5.4.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 95/1

(1)

Niektóre państwa członkowskie napotykają na szczególne trudności w finansowaniu swoich programów rozwoju obszarów wiejskich zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (1). Te państwa członkowskie powinny mieć możliwość stosowania systemu dobrowolnej modulacji w celu wzmocnienia ich polityki w zakresie rozwoju obszarów wiejskich. Możliwość taką powinny mieć te państwa członkowskie, w których dobrowolna modulacja już jest stosowana zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1655/2004 z dnia 22 września 2004 r. ustanawiającym zasady przejścia z opcjonalnego systemu modulacji ustanowionego art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1259/1999 na obowiązkowy system modulacji ustanowiony rozporządzeniem Rady (WE) nr 1782/2003 (2) lub które zwolniono z obowiązku współfinansowania wsparcia Wspólnoty na mocy art. 70 ust. 4a rozporządzenia (WE) nr 1698/2005. Dobrowolna modulacja powinna odbywać się poprzez zmniejszenie płatności bezpośrednich w rozumieniu art. 2 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 (3) i przeznaczenie kwot odpowiadających wysokości wspomnianego zmniejszenia na finansowanie programów rozwoju obszarów wiejskich zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1698/2005. Zmniejszenie płatności bezpośrednich w związku z dobrowolną modulacją powinno być stosowane dodatkowo do ograniczeń płatności wynikających z zastosowania obowiązkowej modulacji zgodnie z art. 10 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003.

(2)

W celu ułatwienia wdrożenia administracyjnego zasady dobrowolnej modulacji, w tym dotyczące podstawy kalkulacji, powinny być ujednolicone z zasadami stosowanymi do obowiązkowej modulacji na mocy art. 10 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003.

(3)

W celu uwzględnienia szczególnej sytuacji małych gospodarstw rolnych w przypadku zastosowania dobrowolnej modulacji powinna zostać przyznana dodatkowa kwota pomocy, tak jak w przypadku modulacji obowiązkowej. Ta dodatkowa kwota powinna być równa kwocie wynikającej z zastosowania dobrowolnej modulacji do pierwszych 5 000 EUR płatności bezpośrednich w ramach pułapów, które zostaną ustalone przez Komisję.

(4)

W odniesieniu do państw członkowskich, w których stosowana jest już dobrowolna modulacja, nowe przepisy dotyczące jej, ustanowione niniejszym rozporządzeniem, w miarę możliwości nie powinny odbiegać od istniejących mechanizmów, by uniknąć tworzenia zbędnego obciążenia administracyjnego i zakłócenia funkcjonowania stosowanych od kilku lat przepisów wykonawczych, do których rolnicy dostosowali się w kwestiach praktycznych i gospodarczych. Wydaje się zatem właściwe, by państwa członkowskie stosujące dobrowolną modulację w chwili wejścia niniejszego rozporządzenia w życie otrzymały prawo utrzymania pewnych utrwalonych elementów ich obowiązującego systemu, unikając zarazem nieuzasadnionego nierównego traktowania rolników. Ponadto, aby zapewnić spójność nowych ustaleń z wdrażaniem systemu płatności jednolitych, zastosowanie zróżnicowanych regionalnie wielkości dobrowolnej modulacji powinno być możliwe jedynie w tych państwach członkowskich, które stosują system płatności jednolitych na poziomie regionalnym, zgodnie z art. 58 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003.

(5)

Wykorzystanie środków finansowych wynikających z zastosowania dobrowolnej modulacji nie może być ograniczone pułapami wkładu EFRROW wynikającymi z rozporządzeniem (WE) nr 1698/2005. Powinny zatem zostać wprowadzone odstępstwa od tego rozporządzenia. Postanowienia dotyczące finansowania wstępnego mające zastosowanie do EFRROW zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (4) nie powinny mieć zastosowania do tych środków finansowych.

(6)

By móc podejmować decyzje dotyczące stosowania dobrowolnej modulacji oparte na odpowiednich informacjach, państwa członkowskie powinny przeprowadzić szczegółową ocenę potencjalnego wpływu tej modulacji w szczególności na sytuację ekonomiczną rolników, których ona obejmie, oraz jej wpływu na pozycję tych rolników w porównaniu do całego sektora rolnictwa. Wpływ wdrożenia dobrowolnej modulacji powinien być ściśle monitorowany przez stosujące ją państwa członkowskie. Komisja powinna być informowana o ocenie tego wpływu oraz wynikach monitorowania, mając na uwadze dalszy rozwój polityki.

(7)

Dobrowolna modulacja powinna być rozważana w szerszym kontekście wspólnotowego finansowania rozwoju obszarów wiejskich. Jej wkład powinien być analizowany między innymi w świetle ocen wpływu przeprowadzanych przez państwa członkowskie. Na podstawie tych analiz Komisja przed końcem 2008 r. przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie prezentujące doświadczenia zdobyte przy wdrożeniu modulacji.

(8)

Środki niezbędne do wdrożenia niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (5).

(9)

Kwoty uzyskane w wyniku zastosowania dobrowolnej modulacji powinny być uwzględnione przy określaniu rocznego pułapu wydatków finansowanych z Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji, a w rozporządzeniu (WE) nr 1290/2005 powinna zostać przewidziana możliwość przyjęcia szczegółowych zasad dotyczących w szczególności dobrowolnej modulacji.

(10)

Rozporządzenie (WE) nr 1290/2005 powinno w związku z tym zostać odpowiednio zmienione,

a)

w których w chwili wejścia niniejszego rozporządzenia w życie stosowany jest system dodatkowych redukcji płatności bezpośrednich, o których mowa w art. 1 rozporządzenia (WE) nr 1655/2004; lub

b)

które zwolniono z obowiązku współfinansowania pomocy Wspólnoty na mocy art. 70 ust. 4a rozporządzenia (WE) nr 1698/2005,

a)

w drodze odstępstwa od art. 1 ust. 3 niestosowanie przepisów akapitu drugiego tego ustępu; oraz/lub

b)

w drodze odstępstwa od art. 1 ust. 4 zastosowanie stawek zróżnicowanych regionalnie zgodnie z obiektywnymi kryteriami. Maksymalna stawka dla jakiegokolwiek regionu w każdym państwie członkowskim, którego to dotyczy, wynosi 20 %.

a)

roczne stawki dobrowolnej modulacji dla każdego regionu i dla całego terytorium;

b)

roczne całkowite kwoty zmniejszenia w ramach dobrowolnej modulacji;

c)

w odpowiednich przypadkach, roczne całkowite dodatkowe kwoty wymagane do pokrycia dodatkowej kwoty pomocy, o której mowa w art. 1 ust. 3 akapit drugi;

d)

dane statystyczne i inne dane pomocnicze stosowane do określenia kwot, o których mowa w lit. b) i c).

a)

na podstawie obliczeń w przypadku jednolitej krajowej stawki dobrowolnej modulacji;

b)

w przypadku państw członkowskich stosujących stawki zróżnicowane regionalnie, na podstawie wielkości podanych przez państwa członkowskie we wniosku, zgodnie z art. 3 ust. 2 lub zaktualizowane wielkości, zgodnie z art. 3 ust. 3.

a)

procedurą, o której mowa w art. 90 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005, i obejmują w szczególności przepisy dotyczące włączenia dobrowolnej modulacji do programowania rozwoju obszarów wiejskich; lub, w odpowiednich przypadkach

b)

procedurą, o której mowa w art. 41 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, i obejmują w szczególności przepisy dotyczące finansowego zarządzania dobrowolną modulacją oraz włączenia systemu dodatkowych redukcji płatności bezpośrednich, o których mowa w art. 1 rozporządzenia (WE) nr 1655/2004, do systemu przewidzianego niniejszym rozporządzeniem.

1)

artykuł 12 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   Komisja ustala kwoty, które zgodnie z art. 10 ust. 2, art. 143d i 143e rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 oraz art. 4 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 378/2007 (6), zostają przekazane do dyspozycji EFRROW.

2)

w części wprowadzającej w art. 42 zdanie drugie otrzymuje brzmienie:

„Zasady te obejmują w szczególności:”.

5.4.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 95/5

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

5.4.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 95/7

(1)

Obliczenia, o których mowa w art. 5 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 950/2006, wykazały, że ilości cukru są jeszcze dostępne w ramach kontyngentu przewidzianego w art. 24 rozporządzenia (WE) nr 950/2006 o numerze porządkowym 09.4318.

(2)

W tych okolicznościach Komisja musi zaznaczyć, że dane limity nie zostały wykorzystane,

5.4.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 95/8

(1)

Definicja hektara kwalifikującego się do dopłat w ramach systemu jednolitych płatności ustanowiona w art. 44 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 została zmieniona rozporządzeniem Rady (WE) nr 2012/2006 (2), tak że obecnie kwalifikują się dowolne powierzchnie obsadzone drzewkami oliwnymi.

(2)

Artykuł 20 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 zmieniony rozporządzeniem (WE) nr 2012/2006 stanowi, że państwa członkowskie niestosujące pomocy w odniesieniu do gajów oliwnych przewidzianej w tytule IV rozdział 10b tego rozporządzenia mogą zdecydować o stosowaniu systemu informacji geograficznej uprawy oliwek. W związku z tą zmianą należy zmienić art. 12 rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004 (3) w odniesieniu do treści pojedynczego wniosku odnośnie do działek obsadzonych drzewami oliwnymi oraz załącznik XXIV pkt 1 i 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1973/2004 (4) w odniesieniu do kwalifikujących się drzew oliwnych i obliczania liczby kwalifikujących się hektarów w celu stosowania uprawnień do płatności.

(3)

Artykuł 33 rozporządzenia (WE) nr 796/2004 ustanawia zasady stosowania rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 dotyczące warunków kontroli zawartości tetrahydrokanabinolu w konopiach. Począwszy od 2007 r., uprawa konopi do celów innych niż na włókno będzie dozwolona jako uprawa gruntu w ramach systemu jednolitych płatności, zgodnie z rozdziałem 4 tytułu III rozporządzenia (WE) nr 1782/2003. Należy zatem odpowiednio zmienić art. 33 rozporządzenia (WE) nr 796/2004 i załącznik II do tego rozporządzenia.

(4)

Zgodnie z art. 33 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 796/2004 państwa członkowskie przekazały Komisji wyniki badań określających poziom tetrahydrokanabinolu w odmianach konopi zasianych w roku 2006. Wyniki te należy uwzględnić przy ustalaniu wykazu odmian konopi kwalifikujących się do płatności bezpośrednich na najbliższe lata gospodarcze oraz wykazu odmian zatwierdzonych tymczasowo na rok gospodarczy 2007/2008. W celu weryfikacji zawartości tetrahydrokanabinolu niektóre z tych odmian powinny zostać poddane procedurze B przewidzianej w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 796/2004.

(5)

Od roku 2007 pomoc z tytułu roślin energetycznych przewidziana w rozdziale 5 tytułu IV rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 będzie miała zastosowanie w nowych państwach członkowskich stosujących system jednolitych płatności obszarowych. Zasady dotyczące grupy upraw w odniesieniu do pomocy z tytułu roślin energetycznych powinny również mieć zastosowanie do nowych państw członkowskich.

(6)

Artykuł 6 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 796/2004 został skreślony rozporządzeniem Komisji (WE) nr 263/2006 (5). Należy zatem odpowiednio dostosować art. 136 rozporządzenia (WE) nr 1973/2004.

(7)

Rozporządzenie (WE) nr 270/2007 zmieniło zasady dotyczące możliwych zastosowań buraków cukrowych w produkcji produktów energetycznych. W związku z tym należy przyjąć identyczne warunki dla uprawy tych roślin na gruntach kwalifikujących się do korzystania z praw odłogowania.

(8)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 796/2004 oraz rozporządzenie (WE) nr 1973/2004.

(9)

Zmiany wprowadzone rozporządzeniem Rady (WE) nr 953/2006 (6), (WE) nr 2012/2006 oraz (WE) nr 270/2007 stosuje się od dnia 1 stycznia 2007 r. W związku z tym odpowiadające im zmiany ustanowione w niniejszym rozporządzeniu należy stosować od tego samego dnia.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Płatności Bezpośrednich,

1)

w art. 12 ust. 3 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„W państwach członkowskich włączających system informacji geograficznej uprawy oliwek do systemu identyfikacji działek rolnych, o którym mowa w art. 20 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, materiał graficzny przekazany rolnikowi zawiera w przypadku każdej działki z drzewami oliwnymi liczbę kwalifikujących się drzew oliwnych oraz ich rozmieszczenie na działce, jak również obszar uprawy drzew oliwnych, wyrażony w GIS-ha dla drzew oliwnych, zgodnie z załącznikiem XXIV pkt 3 do rozporządzenia (WE) nr 1973/2004.”;

2)

w art. 33 ust. 4 i art. 33 ust. 5, w akapitach pierwszym i drugim, skreśla się wyrazy „uprawiane na włókna”;

3)

załącznik II zostaje zastąpiony tekstem załącznika do niniejszego rozporządzenia.

1)

artykuł 136 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 136

Stosowanie rozporządzenia (WE) nr 796/2004

Bez uszczerbku dla art. 143b ust. 6 akapit trzeci rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, rozporządzenie (WE) nr 796/2004 ma zastosowanie do systemu jednolitych płatności obszarowych z wyjątkiem jego art. 7, art. 8 ust. 2 lit. b) oraz c), art. 12 ust. 1 lit. c) oraz ust. 2, art. 13 ust. 2–8, art. 14 ust. 2 oraz 3, art. 16 oraz 17, art. 21 ust. 3, art. 24 ust. 1 lit. b), d) oraz e), art. 26 ust. 1 lit. a), b) oraz c) oraz ust. 2 lit. b), c) oraz d), art. 27 ust. 2 lit. g), h), i) oraz j), art. 28 ust. 1 lit. d), art. 30 ust. 3, art. 31, art. 34–40, art. 49 ust. 2, art. 50 ust. 2, 4, 5 oraz 6, art. 51–64, art. 69 oraz art. 71 ust. 1.”;

2)

artykuł 143 ust. 2 lit. a) otrzymuje brzmienie:

3)

w załączniku XXIV wprowadza się następujące zmiany:

5.4.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 95/12

(1)

W związku z przystąpieniem Bułgarii i Rumunii do Unii Europejskiej należy wprowadzić pewne zmiany do rozporządzenia Komisji (WE) nr 753/2002 (2).

(2)

Artykuł 28 rozporządzenia (WE) nr 753/2002 przewiduje szczególne zasady dotyczące win stołowych z oznaczeniem geograficznym i zawiera wykaz określeń stosowanych w różnych regionach państw członkowskich do opisywania tych win. Wykaz ten musi zostać uzupełniony odpowiednimi określeniami stosowanymi w Bułgarii i Rumunii.

(3)

Wykaz specjalnych tradycyjnych określeń ustanowiony w art. 29 rozporządzenia (WE) nr 753/2002 oraz wykaz dodatkowych tradycyjnych określeń, o którym mowa w art. 23 tego rozporządzenia, muszą być uzupełnione odpowiednimi określeniami stosowanymi w Bułgarii i Rumunii.

(4)

Załącznik II do rozporządzenia (WE) nr 753/2002 zawiera wykaz odmian winorośli i ich synonimów zawierających oznaczenie geograficzne, które mogą być umieszczane na etykietach win. Załącznik ten musi być uzupełniony odpowiednimi określeniami stosowanymi przez Bułgarię i Rumunię w dniu, w którym wejdzie w życie niniejsze rozporządzenie.

(5)

Nazwa „Tokaj” oznacza wino gatunkowe wyprodukowane w określonym regionie, pochodzące z przygranicznego regionu Węgier i Słowacji, i stanowi także część włoskich i francuskich oznaczeń odmiany winorośli: „Tocai italico”, „Tocai friulano” oraz „Tokay pinot gris”. Równoczesne stosowanie tych trzech oznaczeń odmian winorośli i oznaczenia geograficznego jest ograniczone w czasie do dnia 31 marca 2007 r. i wynika z dwustronnego porozumienia zawartego w dniu 23 listopada 1993 r. pomiędzy Wspólnotą Europejską a Republiką Węgierską, które w dniu 1 maja 2004 r. stało się częścią prawnego dorobku Wspólnoty. Z dniem 1 kwietnia 2007 r. trzy wymienione oznaczenia odmian winorośli usunięte zostają z załącznika II do rozporządzenia Komisji (WE) nr 753/2002, a oznaczenie odmiany winorośli „Tocai friulano” zostaje w chwili obecnej zastąpione nowym oznaczenie odmiany winorośli „Friulano”.

(6)

Załącznik III do rozporządzenia (WE) nr 753/2002 zawiera wykaz tradycyjnych określeń, które są lub mogą być umieszczane na etykietach win. Załącznik ten musi być uzupełniony, tak aby uwzględniał, z jednej strony, nowe tradycyjne określenia stosowane na Cyprze i, z drugiej strony, tradycyjne określenia stosowane przez Bułgarię i Rumunię.

(7)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 753/2002.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wina,

1)

w art. 28 ust. 1 wprowadza się następujące zmiany:

2)

w art. 29 wprowadza się następujące zmiany:

3)

załącznik II zastępuje się załącznikiem I do niniejszego rozporządzenia;

4)

w załączniku III wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem II do niniejszego rozporządzenia.

5.4.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 95/21

(1)

W celu zapewnienia bardziej zharmonizowanego podejścia do zasobów ludzkich w europejskiej służbie cywilnej należy dostosować przepisy regulaminu pracowniczego Europejskiej Agencji Obrony do równoważnych przepisów regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich oraz warunków zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich, w szczególności w kwestii przepisów dotyczących dodatku na ponowne zagospodarowanie, odprawy, dodatku na dziecko pozostające na utrzymaniu, poszanowania zasady niedyskryminacji i świadczeń dla urzędników mianowanych na stanowisko kierownicze, dyrektora lub dyrektora generalnego. Z tych samych przyczyn należy uwzględnić doświadczenie zdobyte podczas stosowania wspomnianych przepisów regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich i warunków zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich.

(2)

Należy przystąpić do dostosowania przepisów regulaminu pracowniczego Europejskiej Agencji Obrony do równoważnych przepisów regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich i warunków zatrudnienia innych pracowników, z poszanowaniem praw personelu Europejskiej Agencji Obrony nabytych przed wejściem w życie tych zmian oraz uwzględniając uprawnione oczekiwania personelu.

(3)

Od czasu pierwotnego przyjęcia przez Europejską Agencję Obrony regulaminu pracowniczego w 2004 r. w tekście odkryto kilka niespójności. Konieczne jest ich poprawienie.

(4)

Regulamin pracowniczy Europejskiej Agencji Obrony, zamieszczony w decyzji 2004/676/WE, powinien w związku z tym zostać odpowiednio zmieniony,

1)

w art. 5 ust. 4 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„4.   Do celów ust. 1 osoba jest uznawana za niepełnosprawną, jeżeli jej upośledzenie fizyczne lub umysłowe ma lub istnieje duże prawdopodobieństwo, że może mieć, trwały charakter. Istnienie upośledzenia ustala się zgodnie z procedurą określoną w art. 37.”;

2)

w art. 10 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   Członek personelu tymczasowego nie może, bez zgody organu zatrudniającego, przyjmować od jakiegokolwiek rządu lub z jakiegokolwiek innego źródła spoza Agencji żadnych tytułów, odznaczeń, przywilejów, podarunków lub płatności jakiegokolwiek rodzaju, z wyjątkiem wynagrodzenia za prace wykonywane przed jego mianowaniem lub w okresie urlopu okolicznościowego udzielonego w związku z pełnieniem służby wojskowej lub innej służby państwowej, o ile wynagrodzenie przyznane jest w związku z pełnieniem tej służby.”;

3)

w art. 21 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„Przepisy poprzedniego akapitu nie mają zastosowania do członka personelu tymczasowego lub byłego członka personelu tymczasowego zeznającego przed Komisją Odwoławczą lub Komisją Dyscyplinarną w sprawie dotyczącej członka personelu tymczasowego lub byłego członka personelu tymczasowego.”;

4)

w art. 27 ust. 1 lit. b) otrzymuje brzmienie:

5)

w art. 36 wprowadza się następujące zmiany:

6)

w art. 39 wprowadza się następujące zmiany:

7)

w art. 40 skreśla się akapit drugi;

8)

w art. 59 skreśla się ust. 9;

9)

w art. 63 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   Dodatek na ponowne zagospodarowanie przewidziany w art. 6 załącznika V przyznaje się członkowi personelu tymczasowego, który pozostawał w służbie przez cztery lata. Członkowi personelu tymczasowego, który pozostawał w służbie dłużej niż rok, ale krócej niż cztery lata, przyznaje się dodatek na ponowne zagospodarowanie w wysokości proporcjonalnej do długości okresu służby, przy czym pomija się lata niepełne.”;

10)

w załączniku V dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 2a

Niezależnie od art. 2 ust. 1 dodatek na dziecko pozostające na utrzymaniu zastępuje się następującymi kwotami w następujących okresach:

Powyższe kwoty podlegają przeglądowi przy okazji przeglądów wynagrodzeń zgodnie z art. 59 regulaminu pracowniczego.”;

11)

w załączniku V art. 3 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   Dla każdego dziecka pozostającego na utrzymaniu w rozumieniu art. 2 ust. 2, które ma mniej niż pięć lat lub jeszcze nie uczęszcza regularnie i w pełnym wymiarze godzin do szkoły podstawowej lub średniej, wysokość tego dodatku jest następująca:

Powyższe kwoty podlegają przeglądowi przy okazji przeglądów wynagrodzeń zgodnie z art. 59 regulaminu pracowniczego.”;

12)

w załączniku VI art. 1 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 1

1.   Członek personelu, którego służba ustaje z innych powodów niż śmierć lub inwalidztwo, z chwilą odejścia ze służby jest uprawniony:

2.   W drodze odstępstwa od ust. 1 lit. b) członek personelu, który od czasu podjęcia obowiązków wpłacał – w celu uzyskania lub utrzymania praw emerytalnych – składki do krajowego systemu emerytalnego, prywatnego systemu ubezpieczeniowego lub wybranego przez siebie funduszu emerytalnego, który spełnia wymogi określone w ust. 1, i w przypadku gdy służba tego członka personelu kończy się z przyczyn innych niż śmierć lub inwalidztwo, z chwilą odejścia ze służby jest uprawniony do odprawy równej aktuarialnej wartości swoich praw emerytalnych nabytych podczas służby w Agencji. W takich przypadkach wpłaty dokonywane w celu uzyskania lub utrzymania praw emerytalnych w ramach krajowego systemu emerytalnego – przy zastosowaniu art. 90 lub 131 – są odliczane od odprawy.

3.   W przypadku gdy służba członka personelu kończy się w wyniku wydalenia ze służby, wysokość należnej odprawy lub, w zależności od okoliczności, wysokość obliczonego aktuarialnie ekwiwalentu jest ustalana na podstawie decyzji podjętej zgodnie z art. 146 regulaminu pracowniczego.”.

5.4.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 95/24

5.4.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 95/25

(1)

W następstwie skargi konkurenta Komisja została poinformowana o domniemanym wdrożeniu przez Francję środków pomocy państwa na rzecz Laboratoire national de métrologie et d’essais (Krajowe Laboratorium Metrologiczne i Badawcze, zwane dalej „LNE”) (2).

(2)

W pismach z dnia 3 września 2003 r., 11 lutego 2004 r. i 7 czerwca 2004 r. Komisja zwróciła się do władz francuskich o dostarczenie jej informacji dotyczących pomocy finansowej udzielonej przez Francję na rzecz LNE. Władze francuskie przedłożyły informacje na ten temat w pismach z dnia 7 listopada 2003 r., 5 kwietnia 2004 r. i 6 sierpnia 2004 r.

(3)

Pismem z dnia 5 lipca 2005 r. Komisja poinformowała Francję o swojej decyzji o wszczęciu postępowania przewidzianego w art. 88 ust. 2 Traktatu WE w odniesieniu do niektórych środków. Francja dostarczyła informacji żądanych w decyzji o wszczęciu postępowania w pismach z dnia 4 listopada 2005 r. i 19 kwietnia 2006 r.

(4)

Decyzja Komisji o wszczęciu postępowania została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (3). Komisja wezwała zainteresowane strony do przedstawienia swoich uwag w sprawie rzeczonego środka.

(5)

Komisja otrzymała od zainteresowanych stron uwagi na ten temat. Przekazała je Francji, dając jej możliwość ich skomentowania. Komentarze władz Francji otrzymano w dniu 1 marca 2006 r.

(6)

W dniu 6 czerwca 2006 r. Komisja przesłała pytania uzupełniające. Odpowiedzi władz francuskich zostały wysłane w dniu 2 sierpnia 2006 r. i zarejestrowane przez Komisję w tym samym dniu.

(7)

Laboratoire national d’essais (Krajowe Laboratorium Badawcze) powstało w 1901 r. w ramach Conservatoire National des Arts et Métiers (Wyższa Szkoła Rzemiosł) jako instytucja publiczna pozostająca pod kontrolą Ministerstwa Edukacji Narodowej. W 1978 r. laboratorium uzyskało status państwowego przedsiębiorstwa przemysłowo-handlowego (EPIC), w zastosowaniu ustawy nr 78–23 z dnia 10 stycznia 1978 r. dotyczącej ochrony i informowania konsumentów produktów i usług. W wyniku uchwalenia ustawy laboratorium została powierzona odpowiedzialność za „wykonywanie wszelkich działań naukowo-badawczych, prac konsultacyjnych i eksperckich, testów, kontroli i wszystkich usług z zakresu pomocy technicznej przydatnych do ochrony i informowania konsumentów lub poprawy jakości produktów”. Upoważniono je również do „przeanalizowania, na rzecz i na wniosek ministerstw, metod badawczych koniecznych do opracowania rozporządzeń i norm”, jak również do „wydawania świadectw kwalifikacyjnych” i zapewnienia w imieniu władz publicznych kontaktów pomiędzy organami międzynarodowymi odpowiedzialnymi za dziedziny, o których mowa. W 2005 r. przed Laboratoire national d’essais postawiono dodatkowe zadanie – pilotowanie krajowej metrologii naukowej (rola wcześniej przypadająca zgrupowaniu interesu publicznego „Bureau national de métrologie” – zwanemu dalej „BNM”) – oraz przekształcono je w Laboratoire national de métrologie et d’essais.

(8)

Oprócz świadczenia usług na rzecz organów administracji publicznej LNE oferuje przedsiębiorstwom szeroki wachlarz usług świadczonych na każdym etapie cyklu życia produktów dzięki swoim czterem podstawowym funkcjom, do których należy pomiar, badanie, certyfikacja i szkolenie. LNE dysponuje środkami, dzięki którym realizuje programy badawcze, znormalizowane lub opracowane na zamówienie, w licznych dziedzinach (4). Jego klientami są przedsiębiorstwa przemysłowe, firmy dystrybucyjne, instytucje publiczne, organizacje konsumenckie, biegli sądowi i sądy, towarzystwa ubezpieczeniowe i organy administracji (5).

(9)

Jednocześnie LNE użytkuje budynki i wyposażenie w celu realizacji zadań powierzonych mu przez państwo i świadczenia usług dla stron trzecich.

(10)

LNE działa przy europejskich i międzynarodowych organizacjach, takich jak CEN (Europejski Komitet Normalizacyjny), EUROLAB (Europejska Federacja Krajowych Stowarzyszeń Laboratoriów Pomiarowych, Badawczych i Analitycznych), EOTC (Europejska Organizacja ds. Badań i Certyfikacji) i ILAC (Międzynarodowa Współpraca w zakresie Akredytacji Laboratoriów).

(11)

LNE liczy 700 pracowników, rozdzielonych pomiędzy 30 zespołów multidyscyplinarnych, i dysponuje 55 000 m2 powierzchni laboratoryjnej, z czego 10 000 m2 w Paryżu i 45 000 m2 w Trappes.

(12)

LNE posiada przedstawicielstwa w Azji (LNE-Asia w Hong Kongu (6) i Stanach Zjednoczonych (filia G-MED North America w Waszyngtonie). Jednakże zasięg tej działalności pozostaje niewielki.

(13)

W 2005 r. wpływy osiągnęły 65 mln EUR, a zysk 0,7 mln EUR.

(14)

W 1997 r. obowiązki powierzone LNE przez państwo uwzględniono w umowach zadaniowych zawieranych między władzami francuskimi i przedsiębiorstwem na okres czterech lat. Pierwszą umowę zadaniową realizowano pomiędzy 1997 i 2001 r., drugą – pomiędzy 2001 i 2004 r. Trzecia umowa została zawarta na okres 2005–2008.

(15)

Umowy te obejmują zadania wykonywane przez LNE jako krajowe laboratorium metrologiczne, zadania wyznaczone LNE jako organowi badawczemu, zadania w postaci udzielania pomocy technicznej władzom publicznym, jak również zadania „towarzyszenia przedsiębiorstwom” w zakresie badań i zaświadczania zgodności.

(16)

Dekret nr 78–280 z dnia 10 marca 1978 r. dotyczący LNE stanowi, że „środki, jakimi dysponuje zakład, obejmują w szczególności: […] dotacje ze strony państwa, władz lokalnych, zakładów publicznych i wszelkiego rodzaju podmiotów publicznych bądź prywatnych […]” (7). Na tej podstawie do chwili obecnej przyznawano LNE dotacje operacyjne (8) i dotacje inwestycyjne:

(17)

Według władz francuskich dotacje operacyjne i dotacje inwestycyjne zostały przyznane przez Ministerstwo Przemysłu i przez BNM „w zamian za usługi publiczne” świadczone przez LNE. W głównych zarysach stanowią one dotacje mające na celu pokrycie kosztów generowanych przez realizację rzeczonych usług. Podstawą prawną tych dotacji jest ustawa budżetowa uchwalana corocznie przez parlament francuski.

(18)

Wśród dotacji inwestycyjnych znajdują się dotacje związane z budową dwóch kompleksów laboratoryjnych, zwanych „Trappes 3” i „Trappes 4” (faza 1 i 2) zgodnie z ich lokalizacją. Dotacje te zostały przyznane przez Ministerstwa Przemysłu i Środowiska, BNM, jak również przez region Île-de-France oraz Conseil général des Yvelines.

(19)

LNE korzysta także z zasobów pochodzących ze swojej działalności komercyjnej. Wysokość obrotu sektora rynkowego zawsze reprezentowała ponad 50 % całkowitych wpływów LNE w badanym okresie, osiągając 63 % w 2005 r.

(20)

LNE działa na rynku usług badawczych, metrologicznych, certyfikacyjnych, kalibracyjnych, szkoleniowych oraz naukowo-badawczych. LNE świadczy wyżej wymienione usługi zwłaszcza w sektorach: produktów konsumpcyjnych, medycznym/zdrowia, materiałów/opakowań/produktów budowlanych i wyrobów przemysłowych.

(21)

We Wspólnocie Europejskiej rynki te są otwarte dla konkurencji. LNE konkuruje w szczególności z innymi organami na rynku certyfikacji wymaganej przez dyrektywy europejskie, jak również z tysiącami organów oceny zgodności, zwłaszcza z racji posiadanego zezwolenia na potwierdzanie zgodności z krajowymi normami ustanowionymi przez władze innych państw członkowskich (jak na przykład niemiecki znak GS).

(22)

Zbadawszy wstępnie sprawę, Komisja zaznaczyła, że nie można na tym etapie dokonać dokładnej oceny, czy niektóre zadania przydzielone LNE mają lub nie mają charakteru usług świadczonych w interesie ogólnym, a oprócz tego rozstrzygnąć o charakterze komercyjnym lub niekomercyjnym rzeczonych działań.

(23)

Komisja wyraziła zatem wątpliwość co do zasadności kwoty dotacji operacyjnych i inwestycyjnych przyznanych LNE w celu zrekompensowania kosztów jego działalności lub niegospodarczych projektów inwestycyjnych bądź kosztów wynikających z realizacji zadań powierzonych laboratorium przez państwo. Przy braku rozdzielności księgowej poszczególnych rodzajów działalności, które ponadto nie mogły być precyzyjnie odgraniczone, LNE mogło przeznaczyć część dotacji publicznych na zarządzanie swoją działalnością prowadzoną w warunkach konkurencji. Mogłoby to być równoważne z subsydiowaniem krzyżowym tejże działalności i stanowić pomoc państwa w rozumieniu art. 87 Traktatu WE.

(24)

Według Komisji korzyść przyznana przez subsydiowanie krzyżowe na rzecz działalności prowadzonej w warunkach konkurencji stawiałaby LNE w uprzywilejowanej pozycji, jeśli chodzi o świadczenie usług na rynkach poddanych regułom konkurencji na skalę europejską. Zatem miałoby to niekorzystny wpływ na wymianę wewnątrzwspólnotową.

(25)

Pomoc miałaby zostać uznana za przyznaną bezprawnie w rozumieniu art. 1 lit. f) rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (9).

(26)

Wyłączenia od ogólnej zasady niezgodności ze wspólnym rynkiem, przewidziane w art. 87 ust. 2 i 3 Traktatu WE, nie miałyby w tym konkretnym przypadku zastosowania.

(27)

Artykuł 86 ust. 2 Traktatu WE ma natomiast zastosowanie jedynie do działalności gospodarczej związanej z zadaniem świadczenia usług w interesie ogólnym, wykonywanym na rachunek państwa. Jednak po wstępnej analizie dokumentacji Komisja oceniła, że z informacji, jakimi dysponowała na tym etapie, nie wynikało, iż charakter zadań, które państwo powierzyło LNE w ramach umowy zadaniowej, mógł zostać uznany za bezwarunkowo gospodarczy. Nie wydawało się również, by usługi świadczone przez LNE w warunkach konkurencji były przedmiotem zadania niezwiązanego ze świadczeniem usług w interesie ogólnym. W ten sposób Komisja uznała, że na tym etapie art. 86 ust. 2 Traktatu nie może być przywoływany na rzecz zgodności rzeczonych środków ze wspólnym rynkiem.

(28)

W ramach postępowania swoje uwagi przedstawiły trzy zainteresowane strony:

(29)

Uwagi te, często podobne, zostały streszczone i tematycznie zgrupowane w motywach 30–32.

(30)

Zainteresowane strony twierdzą, po pierwsze, że zadanie świadczenia usługi publicznej powierzone LNE nie jest jasno zdefiniowane. Konkurenci LNE nie mają w związku z tym możliwości wyznaczenia granicy pomiędzy ewentualnymi zobowiązaniami świadczenia usług publicznych a działalnością komercyjną. Ponadto nie mają oni żadnej możliwości sprawdzenia w sposób obiektywny i przejrzysty, czy LNE wykorzystuje otrzymywane od państwa dotacje jedynie na wypełnianie swoich zobowiązań w zakresie świadczenia usług publicznych. Tak więc władze lokalne mogły przekazać dotacje na przykład na rozbudowę obiektu Trappes, którego przeznaczeniem jest działalność komercyjna. LNE rzekomo nie wypełnia również niektórych zadań, takich jak reprezentowanie władz publicznych w organach międzynarodowych (INTERTEK wskazuje na przykład na swoje uczestnictwo w komisjach AFNOR-u i CEN-u bez kompensaty ze strony władz). Ponadto jeśli prawdą jest, że rzeczone środki pomocy zostały przyznane LNE bez uprzedniej notyfikacji, środki te byłyby bezprawne i z tego tytułu nieważne.

(31)

Po drugie, LNE zdaje się odnosić, z racji swego statusu przedsiębiorstwa publicznego, pewne korzyści o charakterze selektywnym, takie jak samoubezpieczenie i ogólniej nieopłacanie składek na ubezpieczenia, specjalny system prawa pracy, zwłaszcza w odniesieniu do emerytur i świadczeń dla bezrobotnych, prawo używania dokumentów z nagłówkiem i logo Republiki, używanie wizerunku wskazującego na charakter urzędowy lub wizerunku krajowego laboratorium, faktyczne zatwierdzenie kredytu podatkowego na badania i bezpłatna archiwizacja. Ponadto LNE rzekomo jest traktowane w uprzywilejowany sposób przez administrację celną, która korzysta z usług LNE lub wymaga, żeby przedsiębiorstwa korzystały z usług LNE, z wyłączeniem wszelkich innych laboratoriów.

(32)

Po trzecie, dotacje państwa zdają się zakłócać konkurencję, zwłaszcza na poziomie międzynarodowym. LNE posiada przecież liczne lokalizacje za granicą.

(33)

Francja przekazała Komisji swoje komentarze co do decyzji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego dotyczącego pomocy finansowej przyznanej LNE i dostarczyła informacji uzupełniających odnośnie do księgowania działalności LNE w dwóch pismach, opatrzonych datą 4 listopada 2005 r. i 19 kwietnia 2006 r.

(34)

Po pierwsze, Francja podkreśla, że kryteria wymienione w art. 4 ust. 2 lit. a) i b) dyrektywy Komisji 80/723/EWG z dnia 25 czerwca 1980 r. w sprawie przejrzystości stosunków finansowych między państwami członkowskimi a przedsiębiorstwami publicznymi (10) zostały spełnione. Zwalnia to LNE z obowiązku prowadzenia i zachowania odrębnych rachunków.

(35)

Niemniej jednak władze francuskie podkreślają, że od 1990 r. LNE prowadzi księgowość analityczną. Przeglądu tej ostatniej dokonano w 2005 r. celem przystosowania jej do umowy zadaniowej państwo-LNE 2005–2008. Pozwala ona na prowadzenie w pełni odrębnych rachunków dla działalności rynkowej i publicznej, w szczególności zaś wykazuje rentowność usług komercyjnych realizowanych przez LNE, niezależnie od przyznanej mu rocznej dotacji przeznaczonej na zadania świadczenia usług publicznych.

(36)

Stosowana metoda to metoda kosztów całkowitych: struktura organizacyjna LNE opiera się na ośrodkach analitycznych współdziałających bezpośrednio lub pośrednio przy wykonywaniu różnych zadań i działań. Obciążenia i wpływy, rejestrowane w możliwie najdokładniejszy sposób, przypadają w udziale:

(37)

Personel LNE zapisuje swoje przepracowane godziny za pośrednictwem umożliwiającego wprowadzanie danych oprogramowania. W zależności od charakteru działalności godziny dzielą się na bezpośrednio produktywne (działy operacyjne) lub pośrednio produktywne (działy operacyjne i działy funkcyjne), przy czym oczywiste jest, że na koszty ogólne składają się koszty ośrodków pomocniczych (działy funkcyjne i ośrodki zajmujące się kosztami).

(38)

Koszty ośrodków pomocniczych rozkłada się następnie pomiędzy główne ośrodki w zależności od wielu jednostek kosztów lub kluczy podziału (liczba pracowników, koszty płac, liczba stanowisk komputerowych, powierzchnia lokali, jakość ich systemów regulacji cieplnej i klimatyzacji).

(39)

Następnie całkowite koszty głównych ośrodków analitycznych przypisuje się obszarom działalności na podstawie dwóch czynników kosztowych:

(40)

Ten drugi czynnik ma na celu odpowiednie przypisanie kosztów amortyzacji i infrastruktury do obszarów działalności LNE (na koszty infrastruktury składają się wydatki pośrednie jednostek odpowiedzialnych za konserwację, pracownie i zarządzanie nieruchomościami).

(41)

Na poziomie głównego ośrodka analitycznego (średnio 6-osobowy dział operacyjny) dla każdego sektora obliczana jest stopa wykorzystania przez ważenie stopy wykorzystania wartością wyposażenia. Koszty amortyzacji i infrastruktury, związane bezpośrednio z wyposażeniem, mogą więc zostać przypisane, proporcjonalnie do tych stóp, każdemu z sektorów – rynkowemu i publicznemu.

(42)

Koszty pośrednie i pozostałe koszty ogólne ośrodka analitycznego są przydzielane na działalność rynkową lub publiczną proporcjonalnie do godzin bezpośrednio produktywnych przypisanych personelowi działu.

(43)

W 2005 r. rzeczywiste stopy wykorzystania wyposażenia w sektorze rynkowym i sektorze publicznym pozwoliły na indywidualny podział kosztów infrastruktury oraz amortyzacji poszczególnych sprzętów proporcjonalnie do ich wykorzystania. To właśnie suma tych indywidualnych kosztów daje ogólną kwotę na rok 2005.

(44)

W latach 1993–2004 ten indywidualny podział nie był stosowany. Wybrano zatem odwołanie się do ogólnego wskaźnika stopy wykorzystania. Ten ogólny wskaźnik jest wynikiem ważenia indywidualnych stóp wykorzystania każdego sprzętu wartością sprzętu. Na rok 2005 wartość tego wskaźnika wynosiła 44 % dla sektora rynkowego i 56 % dla sektora publicznego. Te stopy wykorzystania zostały obliczone dla każdego działu w odniesieniu do głównego wyposażenia laboratorium o wartości nabycia równej lub przewyższającej 7 500 EUR, czyli dla blisko 1 200 sprzętów reprezentujących 70 % wartości całego wyposażenia LNE.

(45)

Jednakże w swoich obliczeniach dotyczących podziału wydatków, a zatem oszacowania wyników działalności prowadzonej w sektorze publicznym i rynkowym, Francja używa bardziej ostrożnego wskaźnika podziału wynoszącego 50/50, zamiast wskaźnika 56/44. Odpowiada to około 10 % marginesowi bezpieczeństwa (w rzeczywistości 6 punktów na 56).

(46)

Budynki nie zostały ujęte w wyżej wymienionym obliczeniach, lecz wskaźniki wykorzystania w księgowości analitycznej prowadzą do podziału 2/3 – 1/3 na korzyść sektora publicznego.

(47)

Rachunki LNE dotyczące okresu 1993–2004 mogły zatem zostać ponownie sporządzone zgodnie z żądaniem wyrażonym przez Komisję, w celu przypisania ogólnych stałych kosztów produkcji albo sektorowi rynkowemu, albo sektorowi publicznemu, podczas gdy przy księgowaniu zostały uznane za wydatki „mieszane”. Przyjęta metoda opiera się na zasadzie rozwiniętej w międzynarodowej normie księgowej IAS 2, według której ogólne stałe koszty produkcji powinny zostać przydzielone do kosztów produkcji w oparciu o normalną zdolność urządzeń produkcyjnych.

(48)

Po drugie, Francja przypomina o działalności związanej z zadaniem świadczenia usług publicznych, które zostało powierzone LNE, i precyzuje, że laboratorium to jest przedsiębiorstwem typu EPIC zobowiązanym do przestrzegania zasady specjalizacji, stosującej się do każdego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej specjalnie utworzonego dla zarządzania usługami publicznymi. Francja, opierając się na orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości (11), zwraca następnie uwagę, że zadanie świadczenia usług publicznych przez przedsiębiorstwo LNE jest zadaniem realizowanym w ogólnym interesie gospodarczym, przy czym LNE wdraża środki, z których zrezygnowałoby, gdyby brało pod uwagę jedynie swój interes komercyjny. Zadania ujęte w umowie zadaniowej 2005/2008 nabierają zatem oczywistego i szczególnego charakteru gospodarczego. Ponadto orzecznictwo (12) podkreśla, z jednej strony, że podmiot zobowiązany do świadczenia usług w ogólnym interesie gospodarczym musiał zostać upoważniony do wykonania tego zadania aktem władzy publicznej, który w sposób precyzyjny definiuje treść zobowiązań z tytułu świadczenia usług publicznych, i, z drugiej strony, że Komisja może podać w wątpliwość definicję usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym przyjętą przez państwo członkowskie jedynie w przypadku oczywistego błędu. Francja uważa, że przedsiębiorstwa typu EPIC z definicji spełniają wyżej wymienione kryteria.

(49)

Po trzecie, zdaniem Francji rekompensata przyznana LNE z tytułu jego zobowiązań świadczenia usług publicznych nie stanowi zabronionej pomocy państwa. W istocie cztery warunki łączne wyroku Altmark (13) zostały spełnione. Ponadto analiza wykazuje, że przepisy wspólnotowych ram prawnych dotyczących pomocy państwa w formie rekompensat z tytułu świadczenia usług publicznych (14) (dalej zwane „ramami”) są najwyraźniej respektowane. Poza tym wszelkie sankcje ogłoszone wobec Francji byłyby sprzeczne z decyzją Komisji 2005/842/WE z dnia 28 listopada 2005 r. w sprawie stosowania art. 86 ust. 2 Traktatu WE do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do zarządzania usługami świadczonymi w ogólnym interesie gospodarczym (15). W istocie art. 2 ust. 1 lit. a) tej decyzji ustala zgodność takich rekompensat w określonych warunkach, które spełnia LNE.

(50)

Dotacje na obiekty w Trappes, przyznane przez jednostki terytorialne i państwo, pozwoliły na sfinansowanie środków niezbędnych do realizacji powierzonego LNE zadania świadczenia usług publicznych.

(5)

Ponadto opierając się na analizie właściwych rynków, Francja zamierza wykazać, że do dnia wniesienia sprawy nie miało miejsce sprzeczne z prawem subsydiowanie krzyżowe, to znaczy pozwalające LNE na stosowanie drapieżnych cen w uwzględnionych sektorach rynkowych.

(52)

Poza tym Francja ocenia, że LNE nie posiada znaczącego udziału rynkowego, ponieważ ten ostatni byłby oszacowany na 4,2 % na poziomie krajowym i na 1 % na poziomie europejskim.

(53)

Po czwarte, Francja uściśla, że upust handlowy przyznany małym i średnim przedsiębiorstwom (MŚP) z regionu Île-de-France wpisuje się w ramy systemu, na stosowanie którego Komisja zezwoliła w 1989 r. (16) i do którego mogłoby mieć dostęp każde laboratorium, włącznie ze stronami skarżącymi. Kwota dotacji przyznanych od 1995 r. przez region Île-de-France wynosi 61 000 EUR. Rzeczywistymi beneficjentami tych dotacji były odnośne MŚP. Skądinąd Francja nie znalazła śladu przytaczanej dotacji ze strony Agencji Ochrony Środowiska i Gospodarki Energetycznej (ADEME) na rzecz LNE.

(54)

Po piąte, Francja odnotowuje, że Dyrekcja Generalna ds. Ceł i Podatków Pośrednich (DGDDI) w celu realizacji swoich badań zwraca się do własnych laboratoriów lub laboratoriów Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji, Konsumentów i Ścigania Nadużyć (DGCCRF), jeżeli te ostatnie posiadają kompetencję techniczną odpowiednią dla danego przypadku (na przykład duża liczba badań dotyczących zabawek jest realizowana przez laboratorium celne). W przeciwnym wypadku DGDDI zwraca się do laboratoriów zewnętrznych, wśród których znajduje się między innymi LNE. Wybór laboratorium dokonywany jest w zależności od jego kompetencji w świetle stosowania określonych przepisów. Tak więc DGDDI może na przykład zwrócić się do Państwowego Instytutu Badań Naukowych i Bezpieczeństwa w sprawie masek ochronnych lub też do Ośrodka Naukowo-Technicznego Budownictwa w sprawie produktów budowlanych.

(55)

Przedmiotem niniejszej procedury są roczne dotacje operacyjne, jak również dotacje inwestycyjne przyznane LNE przez władze publiczne między 1993 i 2005 r.

(56)

Reguły konkurencji nie stosują się do działalności niegospodarczej. Zatem należy najpierw ocenić, czy działalność LNE (17) w sektorze publicznym ma charakter gospodarczy.

(57)

Wszelka działalność polegająca na oferowaniu dóbr lub usług na danym rynku stanowi działalność gospodarczą (18). Rzecznik generalny Jacobs jest zdania, jak wynika z jego wniosków dotyczących sprawy C-222/04, że zasadnicze kryterium pozwalające ocenić, czy działalność ma charakter gospodarczy, to rozstrzygnięcie, czy działalność mogłaby, przynajmniej zasadniczo, być prowadzona przez przedsiębiorstwo prywatne w celu osiągnięcia zysku.

(58)

W tym kontekście Komisja uważa, że badania, badania naukowe, prace konsultacyjne, eksperckie, testy, kontrole i wszelkie usługi z zakresu pomocy technicznej przydatne do ochrony i informowania konsumentów lub poprawy jakości produktów realizowane przez LNE w ramach swojego zadania dotyczącego świadczenia usług w interesie ogólnym odpowiadają ofercie usługowej na rzeczonych rynkach i że te usługi mogłyby być w zasadzie oferowane przez przedsiębiorstwo działające w celach lukratywnych. Zadania powierzone LNE przez państwo mają zatem charakter gospodarczy (19).

(59)

W myśl art. 87 ust. 1 środek stanowi pomoc państwa, jeżeli spełnione są łącznie cztery następujące warunki. Po pierwsze, musi to być interwencja państwa lub za pośrednictwem zasobów państwa. Po drugie, środek winien przyznawać korzyść beneficjentowi. Po trzecie, musi on zakłócać lub grozić zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom. Po czwarte, musi istnieć możliwość wywarcia przez ten środek wpływu na wymianę handlową między państwami członkowskimi.

(60)

Dotacje budżetowe państwa stanowią, co jest oczywiste, zasoby państwa.

(61)

Zgrupowanie interesu publicznego „Bureau national de métrologie” było kontrolowane przez państwo (20), zanim stało się częścią LNE w 2005 r. Zasoby LNE wynikające z umów z BNM są zatem zasobami państwa.

(62)

Pomoce przyznane przez jednostki regionalne i lokalne państw członkowskich, niezależnie od ich statusu i rodzaju, podlegają ocenie zgodności w myśl art. 87 Traktatu (21). Dotacje przekazane przez Conseil régional d’Île-de-France i przez Conseil général des Yvelines są zasobami państwa.

(63)

W związku z powyższym wszystkie przedmiotowe środki są finansowane za pomocą zasobów państwa.

(64)

Interwencje, które w różnej formie pomniejszają wydatki obciążające zazwyczaj budżet przedsiębiorstwa i które tym samym mają wspólne cechy z dotacją (22), stanowią korzyści w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu WE.

(65)

Dotacje operacyjne i inwestycyjne pomniejszają wydatki, które normalnie obciążałyby budżet LNE. Dotacje te stanowią zatem korzyść na rzecz LNE.

(66)

Artykuł 87 ust. 1 Traktatu WE zabrania udzielania pomocy sprzyjającej „niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów”, to znaczy pomocy selektywnej.

(67)

Jako że jedynym beneficjentem środków będących przedmiotem niniejszej procedury jest LNE, warunek selektywności jest w oczywisty sposób spełniony.

(68)

Ponadto należy przypomnieć, że pomoc mająca na celu zwolnienie przedsiębiorstwa z kosztów, które zazwyczaj powinno ono ponosić w ramach bieżącego zarządzania lub swojej zwyczajowej działalności, zakłócają zasadniczo warunki konkurencji (23).

(69)

Dlatego właśnie przedmiotowe środki, które zapewniają LNE uprzywilejowaną sytuację, mogą zakłócić konkurencję.

(70)

Komisja stwierdza, że rynki, o których mowa, stanowią obszar wymiany wewnątrzwspólnotowej. W 2005 r. LNE zrealizowało w obrębie Unii Europejskiej obroty w wysokości 4 mln EUR (poza Francją) i 2,35 mln EUR poza Unią Europejską. W 2000 r. zdaniem Francji LNE zrealizowało 13 % wysokości swego obrotu poza Francją, w tym 9 % w Unii Europejskiej i 4 % poza Unią.

(71)

Zresztą, aby warunek dotyczący wpływu na wymianę był spełniony, Komisja nie jest zobowiązana do ustalenia rzeczywistego oddziaływania tej pomocy na wymianę pomiędzy państwami członkowskimi i realnego zakłócenia konkurencji, lecz powinna jedynie zbadać, czy pomoc ta może mieć wpływ na wymianę i zakłócić konkurencję.

(72)

W tym kontekście wystarczy stwierdzić, że rynki, na których działa LNE, mają transgraniczny wymiar i że LNE stanowi konkurencję dla przedsiębiorstw usytuowanych w innych państwach członkowskich i dla przedsiębiorstw francuskich działających na tych rynkach na arenie międzynarodowej. W tym względzie rozstrzygnięto, że wszelkie przydzielenie pomocy przedsiębiorstwu, które prowadzi działalność na rynku wspólnotowym, może spowodować zakłócenia konkurencji i wpłynąć na wymianę między państwami członkowskimi (24).

(73)

Wobec tego nie można zgodzić się z uwagami Francji, wedle których z racji niewielkich udziałów rynkowych LNE wpływ na wymianę nie miałby miejsca, tym bardziej że przyznane kwoty nie mogą zostać uznane za nieznaczne.

(74)

Rzeczone środki utrudniają działalność komercyjną operatorów wspólnotowych (25), którzy pragnęliby rozwijać się we Francji. Bez wsparcia publicznego operacje przeprowadzane przez LNE miałyby bardziej ograniczony wymiar, co umożliwiłoby konkurentom LNE zwiększenie swoich obrotów.

(75)

Jako że przedmiotowe środki umacniają pozycję LNE w stosunku do innych operatorów, którzy stanowią konkurencję na polu wymiany wewnątrzwspólnotowej, można uznać, iż mają one wpływ na wymianę między państwami członkowskimi i mogą zakłócić konkurencję pomiędzy tymi operatorami.

(76)

W lipcu 2003 r. w wyroku Altmark (26) Trybunał orzekł, że o ile interwencja państwa powinna być uważana za rekompensatę w zamian za usługi świadczone przez przedsiębiorstwa korzystające z pomocy na realizację zobowiązań z tytułu usług publicznych – gdy przedsiębiorstwa te w rzeczywistości nie uzyskują korzyści finansowej i gdy wynikiem takiej interwencji nie jest zatem zapewnienie im korzystniejszej pozycji w stosunku do przedsiębiorstw stanowiących dla nich konkurencję – interwencja ta nie podlega art. 87 ust. 1 Traktatu. Aby tak było, cztery warunki wymienione w wyroku muszą zostać spełnione łącznie.

(77)

Francja uważa, że rekompensaty wypłacone LNE z tytułu jego zobowiązań dotyczących świadczenia usług publicznych nie stanowią zabronionej pomocy państwa, gdyż cztery łączne warunki wymienione przy tej okazji przez Trybunał są, zdaniem władz Francji, spełnione.

(78)

Komisja nie podziela tej opinii.

(79)

W istocie zgodnie z czwartym warunkiem wymienionym w wyroku Altmark, jeżeli wyboru przedsiębiorstwa zobowiązanego do świadczenia usług publicznych, w konkretnym przypadku, nie dokonuje się zgodnie z procedurą zamówień publicznych, która pozwoliłaby na wybór oferenta świadczącego te usługi za cenę najkorzystniejszą dla danej społeczności, wysokość koniecznej rekompensaty należy określić w oparciu o analizę kosztów, jakie średnie, dobrze zarządzane przedsiębiorstwo odpowiednio wyposażone, aby móc wypełnić wymagane zobowiązania w zakresie świadczenia usług publicznych, poniosłoby w związku z realizacją tych zobowiązań, przy uwzględnieniu odnośnych przychodów, jak również rozsądnego zysku z realizacji tych zobowiązań.

(80)

Francja, dążąc w swej argumentacji do wykazania tego, że warunek wspomniany w poprzednim punkcie został spełniony, ogranicza się do zaznaczenia, że analiza kosztów, jakie poniosłoby średnie przedsiębiorstwo, powinna uwzględniać mnogość zadań w zakresie usług publicznych powierzonych LNE, które dotyczą zarówno zastosowań normatywnych, jak i podstawowych badań w rozmaitych sektorach (metrologia, zdrowie, środowisko, przemysł, dobra konsumpcyjne, produkty budowlane, opakowania i konfekcjonowanie).

(81)

Francja nie dostarczyła żadnej analizy kosztów „średniego, dobrze zarządzanego przedsiębiorstwa”. Ponadto nie przedstawiono żadnego wyjaśnienia co do ewentualnej niemożliwości porównania LNE z takim średnim przedsiębiorstwem.

(82)

Komisja nie jest w stanie sformułować ex nihilo elementu porównawczego wymaganego przez orzecznictwo wspólnotowe.

(83)

Wobec powyższego Komisja uważa, że czwarte kryterium wymienione w wyroku Altmark nie jest spełnione.

(84)

Abstrakcyjne odniesienie poczynione przez Francję w punktach 13–17 ram prawnych w niczym nie zmienia tej oceny.

(85)

Przez wzgląd na całość wcześniejszych rozważań Komisja stwierdza, że dotacje budżetowe, jak również dotacje wypłacone przez rzeczone jednostki terytorialne stanowią pomoc w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu.

(86)

Komisja uważa, że bez wpływu na cele niniejszej procedury pozostaje fakt, że dekret z 1978 r. mógł ustanowić system finansowania. W istocie dekret ten ma bardzo ogólny charakter i decyzje dotyczące wysokości dotacji przyznanych przez państwo i BNM na rzecz LNE były podejmowane corocznie, zgodnie z uzasadnieniem i w brzmieniu, które z roku na rok mogły bardzo się różnić. Roczne dotacje operacyjne, jak również dotacje inwestycyjne przyznane LNE, stanowią nowe indywidualne środki pomocy.

(87)

Ponieważ pomoc ta została wdrożona bez uprzedniej notyfikacji Komisji, jest ona bezprawna.

(88)

Odstępstwa przewidziane w art. 87 ust. 2 Traktatu, dotyczące pomocy o charakterze socjalnym przyznawanej indywidualnym konsumentom, pomocy mającej na celu naprawienie szkód spowodowanych klęskami żywiołowymi i innymi nadzwyczajnymi wydarzeniami, jak również pomocy przyznawanej w niektórych regionach Republiki Federalnej Niemiec, w sposób oczywisty nie są możliwe do zastosowania w omawianym przypadku.

(89)

Odnośnie do odstępstw, o których mowa w art. 87 ust. 3 Traktatu, Komisja stwierdza, że rzeczona pomoc nie ma na celu sprzyjania rozwojowi gospodarczemu regionów, w których poziom życia jest nienormalnie niski lub w których istnieje poważny stan niedostatecznego zatrudnienia, że nie stanowią one projektu stanowiącego przedmiot wspólnego europejskiego zainteresowania i nie mają na celu zaradzenia poważnym zaburzeniom w gospodarce francuskiej. Nie mają również na celu wspierania kultury i zachowania dziedzictwa kulturowego. Odnośnie do odstępstwa przewidzianego w art. 87 ust. 3 lit. c) Komisja uważa, że wątpliwości wyrażone przy wszczęciu postępowania nie zostały rozwiane: rzeczona pomoc nie zezwala na sprzyjanie rozwojowi gospodarczemu niektórych regionów lub niektórych gałęzi produkcji.

(90)

Należy w tym względzie zaznaczyć, że podczas postępowania administracyjnego ani władze francuskie, ani zainteresowane strony nie przywołały odstępstw przewidzianych w art. 87 ust. 2 i 3. Zwłaszcza Francja uznała, że nie można zastosować postanowień art. 87, gdyż badane środki nie powodują zakłóceń konkurencji i nie wpływają na wymianę handlową między państwami członkowskimi.

(91)

Artykuł 86 ust. 2 przewiduje, że przedsiębiorstwa zobowiązane do zarządzania usługami świadczonymi w ogólnym interesie gospodarczym podlegają regułom Traktatu, zwłaszcza regułom z zakresu konkurencji, w granicach, w których zastosowanie tych reguł nie przeszkadza od strony prawnej lub faktycznej spełnianiu przydzielonego im szczególnego zadania. Nie powinno to wywierać wpływu na rozwój wymiany w sposób sprzeczny z interesem Wspólnoty.

(92)

Zgodnie z pkt 26 ram prawnych w stosunku do pomocy nienotyfikowanej Komisja stosuje postanowienia wspomnianych ram, jeżeli pomoc została przyznana po dniu 29 listopada 2005 r., a w pozostałych przypadkach – postanowienia obowiązujące w momencie przyznania pomocy.

(93)

Niniejsza procedura dotyczy pomocy przyznanej przed dniem 29 listopada 2005 r.

(94)

Wobec powyższego należy zastosować komunikat Komisji w sprawie „Usług użyteczności publicznej w Europie” (27), który obowiązywał w momencie przyznania pomocy. Zgodnie z nim, jeżeli reguły konkurencji stosują się do pomocy w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług użyteczności publicznej, zgodność z tymi regułami opiera się na trzech zasadach:

(95)

Poszanowanie zasady neutralności nie stwarza żadnej trudności w omawianym przypadku.

(96)

Co się tyczy zakwalifikowania zadania dotyczącego świadczenia przez LNE usług użyteczności publicznej jako zadania wykonywanego w ogólnym interesie gospodarczym, do Komisji należy ocena charakteru gospodarczego rzeczonej działalności i sprawdzenie, czy państwo członkowskie nie popełniło oczywistego błędu w ocenie, kwalifikując je jako zadanie wykonywane w ogólnym interesie.

(97)

Ustalono już, że działalność LNE w sektorze publicznym jest działalnością gospodarczą.

(98)

Odnośnie do zakwalifikowania danego zadania jako zadania wykonywanego w ogólnym interesie, z wyjątkiem sektorów, w których ta kwestia jest już przedmiotem regulacji wspólnotowej, państwa członkowskie dysponują szerokimi możliwościami oceny, z zastrzeżeniem oczywistego błędu w ocenie wykrytego przez Komisję.

(99)

W omawianym przypadku Komisja uważa, że definicja zadania polegającego na świadczeniu przez LNE usług użyteczności publicznej, wynikająca z dokumentu założycielskiego z 1978 r. i z uzupełnień wniesionych w 2005 r., jest wystarczająco jasna (28) i wobec tego nie jest obarczona oczywistym błędem oceny popełnionym przez władze francuskie. Ponadto przedsiębiorstwa zobowiązane do zarządzania usługami świadczonymi w ogólnym interesie gospodarczym winny zostać upoważnione do wykonania tego zadania aktem władzy publicznej. W omawianym przypadku ustawa nr 78–23 z dnia 10 stycznia 1978 r. i dekrety z 2005 r. są urzędowymi aktami władzy publicznej. Ponadto począwszy od 1997 r. w podpisanych przez państwo umowach zadaniowych precyzyjnie i szczegółowo przedstawiono zadania LNE.

(100)

W swoich komentarzach zainteresowane strony, które w głównych zarysach zaznaczają, że konkurenci LNE nie mieliby zatem możliwości rozgraniczenia jego ewentualnych zobowiązań w zakresie świadczenia usług publicznych od działalności komercyjnej, nie obalają tego wniosku. W praktyce strony powołują się na wymóg rozdzielności księgowej pomiędzy działalnością polegającą na świadczeniu usług w ogólnym interesie gospodarczym, o czym mowa powyżej, i działalnością typu komercyjnego, w celu uniknięcia wszelkiego subsydiowania krzyżowego niezgodnego z Traktatem WE. Te ostatnie punkty zbadano poniżej.

(101)

Zasada proporcjonalności wynikająca z art. 86 ust. 2 wymaga, by środki wykorzystane na realizację zadań realizowanych w interesie ogólnym nie stwarzały niepotrzebnych wypaczeń handlowych. Szczególnie należy zagwarantować, żeby wszystkie ograniczenia nałożone na reguły Traktatu WE nie wykraczały poza to, co jest stricte konieczne do zapewnienia dobrej realizacji zadania. Świadczenie usług w ogólnym interesie gospodarczym musi zostać zapewnione, a przedsiębiorstwa, którym zadanie to zostało powierzone, powinny być w stanie ponieść specyficzne obciążenie i dodatkowe koszty netto generowane przez to zadanie.

(102)

Komisja uważa, że rzeczona pomoc wpisuje się w ramy zadania świadczenia przez LNE usług w interesie ogólnym.

(103)

W tym kontekście, jeżeli roczna rekompensata przekazana przez władze publiczne jest niższa lub równa dodatkowym kosztom netto poniesionym przez LNE przy realizacji usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym, zasada proporcjonalności jest zachowana. Fakt ten zostanie zweryfikowany, jeżeli w świetle prawidłowo przypisanych zgodnie z księgowością analityczną dochodów i wydatków w ramach sektora publicznego i rynkowego, wynik w sektorze publicznym z włączeniem ogółu dotacji uzyskanych w roku obrachunkowym jest ujemny lub zerowy bądź prowadzi do rozsądnego zysku, biorąc pod uwagę zwłaszcza działalność i sektor, w którym działa LNE.

(104)

Komisja zbadała metodologię przyjętą w księgowości analitycznej LNE w celu sprawdzenia, czy pozwalała ona na skuteczną identyfikację wszystkich dochodów i wydatków przypadających na usługi świadczone w ogólnym interesie gospodarczym w okresie 1993–2005 (29).

(105)

W 2005 r. księgowość analityczna LNE polegała na księgowaniu kosztów całkowitych, które opierało się na dokładnej inwentaryzacji wszystkich rodzajów działalności wykonanej przez wiele działów operacyjnych (80) i funkcyjnych (około 40).

(106)

Na wpływy LNE w sektorze rynkowym składają się obroty pochodzące ze świadczonych usług i innych przychodów, obejmujące na przykład zafakturowane koszty wynagrodzenia udostępnionego personelu, opłaty zafakturowane klientom i odzyskane zabezpieczenie ryzyka.

(107)

Wpływy w sektorze publicznym obejmują natomiast obrót pochodzący z badań, wpływy z realizacji umowy metrologicznej (dawne BNM), wpływy różne (na przykład będące owocem międzynarodowej współpracy technicznej), dotacje operacyjne i kwotę dotacji inwestycyjnych przeniesionych do rachunku strat i zysków.

(108)

W kwocie dotacji inwestycyjnych przeniesionych do rachunku strat i zysków zawarto dotacje na inwestycje przekazane przez jednostki terytorialne. W związku z tym przedmiotowe dotacje, które przyczyniły się do sfinansowania środków koniecznych do realizacji powierzonego LNE zadania polegającego na świadczeniu usług publicznych, są włączone do analizy wysokości rekompensaty przyznanej LNE z tytułu kosztów związanych z realizacją zadań dotyczących usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym. Podział 2/3 – 1/3 kosztów amortyzacji budynków między sektor publiczny i rynkowy jest zgodny z przeznaczeniem budynków „Trappes 3” i „Trappes 4”.

(109)

W sektorze rynkowym i publicznym wydatki są tego samego rodzaju. Zasadniczo dzielą się one na przeznaczone na bezpośrednią siłę roboczą, zakupy/podwykonawstwo/wydatki bezpośrednie, koszty bezpośrednie związane z realizacją zadań, koszty pośrednie, koszty ogólne, koszty infrastruktury i amortyzacji.

(110)

Zwłaszcza w odniesieniu do kosztów amortyzacji i infrastruktury dotyczących wyposażenia używanego zarówno w sektorze rynkowym, jak i sektorze publicznym, opracowania księgowości analitycznej opierają się na szeroko przyjętych metodach, w zależności od stopy wykorzystania tego wyposażenia.

(111)

Komisja uważa, że dokonany wybór przykładowego sprzętu, przedstawiającego 70 % wartości wyposażenia i sprzętu LNE, który służy za podstawę opracowania wskaźnika zaliczeniowego 44/56, jest zadowalający. Ponadto zastosowanie tego ogólnego wskaźnika podziału wobec najdroższego sprzętu może być rozszerzone na sprzęt mniej kosztowny, który jest używany jako uzupełnienie sprzętu ciężkiego.

(112)

Ponadto wskaźnik 44/56 jest możliwy do przyjęcia w odniesieniu do całego badanego okresu, gdyż działalność sektora rynkowego wykazuje tendencję zwyżkową (30). Zatem słusznie należy uznać, że stopa wykorzystania wyposażenia w sektorze publicznym odnotowana w 2005 r. stanowi minimum na okres 1993–2004.

(113)

Ponadto Komisja uważa, że na skutek 10 % marginesu bezpieczeństwa stosowanego przez władze francuskie w swoich ponownych opracowaniach dotyczących okresu 1993–2004, nie szacuje się za wysoko wydatków przypisywanych sektorowi publicznemu i zatem nie uzasadnia się nadmiernych, w danym wypadku, dotacji. Podejście władz francuskich jest więc ostrożne.

(114)

Skutkiem tego Komisja wnioskuje, z jednej strony, że księgowość analityczna LNE odpowiada standardom uznawanym zazwyczaj w tym zakresie i nie przedstawia zauważalnych cech specyficznych, a z drugiej strony, że ponowne opracowania zrealizowane w celu sporządzenia osobnego rachunku dla każdego sektora (31) za okres 1993–2004 są możliwe do przyjęcia (32).

(115)

Wyniki roczne sektora publicznego, które uwzględniają dotacje publiczne w formie, w jakiej zostały ustalone za pośrednictwem księgowości analitycznej LNE, są następujące:

(116)

Od 1993 r. wyniki sektora publicznego, to znaczy działalności związanej ze świadczeniem usług w ogólnym interesie gospodarczym, były najczęściej ujemne pomimo przyznania pomocy, o której tutaj mowa. Jeżeli pojawia się nadwyżka, jest ona mniejsza lub równa 2 % obrotu zrealizowanego w sektorze publicznym. Wynik ważony za okres 1993–2005 to strata w wysokości 1,9 %.

(117)

Takie wyniki, zasadniczo ujemne, są rzecz oczywista słabsze od rozsądnego zysku, który mogłoby ewentualnie osiągnąć porównywalne przedsiębiorstwo prywatne.

(118)

Poza tym Komisja w sposób szczegółowy zbadała wyniki i obrót LNE i trzech zainteresowanych stron, które prowadzą działalność porównywalną do działalności LNE, za okres 1998–2005 (34). Z analizy tej wynika że wskaźniki „wyników netto do obrotu” dotyczące LNE były niższe (– 3,2 % dla działalności LNE w sektorze publicznym, 0,6 % dla ogółu działalności LNE) niż te dotyczące zainteresowanych stron, których wskaźniki mieszczą się między 0 % i 4 %. Potwierdza to, że zyski osiągnięte przez LNE w sektorze publicznym mogą zostać uznane za zyski rozsądne.

(119)

Skutkiem powyższego Komisja wnioskuje, że od 1993 r. LNE nie skorzystało z żadnej nadmiernej rekompensaty z tytułu wydatków na świadczenie usług w ogólnym interesie gospodarczym. Rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych przekazane na rzecz LNE w okresie 1993–2005 stanowią pomoc państwa zgodną z art. 86 ust. 2 Traktatu.

(120)

Wynika stąd, że nie jest konieczne zweryfikowanie istnienia subsydiowania krzyżowego na rzecz LNE (35) na jego działalność w sektorze rynkowym.

(121)

Należy zauważyć, że jeżeli niektóre rodzaje działalności, zresztą ograniczone, LNE w sektorze publicznym powinny zostać uznane za niekomercyjne (36) i przedstawiać cechy wspólne z zadaniami władzy publicznej, należałoby również sprawdzić, czy rekompensaty przekazane przez władze publiczne pozostają niższe lub równe kosztom netto poniesionym na realizację tychże zadań (37).

(122)

Ta analiza została już sporządzona zwłaszcza w motywach 115–120 i wynika z niej, że nie należy oponować przeciwko rekompensatom, o których tutaj mowa. Natomiast prowadzi ona do stwierdzenia, że finansowanie wyżej wymienionej działalności nie stanowi pomocy państwa.

(123)

W swoich uwagach przedstawionych w ramach obecnego postępowania niektórzy konkurenci wzmiankowali o innych środkach pomocy, z których miało korzystać LNE. Te środki nie były przedmiotem obecnego postępowania. Jednakże biorąc pod uwagę odpowiedzi władz francuskich, Komisja ocenia, że jest wystarczająco poinformowana, by zająć stanowisko w tym względzie.

(124)

Całkowita kwota dotacji przekazanych LNE przez region Île-de-France celem sfinansowania upustu handlowego przyznanego przez LNE na rzecz MŚP tego regionu wyniosła w 2003 r. 61 000 EUR. Pomimo że te dotacje mogą być poddane analizie jako pomoc na rzecz LNE (a nie na rzecz MŚP będących klientami) i że nie wynikają one z istniejącego systemu pomocy (patrz: motyw 54), spełniają one warunki wymienione w art. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 69/2001 z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy w ramach zasady de minimis  (38). Zatem Komisja nie może wnieść przeciwko nim sprzeciwu.

(125)

Komisja odnotowuje ponadto, że ADEME nie przyznała żadnej pomocy na rzecz LNE.

(126)

Ani przytaczane wykorzystywanie przez LNE oficjalnego logo Republiki Francuskiej, ani stopień jego uczestnictwa w pracach organów międzynarodowych nie jawią się jako mające znaczenie dla przedmiotowej sprawy. Logo LNE różni się od oficjalnego logo, którego używanie jest zastrzeżone jedynie dla władz publicznych. Co do reprezentowania władz publicznych w określonych instancjach europejskich i międzynarodowych (grupy robocze Międzynarodowej Organizacji Metrologii Prawnej (OIML) i Europejskiej Współpracy w dziedzinie Metrologii Prawnej (WELMEC)), korzyść w zakresie wizerunku, która może być udziałem LNE, nie mogłaby nosić znamion pomocy państwa.

(127)

Przytaczane korzyści wynikające z samoubezpieczenia, specjalnego systemu prawa pracy dotyczącego pracowników lub bezpłatnej archiwizacji, w rzeczywistości nie istnieją. Polisy ubezpieczeniowe LNE, które skądinąd odzwierciedlają wydatek w wysokości ponad 300 000 EUR w 2004 r., są podobne do tych zawieranych przez przedsiębiorstwa prywatne. Pracownicy LNE nie mają specjalnego statusu, tak jak na przykład służba publiczna, lecz podlegają prawu prywatnemu zarówno w zakresie świadczeń dla bezrobotnych, jak i emerytalnych. Ponadto LNE nie korzysta z bezpłatnej archiwizacji; przeciwnie, odpowiednie koszty bezpośrednie przypadające na 2005 r. były rzędu 80 000 EUR.

(128)

Faktyczne przyznanie kredytu podatkowego na badania dla LNE nie stanowi pomocy państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 dlatego przede wszystkim, że nie dotyczy to zasobów państwa. Wynika ono z faktu, że LNE było przedmiotem oceny ad hoc swoich badaczy w ramach zobowiązań publicznych w zakresie badań naukowych. Ponadto kredyt podatkowy na badania jest uwzględniony w dochodach i wydatkach LNE.

(129)

Co się tyczy wsparcia ze strony administracji celnej na rzecz LNE, nie zostało ono poparte żadnym konkretnym elementem. Okazuje się, że DGDDI zwraca się do swoich własnych laboratoriów, do laboratoriów DGCCRF lub do laboratoriów zewnętrznych, wśród których figuruje LNE, Państwowy Instytut Badań Naukowych i Bezpieczeństwa lub Ośrodek Naukowo-Techniczny Budownictwa (CSTB) w zakresie produktów budowlanych.

(130)

Z zastrzeżeniem pkt 5.4, rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych w formie dotacji budżetowych ze strony państwa i BNM, jak również dotacje jednostek terytorialnych, które zostały przyznane LNE między 1993 i 2005 r., są pomocą państwa.

(131)

Komisja stwierdza, że Francja nielegalnie wdrożyła przedmiotową pomoc z naruszeniem art. 88 ust. 3 Traktatu.

(132)

Jednakże pomoc ta jest zgodna z art. 86 ust. 2 Traktatu.

(133)

Niniejsza decyzja nie dotyczy gwarancji państwa, z której mogłoby korzystać LNE w swej działalności w sektorze rynkowym, z racji statusu EPIC tego podmiotu. Aspekt ten, który stworzył sposobność zaproponowania środków przydatnych na mocy art. 88 ust. 1 Traktatu (39), będzie przedmiotem późniejszych decyzji,

5.4.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 95/37

(1)

Decyzja Komisji C(2006) 4332 wersja ostateczna z dnia 4 października 2006 r. określiła indykatywny przydział, w podziale na państwa członkowskie, na okres od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., wspólnotowych środków na zobowiązania dla regionów kwalifikujących się do finansowania z Europejskiego Funduszu Rybackiego (zwanego dalej „EFR”) w ramach celu innego niż „konwergencja”, wspólnotowych środków na zobowiązania dla regionów kwalifikujących się do finansowania z EFR w ramach celu „konwergencja” oraz całkowitych wspólnotowych środków na zobowiązania z Europejskiego Funduszu Rybackiego.

(2)

Aby umożliwić Bułgarii i Rumunii korzystanie z EFR do 2013 r., należy ustalić w odniesieniu do Bułgarii i Rumunii indykatywne kwoty wspólnotowych środków na zobowiązania dla regionów kwalifikujących się do finansowania z EFR w ramach celu „konwergencja” oraz całkowitych wspólnotowych środków na zobowiązania z EFR.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję C(2006) 4332 wersję ostateczną,