Dziennik Urzędowy L 311/2018

7.12.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 311/1

ROZPORZĄDZENIE RADY (UE) 2018/1909

z dnia 4 grudnia 2018 r.

zmieniające rozporządzenie (UE) nr 904/2010 w odniesieniu do wymiany informacji w celu monitorowania prawidłowego stosowania procedury magazynu typu call-off stock

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 113,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (1),

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (2),

stanowiąc zgodnie ze specjalną procedurą ustawodawczą,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Aby zapewnić prawidłowe monitorowanie uproszczenia wprowadzonego w dyrektywie Rady 2006/112/WE (3) w odniesieniu do procedury magazynu typu call-off stock, niezbędne jest, aby właściwe organy państw członkowskich miały automatyczny dostęp do otrzymanych od podatników danych dotyczących takich transakcji.

(2)	Biorąc pod uwagę fakt, że przepisy zawarte w niniejszym rozporządzeniu są efektem zmian wprowadzonych dyrektywą Rady (UE) 2018/1910 (4), niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie od dnia rozpoczęcia stosowania tych zmian.

(3)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie Rady (UE) nr 904/2010 (5),

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W art. 21 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 904/2010 wprowadza się następujące zmiany:

lit. c) otrzymuje brzmienie:

„c)

numery identyfikacyjne VAT osób, które dokonywały dostaw towarów i świadczenia usług, o których mowa w lit. b), oraz numery identyfikacyjne VAT osób, które przedłożyły informacje zgodnie z art. 262 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE dotyczące osób posiadających numer identyfikacyjny VAT, o którym mowa w lit. a);”;

w lit. e) formuła wprowadzająca otrzymuje brzmienie:

„e)

całkowita wartość dostaw towarów i świadczonych usług, o których mowa w lit. b), przez każdą z osób, o których mowa w lit. c), na rzecz każdej z osób posiadających numer identyfikacyjny VAT nadany przez inne państwo członkowskie oraz – w odniesieniu do każdej z osób, które przedłożyły informacje zgodnie z art. 262 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE – jej numer identyfikacyjny VAT i przedłożone przez nią informacje dotyczące każdej z osób posiadających numer identyfikacyjny VAT nadany przez inne państwo członkowskie, pod następującymi warunkami:”.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2020 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 4 grudnia 2018 r.

W imieniu Rady

H. LÖGER

Przewodniczący

(1) Opinia z dnia 3 lipca 2018 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).

(2) Dz.U. C 283 z 10.8.2018, s. 35.

(3) Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347 z 11.12.2006, s. 1).

(4) Dyrektywa Rady (UE) 2018/1910 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniająca dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do harmonizacji i uproszczenia niektórych przepisów w systemie podatku od wartości dodanej dotyczących opodatkowania handlu między państwami członkowskimi (zob. s. 3 niniejszego Dziennika Urzędowego).

(5) Rozporządzenie Rady (UE) nr 904/2010 z dnia 7 października 2010 r. w sprawie współpracy administracyjnej oraz zwalczania oszustw w dziedzinie podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 268 z 12.10.2010, s. 1).

7.12.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 311/3

DYREKTYWA RADY (UE) 2018/1910

z dnia 4 grudnia 2018 r.

zmieniająca dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do harmonizacji i uproszczenia niektórych przepisów w systemie podatku od wartości dodanej dotyczących opodatkowania handlu między państwami członkowskimi

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 113,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (1),

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (2),

stanowiąc zgodnie ze specjalną procedurą ustawodawczą,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W 1967 r., kiedy Rada przyjęła wspólny system podatku od wartości dodanej (VAT) w drodze pierwszej dyrektywy Rady 67/227/EWG (3) i drugiej dyrektywy Rady 67/228/EWG (4), podjęto zobowiązanie do ustanowienia ostatecznego systemu VAT funkcjonującego we Wspólnocie Europejskiej w taki sam sposób, jakby miało to miejsce w jednym państwie członkowskim. Ponieważ nie było odpowiednich warunków politycznych i technicznych do wprowadzenia takiego systemu, po zniesieniu z końcem 1992 r. granic fiskalnych między państwami członkowskimi przyjęto przepisy przejściowe dotyczące VAT. Dyrektywa Rady 2006/112/WE (5) stanowi, że te przepisy przejściowe muszą zostać zastąpione przepisami ostatecznymi.

(2)

Zgodnie ze swoim komunikatem z dnia 7 kwietnia 2016 r. dotyczącym planu działania w sprawie VAT Komisja przedstawiła wniosek określający elementy ostatecznego systemu VAT dla transgranicznej wymiany handlowej między przedsiębiorstwami (B2B) z różnych państw członkowskich, który będzie opierał się na zasadzie opodatkowania transgranicznych dostaw towarów w państwie członkowskim przeznaczenia.

(3)

W swoich konkluzjach z dnia 8 listopada 2016 r. Rada wezwała Komisję do dokonania pewnych ulepszeń unijnych przepisów w zakresie VAT dotyczących transakcji transgranicznych w odniesieniu do roli numeru identyfikacyjnego VAT w kontekście zwolnienia dostaw wewnątrzwspólnotowych, procedur magazynu typu call-off stock, transakcji łańcuchowych oraz dowodu transportu do celów zwolnienia transakcji wewnątrzwspólnotowych.

(4)	W świetle wezwania Rady oraz tego, że wdrożenie ostatecznego systemu VAT dla handlu wewnątrzwspólnotowego zajmie kilka lat, te szczególne środki, których celem jest zharmonizowanie i uproszczenie niektórych przepisów dla przedsiębiorstw, są odpowiednie.

(5)

Magazyn typu call-off stock odnosi się do sytuacji, w której w chwili transportu towarów do innego państwa członkowskiego dostawca zna już tożsamość osoby nabywającej towary, której zostaną one dostarczone na późniejszym etapie i po ich przybyciu do państwa członkowskiego przeznaczenia. Obecnie prowadzi to do zaistnienia zdarzenia uznanego za dostawę (w państwie członkowskim wyjścia towarów) oraz zdarzenia uznanego za wewnątrzwspólnotowe nabycie (w państwie członkowskim przybycia towarów), a następnie „krajowej” dostawy w państwie członkowskim przybycia, oraz wymaga od dostawcy identyfikacji do celów VAT w tym państwie członkowskim. Aby tego uniknąć, takie transakcje – w przypadku gdy dochodzi do nich między dwoma podatnikami – należy pod pewnymi warunkami uznawać za powodujące jedną dostawę zwolnioną w państwie członkowskim wyjścia i jedno wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie członkowskim przybycia.

(6)

Transakcje łańcuchowe odnoszą się do kolejnych dostaw towarów, które są przedmiotem pojedynczego wewnątrzwspólnotowego transportu. Wewnątrzwspólnotowy przepływ towarów powinien być przypisany tylko jednej z dostaw i wyłącznie ta dostawa powinna być objęta zwolnieniem z VAT przewidzianym dla dostaw wewnątrzwspólnotowych. Pozostałe dostawy w łańcuchu powinny być opodatkowane i mogłyby wymagać identyfikacji VAT dostawcy w państwie członkowskim dostawy. Aby uniknąć stosowania przez państwa członkowskie różnych podejść, co mogłoby prowadzić do podwójnego opodatkowania lub nieopodatkowania, a także w celu zwiększenia pewności prawa dla podmiotów gospodarczych, należy ustanowić wspólną zasadę, zgodnie z którą, o ile spełnione są określone warunki, transport towarów należy przypisać jednej dostawie w ramach łańcucha transakcji.

(7)

Jeżeli chodzi o numer identyfikacyjny VAT w odniesieniu do zwolnienia dostawy towarów w handlu wewnątrzwspólnotowym, proponuje się, żeby włączenie numeru identyfikacyjnego VAT nabywcy towarów do systemu wymiany informacji o VAT (zwanego dalej „VIES”), nadanego przez państwo członkowskie inne niż państwo rozpoczęcia transportu towarów stało się, oprócz warunku transportu towarów poza państwo członkowskie dostawy, przesłanką materialną zastosowania zwolnienia, a nie wymogiem formalnym. Wpis do VIES ma ponadto zasadnicze znaczenie dla informowania państwa członkowskiego przybycia o obecności towarów na jego terytorium, a tym samym odgrywa kluczową rolę w walce z oszustwami w Unii. Z tego względu państwa członkowskie powinny zapewnić, aby – w przypadku gdy dostawca nie spełnia obowiązków w zakresie wpisu do VIES – zwolnienie nie miało zastosowania, z wyjątkiem sytuacji, gdy dostawca działa w dobrej wierze, to znaczy w przypadku gdy może on należycie uzasadnić przed właściwymi organami podatkowymi wszelkie uchybienia związane z informacją podsumowującą, co mogłyby również obejmować w tym czasie dostarczenie przez dostawcę prawidłowych informacji wymaganych na podstawie art. 264 dyrektywy 2006/112/WE.

(8)

Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie poprawa funkcjonowania przepisów dotyczących VAT w kontekście handlu transgranicznego między przedsiębiorstwami (B2B), nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiary i skutki tego działania możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(9)

Zgodnie ze wspólną deklaracją polityczną państw członkowskich i Komisji z dnia 28 września 2011 r. dotyczącą dokumentów wyjaśniających (6) państwa członkowskie zobowiązały się do złożenia, w uzasadnionych przypadkach, wraz z powiadomieniem o środkach transpozycji, jednego lub większej liczby dokumentów wyjaśniających związki między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych instrumentów transpozycyjnych. W odniesieniu do niniejszej dyrektywy, prawodawca uznaje, że przekazanie takich dokumentów jest uzasadnione.

(10)	Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2006/112/WE,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

W dyrektywie 2006/112/WE wprowadza się następujące zmiany:

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 17a

1. Przemieszczenia przez podatnika towarów stanowiących część majątku jego przedsiębiorstwa do innego państwa członkowskiego w ramach procedury magazynu typu call-off stock nie uznaje się za odpłatną dostawę towarów.

2. Do celów niniejszego artykułu uznaje się, że procedura magazynu typu call-off stock ma miejsce, jeżeli spełnione są następujące warunki:

towary są wysyłane lub transportowane przez podatnika lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz do innego państwa członkowskiego w celu dostarczenia tych towarów w tym państwie – na późniejszym etapie i po ich przybyciu – innemu podatnikowi, który jest uprawniony do nabycia własności tych towarów zgodnie z obowiązującym porozumieniem między tymi dwoma podatnikami;

b)	podatnik wysyłający lub transportujący towary nie ma siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w państwie członkowskim, do którego towary są wysyłane lub transportowane;

podatnik, któremu mają zostać dostarczone towary, jest zidentyfikowany do celów VAT w państwie członkowskim, do którego towary są wysyłane lub transportowane, a zarówno tożsamość tego podatnika, jak i numer identyfikacyjny VAT nadany mu przez to państwo członkowskie są znane podatnikowi, o którym mowa w lit. b), w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu;

podatnik wysyłający lub transportujący towary rejestruje przemieszczenie towarów w ewidencji, o której mowa w art. 243 ust. 3, oraz podaje tożsamość podatnika nabywającego towary i numer identyfikacyjny VAT nadany temu podatnikowi przez państwo członkowskie, do którego towary są wysyłane lub transportowane, w informacji podsumowującej przewidzianej w art. 262 ust. 2.

3. Jeżeli warunki określone w ust. 2 są spełnione, następujące zasady mają zastosowanie w momencie przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel na podatnika, o którym mowa w ust. 2 lit. c), pod warunkiem że to przeniesienie nastąpi w terminie, o którym mowa w ust. 4:

a)	dostawę towarów zgodnie z art. 138 ust. 1 uznaje się za dokonaną przez podatnika, który wysłał lub przetransportował towary samodzielnie albo przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, w państwie członkowskim, z którego towary zostały wysłane lub transportowane;

b)	wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane przez podatnika, któremu towary te zostały dostarczone, w państwie członkowskim, do którego były wysłane lub transportowane.

4. Jeżeli w terminie 12 miesięcy po przybyciu towarów do państwa członkowskiego, do którego zostały wysłane lub przetransportowane, towary nie zostały dostarczone podatnikowi, dla którego zostały przeznaczone, o którym mowa w ust. 2 lit. c) i ust. 6, oraz nie zachodzi żadna z okoliczności określonych w ust. 7, uznaje się, że przemieszczenie w rozumieniu art. 17 ma miejsce w dniu następującym po upływie terminu 12 miesięcy.

5. Uznaje się, że nie miało miejsca przemieszczenie w rozumieniu art. 17, jeżeli spełnione zostały następujące warunki:

a)	prawo do rozporządzania towarami nie zostało przeniesione, a towary te zostały powrotnie przemieszczone do państwa członkowskiego, z którego zostały wysłane lub przetransportowane, w terminie, o którym mowa w ust. 4; oraz

b)	podatnik, który wysłał lub przetransportował towary rejestruje ich powrót w ewidencji przewidzianej w art. 243 ust. 3.

6. Jeżeli w terminie, o którym mowa w ust. 4, podatnik, o którym mowa w ust. 2 lit. c), zostaje zastąpiony przez innego podatnika, uznaje się, że w czasie zastąpienia nie miało miejsca przemieszczenie w rozumieniu art. 17, pod warunkiem że:

a)	spełnione zostały wszystkie pozostałe mające zastosowanie warunki określone w ust. 2; oraz

b)	zastąpienie zostało zarejestrowane przez podatnika, o którym mowa w ust. 2 lit. b), w ewidencji przewidzianej w art. 243 ust. 3.

7. Jeżeli w terminie, o którym mowa w ust. 4, przestaje być spełniony którykolwiek z warunków określonych w ust. 2 i 6, uznaje się, że przemieszczenie towarów zgodnie z art. 17 ma miejsce w momencie, gdy odpowiedni warunek przestaje być spełniony.

Jeżeli towary są dostarczane osobie innej niż podatnik, o którym mowa w ust. 2 lit. c) lub w ust. 6, uznaje się, że warunki określone w ust. 2 i 6 przestają być spełnione bezpośrednio przed taką dostawą.

Jeżeli towary są wysyłane lub transportowane do kraju innego niż państwo członkowskie, z którego zostały pierwotnie przemieszczone, uznaje się, że warunki określone w ust. 2 i 6 przestają być spełnione bezpośrednio przed rozpoczęciem takiej wysyłki lub takiego transportu.

W przypadku zniszczenia, utraty lub kradzieży towarów uznaje się, że warunki określone w ust. 2 i 6 przestają być spełnione w dniu, w którym towary te zostały rzeczywiście usunięte lub zniszczone lub, jeżeli określenie takiego dnia jest niemożliwe, w dniu, w którym stwierdzono ich zniszczenie lub brak.”;

w tytule V rozdział 1 sekcja 2 dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 36a

1. W przypadku gdy te same towary są przedmiotem kolejnych dostaw oraz są wysyłane lub transportowane z jednego państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego klienta w łańcuchu, wysyłkę lub transport przypisuje się wyłącznie do dostawy dokonanej do podmiotu pośredniczącego.

2. W drodze odstępstwa od ust. 1 wysyłkę lub transport przypisuje się wyłącznie do dostawy towarów dokonanej przez podmiot pośredniczący, w przypadku gdy podmiot ten przekazał swojemu dostawcy numer identyfikacyjny VAT nadany mu przez państwo członkowskie, z którego towary są wysyłane lub transportowane.

3. Do celów niniejszego artykułu »podmiot pośredniczący« oznacza dostawcę w łańcuchu innego niż pierwszy dostawca w łańcuchu, który wysyła lub transportuje towar samodzielnie albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz.

4. Niniejszy artykuł nie ma zastosowania do sytuacji objętych art. 14a.”;

w art. 138 wprowadza się następujące zmiany:

ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Państwa członkowskie zwalniają dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę lub przez nabywcę towarów lub na ich rzecz, jeżeli spełnione są następujące warunki:

a)	towary są dostarczane innemu podatnikowi lub osobie prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;

b)	podatnik lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, na rzecz których dokonywana jest dostawa, są zidentyfikowani do celów VAT w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów oraz podali dostawcy ten numer identyfikacyjny VAT;”;

dodaje się ustęp w brzmieniu:

„1a. Zwolnienie przewidziane w ust. 1 nie ma zastosowania, jeżeli dostawca nie dopełnił przewidzianego w art. 262 i 263 obowiązku składania informacji podsumowującej lub jeżeli złożona przez niego informacja podsumowująca nie zawiera prawidłowych informacji dotyczących tej dostawy zgodnie z wymogami art. 264, chyba że dostawca może należycie, w sposób odpowiadający właściwym organom, uzasadnić swoje uchybienie.”;

w art. 243 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„3. Każdy podatnik, który przemieszcza towary w ramach procedury magazynu typu call-off stock, o której mowa w art. 17a, prowadzi ewidencję umożliwiającą organom podatkowym zweryfikowanie prawidłowego stosowania tego artykułu.

Każdy podatnik, któremu towary są dostarczane w ramach procedury magazynu typu call-off stock, o której mowa w art. 17a, prowadzi ewidencję tych towarów.”;

art. 262 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 262

1. Każdy podatnik zidentyfikowany do celów VAT składa informację podsumowującą zawierającą informacje dotyczące:

a)	nabywców zidentyfikowanych do celów VAT, którym dostarczył towary na warunkach przewidzianych w art. 138 ust. 1 i art. 138 ust. 2 lit. c);

b)	osób zidentyfikowanych do celów VAT, którym dostarczył towary, które zostały mu dostarczone w drodze wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 42;

podatników oraz osób prawnych niebędących podatnikami, które są zidentyfikowane do celów VAT, na rzecz których świadczył usługi inne niż usługi zwolnione z VAT w państwie członkowskim, w którym dana transakcja podlega opodatkowaniu, w odniesieniu do których usługobiorca jest zobowiązany do zapłaty podatku zgodnie z art. 196.

2. Oprócz informacji, o których mowa w ust. 1, każdy podatnik przedkłada informacje o numerze identyfikacyjnym VAT podatników, dla których towary, wysyłane lub transportowane w ramach procedury magazynu typu call-off stock zgodnie z warunkami określonymi w art. 17a są przeznaczone, a także o wszelkich zmianach w przedłożonych informacjach.”;

6)	uchyla się art. 403 i 404.

Artykuł 2

1. Państwa członkowskie przyjmują i publikują przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy do dnia 31 grudnia 2019 r. Niezwłocznie przekazują Komisji tekst tych przepisów.

Państwa członkowskie stosują te przepisy od dnia 1 stycznia 2020 r.

Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.

2. Państwa członkowskie przekazują Komisji teksty najważniejszych przepisów prawa krajowego w dziedzinie objętej zakresem niniejszej dyrektywy.

Artykuł 3

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 4

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 4 grudnia 2018 r.

W imieniu Rady

H. LÖGER

Przewodniczący

(1) Opinia z dnia 3 października 2018 r.

(2) Opinia z dnia 14 marca 2018 r.

(3) Pierwsza dyrektywa Rady 67/227/EWG z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych (Dz.U. 71 z 14.4.1967, s. 1301).

(4) Druga dyrektywa Rady 67/228/EWG z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych – struktura i warunki stosowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 71 z 14.4.1967, s. 1303).

(5) Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347 z 11.12.2006, s. 1).

(6) Dz.U. C 369 z 17.12.2011, s. 14.

7.12.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 311/8

ROZPORZĄDZENIE RADY (UE) 2018/1911

z dnia 26 listopada 2018 r.

zmieniające rozporządzenie (UE) 2015/1588 w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do niektórych kategorii horyzontalnej pomocy państwa

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 109,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (1),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Na mocy rozporządzenia Rady (UE) 2015/1588 (2) Komisja jest uprawniona do stwierdzenia w drodze rozporządzeń, że niektóre kategorie pomocy są zgodne z rynkiem wewnętrznym i są wyłączone z wymogu zgłoszenia przewidzianego w art. 108 ust. 3 Traktatu.

(2)

Centralnie zarządzane fundusze UE, czyli fundusze objęte bezpośrednim lub pośrednim zarządzaniem Unii (z wyłączeniem funduszy objętych zarządzaniem dzielonym z państwami członkowskimi), w coraz większym stopniu wspierają działania leżące we wspólnym interesie UE za pomocą instrumentów finansowych lub gwarancji budżetowych, a tym samym zapewniają szczególnie cenny wkład we wzrost gospodarczy i spójność. Komisja powinna mieć możliwość stwierdzenia, że w określonych warunkach, pomoc przyznawana przez państwa członkowskie, w przypadku gdy taka pomoc jest przekazywana za pośrednictwem takich centralnie zarządzanych instrumentów finansowych lub w formie gwarancji budżetowych, lub przez nie wspierana, jest zgodna z rynkiem wewnętrznym i nie podlega wymogowi zgłoszenia. Z doświadczenia Komisji wynika, że taka pomoc nie prowadzi do żadnych poważnych zakłóceń konkurencji, ponieważ jest dostosowana do warunków mających zastosowanie do danych instrumentów finansowych lub gwarancji budżetowych, wdrażanych przez organy Unii, oraz że można określić jasne warunki jej zgodności.

(3)

Wspieranie Europejskiej współpracy terytorialnej jest jednym z istotnych priorytetów unijnej polityki spójności. Komisja powinna mieć możliwość stwierdzenia, że w określonych warunkach, pomoc na projekty w zakresie Europejskiej współpracy terytorialnej jest zgodna z rynkiem wewnętrznym i nie podlega wymogowi zgłoszenia. Z doświadczenia Komisji wynika, że taka pomoc ma ograniczony wpływ na konkurencję i wymianę handlową między państwami członkowskimi oraz że można określić jasne warunki jej zgodności.

(4)	Należy zatem rozszerzyć zakres stosowania rozporządzenia (UE) 2015/1588 na takie kategorie pomocy.

(5)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) 2015/1588,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W art. 1 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2015/1588 dodaje się podpunkty w brzmieniu:

„(xv)

na finansowanie przekazywane za pośrednictwem centralnie zarządzanych instrumentów finansowych UE lub w formie gwarancji budżetowych UE lub przez nie wspierane, w przypadku gdy pomoc polega na dodatkowym finansowaniu zapewnianym przy użyciu zasobów państwowych;

(xvi)

na projekty wspierane przez programy UE w ramach Europejskiej współpracy terytorialnej;”.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 26 listopada 2018 r.

W imieniu Rady

J. BOGNER-STRAUSS

Przewodnicząca

(1) Opinia z dnia 14 listopada 2018 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).

(2) Rozporządzenie Rady (UE) 2015/1588 z dnia 13 lipca 2015 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do niektórych kategorii horyzontalnej pomocy państwa (Dz.U. L 248 z 24.9.2015, s. 1).

7.12.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 311/10

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE RADY (UE) 2018/1912

z dnia 4 grudnia 2018 r.

zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając dyrektywę Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1), w szczególności jej art. 397,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W swoim komunikacie z dnia 7 kwietnia 2016 r. dotyczącym planu działania w sprawie VAT Komisja zapowiedziała, że zamierza przedstawić wniosek dotyczący ostatecznego systemu podatku od wartości dodanej (VAT) w odniesieniu do transgranicznego handlu między przedsiębiorstwami z różnych państw członkowskich. W swoich konkluzjach z dnia 8 listopada 2016 r. Rada wezwała Komisję do zaproponowania tymczasem pewnych ulepszeń w unijnych przepisach dotyczących VAT w odniesieniu do transakcji transgranicznych, między innymi do celów zwolnień w odniesieniu do transakcji wewnątrzwspólnotowych.

(2)	Dyrektywa 2006/112/WE ustanawia szereg warunków zwolnienia dostaw towarów z VAT w ramach niektórych transakcji wewnątrzwspólnotowych. Jednym z tych warunków jest zapewnienie, aby towary zostały wysłane lub przetransportowane z jednego państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego.

(3)

Zróżnicowane podejście państw członkowskich do stosowania tych zwolnień w odniesieniu do transakcji transgranicznych doprowadziło jednak do pojawienia się trudności oraz braku pewności prawa dla przedsiębiorstw. Jest to sprzeczne z celem wzmocnienia handlu wewnątrzwspólnotowego oraz zniesieniem granic fiskalnych. Dlatego też ważne jest sprecyzowanie i zharmonizowanie warunków, na jakich można stosować zwolnienia.

(4)	Z uwagi na to, że transgraniczne oszustwa związane z VAT wynikają przede wszystkim ze zwolnienia z tytułu dostaw wewnątrzwspólnotowych, niezbędne jest określenie pewnych okoliczności, w których uznaje się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z terytorium państwa członkowskiego dostawy.

(5)	Aby zaoferować przedsiębiorstwom praktyczne rozwiązanie, a zarazem dać pewność administracjom podatkowym, w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 (2) należy wprowadzić dwa domniemania wzruszalne.

(6)	Uproszczeniu przepisów dotyczących procedury magazynu typu call-off stock powinny towarzyszyć odpowiednie obowiązki w zakresie ewidencji w celu zapewnienia prawidłowego stosowania tych przepisów.

(7)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 282/2011 wprowadza się następujące zmiany:

w rozdziale VIII dodaje się sekcję w brzmieniu:

„Sekcja 2A

Zwolnienia związane z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi

(Art. 138–142 Dyrektywy 2006/112/WE)

Artykuł 45a

1. Do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z następujących przypadków:

sprzedawca wskazuje, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez niego lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, oraz sprzedawca jest w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo sprzedawca jest w posiadaniu jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy;

sprzedawca jest w posiadaniu następujących dokumentów:

(i)

pisemnego oświadczenia nabywcy potwierdzającego, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy, oraz wskazującego państwo członkowskie przeznaczenia towarów; takie pisemne oświadczenie określa: datę wystawienia; nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy; ilość i rodzaj towarów; datę i miejsce przybycia towarów; w przypadku dostawy środków transportu, numer identyfikacyjny środków transportu; oraz identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy; oraz

(ii)

co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i nabywcy, lub jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających transport lub wysyłkę, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.

Nabywca dostarcza sprzedawcy pisemne oświadczenie, o którym mowa w lit. b) ppkt (i), do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.

2. Organ podatkowy może obalić domniemanie przyjęte na podstawie ust. 1.

3. Do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:

a)	dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów;

następujące dokumenty:

(i)	polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów;

(ii)	dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia;

(iii)

poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.”;

w rozdziale X dodaje się sekcję w brzmieniu:

„Sekcja 1A

Obowiązki ogólne

(Art. 242–243 Dyrektywy 2006/112/WE)

Artykuł 54a

1. Ewidencja, o której mowa w art. 243 ust. 3 dyrektywy 2006/112/WE, która ma być prowadzona przez każdego podatnika, który przemieszcza towary w ramach procedury magazynu typu call-off stock, zawiera następujące informacje:

a)	określenie państwa członkowskiego, z którego towary zostały wysłane lub przetransportowane, oraz datę wysyłki lub transportu towarów;

b)	numer identyfikacyjny VAT podatnika, dla którego przeznaczone są towary, nadany przez państwo członkowskie, do którego towary są wysyłane lub transportowane;

c)	określenie państwa członkowskiego, do którego towary są wysyłane lub transportowane, numer identyfikacyjny VAT prowadzącego magazyn, adres magazynu, w którym towary są składowane w momencie ich przybycia, oraz datę przybycia towarów do magazynu;

d)	wartość, opis i ilość towarów, które przybyły do magazynu;

e)	numer identyfikacyjny VAT podatnika zastępującego osobę, o której mowa w lit. b) niniejszego ustępu, na warunkach, o których mowa w art. 17a ust. 6 dyrektywy 2006/112/WE;

f)	podstawę opodatkowania, opis i ilość dostarczonych towarów oraz datę dokonania dostawy towarów, o której mowa w art. 17a ust. 3 lit. a) dyrektywy 2006/112/WE, a także numer identyfikacyjny VAT nabywcy;

g)	podstawę opodatkowania, opis i ilość towarów, oraz datę wystąpienia któregokolwiek z warunków, a także odpowiednią podstawę zgodnie z art. 17a ust. 7 dyrektywy 2006/112/WE;

h)	wartość, opis i ilość powrotnie przemieszczonych towarów oraz datę powrotu towarów, o których mowa w art. 17a ust. 5 dyrektywy 2006/112/WE.

2. Ewidencja, o której mowa w art. 243 ust. 3 dyrektywy 2006/112/WE, która ma być prowadzona przez każdego podatnika, któremu dostarczane są towary w ramach procedury magazynu typu call-off stock, zawiera następujące informacje:

a)	numer identyfikacyjny VAT podatnika, który przemieszcza towary w ramach procedury magazynu typu call-off stock;

b)	opis i ilość towarów dla niego przeznaczonych;

c)	datę przybycia do magazynu towarów dla niego przeznaczonych;

d)	podstawę opodatkowania, opis i ilość dostarczonych mu towarów oraz datę dokonania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 17a ust. 3 lit. b) dyrektywy 2006/112/WE;

e)	opis i ilość towarów oraz datę usunięcia towarów z magazynu na zlecenie podatnika, o którym mowa w lit. a);

f)	opis i ilość towarów zniszczonych lub brakujących oraz datę zniszczenia, utraty lub kradzieży towarów, które uprzednio przybyły do magazynu, lub datę stwierdzenia ich zniszczenia lub braku;

W przypadku gdy towary te są wysyłane lub transportowane w ramach procedury magazynu typu call-off stock do prowadzącego magazyn innego niż podatnik, któremu towary mają zostać dostarczone, ewidencja prowadzona przez tego podatnika nie musi zawierać informacji, o których mowa w lit. c), e) i f) akapitu pierwszego.”.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2020 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 4 grudnia 2018 r.

W imieniu Rady

H. LÖGER

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 347 z 11.12.2006, s. 1.

(2) Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 77 z 23.3.2011, s. 1).

7.12.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 311/13

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2018/1913

z dnia 6 grudnia 2018 r.

w sprawie odnowienia zatwierdzenia substancji czynnej tribenuron, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, oraz w sprawie zmiany załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczące wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin i uchylające dyrektywy Rady 79/117/EWG i 91/414/EWG (1), w szczególności jego art. 20 ust. 1,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Dyrektywą Komisji 2005/54/WE (2) włączono tribenuron jako substancję czynną do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG (3).

(2)	Substancje czynne włączone do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG uznaje się za zatwierdzone na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 i są one wymienione w części A załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 (4).

(3)	Zatwierdzenie substancji czynnej tribenuron, określonej w części A załącznika do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 540/2011, wygasa w dniu 31 października 2019 r.

(4)	Wniosek o odnowienie zatwierdzenia tribenuronu złożono zgodnie z art. 1 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 844/2012 (5) w terminie określonym w tym artykule.

(5)	Wnioskodawca złożył dodatkową dokumentację wymaganą zgodnie z art. 6 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 844/2012. Państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy stwierdziło, że wniosek jest kompletny.

(6)	Państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy w porozumieniu z państwem członkowskim pełniącym rolę współsprawozdawcy przygotowało sprawozdanie z oceny dotyczącej odnowienia i w dniu 23 czerwca 2016 r. przedłożyło je Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) oraz Komisji.

(7)	Urząd przekazał sprawozdanie z oceny dotyczącej odnowienia wnioskodawcy i państwom członkowskim, dając im możliwość przedstawienia uwag, a otrzymane uwagi przekazał Komisji. Urząd podał również do wiadomości publicznej dodatkową dokumentację skróconą.

(8)

W dniu 29 czerwca 2017 r. Urząd przekazał Komisji wnioski (6) dotyczące tego, czy tribenuron ma szanse spełnić kryteria zatwierdzenia przewidziane w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009. W dniu 12 grudnia 2017 r. Komisja przedstawiła projekt sprawozdania w sprawie odnowienia zatwierdzenia tribenuronu na forum Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz.

(9)

Komisja zwróciła się do wnioskodawcy o przedstawienie uwag do wniosków Urzędu oraz, zgodnie z art. 14 ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 844/2012, do projektu sprawozdania w sprawie odnowienia zatwierdzenia. Wnioskodawca przedstawił uwagi, które zostały dokładnie przeanalizowane.

(10)	W odniesieniu do jednego lub większej liczby reprezentatywnych zastosowań co najmniej jednego środka ochrony roślin zawierającego tribenuron ustalono, że kryteria zatwierdzenia przewidziane w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 zostały spełnione. Należy zatem odnowić zatwierdzenie tribenuronu.

(11)

Ocena ryzyka dotycząca odnowienia zatwierdzenia tribenuronu opiera się na ograniczonej liczbie reprezentatywnych zastosowań, co jednak nie ogranicza zastosowań, w odniesieniu do których mogą zostać dopuszczone środki ochrony roślin zawierające tribenuron. W związku z tym należy znieść ograniczenie polegające na stosowaniu tej substancji wyłącznie w charakterze środka chwastobójczego.

(12)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 540/2011.

(13)

Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2018/1262 (7) przedłużono termin wygaśnięcia zatwierdzenia tribenuronu do dnia 31 października 2019 r., aby umożliwić zakończenie procesu odnowienia przed wygaśnięciem zatwierdzenia tej substancji. Z uwagi na to, że decyzję w sprawie odnowienia podjęto przed przedłużonym terminem wygaśnięcia zatwierdzenia, niniejsze rozporządzenie należy stosować od dnia 1 lutego 2019 r.

(14)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Odnowienie zatwierdzenia substancji czynnej

Odnawia się zatwierdzenie substancji czynnej tribenuron zgodnie z załącznikiem I.

Artykuł 2

Zmiany w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 540/2011

W załączniku do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 540/2011 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem II do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 3

Wejście w życie i data rozpoczęcia stosowania

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 lutego 2019 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 6 grudnia 2018 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 309 z 24.11.2009, s. 1.

(2) Dyrektywa Komisji 2005/54/WE z dnia 19 września 2005 r. zmieniająca dyrektywę Rady 91/414/EWG w celu włączenia tribenuronu jako substancji czynnej (Dz.U. L 244 z 20.9.2005, s. 21).

(3) Dyrektywa Rady 91/414/EWG z dnia 15 lipca 1991 r. dotycząca wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (Dz.U. L 230 z 19.8.1991, s. 1).

(4) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 540/2011 z dnia 25 maja 2011 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 w odniesieniu do wykazu zatwierdzonych substancji czynnych (Dz.U. L 153 z 11.6.2011, s. 1).

(5) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 844/2012 z dnia 18 września 2012 r. ustanawiające przepisy niezbędne do wprowadzenia w życie procedury odnowienia dotyczącej substancji czynnych, jak przewidziano w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (Dz.U. L 252 z 19.9.2012, s. 26).

(6) EFSA (Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności) 2017 r. „Conclusion on the peer review of the pesticide risk assessment of the active substance tribenuron” (Wnioski z wzajemnej weryfikacji oceny ryzyka stwarzanego przez pestycydy, dotyczącej substancji czynnej tribenuron). Dziennik EFSA 2017;15(7):4912, 39 s., doi: 10.2903/j.efsa.2017.4912.

(7) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/1262 z dnia 20 września 2018 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 540/2011 w odniesieniu do przedłużenia okresów zatwierdzenia substancji czynnych: 1-metylocyklopropen, beta-cyflutryna, chlorotalonil, chlorotoluron, chlomazon, cypermetryna, daminozyd, deltametryna, dimetenamid-p, diuron, fludioksonil, flufenacet, flurtamon, fostiazat, indoksakarb, MCPA, MCPB, prosulfokarb, tiofanat metylu i tribenuron (Dz.U. L 238 z 21.9.2018, s. 62).

ZAŁĄCZNIK I

Nazwa zwyczajowa, numery identyfikacyjne

Nazwa IUPAC

Czystość (1)

Data zatwierdzenia

Data wygaśnięcia zatwierdzenia

Przepisy szczegółowe

Tribenuron (związek macierzysty)

Nr CAS 106040-48-6

Nr CIPAC 546

Kwas 2-[[(4-metoksy-6-metylo-1,3,5-triazyno-2-ylo)-metylokarbamoilo]sulfamoilo]benzoesowy

≥ 960 g/kg (wyrażone jako tribenuron metylu)

1 lutego 2019 r.

30 stycznia 2034 r.

W celu wprowadzenia w życie jednolitych zasad, o których mowa w art. 29 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009, uwzględnia się wnioski ze sprawozdania w sprawie odnowienia dotyczącego tribenuronu, w szczególności jego dodatki I i II.

W swojej ogólnej ocenie państwa członkowskie zwracają szczególną uwagę na:

—	ochronę konsumentów, w szczególności pozostałości w produktach pochodzenia zwierzęcego,

—	ochronę wód podziemnych,

—	ochronę organizmów wodnych i roślin lądowych niebędących przedmiotem zwalczania.

W warunkach stosowania uwzględnia się, w stosownych przypadkach, środki zmniejszające ryzyko.

(1) Dodatkowe dane szczegółowe dotyczące identyfikacji i specyfikacji substancji czynnej znajdują się w sprawozdaniu w sprawie odnowienia.

ZAŁĄCZNIK II

W załączniku do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 540/2011 wprowadza się następujące zmiany:

1)	w części A skreśla się pozycję 106 dotyczącą tribenuronu;

w części B dodaje się pozycję w brzmieniu:

Numer

Nazwa zwyczajowa, numery identyfikacyjne

Nazwa IUPAC

Czystość (1)

Data zatwierdzenia

Data wygaśnięcia zatwierdzenia

Przepisy szczegółowe

„128

Tribenuron (związek macierzysty)

Nr CAS 106040-48-6

Nr CIPAC 546

Kwas 2-[[(4-metoksy-6-metylo-1,3,5-triazyno-2-ylo)-metylokarbamoilo]sulfamoilo]benzoesowy

≥ 960 g/kg (wyrażone jako tribenuron metylu)

1 lutego 2019 r.

30 stycznia 2034 r.

W swojej ogólnej ocenie państwa członkowskie zwracają szczególną uwagę na:

—	ochronę konsumentów, w szczególności pozostałości w produktach pochodzenia zwierzęcego,

—	ochronę wód podziemnych,

—	ochronę organizmów wodnych i roślin lądowych niebędących przedmiotem zwalczania.

W warunkach stosowania uwzględnia się, w stosownych przypadkach, środki zmniejszające ryzyko.”

(1) Dodatkowe dane szczegółowe dotyczące identyfikacji i specyfikacji substancji czynnej znajdują się w sprawozdaniu w sprawie odnowienia.

7.12.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 311/17

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2018/1914

z dnia 6 grudnia 2018 r.

w sprawie nieodnawiania zatwierdzenia substancji czynnej chinoksyfen zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, oraz w sprawie zmiany rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Dyrektywą Komisji 2004/60/WE (2) włączono chinoksyfen jako substancję czynną do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG (3).

(2)	Substancje czynne włączone do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG uznaje się za zatwierdzone na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 i są one wymienione w części A załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 (4).

(3)	Zatwierdzenie substancji czynnej chinoksyfen, określonej w części A załącznika do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 540/2011, wygasa w dniu 30 kwietnia 2019 r.

(4)	Wniosek o odnowienie zatwierdzenia chinoksyfenu złożono zgodnie z art. 1 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 844/2012 (5) w terminie określonym w tym artykule.

(5)	Wnioskodawca złożył dodatkową dokumentację wymaganą zgodnie z art. 6 rozporządzenia (UE) nr 844/2012. Państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy stwierdziło, że wniosek jest kompletny.

(6)	Państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy w porozumieniu z państwem członkowskim pełniącym rolę współsprawozdawcy przygotowało sprawozdanie z oceny dotyczącej odnowienia i w dniu 5 grudnia 2016 r. przedłożyło je Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) oraz Komisji.

(7)

Zgodnie z art. 11 ust. 4 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 844/2012 ocena ta została ograniczona do oceny ukierunkowanej. Ocena nie wykraczała poza badanie tożsamości, metody analizy, badanie losów i zachowania się w środowisku oraz informacje ekotoksykologiczne, dotyczące potencjalnych właściwości trwałych, wykazujących zdolność do bioakumulacji i właściwości toksycznych (PBT), właściwości bardzo trwałych i wykazujących bardzo dużą zdolność do bioakumulacji (vPvB) oraz właściwości chinoksyfenu związanych z trwałym zanieczyszczeniem organicznym (POP), ponieważ nie zostały spełnione kryteria zatwierdzenia określone w pkt 3.7.2 i 3.7.3 załącznika II do rozporządzenia (WE) nr 1107/2009.

(8)	Urząd przekazał sprawozdanie z oceny dotyczącej odnowienia wnioskodawcy i państwom członkowskim, aby umożliwić im zgłoszenie uwag, a otrzymane uwagi przekazał Komisji. Urząd podał również do wiadomości publicznej dodatkową dokumentację skróconą.

(9)

W dniu 24 listopada 2017 r. Urząd przekazał Komisji wnioski (6) dotyczące tego, czy chinoksyfen ma szanse spełnić kryteria zatwierdzenia przewidziane w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009. Wnioski ograniczają się do ukierunkowanej oceny zagrożenia (której przedmiotem są elementy, o których mowa w pkt 3.7 załącznika II do rozporządzenia (WE) nr 1107/2009) i nie obejmują wszystkich kryteriów zatwierdzenia. Urząd stwierdził, że chinoksyfen jest substancją PBT, a także substancją vPvB.

(10)	Komisja zwróciła się do wnioskodawcy o przedstawienie uwag do wniosków Urzędu oraz, zgodnie z art. 14 ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 844/2012, do sprawozdania w sprawie odnowienia zatwierdzenia. Wnioskodawca przedstawił uwagi, które zostały dokładnie przeanalizowane.

(11)	Argumenty przedstawione przez wnioskodawcę nie pozwoliły jednak wyeliminować obaw związanych z przedmiotową substancją.

(12)

W oparciu o zidentyfikowane zagrożenia w odniesieniu do jednego lub większej liczby reprezentatywnych zastosowań co najmniej jednego środka ochrony roślin zawierającego chinoksyfen ustalono, że kryteria zatwierdzenia określone w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 nie zostały spełnione. Nie należy zatem odnawiać zatwierdzenia chinoksyfenu zgodnie z art. 20 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia.

(13)	Państwom członkowskim należy przyznać wystarczający czas na wycofanie zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające chinoksyfen.

(14)	Jeżeli zgodnie z art. 46 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 państwa członkowskie przyznają dodatkowy okres na zużycie zapasów środków ochrony roślin zawierających chinoksyfen, okres ten powinien upłynąć najpóźniej z dniem 27 marca 2020 r.

(15)

Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2018/524 (7) przedłużono termin wygaśnięcia zatwierdzenia chinoksyfenu do dnia 30 kwietnia 2019 r., aby umożliwić zakończenie procesu odnowienia przed wygaśnięciem zatwierdzenia tej substancji. Z uwagi na fakt, że decyzję podjęto przed tym przedłużonym terminem wygaśnięcia zatwierdzenia, niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie możliwie jak najszybciej.

(16)	Niniejsze rozporządzenie nie wyklucza możliwości złożenia nowego wniosku dotyczącego zatwierdzenia chinoksyfenu na podstawie art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009.

(17)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Nieodnowienie zatwierdzenia substancji czynnej

Zatwierdzenie substancji czynnej chinoksyfen nie zostaje odnowione.

Artykuł 2

Zmiany w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 540/2011

W części A załącznika do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 540/2011 skreśla się wiersz 82 dotyczący chinoksyfenu.

Artykuł 3

Środki przejściowe

Państwa członkowskie cofają zezwolenia na środki ochrony roślin zawierające chinoksyfen jako substancję czynną najpóźniej do dnia 27 czerwca 2019 r.

Artykuł 4

Okres na zużycie zapasów

Dodatkowy okres na zużycie zapasów przyznany przez państwa członkowskie zgodnie z art. 46 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 musi być możliwie najkrótszy i upływać najpóźniej dnia 27 marca 2020 r.

Artykuł 5

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 6 grudnia 2018 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 309 z 24.11.2009, s. 1.

(2) Dyrektywa Komisji 2004/60/WE z dnia 23 kwietnia 2004 r. zmieniająca dyrektywę Rady 91/414/EWG w celu włączenia chinoksyfenu jako substancji czynnej (Dz.U. L 120 z 24.4.2004, s. 39).

(3) Dyrektywa Rady 91/414/EWG z dnia 15 lipca 1991 r. dotycząca wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (Dz.U. L 230 z 19.8.1991, s. 1).

(6) EFSA (Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności), 2018. „Peer review of the targeted hazard assessment of the pesticide active substance quinoxyfen” (Wzajemna weryfikacja ukierunkowanej oceny zagrożenia związanego z pestycydem zawierającym substancję czynną chinoksyfen). Dziennik EFSA 2018;16(1):5085 [11 s.]. DOI: 10.2903/j.efsa.2018.5085.

(7) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/524 z dnia 28 marca 2018 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 540/2011 w odniesieniu do przedłużenia okresów zatwierdzenia substancji czynnych: Bacillus subtilis (Cohn 1872) szczep QST 713, identyczny ze szczepem AQ 713, klodinafop, klopyralid, cyprodynil, dichlorprop-P, fosetyl, mepanipirym, metkonazol, metrafenon, pirymikarb, Pseudomonas chlororaphis szczep: MA 342, pirymetanil, chinoksyfen, rimsulfuron, spinosad, tiaklopryd, tiametoksam, tiuram, tolchlofos metylu, trichlopyr, trineksapak, tritikonazol oraz ziram (Dz.U. L 88 z 4.4.2018, s. 4).

7.12.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 311/20

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2018/1915

z dnia 6 grudnia 2018 r.

w sprawie zatwierdzenia substancji czynnej Metschnikowia fructicola szczep NRRL Y-27328, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, oraz zmiany załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Zgodnie z art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 Francja otrzymała w dniu 30 września 2014 r. złożony przez przedsiębiorstwo Koppert B.V. wniosek o zatwierdzenie substancji czynnej Metschnikowia fructicola szczep NRRL Y-27328.

(2)

Zgodnie z art. 9 ust. 3 wspomnianego rozporządzenia w dniu 3 czerwca 2015 r. Francja jako państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy powiadomiła wnioskodawcę, pozostałe państwa członkowskie, Komisję oraz Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (dalej „Urząd”) o spełnieniu kryteriów formalnych wniosku.

(3)

W dniu 17 października 2016 r. państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy przedłożyło Komisji projekt sprawozdania z oceny wraz z kopią dla Urzędu, w którym to sprawozdaniu oceniono, czy wspomniana substancja czynna ma szanse spełnić kryteria zatwierdzenia przewidziane w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009.

(4)

Urząd spełnił warunki określone w art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009. Zgodnie z art. 12 ust. 3 tego rozporządzenia w dniu 20 marca 2017 r. zwrócił się on do wnioskodawcy o przedłożenie dodatkowych informacji państwom członkowskim, Komisji i Urzędowi. Ocenę dodatkowych informacji dokonaną przez państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy przedłożono Urzędowi w formie zaktualizowanego projektu sprawozdania z oceny w dniu 12 września 2017 r.

(5)

W dniu 24 listopada 2017 r. Urząd przekazał wnioskodawcy, państwom członkowskim i Komisji wnioski (2), w których określił, czy substancja czynna Metschnikowia fructicola szczep NRRL Y-27328 ma szanse spełnić kryteria zatwierdzenia przewidziane w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009. Urząd podał swoje wnioski do wiadomości publicznej.

(6)	W dniu 20 lipca 2018 r. Komisja przedstawiła Stałemu Komitetowi ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz sprawozdanie z przeglądu dotyczące Metschnikowia fructicola szczep NRRL Y-27328 oraz projekt rozporządzenia przewidującego zatwierdzenie Metschnikowia fructicola szczep NRRL Y-27328.

(7)

W odniesieniu do jednego lub większej liczby reprezentatywnych zastosowań co najmniej jednego środka ochrony roślin zawierającego tę substancję czynną, a w szczególności w odniesieniu do zastosowań, które zostały zbadane i szczegółowo opisane w sprawozdaniu z przeglądu, ustalono, że kryteria zatwierdzenia przewidziane w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 zostały spełnione.

(8)	W związku z tym należy zatwierdzić Metschnikowia fructicola szczep NRRL Y-27328.

(9)	Zgodnie z art. 13 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 w związku z jego art. 6 oraz w świetle aktualnej wiedzy naukowej i technicznej należy jednak uwzględnić pewne warunki.

(10)	Zgodnie z art. 13 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 należy odpowiednio zmienić załącznik do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 (3).

(11)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Zatwierdzenie substancji czynnej

Zatwierdza się substancję czynną Metschnikowia fructicola szczep NRRL Y-27328 określoną w załączniku I, z zastrzeżeniem warunków wyszczególnionych w tym załączniku.

Artykuł 2

Zmiany w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 540/2011

W załączniku do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 540/2011 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem II do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 3

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 6 grudnia 2018 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 309 z 24.11.2009, s. 1.

(2) EFSA (Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności), 2018 r. „Conclusion on the peer review of the pesticide risk assessment of the active substance Metschnikowia fructicola NRRL Y-27328” (Wnioski z wzajemnej weryfikacji oceny ryzyka stwarzanego przez pestycydy, dotyczącej substancji czynnej Metschnikowia fructicola NRRL Y-27328). Dziennik EFSA 2017; 15(12): 5084, 19 s., doi: 10.2903/j.efsa.2017.5084.

(3) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 540/2011 z dnia 25 maja 2011 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 w odniesieniu do wykazu zatwierdzonych substancji czynnych (Dz.U. L 153 z 11.6.2011, s. 1).

ZAŁĄCZNIK I

Nazwa zwyczajowa, numery identyfikacyjne

Nazwa IUPAC

Czystość (1)

Data zatwierdzenia

Data wygaśnięcia zatwierdzenia

Przepisy szczegółowe

Metschnikowia fructicola szczep NRRL Y-27328

Numer dostępu do Agriculture Research Service Culture Collection w National center for agricultural utilisation research w Peorii w stanie Illinois, USA

Nie dotyczy

Minimalne stężenie:

1 × 1010 CFU/g

27 grudnia 2018 r.

27 grudnia 2028 r.

W celu wprowadzenia w życie jednolitych zasad, o których mowa w art. 29 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009, uwzględnia się wnioski ze sprawozdania z przeglądu dotyczącego Metschnikowia fructicola szczep NRRL Y-27328, w szczególności jego dodatki I i II.

W swojej ogólnej ocenie państwa członkowskie zwracają szczególną uwagę na:

—	ochronę operatorów i pracowników, mając na względzie, że Metschnikowia fructicola szczep NRRL Y-27328 należy uznać za potencjalny czynnik uczulający.

W czasie procesu wytwarzania producent zapewnia ścisłe zachowanie warunków środowiskowych oraz analizę w ramach kontroli jakości.

W warunkach stosowania uwzględnia się, w stosownych przypadkach, środki zmniejszające ryzyko.

(1) Dodatkowe dane szczegółowe dotyczące identyfikacji i specyfikacji substancji czynnej znajdują się w sprawozdaniu z przeglądu.

ZAŁĄCZNIK II

W części B załącznika do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 540/2011 dodaje się pozycję w brzmieniu:

Nazwa zwyczajowa, numery identyfikacyjne

Nazwa IUPAC

Czystość (1)

Data zatwierdzenia

Data wygaśnięcia zatwierdzenia

Przepisy szczegółowe

„129

Metschnikowia fructicola szczep NRRL Y-27328

Numer dostępu do Agriculture Research Service Culture Collection w National center for agricultural utilisation research w Peorii w stanie Illinois, USA

Nie dotyczy

Minimalne stężenie:

1 × 1010 CFU/g

27 grudnia 2018 r.

27 grudnia 2028 r.

W swojej ogólnej ocenie państwa członkowskie zwracają szczególną uwagę na:

—	ochronę operatorów i pracowników, mając na względzie, że Metschnikowia fructicola szczep NRRL Y-27328 należy uznać za potencjalny czynnik uczulający.

W czasie procesu wytwarzania producent zapewnia ścisłe zachowanie warunków środowiskowych oraz analizę w ramach kontroli jakości.

W warunkach stosowania uwzględnia się, w stosownych przypadkach, środki zmniejszające ryzyko.”

(1) Dodatkowe dane szczegółowe dotyczące identyfikacji i specyfikacji substancji czynnej znajdują się w sprawozdaniu z przeglądu.

7.12.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 311/24

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2018/1916

z dnia 6 grudnia 2018 r.

zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 540/2011 w odniesieniu do przedłużenia okresu zatwierdzenia substancji czynnej bispirybak

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W części B załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 (2) określono substancje czynne zatwierdzone rozporządzeniem (WE) nr 1107/2009.

(2)	Okres zatwierdzenia substancji czynnej bispirybak upłynie dnia 31 lipca 2021 r.

(3)

Zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 844/2012 (3) złożono wniosek o odnowienie zatwierdzenia tej substancji czynnej. Z przyczyn niezależnych od wnioskodawcy zatwierdzenie tej substancji może jednak wygasnąć przed przyjęciem decyzji o odnowieniu tego zatwierdzenia. Należy zatem przedłużyć okres zatwierdzenia zgodnie z art. 17 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009.

(4)

Ze względu na czas i zasoby konieczne do przeprowadzenia oceny wniosków o odnowienie zatwierdzeń wielu substancji czynnych, które to zatwierdzenia wygasną w latach 2019–2021, decyzją wykonawczą Komisji C(2016) 6104 (4) ustanowiono program prac, w którym zgrupowano podobne substancje czynne i wyznaczono priorytety na podstawie potencjalnego zagrożenia dla zdrowia ludzi i zwierząt lub dla środowiska zgodnie z art. 18 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009.

(5)

Ponieważ substancja czynna objęta tym rozporządzeniem nie należy do kategorii priorytetowych określonych w decyzji wykonawczej C(2016) 6104, okres obowiązywania zatwierdzenia należy przedłużyć o dwa lata, uwzględniając: datę wygaśnięcia obecnego zatwierdzenia; fakt, że zgodnie z art. 6 ust. 3 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 844/2012 dodatkową dokumentację dotyczącą substancji czynnej należy złożyć nie później niż 30 miesięcy przed wygaśnięciem zatwierdzenia; potrzebę zapewnienia zrównoważonego rozkładu obowiązków i pracy między państwami członkowskimi pełniącymi role sprawozdawców i współsprawozdawców oraz dostępne zasoby potrzebne do przeprowadzenia oceny i podjęcia decyzji. W związku z tym należy przedłużyć okres zatwierdzenia substancji czynnej bispirybak o dwa lata.

(6)

Mając na uwadze cel określony w art. 17 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1107/2009, w odniesieniu do przypadków nieprzedłożenia dodatkowej dokumentacji zgodnej z przepisami rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 844/2012 nie później niż 30 miesięcy przed odnośną datą wygaśnięcia określoną w załączniku do niniejszego rozporządzenia, Komisja wyznaczy taką samą datę wygaśnięcia jak data obowiązująca przed niniejszym rozporządzeniem lub najwcześniejszą następną datę.

(7)

Mając na uwadze cel art. 17 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1107/2009, w odniesieniu do przypadków przyjęcia przez Komisję rozporządzenia stanowiącego o nieodnowieniu zatwierdzenia substancji czynnej wymienionej w załączniku do niniejszego rozporządzenia ze względu na brak spełnienia kryteriów zatwierdzenia, Komisja wyznaczy taką samą datę wygaśnięcia jak data obowiązująca przed niniejszym rozporządzeniem lub ustali ją na dzień wejścia w życie rozporządzenia stanowiącego o nieodnowieniu zatwierdzenia substancji czynnej, w zależności od tego, która z tych dat jest późniejsza. Jeżeli natomiast Komisja przyjmie rozporządzenie odnawiające zatwierdzenie substancji czynnej wymienionej w załączniku do niniejszego rozporządzenia, wyznaczy – stosownie do okoliczności – najwcześniejszą możliwą datę stosowania.

(8)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 540/2011.

(9)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W załączniku do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 540/2011 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 6 grudnia 2018 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 309 z 24.11.2009, s. 1.

(2) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 540/2011 z dnia 25 maja 2011 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 w odniesieniu do wykazu zatwierdzonych substancji czynnych (Dz.U. L 153 z 11.6.2011, s. 1).

(3) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 844/2012 z dnia 18 września 2012 r. ustanawiające przepisy niezbędne do wprowadzenia w życie procedury odnowienia dotyczącej substancji czynnych, jak przewidziano w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (Dz.U. L 252 z 19.9.2012, s. 26).

(4) Decyzja wykonawcza Komisji z dnia 28 września 2016 r. w sprawie ustanowienia programu prac nad oceną wniosków o odnowienie wygasających w latach 2019, 2020 i 2021 zatwierdzeń substancji czynnych zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1107/2009 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. C 357 z 29.9.2016, s. 9).

ZAŁĄCZNIK

W części B załącznika do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 540/2011 wprowadza się następującą zmianę:

w kolumnie szóstej: „Data wygaśnięcia zatwierdzenia”, w wierszu 1: Bispirybak, datę zastępuje się datą „31 lipca 2023 r.”.

7.12.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 311/27

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2018/1917

z dnia 6 grudnia 2018 r.

w sprawie nieodnowienia zatwierdzenia substancji czynnej flurtamon, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, oraz w sprawie zmiany rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Dyrektywą Komisji 2003/84/WE (2) włączono flurtamon jako substancję czynną do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG (3).

(2)	Substancje czynne włączone do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG uznaje się za zatwierdzone na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 i są one wymienione w części A załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 (4).

(3)	Zatwierdzenie substancji czynnej flurtamon, określonej w części A załącznika do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 540/2011, wygasa w dniu 31 października 2019 r.

(4)	Wniosek o odnowienie zatwierdzenia flurtamonu złożono zgodnie z art. 1 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 844/2012 (5) w terminie określonym w tym artykule.

(5)	Wnioskodawca złożył dodatkową dokumentację wymaganą zgodnie z art. 6 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 844/2012. Państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy stwierdziło, że wniosek jest kompletny.

(6)	Państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy w porozumieniu z państwem członkowskim pełniącym rolę współsprawozdawcy przygotowało sprawozdanie z oceny dotyczącej odnowienia i w dniu 29 maja 2015 r. przedłożyło je Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) oraz Komisji.

(7)	Urząd przekazał sprawozdanie z oceny dotyczącej odnowienia wnioskodawcy i państwom członkowskim, dając im możliwość przedstawienia uwag, a otrzymane uwagi przekazał Komisji. Urząd podał również do wiadomości publicznej dodatkową dokumentację skróconą.

(8)	W dniu 10 sierpnia 2017 r. Urząd przekazał Komisji wnioski (6) dotyczące tego, czy flurtamon ma szanse spełnić kryteria zatwierdzenia przewidziane w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009.

(9)

Urząd sformułował szereg konkretnych zastrzeżeń. W szczególności stwierdzono, że nie jest możliwe wykluczenie mutagennego potencjału flurtamonu w oparciu o dostępne informacje ani nie było możliwe ustalenie wartości referencyjnych bezpiecznych dla zdrowia. W związku z tym Urząd stwierdził, że nie można było przeprowadzić oceny ryzyka dla konsumentów i ryzyka niezwiązanego ze spożyciem. Ponadto Urząd stwierdził, że ze względu na szereg braków w dokumentacji nie można było sfinalizować ogólnej oceny ryzyka dla konsumentów związanego z narażeniem na działanie metabolitu kwasu trifluorooctowego, który występuje w wodach podziemnych oraz jako pozostałość w roślinach w większości odnośnych scenariuszy. Ponadto Urząd nie był w stanie sfinalizować oceny dotyczącej właściwości powodujących zaburzanie funkcjonowania układu hormonalnego w oparciu o dostępne badania.

(10)

(11)	Argumenty przedstawione przez wnioskodawcę nie pozwoliły jednak wyeliminować zastrzeżeń wobec przedmiotowej substancji.

(12)

W rezultacie w odniesieniu do jednego lub większej liczby reprezentatywnych zastosowań co najmniej jednego środka ochrony roślin ustalono, że kryteria zatwierdzenia określone w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 nie zostały spełnione. W związku z powyższym nie należy odnawiać zatwierdzenia substancji czynnej flurtamon zgodnie z art. 20 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia.

(13)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 540/2011.

(14)	Państwom członkowskim należy przyznać wystarczający czas na wycofanie zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające flurtamon.

(15)	Jeżeli zgodnie z art. 46 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 państwa członkowskie przyznają dodatkowy okres na zużycie zapasów środków ochrony roślin zawierających flurtamon, okres ten powinien upłynąć najpóźniej z dniem 27 marca 2020 r.

(16)

Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2018/1262 (7) przedłużono termin wygaśnięcia zatwierdzenia flurtamonu do dnia 31 października 2019 r., aby umożliwić zakończenie procesu odnowienia przed wygaśnięciem zatwierdzenia tej substancji. Jednakże z uwagi na fakt, że decyzję podjęto przed tym przedłużonym terminem wygaśnięcia zatwierdzenia, niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie możliwie jak najszybciej.

(17)	Niniejsze rozporządzenie nie wyklucza możliwości złożenia nowego wniosku dotyczącego zatwierdzenia flurtamonu na podstawie art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009.

(18)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Nieodnowienie zatwierdzenia substancji czynnej

Zatwierdzenie substancji czynnej flurtamon nie zostaje odnowione.

Artykuł 2

Zmiana w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 540/2011

W części A załącznika do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 540/2011 skreśla się wiersz 64 dotyczący flurtamonu.

Artykuł 3

Środki przejściowe

Państwa członkowskie cofają zezwolenia na środki ochrony roślin zawierające flurtamon jako substancję czynną najpóźniej do dnia 27 czerwca 2019 r.

Artykuł 4

Okres na zużycie zapasów

Ewentualny okres na zużycie zapasów przyznany przez państwa członkowskie zgodnie z art. 46 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 jest możliwie najkrótszy i upływa najpóźniej dnia 27 marca 2020 r.

Artykuł 5

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 6 grudnia 2018 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 309 z 24.11.2009, s. 1.

(2) Dyrektywa Komisji 2003/84/WE z dnia 25 września 2003 r. zmieniająca dyrektywę Rady 91/414/EWG w celu włączenia flurtamonu, flufenacetu, jodosulfuronu, dimetenamidu-p, pikoksystrobiny, fostiazatu i siltiofamu jako substancji czynnych (Dz.U. L 247 z 30.9.2003, s. 20).

(3) Dyrektywa Rady 91/414/EWG z dnia 15 lipca 1991 r. dotycząca wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (Dz.U. L 230 z 19.8.1991, s. 1).

(6) EFSA (Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności) 2017 r. „Conclusion on the updated peer review of the pesticide risk assessment of the active substance flurtamon” (Wnioski z wzajemnej weryfikacji oceny ryzyka stwarzanego przez pestycydy, dotyczącej substancji czynnej flurtamon). Dziennik EFSA 2017;15(8):4976, 25 s. https://doi.org/10.2903/j.efsa.2017.4976.

7.12.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 311/30

DECYZJA WYKONAWCZA RADY (UE) 2018/1918

z dnia 4 grudnia 2018 r.

upoważniająca Zjednoczone Królestwo do stosowania szczególnego środka stanowiącego odstępstwo od art. 16 i 168 dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając dyrektywę Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1), w szczególności jej art. 395 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Decyzją Rady 2006/659/WE (2) Zjednoczone Królestwo upoważniono do stosowania szczególnego środka upraszczającego (zwanego dalej „środkiem”) w celu ryczałtowego obliczania wartości proporcjonalnej niepodlegającego odliczeniu podatku od wartości dodanej (VAT) w odniesieniu do wydatków na paliwo do samochodów służbowych, które nie są wykorzystywane wyłącznie do celów działalności gospodarczej. Przedmiotowy system, z którego podatnicy korzystają na zasadzie dobrowolności, opiera się na poziomie emisji dwutlenku węgla (CO2) dla danego samochodu, istnieje bowiem proporcjonalna zależność między poziomem emisji a zużyciem paliwa, czyli wydatkami na paliwo.

(2)	Decyzja 2006/659/WE została zastąpiona decyzją wykonawczą Rady (UE) 2015/2109 (3), która wygasa z dniem 31 grudnia 2018 r.

(3)	W piśmie, które wpłynęło do Komisji w dniu 27 kwietnia 2018 r., Zjednoczone Królestwo wystąpiło z wnioskiem o upoważnienie do dalszego stosowania środka do dnia 31 grudnia 2020 r.

(4)	Pismem z dnia 11 czerwca 2018 r. Komisja poinformowała iine państwa członkowskie o wniosku złożonym przez Zjednoczone Królestwo. Pismem z dnia 12 czerwca 2018 r. Komisja powiadomiła Zjednoczone Królestwo o tym, że posiada wszystkie informacje niezbędne do rozpatrzenia wniosku.

(5)

Zgodnie z wymogami art. 4 decyzji wykonawczej (UE) 2015/2109 Zjednoczone Królestwo przedstawiło sprawozdanie zawierające przegląd stosowania szczególnego środka. Zjednoczone Królestwo twierdzi, że istniejący system umożliwił uproszczenie, zarówno dla podatników, jak i dla administracji podatkowej, procedury poboru VAT w odniesieniu do wydatków na paliwo do samochodów służbowych.

(6)	Właściwe jest zatem upoważnienie Zjednoczonego Królestwa do stosowania środka do dnia 31 grudnia 2020 r.

(7)	Odstępstwo nie będzie miało negatywnego wpływu na zasoby własne Unii z tytułu VAT,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Na zasadzie odstępstwa od art. 16 i 168 dyrektywy 2006/112/WE upoważnia się Zjednoczone Królestwo, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia 31 grudnia 2020 r., do obliczania na zasadach ryczałtowych wartości proporcjonalnej VAT w odniesieniu do wydatków na paliwo wykorzystywane w celach prywatnych w samochodach służbowych.

Artykuł 2

Wartość proporcjonalną podatku, o której mowa w art. 1, wyraża się w wartościach stałych, ustalonych na podstawie poziomu emisji CO2, odpowiadających zużyciu paliwa, dla danego rodzaju pojazdu. Zjednoczone Królestwo dostosowuje corocznie wartości stałe w celu uwzględnienia zmian w średnich kosztach paliwa.

Artykuł 3

Korzystanie przez podatników z systemu ustanowionego na podstawie niniejszej decyzji odbywa się na zasadzie dobrowolności.

Artykuł 4

Niniejsza decyzja skierowana jest do Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.

Sporządzono w Brukseli dnia 4 grudnia 2018 r.

W imieniu Rady

H. LÖGER

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 347 z 11.12.2006, s. 1.

(2) Decyzja Rady 2006/659/WE z dnia 25 września 2006 r. upoważniająca Zjednoczone Królestwo do wprowadzenia szczególnego środka stanowiącego odstępstwo od art. 5 ust. 6 i art. 11 pkt A ust. 1 lit. b) dyrektywy 77/388/EWG w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych (Dz.U. L 272 z 3.10.2006, s. 15).

(3) Decyzja wykonawcza Rady (UE) 2015/2109 z dnia 17 listopada 2015 r. upoważniająca Zjednoczone Królestwo do stosowania szczególnego środka stanowiącego odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a), art. 168 i 168a dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 305 z 21.11.2015, s. 49).

7.12.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 311/32

DECYZJA WYKONAWCZA RADY (UE) 2018/1919

z dnia 4 grudnia 2018 r.

zmieniająca decyzję 2009/790/WE upoważniającą Rzeczpospolitą Polską do stosowania środka stanowiącego odstępstwo od art. 287 dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając dyrektywę Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1), w szczególności jej art. 395 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Zgodnie z art. 287 pkt 14 dyrektywy 2006/112/WE Polska jest upoważniona do przyznania zwolnienia z podatku od wartości dodanej (VAT) podatnikom, których roczny obrót nie przekracza równowartości 10 000 EUR w walucie krajowej zgodnie z kursem wymiany w dniu przystąpienia.

(2)

Na podstawie decyzji Rady 2009/790/WE (2) Polskę upoważniono, do dnia 31 grudnia 2012 r., do przyznania zwolnienia z podatku VAT podatnikom, których roczny obrót nie przekracza równowartości 30 000 EUR w walucie krajowej zgodnie z kursem wymiany w dniu przystąpienia. Upoważnienie do stosowania tego szczególnego środka następnie przedłużono: decyzją wykonawczą Rady 2012/769/UE (3) do dnia 31 grudnia 2015 r. i decyzją wykonawczą Rady (UE) 2015/1173 (4) do dnia 31 grudnia 2018 r. Na mocy decyzji wykonawczej Rady (UE) 2016/2090 (5) próg zwolnienia podniesiono do równowartości 40 000 EUR w walucie krajowej.

(3)	W piśmie, które wpłynęło do Komisji dnia 15 maja 2018 r., Polska wystąpiła z wnioskiem o upoważnienie do dalszego stosowania zwolnienia z podatku VAT wobec podatników, których roczny obrót nie przekracza równowartości 40 000 EUR w walucie krajowej.

(4)

Zgodnie z art. 395 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE pismami z dnia 20 lipca 2018 r. Komisja przekazała wniosek złożony przez Polskę pozostałym państwom członkowskim, z wyjątkiem Hiszpanii, której przekzano wniosek pismem z dnia 23 lipca 2018 r. Pismem z dnia 23 lipca 2018 r. Komisja powiadomiła Polskę, że posiada wszystkie informacje konieczne do rozpatrzenia wniosku.

(5)

Z informacji przekazanych przez władze polskie wynika, że uzasadnienie wniosku o przyznanie odstępstwa pozostaje w dużej mierze niezmienione. Środek upraszcza prowadzenie przedsiębiorstwa dużej liczbie podatników, których działalność gospodarcza jest niewielka. Środek skutkuje też zmniejszeniem obciążenia administracyjnego administracji podatkowej poprzez ograniczenie konieczności kontroli małych podatników, co jest stosunkowo kosztowne w porównaniu z odnośną kwotą podatku VAT. Ten szczególny środek jest dla podatników całkowicie nieobowiązkowy.

(6)

Jako że wyższy próg skutkował ograniczeniem zobowiązań w zakresie podatku VAT w odniesieniu do małych przedsiębiorstw, chociaż mogą one wciąż wybrać stosowanie zasad ogólnych VAT zgodnie z art. 290 dyrektywy 2006/112/WE, Polska powinna zostać upoważniona do dalszego stosowania szczególnego środka przez kolejny określony okres do dnia 31 grudnia 2021 r.

(7)

Ponieważ trwa przegląd art. 281–294 dyrektywy 2006/112/WE regulujących procedurę szczególną dla małych przedsiębiorstw, możliwe jest, że jeszcze przed upływem okresu obowiązywania odstępstwa, przypadającym na dzień 31 grudnia 2021 r., zostanie przyjęta dyrektywa zmieniająca te artykuły, która ustanowi datę, od której państwa członkowskie będą zobowiązane do zastosowania przepisów krajowych. W takim przypadku niniejsza decyzja powinna przestać obowiązywać.

(8)	Odstępstwo to nie wpływa negatywnie na zasoby własne Unii z tytułu VAT, ponieważ Polska ma obliczyć rekompensatę zgodnie z art. 6 rozporządzenia Rady (EWG, Euratom) nr 1553/89 (6).

(9)	Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2009/790/WE,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Art. 2 decyzji 2009/790/WE otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 2

Niniejszą decyzję stosuje się od dnia 1 stycznia 2010 r. do wcześniejszego z poniższych dni:

a)	31 grudnia 2021 r.;

b)	dnia, od którego państwa członkowskie będą stosować przepisy krajowe, do przyjęcia których będą zobowiązane w przypadku przyjęcia dyrektywy zmieniającej art. 281–294 dyrektywy 2006/112/WE regulujące procedurę szczególną dla małych przedsiębiorstw.”.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja staje się skuteczna z dniem jej notyfikacji.

Niniejszą decyzję stosuje się od dnia 1 stycznia 2019 r.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja skierowana jest do Rzeczypospolitej Polskiej.

Sporządzono w Brukseli dnia 4 grudnia 2018 r.

W imieniu Rady

H. LÖGER

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 347 z 11.12.2006, s. 1.

(2) Decyzja Rady 2009/790/WE z dnia 20 października 2009 r. upoważniająca Rzeczpospolitą Polską do stosowania środka stanowiącego odstępstwo od art. 287 dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 283 z 30.10.2009, s. 53).

(3) Decyzja wykonawcza Rady 2012/769/UE z dnia 4 grudnia 2012 r. zmieniająca decyzję 2009/790/WE upoważniającą Rzeczpospolitą Polską do stosowania środka stanowiącego odstępstwo od art. 287 dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 338 z 12.12.2012, s. 27).

(4) Decyzja wykonawcza Rady (UE) 2015/1173 z dnia 14 lipca 2015 r. zmieniająca decyzję 2009/790/WE upoważniającą Rzeczpospolitą Polską do stosowania środka stanowiącego odstępstwo od art. 287 dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 189 z 17.7.2015, s. 36).

(5) Decyzja wykonawcza Rady (UE) 2016/2090 z dnia 21 listopada 2016 r. zmieniająca decyzję 2009/790/WE upoważniającą Rzeczpospolitą Polską do stosowania środka stanowiącego odstępstwo od art. 287 dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 324 z 30.11.2016, s. 7).

(6) Rozporządzenie Rady (EWG, Euratom) nr 1553/89 z dnia 29 maja 1989 r. w sprawie ostatecznych jednolitych warunków poboru środków własnych pochodzących z podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 155 z 7.6.1989, s. 9).

7.12.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 311/34

DECYZJA WYKONAWCZA RADY (UE) 2018/1920

z dnia 4 grudnia 2018 r.

zmieniająca decyzję wykonawczą 2010/99/UE upoważniającą Republikę Litewską do przedłużenia stosowania środka stanowiącego odstępstwo od art. 193 dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając dyrektywę Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1), w szczególności jej art. 395 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Dnia 15 maja 2006 r. Rada decyzją 2006/388/WE (2) upoważniła Litwę do zastosowania środka stanowiącego odstępstwo od art. 21 dyrektywy 77/388/EWG (3) i do wyznaczenia podatników, na rzecz których realizowane są dostawy towarów lub usługi, jako osób zobowiązanych do zapłaty podatku VAT.

(2)

Decyzją wykonawczą Rady 2010/99/UE (4) Litwa została, w drodze odstępstwa od art. 193 dyrektywy 2006/112/WE, upoważniona do dnia 31 grudnia 2012 r. do stosowania szczególnego środka w celu dalszego wyznaczania podatników, na rzecz których realizowane są wymienione poniżej dostawy towarów i usługi, jako osób zobowiązanych do zapłaty podatku VAT: dostawy drewna oraz dostawy towarów i świadczenie usług przez podatnika, w stosunku do którego toczy się postępowanie w związku z niewypłacalnością lub postępowanie restrukturyzacyjne pod nadzorem sądowym (zwanego dalej „szczególnym środkiem”). Upoważnienie do stosowania szczególnego środka zostało następnie przedłużone decyzją wykonawczą Rady 2012/704/UE (5) do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz decyzją wykonawczą Rady (UE) 2015/2395 (6) do dnia 31 grudnia 2018 r.

(3)

W piśmie, które wpłynęło do Komisji dnia 27 kwietnia 2018 r., Litwa wniosła o upoważnienie do dalszego stosowania szczególnego środka. W piśmie, które wpłynęło do Komisji dnia 23 lipca 2018 r., Litwa przedstawiła Komisji sprawozdanie ze stosowania szczególnego środka zgodnie z wymogami określonymi w art. 2 akapit trzeci decyzji wykonawczej 2010/99/UE.

(4)

Zgodnie z art. 395 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE pismami z dnia 16 sierpnia 2018 r. Komisja poinformowała pozostałe państwa członkowskie o wniosku złożonym przez Litwę, z wyjątkiem Hiszpanii i Cypru, które zostały poinformowane pismem z dnia 17 sierpnia 2018 r. Pismem z dnia 20 sierpnia 2018 r. Komisja zawiadomiła Litwę, że posiada wszystkie informacje, które uzna zaniezbędne do rozpatrzenia wniosku.

(5)

Trudności finansowe często uniemożliwiają podatnikom, w stosunku do których toczy się postępowanie w związku z niewypłacalnością lub postępowanie restrukturyzacyjne, uiszczenie podatku VAT z tytułu dostaw towarów lub świadczenia usług. Litwa ma również trudności na rynku drewna ze względu na charakter tego rynku i przedsiębiorstw prowadzących na nim działalność. Na rynku tym przeważają małe przedsiębiorstwa o zasięgu lokalnym, będące często odsprzedawcami i pośrednikami, trudne do skontrolowania przez organy podatkowe. Najbardziej rozpowszechnioną formą unikania zobowiązań podatkowych jest fakturowanie dostaw przez przedsiębiorstwo, które następnie „znika”, nie płacąc podatku, co jednak pozwala klientowi dokonać odliczenia podatku na podstawie ważnej faktury. Zdaniem władz Litwy ta sytuacja, uzasadniająca stosowanie szczególnego środka, pozostaje bez zmian. Dochodzenia i analizy dotyczące stosowania tego szczególnego środka przeprowadzone przez litewskie organy podatkowe wykazały jego skuteczność w zapobieganiu oszustwom związanym z VAT w odniesieniu do podatników, w stosunku do których toczy się postępowanie w związku z niewypłacalnością lub postępowanie restrukturyzacyjne, a także transakcji dotyczących drewna.

(6)	Należy zatem upoważnić Litwę do dalszego stosowania szczególnego środka przez ograniczony okres, tj. do dnia 31 grudnia 2021 r.

(7)

Aby umożliwić ocenę stosowności i skuteczności szczególnych środków, upoważnienie do stosowania odstępstwa przyznaje się zazwyczaj na ograniczony okres. Odstępstwa dają państwom członkowskim czas na wprowadzenie innych konwencjonalnych środków służących rozwiązaniu przedmiotowego problemu do czasu wygaśnięcia szczególnego środka, tym samym sprawiając, że nie jest konieczne przedłużenie odstępstwa. Odstępstwo upoważniające na stosowanie mechanizmu odwrotnego obciążenia jest przyznawane tylko w drodze wyjątku w odniesieniu do określonych obszarów, w których wystąpi oszustwo, i jest stosowane w ostateczności. Litwa powinna zatem wdrożyć inne konwencjonalne środki w celu zwalczania oszustw związanych z VAT w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług przez podatników w stosunku do których toczy się postępowanie w związku z niewypłacalnością lub postępowanie restrukturyzacyjne, oraz dostaw drewna do chwili wygaśnięcia szczególnego środka i w rezultacie Republika Litewska nie powinna już potrzebować takiego środka stanowiącego odstępstwo od art. 193 dyrektywy 2006/112/WE w odniesieniu do takich dostaw.

(8)	Szczególny środek nie wpłynie negatywnie na zasoby własne Unii z tytułu VAT.

(9)	Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję wykonawczą 2010/99/UE,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Art. 2 akapit drugi decyzji wykonawczej 2010/99/UE otrzymuje brzmienie:

„Niniejszą decyzję stosuje się do dnia 31 grudnia 2021 r.”.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja staje się skuteczna z dniem jej notyfikacji.

Niniejsza decyzja ma zastosowanie od dnia 1 stycznia 2019 r.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja skierowana jest do Republiki Litewskiej.

Sporządzono w Brukseli dnia 4 grudnia 2018 r.

W imieniu Rady

H. LÖGER

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 347 z 11.12.2006, s. 1.

(2) Decyzja Rady 2006/388/WE z dnia 15 maja 2006 r. upoważniająca Republikę Litewską do zastosowania środka stanowiącego odstępstwo od art. 21 szóstej dyrektywy 77/388/EWG w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych (Dz.U. L 150 z 3.6.2006, s. 13).

(3) Szósta dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145 z 13.6.1977, s. 1).

(4) Decyzja wykonawcza Rady 2010/99/UE z dnia 16 lutego 2010 r. upoważniająca Republikę Litewską do przedłużenia stosowania środka stanowiącego odstępstwo od art. 193 dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 45 z 20.2.2010, s. 10).

(5) Decyzja wykonawcza Rady 2012/704/UE z dnia 13 listopada 2012 r. zmieniająca decyzję wykonawczą 2010/99/UE upoważniającą Republikę Litewską do przedłużenia stosowania środka stanowiącego odstępstwo od art. 193 dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 319 z 16.11.2012, s. 7).

(6) Decyzja wykonawcza Rady (UE) 2015/2395 z dnia 10 grudnia 2015 r. zmieniająca decyzję wykonawczą 2010/99/UE upoważniającą Republikę Litewską do przedłużenia stosowania środka stanowiącego odstępstwo od art. 193 dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 332 z 18.12.2015, s. 140).

7.12.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 311/36

DECYZJA WYKONAWCZA RADY (UE) 2018/1921

z dnia 4 grudnia 2018 r.

zmieniająca decyzję wykonawczą 2013/191/UE upoważniającą Łotwę do wprowadzenia szczególnego środka stanowiącego odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a), art. 168 i 168a dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając dyrektywę Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1), w szczególności jej art. 395 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Decyzją wykonawczą Rady (UE) 2013/191/UE (2) Łotwa została upoważniona do wprowadzenia do dnia 31 grudnia 2018 r. szczególnego środka stanowiącego odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a) oraz art. 168 i 168a dyrektywy 2006/112/WE ( zwanego dalej „szczególnym środkiem”). Upoważnienie do stosowania szczególnego środka zstało kolejno zmienione i przedłużone do dnia 31 grudnia 2018 r. decyzją wykonawczą Rady (UE) 2015/2429 (3).

(2)

Ten szczególny środek ogranicza do 50 % prawa do odliczenia podatku VAT z tytułu zakupu, leasingu, wewnątrzwspólnotowego nabycia oraz przywozu samochodów osobowych o maksymalnej dopuszczalnej masie nieprzekraczającej 3 500 kilogramów i mających nie więcej niż osiem miejsc siedzących oprócz siedzenia kierowcy oraz wydatków dotyczących ich konserwacji, naprawy i zakupu paliwa do tych samochodów.

(3)

W piśmie, które wpłynęło do Komisji w dniu 20 czerwca 2018 r., Łotwa wystąpiła z wnioskiem o upoważnienie do dalszego stosowania szczególnego środka w celu ograniczenia prawa do odliczania VAT w związku z wydatkami na niektóre samochody osobowe, które nie są wykorzystywane wyłącznie do celów działalności gospodarczej.

(4)	Komisja przekazała wniosek Łotwy pozostałym państwom członkowskim pismem z dnia 7 września 2018 r. W piśmie z dnia 10 września 2018 r. Komisja zawiadomiła Łotwę, że posiada wszystkie informacje niezbędne do rozpatrzenia wniosku.

(5)

Zgodnie z wymogiem określonym w art. 6 ust. 2 decyzji wykonawczej (UE) 2015/2429 Łotwa przedłożyła sprawozdanie zawierające przegląd stawki procentowej mającej zastosowanie do odliczenia VAT. W oparciu o obecnie dostępne informacje Łotwa stwierdza, że ograniczenie do wysokości 50 % jest wciąż uzasadnione i pozostaje właściwe.

(6)

Przedłużenie obowiązywania szczególnego środka powinno być ograniczone w czasie, tak aby można było zweryfikować konieczność i skuteczność jego stosowania oraz stwierdzić, czy stawka procentowa jest odpowiednia. Biorąc pod uwagę pozytywny wpływ szczególnego środka na obciążenia administracyjne podatników i organów podatkowych, Łotwa powinna zostać upoważniona do dalszego stosowania szzcególnego środka na kolejny ograniczony okres – do dnia 31 grudnia 2021 r.

(7)	Jeśli Łotwa uzna, że konieczne jest dalsze przedłużenie obowiązywania szczególnegośrodka na okres po 2021 r., powinna wraz z wnioskiem o przedłużenie przedstawić Komisji do dnia 31 marca 2021 r. sprawozdanie zawierające przegląd stosowanej stawki procentowej.

(8)	Szczególny środek wpłynie jedynie w nieznacznym stopniu na ogólną kwotę wpływów z podatków pobieranych na etapie ostatecznej konsumpcji i nie będzie mieć negatywnego wpływu na zasoby własne Unii pochodzące z VAT.

(9)	Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję wykonawczą 2013/191/UE,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Art. 6 decyzji wykonawczej 2013/191/UE otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 6

1. Niniejszą decyzję stosuje się od dnia 1 stycznia 2016 r. i traci ona moc z dniem 31 grudnia 2021 r.

2. Ewentualny wniosek o przedłużenie upoważnienia przewidzianego niniejszą decyzją przedkłada się Komisji do dnia 31 marca 2021 r. wraz ze sprawozdaniem zawierającym przegląd stawki procentowej określonej w art. 1.”.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja staje się skuteczna z dniem jej notyfikacji.

Niniejszą decyzję stosuje się od dnia 1 stycznia 2019 r.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja skierowana jest do Republiki Łotewskiej.

Sporządzono w Brukseli dnia 4 grudnia 2018 r.

W imieniu Rady

H. LÖGER

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 347 z 11.12.2006, s. 1.

(2) Decyzja wykonawcza Rady (UE) 2013/191/UE z dnia 22 kwietnia 2013 r. upoważniająca Łotwę do wprowadzenia szczególnego środka stanowiącego odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a), art. 168 i 168a dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 113 z 25.4.2013, s. 11).

(3) Decyzja wykonawcza Rady (UE) 2015/2429 z dnia 10 grudnia 2015 r. upoważniająca Łotwę do wprowadzenia szczególnego środka stanowiącego odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a), art. 168 i 168a dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 334 z 22.12.2015, s. 15).

		ISSN 1977-0766
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		L 311

Wydanie polskie	Legislacja	Rocznik 61 7 grudnia 2018

Spis treści		I Akty ustawodawcze	Strona
		ROZPORZĄDZENIA
	*	Rozporządzenie Rady (UE) 2018/1909 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniające rozporządzenie (UE) nr 904/2010 w odniesieniu do wymiany informacji w celu monitorowania prawidłowego stosowania procedury magazynu typu call-off stock	1
		DYREKTYWY
	*	Dyrektywa Rady (UE) 2018/1910 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniająca dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do harmonizacji i uproszczenia niektórych przepisów w systemie podatku od wartości dodanej dotyczących opodatkowania handlu między państwami członkowskimi	3

	II Akty o charakterze nieustawodawczym
	ROZPORZĄDZENIA
*	Rozporządzenie Rady (UE) 2018/1911 z dnia 26 listopada 2018 r. zmieniające rozporządzenie (UE) 2015/1588 w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do niektórych kategorii horyzontalnej pomocy państwa ( 1 )	8
*	Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi	10
*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/1913 z dnia 6 grudnia 2018 r. w sprawie odnowienia zatwierdzenia substancji czynnej tribenuron, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, oraz w sprawie zmiany załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 ( 1 )	13
*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/1914 z dnia 6 grudnia 2018 r. w sprawie nieodnawiania zatwierdzenia substancji czynnej chinoksyfen zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, oraz w sprawie zmiany rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 ( 1 )	17
*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/1915 z dnia 6 grudnia 2018 r. w sprawie zatwierdzenia substancji czynnej Metschnikowia fructicola szczep NRRL Y-27328, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, oraz zmiany załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 ( 1 )	20
*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/1916 z dnia 6 grudnia 2018 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 540/2011 w odniesieniu do przedłużenia okresu zatwierdzenia substancji czynnej bispirybak ( 1 )	24
*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/1917 z dnia 6 grudnia 2018 r. w sprawie nieodnowienia zatwierdzenia substancji czynnej flurtamon, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, oraz w sprawie zmiany rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 ( 1 )	27
	DECYZJE
*	Decyzja wykonawcza Rady (UE) 2018/1918 z dnia 4 grudnia 2018 r. upoważniająca Zjednoczone Królestwo do stosowania szczególnego środka stanowiącego odstępstwo od art. 16 i 168 dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej	30
*	Decyzja wykonawcza Rady (UE) 2018/1919 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniająca decyzję 2009/790/WE upoważniającą Rzeczpospolitą Polską do stosowania środka stanowiącego odstępstwo od art. 287 dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej	32
*	Decyzja wykonawcza Rady (UE) 2018/1920 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniająca decyzję wykonawczą 2010/99/UE upoważniającą Republikę Litewską do przedłużenia stosowania środka stanowiącego odstępstwo od art. 193 dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej	34
*	Decyzja wykonawcza Rady (UE) 2018/1921 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniająca decyzję wykonawczą 2013/191/UE upoważniającą Łotwę do wprowadzenia szczególnego środka stanowiącego odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a), art. 168 i 168a dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej	36