Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2020/C 95/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 87 z 16.3.2020

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 77 z 9.3.2020

Dz.U. C 68 z 2.3.2020

Dz.U. C 61 z 24.2.2020

Dz.U. C 54 z 17.2.2020

Dz.U. C 45 z 10.2.2020

Dz.U. C 36 z 3.2.2020

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

DECYZJA TRYBUNAŁU SPRAWIEDLIWOŚCI

z dnia 11 lutego 2020 r.

w sprawie świąt urzędowych i wakacji sądowych

(2020/C 95/02)

TRYBUNAŁ,

uwzględniając art. 24 § 2, 4 i 6 regulaminu postępowania,

zważywszy, że na podstawie tego przepisu należy określić wykaz świąt urzędowych oraz terminy wakacji sądowych,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

DECYZJA SĄDU

z dnia 12 lutego 2020 r.

w sprawie wakacji sądowych

(2020/C 95/03)

SĄD,

uwzględniając art. 41 § 2 regulaminu postępowania,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Gyulai Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság (Węgry) w dniu 4 czerwca 2019 r. – OL i in. / Rapidsped Fuvarozási és Szállítmányozási Zrt.

(Sprawa C-428/19)

(2020/C 95/04)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Gyulai Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: OL, PM i RO

Strona pozwana: Rapidsped Fuvarozási és Szállítmányozási Zrt.

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 1 ust. 1 dyrektywy 96/71/WE (1) w związku z jej art. 3 i 5 oraz art. 285 i 299 kodeksu pracy należy interpretować w ten sposób, że pracownicy węgierscy mogą powoływać się na naruszenie przedmiotowej dyrektywy i francuskich przepisów dotyczących płacy minimalnej w postępowaniu wszczętym przed sądami węgierskimi przeciwko ich węgierskim pracodawcom?

2)	Czy diety przeznaczone na pokrycie kosztów poniesionych w trakcie delegowania pracownika za granicę należy uznać za część wynagrodzenia?

3)

Czy praktyka polegająca na tym, że pracodawca, w przypadku określonych oszczędności proporcjonalnych do pokonanej odległości i zużycia paliwa, wypłaca kierowcy wykonującemu przewóz drogowy obliczany na podstawie wzoru dodatek, który nie stanowi części wynagrodzenia określonego w umowie o pracę i od którego nie są płacone ani podatki, ani składki na ubezpieczenie społeczne, jest sprzeczna z art. 10 rozporządzenia nr 561/2006/WE (2)? Oszczędność paliwa zachęca jednak kierowców wykonujących przewóz drogowy do kierowania pojazdami w sposób, który mógłby zagrozić bezpieczeństwu ruchu drogowego (np. poprzez jak najdłuższą jazdę na biegu jałowym podczas jazdy z góry).

4)

Czy dyrektywa 96/71/WE ma zastosowanie do międzynarodowego przewozu towarów, w szczególności ze względu na fakt, że Komisja Europejska wszczęła postępowanie w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego przeciwko Francji i Niemcom w związku ze stosowaniem przepisów dotyczących płacy minimalnej w sektorze transportu drogowego?

5)	W przypadku braku transpozycji dyrektywy do prawa krajowego, czy dyrektywa może sama w sobie nakładać na jednostkę obowiązki i tym samym sama stanowić podstawę powództwa przeciwko jednostce w sprawie wniesionej do sądu krajowego?

---

(1)  Dyrektywa 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotycząca delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (Dz.U. 1997, L 18, s. 1).

(2)  Rozporządzenie (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz.U. 2006, L 102, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Pesti Központi Kerületi Bíróság (Węgry) w dniu 24 lipca 2019 r. – postępowanie karne przeciwko IS

(Sprawa C-564/19)

(2020/C 95/05)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Pesti Központi Kerületi Bíróság

Strony w postępowaniu głównym

Oskarżony: IS

Pytania prejudycjalne

1.A

Czy art. 6 ust. 1 TUE i art. 5 ust. 2 dyrektywy 2010/64/UE (1) należy interpretować w ten sposób, iż w celu zagwarantowania prawa do rzetelnego procesu oskarżonym, którzy nie znają języka postępowania, państwo członkowskie musi stworzyć rejestr niezależnych tłumaczy pisemnych i tłumaczy ustnych, którzy posiadają odpowiednie kwalifikacje lub – w przypadku jego braku – w inny sposób zapewnić możliwość dokonywania kontroli odpowiedniej jakości tłumaczenia ustnego w postępowaniu sądowym?

1.B

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie poprzednie i biorąc po uwagę, że w przedmiotowej sprawie, z braku odpowiedniej jakości tłumaczenia ustnego, nie można ustalić, czy oskarżony został poinformowany o treści ciążących na nim zarzutów lub oskarżenia, czy art. 6 ust. 1 TUE oraz art. 4 ust. 5 i art. 6 ust. 1 dyrektywy 2012/13/UE (2) należy interpretować w ten sposób, iż w takich okolicznościach nie można kontynuować postępowania w trybie zaocznym?

2.A

Czy zasadę niezawisłości sędziowskiej, o której mowa w art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE, w art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, należy interpretować w ten sposób, iż zasada ta zostaje naruszona, kiedy prezes Országos Bírósági Hivatal [krajowego biura sądownictwa] pełniący funkcję centralnego organu administracji sądowej i powołany przez Parlament, przed którym wyłącznie jest odpowiedzialny i który może go odwołać, obsadza stanowisko prezesa sądu – prezesa, który m.in. posiada uprawnienia w zakresie przydzielania spraw, wszczynania postępowań dyscyplinarnych przeciwko sędziom i dokonywania oceny sędziów – w drodze tymczasowego, bezpośredniego wyznaczenia, obchodząc w ten sposób procedurę zgłaszania kandydatur i ignorując w sposób stały opinię właściwych organów samorządu sędziowskiego?

2.B

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie poprzednie oraz, jeżeli sędzia rozstrzygający daną sprawę ma uzasadnione podstawy do obaw, iż jego działalność orzecznicza lub administracyjna jest powodem niesłusznych działań na jego szkodę, czy przywołaną zasadę należy interpretować w ten sposób, że w sprawie tej rzetelny proces nie jest zagwarantowany?

3.A

Czy zasadę niezawisłości sędziowskiej, o której mowa w art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE, w art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, iż nie do pogodzenia z tą zasadą jest sytuacja, w której, począwszy od 1 września 2018 r. – w przeciwieństwie do praktyki stosowanej w poprzednich dziesięcioleciach – sędziowie węgierscy otrzymują zgodnie z ustawą wynagrodzenia niższe, niż prokuratorzy z odpowiadającej im kategorii posiadający tę samą grupę zaszeregowania i staż pracy, i w której, biorąc pod uwagę sytuację gospodarczą kraju, ich wynagrodzenia zasadniczo nie odpowiadają znaczeniu pełnionych przez nich funkcji, w szczególności w świetle praktyki uznaniowego przyznawania nagród, stosowanej przez osoby zajmujące wyższe stanowiska?

3.B	W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie poprzednie, czy przywołaną zasadę niezawisłości sędziowskiej należy interpretować w ten sposób, że w tych okolicznościach prawo do rzetelnego procesu nie jest zagwarantowane?

4.A

Czy art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) należy interpretować w ten sposób, że jest sprzeczne z tym przepisem orzeczenie krajowe, w którym sąd ostatniej instancji, w ramach postępowania mającego na celu ujednolicenie orzecznictwa państwa członkowskiego, uznaje za niezgodne z prawem postanowienie sądu niższej instancji wszczynające postępowanie prejudycjalne, bez zmiany skutków prawnych odnośnego postanowienia?

4.B

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 4.A – czy art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) należy interpretować w ten sposób, że sąd odsyłający nie powinien uwzględniać odmiennych orzeczeń sądu wyższej instancji oraz stanowisk w kwestii zasad prawnych przyjmowanych w interesie jedności prawa?

4.C	W razie udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie 4.A – czy w takim przypadku zawieszone postępowanie karne może być kontynuowane w trakcie trwania postępowania prejudycjalnego?

5.

Czy zasadę niezawisłości sędziowskiej, o której mowa w art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE, art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, należy interpretować w ten sposób, że w świetle art. 267 TFUE zasada ta zostaje naruszona, jeżeli przeciwko sędziemu wszczyna się postępowanie dyscyplinarne z tego względu, że wszczął on postępowanie prejudycjalne?

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/64/UE z dnia 20 października 2010 r. w sprawie prawa do tłumaczenia ustnego i tłumaczenia pisemnego w postępowaniu karnym (Dz.U. 2010, L 280, s. 1).

(2)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/13/UE z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie prawa do informacji w postępowaniu karnym (Dz.U. 2012, L 142, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság (Węgry) w dniu 13 sierpnia 2019 r. – Vikingo Fővállalkozó Kft. / Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága

(Sprawa C-610/19)

(2020/C 95/06)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Fővárosi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Vikingo Fővállalkozó Kft.

Strona pozwana: Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága

Pytania prejudycjalne

1)

Czy krajowa wykładnia prawa i krajowa praktyka – zgodnie z którymi, jeżeli spełnione są materialne przesłanki prawa do odliczenia podatku, nie jest wystarczający sam fakt posiadania faktury, której treść jest zgodna z wymogami określonymi w art. 226 wspomnianej dyrektywy, lecz, w celu zgodnego z prawem skorzystania z prawa do odliczenia podatku na podstawie danej faktury, podatnik musi ponadto posiadać dodatkowe dowody z dokumentów, które muszą być zgodne nie tylko z przepisami dyrektywy 2006/112, ale także z zasadami wynikającymi z krajowych przepisów dotyczących rachunkowości i przepisów szczególnych w dziedzinie dokumentów potwierdzających, w myśl których każdy uczestnik łańcucha jest zobowiązany do zapamiętania i złożenia oświadczenia w sposób zbieżny w odniesieniu do każdego szczegółu transakcji gospodarczej popartej rzeczonymi dokumentami potwierdzającymi – są zgodne z art. 168 lit. a) i art. 178 lit. a) dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1) w związku z art. 220 lit. a) i art. 226 tej dyrektywy oraz z zasadą skuteczności?

2)

Czy krajowa wykładnia prawna i krajowa praktyka – zgodnie z którymi w przypadku transakcji łańcuchowej, niezależnie od jakichkolwiek innych okoliczności, ze względu na sam fakt, że transakcja ma taki charakter, nakłada się na każdego uczestnika łańcucha obowiązek kontrolowania elementów dokonywanej przez niego transakcji gospodarczej oraz obowiązek wyciągnięcia z tej kontroli konsekwencji w stosunku do podatnika znajdującego się na drugim końcu łańcucha, a podatnikowi odmawia się prawa do [odliczenia VAT] na tej podstawie, że utworzenie łańcucha, choć nie jest zakazane przez prawo krajowe, nie było [racjonalnie] uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia – są zgodne z przepisami dyrektywy 2006/112 dotyczącymi [odliczenia VAT] oraz z zasadami neutralności i skuteczności podatkowej? W tym kontekście, w przypadku transakcji łańcuchowej, w ramach oceny obiektywnych okoliczności, które mogą uzasadniać odmowę prawa [do odliczenia VAT], czy przy ustalaniu i ocenie znaczenia i mocy dowodowej dowodów, na których opiera się odmowa prawa do odliczenia VAT, mogą być stosowane wyłącznie przepisy dyrektywy 2006/112 i prawa krajowego dotyczące odliczenia podatku jako przepisy materialne określające istotne okoliczności faktyczne związane z ustaleniem stanu faktycznego, czy też powinny być również stosowane przepisy dotyczące rachunkowości danego państwa członkowskiego jako przepisy szczególne?

3)

Czy krajowa wykładnia prawna i krajowa praktyka – zgodnie z którymi podatnikowi wykorzystującemu towary do celów jego opodatkowanych transakcji w państwie członkowskim, w którym ich dokonuje, i posiadającemu fakturę zgodną z dyrektywą 2006/112, odmówiono prawa [do odliczenia VAT] na tej podstawie, że nie zna on wszystkich elementów [transakcji] dokonanej przez uczestników łańcucha, lub poprzez powołanie się na okoliczności związane z uczestnikami łańcucha działającymi na wcześniejszym etapie łańcucha w stosunku do wystawcy faktury, na które podatnik nie mógł mieć żadnego wpływu z przyczyn od niego niezależnych, a prawo do [odliczenia VAT] uzależnione jest od spełnienia przez podatnika, w ramach środków, które w uzasadniony sposób na nim ciążą, ogólnego obowiązku sprawowania kontroli nie tylko przed zawarciem umowy, ale również w trakcie jej wykonywania, a nawet po jej wykonaniu – są zgodne z przepisami dyrektywy 2006/112 dotyczącymi [odliczenia VAT] oraz z zasadami neutralności podatkowej i skuteczności? W tym kontekście, czy podatnik jest zobowiązany powstrzymać się od wykonania prawa do [odliczenia VAT], jeżeli w odniesieniu do jakiegokolwiek elementu transakcji gospodarczej wskazanej na fakturze, w czasie po zawarciu umowy, w trakcie jej wykonywania lub po jej wykonaniu powziął on wiadomość o jakiejś nieprawidłowości lub o okoliczności, która skutkuje odmową prawa do [odliczenia VAT] zgodnie z praktyką organu podatkowego?

4)

Czy w świetle przepisów dyrektywy 2006/112 dotyczących [odliczenia VAT] i zasady skuteczności organ podatkowy jest zobowiązany określić, na czym polega oszustwo podatkowe? Czy właściwe jest postępowanie organu podatkowego, zgodnie z którym uchybienia i nieprawidłowości pozbawione uzasadnionego związku przyczynowego z prawem do [odliczenia VAT], których dopuścili się uczestnicy łańcucha, są uważane za dowód oszustwa podatkowego na tej podstawie, że podatnik wiedział lub powinien był wiedzieć o oszustwie podatkowym ze względu na to, że zważywszy na wspomniane uchybienia i nieprawidłowości treść faktury jest niewiarygodna? Czy w przypadku, gdy istnieje oszustwo podatkowe, okoliczność ta uzasadnia wymaganie od podatnika, aby przeprowadził kontrolę zgodnie z opisanym wyżej zakresem i stopniem szczegółowości, czy też obowiązek ów wykracza poza to, czego wymaga zasada skuteczności?

5)

Czy kara powodująca odmowę prawa [do odliczenia VAT] i polegająca na obowiązku zapłaty grzywny skarbowej w wysokości 200 % różnicy podatku jest proporcjonalna w sytuacji, gdy skarb państwa nie odniósł żadnego uszczerbku bezpośrednio związanego z prawem podatnika [do odliczenia VAT]? Czy można stwierdzić, że wystąpiła którakolwiek z okoliczności wymienionych w art. 170 ust. 1 zdanie trzecie az adózás rendjéről szóló 2003. évi XCII. törvény (ustawy XCII z 2003 r. o ogólnej ordynacji podatkowej; zwanej dalej „LPGT”) w sytuacji, gdy podatnik przekazał organowi podatkowemu wszystkie posiadane przez siebie dokumenty i zawarł w swojej deklaracji podatkowej wystawione przez siebie faktury?

6)

W przypadku, gdy z odpowiedzi udzielonych na zadane pytania prejudycjalne wynika, że wykładnia krajowego przepisu prawnego przyjęta w następstwie sprawy, która doprowadziła do wydania postanowienia z dnia 10 listopada 2016 r., Signum Alfa Sped (C-446/15, EU:C:2016:869), i przyjęta na jej podstawie praktyka są niezgodne z przepisami dyrektywy 2006/112 dotyczącymi [odliczenia VAT], oraz biorąc pod uwagę, iż sąd pierwszej instancji nie we wszystkich sprawach może wystąpić do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, czy na podstawie przepisów art. 47 Karty praw podstawowych można uznać, że prawo podatników do dochodzenia roszczeń odszkodowawczych gwarantuje im prawo do skutecznego środka prawnego i dostępu do bezstronnego sądu, uznane w tym artykule? Czy w powyższym kontekście należy interpretować, iż wybór formy rozstrzygnięcia przyjętego w sprawie Signum Alfa Sped oznacza, że kwestia ta została już uregulowana w prawie wspólnotowym i została wyjaśniona w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz że w związku z tym była ona oczywista, czy też oznacza to, iż z uwagi na wszczęcie nowego postępowania rozpatrywana kwestia nie została w pełni wyjaśniona i że w związku z tym nadal konieczne było wystąpienie do Trybunału o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym?

---

(1)  Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2006, L 347, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság (Węgry) w dniu 13 sierpnia 2019 r. – Crewprint Kft. / Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága

(Sprawa C-611/19)

(2020/C 95/07)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Fővárosi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Crewprint Kft.

Strona pozwana: Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága

Pytania prejudycjalne

1)

Czy krajowa wykładnia i krajowa praktyka – zgodnie z którymi organ podatkowy odmawia prawa [do odliczenia VAT] w odniesieniu do transakcji gospodarczej dokonanej między stronami na tej podstawie, że uznaje on formę stosunku prawnego między stronami (umowa o dzieło) za oszustwo ze względu na to, iż wiąże się ona z prawem do odliczenia i w związku z tym, na podstawie art. 1 ust. 7 [ogólnej ordynacji podatkowej] uznaje ją za działalność (działalność pośrednika), która nie daje prawa do odliczenia, zważywszy, iż w ocenie organu podatkowego celem zachowania stron jest uchylanie się od opodatkowania, gdyż działalność wykonywana przez odbiorcę faktury niekoniecznie [miała tę formę działalności gospodarczej], ponieważ ów odbiorca faktury mógł ją również wykonywać jako pośrednik – są zgodne z odpowiednimi przepisami dyrektywy 2006/112 (1) [dotyczącymi odliczenia VAT] oraz z zasadą neutralności podatkowej? W tym kontekście, czy jako przesłankę zastosowania [odliczenia VAT] podatnicy mają obowiązek podatkowy wyboru jako formy działalności gospodarczej takiej, która nakłada na nich większe obciążenia podatkowe, czy też okoliczność, że podatnicy, korzystając z przysługującej im swobody zawierania umów i do celów niezwiązanych z prawem podatkowym, wybierają umowną formę działalności gospodarczej prowadzonej między nimi, która wywołuje również skutek przez nich niezamierzony i która polega na prawie do odliczenia podatku, stanowi nadużycie?

2)

Czy krajowa wykładnia i krajowa praktyka – zgodnie z którymi w przypadku, gdy podatnik zamierzający skorzystać z prawa [do odliczenia VAT] spełnia materialne i formalne przesłanki [wspomnianego odliczenia] oraz podjął wymagane środki przed zawarciem umowy, organ podatkowy odmawia prawa do odliczenia VAT na tej podstawie, że uważa, iż utworzenie łańcucha jest ekonomicznie zbędne i w związku z tym stanowi nadużycie, ponieważ, mimo iż podwykonawca jest w stanie świadczyć usługi, powierza ich wykonanie innym podwykonawcom z przyczyn niezwiązanych ze zdarzeniem podatkowym, a także dlatego, że podatnik zamierzający skorzystać z prawa [do odliczenia VAT] w chwili przyjęcia zamówienia wiedział, iż ze względu na to, że jego podwykonawca wobec braku zasobów ludzkich i materialnych, zrealizuje świadczenie korzystając z własnych podwykonawców – są zgodne z odpowiednimi przepisami dyrektywy 2006/112 [dotyczącymi odliczenia VAT] oraz z zasadą neutralności podatkowej? Czy na odpowiedź ma wpływ okoliczność, że podatnik lub jego podwykonawca włączyli do łańcucha podwykonawcę, z którym mają bezpośredni związek lub z którym łączy ich związek osobisty lub organizacyjny (osobista znajomość, związek pokrewieństwa lub ten sam właściciel)?

3)

Na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej na poprzednie pytanie, czy przesłanka ustalenia stanu faktycznego na podstawie obiektywnych okoliczności faktycznych jest spełniona w przypadku, gdy w postępowaniu, w którym organ podatkowy uznaje, że stosunki gospodarcze między podatnikiem zamierzającym skorzystać z prawa do [odliczenia VAT] i jego podwykonawcą są nieracjonalne i nieuzasadnione, opierając się wyłącznie na oświadczeniach części pracowników podwykonawcy, bez określenia, na podstawie obiektywnych okoliczności faktycznych, cech działalności gospodarczej stanowiącej przedmiot umowy, jej szczególnych okoliczności i danego kontekstu gospodarczego, bez wysłuchania osób zajmujących kierownicze stanowiska u podatnika i w przedsiębiorstwach będących podwykonawcami, które są częścią łańcucha, którym to osobom przysługują uprawnienia decyzyjne, a jeżeli tak, to czy ma znaczenie, czy podatnik lub uczestnicy łańcucha są w stanie wykonać świadczenie oraz czy konieczna jest interwencja biegłego w tym względzie?

4)

Czy krajowa wykładnia i krajowa praktyka – zgodnie z którymi w przypadku, gdy spełnione są materialne i formalne przesłanki [odliczenia VAT] oraz przyjęto środki, których [w sposób rozsądny] można wymagać, organ podatkowy, opierając się na okolicznościach, które zgodnie z wyrokami Trybunału Sprawiedliwości nie uzasadniają [odmowy odliczenia VAT] i nie są obiektywne, uznaje, iż oszustwo podatkowe jest udowodnione, i odmawia prawa [do odliczenia VAT] wyłącznie dlatego, że okoliczności te występują jako całość u wystarczająco dużej liczby uczestników stwierdzonego łańcucha, którzy są objęci dochodzeniem – są zgodne z przepisami dyrektywy 2006/112 i z zasadą skuteczności?

---

(1)  Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2006, L 347, s. 1).

Odwołanie od postanowienia Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 11 czerwca 2019 r. w sprawie T-538/18, Sigrid Dickmanns/Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, wniesione w dniu 23 sierpnia 2019 r. przez Sigrid Dickmanns

(Sprawa C-631/19 P)

(2020/C 95/08)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnosząca odwołanie: Sigrid Dickmanns (przedstawiciel: H. Tettenborn, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (szósta izba) w drodze postanowienia z dnia 5 lutego 2020 r. odrzucił odwołanie i obciążył stronę przegrywającą sprawę jej własnymi kosztami.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Szegedi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság (Węgry) w dniu 4 września 2019 r. – BAKATI PLUS Kereskedelmi és Szolgáltató Kft. / Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága

(Sprawa C-656/19)

(2020/C 95/09)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Szegedi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: BAKATI PLUS Kereskedelmi és Szolgáltató Kft.

Strona przeciwna: Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága

Pytania prejudycjalne

1)

Czy praktyka państwa członkowskiego, która utożsamia pojęcie „bagażu osobistego” wprowadzone jako element pojęcia dostaw towarów na rzecz zagranicznych podróżnych, zwolnionych z podatku od wartości dodanej, z pojęciem rzeczy osobistych użytym w Konwencji dotyczącej ułatwień celnych dla turystyki sporządzonej w Nowym Jorku w dniu 4 czerwca 1954 r., wraz z protokołem dodatkowym, oraz z pojęciem „bagażu” zdefiniowanym w art. 1 pkt 5 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2015/2446 z dnia 28 lipca 2015 r. uzupełniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 w odniesieniu do szczegółowych zasad dotyczących niektórych przepisów unijnego kodeksu celnego, jest zgodna z art. 147 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1) (zwanej dalej „dyrektywą VAT”)?

2)

Na wypadek udzielenia odpowiedzi przeczącej na powyższe pytanie, w jaki sposób należy zdefiniować pojęcie „bagażu osobistego” zawarte w art. 147 dyrektywy VAT, biorąc pod uwagę, że wspomniana dyrektywa nie definiuje go? Czy praktyka krajowa, zgodnie z którą organy podatkowe państwa członkowskiego uwzględniają wyłącznie „powszechnie przyjęte znaczenie wyrażeń”, jest zgodna z przepisami prawa wspólnotowego?

3)

Czy art. 146 i 147 dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że jeżeli podatnik nie jest uprawniony do zwolnienia dostaw towarów na rzecz zagranicznych podróżnych na podstawie art. 147 tej dyrektywy, należy ocenić, w stosownych przypadkach, czy zastosowanie ma zwolnienie z dostaw towarów przeznaczonych na wywóz zgodnie z art. 146 tejże dyrektywy, nawet jeśli nie dopełniono formalności celnych ustanowionych w unijnym kodeksie celnym i w przepisach delegowanych?

4)

W przypadku udzielenia na powyższe pytanie odpowiedzi takiej, że w sytuacji, gdy zwolnienie na rzecz zagranicznych podróżnych nie ma zastosowania, transakcja może być objęta zwolnieniem z VAT tytułem wywozu, to czy transakcję prawną można zakwalifikować jako zwolnioną z VAT dostawę towarów przeznaczonych na wywóz wbrew woli wyrażonej przez klienta w chwili składania zamówienia?

5)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytania prejudycjalne trzecie i czwarte, w sytuacji takiej jak w niniejszej sprawie, w której wystawca faktury wiedział w chwili dostawy towarów, że towary te zostały nabyte w celu ich odsprzedaży, lecz zagraniczny nabywca zamierzał jednak wyprowadzić je z terytorium w ramach systemu dotyczącego podróżnych zagranicznych, w związku z czym wystawca faktury działał w złej wierze, wystawiając formularz wniosku o zwrot podatku przewidziany w tym celu w ramach wspomnianego systemu i dokonując zwrotu należnego podatku od wartości dodanej tytułem zwolnienia na rzecz podróżnych zagranicznych, czy praktyka państwa członkowskiego polegająca na tym, że organ podatkowy odmawia zwrotu podatku nieprawidłowo zadeklarowanego i zapłaconego tytułem dostawy towarów na rzecz zagranicznych podróżnych, nie uznając takich transakcji za dostawy towarów przeznaczonych na wywóz i nie dokonując odpowiedniej korekty, mimo iż bezsporne jest, że towary opuściły Węgry jako bagaż podróżnych, jest zgodna z art. 146 i 147 dyrektywy VAT oraz z zasadami neutralności podatkowej i proporcjonalności przewidzianymi w prawie Unii?

---

(1)  Dz.U. 2006, L 347, s. 1.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság (Węgry) w dniu 27 września 2019 r. – Boehringer Ingelheim RCV GmbH & Co. KG Magyarországi Fióktelepe / Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága

(Sprawa C-717/19)

(2020/C 95/10)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Fővárosi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Boehringer Ingelheim RCV GmbH & Co. KG Magyarországi Fióktelepe

Druga strona postępowania: Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 90 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1) należy interpretować w ten sposób, że niezgodny z nim jest przepis krajowy, taki jak będący przedmiotem postępowania głównego, na mocy którego zgodnie z umową, której zawarcie nie jest obowiązkowe, przedsiębiorstwo farmaceutyczne, dokonujące płatności na rzecz państwowej instytucji ubezpieczeń zdrowotnych na podstawie obrotów uzyskanych z produktów leczniczych i w związku z tym niezachowujące pełnej zapłaty za wspomniane produkty, nie ma prawa do obniżenia podstawy opodatkowania a posteriori wyłącznie ze względu na fakt, że płatności nie są dokonywane w sposób określony wcześniej w jego polityce handlowej lub głównie w celach promocyjnych?

2)

Na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej na poprzednie pytanie, czy art. 273 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że niezgodny z nim jest przepis krajowy, taki jak będący przedmiotem postępowania głównego, zgodnie z którym w celu obniżenia podstawy opodatkowania a posteriori wymagana jest faktura wystawiona na osobę uprawnioną do zwrotu, wykazująca dokonanie transakcji uprawniającej do wspomnianego zwrotu, jeżeli transakcja, która pozwala na obniżenie podstawy opodatkowania a posteriori, jest poza tym należycie udokumentowana, opiera się na danych możliwych do późniejszego zweryfikowania, częściowo publicznych i autentycznych oraz umożliwia prawidłowe pobranie podatku?

---

(1)  Dz.U. 2006, L 347, s. 1.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság (Węgry) w dniu 9 listopada 2019 r. – NJ / Országos Idegenrendészeti Főigazgatóság

(Sprawa C-740/19)

(2020/C 95/11)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Fővárosi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: NJ

Strona pozwana: Országos Idegenrendészeti Főigazgatóság

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 47 karty praw podstawowych i art. 31 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/32/UE (1) (zwanej dalej „dyrektywą w sprawie procedur”) – w świetle art. 6 i 13 europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka – należy interpretować w ten sposób, że jest możliwe, aby państwo członkowskie zapewniło prawo do skutecznego środka prawnego, nawet w przypadku gdy jego sądy nie mogą zmieniać decyzji wydanych w ramach procedur azylowych, ale mogą jedynie stwierdzić nieważność tych decyzji i zobowiązać organ administracyjny do przeprowadzenia nowego postępowania?

2)

Czy art. 47 karty praw podstawowych i art. 31 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/32/UE (zwanej dalej „dyrektywą w sprawie procedur”) – w świetle art. 6 i 13 europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka – należy interpretować w ten sposób, że uregulowanie państwa członkowskiego ustanawiające jeden wiążący termin 60 dni łącznie dla sądowych postępowań azylowych, niezależnie od jakichkolwiek indywidualnych okoliczności i bez uwzględnienia szczególnych okoliczności sprawy oraz ewentualnych trudności dowodowych, jest zgodne ze wspomnianymi przepisami?

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/32/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wspólnych procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej (Dz.U. 2013, L 180, s. 60).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Amsterdam (Niderlandy) w dniu 6 listopada 2019 r. – Stichting Cartel Compensation, Equilib Netherlands BV, Equilib Netherlands BV / Koninklijke Luchtvaart Maatschappij NV i in.

(Sprawa C-819/19)

(2020/C 95/12)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank Amsterdam

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Stichting Cartel Compensation, Equilib Netherlands BV, Equilib Netherlands BV.

Strona pozwana: Koninklijke Luchtvaart Maatschappij NV, Martinair Holland NV, Deutsche Lufthansa AG, Lufthansa Cargo AG, British Airways plc, Société Air France SA, Singapore Airlines Ltd, Singapore Airlines Cargo Pte Ltd, Koninklijke Luchtvaart Maatschappij NV, Martinair Holland NV, Société Air France SA, Singapore Airlines Cargo Pte Ltd, Singapore Airlines Ltd, Lufthansa Cargo AG, Deutsche Lufthansa AG, Swiss International Air Lines AG, British Airways plc, Air Canada, Cathay Pacific Airways Ltd, SAS AB, Scandinavian Airlines System Denmark-Norway-Sweden, SAS Cargo Group A/S, Koninklijke Luchtvaart Maatschappij NV, Martinair Holland NV, Société Air France SA, Lufthansa Cargo AG, Deutsche Lufthansa AG, British Airways plc

Pytanie prejudycjalne

Czy sąd krajowy jest w ramach sporu pomiędzy stronami poszkodowanymi (w tym przypadku spedytorami, odbiorcami usług przewozu lotniczego) a przewoźnikami lotniczymi właściwy – czy to z uwagi na bezpośredni skutek art. 101 TFUE, a przynajmniej art. 53 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym, czy to na podstawie (bezpośredniego zastosowania) art. 6 rozporządzenia 1/2003 (1) – upoważniony do pełnego zastosowania art. 101 TFUE, a przynajmniej art. 53 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym do porozumień/uzgodnionych praktyk przewoźników lotniczych dotyczących usług przewozu towarowego odnoszących się do lotów zrealizowanych przed dniem 1 maja 2004 r. na trasach pomiędzy lotniskami położonymi w obrębie UE a lotniskami położonymi poza EOG i odpowiednio do lotów zrealizowanych przed dniem 19 maja 2005 r. na trasach pomiędzy Islandią, Księstwem Liechtensteinu, Norwegią a lotniskami położonymi poza EOG i odpowiednio do lotów, które miały miejsce przed dniem 1 czerwca 2002 r. pomiędzy lotniskami położonymi wewnątrz UE a Szwajcarią, również w okresie, kiedy obowiązywał system przejściowy ustanowiony w art. 104 i 105 TFUE, czy też system ten stoi temu na przeszkodzie?

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu, Dz.U. 2003, L 1, s. 1.

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 24 września 2019 r. w sprawie T-13/18, Crédit mutuel Arkéa / EUIPO – Confédération nationale du Crédit mutuel (Crédit Mutuel), wniesione w dniu 25 listopada 2019 r. przez Confédération nationale du Crédit Mutuel

(Sprawa C-867/19 P)

(2020/C 95/13)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Confédération nationale du Crédit Mutuel (przedstawiciele: adwokaci B. Moreau-Margotin, M. Merli, C. Thomas-Raquin, M. Le Guerer)

Druga strona postępowania: Crédit Mutuel Arkéa; Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Postanowieniem z dnia 13 lutego 2020 r. Trybunał (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania) odmówił przyjęcia odwołania do rozpoznania.

Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 3 października 2019 r. w sprawie T-491/18, Vafo Praha / EUIPO – Rutzinger-Kurpas, wniesione w dniu 4 grudnia 2019 r. przez Susanne Rutzinger-Kurpas

(Sprawa C-887/19 P)

(2020/C 95/14)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Susanne Rutzinger-Kurpas (przedstawiciel: F. Lichtnecker, Rechtsanwalt)

Pozostali uczestnicy postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, Vafo Praha s.r.o.

Postanowieniem z dnia 11 lutego 2020 r. Trybunał Sprawiedliwości (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania) orzekł, że odwołanie nie zostanie przyjęte do rozpoznania i że Susanne Rutzinger-Kurpas pokrywa własne koszty.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo (Hiszpania) w dniu 12 grudnia 2019 r. – Bankia S.A. / Unión Mutua Asistencial de Seguros (UMAS)

(Sprawa C-910/19)

(2020/C 95/15)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Supremo

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Bankia S.A.

Strona pozwana: Unión Mutua Asistencial de Seguros (UMAS)

Pytania prejudycjalne

W sprawie wykładni art. 3 ust. 2 i art. 6 dyrektywy 2003/71/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. w sprawie prospektu emisyjnego publikowanego w związku z publiczną ofertą lub dopuszczeniem do obrotu papierów wartościowych i zmieniającej dyrektywę 2001/34/WE:

1.

Czy wówczas, gdy oferta publiczna subskrypcji akcji jest skierowana zarówno do inwestorów detalicznych, jak i do inwestorów kwalifikowanych, a prospekt emisyjny jest publikowany w celu powiadomienia inwestorów detalicznych, powództwo o stwierdzenie odpowiedzialności za prospekt emisyjny przysługuje obu rodzajom inwestorów, czy tylko inwestorom detalicznym?

2.

W przypadku udzielenia odpowiedzi na poprzednie pytanie w ten sposób, że wskazane powództwo przysługuje również inwestorom kwalifikowanym, czy możliwa jest ocena stopnia ich wiedzy na temat sytuacji gospodarczej emitenta publicznej oferty subskrypcji poza prospektem emisyjnym, w zależności od ich stosunków prawnych lub handlowych z owym emitentem (uczestnictwo w jego akcjonariacie, jego organach administracyjnych itp.)?

---

(1)  Dz.U. 2003, L 345, s. 64.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Düsseldorf (Niemcy) w dniu 13 grudnia 2019 r. – Agrimotion S.A. / ADAMA Deutschland GmbH

(Sprawa C-912/19)

(2020/C 95/16)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberlandesgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Agrimotion S.A.

Strona pozwana: ADAMA Deutschland GmbH

Pytania prejudycjalne

Czy przedsiębiorstwo, które w państwie członkowskim wprowadzenia wprowadza do obrotu środek ochrony roślin, który uzyskał zezwolenie w państwie członkowskim pochodzenia, może powołać się na pozwolenie na handel równoległy udzielone przedsiębiorstwu trzeciemu przez właściwy organ państwa członkowskiego wprowadzenia, w przypadku gdy na kanistrach, które są wypełnione środkiem ochrony roślin i w których jest on wprowadzany do obrotu w państwie członkowskim wprowadzenia, jest umieszczona informacja o posiadaczu pozwolenia oraz przedsiębiorstwie importującym? Jeżeli istnieją dodatkowe wymogi, to jakie są to wymogi (1)?

---

(1)  Zgodnie z art. 52 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczącego wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin i uchylającego dyrektywy Rady 79/117/EWG i 91/414/EWG (Dz.U. 2009, L 309, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 12 grudnia 2019 r. – Eco Fox Srl / Fallimento Mythen Spa i in.

(Sprawa C-915/19)

(2020/C 95/17)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Eco Fox Srl

Strona pozwana: Fallimento Mythen Spa, Ministero dell’Economia e delle Finanze, Ministero dell’Ambiente e della Tutela del Territorio e del Mare, Ministero delle Politiche agricole, alimentari e forestali, Ministero dello Sviluppo Economico, Agenzia delle Dogane e dei Monopoli

Pytanie prejudycjalne

Do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej kieruje się pytanie, czy – w świetle art. 107 i 108 TFUE, rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. (1) w brzmieniu zmienionym, rozporządzenia Komisji (WE) nr 794/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. (2) oraz wszelkich innych właściwych przepisów prawa [Unii Europejskiej] – stanowi pomoc państwa jako taką podlegającą obowiązkowi uprzedniego zgłoszenia Komisji Europejskiej akt normatywny prawa wtórnego, taki jak uregulowanie przyjęte w drodze dekretu ministerialnego nr 37/2015 zaskarżonego w niniejszej sprawie, który w bezpośrednim wykonaniu wyroków Consiglio di Stato (rady państwa) stwierdzających częściową nieważność poprzednich uregulowań, o których Komisja została już poinformowana, wywarł wpływ „ex tunc” na szczegółowe zasady stosowania obniżonej stawki podatku akcyzowego od biodiesla, zmieniając z mocą wsteczną kryteria podziału korzyści między wnioskujące przedsiębiorstwa bez przedłużania czasu trwania programu ulg podatkowych.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) NR 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (Dz.U. 1999, L 83, s. 1).

(2)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 794/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (Dz.U. 2004, L 140, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 12 grudnia 2019 r. – Alpha Trading SpA unipersonale / Ministero dell’Economia e delle Finanze i in.

(Sprawa C-916/19)

(2020/C 95/18)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Alpha Trading SpA unipersonale

Strona pozwana: Ministero dell’Economia e delle Finanze, Ministero dell’Ambiente e della Tutela del Territorio e del Mare, Ministero delle Politiche agricole, alimentari e forestali, Ministero dello Sviluppo Economico

Pytanie prejudycjalne

Do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej kieruje się pytanie, czy – w świetle art. 107 i 108 TFUE, rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. (1) w brzmieniu zmienionym, rozporządzenia Komisji (WE) nr 794/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. (2) oraz wszelkich innych właściwych przepisów prawa [Unii Europejskiej] – stanowi pomoc państwa jako taką podlegającą obowiązkowi uprzedniego zgłoszenia Komisji Europejskiej akt normatywny prawa wtórnego, taki jak uregulowanie przyjęte w drodze dekretu ministerialnego nr 37/2015 zaskarżonego w niniejszej sprawie, który w bezpośrednim wykonaniu wyroków Consiglio di Stato (rady państwa) stwierdzających częściową nieważność poprzednich uregulowań, o których Komisja została już poinformowana, wywarł wpływ „ex tunc” na szczegółowe zasady stosowania obniżonej stawki podatku akcyzowego od biodiesla, zmieniając z mocą wsteczną kryteria podziału korzyści między wnioskujące przedsiębiorstwa bez przedłużania czasu trwania programu ulg podatkowych.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) NR 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (Dz.U. 1999, L 83, s. 1).

(2)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 794/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (Dz.U. 2004, L 140, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 12 grudnia 2019 r. – Novaol Srl / Ministero dell’Economia e delle Finanze i in.

(Sprawa C-917/19)

(2020/C 95/19)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Novaol Srl

Strona pozwana: Ministero dell’Economia e delle Finanze, Ministero dell’Ambiente e della Tutela del Territorio e del Mare, Ministero delle Politiche Agricole, Alimentari e Forestali e del Turismo, Ministero dello Sviluppo Economico

Pytanie prejudycjalne

Do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej kieruje się pytanie, czy – w świetle art. 107 i 108 TFUE, rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. (1). w brzmieniu zmienionym, rozporządzenia Komisji (WE) nr 794/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. (2). oraz wszelkich innych właściwych przepisów prawa [Unii Europejskiej] – stanowi pomoc państwa jako taką podlegającą obowiązkowi uprzedniego zgłoszenia Komisji Europejskiej akt normatywny prawa wtórnego, taki jak uregulowanie przyjęte w drodze dekretu ministerialnego nr 37/2015 zaskarżonego w niniejszej sprawie, który w bezpośrednim wykonaniu wyroków Consiglio di Stato (rady państwa) stwierdzających częściową nieważność poprzednich uregulowań, o których Komisja została już poinformowana, wywarł wpływ „ex tunc” na szczegółowe zasady stosowania obniżonej stawki podatku akcyzowego od biodiesla, zmieniając z mocą wsteczną kryteria podziału korzyści między wnioskujące przedsiębiorstwa bez przedłużania czasu trwania programu ulg podatkowych.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) NR 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (Dz.U. 1999, L 83, s. 1).

(2)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 794/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (Dz.U. 2004, L 140, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Hamburg (Niemcy) w dniu 16 grudnia 2019 r. – GDVI Verbraucherhilfe GmbH / Swiss International Air Lines AG

(Sprawa C-918/19)

(2020/C 95/20)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Hamburg

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: GDVI Verbraucherhilfe GmbH

Strona pozwana: Swiss International Air Lines AG

Pytania prejudycjalne

1.

Czy Umowę między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego z dnia 21 czerwca 1999 r. (1), w wersji zmienionej decyzją nr 2/2010 Wspólnego Komitetu ds. Transportu Lotniczego Wspólnota/Szwajcaria z dnia 26 listopada 2010 r. (2), należy interpretować w ten sposób, że rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (3) stosuje się, odpowiednio do art. 3 ust. 1 lit. a) tego rozporządzenia, również do pasażerów, którzy lądują na lotnisku w Szwajcarii, przybywając z państwa trzeciego w celu odbycia następnie lotu do państwa członkowskiego?

2.

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: czy ten zakres zastosowania z punktu widzenia sądów państwa członkowskiego obejmuje także orzecznictwo TSUE, zgodnie z którym pasażerowie opóźnionych lotów mogą być w odniesieniu do prawa do odszkodowania traktowani jak pasażerowie odwołanych lotów (wyrok Trybunału z dnia 19 listopada 2009 r., Sturgeon i in., C-402/07 i C-432/07 (4))?

3.

Czy prawo do odszkodowania przewidziane w art. 7 rozporządzenia może przysługiwać również wówczas, gdy pasażer z powodu stosunkowo małego opóźnienia przylotu nie zdąży na lot łączony, co powoduje opóźnienie w miejscu przeznaczenia wynoszące przynajmniej trzy godziny, oba loty zostały jednak wykonane przez różnych przewoźników lotniczych, a potwierdzenie rezerwacji zostało wystawione przez organizatora wycieczek, który zestawił loty dla swoich klientów?

---

(1)  Dz.U. 2002, L 114, s. 73

(2)  Dz.U. 2010, L 347, s. 54

(3)  Dz.U. 2004, L 46, s. 1

(4)  EU:C:2009:716

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Köln (Niemcy) w dniu 23 grudnia 2019 r. – KA

(Sprawa C-937/19)

(2020/C 95/21)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Amtsgericht Köln

Strony w postępowaniu głównym

Osoba, której dotyczy postępowanie: KA

Uczestnicy: Staatsanwaltschaft Köln, Bundesamt für Güterverkehr

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 8 ust. 2 zdanie pierwsze rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1072/2009 (1) z dnia 21 października 2009 r. należy interpretować w ten sposób, że transport międzynarodowy w rozumieniu tego przepisu ma miejsce również wtedy, gdy transport ten następuje w ramach przewozu, o którym mowa w art. 1 ust. 5 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 1072/2009?

---

(1)  Rozporządzenie dotyczące wspólnych zasad dostępu do rynku międzynarodowych przewozów drogowych (Dz.U. 2009, L 300. s. 72)

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Belgia) w dniu 17 stycznia 2020 r. – E.M.T. / Commissaire général aux réfugiés et aux apatrides

(Sprawa C-20/20)

(2020/C 95/22)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d’État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: E.M.T..

Strona pozwana: Commissaire général aux réfugiés et aux apatrides

Pytania prejudycjalne

Czy art. 46 dyrektywy 2013/32/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wspólnych procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej (wersja przekształcona) (1), zgodnie z którym wnioskodawcy powinni mieć prawo do skutecznego środka zaskarżenia decyzji „podjętej w sprawie ich wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej” i art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej w związku z art. 20 i 26 wyżej wymienionej dyrektywy 2013/32/UE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie krajowemu przepisowi proceduralnemu, takiemu jak art. 39/57 ustawy z dnia 15 grudnia 1980 r. w sprawie wjazdu na terytorium, pobytu, osiedlania się i wydalania cudzoziemców, zgodnie z którym termin do wniesienia odwołania od decyzji o oddaleniu wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej wynosi dziesięć dni „kalendarzowych” począwszy od daty doręczenia decyzji administracyjnej, „jeżeli odwołanie zostaje wniesione przez cudzoziemca, który w chwili doręczenia decyzji znajduje się w określonym miejscu, o którym mowa w art. 74/8 i 74/9 [wspomnianej ustawy] lub który został oddany do dyspozycji rządu”, w szczególności w przypadku, gdy skarżący jest zobowiązany, po doręczeniu mu wspomnianej decyzji administracyjnej, podjąć działania w celu znalezienia nowego doradcy prawnego w ramach skorzystania z bezpłatnej pomocy prawnej w celu wszczęcia postępowania odwoławczego?

---

(1)  Dz.U. 2013, L 180, s. 60.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administratiwen syd Sofija-grad (Bułgaria) w dniu 17 stycznia 2020 r. – Byłgarska Nacionałna Telewizija / Direktor na Direkcija „Obżałwane i danyczno osiguritełna praktika” – Sofia pri Centrałno uprawlenie na Nacionałnata agencija za prichodite

(Sprawa C-21/20)

(2020/C 95/23)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Administratiwen syd Sofija-grad

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Byłgarska Nacionałna Telewizija

Strona przeciwna: Direktor na Direkcija „Obżałwane i danyczno osiguritełna praktika” – Sofia pri Centrałno uprawlenie na Nacionałnata agencija za prichodite

Pytania prejudycjalne

1)

Czy działalność telewizji publicznej w zakresie audiowizualnych usług medialnych dla telewidzów – w sytuacji gdy jest ona finansowana przez państwo w formie subsydiów, a telewidzowie nie uiszczają opłat za emisje telewizyjne – można uznać za świadczenie usług dokonywane odpłatnie, zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2006/112/WE (1) Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, czy też nie stanowi ona świadczenia usług dokonywanego odpłatnie w rozumieniu tego przepisu i nie jest objęta zakresem stosowania wspomnianej dyrektywy?

2)

Na wypadek udzielenia odpowiedzi, że audiowizualne usługi medialne telewizji publicznej dla telewidzów są objęte zakresem stosowania art. 2 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2006/112, czy można uznać, że są one zwolnionymi transakcjami w rozumieniu art. 132 ust. 1 lit. q) dyrektywy, a także czy dopuszczalne jest uregulowanie krajowe zwalniające tę działalność jedynie ze względu na to, że w odniesieniu do niej telewizja publiczna otrzymuje płatność z budżetu państwa – bez względu na to, czy działalność ta ma charakter komercyjny?

3)

Czy art. 168 dyrektywy 2006/112 dopuszcza praktykę polegającą na korzystaniu z prawa do odliczenia całości podatku naliczonego w odniesieniu do zakupów nie tylko w zależności od przeznaczenia zakupów (na potrzeby działalności podlegającej opodatkowaniu lub nie), lecz również w zależności od sposobu finansowania tych zakupów – a mianowicie z własnych przychodów (usług reklamowych i innych usług) i z państwowych subsydiów – i na przyznawaniu prawa do odliczenia całości podatku naliczonego jedynie w odniesieniu do zakupów finansowanych z własnych przychodów, a nie w odniesieniu do zakupów finansowanych z państwowych subsydiów, wymagając ich rozróżnienia?

4)

Na wypadek przyjęcia, że działalność telewizji publicznej dotyczy zarówno podlegających opodatkowaniu, jak i zwolnionych transakcji – mając na względzie mieszane finansowanie tej działalności – jaki jest zakres stosowania prawa do odliczenia podatku naliczonego w odniesieniu do zakupów i jakie kryteria należy zastosować przy określaniu tego prawa[?]

---

(1)  Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, Dz.U. 2006, L 347, s. 1.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Klagenævnet for Udbud (Dania) w dniu 17 stycznia 2020 r. – Simonsen & Weel / Region Nordjylland i Region Syddanmark

(Sprawa C-23/20)

(2020/C 95/24)

Język postępowania: duński

Sąd odsyłający

Klagenævnet for Udbud

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Simonsen & Weel

Strona pozwana: Region Nordjylland i Region Syddanmark

Pytania prejudycjalne

1)

Czy zasady równego traktowania i przejrzystości określone w art. 18 ust. 1 dyrektywy 2014/24 (1) i w art. 49 tej samej dyrektywy, w związku z pkt 7 i pkt 10 lit. a) znajdującymi się w części C załącznika V do tej dyrektywy, należy interpretować w ten sposób, że w takim przypadku jak niniejszy ogłoszenie o zamówieniu musi zawierać informację o szacunkowej ilości bądź szacunkowej wartości dostaw na podstawie umowy ramowej, której dotyczy przetarg? W wypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na niniejsze pytanie, wnosi się do Trybunału o wypowiedzenie się w kwestii tego, czy powyższe przepisy należy interpretować w ten sposób, że informacja ta musi zostać podana w odniesieniu do umowy ramowej a) jako całości, czy b) w odniesieniu do pierwotnej instytucji zamawiającej, która potwierdziła wolę zawarcia umowy na podstawie złożonej oferty (w niniejszym przypadku: Region Nordjylland) czy też c) w odniesieniu do pierwotnej instytucji zamawiającej, która jedynie potwierdziła, że uczestniczy w jednej opcji [zamówienia] (w niniejszym przypadku: Region Syddanmark).

2)

Czy zasady równego traktowania i przejrzystości określone w art. 18 ust. 1 dyrektywy 2014/24 oraz w art. 33 i 49 tej samej dyrektywy, w związku z pkt 7 i pkt 10 lit. a) znajdującymi się w części C załącznika V do tej dyrektywy, należy interpretować w ten sposób, że ogłoszenie o zamówieniu bądź specyfikacja warunków zamówienia muszą określać maksymalną ilość bądź maksymalną wartość dostaw na podstawie umowy ramowej, której dotyczy przetarg, a gdy limit ten zostanie osiągnięty, rzeczona umowa przestanie wywoływać skutki prawne? W wypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na niniejsze pytanie, wnosi się do Trybunału o wypowiedzenie się w kwestii tego, czy te przepisy należy interpretować w ten sposób, że powyższy maksymalny limit musi zostać wskazany w odniesieniu do umowy ramowej a) jako całości, czy b) w odniesieniu do pierwotnej instytucji zamawiającej, która potwierdziła wolę zawarcia umowy na podstawie złożonej oferty (w niniejszym przypadku: Region Nordjylland) czy też c) w odniesieniu do pierwotnej instytucji zamawiającej, która jedynie potwierdziła, że uczestniczy w jednej opcji [zamówienia] (w niniejszym przypadku: Region Syddanmark) W wypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze i drugie, wnosi się do Trybunału – w zakresie mającym znaczenie dla treści tych odpowiedzi – o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie:

3)

Czy art. 2d ust. 1 lit. a) dyrektywy 92/13/EWG w związku z art. 33 i 49 dyrektywy 2014/24 oraz w związku z pkt 7 i pkt 10 lit. a) znajdującymi się w Części C załącznika V do tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że przesłanka „podmiot zamawiający udzielił zamówienia bez uprzedniej publikacji ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej” obejmuje swoim zakresem przypadek taki jak niniejszy, w którym instytucja zamawiająca opublikowała ogłoszenie o zamówieniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej dotyczące przewidywanej umowy ramowej, jednakże (a) ogłoszenie o zamówieniu nie spełnia wymogu wskazania szacunkowej ilości lub szacunkowej wartości dostaw na podstawie umowy ramowej, której dotyczy przetarg, gdyż szacunkowa ilość bądź szacunkowa wartość zostały określone w specyfikacji warunków zamówienia, oraz (b) instytucja zamawiająca uchybiła wymogowi określenia w ogłoszeniu o zamówieniu lub w specyfikacji warunków zamówienia maksymalnej ilości lub maksymalnej wartości dostaw na podstawie umowy ramowej, której dotyczy zaproszenie do składania ofert?

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylająca dyrektywę 2004/18/WE (Dz.U. 2014 L 94, s. 65).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez tribunal de grande instance de Rennes (Francja) w dniu 21 stycznia 2020 r.– PF, QG / Caisse d’allocations familiales d’Ille et Vilaine (CAF)

(Sprawa C-27/20)

(2020/C 95/25)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Tribunal de grande instance de Rennes

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: PF, QG

Strona pozwana: Caisse d’allocations familiales d’Ille-et-Vilaine (CAF)

Pytanie prejudycjalne

Czy prawo Unii, a w szczególności art. 20 i 45 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, jak również art. 4 rozporządzenia nr 883/2004 (1) i art. 7 rozporządzenia nr 492/2011 (2) należy interpretować w ten sposób, iż stoi ono na przeszkodzie przepisowi krajowemu, takiemu jak art. R 532-3 code de la sécurité sociale (kodeksu ubezpieczeń społecznych), definiującemu referencyjny rok kalendarzowy w celu obliczenia świadczeń rodzinnych jako przedostatni rok poprzedzający okres płatności, którego zastosowanie, w sytuacji, w której świadczeniobiorca doświadcza, po znacznym wzroście swoich dochodów w innym państwie członkowskim, spadku tych dochodów [następującego po] jego powrocie do kraju pochodzenia, prowadzi do tego, że ten świadczeniobiorca, w przeciwieństwie do rezydentów, którzy nie korzystali ze swojego prawa swobodnego przepływu, jest częściowo pozbawiony prawa do zasiłków rodzinnych?

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U. 2004, L 166, s. 1).

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 492/2011 z dnia 5 kwietnia 2011 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Unii (Dz.U. 2011, L 141, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Attunda Tingsrätt (Szwecja) w dniu 21 stycznia 2020 r. – Airhelp Ltd / Scandinavian Airlines System SAS

(Sprawa C-28/20)

(2020/C 95/26)

Język postępowania: szwedzki

Sąd odsyłający

Attunda Tingsrätt

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Airhelp Ltd

Strona pozwana: Scandinavian Airlines System SAS

Pytania prejudycjalne

1)

Czy strajk pilotów linii lotniczych, którzy są zatrudnieni przez przewoźnika lotniczego i którzy są niezbędni do wykonania lotu, stanowi „nadzwyczajne okoliczności” w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004 (1) w sytuacji, w której strajk nie zostaje podjęty w związku ze środkiem przyjętym lub ogłoszonym przez przewoźnika lotniczego, lecz zostaje zapowiedziany i zgodnie z prawem przeprowadzony przez organizacje pracowników jako działanie zbiorowe mające na celu skłonienie przewoźnika lotniczego do podwyższenia wynagrodzeń, zapewnienia świadczeń lub poprawy warunków zatrudnienia z myślą o spełnieniu żądań takich organizacji?

2)	Czy – a jeśli tak, to jakie – znaczenie ma słuszny charakter żądań organizacji pracowników, zwłaszcza zaś okoliczność, że żądana podwyżka wynagrodzenia jest znacznie wyższa niż podwyżki wynagrodzeń mające ogólne zastosowanie na analizowanych krajowych rynkach pracy?

3)	Czy – a jeśli tak, to jakie – znaczenie ma okoliczność, że przewoźnik lotniczy, w celu uniknięcia strajku, akceptuje propozycję ugody przedstawioną przez krajowy organ odpowiedzialny za prowadzenie mediacji w sporach pracowniczych, a takiej propozycji nie akceptują organizacje pracowników?

---

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U. 2004, L 46, s. 1).

Wyrok Sądu z dnia 12 lutego 2020 r. – WD / EFSA

(Sprawa T-320/18) (1)

(Służba publiczna - Personel tymczasowy - Umowa o pracę zawarta na czas określony - Decyzja o braku zmiany zaszeregowania - Brak sprawozdań z oceny - Przyznanie punktów do celów zmiany zaszeregowania poprzez ich przeniesienie - Oczywisty błąd w ocenie - Decyzja o nieprzedłużeniu umowy - Obowiązek staranności - Oczywisty błąd w ocenie - Nadużycie władzy - Uzasadnione oczekiwania - Obowiązek uzasadnienia - Prawo do bycia wysłuchanym - Odpowiedzialność)

(2020/C 95/27)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: WD (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i A. Blot)

Strona pozwana: Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (przedstawiciele: D. Detken i F. Volpi, wspierani przed adwokatów D. Waelbroeck, A. Duron i C. Dekemexhe)

Przedmiot

Skarga oparta na art. 270 TFUE o, po pierwsze, stwierdzenie nieważności: decyzji EFSA z dnia 14 lipca 2017 r. o braku zmiany zaszeregowania skarżącej do grupy AST 6 w ramach procedury zmiany zaszeregowania za 2017 r., decyzji EFSA z dnia 9 sierpnia 2017 r. o nieprzedłużeniu zawartej ze skarżącą umowy o pracę i decyzji z dnia 9 lutego i 12 marca 2018 r. oddalających zażalenia na dwie pierwsze decyzje, a po drugie, o zasądzenie odszkodowania i zadośćuczynienia za szkodę materialną oraz krzywdę, których doznała skarżąca w następstwie tych decyzji.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	WD zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 259 z 23.7.2018.

Wyrok Sądu z dnia 6 lutego 2020 r. – Compañía de Tranvías de la Coruña / Komisja Europejska

(Sprawa T-485/18) (1)

(Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Dokumenty Komisji dotyczące wykładni przepisu prawa Unii - Dokumenty pochodzące od osób trzecich - Dokumenty pochodzące od państwa członkowskiego - Rozporządzenie (WE) nr 1370/2007 - Częściowa odmowa dostępu - Całkowita odmowa dostępu - Obowiązek uzasadnienia - Wyjątek dotyczący ochrony postępowań sądowych - Nadrzędny interes publiczny)

(2020/C 95/28)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Compañía de Tranvías de la Coruña, SA (La Coruña, Hiszpania) (przedstawiciel: J. Monrabà Bagan, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: W. Mölls i C. Ehrbar, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 7 czerwca 2018 r. odmawiającej przyznania skarżącej w części lub w całości dostępu do dokumentów związanych z przekazaną Republice Francuskiej opinią Komisji dotyczącą ważności umowy dotyczącej linii metra zawartej do 2039 r.

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Komisji Europejskiej z dnia 7 czerwca 2018 r. odmawiającej przyznania Compañía de Tranvías de la Coruña, SA w części lub w całości dostępu do dokumentów związanych z przekazaną Republice Francuskiej opinią Komisji dotyczącą ważności umowy dotyczącej linii metra zawartej do 2039 r. w zakresie, w jakim odmawia ona częściowego dostępu do danych innych niż dane osobowe, zawartych w piśmie Komisji z dnia 25 października 2010 r. skierowanym do francuskich organów oraz w pismach wiceprzewodniczącego Komisji, S. Kallasa, z dnia 27 lipca 2012 r. oraz z dnia 5 czerwca 2013 r., skierowanych do RATP.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Komisja ponosi koszty własne oraz pokrywa jedną piątą kosztów poniesionych przez Compañía de Tranvías de la Coruña.

4)	Compañía de Tranvías de la Coruña ponosi cztery piąte kosztów własnych.

---

(1)  Dz.U. C 381 z 22.10.2018.

Wyrok Sądu z dnia 11 lutego 2020 r. – Stada Arzneimittel / EUIPO (ViruProtect)

(Sprawa T-487/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego ViruProtect - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Obowiązek uzasadnienia)

(2020/C 95/29)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Stada Arzneimittel AG (Bad Vilbel, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci J.-C. Plate i R. Kaase)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: S. Hanne, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 4 czerwca 2018 r. (sprawa R 1886/2017-5) dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego ViruProtect jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Stada Arzneimittel AG zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 352 z 1.10.2018.

Wyrok Sądu z dnia 12 lutego 2020 r. – Węgry / Komisja

(Sprawa T-505/18) (1)

(EFRG i EFRROW - Wydatki wyłączone z finansowania - Wsparcie rozwoju obszarów wiejskich - Pomoc przyznana grupom producentów - Wydatki poniesione przez Węgry - Artykuł 35 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 - Uznanie kwalifikowane - Kwalifikowalność beneficjenta do pomocy - Korekta finansowa liczona - Artykuł 52 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 - Lojalna współpraca - Ochrona uzasadnionych oczekiwań - Proporcjonalność - Pewność prawa - Kwoty niekwalifikowalne)

(2020/C 95/30)

Język postępowania: węgierski

Strony

Strona skarżąca: Węgry (przedstawiciele: M. Fehér, M. Tátrai, A. Pokoraczki i G. Koós, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: V. Bottka i J. Aquilina, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia częściowej nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2018/873 z dnia 13 czerwca 2018 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. 2018, L 152, s. 29).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Węgry zostają obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 399 z 5.11.2018.

Wyrok Sądu z dnia 5 lutego 2020 r. – Hickies / EUIPO (Kształt sznurówki)

(Sprawa T-573/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie trójwymiarowego unijnego znaku towarowego - Kształt sznurówki - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Ochrona prawa związanego z wcześniejszym wzorem - Dowody przedstawione po raz pierwszy przed Sądem)

(2020/C 95/31)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Hickies, Inc. (Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: I. Fowler, solicitor, i adwokat S. Petivlasova)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: H. O’Neill, pełnomocnik).

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 28 czerwca 2018 r. (sprawa R 2693/2017 5) dotyczącą rejestracji oznaczenia trójwymiarowego tworzonego przez kształt sznurówki jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Hickies, Inc. zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 408 z 12.11.2018.

Wyrok Sądu z dnia 11 lutego 2020 r. – Dalasa/EUIPO – Charité – Universitätsmedizin Berlin (charantea)

(Sprawa T-732/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego charantea - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy CHARITÉ - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2020/C 95/32)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Dalasa Handelsgesellschaft mbH (Wiedeń, Austria) (przedstawiciel: adwokat I. Hödl)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: A. Söder, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Charité – Universitätsmedizin Berlin, Gliedkörperschaft Öffentlichen Rechts (Berlin, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci A. Wulff i K. Schmidt-Hern)

Przedmiot

Skarga wniesiona na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 15 października 2018 r. (sprawa R 539/2018-4), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Charité a Dalasą.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 15 października 2018 r. (sprawa R 539/2018-4).

2)	EUIPO pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione w postępowaniu przed Sądem przez Dalasa Handelsgesellschaft mbH.

3)	Charité – Universitätsmedizin Berlin, Gliedkörperschaft Öffentlichen Rechts pokrywa własne koszty poniesione w postępowaniu przed Sądem.

4)	W pozostałej części skarga zostaje oddalona.

---

(1)  Dz.U. C 54 z 11.2.2019.

Wyrok Sądu z dnia 11 lutego 2020 r. – Dalasa/EUIPO – Charité – Universitätsmedizin Berlin (charantea)

(Sprawa T-733/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego charantea - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy CHARITÉ - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2020/C 95/33)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Dalasa Handelsgesellschaft mbH (Wiedeń, Austria) (przedstawiciel: adwokat I. Hödl)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: A. Söder, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Charité – Universitätsmedizin Berlin, Gliedkörperschaft Öffentlichen Rechts (Berlin, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci A. Wulff i K. Schmidt-Hern)

Przedmiot

Skarga wniesiona na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 15 października 2018 r. (sprawa R 540/2018-4), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Charité a Dalasą.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 15 października 2018 r. (sprawa R 540/2018-4).

2)	EUIPO pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione w postępowaniu przed Sądem przez Dalasa Handelsgesellschaft mbH.

3)	Charité – Universitätsmedizin Berlin, Gliedkörperschaft Öffentlichen Rechts pokrywa własne koszty poniesione w postępowaniu przed Sądem.

4)	W pozostałej części skarga zostaje oddalona.

---

(1)  Dz.U. C 54 z 11.2.2019.

Wyrok Sądu z dnia 5 lutego 2020 r. – Globalia Corporación Empresarial / EUIPO – Touring Club Italiano (TC Touring Club)

(Sprawa T-44/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego TC Touring Club - Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy TOURING CLUB ITALIANO - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego - Artykuł 47 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001 - Dodatkowe dowody przedstawione po raz pierwszy przed izbą odwoławczą - Artykuł 95 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001 - Skarga wzajemna)

(2020/C 95/34)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Globalia Corporación Empresarial, SA (Llucmajor, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat A. Gómez López)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: A. Kusturovic, J.F. Crespo Carrillo i H. O’Neill, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Touring Club Italiano (Mediolan, Włochy) (przedstawiciel: adwokat G. Guglielmetti)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 9 listopada 2018 r. (R 448/2018-4) dotyczą postępowania w sprawie sprzeciwu między Touring Club Italiano a Globalia Corporación Empresarial.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Skarga wzajemna zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

3)	Tytułem skargi głównej Globalia Corporación Empresarial, SA zostaje obciążona kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez Touring Club Italiano w związku z postępowaniem przed izbą odwoławczą.

4)	Tytułem skargi wzajemnej Touring Club Italiano pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Globalia Corporación Empresarial i EUIPO.

---

(1)  Dz.U. C 93 z 11.3.2019.

Wyrok Sądu z dnia 6 lutego 2020 r. – Corporació Catalana de Mitjans Audiovisuals / EUIPO – Dalmat (LaTV3D)

(Sprawa T-135/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego LaTV3D - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy TV3 - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Podobieństwo usług - Podobieństwo oznaczeń - Charakter odróżniający - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2020/C 95/35)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Corporació Catalana de Mitjans Audiovisuals, SA (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat J. Erdozain López)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: H. O’Neill, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Stéphane Dalmat (Paryż, Francja)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 13 grudnia 2018 r. (sprawa R 874/2018-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Corporació Catalana de Mitjans Audiovisuals a S. Dalmatem.

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 13 grudnia 2018 r. (sprawa R 874/2018-2) w zakresie, w jakim wyklucza ona istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w odniesieniu do usług innych niż usługi „tłumaczenia pisemne i ustne”, należących do klasy 41 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 148 z 29.4.2019.

Wyrok Sądu z dnia 12 lutego 2020 r. – Bilde / Parlament

(Sprawa T-248/19) (1)

(Przywileje i immunitety - Członek Parlamentu - Decyzja o uchyleniu immunitetu parlamentarnego - Oczywisty błąd w ocenie - Electa una via - Zasada non bis in idem - Nadużycie władzy)

(2020/C 95/36)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Dominique Bilde (Lagarde, Francja) (przedstawiciel: adwokat F. Wagner)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: N. Görlitz i C. Burgos, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na podstawie art. 263 TFUE o stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu P8_TA(2019)0137 z dnia 12 marca 2019 r. w sprawie uchylenia immunitetu parlamentarnego skarżącej.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Dominique Bilde pokrywa własne koszty postępowania jak również koszty poniesione przez Parlament Europejski.

---

(1)  Dz.U. C 213 z 24.6.2019.

Wyrok Sądu z dnia 11 lutego 2020 r. – Jakober / EUIPO (Kształt filiżanki)

(Sprawa T-262/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie trójwymiarowego unijnego znaku towarowego - Kształt filiżanki - Niedopuszczalność odwołania do izby odwoławczej)

(2020/C 95/37)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Philip Jakober (Stuttgart, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat J. Klink)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: M. Fischer, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 11 lutego 2019 r. (sprawa R 1153/2018-4), dotyczącą rejestracji trójwymiarowego oznaczenia tworzonego przez kształt filiżanki jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 11 lutego 2019 r. (sprawa R 1153/2018-4).

2)	EUIPO zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 206 z 17.6.2019.

Wyrok Sądu z dnia 5 lutego 2020 r. – Pierre Balmain / EUIPO (Przedstawienie głowy lwa otoczonej pierścieniami tworzącymi łańcuch)

(Sprawa T-331/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego przedstawiającego głowę lwa otoczoną pierścieniami tworzącymi łańcuch - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2020/C 95/38)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Pierre Balmain (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci J.M. Iglesias Monravá i S. Mainar Roger)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: V. Ruzek, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 21 marca 2019 r. (sprawa R 1223/2018-5) dotyczącą rejestracji oznaczenia graficznego przedstawiającego głowę lwa otoczoną pierścieniami tworzącymi łańcuch jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Pierre Balmain zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 246 z 22.7.2019.

Wyrok Sądu z dnia 5 lutego 2020 r. – Pierre Balmain / EUIPO (Przedstawienie głowy lwa otoczonej pierścieniami tworzącymi łańcuch)

(Sprawa T-332/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego przedstawiającego głowę lwa otoczoną pierścieniami tworzącymi łańcuch - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2020/C 95/39)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Pierre Balmain (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci J. M. Iglesias Monravá i S. Mainar Roger)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: V. Ruzek, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 21 marca 2019 r. (sprawa R 1224/2018-5) dotyczącą rejestracji oznaczenia graficznego przedstawiającego głowę lwa otoczoną pierścieniami tworzącymi łańcuch jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Pierre Balmain zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 246 z 22.7.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 30 stycznia 2020 r. – Łotwa / Komisja

(Sprawa T-293/18) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Wspólna polityka rybołówstwa - Traktat paryski dotyczący Spitzbergenu (Norwegia) - Uprawnienia do połowów kraba śnieżnego w obszarze Svalbardu (Norwegia) - Rozporządzenie (UE) 2017/127 - Statki zarejestrowane w Unii upoważnione do połowów - Zatrzymanie statku łotewskiego - Artykuł 265 TFUE - Wezwanie do działania - Zajęcie stanowiska przez Komisję - Akt niewywołujący wiążących skutków prawnych - Niedopuszczalność)

(2020/C 95/40)

Język postępowania: łotewski

Strony

Strona skarżąca: Republika Łotewska (przedstawiciel: V. Soņeca, pełnomocnik)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Bouquet, E. Paasivirta, I. Naglis i A. Sauka, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie, po pierwsze, stwierdzenia nieważności pisma Komisji z dnia 12 marca 2018 r., w którym instytucja ta zajęła stanowisko w przedmiocie wezwania do działania skierowanego do niej przez Republikę Łotewską na podstawie art. 265 TFUE pismem z dnia 22 grudnia 2017 r. i mającego w istocie na celu podjęcie przez Komisję środków dotyczących ochrony uprawnień do połowów i interesów Unii Europejskiej w obszarze połowowym Svalbardu (Norwegia), a po drugie, nakazania Komisji zajęcia w tym względzie stanowiska, które nie będzie źródłem niekorzystnych dla Republiki Łotewskiej skutków prawnych.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Postępowanie w sprawie wniosku Królestwa Hiszpanii o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta zostaje umorzone.

3)	Republika Łotewska pokrywa własne koszty i koszty poniesione przez Komisję, z wyjątkiem kosztów związanych ze złożeniem wniosku o dopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze interwenienta.

4)	Królestwo Hiszpanii, Republika Łotewska i Komisja pokrywają własne koszty związane ze złożeniem wniosku o dopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze interwenienta.

---

(1)  Dz.U. C 240 z 9.7.2018.

Postanowienie Sądu z dnia 29 stycznia 2020 r. – Shindler i in. / Rada

(Sprawa T-541/19) (1)

(Skarga na bezczynność - Prawo instytucjonalne - Wystąpienie Zjednoczonego Królestwa z Unii - Obywatele Zjednoczonego Królestwa zamieszkali w innym państwie członkowskim Unii - Wybory europejskie z 2019 r. - Wniosek o odroczenie wyborów europejskich - Brak czynnej legitymacji procesowej - Niedopuszczalność)

(2020/C 95/41)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Harry Shindler (Porto d’Ascoli, Włochy) i 5 pozostałych skarżących, których nazwiska zostały wymienione w załączniku do postanowienia (przedstawiciel: adwokat J. Fouchet)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bauer i R. Meyer, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 265 TFUE żądanie mające na celu stwierdzenie, że Rada niezgodnie z prawem zaniechała wydania decyzji o odroczeniu wyborów europejskich z 2019 r. w celu umożliwienia skarżącym wzięcia udziału w głosowaniu.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	Harry Schindler i pozostali skarżący, których nazwiska zostały wymienione w załączniku, zostają obciążeni kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 337 z 7.10.2019.

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 31 stycznia 2020 r. – Shindler i in. / Komisja

(Sprawa T-627/19 R)

(Postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych - Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości - Wystąpienie Zjednoczonego Królestwa z Unii - Obywatele Zjednoczonego Królestwa zamieszkali w innym państwie członkowskim Unii - Utrata obywatelstwa Unii - Skarga na bezczynność - Niedopuszczalność wniosku w przedmiocie środków tymczasowych)

(2020/C 95/42)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Harry Shindler (Porto d’Ascoli, Włochy) i pięciu pozostałych skarżących, których nazwiska zostały wymienione w załączniku do postanowienia (przedstawiciel: adwokat J. Fouchet)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Erlbacher, C. Giolito i E. Montaguti, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 279 TFUE i art. 156 regulaminu postępowania przed Sądem żądanie mające na celu, po pierwsze, zawieszenie mocy obowiązującej wyraźnej odmowy z dnia 13 września 2019 r. uznania przez Komisję jej bezczynności oraz, po drugie, nakazanie Komisji zastosowania określonych środków tymczasowych w celu utrzymania obywatelstwa Unii skarżących po dacie wystąpienia Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej oraz wydanie przez nią tymczasowej decyzji w sprawie statusu alternatywnego tego obywatelstwa obejmującego różne środki związane z wjazdem, pobytem, prawami socjalnymi oraz aktywnością zawodową, które obowiązywałyby w przypadku braku porozumienia w sprawie wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii.

Sentencja

1)	Wniosek w przedmiocie środków tymczasowych zostaje odrzucony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 29 stycznia 2020 r. – Silgan International i Silgan Closures / Komisja

(Sprawa T-808/19)

(Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego - Konkurencja - Żądanie informacji - Artykuł 18 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 - Wniosek o zawieszenie wykonania - Brak pilnego charakteru)

(2020/C 95/43)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Silgan International Holdings BV (Amsterdam, Niderlandy), Silgan Closures GmbH (Monachium, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci D. Seeliger, H. Wollmann, R. Grafunder, B. Meyring i E. Venot)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Ernst, L. Wildpanner, A. Keidel i G. Meessen, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 278 i 279 TFUE żądanie zawieszenia wykonania decyzji Komisji C(2019) 8501 final z dnia 20 listopada 2019 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 18 ust. 3 i art. 24 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 (sprawa AT.40522 – Opakowania metalowe).

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Skarga wniesiona w dniu 8 stycznia 2020 r. – Valiante / Komisja

(Sprawa T-13/20)

(2020/C 95/44)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Diego Valiante (Antwerpia-Berchem, Belgia) (przedstawiciel: adwokat R. Wardyn)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżący wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 14 marca 2019 r. oddalającej wniosek skarżącego o dopuszczenie go do udziału w konkursie wewnętrznym COM/1/AD 10/18 (AD 10);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi trzy zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 27 regulaminu pracowniczego poprzez decyzję odmawiającą dopuszczenia skarżącego do udziału w konkursie wewnętrznym ze względu na fakt, że nie spełniał on wymogu minimalnej grupy zaszeregowania. — Skarżący twierdzi, że minimalna grupa zaszeregowania nie stanowi rzeczywistego wskaźnika kompetencji. W konsekwencji, wymóg posiadania minimalnej grupy zaszeregowania stoi na przeszkodzie rekrutowaniu doświadczonych i wykwalifikowanych kandydatów.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady równego traktowania i art. 27 regulaminu pracowniczego poprzez ustanowienie wymogu minimalnej grupy zaszeregowania, co nie dotyczy w taki sam sposób członków personelu tymczasowego i urzędników.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 27 regulaminu pracowniczego poprzez wymóg składania aplikacji wyłącznie w ramach jednego obszaru, co uniemożliwia przeprowadzenie procesu rekrutacyjnego w oparciu o najwyższe standardy umiejętności, skuteczności i rzetelności na możliwie najszerszej podstawie.

Skarga wniesiona w dniu 8 stycznia 2020 r. – Tratkowski / Komisja

(Sprawa T-14/20)

(2020/C 95/45)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Michal Tratkowski (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat R. Wardyn)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżący wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 14 marca 2019 r. oddalającej wniosek skarżącego o dopuszczenie go do udziału w konkursach wewnętrznych COM/2/AD 12/18;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi trzy zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 27 regulaminu pracowniczego poprzez decyzję odmawiającą dopuszczenia skarżącego do udziału w konkursie wewnętrznym ze względu na fakt, że nie spełniał on wymogu minimalnej grupy zaszeregowania. Skarżący twierdzi, że minimalna grupa zaszeregowania nie stanowi rzeczywistego wskaźnika kompetencji. W konsekwencji, wymóg posiadania minimalnej grupy zaszeregowania stoi na przeszkodzie rekrutowaniu doświadczonych i wykwalifikowanych kandydatów.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady równego traktowania i art. 27 regulaminu pracowniczego poprzez ustanowienie wymogu minimalnej grupy zaszeregowania, co nie dotyczy w taki sam sposób członków personelu tymczasowego i urzędników.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 27 regulaminu pracowniczego poprzez wymóg składania aplikacji wyłącznie w ramach jednego obszaru, co uniemożliwia przeprowadzenie procesu rekrutacyjnego w oparciu o najwyższe standardy umiejętności, skuteczności i rzetelności na możliwie najszerszej podstawie.

Skarga wniesiona w dniu 14 stycznia 2020 r. – Intertranslations (Intertransleïsions) Metafraseis / Parlament

(Sprawa T-20/20)

(2020/C 95/46)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Intertranslations (Intertransleïsions) Metafraseis AE (Kallithea Attikis, Grecja) (przedstawiciel: adwokat N. Korogiannakis)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 5 grudnia 2019 r. o przyznaniu jej drugiego miejsca w przetargu TRA/EU19/2019: usługi tłumaczeń pisemnych część 5 (na język angielski);

—	zasądzenie od Parlamentu Europejskiego odszkodowania dla skarżącej za utratę zamówienia;

—	ewentualnie zasądzenie od Parlamentu Europejskiego odszkodowania dla skarżącej za utratę szansy;

—	obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą, nawet w przypadku oddalenia niniejszej skargi.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczący braku uzasadnienia – Naruszenie obowiązku uzasadnienia, naruszenie art. 296 TFUE, załącznika I rozdział 1, Przepisy wspólne, sekcja 1, pkt 31 rozporządzenia finansowego (EU) 2018/1046 (1) oraz art. 89 rozporządzenia delegowanego (EU) 2019/715 (2) – Naruszenie istotnego wymogu formalnego i prawa do skutecznego środka prawnego. — Skarżąca podnosi, że podane uzasadnienie jest niewystarczające in concreto, gdyż nie podaje konkretnie, jakie braki poszczególnych podkryteriów odpowiadają za punkty odjęte za wszystkie poszczególne rzekome błędy. Skarżąca nie jest więc w stanie zrozumieć, czego dokładnie dotyczy błąd, ani nie może stosownie do tego dokonywać analizy i wysuwać kontrargumentów.

2.	Zarzut drugi, dotyczący oczywistych błędów w ocenie. — Ocena zawiera szereg oczywistych błędów w ocenie w zakresie podkryteriów „Styl – jasność”, „Płynność – interpunkcja” oraz „Prezentacja i dokładność” oraz „Błędne tłumaczenie”.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący niejasnych kryteriów ocenny – Dwukrotne użycie tego samego kryterium – Przyznanie punktów za te same cechy ofert w ramach dwóch różnych kryteriów oceny. — Jeden rodzaj błędu jest niejasny, ponieważ słownik terminów w specyfikacji warunków zamówienia nie zawiera konkretnej analizy, a nie stanowi on zawodowego terminu technicznego w tłumaczeniach. Specyfikacja warunków zamówienia przewiduje też badanie tych samych kwestii w ramach dwóch różnych kryteriów, co obarcza wadą wyniki oceny.

4.

Zarzut czwarty, dotyczący naruszenia art. 21.2 załącznika I do rozporządzenia finansowego (EU) 2018/1046 – Niewłaściwe wyważenie kryteriów udzielenia zamówienia. — Cena liczy się tylko jako 33 %, a jakość jako 66 %, zatem cenie przypisano bardzo małą wagę, co niweluje wpływ kosztu w postepowaniu o udzielenie zamówienia, skłania do zakupu nierozsądnie drogich usług, co prowadzi z kolei do nieprawidłowego zarządzania finansowego.

5.

Zarzut piąty, dotyczący naruszenia specyfikacji warunków zamówienia i art. 175 rozporządzenia finansowego (EU) 2018/1046, dotyczącego okresu zawieszenia. — Mimo zapowiedzi Parlamentu Europejskiego dotyczących zawieszenia podpisania rozpatrywanej umowy, w Dzienniku Urzędowym UE zawarto zawiadomienie, że umowa została już podpisana w dniu 4 grudnia 2019 r., i nie opublikowano sprostowania, przez co naruszono specyfikację warunków zamówienia i art. 175 rozporządzenia finansowego nr 2018/1046 w zakresie okresu zawieszenia.

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii, zmieniające rozporządzenia (UE) nr 1296/2013, (UE) nr 1301/2013, (UE) nr 1303/2013, (UE) nr 1304/2013, (UE) nr 1309/2013, (UE) nr 1316/2013, (UE) nr 223/2014 i (UE) nr 283/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE, a także uchylające rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 (Dz.U. 2018 L 193, s. 1).

(2)  Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2019/715 z dnia 18 grudnia 2018 r. w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów utworzonych na podstawie TFUE oraz Traktatu Euratom, o których mowa w art. 70 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 (Dz.U. 2019 L 122, s. 1).

Skarga wniesiona w dniu 16 stycznia 2020 r. – ID / ESDZ

(Sprawa T-28/20)

(2020/C 95/47)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: ID (przedstawiciel: adwokat C. Bernard-Glanz)

Strona pozwana: Europejska Służba Działań Zewnętrznych

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie dopuszczalności wniesionej przez nią skargi;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i, o ile to niezbędne, decyzji oddalającej zażalenie;

—	zasądzenie od strony pozwanej kwoty 449 379,05 EUR tytułem odszkodowania za poniesioną szkodę majątkową wraz z odsetkami ustawowymi do dnia całkowitej zapłaty;

—	zasądzenie od strony pozwanej kwoty 20 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z odsetkami ustawowymi do dnia całkowitej zapłaty; i

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 84 warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej (WZIP): — w kwestii elementów, na podstawie których należy stwierdzić niezdolność do należytego wypełniania obowiązków uzasadniający zwolnienie przed zakończeniem okresu próbnego; — w kwestii poziomu niezdolności do należytego wypełniania obowiązków, który należy stwierdzić dla uzasadnienia zwolnienia przed zakończeniem okresu próbnego.

2.	Zarzut drugi dotyczący braku właściwego uzasadnienia i oczywistego błędu w ocenie: — w kwestii braku właściwego uzasadnienia i oczywistego błędu w ocenie; — w kwestii oceny faktów mogących uzasadnić stwierdzenie o oczywistej niezdolności do należytego wypełniania obowiązków.

3.	Zarzut trzeci dotyczący nadużycia władzy.

Skarga wniesiona w dniu 22 stycznia 2020 r. – Zjednoczone Królestwo / Komisja

(Sprawa T-37/20)

(2020/C 95/48)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: Z. Lavery, Agent i T. Buley, Barrister)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2019/1835 (1) w zakresie, w jakim wyłącza ona z finansowania przez Unię Europejską niektóre wydatki poniesione przez akredytowane agencje płatnicze Zjednoczonego Królestwa z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) i Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW), z powodu niedociągnięć w definicji rolnika aktywnego zawodowo – przedsiębiorstw powiązanych.

—	obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez Zjednoczone Królestwo.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi jedyny zarzut dotyczący błędnej wykładni art. 9 ust. 2 A [akapit pierwszy] rozporządzenia nr 1307/2013 (2).

Na poparcie tego zarzutu Zjednoczone Królestwo przedstawia siedem argumentów.

—	Po pierwsze, Komisja popełniła błąd przy wykładni brzmienia art. 9 ust. 2 A [akapit pierwszy]. Nie wyklucza on zapłaty na rzecz wnioskodawcy z tego tylko powodu, że należy on do większej grupy spółek, której niektórzy członkowie podejmują działalność znajdującą się na liście negatywnej.

—

Po drugie, strona skarżąca podnosi, że z brzmienia tego przepisu nie może wynikać znaczenie, jaki przypisuje mu Komisja. Z syntaktycznego punktu widzenia jest oczywiste, że zakazane jest, aby grupa sama prowadziła daną działalność. Warunek ten nie jest spełniony, jeśli wnioskującym o bezpośrednią płatność jest spółka, która (sama) spełnia definicję rolnika zawartą w art. 4 ust. 1 lit a), ale nie prowadzi (sama) danej działalności.

—

Po trzecie, wykładnię dokonaną przez Zjednoczona Królestwo potwierdza okoliczność, że brzmienie art. 9 ust. 2 A [akapit pierwszy] jest odzwierciedleniem brzmienia art. 4 ust. 1 lit. a), definiującego pojęcie „rolnika”. „Rolnik” może oznaczać albo (i) pojedynczą osobę, fizyczną lub prawną, prowadzącą działalność rolniczą, albo (ii) takich osób. W tym drugim przypadku pojedynczy „rolnik” w rozumieniu art. 4 ust. a) lit. a) będzie oznaczał zespół osób fizycznych lub prawnych. Wyrażenia tego nie należy rozumieć jako wprowadzające element „podmiotów powiązanych” do art. 4 ust. 1 lit. a), a zatem nie należy nadawać takiego znaczenia art. 9 ust. 2 [A] [akapit pierwszy].

—

Po czwarte, wyrażenie „grup[a] osób fizycznych lub prawnych” pojawia się w innych miejscach rozporządzenia, ale Komisja nie wydaje się interpretować go w sposób spójny z dokonywana przez siebie wykładnią art. 9 ust. 2 [A] [akapit pierwszy]. Zjednoczone Królestwo podnosi, że podstawowe wyrażenie powinno być niewątpliwie interpretowane w sposób jednolity w całym rozporządzeniu nr 1307/13.

—

Po piąte, Zjednoczone Królestwo podnosi także, że istnieje inny problem językowy z wykładnią przyjętą przez Komisję. Odniesienie do osoby „fizycznej” w przedmiotowym wyrażeniu jest redundantne. W istocie wystarczyłoby odniesienie wyłącznie do „grupy osób prawnych”. Osoba fizyczna nie może nigdy należeć do innej osoby fizycznej lub prawnej ani nie może być powiązana z inną taką osobą w sposób, w jaki jedna spółka może być powiązana z drugą.

—

Po szóste, szersze względy celowościowe lub teleologiczne przemawiają za stanowiskiem Zjednoczonego Królestwa i podważają stanowisko Komisji. W istocie motyw 10 wskazuje, że płatności bezpośrednie nie powinny być przyznawane „niektórym osobom fizycznym i prawnym, chyba że mogą one udowodnić, iż ich działalność rolnicza nie ma charakteru marginalnego” Takie podejście jest całkowicie zgodne z dokonywaną przez Zjednoczone Królestwo wykładnią art. 9 ust. 2 A [akapit pierwszy] i sprzeczne z wykładnia dokonywana przez Komisję.

—

Wreszcie, art. 9 ust. 2 C[akapit trzecie] pozwala na odstępstwo od zakazu zawartego w art. 9 ust. 2 A [akapit pierwszy], jeżeli wnioskodawca (osoba lub grupa osób) wchodzi w zakres pkt a) – c). Jeżeli wnioskodawcy mogą udowodnić, że ich działalność rolnicza nie ma charakteru „marginalnego”, wchodzą w zakres pkt b). Jest zatem jasne, że intencją prawodawcy nie było wykluczenie płatności na rzecz osób zajmujących się działalnością z negatywnej listy co do zasady.

---

(1)  Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2019/1835 z dnia 30 października 2019 r. wyłączająca z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U 2019 L 279, s. 98).

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1307/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające przepisy dotyczące płatności bezpośrednich dla rolników na podstawie systemów wsparcia w ramach wspólnej polityki rolnej oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 637/2008 i rozporządzenie Rady (WE) nr 73/2009 (Dz.U 2013 L 347, s. 608).

Skarga wniesiona w dniu 30 stycznia 2020 r. – CX / Komisja

(Sprawa T-52/20)

(2020/C 95/49)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: CX (przedstawiciel: adwokat É. Boigelot)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie dopuszczalności i zasadności skargi;

a w konsekwencji:

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 21 marca 2019 r. o sygn. Ares(2019)1889562 o przywróceniu skarżącego do służby w grupie zaszeregowania AD 8/5;

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 21 października 2019 r. o sygn. Ares(2019)6485832, doręczonej tego samego dnia, w której organ powołujący oddalił zażalenie skarżącego, wniesione przez niego w dniu 21 czerwca 2019 r., o sygn.. R/348/19, na zaskarżoną decyzję;

—	stwierdzenie doznania szkód z tytułu utraty szansy na awans i pozbawienia prawa do pozostania w służbie; w związku z tym zasądzenie od Komisji odszkodowania szacowanego wstępnie na 300 000 (trzysta tysięcy) EUR, z zastrzeżeniem możliwości jej podwyższenia lub obniżenia w toku postępowania;

—	obciążenie pozwanej kosztami postepowania na podstawie regulaminu postepowania przed Sądem Unii Europejskiej.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia obowiązku wykonania wyroków Sądu w wykonaniu art. 266 TFUE oraz naruszenia zasad uzasadnionych oczekiwań i dobrej wiary. Skarżący podkreśla, nawet że sama Komisja przyznaje, iż nie odtworzyła ścieżki jego kariery, do czego była zobowiązana w wykonaniu wyroku z dnia 13 grudnia 2018 r., CX/Komsija (T-743/16 RENV, niepublikowany, EU:T:2018:937). Dodaje, że Komisja nie rozpatrzyła ponownie jego sytuacji ani nie przeprowadziła porównania jego osiągnięć z innymi urzędnikami ubiegającymi się o awans. Skarżący sądzi wreszcie, że wskazany wyrok Sądu, stwierdzający nieważność decyzji o wydaleniu ze służby, stanowił zapewnienie, które mogło zrodzić w nim uzasadnioną nadzieję, że jego ścieżka kariery zostanie odtworzona przez organ powołujący działający w dobrej wierze, lojalnie, szczerze i z poszanowaniem właściwych przepisów i zasad.

2.

Zarzut drugi, dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia oraz braku tego uzasadnienia. Skarżący utrzymuje w tym względzie, że zaskarżone pismo nie zawiera żadnego uzasadnienia decyzji o zaszeregowaniu go do grupy AD 8 stopień 5. Jest to jego zdaniem „akt niekorzystny”, nie zaś „akt potwierdzający”, ponieważ pismo to wprowadza w życie i podaje do wiadomości decyzję Komisji wywołującą niekorzystne skutki, choć była ona dorozumiana i nie została wcześniej podana do wiadomości skarżącego.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący oczywistej pomyłki, oczywistego błędu w ocenie, naruszenia ogólnych przepisów wykonawczych do art. 45 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”) i uchybień formalnych. Skarżący uważa, że nigdzie w regulaminie pracowniczym nie jest przewidziane, że decyzja dyscyplinarna o obniżeniu zaszeregowania przeważa z urzędu nad późniejszą decyzją o przyznaniu awansu, gdy ich adresatem jest ten sam urzędnik, a awans jest z natury czynnością prawną, która nie może podlegać warunkom, zawieszającym ani rozwiązującym, ani ograniczeniom czasowym. Komisja powinna więc była uznać przy odtwarzaniu ścieżki kariery skarżącego, że był on zaszeregowany w grupie AD 10 od dnia 1 stycznia 2010 r. Ponadto skarżący podnosi, że w następstwie stwierdzenia przez Sąd nieważności decyzji o wydaleniu ze służby oraz w perspektywie przywrócenia skarżącego do służby i odtworzenia jego ścieżki kariery Komisja miała też obowiązek podjęcia na nowo postępowania w sprawie awansu na etapie, na którym zostało ono zawieszone zgodnie z regulaminem na podstawie ogólnych przepisów wykonawczych do art. 45 regulaminu pracowniczego. Wreszcie, zdaniem skarżącego, do celów odtworzenia ścieżki jego kariery w sposób lojalny, poważny i w dobrej wierze Komisja była obowiązana, na mocy zasady dobrej administracji, szczegółowo przeanalizować wszystkie elementy prowadzące do podjęcia uzasadnionej decyzji co do zaszeregowania, z jakim należy go przywrócić do służby. Komisja zaś nie tylko tego nie zrobiła, ale nawet nie wysłuchała skarżącego przez podjęciem decyzji.

4.

Zarzut czwarty, dotyczący naruszenia zasad równości szans i równego traktowania urzędników oraz zasady ekspektatywy rozwoju kariery zawodowej. Skarżący utrzymuje, że zasada ekspektatywy rozwoju kariery zawodowej, będąca szczególną postacią zasady równego traktowania mającą zastosowanie do urzędników, została naruszona, ponieważ administracja pomijała w okresie od 1 stycznia 2010 r. do 1 maja 2019 zarówno tę zasadę ekspektatywy rozwoju kariery zawodowej, jak i art. 5 ust. 5 regulaminu pracowniczego w związku z przepisami załącznika I pkt B do regulaminu pracowniczego i przepisami regulaminu pracowniczego dotyczącymi awansowania urzędników, które stanowią, że skarżący mógł otrzymać awans do grupy AD 11 w dniu 1 stycznia 2014 r., a do grupy AD 12 w dniu 1 stycznia 2018. Te same względy prowadzą ponadto do stwierdzenia naruszenia równości szans i równego traktowania urzędników, ponieważ skarżący nie był traktowany tak samo, jak pozostali urzędnicy.

Skarga wniesiona w dniu 3 lutego 2020 r. – NetCologne / Komisja

(Sprawa T-58/20)

(2020/C 95/50)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: NetCologne Gesellschaft für Telekommunikation mbH (Kolonia, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci M. Geppert, P. Schmitz i J. Schulze zur Wiesche)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji C(2019) 5187 final z dnia 18 lipca 2019 r., w której Komisja stwierdziła zgodność koncentracji w sprawie M.8864 – Vodafone/Certain Liberty Global Assets ze wspólnym rynkiem i porozumieniem EOG;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi następujące zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy: Komisja popełniła oczywiste błędy w ocenie, uchybiła swojemu obowiązkowi uzasadnienia i obowiązkowi staranności, zaprzeczając znacznemu zakłóceniu skutecznej konkurencji na „rynku detalicznych dostaw transmisji sygnału telewizyjnego do klientów mieszkających w wielopiętrowych budynkach mieszkalnych” ze względu na: — założenie, że strony koncentracji nie są bezpośrednimi konkurentami, — założenie, że strony koncentracji nie są potencjalnymi konkurentami, i — negatywne skutki, jakie koncentracja będzie mieć dla konkurentów.

2.

Zarzut drugi: Komisja popełniła oczywiste błędy w ocenie, uchybiła swojemu obowiązkowi uzasadnienia i obowiązkowi staranności, zaprzeczając znacznemu zakłóceniu skutecznej konkurencji na „rynku detalicznych dostaw transmisji sygnału telewizyjnego do klientów mieszkających w budynkach mieszkalnych jednorodzinnych” ze względu na założenie, że strony koncentracji nie są ani potencjalnymi, ani bezpośrednimi konkurentami.

3.

Zarzut trzeci: Komisja popełniła oczywiste błędy w ocenie i naruszyła art. 2 i 8 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1) przy definiowaniu rynku i ocenie wpływu ofert „multiple play”, w szczególności ofert telefonii stacjonarnej w połączeniu z usługami telefonii komórkowej („ofert FMC”), na konkurencję.

4.	Zarzut czwarty: Komisja popełniła oczywiste błędy w ocenie, naruszyła art. 2 i 8 rozporządzenia nr 139/2004, uchybiła swojemu obowiązkowi uzasadnienia i obowiązkowi staranności przy ocenie i przyjęciu zobowiązania do hurtowego dostępu szerokopasmowego przez sieci przewodowe.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 139/2004 z dnia 20 stycznia 2004 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (Dz.U. 2004, L 24, s. 1).

Skarga wniesiona w dniu 3 lutego 2020 r. – Deutsche Telekom / Komisja

(Sprawa T-64/20)

(2020/C 95/51)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Deutsche Telekom (Bonn, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci C. von Köckritz, U. Soltész i M. Wirtz)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2019) 5187 final z dnia 18 lipca 2019 r. w sprawie M.8864 – VODAFONE/CERTAIN LIBERTY GLOBAL ASSETS;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym Komisja naruszyła art. 2 ust. 2 i 3 rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw (1), ponieważ zatwierdziła transakcję, której wynikiem jest pozycja dominująca połączonego podmiotu i znaczące utrudnienie skutecznej konkurencji na niemieckim rynku detalicznego dostarczania sygnału telefonicznego do budynków mieszkalnych wielorodzinnych. Wniosek Komisji, zgodnie z którym strony nie były ani rzeczywistymi (bezpośrednimi lub pośrednimi), ani potencjalnymi konkurentami przed transakcją, która wobec tego nie powodowała istotnego pogorszenia warunków konkurencji, jest obarczony oczywistymi błędami w ocenie. W szczególności Komisja nie uwzględniła niekorzystnego oddziaływania mocniejszej pozycji rynkowej połączonego podmiotu na hurtowe rynki dostarczania i nabywania kanałów telewizyjnych oraz hurtowej transmisji sygnału telewizyjnego (zwane dalej „hurtowymi rynkami telewizyjnymi”) na rynku budynków mieszkalnych wielorodzinnych.

2.

Zarzut drugi, zgodnie z którym stwierdzenie przez Komisję, że na rynku budynków jednorodzinnych nie występuje znaczące utrudnienie skutecznej konkurencji jest również obarczone oczywistymi błędami w ocenie, w szczególności ze względu na to, że owo twierdzenie jest oparte na rzekomym braku stosunku istotnej konkurencji pomiędzy stronami transakcji. Wynikiem transakcji jest powstanie znaczącej pozycji rynkowej powodującej znaczące utrudnienie skutecznej konkurencji na rynku budynków mieszkalnych jednorodzinnych, obejmującym wyłącznie kabel i IPTV.

3.

Zarzut trzeci, zgodnie z którym wniosek Komisji dotyczący zdolności i skłonności połączonego podmiotu do wyrządzania szkody Tele Columbus i innym dostawcom detalicznym sygnału telewizyjnego, którzy są zależni od dostarczania pośredniego sygnały telewizyjnego przez połączony podmiot, jest obarczony naruszeniami prawa i oczywistymi błędami w ocenie.

4.

Zarzut czwarty, zgodnie z którym dokonana przez Komisję ocena niekorzystnego wpływu transakcji na hurtowe rynki telewizyjne jest niepełna i oczywiście błędna. W szczególności Komisja niesłusznie stwierdziła, że połączony podmiot nie będzie skłonny do zamykania konkurentom połączonego podmiotu dostępu do treści i że takie zamknięcie nie miałoby istotnego niekorzystnego wpływu na rynki niższego szczebla w odniesieniu do detalicznego dostarczania sygnału telewizyjnego do wielorodzinnych i jednorodzinnych budynków mieszkalnych. Komisja nie oceniła też zdolności i skłonności połączonego podmiotu do wyrządzania szkody konkurentom na rynku niższego szczebla raczej poprzez pogorszenie warunków dostępu do treści telewizyjnych, w tym do funkcji cyfrowych (np. natychmiastowego restartu, pauzy itp.) niż poprzez całkowite zamknięcie, ze szkodą dla konsumentów.

5.

Zarzut piąty, zgodnie z którym Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, uznając, że transakcja, zmieniona przez zobowiązania zaproponowane przez Vodafone, nie powoduje znaczącego utrudnienia skutecznej konkurencji na telewizyjnych rynkach hurtowych. Ponieważ zobowiązania te nie spełniają kryteriów z komunikatu Komisji w spawie środków naprawczych i były niewystarczające, aby zapobiec znaczącemu utrudnieniu skutecznej konkurencji przez transakcję na owym rynku i na innych rynkach, decyzja Komisji zatwierdzająca te środki naprawcze narusza art. 2 ust. 3 rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 139/2004 z dnia 20 stycznia 2004 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (Dz.U. 2004, L 24, s. 1).

Skarga wniesiona w dniu 4 lutego 2020 r. – Hauz 1929/EUIPO – Houzz (HAUZ LONDON)

(Sprawa T-66/20)

(2020/C 95/52)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Hauz 1929 Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: adwokat N. Lyberis)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Houzz, Inc. (Palo Alto, Kalifornia, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie do rejestracji graficznego unijnego znaku towarowego HAUZ LONDON – zgłoszenie nr 17 593 823

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 19 listopada 2019 r. w sprawie R 884/2019-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie częściowej nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO i drugiej strony w postępowaniu przed izbą odwoławczą kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą w tej sprawie, włączając w to także koszty poniesione w postępowaniu przed EUIPO.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 3 lutego 2020 r. – Hauz 1929/EUIPO – Houzz (HAUZ NEW YORK)

(Sprawa T-67/20)

(2020/C 95/53)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Hauz 1929 Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: adwokat N. Lyberis)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Houzz, Inc. (Palo Alto, Kalifornia, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie do rejestracji graficznego unijnego znaku towarowego HAUZ NEW YORK – zgłoszenie nr 17 593 807

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 19 listopada 2019 r. w sprawie R 886/2019-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie częściowej nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO i drugiej strony w postępowaniu przed izbą odwoławczą kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą w tej sprawie, włączając w to także koszty poniesione w postępowaniu przed EUIPO.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 4 lutego 2020 r. – Hauz 1929/EUIPO – Houzz (HAUZ EST 1929)

(Sprawa T-68/20)

(2020/C 95/54)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Hauz 1929 Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: adwokat N. Lyberis)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Houzz, Inc. (Palo Alto, Kalifornia, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie do rejestracji graficznego unijnego znaku towarowego HAUZ EST 1929 – zgłoszenie nr 17 636 119

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 19 listopada 2019 r. w sprawie R 885/2019-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie częściowej nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO i drugiej strony w postępowaniu przed izbą odwoławczą kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą w tej sprawie, włączając w to także koszty poniesione w postępowaniu przed EUIPO.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 4 lutego 2020 r. – Tele Columbus / Komisja

(Sprawa T-69/20)

(2020/C 95/55)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Tele Columbus AG (Berlin, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci C. Wagner i J. Hackl)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2019) 5187 final z dnia 18 lipca 2019 r. (M.8864 – Vodafone/Certain Liberty Global Assets) i jej uchylenie;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi następujące zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy: oczywisty błąd w ocenie i naruszenie proceduralne przy badaniu znacznego zakłócenia skutecznej konkurencji przez horyzontalne nieskoordynowane skutki na niemieckim „rynku transmisji sygnału telewizji kablowej do gospodarstw domowych zlokalizowanych w wielopiętrowych budynkach mieszkalnych (do klientów zamieszkujących wielopiętrowe budynki mieszkalne)” (zwanym dalej „rynkiem MDU”).

2.

Zarzut drugi: oczywisty błąd w ocenie i naruszenie proceduralne przy badaniu znacznego zakłócenia skutecznej konkurencji przez horyzontalne nieskoordynowane skutki na niemieckim „rynku transmisji sygnału telewizyjnego do gospodarstw domowych zlokalizowanych w budynkach mieszkalnych jednorodzinnych (klienci mieszkający w domkach jednorodzinnych)”.

3.	Zarzut trzeci: oczywisty błąd w ocenie i naruszenie proceduralne przy badaniu znacznego zakłócenia skutecznej konkurencji przez wertykalne nieskoordynowane skutki na rynku transmisji sygnału i na związanym z nim rynku MDU w Niemczech.

4.	Zarzut czwarty: oczywisty błąd w ocenie i naruszenie proceduralne przy badaniu znacznego zakłócenia skutecznej konkurencji przez horyzontalne nieskoordynowane skutki na tak zwanym rynku zasilania w Niemczech.

5.	Zarzut piąty: oczywisty błąd w ocenie i naruszenie proceduralne przy badaniu zobowiązań, ponieważ Komisja zaakceptowała pakiet zobowiązań, który z góry – strukturalnie – nie nadawał się do skompensowania znacznych ograniczeń konkurencji wynikających z koncentracji.