1)

Artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich

należy interpretować w ten sposób, że

nie stoją na przeszkodzie orzecznictwu krajowemu, zabraniającemu sądowi rozpatrującemu wniesiony przez przedsiębiorcę wniosek o zasądzenie od konsumenta zapłaty pozostałej części wierzytelności wynikającej z umowy zawartej z tym konsumentem badania z urzędu nieuczciwego charakteru warunków tej umowy, jeżeli we wcześniejszym prawomocnym orzeczeniu dotyczącym innej części tej samej wierzytelności sąd ten orzekł już o ważności tych warunków w świetle tej dyrektywy. Przepisy te stoją natomiast na przeszkodzie brakowi możliwości zbadania z urzędu przez ten sąd ewentualnego nieuczciwego charakteru warunków lub części warunków umowy, które nie zostały zbadane w kontekście tego wcześniejszego orzeczenia.

2)

Artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13

należy interpretować w ten sposób, że

nie stoją na przeszkodzie orzecznictwu krajowemu, zabraniającemu sądowi rozpatrującemu wniesiony przez przedsiębiorcę wniosek o zasądzenie od konsumenta zapłaty pozostałej części wierzytelności wynikającej z umowy zawartej z tym konsumentem badania z urzędu nieuczciwego charakteru warunków tej umowy, jeżeli we wcześniejszym prawomocnym orzeczeniu dotyczącym innej części tej samej wierzytelności sąd ten orzekł już o ważności tych warunków w świetle tej dyrektywy, jeżeli to wcześniejsze orzeczenie zawiera uzasadnienie, które pozwala sądowi zidentyfikować warunki lub części warunków, które były przedmiotem kontroli w pierwszym postępowaniu, a także, nawet jeśli tylko w skrócie, powody, dla których sąd rozpoznający tę sprawę uznał, że te warunki lub części warunków nie były nieuczciwe.