—

zostały spowodowane przez personel z Republiki Korei — który Republika Korei przydzieliła do prowadzonej przez UE operacji zarządzania kryzysowego — podczas wykonywania obowiązków związanych z taką operacją, z wyjątkiem przypadków rażącego niedbalstwa lub umyślnego naruszenia przepisów, lub

—

wynikły z użycia składników majątku należących do Republiki Korei, pod warunkiem że zostały one użyte w związku z operacją oraz z wyjątkiem przypadków rażącego niedbalstwa lub umyślnego naruszenia przepisów ze strony personelu z Republiki Korei, który został przydzielony przez Republikę Korei do prowadzonej przez UE operacji zarządzania kryzysowego i który używa tych składników majątku”.

—

zostały spowodowane przez personel z państw podczas wykonywania obowiązków związanych z prowadzoną przez UE operacją zarządzania kryzysowego, z wyjątkiem przypadków rażącego niedbalstwa lub umyślnego naruszenia przepisów, lub

—

wynikły z użycia składników majątku należących do państw biorących udział w prowadzonej przez UE operacji zarządzania kryzysowego, pod warunkiem, że takie składniki majątku zostały użyte w związku z operacją oraz z wyjątkiem przypadków rażącego niedbalstwa lub umyślnego naruszenia przepisów ze strony personelu prowadzonej przez UE operacji zarządzania kryzysowego, który używa takich składników majątku”.

1)

w części A wprowadza się następujące zmiany:

w tabeli 1 wpis w pkt 1 otrzymuje brzmienie:

2)

w części D wpisy dotyczące kategorii 08. Mięso otrzymują brzmienie:

3)

w części E wprowadza się następujące zmiany:

1)

w „Wykazie skrótów” dodaje się następujący termin:

„TPA agent trójstronny (triparty agent)”;

2)

w pkt 1.5 ostatnie zdanie otrzymuje brzmienie:

„Wszystkie aktywa kwalifikowane można wykorzystywać w operacjach transgranicznych w systemie banków centralnych korespondentów (CCBM), a w przypadku aktywów rynkowych — przez odpowiednie powiązania pomiędzy systemami rozrachunku papierów wartościowych w EOG (SSS).”;

3)

w pkt 6.2.1.1.2 przedostatni akapit otrzymuje brzmienie:

„Aby spełniać kryteria kwalifikacji, papier wartościowy zabezpieczony aktywami musi być zabezpieczony przez aktywa wywołujące przepływ środków pieniężnych uznawane przez Eurosystem za jednorodne, tzn. aktywa wywołujące przepływ środków pieniężnych stanowiące zabezpieczenie papieru wartościowego zabezpieczonego aktywami mogą należeć tylko do jednej z następujących kategorii aktywów: a) hipoteczne kredyty mieszkaniowe; b) komercyjne kredyty hipoteczne; c) pożyczki udzielane małym i średnim przedsiębiorstwom; d) kredyty samochodowe; e) kredyty konsumenckie; f) należności wynikające z umów leasingu; lub g) należności z tytułu kart kredytowych. Papiery wartościowe zabezpieczone aktywami nie są kwalifikowane na potrzeby operacji polityki pieniężnej Eurosystemu, jeżeli na pulę aktywów stanowiących ich zabezpieczenie składają się aktywa niejednorodne.”;

4)

w pkt 6.2.1.3 pierwsze zdanie otrzymuje brzmienie:

„Instrumenty dłużne muszą być wyemitowane na obszarze EOG w banku centralnym lub centralnym depozycie papierów wartościowych (CDPW), który został pozytywnie zweryfikowany przez Eurosystem zgodnie ze standardami i procedurami oceny opisanymi w dokumencie »Framework for the assessment of securities settlement systems and links to determine their eligibility for use in Eurosystem credit operations« (zwanym dalej »zasadami Eurosystemu w zakresie oceny użytkownika«) (1)  (2).

(1)  Zasady Eurosystemu w zakresie oceny użytkownika zostały opublikowane na stronie internetowej EBC pod adresem www.ecb.europa.eu/paym/coll/coll/ssslinks/html/index.en.html."

(2)  Międzynarodowe dłużne papiery wartościowe wyemitowane w formie papierów globalnych na okaziciela w dniu 1 stycznia 2007 r. lub później za pośrednictwem MCDPW Euroclear Bank (Belgia) oraz Clearstream Banking Luxembourg, spełniają kryteria kwalifikacji, jeśli zostały wyemitowane w formie nowych globalnych skryptów dłużnych i zdeponowane u wspólnego powiernika będącego MCDPW lub — w odpowiednich przypadkach — CDPW, który został pozytywnie zweryfikowany przez Eurosystem zgodnie ze standardami i procedurami oceny opisanymi w zasadach Eurosystemu w zakresie oceny użytkownika. Międzynarodowe dłużne papiery wartościowe w formie papierów globalnych na okaziciela wyemitowane w formie klasycznych globalnych skryptów dłużnych przed 1 stycznia 2007 r. oraz zamienne papiery wartościowe wyemitowane pod tym samym kodem ISIN w dniu 1 stycznia 2007 r. lub później zachowują status aktywów kwalifikowanych do terminu zapadalności. Międzynarodowe dłużne papiery wartościowe wyemitowane w formie imiennych papierów globalnych po dniu 30 września 2010 r. za pośrednictwem MCDPW Euroclear Bank (Belgia) oraz Clearstream Banking Luxembourg spełniają kryteria kwalifikacji, jeśli zostały wyemitowane w ramach nowej struktury powierniczej przewidzianej dla międzynarodowych dłużnych papierów wartościowych. Międzynarodowe dłużne papiery wartościowe wyemitowane w formie imiennych papierów globalnych do dnia 30 września 2010 r. włącznie zachowują status aktywów kwalifikowanych do terminu zapadalności. Międzynarodowe dłużne papiery wartościowe wyemitowane w formie jednostkowych skryptów dłużnych po dniu 30 września 2010 r. tracą status aktywów kwalifikowanych. Międzynarodowe dłużne papiery wartościowe w formie jednostkowych skryptów dłużnych wyemitowane do dnia 30 września 2010 r. włącznie zachowują status aktywów kwalifikowanych do terminu zapadalności.”;"

5)

pkt 6.2.1.4 otrzymuje brzmienie:

„Instrumenty dłużne muszą być przenoszalne w formie zapisów księgowych. Muszą być utrzymywane i rozliczane w strefie euro przez rachunek w Eurosystemie lub w systemie rozrachunku papierów wartościowych, który został pozytywnie zweryfikowany przez Eurosystem zgodnie ze standardami i procedurami oceny opisanymi w zasadach Eurosystemu w zakresie oceny użytkownika, tak aby ustanawianie dodatkowych gwarancji wykonalności oraz realizacja instrumentów podlegały prawu państwa członkowskiego.

Jeżeli CDPW, w którym aktywa są emitowane, i CDPW, w którym aktywa są przechowywane, nie są tożsame, wówczas obie instytucje muszą posiadać powiązanie, które zostało pozytywnie zweryfikowane przez Eurosystem zgodnie ze standardami i procedurami oceny opisanymi w zasadach Eurosystemu w zakresie oceny użytkownika (3).

(3)  Wykaz kwalifikowanych powiązań jest publikowany na stronie internetowej EBC pod adresem www.ecb.europa.eu/paym/coll/coll/ssslinks/html/index.en.html.”;"

6)

pkt 6.2.1.5 otrzymuje brzmienie:

„Instrumenty dłużne muszą być dopuszczone do obrotu na rynku regulowanym w rozumieniu dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych zmieniającej dyrektywę Rady 85/611/EWG i 93/6/EWG i dyrektywę 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylającej dyrektywę Rady 93/22/EWG (4), lub być dopuszczone do obrotu na określonych, wskazanych przez EBC rynkach nieregulowanych (5). Dokonywana przez Eurosystem ocena rynków nieregulowanych opiera się na trzech zasadach — bezpieczeństwa, przejrzystości i dostępności (6).

(4)  Dz.U. L 145 z 30.4.2004, s. 1."

(5)  Wykaz akceptowanych rynków nieregulowanych jest publikowany na stronie internetowej EBC pod adresem www.ecb.europa.eu, i aktualizowany co najmniej raz w roku."

(6)  Terminy »bezpieczeństwo«, »przejrzystość« i »dostępność« są definiowane przez Eurosystem wyłącznie z punktu widzenia funkcji zarządzania zabezpieczeniami Eurosystemu. Proces wyboru nie ma na celu dokonania oceny ogólnej jakości poszczególnych rynków. Powyższe zasady należy rozumieć następująco: przez bezpieczeństwo rozumie się pewność transakcji, zwłaszcza pewność co do ważności i wykonalności transakcji. Przejrzystość oznacza brak utrudnień w dostępnie do informacji w sprawie regulaminu i zasad operacyjnych danego rynku, właściwości finansowych aktywów, mechanizmu określania ceny oraz cen i ilości aktywów (kwotowań, stóp procentowych, wolumenu obrotów, niespłaconych kwot itp.). Dostępność odnosi się do możliwości uczestniczenia w rynku i posiadaniu do niego dostępu przez Eurosystem; rynek uznaje się za dostępny dla celów zarządzania zabezpieczeniami, jeśli jego regulamin i zasady operacyjne umożliwiają Eurosystemowi uzyskanie informacji i prowadzenie transakcji zawsze, kiedy zajdzie taka potrzeba.”;"

7)

w pk 6.2.3.2 tabela 4 otrzymuje brzmienie:

8)

w pkt 6.3.1 przypisy 67 i 69 otrzymują brzmienie:

9)

w pkt 6.4.2 akapit k) otrzymuje brzmienie:

„Aktywa podlegają codziennej wycenie. Każdego dnia KBC (10) obliczają wymaganą wartość aktywów zabezpieczających, uwzględniając zmiany w wielkości kwoty pozostających do spłaty kredytów, zasady wyceny przedstawione w pkt 6.5 oraz wymagane redukcje wartości w wycenie.

(10)  Jeżeli wykorzystywane są usługi trójstronne, proces wyceny deleguje się agentowi trójstronnemu, w oparciu o informacje przesłane mu przez odpowiedni KBC.”;"

10)

w pkt 6.6 drugi akapit otrzymuje brzmienie:

„KBC (i EBC) wypracowały mechanizm zapewniający możliwość wykorzystania wszystkich aktywów kwalifikowanych na zasadach transgranicznych. Jest to system banków centralnych korespondentów (CCBM), w ramach którego KBC działają wzajemnie dla siebie (i dla EBC) jako powiernicy (»korespondenci«) w odniesieniu do aktywów akceptowanych przez ich lokalny system depozytowy, agenta trójstronnego lub system rozrachunkowy. Opracowano specjalne rozwiązania dotyczące aktywów nierynkowych, tj. należności kredytowych i RMBD, których nie można przekazywać przez system SSS (11). System CCBM można wykorzystać do zabezpieczania wszystkich form operacji kredytowych Eurosystemu. Oprócz systemu CCBM do transgranicznego przekazania aktywów rynkowych kontrahenci mogą wykorzystywać kwalifikowane powiązania między systemami SSS (12); kontrahenci mogą także wykorzystywać takie kwalifikowane powiązania pomiędzy systemami SSS w połączeniu z systemem CCBM (CCBM z powiązaniami — zob. pkt 6.6.3). Ponadto CCBM (w tym CCBM z powiązaniami) wykorzystuje się jako podstawę transgranicznego wykorzystania trójstronnych usług zarządzania zabezpieczeniem.

(11)  Szczegółowe informacje można znaleźć w broszurze pt. »System banków centralnych korespondentów (CCBM). Procedury dla kontrahentów Eurosystemu«, opublikowanej na stronie internetowej EBC pod adresem www.ecb.europa.eu."

(12)  Kwalifikowane aktywa można wykorzystać poprzez rachunek banku centralnego w systemie SSS zlokalizowanym w innym kraju niż dany bank centralny, jeżeli Eurosystem zatwierdził korzystanie z takiego rachunku. Od 1999 r. De Nederlandsche Bank uzyskał zezwolenie na korzystanie ze swojego rachunku w Euroclear Bank w celu rozliczania transakcji dotyczących zabezpieczeń w formie euroobligacji wyemitowanych w tym MCDPW. Od sierpnia 2000 r. The Central Bank and Financial Services Authority of Ireland uzyskał zezwolenie na otwarcie takiego rachunku w Euroclear Bank. Z rachunku tego można korzystać dla wszystkich kwalifikowanych aktywów utrzymywanych w Euroclear Bank, tzn. łącznie z aktywami kwalifikowanymi przekazanymi do Euroclear Bank przez kwalifikowane powiązania.”;"

11)

w pkt 6.6.1 ostatni akapit otrzymuje brzmienie:

„System CCBM jest dostępny dla kontrahentów (zarówno w odniesieniu do aktywów rynkowych, jak i nierynkowych) co najmniej od godziny 9.00 do 16.00 czasu środkowoeuropejskiego w każdym dniu operacyjnym systemu TARGET2. Kontrahent zamierzający skorzystać z systemu CCBM musi powiadomić o tym KBC, do którego wnioskuje o kredyt, tzn. swój rodzimy KBC, przed godziną 16.00 czasu środkowoeuropejskiego. Oprócz tego kontrahent musi zapewnić przekazanie zabezpieczenia operacji polityki pieniężnej na rachunek banku centralnego korespondenta najpóźniej do godziny 16.45 czasu środkowoeuropejskiego. Zlecenia lub transfery dokonane z przekroczeniem tego terminu będą traktowane w oparciu o zobowiązanie do starannego działania i mogą być rozpatrywane do kredytu udzielanego w następnym dniu operacyjnym systemu TARGET2. Jeśli kontrahenci przewidują potrzebę skorzystania z systemu CCBM w późniejszych godzinach, powinni, o ile to możliwe, dostarczyć aktywa z góry (tzn. wcześniej je zdeponować). W wyjątkowych okolicznościach lub kiedy jest to uzasadnione względami polityki pieniężnej, EBC może podjąć decyzję o opóźnieniu zamknięcia systemu CCBM do czasu zamknięcia systemu TARGET2, we współpracy z CDPW w zakresie możliwości opóźnienia ich czasu zamknięcia dla aktywów rynkowych.”;

12)

pkt 6.6.2 otrzymuje brzmienie:

„Oprócz systemu CCBM do transgranicznego przekazania aktywów rynkowych można wykorzystywać kwalifikowane powiązania między systemami SSS w EOG.

Bezpośrednie lub pośrednie powiązanie miedzy dwoma systemami SSS umożliwia uczestnikowi jednego systemu SSS posiadanie papierów wartościowych wyemitowanych w innym systemie SSS bez konieczności bycia uczestnikiem tego drugiego systemu (13). Przed skorzystaniem z tych powiązań do przekazania zabezpieczenia do celów operacji kredytowych Eurosystemu muszą one zostać pozytywnie zweryfikowane i zatwierdzone przez Eurosystem zgodnie ze standardami i procedurami oceny opisanymi w zasadach Eurosystemu w zakresie oceny użytkownika (14).

Z punktu widzenia Eurosystemu system CCBM i powiązania między systemami SSS w EOG pełnią tę samą rolę, mianowicie umożliwiają kontrahentom wykorzystanie zabezpieczenia na zasadach transgranicznych, tzn. oba systemy umożliwiają kontrahentom wykorzystanie zabezpieczenia do uzyskania kredytu z ich rodzimego KBC, nawet jeżeli to zabezpieczenie zostało wyemitowane w systemie SSS innego kraju. System CCBM i powiązania między systemami SSS pełnią tę funkcję w różny sposób. W systemie CCBM współpraca transgraniczna zachodzi między KBC, które pełnią wobec siebie funkcję powierników. Przy wykorzystaniu powiązań współpraca transgraniczna zachodzi między systemami SSS, które otwierają sobie wzajemnie rachunki zbiorcze. Aktywa zdeponowane w banku centralnym korespondenta można wykorzystać wyłącznie do celów zabezpieczenia operacji kredytowych Eurosystemu. Aktywa posiadane poprzez powiązania można wykorzystać do operacji kredytowych Eurosystemu, jak również do innych celów określonych przez kontrahenta. Wykorzystując powiązania między systemami SSS kontrahenci trzymają aktywa na własnych rachunkach w swoich rodzimych systemach SSS i nie potrzebują powiernika.

(13)  Powiązanie między dwoma systemami SSS obejmuje zestaw procedur i uzgodnień umożliwiający transgraniczny przekaz papierów wartościowych w procesie zapisów księgowych. Powiązanie polega na otwarciu zbiorczego rachunku jednego systemu SSS (inwestora) w innym systemie SSS (emitenta). Powiązanie bezpośrednie oznacza, że między danymi dwoma systemami SSS nie ma żadnego pośrednika. Do celów transgranicznego przekazywania papierów wartościowych na rzecz Eurosystemu można również wykorzystać pośrednie powiązania między systemami SSS. Powiązanie pośrednie obejmuje ustalenia umowne i techniczne pozwalające dwóm systemom SSS nieposiadającym bezpośredniego łącza na wymianę transakcji papierami wartościowymi lub przekazywanie za pośrednictwem trzeciego systemu SSS."

(14)  Wykaz kwalifikowanych powiązań jest dostępny na stronie internetowej EBC pod adresem www.ecb.europa.eu/paym/coll/coll/ssslinks/html/index.en.html.”;"

13)

w pkt 6.6 dodaje się ppkt 6.6.3 w brzmieniu:

„6.6.3.   CCBM z powiązaniami

W celu transgranicznego przekazywania aktywów rynkowych na zabezpieczenie kontrahenci mogą także korzystać z powiązań bezpośrednich i pośrednich, o których mowa w pkt 6.6.2, w połączeniu z CCBM.

Wykorzystując powiązania pomiędzy systemami SSS w połączeniu z CCBM kontrahenci utrzymują aktywa wyemitowane w systemie SSS emitenta na rachunku w systemie SSS inwestora bezpośrednio lub za pośrednictwem powiernika. W przypadku powiązań pośrednich trzeci system SSS może występować w charakterze pośredniczącego SSS.

Aktywa te mogą być wyemitowane w CDPW spoza strefy euro z EOG, pod warunkiem że powiązanie pomiędzy systemem SSS emitenta a systemem SSS inwestora zostało pozytywnie zweryfikowane przez Eurosystem zgodnie ze standardami i procedurami oceny opisanymi w zasadach Eurosystemu w zakresie oceny użytkownika.

W przypadku przekazywania kwalifikowanych aktywów za pośrednictwem systemu CCBM z powiązaniami kontrahenci zapewniają dostarczenie papierów wartościowych na rachunek w odpowiednim systemie SSS inwestora do godziny 16.00 czasu środkowoeuropejskiego w dniu rozrachunku w celu zagwarantowania rozrachunku z tą samą datą waluty. Wniosek o przekazanie na zabezpieczenie otrzymany przez rodzimy KBC od kontrahentów po godzinie 16.00, a także wniosek o dostawę kwalifikowanych aktywów na rachunek w odpowiednim systemie SSS inwestora po godzinie 16.00 czasu środkowoeuropejskiego, traktuje się w oparciu o zobowiązanie do starannego działania, zgodnie z czasem zamknięcia obowiązującym w danych CDPW”.;

14)

w pkt 6.6 dodaje się ppkt 6.6.4 w brzmieniu:

„6.6.4.   CCBM z trójstronnymi usługami zarządzania zabezpieczeniem

CCBM (w tym CCBM z powiązaniami) wykorzystuje się także jako podstawę transgranicznego wykorzystania trójstronnych usług zarządzania zabezpieczeniem, w ramach którego KBC państwa członkowskiego, w którym trójstronne usługi zarządzania zabezpieczeniem są oferowane do wykorzystania transgranicznego w ramach Eurosystemu, występuje jako bank centralny korespondent dla KBC innych państw członkowskich, których kontrahenci wystąpili o transgraniczne wykorzystanie odpowiednich trójstronnych usług zarządzania zabezpieczeniem. Odpowiedni agent trójstronny powinien być pozytywnie zweryfikowany przez Eurosystem.

Transgraniczne trójstronne usługi zarządzania zabezpieczeniem pozwalają kontrahentom na zwiększanie i zmniejszanie wielkości zabezpieczenia dostarczanego swoim rodzimym KBC (zwanej dalej »kwotą globalną«).

Uwaga: Strzałka oznaczona »Informacje o zabezpieczeniu«, łącząca kontrahenta A i KBC A, może nie mieć zastosowania w przypadku niektórych agentów trójstronnych (w zależności od wybranego modelu kontraktowego), w którym to przypadku kontrahent nie przesyła zlecenia do KBC A ani nie otrzymuje potwierdzenia od KBC A.”;

15)

w dodatku 8 poniższy tekst dodaje się jako przedostatni akapit:

„W przypadku papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami, gdy aktywa wywołujące przepływ środków pieniężnych obejmują należności z tytułu kart kredytowych, wymogi dotyczące przekazywania informacji w ujęciu »kredyt po kredycie« stosuje się od dnia 1 kwietnia 2014 r., a dziewięciomiesięczny okres przejściowy kończy się dnia 31 grudnia 2014 r.”;

16)

w dodatku 8 drugi przypis otrzymuje brzmienie:

1)

Zgodnie z art. 61 ust. 3 lit. a) i art. 61 ust. 3 lit. c) Porozumienia EOG Urząd Nadzoru EFTA („Urząd”) może uznać za zgodną z rynkiem wewnętrznym pomoc państwa na wspieranie rozwoju gospodarczego niektórych regionów na terenie EOG znajdujących się w niekorzystnym położeniu (1). Ten rodzaj pomocy państwa znany jest jako pomoc regionalna.

2)

W niniejszych wytycznych Urząd określa warunki, na jakich pomoc regionalną można uznać za zgodną z rynkiem wewnętrznym, oraz ustala kryteria określania obszarów spełniających warunki, o których mowa w art. 61 ust. 3 lit. a) i art. 61 ust. 3 lit. c) Porozumienia EOG (2).

3)

Głównym celem kontroli pomocy państwa w obszarze pomocy regionalnej jest dopuszczenie pomocy dla celów rozwoju regionalnego przy jednoczesnym zapewnieniu równych warunków poszczególnym państwom EOG, aby uniknąć sytuacji, w której prześcigałyby się one w przyznawaniu dotacji, co może mieć miejsce, gdy państwa EOG próbują przyciągnąć przedsiębiorstwa do znajdujących się w niekorzystnym położeniu obszarów EOG lub je w nich zatrzymać. Kontrola ta ma także służyć ograniczeniu wpływu pomocy regionalnej na wymianę handlową i konkurencję do niezbędnego minimum.

4)

Cel rozwoju geograficznego odróżnia pomoc regionalną od innych form pomocy, takich jak pomoc na badania, rozwój i innowacje, pomoc na zatrudnienie, na szkolenia, energetykę lub na ochronę środowiska, przed którymi stawia się inne cele leżące we wspólnym interesie zgodnie z art. 61 ust. 3 Porozumienia EOG. W pewnych okolicznościach w odniesieniu do tych innych rodzajów pomocy dozwolone mogą być wyższe intensywności pomocy, jeżeli pomoc jest przyznawana przedsiębiorstwom z siedzibą w regionach w niekorzystnym położeniu w uznaniu napotykanych przez nie określonych trudności (3).

5)

Pomoc regionalna może być skuteczna jedynie wówczas, gdy jest stosowana oszczędnie i proporcjonalnie oraz skupia się na najmniej uprzywilejowanych regionach EOG (4). W szczególności dopuszczalne pułapy pomocy winny odzwierciedlać wagę problemów mających wpływ na rozwój przedmiotowych regionów. Ponadto korzyści z pomocy pod względem rozwoju mniej uprzywilejowanego regionu muszą przeważać nad wynikającym z jej zastosowania zakłóceniem konkurencji (5). Znaczenie przykładane do pozytywnych skutków osiąganych dzięki pomocy może zmieniać się w zależności od rodzaju odstępstwa stosowanego zgodnie z art. 61 ust. 3 Porozumienia EOG, w ten sposób, że większe zakłócenia konkurencji dopuszcza się w przypadku najmniej uprzywilejowanych regionów objętych przepisami art. 61 ust. 3 lit. a) niż w przypadku tych podlegających art. 61 ust. 3 lit. c) (6).

6)

Pomoc regionalna może skutecznie wspierać rozwój gospodarczy regionów znajdujących się w niekorzystnym położeniu tylko wówczas, gdy przyznaje się ją w celu zachęcenia do dodatkowych inwestycji lub aktywności gospodarczej na tych obszarach. W niektórych, bardzo ograniczonych i właściwie określonych przypadkach ograniczenia danego obszaru pod względem przyciągania lub utrzymania działalności gospodarczej mogą być na tyle poważne lub stałe, że sama pomoc inwestycyjna może nie wystarczyć do pobudzenia rozwoju tego obszaru. Tylko w takich przypadkach regionalną pomoc inwestycyjną można uzupełnić regionalną pomocą operacyjną niezwiązaną z inwestycją.

7)

W komunikacie z dnia 8 maja 2012 r. (7) dotyczącym unowocześnienia polityki w dziedzinie pomocy państwa Komisja Europejska ogłosiła trzy cele unowocześnienia kontroli pomocy państwa:

8)

W komunikacie wezwano w szczególności do wspólnego podejścia do zmiany różnych wytycznych i ram prawnych w celu wzmocnienia rynku wewnętrznego, promowania większej skuteczności wydatków publicznych poprzez lepsze wykorzystanie pomocy państwa do osiągania celów leżących we wspólnym interesie oraz bardziej dogłębną analizę efektu zachęty, aby ograniczyć pomoc do minimum oraz uniknąć potencjalnie negatywnego wpływu pomocy państwa na konkurencję i wymianę handlową. Urząd przyjmuje takie samo stanowisko. Warunki zgodności określone w niniejszych wytycznych oparto na tych wspólnych zasadach oceny; mają one zastosowanie do zgłoszonych programów pomocy i do pomocy indywidualnej.

9)

Pomocy regionalnej na rzecz sektorów żelaza i stali (8) i włókien syntetycznych (9) nie uważa się za zgodną z rynkiem wewnętrznym.

10)

Urząd stosuje zasady określone w niniejszych wytycznych do pomocy regionalnej we wszystkich obszarach działalności gospodarczej wchodzących w zakres Porozumienia EOG (10) z wyjątkiem sektora transportu (11), który podlega specjalnym zasadom określonym w szczególnych instrumentach prawnych, które mogą wprowadzać częściowe lub całkowite odstępstwa od niniejszych wytycznych. Urząd stosuje niniejsze wytyczne do przetwarzania produktów rolnych na produkty nierolne i do wprowadzenia ich do obrotu.

11)

Niniejszych wytycznych nie stosuje się w odniesieniu do pomocy państwa przyznawanej portom lotniczym (12) lub w sektorze energetycznym (13).

12)

Regionalna pomoc inwestycyjna na rzecz sieci szerokopasmowych może zostać uznana za zgodną z rynkiem wewnętrznym, jeżeli — oprócz warunków ogólnych określonych w niniejszych wytycznych — spełnia następujące warunki szczegółowe: (i) pomoc została przyznana wyłącznie obszarom, na których nie ma sieci tej samej kategorii (albo podstawowych sieci szerokopasmowych, albo dostępu nowej generacji) i na których powstanie takich sieci w najbliższej przyszłości jest mało prawdopodobne; (ii) dotowany operator sieci oferuje aktywny i pasywny dostęp hurtowy na sprawiedliwych i niedyskryminacyjnych warunkach, z możliwością skutecznego i pełnego dostępu; (iii) pomoc jest przyznawana w oparciu o konkurencyjne procedury wyboru zgodnie z pkt 74 lit. c) i d) wytycznych Urzędu w sprawie pomocy państwa dla sieci szerokopasmowych (14).

13)

Regionalna pomoc inwestycyjna na rzecz infrastruktury naukowo-badawczej (15) może zostać uznana za zgodną z rynkiem wewnętrznym, jeżeli — oprócz warunków ogólnych określonych w niniejszych wytycznych — przyznanie pomocy jest uzależnione od udostępnienia przedmiotowej infrastruktury na przejrzystych i niedyskryminacyjnych warunkach.

14)

Ograniczenia regionalne pod względem inwestycji lub utrzymania działalności gospodarczej na mniej rozwiniętych obszarach mają zwykle większy wpływ na kondycję małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) niż dużych przedsiębiorstw. Po pierwsze, duże przedsiębiorstwa mogą łatwiej uzyskać kapitał i pożyczki na rynkach światowych i nie stykają się w tak dużym stopniu z koniecznością korzystania z bardziej ograniczonej oferty usług finansowych dostępnych w danym regionie w niekorzystnym położeniu. Po drugie, inwestycje prowadzone przez duże przedsiębiorstwa mogą prowadzić do korzyści skali, które redukują koszty początkowe specyficzne dla danej lokalizacji i pod wieloma względami nie są związane z regionem, w którym prowadzona jest inwestycja. Po trzecie, duże przedsiębiorstwa prowadzące inwestycje zwykle dysponują znaczną siłą przetargową wobec władz, co może prowadzić do przyznania pomocy bez należytego uzasadnienia. Istnieje wreszcie prawdopodobieństwo, że duże przedsiębiorstwa są liczącymi się uczestnikami danego rynku, w związku z czym inwestycja, na którą przyznano pomoc, może zakłócić konkurencję i wymianę handlową na rynku wewnętrznym.

15)

Pomoc regionalna na rzecz dużych przedsiębiorstw przeznaczona na inwestycje prawdopodobnie nie wywoła efektu zachęty, nie może więc zostać uznana za zgodną z rynkiem wewnętrznym na mocy art. 61 ust. 3 lit. c) Porozumienia EOG, chyba że jest to pomoc przyznana na inwestycję początkową, która zapoczątkowuje nową działalność gospodarczą na danym obszarze (16), albo na zróżnicowanie działalności istniejących zakładów w kierunku nowych produktów lub innowacyjnych procesów.

16)

Pomoc regionalna mająca na celu ograniczenie bieżących wydatków przedsiębiorstwa stanowi pomoc operacyjną i nie zostanie uznana za zgodną z rynkiem wewnętrznym, chyba że jest przyznawana w celu usunięcia specyficznych lub stałych utrudnień, z jakimi zmagają się przedsiębiorstwa w regionach w niekorzystnym położeniu. Pomoc operacyjną można uznać za zgodną z rynkiem wewnętrznym, jeżeli jej celem jest ograniczenie pewnych specyficznych trudności napotykanych przez MŚP na obszarach znajdujących się w szczególnie niekorzystnym położeniu objętych zakresem art. 61 ust. 3 lit. a) Porozumienia EOG albo zapobieganie wyludnianiu lub ograniczanie wyludnienia na bardzo słabo zaludnionych obszarach.

17)

Pomocy operacyjnej przyznawanej przedsiębiorstwom, których główna działalność wchodzi w zakres sekcji K „Działalność finansowa i ubezpieczeniowa” w statystycznej klasyfikacji działalności gospodarczej NACE (17) Rev. 2 (18), lub przedsiębiorstwom, które prowadzą działalność w ramach grupy przedsiębiorstw i których główna działalność wchodzi w zakres klas 70.10 „Działalność firm centralnych (head office)” i 70.22 „Doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania, pozostałe” klasyfikacji NACE Rev. 2, nie uznaje się za zgodną z rynkiem wewnętrznym.

18)

Pomocy regionalnej nie można również przyznawać przedsiębiorstwom znajdującym się w trudnej sytuacji zgodnie z definicją do celów niniejszych wytycznych zawartą w wytycznych Urzędu dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw (19), ze zmianami lub zastąpionych.

19)

Oceniając pomoc regionalną przyznaną przedsiębiorstwu, którego dotyczy nieuregulowany nakaz odzyskania środków wynikający z wcześniejszej decyzji Urzędu uznającej pomoc za niezgodną z prawem i ze wspólnym rynkiem, Urząd uwzględni kwotę nieodzyskanej pomocy (20).

20)

Do celów niniejszych wytycznych stosuje się następujące definicje:

21)

Państwa EFTA są zasadniczo zobowiązane do zgłaszania pomocy regionalnej zgodnie z art. 1 ust. 3 części I protokołu 3 do porozumienia o nadzorze i Trybunale, z wyjątkiem środków spełniających warunki określone w rozporządzeniu w sprawie wyłączeń grupowych włączonym do Porozumienia EOG poprzez załącznik XV.

22)

Urząd stosuje niniejsze wytyczne do zgłoszonych programów pomocy regionalnej oraz pomocy indywidualnej.

23)

Pomoc indywidualna przyznana w ramach zgłoszonego programu podlega obowiązkowi zgłoszenia zgodnie z art. 1 ust. 3 części I protokołu 3 do porozumienia o nadzorze i Trybunale, jeżeli pomoc ze wszystkich źródeł przekracza próg powodujący obowiązek zgłoszenia (23) lub jeżeli pomoc przyznano beneficjentowi, który zamknął taką samą lub podobną działalność na terenie EOG w ciągu dwóch lat poprzedzających złożenie wniosku o pomoc lub który w momencie złożenia wniosku o pomoc miał zamiar zamknąć taką działalność w okresie dwóch lat od zakończenia subsydiowanej inwestycji.

24)

Pomoc inwestycyjna przyznana dużemu przedsiębiorstwu na zróżnicowanie działalności istniejącego zakładu w obszarze „c” w kierunku nowych produktów podlega obowiązkowi zgłoszenia zgodnie z art. 1 ust. 3 części I protokołu 3 do porozumienia o nadzorze i Trybunale.

25)

Oceniając, czy zgłoszony środek pomocy można uznać za zgodny z rynkiem wewnętrznym, Urząd na ogół bada, czy został on opracowany w sposób, który gwarantuje przewagę pozytywnego wpływu środka pomocy polegającego na osiągnięciu celu leżącego we wspólnym interesie nad jego potencjalnym negatywnym wpływem na wymianę handlową i konkurencję.

26)

W komunikacie Komisji z dnia 8 maja 2012 r. dotyczącym unowocześnienia polityki w dziedzinie pomocy państwa, o którym mowa we wprowadzeniu do niniejszych wytycznych, wezwano do ustalenia i zdefiniowania wspólnych zasad mających zastosowanie do oceny zgodności wszystkich środków pomocy ze wspólnym rynkiem przeprowadzanej przez Komisję. Te same wspólne zasady mają zastosowanie do oceny zgodności przeprowadzanej przez Urząd. W tym celu Urząd uznaje środek pomocy za zgodny z Porozumieniem EOG wyłącznie wówczas, gdy dany środek spełnia wszystkie poniższe warunki:

27)

Ogólna równowaga niektórych kategorii programów może również zostać objęta wymogiem przeprowadzenia oceny ex post, o której mowa w sekcji 4 niniejszych wytycznych. W takich przypadkach Urząd może ograniczyć czas trwania takich programów (zazwyczaj do czterech lat lub mniej) z możliwością ponownego zgłoszenia ich przedłużenia w późniejszym terminie.

28)

Jeżeli środek pomocy państwa lub warunki z nim związane (w tym model finansowania środka, kiedy stanowi on nieodłączny element środka pomocy państwa) wiążą się nierozerwalnie z naruszeniem prawa EOG, pomoc nie może zostać uznana za zgodną z rynkiem wewnętrznym (24).

29)

Oceniając zgodność pomocy indywidualnej z rynkiem wewnętrznym, Urząd weźmie pod uwagę wszelkie postępowania dotyczące naruszeń art. 53 lub 54 Porozumienia EOG, które mogą dotyczyć beneficjenta pomocy i które mogą mieć znaczenie w kontekście jego oceny na mocy art. 61 ust. 3 Porozumienia EOG (25).

30)

Głównym celem pomocy regionalnej jest zmniejszenie różnic w poziomie rozwoju różnych regionów w EOG. Pomoc regionalna, poprzez dążenie do osiągnięcia stawianych sobie celów dotyczących sprawiedliwości lub spójności, może przyczynić się do realizacji strategii „Europa 2020”, umożliwiając osiągnięcie trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu.

31)

Programy pomocy regionalnej powinny stanowić integralną część strategii rozwoju regionalnego o jasno zdefiniowanych celach, powinny być spójne z tymi celami i przyczyniać się do ich osiągnięcia.

32)

Na obszarach „c” programy można wprowadzać w celu wspierania inwestycji początkowych MŚP oraz inwestycji początkowych na rzecz nowej działalności dużych przedsiębiorstw.

33)

Przyznając pomoc w ramach programu dla indywidualnych projektów inwestycyjnych, organ przyznający musi potwierdzić, że wybrany projekt przyczyni się do osiągnięcia celu programu i tym samym do realizacji strategii rozwoju danego obszaru. W tym celu państwa EFTA mogą oprzeć się na informacjach przedłożonych przez wnioskodawcę na formularzu załączonym do niniejszych wytycznych, w którym należy opisać pozytywne skutki inwestycji na danym obszarze (26).

34)

Aby inwestycja faktycznie i trwale przyczyniała się do rozwoju danego obszaru, musi być ona utrzymana w danym obszarze przez co najmniej pięć lat (trzy lata w przypadku MŚP) po jej zakończeniu (27).

35)

Jeśli kwota pomocy została obliczona na podstawie kosztów wynagrodzenia, utworzone miejsca pracy muszą zostać obsadzone w ciągu trzech lat od zakończenia prac. Każde miejsce pracy utworzone dzięki inwestycji musi zostać utrzymane w danym obszarze przez okres pięciu lat od dnia pierwszego obsadzenia stanowiska. W przypadku inwestycji realizowanych przez MŚP państwa EFTA mogą skrócić pięcioletni okres utrzymania inwestycji lub utworzonych miejsc pracy do minimum trzech lat.

36)

Aby inwestycja była rentowna, państwo EFTA musi zapewnić wniesienie przez beneficjenta wkładu finansowego w wysokości co najmniej 25 % kosztów kwalifikowalnych ze środków własnych lub zewnętrznych źródeł finansowania, w postaci wolnej od wszelkiego publicznego wsparcia finansowego (28).

37)

Aby uniknąć sytuacji, w której środki pomocy państwa będą powodowały szkodę dla środowiska, państwa EFTA są też zobowiązane do zapewnienia zgodności z przepisami EOG dotyczącymi ochrony środowiska, w tym w szczególności do zapewnienia przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko wymaganej przez prawo oraz uzyskania wszystkich odpowiednich pozwoleń.

38)

Aby wykazać wkład indywidualnej pomocy inwestycyjnej zgłoszonej do Urzędu w rozwój regionalny, państwa EFTA mogą wykorzystać szereg wskaźników — takich jak te wyszczególnione poniżej — które mogą być zarówno bezpośrednie (np. utworzone miejsca pracy), jak i pośrednie (np. lokalne innowacje).

39)

Państwa EFTA mogą również wykorzystać plan operacyjny beneficjenta pomocy, który może zawierać informacje o liczbie utworzonych miejsc pracy, należnych wynagrodzeniach (wzrost zamożności gospodarstw domowych jako efekt mnożnikowy), wielkości zakupów od lokalnych producentów oraz obrotach, jakie przyniosła inwestycja, potencjalnie działając korzystnie na dany obszar poprzez dodatkowe wpływy z podatków.

40)

W przypadku pomocy ad hoc  (29) państwo EFTA musi wykazać, że — oprócz spełnienia warunków określonych w pkt 33–37 — projekt jest spójny ze strategią rozwoju danego obszaru i przyczynia się do jej realizacji.

41)

Programy pomocy operacyjnej wspierają rozwój obszarów w niekorzystnym położeniu, pod warunkiem że problemy tych obszarów zostały z góry jasno określone. Tego typu problemy związane z przyciągnięciem i utrzymaniem działalności gospodarczej mogą być na tyle poważne lub trwałe, że sama pomoc inwestycyjna nie wystarczy do pobudzenia rozwoju tych obszarów.

42)

W przypadku pomocy, której celem jest ograniczenie pewnych szczególnych trudności, przed jakimi stoją MŚP w obszarach „a”, zainteresowane państwa EFTA muszą wykazać występowanie i znaczenie tych szczególnych trudności oraz udowodnić, że do ich usunięcia nie wystarczy pomoc inwestycyjna i niezbędny jest program pomocy operacyjnej.

43)

Jeżeli chodzi o pomoc operacyjną mającą na celu zapobieżenie wyludnieniu lub ograniczenie tego procesu na obszarach bardzo słabo zaludnionych, zainteresowane państwo EFTA musi wykazać, że w danym regionie w przypadku braku pomocy operacyjnej istnieje ryzyko wyludnienia.

44)

Aby ocenić, czy pomoc państwa jest niezbędna do osiągnięcia celu leżącego we wspólnym interesie, konieczne jest uprzednie zdiagnozowanie zaistniałego problemu. Pomoc państwa powinna być ukierunkowana na sytuacje, w których może ona spowodować istotną poprawę, jaka nie może nastąpić w wyniku działania rynku. Ma to szczególne znaczenie w kontekście ograniczonych zasobów publicznych.

45)

Środki pomocy państwa faktycznie mogą, przy spełnieniu pewnych warunków, korygować niedoskonałości rynku, przyczyniając się tym samym do usprawnienia rynków oraz zwiększenia konkurencyjności. Ponadto w sytuacji, gdy rynki funkcjonują sprawnie, lecz osiągniętych wyników nie uważa się za zadowalające pod kątem sprawiedliwości lub spójności, pomoc państwa może zostać wykorzystana do uzyskania bardziej pożądanych, sprawiedliwych wyników rynkowych.

46)

W odniesieniu do pomocy przyznanej na rzecz rozwoju obszarów uwzględnionych w mapie pomocy regionalnej zgodnie z zasadami określonymi w sekcji 5 niniejszych wytycznych Urząd uznaje, że rynek nie pozwala na osiągnięcie zakładanych celów dotyczących spójności określonych w Porozumieniu EOG bez interwencji państwa. W związku z tym pomoc przyznaną tym obszarom należy uznać za zgodną z rynkiem wewnętrznym zgodnie z art. 61 ust. 3 lit. a) i c) Porozumienia EOG.

47)

Zgłoszony środek pomocy musi być właściwym instrumentem polityki do realizacji danego celu politycznego. Środek nie zostanie uznany za zgodny z rynkiem wewnętrznym, jeśli inne, mniej zakłócające instrumenty polityki lub mniej zakłócające rodzaje instrumentów pomocy umożliwiają osiągnięcie takiego samego pozytywnego skutku na rzecz rozwoju regionalnego.

48)

Regionalna pomoc inwestycyjna to nie jedyne narzędzie, jakim dysponują państwa EFTA w celu wsparcia inwestycji i tworzenia miejsc pracy w regionach w niekorzystnym położeniu. Państwa EFTA mogą posługiwać się innymi środkami, takimi jak rozwój infrastruktury, podnoszenie jakości kształcenia i szkolenia oraz ulepszanie otoczenia biznesu.

49)

W przypadku programów pomocy nieobjętych programem operacyjnym finansowanym z funduszy polityki spójności państwa EFTA muszą określić, dlaczego pomoc regionalna jest właściwym instrumentem osiągnięcia celu leżącego we wspólnym interesie dotyczącego sprawiedliwości lub spójności.

50)

Urząd w szczególności weźmie pod uwagę wszelkie ewentualne oceny skutków proponowanego programu pomocy udostępnione przez państwo EFTA. Również wyniki oceny ex post, o której mowa w sekcji 4, mogą zostać uwzględnione w ocenie odpowiedniości proponowanego programu.

51)

W przypadku pomocy ad hoc państwo EFTA musi wykazać, dlaczego tego rodzaju pomoc lepiej zapewni rozwój danego obszaru niż pomoc w ramach programu lub inne rodzaje środków.

52)

Państwo EFTA musi wykazać, że pomoc jest odpowiednia do osiągnięcia celu programu w odniesieniu do problemów, jakie pomoc ta ma rozwiązać. Aby wykazać, że pomoc jest odpowiednia, państwo EFTA może obliczyć kwotę pomocy z wyprzedzeniem jako stałą sumę obejmującą spodziewane dodatkowe koszty w danym okresie, aby zachęcić przedsiębiorstwa do ograniczania kosztów i wydajniejszego rozwijania działalności z czasem (30).

53)

Pomoc regionalną można przyznawać w różnych formach. Państwo EFTA powinno jednak zapewnić przyznanie pomocy w takiej formie, która ma szansę spowodować jak najmniejsze zakłócenia wymiany handlowej i konkurencji. W związku z tym, jeśli pomoc jest przyznawana w formie, która przynosi bezpośrednią korzyść majątkową (np. dotacje bezpośrednie, zwolnienia lub ulgi w zakresie podatków, składek na ubezpieczenie społeczne lub innych obowiązkowych opłat lub też udostępnienie gruntu, towarów lub usług po korzystnych cenach itp.), państwo EFTA musi wykazać, dlaczego nieodpowiednie są w tym przypadku inne, potencjalnie mniej zakłócające formy pomocy, takie jak zaliczki zwrotne lub formy pomocy oparte na instrumentach dłużnych lub kapitałowych (np. niskooprocentowane pożyczki lub dotacje na spłatę odsetek, gwarancje państwowe, zakup pakietu udziałów/akcji lub inny sposób udostępnienia kapitału na preferencyjnych warunkach).

54)

W przypadku programów pomocy realizujących cele i priorytety programów operacyjnych instrument finansowania wybrany w danym programie uważa się za instrument właściwy.

55)

Wyniki oceny ex post, o której mowa w sekcji 4, mogą zostać uwzględnione w ocenie odpowiedniości proponowanego instrumentu pomocy.

56)

Pomoc regionalna może zostać uznana za zgodną z rynkiem wewnętrznym, tylko jeśli wywołuje efekt zachęty. Efekt zachęty ma miejsce wtedy, gdy pomoc zmienia zachowanie przedsiębiorstwa w taki sposób, że angażuje się ono w dodatkową działalność przyczyniającą się do rozwoju obszaru, której nie podjęłoby bez przyznanej pomocy lub którą podjęłoby w ograniczonym lub innym zakresie lub w innym miejscu. Pomoc nie może subsydiować kosztów działalności, które przedsiębiorstwo i tak by poniosło, i nie może rekompensować zwykłego ryzyka związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej.

57)

Istnienie efektu zachęty może zostać dowiedzione w dwóch możliwych scenariuszach:

58)

Jeśli pomoc nie zmienia zachowania beneficjenta poprzez pobudzenie (dodatkowych) inwestycji w danym obszarze, można przyjąć, że taka inwestycja zostałaby zrealizowana w tym regionie również bez przyznania pomocy. Taka pomoc nie wywołuje efektu zachęty prowadzącego do osiągnięcia celu rozwoju regionalnego i nie może zostać zatwierdzona jako zgodna z rynkiem wewnętrznym.

59)

Jednak w przypadku pomocy regionalnej przyznanej ze środków polityki spójności w regionach „a” inwestycjom niezbędnym do osiągnięcia standardów określonych prawem EOG można uznać, że pomoc ma charakter zachęty, jeśli dokonanie inwestycji bez niej nie przyniosłoby beneficjentowi wystarczających korzyści, aby dokonał inwestycji w danym obszarze, co prowadziłoby do zamknięcia zakładu istniejącego w tym obszarze.

60)

Prace w ramach indywidualnego projektu inwestycyjnego mogą rozpocząć się dopiero po złożeniu wniosku o pomoc.

61)

Jeżeli prace rozpoczną się przed złożeniem wniosku o pomoc, pomoc przyznana na daną inwestycję nie zostanie uznana za zgodną z rynkiem wewnętrznym.

62)

Państwa EFTA muszą wprowadzić standardowy formularz wniosku o pomoc załączony do niniejszych wytycznych (32). W formularzu wniosku MŚP i duże przedsiębiorstwa muszą wyjaśnić, jak wyglądałaby sytuacja alternatywna w przypadku nieotrzymania pomocy, wskazując, który scenariusz opisany powyżej w pkt 57 ma zastosowanie.

63)

Ponadto duże przedsiębiorstwa muszą przedstawić dokumenty na poparcie scenariusza alternatywnego opisanego w formularzu zgłoszeniowym. MŚP nie są do tego zobowiązane.

64)

Organ przyznający pomoc musi skontrolować wiarygodność scenariusza alternatywnego i potwierdzić, że pomoc regionalna wywołuje wymagany efekt zachęty odpowiadający jednemu ze scenariuszów, o których mowa w pkt 57. Scenariusz alternatywny jest wiarygodny, jeśli opiera się na faktach i odwołuje się do czynników decyzyjnych obowiązujących w momencie podejmowania przez beneficjenta decyzji o inwestycji.

65)

Oprócz spełnienia wymogów przedstawionych w pkt 60–64, w odniesieniu do zgłaszanej pomocy indywidualnej (33) państwo EFTA musi dostarczyć jasne dowody na to, że pomoc w istocie wpłynęła na wybór inwestycji lub wybór lokalizacji (34). Musi też określić, który ze scenariuszy przedstawionych w pkt 57 ma zastosowanie. Aby umożliwić kompleksową ocenę, państwo EFTA musi dostarczyć nie tylko informacje dotyczące projektu objętego pomocą, lecz również wyczerpujący opis scenariusza alternatywnego, w którym beneficjent nie otrzymałby pomocy od żadnego organu publicznego w EOG.

66)

W scenariuszu 1 państwo EFTA może udowodnić istnienie efektu zachęty, przedstawiając dokumenty przedsiębiorstwa wykazujące, że bez przyznanej pomocy inwestycja nie byłaby wystarczająco rentowna.

67)

W scenariuszu 2 państwo EFTA może udowodnić istnienie efektu zachęty, przedstawiając dokumenty przedsiębiorstwa wykazujące, że przeprowadzono porównanie kosztów i korzyści płynących z lokalizacji w regionie otrzymującym pomoc i w innym(-ych) regionie(-ach). Urząd weryfikuje, czy takie scenariusze porównawcze są realistyczne.

68)

Państwa EFTA zachęca się w szczególności, aby opierały się na oficjalnych dokumentach organów przedsiębiorstwa, ocenach ryzyka (w tym ocenach ryzyka związanego z daną lokalizacją), sprawozdaniach finansowych, wewnętrznych planach operacyjnych, opiniach ekspertów oraz innych badaniach powiązanych z projektem inwestycyjnym podlegającym ocenie. W wykazaniu występowania efektu zachęty państwu EFTA pomóc mogą również dokumenty prognozujące popyt, prognozy kosztów, prognozy finansowe, dokumenty przedłożone komitetowi inwestycyjnemu oraz przedstawiające różne scenariusze inwestycyjne lub dokumenty przedstawione przez instytucje finansowe.

69)

W tym kontekście i w szczególności w odniesieniu do scenariusza 1 poziom rentowności ocenić można poprzez odniesienie do metod stanowiących standardową praktykę w danym przemyśle oraz zawierających: metody oceny wartości bieżącej netto projektu (35), wewnętrznej stopy zwrotu (36) lub średniej stopy zwrotu zainwestowanego kapitału. Rentowność projektu należy porównać ze zwykłymi stopami zwrotu stosowanymi przez przedsiębiorstwo w innych projektach inwestycyjnych podobnego rodzaju. Jeżeli nie są one dostępne, rentowność projektu należy porównać z kosztem kapitału przedsiębiorstwa jako całości lub zyskami zwykle odnotowywanymi w danym sektorze.

70)

Jeśli pomoc nie zmienia zachowania beneficjenta poprzez pobudzenie (dodatkowych) inwestycji w danym obszarze, nie ma ona pozytywnego wpływu na region. Pomoc nie będzie zatem uznana za zgodną z rynkiem wewnętrznym w przypadkach, gdy wydaje się, że ta sama inwestycja zostałaby zrealizowana w regionie nawet bez udziału pomocy.

71)

W przypadku programów pomocy operacyjnej uznaje się, że pomoc wywołuje efekt zachęty, jeśli istnieje prawdopodobieństwo, że w przypadku braku pomocy poziom działalności gospodarczej w obszarze lub regionie byłby znacznie ograniczony z uwagi na problemy, które pomoc ma rozwiązać.

72)

Urząd uznaje zatem, że pomoc pobudza dodatkową działalność gospodarczą w danych obszarach lub regionach, jeśli państwo EFTA wykazało istnienie i znaczenie takich problemów w danym obszarze lub regionie (zob. pkt 42 i 43).

73)

Kwota pomocy regionalnej musi być zasadniczo ograniczona do minimum niezbędnego do przyciągnięcia dodatkowych inwestycji lub działalności na danym obszarze.

74)

Ogólnie rzecz biorąc, zgłaszana pomoc indywidualna zostanie uznana za ograniczoną do minimum, jeśli kwota pomocy będzie odpowiadała dodatkowym kosztom netto realizacji inwestycji w danym obszarze, wynikającym z porównania z alternatywnym scenariuszem braku pomocy. Również w przypadku pomocy inwestycyjnej przyznawanej dużym przedsiębiorstwom w ramach zgłoszonych programów państwo EFTA musi zagwarantować, by kwota pomocy była ograniczona do minimum zgodnie z podejściem opartym o dodatkowe koszty netto.

75)

W przypadku sytuacji wchodzącej w zakres scenariusza 1 (decyzja dotycząca inwestycji) kwota pomocy nie powinna zatem przekraczać minimum niezbędnego do uczynienia projektu wystarczająco rentownym, np. do podniesienia jego wewnętrznej stopy zwrotu powyżej zwykłej stopy zwrotu stosowanej przez przedsiębiorstwo w innych podobnych projektach inwestycyjnych lub, o ile to możliwe, powyżej kosztu kapitału przedsiębiorstwa jako całości lub zysków zwykle odnotowywanych w danym sektorze.

76)

W przypadku sytuacji wchodzącej w zakres scenariusza 2 (decyzja dotycząca lokalizacji) kwota pomocy nie powinna przekraczać różnicy pomiędzy bieżącą wartością netto inwestycji w docelowym obszarze z bieżącą wartością netto inwestycji w innej lokalizacji. Trzeba wziąć pod uwagę wszystkie istotne koszty i korzyści, w tym m.in. koszty administracyjne, koszty transportu, koszty szkoleń niepokrytych przez pomoc szkoleniową, jak również różnice płac. Jednak w przypadkach, kiedy alternatywna lokalizacja leży na terenie EOG, dotacji przyznanych w tej drugiej lokalizacji nie bierze się pod uwagę.

77)

Aby zapewnić przewidywalność i równe szanse, w odniesieniu do pomocy inwestycyjnej Urząd stosuje maksymalne poziomy intensywności pomocy (37). Maksymalne intensywności pomocy mają podwójny cel.

78)

Po pierwsze, w przypadku zgłoszonych programów maksymalne poziomy intensywności pomocy stanowią obszar bezpieczeństwa dla MŚP: tak długo jak intensywność pomocy jest poniżej dozwolonego maksimum, kryterium „pomocy ograniczonej do minimum” uznaje się za spełnione.

79)

Po drugie, we wszystkich innych przypadkach maksymalne intensywności pomocy stosuje się jako górne limity w podejściu opartym o dodatkowe koszty netto, o którym mowa w pkt 75 i 76.

80)

Maksymalne poziomy intensywności pomocy zmieniają się w zależności od trzech kryteriów:

81)

W związku z tym wyższe poziomy intensywności pomocy (i ewentualnie wynikające z nich większe zakłócenia handlu i konkurencji) są tym bardziej dopuszczalne, im mniej rozwinięty jest dany region; wyższe poziomy intensywności pomocy są też dopuszczalne, jeśli beneficjentem pomocy jest MŚP.

82)

Ze względu na podwyższone prawdopodobieństwo zakłócenia konkurencji i wymiany handlowej maksymalna intensywność pomocy dla dużych projektów inwestycyjnych musi zostać zmniejszona za pomocą mechanizmu określonego w pkt 20 lit. c).

83)

W odniesieniu do pomocy dla MŚP można wykorzystać podwyższone maksymalne intensywności pomocy, o których mowa w sekcji 5.4. Jednak MŚP nie mogą korzystać z ww. podwyższonych intensywności pomocy, jeżeli inwestycja jest związana z dużym projektem inwestycyjnym.

84)

W przypadku pomocy na rzecz dużych przedsiębiorstw państwo EFTA musi zapewnić, aby kwota pomocy odpowiadała dodatkowym kosztom netto realizacji inwestycji w danym obszarze wynikającym z porównania z alternatywnym scenariuszem braku pomocy. Metodę wyjaśnioną w pkt 75 i 76 należy stosować razem z maksymalną intensywnością pomocy jako wartością maksymalną.

85)

W przypadku pomocy na rzecz dużych projektów inwestycyjnych należy zagwarantować, by pomoc nie przekraczała skali intensywności pomocy. Jeżeli pomoc jest przyznawana beneficjentowi na inwestycję uznaną za część pojedynczego projektu inwestycyjnego, pomoc musi zostać zmniejszona w odniesieniu do kosztów kwalifikowalnych przekraczających 50 mln EUR (38).

86)

Przyznając pomoc, organ przyznający musi obliczyć maksymalną intensywność pomocy i kwotę pomocy na projekt. Intensywność pomocy musi zostać obliczona na podstawie ekwiwalentu dotacji brutto w odniesieniu do całkowitych kwalifikowalnych kosztów inwestycji albo kwalifikowalnych kosztów zatrudnienia zadeklarowanych przez beneficjenta pomocy w momencie ubiegania się o pomoc.

87)

Jeśli pomoc inwestycyjną obliczaną na podstawie kosztów inwestycyjnych łączy się z regionalną pomocą inwestycyjną obliczaną na podstawie kosztów zatrudnienia, całkowita pomoc nie może przekraczać najwyższej kwoty pomocy wynikającej z którejkolwiek metody obliczeniowej, ani maksymalnej dopuszczalnej intensywności pomocy dla przedmiotowego obszaru.

88)

Pomoc inwestycyjną można przyznać równocześnie w ramach kilku programów pomocy regionalnej lub połączyć z pomocą ad hoc, pod warunkiem że całkowita pomoc ze wszystkich źródeł nie przekracza maksymalnej dopuszczalnej intensywności pomocy na projekt, która to intensywność musi zostać obliczona z wyprzedzeniem przez organ przyznający pomoc.

89)

W przypadku inwestycji początkowej związanej z projektami w ramach Europejskiej współpracy terytorialnej spełniającymi kryteria określone w rozporządzeniu w sprawie przepisów szczegółowych dotyczących wsparcia z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach celu „Europejska współpraca terytorialna” (39) intensywność pomocy obszaru, na którym znajduje się dana inwestycja początkowa, ma zastosowanie do wszystkich beneficjentów uczestniczących w danym projekcie. Jeżeli inwestycja początkowa mieści się na dwóch lub więcej niż dwóch obszarach objętych pomocą, maksymalna intensywność pomocy w odniesieniu do inwestycji początkowej jest równa maksymalnej intensywność pomocy stosowanej na tym obszarze objętym pomocą, na którym poniesiono największą część kosztów kwalifikowalnych. Inwestycje początkowe realizowane przez duże przedsiębiorstwa w obszarach „c” mogą korzystać z pomocy regionalnej jedynie w kontekście projektów w ramach europejskiej współpracy terytorialnej, jeżeli stanowią inwestycje początkowe na rzecz nowej działalności lub nowych produktów.

90)

Nabywane aktywa powinny być nowe, z wyjątkiem aktywów nabywanych przez MŚP lub w przypadku nabycia zakładu (40).

91)

W przypadku MŚP związane z inwestycją koszty przeprowadzenia badań przygotowawczych czy usług konsultingowych również mogą zostać uznane za kwalifikowalne do wysokości 50 %.

92)

W przypadku pomocy przyznanej na zasadniczą zmianę procesu produkcji koszty kwalifikowalne muszą przekraczać koszty amortyzacji aktywów związanej z działalnością podlegającą modernizacji w ciągu poprzednich trzech lat obrotowych.

93)

W przypadku pomocy przyznanej na dywersyfikację istniejącego zakładu koszty kwalifikowalne muszą przekraczać o co najmniej 200 % wartość księgową ponownie wykorzystywanych aktywów odnotowaną w roku obrotowym poprzedzającym rozpoczęcie prac.

94)

Koszty związane z dzierżawą lub najmem rzeczowych aktywów trwałych można uwzględnić jedynie na następujących warunkach:

95)

W przypadku przejęcia zakładu uwzględniane powinny być tylko koszty zakupu aktywów od osób trzecich niepowiązanych z nabywcą. Transakcja musi zostać przeprowadzona na warunkach rynkowych. Jeżeli pomoc na zakup aktywów przyznano przed ich zakupem, koszt aktywów należy odliczyć od kosztów kwalifikowalnych związanych z przejęciem zakładu. Jeżeli przejęciu zakładu towarzyszy dodatkowa inwestycja kwalifikująca się do pomocy, kwalifikowalne koszty tej inwestycji należy dodać do kosztów nabycia aktywów zakładu.

96)

W przypadku dużych przedsiębiorstw koszty wartości niematerialnych i prawnych są kwalifikowalne jedynie do wysokości 50 % całkowitych kwalifikowalnych kosztów inwestycji na dany projekt. W przypadku MŚP można uwzględnić całkowite koszty związane z wartościami niematerialnymi i prawnymi.

97)

Wartości niematerialne i prawne kwalifikujące się do obliczeń związanych z kosztami inwestycji muszą pozostać związane z danym obszarem objętym pomocą i nie mogą być przenoszone do innych regionów. W tym celu wartości niematerialne i prawne muszą spełniać następujące warunki:

98)

Wartości niematerialne i prawne muszą być włączone do aktywów przedsiębiorstwa otrzymującego pomoc i muszą pozostać związane z projektem, na który przyznano pomoc, przez co najmniej pięć lat (trzy lata w przypadku MŚP).

99)

Pomoc regionalna może być obliczana także w odniesieniu do spodziewanych kosztów wynagrodzenia wynikających z tworzenia nowych miejsc pracy dzięki inwestycji początkowej. Pomoc może rekompensować tylko koszty wynagrodzenia zatrudnionej osoby obliczane za okres dwóch lat, a wynikająca intensywność pomocy nie może przekraczać obowiązującej intensywności pomocy w danym obszarze.

100)

W przypadku sytuacji wchodzących w zakres scenariusza 1 (decyzja dotycząca inwestycji) Urząd sprawdzi, czy kwota pomocy przekracza minimum konieczne do uczynienia projektu wystarczająco rentownym, korzystając np. z metody, o której mowa w pkt 75.

101)

W przypadku sytuacji wchodzących w zakres scenariusza 2 (decyzja dotycząca lokalizacji) — opisującego efekt zachęty dotyczący lokalizacji — Urząd porówna bieżącą wartość netto inwestycji w docelowym obszarze z bieżącą wartością netto inwestycji w alternatywnej lokalizacji, korzystając z metody, o której mowa w pkt 76.

102)

Obliczenia stosowane podczas analizy efektu zachęty można wykorzystać również do oceny proporcjonalności pomocy. Państwo EFTA musi wykazać proporcjonalność na podstawie dokumentacji, o której mowa w pkt 68.

103)

Intensywność pomocy nie może przekraczać dopuszczalnej dostosowanej intensywności pomocy.

104)

Państwo EFTA musi wykazać, że poziom pomocy jest proporcjonalny do problemów, jakim pomoc ma zaradzić.

105)

W szczególności spełnione muszą zostać następujące warunki:

106)

Aby pomoc można było uznać za zgodną z rynkiem wewnętrznym, negatywny wpływ środków pomocy na konkurencję i wymianę handlową pomiędzy państwami EFTA musi być ograniczony i zrównoważony przez pozytywne skutki polegające na przyczynieniu się do osiągnięcia celu leżącego we wspólnym interesie. W niektórych sytuacjach skutki negatywne wyraźnie przewyższają skutki pozytywne — pomocy nie można wówczas uznać za zgodną z rynkiem wewnętrznym.

107)

Pomoc regionalna może powodować dwa główne rodzaje zakłóceń konkurencji i wymiany handlowej. Są to zakłócenia związane z rynkiem produktowym oraz skutki dotyczące lokalizacji. Obydwa rodzaje zakłóceń mogą powodować niewydajne przydzielanie pomocy (pogarszając wyniki gospodarcze rynku wewnętrznego) oraz problemy z dystrybucją (rozkładem działalności gospodarczej w różnych regionach).

108)

Jednym z potencjalnie szkodliwych skutków pomocy państwa jest uniemożliwianie mechanizmom rynkowym przynoszenia skutecznych rezultatów poprzez nagradzanie najskuteczniejszych producentów oraz wywieranie presji na tych najmniej skutecznych, zmuszając ich do poprawy, restrukturyzacji bądź wycofania się z rynku. Zwłaszcza znaczny wzrost mocy produkcyjnych wywołany przez pomoc państwa na nierentownym rynku może nadmiernie zakłócić konkurencję, jako że utworzenie lub podtrzymanie nadwyżki produkcyjnej może doprowadzić do obniżenia marż zysku oraz ograniczenia inwestycji konkurentów lub nawet do ich wycofania się z rynku. Może to doprowadzić do sytuacji, w której konkurenci, którzy w przeciwnym wypadku byliby w stanie utrzymać się na rynku, zmuszeni są do wycofania się z niego. Może to również powstrzymać przedsiębiorstwa przed wejściem na rynek lub rozwojem na rynku oraz osłabić motywację do wprowadzania innowacji ze strony konkurentów. Skutkuje to niewydajnymi strukturami rynkowymi, które w dłuższej perspektywie są niekorzystne dla konsumentów. Ponadto dostępność pomocy może powodować zachowania zbyt pasywne lub zbyt ryzykowne ze strony potencjalnych beneficjentów pomocy. Długofalowy wpływ na ogólne wyniki sektora będzie wówczas najprawdopodobniej negatywny.

109)

Pomoc może również powodować zakłócenia pod względem zwiększania lub utrzymywania znacznej władzy rynkowej po stronie beneficjenta. Nawet jeśli pomoc nie wzmacnia znacznej władzy rynkowej bezpośrednio, może to robić pośrednio poprzez zniechęcanie do rozwoju lub powodując wycofanie się istniejących konkurentów lub zniechęcając do wejścia na rynek nowych konkurentów.

110)

Oprócz powodowania zakłóceń na rynkach produktowych, pomoc regionalna ze swojej natury wpływa również na lokalizację działalności gospodarczej. Podczas gdy jeden obszar dzięki pomocy przyciąga inwestycje, inny nie ma takiej możliwości. Negatywne skutki w obszarach, na które pomoc ma niekorzystny wpływ, mogą objawiać się utratą działalności gospodarczej i miejsc pracy na danym rynku, w tym na poziomie podwykonawców. Mogą być także odczuwalne jako rezultat utraty pozytywnych czynników zewnętrznych (np. efekt grupowania, transfer wiedzy, edukacja i szkolenie itd.).

111)

Specyfika geograficzna odróżnia pomoc regionalną od innych form pomocy horyzontalnej. Szczególną cechą pomocy regionalnej jest fakt, że ma ona na celu wpłynięcie na decyzje inwestorów dotyczące lokalizacji projektów inwestycyjnych. Pomoc regionalna, wyrównując dodatkowe koszty wynikające z ograniczeń regionalnych oraz wspierając dodatkowe inwestycje w obszarach objętych pomocą bez odciągania ich od innych obszarów objętych pomocą, przyczynia się nie tylko do rozwoju danego regionu, ale także do zwiększenia spójności, a w efekcie końcowym przynosi korzyści całemu EOG. Jeżeli chodzi o potencjalne negatywne skutki lokalizacyjne pomocy regionalnej, są one ograniczone przez mapy pomocy regionalnej, które szczegółowo definiują obszary, na których można przyznawać pomoc regionalną, uwzględniając cele dotyczące sprawiedliwości i polityki spójności oraz maksymalne dopuszczalne poziomy intensywności pomocy. Jednak zrozumienie tego, jak by wyglądała sytuacja w przypadku braku pomocy, nadal jest ważne przy dokonywaniu oceny faktycznego wpływu pomocy na cel spójności.

112)

Urząd określa szereg sytuacji, w których negatywne skutki pomocy wyraźnie przewyższają skutki pozytywne; pomocy nie można wówczas uznać za zgodną z rynkiem wewnętrznym.

113)

Urząd ustala maksymalne intensywności pomocy. Stanowią one podstawowy warunek zgodności pomocy z rynkiem wewnętrznym, którego celem jest zapobieżenie użycia pomocy państwa w przypadku projektów, gdzie stosunek kwoty pomocy do kosztów kwalifikowalnych uznaje się za wysoki i w związku z tym prawdopodobnie zakłócający. Ogólnie rzecz biorąc, im większe są pozytywne skutki, które prawdopodobnie przyniesie projekt objęty pomocą, i im większe jest prawdopodobieństwo, że pomoc jest potrzebna, tym wyższy jest limit intensywności pomocy.

114)

W przypadkach objętych scenariuszem 1 (decyzja dotycząca inwestycji), jeśli projekt prowadzi do tworzenia mocy produkcyjnych na rynku, który pod względem strukturalnym znajduje się w fazie bezwzględnego upadku, Urząd uznaje to za skutek negatywny, który najprawdopodobniej nie zostanie zrównoważony przez jakikolwiek skutek pozytywny.

115)

W przypadkach objętych scenariuszem 2 (decyzja dotycząca lokalizacji), gdzie bez przyznanej pomocy inwestycja zostałaby zlokalizowana w regionie, w którym intensywność pomocy regionalnej jest wyższa lub taka sama jak w regionie objętym pomocą, będzie to uznane za skutek negatywny, który najprawdopodobniej nie zostanie zrównoważony przez jakikolwiek skutek pozytywny, ponieważ jest to sprzeczne z podstawowym założeniem pomocy regionalnej.

116)

Jeżeli beneficjent zamyka taką samą lub podobną działalność w innym obszarze na terenie EOG i przenosi swoją działalność do obszaru objętego pomocą, oraz jeśli istnieje związek przyczynowy między pomocą a tym przeniesieniem, zostanie to uznane za skutek negatywny, który najprawdopodobniej nie zostanie zrównoważony przez jakikolwiek element pozytywny.

117)

W momencie oceny zgłoszonych środków Urząd wystąpi o wszystkie informacje konieczne do stwierdzenia, czy dana pomoc państwa spowoduje znaczną utratę miejsc pracy w istniejących lokalizacjach na terenie EOG.

118)

Programy pomocy inwestycyjnej nie mogą prowadzić do znacznych zakłóceń konkurencji i handlu. W szczególności, nawet jeśli zakłócenia można uznać za ograniczone na poziomie indywidualnym (pod warunkiem że spełnione są wszystkie warunki pomocy inwestycyjnej), łącznie programy mogą jednak prowadzić do dużych zakłóceń. Takie zakłócenia mogą dotyczyć rynków produkcyjnych, doprowadzając do sytuacji nadwyżki produkcyjnej (lub pogarszając taką istniejącą już sytuację) bądź też tworząc, zwiększając lub utrzymując znaczną władzę rynkową niektórych beneficjentów w sposób, który wpłynie negatywnie na dynamiczne zachęty. Pomoc dostępna w ramach programów może również doprowadzić do znacznej utraty działalności gospodarczej w innych obszarach EOG. W przypadku pomocy skierowanej do wybranych sektorów ryzyko takiego zakłócenia jest jeszcze bardziej wyraźne.

119)

Dlatego też państwo EFTA musi wykazać, że takie negatywne skutki będą ograniczone do minimum, uwzględniając np. wielkość danego projektu, indywidualne i całkowite kwoty pomocy, spodziewanych beneficjentów oraz charakterystyczne cechy danych sektorów. Aby umożliwić Urzędowi ocenę spodziewanych negatywnych skutków, państwo EFTA może przedstawić dowolną ocenę skutków, jaką dysponuje, jak również oceny ex post przeprowadzone dla podobnych, realizowanych wcześniej programów.

120)

Przyznając pomoc poszczególnym projektom w ramach programu, organ przyznający pomoc musi zweryfikować i potwierdzić, że pomoc nie powoduje wyraźnych negatywnych skutków, o których mowa w pkt 115. Można to zweryfikować na podstawie informacji przekazanych przez beneficjenta podczas składania wniosku o pomoc oraz na podstawie deklaracji złożonej na standardowym formularzu wniosku o pomoc, w którym należy określić alternatywną lokalizację w przypadku braku pomocy.

121)

Oceniając negatywne skutki zgłoszonej pomocy, Urząd rozróżnia dwa scenariusze alternatywne opisane powyżej w pkt 100 i 101.

122)

W przypadkach objętych scenariuszem 1 Urząd przykłada szczególną wagę do skutków negatywnych związanych ze wzrostem nadwyżki produkcyjnej w upadających sektorach, zapobieganiem wycofywaniu się przedsiębiorstw z rynku oraz kwestią znacznej władzy rynkowej. Negatywne skutki tego rodzaju opisano poniżej w pkt 123–132. Muszą one zostać zrównoważone pozytywnymi skutkami pomocy. Jeżeli jednak ustalono, że pomoc doprowadziłaby do wystąpienia wyraźnych negatywnych skutków, o których mowa w pkt 114, nie można uznać jej za zgodną z rynkiem wewnętrznym, ponieważ prawdopodobieństwo, że jakikolwiek element pozytywny zrównoważy skutki negatywne, jest niewielkie.

123)

Aby ustalić i ocenić potencjalne zakłócenia konkurencji i wymiany handlowej, państwa EFTA powinny przedłożyć dowody umożliwiające Urzędowi ustalenie właściwych rynków produktowych (tj. produktów dotkniętych zmianą w zachowaniu beneficjenta pomocy) oraz ustalenie dotkniętych konkurentów i klientów/konsumentów.

124)

Przy ocenie takich potencjalnych zakłóceń Urząd będzie stosować różne kryteria, takie jak struktura rynku danego produktu, kondycja rynku (rynek upadający lub rozwijający się), procedura wyboru beneficjenta pomocy, bariery wejścia i wyjścia, różnicowanie produktów.

125)

Systematyczne korzystanie z pomocy państwa przez dane przedsiębiorstwo może wskazywać na to, że nie jest ono w stanie samodzielnie przeciwstawić się konkurencji lub że cieszy się nienależnymi przywilejami w porównaniu ze swoimi konkurentami.

126)

Urząd wyróżnia dwa główne źródła potencjalnych negatywnych skutków dla rynków produktowych:

127)

Aby ocenić, czy pomoc może prowadzić do stworzenia lub utrzymania nieefektywnych struktur rynkowych, Urząd weźmie pod uwagę dodatkową zdolność produkcyjną wygenerowaną przez projekt oraz sprawdzi rentowność rynku.

128)

Jeśli dany rynek jest w okresie wzrostu, zwykle oznacza to, że nie ma zbyt wielu powodów do obaw o negatywny wpływ pomocy na dynamiczne zachęty lub nadmierne utrudnienie wycofywania się z rynku lub wejścia na niego.

129)

Większe obawy mogą rodzić rynki upadające. W takim wypadku Urząd rozróżnia dwie sytuacje: kiedy w dłuższej perspektywie dany rynek znajduje się w fazie spadku strukturalnego (tj. wykazuje ujemną stopę wzrostu) oraz kiedy dany rynek jest w fazie spadku względnego (tj. wykazuje dodatnią stopę wzrostu, ale nie przekracza wartości referencyjnej dla stopy wzrostu).

130)

Nierentowność rynku jest zwykle mierzona na podstawie PKB EOG przez okres ostatnich trzech lat przed rozpoczęciem projektu (stopa referencyjna); można ją również ustalić na podstawie spodziewanej stopy wzrostu w nadchodzących trzech–pięciu latach. Wskaźniki mogą obejmować przewidywalny przyszły wzrost danego rynku oraz wynikające z tego oczekiwane wskaźniki wykorzystania mocy, jak również możliwy wpływ zwiększenia mocy produkcyjnej na konkurentów poprzez jego wpływ na ceny i marże zysków.

131)

W niektórych przypadkach ocena wzrostu rynku produktowego w EOG może nie być odpowiednim narzędziem do łącznej oceny skutków pomocy, szczególnie jeśli rynek geograficzny obejmuje cały świat. W takiej sytuacji Urząd uwzględni wpływ pomocy na przedmiotowe struktury rynku, a szczególnie jej potencjał wyparcia producentów z EOG.

132)

Aby dokonać oceny istnienia znacznej władzy rynkowej, Urząd weźmie pod uwagę pozycję beneficjenta w okresie przed otrzymaniem pomocy oraz jego spodziewaną pozycję rynkową po ukończeniu inwestycji. Urząd rozważy udziały w rynku beneficjenta, a także udziały w rynku jego konkurentów oraz inne stosowne czynniki, obejmujące np. strukturę rynku, poprzez zbadanie koncentracji rynku, ewentualnych barier wejścia na rynek (41), mocy nabywczej (42) oraz barier utrudniających wycofanie się z rynku.

133)

Jeśli z analizy scenariusza alternatywnego wynika, że bez przyznanej pomocy inwestycja zostałaby zrealizowana w innym miejscu (scenariusz 2), które należy do tego samego rynku geograficznego pod względem danego produktu, oraz jeśli pomoc jest proporcjonalna, ewentualne skutki pod względem nadwyżki produkcyjnej lub znacznej władzy rynkowej byłyby zasadniczo takie same, bez względu na przyznanie pomocy. W takim przypadku pozytywne skutki pomocy prawdopodobnie zrównoważą ograniczony negatywny wpływ na konkurencję. Jednak jeżeli ww. alternatywna lokalizacja znajduje się na terenie EOG, zaniepokojenie Urzędu budzą w szczególności negatywne skutki związane z alternatywną lokalizacją. W związku z tym, jeżeli można stwierdzić występowanie wyraźnych negatywnych skutków, o których mowa w pkt 115 i 116, pomocy nie można uznać za zgodną z rynkiem wewnętrznym, ponieważ prawdopodobieństwo, że jakikolwiek element pozytywny zrównoważy skutki negatywne, jest niewielkie.

134)

Jeśli pomoc jest konieczna i proporcjonalna do osiągnięcia celu leżącego we wspólnym interesie opisanego w podsekcji 3.2.3, negatywne skutki pomocy prawdopodobnie zostaną zrównoważone jej pozytywnymi skutkami. Jednak w niektórych przypadkach pomoc może zmienić strukturę rynku lub charakterystyczne elementy danego sektora lub danej branży, co może znacznie zakłócić konkurencję poprzez bariery wejścia lub wyjścia, efekt substytucji lub przesunięcie przepływów handlowych. W takich przypadkach negatywne skutki pomocy prawdopodobnie nie zostaną zrównoważone przez jakikolwiek skutek pozytywny.

135)

Państwa EFTA muszą opublikować na centralnej stronie internetowej bądź pojedynczej stronie internetowej pobierającej informacje z kilku innych stron (np. regionalnych stron internetowych) przynajmniej następujące informacje na temat zgłoszonych środków pomocy państwa: tekst zgłoszonego programu pomocy oraz przepisów wykonawczych do tego programu, organ przyznający pomoc, indywidualnych beneficjentów pomocy, kwotę pomocy na beneficjenta oraz intensywność pomocy. Wymogi te stosuje się w odniesieniu do pomocy indywidualnej przyznanej w zamach zgłoszonych programów oraz w odniesieniu do pomocy ad hoc. Takie informacje należy opublikować po podjęciu decyzji o przyznaniu pomocy i przechowywać przez co najmniej 10 lat, zapewniając do nich powszechny i nieograniczony dostęp (43).

136)

Aby zagwarantować, że zakłócenia konkurencji i wymiany handlowej są ograniczone, Urząd może także wymagać, by pewne programy ograniczono w czasie (zwykle do 4 lat lub mniej) oraz objęto oceną, o której mowa w pkt 27.

137)

Oceny obejmą programy, w przypadku których prawdopodobieństwo zakłóceń jest szczególnie wysokie, tzn. które mogą doprowadzić do znacznego ograniczenia konkurencji, jeżeli ich wdrożenie nie zostanie we właściwym czasie objęte przeglądem.

138)

Zważywszy na cele wspomnianej oceny oraz aby nie powodować w związku z nią nadmiernego obciążenia dla państw EFTA w odniesieniu do mniejszych kwot pomocy, zobowiązanie to może zostać nałożone jedynie w przypadku programów pomocy o dużym budżecie, zawierających nowatorskie elementy bądź też gdy przewiduje się istotne zmiany rynkowe, technologiczne lub regulacyjne. Ocena musi zostać przeprowadzana przez eksperta, który jest niezależny od organu przyznającego pomoc państwa, na podstawie wspólnych metod (44) i podana do wiadomości publicznej. Ocenę należy przedłożyć do Urzędu w odpowiednim czasie, aby można było rozważyć ewentualne przedłużenie okresu obowiązywania programu pomocy, a w każdym razie po wygaśnięciu okresu obowiązywania programu. Dokładny zakres i metody przeprowadzania oceny zostaną określone w decyzji o zatwierdzeniu programu pomocy. We wszelkich późniejszych środkach pomocy o podobnym celu należy uwzględnić wyniki tej oceny.

139)

W niniejszej sekcji Urząd ustala kryteria określania obszarów spełniających warunki ustanowione w art. 61 ust. 3 lit. a) i c) Porozumienia EOG. Obszary, które spełniają te warunki i które państwo EFTA chce uznać za obszary „a” lub „c”, muszą zostać zaznaczone na mapie pomocy regionalnej; przyznawanie pomocy przedsiębiorstwom z siedzibą na tych obszarach jest możliwe dopiero po zgłoszeniu ww. mapy do Urzędu i jej zatwierdzeniu przez Urząd. Mapy muszą również określać maksymalne poziomy intensywności pomocy obowiązujące na tych obszarach.

140)

Z uwagi na fakt, że przyznawanie pomocy regionalnej jest wyłączone spod ogólnego zakazu pomocy państwa ustanowionego w art. 61 ust. 1 Porozumienia EOG, Urząd Nadzoru EFTA jest zdania, że łączny odsetek ludności w obszarach objętych pomocą w państwach EFTA musi być niższy od odsetka w obszarach nieokreślonych w mapie.

141)

W wytycznych Urzędu w sprawie krajowej pomocy regionalnej na lata 2007–2013 (45) odsetek ludności kwalifikujący się do objęcia pomocą określono na podstawie regionów o małej gęstości zaludnienia zgodnie z art. 61 ust. 3 lit. c) Porozumienia EOG. Krajowy pułap odsetka ludności kwalifikującego się do objęcia pomocą wynosił 29,08 % w przypadku Norwegii i 31,6 % w przypadku Islandii.

142)

Państwa EFTA posiadają pewne cechy charakterystyczne, które należy uwzględnić, ustalając odsetek ludności kwalifikujący się do objęcia pomocą:

Ze względu na wspomniane cechy charakterystyczne Urząd ustala odsetek ludności kwalifikujący się do objęcia pomocą na podstawie regionów o małej gęstości zaludnienia, tak jak w wytycznych w sprawie krajowej pomocy regionalnej na lata 2007–2013 (47).

Norwegia ma osiem regionów statystycznych na poziomie 3 o małej gęstości zaludnienia; w regionach tych mieszka 25,51 % ludności Norwegii. W związku z tym w przypadku Norwegii odsetek ludności kwalifikujący się do objęcia pomocą na lata 2014–2020 wynosi 25,51 %.

Islandia ma w sumie dwa regiony statystyczne na poziomie 3; w jednym z nich gęstość zaludnienia jest niska. Z tym regionie mieszka 36,5 % ludności Islandii. W związku z tym w przypadku Islandii odsetek ludności kwalifikujący się do objęcia pomocą na lata 2014–2020 wynosi 36,5 %.

W Liechtensteinie nie ma regionów o niskiej gęstości zaludnienia, w związku z czym nie ma też regionów kwalifikujących się do pomocy na tej podstawie.

143)

Artykuł 61 ust. 3 lit. a) Porozumienia EOG stanowi, że „pomoc przeznaczona na sprzyjanie rozwojowi gospodarczemu regionów, w których poziom życia jest nienormalnie niski lub regionów, w których istnieje poważny stan niedostatecznego zatrudnienia” może zostać uznana za zgodną z rynkiem wewnętrznym. Zdaniem Trybunału Sprawiedliwości użycie słów „nienormalnie” oraz „poważny” w art. [107] ust. 3 lit. a) [Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej] dowodzi, że wyjątek dotyczy jedynie tych obszarów, w których sytuacja gospodarcza jest szczególnie niekorzystna w porównaniu z Unią jako całością (48).

144)

Urząd uznaje, że warunki określone w art. 61 ust. 3 lit. a) Porozumienia EOG są spełnione, jeżeli mierzony według standardów siły nabywczej (SSN) produkt krajowy brutto (PKB) regionu będącego regionem statystycznym na poziomie 2 wynosi mniej niż 75 % średniej dla EOG. PKB na mieszkańca (49) każdego regionu oraz średnią dla EOG stosowaną w analizie określa się poprzez odniesienie do odpowiednich oficjalnych informacji statystycznych. Jednak obecnie żaden region statystyczny na poziomie 2 w państwach EFTA nie spełnia tego warunku (50). W związku z tym żaden region w państwach EFTA nie kwalifikuje się do odstępstwa przewidzianego w art. 61 ust. 3 lit. a) Porozumienia EOG.

145)

Artykuł 61 ust. 3 lit. c) Porozumienia EOG stanowi, że „pomoc przeznaczona na ułatwianie rozwoju niektórych działań gospodarczych lub niektórych regionów gospodarczych, o ile nie zmienia warunków wymiany handlowej w zakresie sprzecznym ze wspólnym interesem” może zostać uznana za zgodną z rynkiem wewnętrznym. Zdaniem Trybunału Sprawiedliwości „[w]yłączenie zawarte w art. 107 ust. 3 lit. c) […] dopuszcza rozwój pewnych obszarów bez ograniczania go uwarunkowaniami ekonomicznymi określonymi w art. 107 ust. 3 lit. a), pod warunkiem że taka pomoc »nie zmienia warunków wymiany handlowej w zakresie sprzecznym ze wspólnym interesem«. Przepis ten uprawnia Komisję do zatwierdzania pomocy mającej na celu dalszy rozwój gospodarczy tych obszarów państw członkowskich UE, które są mniej uprzywilejowane w stosunku do średniej krajowej” (51). Zdaniem Urzędu analogiczne zastosowanie ma art. 61 ust. 3 lit. c) Porozumienia EOG.

146)

W odnośnych wytycznych Komisja Europejska określiła metodę, jaka ma być stosowana w celu ustalenia odsetka ludności kwalifikującego się do objęcia pomocą w państwach członkowskich. Metoda ta obejmuje następujące etapy.

147)

Według wytycznych Komisji istnieją dwie kategorie obszarów „c”:

148)

Zgodnie z wytycznymi Komisji odsetek ludności w obszarze „c” określa się na podstawie specjalnej metody przedstawionej w sekcji 5.3.1 tych wytycznych. Metoda ta zakłada, że byłe obszary „a” z okresu 2011–2013 oraz obszary słabo zaludnione uznaje się za wstępnie określone obszary „c”. Ponieważ w ww. okresie państwa EFTA nie miały żadnych regionów „a”, kategoria ta obejmuje wyłącznie obszary słabo zaludnione.

149)

W przypadku obszarów słabo zaludnionych państwo EFTA powinno zasadniczo oznaczyć regiony statystyczne na poziomie 2, w których gęstość zaludnienia wynosi poniżej 8 mieszkańców na km2, lub regiony statystyczne na poziomie 3, w których gęstość zaludnienia wynosi poniżej 12,5 mieszkańców na km2. Państwo EFTA może jednak oznaczyć części regionów statystycznych na poziomie 3, w których gęstość zaludnienia wynosi poniżej 12,5 mieszkańca na km2, lub inne obszary przyległe sąsiadujące z tymi regionami statystycznymi na poziomie 3, pod warunkiem że gęstość zaludnienia w oznaczonych obszarach wynosi poniżej 12,5 mieszkańca na km2 oraz że ich oznaczenie nie przekracza specjalnego przydziału odsetka ludności w obszarze „c”, o którym mowa w pkt 142. W przypadku obszarów bardzo słabo zaludnionych państwo EFTA może oznaczyć części regionów statystycznych na poziomie 2 w przypadku Norwegii i na poziomie 3 w przypadku Islandii, w których gęstość zaludnienia wynosi poniżej 8 mieszkańca na km2, lub inne obszary przyległe sąsiadujące z tymi regionami statystycznymi, pod warunkiem że gęstość zaludnienia w oznaczonych obszarach wynosi poniżej 8 mieszkańca na km2 oraz że ich oznaczenie nie przekracza specjalnego przydziału odsetka ludności w obszarze „c”, o którym mowa w pkt 142.

150)

Zdaniem Urzędu kryteria stosowane przez państwa EFTA do oznaczania nieokreślonych z góry obszarów „c” powinny odzwierciedlać różnorodność sytuacji, w których można uzasadnić przyznanie pomocy regionalnej. Kryteria te powinny zatem uwzględniać pewne problemy społeczno-ekonomiczne, geograficzne lub strukturalne, które prawdopodobnie występują w obszarach „c”, oraz powinny stanowić wystarczające zabezpieczenie tego, że pomoc regionalna nie zmieni warunków wymiany handlowej w zakresie sprzecznym ze wspólnym interesem.

151)

Państwo EFTA może więc oznaczyć jako obszary „c” nieokreślone z góry obszary „c” określone na podstawie następujących kryteriów:

152)

Na potrzeby stosowania kryteriów, o których mowa w pkt 151, pojęcie obszarów przyległych odnosi się do całych obszarów lokalnej jednostki administracyjnej 2 (LAU 2) (58) lub do grupy całych obszarów LAU 2 (59). Grupę obszarów LAU 2 uznaje się za obszar przyległy, jeśli każdy z obszarów w grupie ma wspólną granicę administracyjną z innym obszarem w grupie (60).

153)

To, czy każde państwo EFTA przestrzega dopuszczalnych wartości odsetka ludności, ustala się na podstawie najnowszych danych o całkowitej liczbie mieszkańców w danych obszarach publikowanych przez krajowe urzędy statystyczne.

154)

Intensywność pomocy w obszarach „c” nie może przekraczać:

155)

Maksymalne poziomy intensywności pomocy określone w pkt 154 można zwiększyć o maksymalnie 20 punktów procentowych w przypadku małych przedsiębiorstw lub o maksymalnie 10 punktów procentowych w przypadku średnich przedsiębiorstw (61).

156)

Po przyjęciu niniejszych wytycznych każde państwo EFTA powinno zgłosić Urzędowi pojedynczą mapę pomocy regionalnej, obowiązującą w dniach od dnia 1 lipca 2014 r. do dnia 31 grudnia 2020 r. Każde zgłoszenie powinno zawierać informacje określone w formularzu znajdującym się w załączniku III.

157)

Urząd analizuje każdą zgłoszoną mapę pomocy regionalnej na podstawie niniejszych wytycznych i przyjmuje decyzję zatwierdzającą mapę pomocy regionalnej dla danego państwa EFTA. Wszystkie mapy pomocy regionalnej są publikowane w Dzienniku Urzędowym i Suplemencie EOG oraz stanowią integralną cześć niniejszych wytycznych,

158)

Państwo EFTA może z własnej inicjatywy podjąć decyzję o utworzeniu swojej rezerwy odsetka ludności objętego pomocą, stanowiącej różnicę między pułapem odsetka ludności dla tego państwa EFTA, ustalonym przez Urząd (62), a odsetkiem stosowanym do obszarów „c” oznaczonych w jego mapie pomocy regionalnej.

159)

Jeśli państwo EFTA zdecydowało się utworzyć taką rezerwę, w każdej chwili może ją wykorzystać, aby dodać do swojej mapy nowe obszary „c”, aż do osiągnięcia pułapu odsetka ludności dla tego państwa. W tym celu państwo EFTA może powołać się na najnowsze dane społeczno-ekonomiczne dostarczone przez Eurostat lub przez krajowy urząd statystyczny lub inne uznane źródło. Liczbę ludności zamieszkującej obszary „c” należy obliczać na podstawie danych o ludności stosowanych do utworzenia pierwotnej mapy.

160)

Państwo EFTA musi zgłosić Urzędowi każdy zamiar wykorzystania swojej rezerwy odsetka ludności do dodania nowych obszarów „c” przed wprowadzeniem takich zmian w życie.

161)

W razie konieczności Urząd przeprowadzi przegląd śródokresowy w tym samym czasie co Komisja Europejska w czerwcu 2016 r. w celu ustalenia, czy istnieją inne obszary, które mogą kwalifikować się do pomocy regionalnej na mocy art. 61 ust. 1 lit. a) Porozumienia EOG, oraz określenia poziomu intensywności pomocy odpowiadającego ich PKB na mieszkańca.

162)

Urząd przedłuża okres obowiązywania wytycznych w sprawie krajowej pomocy regionalnej na lata 2007–2013 (63) oraz kryteriów dotyczących szczegółowej oceny pomocy regionalnej dla dużych projektów inwestycyjnych (64) do dnia 30 czerwca 2014 r.

163)

Mapy pomocy regionalnej zatwierdzone na postawie wytycznych w sprawie krajowej pomocy regionalnej na lata 2007–2013 tracą moc z dniem 31 grudnia 2013 r. Sześciomiesięcznego okresu przejściowego ustanowionego w art. 44 ust. 3 ogólnego rozporządzenia w sprawie wyłączeń blokowych (65) nie stosuje się więc do programów pomocy regionalnej wdrażanych na mocy ww. rozporządzenia. Aby przyznać pomoc regionalną po dniu 31 grudnia 2013 r. na podstawie istniejących programów objętych wyłączeniem grupowym, państwa EFTA powinny odpowiednio wcześnie zgłosić przedłużenie map pomocy regionalnej, aby umożliwić Urzędowi zatwierdzenie przedłużenia map przed dniem 31 grudnia 2013 r. Programy zatwierdzone na podstawie wytycznych w sprawie pomocy regionalnej na lata 2007–2013 zasadniczo tracą moc z końcem 2013 r., jak określono w odpowiedniej decyzji Urzędu. Przedłużenie takich programów musi zostać odpowiednio wcześnie zgłoszone do Urzędu.

164)

Urząd stosuje zasady określone w niniejszych wytycznych do oceny zgodności z rynkiem wewnętrznym całej pomocy regionalnej, która ma zostać przyznana po dniu 30 czerwca 2014 r. Pomoc regionalna przyznana niezgodnie z prawem bądź pomoc regionalna, która ma zostać przyznana po dniu 31 grudnia 2013 r. i przed dniem 1 lipca 2014 r., zostanie oceniona zgodnie z wytycznymi w sprawie krajowej pomocy regionalnej na lata 2007–2013.

165)

Z uwagi na fakt, że zgłoszenia programów pomocy regionalnej lub środków pomocy, które mają być przyznane po dniu 30 czerwca 2014 r., muszą być zgodne z mapą pomocy regionalnej, nie można ich uznać za kompletne do czasu przyjęcia przez Urząd decyzji zatwierdzającej mapę pomocy regionalnej dla danego państwa EFTA zgodnie z ustaleniami przedstawionymi w podsekcji 5.5. Urząd nie będzie zatem zasadniczo rozpatrywać zgłoszeń programów pomocy regionalnej, które mają obowiązywać po dniu 30 czerwca 2014 r., ani zgłoszeń pomocy indywidualnej, która ma być przyznana po tym dniu, do czasu przyjęcia decyzji zatwierdzającej mapę pomocy regionalnej dla danego państwa EFTA.

166)

Urząd uważa, że wdrożenie niniejszych wytycznych doprowadzi do istotnych zmian w zasadach dotyczących pomocy regionalnej w całym EOG. Ponadto, w świetle zmienionych warunków ekonomicznych i społecznych w EOG, wydaje się, że konieczne jest przeprowadzenie przeglądu i sprawdzenie, czy wszystkie programy pomocy regionalnej, w tym także programy pomocy inwestycyjnej i programy pomocy operacyjnej, są nadal zasadne i skuteczne.

167)

W związku z powyższym Urząd proponuje państwom EFTA następujące odpowiednie środki, zgodnie z art. 1 ust. 1 części I protokołu 3 do porozumienia o nadzorze i Trybunale:

168)

Zgodnie z art. 21 części II protokołu 3 do porozumienia o nadzorze i Trybunale w związku z art. 5 i 6 decyzji nr 195/04/COL państwa EFTA muszą składać do Urzędu sprawozdania roczne.

169)

Państwa EFTA przekazują Urzędowi informacje dotyczące każdego przypadku przyznania w ramach programu pomocy indywidualnej przekraczającej 3 mln EUR, w formie określonej w załączniku IV, w terminie 20 dni roboczych od dnia przyznania pomocy.

170)

Państwa EFTA prowadzą szczegółową dokumentację dotyczącą wszystkich środków pomocy. Dokumentacja powinna zawierać wszelkie informacje niezbędne do określenia, czy spełniono wszystkie warunki dotyczące kosztów kwalifikowalnych i maksymalnych intensywności pomocy. Dokumentację należy przechowywać przez 10 lat od daty przyznania pomocy i na żądanie przekazać ją do Urzędu.

171)

Urząd może w każdej chwili podjąć decyzję o zmianie niniejszych wytycznych, jeśli okaże się to konieczne z przyczyn związanych z polityką konkurencji, w celu uwzględnienia innych dziedzin polityki EOG i zobowiązań międzynarodowych bądź też z innych uzasadnionych powodów.

1)

Państwa EFTA muszą przekazać informacje dla wszystkich (w stosownych przypadkach) poniższych kategorii proponowanych do wyznaczenia:

2)

W ramach wszystkich kategorii zainteresowane państwa EFTA muszą podać następujące informacje dla każdego zaproponowanego obszaru:

3)

W przypadku obszarów słabo zaludnionych oraz nieokreślonych z góry obszarów wyznaczonych w oparciu o kryteria 1–5 państwa EFTA muszą przedstawić odpowiednie dowody na to, że spełnione zostały wszystkie stosowne warunki określone w pkt 149 oraz 151–153.

a)

surówka i stopy żelaza: surówka do produkcji stali, surówka odlewnicza i inna surówka, surówka zwierciadlista oraz stal żelazowo-manganowa wysokowęglowa, bez innych stopów żelaza;

b)

produkty z żelaza surowe lub półprodukty, stal węglowa lub stal specjalna: stal ciekła odlewana lub nieodlewana we wlewki, wraz z wlewkami do kucia, półprodukty: szerokie zwoje walcowane na gorąco, z wyjątkiem produkcji stali ciekłej do odlewów z małych i średnich odlewni;

c)

obrabiane na gorąco produkty z żelaza, stal węglowa lub stal specjalna: szyny, podkłady, nakładki stykowe, podkładki pod szyny, dwuteowniki, kształtowniki o dużym przekroju 80 mm i więcej, kształtowniki grodzicowe, pręty i kształtowniki o przekroju do 80 mm i elementy płaskie do 150 mm, walcówka, rury o przekroju okrągłym i prostokątnym, taśmy i blachy walcowane na gorąco (wraz z taśmą rurową), blacha gruba walcowana na gorąco (powleczona lub nie), blacha cienka i gruba o grubości 3 mm i więcej, uniwersalna blacha gruba o grubości 150 mm i więcej, z wyjątkiem drutu i wyrobów z drutu, prętów ciągnionych i szlifowanych lub polerowanych oraz odlewów żeliwnych;

d)

produkty wykończone na zimno: blacha biała, blacha biała matowa, blacha czarna, blacha ocynkowana, inne blachy powlekane, blacha walcowana na zimno, blacha elektrotechniczna i taśma na blachę białą, blacha gruba walcowana na zimno, w zwojach i w pasach;

e)

rury: wszystkie rury stalowe bez szwu, rury stalowe spawane o przekroju większym niż 406,4 mm.

a)

ekstruzję/teksturyzację wszystkich głównych rodzajów włókien oraz przędzy na bazie poliestru, poliamidu, akrylu lub polipropylenu, niezależnie od ich zastosowania końcowego; lub

b)

polimeryzację (w tym także polikondensację), gdy stanowi ona integralny element ekstruzji na poziomie wykorzystywanych urządzeń; lub

c)

każdy dodatkowy proces związany z jednoczesną instalacją mocy produkcyjnych do ekstruzji/teksturyzacji przez przyszłego beneficjenta lub przez inne przedsiębiorstwo z grupy, do której należy beneficjent, który to proces, w ramach danej działalności gospodarczej, jest zintegrowany z taką zdolnością produkcyjną na poziomie wykorzystanych urządzeń.

1.

Informacje dotyczące beneficjenta pomocy:

2.

Informacje o rodzaju projektu/działalności mającym otrzymać wsparcie:

3.

Informacja na temat finansowania projektu/działalności:

4.

Informacja dotyczące konieczności pomocy i oczekiwanego wpływu: