19.1.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/1

1.

Wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wspólnych zasad dotyczących warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego (zwany dalej „wnioskiem”) został przekazany EIOD przez Komisję w celu przeprowadzenia konsultacji zgodnie z art. 28 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 45/2001 i został otrzymany przez EIOD w dniu 29 maja 2007 r. Zmieniona wersja wniosku została otrzymana w dniu 6 lipca 2007 r. EIOD wyraża zadowolenie, że preambuła rozporządzenia w wersji zaproponowanej przez Komisję wymienia go jako organ konsultacyjny.

2.

Celem wniosku jest zastąpienie dyrektywa Rady 96/26/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. w sprawie dostępu do zawodu przewoźnika drogowego transportu rzeczy i przewoźnika drogowego transportu osób oraz wzajemnego uznawania dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji, mająca na celu ułatwienie tym przewoźnikom korzystania z prawa swobody przedsiębiorczości w dziedzinie transportu krajowego i międzynarodowego (3), tak aby skorygować wady tej dyrektywy. Dyrektywa ustanawia minimalne warunki dotyczące nieposzlakowanej opinii, zdolności finansowej i kwalifikacji zawodowych, które to warunki muszą spełnić przedsiębiorstwa. W uzasadnieniu wniosku stwierdza się, że dyrektywa 96/26/WE stanowi element ram prawnych kształtujących wewnętrzny rynek transportu drogowego. W uzasadnieniu stwierdza się, że dyrektywa nie jest stosowana ani wdrażana w jednolity sposób; jest to wynikiem przepisów, które są niejasne, niekompletne lub niedostosowane do tempa rozwoju tego sektora. W konsekwencji uznaje się, że taki stan rzeczy działa na szkodę uczciwej konkurencji. Należy ustanowić nowe reguły dotyczące swobodnego funkcjonowania rynku wewnętrznego w sektorze transportu drogowego.

3.

We wniosku wykorzystano kilka przepisów dyrektywy 96/26/WE, a także dodano nowe elementy wymienione w pkt. 3.1 uzasadnienia. Wykonując swój obowiązek doradzania instytucjom oraz organom Wspólnoty w zakresie przetwarzania danych osobowych, EIOD nie będzie analizować wszystkich tych kwestii, ale skoncentruje się na tych elementach wniosku, które są szczególnie ważne w kontekście ochrony danych osobowych. Wniosek wprowadza w szczególności wzajemnie połączone rejestry elektroniczne we wszystkich państwach członkowskich ułatwiające wymianę informacji pomiędzy państwami członkowskimi. Wniosek wprowadza ponadto obowiązek wydania ostrzeżenia przewoźnikowi przez władze, w przypadku gdy stwierdzą one, że przewoźnik drogowy przestał spełniać warunki dotyczące nieposzlakowanej opinii, zdolności finansowej lub kwalifikacji zawodowych. Obowiązek ten stanowi jedną z zasad zapewniających spełnienie tych warunków.

4.

W związku z tym wniosek zawiera elementy, które wymagają przetwarzania danych osobowych. Wymienione powyżej rejestry zawierają dane osobowe (art. 15 wniosku). W związku z tym należy podkreślić, że wniosek zawiera prawa i obowiązki dotyczące przedsiębiorstw, jak również zarządzających transportem. Z definicji zawartej w art. 1 ust. 2 lit. d) wynika, że nie tylko zarządzający transportem, ale również przedsięwzięcia mogą być osobami fizycznymi. W takich przypadkach również przetwarzanie danych osobowych dotyczących przedsiębiorstw wchodzi w zakres prawa dotyczącego ochrony danych.

5.

W niniejszej opinii EIOD odnosi się do następujących artykułów wniosku:

6.

Art. 6 dotyczy warunków odnoszących się do wymogu nieposzlakowanej opinii. Jeden z wymogów określonych w art. 6 ust. 1 lit. b) z definicji określa zachowanie osób fizycznych oraz mieści się w zakresie prawa wspólnotowego dotyczącego przetwarzania danych osobowych. Inne wymogi wymienione w art. 6 ust. 1 lit. a) oraz c) mogą dotyczyć zachowania osób fizycznych.

7.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 lit. b) zarządzającym transportem nie może być osoba skazana bądź ukarana za poważne naruszenia lub powtarzające się naruszenia prawa. Niemniej jednak wniosek nie określa dokładnie różnicy pomiędzy poważnym a drobnym naruszeniem. Wskazówki dotyczące tej różnicy można znaleźć w motywie (8). Jest w nim mowa, że „zarządzający transportem nie może być karany za poważne przestępstwa kryminalne lub nie mogą na nim ciążyć poważne kary, w szczególności za naruszenie przepisów wspólnotowych w dziedzinie transportu drogowego”. Jednakże wskazówka ta nie rozwiewa wątpliwości w wystarczającym stopniu. Czy na przykład skazanie za złamanie przepisów wspólnotowych dotyczących czasu prowadzenia pojazdu i czasu odpoczynku jest „poważne” czy też nie; w jakich przypadkach złamanie przepisów niezwiązanych z transportem drogowym jest „poważne”?

8.

To zagadnienie będzie wyjaśnione w rozporządzeniu wykonawczym ustanowionym przez Komisję (wspomaganą przez procedurę regulacyjną połączoną z kontrolą złożoną z przedstawicieli państw członkowskich) zawierającym listę kategorii, rodzajów i wagi naruszeń oraz częstotliwości ich popełniania, po przekroczeniu którego powtarzające się drobne naruszenia prowadzą do utraty nieposzlakowanej opinii (art. 6 ust. 2). EIOD podkreśla wagę przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego. Punkt 4.2.4 uzasadnienia słusznie stwierdza, że wykaz jest warunkiem wstępnym wymiany informacji pomiędzy państwami członkowskimi oraz określenia wspólnych progów, których przekroczenie prowadzi do odebrania zezwolenia (4). Co więcej, zdaniem EIOD stanowi on niezbędne narzędzie zapewniające stosowanie zasad dotyczących jakości danych (5), takich jak wymóg dokładności danych osobowych, ich przydatności i zawartości dotyczącej tylko celu, w jakim zostały zebrane; dane powinny być dokładne i aktualne. Wykaz ten jest również niezbędnym elementem pewności prawnej osób, które obejmuje. Na koniec, należy przypomnieć, że dane dotyczące naruszeń są niezbędne do oceny, czy dana osoba może wykonywać zawód zarządzającego transportem, a przetwarzanie tych danych wyraźnie stanowi ryzyko w kontekście ochrony prywatności. Jest to tym ważniejsze, że dane te będą decydować o zawartości krajowych rejestrów elektronicznych, zgodnie z postanowieniami art. 15 wniosku.

9.

Zdaniem EIOD rozporządzenie wykonawczy będzie zawierać niezbędne elementy składowe systemu dostępu do zawodu przewoźnika drogowego oraz wykonywania tego zawodu, co jest przedmiotem wniosku zgodnie z art. 1. Dlatego też właściwsze byłoby określenie bezpośrednio we wniosku przynajmniej głównych elementów wykazu wymienionego w art. 6 ust. 2, na przykład w formie załącznika, w sposób bardziej szczegółowy niż w art. 6 ust. 2 lit. a)–c). EIOD sugeruje zmianę wniosku w tym zakresie, tak aby był on zgodny z wytycznymi dotyczącymi jakości danych. Nie zgadza się z przepisem art. 6 ust. 2, a mianowicie, że wykaz powinien zawierać tylko elementy inne niż istotne.

10.

EIOD wskazuje także na art. 6 ust. 1 lit. a) wniosku, który stanowi, że państwa członkowskie powinny zapewnić wypełnienie przez przedsiębiorstwa wymogu braku poważnych zarzutów podważających nieposzlakowaną opinię. Wniosek i uzasadnienie nie dają wskazówek co do tego, w jaki sposób państwa członkowskie powinny określić ten niejasny przepis, która najwidoczniej dotyczy sytuacji, w których nie zastosowano żadnych kar wobec przedsięwzięcia ani nie skazano zarządzających transportem, ale w których występuje ryzyko narażenia nieposzlakowanej opinii. EIOD proponuje, aby prawodawca wspólnotowy określił przypadki, które ma obejmować ten zapis, szczególnie, że celem wniosku jest poprawa sprawnego funkcjonowania wewnętrznego rynku transportu drogowego. Z perspektywy ochrony danych jest to tym ważniejsze, że przedsiębiorstwa mogą być osobami fizycznymi i stosowane będzie wobec nich prawo dotyczące ochrony danych.

11.

Artykuły 9–14 dotyczące zezwoleń i nadzoru definiują centralną rolę właściwych organów państw członkowskich we wdrażaniu systemu. Uprawnienia właściwych organów określone są w art. 9 i dotyczą rozpatrywania wniosków składanych przez przedsiębiorstwa transportu drogowego, przyznawania, zawieszania i wycofywania zezwoleń, stwierdzenia niezdolności zarządzającego transportem do wykonywania zawodu oraz kontroli.

12.

EIOD z zadowoleniem przyjmuje centralną rolę właściwych organów, która wiąże się z odpowiedzialnością za przetwarzanie danych osobowych, co jest niezbędnym elementem ich działalności. W tym kontekście EIOD zauważa we wniosku pewne nieścisłości, które mogą być łatwo wyeliminowane bez konieczności wprowadzania żadnych zmian w samym systemie. Po pierwsze, art. 10 dotyczy, zgodnie z jego tytułem, rejestracji wniosków. Jednakże art. 10 ust. 2 — dotyczący rejestracji — wydaje się dotyczyć rejestracji zezwoleń. Jeżeli jednak prawodawca wspólnotowy ma także zajmować się rejestracją wniosków, włączając w to nazwiska zarządzającego transportem, należy to jasno określić. Po drugie, obowiązki właściwych organów związane są z rejestracją w krajowych rejestrach elektronicznych, jednakże nie określa się jasno, że organy te są odpowiedzialne za prowadzenie rejestrów (zob. punkt 17 niniejszej opinii).

13.

Odrębnym problemem w rozdziale dotyczącym zezwoleń i nadzoru są środki rehabilitujące. Zgodnie z art. 6 ust. 3 rehabilitacja lub inne środki mające podobne skutki są niezbędne do odzyskania nieposzlakowanej opinii. Art. 14 ust. 1 stanowi, że środki rehabilitujące muszą być określone przez państwa członkowskie w decyzjach dotyczących dostępu do zawodu zarządzającego transportem drogowym, wycofania lub zawieszenia tego dostępu, jak również stwierdzenia niezdolności. Niemniej jednak wniosek pozostawia państwom członkowskim pełną swobodę co do powodu, jak i zakresu rehabilitacji, jak również okresu, w którym powinna nastąpić. Korzystniejsze byłoby ograniczenie swobody państw członkowskich, co pozwoliłoby na sprawne funkcjonowanie wewnętrznego rynku transportu drogowego, jak również na zastosowanie zasad dotyczących jakości danych oraz pewności prawnej osób, które obejmuje.

14.

Art. 15 ust. 1 stanowi, że każde państwo członkowskie powinno prowadzić krajowy rejestr przewoźników drogowych, którzy uzyskali zezwolenie. Zawiera on dane wyszczególnione w drugiej części ustępu, w tym dane osobowe. Niektóre dane osobowe znajdujące się w rejestrach stanowią konkretne zagrożenie dla przedmiotu danych; są to na przykład nazwiska osób, które zostały uznane za niezdolne do zarządzania działalnością transportową przedsiębiorstwa (6).

15.

EIOD z zadowoleniem przyjmuje fakt, że dostęp do tych rejestrów jest wyraźnie ograniczony do tych organów krajowych, które mają uprawnienia związane z przedmiotem wniosku. Cel tworzenia rejestrów jest również jasno ograniczony do wdrażania rozporządzenia; określono go w artykułach 10–13 wniosku; inny cel określony jest w art. 26 wniosku i dotyczy on tworzenia sprawozdań z funkcjonowania rozporządzenia.

16.

Art. 15 ust. 2 pozwala na przechowywanie przez dwa lata danych dotyczących zawieszeń i wycofań zezwoleń oraz danych dotyczących osób uznanych za niezdolne do wykonywania zawodu. EIOD wyraża zadowolenie z faktu, że okres przechowywania danych został ograniczony do dwóch lat. Niemniej jednak tekst powinien również gwarantować, że dane dotyczące osób uznanych za niezdolne do wykonywania zawodu zostaną usunięte natychmiast po zastosowaniu środka rehabilitacyjnego zgodnie z art. 6 ust. 3. W tym kontekście można odnieść się do art. 6 ust. 1 lit. e) dyrektywy 95/46/WE (7).

17.

Ponadto odpowiedzialność za prowadzenie rejestru oraz za przetwarzanie danych w nim umieszczonych powinna być jasno określona w tekście rozporządzenia. Zgodnie z terminologią dyrektywy 95/46/WE: jaki organ może pełnić funkcje kontrolne (8)? Logiczne wydaje się, że właściwy organ musi pełnić rolę administratora danych, jednakże wniosek pomija tę kwestię. EIOD proponuje jasne określenie tego we wniosku. Istnieje więcej przyczyn, dla których należy doprecyzować to zagadnienie, ponieważ rozporządzenie przewiduje połączenie krajowych rejestrów elektronicznych do końca 2010 r. oraz wyznaczenie punktów kontaktowych odpowiedzialnych za wymianę informacji pomiędzy państwami członkowskimi. Niemniej jednak nie wszystkie właściwe organy będą punktami kontaktowymi: będzie istniał jeden punkt kontaktowy w każdym państwie członkowskim, natomiast liczba właściwych organów może być większa.

18.

Prowadzi to do wniosków dotyczących połączenia krajowych rejestrów elektronicznych. Art. 15 ust. 4 stanowi, że połączenie powinno być wdrożone w taki sposób, aby właściwy organ w każdym państwie członkowskim mógł wyszukiwać informacje w rejestrach elektronicznych wszystkich państw członkowskich. Innymi słowy, wniosek przewiduje powstanie systemu opartego na dostępie bezpośrednim. Zgodnie z wyjaśnieniem zawartym w opinii EIOD w sprawie wniosku dotyczącego decyzji ramowej Rady w sprawie wymiany informacji w ramach zasady dostępności (9), dostęp bezpośredni spowoduje, że większa liczba osób będzie miała dostęp do bazy danych, zwiększając w ten sposób niebezpieczeństwo nadużyć. W przypadku dostępu bezpośredniego przez właściwe organy innego państwa członkowskiego, organy państwa członkowskiego, z którego dane te pochodzą, nie mają żadnej kontroli nad dostępem i dalszym wykorzystaniem danych. W jaki sposób na przykład właściwy organ państwa członkowskiego, z którego pochodzą dane, może mieć pewność, że organ innego państwa członkowskiego — po uzyskaniu dostępu do danych — jest informowany o zmianach w rejestrze?

19.

Tym zagadnieniom należy poświęcić uwagę w decyzjach Komisji dotyczących połączenia przewidzianego w art. 15 ust. 5 i 6 wniosku. EIOD wyraża zadowolenie zwłaszcza z faktu ustanowienia wspólnych zasad dotyczących formatu oraz procedur technicznych służących do automatycznego przeszukiwania rejestru, które to zasady zostaną przyjęte przez Komisję. W każdym przypadku należy wyeliminować wszelkie wątpliwości odnoszące się do uprawnień dotyczących dostępu i dalszego użytkowania danych. EIOD sugeruje dodanie następującego zdania do art. 15 ust. 5: „Te wspólne zasady powinny określać, jaki organ jest odpowiedzialny za dostęp, dalsze użytkowanie oraz aktualizację danych po uzyskaniu do nich dostępu, jak również powinny ustanowić do tego celu zasady dotyczące wprowadzania i nadzoru danych.”

20.

Art. 16 jest artykułem dotyczącym ochrony danych osobowych. Początek tego artykułu potwierdza, że dyrektywa 95/46/WE w pełni stosuje się do danych osobowych umieszczonych w rejestrach. Artykuł ten podkreśla wagę ochrony danych i może być postrzegany jako wprowadzenie do bardziej szczegółowych przepisów art. 16 lit a), b), c) i d).

21.

Zdaniem EIOD bardziej szczegółowe przepisy art. 16 nie stanowią wartości dodanej. Powtarzają one prawa podmiotów danych określone w dyrektywie 95/46/WE (w wersji przedstawionej w art. 12 i 14) w wersji uproszczonej i bez uszczegółowień (poza elementem wspomnianym w punkcie 23 niniejszej opinii). Ponadto uproszczenie praw podmiotów danych prowadzi do niepewności prawnej i może w efekcie pogorszyć ich ochronę. Art. 16 wniosku jest niejednoznaczny co do faktu, czy bardziej szczegółowe przepisy dyrektywy 95/46/WE stosują się w pełni do wniosków podmiotów danych w sprawie informacji ich dotyczących w ramach zakresu zastosowania wniosku. Art. 16 wniosku — lex specialis do art. 12 i 14 dyrektywy 95/46/WE — stanowi, że w szczególności elementy wymienione w art. 16 lit. a), b), c) i d) są zapewnione. Zdaniem EIOD nie powinno to oznaczać, że pozostałe elementy nie są zapewnione, jednakże tekst nie jest do końca jasny.

22.

Z drugiej strony art. 16 mógłby stanowić wartość dodaną, jeśli określałby prawa zawarte w dyrektywie. Na przykład, art. 16 mógłby:

23.

Art. 16 lit. b) zawiera ograniczenie prawa dostępu zgodnie z art. 12 dyrektywy 95/46/WE, co jest niezgodne z tą dyrektywą. Stanowi on, że dostęp powinien być udzielany bez ograniczeń, odbywać się w regularnych odstępach czasu, bez zbędnej zwłoki i kosztów ponoszonych przez organ państwowy odpowiedzialny za przetwarzanie danych lub przez wnioskodawcę. Art. 12 dyrektywy 95/46/WE ma jednakże na celu ochronę podmiotu danych w razie konieczności uzyskania nieograniczonego dostępu bez zbędnej zwłoki i ponoszenia kosztów. EIOD proponuje zmianę art. 16 lit. b, tak aby był on zgodny z dyrektywą 95/46/WE, poprzez usunięcie słów „przez organ odpowiedzialny za przetwarzanie danych”. W przypadku pojawienia się wątpliwości dotyczących kosztów wynikających z wniosków o dostęp, zauważa się, że pojęcie „zbyt wysokich kosztów” wymienione w art. 12 dyrektywy nie odbiera organom kontrolującym prawa do pobierania niskiej opłaty (tak niskiej, aby nie stanowiła ona dla podmiotu danych przeszkody w korzystaniu z przysługującego mu prawa). Co więcej, zgodnie z prawem krajowym władze będą dysponowały narzędziami prawnymi umożliwiającymi ograniczenie nadużywania tego prawa przez podmioty danych.

24.

EIOD proponuje, aby art. 16 został ponownie zredagowany, biorąc pod uwagę powyższe punkty niniejszej opinii.

25.

Ponadto dyrektywa 95/46/WE, a w szczególności art. 16 mają również zastosowanie do współpracy administracyjnej pomiędzy państwami członkowskimi, będącej przedmiotem art. 17, z uwagi na to, że wymiana informacji obejmujących naruszenia i kary dotyczące osób fizycznych pomiędzy państwami członkowskimi kwalifikowana jest jako przetwarzanie danych osobowych. Oznacza to między innymi, że podmioty danych należy informować, zgodnie z dyrektywą 95/46/WE oraz art. 16 lit. a) rozporządzenia.

26.

EIOD proponuje, aby prawodawca wspólnotowy określił przypadki, które ma obejmować przepis art. 6 ust. 1 lit. a), także dlatego, że celem wniosku jest poprawa sprawnego funkcjonowania wewnętrznego rynku transportu drogowego. Proponuje on także zmiany we wniosku, tak aby możliwe było określenie przynajmniej głównych elementów wykazu wymienionego w art. 6 ust. 2 w samym wniosku, na przykład w formie załącznika, w sposób bardziej szczegółowy niż w art. 6 ust. 2 lit. a)–c).

27.

EIOD z zadowoleniem przyjmuje centralną rolę właściwych organów, która to rola wiąże się z odpowiedzialnością za przetwarzanie danych osobowych, co jest niezbędnym elementem ich działalności. W tym kontekście EIOD zauważa we wniosku pewne nieścisłości, które mogą być łatwo wyeliminowane bez konieczności wprowadzania zmian w samym systemie.

28.

EIOD z zadowoleniem przyjmuje fakt, że zarówno dostęp do krajowych rejestrów elektronicznych, jak i cel ich funkcjonowania zostały ograniczone. EIOD wyraża zadowolenie z faktu, że okres przechowywania danych został ograniczony do dwóch lat. Niemniej jednak tekst powinien również gwarantować, że dane dotyczące osób uznanych za niezdolne do wykonywania zawodu powinny być usunięte z rejestru natychmiast po zastosowaniu środka rehabilitacyjnego zgodnie z art. 6 ust. 3.

29.

Odpowiedzialność za prowadzenie rejestru elektronicznego oraz za przetwarzanie danych w nim umieszczonych powinna być jasno określona w tekście rozporządzenia. Jeśli chodzi o połączenie krajowych rejestrów elektronicznych, następujące zdanie powinno zostać dodane do art. 15 ust. 5: „Te wspólne zasady powinny określać, jaki organ jest odpowiedzialny za dostęp, dalsze użytkowanie oraz aktualizację danych po uzyskaniu do nich dostępu, jak również powinny ustanowić do tego celu zasady dotyczące wprowadzania i nadzoru danych.”

30.

EIOD proponuje, aby art. 16 dotyczący ochrony danych został ponownie zredagowany, biorąc pod uwagę następujące potrzeby:

19.1.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/6

—

nie rozwiązuje ono problemu braku danych finansowych w nowych państwach członkowskich i wymaga dodatkowo kilku nowych, trudno dostępnych parametrów,

—

ta standardowa metoda mogłaby stawiać w uprzywilejowanej sytuacji duże spółki ze szkodą dla małych i średnich przedsiębiorstw, dla których albo nie ma żadnego ratingu, albo istniejący rating jest mniej korzystny (w szczególności z powodu asymetrii informacji odnoszących się do kredytodawcy). Podejście to mogłoby również stać się źródłem wielu sporów co do metod obliczania premii, które należy zastosować zależnie od zdolności kredytowej i poziomu zabezpieczeń,

—

podejście to nie ułatwia państwom członkowskim wywiązywania się z ich zadań, w szczególności w zakresie obliczeń mających na celu sprawdzenie zgodności z zasadą de minimis oraz rozporządzeń o wyłączeniach grupowych.

—

metoda zaawansowana może okazać się problematyczna w przypadku zastosowania jej do programów pomocy; zmienność stóp rynkowych mogłaby sprawić, że różnica między stopą ustaloną dla programu pożyczek a ważną w tamtym okresie stopą referencyjną byłaby tak korzystna dla kredytobiorcy, że niektóre środki okazałyby się niezgodne z zasadami pomocy państwa,

—

dostosowywanie stóp raz na kwartał mogłoby utrudnić prowadzenie spraw, gdyż obliczone kwoty pomocy mogłyby znacząco zmieniać się w okresie pomiędzy rozpoczęciem etapu oceny a datą podjęcia przez Komisję ostatecznej decyzji,

—

rozwiązanie to wydaje się nadmiernie skomplikowane i może nie zapewniać spójnego i równego traktowania państw członkowskich.

—

jest łatwa do zastosowania (w szczególności dla państw członkowskich w odniesieniu do środków objętych zasadą de minimis lub rozporządzeniami o wyłączeniach grupowych),

—

zapewnia równe traktowanie państw członkowskich, tylko nieznacznie odbiega od obecnej praktyki i ułatwia nowym państwom członkowskim stosowanie stóp referencyjnych,

—

opiera się na uproszczonych kryteriach uwzględniających zdolność kredytową przedsiębiorstwa, a nie tylko jego wielkość — kryterium wielkości wydaje się rozwiązaniem zbytnio uproszczonym.

—

Podstawa obliczania: jednoroczna stopa IBOR

Podstawą stopy bazowej są jednoroczne stopy rynku pieniężnego, dostępne w większości państw członkowskich, przy czym Komisja zastrzega sobie prawo stosowania krótszych lub dłuższych terminów zapadalności, dostosowanych do niektórych przypadków.

Jeżeli stopy te nie będą dostępne, stosowane będą trzymiesięczne stopy rynku pieniężnego.

W przypadku braku wiarygodnych lub równoważnych danych lub w wyjątkowych okolicznościach Komisja może, w ścisłej współpracy z danym państwem członkowskim (państwami członkowskimi) oraz zasadniczo w oparciu o dane uzyskane z banku centralnego tego państwa członkowskiego, określić inną podstawę obliczeń.

—

Marża (5)

Zależnie od ratingu danego przedsiębiorstwa oraz od oferowanego poziomu zabezpieczeń (6) zasadniczo należy stosować następujące marże.

Zazwyczaj do stopy bazowej dodaje się 100 punktów bazowych. Stosuje się to do (i) kredytów dla przedsiębiorstw o zadowalającym ratingu i wysokim poziomie zabezpieczeń lub (ii) kredytów dla przedsiębiorstw o dobrym ratingu i standardowym poziomie zabezpieczeń.

W odniesieniu do kredytobiorców, którzy nie mają historii kredytowej lub ratingu opartego o podejście bilansowe, jak niektóre spółki specjalnego przeznaczenia lub nowoutworzone przedsiębiorstwa, stopa bazowa powinna być zwiększona o przynajmniej 400 punktów bazowych (zależnie od dostępnych zabezpieczeń), a marża nigdy nie może być niższa niż marża, która zostałaby zastosowana w odniesieniu do spółki dominującej.

Rating nie musi pochodzić z konkretnych agencji ratingowych — akceptowane są również krajowe systemy ratingowe lub systemy ratingowe stosowane przez banki w celu odzwierciedlenia wskaźników niewypłacalności (8).

Powyższe marże mogą od czasu do czasu ulegać dostosowaniu w celu uwzględnienia sytuacji rynkowej.

—

Aktualizacja

Każdego roku będzie przeprowadzana aktualizacja stopy referencyjnej. Stopa bazowa będzie obliczana w oparciu o jednoroczną stopę IBOR zarejestrowaną we wrześniu, październiku i listopadzie poprzedniego roku. Ustalona wtedy stopa bazowa będzie obowiązywać od dnia 1 stycznia. Dla okresu od 1 lipca 2008 r. do 31 grudnia 2008 r. stopa referencyjna będzie obliczana wyjątkowo w oparciu o jednoroczną stopę IBOR zarejestrowaną w lutym, marcu i kwietniu 2008 r., z zastrzeżeniem stosowania następnego akapitu.

Ponadto, w celu uwzględnienia znacznych i nagłych zmian, aktualizacja zostanie przeprowadzona za każdym razem, gdy średnia stopa obliczona za trzy poprzednie miesiące będzie odbiegać o więcej niż 15 % od stopy obowiązującej. Nowa stopa zacznie obowiązywać pierwszego dnia drugiego miesiąca po miesiącach, z których dane wykorzystano dla potrzeb obliczeń.

—

Stopa dyskontowa: obliczanie wartości bieżącej netto

Stopę referencyjną należy stosować także jako stopę dyskontową do obliczania wartości bieżących. W tym celu, co do zasady, stosowana będzie stopa bazowa powiększona o stałą marżę 100 punktów bazowych.

—

Niniejsza metoda wejdzie w życie z dniem 1 lipca 2008 r.

19.1.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/10

19.1.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/14

19.1.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/18

19.1.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/20

—

na stronie internetowej: Europa — Dyrekcja Generalna do spraw Konkurencji (http://ec.europa.eu/comm/competition/mergers/cases/). Strona ta została wyposażona w różnorodne opcje wyszukiwania, takie jak spis firm, numerów spraw, dat oraz spis sektorów przemysłowych, które mogą być pomocne w znalezieniu poszczególnych decyzji w sprawach połączeń,

—

w formie elektronicznej na stronie internetowej EUR-Lex, pod numerem dokumentu 32008M4886. EUR-Lex pozwala na dostęp on-line do dokumentacji prawa Europejskiego (http://eur-lex.europa.eu).

19.1.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/21

(1)

Na mocy decyzji z dnia 18 września 2006 r. (2) Rada mianowała członków Zarządu Europejskiego Centrum Rozwoju Kształcenia Zawodowego na okres od dnia 18 września 2006 r. do dnia 17 września 2009 r.

(2)

W następstwie rezygnacji Pauline CHARLES zwolniło się stanowisko członka zarządu centrum w kategorii przedstawicieli rządów.

(3)

Brytyjskiego członka zarządu wspomnianego centrum należy mianować na pozostałą część obecnej kadencji, która wygasa w dniu 17 września 2009 r.,

19.1.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/22

19.1.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/23

a)

ustanowienie współpracy pomiędzy państwami członkowskimi, innymi stronami określonymi w art. 3 ust. 2 lit. b) i Komisją w zakresie szeregu kwestii związanych z handlem ludźmi;

b)

wspieranie Komisji poprzez wydawanie opinii dotyczących handlu ludźmi i zapewnienie spójnego podejścia w tej dziedzinie;

c)

wspieranie Komisji w ocenie rozwoju polityki w dziedzinie handlu ludźmi na poziomie krajowym, europejskim i międzynarodowym;

d)

wspieranie Komisji w wysiłkach na rzecz identyfikowania i definiowania właściwych środków i działań możliwych do podjęcia na poziomie europejskim i krajowym w ramach polityki zwalczania handlu ludźmi;

e)

przekazywanie Komisji na jej wniosek lub z własnej inicjatywy opinii lub sprawozdań, przy należytym uwzględnieniu realizacji i dalszego rozwoju na poziomie unijnym planu UE dotyczącego najlepszych wzorców, standardów i procedur zwalczania handlu ludźmi i zapobiegania mu (4), a także pokrewnych form wyzysku. Grupa uwzględni również aspekty dotyczące płci.

a)

administracji państw członkowskich UE (do jedenastu członków);

b)

organizacji międzyrządowych, międzynarodowych i pozarządowych działających na poziomie europejskim (do pięciu członków);

c)

partnerów społecznych i stowarzyszeń pracodawców działających na poziomie europejskim (do czterech członków);

d)

Europolu (jeden członek);

e)

grupy osób z doświadczeniem wynikającym z prowadzenia badań naukowych na rzecz państwowych lub prywatnych uczelni wyższych lub instytutów w państwach członkowskich (do dwóch członków).

—

umiejętności i wiedzy odpowiadających dziedzinom działalności, w których mogą zostać poproszeni o udzielenie wsparcia,

—

znacznych osiągnięć zawodowych w dziedzinie zwalczania handlu ludźmi oraz co najmniej 5 lat właściwego doświadczenia zawodowego,

—

znajomości języków obcych, w tym możliwej do wykazania umiejętności pracy w języku angielskim.

European Commission

Directorate-general Justice, Freedom and Security

Unit D2 Secretariat

LX 46 3/131

B-1049 Brussels

JLS-ANTITRAFFICKING@ec.europa.eu

—

udokumentowane kompetencje i doświadczenie, w tym na poziomie europejskim lub międzynarodowym, w dziedzinach związanych ze zwalczaniem handlu ludźmi,

—

konieczność zapewnienia równowagi w grupie ekspertów pod względem reprezentatywności, płci i pochodzenia geograficznego kandydatów,

—

konieczność zapewnienia równowagi pod względem wiedzy fachowej na temat różnych form handlu ludźmi, w tym wykorzystywania pracowników i wykorzystywania seksualnego, w różnorodnych aspektach, takich jak zapobieganie, ściganie i pomoc ofiarom, a także w dziedzinie praw człowieka, praw dziecka, prawa karnego, pracy i migracji,

—

konieczność dążenia do kontynuowania prac poprzedniej grupy ekspertów w dziedzinie handlu ludźmi (ustanowionej decyzją Komisji z dnia 25 marca 2003 r.),

—

członkowie grupy ekspertów muszą być obywatelami państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub, w stosownych przypadkach, kraju przystępującego lub należącego do Europejskiego Obszaru Gospodarczego.

a)

jeżeli członek złoży rezygnację;

b)

jeżeli członek utraci zdolność wnoszenia rzeczywistego wkładu w prace Grupy;

c)

jeżeli członek nie spełnia warunków określonych w art. 287 Traktatu;

d)

jeżeli członek nie poinformował Komisji z odpowiednim wyprzedzeniem o wystąpieniu konfliktu interesów.

19.1.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/27

a)

ustanowienie współpracy pomiędzy państwami członkowskimi, innymi stronami wyszczególnionymi w art. 3 ust. 2 lit. b) i Komisją w zakresie szeregu kwestii związanych z handlem ludźmi;

b)

wspieranie Komisji poprzez wydawanie opinii związanych z handlem ludźmi i zapewnienie spójnego podejścia w tej dziedzinie;

c)

wspieranie Komisji w ocenie rozwoju polityki w dziedzinie handlu ludźmi na poziomie krajowym, europejskim i międzynarodowym;

d)

wspieranie Komisji w wysiłkach na rzecz identyfikowania i definiowania właściwych środków i działań możliwych do podjęcia na poziomie europejskim i krajowym w ramach polityki zwalczania handlu ludźmi;

e)

przekazywanie Komisji na jej wniosek lub z własnej inicjatywy opinii lub sprawozdań, przy należytym uwzględnieniu realizacji i dalszego rozwoju na poziomie unijnym planu UE dotyczącego najlepszych wzorców, standardów i procedur zwalczania handlu ludźmi i zapobiegania mu (2), a także pokrewnych form wyzysku. Grupa uwzględni również aspekty dotyczące płci.

1.

Grupa ekspertów składa się z 21 członków powołanych jako osoby prywatne. Zgodnie z art. 3 powyższej decyzji członków wybiera Komisja na podstawie stosownych kwalifikacji.

Od przyszłych ekspertów wymaga się zajmowania, obecnie lub w przeszłości, stanowiska we właściwej instytucji wyszczególnionej w przywołanej decyzji Komisji. Wymaga się od nich ponadto:

Umiejętności te zostaną ocenione na podstawie wypełnionych formularzy życiorysu i wniosku.

2.

Przy ocenie wniosków Komisja uwzględnia następujące kryteria:

Wnioski można składać jedynie poprzez wypełnienie wzoru formularza wniosku (załącznik 1) i wzoru życiorysu (załącznik 2). Kandydaci proszeni są o wyraźne wskazanie we wniosku dziedziny handlu ludźmi, w której posiadają szczególną wiedzę.

Mając na uwadze politykę przejrzystości instytucji europejskich i potrzebę informowania społeczeństwa o tożsamości i kwalifikacjach ekspertów doradzających tym instytucjom, ogólne dane osobowe zostaną — zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 45/2001 (3) — udostępnione publicznie w Rejestrze Grup Ekspertów (4) przez okres przynależności do grupy lub do czasu zgłoszenia wniosku o usunięcie z publicznej strony internetowej.

3.

Należycie podpisane wnioski należy przesłać do 15 lutego 2008 r. drogą elektroniczną lub pocztą na poniższy adres Dyrekcji Generalnej ds. Sprawiedliwości, Wolności i Bezpieczeństwa:

4.

Komisja powołuje członków jako osoby prywatne na trzyletnią kadencję, z możliwością ponownego powołania. Przedstawiają oni Komisji niezależne opinie wolne od wpływów zewnętrznych oraz przestrzegają zasad poufności, o której mowa w art. 4 decyzji Komisji ustanawiającej grupę ekspertów.

5.

Komisja zwraca koszty podróży i pobytu ponoszone w związku z działalnością grupy ekspertów zgodnie z przepisami obowiązującymi w Komisji. Za pełnienie swoich obowiązków członkowie nie będą otrzymywać żadnego wynagrodzenia.

6.

Lista członków grupy ekspertów publikowana jest na stronie internetowej DG ds. Sprawiedliwości, Wolności i Bezpieczeństwa oraz w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Nazwiska członków są gromadzone, przetwarzane i publikowane zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 45/2001.

7.

Dodatkowych informacji udziela pani Enikő FELFÖLDI (tel.: (32-2) 295 49 33, faks: (32-2) 296 76 33, email: eniko.felfoldi@ec.europa.eu).

19.1.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/34

19.1.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/35

1.

W dniu 11 stycznia 2008 r. do Komisji wpłynęło zgłoszenie planowanej koncentracji, dokonane na podstawie art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1), zgodnie z którym przedsiębiorstwo Henkel KGaA („Henkel”, Niemcy) nabywa kontrolę w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) wymienionego rozporządzenia nad całością biznesu zajmującego się produkcją kleji i materiałów elektronicznych („A & E Business”) w drodze zakupu akcji. A & E Business został niedawno nabyty przez Akzo Nobel N.V. („Akzo”, Holandia) od Imperial Chemical Industries PLC („ICI”, Wielka Brytania). A & E Businesses obecnie stanowi część National Starch and Chemical Company, w ramach ICI.

2.

Dziedziny działalności gospodarczej zainteresowanych przedsiębiorstw są następujące:

3.

Po wstępnej analizie Komisja uznała, zastrzegając sobie jednocześnie prawo do ostatecznej decyzji w tej kwestii, iż zgłoszona transakcja może wchodzić w zakres zastosowania rozporządzenia (WE) nr 139/2004.

4.

Komisja zaprasza zainteresowane strony trzecie do przedłożenia jej ewentualnych uwag o planowanej koncentracji.

Spostrzeżenia te muszą dotrzeć do Komisji nie później niż w ciągu 10 dni od daty niniejszej publikacji. Mogą one zostać nadesłane Komisji za pomocą faksu (nr faksu: (32-2) 296 43 01 lub 296 72 44) lub listownie, z zaznaczonym numerem referencyjnym: COMP/M.4941 — Henkel/Adhesives and Electronic Materials Business na adres:

19.1.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/36

1.

W dniu 10 stycznia 2008 r. zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1), Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której przedsiębiorstwo REWE-Beteiligungs-Holding International GmbH („REWE International”, Niemcy), należące do grupy REWE („REWE”, Niemcy), przejmuje w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady cakowitą kontrolę nad przedsiębiorstwem UAB Palink (Litwa) w drodze zakupu akcji.

2.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji jest:

3.

Po wstępnej analizie Komisja uznała, że zgłoszona koncentracja może wchodzić w zakres rozporządzenia (WE) nr 139/2004. Jednocześnie Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w tej kwestii. Należy zauważyć, że zgodnie z obwieszczeniem Komisji w sprawie procedury uproszczonej stosowanej do niektórych koncentracji na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (2), sprawa ta kwalifikuje się do rozpatrzenia w ramach procedury określonej w tym obwieszczeniu.

4.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymaæ takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Można je przesyłać do Komisji faksem (nr faksu: (32-2) 296 43 01 lub 296 72 44) lub listownie, podając numer referencyjny: COMP/M.5003 — REWE/UAB Palink, na poniższy adres Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji Europejskiej:

19.1.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/37

1.

W dniu 15 stycznia 2008 r. zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1) Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której przedsiębiorstwo Cookson plc („Cookson”, Zjednoczone Królestwo) przejmuje w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady całkowitą kontrolę nad przedsiębiorstwem Foseco plc („Foseco”, Zjednoczone Królestwo) w drodze publicznej oferty ogłoszonej w dniu 11 października 2007 r.

2.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji jest:

3.

Po wstępnej analizie Komisja uznała, że zgłoszona koncentracja może wchodzić w zakres rozporządzenia (WE) nr 139/2004. Jednocześnie Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w tej kwestii.

4.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Można je przesyłać do Komisji faksem (nr faksu: (32-2) 296 43 01 lub 296 72 44) lub listownie, podając numer referencyjny: COMP/M.4961 — Cookson/Foseco, na poniższy adres Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji Europejskiej:

19.1.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/38

1.

W dniu 7 stycznia 2008 r. zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1), Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której przedsiębiorstwa Reitan Servicehandel AS („Reitan”, należące do grupy Reitan, Norwegia), SAS AB („SAS”, Szwecja), Norges Statsbaner AS („NSB”, Norwegia), Marked AS („Marked”, Norwegia) oraz Vizz AS („Vizz”, Norwegia) przejmują wspólną kontrolę nad przedsiębiorstwem Travel AS („Travel”, Norwegia) w drodze zakupu akcji oraz w inny sposób.

2.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji jest:

3.

Po wstępnej analizie Komisja uznała, że zgłoszona koncentracja może wchodzić w zakres rozporządzenia (WE) nr 139/2004. Jednocześnie Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w tej kwestii. Należy zauważyć, że zgodnie z obwieszczeniem Komisji w sprawie procedury uproszczonej stosowanej do niektórych koncentracji na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (2), sprawa ta kwalifikuje się do rozpatrzenia w ramach procedury określonej w tym obwieszczeniu.

4.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Można je przesyłać do Komisji faksem (nr faksu: (32-2) 296 43 01 lub 296 72 44) lub listownie, podając numer referencyjny: COMP/M.4968 — Reitan/SAS/NSB/Marked/Vizz/Travel na poniższy adres Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji Europejskiej: