28.10.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 325/1

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

28.10.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 325/3

(1)

Artykuł 1 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1202/2004 ustalił lichbę młodych byków, jakie można przywozić na warunkach specjalnych w okresie od dnia 1 października do dnia 31 grudnia 2004 r. Ilości, o jakie występowano we wnioskach o wydanie pozwolenia na przywóz, mogą być uwzględnione w całości.

(2)

Ilości, na jakie mogą być składane wnioski o wydanie pozwoleń na przywóz od 1 stycznia 2005 r., należy ustalić w ramach ogólnej ilości 169 000 sztuk, zgodnie z art. 1 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1202/2004,

28.10.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 325/4

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 994/98 upoważnia Komisję do określenia w rozporządzeniu progu, poniżej którego uważa się, iż środki pomocowe nie spełniają wszystkich kryteriów określonych w art. 87 ust. 1 Traktatu i dlatego nie podlegają procedurze zgłoszenia przewidzianej w art. 88 ust. 3 Traktatu.

(2)

Komisja stosowała art. 87 i 88 Traktatu, a w szczególności wyjaśniła, w wielu decyzjach, pojęcie pomocy w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu. Komisja, ostatnio w rozporządzeniu (WE) nr 69/2001 (3), określiła również swoją politykę w odniesieniu do pułapu de minimis, poniżej którego można uważać, że art. 87 ust. 1 Traktatu nie ma zastosowania. Ze względu na specjalne zasady, które stosuje się w sektorze rolnym i rybołówstwa, a także mając na uwadze ryzyko, iż nawet niewielkie kwoty udzielonej pomocy mogłyby spełniać kryteria art. 87 ust. 1 Traktatu, rozporządzenie (WE) nr 69/2001 nie ma zastosowania w tych sektorach.

(3)

W świetle doświadczeń nabytych przez Komisję, w szczególności od momentu wejścia w życie rozporządzenia Rady (WE) nr 1257/1999 z dnia 17 maja 1999 w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich z Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), zmieniającego i uchylającego niektóre rozporządzenia (4) oraz stosowania wytycznych Wspólnoty odnośnie do pomocy państwa w sektorze rolnym (5), można uznać, iż bardzo niskie kwoty udzielonej pomocy nie spełniają kryteriów art. 87 ust. 1 Traktatu w tych sektorach, pod warunkiem że spełnione są pewne wymogi. Dzieje się tak w przypadku, gdy kwoty pomocy otrzymanej przez indywidualnych producentów pozostają niewielkie, a jednocześnie ogólna kwota pomocy przyznanej sektorowi rolnemu nie przekracza niewielkiego procentu wartości produkcji. Wspólnotowa produkcja rolna charakteryzuje się tym, że każdy produkt jest zwykle produkowany przez dużą liczbę bardzo niewielkich producentów, których produkty są w dużej mierze substytucyjne w obrębie wspólnych organizacji rynku. Z tego względu wpływ niewielkich kwot pomocy przyznanej indywidualnym producentom w danym okresie należy odnieść do wartości produkcji rolnej całego sektora w tym samym okresie. Ustanowienie pułapu w formie ogólnej kwoty przyznanej każdemu Państwu Członkowskiemu w oparciu o wartość produkcji w sektorze rolnym umożliwia spójne podejście we wszystkich Państwach Członkowskich, opierające się na obiektywnej ekonomicznej wartości referencyjnej.

(4)

W świetle doświadczeń Komisji w zakresie szacowania pomocy państwa w sektorze rybołówstwa, w szczególności od momentu stosowania wytycznych Wspólnoty dotyczących badania pomocy państwa w sektorze rybołówstwa i akwakultury (6) oraz wejścia w życie rozporządzenia Rady (WE) nr 2792/1999 z dnia 17 grudnia 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady i uregulowania dotyczące pomocy strukturalnej Wspólnoty w sektorze rybołówstwa (7), można uznać, iż bardzo niskie kwoty udzielonej pomocy w sektorze rybołówstwa nie spełniają kryteriów art. 87 ust. 1 Traktatu, pod warunkiem że spełnione są pewne wymogi. Biorąc pod uwagę podobieństwa metod produkcji w sektorze rybołówstwa i sektorze rolnym, dzieje się tak w przypadku, gdy kwoty pomocy otrzymanej przez indywidualne przedsiębiorstwa pozostają niewielkie, a jednocześnie ogólna kwota pomocy przyznanej sektorowi rybołówstwa nie przekracza niewielkiego procentu wartości produkcji.

(5)

Mając na celu zwiększenie przejrzystości oraz pewności prawnej, wydaje się właściwe ustanowienie zasady de minimis dla sektora rolnego i rybołówstwa w rozporządzeniu.

(6)

W świetle Porozumienia w sprawie Rolnictwa (8), w ramach Światowej Organizacji Handlu (WTO) niniejsze rozporządzenie nie powinno wyłączać pomocy eksportowej bądź pomocy faworyzującej produkty krajowe kosztem produktów przywożonych. Państwa Członkowskie są zobowiązane powstrzymać się od przyznawania wszelkiej pomocy niezgodnej ze zobowiązaniami zawartymi w tym Porozumieniu. Pomoc na pokrycie kosztów uczestnictwa w targach handlowych, bądź kosztów badań lub usług doradczych potrzebnych do wprowadzenia nowego produktu lub już istniejącego produktu na nowy rynek nie stanowi zwykle pomocy eksportowej. Trybunał Sprawiedliwości w swoim orzeczeniu z dnia 19 września 2002 r. stwierdził, iż z chwilą gdy Wspólnota przyjęła akty prawne w celu ustanowienia wspólnej organizacji rynku w danym sektorze rolnym, Państwa Członkowskie są zobowiązane powstrzymywać się od wszelkich działań mogących zaszkodzić tej organizacji lub wprowadzających od niej odstępstwa (9). Zasadę tą stosuje się również w sektorze rybołówstwa. Z tego względu niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć zastosowania do pomocy, której wysokość ustalona jest na podstawie ceny lub ilości produktów wprowadzonych na rynek.

(7)

W świetle doświadczeń Komisji można uznać, że pomoc nieprzekraczająca pułapu 3 000 EUR na beneficjenta w dowolnie określonym okresie trzech lat – w sytuacji gdy całkowita kwota takiej pomocy przyznanej wszystkim przedsiębiorstwom nie przekracza pułapu, który ma być ustalony przez Komisję na poziomie ok. 0,3 % rocznej produkcji rolnej lub produkcji rybołówstwa – nie wpływa na handel między Państwami Członkowskimi i/lub nie zakłóca bądź nie zagraża zakłóceniem konkurencji i dlatego nie podlega przepisom art. 87 ust. 1 Traktatu. Wyżej wymieniony okres trzech lat powinien być ruchomy, aby w każdym przypadku przyznania nowej pomocy de minimis konieczne było ustalenie ogólnej kwoty pomocy de minimis przyznanej w ciągu poprzednich trzech lat. Za datę przyznania pomocy de minimis należy uznać moment, w którym beneficjentowi zostało nadane prawo przyjęcia pomocy. Zasada de minimis pozostaje bez uszczerbku dla możliwości otrzymania przez przedsiębiorstwa, na ten sam projekt, pomocy państwa dozwolonej przez Komisję lub objętej rozporządzeniem o wyłączeniu grupowym.

(8)

W celu zapewnienia przejrzystości, równości traktowania oraz prawidłowego stosowania pułapu de minimis, właściwe jest by Państwa Członkowskie stosowały tę samą metodę obliczeń. W celu ułatwienia tych obliczeń oraz zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 69/2001 kwoty przyznanej pomocy, które nie przybierają formy dotacji pieniężnych, powinny być przeliczane na subwencyjny ekwiwalent pomocy brutto. Obliczenie subwencyjnego ekwiwalentu pomocy płatnej w kilku ratach oraz obliczenia kwoty pomocy w formie pożyczki uprzywilejowanej wymagają zastosowania rynkowych stóp procentowych obowiązujących na rynku w momencie przyznania dotacji. Mając na względzie jednolite, przejrzyste i proste stosowanie zasad pomocy państwa, rynkowe stopy procentowe stosowane do celów niniejszego rozporządzenia powinny być uważane za stopy referencyjne, pod warunkiem że w przypadku pożyczki uprzywilejowanej pożyczka ta jest poparta standardowymi zabezpieczeniami i nie pociąga za sobą nadmiernego ryzyka. Za stopy referencyjne powinno się uważać te, które Komisja wyznacza okresowo na podstawie obiektywnych kryteriów i które są następnie publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej oraz w Internecie.

(9)

Komisja ma obowiązek zapewnić, że zasady przyznawania pomocy państwa są respektowane, a w szczególności że pomoc przyznana zgodnie z zasadami de minimis spełnia określone w nich warunki. Zgodnie z zasadą współpracy ustanowioną w art. 10 Traktatu Państwa Członkowskie powinny ułatwić osiągnięcie tego celu poprzez ustanowienie niezbędnego mechanizmu gwarantującego, że ogólna kwota pomocy przyznanej zgodnie z zasadą de minimis nie przekracza albo pułapu 3 000 EUR na beneficjenta albo ogólnych pułapów ustanowionych przez Komisję w oparciu o wartość produkcji rolnej lub rybołówstwa w okresie trzech lat. W tym celu Państwa Członkowskie, przyznając pomoc de minimis, powinny informować zainteresowane przedsiębiorstwo, że pomoc ma charakter de minimis, otrzymać pełną informację o innych przypadkach pomocy de minimis, które miały miejsce w ciągu ostatnich trzech lat oraz dokładnie kontrolować, czy przyznanie nowej pomocy de minimis nie spowoduje przekroczenia pułapu de minimis. Ewentualnie, respektowanie pułapu może być również zagwarantowane za pomocą centralnego rejestru.

(10)

Uwzględniając doświadczenie Komisji, a w szczególności częstotliwość, z jaką niezbędne są zmiany w polityce pomocy państwa, właściwe jest ograniczenie okresu stosowania niniejszego rozporządzenia. W przypadku gdy rozporządzenie wygaśnie i nie zostanie przedłużone, Państwa Członkowskie powinny dysponować sześciomiesięcznym okresem dostosowania w odniesieniu do systemów pomocy de minimis, objętych niniejszym rozporządzeniem. Dla celów pewności prawnej właściwym jest sprecyzowanie wpływu niniejszego rozporządzenia na pomoc przyznaną przed datą jego wejścia w życie,

a)

pomocy, której wysokość ustalona jest na podstawie ceny lub ilości produktów wprowadzonych na rynek;

b)

pomocy udzielanej na działalność związaną z wywozem, a mianowicie pomocy związanej bezpośrednio z ilością wywożonych produktów, z tworzeniem i funkcjonowaniem sieci dystrybucyjnej lub wydatkami bieżącymi związanymi z prowadzeniem działalności wywozowej;

c)

pomocy uwarunkowanej użyciem towarów produkcji krajowej kosztem towarów przywożonych.

1)

„przedsiębiorstwa sektora rolnego” oznaczają przedsiębiorstwa zajmujące się produkcją, przetwarzaniem i wprowadzaniem na rynek produktów rolnych;

2)

„produkt rolny” oznacza produkty wymienione w załączniku I do Traktatu, z wyjątkiem produktów rybołówstwa określonych w pkt 5 niniejszego artykułu;

3)

„przetwarzanie produktu rolnego” oznacza czynności dokonywane na produkcie rolnym, których produkt końcowy jest również produktem rolnym;

4)

„przedsiębiorstwa sektora rybołówstwa” oznaczają przedsiębiorstwa zajmujące się produkcją, przetwarzaniem i wprowadzaniem na rynek produktów rybołówstwa;

5)

„produkty rybołówstwa” oznaczają zarówno produkty pochodzące z połowów na morzu bądź na wodach śródlądowych, jak również produkty akwakultury wymienione w art. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 104/2000 (10).

6)

„przetwarzanie i wprowadzanie na rynek produktów rybołówstwa” oznacza wszelkie czynności, m.in. obróbkę, przetwarzanie, produkcję i dystrybucję, wykonywane między momentem wyładunku lub zbioru a etapem produktu końcowego.

28.10.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 325/10

(1)

Brzoskwinie i nektaryny znajdują się na liście produktów, które podlegają normom określonym w załączniku I do rozporządzenia Rady (WE) nr 2200/96. Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2335/1999 z dnia 3 listopada 1999 r. ustanawiające normy handlowe w odniesieniu do brzoskwiń i nektaryn (2) było wielokrotnie zmieniane i nie zapewnia już przejrzystości prawnej. W związku z tym należy wprowadzić zmiany w wyżej określonym rozporządzeniu. W tym celu oraz w celu zachowania przejrzystości na rynkach międzynarodowych należy uwzględnić normę EKG/ONZ FFV-26 dotyczącą sprzedaży i kontroli jakości handlowej brzoskwiń i nektaryn, zaleconą przez Grupę Roboczą ds. Norm Jakości Produktów Rolnych Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG/ONZ), jak również zawartych w niej zaleceń wprowadzających minimalne kryteria dojrzałości brzoskwiń i nektaryn.

(2)

Stosowanie powyższych norm ma skutkować wyeliminowaniem z rynku produktów o niezadowalającej jakości, ukierunkowaniem produkcji w taki sposób, by spełnić wymagania konsumentów, i ułatwieniem stosunków handlowych opartych na uczciwej konkurencji, co przyczyni się do poprawy rentowności produkcji.

(3)

Normy są stosowane na wszystkich etapach wprowadzania do obrotu. Transport na dużą odległość, przechowywanie przez pewien okres czasu lub różne zabiegi, którym poddawane są produkty, mogą wpłynąć na pogorszenie jakości wynikające z biologicznego rozwoju tych produktów lub z ich większej lub mniejszej skłonności do psucia się. Tego rodzaju pogorszenie jakości należy uwzględnić przy stosowaniu norm na etapach wprowadzania do obrotu następujących po wysyłce.

(4)

Ponieważ produkty klasy „Ekstra” muszą być szczególnie starannie sortowane i pakowane, w ich przypadku należy uwzględnić jedynie ewentualną utratę świeżości i jędrności.

(5)

Aby nie zakłócić funkcjonowania rynku brzoskwiń i nektaryn w środku okresu gospodarczego, stosowanie niniejszego rozporządzenia należy przełożyć na 1 marca 2005 r.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Świeżych Owoców i Warzyw,

28.10.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 325/17

(1)

Arbuzy są wymienione wśród owoców, które podlegają normie handlowej, o której mowa w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 2200/96. Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1093/97 z dnia 16 czerwca 1997 r. ustanawiające normy handlowe mające zastosowanie do melonów i arbuzów (2) było przedmiotem licznych zmian. Dla przejrzystości należy uchylić rozporządzenie (WE) nr 1093/97 i począwszy od 1 stycznia 2005 r., zastąpić je nowym rozporządzeniem.

(2)

W tym celu oraz w celu zachowania przejrzystości na rynkach międzynarodowych należy uwzględnić normę EKG/ONZ FFV-37 dotyczącą sprzedaży i kontroli jakości handlowej arbuzów, zaleconą przez Grupę Roboczą ds. Norm Jakości Produktów Rolnych Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG/ONZ), jak również jej ostatnie zmiany.

(3)

Stosowanie nowych norm ma skutkować wyeliminowaniem z rynku produktów o niezadowalającej jakości, orientacją produkcji w taki sposób, by spełnić wymagania konsumentów i ułatwieniem stosunków handlowych opartych na uczciwej konkurencji, co przyczyni się do poprawy wydajności produkcji.

(4)

Normy stosuje się na wszystkich etapach obrotu. Transport na dużą odległość, przechowywanie przez pewien okres lub różne zabiegi, którym poddawane są produkty, mogą wpłynąć na pogorszenie jakości wynikające z biologicznego rozwoju tych produktów lub z ich większej lub mniejszej skłonności do psucia się. W stosowaniu norm na etapach obrotu następujących po wysyłce należy uwzględnić to pogorszenie jakości.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Świeżych Owoców i Warzyw,

a)

nieznaczną utratę świeżości i jędrności;

b)

nieznaczne pogorszenie jakości spowodowane ich rozwojem i skłonnościami do psucia się.

28.10.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 325/23

(1)

Pieczarki hodowlane znajdują się na liście produktów podlegających normie handlowej, którą zawiera załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 2200/96. Rozporządzenie Komisji (WE) nr 982/2002 z dnia 7 czerwca 2002 r. ustanawiające normy handlowe dla pieczarek hodowlanych (2) było przedmiotem licznych zmian. Celem zapewnienia przejrzystości należy zatem uchylić rozporządzenie (WE) nr 982/2002 i zastąpić je nowym rozporządzeniem.

(2)

W tym celu oraz w celu zachowania przejrzystości na rynkach międzynarodowych należy uwzględnić normę EKG/ONZ FFV-24 dotyczącą wprowadzania do obrotu i kontroli jakości handlowej pieczarek hodowlanych (Agaricus), zaleconą przez Grupę Roboczą ds. Norm Jakości Produktów Rolnych Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG/ONZ).

(3)

Stosowanie nowych norm powinno prowadzić do wyeliminowania z rynku produktów o niezadowalającej jakości, zorganizowania produkcji w taki sposób, by spełnić wymagania konsumentów i ułatwienia stosunków handlowych opartych na uczciwej konkurencji, co przyczyni się do poprawy wydajności produkcji.

(4)

Normy stosuje się na wszystkich etapach wprowadzania do obrotu. Transport na dużą odległość, przechowywanie przez pewien okres czasu lub różnego rodzaju zabiegi, którym poddawane są produkty, mogą wpłynąć na pogorszenie jakości wynikające z biologicznego rozwoju tych produktów lub z ich większej lub mniejszej podatności na psucie się. W stosowaniu norm na etapach wprowadzania do obrotu następujących po wysyłce należy uwzględnić to pogorszenie jakości.

(5)

W odniesieniu do produktów klasy „Ekstra”, podlegających selekcji i procesowi szczególnie starannego opakowywania, należy uwzględnić jedynie zmniejszenie świeżości i jędrności.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Świeżych Owoców i Warzyw,

a)

nieznaczną utratę świeżości i jędrności;

b)

dla produktów innych niż produkty klasy „Ekstra” – nieznaczne pogorszenie jakości spowodowane ich rozwojem biologicznym i wynikające z większego lub mniejszego poziomu podatności na psucie się.

28.10.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 325/30

(1)

W wyniku Porozumienia w sprawie rolnictwa (2), zawartego podczas Rundy Urugwajskiej o wielostronnych negocjacjach handlowych, Wspólnota zobowiązała się do otwarcia z dniem 1 lipca 1995 r., na określonych warunkach, kontyngentów taryfowych Wspólnoty na grzyby zakonserwowane z rodzaju Agaricus, objęte kodami CN 0711 90 40, 2003 10 20 i 2003 10 30.

(2)

Warunki zarządzania tymi kontyngentami zostały ustanowione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2125/95 z dnia 6 września 1995 r. otwierającym i ustalającym zarządzanie kontyngentami taryfowymi na grzyby zakonserwowane z rodzaju Agaricus  (3); doświadczenia zebrane w trakcie stosowania tego rozporządzenia wykazują, że niezbędna jest zmiana niektórych obowiązujących warunków w celu uproszczenia systemu i zapewnienia jego większej przejrzystości; dla celów jasności należy uchylić rozporządzenie (WE) nr 2125/95 i zastąpić je nowym rozporządzeniem, które będzie obowiązywać od 1 stycznia 2005 r.

(3)

Należy zapewnić możliwie jak najbardziej harmonijne przejście pomiędzy dwoma systemami; w tym celu należy przenieść niektóre szczegółowe przepisy dotyczące stosowania rozporządzenia Komisji (WE) nr 2125/95, a także zachować tradycyjne terminarze przywozowe.

(4)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2031/2001 z dnia 6 sierpnia 2001 r. zmieniające załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (4) wprowadziło zmiany w Nomenklaturze Scalonej dotyczące niektórych owoców i warzyw oraz przetworów owocowo-warzywnych, a zwłaszcza niektórych zakonserwowanych grzybów z rodzaju Agaricus.

(5)

Protokół dostosowujący aspekty handlowe Układu Europejskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi, z jednej strony, a Rumunią, z drugiej strony, w sposób uwzględniający wyniki negocjacji między Stronami w sprawie nowych wzajemnych koncesji rolnych, zatwierdzonych decyzją Rady 2003/18/WE (5), zawiera uzgodnienia dotyczące przywozu do Wspólnoty niektórych zakonserwowanych grzybów rodzaju Agaricus pochodzących z Rumunii.

(6)

Protokół dostosowujący aspekty handlowe Układu Europejskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Bułgarii, z drugiej strony, w sposób uwzględniający wyniki negocjacji między Stronami w sprawie nowych wzajemnych koncesji rolnych, zatwierdzonych decyzją Rady 2003/286/WE (6), zawiera uzgodnienia dotyczące przywozu do Wspólnoty niektórych zakonserwowanych grzybów rodzaju Agaricus pochodzących z Bułgarii.

(7)

Bez uszczerbku dla wyniku negocjacji zgodnie z art. XXIV.6 GATT (1994), a także w celu utrzymania tradycyjnych przepływów handlowych przy zapewnieniu dalszej otwartości wspólnotowego rynku na nowe państwa trzecie dostawców ilość zakonserwowanych grzybów rodzaju Agaricus przewidziana do przywozu do Wspólnoty w ramach systemu kontyngentów taryfowych winna uwzględniać preferencje przewidziane w Układach Europejskich z Bułgarią i Rumunią; w związku z tym należy wyraźnie odróżnić ilości przyznane Bułgarii i Rumunii od ilości przyznanych innym państwom trzecim; biorąc pod uwagę wykorzystanie rezerwy przewidzianej w rozporządzeniu (WE) nr 2125/95 w ciągu ostatnich lat, przy ustalaniu ilości przyznawanej Chinom należy uwzględnić ilość wykorzystaną, aby uniknąć zakłóceń w handlu z tym konkretnym krajem dostawcą.

(8)

Należy ustanowić przepisy umożliwiające skuteczny przydział wspólnotowych kontyngentów taryfowych na zakonserwowane grzyby w poszczególnych latach; podstawą tych przepisów powinny być dane dostępne po upływie pierwszych sześciu miesięcy danego roku, aby zapobiec przerwom we wspólnotowym handlu z państwami trzecimi.

(9)

Należy dokonać szczegółowych ustaleń w celu zapewnienia, że nadwyżki ilościowe kontyngentów taryfowych będą podlegały pełnym opłatom celnym przewidzianym we Wspólnej Taryfie Celnej; ustalenia takie muszą być związane z wydawaniem pozwoleń na koniec okresu, w którym dokonuje się sprawdzenia ilości oraz w którym Państwa Członkowskie dokonują niezbędnych powiadomień; przepisy te stanowią uzupełnienie albo odstępstwo od przepisów rozporządzenia Komisji (WE) nr 1291/2000 z dnia 9 czerwca 2000 r. ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu pozwoleń na wywóz i przywóz oraz świadectw o wcześniejszym ustaleniu refundacji dla produktów rolnych (7).

(10)

Należy zapewnić ciągłość podaży rozpatrywanych produktów, w odpowiedniej ilości, na rynku wspólnotowym po stałych cenach, przy uniknięciu niepotrzebnych zakłóceń na rynku w postaci poważnych wahań cen oraz negatywnych skutków dla producentów wspólnotowych; w związku z tym należy w coraz większym stopniu wspierać konkurencję pomiędzy importerami i zmniejszyć ciężar nałożonych na nich obowiązków administracyjnych.

(11)

W interesie dotychczasowych importerów, którzy zwykle przywożą znaczne ilości rozpatrywanych produktów, a także w interesie nowych importerów, którzy dopiero wchodzą na rynek i którym powinno się w sposób sprawiedliwy umożliwić składanie wniosków o wydanie pozwoleń dotyczących ilości zakonserwowanych grzybów objętych kontyngentami taryfowymi, należy w sposób jasny zdefiniować te dwie kategorie importerów, a także ustanowić określone kryteria odnoszące się do statusu wnioskodawców i wykorzystania przydzielonych pozwoleń.

(12)

Stosowne jest ustalanie przydziału dla każdej kategorii importerów na podstawie przywożonych ilości, a nie wydawanych pozwoleń; niemniej jednak kilkunastoletnie doświadczenie we wdrażaniu obecnego systemu wykazuje bezużyteczność utrzymywania podziału kontyngentów pomiędzy tradycyjnych i nowych importerów w przypadku Bułgarii i Rumunii, ponieważ popyt Wspólnoty na zakonserwowane grzyby z tych krajów utrzymuje się na znacznie niższym poziomie niż ilości objęte kontyngentem.

(13)

Wnioski o wydanie pozwoleń na przywóz zakonserwowanych grzybów z państw trzecich poza Bułgarią i Rumunią, złożone przez poszczególne kategorie importerów, podlegają pewnym ograniczeniom; ograniczenia takie są niezbędne nie tylko dla utrzymania konkurencji pomiędzy importerami, ale także po to, by umożliwić każdemu z importerów prowadzących własną działalność handlową na rynku owoców i warzyw obronę swojej usankcjonowanej prawnie pozycji handlowej wobec innych importerów oraz uniemożliwić przejęcie kontroli nad rynkiem przez pojedynczego importera.

(14)

W celu usprawnienia i uproszczenia zarządzania kontyngentami taryfowymi na zakonserwowane grzyby należy ustanowić jasne przepisy dotyczące terminów i procedur składania wniosków o wydanie pozwolenia oraz wydawania pozwoleń przez właściwe władze Państw Członkowskich.

(15)

Mając na względzie zmniejszenie ciężaru obowiązków administracyjnych nałożonych na importerów, wnioski o wydanie pozwolenia należy składać jedynie w tym Państwie Członkowskim, w którym importer został wpisany do rejestru handlowego.

(16)

Ponadto potrzebne są środki ograniczające do minimum spekulacje przy składaniu wniosków o wydanie pozwolenia, które mogą powodować niepełne wykorzystanie kontyngentów taryfowych; z uwagi na specyfikę i wartość rozpatrywanego produktu dla każdej tony (waga netto po odsączeniu) objętej wnioskiem o wydanie pozwolenia na przywóz należy wnieść zabezpieczenie, określone w art. 15 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1291/2000; zabezpieczenie powinno mieć wartość wystarczająco wysoką, aby zniechęcić do składania wniosków o charakterze spekulacyjnym, ale nie aż tak wysoką, by odwieść importerów handlujących owocami i warzywami od prowadzenia własnej działalności. Najwłaściwszym obiektywnym kryterium ustalenia poziomu zabezpieczenia jest ustalony na poziomie 2 % limit średniego dodatkowego cła stosowanego wobec przywozu do Wspólnoty zakonserwowanych grzybów rodzaju Agaricus objętych kodami CN 0711 51 00, 2003 10 20 i 2003 10 30.

(17)

Aby importerzy mogli nadążyć za popytem na rynku zakonserwowanych grzybów i szybko reagować na zmieniające się warunki rynkowe, należy dać im możliwość zwrócenia się do właściwych władz Państw Członkowskich o wycofanie złożonego wniosku o wydanie pozwolenia, w przypadku gdy ilość, na którą wydano pozwolenie, jest mniejsza niż ilość pierwotnie wnioskowana.

(18)

W celu zapewnienia prawidłowego wykorzystania kontyngentów Państwa Członkowskie regularnie powiadamiają Komisję o niewykorzystanych ilościach, w odniesieniu do których właściwe władze Państw Członkowskich wydały pozwolenia; ilości objęte wydanymi pozwoleniami powinny uwzględniać wnioski o wydanie pozwolenia, o których wycofanie zwrócili się importerzy.

(19)

Dla celów zarządzania kontyngentami taryfowymi na zakonserwowane grzyby importerzy składający właściwym władzom Państw Członkowskich wnioski o wydanie pozwolenia powinni dołączać do nich oświadczenie stwierdzające, że akceptują i zastosują ograniczenia ustanowione w niniejszym rozporządzeniu; aby zapobiec nadużyciom w stosowaniu systemu, Państwom Członkowskim należy pozostawić pewien margines swobody w nakładaniu kar na importerów składających fałszywe, wprowadzające w błąd lub nieprawidłowe wnioski oraz/lub oświadczenia swoim właściwym władzom.

(20)

Należy ustanowić środki przejściowe umożliwiające importerom z Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji (dalej zwanych „nowymi Państwami Członkowskimi”) osiągnięcie korzyści z niniejszego rozporządzenia.

(21)

Należy poczynić uzgodnienia na lata 2005 i 2006 wprowadzające rozróżnienie między tradycyjnymi importerami a nowymi importerami we Wspólnocie w składzie na 30 kwietnia 2004 r., z jednej strony, i między tradycyjnymi importerami a nowymi importerami z nowych Państw Członkowskich, z drugiej strony.

(22)

Rozporządzenie (WE) nr 359/2004 z dnia 27 lutego 2004 r. ustanawiające stosowane do rozporządzenia (WE) nr 2125/95 środki przejściowe związane z przystąpieniem Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji (8) przewiduje pewne środki i porozumienia przejściowe mające zastosowanie do 2004 r.; po 31 grudnia 2004 r. owe środki przejściowe staną się nieaktualne. A zatem należy uchylić to rozporządzenie z 1 stycznia 2005 r.

(23)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Przetworów Owocowych i Warzywnych,

1)

„nowe Państwa Członkowskie” oznaczają Republikę Czeską, Estonię, Cypr, Łotwę, Litwę, Węgry, Maltę, Polskę, Słowenię i Słowację;

2)

„inne państwa” oznaczają państwa trzecie poza Chinami, Bułgarią i Rumunią;

3)

„właściwe władze” oznaczają organ lub organy wyznaczone przez Państwo Członkowskie do wykonania niniejszego rozporządzenia;

4)

„ilość referencyjna” oznacza maksymalną ilość (wagę netto po odsączeniu) zakonserwowanych grzybów pochodzących z Chin i/lub innych krajów, przywiezioną na rok kalendarzowy przez tradycyjnego importera w ciągu jednego z ostatnich trzech lat kalendarzowych. Przy obliczaniu ilości referencyjnej nie zostaną uwzględnione przywozy zakonserwowanych grzybów pochodzących z nowych Państw Członkowskich lub Wspólnoty w składzie na 30 kwietnia 2004 r.

a)

otrzymali pozwolenia na mocy rozporządzenia (WE) nr 2125/95 lub niniejszego rozporządzenia na każdy rok w czasie ostatnich trzech lat kalendarzowych;

b)

przywozili do Wspólnoty zakonserwowane grzyby co najmniej przez dwa lata z trzech ostatnich lat kalendarzowych;

c)

w roku poprzedzającym ich wniosek przywieźli do Wspólnoty i/lub wywieźli ze Wspólnoty co najmniej 100 ton przetworów owocowych i warzywnych określonych w art. 1 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2201/96.

a)

95 % dla tradycyjnych importerów;

b)

5 % dla nowych importerów.

a)

w przypadku wniosków złożonych w styczniu – siódmego dnia roboczego stycznia;

b)

w przypadku wniosków złożonych w lipcu – siódmego dnia roboczego lipca.

a)

nowy kod CN, o który ubiega się wnioskodawca, jest jednym z kodów wymienionych w art. 1 ust. 1;

b)

wniosek zostanie złożony właściwym władzom, które wydały oryginalne pozwolenie, oraz zostanie do niego dołączony oryginał i wszelkie wydane wypisy.

a)

są wydawane w ilości nieprzekraczającej maksymalnej ilości dostępnej zgodnie z zastąpionym pozwoleniem lub wypisem;

b)

rubryka 20 zawiera numer i datę zastąpionego pozwolenia lub wypisu;

c)

rubryki 13, 14 i 15 zawierają informacje dotyczące określonego nowego produktu;

d)

rubryka 16 zawiera nowy kod CN;

e)

pozostałe rubryki zawierają te same informacje co w zastąpionym pozwoleniu lub wypisie, w szczególności taką samą datę ważności.

1)

„tradycyjni importerzy” oznaczają importerów, którzy mogą udowodnić, że:

2)

„nowi importerzy” oznaczają importerów nieobjętych kategorią „tradycyjni importerzy” w rozumieniu pkt 1, będących podmiotami gospodarczymi, osobami fizycznymi lub prawnymi, pojedynczymi osobami lub grupami, którzy mogą udowodnić, że:

28.10.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 325/39

28.10.2004   

PL XM XM XM

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 325/41

(1)

W następstwie przystąpienia Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji do Unii Europejskiej, należy powiększyć Komitet Regionów przez mianowanie dziewięćdziesięciu pięciu członków oraz dziewięćdziesięciu pięciu zastępców członków reprezentujących wspólnoty regionalne i lokalne w nowych Państwach Członkowskich.

(2)

Skład Komitetu powinien umożliwiać reprezentowanie wspólnot regionalnych i lokalnych,

—

osoby z listy danego Państwa Członkowskiego znajdującej się w załączniku I do niniejszej decyzji członkami Komitetu Regionów;

—

osoby z listy danego Państwa Członkowskiego znajdującej się w załączniku II do niniejszej decyzji zastępcami członków Komitetu Regionów.

28.10.2004   

PL XM

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 325/51

(1)

w następstwie przystąpienia Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji, należy uzupełnić skład Komitetu Ekonomiczno-Społecznego przez mianowanie dziewięćdziesięciu pięciu członków reprezentujących różne środowiska gospodarcze i społeczne zorganizowanego społeczeństwa obywatelskiego,

(2)

skład Komitetu powinien uwzględniać potrzebę zapewnienia odpowiedniej reprezentacji poszczególnych środowisk gospodarczych i społecznych zorganizowanego społeczeństwa obywatelskiego,

28.10.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 325/58

(1)

W liście zarejestrowanym przez Sekretariat Generalny Komisji w dniu 13 lutego 2004 r. Wielka Brytania wniosła o zezwolenia na wprowadzenie środka specjalnego stanowiącego odstępstwo od art. 11 część A ust. 1 lit. a) dyrektywy Rady 77/388/EWG.

(2)

Odstępstwo ma na celu zapobieganie sytuacjom uchylania się od płacenia podatku od wartości dodanej (VAT), wynikającym z zaniżania wartości niektórych usług. Jest ono w szczególności stworzone dla zapobiegania przypadkom omijania art. 6 ust. 2 dyrektywy 77/388/EWG w związku z praktykowanym w handlu samochodowym upoważnianiem personelu do prywatnego korzystania z samochodów po cenie nominalnej. Chociaż kwota ta zostaje uznana za wynagrodzenie za usługę, VAT jest, zgodnie z art. 11 część A ust. 1 lit. a) dyrektywy Rady 77/388/EWG, naliczany od kwoty faktycznie płaconej przez pracownika. Jakkolwiek ze względu na powiązanie między pracodawcą a pracownikami, płacona faktycznie kwota jest sztucznie niska, co prowadzi do znacznie niższej kwoty podatku VAT.

(3)

Na wniosek Wielkiej Brytanii zezwolono już na odstępstwo od art. 11 mające na celu zapobieganie problemowi zaniżania wartości dostaw towarów i usług między osobami powiązanymi, gdzie nabywca jest całkowicie lub częściowo zwolniony z podatku VAT. Ponieważ w chwili przyznawania odstępstwa definicja „osoby powiązanej” nie obejmowała pracowników i biorąc pod uwagę, że pracownicy nie są całkowicie lub częściowo zwolnieni z podatku VAT, wnioskuje się o dalsze i bardziej szczegółowe odstępstwo.

(4)

Środek specjalny powinien mieć zastosowanie wyłącznie w przypadkach, gdy administracja jest w stanie stwierdzić, że istnienie stosunku pracy miało wpływ na podstawę opodatkowania, określoną zgodnie z art. 11 część A ust. 1 lit. a). Stwierdzenie to powinno w każdym przypadku opierać się na konkretnych faktach, a nie przypuszczeniach.

(5)

Biorąc pod uwagę ograniczony zasięg odstępstwa, środek specjalny jest proporcjonalny do wyznaczonego celu.

(6)

Odstępstwo nie ma negatywnego wpływu na dochody własne Wspólnoty pochodzące z podatku VAT,

a)

świadczący usługi ma prawo do odliczania w całości lub w części podatku od wartości dodanej od samochodów;

b)

odbiorca usługi nie podlega w pełni opodatkowaniu i powiązany jest ze świadczącym usługi przez stosunek pracy, określony w ustawodawstwie krajowym;

c)

z okoliczności sprawy wynika, że stosunek pracy, o którym mowa w lit. b), miał wpływ na wysokość podstawy opodatkowania określoną zgodnie z art. 11 część A ust. 1 lit. a) dyrektywy 77/388/EWG.

28.10.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 325/60

(1)

We wniosku skierowanym do Komisji i zarejestrowanym przez Sekretariat Generalny Komisji w dniu 24 marca 2004 r. rząd włoski poprosił o upoważnienie do zawarcia umowy ze Szwajcarią zawierającej postanowienia ustanawiające odstępstwo od art. 2 ust. 1 dyrektywy 77/388/EWG.

(2)

Powody złożenia wniosku są dwojakie: po pierwsze, wprowadzenie podatku VAT od opłat za przejazd tunelem Gran San Bernardo z dniem 1 stycznia 2003 r. doprowadziło do zniekształcenia konkurencji w sprzedaży wieloprzejazdowych biletów sezonowych. Po drugie, podział przychodów dla celów podatku VAT w stosunku do fizycznej demarkacji pomiędzy krajami powoduje wysokie koszty administracyjne, ponieważ przychód jest obliczany i dzielony zgodnie z kryteriami ekonomicznymi odzwierciedlającymi podział kosztów zarządzania tunelem i utrzymania. Wspomniane koszty dotyczą nie tylko samego tunelu, obejmują również autostradę łączącą tunel na terenie Włoch z włoską siecią drogową.

(3)

Od 1 stycznia 2003 r. włoski operator tunelu nalicza i pobiera podatek VAT od opłat za przejazd tunelem Gran San Bernardo. Jednakże Szwajcaria nie stosuje podatku VAT ani podobnych podatków od opłaty za przejazd; zgodnie z Konwencją z 1958 r. zawartą pomiędzy Włochami a Szwajcarią przed wprowadzeniem wspólnego systemu podatku VAT Szwajcaria nie może zostać zobowiązana do stosowania i pobierania włoskiego VAT-u od opłat za przejazd tunelem Gran San Bernardo. Dlatego też wprowadzenie VAT-u jedynie od opłat za przejazd pobieranych przez operatora włoskiego doprowadziło do różnicy w kosztach użytkownika i zniekształciło konkurencję w zakresie sprzedaży wieloprzejazdowych biletów sezonowych. Użytkownicy mogą płacić za wieloprzejazdowe bilety sezonowe po którejkolwiek stronie tunelu i kupować je tam, gdzie są one tańsze, czyli w Szwajcarii.

(4)

Tunel przebiega przez międzynarodową granicę i jest obsługiwany przez wspólne przedsięwzięcie włosko-szwajcarskie i dwie spółki operacyjne z siedzibami w ich odpowiednich krajach. Operator włoski, zgodnie z zasadą podziału terytorialnego, powinien naliczać podatek VAT jedynie w stosunku do części tunelu znajdującej się na terenie Włoch. Jednakże na mocy prawnie wiążącej umowy zawartej przez operatorów w roku 1963 i stosowanej dotychczas, przychód z tytułu opłaty za przejazd nie podlega podziałowi proporcjonalnie do fizycznej demarkacji pomiędzy krajami i musi być rozdzielany według kryteriów ekonomicznych odzwierciedlających podział kosztów zarządzania i utrzymania tunelu. Koszty zarządzania i utrzymania tunelu obejmują również korzystanie z odcinka autostrady zapewniającego dostęp do tunelu. Oznacza to, że dokładna kwota przychodu podzielona i rozdzielana zgodnie z tymi kryteriami może zostać określona wyłącznie a posteriori. Dla celów podatku VAT kwota ta musi następnie zostać rozbita zgodnie z zasadą podziału terytorialnego, ekstrapolując koszty zarządzania i utrzymania tunelu dla korzystania z odcinka autostrady zapewniającego dostęp do tunelu. Takie obliczanie i pobieranie podatku VAT po fakcie jest kłopotliwe i generuje wysokie koszty administracyjne. Nie można uznać go za spójne z systemem podatku konsumpcyjnego wymagającym, aby VAT był naliczany i pobierany bezzwłocznie.

(5)

Na tym tle, jedyną wykonalną opcją jest nie nakładanie podatku VAT na opłaty za przejazd tunelem Gran San Bernardo z podatku VAT. Odstępstwo stanowi znaczne uproszczenie dla wspólnego przedsięwzięcia włosko-szwajcarskiego i jego dwóch spółek operacyjnych.

(6)

Jednakże wnioskowane odstępstwo będzie miało wpływ na zasoby własne Wspólnot z tytułu podatku od wartości dodanej i w związku z tym wymaga środków wyrównawczych,

28.10.2004