7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/1

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/2

—

Nowy Rok,

—

drugi dzień Wielkiej Nocy,

—

1 maja,

—

Wniebowstąpienie Pańskie,

—

drugi dzień Zielonych Świątek,

—

23 czerwca,

—

15 sierpnia,

—

1 listopada,

—

25 grudnia,

—

26 grudnia.

—

Boże Narodzenie 2018: od poniedziałku, dnia 17 grudnia 2018 r. do niedzieli, dnia 6 stycznia 2019 r. włącznie,

—

Wielkanoc 2019: od poniedziałku, dnia 15 kwietnia 2019 r. do niedzieli, dnia 28 kwietnia 2019 r. włącznie,

—

Wakacje letnie 2019: od wtorku, dnia 16 lipca 2019 r. do soboty, dnia 31 sierpnia 2019 r. włącznie.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/4

—

Boże Narodzenie 2018: od poniedziałku, dnia 17 grudnia 2018 r. do niedzieli, dnia 6 stycznia 2019 r. włącznie,

—

Wielkanoc 2019: od poniedziałku, dnia 15 kwietnia 2019 r. do niedzieli, dnia 28 kwietnia 2019 r. włącznie,

—

Wakacje letnie 2019: od wtorku, dnia 16 lipca 2019 r. do soboty, dnia 31 sierpnia 2019 r. włącznie.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/5

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/6

1)

Odwołanie zostaje oddalone.

2)

SNCF Mobilités pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Komisję Europejską, a także przez Mory SA i Mory Team.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/6

1)

Artykuł 5 pkt 1 lit. b) tiret drugie rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że nie znajduje on zastosowania do pozwanego mającego siedzibę w państwie trzecim, takiego jak pozwany w postępowaniu głównym.

2)

Artykuł 5 pkt 1 lit. a) rozporządzenia nr 44/2001 należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „umowy lub roszczenia wynikającego z umowy” w rozumieniu tego przepisu obejmuje roszczenie odszkodowawcze pasażerów lotniczych z tytułu dużego opóźnienia lotu łączonego, skierowane na podstawie rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91 przeciwko obsługującemu lot przewoźnikowi lotniczemu, który nie jest kontrahentem danego pasażera.

3)

Artykuł 5 pkt 1 lit. b) tiret drugie rozporządzenia nr 44/2001 oraz art. 7 pkt 1 lit. b) tiret drugie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że w wypadku lotu łączonego „miejscem wykonania” tego lotu w rozumieniu tych przepisów jest miejsce przylotu w ramach drugiego lotu, w sytuacji gdy przewóz obejmujący obydwa loty jest realizowany przez dwóch różnych przewoźników lotniczych, a powództwo odszkodowawcze z tytułu dużego opóźnienia tego lotu łączonego na mocy rozporządzenia nr 261/2004 jest oparte na zdarzeniu, które miało miejsce w ramach pierwszego z tych lotów, obsługiwanego przez przewoźnika lotniczego, który nie jest kontrahentem danych pasażerów.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/7

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/8

1)

Artykuł 8 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych należy interpretować w ten sposób, że aby ocenić, czy cechy postaci produktu wynikają wyłącznie z jego funkcji technicznej, należy ustalić, czy ta funkcja jest jedynym czynnikiem określającym te cechy, a istnienie alternatywnych wzorów nie jest rozstrzygające w tym względzie.

2)

Artykuł 8 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 należy interpretować w ten sposób, że aby określić, czy dane cechy postaci produktu wynikają wyłącznie z jego funkcji technicznej w rozumieniu tego przepisu, sąd krajowy powinien uwzględnić wszystkie istotne obiektywne okoliczności każdego rozpatrywanego wypadku. W tym względzie nie należy opierać się na sposobie postrzegania przez „obiektywnego obserwatora”.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/9

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/9

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/10

1)

Wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 15 września 2016 r., FIH Holding i FIH Erhvervsbank/Komisja (T-386/14, EU:T:2016:474), zostaje uchylony.

2)

Pierwszy zarzut skargi wniesionej do Sądu Unii Europejskiej zostaje oddalony.

3)

Sprawa zostaje skierowana do Sądu Unii Europejskiej w celu rozpoznania zarzutu drugiego.

4)

Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/11

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/11

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/12

1)

Artykuł 25 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że – z zastrzeżeniem ustaleń, których musi dokonać sąd odsyłający – klauzula prorogacyjna, taka jak powoływana w postępowaniu głównym, zawarta w ogólnych warunkach sprzedaży przywołanych na fakturach wystawianych przez jedną z umawiających się stron, nie spełnia wymogów ustanowionych przez rzeczony przepis.

2)

Artykuł 7 pkt 1 rozporządzenia nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że sądem właściwym na podstawie rzeczonego przepisu dla rozpoznania żądania odszkodowania z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy dystrybucji wyłącznej zawartej pomiędzy dwiema spółkami mającymi siedziby i działającymi w odmiennych państwach członkowskich na potrzeby sprzedaży towarów na rynku krajowym trzeciego państwa członkowskiego, na którego terytorium żadna ze spółek nie posiada filii ani oddziału, jest sąd państwa członkowskiego, na którego terytorium znajduje się miejsce głównego świadczenia usług, które wynika z postanowień umowy, a wobec braku odnośnych postanowień – miejsce rzeczywistego wykonania tej umowy, a w braku możliwości dokonania ustalenia na tej podstawie – miejsce zamieszkania lub siedziby usługodawcy.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/13

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/14

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/14

—

stwierdzenie nieważności decyzji sekretarza generalnego Parlamentu Europejskiego z dnia 23 czerwca 2016 r., doręczonej w dniu 6 lipca 2016 r., w której uściślono, że „kwota 40 320 EUR została nienależnie wypłacona na rzecz pani Dominique Bilde” oraz nakazano urzędnikowi zatwierdzającemu i księgowemu instytucji windykację tej kwoty;

—

stwierdzenie nieważności w całości noty obciążającej nr 2016-889, podpisanej przez tego samego dyrektora generalnego ds. finansów w dniu 29 czerwca 2016 r.;

—

wydanie orzeczenia co do kwoty, jaka ma zostać przyznana wnoszącej odwołanie z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę wynikającą z bezpodstawnych oskarżeń wysuniętych przed zakończeniem dochodzenia, z uszczerbku na jej wizerunku oraz z bardzo poważnych problemów, jakie zaskarżona decyzji spowodowała w jej życiu osobistym i politycznym;

—

wydanie orzeczenia co do kwoty, jaka ma zostać przyznana wnoszącej odwołanie z tytułu kosztów postępowania;

—

obciążenie Parlamentu Europejskiego wszystkimi kosztami.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy braku właściwości organu, który wydał akt.

2.

Zarzut drugi dotyczy naruszenia zasady „electa una via”

3.

Zarzut trzeci dotyczy naruszenia prawa do obrony

4.

Zarzut czwarty dotyczy odwrócenia ciężaru dowodu.

5.

Zarzut piąty dotyczy niewystarczającego uzasadnienia.

6.

Zarzut szósty dotyczy naruszenia zasad pewności prawa i uzasadnionych oczekiwań.

7.

Zarzut siódmy dotyczy naruszenia praw obywatelskich asystentów parlamentarnych.

8.

Zarzut ósmy dotyczy dyskryminującego traktowania, Fumus persecutionis i nadużycia władzy.

9.

Zarzut dziewiąty dotyczy naruszenia niezależności posłów.

10.

Zarzut dziesiąty dotyczy braku faktów.

11.

Zarzut jedenasty dotyczy naruszenia zasady proporcjonalności.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/16

1)

2)

Czy art. 7 decyzji nr 2/76 i odpowiednio art. 13 decyzji nr 1/80 należy interpretować w ten sposób, że uregulowanie krajowe nie stanowi ograniczenia w rozumieniu powyższych przepisów, w przypadku gdy jego wpływ na dostęp do rynku pracy, w rozumieniu powyższych przepisów, jest zbyt niepewny i pośredni, aby uznać, że dostęp ten został utrudniony?

3)

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/17

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/17

—

zmiana zaskarżonego wyroku, a tym samym:

—

stwierdzenie nieważności decyzji sekretarza generalnego Parlamentu Europejskiego z dnia 24 czerwca 2016 r., doręczonej w dniu 6 lipca 2016 r., w której uściślono, że „kwota 77 276,42 EUR została nienależnie wypłacona na rzecz pani Sophie Montel” oraz nakazano urzędnikowi zatwierdzającemu i księgowemu instytucji windykację tej kwoty;

—

stwierdzenie nieważności w całości noty obciążającej nr 2016-897, podpisanej przez tego samego dyrektora generalnego ds. finansów w dniu 4 lipca 2016 r.;

—

wydanie orzeczenia co do kwoty, jaka ma zostać przyznana wnoszącej odwołanie z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę wynikającą z bezpodstawnych oskarżeń wysuniętych przed zakończeniem dochodzenia, z uszczerbku na jej wizerunku oraz z bardzo poważnych problemów, jakie zaskarżona decyzji spowodowała w jej życiu osobistym i politycznym;

—

wydanie orzeczenia co do kwoty, jaka ma zostać przyznana wnoszącej odwołanie z tytułu kosztów postępowania;

—

obciążenie Parlamentu Europejskiego wszystkimi kosztami.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy braku właściwości organu, który wydał akt.

2.

Zarzut drugi dotyczy naruszenia zasady „electa una via”

3.

Zarzut trzeci dotyczy naruszenia prawa do obrony

4.

Zarzut czwarty dotyczy odwrócenia ciężaru dowodu.

5.

Zarzut piąty dotyczy niewystarczającego uzasadnienia.

6.

Zarzut szósty dotyczy naruszenia zasad pewności prawa i uzasadnionych oczekiwań.

7.

Zarzut siódmy dotyczy naruszenia praw obywatelskich asystentów parlamentarnych.

8.

Zarzut ósmy dotyczy dyskryminującego traktowania, Fumus persecutionis i nadużycia władzy.

9.

Zarzut dziewiąty dotyczy naruszenia niezależności posłów.

10.

Zarzut dziesiąty dotyczy braku faktów.

11.

Zarzut jedenasty dotyczy naruszenia zasady proporcjonalności.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/19

—

stwierdzenie, że nie wprowadzając w życie, najpóźniej do dnia 18 kwietnia 2016 r., przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/23/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie udzielania koncesji (Dz.U. L 94, s. 1), a w każdym razie nie powiadamiając o tych przepisach Komisji, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 51 tejże dyrektywy;

—

nałożenie na Wielkie Księstwo Luksemburga, zgodnie z art. 260 ust. 3 TFUE, obowiązku zapłaty okresowej kary pieniężnej w kwocie 12 920 EUR za każdy dzień począwszy od dnia wydania w niniejszej sprawie wyroku stwierdzającego uchybienie obowiązkowi poinformowania Komisji o przepisach dokonujących transpozycji dyrektywy 2014/23/UE;

—

obciążenie Wielkiego Księstwa Luksemburga kosztami postępowania.

1.

Zgodnie z art. 51 ust. 1 dyrektywy 2014/23/UE państwa członkowskie były zobowiązane do wprowadzenia w życie przepisów niezbędnych do zastosowania się do tejże dyrektywy do dnia 18 kwietnia 2016 r. Wobec braku przekazania Komisji tekstów przyjętych przepisów dokonujących transpozycji dyrektywy przez Luksemburg, Komisja postanowiła wszcząć postępowanie przed Trybunałem Sprawiedliwości.

2.

W swojej skardze Komisja proponuje nałożenie na Luksemburg kary pieniężnej, której stawka dzienna wynosi 12 920 EUR. Wysokość proponowanej kary została ustalona z uwzględnieniem wagi i czasu trwania naruszenia oraz efektu odstraszającego, stosownie do możliwości finansowych tego państwa członkowskiego.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/20

—

stwierdzenie, że nie wprowadzając w życie, najpóźniej do dnia 18 kwietnia 2016 r. przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylającej dyrektywę 2004/18/WE (Dz.U. L 94, s. 65), a w każdym razie nie powiadamiając o tych przepisach Komisji, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 90 ust. 1 tejże dyrektywy;

—

nałożenie na Wielkie Księstwo Luksemburga, zgodnie z art. 260 ust. 3 TFUE, obowiązku zapłaty okresowej kary pieniężnej w kwocie 11 628 EUR za każdy dzień począwszy od dnia wydania w niniejszej sprawie wyroku stwierdzającego uchybienie obowiązkowi poinformowania Komisji o przepisach dokonujących transpozycji dyrektywy 2014/24/UE

—

obciążenie Wielkiego Księstwa Luksemburga kosztami postępowania.

1.

Zgodnie z art. 90 ust. 1 dyrektywy 2014/24/UE państwa członkowskie były zobowiązane do wprowadzenia w życie przepisów niezbędnych do zastosowania się do tejże dyrektywy do dnia 18 kwietnia 2016 r. Wobec braku przekazania Komisji tekstów przyjętych przepisów dokonujących transpozycji dyrektywy przez Luksemburg, Komisja postanowiła wszcząć postępowanie przed Trybunałem Sprawiedliwości.

2.

W swojej skardze Komisja proponuje nałożenie na Luksemburg kary pieniężnej, której stawka dzienna wynosi 11 628 EUR. Wysokość proponowanej kary została ustalona z uwzględnieniem wagi i czasu trwania naruszenia oraz efektu odstraszającego, stosownie do możliwości finansowych tego państwa członkowskiego.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/20

—

stwierdzenie, że nie wprowadzając w życie, najpóźniej do dnia 18 kwietnia 2016 r., przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/25/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych, uchylającej dyrektywę 2004/17/WE (Dz.U. L 94, s. 243), a w każdym razie nie powiadamiając o tych przepisach Komisji, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 106 ust. 1 tejże dyrektywy;

—

nałożenie na Wielkie Księstwo Luksemburga, zgodnie z art. 260 ust. 3 TFUE, obowiązku zapłaty okresowej kary pieniężnej w kwocie 11 628 EUR za każdy dzień począwszy od dnia wydania w niniejszej sprawie wyroku stwierdzającego uchybienie obowiązkowi poinformowania Komisji o przepisach dokonujących transpozycji dyrektywy 2014/25/UE;

—

obciążenie Wielkiego Księstwa Luksemburga kosztami postępowania.

1.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 dyrektywy 2014/25/UE państwa członkowskie były zobowiązane do wprowadzenia w życie przepisów niezbędnych do zastosowania się do tejże dyrektywy do dnia 18 kwietnia 2016 r. Wobec braku przekazania Komisji tekstów przyjętych przepisów dokonujących transpozycji dyrektywy przez Luksemburg, Komisja postanowiła wszcząć postępowanie przed Trybunałem Sprawiedliwości.

2.

W swojej skardze Komisja proponuje nałożenie na Luksemburg kary pieniężnej, której stawka dzienna wynosi 11 628 EUR. Wysokość proponowanej kary została ustalona z uwzględnieniem wagi i czasu trwania naruszenia oraz efektu odstraszającego, stosownie do możliwości finansowych tego państwa członkowskiego.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/21

1)

2)

Czy dla odpowiedzi na pytanie 1 ma znaczenie, że zainteresowani mieli możliwość zawarcia dobrowolnego ubezpieczenia na podstawie AOW lub wezwania SVB do doprowadzenia do zawarcia porozumienia w rozumieniu art. 17 rozporządzenia nr 1408/71?

3)

Czy art. 13 rozporządzenia nr 1408/71 stoi na przeszkodzie temu, by osoba, która, tak jak małżonka H. D. Giesena, była przed dniem 1 stycznia 1989 r. ubezpieczona tylko zgodnie z ustawodawstwem krajowym w jej państwie zamieszkania, Niderlandach, na podstawie AOW, nabywała na podstawie tego ubezpieczenia prawo do świadczenia emerytalnego w odniesieniu do okresów, w których na podstawie tego przepisu rzeczonego rozporządzenia, z powodu wykonywania pracy w innym państwie członkowskim, podlegała ustawodawstwu państwa członkowskiego miejsca zatrudnienia? Czy uprawnienie do świadczenia na podstawie AOW powinno być uważane za prawo do świadczenia, które nie podlega warunkom przewidzianym w krajowym ustawodawstwie dotyczącym zatrudnienia lub ubezpieczenia w rozumieniu wyroku Bosmann (3), tak iż tok rozumowania przyjęty w przywołanym wyroku można by zastosować w przypadku takiej osoby?

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/22

1)

Czy art. 45 i 48 TFUE należy interpretować w ten sposób, że – w przypadkach tego rodzaju jak rozpatrywany – postanowienia te stoją na przeszkodzie przepisom krajowym, takim jak art. 6a zdanie wprowadzające oraz lit. b) AKW (1)? Uregulowanie to oznacza, że rezydent Niderlandów nie jest ubezpieczony w ramach ubezpieczenia krajowego w państwie członkowskim miejsca zamieszkania, jeżeli pracuje w innym państwie członkowskim i zgodnie z art. 13 rozporządzenia 1408/71 (2) podlega ustawodawstwu z zakresu zabezpieczenia społecznego państwa zatrudnienia. Rozpatrywany przypadek charakteryzuje się tym, że na podstawie regulacji prawnych państwa członkowskiego miejsca zatrudnienia zainteresowana strona nie jest uprawniona do zasiłku rodzinnego ze względu na ograniczony wymiar pracy wykonywanej przez nią w tym państwie?

2)

Czy dla odpowiedzi na poprzedzające pytanie ma znaczenie, że zainteresowana strona miała możliwość wezwania SVB do doprowadzenia do zawarcia porozumienia w rozumieniu art. 17 rozporządzenia nr 1408/71?

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/23

1)

Czy art. 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/103/WE z dnia 16 września 2009 r. w sprawie ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów mechanicznych i egzekwowania obowiązku ubezpieczania od takiej odpowiedzialności (1) sprzeciwia się interpretacji, która włącza do zakresu pokrycia obowiązkowym ubezpieczeniem szkody spowodowane przez pożar unieruchomionego pojazdu w przypadku, gdy pożar miał swoje źródło w mechanizmach koniecznych do wykonywania funkcji transportowej pojazdu?

2)

W przypadku odpowiedzi przeczącej na powyższe pytanie, czy art. 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/103/WE z dnia 16 września 2009 r. w sprawie ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów mechanicznych i egzekwowania obowiązku ubezpieczania od takiej odpowiedzialności sprzeciwia się interpretacji, która włączałaby do zakresu pokrycia obowiązkowym ubezpieczeniem szkody spowodowane przez pożar unieruchomionego pojazdu w przypadku, gdy pożaru nie można powiązać z uprzednim ruchem pojazdu w taki sposób, że nie można wykazać związku [pożaru] z pokonywaniem określonej trasy?

3)

W przypadku odpowiedzi przeczącej na pytanie drugie, czy art. 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/103/WE z dnia 16 września 2009 r. w sprawie ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów mechanicznych i egzekwowania obowiązku ubezpieczania od takiej odpowiedzialności sprzeciwia się interpretacji, która włączałaby do zakresu objętego obowiązkowym ubezpieczeniem szkody spowodowane przez pożar pojazdu w przypadku, gdy pojazd byłby zaparkowany w prywatnym, zamkniętym garażu?

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/23

1)

Czy sytuację, taką jak opisana w niniejszej sprawie (w której pracodawca sektora publicznego nie przestrzega obowiązujących go ograniczeń czasowych, a tym samym pozwala na zawieranie kolejnych umów na czas określony lub podtrzymuje ich tymczasowość, modyfikując rodzaj powołania z wykonywania prac doraźnych na tymczasowe obsadzenie stanowiska lub na zastępstwo) można interpretować jako nadużycie wykorzystywania kolejnych powołań i w związku z tym uznać ją za sytuację opisaną w klauzuli 5 porozumienia ramowego załączonego do dyrektywy 1999/70/WE (1)?

2)

Czy porozumienie ramowe w sprawie pracy na czas określony zawarte w załączniku do dyrektywy 1999/70[WE] w związku z zasadą skuteczności należy interpretować w ten sposób, że stoi ono na przeszkodzie krajowym przepisom proceduralnym, które wymagają od pracownika zatrudnionego w stosunku tymczasowości aktywnego działania w postaci odwołania lub skargi (od wszystkich kolejnych powołań i odwołań), aby przy ich użyciu (i jedynie tak) zostać objętym dyrektywą wspólnotową i dochodzić praw przyznanych przez porządek prawny Unii?

3)

Mając na uwadze, że w sektorze publicznym i przy świadczeniu podstawowych usług potrzeba obsadzenia stanowisk, wypełnienia okresów choroby i urlopów wypoczynkowych (…) jest co do zasady „stała” i niezbędne staje się zdefiniowanie pojęcia „obiektywnego powodu”, który uzasadniałby stosowanie umów na czas określony:

4)

Czy zgodnie z porozumieniem ramowym załączonym do dyrektywy 1999/70/WE należy uznać za powód obiektywny do zawarcia umowy i kolejnych odnowień czasowego stosunku pracy informatyków statutowych, względy konieczności, pilności [lub] cel realizacji programów o charakterze tymczasowym, koniunkturalnym lub nadzwyczajnym, w przypadku, gdy ci pracownicy sektora publicznego wykonują w sposób stały i stabilny zwykłe obowiązki właściwe stałym pracownikom statutowym, gdy pracodawca sektora publicznego nie ustanawia maksymalnego limitu powołań, gdy nie wypełnia zobowiązań prawnych w celu obsadzenia tych stanowisk oraz zaspokojenia tych potrzeb stałymi urzędnikami, oraz gdy nie ustanawia żadnego środka równoważnego w celu zapobiegania nadużyciom i ich unikania przy kolejnych tymczasowych stosunkach pracy, utrwalając tym samym model pracy świadczonej przez tymczasowych informatyków statutowych przez kolejne okresy, w niniejszej sprawie okres wynoszący 17 lat nieprzerwanego świadczenia pracy?

5)

Czy postanowienia porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony stanowiącego załącznik do dyrektywy 1999/70[WE] oraz jej interpretacja dokonywana przez TSUE są spójne z orzecznictwem Tribunal Supremo w zakresie, w jakim stwierdza on, bez odnoszenia się do innych parametrów, istnienie obiektywnego powodu z uwagi na przyczynę powołania, samo jego ograniczenie czasowe lub ustanawia brak możliwości porównania warunków z urzędnikami państwowymi, biorąc pod uwagę różne statusy prawne, system dostępu lub samą stałość obowiązków urzędników państwowych oraz okresowość w przypadku pracowników na zastępstwo?

6)

Czy w przypadku stwierdzenia przez sąd krajowy nadużycia przy zawieraniu kolejnych umów o świadczenie usług w SERMAS z osobą o statucie podstawowym w sektorze publicznym w celu tymczasowego obsadzenia stanowiska, służącego zaspokojeniu stałych i strukturalnych potrzeb świadczenia usług wykonywanych przez stały personel statutowy, w sytuacji, gdy w wewnętrznym porządku prawnym nie istnieje żaden skuteczny środek karania za tego rodzaju nadużycia i usuwania skutków naruszeń przepisów prawa wspólnotowego, klauzula 5 porozumienia ramowego załączonego do dyrektywy 1999/70/WE powinna być interpretowana w ten sposób, że zobowiązuje sąd krajowy do powzięcia skutecznych i odstraszających środków, które zapewnią effet utile (skuteczność) porozumienia ramowego, a co za tym idzie, do karania za takie nadużycia i usuwania konsekwencji naruszeń wspomnianego przepisu dyrektywy europejskiej, pozostawiając bez zastosowania przepis krajowy, który by to uniemożliwiał?

W przypadku odpowiedzi twierdzącej i jak wskazuje Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w pkt 41 swojego wyroku z dnia 14 września 2016 r. w sprawach połączonych C-184/15 i C-197/15 (2):

Czy zgodne z celami dyrektywy 1999/70/WE, jako środek mający na celu zapobieganie nadużyciom i karania za nie w kolejnych tymczasowych stosunkach pracy oraz usuwanie skutków naruszeń prawa Unii, byłoby przekształcenie tymczasowego stosunku statutowego zawartego w celu tymczasowego obsadzenia stanowiska/wykonania prac doraźnych/zastępstwa w stały stosunek statutowy, niezależnie od tego, czy byłoby to uznanie za stałego pracownika publicznego, czy też za pracownika zatrudnionego na czas nieokreślony, przy zachowaniu tej samej stabilności zatrudnienia, co u porównywalnych stałych pracowników statutowych?

7)

W przypadku nadużyć przy zawieraniu kolejnych tymczasowych stosunków pracy, przekształcenie tymczasowego stosunku statutowego w celu obsadzenia stanowiska w stosunek pracy na czas nieokreślony lub stały można uznać za zgodne z założeniami dyrektywy 1999/70/WE i jej porozumieniem ramowym wyłącznie wtedy, gdy tymczasowy pracownik statutowy, który padł ofiarą nadużyć ma takie same i identyczne warunki zatrudnienia, co stały personel statutowy (w zakresie ochrony społecznej, awansów zawodowych, obsadzania stanowisk, kształcenia zawodowego, urlopów okolicznościowych, statusu administracyjnego, licencji i zezwoleń, prawa do emerytury oraz ustania zatrudnienia, jak również uczestnictwa w konkursach organizowanych w celu obsadzenia wolnych stanowisk i awansu zawodowego), zgodnie z zasadami trwałości i nieusuwalności, ze wszystkimi prawami i obowiązkami związanymi z systemem ochrony równości w porównaniu ze stałymi informatykami statutowymi?

8)

Czy prawo wspólnotowe zobowiązuje do zmiany prawomocnych wyroków sądowych/aktów administracyjnych w opisanych okolicznościach, gdy spełnione są cztery warunki wymagane w sprawie Kühne & Heitz NV (C-453/00 z dnia 13 stycznia 2004 r.) (3): 1) W hiszpańskim prawie krajowym administracja publiczna i sądy posiada[ją] uprawnienie do ponownego rozpatrzenia decyzji, ale nałożone ograniczenia sprawiają, że osiągnięcie tego staje się bardzo trudne lub niemożliwe; 2) Sporne decyzje stały się ostateczne w następstwie wyroku sądu krajowego orzekającego w ostatniej/jedynej instancji; 3) Wyrok taki został oparty wykładnię prawa wspólnotowego niezgodną z orzecznictwem Trybunału i przyjętą bez przedłożenia Trybunałowi wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym; i 4) Zainteresowany zwrócił się do organu administracyjnego niezwłocznie po uzyskaniu informacji o tym orzeczeniu?

9)

Czy sędziowie krajowi jako sędziowie europejscy, którzy powinni zapewniać pełną skuteczność prawa Unii w państwach członkowskich, mogą i powinni egzekwować oraz nakładać kary na wewnętrzną administrację publiczną państw członkowskich, aby – w ramach swoich kompetencji – podejmowały one właściwe działania w celu usunięcia przepisów wewnętrznych niezgodnych z prawem Unii w ogólności i z dyrektywą 1999/70/WE oraz załączonym do niej jej porozumieniem ramowym w szczególności?

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/25

1)

Czy dotycząca ochrony środowiska zasada „zanieczyszczający płaci”, zawarta w art. 191 ust. 2 TFUE i w art. 9 ust. 1 dyrektywy 2000/60/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października, który ustanawia zasadę zwrotu kosztów usług wodnych, a także odpowiednie gospodarcze wyważenie użycia wody, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one wprowadzeniu opłaty za korzystanie z wód śródlądowych w celu wytwarzania energii, takiej jak ta rozpatrywana w niniejszym postępowaniu, która nie zachęca do efektywnego użycia wody ani nie ustanawia mechanizmów na rzecz zachowania i ochrony wód publicznych, a sposób jej naliczania jest całkowicie oderwany od możliwości spowodowania szkód na wodach publicznych i jest skoncentrowany wyłącznie na zdolności wytwórców do generowania dochodów?

2)

Czy zgodna z zasadą niedyskryminacji przedsiębiorców wyrażoną w art. 3 ust. 1 dyrektywy 2009/72/WE (2) z dnia 13 lipca dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej jest opłata taka jak będąca przedmiotem niniejszego postępowania opłata za korzystanie z wód, której podlegają wyłącznie wytwórcy energii hydroelektrycznej w dorzeczach międzyregionalnych, a nie podlegają jej producenci posiadający koncesje w dorzeczach wewnątrzregionalnych, oraz której podlegają wytwórcy stosujący technologię hydroenergetyczną, a nie podlegają jej producenci energii wykorzystujący inne technologie?

3)

Czy art. 107 ust. 1 TFUE należy interpretować w ten sposób, że nałożenie opłaty za korzystanie z wód takiej jak ta będąca przedmiotem sporu, na niekorzyść podmiotów wytwarzających energię elektryczną w instalacjach hydroenergetycznych działających w dorzeczach międzyregionalnych, przez wprowadzenie niesymetrycznego systemu opłat w odniesieniu do tej samej technologii w zależności od lokalizacji instalacji, oraz przez brak jej wymagania od wytwórców energii z innych źródeł stanowi zakazaną pomoc państwa?

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/26

1)

Czy dotycząca ochrony środowiska zasada „zanieczyszczający płaci”, zawarta w art. 191 ust. 2 TFUE i w art. 9 ust. 1 dyrektywy 2000/60/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października, który ustanawia zasadę zwrotu kosztów usług wodnych, a także odpowiednie gospodarcze wyważenie użycia wody, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one wprowadzeniu opłaty za korzystanie z wód śródlądowych w celu wytwarzania energii, takiej jak ta rozpatrywana w niniejszym postępowaniu, która nie zachęca do efektywnego użycia wody ani nie ustanawia mechanizmów na rzecz zachowania i ochrony wód publicznych, a sposób jej naliczania jest całkowicie oderwany od możliwości spowodowania szkód na wodach publicznych i jest skoncentrowany wyłącznie na zdolności wytwórców do generowania dochodów?

2)

Czy zgodna z zasadą niedyskryminacji przedsiębiorców wyrażoną w art. 3 ust. 1 dyrektywy 2009/72/WE (2) z dnia 13 lipca dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej jest opłata taka jak będąca przedmiotem niniejszego postępowania opłata za korzystanie z wód, której podlegają wyłącznie wytwórcy energii hydroelektrycznej w dorzeczach międzyregionalnych, a nie podlegają jej producenci posiadający koncesje w dorzeczach wewnątrzregionalnych, oraz której podlegają wytwórcy stosujący technologię hydroenergetyczną, a nie podlegają jej producenci energii wykorzystujący inne technologie?

3)

Czy art. 107 ust. 1 TFUE należy interpretować w ten sposób, że nałożenie opłaty za korzystanie z wód takiej jak ta będąca przedmiotem sporu, na niekorzyść podmiotów wytwarzających energię elektryczną w instalacjach hydroenergetycznych działających w dorzeczach międzyregionalnych, przez wprowadzenie niesymetrycznego systemu opłat w odniesieniu do tej samej technologii w zależności od lokalizacji instalacji, oraz przez brak jej wymagania od wytwórców energii z innych źródeł stanowi zakazaną pomoc państwa?

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/27

1)

Czy dotycząca ochrony środowiska zasada „zanieczyszczający płaci”, zawarta w art. 191 ust. 2 TFUE i w art. 9 ust. 1 dyrektywy 2000/60/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października, który ustanawia zasadę zwrotu kosztów usług wodnych, a także odpowiednie gospodarcze wyważenie użycia wody, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one wprowadzeniu opłaty za korzystanie z wód śródlądowych w celu wytwarzania energii, takiej jak ta rozpatrywana w niniejszym postępowaniu, która nie zachęca do efektywnego użycia wody ani nie ustanawia mechanizmów na rzecz zachowania i ochrony wód publicznych, a sposób jej naliczania jest całkowicie oderwany od możliwości spowodowania szkód na wodach publicznych i jest skoncentrowany wyłącznie na zdolności wytwórców do generowania dochodów?

2)

Czy zgodna z zasadą niedyskryminacji przedsiębiorców wyrażoną w art. 3 ust. 1 dyrektywy 2009/72/WE (2) z dnia 13 lipca dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej jest opłata taka jak będąca przedmiotem niniejszego postępowania opłata za korzystanie z wód, której podlegają wyłącznie wytwórcy energii hydroelektrycznej w dorzeczach międzyregionalnych, a nie podlegają jej producenci posiadający koncesje w dorzeczach wewnątrzregionalnych, oraz której podlegają wytwórcy stosujący technologię hydroenergetyczną, a nie podlegają jej producenci energii wykorzystujący inne technologie?

3)

Czy art. 107 ust. 1 TFUE należy interpretować w ten sposób, że nałożenie opłaty za korzystanie z wód takiej jak ta będąca przedmiotem sporu, na niekorzyść podmiotów wytwarzających energię elektryczną w instalacjach hydroenergetycznych działających w dorzeczach międzyregionalnych, przez wprowadzenie niesymetrycznego systemu opłat w odniesieniu do tej samej technologii w zależności od lokalizacji instalacji, oraz przez brak jej wymagania od wytwórców energii z innych źródeł stanowi zakazaną pomoc państwa?

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/28

1)

Czy dotycząca ochrony środowiska zasada „zanieczyszczający płaci”, zawarta w art. 191 ust. 2 TFUE i w art. 9 ust. 1 dyrektywy 2000/60/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października, który ustanawia zasadę zwrotu kosztów usług wodnych, a także odpowiednie gospodarcze wyważenie użycia wody, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one wprowadzeniu opłaty za korzystanie z wód śródlądowych w celu wytwarzania energii, takiej jak ta rozpatrywana w niniejszym postępowaniu, która nie zachęca do efektywnego użycia wody ani nie ustanawia mechanizmów na rzecz zachowania i ochrony wód publicznych, a sposób jej naliczania jest całkowicie oderwany od możliwości spowodowania szkód na wodach publicznych i jest skoncentrowany wyłącznie na zdolności wytwórców do generowania dochodów?

2)

Czy zgodna z zasadą niedyskryminacji przedsiębiorców wyrażoną w art. 3 ust. 1 dyrektywy 2009/72/WE (2) z dnia 13 lipca dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej jest opłata taka jak będąca przedmiotem niniejszego postępowania opłata za korzystanie z wód, której podlegają wyłącznie wytwórcy energii hydroelektrycznej w dorzeczach międzyregionalnych, a nie podlegają jej producenci posiadający koncesje w dorzeczach wewnątrzregionalnych, oraz której podlegają wytwórcy stosujący technologię hydroenergetyczną, a nie podlegają jej producenci energii wykorzystujący inne technologie?

3)

Czy art. 107 ust. 1 TFUE należy interpretować w ten sposób, że nałożenie opłaty za korzystanie z wód takiej jak ta będąca przedmiotem sporu, na niekorzyść podmiotów wytwarzających energię elektryczną w instalacjach hydroenergetycznych działających w dorzeczach międzyregionalnych, przez wprowadzenie niesymetrycznego systemu opłat w odniesieniu do tej samej technologii w zależności od lokalizacji instalacji, oraz przez brak jej wymagania od wytwórców energii z innych źródeł stanowi zakazaną pomoc państwa?

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/29

1)

Czy art. 9 ust. 1 dyrektywy 2000/60/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października, który ustanawia zasadę zwrotu kosztów usług wodnych, a także odpowiednie gospodarcze wyważenie użycia wody, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on wprowadzeniu opłaty za korzystanie z wód śródlądowych w celu wytwarzania energii, takiej jak ta rozpatrywana w niniejszym postępowaniu, która nie zachęca do efektywnego użycia wody ani nie ustanawia mechanizmów na rzecz zachowania i ochrony wód publicznych, a sposób jej naliczania jest całkowicie oderwany od możliwości spowodowania szkód na wodach publicznych i jest skoncentrowany wyłącznie na zdolności wytwórców do generowania dochodów?

2)

Czy zgodna z zasadą niedyskryminacji przedsiębiorców wyrażoną w art. 3 ust. 1 dyrektywy 2009/72/WE (2) z dnia 13 lipca dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej jest opłata taka jak będąca przedmiotem niniejszego postępowania opłata za korzystanie z wód, której podlegają wyłącznie wytwórcy energii hydroelektrycznej w dorzeczach międzyregionalnych, a nie podlegają jej producenci posiadający koncesje w dorzeczach wewnątrzregionalnych, oraz której podlegają wytwórcy stosujący technologię hydroenergetyczną, a nie podlegają jej producenci energii wykorzystujący inne technologie?

3)

Czy art. 107 ust. 1 TFUE należy interpretować w ten sposób, że nieobjęcie opłatą za korzystanie z wód elektrowni wodnych działających w dorzeczach wewnątrzregionalnych, jak również innego konsumpcyjnego użycia wody, przy jednoczesnym obciążeniu opłatą wyłącznie użycia wody w celu wytwarzania energii elektrycznej stanowi zakazaną pomoc państwa?

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/30

1)

Czy dotycząca ochrony środowiska zasada „zanieczyszczający płaci”, zawarta w art. 191 ust. 2 TFUE i w art. 9 ust. 1 dyrektywy 2000/60/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października, który ustanawia zasadę zwrotu kosztów usług wodnych, a także odpowiednie gospodarcze wyważenie użycia wody, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one wprowadzeniu opłaty za korzystanie z wód śródlądowych w celu wytwarzania energii, takiej jak ta rozpatrywana w niniejszym postępowaniu, która nie zachęca do efektywnego użycia wody ani nie ustanawia mechanizmów na rzecz zachowania i ochrony wód publicznych, a sposób jej naliczania jest całkowicie oderwany od możliwości spowodowania szkód na wodach publicznych i jest skoncentrowany wyłącznie na zdolności wytwórców do generowania dochodów?

2)

Czy zgodna z zasadą niedyskryminacji przedsiębiorców wyrażoną w art. 3 ust. 1 dyrektywy 2009/72/WE (2) z dnia 13 lipca dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej jest opłata taka jak będąca przedmiotem niniejszego postępowania opłata za korzystanie z wód, której podlegają wyłącznie wytwórcy energii hydroelektrycznej w dorzeczach międzyregionalnych, a nie podlegają jej producenci posiadający koncesje w dorzeczach wewnątrzregionalnych, oraz której podlegają wytwórcy stosujący technologię hydroenergetyczną, a nie podlegają jej producenci energii wykorzystujący inne technologie?

3)

Czy art. 107 ust. 1 TFUE należy interpretować w ten sposób, że nałożenie opłaty za korzystanie z wód takiej jak ta będąca przedmiotem sporu, na niekorzyść podmiotów wytwarzających energię elektryczną w instalacjach hydroenergetycznych działających w dorzeczach międzyregionalnych, przez wprowadzenie niesymetrycznego systemu opłat w odniesieniu do tej samej technologii w zależności od lokalizacji instalacji, oraz przez brak jej wymagania od wytwórców energii z innych źródeł stanowi zakazaną pomoc państwa?

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/30

1)

Czy dotycząca ochrony środowiska zasada „zanieczyszczający płaci”, zawarta w art. 191 ust. 2 TFUE i w art. 9 ust. 1 dyrektywy 2000/60/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października, który ustanawia zasadę zwrotu kosztów usług wodnych, a także odpowiednie gospodarcze wyważenie użycia wody, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one wprowadzeniu opłaty za korzystanie z wód śródlądowych w celu wytwarzania energii, takiej jak ta rozpatrywana w niniejszym postępowaniu, która nie zachęca do efektywnego użycia wody ani nie ustanawia mechanizmów na rzecz zachowania i ochrony wód publicznych, a sposób jej naliczania jest całkowicie oderwany od możliwości spowodowania szkód na wodach publicznych i jest skoncentrowany wyłącznie na zdolności wytwórców do generowania dochodów?

2)

Czy zgodna z zasadą niedyskryminacji przedsiębiorców wyrażoną w art. 3 ust. 1 dyrektywy 2009/72/WE (2) z dnia 13 lipca dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej jest opłata taka jak będąca przedmiotem niniejszego postępowania opłata za korzystanie z wód, której podlegają wyłącznie wytwórcy energii hydroelektrycznej w dorzeczach międzyregionalnych, a nie podlegają jej producenci posiadający koncesje w dorzeczach wewnątrzregionalnych, oraz której podlegają wytwórcy stosujący technologię hydroenergetyczną, a nie podlegają jej producenci energii wykorzystujący inne technologie?

3)

Czy art. 107 ust. 1 TFUE należy interpretować w ten sposób, że nałożenie opłaty za korzystanie z wód takiej jak ta będąca przedmiotem sporu, na niekorzyść podmiotów wytwarzających energię elektryczną w instalacjach hydroenergetycznych działających w dorzeczach międzyregionalnych, przez wprowadzenie niesymetrycznego systemu opłat w odniesieniu do tej samej technologii w zależności od lokalizacji instalacji, oraz przez brak jej wymagania od wytwórców energii z innych źródeł stanowi zakazaną pomoc państwa?

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/31

1)

Czy dotycząca ochrony środowiska zasada „zanieczyszczający płaci”, zawarta w art. 191 ust. 2 TFUE i w art. 9 ust. 1 dyrektywy 2000/60/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października, który ustanawia zasadę zwrotu kosztów usług wodnych, a także odpowiednie gospodarcze wyważenie użycia wody, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one wprowadzeniu opłaty za korzystanie z wód śródlądowych w celu wytwarzania energii, takiej jak ta rozpatrywana w niniejszym postępowaniu, która nie zachęca do efektywnego użycia wody ani nie ustanawia mechanizmów na rzecz zachowania i ochrony wód publicznych, a sposób jej naliczania jest całkowicie oderwany od możliwości spowodowania szkód na wodach publicznych i jest skoncentrowany wyłącznie na zdolności wytwórców do generowania dochodów?

2)

Czy zgodna z zasadą niedyskryminacji przedsiębiorców wyrażoną w art. 3 ust. 1 dyrektywy 2009/72/WE (2) z dnia 13 lipca dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej jest opłata taka jak będąca przedmiotem niniejszego postępowania opłata za korzystanie z wód, której podlegają wyłącznie wytwórcy energii hydroelektrycznej w dorzeczach międzyregionalnych, a nie podlegają jej producenci posiadający koncesje w dorzeczach wewnątrzregionalnych, oraz której podlegają wytwórcy stosujący technologię hydroenergetyczną, a nie podlegają jej producenci energii wykorzystujący inne technologie?

3)

Czy art. 107 ust. 1 TFUE należy interpretować w ten sposób, że nałożenie opłaty za korzystanie z wód takiej jak ta będąca przedmiotem sporu, na niekorzyść podmiotów wytwarzających energię elektryczną w instalacjach hydroenergetycznych działających w dorzeczach międzyregionalnych, przez wprowadzenie niesymetrycznego systemu opłat w odniesieniu do tej samej technologii w zależności od lokalizacji instalacji, oraz przez brak jej wymagania od wytwórców energii z innych źródeł stanowi zakazaną pomoc państwa?

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/32

1)

Czy dotycząca ochrony środowiska zasada „zanieczyszczający płaci”, zawarta w art. 191 ust. 2 TFUE i w art. 9 ust. 1 dyrektywy 2000/60/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października, który ustanawia zasadę zwrotu kosztów usług wodnych, a także odpowiednie gospodarcze wyważenie użycia wody, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one wprowadzeniu opłaty za korzystanie z wód śródlądowych w celu wytwarzania energii, takiej jak ta rozpatrywana w niniejszym postępowaniu, która nie zachęca do efektywnego użycia wody ani nie ustanawia mechanizmów na rzecz zachowania i ochrony wód publicznych, a sposób jej naliczania jest całkowicie oderwany od możliwości spowodowania szkód na wodach publicznych i jest skoncentrowany wyłącznie na zdolności wytwórców do generowania dochodów?

2)

Czy zgodna z zasadą niedyskryminacji przedsiębiorców wyrażoną w art. 3 ust. 1 dyrektywy 2009/72/WE (2) z dnia 13 lipca dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej jest opłata taka jak będąca przedmiotem niniejszego postępowania opłata za korzystanie z wód, której podlegają wyłącznie wytwórcy energii hydroelektrycznej w dorzeczach międzyregionalnych, a nie podlegają jej producenci posiadający koncesje w dorzeczach wewnątrzregionalnych, oraz której podlegają wytwórcy stosujący technologię hydroenergetyczną, a nie podlegają jej producenci energii wykorzystujący inne technologie?

3)

Czy art. 107 ust. 1 TFUE należy interpretować w ten sposób, że nałożenie opłaty za korzystanie z wód takiej jak ta będąca przedmiotem sporu, na niekorzyść podmiotów wytwarzających energię elektryczną w instalacjach hydroenergetycznych działających w dorzeczach międzyregionalnych, przez wprowadzenie niesymetrycznego systemu opłat w odniesieniu do tej samej technologii w zależności od lokalizacji instalacji, oraz przez brak jej wymagania od wytwórców energii z innych źródeł stanowi zakazaną pomoc państwa?

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/33

—

uchylenie zaskarżonego postanowienia Sądu Unii Europejskiej z dnia 14 grudnia 2017 r. uznającego skargę PGNiG Supply & Trading w postępowaniu T- 849/16 za niedopuszczalną;

—

wydanie orzeczenia w przedmiocie dopuszczalności i uznanie skargi PGNiG Supply & Trading w postępowaniu T- 849/16, mającej za przedmiot wniosek, na podstawie art. 263 TFUE, o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2016) 6950 final z dnia 28 października 2016 r. w sprawie przeglądu warunków wyłączenia gazociągu OPAL, przyznanych na podstawie dyrektywy 2003/55/WE, z zasad dotyczących dostępu stron trzecich do sieci oraz regulacji taryfowej za dopuszczalną.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/34

1.

Czy art. 6 ust. 1 dyrektywy 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (1) może być interpretowany w ten sposób, że państwo członkowskie może nakładać na operatorów telekomunikacyjnych obowiązek uiszczenia rocznej składki, takiej jak ta przewidziana w art. 5 de la Ley 8/2009, de 28 de agosto, de financiación de la Corporación de Radio y Televisión Española (hiszpańskiej ustawy nr 8/2009 z dnia 28 sierpnia 2009 r. o finansowaniu Corporación de Radio y Televisión Española), w celu wsparcia finansowania Corporación [de Radio y Televisión Española], zważywszy na pozytywny wpływ nowych przepisów dotyczących sektora telewizyjnego i audiowizualnego na sektor telekomunikacyjny, a w szczególności biorąc pod uwagę rozszerzenie usług stacjonarnego i mobilnego łącza szerokopasmowego, a także zaprzestanie nadawania reklam i rezygnacji z treści płatnych lub warunkowego dostępu [do Corporación RTVE], biorąc pod uwagę jednoczesne występowanie następujących okoliczności:

2.

Czy, w świetle wymogów określonych w art. 6 ust. 1 dyrektywy 2002/20/WE, można uznać za proporcjonalną składkę, której uiszczenie jest wymagane od przedsiębiorstw telekomunikacyjnych prowadzących działalność w Hiszpanii na obszarze większym niż jedna wspólnota autonomiczna, biorąc pod uwagę ustanowione w art. 5 ustawy nr 8/2009 szczegółowe zasady jej obliczania?

3.

Czy, w świetle wymogów określonych w art. 6 ust. 1 oraz w załączniku do dyrektywy 2002/20/WE, można uznać za przejrzystą składkę, której wymóg uiszczania ustanowiony został w art. 5 ustawy nr 8/2009 z dnia 28 sierpnia 2009 r., jeżeli nie wiadomo, jaką konkretnie działalność prowadzi Corporación de Radio y Televisión Española w ramach świadczenia usługi powszechnej lub usługi publicznej?

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/35

1.

Czy art. 6 ust. 1 dyrektywy 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (1) może być interpretowany w ten sposób, że państwo członkowskie może nakładać na operatorów telekomunikacyjnych obowiązek uiszczenia rocznej składki, takiej jak ta przewidziana w art. 5 de la Ley 8/2009, de 28 de agosto, de financiación de la Corporación de Radio y Televisión Española (hiszpańskiej ustawy nr 8/2009 z dnia 28 sierpnia 2009 r. o finansowaniu Corporación de Radio y Televisión Española), w celu wsparcia finansowania Corporación [de Radio y Televisión Española], zważywszy na pozytywny wpływ nowych przepisów dotyczących sektora telewizyjnego i audiowizualnego na sektor telekomunikacyjny, a w szczególności biorąc pod uwagę rozszerzenie usług stacjonarnego i mobilnego łącza szerokopasmowego, a także zaprzestanie nadawania reklam i rezygnacji z treści płatnych lub warunkowego dostępu [do Corporación RTVE], biorąc pod uwagę jednoczesne występowanie następujących okoliczności:

2.

Czy, w świetle wymogów określonych w art. 6 ust. 1 dyrektywy 2002/20/WE, można uznać za proporcjonalną składkę, której uiszczenie jest wymagane od przedsiębiorstw telekomunikacyjnych prowadzących działalność w Hiszpanii na obszarze większym niż jedna wspólnota autonomiczna, biorąc pod uwagę ustanowione w art. 5 ustawy nr 8/2009 szczegółowe zasady jej obliczania?

3.

Czy, w świetle wymogów określonych w art. 6 ust. 1 oraz w załączniku do dyrektywy 2002/20/WE, można uznać za przejrzystą składkę, której wymóg uiszczania ustanowiony został w art. 5 ustawy nr 8/2009 z dnia 28 sierpnia 2009 r., jeżeli nie wiadomo, jaką konkretnie działalność prowadzi Corporación de Radio y Televisión Española w ramach świadczenia usługi powszechnej lub usługi publicznej?

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/36

1.

Czy art. 6 ust. 1 dyrektywy 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (1) może być interpretowany w ten sposób, że państwo członkowskie może nakładać na operatorów telekomunikacyjnych obowiązek uiszczenia rocznej składki, takiej jak ta przewidziana w art. 5 de la Ley 8/2009, de 28 de agosto, de financiación de la Corporación de Radio y Televisión Española (hiszpańskiej ustawy nr 8/2009 z dnia 28 sierpnia 2009 r. o finansowaniu Corporación de Radio y Televisión Española), w celu wsparcia finansowania Corporación [de Radio y Televisión Española], zważywszy na pozytywny wpływ nowych przepisów dotyczących sektora telewizyjnego i audiowizualnego na sektor telekomunikacyjny, a w szczególności biorąc pod uwagę rozszerzenie usług stacjonarnego i mobilnego łącza szerokopasmowego, a także zaprzestanie nadawania reklam i rezygnacji z treści płatnych lub warunkowego dostępu [do Corporación RTVE], biorąc pod uwagę jednoczesne występowanie następujących okoliczności:

2.

Czy, w świetle wymogów określonych w art. 6 ust. 1 dyrektywy 2002/20/WE, można uznać za proporcjonalną składkę, której uiszczenie jest wymagane od przedsiębiorstw telekomunikacyjnych prowadzących działalność w Hiszpanii na obszarze większym niż jedna wspólnota autonomiczna, biorąc pod uwagę ustanowione w art. 5 ustawy nr 8/2009 szczegółowe zasady jej obliczania?

3.

Czy, w świetle wymogów określonych w art. 6 ust. 1 oraz w załączniku do dyrektywy 2002/20/WE, można uznać za przejrzystą składkę, której wymóg uiszczania ustanowiony został w art. 5 ustawy nr 8/2009 z dnia 28 sierpnia 2009 r., jeżeli nie wiadomo, jaką konkretnie działalność prowadzi Corporación de Radio y Televisión Española w ramach świadczenia usługi powszechnej lub usługi publicznej?

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/37

—

uchylenie wyroku Sądu wydanego w dniu 13 grudnia 2017 r. w sprawie T-692/15 HTTS Hanseatic Trade Trust & Shipping GmbH/Rada Unii Europejskiej;

—

nakazanie Radzie Unii Europejskiej:

—

Uwzględniając na korzyść Rady Unii Europejskiej okoliczności i informacje, które Rada przedstawiła dopiero po przyjęciu środków niezgodnych z prawem, w tym, w części, dopiero w toku postępowania w sprawie skargi, Sąd błędnie przyjął nieprawidłowy moment, w odniesieniu do którego należało dokonać oceny..

—

Sąd błędnie stwierdził, że istniały poszlaki pozwalające uznać za co najmniej wiarygodne, że wnosząca odwołanie „pozostawała w posiadaniu lub pod kontrolą innego podmiotu [w tym wypadku IRISL]”. W szczególności Sąd zastosował błędne kryterium oceny i niesłusznie uwzględnił przedstawione przez Radę informacje, których nie posiadała ona w momencie dokonywania oceny. Sąd nie ustalił także stopnia (rzekomej) kontroli ani jej intensywności i dokonał błędnej oceny poszlak.

—

Sąd błędnie stwierdził, że rozporządzenie nr 668/2010 – w zakresie, w jakim dotyczy skarżącej – jest zgodne z prawem.

—

Sąd błędnie stwierdził, że niewystarczający charakter uzasadnienia środków przyjętych wobec wnoszącej odwołanie nie może co do zasady doprowadzić do powstania odpowiedzialności Unii i błędnie zaniechał rozpatrzenia naruszenia prawa do skutecznej ochrony sądowej.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/38

—

Uchylenie wyroku Sądu (pierwsza izba) z dnia 5 grudnia 2017 r. w sprawie Tuerck/Komisja;

—

Oddalenie skargi w pierwszej instancji;

—

Obciążenie drugiej strony odwołania kosztami postepowania w pierwszej instancji;

—

Obciążenie S. Tuerck kosztami postępowania niniejszej instancji.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/39

1.

Czy definicję usługi łączności elektronicznej określoną w art. 2 c) dyrektywy 2002/21/WE z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (1), ze zmianami, należy rozumieć w ten sposób, że udostępnianą za pośrednictwem oprogramowania i zakańczaną w publicznej komutowanej sieci telefonicznej usługę połączeń głosowych VoIP z numerem stacjonarnym lub komórkowym krajowego planu numeracji (w standardzie E.164) należy uznać za usługę łączności elektronicznej niezależnie od tego, czy usługa dostępu do internetu, poprzez którą użytkownik ma dostęp do wspomnianej usługi połączeń VoIP, sama w sobie stanowi już usługę łączności elektronicznej, podczas gdy dostawca oprogramowania udostępnia tę usługę za wynagrodzeniem i zawiera umowy z dostawcami usług telekomunikacyjnych uprawnionymi do przekazywania i zakańczania połączeń do publicznej komutowanej sieci telefonicznej, które umożliwiają zakańczanie połączeń z numerem stacjonarnym lub komórkowego krajowego planu numeracji?

2.

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pierwsze pytanie: czy odpowiedź ta pozostanie niezmieniona po wzięciu pod uwagę okoliczności, że funkcja oprogramowania umożliwiającego połączenia głosowe jest tylko jedną z jego funkcji, bez której to oprogramowanie może być używane?

3.

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na dwa pierwsze pytania: czy odpowiedź na pierwsze pytanie pozostanie niezmieniona po wzięciu pod uwagę okoliczności, że dostawca tej usługi przewiduje w swoich warunkach ogólnych, iż nie ponosi wobec klienta końcowego odpowiedzialności za przekazywanie sygnałów?

4.

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na trzy pierwsze pytania: czy odpowiedź na pierwsze pytanie pozostanie niezmieniona po wzięciu pod uwagę okoliczności, że ta świadczona usługa odpowiada również definicji „usługi społeczeństwa informacyjnego”?

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/40

—

Czy przepisy art. 103 i 311 dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. (1) oraz pkt 7 części A załącznika IX do tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że wymagają one jedynie, aby fotografie zostały wykonane przez autora, drukowane przez niego lub pod jego nadzorem, sygnowane i numerowane oraz wykonane w liczbie ograniczonej do trzydziestu egzemplarzy we wszelkich formatach i na wszelkich możliwych nośnikach, by fotografie te mogły podlegać obniżonej stawce podatku od wartości dodanej?

—

W wypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, czy mimo to państwa członkowskie są uprawnione do wykluczenia z obniżonej stawki podatku od wartości dodanej fotografii, które ponadto nie mają charakteru artystycznego?

—

W wypadku odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze, jakie dalsze przesłanki powinny spełniać fotografie, aby mogły podlegać obniżonej stawce podatku od wartości dodanej? Czy w szczególności powinny one mieć charakter artystyczny?

—

Czy przesłanki te należy interpretować w sposób jednolity w Unii Europejskiej, czy też przy odesłaniu do prawa poszczególnych państw członkowskich, zwłaszcza w dziedzinie własności intelektualnej?

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/41

(a)

Czy należy uznać, że system obowiązujący w Portugalii ma pierwszeństwo jako przepis bezwzględnie obowiązujący wymuszający swoje zastosowanie w rozumieniu art. 16 rozporządzenia „Rzym II” (1)?

(b)

Czy przepis ten należy uważać za przepis prawa wspólnotowego regulujący kolizję przepisów w rozumieniu art. 27 rozporządzenia „Rzym II”?

(c)

Czy należy uznać, że do obywatela portugalskiego, który uczestniczył w wypadku drogowym w Hiszpanii, należy stosować zasady przedawnienia określone w art. 498 ust. 3 portugalskiego kodeksu cywilnego w rozumieniu art. 28 dyrektywy 2009/103/WE (2)?

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/41

—

Uchylenie wyroku z dnia 13 grudnia 2017 r. (T-712/15), w którym Sąd oddalił wniosek Crédit mutuel Arkéa o stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiego Banku Centralnego z dnia 5 października 2015 r. (ECB/SSM/2015 – 9695000CG7B84NLR5984/28) ustalającą wymogi ostrożnościowe mające zastosowanie do Groupe Crédit mutuel

—

naruszenia prawa, ponieważ Sąd uznał, że art. 2 ust. 21 lit. c) rozporządzenia ramowego o jednolitym mechanizmie nadzorczym zezwala na to, by EBC ustanowił skonsolidowany nadzór nad instytucjami powiązanymi z organem centralnym, nawet jeśli nie ma on statusu instytucji kredytowej;

—

błędnej kwalifikacji prawnej stanu faktycznego, ponieważ Sąd uznał, że Crédit mutuel stanowi grupę nadzorowaną, w zakresie w jakim spełnia warunki określone w art. 10 ust. 1 rozporządzenia nr 575/2013 (1).

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/42

—

Uchylenie wyroku z dnia 13 grudnia 2017 r. (T-52/16), w którym Sąd oddalił wniosek Crédit mutuel Arkéa o stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiego Banku Centralnego z dnia 4 grudnia 2015 r. (ECB/SSM/2015 – 9695000CG7B84NLR5984/40) ustalającą wymogi ostrożnościowe mające zastosowanie do Groupe Crédit mutuel

—

naruszenia prawa, ponieważ Sąd uznał, że art. 2 ust. 21 lit. c) rozporządzenia ramowego o jednolitym mechanizmie nadzorczym zezwala na to, by EBC ustanowił skonsolidowany nadzór nad instytucjami powiązanymi z organem centralnym, nawet jeśli nie ma on statusu instytucji kredytowej;

—

błędnej kwalifikacji prawnej stanu faktycznego, ponieważ Sąd uznał, że Crédit mutuel stanowi grupę nadzorowaną, w zakresie w jakim spełnia warunki określone w art. 10 ust. 1 rozporządzenia nr 575/2013 (1).

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/43

—

stwierdzenie bezprawności odwołania ze stanowiska Prezesa Banku Łotewskiego poprzez decyzję przyjętą przez Korupcijas novēršanas un apkarošanas birojs (urząd zapobiegania i zwalczania korupcji) w imieniu Republiki Łotewskiej w dniu 19 lutego 2018 r. w sprawie zastosowania środków zabezpieczających;

—

stwierdzenie bezprawności środka zabezpieczającego w postaci odebrania prawa do wykonywania zawodu – w drodze którego zakazano wykonywania funkcji Prezesa Banku Łotewskiego i wykonywania praw przysługujących mu z tego tytułu – co nastąpiło w drodze decyzji wydanej przez urząd zapobiegania i zwalczania korupcji w imieniu Republiki Łotewskiej w dniu 19 lutego 2018 r. w sprawie zastosowania środków zabezpieczających;

—

stwierdzenie bezprawności ograniczeń w wykonywaniu funkcji członka Rady Prezesów Europejskiego Banku Centralnego i praw przysługujących mu z tego tytułu, które to ograniczenia zostały nałożone w wyniku decyzji przyjętej przez urząd zapobiegania i zwalczania korupcji w imieniu Republiki Łotewskiej w dniu 19 lutego 2018 r. w sprawie zastosowania środków zabezpieczających.

1.

Skarżący wnosi skargę na bezprawną decyzję wydaną w dniu 19 lutego przez łotewski organ, do którego należą śledztwa – urząd zapobiegania i zwalczania korupcji, wchodzący w skład struktury władzy wykonawczej – poprzez którą został on odwołany z funkcji Prezesa Banku Łotewskiego na czas nieokreślony. Decyzja o odwołaniu została przyjęta w imieniu państwa łotewskiego. W wyniku jego odwołania z funkcji Prezesa Banku Łotewskiego skarżący został również odwołany ex officio z funkcji członka Rady Prezesów Europejskiego Banku Centralnego.

2.

Poprzez odwołanie skarżącego zostały popełnione co najmniej wskazane poniżej naruszenia prawa.

3.

Po pierwsze, odwołując skarżącego z funkcji Prezesa Banku Łotewskiego i z funkcji członka Rady Prezesów Europejskiego Banku Centralnego naruszono art. 14 ust. 2 protokołu nr 4 do traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w sprawie statutu europejskiego systemu banków centralnych i Europejskiego Banku Centralnego, ponieważ w chwili jego odwołania nie została spełniona żadna z przesłanek wymienionych we wspomnianym artykule dla ustania funkcji prezesa krajowego banku centralnego (a mianowicie, że prezes przestał spełniać warunki wymagane dla pełnienia jego funkcji lub że dopuścił się poważnego uchybienia).

4.

Po drugie, poprzez odwołanie skarżącego z funkcji Prezesa Banku Łotewskiego naruszono również art. 22 likums „Par Latvijas Banku” (ustawy o Banku Łotewskim), to jest aktu prawnego, w drodze którego dokonuje się implementacji traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. W chwili przyjęcia wspomnianej decyzji nie została spełniona żadna z przesłanek ustanowionych w przedmiotowym artykule w celu odwołania Prezesa Banku Łotewskiego (w pierwszej kolejności, dymisja zainteresowanego, w drugiej, przesłanka ustanowiona w art. 14 ust. 2 statutu europejskiego systemu banków centralnych i Europejskiego Banku Centralnego dotycząca dopuszczenia się poważnego uchybienia, w którym to przypadku Parlament może zadecydować o odwołaniu Prezesa Banku Łotewskiego po wyroku skazującym, który stał się prawomocny; w trzeciej kolejności, pozostałe przesłanki ustanowione we wspomnianym artykule 14.2). Ponadto, pomimo że zgodnie z rzeczoną ustawą jedynym upoważnionym do dokonania odwołania Prezesa Banku Łotewskiego jest Parlament Republiki Łotewskiej, to nie Parlament dokonał odwołania skarżącego, lecz organ Republiki Łotewskiej zajmujący się śledztwami, który należy do struktury władzy wykonawczej.

5.

Po trzecie, dokonując odwołania skarżącego z funkcji Prezesa Banku łotewskiego, urząd zapobiegania i zwalczania korupcji zastosował błędną wykładnię prawa Unii stwierdzając, że skarżący nie działał w Radzie Prezesów Europejskiego Banku Centralnego w sposób niezależny i w interesie Europejskiego Banku Centralnego, lecz że wykonywał kompetencje Prezesa Banku Łotewskiego i działał w interesie ostatniego z wymienionych banków, Niemniej jednak art. 13 traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej stanowi, że Europejski Bank Centralny jest instytucją Unii Europejskiej.

Przy wykonywaniu swoich funkcji urzędnicy Unii Europejskiej mogą wyłącznie wykonywać kompetencje przewidziane w przepisach Unii i mogą działać wyłącznie w interesie tych instytucji. To nie do prawa krajowego należy ustanowienie czynności, które należą do urzędników instytucji europejskich, z którego to względu przy wykonywaniu funkcji urzędnika instytucji Unii Europejskiej nie jest możliwe wykonywanie kompetencji przyznanych w drodze krajowych aktów prawnych.

Artykuł 130 traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, który gwarantuje niezależność Europejskiego Banku Centralnego, wyklucza, aby przy wykonywaniu funkcji członka Rady Prezesów Europejskiego Banku Centralnego Prezes Banku Łotewskiego mógł działać jako przedstawiciel Banku Łotewskiego i działać (ściśle) w interesie tego banku lub w interesie Republiki Łotewskiej.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/44

—

Wezwanie Republiki Łotewskiej, aby zgodnie z art. 24 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz z art. 62 regulaminu postępowania przed Trybunałem przedstawić wszelkie mające znaczenie informacje związane z toczącym się śledztwem prowadzonym przez Korupcijas novēršanas un apkarošanas birojs (urząd zapobiegania i zwalczania korupcji) przeciwko Prezesowi Banku Łotewskiego.

—

Stwierdzenie zgodnie z art. 14 ust. 2 statutu europejskiego systemu banków centralnych i Europejskiego Banku Centralnego, że Republika Łotewska naruszyła zdanie drugie wspomnianego przepisu:

—

Obciążenie Republiki Łotewskiej kosztami postępowania.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/46

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Parlamentu Europejskiego A(2015) 4931 z dnia 8 lipca 2015 r. w zakresie, w jakim odmówiono w niej udzielenia Emiliowi De Capitaniemu pełnego dostępu do dokumentów LIBE-2013-0091-02 i LIBE-2013-0091-03.

2)

Parlament pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Emilia De Capitaniego.

3)

Rada Unii Europejskiej i Komisja Europejska pokrywają własne koszty.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/47

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Edward Stavytskyi pokryje własne koszty, a także koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej.

3)

Komisja Europejska pokryje własne koszty.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/47

1)

Skarga zostaje odrzucona ze względu na brak właściwości Sądu do jej rozpoznania.

2)

Šroubárna Ždánice a.s. pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej.

3)

Komisja Europejska pokrywa własne koszty.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/48

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

HJ zostaje obciążona kosztami postępowania.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/49

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Urzędu Administracji i Wypłacania Należności Indywidualnych (PMO) w ramach Komisji Europejskiej z dnia 29 stycznia 2016 r., na mocy której Komisja odrzuciła wniosek Vassilii Argyraki o zatwierdzenie okresów służby przepracowanych w charakterze członka personelu pomocniczego jako okresy ukończone w charakterze członka personelu tymczasowego przy obliczaniu jej uprawnień emerytalnych.

2)

Komisja zostaje obciążona kosztami postępowania.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/50

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Safe Skies LLC pokrywa koszty postępowania.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/50

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Webgarden Szolgáltató és Kereskedelmi Kft. zostaje obciążona kosztami postępowania.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/51

1)

Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)

Aurora Group Danmark A/S i Retail Distribution ApS pokrywają własne koszty oraz każda z nich połowę kosztów poniesionych przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/51

1)

Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)

Disney Enterpises, Inc. pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/52

1)

Sąd stwierdza swoją niewłaściwość w sprawie T-46/18 w celu umożliwienia Trybunałowi rozstrzygnięcia w przedmiocie skargi.

2)

Rozstrzygnięcie w przedmiocie wniosków o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta złożonych przez Królestwo Niderlandów i Regione Lombardia nastąpi w terminie późniejszym.

3)

Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/53

—

w pierwszej kolejności, w razie potrzeby, stwierdzenie, że art. 90 regulaminu pracowniczego jest nieważny i nie ma zastosowania w niniejszym postępowaniu na podstawie art. 277 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej

—

po pierwsze, stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiego Urzędu Doboru Kadr (EPSO) z dnia 14 listopada 2017 r. oddalającej zażalenie strony skarżącej, złożone w dniu 13 lipca 2017 r., wraz z odrzuceniem wniosku strony skarżącej o odszkodowanie w wysokości 50 000 EUR;

—

po drugie, stwierdzenie nieważności decyzji EPSO z dnia 19 kwietnia 2017 r. oddalającej jej wniosek o ponowne rozpatrzenie decyzji komisji konkursowej o niedopuszczeniu do kolejnego etapu konkursu;

—

po trzecie, stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 6 lutego 2016 r. na koncie internetowym EPSO o niewpisaniu strony skarżącej na wstępną listę kandydatów wybranych do celów konkursu EPSO/AD/323/16;

—

po czwarte, stwierdzenie nieważności ogłoszenia o konkursie EPSO/AD/323/16, opublikowanego w dniu 26 maja 2016 r. oraz w całości sporządzonej w jego wyniku wstępnej listy urzędników wybranych do wzięcia udziału w ww. konkursie;

—

zasądzenie odszkodowania na rzecz strony skarżącej w wysokości 50 000 EUR za szkodę poniesioną w jej ocenie w wyniku ww. zaskarżonych decyzji, które są jej zadaniem niezgodne z prawem;

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący popełnionego przez EPSO/komisję konkursową oczywistego błędu w ocenie doświadczenia zawodowego strony skarżącej, a ponadto naruszenia załącznika III do spornego ogłoszenia o konkursie wymieniającego wymagane doświadczenie zawodowe.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i prawa strony skarżącej do bycia wysłuchanym, a także, naruszenia obowiązku uzasadnienia i art. 296 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 1, 2, 3 i 4 rozporządzenia nr 1/58 (1), naruszenia art. 1d i 28 regulaminu pracowniczego oraz art. 1 ust. 1 lit. f) załącznika III do tych rozporządzeń, a także naruszenia zasad równego traktowania i niedyskryminacji.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/54

—

zmianę zaskarżonej decyzji poprzez zarejestrowanie znaku towarowego KINDERPRAMS;

—

zasądzenie kosztów postepowania na rzecz skarżącego.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/54

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania;

—

obciążenie Our Price Records Limited – jeżeli wstąpi do sprawy w charakterze interwenienta – kosztami postępowania;

ORAZ EWENTUALNIE

—

dopuszczenie sprzeciwu HMV w całości;

ALBO

—

w razie stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez EUIPO.

—

Naruszenie art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 2017/1001.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/55

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia nr 207/2009.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/56

—

stwierdzenie nieważności art. 5 decyzji EBC nr ECB/SSM/2017 – O2RNE8IBXP4R0TD8PU41/174 z dnia 19 grudnia 2017 r. oraz art. 3 Załącznika A do tej decyzji, w zakresie w jakim przewidują one działania, jakie mają zostać podjęte w odniesieniu do nieodwołalnych zobowiązań płatniczych dotyczących systemów gwarancji depozytów lub funduszy restrukturyzacji;

—

obciążenie EBC w całości kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący braku podstawy prawnej do wydania zaskarżonej decyzji. Zdaniem strony skarżącej EBC nie ma kompetencji do ustanowienia wymogu ostrożnościowego o zakresie ogólnym i nie dokonał ogólnej oraz szczegółowej oceny sytuacji strony skarżącej, jak wymagają tego właściwe przepisy.

2.

Zarzut drugi dotyczący błędu co do prawa, jakim obarczona jest zaskarżona decyzja, w zakresie w jakim EBC dokonał błędnej interpretacji przepisów prawa Unii ustanawiających możliwość zastosowania przez instytucje kredytowe nieodwołalnych zobowiązań płatniczych i w ten sposób pozbawił te przepisy skuteczności (effet utile).

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że zaskarżona decyzja obarczona jest oczywistym błędem w ocenie ryzyk jakoby spowodowanych przez nieodwołalne zobowiązania płatnicze w świetle art. 16 rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzającego Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi (Dz.U. 2013, L 287, s. 63).

4.

Zarzut czwarty dotyczący braku uzasadnienia, albowiem EBC podlega obowiązkowi pełniejszego uzasadnienia a zaskarżona decyzja jest uzasadniona w sposób niewystarczający.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/57

—

stwierdzenie nieważności art. 9 decyzji EBC nr ECB/SSM/2017 – 969500TJ5KRTCJQWXH05/380 z dnia 19 grudnia 2017 oraz art. 3 załącznika A do niej w zakresie w jakim przewidują one działania, jakie należy podjąć w odniesieniu do nieodwołalnych zobowiązań do zapłaty dotyczących systemów gwarancji depozytów lub funduszy restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji;

—

Obciążenie EBC kosztami postępowania.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/57

—

stwierdzenie nieważności art. 8 decyzji EBC nr ECB/SSM/2017 – 9695000CG7B84NLR5984/207 z dnia 19 grudnia 2017 r., w zakresie w jakim przewiduje on działania, jakie należy podjąć w odniesieniu do nieodwołalnych zobowiązań do zapłaty dotyczących systemów gwarancji depozytów lub funduszy restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji;

—

Obciążenie EBC kosztami postępowania.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/58

—

stwierdzenie nieważności art. 4 decyzji EBC nr ECB/SSM/2017 – 9695005MSX1OYEMGDF46/338 (łącznie z załącznikiem) z dnia 19 grudnia 2017 w zakresie w jakim przewiduje on działania, jakie należy podjąć w odniesieniu do nieodwołalnych zobowiązań do zapłaty dotyczących systemów gwarancji depozytów lub funduszy restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji;

—

Obciążenie EBC kosztami postępowania.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/58

—

stwierdzenie nieważności art. 8 decyzji EBC nr ECB/SSM/2017 – 9695000CG7B84NLR5984/207 z dnia 19 grudnia 2017 w zakresie w jakim przewiduje on działania, jakie należy podjąć w odniesieniu do nieodwołalnych zobowiązań do zapłaty dotyczących systemów gwarancji depozytów lub funduszy restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji;

—

Obciążenie EBC kosztami postępowania.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/59

—

Częściowe stwierdzenie nieważności art. 9 decyzji EBC nr ECB/SSM/2017 – R0MUWSFPU8MPRO8K5P83/248 z dnia 19 grudnia 2017 r., w zakresie w jakim nakazuje on odliczenie nieodwołalnych zobowiązań do zapłaty podjętych w ramach jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (Single Resolution Fund, SRF), krajowych funduszy restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz krajowych systemów gwarancji depozytów kapitału podstawowego Tier I, na zasadzie indywidualnej, subskonsolidowanej i skonsolidowanej, a w szczególności ust. 9.1, 9.2 i 9.3;

—

Obciążenie EBC kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym zaskarżona decyzja nie ma podstaw prawnych, ponieważ EBC skorzystał ze swoich uprawnień w dziedzinie nadzoru ostrożnościowego w celu ustanowienia środka o charakterze generalnym, leżącym w kompetencji prawodawcy, oraz przekroczył uprawnienia nadane mu przez art. 4 ust. 1 lit. f) i art. 16 rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzającego Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi (Dz.U. 2013, L 287, s. 63).

2.

Zarzut drugi, oparty na okoliczności, że zaskarżona decyzja jest obarczona naruszeniem prawa, ponieważ EBC dokonał wykładni sprzecznej z zamiarem prawodawcy, który wydał akty prawa Unii zezwalające instytucjom kredytowym na korzystanie z nieodwołalnych zobowiązań do zapłaty w celu spełnienia części swoich zobowiązań wobec krajowych funduszy restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz krajowych systemów gwarancji depozytów, pozbawiając w ten sposób rozpatrywane przepisy ich effet utile (skuteczności). EBC oparł ponadto swą decyzję na błędnym rozumieniu europejskich i transponujących krajowych ram prawnych mających zastosowanie do nieodwołanych zobowiązań do zapłaty.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności.

4.

Zarzut czwarty, dotyczący okoliczności, że zaskarżona decyzja oparta jest na błędzie w ocenie i narusza zasadę dobrej administracji.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/59

—

stwierdzenie, że strona pozwana naruszyła art. 130 Regulaminu wewnętrznego Parlamentu Europejskiego oraz postanowienia Załącznika II do tego Regulaminu przez zaniechanie przekazania Radzie Unii Europejskiej pytania pisemnego, złożonego przez posłów do Parlamentu Europejskiego w ramach postępowania zarejestrowanego pod nr P-003358/17;

—

zobowiązanie Parlamentu Europejskiego do przekazania pytania pisemnego zarejestrowanego pod sygnaturą nr P-003358/17 do właściwej instytucji, jaką jest Rada Unii Europejskiej;

—

obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania.

—

Zarzut dotyczący zaniechania działania przez Parlament Europejski polegającego na przekazaniu właściwej i wskazanej przez skarżących instytucji pytania pisemnego, wniesionego w dniu 16 maja 2017 r. przez posłów do Parlamentu Europejskiego Ryszarda Legutkę oraz Tomasza Porębę.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/60

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady (WPZiB) 2017/2282 z dnia 11 grudnia 2017 r. zmieniającej decyzję 2010/788/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Demokratycznej Republiki Konga, w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 2 załącznika II do decyzji Rady 2010/788/WPZiB i w pkt 2 załącznika Ia do rozporządzenia (WE) nr 1183/2005;

—

stwierdzenie niezgodności z prawem przepisów art. 3 ust. 2 lit. b) decyzji 2010/788/ WPZiB, zmienionej decyzją 2016/2231/ WPZiB, oraz art. 2a ust. 1 lit. b) rozporządzenia 1183/2005/WE;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa do obrony, w tym naruszenia obowiązku uzasadnienia pozwalającego na uzasadnienie przyjętych środków i zagwarantowanie skutecznej ochrony sądowej, a także naruszenia prawa do bycia wysłuchanym.

2.

Zarzut drugi dotyczący oczywistego błędu w ocenie w odniesieniu do udziału skarżącego w popełnieniu czynów stanowiących poważne naruszenia praw człowieka w Demokratycznej Republice Konga.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia prawa do poszanowania życia prywatnego, prawa własności i zasady proporcjonalności.

4.

Zarzut czwarty dotyczący niezgodności z prawem art. 3 ust. 2 lit. b) decyzji Rady 2010/788/WPZiB z dnia 20 grudnia 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Demokratycznej Republiki Konga i uchylenia wspólnego stanowiska 2008/369/WPZiB (Dz.U. 2010, L 336, s. 30), zmienionej decyzją Rady (WPZiB) 2016/2231 z dnia 12 grudnia 2016 r. zmieniającą decyzję 2010/788/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Demokratycznej Republiki Konga (Dz.U. 2016, L 336I, s. 7) oraz art. 2a ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 1183/2005 z dnia 18 lipca 2005 r. wprowadzającego niektóre szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko osobom naruszającym embargo na broń w odniesieniu do Demokratycznej Republiki Konga (Dz.U. 2005, L 193, s. 1).

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/61

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady (WPZiB) 2017/2282 z dnia 11 grudnia 2017 r. zmieniającej decyzję 2010/788/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Demokratycznej Republiki Konga, w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 1 załącznika II do decyzji Rady 2010/788/WPZiB i w pkt 1 załącznika Ia do rozporządzenia (WE) nr 1183/2005;

—

stwierdzenie niezgodności z prawem przepisów art. 3 ust. 2 lit. b) decyzji 2010/788/ WPZiB, zmienionej decyzją 2016/2231/ WPZiB, oraz art. 2a ust. 1 lit. b) rozporządzenia 1183/2005/WE;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/61

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady (WPZiB) 2017/2282 z dnia 11 grudnia 2017 r. zmieniającej decyzję 2010/788/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Demokratycznej Republiki Konga, w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 7 załącznika II do decyzji Rady 2010/788/WPZiB i w pkt 7 załącznika Ia do rozporządzenia (WE) nr 1183/2005;

—

stwierdzenie niezgodności z prawem przepisów art. 3 ust. 2 lit. b) decyzji 2010/788/ WPZiB, zmienionej decyzją 2016/2231/ WPZiB, oraz art. 2a ust. 1 lit. b) rozporządzenia 1183/2005/WE;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/62

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady (WPZiB) 2017/2282 z dnia 11 grudnia 2017 r. zmieniającej decyzję 2010/788/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Demokratycznej Republiki Konga, w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 3 załącznika II do decyzji Rady 2010/788/WPZiB i w pkt 3 załącznika Ia do rozporządzenia (WE) nr 1183/2005;

—

stwierdzenie niezgodności z prawem przepisów art. 3 ust. 2 lit. b) decyzji 2010/788/ WPZiB, zmienionej decyzją 2016/2231/ WPZiB, oraz art. 2a ust. 1 lit. b) rozporządzenia 1183/2005/WE;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/63

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady (WPZiB) 2017/2282 z dnia 11 grudnia 2017 r. zmieniającej decyzję 2010/788/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Demokratycznej Republiki Konga, w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 4 załącznika II do decyzji Rady 2010/788/WPZiB i w pkt 4 załącznika Ia do rozporządzenia (WE) nr 1183/2005;

—

stwierdzenie niezgodności z prawem przepisów art. 3 ust. 2 lit. b) decyzji 2010/788/ WPZiB, zmienionej decyzją 2016/2231/ WPZiB, oraz art. 2a ust. 1 lit. b) rozporządzenia 1183/2005/WE;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/63

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady (WPZiB) 2017/2282 z dnia 11 grudnia 2017 r. zmieniającej decyzję 2010/788/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Demokratycznej Republiki Konga, w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 5 załącznika II do decyzji Rady 2010/788/WPZiB i w pkt 5 załącznika Ia do rozporządzenia (WE) nr 1183/2005;

—

stwierdzenie niezgodności z prawem przepisów art. 3 ust. 2 lit. a) decyzji 2010/788/ WPZiB, zmienionej decyzją 2016/2231/ WPZiB, oraz art. 2a ust. 1 lit. a) rozporządzenia 1183/2005/WE;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/64

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady (WPZiB) 2017/2282 z dnia 11 grudnia 2017 r. zmieniającej decyzję 2010/788/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Demokratycznej Republiki Konga w zakresie, w jakim pozostawia ona skarżącego pod nr 6 załącznika II do decyzji 2010/788/WPZiB i pod nr 6 załącznika Ia do rozporządzenia (WE) nr 183/2005;

—

stwierdzenie niezgodności z prawem przepisów art. 3 ust. 2 lit. a) decyzji 2010/788/WPZiB w brzmieniu zmienionym decyzją 2016/2231/ WPZiB i art. 2b ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 1183/2005/WE

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/64

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady (WPZiB) 2017/2282 z dnia 11 grudnia 2017 r. zmieniającej decyzję 2010/788/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Demokratycznej Republiki Konga, w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 10 załącznika II do decyzji Rady 2010/788/WPZiB i w pkt 10 załącznika Ia do rozporządzenia (WE) nr 1183/2005;

—

stwierdzenie niezgodności z prawem przepisów art. 3 ust. 2 lit. b) decyzji 2010/788/ WPZiB, zmienionej decyzją 2016/2231/ WPZiB, oraz art. 2a ust. 1 lit. b) rozporządzenia 1183/2005/WE;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/65

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady (WPZiB) 2017/2282 z dnia 11 grudnia 2017 r. zmieniającej decyzję 2010/788/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Demokratycznej Republiki Konga w zakresie, w jakim pozostawia ona skarżącego pod nr 8 załącznika II do decyzji 2010/788/WPZiB i pod nr 8 załącznika Ia do rozporządzenia (WE) nr 183/2005;

—

stwierdzenie niezgodności z prawem przepisów art. 3 ust. 2 lit. b) decyzji 2010/788/WPZiB w brzmieniu zmienionym decyzją 2016/2231/ WPZiB i art. 2b ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 1183/2005/WE

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/65

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady (WPZiB) 2017/2282 z dnia 11 grudnia 2017 r. zmieniającej decyzję 2010/788/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Demokratycznej Republiki Konga, w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 13 załącznika II do decyzji Rady 2010/788/WPZiB i w pkt 13 załącznika Ia do rozporządzenia (WE) nr 1183/2005;

—

stwierdzenie niezgodności z prawem przepisów art. 3 ust. 2 lit. b) decyzji 2010/788/ WPZiB, zmienionej decyzją 2016/2231/ WPZiB, oraz art. 2a ust. 1 lit. b) rozporządzenia 1183/2005/WE;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/66

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady (WPZiB) 2017/2282 z dnia 11 grudnia 2017 r. zmieniającej decyzję 2010/788/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Demokratycznej Republiki Konga, w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 15 załącznika II do decyzji Rady 2010/788/WPZiB i w pkt 15 załącznika Ia do rozporządzenia (WE) nr 1183/2005;

—

stwierdzenie niezgodności z prawem przepisów art. 3 ust. 2 lit. b) decyzji 2010/788/ WPZiB, zmienionej decyzją 2016/2231/ WPZiB, oraz art. 2a ust. 1 lit. b) rozporządzenia 1183/2005/WE;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/67

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady (WPZiB) 2017/2282 z dnia 11 grudnia 2017 r. zmieniającej decyzję 2010/788/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Demokratycznej Republiki Konga, w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 16 załącznika II do decyzji Rady 2010/788/WPZiB i w pkt 16 załącznika Ia do rozporządzenia (WE) nr 1183/2005;

—

stwierdzenie niezgodności z prawem przepisów art. 3 ust. 2 lit. c) decyzji 2010/788/ WPZiB, zmienionej decyzją 2016/2231/ WPZiB, oraz art. 2a ust. 1 lit. c) rozporządzenia 1183/2005/WE;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/67

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady (WPZiB) 2017/2282 z dnia 11 grudnia 2017 r. zmieniającej decyzję 2010/788/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Demokratycznej Republiki Konga, w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 14 załącznika II do decyzji Rady 2010/788/WPZiB i w pkt 14 załącznika Ia do rozporządzenia (WE) nr 1183/2005;

—

stwierdzenie niezgodności z prawem przepisów art. 3 ust. 2 lit. b) decyzji 2010/788/ WPZiB, zmienionej decyzją 2016/2231/ WPZiB, oraz art. 2a ust. 1 lit. b) rozporządzenia 1183/2005/WE;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/68

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady (WPZiB) 2017/2282 z dnia 11 grudnia 2017 r. zmieniającej decyzję 2010/788/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Demokratycznej Republiki Konga, w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 12 załącznika II do decyzji Rady 2010/788/WPZiB i w pkt 12 załącznika Ia do rozporządzenia (WE) nr 1183/2005;

—

stwierdzenie niezgodności z prawem przepisów art. 3 ust. 2 lit. a) decyzji 2010/788/ WPZiB, zmienionej decyzją 2016/2231/ WPZiB, oraz art. 2a ust. 1 lit. a) rozporządzenia 1183/2005/WE;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/68

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady (WPZiB) 2017/2282 z dnia 11 grudnia 2017 r. zmieniającej decyzję 2010/788/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Demokratycznej Republiki Konga, w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 11 załącznika II do decyzji Rady 2010/788/WPZiB i w pkt 11 załącznika Ia do rozporządzenia (WE) nr 1183/2005;

—

stwierdzenie niezgodności z prawem przepisów art. 3 ust. 2 lit. b) decyzji 2010/788/ WPZiB, zmienionej decyzją 2016/2231/ WPZiB, oraz art. 2a ust. 1 lit. b) rozporządzenia 1183/2005/WE;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/69

—

stwierdzenie nieważności rozliczenia przekazanego stronie skarżącej wiadomością elektroniczną od ESDZ z dnia 22 czerwca 2017 r. oraz, w razie potrzeby, rozliczenia wynagrodzenia, w którym została lub zostanie przyznana wypłata dodatku edukacyjnego dla dzieci strony skarżącej;

—

obciążenie strony pozwanej całością kosztów postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący zarzutu niezgodności z prawem, ze względu na to, że kwestionowana decyzja, notatka z dnia 15 kwietnia 2016 r., na której się ona opiera, oraz Guidelines ESDZ naruszają regulamin pracowniczy i załącznik X do niego.

2.

Zarzut drugi dotyczący braku zgodności z prawem zaskarżonej decyzji indywidualnej. Zarzut ten składa się z pięciu części.

7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/70