają bezsprzecznie europejską wartość dodaną i w znacznym stopniu przyczyniają się do stworzenia silnego europejskiego społeczeństwa obywatelskiego, mimo skromnych środków finansowych, które otrzymują;

13.

domaga się dodatkowego sprecyzowania kwestii podziału środków między wydatki operacyjne i administracyjne, doceniając jednocześnie starania poczynione w odniesieniu do przedstawienia wydatków administracyjnych poza działem 5; zauważa, że znaczna już kwota, którą faktycznie stanowią wydatki administracyjne, finansowana jest ze środków operacyjnych;

14.

jest zdecydowany prowadzić negocjacje w sprawie budżetu na rok budżetowy 2011 w sposób konstruktywny i otwarty, mając na uwadze skuteczność i europejską wartość dodaną; oczekuje w zamian, że drugi organ władzy budżetowej przyjmie stanowisko skore do współpracy, zapewniające prawdziwy dialog polityczny, i że odstąpi od „logiki księgowości”, w której oszczędności i wkłady państw członkowskich zajmują zbyt dominujące miejsce w negocjacjach; przypomina, że traktat nie tylko zmodyfikował ramy prawne procedury budżetowej, lecz również wprowadził nową metodę i nowe terminy dotyczące negocjacji i osiągnięcia kompromisu;

15.

podkreśla fakt, że budżet UE jest bardzo ograniczony w porównaniu z budżetami krajowymi; przypomina zatem, że w celu realizacji wspólnych strategii UE należy tworzyć synergię pomiędzy budżetem UE i budżetami krajowymi; podkreśla, że spójność umożliwia większe oddziaływanie polityk europejskich osiągając prawdziwą europejską wartość dodaną i jednocześnie wspierając długoterminowe cele polityki; wyraża przekonanie, że budżet UE może odegrać zasadniczą rolę w kluczowych obszarach celem wspierania długofalowych inwestycji i miejsc pracy; oczekuje od Rady, by w należyty sposób wzięła to pod uwagę podczas podejmowania decyzji w sprawie budżetu UE i powstrzymała się od szeroko zakrojonych cięć, nawet jeśli sytuacja krajowych finansów publicznych jest wyjątkowo trudna;

16.

przypomina swoje priorytety wyrażone w ww. rezolucji z dnia 25 marca 2010 r.;

17.

odnotowuje zwiększenie o 4,4 % środków na zobowiązania (do 13 437 mln EUR (4) i o 7 % w środkach na płatności (do 11 035 mln EUR), razem z marginesem wynoszącym 50,1 mln EUR (w porównaniu z 37 mln EUR w programowaniu finansowym), wynikające ze zmniejszenia środków na wydatki związane z pomocą administracyjną i techniczną (dawne pozycje BA) oraz na agencje zdecentralizowane i wykonawcze, a także ze zmniejszenia środków na szereg programów, jak np. Cła 2013 oraz Przedsiębiorczość i innowacje (CIP);

18.

przypomina, że MŚP odgrywają ważną rolę w odbudowie gospodarczej i wspieraniu całej gospodarki UE; domaga się zwiększonego wsparcia dla wszystkich programów i instrumentów mających na celu wspieranie MŚP oraz jest zaniepokojony zmniejszeniem środków na płatności proponowanych na „Przedsiębiorczość i innowacje” (CIP);

19.

przypomina, że kiedy przyjmowano obecne WRF, nie przewidziano w tym dziale nowych potrzeb, które należy sfinansować (zamknięcie elektrowni jądrowej w Kozłoduju, europejskie organy nadzoru finansowego, ITER i GMES, w tym wniosek Parlamentu o zwiększenie środków na jego fazę operacyjną); podkreśla, że finansowanie tych potrzeb nie powinno odbywać się ze szkodą dla finansowania innych programów i działań w ramach działu 1a, które są kluczowe dla europejskich wysiłków na rzecz odbudowy po kryzysie;

20.

przypomina, że europejski plan naprawy gospodarczej (EERP) finansowany jest częściowo w ramach tego działu, tak jak duża liczba programów wieloletnich (CIP, 7PR, TENs, Galileo/Egnos, Marco Polo II oraz program Progress), które osiągną gotowość w 2011 r.; dlatego też ponawia wezwanie do Komisji o przedłożenie sprawozdania monitorującego w sprawie wdrożenia europejskiego planu naprawy gospodarczej, w tym działań EBI;

21.

przyjmuje z zadowoleniem zwiększenie środków na główne programy (7PR 13,8 %; CIP 4,4 %; program „Uczenie się przez całe życie” 2,6 %; TENs, 16,8 %) i podkreśla, że programy te zapewniają kluczowy efekt dźwigni w unijnej antykryzysowej strategii gospodarczej;

22.

podkreśla, że dział 1a obejmuje wiele najważniejszych inicjatyw strategii UE2020, takich jak „Unia innowacji”, „Młodzież w drodze”, „Europa efektywnie korzystająca z zasobów”, „Nowe umiejętności i miejsca pracy” oraz „Polityka przemysłowa w erze globalizacji”; ubolewa nad faktem, że niemożliwe jest wyraźne zidentyfikowanie, z budżetowego punktu widzenia, skutków finansowych strategii UE2020, i wyraża swoje wątpliwości co do zdolności zapewnienia, w kontekście obecnych ram finansowych, odpowiedniego finansowania tych inicjatyw;

23.

przypomina, że priorytety na 2011 r., z myślą o strategii UE2020, będą finansowane głównie z tego działu i że uprawnienia UE wynikające z wejścia w życie traktatu będą prawdopodobnie miały konsekwencje budżetowe; podkreśla, że polityka kosmiczna, która stanowi konkretny przykład europejskiej polityki przemysłowej wspierającej europejski postęp naukowy, technologiczny i środowiskowy jednocześnie wzmacniając konkurencyjność przemysłową, wymaga zarówno od UE, jak i państw członkowskich, dalszych wysiłków finansowych w kontekście globalnego monitoringu środowiska i bezpieczeństwa (GMES);

24.

przyjmuje z zadowoleniem, że inicjatywa Komisji „Młodzież w drodze” ma na celu zwiększenie poziomu i atrakcyjności na szczeblu międzynarodowym europejskich instytucji szkolnictwa wyższego oraz podniesienie ogólnych standardów kształcenia i szkolenia w UE; usilnie wspiera promowanie równych szans dla wszystkich młodych osób, niezależnie od ich wykształcenia; pragnie podkreślić znaczenie zapewnienia odpowiedniego finansowania ambitnej polityki w zakresie kształcenia i szkolenia, obejmującego także praktyki zawodowe, która odgrywa kluczową rolę w strategii UE2020; podkreśla, że UE powinna użyć wszystkich swych zasobów w celu osiągnięcia tego ambitnego wyzwania, które stwarza bezprecedensowy impuls dla rozwoju obszernej unijnej polityki wobec młodzieży; niemniej jednak podkreśla, że rozpoczęcie takiej nadrzędnej sztandarowej inicjatywy obejmującej szereg odrębnych i ugruntowanych programów UE w tej dziedzinie nie powinno umniejszać znaczenia poszczególnych programów;

25.

podkreśla, że środki budżetowe udostępniane w przyszłości na takie instrumenty, jak np. program uczenia się przez całe życie czy przekrojowe umiejętności, takie jak e-umiejętności, umiejętności międzynarodowe, w zakresie przedsiębiorczości i wielojęzyczność, powinny odzwierciedlać wysoką europejską wartość dodaną powstałą dzięki tym instrumentom i tym samym powinny być traktowane priorytetowo w budżecie na 2011 r.;

26.

wyraża rozczarowanie, iż turystyka, która pośrednio generuje ponad 10 % PKB UE, i która znalazła się całkowicie w zakresie kompetencji UE wraz z ratyfikacją Traktatu z Lizbony, nie jest wyraźnie określona w projekcie budżetu na 2011 r.;

27.

odnotowuje, po raz pierwszy, włączenie środków na płatności dla Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji i postrzega to jako ważny element w ogólnej refleksji nad zarządzaniem i widocznością tego funduszu; uważa jednak, że te środki na płatności mogą być niewystarczające na pokrycie kwot niezbędnych do realizacji EFDG w 2011 r.; ponawia zatem żądanie, by nie finansować celów Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji wyłącznie poprzez przesunięcia z pozycji budżetowych na EFS i wzywa Komisję do określenia i niezwłocznego wykorzystania w tym celu innych pozycji budżetowych; podkreśla konieczność stworzenia prostszej i szybszej procedury uruchamiania tego funduszu (5);

28.

odnotowuje bardzo skromne zwiększenie lub stagnację (w porównaniu z budżetem na 2010 r.) środków na zobowiązania dla EURES i na trzy pozycje budżetowe wspierające stosunki przemysłowe i dialog społeczny; uważa, że w obecnym kontekście masowych zwolnień i restrukturyzacji w wyniku kryzysu pozycje te powinny zostać wzmocnione;

29.

zauważa, że PB 2011 przewiduje wzrost o 3,2 % środków na zobowiązania do ogółem 50 970 mln EUR, z czego 39 891,5 mln EUR przeznaczone jest na fundusze strukturalne (EFRR i EFS) – kwota porównywalna z kwotą na rok 2010 – a 11 078,6 mln EUR na Fundusz Spójności;

30.

odnotowuje, że wniosek ten jest zgodny z alokacją środków określoną w WRF, biorąc pod uwagę dostosowanie techniczne do ram finansowych na 2011 r. (6) (wzrost o 336 mln EUR), przewidzianą w pkt 17 PMI; w tym kontekście postrzega margines w wysokości 16,9 mln EUR pochodzący w większości z przydziału środków na pomoc techniczną i stanowiący 0,03 % działu;

31.

przyjmuje z zadowoleniem zwiększenie o 16,9 % środków na płatności do 42 541 mln EUR zaproponowane na 2011 r., lecz jest jednak zaniepokojony, że płatności muszą być szacowane na podstawie wcześniejszych wskaźników płatności zamiast stosownych transz zobowiązań w okresie programowania 2000-2006, chociaż realizacja programów na początku okresu 2007-2013 było o wiele wolniejsza i dlatego będzie musiała zostać znacznie przyspieszona, szczególnie w 2011 r.;

32.

wyraża wątpliwości, czy dokonane dostosowania, zwłaszcza poprzez alokację opóźnionych płatności, jako część planowanych płatności w przyszłych latach, są w pełni właściwe dla zaspokojenia wszystkich dodatkowych płatności wynikających przede wszystkim z następujących czynników:

33.

uważa ponadto, że odpowiednie środki na politykę spójności są kluczowe w celu przyspieszenia ożywienia gospodarki europejskiej i zaangażowania się w strategię na rzecz regionów Europa 2020; podkreśla synergetyczne efekty unijnej współpracy makroregionalnej w osiągnięciu celów strategii Europa 2020 oraz potrzebę przydzielenia wystarczających środków na realizację istniejących strategii makroregionalnych; dlatego Komisję i Radę do niezwłocznego przedłożenia i przyjęcia budżetu korygującego, jeżeli środki na płatności nie wystarczą na pokrycie potrzeb;

34.

zwraca się do Komisji o kontynuowanie ścisłej współpracy z państwami członkowskimi o niskim poziomie przyswajania środków finansowych w celu dalszej poprawy sytuacji dotyczącej przyswajania środków w terenie; jest świadom, że powolne przyswajanie środków finansowych może zagrozić progresywnej realizacji polityk UE;

35.

zwraca się do Komisji o kontynuowanie rozważań nad sposobem zmian kompleksowego systemu przepisów i wymogów nałożonych przez Komisję i/lub państwa członkowskie w celu większego skoncentrowania się na osiągnięciu celów, a w mniejszym stopniu na legalności i prawidłowości, jednakże bez odchodzenia od zasady należytego zarządzania finansami; podkreśla, że tego rodzaju rozważania powinny przyczynić się także do lepszego opracowania podstawowych uregulowań prawnych następnego okresu programowania; w tym kontekście przypomina wspólne oświadczenie z listopada 2009 r. w sprawie uproszczenia i lepiej ukierunkowanego wykorzystania funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności w kontekście kryzysu gospodarczego;

36.

przypomina, że jedną z głównych zmian wprowadzonych przez TFUE jest zniesienie rozróżnienia na wydatki obowiązkowe i nieobowiązkowe w procedurze budżetowej, umożliwiające wreszcie obu organom władzy budżetowej prowadzenie na równych prawach negocjacji w sprawie wszystkich rocznych środków; przypomina, że wydatki obowiązkowe stanowiły prawie 34 % całego budżetu, w przeważającej mierze w dziale 2;

37.

podkreśla, że w ostatnich kilku latach władza budżetowa wykorzystywała ten dział do osiągnięcia ogólnego porozumienia w sprawie budżetów rocznych, poprzez wykorzystanie marginesu lub przesunięcia środków celem użycia w innych programach i działaniach;

38.

dostrzega, mimo żądania, aby środki pozostały na stabilnym poziomie, że dochody przeznaczone na określony cel są w 2011 r. mniejsze o 25 %, wsparcie rynku uległo zmniejszeniu o prawie 22 % (do 3 491 mln EUR), i że środki na działania fitosanitarne i weterynarię wykazują spadek o 7,8 %; wyraża zaniepokojenie optymistycznymi założeniami Komisji (w związku z większymi wahaniami rynku i podatnością działalności rolniczej na zagrożenia sanitarne) co do tendencji na rynkach rolnych w 2011 r., które spowodowały redukcję rzędu 900 mln EUR na związane z rynkiem wydatki; wzywa Komisję i Radę do uważnego monitorowania rozwoju sytuacji na rynkach rolnych i do przygotowania się do szybkiego i skutecznego reagowania z pomocą niezbędnych działań osłonowych w celu przeciwdziałania niekorzystnym tendencjom rynkowym i wahaniom cen rynkowych; wyraża także zaniepokojenie planowaną redukcją środków na działania weterynaryjne i fitosanitarne w związku z koniecznością zachowania czujności, jeśli chodzi o zwalczanie chorób zwierząt;

39.

przyjmuje z zadowoleniem zwiększenie środków na pomoc bezpośrednią niezwiązaną z wielkością produkcji (9,7 %), program dystrybucji owoców i warzyw w szkole (o 50 % do 90 mln EUR) oraz program dystrybucji mleka w szkole (5,3 %), a także środków przewidzianych na program „pomoc dla osób potrzebujących”; odnotowuje z zadowoleniem utrzymujący się od 2007 r. stały spadek refundacji wywozowych (do 166 mln EUR w PB 2011);

40.

przyjmuje z zadowoleniem decyzję Komisji o przeniesieniu niewykorzystanych funduszy z szeregu państw członkowskich do innych państw członkowskich skutecznie realizujących ten program;

41.

zauważa, że działania na rzecz klimatu określone w strategii Europa 2020 stanowią priorytet i odnotowuje zmianę nagłówka tytułu 07 na „Środowisko i działania na rzecz klimatu”; dostrzega zwiększenie środków zaproponowanych na realizację polityki i prawodawstwa unijnego w zakresie działań na rzecz klimatu oraz nowe działanie przygotowawcze dotyczące upowszechnienia działań na rzecz klimatu i dostosowawczych;

42.

przyjmuje z zadowoleniem zwiększenie środków na zobowiązania na program LIFE+ do 333,5 mln EUR (o 8,7 %) oraz znaczne zwiększenie środków na płatności (24,3 %, do 268,2 mln EUR) zgodnie z poprawionymi wskaźnikami wykonania, zwłaszcza w świetle działań następczych w ramach planowanej strategii na rzecz różnorodności biologicznej w 2010 r.; podkreśla, że olbrzymie wyzwania środowiskowe, przed którymi stoi UE, obejmujące zanieczyszczenie wód, wymagają podjęcia dodatkowego wysiłku finansowego w ramach tego programu;

43.

przypomina, że specjalny instrument wsparcia rynku w sektorze produktów mlecznych przyjęty w ramach budżetu 2010 celem złagodzenia następstw kryzysu w sektorze mleczarskim miał być działaniem jednorazowym; zwraca się do Komisji o zbadanie, jak wykorzystywane jest 300 mln EUR nadzwyczajnych funduszy dla sektora produktów mlecznych przez państwa członkowskie, i o przekazanie oceny tego instrumentu, wraz z propozycjami dotyczącymi stałej strategii i konkretnymi propozycjami dotyczącymi zaradzenia wahaniom cen w tym sektorze;

44.

wyraża obawę, że polityczne znaczenie wspólnej polityki rybołówstwa (CFP) nie znajduje odpowiedniego odzwierciedlenia w projekcie budżetu na 2011 r.; zwraca uwagę, że środki zaproponowane na rozwój zintegrowanej polityki morskiej są niewystarczające na pokrycie najważniejszych aspektów zainicjowania tej nowej polityki; podkreśla, że nowa polityka morska Unii Europejskiej mogłaby prowadzić do zaniedbania aktualnych obszarów priorytetowych WPRyb pod względem przeznaczanych na nie środków budżetowych; podkreśla, że taka polityka będzie wymagać odpowiedniego finansowania w ramach więcej niż jednej pozycji budżetowej;

45.

zauważa, że ogólne zwiększenie funduszy należących do tego działu (+12,8 %) zdaje się odzwierciedlać następstwa na ambicje związane z tym obszarem wyrażone w Traktacie z Lizbony i programie sztokholmskim;

46.

podkreśla konieczność zwiększenia środków na poprawę warunków w więzieniach; przypomina, jak stwierdzono w programie sztokholmskim, konieczność prowadzenia działań integracyjnych i programów przesiedlenia socjalnego oraz wspierania inicjatyw zwalczających narkotyki (obejmujących zapobieganie, resocjalizację i zmniejszanie szkód);

47.

odnotowuje w związku z tym komunikat Komisji w sprawie planu działania na rzecz realizacji programu sztokholmskiego i przyjmuje z zadowoleniem, w świetle imigracji i wsparcia integracji imigrantów, proponowane zwiększenie środków na zobowiązania dla Fundusz Granic Zewnętrznych (254 mln EUR, +22 %), Europejskiego Funduszu Powrotów Imigrantów (114 mln EUR, +29 %) oraz Europejskiego Funduszu na Rzecz Uchodźców (94 mln EUR, +1,3 %);

48.

potwierdza, że proponowane zmniejszenie środków dla FRONTEX-u w 2011 r., mimo rosnącego obciążenia pracą, wynika ze zaktualizowanej oceny niewykorzystanych przez tę agencję środków oraz rocznych nadwyżek;

49.

z zadowoleniem przyjmuje przyjęcie rozporządzenia w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Wsparcia w zakresie Polityki Azylowej oraz wzywa Komisję do dopilnowania, aby Urząd ten rozpoczął działalność na długo przed 2011 r. oraz aby przyznano mu wystarczające środki finansowe na rozpoczęcie mandatu;

50.

ubolewa nad faktem, że do momentu przedłożenia (zaplanowanego na 2013 r.) wniosku dotyczącego rozporządzenia w sprawie EUROPOL-u, agencji UE finansowanej z budżetu UE od 2010 r., kwota środków na rok 2011 (82,9 mln EUR) pozostaje prawie bez zmian, porównując z 2010 r. (79,7 mln EUR), pomimo programu sztokholmskiego domagającego się wzmocnienia EUROPOL-u;

51.

zauważa, że pomimo niepewnego harmonogramu utworzenia i uruchomienia systemu informacyjnego Schengen drugiej generacji (SIS II) zaproponowano tylko nieznaczne zmniejszenie środków na zobowiązania z 35 mln EUR do 30 mln EUR oraz zwiększenie środków na płatności z 19,5 mln EUR do 21 mln EUR; przypomina, że Komisja przeznaczyła według swych obliczeń 27,91 mln EUR do uruchomienia SIS II w czwartym kwartale 2011 r.; podkreśla, że prace nad SIS II już dawno przekroczyły harmonogram i prawdopodobnie nie zakończą się przed końcem 2011 r.; uważa, że z uwagi na to, iż perspektywa przejścia na SIS II staje się coraz mniej prawdopodobna i przygotowywana jest obecnie opcja zastępcza, niezbędne jest umieszczenie części tych funduszy w rezerwie w oczekiwaniu na dalsze analizy;

52.

podkreśla, że finansowanie planowanej agencji do spraw zarządzania operacyjnego wielkoskalowymi systemami informatycznymi w przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości nie może prowadzić do tworzenia dodatkowych systemów informatycznych dopóki SIS II lub inne alternatywne rozwiązanie oraz VIS nie będą gotowe; zwraca się o dokładne sprecyzowanie kosztów tej agencji i jej projektów;

53.

przypomina, że dział 3b obejmuje kwestie o kluczowym znaczeniu dla obywateli Europy, takie jak młodzież, programy edukacyjne i kulturalne, zdrowie publiczne, ochrona konsumentów, instrument ochrony ludności i polityka komunikacyjna; obserwuje dlatego z dużym niepokojem, że ogół środków ulega zmniejszeniu w drugim roku z rzędu, ze środkami na zobowiązania zmniejszonymi o 0,03 % (do 667,8 mln EUR) i środkami na płatności zmniejszonymi o 3,1 % (do 638,9 mln EUR), porównując z budżetem na rok 2010, przy marginesie 15,2 mln EUR;

54.

dostrzega, że zaproponowane zwiększenie środków na niektóre programy (Media 2007, Kultura 2007, Zdrowie publiczne itd.) możliwe było z powodu braku środków na zobowiązania dla szeregu projektów pilotażowych i działań przygotowawczych; ubolewa dlatego nad faktem, że niewielki margines pozwoli tylko na ograniczone pole manewru przy podejmowaniu decyzji o zwiększeniu finansowania priorytetów, z których bezpośrednio korzystać będą obywatele, oraz przy przyjmowaniu wniosków dotyczących projektów i działań;

55.

przypomina, że należy niezwłocznie rozpocząć skoordynowane i wielodyscyplinarne inwestowanie w młodzież jako zagadnienie o charakterze przekrojowym i że w związku z tym należy zaproponować zwiększenie finansowania instrumentu polityki wobec młodzieży; ubolewa, że Komisja wykazała brak ambicji, nie zajmując się w odpowiedni sposób tym priorytetem, i potwierdza, że zamierza zmienić projekt budżetu w celu zapewnienia odpowiedniego finansowania tego priorytetu;

56.

przypomina, że promowanie i wspieranie współpracy w dziedzinie młodzieży i sportu stanowi priorytet w budżecie na 2011 r., i podkreśla, że wsparcie finansowe na specjalne imprezy doroczne jest ważnym narzędziem służącym temu celowi; ubolewa nad faktem, że w projekcie budżetu na rok 2011 nie ujęto żadnych środków na zobowiązania („p.m.” w środkach na zobowiązania i tylko 2,9 mln EUR w środkach na płatności), w przeciwieństwie do odpowiednio 9,8 mln EUR i 10,25 mln EUR w budżecie na 2010 r.;

57.

przyjmuje z zadowoleniem zainicjowanie w 2011 r. Europejskiego Roku Wolontariatu bazującego na działaniu przygotowawczym wprowadzonym w budżecie na 2010 r. i przypomina decyzję Parlamentu i Rady o zwiększeniu ogólnych środków przewidzianych na stosowny akt prawny do 8 mln EUR;

58.

jest zaniepokojony niskim poziomem środków – które uległy zmniejszeniu w niektórych przypadkach w stosunku do 2010 r. – przeznaczonych na programy promujące europejskie obywatelstwo, komunikację i informacje dla mediów; uważa, że programy te stanowią kluczowy element kształtowania europejskiej tożsamości i informowania obywateli UE o europejskim projekcie;

59.

ubolewa nad zredukowanym poziomem zobowiązań na program DAPHNE i wskazuje na ewentualne negatywne konsekwencje tego kroku dla zwalczania przemocy; wzywa do dalszego finansowania aktualnych i nowych skutecznych środków zwalczania wszelkich przejawów przemocy wobec dzieci, młodzieży i kobiet;

60.

raz jeszcze przypomina o bardzo wąskich marginesach w dziale 4, które nie pozwalają UE odpowiednio reagować na powtarzające się i powstające kryzysy i sytuacje nadzwyczajne; podkreśla, że rosnąca i nie do podtrzymania rozdźwięk między tym niedofinansowanym działem i nowymi zobowiązaniami politycznymi Rady na arenie światowej może zostać rozwiązany tylko dzięki zmianie pułapu obowiązującego w ramach WRF (7);

61.

przyjmuje z zadowoleniem proponowane zwiększenie środków dla EPŚ na Południu i EPŚ na Wschodzie, a szczególnie dla wymiaru partnerstwa wschodniego tej drugiej strategii; przyjmuje do wiadomości proponowane opróżnienie linii budżetowej przeznaczonej na strategię UE dla Morza Bałtyckiego, ale ubolewa, że równoważna kwota nie jest przeznaczona na tę strategię w ramach EPŚ na Wschodzie;

62.

wzywa Komisję, aby w celu realizacji celów i zagwarantowania skutecznego wdrożenia Partnerstwa Wschodniego zapewniła dodatkową pomoc finansową na nowe wieloletnie programy orientacyjne ENPI w okresie 2011-2013 obejmujące kraje Partnerstwa Wschodniego;

63.

jest niezmiernie zaniepokojony proponowanym zmniejszeniem o ponad 32 % środków na zobowiązania na pomoc finansową dla Palestyny, procesu pokojowego i Agencji Narodów Zjednoczonych ds. Pomocy Uchodźcom (UNRWA), mając na uwadze powracającą potrzebę dodatkowych funduszy; uważa, że oświadczenie Komisji dotyczące „wyjątkowo wysokich alokacji w poprzednich latach, których nie można utrzymać, nie zagrażając finansowaniu na rzecz innych krajów w regionie” utwierdza pilną potrzebę znaczącej rewizji możliwości finansowania z działu 4 i nie powinno powodować zmniejszenia pomocy finansowej, która ma żywotne znaczenie dla narodu palestyńskiego, Autonomii Palestyńskiej i UNRWA; ponawia swe poparcie dla Autonomii Palestyńskiej, jeśli chodzi o zwiększanie jej zdolności instytucjonalnych; przypomina, że nawet jeśli UE powinna być gotowa rozszerzyć swój pakiet pomocowy dla Palestyńczyków, takie zobowiązanie nie byłoby elastyczne, oraz chociaż pomoc humanitarna musi pozostać bezwarunkowa, upiera się, że UE musi odegrać polityczną rolę, która przyniesie wymierne rezultaty na drodze do utworzenia państwa palestyńskiego, spójne ze znaczną pomocą finansową i wpływem gospodarczym w regionie;

64.

wskazuje w związku z tym, że nawet wykorzystanie całego marginesu działu 4 wyłącznie na pomoc finansową dla Palestyny nie wystarczyłoby, aby osiągnąć poziom środków na zobowiązania z 2010 r. (295 mln EUR w 2010 r. w porównaniu z hipotetyczną kwotą 270 mln EUR w 2011 r.);

65.

odnotowuje znaczny wzrost środków (13,2 %) przeznaczonych na proces rozszerzenia, którego dalszy postęp jest spodziewany w 2011 r. (trwające i potencjalne negocjacje z Chorwacją, Islandią, Byłą Jugosłowiańską Republiką Macedonii, Turcją i Bałkanami Zachodnimi);

66.

uważa, że proponowane zwiększenie środków dla instrumentu współpracy na rzecz rozwoju (DCI) jest odpowiednie, ale ubolewa z powodu mylącej prezentacji Komisji, która twierdzi, że wzrost o 65 mln EUR na środowisko i zrównoważone zarządzanie zasobami naturalnymi jest konsekwencją porozumienia kopenhaskiego, podczas gdy wzrost ten opiera się na programowaniu finansowym, nie zaś na budżecie na 2010 r. (PB na 2011 r. przewiduje de facto zmniejszenie o 1,2 mln EUR w tej linii w porównaniu do budżetu na 2010 r., co budzi obawy); nalega, by pakiet „szybkiego uruchamiania finansowego” w zakresie klimatu był pakietem dodatkowym i nie był uruchamiany kosztem istniejących programów współpracy na rzecz rozwoju; wyraża obawy związane ze spójnością i widocznością szybkiego uruchomienia unijnego wkładu i wzywa państwa członkowskie do szybkiego udostępnienia Komisji informacji na ten temat, aby zagwarantować pełną przejrzystość i komplementarność wkładu UE;

67.

podkreśla potrzebę zwiększenia budżetu Wspólnoty w zakresie środków finansowania związanych ze zjawiskami dotyczącymi migracji, tak aby poprawić zarządzanie migracją legalną, zmniejszyć migrację nielegalną i zoptymalizować wpływ migracji na rozwój;

68.

przypomina o swoim poparciu dla zasady pomocy finansowej dla krajów AKP będących głównymi dostawcami bananów, ale podtrzymuje stanowczy sprzeciw wobec finansowania środków towarzyszących w sektorze bananów poprzez wykorzystanie marginesu; przypomina, że ograniczony margines działu nie umożliwia finansowania takich środków, które nie były przewidziane w momencie przyjmowania wieloletnich ram finansowych w 2006 r.; wyraża też zdecydowany sprzeciw wobec wszelkich przesunięć z istniejących instrumentów w ramach działu 4, ponieważ zagrażałoby to istniejącym priorytetom; sprzeciwia się zatem propozycji w projekcie budżetu zmierzającej do przesunięcia w tym celu 13 mln EUR z Instrumentu współpracy na rzecz rozwoju i 5 mln EUR z Instrumentu finansowego ochrony ludności;

69.

przyjmuje z zadowoleniem wniosek dotyczący zmiany rozporządzenia ustanawiającego instrument dla państw uprzemysłowionych (ICI+), lecz zdecydowanie sprzeciwia się jego finansowaniu ze środków wpisanych do budżetu na cele związane z Instrumentem współpracy na rzecz rozwoju; podkreśla, że środki finansowe przeznaczone na współpracę na rzecz rozwoju muszą być ukierunkowane na łagodzenie ubóstwa; wyraża głębokie niezadowolenie, że z ogółu 70,6 mln EUR środków przeznaczonych na ten nowy instrument w projekcie budżetu, 45 mln EUR pochodzi z Instrumentu współpracy na rzecz rozwoju;

70.

ponawia swój zamiar zapewnienia Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych niezbędnych środków administracyjnych na wypełnianie jej zadań; podkreśla jednak, że przeznaczenie nowych środków na włączenie personelu pochodzącego ze służb dyplomatycznych państw członkowskich i koszty koniecznej infrastruktury powinny łączyć się z odpowiednim wzrostem budżetu UE przeznaczonego na działania zewnętrzne;

71.

przyjmuje z zadowoleniem zwiększenie środków na WPZiB do wysokości 327,4 mln EUR (środki na zobowiązania), jak przewidziano w programowaniu finansowym i zgodnie z coraz ambitniejszą rolą, którą UE chce odgrywać w strefach objętych procesem stabilizacji lub dotkniętych konfliktem i kryzysem; odnotowuje opróżnienie linii budżetowej przeznaczonej na specjalnych przedstawicieli UE, przewidziane w związku z utworzeniem ESDZ, i przypomina, że szczegółowe przepisy PMI dotyczące WPZiB trzeba będzie gruntownie przemyśleć podczas negocjacji nad przeglądem PMI i przyjmowania wniosku dotyczącego ESDZ;

72.

odnotowuje proponowany wzrost środków na pomoc makroekonomiczną (linia budżetowa 01 03 02) w projekcie budżetu na 2011 r. w porównaniu z budżetem na 2010 r.; przypomina, że uruchomienie tego instrumentu dla poszczególnych krajów trzecich podlega zwykłej procedurze prawodawczej i zwraca się do Komisji o dalsze wyjaśnienia dotyczące tego proponowanego zwiększenia środków;

73.

przyjmuje z zadowoleniem rozpoczęcie działań przygotowawczych dotyczących Europejskiego Ochotniczego Korpusu Pomocy Humanitarnej, wynikające z wejścia w życie TFUE (art. 214) i wpisujące się w Europejski Rok Wolontariatu w 2011 r.;

74.

zauważa, że całkowite wydatki administracyjne dla wszystkich instytucji szacuje się na 8 266,6 mln EUR, co oznacza wzrost o 4,5 % przy marginesie 149 mln EUR;

75.

podkreśla, że preliminarze poszczególnych instytucji wraz z budżetami korygującymi przedstawionymi w 2010 r. powinny uwzględniać wszystkie dodatkowe potrzeby związane z wejściem w życie Traktatu z Lizbony, zwłaszcza jeżeli chodzi o Parlament, Radę, Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny i Komitet Regionów; przypomina w tym kontekście wspólne oświadczenie z listopada 2009 r. w sprawie działu 5, w którym wezwano instytucje, aby dołożyły wszelkich starań w celu sfinansowania potrzeb administracyjnych związanych z wynagrodzeniem ich personelu ze środków zapisanych w ich odnośnych sekcjach budżetu na rok 2010;

76.

odnotowuje wzrost o 2,9 % udziału Komisji w budżecie administracyjnym; zauważa jednak, że na tym etapie nie uwzględniono wszystkich kosztów związanych z funkcjonowaniem i utworzeniem ESDZ; jest zdania, że jakiekolwiek dodatkowe wnioski w tym względzie nie powinny mieć negatywnego wpływu na bieżącą działalność instytucji; podkreśla więc zdecydowanie potrzebę ustanowienia skutecznej struktury z jasnym określeniem odpowiedzialności, tak aby uniknąć dublowania się zadań i obciążania budżetu niepotrzebnymi (administracyjnymi) kosztami, co mogłoby w dalszej mierze pogorszyć sytuację finansową w tym dziale;

77.

zgadza się z podejściem Komisji, że w ramach środków ostrożności należy zapisać proponowaną w 2009 r. waloryzację wynagrodzeń w wysokości 3,7 %, którą być może trzeba będzie wypłacić w całości, jeżeli Trybunał Sprawiedliwości orzeknie na korzyść Komisji; zauważa, że nawet jeżeli przyjmie się ten wysoki poziom jako podstawę na przyszłość, planowane dostosowanie wynagrodzeń pod koniec 2010 r. jest nadal szacowane na 2,2 % w kontekście kryzysu gospodarczego i społecznego, a następnie spada do 1,3 % pod koniec 2011 r.; zwraca się do Komisji o uzasadnienie swoich obliczeń;

78.

uznaje starania Komisji, aby nie wnosić o dodatkowe stanowiska, ale sceptycznie traktuje jej zobowiązanie do zrealizowania wszystkich swoich potrzeb, w tym dotyczących nowych priorytetów i wejścia w życie TFUE, poprzez same wewnętrzne przesunięcia kadrowe;

79.

jest głęboko zaniepokojony, że zasadniczo tendencja Komisji do outsourcingu, w połączeniu z przekształceniem stanowisk na środki dla pracowników kontraktowych, doprowadziła do sytuacji, w której coraz większa liczba osób zatrudnianych przez UE nie jest ani widoczna w planach zatrudnienia poszczególnych instytucji, przyjętych przez władzę budżetową, ani nie jest opłacana ze środków ujętych w dziale 5; jest zatem zdania, że zmiany liczebności personelu Komisji należy rozpatrywać nie tylko w świetle stanowisk przewidzianych w planie zatrudnienia, lecz także innego personelu, w tym pracowników agencji wykonawczych i zdecentralizowanych, jeżeli ich zadania zostały przeniesione z Komisji; uważa, że chociaż przekształcanie stanowisk przewidzianych w planie zatrudnienia w zewnętrzny personel powoduje oszczędności z tytułu wynagrodzeń, może ono wywrzeć wpływ na jakość i niezależność europejskiej służby cywilnej;

80.

zauważa zmniejszenie o 13 % budżetu EPSO, związane z niższym poziomem wydatków na konkursy, co wynika z nowego systemu zaproponowanego w programie rozwoju EPSO, ale uważa, że spadek ten nie powinien odbić się na jakości, przejrzystości, uczciwości, bezstronności i wielojęzycznym charakterze wszystkich procedur rekrutacji UE; przypomina EPSO, że na mocy rozporządzenia (WE) nr 45/2001 kandydaci mają niezbywalne prawo do dostępu do swoich danych personalnych, w tym pytań i odpowiedzi, oraz wzywa EPSO do zagwarantowania przestrzegania tego prawa; oczekuje od Komisji solidnych gwarancji w tym względzie;

81.

przyjmuje z zadowoleniem fakt, że Komisja zrealizowała ogólne cele w zakresie rekrutacji obywateli nowych państw członkowskich oraz zobowiązanie do ścisłego i regularnego monitorowania rekrutacji z UE-12, tak aby zapewnić zgodność z celami rekrutacji oraz zrównoważoną reprezentację obywateli UE-2 i UE-10 w każdej grupie funkcyjnej;

82.

odnotowuje zwiększone wydatki na emerytury i szkoły europejskie w świetle zmiany pokoleniowej w instytucjach UE spowodowanej przez falę odejść na emeryturę urzędników urodzonych w latach 50. ubiegłego wieku oraz przez rekrutację nowych pracowników; oczekuje, że Komisja dostarczy bardziej dogłębną analizę długofalowych skutków budżetowych tego procesu;

83.

zwraca się do Komisji o sprecyzowanie w uwagach do odpowiednich linii budżetowych kwot zapisanych w budżecie na projekty budowlane, które mają znaczne następstwa budżetowe i podlegają wymogowi konsultacji z władzą budżetową na mocy art. 179 ust. 3 rozporządzenia finansowego;

84.

przypomina, że zgodnie z pkt 46 lit. a) PMI Komisja powinna dostarczyć szacunki wieloletnie oraz marginesy założone w ramach zatwierdzonych pułapów;

85.

podkreśla znaczenie projektów pilotażowych i działań przygotowawczych jako kluczowych narzędzi formułowania priorytetów politycznych i torowania drogi nowym inicjatywom, które mogą przekształcić się w działania i programy UE poprawiające jakość życia obywateli UE; podkreśla zatem – już na obecnym etapie procedury – determinację do wykorzystania wszelkich dostępnych środków w celu zapewnienia przyjęcia swoich wniosków dotyczących projektów pilotażowych i działań przygotowawczych w ramach budżetu na 2011 r.;

86.

przypomina, że projekty pilotażowe i działania przygotowawcze zostały przyjęte w budżecie na 2010 r. na łączną kwotę 103,25 mln EUR w środkach na zobowiązania w ramach wszystkich działów; podkreśla, że jeżeli organ budżetowy przyjmie na 2011 r. projekty pilotażowe i działania przygotowawcze na podobnym poziomie i z podobnym rozkładem na działy, wykorzystane będzie już 56 % marginesu w dziale 1a (oraz 33 % marginesu w dziale 1b, 59 % w dziale 3b i 37 % w dziale 4), chociaż całkowita kwota przeznaczona na ten cel w budżecie na 2010 r. nie osiągnęła nawet maksymalnej kwoty dopuszczalnej na mocy PMI (103,25 mln EUR wobec kwoty 140 mln EUR);

87.

ma zamiar przekazać Komisji, jak przewidziano w załączniku II część D PMI, pierwszy tymczasowy wykaz projektów pilotażowych i działań przygotowawczych planowanych w budżecie na 2011 r., tak aby Komisja wniosła wkład w określenie przez Parlament globalnego i zrównoważonego ostatecznego pakietu w tym zakresie; oczekuje, że Komisja dostarczy dobrze uzasadnioną analizę orientacyjnych propozycji Parlamentu; podkreśla, że ten pierwszy tymczasowy wykaz nie wyklucza formalnego wniesienia i przyjęcia poprawek dotyczących projektów pilotażowych i działań przygotowawczych podczas czytania budżetu w Parlamencie;

88.

przyjmuje z zadowoleniem ogólną stabilizację wydatków budżetowych UE na agencje zdecentralizowane na poziomie 679,2 mln EUR; jest świadomy faktu, że utworzenie nowych agencji wymaga odpowiednich funduszy jak zaproponowano dla pięciu nowych (8) i trzech uruchamianych agencji (9); podkreśla, że jeśli zadania jakiejkolwiek z agencji zdecentralizowanych (w tym organy nadzoru finansowego) są zwiększane w stosunku do pierwotnego planu, przeznaczone na nie środki także powinny odpowiednio ulec zmianie; sprzeciwia się, odnośnie do dochodów przeznaczonych na określony cel w przypadku agencji uzależnionych od uiszczanych opłat, podejściu Komisji polegającemu na sztucznym zawyżaniu marginesów;

89.

odnotowuje, że spośród 258 nowych stanowisk przewidzianych w planie zatrudnienia dla agencji, 231 zostanie przydzielonych nowym lub uruchamianym agencjom;

90.

wyraża zdziwienie, dlaczego w ogóle nie przewiduje się, że dochody przeznaczone na określony cel będą pochodzić z nadwyżek niektórych agencji, i zachęca Komisję do uaktualnienia zaproponowanego wkładu z budżetu UE w świetle otrzymanych dodatkowych informacji, szczególnie gdy zostaną przyjęte sprawozdania końcowe agencji; jednocześnie jest zaniepokojony z powodu stałej nadwyżki niektórych agencji na koniec roku, która uwidacznia nieumiejętne zarządzanie budżetem i środkami pieniężnymi oraz narusza przepisy ramowego rozporządzenia finansowego;

91.

jest przekonany, że plan finansowy na lata 2011-2013 dla Agencji Chemikaliów jest zbyt optymistyczny i uważa za wyjątkowo nierealistyczne oczekiwanie, że agencja będzie się sama finansowała w 2011 r.; podkreśla, że planowany dochód z opłat w 2011 r. opiera się na ocenach przeprowadzonych w 2006 r.; domaga się zapewnienia środków ostrożnościowych, które zostaną w razie potrzeby zastosowane;

92.

przypomina, w odniesieniu do proceduralnych aspektów komitetu pojednawczego, że zaangażowane instytucje osiągną porozumienie prawdopodobnie w trakcie rozmów trójstronnych przewidzianych na lipiec br.; nalega, aby następny kraj przewodniczący Radzie Ecofin, która przyjmie budżet, wziął udział w tych rozmowach trójstronnych; uważa, że przedmiotem szczególnego zainteresowania w trakcie rozmów trójstronnych, które mają się odbyć 30 czerwca 2010 r., powinny być:

93.

zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji i Radzie.

12.8.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 236/17

A.

mając na uwadze, że choć instrumenty pochodne mogą odgrywać niezmiernie pożyteczną rolę umożliwiając transfer ryzyka finansowego w gospodarce, różnią się znacznie między sobą w zależności od rodzaju produktu i klasy aktywów stanowiących jego podstawę pod względem ryzyka, sposobów funkcjonowania i uczestników rynku; mając również na uwadze, że brak przejrzystości i regulacji rynku instrumentów pochodnych przyczynił się do zaostrzenia kryzysów finansowych,

B.

mając na uwadze, że również w przyszłości przedsiębiorstwa będą musiały mieć możliwość sterowania ryzykiem związanym z dokonywanymi przez nie transakcjami w sposób ukierunkowany, na własną odpowiedzialność i po rozsądnych cenach, a także mając na uwadze, że zważywszy na specyfikę małych i średnich przedsiębiorstw, przedsiębiorstwa powinny ponosić odpowiedzialność za ryzyko w przypadku dwustronnych instrumentów pochodnych,

C.

mając na uwadze, że w ostatnim dziesięcioleciu wolumen obrotu instrumentami pochodnymi na świecie wielokrotnie się zwiększył, w wyniku czego nastąpił znaczny postęp w zakresie rozdzielenia działalności gospodarczej i produktów rynku finansowego,

D.

mając na uwadze, że należy stworzyć podstawę międzynarodowej współpracy celem kontrolowania instrumentów pochodnych w obrocie międzynarodowym, aby co najmniej osiągnąć międzynarodowe standardy i poczynić ustalenia dotyczące wymiany informacji między partnerami centralnymi,

E.

mając na uwadze, że według danych na koniec czerwca 2009 r. wartość nominalna wszystkich rodzajów kontraktów dotyczących pozagiełdowych instrumentów pochodnych opiewała na 605 bilionów USD, wartość rynkowa brutto, która zapewnia miarę ryzyka rynkowego - na 25 bilionów USD, a wartość ekspozycji kredytowych brutto z uwzględnieniem dwustronnych umów kompensacji - 3,7 bilionów USD, oraz mając na uwadze, że w kontekście zbytniego zwiększenia dźwigni finansowej, niedokapitalizowanego systemu bankowego i strat wynikających ze strukturyzowanych aktywów finansowych, pozagiełdowe instrumenty pochodne przyczyniły się do zależności między głównymi uczestnikami rynku, nawet jeśli są oni instytucjami podlegającymi uregulowaniom,

F.

mając na uwadze, że w minionych latach wielki wzrost wartości transakcji doprowadził do zwiększenia podejmowanego ryzyka bez faktycznej inwestycji w instrument bazowy, a tym samym znacznych efektów dźwigni finansowej,

G.

mając na uwadze, że niektóre pozagiełdowe instrumenty pochodne stały się coraz bardziej skomplikowane oraz że ryzyko kontrahenta nie zawsze było właściwie oceniane i wyceniane, a także mając na uwadze poważne słabości, jeżeli chodzi o organizację rynków instrumentów pochodnych, a także brak przejrzystości, co wskazuje na potrzebę dalszej standaryzacji uwarunkowań prawnych i celów ekonomicznych instrumentów,

H.

mając na uwadze, że uregulowania dotyczące partnerów centralnych (CCP) powinny zapewnić niedyskryminujący dostęp systemów obrotu, aby zagwarantować uczciwe i skuteczne funkcjonowanie rynków,

I.

mając na uwadze, że w transakcjach pozagiełdowych instrumentów pochodnych tożsamość zaangażowanych podmiotów/stron i wielkość podejmowanego przez nie ryzyka nie są jasne,

J.

mając na uwadze, że wiele rynków pozagiełdowych instrumentów pochodnych, a zwłaszcza rynek swapów ryzyka kredytowego, podlega bardzo wysokim poziomom koncentracji i na rynku dominują nieliczne duże przedsiębiorstwa,

K.

mając na uwadze, że niedawne wydarzenia dotyczące państwowych swapów ryzyka kredytowego wykorzystywanych przez finansowych spekulantów doprowadziły do bezpodstawnie wysokich poziomów niektórych spreadów krajowych; mając na uwadze, że wspomniane wydarzenia i praktyki podkreśliły potrzebę zwiększenia przejrzystości rynku i wzmocnienia europejskich uregulowań dotyczących obrotu swapami ryzyka kredytowego, w szczególności tymi związanymi z długami państwowymi,

L.

mając na uwadze, że aby rejestry obrotu odgrywały centralną rolę w zapewnianiu przejrzystości nadzorcom na rynkach instrumentów pochodnych, organy nadzoru powinny mieć nieograniczony dostęp do właściwych danych rejestru, a rejestry powinny skonsolidować pozycję i obracać danymi na skalę globalną, uporządkowanymi według kategorii aktywów,

M.

mając na uwadze, że Parlament z zadowoleniem przyjmuje zmianę paradygmatu Komisji Europejskiej w kierunku bardziej rygorystycznej regulacji rynków pozagiełdowych instrumentów pochodnych, porzucając przeważającą opinię, zgodnie z którą instrumenty pochodne nie wymagają dalszych uregulowań, przede wszystkim dlatego, że głównie korzystają z nich eksperci i specjaliści; wzywa zatem, aby przyszłe przepisów gwarantowały nie tylko przejrzystość rynków instrumentów pochodnych, ale również należyte ich regulowanie,

N.

mając na uwadze, że Europa powinna stworzyć kompleksową strategię zabezpieczenia dla rynków instrumentów pochodnych, która powinna uwzględniać wyjątkową sytuację przedsiębiorców będących użytkownikami końcowymi odmienną od sytuacji najważniejszych uczestników rynku i instytucji finansowych,

O.

mając na uwadze, że większość instrumentów pochodnych stosowanych przez niefinansowych użytkowników końcowych wiąże się, patrząc z indywidualnego punktu widzenia, z ograniczonym ryzykiem systemowym oraz że większość z nich służy tylko do zabezpieczania rzeczywistych transakcji, a także mając na uwadze, że instytucje niefinansowe to firmy, które nie są objęte zakresem stosowania MiFID (firmy spoza MiFID), jak np. przewoźnicy lotniczy, producenci samochodów i podmioty prowadzące handel towarami, które to firmy ani nie spowodowały ryzyka systemowego dla rynku finansowego, ani nie zostały w znacznym stopniu bezpośrednio dotknięte tym kryzysem,

P.

mając na uwadze, że prężne rynki instrumentów pochodnych wymagają kompleksowej polityki w dziedzinie zabezpieczeń, obejmującej ustalenia odnoszące się zarówno do rozliczeń centralnych, jak i dwustronnych,

Q.

mając na uwadze, że małym i średnim przedsiębiorstwom niefinansowym, które korzystają z instrumentów pochodnych wyłącznie w celu zabezpieczania się przed ryzykiem przy prowadzeniu głównej działalności, należy zezwolić na odstępstwa od rozliczania się i zabezpieczania odnośnie do wymogów kapitałowych, pod warunkiem że zakres korzystania z niektórych instrumentów pochodnych nie stwarza ryzyka systemowego (podlega to wymogowi regularnego sprawdzania przez Komisję tego odstępstwa) oraz że wielkość i charakter transakcji są proporcjonalne do rzeczywistego ryzyka, na jakie narażeni są końcowi użytkownicy, i odpowiednie dla tego ryzyka, mając na uwadze, że także w obszarze kontraktów dostosowanych do konkretnych potrzeb należy zapewnić minimalne standardy, dotyczące w szczególności zabezpieczenia instrumentów pochodnych i wymogów kapitałowych,

R.

mając na uwadze, że produkty pozagiełdowych instrumentów pochodnych wymagają proporcjonalnych regulacji kiedy są wykorzystywane przez niefinansowych użytkowników końcowych, ale mając również na uwadze, że co najmniej niezbędne dane szczegółowe dotyczące transakcji muszą być przekazane do rejestrów transakcji,

S.

mając na uwadze, że swapy ryzyka kredytowego (CDS), będące finansowymi produktami ubezpieczeniowymi, znajdują się obecnie w obrocie pomimo braku odpowiednich uregulowań,

T.

mając na uwadze zalecenie CESR-ERGEG dla Komisji Europejskiej w odniesieniu do trzeciego pakietu w sprawie wewnętrznego rynku energii (ref.: CESR/08-739, E08-FIS-07-04), w którym zalecono stworzenie dopasowanych do potrzeb systemów integralności i przejrzystości rynków energii elektrycznej i gazu,

U.

mając na uwadze, że bliska, globalna współpraca z członkami G-20 i władzami amerykańskimi, przewidziana w odniesieniu do wszystkich zaplanowanych środków jest wdrażana także po to, by w dużym stopniu zapobiegać możliwościom arbitrażu w zakresie nadzoru pomiędzy krajami i wspierać wymianę informacji,

V.

mając na uwadze, że ryzyko systemowe związane z izbami rozliczeniowymi wymaga solidnych standardów regulacyjnych i nadzorczych oraz nieograniczonego rzeczywistego dostępu do informacji o transakcjach dla organów nadzoru,

W.

mając na uwadze konieczność zapewnienia, aby ceny instrumentów pochodnych lepiej odzwierciedlały ryzyko, oraz mając na uwadze, że koszty przyszłej infrastruktury rynkowej ponosili uczestnicy rynku,

X.

mając na uwadze niedawny dramatyczny wzrost rentowności suwerennych obligacji niektórych państw strefy euro do poziomu zagrażającego równowadze obnażył problematyczne bodźce ekonomiczne związane z kontraktami CDS opartymi na długu państwowym oraz jasno pokazał konieczność wzmocnienia stabilności finansowej i przejrzystości rynku na drodze całkowitego ujawniania organom nadzoru i kontroli oraz zakazania spekulacyjnych transakcji CDS dotyczących długu państwowego,

Y.

zwraca uwagę, że wszystkie transakcje dotyczące produktów instrumentów pochodnych określone w jednej z walut UE, odnoszące się do jednostek UE i w których uczestniczy instytucja finansowa UE należy rozliczać, jeśli są kwalifikowane, oraz zgłaszać do izb rozliczeniowych i rejestrów zlokalizowanych, autoryzowanych i nadzorowanych w UE, podlegających europejskim przepisom o ochronie danych; odnotowuje, że przyszłe nowe regulacje powinny ustanowić jasne kryteria oceny równoważności CCP i rejestrów zlokalizowanych w krajach trzecich dla transakcji nierozliczonych lub niezgłoszonych w UE,

1.

z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji dotyczącą stworzenia lepszych uregulowań dla instrumentów pochodnych, a w szczególności pozagiełdowych instrumentów pochodnych, by zmniejszyć wpływ ryzyka pozagiełdowego rynku instrumentów pochodnych na stabilność całych rynków finansowych, i popiera żądania dotyczące standaryzacji kontraktów dotyczących instrumentów pochodnych (między innymi przez bodźce regulacyjne w dyrektywie w sprawie wymogów kapitałowych (CRD) dotyczące ryzyka operacyjnego), korzystania z rejestrów transakcji i scentralizowanego przechowywania danych, korzystania z i wzmocnienia centralnych izb rozliczeniowych oraz wykorzystania zorganizowanych systemów obrotu;

2.

z zadowoleniem przyjmuje ostatnie prace forum organów regulacyjnych ds. pozagiełdowych instrumentów pochodnych w odpowiedzi na apel grupy G20 o dalsze działania w celu zwiększenia przejrzystości i solidności rynków pozagiełdowych instrumentów pochodnych;

3.

wzywa do zwiększenia przejrzystości transakcji przeprowadzanych przed obrotem, dotyczących wszystkich instrumentów, które kwalifikują się do szerokiego wykorzystania w zorganizowanych systemach obrotu, oraz do zwiększenia przejrzystości po obrocie poprzez zgłaszanie wszystkich transakcji do rejestrów z korzyścią zarówno dla organów regulacyjnych, jak i dla inwestorów;

4.

popiera żądanie, aby obowiązkowo wprowadzić oparty na partnerach centralnych system rozliczenia między instytucjami finansowymi w odniesieniu do wszystkich kwalifikujących się produktów instrumentów pochodnych, aby lepiej móc ocenić ryzyko kontrahenta, i popiera cel, jakim jest obrót możliwie jak największej liczby kwalifikujących się produktów instrumentów pochodnych na rynkach zorganizowanych; wzywa do zapewnienia zachęt sprzyjających obrotowi kwalifikowanych produktów instrumentów pochodnych w systemach obrotu regulowanych przez MiFID, tj. na regulowanych rynkach i na wielostronnych platformach obrotu (MTF); zwraca uwagę, że jednym z kryteriów kwalifikowalności do rozliczenia musi być płynność;

5.

domaga się, aby w przyszłości ceny instrumentów pochodnych lepiej odzwierciedlały ryzyko, a koszty przyszłej infrastruktury rynkowej ponosili uczestnicy rynku, nie zaś podatnicy;

6.

uważa, że w celu zabezpieczenia przed konkretnym ryzykiem konieczne są indywidualnie ukształtowane instrumenty pochodne, dlatego odrzuca ewentualny przymus standaryzacji wszystkich instrumentów pochodnych;

7.

wzywa Komisję, aby zastosowała zróżnicowane podejście do wielu rodzajów dostępnych produktów instrumentów pochodnych, z uwzględnieniem zróżnicowanych profili ryzyka, stopnia wykorzystania do uprawnionych celów zabezpieczenia i roli w kryzysie finansowym;

8.

zwraca uwagę, że w odniesieniu do regulacji należy odróżnić instrumenty pochodne stosowane jako narzędzie zarządzania ryzykiem przy zabezpieczaniu przed rzeczywistym ryzykiem podstawowym, na które użytkownik jest narażony, od instrumentów pochodnych wykorzystywanych wyłącznie do celów spekulacyjnych oraz uważa, że rozróżnienie to utrudnia brak danych i konkretnych kwot dotyczących transakcji pozagiełdowych;

9.

wzywa Komisję, aby zbadała sposoby znacznego zmniejszenia ogólnej wielkości instrumentów pochodnych, aby wielkość ta była proporcjonalna do związanych z nią zabezpieczeń, celem uniknięcia zakłócenia sygnałów cenowych, zmniejszenia ryzyka dla integralności rynku i ograniczenia ryzyka systemowego;

10.

uważa za istotne zwrócenie szczególnej uwagi na instrumenty pochodne przedsiębiorstw, dla których kontrahentem jest instytucja finansowa, aby uniknąć nadużywania takich kontraktów nie w kategoriach ryzyka systemowego, lecz w kategoriach instrumentów rynku finansowego;

11.

domaga się lepszego zarządzania ryzykiem i większej przejrzystości, które to czynniki mają ogromne znaczenie dla zwiększenia bezpieczeństwa rynków finansowych, nie zaniedbując jednocześnie indywidualnej odpowiedzialności za podejmowane ryzyko;

12.

stwierdza, że w celu minimalizacji konkretnego ryzyka dla przedsiębiorstw konieczne są instrumenty pochodne dostosowane do szczególnych potrzeb, aby można było je wykorzystywać jako skuteczne instrumenty zarządzania ryzykiem dopasowane do indywidualnych wymagań;

13.

wzywa Komisję, aby podniosła standardy zarządzania ryzykiem rozliczeń dwustronnych w ramach przyszłego prawodawstwa dotyczącego rozliczeń centralnych;

14.

jest zdania, że ryzyko kontrahenta można ograniczyć przez rozliczenia, zabezpieczenie dzięki dostosowaniu wymogów kapitałowych i przez inne narzędzia regulacyjne; popiera Komisję, jeżeli chodzi o zaproponowanie wyższych wymogów kapitałowych dla instytucji finansowych w przypadku kontraktów dwustronnych dotyczących instrumentów pochodnych niekwalifikujących się do rozliczenia centralnego, w oparciu o podejście bazujące na proporcjonalności ryzyka, z uwzględnieniem skutków kompensaty, zabezpieczenia, narzutu wstępnego, dziennego uzgadniania portfela, dziennego uzupełniania zabezpieczenia, zautomatyzowanego działania zabezpieczającego i innych technik zarządzania ryzykiem kontrahenta w transakcji dwustronnej w ramach zmniejszania ryzyka kontrahenta;

15.

domaga się, by instrumenty pochodne, które nie odpowiadają wymogom IFRS 39, a tym samym nie zostały ocenione przez biegłego rewidenta, podlegały rozliczaniu centralnemu przez CCP od wartości progowej, którą określi Komisja; ponadto domaga się, by w celu lepszego rozgraniczenia przeprowadzić badania obejmujące przedłożenie przez biegłego rewidenta niezależnej oceny kontraktów dotyczących pozagiełdowego instrumentu pochodnego w celu ustalenia, czy instytucja niefinansowa może nadal zawierać kontrakty dwustronne;

16.

wzywa Komisję do przyznania Europejskiemu Organowi Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych silnej pozycji w zakresie udzielania zezwoleń europejskim izbom rozliczeniowym i uważa za użyteczne, aby były one nadzorowane przez ten sam organ, między innymi z uwagi na zgromadzenie kompetencji nadzorczej w jednym organie i na fakt, że ryzyko związane z CCP będzie transgraniczne;

17.

uważa, że dostęp CCP do pieniędzy banku centralnego skutecznie przyczynia się do bezpieczeństwa i integralności rozliczenia;

18.

domaga się, aby partnerzy centralni nie byli w pełni finansowani przez użytkowników i by ich systemy zarządzania ryzykiem nie konkurowały ze sobą oraz by przewidziano uregulowania dotyczące nadzoru nad kosztami rozliczeniowymi; wzywa Komisję do zajęcia się tymi kwestiami w swoim wniosku legislacyjnym oraz do ustanowienia zasad zarządzania i własności dla izb rozliczeniowych, z uwzględnieniem, między innymi, niezależności dyrektorów, członkostwa i bliskiego nadzoru ze strony organów nadzoru;

19.

odnotowuje, że wspólne standardy techniczne związane z takimi sprawami jak obliczanie wysokości depozytu zabezpieczającego i protokoły wymiany informacji stworzą ważny element zapewnienia sprawiedliwego i niedyskryminującego dostępu autoryzowanych systemów obrotu do CCP; ponadto odnotowuje, że Komisja powinna zwracać baczną uwagę na ewentualny rozwój różnic technologicznych, dyskryminujących praktyk i barier dla przepływu pracy, które są szkodliwe dla konkurencji;

20.

wzywa do tego, by sposób prowadzenia działalności gospodarczej i przepisy dotyczące CCP zapewniały niedyskryminujący dostęp systemom obrotu, oraz do zajęcia się kwestiami dotyczącymi dyskryminujących praktyk cenowych;

21.

popiera wprowadzenie rejestrów dla wszystkich pozycji instrumentów pochodnych, najlepiej w rozróżnieniu na kategorię aktywów, a regulowanych i nadzorowanych pod kierownictwem Europejskiego Organu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych; wzywa do przyjęcia wiążących zasad postępowania, aby uniknąć zakłóceń konkurencji i zapewnić jednolitą interpretację w państwach członkowskich, a ponadto domaga się, aby w przypadkach spornych ESMA przysługiwało prawo podjęcia ostatecznej decyzji wzywa Komisję zapewnienia krajowym organom nadzoru rzeczywistego dostępu do zawartych w rejestrach danych do obliczeń granularnych, które dotyczą uczestników rynku działających pod ich jurysdykcją, oraz do danych dotyczących potencjalnego ryzyka systemowego, które może wystąpić w ich jurysdykcjach, jak również do danych łącznych ze wszystkich rejestrów, w tym przechowywanych w rejestrach w państwach trzecich; zwraca uwagę, że usługi świadczone przez rejestry powinny być wyceniane w przejrzysty sposób, z uwagi na ich funkcję użytkową;

22.

wzywa Komisję do opracowania standardów sprawozdawczości dla wszystkich produktów instrumentów pochodnych, spójnych ze standardami opracowywanymi na poziomie międzynarodowym, do zagwarantowania ich przekazania do centralnego rejestru transakcji, partnerów centralnych, instytucji walutowych i finansowych, a także do zapewnienia Europejskiemu Organowi Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych oraz krajowym organom regulacyjnym i w razie konieczności Europejskiej Radzie ds. Ryzyka Systemowego dostępu do tych danych;

23.

wzywa Komisję do opracowania środków, dzięki którym organy regulacyjne będą mogły ustanawiać limity pozycji, aby zapobiegać nieproporcjonalnym wahaniom cen i powstawaniu baniek spekulacyjnych;

24.

zwraca się do Komisji, aby zagwarantowała w szczególności niezależne i przejrzyste prowadzenie wyceny wszystkich instrumentów pochodnych nieuczestniczących w obrocie giełdowym, umożliwiające uniknięcie konfliktu interesów;

25.

dostrzega konieczność dokładnego wyjaśnienia wszystkich szczegółów technicznych, w ścisłej współpracy z krajowymi organami nadzoru, zwłaszcza w odniesieniu do standardów i rozróżnienia pomiędzy produktami rynku finansowego a produktami niemającymi takiego charakteru, i z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja zajęła się już tą kwestią; wzywa Komisję do podjęcia odpowiednio wcześnie współpracy z Radą i Parlamentem;

26.

popiera zamiar Komisji Europejskiej dotyczący utworzenia partnerów centralnych zgodnie z ustalonymi europejskimi standardami, nadzorowanych przez Europejski Organ Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych; domaga się, aby główni uczestnicy rynku nie mieli kontroli nad zarządzaniem ryzykiem CCP, ale aby byli włączani do rad zarządzania ryzykiem; jest zdania, że należy dodatkowo zaproponować mechanizmy umożliwiające pożyteczny wkład w zarządzanie ryzykiem;

27.

zdecydowanie podkreśla potrzebę stworzenia regulacyjnych standardów celem zapewnienia prężności CCP na szerszą gamę ryzyka, w tym na niewypłacalność wielu uczestników, nagłą sprzedaż zasobów finansowych i gwałtowne zmniejszenie płynności rynkowej;

28.

jest zdania, że kwestie takie jak definicja klas instrumentów pochodnych, tworzenie CCP, rejestr służący przejrzystości, wymogi kapitałowe, ustanowienie niezależnych miejsc obrotu lub korzystanie z istniejących giełd, odstępstwa dla MŚP i szczegóły techniczne powinny być uzgadniane w ścisłej współpracy pomiędzy krajowymi organami regulacyjnymi, instytucjami międzynarodowymi i przyszłym europejskim organem nadzoru ESMA;

29.

w związku z powyższym domaga się jasnych zasad postępowania i obowiązkowych wiążących standardów dotyczących tworzenia (udziału użytkowników), procesów podejmowania decyzji i systemów zarządzania ryzykiem w ramach CCP; wspiera zamiar Komisji dotyczący przedłożenia rozporządzenia w sprawie uregulowania działalności izb rozliczeniowych;

30.

popiera zamiar Komisji dotyczący przewidzenia odstępstw i niższych wymogów kapitałowych wobec dwustronnych instrumentów pochodnych stosowanych przez małe i średnie przedsiębiorstwa, jeśli podstawowe ryzyko jest zabezpieczone, instrumenty pochodne nie mają znaczenia dla bilansu MŚP, a pozycja instrumentu pochodnego nie stwarza ryzyka systemowego;

31.

domaga się poddania niezależnym rozliczeniom centralnym przede wszystkim swapów ryzyka kredytowego i centralnego rozliczania możliwie jak największej liczby instrumentów pochodnych za pośrednictwem CCP; uważa, że poszczególne rodzaje instrumentów pochodnych kumulujące ryzyko powinny w odpowiednich przypadkach być warunkowo dopuszczone lub, w indywidualnych przypadkach, nawet zabronione; jest zdania, że w szczególności należy wymagać wystarczającego kapitału i rezerw na pokrycie swapów ryzyka kredytowego (CDS) w wypadku zdarzenia kredytowego;

32.

wzywa Komisję, aby w trybie pilnym szczegółowo zbadała poziomy koncentracji na rynkach pozagiełdowych instrumentów pochodnych, a w szczególności w swapach ryzyka kredytowego, celem zapewnienia braku ryzyka manipulacji rynkowej lub konfliktu interesów;

33.

wzywa Komisję Europejską, aby wystąpiła z właściwymi wnioskami legislacyjnymi celem uregulowania transakcji finansowych obejmujących krótką sprzedaż instrumentów pochodnych, aby zapewnić stabilność finansową i przejrzystość cen. jest zdania, że w międzyczasie swapy ryzyka kredytowego powinny być przetwarzane przez europejskiego CCP, aby zminimalizować ryzyko kontrahenta, zwiększyć przejrzystość i zmniejszyć ryzyko ogólne;

34.

żąda, aby zabezpieczenie w formie swapów ryzyka kredytowego było wypłacalne jedynie po okazaniu i poświadczeniu eskpozycji na związane z nimi obligacje oraz ograniczało się do wartości tej ekspozycji;

35.

uważa, że wszystkie finansowe instrumenty pochodne związane z finansami publicznymi w UE (w tym z długiem państwowym państw członkowskich i z bilansem administracji lokalnej) powinny podlegać standaryzacji i znajdować się w obrocie giełdowym lub odbywającym się na innych regulowanych platformach obrotu, aby wspierać przejrzystość rynku instrumentów pochodnych dla społeczeństwa;

36.

domaga się zakazu transakcji swapami ryzyka kredytowego, u których podstaw nie leżą kredyty, a które stanowią transakcje o charakterze czysto spekulacyjnym dotyczące kredytów zagrożonych, a tym samym mogą doprowadzić do sztucznego wzrostu cen swapów ryzyka kredytowego, w konsekwencji potęgując ryzyko systemowe wynikające z faktycznego ryzyka kredytowego; domaga się przynajmniej określenia dłuższych okresów zastrzeżonych w przypadku krótkiej sprzedaży papierów wartościowych i instrumentów pochodnych; apeluje do Komisji o przeanalizowanie pułapów ryzyka w odniesieniu do instrumentów pochodnych, a w szczególności swapów ryzyka kredytowego, i uzgodnienie ich z partnerami międzynarodowymi;

37.

uważa, że Komisja powinna zbadać wykorzystanie limitów pozycji w celu zwalczania manipulacji rynkowej, w szczególności, gdy zbliża się wygaśnięcie kontraktu (sztuczne ograniczenia i napędzanie podaży); odnotowuje, że limity pozycji należy traktować raczej jako dynamiczne narzędzia regulacyjne aniżeli narzędzia bezwarunkowe, oraz że w razie potrzeby powinny je stosować krajowe organy nadzoru zgodnie z wytycznymi ustanowionymi przez Europejski Organ Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych;

38.

wzywa do centralnego rozliczania przez partnera centralnego każdej pozycji instrumentu pochodnego zajmowanej przez instytucje finansowe lub niefinansowe przekraczającej określoną wartość progową (która zostanie wyznaczona przez Europejski Organ Nadzoru nad Giełdami i Papierami Wartościowymi);

39.

domaga się, by w ramach zapowiedzianego uregulowania instrumentów pochodnych włączono zasady odnoszące się do zakazania czysto spekulacyjnych transakcji surowcami i produktami rolnymi oraz narzucono rygorystyczne limity pozycji, zwłaszcza w odniesieniu do ich ewentualnego wpływu na ceny podstawowych produktów żywnościowych w krajach rozwijających się i uprawnień do emisji gazów cieplarnianych; wzywa do udzielenia Europejskiemu Organowi Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych i właściwym władzom uprawnień w zakresie skutecznego eliminowania dysfunkcji na rynkach instrumentów pochodnych, np. przez wprowadzanie tymczasowego zakazu krótkiej sprzedaży swapów ryzyka kredytowego lub wymogu fizycznego uregulowania instrumentów pochodnych oraz przez określania limitów pozycji w celu uniknięcia niepożądanej koncentracji dealerów w którymś z segmentów rynku;

40.

wzywa do tego, aby wszelkie przyszłe wnioski legislacyjne dotyczące rynków instrumentów pochodnych realizowały podejście funkcjonalne, zgodnie z którym podobne działalności podlegają takim samym lub podobnym przepisom;

41.

podkreśla konieczność uregulowania instrumentów pochodnych na szczeblu europejskim oraz wzywa Komisję, aby w maksymalnym stopniu skoordynowała ten proces z partnerami Europy, aby osiągnąć możliwie jak najbardziej spójne oraz skoordynowane uregulowania na poziomie międzynarodowym; podkreśla znaczenie unikania arbitrażu regulacyjnego poprzez nieadekwatną koordynację;

42.

wzywa do wspierania inicjatyw branżowych i uznania ich wartości, ponieważ w niektórych wypadkach mogą być równie odpowiednie jak działania legislacyjne i stanowić ich uzupełnienie;

43.

wzywa do spójnego podejścia w Europie, aby wywrzeć skuteczny nacisk na mocne strony poszczególnych centrów finansowych i wykorzystać kryzys do dalszej integracji i rozwoju skutecznego europejskiego rynku finansowego;

44.

z zadowoleniem przyjmuje zamiar Komisji dotyczący przedstawienia wniosków w sprawie przepisów odnoszących się do izb rozliczeniowych i rejestru transakcji już w połowie 2010 r. oraz wczesnego omówienia technicznych szczegółów ze wszystkimi instytucjami na szczeblu krajowym i UE, a w szczególności z prawodawcami: Radą i Parlamentem;

45.

z zadowoleniem przyjmuje zamiar Komisji Europejskiej złożenia wniosków legislacyjnych dotyczących swapów ryzyka kredytowego;

46.

podkreśla znaczenie regularnego oceniania skuteczności przyszłych przepisów prawa, w porozumieniu ze wszystkimi uczestnikami rynku, i dostosowywania aktów prawnych w razie konieczności;

47.

wzywa do jak najszybszego wdrożenia niniejszej rezolucji;

48.

stwierdza, że nie tylko w odniesieniu do handlu surowcami i produktami rolnymi, ale również handlu uprawnieniami do emisji, należy zagwarantować przejrzyste funkcjonowanie rynku i ograniczenie spekulacji; w tym kontekście domaga się przeanalizowania pułapów ryzyka dla poszczególnych produktów;

49.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji, Radzie, krajowym organom regulacyjnym oraz Europejskiemu Bankowi Centralnemu.

12.8.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 236/24

A.

mając na uwadze szybki rozwój Internetu w ostatnich dwudziestu pięciu latach oraz przewidywania na przyszłość zarówno na poziomie rozpowszechniania wraz z rozszerzeniem szerokiego pasma, jak i na poziomie nowych zastosowań,

B.

mając na uwadze to, że Internet przedmiotów jest w stanie sprostać oczekiwaniom społeczeństwa i obywateli oraz mając na uwadze, że konieczne jest przeprowadzenie badań naukowych w celu określenia, jakie te oczekiwania są oraz w jakich przypadkach wrażliwość i obawy dotyczące ochrony prywatności osób i informacji mogą ograniczać zastosowania,

C.

mając na uwadze znaczenie technologii informacyjnych i komunikacyjnych w sprzyjaniu rozwojowi społecznemu i gospodarczemu oraz stymulowaniu badań naukowych, innowacji i kreatywności publicznych i prywatnych organów europejskich,

D.

mając na uwadze konieczność wyposażenia Unii we wspólne ramy odniesienia, by mogła osadzić w ramach lub umocnić zasady zarządzanie systemem, poufność, bezpieczeństwo informacji, etyczne administrowanie, ochronę prywatności, gromadzenie i przechowywanie danych osobowych, a także informacji o konsumentach,

E.

mając na uwadze, że termin „Internet przedmiotów” odnosi się do ogólnej koncepcji obiektów (zarówno elektronicznych artefaktów, jak i przedmiotów codziennego użytku), które można odczytywać, rozpoznawać, z którymi można się łączyć, jak również lokalizować i/lub kontrolować je zdalnie za pośrednictwem Internetu,

F.

mając na uwadze oczekiwany w najbliższych latach szybki rozwój Internetu przedmiotów oraz konieczność wprowadzenia bezpiecznego, przejrzystego i wielostronnego zarządzania Internetem przedmiotów,

G.

mając na uwadze, że Internet przyszłości będzie daleko wykraczał poza obecne tradycyjne granice wirtualnego świata, ponieważ będzie powiązany ze światem przedmiotów fizycznych,

H.

mając na uwadze korzyści technologii RFID (identyfikacji radiowej) i innych technologii związanych z Internetem przedmiotów w odniesieniu do kodów kreskowych i paska magnetycznego i ich niezliczone zastosowania poprzez współpracę z innymi sieciami, takimi jak m.in. sieci telefonii komórkowej, oraz dalszy rozwój w połączeniu z czujnikami mierzącymi takie parametry, jak położenie geograficzne (np. system satelitarny Galileo), temperatura, światło, ciśnienie, przeciążenia itd.; mając na uwadze, że rozpowszechnianie „chipów” na szeroką skalę powinno znacznie obniżyć ich koszty jednostkowe, jak i koszty odpowiednich czytników,

I.

mając na uwadze, że technologia RFID powinna być postrzegana jako katalizator i akcelerator dla rozwoju gospodarczego przemysłu informacyjnego i komunikacyjnego,

J.

mając na uwadze już istniejące zastosowania technologii RFID i innych technologii powiązanych z Internetem przedmiotów w sektorach produkcji, logistyki i łańcuchów dostaw, korzyści w odniesieniu do identyfikacji i identyfikowalności produktów oraz interesujący rozwój, którego należy spodziewać się w wielu sektorach w związku ze stosowaniem omawianej technologii (szczególnie w sektorze opieki zdrowotnej, transportu czy wydajności energetycznej, środowiska naturalnego, handlu detalicznego i przeciwdziałania podrabianiu produktów),

K.

mając na uwadze, że jak w przypadku wszystkich systemów e-zdrowia, projektowanie, rozwijanie i wdrażanie systemów wykorzystujących technologię RFID wymaga bezpośredniego zaangażowania pracowników służby zdrowia, pacjentów i odnośnych komisji (np. w związku z ochroną danych, etyką),

L.

mając na uwadze, że technologia RFID może pomóc w zwiększaniu efektywności energetycznej i ograniczaniu emisji gazów cieplarnianych oraz może umożliwić wykorzystywanie systemów ewidencji i rozliczania emisji na poziomie produktu,

M.

mając na uwadze korzyści dla obywateli, jakie może przynieść technologia RFID i inne technologie powiązane z Internetem przedmiotów, jeżeli będzie się odpowiednio zarządzało aspektami związanymi z ochroną prywatności i danych osobowych w odniesieniu do jakości życia, bezpieczeństwa, ochrony i dobrobytu,

N.

mając na uwadze konieczność opracowania zrównoważonych i efektywnych energetycznie standardów komunikacyjnych ukierunkowanych na bezpieczeństwo i prywatność oraz wykorzystujących kompatybilne lub identyczne protokoły na różnych częstotliwościach,

O.

mając na uwadze, że wszystkie przedmioty codziennego użytku (bilet komunikacyjny, odzież, telefon komórkowy, samochód etc.) mogłyby być w przyszłości wyposażone w czip RFID, stając się bardzo szybko poważnym wyzwaniem gospodarczym, z uwagi na wielość zastosowań,

P.

mając na uwadze, że Internet przedmiotów umożliwi połączenie w sieci miliardów urządzeń mogących komunikować i działać między sobą dzięki technologiom bezprzewodowym w połączeniu z logicznymi i fizycznymi protokołami adresowania, mając na uwadze, że Internet przedmiotów ma umożliwić, za pomocą systemów identyfikacji elektronicznej i bezprzewodowych urządzeń przenośnych, bezpośrednią i jednoznaczną identyfikację podmiotów cyfrowych i przedmiotów fizycznych, aby możliwe było uzyskiwanie, przechowywanie, przekazywanie i przetwarzanie danych z nimi związanych w sposób ciągły,

Q.

mając na uwadze wyzwania technologiczne, które niesie ze sobą miniaturyzacja produktów wykorzystywanych w ramach Internetu przedmiotów, jakim jest zintegrowanie w jednym kilkumilimetrowym „chipie” elementów elektronicznych, sensorów oraz systemu zasilania i przekazywania RFDI,

R.

mając na uwadze, że o ile w przyszłości można się spodziewać jeszcze bardziej zróżnicowanych zastosowań chipów RFID, to technologia ta rodzi nowe zagadnienia, przede wszystkim z zakresu ochrony danych osobowych, z których najistotniejsze jest związane z niewidzialnym lub prawie niewidzialnym charakterem tych czipów,

S.

mając na uwadze, że standardy przemysłowe są bardzo ważne i mając na uwadze, że normalizacja w zakresie technologii RFID musi się rozwinąć, a także mając na uwadze, że w związku z tym mandat w zakresie stworzenia norm w zakresie technologii RFID, powierzony wspólnie CEN i ETSI (europejskie organizacje normalizacyjne) w 2009 r., przyczyni się do tworzenia większej liczby innowacyjnych produktów i usług wykorzystujących technologię RFID,

T.

mając na uwadze znaczenie, którego nabiera kwestia uświadomienia europejskich obywateli w zakresie nowych technologii i ich zastosowania, w tym ich skutków społecznych i środowiskowych, a także wspierania alfabetyzacji cyfrowej i e-umiejętności konsumentów,

U.

mając na uwadze, że rozwój Internetu przedmiotów powinien mieć charakter integracyjny i powinien on być dostępny dla wszystkich obywateli UE, a także wspierany przez skuteczne strategie ukierunkowane na zlikwidowanie przepaści cyfrowej w UE, a także rozwinięcie e-umiejętności u większej liczby obywateli oraz zapewnienie im wiedzy o ich otoczeniu cyfrowym,

V.

mając na uwadze, że korzyści płynące z technologii związanych z Internetem przedmiotów muszą być wzmacniane poprzez zapewniane bezpieczeństwa, które jest podstawowym elementem wszelkiego rozwoju, a jego brak grozi naruszeniem bezpieczeństwa danych osobowych i zaufania społeczeństwa do podmiotów, które gromadzą informacje na jego temat,

W.

mając na uwadze, że społeczne skutki rozwoju Internetu przedmiotów nie są znane i mogą poszerzyć istniejącą lub stworzyć nową przepaść cyfrową,

1.

z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji Europejskiej i w zasadzie zgadza się z wytycznymi zawartymi w planie działania mającym na celu promowanie Internetu przedmiotów;

2.

jest zdania, że rozpowszechnianie Internetu przedmiotów będzie sprzyjać lepszej interakcji między osobami i przedmiotami oraz między samymi przedmiotami, co może przynieść ogromne korzyści obywatelom UE, pod warunkiem przestrzegania bezpieczeństwa, ochrony danych i prywatności;

3.

podziela uwagę, z jaką Komisja Europejska traktuje kwestie bezpieczeństwa, ochrony danych osobowych i prywatności obywateli, a także zarządzania Internetem przedmiotów, ponieważ poszanowanie prywatności i ochrony danych osobowych, a także otwartość i interoperacyjność są jedynymi sposobami uzyskania przez Internet przedmiotów większej akceptacji społecznej; wzywa Komisję do zachęcania wszystkich europejskich i międzynarodowych zainteresowanych stron do usuwania zagrożeń związanych z cyberbezpieczeństwem; wzywa w związku z tym Komisję do zachęcania państw członkowskich do wdrażania wszystkich istniejących międzynarodowych przepisów dotyczących cyberbezpieczeństwa, w tym konwencji Rady Europy w sprawie cyberprzestępczości;

4.

jest głęboko przekonany, że ochrona prywatności stanowi podstawową wartość oraz że wszyscy użytkownicy powinni mieć kontrolę nad swoimi danymi osobowymi; wzywa zatem do dostosowania dyrektywy o ochronie danych do obecnego otoczenia cyfrowego;

5.

docenia szybką reakcję Komisji na nowe zjawiska w tym sektorze w celu umożliwienia systemowi politycznemu uchwalenia przepisów na odpowiednio wczesnym etapie;

6.

podkreśla, że wstępnym warunkiem promowania technologii jest określenie norm prawnych służących większemu przestrzeganiu podstawowych wartości oraz poprawie ochrony danych osobowych i prywatności;

7.

podkreśla, że kwestie związane z bezpieczeństwem i prywatnością powinny zostać uwzględnione w przyszłych standardach, które muszą określać różne mechanizmy bezpieczeństwa w celu zapewnienia poufności, integralności lub dostępności usług;

8.

wzywa Komisję do skoordynowania jej prac dotyczących Internetu przedmiotów z ogólnymi pracami nad agendą cyfrową;

9.

wzywa Komisję do przeprowadzenia oceny skutków dotyczącej wykorzystania istniejącej internetowej infrastruktury sieciowej przez aplikacje i sprzęt Internetu przedmiotów pod względem przeciążenia sieci i bezpieczeństwa danych, aby określić, czy aplikacje i sprzęt Internetu przedmiotów są kompatybilne i odpowiednie;

10.

jest zdania, że rozwój Internetu przedmiotów i związanych z nim aplikacji będzie miał w najbliższych latach istotny wpływ na życie codzienne obywateli europejskich i na ich przyzwyczajenia, prowadząc do różnorodnych zmian gospodarczych i społecznych;

11.

jest przekonany, że konieczne jest stworzenie integracyjnego Internetu przedmiotów, unikając od początku – na szczeblach państw członkowskich i lokalnym – ryzyka nierównego rozwoju, nierównego rozpowszechniania i nierównego wykorzystywania technologii z zakresu Internetu przedmiotów; zauważa, że w komunikacie Komisji w niewystarczającym stopniu uwzględnia się te kwestie, którymi należałoby się zająć przed dalszym rozwojem Internetu przedmiotów;

12.

wzywa Komisję do uwzględnienia mniej rozwiniętych regionów w planach z zakresu technologii informacyjnych i komunikacyjnych i Internetu przedmiotów; wzywa państwa członkowskie do zagwarantowania współfinansowania wdrażania tych technologii i innych projektów z zakresu technologii informacyjnych i komunikacyjnych w takich regionach, aby zapewnić ich udział oraz aby zapobiec ich wykluczeniu ze wspólnych europejskich przedsięwzięć;

13.

podkreśla, że choć używanie czipów RFID może być skuteczne w walce z fałszowaniem, w zapobieganiu porwaniom noworodków w szpitalach położniczych, do identyfikacji zwierząt, a także w szeregu innych dziedzin, to może się również okazać niebezpieczne i rodzić wątpliwości obywateli i społeczeństwa co do etyczności tych działań, czemu trzeba będzie zaradzić;

14.

podkreśla znaczenie analizowania społecznych, etycznych i kulturalnych skutków Internetu przedmiotów w świetle potencjalnie daleko sięgającej transformacji cywilizacyjnej, do której doprowadzą te technologie; uważa zatem za ważne, aby badania społeczno-ekonomiczne i debata polityczna w sprawie Internetu przedmiotów szły w parze z badaniami technologicznymi i ich postępami oraz wzywa Komisję do stworzenia panelu ekspertów w celu przeprowadzania dogłębnych ocen tych aspektów, a także do zaproponowania ram etycznych dla rozwoju powiązanych technologii i aplikacji;

15.

zauważa, że technologia RFID i inne technologie powiązane z Internetem przedmiotów odnoszące się do inteligentnego etykietowania produktów i dóbr konsumpcyjnych oraz systemów komunikacji przedmiotów z osobami mogą być wykorzystywane wszędzie oraz że w praktyce są one niewidoczne i bezgłośne; wnioskuje w związku z tym, aby Komisja Europejska przeprowadziła kolejne i głębsze oceny omawianej technologii, obejmujące zwłaszcza:

oraz wprowadzenie – jeżeli zajdzie taka konieczność – szczegółowych przepisów o zasięgu europejskim odnośnie tej technologii;

16.

podkreśla, że konsumenci mają prawo do ochrony prywatności opartej na zasadzie wyrażania zgody i/lub do prywatności od samego początku, zwłaszcza dzięki automatycznemu wyłączaniu tagów w punkcie sprzedaży, chyba że konsument wyraźnie zgodzi się, aby było inaczej; odnotowuje w związku z tym opinię Europejskiego Inspektora Ochrony Danych; wskazuje, że przy rozwijaniu i stosowaniu technologii Internetu przedmiotów należy rozpatrywać kwestie prywatności i bezpieczeństwa na jak najwcześniejszym etapie; podkreśla, że zastosowania technologii RFID muszą być obsługiwane zgodnie z zasadami ochrony prywatności i danych określonymi w art. 7 i 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej; wzywa Komisję do odzwierciedlenia prawa obywateli do wybrania produktów nie wyposażonych w technologie Internetu przedmiotów lub odłączenia się w dowolnym momencie od ich otoczenia sieciowego;

17.

zauważa, że o ile pasywne tagi RFID mają ograniczony zasięg, o tyle aktywne tagi RFID mogą przesyłać dane na o wiele większe odległości; podkreśla w związku z tym, że należy określić jasne wytyczne dla poszczególnych rodzajów układów RFID;

18.

wzywa Komisję do wyjaśnienia kwestii, do kogo należą zebrane automatycznie i zinterpretowane maszynowo dane i kto jest uprawniony do rozporządzania nimi;

19.

wzywa wytwórców do zagwarantowania prawa do wyłączania „chipów” poprzez umożliwienie konsumentom usuwania tagów RFID lub wyłączania ich w inny sposób po dokonaniu zakupu; podkreśla, że konsumenci muszą być informowani o obecności tagów RFID, zakresie odczytu, rodzaju przekazywanych przez urządzenia danych – czy to otrzymywanych, czy przesyłanych – i wykorzystaniu tych danych, oraz że informacje te muszą być wyraźnie zaznaczone na opakowaniu i wyszczególnione w dokumentacji;

20.

wzywa operatorów zastosowań RFID do podjęcia wszelkich rozsądnych działań mających na celu zagwarantowanie, że dane nie będą łączone ze zidentyfikowaną lub możliwą do zidentyfikowania osobą fizyczną w jakikolwiek sposób, który może być wykorzystany przez operatorów zastosowań RFID lub inne osoby, chyba że takie dane będą przetwarzane zgodnie z obowiązującymi zasadami i przepisami prawnymi dotyczącymi ochrony danych;

21.

podkreśla, że o ile zastosowania czipów, w które są wyposażone sprzedawane produkty, nie wykraczają poza miejsca sprzedaży, czipy te powinny być wyposażone w fabrycznie wbudowane urządzenia techniczne zapewniające ich neutralizację i ograniczające tym samych zachowywanie danych;

22.

jest przekonany, że konsumentom należy dać możliwość wyrażenia zgody na korzystanie z Internetu przedmiotów, w tym możliwość niewyrażenia zgody na poszczególne technologie Internetu przedmiotów bez konieczności wyłączania innych całych zastosowań lub urządzeń;

23.

podkreśla konieczność zapewnienia najwyższego możliwego poziomu bezpieczeństwa urządzeń i bezpiecznych systemów transmisyjnych, które mają zostać włączone w dowolne technologie Internetu przedmiotów, w celu zapobiegania oszustwom i umożliwienia właściwego potwierdzenia autentyczności i autoryzacji urządzeń; zauważa możliwość dokonywania oszustw związanych z identyfikacją i produktami za pośrednictwem klonowania tagów Internetu przedmiotów lub przechwytywania przesyłanych danych; wzywa zatem Komisję do zagwarantowania rozwoju przejrzystego systemu Internetu przedmiotów, uwzględniającego w szczególności następujące aspekty:

24.

za kwestię priorytetową uznaje zapewnienie ogólnych ram regulacyjnych i ustalenie konkretnych terminów na szczeblu europejskim dla zachęcania do inwestycji publicznych i prywatnych i ułatwiania ich w sektorze Internetu przedmiotów i inteligentnych sieci, koniecznych do rozwoju nowych technologii;

25.

zauważa, że chociaż technologie RFID są ważne, to inne technologie również wchodzą w skład Internetu przedmiotów; podkreśla, że kwestie związane z badaniami naukowymi, finansowaniem i zarządzaniem powinny również odnosić się do tych technologii;

26.

wzywa Komisję do rozważenia wykorzystania zastosowań Internetu przedmiotów do osiągnięcia postępów w ramach kilku prowadzonych unijnych inicjatyw, takich jak „TIK na rzecz efektywności energetycznej”, „inteligentne systemy pomiarowe”, „etykiety efektywności energetycznej”, „charakterystyka energetyczna budynków”, „ochrona przed podrobionymi produktami leczniczymi i innymi produktami” itp.;

27.

wzywa Komisję do monitorowania potencjalnych nowych zagrożeń związanych z wrażliwością bardzo ze sobą powiązanych systemów;

28.

wzywa Komisję do podejmowania dalszych wysiłków w celu dopilnowania, aby technologie powiązane z Internetem przedmiotów obejmowały wymogi użytkowników (np. opcję wyłączania identyfikowalności) oraz przestrzegały praw i wolności poszczególnych osób; przypomina w związku z tym o decyzyjnej funkcji Europejskiej Agencji ds. Bezpieczeństwa Sieci i Informacji (ENISA) w zapewnianiu bezpieczeństwa sieci i informacji, a tym samym Internetu przedmiotów, ponieważ bezpieczeństwo to pozwoli na zapewnienie akceptacji i zaufania ze strony konsumentów;

29.

jest zdania, że rozwojowi nowych aplikacji i samemu działaniu oraz potencjałowi gospodarczemu Internetu przedmiotów powinno towarzyszyć zaufanie, które konsumenci europejscy będą mieli do systemu, oraz wskazuje, że osiągnięcie zaufania jest możliwe, gdy wyjaśni się wątpliwości dotyczące ewentualnych zagrożeń dla ochrony prywatności i dla zdrowia;

30.

podkreśla, że zaufanie to musi opierać się na jasnych ramach prawnych obejmujących zasady określające kontrolowanie, gromadzenie, przetwarzanie i wykorzystywanie danych gromadzonych i przesyłanych za pośrednictwem Internetu przedmiotów, a także rodzaje pozwoleń koniecznych ze strony konsumentów;

31.

jest przekonany, że Internet przedmiotów wiąże się z wieloma korzyściami dla osób niepełnosprawnych i może stanowić sposób zaspokajania potrzeb starzejącego się społeczeństwa oraz zapewniania usług z zakresu opieki psychospołecznej nad osobami niesamodzielnymi; podkreśla w tym kontekście, że osoby niewidome i niedowidzące mogą dzięki tej technologii lepiej poznawać swoje otoczenie przy użyciu elektronicznych urządzeń wspomagających; podkreśla jednak, że należy przedsięwziąć środki w celu zapewnienia ochrony prywatności, łatwości instalacji i obsługi, jak i przekazywania konsumentom informacji o takich usługach;

32.

podkreśla, że koszty towarzyszące – takie jak zużycie energii podczas użytkowania przedmiotów – muszą być przejrzyste dla konsumentów;

33.

jest przekonany, że zasadniczo projekty z zakresu Internetu przedmiotów i technologii informacyjnych i komunikacyjnych wymagają przeprowadzania szerokich kampanii informacyjnych w celu wyjaśnienia obywatelom celu ich wdrażania; podkreśla, że informowanie społeczeństwa o potencjalnych zastosowaniach i wyraźnych korzyściach technologii, takich jak RFID i kształcenie w tym zakresie, ma kluczowe znaczenie dla uniknięcia błędnej interpretacji tych projektów i nieudzielenia im poparcia przez obywateli; podkreśla, że w celu pełnego wykorzystania Internetu przedmiotów zarówno z korzyścią dla poszczególnych osób, jak i dla ogółu społeczeństwa, użytkownikom należy udostępniać możliwości rozwoju e-umiejętności koniecznych do zrozumienia tych nowych technologii, a także powinni oni być zmotywowani i zdolni do wykorzystywania ich we właściwy sposób;

34.

zauważa, że Internet przedmiotów będzie prowadzić do gromadzenia naprawdę ogromnych ilości danych; wzywa w związku z tym Komisję do przedłożenia wniosku dotyczącego dostosowania europejskiej dyrektywy w sprawie ochrony danych, aby uwzględnić w niej dane gromadzone i przesyłane w ramach Internetu przedmiotów;

35.

jest przekonany, że należy przyjąć ogólną zasadę, zgodnie z którą technologie powiązane z Internetem przedmiotów powinny być projektowane tak, aby gromadzić i wykorzystywać wyłącznie bezwzględnie konieczną ilość danych do realizacji jego funkcji oraz aby nie gromadzić jakichkolwiek danych uzupełniających;

36.

wzywa do zapewnienia anonimowości znacznej ilości danych udostępnianych w ramach Internetu przedmiotów przed ich przesłaniem w celu zagwarantowania ochrony prywatności;

37.

przypomina Komisji, że inne regiony na świecie, a zwłaszcza Azja, osiągają szybsze postępy w tym sektorze i że należy w związku z tym przyjąć dynamiczne podejście i zapewnić ścisłą współpracę z resztą świata przy opracowywaniu zasad obowiązujących system polityczny i przy wprowadzaniu norm regulujących technologie i Internet przedmiotów;

38.

podkreśla, że dla naprawy gospodarki europejskiej należy inwestować w nowe technologie informacyjne i komunikacyjne, aby stymulować wzrost gospodarczy, umożliwiając dostęp do nowych systemów i nowych aplikacji coraz większej liczbie obywateli i przedsiębiorstw europejskich; podkreśla, że Europa powinna być liderem w zakresie rozwoju Internetu przedmiotów; proponuje, aby w kolejnej perspektywie finansowej unijny budżet na badania naukowe w zakresie technologii informacyjnych i komunikacyjnych został podwojony, a budżet na wdrażanie tych technologii został zwiększony czterokrotnie;

39.

podkreśla, że badania będą miały kluczowe znaczenie dla wygrania rywalizacji o osiągnięcie takiej mocy obliczeniowej komputerów, która będzie w stanie sprostać aplikacjom Internetu przedmiotów pracującym w czasie rzeczywistym;

40.

zwraca się do Komisji Europejskiej o dalsze i zwiększone finansowanie projektów badań naukowych w dziedzinie Internetu przedmiotów zapisanych w siódmym programie ramowym (PR) na rzecz umocnienia europejskiego sektora technologii informacyjnych i komunikacyjnych i popiera wykorzystywanie programu CIP (program ramowy na rzecz konkurencyjności i innowacji) do promowania rozpowszechniania; wzywa przede wszystkim do opracowania projektów pilotażowych, które będą mogły mieć natychmiastowy korzystny wpływ na codzienne życie europejskich obywateli w obszarach e-zdrowia, e-kształcenia, e-handlu, e-dostępności oraz efektywności energetycznej; jest jednak zaniepokojony biurokracją związaną z programem ramowym i wzywa Komisję do jej zlikwidowania poprzez przeprojektowanie procesów PR oraz stworzenie rady użytkowników;

41.

uważa, że Internet przedmiotów posiada znaczny potencjał w zakresie rozwoju gospodarczego i produkcyjnego, lepszej jakości usług i optymalizacji łańcuchów logistycznych i dystrybucyjnych przedsiębiorstw, zarządzania inwentarzem, tworzenia nowych możliwości dla pracowników i przedsiębiorców;

42.

wzywa Komisję do dokonania oceny wpływu, jaki proponowana strategia może mieć na produktywność i konkurencyjność europejskich przedsiębiorstw na rynku międzynarodowym;

43.

uważa, że Internet przedmiotów może przyczynić się do ułatwienia przepływu handlu między UE a państwami trzecimi poprzez rozszerzenie rynków i zabezpieczenie gwarancji jakości sprzedawanych produktów;

44.

podkreśla, że technologia RFID umożliwi europejskim przedsiębiorstwom kontrolowanie ilości produktów wprowadzanych do obrotu (czyli produkowanie jedynie wtedy, gdy jest to konieczne, i jednoczesną ochronę środowiska naturalnego) oraz skuteczną walkę z piractwem i podróbkami, ponieważ zostanie zapewniona identyfikowalność produktów;

45.

uważa, że wraz z zastosowaniem nowych technologii do procesów produkcyjnych zwiększy się wydajność zasobów, a towary konsumpcyjne staną się bardziej konkurencyjne na rynku;

46.

podkreśla konieczność intensywnego międzynarodowego dialogu i wspólnych programów działania w sprawie Internetu przedmiotów; zwraca się do Komisji o zbadanie wpływu, jaki Internet przedmiotów może mieć na handel międzynarodowy;

47.

podziela zamiar Komisji Europejskiej polegający na dalszym monitorowaniu i ocenianiu zapotrzebowania na dodatkową harmonizację częstotliwości na szczególne potrzeby Internetu przedmiotów, uwzględniając odmienną charakterystykę i możliwości różnych elektromagnetycznych pasm częstotliwości, oraz wzywa w związku z tym Komisję do uwzględniania potrzeb Internetu przedmiotów podczas określania unijnych celów z zakresu koordynacji i harmonizacji w ramach wieloletnich programów polityki dotyczącej widma radiowego; podkreśla, że częstotliwości te powinny być dobrem publicznym, a ich wykorzystywanie powinno zostać uregulowane w taki sposób, aby umożliwić wspieranie i finansowanie większej liczby badań technologicznych i rozwoju w tym obszarze; jest przekonany, że częstotliwości wykorzystywane bez konieczności uzyskania zezwolenia powinny umożliwiać pojawianie się nowych technologii i usług (bezprzewodowych technologii sieciowych) w celu pobudzania innowacyjności;

48.

podkreśla niebezpieczeństwo niepewności prawnej w przypadku tzw. chmur obliczeniowych (ang. cloud computing);

49.

jest zdania, że zaangażowanie na wszystkich szczeblach politycznych (UE, krajowym i regionalnym) jest podstawowym warunkiem wstępnym skutecznego rozwoju i wdrażania Internetu przedmiotów; podkreśla istotną rolę, jaką odegrają regionalne i lokalne władze oraz miasta w rozwoju Internetu przedmiotów, sprawiając, że wykroczy on poza aspekt czysto prywatny; przypomina ponadto, że władze lokalne mogą go w dużym stopniu wykorzystywać, na przykład przy organizacji transportu publicznego, wywożenia śmieci, obliczania poziomu zanieczyszczenia, zarządzania ruchem; wzywa Komisję do przeprowadzania konsultacji na wszystkich szczeblach politycznych podczas jej prac nad Internetem przedmiotów w duchu wielopoziomowego sprawowania rządów;

50.

zauważa, że informacje przekazywane za pośrednictwem technologii powiązanych z Internetem przedmiotów muszą być identyfikowalne, sprawdzalne i podlegać zmianom w przypadku awarii systemu, który się na nich opiera; podkreśla, że z uwagi na to, iż technologie te wchodzą w skład systemów bezpieczeństwa, takich jak kontrola ruchu drogowego czy regulacja temperatury, błędne informacje mogłyby stanowić zagrożenie dla życia;

51.

podkreśla, że nowe technologie mają podstawowe znaczenie dla uproszczenia łańcuchów transportowych, poprawy jakości i wydajności transportu, wspierania rozwoju inteligentnych systemów transportowych i ułatwiania tworzenia zielonych korytarzy, a technologia RFID może udostępniać innowacyjne sposoby prowadzenia działalności biznesowej, jednocześnie zwiększając satysfakcję klientów;

52.

jest zdania, że wykorzystanie Internetu przedmiotów w odniesieniu do przyrody może przyczynić się do rozwoju ekologicznych technologii, dzięki lepszemu wykorzystaniu energii i tym samym ochronie środowiska naturalnego, a także do polepszenia stosunku między ICT a środowiskiem naturalnym;

53.

zwraca się do Komisji Europejskiej o określenie wspólnych międzynarodowych standardów dotyczących normalizacji technologii RFID i innych technologii powiązanych z Internetem przedmiotów oraz wiążących się z nimi aplikacji, co będzie służyć ułatwieniu interoperacyjności i budowaniu otwartej, przejrzystej i neutralnej pod względem technologicznym infrastruktury; podkreśla, że bez jasnych i uznawanych standardów w świecie Internetu, takich jak TCP5/IP6, rozwój Internetu przedmiotów poza rozwiązania z zakresu technologii RFID nie będzie mógł osiągnąć skali światowej;

54.

zgadza się z propozycją przyjęcia w najbliższym czasie protokołu internetowego w wersji 6 (IPv6), który będzie stanowił podstawę ekspansji i uproszczenia sieci w przyszłości;

55.

z zadowoleniem przyjmuje zamiar Komisji Europejskiej dotyczący przedstawienia w 2010 r. komunikatu w sprawie bezpieczeństwa, poszanowania prywatności i zaufania do wszechstronnego społeczeństwa informacyjnego; podkreśla znaczenie tego komunikatu i proponowanych środków na rzecz umocnienia przepisów odnoszących się do aspektów związanych z bezpieczeństwem informacji, prywatnością i ochroną danych osobowych; wzywa Komisję do aktywnego angażowania wszystkich zainteresowanych stron, takich jak ENISA oraz Europejski Inspektor Ochrony Danych;

56.

jest przekonany o znaczeniu zapewniania w procesie rozwoju Internetu przedmiotów ochrony wszystkich praw podstawowych, a nie tylko prywatności;

57.

uważa, że w związku z Internetem przedmiotów Komisja powinna przedstawić zalecenia w sprawie zadań i zakresu odpowiedzialności administracji publicznej, organów ustawodawczych i organów ścigania;

58.

zwraca się do Komisji Europejskiej o uważne czuwanie nad poprawnym stosowaniem przepisów już przyjętych na szczeblu europejskim w omawianej dziedzinie oraz o przedstawienie do końca roku kalendarza wytycznych, który zamierza zaproponować na szczeblu UE dla wzmocnienia bezpieczeństwa Internetu przedmiotów i aplikacji RFID;

59.

zwraca się do Komisji z prośbą, aby zainicjowała społeczny dialog dotyczący Internetu przedmiotów i informowała zarówno o pozytywnym, jak i negatywnym wpływie nowych technologii na życie codzienne; wzywa zatem Komisję do aktywnego zaangażowania się w konsultacje z europejskim sektorem przemysłu oraz do zachęcania go do odgrywania roli lidera w projektowaniu i proponowaniu wprowadzania innowacyjnych, znormalizowanych i interoperacyjnych technologii;

60.

wzywa Komisję do wystarczającego włączenia małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) do planu działania na rzecz Internetu przedmiotów;

61.

zwraca się ponadto do Komisji Europejskiej o regularne informowanie Parlamentu o rozwoju dialogu z podmiotami działającymi w sektorze i z zainteresowanymi stronami oraz o inicjatywach, jakie zamierza zatwierdzić;

62.

uważa, że Komisja powinna zbadać możliwość dalszego obniżenia kosztów roamingu danych;

63.

podkreśla, że zarządzanie Internetem przedmiotów musi ograniczać biurokrację do minimum i włączać wszystkie odnośne zainteresowane strony w proces podejmowania decyzji, i w związku z tym wzywa do zapewnienia odpowiednich uregulowań na szczeblu UE;

64.

wzywa Komisję, aby aktywnie przyczyniała się do definiowania i ustanawiania zasad i przepisów dotyczących zarządzania Internetem przedmiotów wraz ze swoimi partnerami handlowymi na takich forach międzynarodowych jak Światowa Organizacja Handlu;

65.

wzywa Komisję do uściślenia, jakie aspekty zarządzania Internetem należy jej zdaniem obecnie unormować w odniesieniu do Internetu przedmiotów oraz za pośrednictwem jakiego systemu można zapewnić wsparcie ogólnego interesu publicznego;

66.

wzywa w związku z tym Komisję do zbadania problematyki związanej z zarządzaniem Internetem także we współpracy z właściwymi podmiotami; poza tym twierdzi, że niezbędna jest kontrola aspektów odnoszących się do systemów bezpieczeństwa Wi-Fi;

67.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

12.8.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 236/33

A.

mając na uwadze, że Internet jest doniosłym środkiem komunikacji globalnej o potężnym oddziaływaniu na społeczeństwo jako całość,

B.

mając na uwadze, że zarządzanie Internetem obejmuje zagadnienia związane z ochroną i zagwarantowaniem podstawowych praw i swobód, dostępem i wykorzystaniem Internetu oraz jego podatnością na atak cybernetyczny, itp.,

C.

mając na uwadze, że cyberprzestępczość stanowi rosnące zagrożenie dla społeczeństw, które polegają na TIK, oraz mając na uwadze, że podżeganie do ataków terrorystycznych, przestępstw opartych na nienawiści i pornografia dziecięca wzrosły i zagrażają jednostkom, w tym dzieciom,

D.

mając na uwadze ogromne znaczenie punktu przecięcia między cyberprzestępczością, jurysdykcją dotyczącą Internetu i zjawiskiem „przetwarzania w chmurze”(ang. cloud comuting) jako wyłaniającym się aspektem zarządzania Internetem na poziomie europejskim,

E.

mając na uwadze, że aspekty zarządzania Internetem dotyczą adresowania w Internecie oraz innych, w głównej mierze technicznych kwestii, którymi to dziedzinami zajmują się takie jednostki jak Internetowa Korporacja ds. Nadawania Nazw i Numerów (ICANN), agencja ds. przydzielonych numerów internetowych (IANA), grupa robocza ds. technicznych sieci Internetu (IETF), regionalne rejestry internetowe oraz inne jednostki,

F.

mając na uwadze, że w związku z zarządzaniem Internetem sektor prywatny odgrywał dotychczas najważniejszą i pozytywną rolę przewodnią; mając jednak na uwadze, że rolę organów publicznych należy zwiększyć podczas określania ogólnej strategii,

G.

mając na uwadze, że rządy odgrywają ważną rolę w zakresie szerszych aspektów zarządzania w obronie interesu publicznego, w szczególności aby chronić i gwarantować podstawowe prawa i swobody, jak również odnośnie do bezpieczeństwa, integralności i odporności Internetu, sektor prywatny zaś spełnia kluczową rolę w zapewnianiu koniecznych inwestycji, wiedzy fachowej i inicjatywy niezbędnej dla dalszego postępu innowacji,

H.

mając na uwadze, że globalne Forum zarządzania Internetem (IGF) oraz różne krajowe i regionalne fora stanowią ważne obszary prowadzenia wielostronnego dialogu na temat polityki wobec Internetu,

I.

mając na uwadze, że Parlament Europejski oraz inne instytucje europejskie od długich lat wykazują zaangażowanie się w Internet jako otwarte globalne publiczne dobro,

1.

uważa, że Internet jest globalnym publicznym dobrem, i że w związku z tym należy nim zarządzać we wspólnym interesie;

2.

przyznaje, że Internet ma zasadnicze znaczenie dla praktycznej realizacji wolności słowa, różnorodności kulturowej, pluralizmu środków przekazu, demokratycznego obywatelstwa, a także dla edukacji i dostępu do informacji, i tym samym stanowi jedno z głównych narzędzi propagowania wartości demokratycznych na świecie;

3.

przypomina, że Internet stał się niezbędnym narzędziem propagowania inicjatyw demokratycznych, debaty politycznej, poznawania technologii cyfrowych i upowszechniania wiedzy; ponownie stwierdza, że dostęp do Internetu jest uzależniony od korzystania z szeregu praw podstawowych i jednocześnie je gwarantuje, w tym między innymi poszanowanie życia prywatnego, ochronę danych, wolność wypowiedzi, słowa i zrzeszania się, wolność prasy, głoszenia poglądów politycznych i udziału w życiu politycznym, brak dyskryminacji, kształcenie oraz różnorodność kulturową i językową; podkreśla, że w związku z tym na instytucjach i zainteresowanych podmiotach na wszystkich szczeblach ciąży ogólna odpowiedzialność za pomoc w dopilnowaniu, aby wszyscy mogli korzystać z przysługującego im prawa uczestnictwa w społeczeństwie informatycznym, zwłaszcza osoby starsze, które napotykają więcej trudności w zaznajamianiu się z nowymi technologiami, a jednocześnie za stawienie czoła dwóm wyzwaniom wieku elektronicznego w postaci analfabetyzmu elektronicznego oraz wykluczenia z procesów demokratycznych;

4.

podkreśla szczególnie potrzebę dynamizacji rozwoju podejść oddolnych oraz demokracji elektronicznej przy jednoczesnym zagwarantowaniu stworzenia odpowiednich zabezpieczeń przed nowymi formami nadzoru, kontroli i cenzury przez podmioty publiczne lub prywatne, aby swoboda dostępu do Internetu i ochrona życia prywatnego były realne, nie zaś iluzoryczne;

5.

podkreśla konieczność ochrony i promocji europejskiego dziedzictwa kulturalnego, w tym za pośrednictwem Internetu; uważa, że Internet odgrywa kluczową rolę w pobudzaniu innowacyjności i zmniejszaniu przepaści cyfrowej, społecznej i kulturowej w Europie w stosunku do innych części świata; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja rozumie znaczenie likwidowania tzw. „przepaści cyfrowej” i znaczenie zagadnień rozwoju związanych z zarządzaniem Internetem; jednak uważa, że trzeba również zwracać uwagę na licznych starszych obywateli, zarówno w krajach rozwiniętych, jak i rozwijających się, którzy często mają poczucie pozostawania z tyłu w tym nowym świecie on-line; zwraca uwagę, że Internet może stanowić skuteczne narzędzie integracji społecznej i że starsi obywatele muszą zostać zintegrowani; wzywa do podjęcia działań promujących kształcenie w zakresie korzystania z zasobów oferowanych przez Internet oraz wyboru kryteriów określających sposoby wykorzystywania tych zasobów;

6.

przyznaje, że wzmożone użytkowanie Internetu przez obywateli, konsumentów, przedsiębiorstwa i władze oznacza, że to narzędzie komunikacji stało się jednym z głównych elementów umożliwiających realizację rynku wewnętrznego w UE; podkreśla w tym kontekście potrzebę odpowiedniej ochrony konsumentów oraz posiadaczy praw własności intelektualnej w Internecie; podkreśla również, że prawa obywatelskie i swobody użytkowników Internetu muszą zostać zagwarantowane; uznaje znaczenie Internetu jako środka informacji o prawach konsumentów i propagowania tych praw;

7.

podkreśla, że zarządzanie Internetem powinno ułatwić handel elektroniczny i transakcje transgraniczne poprzez decentralizację funkcji samoregulacyjnych, zwłaszcza w ustalaniu warunków wejścia na rynek dla nowych konkurentów;

8.

wzywa do ułatwienia dostępności i rozwoju Internetu w nowych państwach członkowskich, zwłaszcza na obszarach wiejskich, i krajach rozwijających się, za pośrednictwem programów finansowanych przez Unię Europejską; wzywa ponadto do umocnienia ich roli w kształtowaniu polityki zarządzania Internetem;

9.

uważa, że aby uchronić interesy UE i zachować Internet jako globalne publiczne dobro, zarządzanie Internetem powinno opierać się na szerokim modelu, który równoważyłby udział sektorów publicznego i prywatnego, unikając dominacji ze strony jakiejkolwiek pojedynczej jednostki lub grupy jednostek oraz prób podejmowanych przez państwa lub ponadnarodowe organy, by kontrolować przepływ informacji w Internecie, jednocześnie współdziałając z wielostronnymi procesami w zakresie zarządzania Internetem, który nadal dostarcza skutecznego mechanizmu promowania globalnej współpracy;

10.

podkreśla, że wartości, na których opiera się Unia, jak określono w art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej, są fundamentalnymi wartościami i ostatecznymi celami Unii Europejskiej; wzywa zatem Komisje Europejską i państwa członkowskie do dopilnowania, by cała działalność związana z zarządzaniem Internetem odpowiadała tym wartościom i celom, zwłaszcza na tych globalnych forach zarządzania Internetem, gdzie obecne są kraje, których wartości różnią się znacznie od wartości krajów europejskich; uważa, że w interesie uniknięcia konfliktu należy wzmocnić dialog z tymi krajami w obszarze uregulowań odnoszących się do Internetu;

11.

uważa, że rządy powinny skoncentrować się na kluczowych dla publicznej polityki globalnego Internetu kwestiach, gdyż wiodąca rola sektora prywatnego musi opierać się na poszanowaniu zasad polityki publicznej oraz obowiązujących przepisach, a poza tym przestrzegać zasady nieinterwencji z wyjątkiem, gdy okaże się to konieczne w wyjątkowych okolicznościach, a nawet wtedy działania powinny być prowadzone z pełnym poszanowaniem podstawowych praw człowieka i zasady proporcjonalności;

12.

uważa, że rządy powinny unikać angażowania się w zwykłe zarządzanie Internetem, powstrzymać się od szkodliwej innowacji i konkurencji za sprawą niepotrzebnych, uciążliwych i restrykcyjnych uregulowań i nie próbować kontrolować tego, co jest i powinno pozostać globalnym dobrem wspólnym;

13.

wzywa rządy do zaprzestania narzucania ograniczeń w dostępie do Internetu w drodze cenzury, blokowania, filtrowania lub na inne sposoby, a także do zaprzestania zobowiązywania do tego jednostki prywatne; nalega na zagwarantowanie otwartego Internetu, w którym użytkownicy są w stanie dotrzeć do informacji i rozpowszechniać je lub uruchamiać aplikacje i usługi według własnego wyboru, co określono w poprawionych ramach regulacyjnych dotyczących łączności elektronicznej;

14.

podkreśla, że wszelkie ograniczenia uznane za niezbędne powinny być ograniczone do koniecznego minimum w społeczeństwie demokratycznym, opierać się na prawie i być skuteczne i proporcjonalne; podkreśla, że należy zagwarantować ochronę osób niepełnoletnich, oraz zwraca się do państw członkowskich, aby również podjęły działania, np. wykorzystując system powiadamiania odnoszący się do interesu publicznego dostępny na mocy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/136/WE z dnia 25 listopada 2009 r. zmieniającej dyrektywę 2002/22/WE, dyrektywę 2002/58/WE oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 w zakresie praw użytkowników („dyrektywa o prawach obywateli”) (9) w celu umożliwienia osobom niepełnoletnim korzystania z Internetu i internetowych usług informacyjnych w sposób odpowiedzialny oraz w celu podniesienia świadomości zagrożeń, jakie niosą ze sobą nowe usługi;

15.

wzywa do podjęcia większej liczby inicjatyw, aby zwiększyć bezpieczeństwo dzieci eksplorujących Internet, upowszechniać na całym świecie najlepsze wzorce i zacieśniać międzynarodową współpracę w zwalczaniu szkodliwych i nielegalnych treści on-line, zwłaszcza związanych z seksualnym wykorzystywaniem dzieci w Internecie;

16.

bierze również pod uwagę szczególną konieczność ochrony osób najbardziej zagrożonych, zwłaszcza niepełnoletnich, poprzez wspólne działania podmiotów publicznych i prywatnych; ponownie stwierdza, że zwalczając cyberprzestępczość i pornografię dziecięcą, należy u źródła usuwać treści o charakterze przestępczym, przed rozważeniem zablokowania stron internetowych;

17.

uważa, że poza określonymi przez Komisję zasadami zarządzania rządy powinny wdrażać również następujące zasady:

18.

podkreśla, że UE powinna rozwinąć wdrożenie stanowiska w sprawie podstawowych zasad zarządzania Internetem i stanowczo go bronić na forach międzynarodowych i w stosunkach dwustronnych;

19.

z radością przyjmuje aspekty zarządzania Internetem hiszpańskiej prezydencji pt. „Granada Strategy” oraz postanowienia sprawozdania Parlamentu w sprawie nowej agendy cyfrowej dla Europy: 2015.eu (10), by stworzyć Europejską kartę praw obywateli i konsumentów w otoczeniu cyfrowym i rozwijać „piątą wolność”, która umożliwi swobodę przemieszczania się treści i wiedzy;

20.

odnotowuje nową politykę rządu USA „Internet Policy 3.0”, ogłoszoną dnia 24 lutego 2010 r.;

21.

podkreśla, że UE powinna zając się trzema znamiennymi kwestiami politycznymi:

22.

wzywa państwa członkowskie do zapewnienia, we współpracy z Komisją, ochrony infrastruktury Internetu wobec gróźb i incydentów poprzez harmonizację podejścia UE oraz zakończenie powoływania krajowych grup reagowania w nagłych przypadkach i mechanizmów współpracy między nimi;

23.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do wzmocnienia swych wysiłków na rzecz podniesienia bezpieczeństwa cyberprzestrzeni w UE, jak również właściwego udzielania się w międzynarodowej współpracy w tym zakresie, oraz podkreśla potrzebę wielostronnego podejścia, by zapewnić lepsze zrozumienie i wiedzę o właściwości sądów w sprawach cyberprzestępczości i „przetwarzania w chmurze”w oparciu o równe szanse na starcie i ustanowienie jasnych obowiązków i zakresu odpowiedzialności dla każdego zainteresowanego podmiotu;

24.

podkreśla znaczenie bezpieczeństwa usług elektronicznych, zwłaszcza podpisów elektronicznych, i potrzebę stworzenia infrastruktury klucza publicznego (PKI) na poziomie ogólnoeuropejskim, a także wyzywa Komisję do ustanowienia bramki europejskiego organu walidacyjnego w celu zapewnienia transgranicznej interoperacyjności podpisów elektronicznych i podniesienia bezpieczeństwa transakcji przeprowadzanych przy użyciu Internetu;

25.

wzywa Komisję do dostarczenia jasnych wskazówek państwom członkowskim, które nie ratyfikowały i nie wdrożyły Konwencji Rady Europy o cyberprzestępczości, aby zaangażować wszystkie państwa członkowskie w wysiłek współpracy w walce z cyberprzestępczością i spamem, by podnieść zaufanie użytkowników i zabezpieczyć cyberprzestrzeń Unii Europejskiej przeciwko wszelkim rodzajom przestępstw i wykroczeń; wzywa wszystkie państwa członkowskie do ratyfikowania i wdrożenia Konwencji Rady Europy o cyberprzestępczości;

26.

wzywa wszystkie państwa członkowskie do ratyfikowania i wdrożenia Konwencji Rady Europy o zapobieganiu terroryzmowi, co pozwoli rozwijać podstawę pod współpracę międzynarodową w zakresie przeciwdziałania wykorzystywaniu Internetu przez terrorystów i atakom na szeroką skalę na systemy komputerowe i za ich pośrednictwem, zagrażającym bezpieczeństwu narodowemu, publicznemu lub dobrobytowi gospodarczemu;

27.

zaleca ponadto, by Komisja i państwa członkowskie pracowały nad podniesieniem bezpieczeństwa i stabilności Internetu poprzez środki mające na celu zwiększenie różnorodności sieci i systemu poprzez zastosowanie prawa konkurencji, norm i polityki zamówień publicznych UE, jak również poprzez:

28.

zwraca uwagę na fakt, że powodzenie sieci społecznych związane z możliwościami technicznymi Internetu (pamięć i przetwarzanie informacji) stanowi zwłaszcza problem w zakresie przechowywania danych oraz użytkowania tych archiwizowanych danych; dlatego też ubolewa nad tym, że w chwili obecnej nie istnieje w Internecie „prawo do zapomnienia”;

29.

podkreśla konieczność znalezienia właściwej równowagi między ochroną prywatności użytkowników a rejestrowaniem danych osobowych;

30.

ubolewa nad tym, że wzrastającemu korzystaniu z sieci Internetu nie towarzyszą jeszcze przepisy pozwalające użytkownikom zarządzać danymi osobowymi, które im powierzają;

31.

zauważa, że przejrzyste i odpowiedzialne zarządzanie Internetem może odgrywać ważną rolę w nadzorowaniu sposobu, w jaki wyszukiwarki przetwarzają informacje na całym świecie;

32.

wzywa Komisję do zaprezentowania propozycji rozszerzenia zastosowania rozporządzenia (WE) nr 864/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. dotyczącego prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych („Rzym II”) (11) poprzez objęcie przypadków naruszenia ochrony danych i prywatności, zaś Radę wzywa do zezwolenia na wszczęcie negocjacji z myślą o zawarciu międzynarodowego porozumienia umożliwiającego skuteczne dochodzenie roszczeń przez obywateli UE w przypadku naruszanie ich praw podlegających prawu UE o ochronie danych i prywatności;

33.

popiera promowanie zasady poszanowania prywatności od samego początku (ang. privacy by design), zgodnie z którą wymogi dotyczące prywatności i ochrony danych należy wprowadzać na jak najwcześniejszym etapie cyklu życia nowych technologii, gwarantując obywatelom bezpieczne i przyjazne dla użytkownika środowisko;

34.

zwraca uwagę, że staje się konieczne wprowadzenie świadectw zabezpieczenia stron internetowych, by wzbudzić w konsumentach większe zaufanie do korzystania z informacji i usług on-line;

35.

podkreśla, że instytucje, organy i państwa członkowskie UE powinny koordynować swe podejście do zarządzania Internetem w różnych międzynarodowych organizmach, które się tym zajmują, jak np. ICANN oraz jej organy doradcze, w tym Rządowy Komitet Doradczy (GAC);

36.

podkreśla rolę Europejskiej Agencji ds. Bezpieczeństwa Sieci i Informacji (ENISA) w tworzeniu jednolitej europejskiej przestrzeni informacji; zauważa, że ENISA może odgrywać ważną rolę, w szczególności jeśli chodzi o zapobieganie problemom bezpieczeństwa sieci i informacji oraz ich badanie i rozwiązywanie, i z zadowoleniem przyjmuje zapowiedź złożenia przez Komisję wniosku dotyczącego modernizacji ENISA;

37.

podkreśla potrzebę dalszego podnoszenia skuteczności ENISA przez:

38.

podkreśla, że wsparcie ENISA koncentruje się na państwach członkowskich o szczególnych potrzebach, i zaleca, by ENISA kontynuowała rozwijanie forów umożliwiających wymianę informacji między państwami członkowskimi oraz innymi;

39.

uważa, że Komisja ma do odegrania główną rolę w zainicjowaniu i koordynacji wszystkich aspektów odnoszących się do wewnętrznej organizacji UE, aby zapewnić spójne podejście UE, w tym odnośnie do IGF;

40.

sugeruje, by Komisja rozpoczęła rozwijanie potencjału pod rzeczywiście europejską reprezentację społeczeństwa obywatelskiego na międzynarodowych forach zarządzania Internetem i w organizacjach lub konsorcjach standardów internetowych;

41.

zwraca się do Komisji o ułatwienie przyjęcia spójnego i wszechstronnego podejścia UE odnośnie do IGF oraz innych głównych wydarzeń zarządzania Internetem poprzez przedłożenie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie projektu dokumentu w sprawie stanowiska UE odpowiednio wcześnie przed rozpoczęciem takiego wydarzenia, aby umożliwić odbycie debaty na jego temat;

42.

wspiera kontynuowanie i rozwijanie modelu IGF na globalnym, regionalnym – w tym EuroDIG – i krajowym poziomie przez zachowywanie jego głównych cech jako niewiążącego, wielostronnego procesu oraz pozostanie otwartym forum dla dialogu i wymiany najlepszych praktyk między rządami, społeczeństwem obywatelskim i sektorem prywatnym oraz nową formą demokracji uczestniczącej;

43.

podkreśla znaczenie włączenia do rozmów na temat zarządzania Internetem podmiotów z Azji, biorąc pod uwagę specyficzny charakter rynku azjatyckiego;

44.

podkreśla również konieczność zaangażowania odbiorców końcowych w proces tworzenia modelu zarządzania, kładąc nacisk na współpracę między uniwersytetami i przedsiębiorstwami na szczeblu lokalnym, regionalnym i krajowym;

45.

zaleca modernizację IGF na następujące sposoby:

46.

udziela wsparcia pracom Komisji oraz hiszpańskiej i belgijskiej prezydencji w zakresie przygotowania spotkanie IGF w Wilnie we wrześniu 2010 r. i apeluje o wzmocniony udział Parlamentu Europejskiego;

47.

popiera zasadniczo przychylne stanowisko Komisji Europejskiej wobec obecnego modelu zarządzania ICANN opartego na wiodącej roli sektora prywatnego;

48.

uznaje, że ICANN skutecznie zapewnia stabilność systemu nazw domen;

49.

wspiera kontynuowanie niedawno rozpoczętego przez ICANN procesu przyznawania nazw domenom w alfabetach innych niż łaciński;

50.

apeluje o nową nazwę rodzajową głównej domeny dla organizacji i placówek kulturalnych, mediów i artystów, na przykład „kultura” lub „sztuka”;

51.

wzywa do zwiększenia rozliczalności przedsiębiorstw prywatnych, które zajmują się rejestracją i dystrybucją nazw domen, świadcząc usługę, od której społeczeństwo stało się w znacznym stopniu zależne; w związku z tym należy opracować wspólny zestaw obowiązujących kryteriów, mających na celu zwiększenie przejrzystości i zagwarantowanie ponoszenia rosnącej odpowiedzialności przez wspomniane przedsiębiorstwa;

52.

wzywa organ rejestrujący domeny.eu EURid do przeprowadzenia dogłębnej kampanii w mediach i on-line w celu promowania domen.eu w państwach członkowskich, aby ułatwić rozwój europejskiego otoczenia on-line opierającego się na wartościach, cechach i polityce Unii Europejskiej;

53.

podkreśla znaczenie GAC w procesie kształtowania polityki przez ICANN i zaleca, by wzmocniono skuteczność GAC m.in. poprzez ustanowienia sekretariatu o właściwym potencjale wsparcia; uznaje za ważne, by każde państwo członkowskie brało czynny udział w pracach tego komitetu;

54.

uważa, że w ICANN można by dokonać usprawnień poprzez:

55.

popiera pogląd Komisji, że ustalenia dotyczące IANA powinny zawierać mechanizmy dotyczące wielostronnej rozliczalności i potwierdza, że w przyszłości żaden rząd nie powinien wywierać dominującego wpływu na IANA, której działalność podlega raczej stopniowemu umiędzynarodowieniu, które doprowadzi do wielostronnego nadzoru;

56.

uważa, że „potwierdzenie zobowiązań” z 2009 r. może stanowić pozytywną podstawę dalszego rozwijania ICANN, jednocześnie podkreślając, że:

57.

zwraca się do Komisji o dostarczanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdań rocznych w sprawie wydarzeń odnoszących się do zarządzania Internetem z ubiegłych lat, a pierwsze takie sprawozdanie powinno zostać złożone do marca 2011 r.;

58.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji i państwom członkowskim.

12.8.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 236/41

A.

mając na uwadze, że w swoim komunikacie zatytułowanym „Przegląd wspólnotowej polityki w zakresie innowacji w zmieniającym się świecie” Komisja zapowiedziała opracowanie nowej strategii innowacyjnej w formie planu działania,

B.

mając na uwadze, że przyszła strategia innowacyjna musi być ściśle związana ze strategią UE 2020,

C.

mając na uwadze, że Komisja w swoim komunikacie zatytułowanym „Nowe możliwości technologii ICT – strategia na rzecz badań w dziedzinie przyszłych i powstających technologii w Europie” zapowiedziała nową, zawierającą inicjatywy strategię na rzecz badań w dziedzinie przyszłych i powstających technologii,

D.

mając na uwadze, że tworząc europejską politykę innowacyjności, należy w jednakowym stopniu uwzględniać wszystkie aspekty trójkąta wiedzy (badania – innowacyjność – edukacja),

E.

mając na uwadze, że zdolności innowacyjne przedsiębiorstw zależą w dużej mierze od dostępności wystarczających środków finansowych, a zapaść kredytowa będąca skutkiem obecnego kryzysu gospodarczego stwarza ryzyko drastycznego ograniczenia siły innowacyjnej przedsiębiorstw, zwłaszcza dla małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP),

F.

mając na uwadze, że innowacyjność jest głównym czynnikiem pozwalającym na skuteczne stawienie czoła obecnym doniosłym wyzwaniom społecznym i środowiskowym oraz realizację strategicznych celów politycznych UE, takich jak przedsiębiorczość, konkurencyjność, zmiany klimatu, zatrudnienie, zmiany demograficzne i społeczeństwo integracyjne,

G.

mając na uwadze, że bez przyspieszenia rozwoju i powszechnego stosowania czystych, zrównoważonych i wydajnych technologii energetycznych Unia Europejska nie osiągnie swoich celów w dziedzinie energii i klimatu wytyczonych na 2020 r., a w szczególności celu zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych o 20 %, zwiększenia wydajności energetycznej o 20 % i osiągnięcia poziomu co najmniej 20 % energii produkowanej ze źródeł odnawialnych; mając na uwadze, że przyszła strategia w dziedzinie innowacji powinna w pełni uwzględniać ten aspekt,

H.

mając na uwadze, że badania nad przyszłymi i powstającymi technologiami (takimi jak technologie kwantowe, TIK inspirujące się biologią oraz nanotechnologie) mają korzystny wpływ na innowacje, a co za tym idzie, na długoterminową konkurencyjność, i mając na uwadze, że dzięki temu otwierają się nowe horyzonty przed działalnością gospodarczą, sprzyjając nowym gałęziom przemysłu oraz MŚP działającym w obszarach wysoko wyspecjalizowanych technologii,

I.

mając na uwadze, że wspieranie i rozwój zrównoważonych technologii są niezbędne nie tylko do osiągnięcia celów UE dotyczących klimatu i energii, ale także pozwalają UE uzyskać ogromne korzyści związane z przyszłymi miejscami pracy i wzrostem gospodarczym,

J.

mając na uwadze, że nierówny podział zasobów może utrudnić innowacje; mając na uwadze, że polityka UE w zakresie surowców powinna stawić czoła głównym wyzwaniom związanym z zapewnieniem sprawiedliwego dostępu,

K.

mając na uwadze, ze w czasach zwiększających się niedoborów zasobów wspieranie zrównoważonych i energooszczędnych technologii podnosi bezpieczeństwo energetyczne UE,

L.

mając na uwadze, że kwestia zmian demograficznych jest jednym z poważniejszych wyzwań przyszłości, które również wymaga nowych rozwiązań technologicznych,

M.

mając na uwadze, że w sektorach przemysłu, w których UE posiada dobrą pozycję konkurencyjną, musi ona połączyć swoje siły, umocnić swoją przewagę oraz zagwarantować równe warunki konkurowania na skalę światową,

1.

uważa, że istnieją możliwości ściślejszego powiązania badań naukowych i innowacyjności w Europie; zwraca się do Komisji i państw członkowskich o przyjęcie zintegrowanego podejścia łączącego naukę z innowacyjnością;

2.

zwraca uwagę Komisji, że przyszła polityka innowacyjna UE musi mieć szeroki zakres i zasadniczo musi obejmować wszelkie formy innowacji – nie tylko innowacje technologiczne (dotyczące produktu i procesu), ale także innowacje administracyjne, organizacyjne, a także społeczne i dotyczące pracy, w tym nowe innowacyjne modele biznesowe, jak również innowacje usługowe, a równocześnie uwzględniać pozostałe dwa aspekty trójkąta wiedzy (badania naukowe i edukację);

3.

podkreśla, że innowacje są przede wszystkim zorientowane na spełnienie potrzeb konsumenckich i rynkowych; w związku z tym wzywa Komisję do zapewnienia, aby w większym stopniu uznawano wyższość wymogów konsumenckich jako siłę napędową innowacji; zauważa, że aby zapobiec powstawaniu nowych form nierówności społecznych, w przyszłości innowacje należy oceniać nie tylko pod kątem korzyści dla gospodarki i środowiska, ale także pod względem ich społecznej wartości dodanej;

4.

podkreśla fakt, że wzmocnienie roli przedsiębiorców jako siły napędowej innowacji w Europie stanowi warunek niezbędny do zagwarantowania skutecznego funkcjonowania konkurencyjnego rynku wewnętrznego opartego na zniesieniu barier w handlu, wysokim stopniu ochrony konsumentów i spójności społecznej;

5.

wzywa Komisję do określenia ambitnych poziomów odniesienia dla innowacji, koncentrujących się na doniosłych wyzwaniach społecznych, oraz do położenia kresu obecnej fragmentacji różnych inicjatyw europejskich;

6.

zdecydowanie popiera pogląd Komisji, iż kluczowe technologie wspomagające oraz badania nad przyszłymi i powstającymi technologiami są niezbędnym warunkiem trwałego wzmocnienia globalnej konkurencyjności UE; zgadza się z wezwaniem państw członkowskich przez Komisję do osiągnięcia porozumienia w sprawie znaczenia stosowania kluczowych technologii wspomagających w UE; w związku z tym podkreśla, że (i) kluczowe technologie wspomagające, takie jak mikro- i nanoelektronika, fotonika, bio- i nanotechnologia, (ii) nowe materiały oraz (iii) nowe i przyszłe technologie oferują znaczny potencjał dla innowacji i mogą wesprzeć proces przechodzenia do opartej na wiedzy i niskoemisyjnej gospodarki;

7.

podkreśla, że centralnym elementem innowacyjności musi być człowiek, i z zadowoleniem przyjmuje wysiłki podejmowane na rzecz intensyfikacji dialogu między uczelniami a przedsiębiorstwami, znacznie przyczyniającego się do wspierania badań i innowacyjności, do łatwiejszego wykorzystywania wiedzy powstającej na uczelniach przez sektor prywatny i do wzbogacania programów akademickich w celu zaspokojenia współczesnych potrzeb społecznych i potrzeb przedsiębiorstw;

8.

zwraca uwagę, że identyfikacja współczesnych kluczowych technologii wspomagających oraz nowych i przyszłych technologii musi następować we współpracy z sektorem przedsiębiorstw, na poziomie lokalnym, regionalnym i krajowym, w tym z MŚP, przy czym należy również uwzględniać regionalne cele polityki gospodarczej; wzywa UE do zadbania o to, by udział proponowanej grupy ekspertów wysokiego szczebla w określeniu, przyjęciu i wdrożeniu konkretnych środków krótko-, średnio- i długoterminowych wspierających te technologie został wzięty bod uwagę;

9.

z zadowoleniem przyjmuje te działania polityczne w zakresie innowacji jako uzupełnienie krajowych strategii przemysłowych, posiadających wymiar ponadbranżowy na szczeblu wspólnotowym, oraz wzywa Komisję do dalszego stosowania tego podejścia;

10.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do połączenia rozwoju sieci cyfrowych następnej generacji i inteligentnych sieci z działaniami na rzecz innowacji w celu pełnego wykorzystania płynących z nich korzyści; w tym kontekście podkreśla, że należy zapewnić dostateczne środki finansowe, w tym z funduszy strukturalnych;

11.

podkreśla, że inwestycje w szybkie sieci internetowe i upowszechnianie łączy szerokopasmowych to podstawowy warunek szerszego i lepszego propagowania wyników innowacyjności oraz obniżania różnic w zakresie innowacyjności występujących między regionami UE;

12.

zwraca się do Komisji i państw członkowskich o nasilenie działań w zakresie polityki spójności w dziedzinie innowacyjności w celu zmniejszania różnic występujących między państwami członkowskimi;

13.

popiera fakt, że Komisja przygotowuje obecnie europejski akt prawny w dziedzinie innowacji w celu stworzenia spójniejszej strategii na rzecz innowacji;

14.

podkreśla znaczenie innowacyjności ekologicznej i zielonej przedsiębiorczości, które mogą odegrać decydującą rolę, łącząc politykę innowacyjności z sektorami kluczowymi dla UE, a także uwypuklić istotne elementy przewagi komparatywnej europejskiej gospodarki;

15.

podkreśla istotną rolę ekoinnowacji, szczególnie w kontekście rosnącej efektywności wykorzystania zasobów;

16.

podkreśla istotną rolę, jaką odgrywają klastry innowacyjne dla przyszłej polityki innowacyjnej UE, a ponadto zwraca uwagę na potencjał, jaki oferują w szczególności klastry wiedzy; z zadowoleniem przyjmuje inicjatywy tworzenia specjalnych stref innowacyjności i przedsiębiorczości wokół uczelni, instytutów badawczych i parków naukowo-technologicznych; wzywa do poszukiwania możliwości tworzenia jednolitych, uproszczonych ram finansowania i funkcjonowania tych nowych stref innowacyjności;

17.

podkreśla konieczność dalszego rozwoju istniejących klastrów – w tym pełniących wiodącą rolę w świecie niektórych dziedzinach – poprzez skoncentrowane działania UE, państw członkowskich i regionów, tak aby mogły one utrzymać i zwiększać swoją przewagę;

18.

w związku z tym podkreśla, że podstawa wszelkiej działalności politycznej związanej z klastrami powinna uwzględniać potrzeby przedsiębiorstw, w tym MŚP, a zwłaszcza innowacyjnych MŚP, zważywszy, że innowacyjność stanowi istotny warunek wspierania przedsiębiorczości;

19.

wzywa odpowiednie podmioty krajowe i wspólnotowe do poprawy warunków ramowych transgranicznej współpracy między klastrami;

20.

podkreśla, ze MŚP odgrywają główną rolę jako partnerzy w łańcuchach wartości, a także jako samodzielni oferenci innowacyjnych produktów;

21.

wzywa do bardziej zdecydowanego europejskiego podejścia do finansowania innowacji oraz zapobiegania obecnej fragmentacji i krótkowzroczności; jest zdania, że niezbędnym warunkiem rozwoju innowacji jest zapewnienie wystarczających środków finansowych, dlatego też należy znacznie zwiększyć budżet UE przeznaczony na innowacje; domaga się, by uwzględnić to podczas zbliżającego się przeglądu obecnych ram finansowych oraz podczas planowania w ramach perspektywy finansowej na lata 2014-2020; w związku z tym zwraca uwagę, że równocześnie należy dokonać przeglądu przepisów dotyczących kryteriów przyznawania środków w dziedzinie badań i rozwoju w odniesieniu do przedprzemysłowych i/lub eksperymentalnych badań i rozwoju; wzywa państwa członkowskie do zwiększenia środków finansowych na badania i rozwój z myślą o osiągnięciu celu określonego w Barcelonie w 2002 r., który polega na przeznaczeniu do 2010 r. 3 % PKB na badania i rozwój; podkreśla znaczenie finansowania badań i innowacyjności w czasach kryzysu gospodarczego, co w perspektywie długoterminowej wpłynie pozytywnie na tworzenie nowych miejsc pracy; podkreśla potrzebę przeznaczenia większej liczby programów badawczo-rozwojowych na innowacyjność,

22.

uważa, że wydatki UE na badania i innowacyjność muszą koncentrować się m.in. na wprowadzaniu zachęt do wykorzystywania wyników badań przez przedsiębiorstwa, a także na pełniejszym informowaniu o źródłach i możliwościach finansowania; podkreśla znaczenie utrzymania przejrzystości i równych szans w dostępie do środków finansowych w oparciu o otwarte zaproszenia do składania wniosków badawczych; wzywa Komisję i państwa członkowskie do wykorzystania funduszy strukturalnych do wspierania innowacji na dużą skalę; podkreśla potrzebę opracowania systemów finansowania innowacji społecznych kładących większy nacisk na korzyści społeczne;

23.

podkreśla, że oprócz zgromadzenia większych środków decydujące znaczenie ma osiągnięcie masy krytycznej; zaleca, by w tym celu stosować zamówienia publiczne, i w szczególności podkreśla, że środki muszą płynąć tam, gdzie efekt dźwigni może przynieść najlepsze rezultaty, tj. do takich dziedzin, jak kluczowe technologie wspomagające i sztandarowe inicjatywy w dziedzinie powstających i przyszłych technologii, z myślą o uzyskaniu europejskiej wartości dodanej; w związku z tym podkreśla konieczność pełnego wykorzystania efektów synergii pomiędzy programami ramowymi na rzecz badań naukowych i innowacji a funduszami strukturalnymi; w związku z tym podkreśla, że poszczególne organy zarządzające siódmym programem ramowym, programem ramowym na rzecz konkurencyjności i innowacji oraz funduszami strukturalnymi muszą być świadome możliwości, jakie oferuje każdy z tych instrumentów; ubolewa z powodu niedostatecznej wiedzy na temat możliwości związanych z istniejącymi efektami synergii w finansowaniu; wzywa regiony i państwa członkowskie do zwiększenia wysiłków na rzecz usprawnienia komunikacji w tym zakresie;

24.

z zadowoleniem przyjmuje powstanie Europejskiego Instytutu Innowacji i Technologii, który został stworzony z myślą o stymulowaniu i tworzeniu najlepszych na skalę międzynarodową innowacji poprzez skupienie wokół wspólnego celu naukowców, badaczy i przedsiębiorców; podkreśla wkład instytutu w tworzenie zachęt do propagowania programów innowacyjności, a także ważną rolę, jaką może on odegrać w tym zakresie; wzywa Komisję do takiego kształtowania budżetu Europejskiego Instytutu Innowacji i Technologii, by gromadzone tam środki finansowe uzupełnione o środki z innych źródeł pozwoliły osiągnąć masę krytyczną niezbędną do podjęcia i kompleksowego zbadania podstawowych wyzwań stojących przed społeczeństwami UE;

25.

podkreśla potrzebę wprowadzenia wytycznych zapewniających konkurencyjny podział środków finansowych i ich szybkie wykorzystanie, a także wprowadzenia nagród za projekty przynoszące w krótkim terminie znaczne wyniki gospodarcze;

26.

podkreśla, że Europa powinna być w czołówce rozwoju technologii internetowych oraz niskoemisyjnych zastosowań technologii informacyjno-komunikacyjnych; proponuje podwojenie budżetu UE na badania w dziedzinie technologii informacyjno-komunikacyjnych w ramach następnej perspektywy finansowej;

27.

podkreśla, że polityka w zakresie innowacji powinna być skoordynowana z innymi politykami unijnymi i krajowymi (w tym z polityką przemysłową, środowiskową i konsumencką), mając na uwadze, że określone podejścia powinny być na tyle elastyczne, by można je było dostosować do różnych warunków krajowych i regionalnych;

28.

ubolewa, że działania na rzecz uproszczenia instrumentów UE w dziedzinie badań i innowacji okazały się nieskuteczne i że procedury są nadal zdecydowanie zbyt złożone i czasochłonne, co szczególnie utrudnia udział MŚP w tych programach;

29.

jest zdania, że z uwagi na przyjazność dla użytkownika i przejrzystość należy unikać nakładania się i powielania programów wspierających wskutek niewystarczającej koordynacji na poszczególnych szczeblach działania; zwraca się do Komisji o sprawdzenie, czy możliwe jest, by w przyszłości za unijne instrumenty pomocowe dla MŚP odpowiadała jedna dyrekcja generalna, na przykład DG ds. Przedsiębiorstw; uważa, że ułatwiłoby to ich prezentację na zewnątrz i zapewniło potencjalnym beneficjentom jeden punkt kontaktowy;

30.

w związku z tym wzywa także Komisję do zagwarantowania, że ramy regulacyjne UE będą wspierały innowacje, a nie stanowiły przeszkodę dla zmian, oraz do zapewnienia skutecznej współpracy między odpowiednimi służbami wewnętrznymi i dyrekcjami generalnymi przy pomocy takiej struktury, jak planowana grupa zadaniowa, w celu rozważenia w spójny i kompleksowy sposób kwestii dotyczących innowacji; domaga się, aby prowadziło to do mniejszego rozdrobnienia instrumentów UE związanych z polityką w zakresie innowacji;

31.

wzywa ponadto państwa członkowskie do skutecznej koordynacji działań właściwych organów krajowych;

32.

stwierdza, że celem wspólnych starań podmiotów na szczeblu UE powinno być zapełnienie luki między badaniami i innowacją oraz między dojrzałością produktu pod względem wymogów rynku a jego komercjalizacją; podkreśla, że programy ramowe wymagają tworzenia punktów stycznych między nimi lub tworzenia międzyprogramowych połączeń między środkami związanymi z innowacjami i badaniami;

33.

apeluje do Komisji o opracowanie nowych wskaźników dotyczących innowacji, które są lepiej dostosowane do cech gospodarki opartej na usługach i w coraz większym stopniu bazującej na wiedzy, a także do dostosowania istniejących wskaźników, tak aby europejska tabela wyników innowacji dostarczała nie tylko analizy porównawczej zdolności poszczególnych państw członkowskich w dziedzinie innowacji, lecz także pozwalała na określenie silnych i słabych strony środków UE na rzecz innowacji;

34.

podkreśla znaczenie pełniejszego informowania o odpowiednich formach i źródłach finansowania oraz znaczenie odpowiednich informacji na temat alternatywnych form finansowania, np. umów licencyjnych, w celu zwiększenia gotowości przedsiębiorstw do realizacji inwestycji;

35.

podkreśla, że oprócz finansowania publicznego należy silniej wspierać finansowanie ze środków prywatnych;

36.

podkreśla znaczenie lepszej harmonizacji dostępu do funduszy UE dla wszystkich uczestników, aby zwiększyć udział MŚP w strukturach zarządzania wspólnymi inicjatywami technologicznymi i w ich działaniach;

37.

wzywa Komisję do przedstawienia wraz z planem działania na rzecz innowacji konkretnych instrumentów służących poprawie dostępu innowacyjnych przedsiębiorstw do finansowania; w związku z tym podkreśla konieczność uwzględnienia różnych potrzeb związanych z finansowaniem i tempa innowacji w przedsiębiorstwach na poszczególnych etapach ich tworzenia i rozwoju;

38.

podkreśla konieczność stworzenia warunków dla lepszej dostępności kapitału wysokiego ryzyka, uwzględniając przy tym potrzeby MŚP, a także rozszerzenia mechanizmu finansowania opartego na podziale ryzyka, stosowanego przez EBI; wzywa Komisję do sprawdzenia, jakie środki można przyjąć celem zapewnienia podziału ryzyka, który będzie możliwy do zaakceptowania dla wszystkich podmiotów, stymulując tym samym prywatne inwestycje w dziedzinie innowacji;

39.

wzywa odpowiednie podmioty krajowe i wspólnotowe do rozbudowania sprawdzonych instrumentów finansowania MŚP, takich jak mikrokredyty, kapitał podwyższonego ryzyka dla osób chcących inwestować w innowacyjne przedsiębiorstwa, anioły biznesu wspierające realizację projektów biznesowych np. przez młodych badaczy, pożyczki i gwarancje, a także do stworzenia podatkowych, finansowych, biznesowych i administracyjnych zachęt do inwestycji w celu zmniejszenia ryzyka przenoszenia produkcji z powodu niekorzystnych warunków pomocy państwa oraz zachęcenia przedsiębiorstw do zatrudniania personelu wykwalifikowanego w dziedzinie badań i innowacji i zapewnienia w ten sposób rozwoju nowych produktów i usług;

40.

podkreśla znaczenie zapewnienia minimalnego przydziału środków dla MŚP w otwartych zaproszeniach do składania wniosków publikowanych w ramach inicjatyw na rzecz badań i innowacji, realizując to samo zobowiązanie przyjęte dla siódmego programu ramowego (15 % zasobów w programie na rzecz współpracy);

41.

wzywa Komisję do dostosowania – zgodnie z zasadami jednolitego rynku – istniejących uregulowań UE dotyczących pomocy państwa, tak aby można było wspierać inwestycje w pilnie potrzebne nowe technologie oraz zapewnić długotrwałą konkurencyjność Unii i równe warunki konkurencji na skalę światową; szczególnie wzywa Radę i Komisję do rozważenia podczas rewizji unijnych przepisów dotyczących pomocy państwa inicjatywy w zakresie kluczowych technologii wspomagających, co umożliwi państwom członkowskim tworzenie krajowych systemów zachęt celem wspierania rozwoju kluczowych technologii wspomagających;

42.

podkreśla znaczenie wspólnych inicjatyw technologicznych, spełniających określone kryteria pod względem rozmiaru i struktur zarządzania, oraz dokonywania okresowej oceny wpływu zatwierdzonych inicjatyw tego typu pod kątem ich wkładu w zwiększanie konkurencyjności przemysłu europejskiego;

43.

w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje fakt, że wspólnotowe ramy dotyczące pomocy państwa na rzecz badań, rozwoju i innowacji zostaną w 2010 r. poddane przeglądowi;

44.

jest zdania, że silniejszemu wspieraniu innowacji musi zawsze towarzyszyć zmniejszenie obciążenia biurokratycznego wnioskodawców; wzywa Komisję do zlikwidowania tej biurokracji poprzez przekształcenie procesów programu ramowego i stworzenie platformy dla użytkowników;

45.

wzywa odpowiednie podmioty UE, aby – szczególnie z myślą o MŚP – poprawiły warunki ramowe w zakresie ochrony własności intelektualnej, zwłaszcza patentów, ponieważ ich koszt i jakość są głównym elementem innowacji;

46.

w związku z tym ubolewa, że nie istnieje prawdziwy rynek wewnętrzny UE w zakresie innowacji oraz wzywa Komisję i państwa członkowskie do koordynacji działań w tej dziedzinie, w szczególności w odniesieniu do zawarcia w najbliższym czasie porozumienia w sprawie patentu wspólnotowego i jednolitego systemu rozstrzygania sporów patentowych; podkreśla również znaczenie standaryzacji dla rozwoju innowacyjnych produktów;

47.

zaleca wspieranie nowoczesnych strategii politycznych w dziedzinie innowacji, które będą wspierały takie innowacje, jak łączenie patentów, wspólne platformy patentowe i licencje przyznające pełnię praw;

48.

podkreśla przy tym znaczenie, jakie ma dla europejskiej gospodarki stworzenie dostosowanego do potrzeb MŚP patentu wspólnotowego, zgodnie ze strategiami unijnymi w dziedzinie innowacji;

49.

stwierdza, że stosowanie patentów w coraz większym stopniu służy jako gwarancja przyznania finansowania przez banki, jednak z powodu braku wiedzy technologicznej banki często nie są w stanie prawidłowo ocenić wartości patentów w ramach procedury udzielania kredytu; dlatego też wzywa Komisję do sprawdzenia, czy UE powinna zapewnić wsparcie przy opracowywaniu standardów oceny;

50.

podkreśla znaczenie programów wspierających korzystanie z technologii i personelu badawczego przez MŚP;

51.

podkreśla, że trójkąt wiedzy, który tworzą badania, innowacje i kształcenie, musi być postrzegany jako spójna całość; z tego względu domaga się, by nie ograniczać inwestycji w edukację i szkolenia wykwalifikowanych pracowników, które odgrywają decydującą rolę w świetle znaczenia zdolności w dziedzinie innowacji dla konkurencyjności UE; podkreśla konieczność stworzenia jak najbardziej atrakcyjnych warunków dla naukowców i ich współpracowników, również w odniesieniu do ich mobilności, aby UE mogła sprostać wyzwaniom globalnej konkurencji; podkreśla, że celom tym powinna towarzyszyć poprawa warunków pracy kobiet naukowców;

52.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

12.8.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 236/48

A.

mając na uwadze, że ograniczenie i zwalczanie ubóstwa są nadrzędnym celem polityki rozwoju UE w ramach traktatu lizbońskiego i że są one także obowiązkiem moralnym oraz leżą w długoterminowym interesie UE,

B.

mając na uwadze, UE, jako największy na świecie ofiarodawca, oraz jej państwa członkowskie muszą odegrać kluczową rolę na wrześniowym posiedzeniu w sprawie MCR oraz przyjąć ambitne i jednolite stanowisko, które odegra rolę siły napędowej realizacji MCR na świecie w wyznaczonym czasie,

C.

mając na uwadze, że obecnie UE potrzebuje 20 mld EUR na zobowiązania budżetowe związane z MCR,

D.

mając na uwadze, że niektóre państwa członkowskie stopniowo obniżają swoje budżety pomocy,

E.

mając na uwadze, że ogólnoświatowe transakcje finansowe osiągnęły wartość 70-krotnie wyższą niż światowe DNB,

F.

mając na uwadze, że nieprzewidywalna pomoc może mieć negatywny wpływ na kraje będące beneficjentami, oraz mając na uwadze, że lepsza jakość pomocy mogłaby uwolnić dodatkowe 3 mld EUR rocznie na budżety UE i jej państw członkowskich przeznaczone na rozwój (12),

G.

mając na uwadze, że 82 % nowych pożyczek z MFW zostało udzielonych krajom europejskim, podczas gdy kraje najsłabiej rozwinięte (LDC) mogłyby skorzystać na otrzymaniu większych nowych pożyczek z MFW,

H.

mając na uwadze, że choć grupa G20 jest bardziej reprezentatywna niż G8, to ONZ pozostaje forum najbardziej sprzyjającym rozwiązywaniu problemów związanych z globalnym ładem,

I.

mając na uwadze, że niespójności w strategiach politycznych UE nie mogą zmniejszać wpływu finansowania rozwoju,

J.

mając na uwadze, że przekazy emigrantów wnoszą przynajmniej 300 mld USD rocznie do gospodarek krajów rozwijających się (13),

K.

mając na uwadze fakt, że choć w odniesieniu do niektórych milenijnych celów rozwoju poczyniono zachęcające postępy, nadal w zakresie wszystkich ośmiu nie osiągnięto zakładanych wyników, oraz że jedynie zdecydowana wola polityczna pozwoli zrealizować MCR w ciągu pięciu lat, jakie pozostają nam do wyznaczonego terminu w 2015 r.,

L.

mając na uwadze, że niektóre z krajów LDC dalekie są od realizacji MCR,

M.

mając na uwadze, że ostatnie kryzysy żywnościowe oraz paliwowe, w połączeniu z globalnym pogorszeniem koniunktury gospodarczej i zmianami klimatu, doprowadziły do spowolnienia postępów poczynionych w ostatnich dziesięciu latach w dziedzinie ograniczania ubóstwa,

N.

mając na uwadze, że posiadanie na własność ziemi stanowi bodziec dla poszczególnych osób, rodzin i społeczności do przejmowania kontroli nad własnym rozwojem i zapewniania bezpieczeństwa żywnościowego na poziomie lokalnym,

O.

mając na uwadze, że łagodzenie skutków zmian klimatu w krajach rozwijających się może do 2020 r. osiągnąć koszt około 100 mld USD rocznie (14), a pogorszenie koniunktury może kosztować przynajmniej dwa razy tyle (15),

P.

mając na uwadze, że sytuacja w krajach rozwijających się o „średnim dochodzie” nie może być nieuwzględniona przy dokonywaniu przeglądu MCR, ponieważ kraje te nadal wymagają pomocy, aby mogły osiągnąć swój pełny potencjał rozwoju,

Q.

mając na uwadze, że kraje uprzemysłowione są w głównej mierze odpowiedzialne za zmiany klimatu oraz kryzys finansowy i gospodarczy,

R.

mając na uwadze, że rośnie liczba osób ubogich pracujących oraz tych, którym grozi utrata pracy,

S.

mając na uwadze, że często to brak pokoju i bezpieczeństwa, demokracji oraz politycznej stabilności uniemożliwia krajom biednym osiągnięcie w pełni ich potencjału rozwojowego,

T.

mając na uwadze, że korupcja niszczy wydajność, zwiększa niestabilność oraz zniechęca zagranicznych inwestorów,

U.

mając na uwadze szacowany na od 641 do 941 mld USD nielegalny przepływ kapitału z krajów rozwijających się oraz mając na uwadze, że przepływ ten podważa zdolność krajów rozwijających się do generowania własnych zasobów i przeznaczania większych środków na ograniczenie ubóstwa (16),

V.

mając na uwadze, że pomimo znacznych postępów poczynionych na rzecz realizacji MCR w dziedzinie zdrowia, najmniejsze postępy czynione są w zakresie trzech MCR odnoszących się do zdrowia, a zwłaszcza do śmiertelności okołoporodowej matek,

W.

mając na uwadze, że przyczyną 13 % przypadków śmierci okołoporodowej matek w krajach rozwijających się są niebezpieczne aborcje, i mając na uwadze, że wskaźnik ten jest znacznie wyższy w Afryce (17),

X.

mając na uwadze, że finansowanie programów planowania rodziny w przeliczeniu na jedną kobietę zostało znacznie obniżone w ciągu ostatnich dziesięciu lat,

Y.

mając na uwadze, że nawet jeśli uda się zrealizować MCR, nadal pozostaną wyzwania związane z ubóstwem oraz cierpieniem w krajach biednych,

Z.

mając na uwadze, że niezrealizowanie naszych zobowiązań w odniesieniu do MCR będzie oznaczało utrzymujące się cierpienie milionów biednych ludzi i w znacznym stopniu nadwyręży zaufanie między północą a południem,

1.

oczekuje, że w czerwcu 2010 r. Rada Europejska przyjmie ambitne, jednolite stanowisko UE przed wrześniowym posiedzeniem Narodów Zjednoczonych w sprawie MCR i podejmie nowe, zorientowane na wyniki, dodatkowe, przejrzyste i wymierne zobowiązania;

2.

zachęca państwa członkowskie do realizacji ich zobowiązań podjętych w ramach Europejskiego konsensusu w sprawie rozwoju;

3.

zaznacza, że osiągnięcie MCR musi pozostać kluczowym celem Unii Europejskiej; podkreśla, że ograniczenie ubóstwa poprzez realizację MCR musi zostać jednoznacznie uznane za nadrzędne ramy polityki rozwoju UE, oraz że musi to być wyraźnie odzwierciedlane we wszystkich odpowiednich obszarach polityki, w tym w polityce handlowej, oraz we wnioskach legislacyjnych; uważa, że MCR nie powinny być uznawane za kwestię techniczną, którą da się rozwiązać po prostu dzięki przeznaczeniu większej ilości pieniędzy lub stworzeniu większych możliwości handlowych, z pominięciem identyfikacji i eliminacji źródeł ubóstwa;

4.

podkreśla, że liczby podane w niedawnym sprawozdaniu ONZ pt. „Rethinking poverty” („Nowe refleksje na temat ubóstwa”) są nie tylko alarmujące, ale też jasno wskazują na realne ryzyko niepowodzenia w realizacji MCR;

5.

wzywa wszystkie państwa członkowskie do zrealizowania najpóźniej do 2015 r. zobowiązania dotyczącego pomocy w wysokości 0,7 %;

6.

wzywa UE i państwa członkowskie do wprowadzenia wzmocnionych środków w zakresie odpowiedzialności, odnoszących się do ich zobowiązania się do przeznaczenia do 2015 r. 0,7 % DNB na pomoc, w tym organizacji procesu wzajemnego przeglądu ODA, w ramach którego na forum Rady Spraw Zagranicznych ocenione zostaną postępy w kierunku osiągnięcia pułapu 0,7 % do 2015 r. oraz sporządzone zostanie sprawozdanie dla Rady Europejskiej i Parlamentu Europejskiego;

7.

wzywa wszystkie państwa członkowskie do wprowadzenia środków w zakresie pomocy rozwojowej i określenia wieloletnich programów realizacji MCR; wzywa Komisję do zapewnienia całkowitej przejrzystości w dziedzinie oficjalnej pomocy rozwojowej i zachęca ją w związku z tym do opublikowania kwot przeznaczanych na tę pomoc przez państwa członkowskie;

8.

wzywa UE i OECD do nieposzerzania definicji oficjalnej pomocy rozwojowej (ODA) oraz do nieuznawania umorzenia zadłużenia lub innych niezwiązanych z ODA przepływów finansowych za wydatki na pomoc;

9.

wzywa wszystkie państwa członkowskie do aktywnego rozprawienia się z rajami podatkowymi oraz uchylaniem się od płacenia podatków i nielegalnym odpływem kapitału w ramach grupy G20 i ONZ oraz do promowania większej przejrzystości, w tym systematycznego ujawniania osiągniętych zysków i płaconych podatków oraz systemu sprawozdawczości w poszczególnych krajach, aby umożliwić krajom rozwijającym się zachowanie własnych zasobów z myślą o ich rozwoju;

10.

wzywa EBI do dokonania przeglądu polityki w odniesieniu do centrów finansowych typu „offshore” na podstawie bardziej rygorystycznych kryteriów niż wykaz Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) w celu określenia zakazanych i monitorowanych jurysdykcji, oraz do zapewnienia jej wdrożenia i przedstawiania rocznych sprawozdań z postępów;

11.

wzywa wszystkie państwa członkowskie i wspólnotę międzynarodową do podjęcia działań w celu obniżenia opłat za przekazy emigrantów;

12.

wzywa wszystkie państwa członkowskie do wspierania inicjatyw ONZ oraz podejmowania środków mających na celu zwiększenie odpowiedzialności pożyczkodawców i pożyczkobiorców zaangażowanych w suwerenne transakcje pożyczkowe;

13.

wzywa wszystkie państwa członkowskie i społeczność międzynarodową do wznowienia wysiłków podejmowanych w celu złagodzenia obciążenia zadłużeniem krajów, które osiągają dobre wyniki w zakresie rozliczalności, przejrzystości i dobrych rządów;

14.

wzywa UE do dostarczenia biednym krajom znacznych środków finansowych w celu przeciwdziałania zmianom klimatu oraz kryzysowi gospodarczemu; nalega, aby środki te były rzeczywiście dodatkowe w stosunku do istniejących już zobowiązań zakresu pomocy;

15.

wzywa wszystkie państwa członkowskie do zobowiązania się do przeznaczenia znacznie większych zasobów na współpracę na rzecz rozwoju oraz na pomoc nadzwyczajną w ramach następnej perspektywy finansowej oraz Europejskiego Funduszu Rozwoju;

16.

wzywa Komisję Europejską do wykorzystania istniejących instrumentów współpracy z krajami rozwijającymi się, łącznie z planami działania europejskiej polityki sąsiedztwa, Partnerstwem Wschodnim, systemami GSP i GSP+, do dalszego rozwijania oraz wdrażania praktycznych działań ułatwiających realizację MCR;

17.

wzywa wszystkie państwa członkowskie do znacznego zwiększenia pomocy udzielanej poprzez wsparcie budżetowe, a zwłaszcza poprzez umowy dotyczące MCR, jednakże nalega, aby spełniane były kryteria dotyczące demokracji, przestrzegania praw człowieka, dobrych rządów i inne kluczowe kryteria oraz aby zwiększyć ilość i jakość kontroli i audytów;

18.

wzywa wszystkie państwa członkowskie do dbania o to, by UE nadal stosowała szeroki wachlarz istniejących instrumentów finansowych na szczeblach światowym i krajowym w uzupełnieniu do wsparcia budżetowego, łącznie ze światowym funduszem na rzecz zwalczania AIDS, gruźlicy i malarii, oraz wykorzystywała inne organizacje i mechanizmy, szczególnie organizacje i społeczności społeczeństwa obywatelskiego;

19.

wzywa państwa członkowskie do dalszego ulepszania koordynacji ofiarodawców przez przyznawanie swojej pomocy jako pomocy niewiązanej, zgodnie z deklaracją paryską i deklaracją z Akry, tym samym ograniczając nadmierne rozproszenie budżetów pomocowych, co jest niezbędne dla zapewnienia spójności i niewiązania pomocy; przyznaje również, że poszczególne państwa członkowskie mogą zaoferować specjalistyczną wiedzę w różnych strefach geograficznych oraz obszarach rozwoju;

20.

wzywa Komisję Europejską i państwa członkowskie do zagwarantowania, że w nowych strukturach instytucjonalnych UE główna odpowiedzialność za planowanie funduszy rozwoju i wyznaczanie priorytetów pozostanie w kompetencji komisarza ds. rozwoju;

21.

wzywa UE do podjęcia konkretnych działań przeciwko ubóstwu poprzez przyjęcie spójnej polityki obejmującej obszary handlu i współpracy na rzecz rozwoju oraz wspólną politykę rolną i wspólną politykę rybołówstwa, aby uniknąć bezpośrednich lub pośrednich negatywnych skutków dla gospodarek krajów rozwijających się;

22.

wzywa UE do obrony zasady bezpieczeństwa żywnościowego w krajach rozwijających oraz do kładzenia nacisku, w ramach toczących się w OMC negocjacji, na poszanowanie tej zasady przez wszystkie podmioty;

23.

wierzy, że realizacja MCR wymaga środków wspierania dostępu do ziemi, wody i zasobów różnorodności biologicznej, jak również środków promowania polityki mającej na celu lokalne wspieranie zrównoważonego rolnictwa małych gospodarstw;

24.

wzywa UE do zapewnienia, aby umowy w dziedzinie rybołówstwa zorientowane były na rozwój, tak aby w pełni uwzględniały one społeczny i ekonomiczny wpływ na społeczności lokalne, zwłaszcza poprzez długoterminowe unijne wsparcie sektorowe oraz mechanizm, dzięki któremu armatorzy pokrywają sprawiedliwą część kosztów dostępu dla floty UE;

25.

wzywa UE do niewywierania poprzez swoją politykę handlową nacisku na kraje biedne w celu uzyskania dostępu do słabszych sektorów ich gospodarek, gdyż poziom rozwoju krajów biednych uniemożliwia im sprawiedliwą konkurencję na globalnych rynkach, a jednocześnie do wyraźniejszego nakierowania unijnej polityki pomocy na rzecz handlu na biednych;

26.

wzywa UE do dołożenia wszelkich starań, aby doprowadzić do punktualnego i ukierunkowanego na rozwój zamknięcia rundy dauhańskiej Światowej Organizacji Handlu;

27.

wzywa do systematycznego włączania oceny ryzyka związanego ze zmianami klimatu we wszystkie aspekty planowania polityki i podejmowania decyzji, łącznie z handlem, rolnictwem, bezpieczeństwem żywnościowym, itp.; żąda, aby wyniki tej oceny wykorzystano do sformułowania jasnych wytycznych dotyczących polityki w zakresie współpracy na rzecz zrównoważonego rozwoju.

28.

podkreśla konieczność skutecznej globalnej reakcji na problem zmian klimatu, polegającej na przyjęciu odpowiedzialności przez kraje uprzemysłowione i objęciu przez nie przewodnictwa w zwalczaniu skutków emisji gazów cieplarnianych, które w przypadku nierozwiązania tej kwestii będą stanowić zagrożenie dla MCR;

29.

wzywa UE i państwa członkowskie – strony Protokołu w sprawie strategicznej oceny oddziaływania na środowisko do Konwencji z Espoo – do pełnego zastosowania się do przepisów protokołu przy pomaganiu w realizacji programów na rzecz rozwoju oraz projektów publicznych w krajach rozwijających się;

30.

jest przekonany, że handel może być potężnym motorem wzrostu gospodarczego, chociaż sam handel nie może rozwiązać problemów związanych z rozwojem; uważa, że powolny postęp w negocjacjach rundy dauhańskiej ogranicza wkład systemu handlu międzynarodowego w osiąganie MCR; podkreśla, że zamknięcie z pozytywnym skutkiem rundy dauhańskiej mogłoby przyczynić się do efektu w postaci pakietu bodźców gospodarczych o wymiarze światowym; odnotowuje liczne badania UNCTAD i innych instytucji wskazujące na to, że szeroko zakrojona liberalizacja handlu w krajach najsłabiej rozwiniętych rzadko przekłada się na trwałe i znaczne zmniejszenie ubóstwa, przyczynia się natomiast do pogorszenia warunków handlu w krajach rozwijających się, w szczególności w krajach afrykańskich;

31.

podkreśla znaczenie starań o ułatwienie integracji krajów rozwijających się z gospodarką światową; powtarza, że otwarcie na handel oraz wspieranie potencjału podaży są istotnymi elementami każdej spójnej strategii rozwojowej oraz że inicjatywy z zakresu pomocy technicznej związanej z handlem stanowią dodatkowe narzędzie służące podjęciu działań zmierzających do eliminacji ubóstwa i zapóźnienia rozwojowego;

32.

przypomina, że poprawa zdolności handlowych krajów rozwijających się i najsłabiej rozwiniętych może pomóc im w zdobyciu umiejętności związanych z handlem i stworzeniu infrastruktury niezbędnej do wdrażania porozumień WTO i czerpania z nich zysków, rozszerzenia wymiany handlowej, skorzystania z nowych i istniejących możliwości handlowych, wprowadzenia w życie nowych umów i dostosowania się do ulegającego zmianom otoczenia handlu zagranicznego;

33.

z zadowoleniem przyjmuje inicjatywy w dziedzinie handlu z krajami rozwijającymi prowadzone na szczeblach UE i WTO, w szczególności inicjatywę „Wszystko oprócz broni”, GSP i GSP+, a także zasadę asymetrii i okresy przejściowe wynegocjowane we wszystkich obowiązujących europejskich umowach o partnerstwie, oraz zwraca się do Komisji o utrwalenie tej strategii politycznej; wskazuje, że system GSP zapewnia swoim użytkownikom większą stabilność i przewidywalność oraz większe możliwości handlowe; zauważa, że udziela się (poprzez system GSP) dodatkowych preferencji krajom, które ratyfikowały i skutecznie wdrożyły kluczowe międzynarodowe konwencje dotyczące zrównoważonego rozwoju, praw socjalnych oraz dobrego zarządzania;

34.

wzywa Komisję do położenia nacisku na treści rozwojowe w toczących się negocjacjach WTO i dwustronnych negocjacjach FTA;

35.

przypomina, że strategia pomocy na rzecz wymiany handlowej ma na celu wspieranie krajów ubogich i znajdujących się w trudnym położeniu w tworzeniu podstawowej infrastruktury gospodarczej oraz narzędzi potrzebnych im do wykorzystania handlu jako motoru wzrostu i rozwoju gospodarczego; z zadowoleniem przyjmuje oświadczenia Komisji, zgodnie z którymi UE już zrealizowała swój cel zakładający przeznaczenie 2 mld EUR na pomoc związaną z handlem do 2010 r., gdyż łączne wsparcie UE i jej państw członkowskich na rzecz pomocy związanej z handlem wyniosło aż 2,15 mld EUR w 2008 r. (1,14 mld EUR z państw członkowskich i 1,01 mld EUR z UE), a ponadto odnotowuje osiągnięcie istotnych wyników w ramach szerszego programu pomocy na rzecz wymiany handlowej – obejmującego transport i energię, sektory produkcyjne i dostosowania związane z handlem; wzywa jednak Komisję do przedstawienia szczegółowych informacji (w tym danych liczbowych) na temat linii budżetowych wykorzystywanych do finansowania pomocy związanej z handlem oraz strategii pomocy na rzecz wymiany handlowej;

36.

apeluje do Komisji i państw członkowskich, aby poświęciły większą uwagę i udzieliły wsparcia krajom najsłabiej rozwiniętym w celu zwiększenia środków UE na pomoc na rzecz wymiany handlowej, które ostatnio nie wzrosły znacząco; jest zdania, że w miarę jak integracja regionalna coraz bardziej zyskuje na znaczeniu w kontekście programu pomocy UE na rzecz wymiany handlowej, należy nasilić starania zmierzające do pełnej realizacji regionalnych pakietów AKP pomocy na rzecz wymiany handlowej; jest zdania, że istnieją szerokie możliwości poprawy skuteczności pomocy poprzez intensyfikację wspólnych analiz, wspólnych strategii reagowania i wspólnej realizacji środków z zakresu pomocy na rzecz wymiany handlowej;

37.

uważa, że wymiar Południe-Południe staje się szybko powiększającym się komponentem handlu światowego, może nabierać coraz większego znaczenia w zapewnianiu rozwoju krajów najuboższych i powinien być stymulowany i wspierany;

38.

wzywa UE do zachowania zintegrowanego, wszechstronnego podejścia do MCR, uznając, że jednostkowe cele i zadania są ze sobą powiązane i ustanawiając minimalne wymogi na rzecz wyeliminowania ubóstwa;

39.

wzywa wszystkie państwa członkowskie i Komisję do przeznaczenia przynajmniej 20 % wszystkich funduszy rozwojowych na podstawową opiekę zdrowotną i edukację, do zwiększenia wkładu do światowego funduszu na rzecz zwalczania AIDS, gruźlicy i malarii oraz do zwiększenia środków na inne programy na rzecz wzmocnienia systemów opieki zdrowotnej, jak również do uczynienia priorytetu z celu poprawy zdrowia matek oraz ograniczenia śmiertelności noworodków;

40.

wzywa kraje rozwijające się do przeznaczenia przynajmniej 15 % budżetu państwa na opiekę zdrowotną oraz do umocnienia ich systemów opieki zdrowotnej;

41.

wzywa UE i kraje rozwijające się do wspierania bezpłatnego dostępu do opieki zdrowotnej i edukacji;

42.

wzywa wszystkie państwa członkowskie i Komisję do odwrócenia niepokojącego trendu ograniczania środków przeznaczanych na prawa i zdrowie reprodukcyjne i seksualne w krajach rozwijających się oraz do wspierania strategii politycznych w zakresie dobrowolnego planowania rodziny, bezpiecznej aborcji, leczenia chorób przenoszonych drogą płciową oraz dostępności artykułów związanych ze zdrowiem reprodukcyjnym, na które składają się ratujące życie lekarstwa i środki antykoncepcyjne, w tym prezerwatywy;

43.

wzywa Komisję, państwa członkowskie i kraje rozwijające się do zajęcia się MCR 5 (poprawa stanu zdrowia matek), MCR 4 (śmiertelność dzieci) oraz MCR 6 (zwalczanie HIV/AIDS, malarii i gruźlicy) w spójny i holistyczny sposób, jak również MCR 3 (równość płci i wzmacnianie pozycji kobiet);

44.

żąda, aby krajowe i regionalne dokumenty strategiczne podkreślały potrzebę przepisów prawnych zwalczających przemoc i dyskryminację kobiet, wspierały udział kobiet w procesie podejmowania decyzji i podkreślały potrzebę strategii politycznych uwzględniających kwestie płci;

45.

ponownie podkreśla, że Unia Europejska powinna wspierać te kraje rozwijające się, które korzystają z tak zwanych rozwiązań elastycznych zapisanych w umowie TRIPS, tak aby zapewniać leki po przystępnych cenach w ramach krajowych programów w dziedzinie zdrowia publicznego; podkreśla, że te umowy, które gwarantują dostęp do leków generycznych, nie mogą być podważane w umowach o wolnym handlu;

46.

wzywa UE do przeznaczenia przynajmniej połowy środków pomocowych dla krajów LDC i kierowania ich do najbardziej potrzebujących grup w tych krajach, a zwłaszcza kobiet, dzieci oraz osób niepełnosprawnych, oraz do skuteczniejszego uwzględniania w strategiach rozwoju interesów grup szczególnie zagrożonych;

47.

popiera w tym kontekście wniosek Komisji o ponowne przyznanie – w ramach przewidzianego na 2010 rok średniookresowego przeglądu programów AKP – środków krajom, które poczyniły najmniejsze postępy;

48.

wzywa UE i kraje rozwijające się do zwrócenia szczególnej uwagi na prawa mniejszości oraz nalega, aby UE umieszczała niezbywalne klauzule dotyczące praw człowieka i niedyskryminacji w zawieranych porozumieniach międzynarodowych, odnoszące się między innymi do dyskryminacji w oparciu o płeć, pochodzenie rasowe czy etniczne, religię lub przekonania, niepełnosprawność, wiek, orientację seksualną i wobec osób żyjących z HIV/AIDS;

49.

wzywa UE i rządy partnerskie do zwiększenia inwestycji na rolnictwo i bezpieczeństwo żywnościowe do takiego poziomu, który będzie gwarantował wolność od głodu dla wszystkich, uwzględniając zwłaszcza najbardziej palące przypadki głodu, małe gospodarstwa oraz programy ochrony socjalnej;

50.

wzywa Komisję do promowania posiadania ziemi jako narzędzia eliminowania ubóstwa i gwarantowania bezpieczeństwa żywnościowego przez wzmocnienie praw własności i ułatwianie rolnikom, małym przedsiębiorstwom i lokalnym społecznościom dostępu do kredytów;

51.

wyraża głębokie zaniepokojenie obecnym nabywaniem przez zagranicznych inwestorów – z poparciem rządów – gruntów rolnych (w szczególności w Afryce), co może osłabić lokalne bezpieczeństwo żywnościowe i spowodować poważne i dalekosiężne konsekwencje w krajach rozwijających się; zwraca się do ONZ i do UE, by zajęły się niekorzystnymi konsekwencjami wykupywania gruntów rolnych (w tym wywłaszczaniem drobnych producentów rolnych i niekorzystnym pod kątem zrównoważonego rozwoju wykorzystaniem ziemi i zasobów wodnych) przez uznanie prawa ludności lokalnej do kontroli nad ziemiami uprawnymi oraz innymi zasadniczymi zasobami naturalnymi;

52.

wzywa państwa członkowskie i Komisję do wzmożenia wysiłków na rzecz walki z pracą dzieci na drodze wspierania konkretnych programów i dzięki wytycznym dotyczącym polityki na rzecz rozwoju i handlu międzynarodowego;

53.

wzywa UE i rządy krajów rozwijających się do zdecydowanego wsparcia globalnego paktu na rzecz miejsc pracy MOP oraz do skutecznego wdrażania wszystkich aspektów programu godnej pracy;

54.

wzywa Komisję do monitorowania ochrony socjalnej pracowników, dialogu społecznego i podstawowych norm pracy w krajach rozwijających się oraz w razie konieczności do oferowania środków zachęcających i stosowania sankcji poprzez umowy handlowe i inne dostępne narzędzia;

55.

wzywa Bank Światowy i MFW do przyznania większego prawa głosu krajom niedostatecznie reprezentowanym, zapewniając pożyczkobiorcom i pożyczkodawcom równą liczbę praw do głosowania w krótkim terminie, a także iż udzielanie pożyczek nie będzie podważać zasad własności, do czego zobowiązano się w Paryżu i Akrze;

56.

wzywa MFW do zwiększenia poziomów dostępu krajów o niskich dochodach (KND) do ich kredytowych możliwości preferencyjnych i do zwiększenia tym krajom przydziałów specjalnych praw ciągnienia zgodnie z ich potrzebami;

57.

wyraża zamiar, aby podczas współdecydowania o nadchodzącym przeglądzie upoważnienia Europejskiego Banku Inwestycyjnego do udzielania pożyczek na rzecz krajów trzecich zapewnić wypełnienie jego zobowiązań w zakresie rozwoju oraz aby bardziej ukierunkować jego środki na potrzeby krajów rozwijających się, w tym na wzajemnie skuteczne kredyty dla osób ubogich;

58.

wzywa wszystkie państwa członkowskie i wspólnotę międzynarodową do podjęcia wszelkich starań, aby ONZ pozostała forum, na którym rozwiązywane są problemy związane z globalnym sprawowaniem rządów oraz ubóstwem;

59.

wzywa UE i władze UA do wznowienia woli politycznej i zaangażowania w partnerstwo strategiczne Afryka-UE oraz przeznaczenia szczególnych środków umożliwiających realizację pełnego potencjału tego przedsięwzięcia;

60.

wzywa UE i społeczność międzynarodową do promowania i wspierania demokracji, pokoju, praworządności oraz wolnej od korupcji administracji w krajach rozwijających się;

61.

wzywa Unię Europejską i wspólnotę międzynarodową do nadzwyczajnego zaangażowania się we wspieranie administracji publicznej w krajach rozwijających się ze szczególnym naciskiem na zwalczanie korupcji i rozwijanie przejrzystego, sprawiedliwego i bezstronnego kontekstu administracyjnego, jednocześnie uznając zasadniczą rolę podmiotów pozarządowych i społeczeństwa obywatelskiego;

62.

wzywa kraje rozwijające się do szybkiego podpisania konwencji ONZ przeciw korupcji, do konkretnego i skutecznego wdrożenia jej postanowień, a także do uzgodnienia sposobów monitorowania postępów;

63.

uznaje potrzebę poprawy przez kraje rozwijające się ich międzynarodowych standardów sprawozdawczości, aby zapobiegać praktykom obchodzenia przepisów podatkowych i uchylania się od płacenia podatków, a tym samym skuteczniej osiągać globalny ład fiskalny;

64.

wzywa kraje rozwijające się do zaangażowania parlamentów, rządów lokalnych, społeczeństwa obywatelskiego oraz innych niepublicznych podmiotów na wszystkich etapach formułowania polityki i jej wdrażania;

65.

wzywa kraje rozwijające się, zwłaszcza kraje najbardziej korzystające z pomocy UE, aby wzmocniły dobrą administrację we wszystkich sprawach publicznych, zwłaszcza w zakresie zarządzania otrzymywaną pomocą, oraz apeluje do Komisji o poczynienie wszelkich kroków niezbędnych do zapewnienia przejrzystej i skutecznej realizacji pomocy;

66.

uznaje istnienie zasadniczego związku między bezpieczeństwem i rozwojem i z troską odnotowuje brak postępów w pokojowym rozwiązywaniu „zamrożonych” konfliktów w sąsiedztwie UE i dalej, wzywając UE do dokonania przeglądu swych wysiłków w tym względzie;

67.

wzywa UE do zaangażowania się w ambitny, konstruktywny dialog ze wszystkimi tradycyjnymi i nowymi ofiarodawcami w celu zapewnienia realizacji MCR oraz dopilnowania, by ograniczenie ubóstwa pozostało priorytetem w globalnym programie działań;

68.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Sekretarzowi Generalnemu ONZ.

12.8.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 236/57

A.

mając na uwadze, że w obliczu utrzymującej się powagi kryzysu finansowego, gospodarczego i społecznego oczekiwania wobec nowej strategii UE 2020, którą Rada Europejska ma zatwierdzić w czerwcu 2010 r., są bardzo wysokie,

B.

mając na uwadze, że wielu państwom członkowskim nadal grozi rosnące bezrobocie, które przy braku odpowiednich działań politycznych w perspektywie średnioterminowej może ostatecznie objąć do 28 milionów osób w UE, powodując ogromne problemy społeczne i ludzkie; mając na uwadze, że kryzys prowadzi do likwidowania milionów miejsc pracy i że zaostrzył on niepewność zatrudnienia,

C.

mając na uwadze, że wobec zmian klimatu, utraty różnorodności biologicznej i wyczerpywania się zasobów naturalnych zasadniczym wymogiem staje się opracowanie modelu produkcji, dystrybucji i konsumpcji w większej mierze opierającego się na zasadach zrównoważonego rozwoju,

D.

mając na uwadze, że komunikat Komisji i oświadczenia Rady na temat takich aspektów treści strategii UE 2020, jak główne cele, wzorcowe projekty, przeszkody i wskaźniki, mają bardzo ogólny charakter, w związku z czym Komisja powinna w trybie pilnym przedłożyć Parlamentowi bardziej szczegółowe plany w celu wyjaśnienia, w jaki sposób inicjatywy te pomyślnie zrealizowane,

E.

mając na uwadze, że aby osiągnąć dobre wyniki, europejskie zadania i obowiązki muszą być w sposób dobrze zorganizowany rozłożone między europejski, krajowy, regionalny i lokalny poziom zarządzania, wszystkie te poziomy muszą spełniać najwyższe kryteria jakości i odpowiedzialności, a rzeczywiste siły napędowa zmian – przedsiębiorstwa i szkoły wyższe współpracujące na zasadach partnerstwa z władzami lokalnymi i regionalnymi oraz ze społeczeństwem obywatelskim – muszą odgrywać kluczową rolę w nowym mechanizmie osiągania celów,

F.

mając na uwadze, że należy uwzględnić kryzys demograficzny i jego konsekwencje, i nie poświęcać przyszłych pokoleń, aby utrzymać nabyte korzyści pokoleń poprzednich,

1.

wyraża rozczarowanie wobec głównych elementów nowej strategii UE 2020 uzgodnionej przez Radę Europejską w dniu 26 marca 2010 r.; wzywa Radę Europejską do wyciągnięcia wniosków z obecnego kryzysu i do opracowania naprawdę dalekosiężnej, ambitnej i spójnej strategii;

2.

apeluje, by w strategii UE 2020 kierowano się szeroką polityczną koncepcją przyszłości UE jako Unii konkurencyjnej, socjalnej i opierającej się na zasadach trwałego rozwoju, stawiającej ludzi i ochronę środowiska w centrum procesu tworzenia polityki;

3.

uważa, że państwa członkowskie powinny poprawić swoje wyniki gospodarcze poprzez wprowadzenie reform strukturalnych w celu optymalizacji wydatków publicznych, ograniczenia biurokracji, umocnienia pozycji obywateli, zachęcania do przedsiębiorczości i innowacyjności, uczynienia przepisów bardziej przyjaznymi dla MŚP oraz dostarczenia społeczeństwu okazji do maksymalizacji jego potencjału;

4.

uznaje, że aby zapobiec reakcjom na kryzys euro w postaci długiej stagnacji gospodarczej, Unia powinna równocześnie wdrożyć strategię mającą przyspieszyć trwały wzrost gospodarczy i reformy mające na celu przywrócenie i podniesienie konkurencyjności;

5.

ubolewa, że konkluzje Rady Europejskiej nie uwzględniają potrzeby pełnego odzwierciedlenia kruchego obecnie procesu naprawy gospodarczej w nowej strategii 2020 poprzez sformułowanie spójnego programu politycznego i wszechstronne włączenie polityki makroekonomicznej do tej strategii w celu zagwarantowania, że nie zagrozi jej niezbędna konsolidacja budżetowa;

6.

ubolewa, że z Parlamentem, który jako instytucja reprezentuje obywateli Europy, nie prowadzi się konsultacji w sprawie wskaźników, na których opierają się krajowe programy reform w ramach UE 2020; wzywa Radę do poparcia kluczowych elementów strategii UE 2020 na czerwcowym posiedzeniu, ale podkreśla z mocą, że nie powinna ona podejmować ostatecznej decyzji w sprawie kluczowych instrumentów, celów i wskaźników strategii UE 2020, dopóki jak najszybciej i w należytej formie nie zasięgnie opinii Parlamentu; w tym samym duchu wyraża opinię, że parlamenty państw członkowskich, regiony, gminy, partnerzy społeczni i organizacje pozarządowe powinni aktywnie uczestniczyć w określaniu i wdrażaniu strategii;

7.

odnotowuje pięć głównych celów uzgodnionych przez Radę Europejską, dotyczących poziomu zatrudnienia, badań i rozwoju, emisji gazów cieplarnianych, poziomu edukacji i integracji społecznej; podkreśla, że te główne cele należy sformułować w ramach konsekwentnej i spójnej strategii trwałego rozwoju, łączącej polityczne programy gospodarcze, społeczne i ekologiczne;

8.

podkreśla, że jednolity rynek to jedna z głównych sił napędzających europejski wzrost gospodarczy i że wciąż jeszcze niezbędne jest ukończenie realizacji tego rynku; zauważa również, że utrzymywanie się niektórych utrudnień dla swobodnego przepływu osób, towarów, usług i kapitału wymaga dalszych wysiłków ze strony wszystkich instytucji europejskich w celu stworzenia uczciwego, lepszego, bardziej konkurencyjnego i skuteczniejszego jednolitego rynku;

9.

podkreśla, że wolny handel i dostęp do rynków światowych powinny pozostać głównymi elementami procesu tworzenia polityki i że należy wystrzegać się wszelkich ustępstw na rzecz protekcjonizmu, gdyż innowacyjni przedsiębiorcy i firmy mogą rozwijać się na wolnym i globalnym rynku;

10.

podkreśla, że do pełnego urzeczywistnienia jednolitego rynku i podniesienia poziomu jego akceptacji w społeczeństwie potrzebne są odważniejsze inicjatywy; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie Maria Montiego, które – przyjęte w formie rezolucji Parlamentu z dnia 20 maja 2010 r. (2) – zawiera interesujące propozycje osiągania konsensusu i tworzenia silniejszego jednolitego rynku;

11.

wyraża przekonanie, że w celu ustanowienia skutecznie funkcjonującego jednolitego rynku Komisja musi przedstawić jasny zestaw priorytetów politycznych, przyjmując „kartę jednolitego rynku”, która powinna obejmować zarówno inicjatywy legislacyjne, jak i nielegislacyjne mające na celu tworzenie wysoce konkurencyjnej społecznej gospodarki rynkowej;

12.

podkreśla, że UE powinna stymulować i wspierać MŚP i przedsiębiorczość, które mają kluczowe znaczenie dla zachowania i tworzenia miejsc pracy, że powinna ograniczać obciążenia administracyjne i prawne oraz upraszczać przepisy, by umożliwić MŚP szybszy rozwój poprzez swobodną sprzedaż produktów i usług 500 milionom konsumentów tworzących wspólny rynek UE, oraz że musi dalej ograniczać biurokrację; podkreśla również znaczenie pełnego wdrożenia karty małych przedsiębiorstw dzięki wysiłkom politycznym na wszystkich szczeblach;

13.

podkreśla, że MŚP stanowią trzon społecznej gospodarki rynkowej i tworzą miejsca pracy, odgrywając zasadniczą rolę w ożywianiu wzrostu gospodarczego, oraz że w związku z tym należy nadać priorytetowe znaczenie dalszym staraniom w dziedzinie reform, np. o tworzenie prawodawstwa przyjaznego dla MŚP, tworzenie dynamicznych warunków dla powstawania nowych przedsiębiorstw, wspieranie przedsiębiorczości i poprawę dostępu do źródeł finansowania; ponadto jest zdania, że strategia UE 2020 powinna obejmować cele i inicjatywy zachęcające do zwiększania średniego poziomów kapitału akcyjnego i kapitału podwyższonego ryzyka w przedsiębiorstwach;

14.

zauważa, że mikro przedsiębiorstwa mogą często pomagać w przeciwdziałaniu bezrobociu, że założenie firmy jest często sposobem na osiągnięcie sukcesu pomimo inercji społecznej, że pierwszym warunkiem rozwoju MŚP jest zdolność pozyskania wystarczających funduszy na działalność oraz że utrzymanie mechanizmów gwarancyjnych dla MŚP, dynamiczne rynki wtórne oraz sektor bankowy wspierający działalność gospodarczą w Europie to niezbędne warunki rozwoju MŚP;

15.

ponownie stwierdza, że wysokiej jakości zatrudnienie powinno stanowić jeden z głównych priorytetów strategii 2020, a zwrócenie większej uwagi na właściwe funkcjonowanie rynków pracy i na warunki socjalne ma kluczowe znaczenie dla poprawy wskaźników zatrudnienia; w związku z tym wzywa do opracowania nowego programu wspierania godnej pracy, zapewniania praw pracowniczych w całej Europie i poprawy warunków pracy;

16.

uważa, że w nowej strategii należy położyć większy nacisk na kwestię godnej pracy, w tym na przeciwdziałanie pracy nielegalnej, oraz na zapewnienie osobom obecnie wykluczonym z rynku pracy możliwości uzyskania dostępu do niego;

17.

uważa, że nowa strategia powinna wspierać rynki pracy zwiększające zachęty i poprawiające warunki oferowane pracownikom, a równocześnie lepiej zachęcające pracodawców do zatrudniania pracowników i zatrzymywania ich w miejscu pracy;

18.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do utrzymania ogólnego celu dotyczącego wydatków na cele badawczo-rozwojowe na poziomie 3 % PKB; wzywa państwa członkowskie do lepszego wykorzystania możliwości współdziałania funduszy polityki spójności oraz funduszy na rzecz badań i rozwoju, a także do zapewniania, że instrumenty te prowadzą do innowacyjności przynoszącej społeczeństwu realne korzyści;

19.

podkreśla, że duże projekty badawczo-rozwojowe, kluczowe inwestycje w infrastrukturę energetyczną oraz nowe właściwości UE w polityce przestrzeni kosmicznej i polityce innowacyjności wymagają solidnego, wiarygodnego i trwałego wsparcia finansowego ze strony UE, aby możliwe było zrealizowanie kluczowych celów Unii na 2020 r.;

20.

zauważa, że Europa musi dalej podnosić swój potencjał wykwalifikowanych pracowników, nauki, badań i technologii, a tym samym zdolność do innowacji, gdyż są to kluczowe aspekty konkurencyjności, a ponadto że trójkąt wiedzy musi pozostać jednym z głównych elementów strategii UE 2020;

21.

jest zdania, że w celu podniesienia wydajności europejskich badań naukowych konieczne jest usprawnienie obecnych struktur oraz stworzenie klimatu do inwestycji, bardziej przyjaznego badaniom i innowacjom, zarówno w sektorze publicznym, jak i prywatnym; wzywa Komisję, by zaproponowała praktyczne środki poprawy dostępu do źródeł finansowania, a zwłaszcza dostępności kapitału ryzyka;

22.

ubolewa, że głównym celom Rady Europejskiej dotyczącym emisji gazów cieplarnianych, odnawialnych źródeł energii i efektywności energetycznej brakuje ambicji i że nie są one ukierunkowane na objęcie przewodniej roli w świecie stojącym w obliczu zmian klimatu oraz poważnego uszczuplenia zasobów naturalnych, świecie stojącym u progu globalnego załamania się ekosystemów; w związku z tym wzywa do natychmiastowego i jednoczesnego przyjęcia następujących wiążących celów UE:

23.

odnotowuje główny cel dotyczący poprawy kształcenia; ubolewa z powodu braku celów liczbowych oraz nalega, by Rada Europejska wyznaczyła cel polegający na osiągnięciu 100 % poziomu kształcenia ponadpodstawowego, jak również jasne cele jakościowe i wskaźniki dotyczące edukacji na poziomie podstawowym i średnim;

24.

zwraca się do państw członkowskich o przyjęcie ambitnych celów określonych w komunikacie Komisji w sprawie strategii UE 2020, a mianowicie, by do 2020 r. wskaźnik przerywania nauki spadł poniżej 10 % danej grupy wiekowej i by przynajmniej 40 % populacji kończyło szkołę na poziomie wyższym lub równoważnym;

25.

podkreśla potrzebę zdecydowanej polityki uczenia się przez całe życie, która powinna wspierać możliwości zdobywania kwalifikacji i ich dostępności przez cały okres życia zawodowego; zauważa, że konieczne będzie utrzymanie liczby osób aktywnych zawodowo na rynku pracy i zwiększenie integracji społecznej;

26.

podkreśla, że strategia UE 2020 powinna obejmować cel dotyczący ograniczenia ubóstwa w UE o połowę, i zauważa, że większość żyjących obecnie w ubóstwie lub zagrożonych ubóstwem Europejczyków to kobiety, zwłaszcza kobiety starsze, imigrantki, samotne matki i opiekunki;

27.

z zadowoleniem przyjmuje propozycje Rady Europejskiej dotyczące w szczególności integracji społecznej oraz priorytetowo traktowane ograniczanie ubóstwa, a także podkreśla potrzebę jasnych celów i inicjatyw; uważa, że jest to jeden z głównych celów strategii UE 2020; apeluje o ambitną długofalową strategię zwalczania ubóstwa, obejmującą dalekosiężne cele w zakresie zmniejszania ubóstwa, integracji społecznej – w tym kobiet, dzieci i osób starszych – oraz przeciwdziałania ubóstwu osób pracujących; podkreśla potrzebę ustanowienia celu dotyczącego ograniczania liczby gospodarstw domowych, których wszyscy członkowie są bez pracy;

28.

ubolewa, że główne cele określone przez Radę Europejską nie obejmują równouprawnienia płci; apeluje o program równouprawnienia płci w celu likwidacji istniejącej różnicy poziomu wynagrodzeń kobiet i mężczyzn oraz o zagwarantowanie pełnego udziału kobiet w rynku pracy i w życiu politycznym, przy jednoczesnym wspieraniu szans rozwoju zawodowego kobiet; podkreśla potrzebę lepszych warunków godzenia pracy i życia rodzinnego;

29.

uważa, że dla ożywienia gospodarki opartej na wiedzy kluczowe jest pomyślne wdrożenie nowego projektu przewodniego „Unia Innowacji”; domaga się, by Komisja zwiększyła w budżecie Wspólnoty całkowitą wartość środków przeznaczonych na badania naukowe i innowacje;

30.

podkreśla znaczenie uproszczenia systemu finansowania badań naukowych i rozwoju oraz zmniejszenia biurokracji, tak aby przedsiębiorstwa oparte na wiedzy mogły maksymalnie zwiększyć swoją wydajność i aby wspierano stwarzanie nowych szans na zatrudnienie;

31.

domaga się, by Komisja Europejska poprawiła warunki w zakresie innowacji, np. poprzez stworzenie wspólnego patentu UE; uważa, że przygotowane w dobrej wierze programy mające podnieść konkurencyjność i zapewnić trwałość gospodarki nie spełniają swojej roli oraz że należy zachęcać MŚP, uniwersytety i przedsiębiorstwa do udziału w programach europejskich;

32.

jest zdania, że w odniesieniu do narzędzi finansowych dostosowanych do potrzeb MŚP należy określić konkretne cele, tak aby zagwarantować cyfrową interoperacyjność i dostępności, a także że cele te powinny wyraźnie obejmować cele UE dotyczące innowacji ekologicznych;