14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/1

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/2

1.

Czy okoliczność, że kamera wideo nie posiada możliwości stosowania funkcji zoom wyklucza jej zakwalifikowanie do podpozycji 8525 80 9 Nomenklatury scalonej w brzmieniu rozporządzeń Komisji nr 861/2010 z dnia 5 października 2010 r. i nr 1006/2011 z dnia 27 września 2011 r. zmieniających załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (1)?

2.

Gdyby na pytanie pierwsze udzielona została odpowiedź przecząca, czy rejestrująca kamera wideo nadaje się już wówczas do zapisu dźwięku i obrazu zarejestrowanego przez kamerę w rozumieniu CN 8525 80 91, gdy poprzez łącze USB kamery możliwe jest skopiowanie pliku wideo lub audio z innego urządzenia na konieczny do funkcjonowania kamery nośnik wymienny, przy czym pliku tego nie można odtworzyć wizualnie lub audytywnie za pomocą samej kamery?

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/3

—

uchylenie wyroku Sądu z dnia 4 lutego 2014 r. w zakresie dotyczącym sprawy T-292/12;

—

jeśli konieczne, zwrócenie sprawy do Sądu w celu ponownego rozpoznania;

—

obciążenie kosztami Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory).

1.

w ramach ogólnej oceny nie uwzględnił, a nawet nie wymienił, że wcześniejszy znak towarowy MAGNET 4 zawiera cyfrę „4”;

2.

Sąd w pkt 22 i 25 wyroku uznał część składową MAGNET jako dominujący element wcześniejszego znaku towarowego MAGNET 4;

3.

w pkt 25 przy ocenie fonetycznego i graficznego podobieństwa znaków towarowych MAGNET 4 i MAGNEXT zastosowane zostały różne skale oceny;

4.

w pkt 35 w ramach ogólnej oceny ryzyka wprowadzenia w błąd nie uwzględnił wzajemnej relacji między istotnymi czynnikami, w szczególności niewielki charakter odróżniający wcześniejszego znaku towarowego MAGNET 4, brak podobieństwa pojęciowego znaków towarowych MAGNET 4 i MAGNEXT, jak również niewielkie fonetyczne i graficzne podobieństwo znaków towarowych;

5.

w pkt 35 nie przytoczył przekonujących podstaw dla przyjęcia ryzyka wprowadzenia w błąd między znakami towarowymi MAGNET 4 i MAGNEXT.

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/3

1)

Czy art. 22 ust. 1 ustawy 16/09 z 13 listopada 2009 r. w sprawie usług płatniczych jest zgodny z prawem wspólnotowym w zakresie, w którym umożliwia instytucji bankowej wprowadzenie lub podwyższenie opłat za usługi zmieniając uprzednio uzgodnione warunki?

2)

Czy możliwość rozwiązania umowy bez kosztów stanowi wystarczającą ochronę klienta?

3)

Czy uzgodnione między stronami postanowienia umowne, które umożliwiają podjęcie działań zgodnie z przepisem wskazanym w pytaniu pierwszym są ważne?

4)

Wreszcie, w razie udzielenia na poprzednie pytania odpowiedzi twierdzącej, czy dwumiesięczny termin wypowiedzenia jest zgodny z prawem wspólnotowym?

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/4

—

stwierdzenie, że poprzez nieopublikowanie do dnia 22 grudnia 2009 r. ostatecznych planów gospodarowania wodami w dorzeczu i nieprzekazanie ich kopii do Komisji do dnia 22 marca 2010 r., a w każdym razie niepowiadomienie o tym Komisji, Królestwo Danii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy dyrektywy 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiającej ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (1);

—

obciążenie Królestwa Danii kosztami postępowania.

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/5

1)

Czy Hoge Raad jako najwyższy sąd krajowy w ramach pytania prejudycjalnego przedstawionego przez sąd krajowy niższej instancji jest zobowiązany do przedstawienia Trybunałowi pytania prejudycjalnego, czy też powinien on oczekiwać odpowiedzi na pytanie przedstawione przez sąd krajowy niższej instancji, nawet jeśli jest zdania, że prawidłowe stosowanie prawa Unii w rozstrzyganej przez niego kwestii jest na tyle oczywiste, iż nie ma racjonalnych wątpliwości co do sposobu, w jaki należy odpowiedzieć na to pytanie?

2)

W wypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: czy zaświadczenie E-101wydane przez organ innego państwa członkowskiego wiąże niderlandzkie organy właściwe w zakresie ubezpieczeń społecznych, nawet gdyby dotyczyło ono przewoźnika na Renie, tak że normy określające właściwe przepisy przewidziane w rozporządzeniu nr 1408/71 (1), do którego odnosi się owo zaświadczenie, nie znajdują zastosowania na podstawie art. 7 ust. 2 lit. a) tego rozporządzenia?

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/5

1)

Czy krajowy organ podatkowy jako organ reprezentujący właściwe ministerstwo państwa członkowskiego jest instytucją finansową w rozumieniu art. 124 TFUE?

2)

Czy przekazanie bazy danych dotyczących dochodów obywateli państwa członkowskiego przez krajowy organ podatkowy innej instytucji państwa członkowskiego może zostać uregulowane aktem zrównanym z aktem administracyjnymi, to znaczy protokołem zawartym pomiędzy krajowym organem podatkowym i inną instytucją państwową, tak iż nie stanowi to dostępu uprzywilejowanego w rozumieniu art. 124 TFUE?

3)

Czy przekazanie bazy danych, dokonane w celu nałożenia na obywateli państwa członkowskiego obowiązku zapłaty składki na ubezpieczenie społeczne na rzecz instytucji państwa członkowskiego, na rzecz której dokonano przekazania, wchodzi w zakres pojęcia względów o charakterze ostrożnościowym w rozumieniu art. 124 TFUE?

4)

Czy dane osobowe mogą być przetwarzane przez organ, dla którego nie były przeznaczone, jeżeli operacja ta powoduje ze skutkiem wstecznym szkody majątkowe?

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/6

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/6

—

stwierdzenie, że w odniesieniu do dyrektywy 2009/72/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 lipca 2009 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylającej dyrektywę 2003/54/WE, nie przyjmując do dnia 3 marca 2011 r. przepisów transponujących definicje zawarte w jej art. 2 pkt 8, 18, 21, 22, 32, 33 i 34 oraz wymogi ustanowione w jej art. 9 ust. 1–7 i 12 w związku z art. 9 ust. 11, w jej art. 16 ust. 1 zdanie drugie i trzecie i ust. 2 i 3, w jej art. 38 ust. 1 zdanie drugie, w jej art. 39 ust. 1, 4 i 8 oraz w jej art. 40 ust. 1–3, 5 i 7, a w każdym razie nie informując Komisji o takich przepisach Irlandia uchybiła zobowiązaniom, które ciążą na niej na mocy art. 49 ust. 1 tej dyrektywy;

—

nałożenie na Irlandię okresowej kary pieniężnej zgodnie z art. 260 ust. 3 TFUE w wysokości 20  358 EUR za każdy dzień od dnia ogłoszenia wyroku Trybunału, płatnej na rachunek środków własnych Unii Europejskiej, z uwagi na niewypełnienie zobowiązania obejmującego poinformowanie o środkach podjętych w celu transpozycji dyrektywy przyjętej zgodnie z procedurą ustawodawczą; oraz

—

obciążenie Irlandii kosztami postępowania.

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/7

1)

Czy w przypadku ustania małżeństwa obywatela Unii i osoby niebędącej obywatelem Unii w wyniku rozwodu, który nastąpił po wyjeździe obywatela Unii z przyjmującego państwa członkowskiego, w którym obywatel Unii korzystał z praw wynikających z obywatelstwa Unii, i gdy zastosowanie znajdują przepisy art. 7 i art. 13 ust. 2 lit. a) dyrektywy Rady 2004/38/WE (1), osoba niebędąca obywatelem Unii zachowuje prawo pobytu w przyjmującym państwie członkowskim? Jeżeli odpowiedź brzmi „nie”, to czy osoba niebędąca obywatelem Unii posiada prawo pobytu w przyjmującym państwie członkowskim w trakcie okresu poprzedzającego rozwód, po wyjeździe obywatela Unii z przyjmującego państwa członkowskiego?

2)

Czy wymogi art. 7 ust. 1 lit. b) dyrektywy 2004/38/WE są spełnione, gdy małżonek będący obywatelem Unii podnosi, że posiada wystarczające środki w rozumieniu art. 8 ust. 4 dyrektywy, wliczając do nich częściowo zasoby małżonka niebędącego obywatelem Unii?

3)

Jeśli odpowiedź na pytanie drugie brzmi „nie”, czy osoby, takie jak skarżący, posiadają prawo podmiotowe na mocy prawa Unii (niezależnie od dyrektywy) do pracy w przyjmującym państwie członkowskim w celu zapewnienia lub przyczynienia się do zapewnienia „wystarczających zasobów” w rozumieniu art. 7 tej dyrektywy?

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/8

i.

Czy zasadę pro rata temporis, ustanowioną w klauzuli 4 ust 2 porozumienia ramowego [dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin] należy interpretować w ten sposób, że wymaga ona, aby przepis prawa krajowego (taki jak Regulations 13, 13A i 14 Working Time Regulations [rozporządzenia w sprawie organizacji czasu pracy]) skutkował tym, iż w sytuacji zwiększenia wymiaru czasu pracy pracownika wymiar już nabytego prawa do urlopu musi zostać proporcjonalnie dostosowany do nowego wymiaru czasu pracy, tak że pracownik, który zwiększył swój wymiar czasu pracy byłby uprawniony do skorzystania z nabytego prawa do urlopu, którego wymiar zostaje ponownie obliczony stosownie do większego wymiaru czasu pracy?

ii.

Czy klauzulę 4 pkt 2 porozumienia ramowego lub art. 7 dyrektywy 2003/88 dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy (1) należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie temu, aby przepis prawa krajowego (taki jak Regulations 13, 13A i 14 Working Time Regulations) skutkował tym, iż w sytuacji zwiększenia wymiaru czasu pracy pracownika wymiar już nabytego prawa do urlopu musi zostać proporcjonalnie dostosowany do nowego wymiaru czasu pracy, tak że pracownik, który zwiększył swój wymiar czasu pracy byłby uprawniony do skorzystania z nabytego prawa do urlopu, którego wymiar zostaje ponownie obliczony stosownie do nowego wymiaru czasu pracy?

iii.

W przypadku udzielenia na pytanie (i) lub na pytanie (ii) odpowiedzi twierdzącej, czy ponowne obliczenie wymiaru urlopu dotyczy tylko tej części roku stanowiącego punkt odniesienia dla obliczenia wymiaru corocznego urlopu, w którym pracownik pracował w większym wymiarze czasu pracy, czy też jakiegoś innego okresu?

iv.

Czy dokonując obliczenia wymiaru urlopu wykorzystanego przez pracownika klauzula 4 pkt 2 porozumienia ramowego lub art. 7 dyrektywy 2003/88 dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy należy interpretować w ten sposób, że wymagają one, aby przepis prawa krajowego (taki jak Regulations 13, 13A i 14 Working Time Regulations) skutkował przyjęciem innej metody w kontekście obliczania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany coroczny płatny urlop wypoczynkowy w przypadku zakończenia stosunku pracy i w kontekście obliczania salda corocznego urlopu wypoczynkowego w przypadku pozostania przez pracownika w stosunku zatrudnienia?

v.

W przypadku udzielenia na pytanie (iv) odpowiedzi twierdzącej, jaką różnicę w metodzie należy przyjąć?

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/8

1)

Czy można uznać za „dokument pozasądowy” zgodnie z art. 16 rozporządzenia nr 1393/2007 (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r. dokument całkowicie prywatny, mimo że nie został on wydany ani przez organ, ani funkcjonariusza publicznego o charakterze niesądowym?

2)

W przypadku pozytywnej odpowiedzi na pierwsze pytanie – czy za dokument pozasądowy można uznać jakikolwiek dokument prywatny, czy też dokument ten winien spełniać określone wymagania?

3)

Również w przypadku gdy dokument prywatny spełnia określone wymagania, czy obywatel Unii może wnosić o doręczenie w trybie art. 16 obowiązującego rozporządzenia nr 1393/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r., jeżeli przystąpił już do dokonania doręczenia za pośrednictwem innego niż sądowy organu administracji publicznej, np. notariusza?

4)

Wreszcie, czy należy uwzględnić na użytek art. 16 rozporządzenia nr 1393/2007, że współpraca ta ma skutki transgraniczne i jest niezbędna do zapewnienia należytego funkcjonowania rynku wewnętrznego? Kiedy należy uznać, że współpraca ma „skutki transgraniczne i jest niezbędna do zapewnienia należytego funkcjonowania rynku wewnętrznego”?

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/9

1)

Czy art. 22 dyrektywy 2008/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki (1), interpretowany w świetle dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (2), zakazuje istnienia i stosowania w umowach kredytu klauzul standardowych dotyczących potwierdzenia przez konsumenta wykonania przez kredytodawcę jego obowiązków?

2)

Czy zasada ogólna skuteczności prawa wspólnotowego oraz art. 22 dyrektywy 2008/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki, interpretowany w świetle dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, stoją na przeszkodzie możliwości wykazania przez kredytodawcę wykonania jego obowiązków przedumownych i umownych poprzez same klauzule standardowe zawarte w umowach kredytu, dotyczące potwierdzenia przez konsumenta ich wykonania, bez przedstawienia sądowi dokumentów wydanych przez kredytodawcę i przekazanych kredytobiorcy?

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/10

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/10

—

Uchylenie zaskarżonego wyroku

—

Stwierdzenie na podstawie art. 263 ust. 4 TFUE nieważności decyzji Komisji z dnia 30 marca 2011 r. [COMP/39520 – cement i produkty pokrewne, C(2011) 2363] wersja ostateczna, w zakresie w jakim dotyczy ona skarżącej;

—

Posiłkowo względem żądania w punkcie powyżej – skierowanie sprawy zgodnie z oceną prawna Trybunału do ponownego rozpoznania przez Sąd;

—

W każdym razie obciążenie Komisji kosztami wnoszącego odwołanie poniesionymi w postępowaniach przed Sądem i Trybunałem.

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/11

1.

uchylenie wyroku Sądu (siódma izba) z dnia 14 marca 2014 r. w sprawie T-306/11 w zakresie, w jakim oddalono w nim skargę wnoszącej odwołanie;

2.

stwierdzenie nieważności całości decyzji Komisji C(2011) 2367 wersja ostateczna z dnia 30 marca 2011 r. (sprawa COMP/39520 – Cement i produkty pokrewne), na podstawie art. 263 ust. 4 TFUE, w zakresie, w jakim decyzja ta dotyczy wnoszącej odwołanie;

3.

posiłkowo względem żądania wskazanego powyżej w pkt 2, odesłanie sprawy do Sądu w celu jej ponownego rozpoznania z uwzględnieniem oceny prawnej przedstawionej przez Trybunał;

4.

w każdym wypadku obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez wnoszącą odwołanie w postępowaniu przed Sądem i przed Trybunałem.

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/13

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 20 listopada 2013 r. stwierdzającej zgodność ze wspólnym rynkiem systemu pomocy państwa, który władze duńskie zamierzają wprowadzić w życie na rzecz produkcji i innowacji w dziedzinie prasy drukowanej (SA.36366);

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

—

Komisja nie przeprowadziła pełnej analizy, czy system wsparcia był odpowiedni w celu zagwarantowania rozwoju treści wiadomości dostarczanych duńskiej ludności, i tym samym w celu wspierania procesu demokracji;

—

Zaskarżona decyzja w każdym razie dotknięta jest brakiem wystarczającego uzasadnienia odnośnie do odpowiedniego charakteru środka; oraz

—

Komisja nie przeprowadziła analizy antykonkurencyjnych skutków tego systemu wsparcia w stosunkach między bezpłatnymi i płatnymi gazetami.

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/13

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie pomocy państwa SA.33995 (2013/C) (2013/C) w przedmiocie wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz ograniczenia „dopłaty EEG” (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych;

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE

2.

Zarzut drugi: naruszenie art. 108 ust. 1 TFUE oraz zasady pewności prawa

3.

Zarzut trzeci: naruszenie art. 41 karty praw podstawowych i prawa do bycia wysłuchanym

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/14

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 18 grudnia 2013 r. w przedmiocie postępowania w sprawie pomocy państwa SA.33995 (2013/C)(ex 2013/NN) – Niemcy, Wsparcie dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz zmniejszone dopłaty EEG dla odbiorców energochłonnych, C(2013) 4424 final

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE

2.

Zarzut drugi: naruszenie art. 108 ust. 1 TFUE i zasady pewności prawa

3.

Zarzut trzeci: naruszenie art. 41 Karty Praw Podstawowych oraz prawa do bycia wysłuchanym

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/15

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 18 grudnia 2013 r. w przedmiocie postępowania w sprawie pomocy państwa SA.33995 (2013/C)(ex 2013/NN) – Niemcy, Wsparcie dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz zmniejszone dopłaty EEG dla odbiorców energochłonnych, C(2013) 4424 final

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE

2.

Zarzut drugi: naruszenie art. 108 ust. 1 TFUE i zasady pewności prawa

3.

Zarzut trzeci: naruszenie art. 41 Karty Praw Podstawowych oraz prawa do bycia wysłuchanym

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/16

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 18 grudnia 2013 r. w przedmiocie postępowania w sprawie pomocy państwa SA.33995 (2013/C)(ex 2013/NN) – Niemcy, Wsparcie dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz zmniejszone dopłaty EEG dla odbiorców energochłonnych, C(2013) 4424 final;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania;

1.

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE:

2.

Zarzut drugi: naruszenie art. 108 ust. 1 TFUE i zasady pewności prawa

3.

Zarzut trzeci: naruszenie art. 41 Karty Praw Podstawowych oraz prawa do bycia wysłuchanym

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/17

—

uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej z dnia 12 lutego 2014 r. w sprawie F-73/12;

—

w konsekwencji uwzględnienie żądań wnoszących odwołanie przedstawionych w pierwszej instancji, a tym samym

—

obciążenie strony pozwanej całością kosztów postępowania w obu instancjach.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący pominięcia odmiennego charakteru stosunku pracy na podstawie umowy i stosunku pracy na podstawie regulaminu pracowniczego, naruszenia podstawowych warunków stosunku pracy oraz naruszenia kwalifikacji prawnej protokołu porozumienia.

2.

Zarzut drugi dotyczący sprzeczności zawartych w wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej oraz przeinaczenia informacji zawartych w aktach sprawy.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasad bezpieczeństwa prawnego, nieretroaktywności i przewidywalności, a także przeinaczenia informacji zawartych w aktach sprawy.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia kontroli oczywistego błędu w ocenie oraz obowiązku uzasadnienia.

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/18

—

uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej z dnia 12 lutego 2014 r. w sprawie F-83/12;

—

w konsekwencji uwzględnienie żądań wnoszących odwołanie przedstawionych w pierwszej instancji, a tym samym

—

obciążenie strony pozwanej całością kosztów postępowania w obu instancjach.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący nieprawidłowości postępowania w zakresie, w jakim Sąd do spraw Służby Publicznej nie uwzględnił wniosku wnoszących odwołanie o zastosowanie środków organizacji postępowania;

2.

Zarzut drugi dotyczący pominięcia odmiennego charakteru stosunku pracy na podstawie umowy i stosunku pracy na podstawie regulaminu pracowniczego, naruszenia podstawowych warunków stosunku pracy, naruszenia kwalifikacji prawnej protokołu porozumienia, przeinaczenia informacji zawartych w aktach sprawy oraz naruszenie przez sąd obowiązku uzasadnienia.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia praw nabytych i uzasadnionych oczekiwań, a także naruszenie obowiązku uzasadnienia.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasad bezpieczeństwa prawnego, nieretroaktywności i przewidywalności, a także naruszenie obowiązku staranności i obowiązku uzasadnienia.

5.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia kontroli oczywistego błędu w ocenie oraz przeinaczenia informacji zawartych w aktach sprawy.

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/20

—

uznanie niniejszej skargi za dopuszczalną i zasadną;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 24 marca 2014 r. nakazującej Luksemburgowi udzielenie informacji dotyczących praktyki wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 10 rozporządzenia nr 659/1999 oraz prawa skarżącej do obrony w zakresie, w jakim Komisja nie dysponowała minimalnym zakresem informacji wymaganych dla wydania nakazu udzielenia informacji, podczas gdy jej uprawnienia dochodzeniowe uzależnione są od posiadania przez nią wystarczających i obiektywnych informacji faktycznych uzasadniających podejrzenie popełnienia naruszenia. Zdaniem skarżącej wystosowane przez Komisję żądanie udzielenia informacji ma w rzeczywistości charakter rozpoznawczy, co pozostaje w sprzeczności z prawem do obrony.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności w zakresie, w jakim i) nie ma związku między informacjami już będącymi w posiadaniu Komisji a charakterem i zakresem informacji, których udzielenia Komisja żąda od skarżącej; ii) nakaz udzielenia informacji wykracza poza to, co odpowiednie i konieczne do realizacji przez Komisję zamierzonych przez nią celów.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia, jako że Komisja nie przedstawiła powodów uzasadniających wydanie zaskarżonego nakazu, ani wyraźnie nie sprecyzowała twierdzeń, które zamierza sprawdzić.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 4 i 5 TUE oraz wkroczenia w kompetencje państw członkowskich w zakresie podatków bezpośrednich.

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/20

—

uznanie niniejszej skargi za dopuszczalną i zasadną;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 24 marca 2014 r. nakazującej Luksemburgowi udzielenie informacji dotyczących systemu opodatkowania przychodów uzyskiwanych z tytułu praw własności intelektualnej;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/21

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 18 grudnia 2013 r. wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz ograniczenia „dopłaty EEG” (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych [pomoc państwa SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN)];

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, oparty na braku zasobów państwowych w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE

W zarzucie pierwszym skarżące podnoszą, że Komisja błędnie uznała, iż w ramach przepływów finansowych regulowanych przez Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (niemiecką ustawę o uprzywilejowaniu energii odnawialnych, zwanych dalej „EEG”) wykorzystywane są „zasoby państwowe” w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE:

2.

Zarzut drugi, oparty na braku korzyści selektywnej w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE

W zarzucie drugim skarżące podnoszą, że – wbrew temu, co twierdzi Komisja – ten system tzw. szczególnych dopłat wyrównawczych nie przysparza żadnej korzyści selektywnej w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE. Wprowadzenie rozróżnienia pomiędzy końcowymi odbiorcami energochłonnymi a takimi, którzy tacy nie są, mieści się w systemowej logice dopłat EEG i nie ma więc, a priori, selektywnego charakteru. Obniżenie dopłat w przypadku odbiorców energochłonnych wyrównuje zatem jedynie znaczne straty, jakie te przedsiębiorstwa ponosiłyby, gdyby ta dopłata EEG była pobierana bez uwzględnienia skali zużycia energii.

3.

Zarzut trzeci, oparty na braku jakiegokolwiek zakłócenia konkurencji czy też wpływu na wymianę handlową (lub też ryzyka wystąpienia takiego zakłócenia czy też wywarcia wpływu)

W zarzucie trzecim skarżące podnoszą, że system szczególnych dopłat wyrównawczych nie zakłóca konkurencji i nie wywiera żadnego wpływu na wymianę handlową, ani też nie pociąga za sobą ryzyka wystąpienia takiego zakłócenia czy też wywarcia wpływu.

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/22

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 18 grudnia 2013 r. wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz ograniczenia „dopłaty EEG” (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych [pomoc państwa SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN)];

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, oparty na braku zasobów państwowych w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE

W zarzucie pierwszym skarżące podnoszą, że Komisja błędnie uznała, iż w ramach przepływów finansowych regulowanych przez Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (niemiecką ustawę o uprzywilejowaniu energii odnawialnych, zwanych dalej „EEG”) wykorzystywane są „zasoby państwowe” w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE:

2.

Zarzut drugi, oparty na braku korzyści selektywnej w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE

W zarzucie drugim skarżące podnoszą, że – wbrew temu, co twierdzi Komisja – ten system tzw. szczególnych dopłat wyrównawczych nie przysparza żadnej korzyści selektywnej w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE. Wprowadzenie rozróżnienia pomiędzy końcowymi odbiorcami energochłonnymi a takimi, którzy tacy nie są, mieści się w systemowej logice dopłat EEG i nie ma więc, a priori, selektywnego charakteru.

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/23

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 18 grudnia 2013 r. w przedmiocie postępowania w sprawie pomocy państwa SA.33995 (2013/C)(ex 2013/NN) – Niemcy, Wsparcie dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz zmniejszone dopłaty EEG dla odbiorców energochłonnych, C(2013) 4424 final;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania;

1.

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE:

2.

Zarzut drugi: naruszenie art. 108 ust. 1 TFUE i zasady pewności prawa

3.

Zarzut trzeci: naruszenie art. 41 Karty Praw Podstawowych oraz prawa do bycia wysłuchanym

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/24

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 18 grudnia 2013 r. w przedmiocie postępowania w sprawie pomocy państwa SA.33995 (2013/C)(ex 2013/NN) – Niemcy, Wsparcie dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz zmniejszone dopłaty EEG dla odbiorców energochłonnych, C(2013) 4424 final;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania;

1.

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE:

2.

Zarzut drugi: naruszenie art. 108 ust. 1 TFUE i zasady pewności prawa

3.

Zarzut trzeci: naruszenie art. 41 Karty Praw Podstawowych oraz prawa do bycia wysłuchanym

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/25

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 18 grudnia 2013 r. w przedmiocie postępowania w sprawie pomocy państwa SA.33995 (2013/C)(ex 2013/NN) – Niemcy, Wsparcie dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz zmniejszone dopłaty EEG dla odbiorców energochłonnych, C(2013) 4424 final;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania;

1.

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE:

2.

Zarzut drugi: naruszenie art. 108 ust. 1 TFUE i zasady pewności prawa

3.

Zarzut trzeci: naruszenie art. 41 Karty Praw Podstawowych oraz prawa do bycia wysłuchanym

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/26

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 18 grudnia 2013 r. w przedmiocie postępowania w sprawie pomocy państwa SA.33995 (2013/C)(ex 2013/NN) – Niemcy, Wsparcie dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz zmniejszone dopłaty EEG dla odbiorców energochłonnych, C(2013) 4424 final

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE

2.

Zarzut drugi: naruszenie art. 108 ust. 1 TFUE i zasady pewności prawa

3.

Zarzut trzeci: naruszenie art. 41 Karty Praw Podstawowych oraz prawa do bycia wysłuchanym

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/27

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2014/C 37/07 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie wszczęcia przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE formalnego postępowania wyjaśniającego w przedmiocie wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz gazu kopalnianego udzielanego na podstawie Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (niemieckiej ustawy o uprzywilejowaniu energii odnawialnych, zwanych dalej: „EEG”) w brzmieniu z dnia 25 października 2008 r., zmienionej art. 5 ustawy z dnia 20 grudnia 2012 r. oraz ograniczenia „dopłaty EEG” (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych w zakresie, w jakim to ograniczenie dopłaty EEG w przypadku odbiorców energochłonnych takich jak skarżąca zostało tymczasowo uznane za niezgodną ze wspólnym rynkiem pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 2 TFUE;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE ze względu na brak pomocy

2.

Zarzut drugi: naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE ze względu na brak przysporzenia selektywnej korzyści odbiorcom energochłonnym

3.

Zarzut trzeci: naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE ze względu na zgodność z rynkiem wewnętrznym

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/28

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 18 grudnia 2013 r. w przedmiocie postępowania w sprawie pomocy państwa SA.33995 (2013/C)(ex 2013/NN) – Niemcy, Wsparcie dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz zmniejszone dopłaty EEG dla odbiorców energochłonnych, C(2013) 4424 final

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE

2.

Zarzut drugi: naruszenie art. 108 ust. 1 TFUE i zasady pewności prawa

3.

Zarzut trzeci: naruszenie art. 41 Karty Praw Podstawowych oraz prawa do bycia wysłuchanym

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/29

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 18 grudnia 2013 r. w przedmiocie postępowania w sprawie pomocy państwa SA.33995 (2013/C)(ex 2013/NN) – Niemcy, Wsparcie dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz zmniejszone dopłaty EEG dla odbiorców energochłonnych, C(2013) 4424 final

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE

2.

Zarzut drugi: naruszenie art. 108 ust. 1 TFUE i zasady pewności prawa

3.

Zarzut trzeci: naruszenie art. 41 Karty Praw Podstawowych oraz prawa do bycia wysłuchanym

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/30

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego w przedmiocie wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz ograniczenia „dopłaty EEG” (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych [pomoc państwa SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN)];

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 107 TFUE ust. 1 i art. 108 TFUE poprzez błędne zakwalifikowanie systemu szczególnych wypłat wyrównawczych

2.

Zarzut drugi: naruszenie art. 108 ust. 1 TFUE oraz art. 18 i 19 rozporządzenia nr 659/1999 ze względu na niezaproponowanie odpowiednich środków

Strona skarżąca podnosi w tym względzie, że badając EEG 2012 Komisja powinna była w każdym razie przeprowadzić przewidziane w art. 108 ust. 1 TFUE i art. 17-19 rozporządzenia nr 659/1999 postępowanie dotyczące pomocy istniejącej i winna była przed wszczęciem formalnego postępowania wyjaśniającego zaproponować Republice Federalnej Niemiec odpowiednie środki, zamiast poprzez zakwalifikowanie EEG 2012 jako nowej niezgłoszonej pomocy narażać podmioty gospodarcze na znaczne ryzyko ekonomiczne

3.

Zarzut trzeci: naruszenie prawa do bycia wysłuchanym

Skarżąc twierdzI, że Komisja winna była w każdym razie przed wydaniem decyzji o takiej wadze prawnej wysłuchać ich stanowisk.

4.

Zarzut czwarty: niewystarczające uzasadnienie

Wreszcie strona skarżąca podnosi, że decyzja o wszczęciu postępowania nie została w wystarczający sposób uzasadniona.

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/31

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji w sprawie wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego w przedmiocie wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz ograniczenia „dopłaty EEG” (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych [pomoc państwa SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN)];

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 107 TFUE ust. 1 i art. 108 TFUE poprzez błędne zakwalifikowanie systemu szczególnych wypłat wyrównawczych

2.

Zarzut drugi: naruszenie art. 108 ust. 1 TFUE oraz art. 18 i 19 rozporządzenia nr 659/1999 ze względu na niezaproponowanie odpowiednich środków

3.

Zarzut trzeci: naruszenie prawa do bycia wysłuchanym

4.

Zarzut czwarty: niewystarczające uzasadnienie

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/32

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2013) 4424 final z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie wszczęcia przeciwko Republice Federalnej Niemiec przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE formalnego postępowania wyjaśniającego w przedmiocie wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz ograniczenia „dopłaty EEG” (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych [pomoc państwa SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN)];

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 107 TFUE ust. 1 i art. 108 TFUE poprzez błędne zakwalifikowanie systemu szczególnych wypłat wyrównawczych

2.

Zarzut drugi: naruszenie art. 108 ust. 1 TFUE oraz art. 18 i 19 rozporządzenia nr 659/1999 ze względu na niezaproponowanie odpowiednich środków

3.

Zarzut trzeci: naruszenie prawa do bycia wysłuchanym

4.

Zarzut czwarty: niewystarczające uzasadnienie

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/34

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2013) 4424 final z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego w przedmiocie wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz ograniczenia „dopłaty EEG” (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych [pomoc państwa SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN)];

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 107 TFUE ust. 1 i art. 108 TFUE poprzez błędne zakwalifikowanie systemu szczególnych wypłat wyrównawczych

2.

Zarzut drugi: naruszenie art. 108 ust. 1 TFUE oraz art. 18 i 19 rozporządzenia nr 659/1999 ze względu na niezaproponowanie odpowiednich środków

3.

Zarzut trzeci: naruszenie prawa do bycia wysłuchanym

4.

Zarzut czwarty: niewystarczające uzasadnienie

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/35

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2013) 4424 final z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie wszczęcia przeciwko Republice Federalnej Niemiec przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE formalnego postępowania wyjaśniającego w przedmiocie wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz ograniczenia „dopłaty EEG” (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych [pomoc państwa SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN)];

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 107 TFUE ust. 1 i art. 108 TFUE poprzez błędne zakwalifikowanie systemu szczególnych wypłat wyrównawczych

2.

Zarzut drugi: naruszenie art. 108 ust. 1 TFUE oraz art. 18 i 19 rozporządzenia nr 659/1999 ze względu na niezaproponowanie odpowiednich środków

3.

Zarzut trzeci: naruszenie prawa do bycia wysłuchanym

4.

Zarzut czwarty: niewystarczające uzasadnienie

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/36

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego w przedmiocie wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz ograniczenia „dopłaty EEG” (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych [pomoc państwa SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN)] (Dz.U. C 37/73 z dnia 7 lutego 2014 r.);

—

połączenie niniejszego postępowania z tym zapoczątkowanym wniesioną w dniu 21 marca 2014 r. przez Niemcy skargą o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

tytułem żądania ewentualnego, dołączenie do akt niniejszej sprawy akt postępowania wszczętego skargą Republiki Federalnej Niemiec;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczący braku korzyści

Skarżące podnoszą, że przewidziany w Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (niemieckiej ustawie o uprzywilejowaniu energii odnawialnych, zwanych dalej: „EEG”) system szczególnych wypłat wyrównawczych nie przysparza odbiorcom energochłonnym w sektorze hutniczym w ogóle, a w szczególności skarżącym nr 2 i 24 żadnych korzyści.

2.

Zarzut drugi, dotyczący braku korzyści selektywnej

Skarżące podnoszą, że ten system szczególnych wypłat wyrównawczych nie przysparza im żadnej korzyści selektywnej w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący braku użycia zasobów państwowych

Skarżące podnoszą, że ten system szczególnych wypłat wyrównawczych nie stanowi pomocy „przyznawanej przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych”.

4.

Zarzut czwarty, dotyczący braku zakłócenia konkurencji

Skarżące podnoszą, że ten system szczególnych wypłat wyrównawczych nie zakłóca też konkurencji w ramach Unii Europejskiej.

5.

Zarzut piąty, dotyczący braku wywierania wpływu na wymianę handlową między państwami członkowskimi

Skarżące podnoszą, że ten system szczególnych wypłat wyrównawczych nie wywiera też wpływu na wymianę handlową między państwami członkowskimi.

6.

Zarzut szósty, dotyczący tego, że zniesienie lub zmniejszenie skali stosowania systemu szczególnych wypłat wyrównawczych narusza prawa podstawowe skarżących

Skarżące podnoszą, że zakwalifikowanie systemu szczególnych wypłat wyrównawczych jako pomocy lub też zmniejszenie skali jego zastosowania nie tylko wykracza poza jasno określone przez Trybunał granice wykładni art. 107 TFUE, lecz również narusza podstawowy materialny wymóg równego rozłożenia ciężarów. Zniesienie lub zmniejszenie skali stosowania systemu szczególnych wypłat wyrównawczych narusza więc prawa podstawowe skarżących, w tym również te wywodzone przez nie z karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

7.

Zarzut siódmy, dotyczący tego, że system szczególnych wypłat wyrównawczych jest objęty decyzją Komisji z dnia 22 maja 2002 r.

Skarżące podnoszą, że w decyzji z dnia 22 maja 2002 r. Komisja wyraźnie stwierdziła, iż EEG i związane z nią „systemy wyrównawcze” nie spełniają kryteriów koniecznych uznania ich za pomoc (1). Decyzja ta obejmuje również rozpatrywany system szczególnych wypłat wyrównawczych.

8.

Zarzut ósmy, dotyczący oczywistego błędu w ocenie i niewystarczającej analizy wstępnej

Zdaniem skarżących Komisja nie przeprowadziła wystarczającej analizy wstępnej i nie dostrzegła zatem tego, że systemy szczególnych wypłat wyrównawczych dla odbiorców energochłonnych są uzasadnione ze względu na cel, charakterystykę i strukturę wewnętrzną EEG i nie stanowią zatem korzyści selektywnej.

9.

Zarzut dziewiąty, dotyczący naruszenia prawa do bycia wysłuchanym

Skarżące podnoszą, że w każdym razie Komisja powinna była przed wydaniem decyzji o takiej wadze prawnej wysłuchać ich stanowisk.

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/38

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2013) 4424 final z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie wszczęcia przeciwko Republice Federalnej Niemiec przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE formalnego postępowania wyjaśniającego w przedmiocie wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz ograniczenia „dopłaty EEG” (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych [pomoc państwa SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN)] w zakresie, w jakim dotyczy ona ograniczenia dopłaty EEG w przypadku odbiorców energochłonnych;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania;

1.

Zarzut pierwszy: brak sprzyjania w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE

2.

Zarzut drugi: brak zasobów państwowych w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/39

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2013) 4424 final z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie wszczęcia przeciwko Republice Federalnej Niemiec przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE formalnego postępowania wyjaśniającego w przedmiocie wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz ograniczenia „dopłaty EEG” (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych [pomoc państwa SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN)] w zakresie, w jakim dotyczy ona ograniczenia dopłaty EEG w przypadku odbiorców energochłonnych;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania;

1.

Zarzut pierwszy: brak sprzyjania w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE

2.

Zarzut drugi: brak zasobów państwowych w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/40

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2013) 4424 final z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie wszczęcia przeciwko Republice Federalnej Niemiec przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE formalnego postępowania wyjaśniającego w przedmiocie wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz ograniczenia „dopłaty EEG” (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych [pomoc państwa SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN)] w zakresie, w jakim dotyczy ona ograniczenia dopłaty EEG w przypadku odbiorców energochłonnych;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania;

1.

Zarzut pierwszy: brak sprzyjania w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE

2.

Zarzut drugi: brak zasobów państwowych w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/41

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego w przedmiocie wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz ograniczenia „dopłaty EEG” (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych [pomoc państwa SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN)] (Dz.U. C 37/73 z dnia 7 lutego 2014 r.);

—

połączenie niniejszego postępowania z tym zapoczątkowanym wniesioną w dniu 21 marca 2014 r. przez Niemcy skargą o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

tytułem żądania ewentualnego, dołączenie do akt niniejszej sprawy akt postępowania wszczętego skargą Republiki Federalnej Niemiec;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczący braku korzyści

Skarżące podnoszą, że przewidziany w Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (niemieckiej ustawie o uprzywilejowaniu energii odnawialnych, zwanych dalej: „EEG”) system szczególnych wypłat wyrównawczych nie przysparza odbiorcom energochłonnym w sektorze hutniczym w ogóle, a w szczególności skarżącym nr 2 i 24 żadnych korzyści.

2.

Zarzut drugi, dotyczący braku korzyści selektywnej

Skarżące podnoszą, że ten system szczególnych wypłat wyrównawczych nie przysparza im żadnej korzyści selektywnej w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący braku użycia zasobów państwowych

Skarżące podnoszą, że ten system szczególnych wypłat wyrównawczych nie stanowi pomocy „przyznawanej przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych”.

4.

Zarzut czwarty, dotyczący braku zakłócenia konkurencji

Skarżące podnoszą, że ten system szczególnych wypłat wyrównawczych nie zakłóca też konkurencji w ramach Unii Europejskiej.

5.

Zarzut piąty, dotyczący braku wywierania wpływu na wymianę handlową między państwami członkowskimi

Skarżące podnoszą, że ten system szczególnych wypłat wyrównawczych nie wywiera też wpływu na wymianę handlową między państwami członkowskimi.

6.

Zarzut szósty, dotyczący tego, że zniesienie lub zmniejszenie skali stosowania systemu szczególnych wypłat wyrównawczych narusza prawa podstawowe skarżących

Skarżące podnoszą, że zakwalifikowanie systemu szczególnych wypłat wyrównawczych jako pomocy lub też zmniejszenie skali jego zastosowania nie tylko wykracza poza jasno określone przez Trybunał granice wykładni art. 107 TFUE, lecz również narusza podstawowy materialny wymóg równego rozłożenia ciężarów. Zniesienie lub zmniejszenie skali stosowania systemu szczególnych wypłat wyrównawczych narusza więc prawa podstawowe skarżących, w tym również te wywodzone przez nie z karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

7.

Zarzut siódmy, dotyczący tego, że system szczególnych wypłat wyrównawczych jest objęty decyzją Komisji z dnia 22 maja 2002 r.

Skarżące podnoszą, że w decyzji z dnia 22 maja 2002 r. Komisja wyraźnie stwierdziła, iż EEG i związane z nią „systemy wyrównawcze” nie spełniają kryteriów koniecznych uznania ich za pomoc (1). Decyzja ta obejmuje również rozpatrywany system szczególnych wypłat wyrównawczych.

8.

Zarzut ósmy, dotyczący oczywistego błędu w ocenie i niewystarczającej analizy wstępnej

Zdaniem skarżących Komisja nie przeprowadziła wystarczającej analizy wstępnej i nie dostrzegła zatem tego, że systemy szczególnych wypłat wyrównawczych dla odbiorców energochłonnych są uzasadnione ze względu na cel, charakterystykę i strukturę wewnętrzną EEG i nie stanowią zatem korzyści selektywnej.

9.

Zarzut dziewiąty, dotyczący naruszenia prawa do bycia wysłuchanym

Skarżące podnoszą, że w każdym razie Komisja powinna była przed wydaniem decyzji o takiej wadze prawnej wysłuchać ich stanowisk.

10.

Zarzut dziesiąty, dotyczący niewystarczającego uzasadnienia

Wreszcie skarżące podnoszą, że decyzja o wszczęciu postępowania nie została w istotnych kwestiach w odpowiedni sposób uzasadniona.

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/42

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN) w przedmiocie wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz ograniczenia „dopłaty EEG” (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych;

—

obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy: brak sprzyjania w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE

2.

Zarzut drugi: brak selektywności

3.

Zarzut trzeci: brak zasobów państwowych czy też takich, które można przypisać państwu

4.

Zarzut czwarty: brak zakłócenia konkurencji i wpływu na wymianę handlową między państwami członkowskimi

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/43

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2013) 4424 final z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie wszczęcia przeciwko Republice Federalnej Niemiec przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE formalnego postępowania wyjaśniającego w przedmiocie wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz ograniczenia „dopłaty EEG” (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych [pomoc państwa SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN)] w zakresie, w jakim dotyczy ona ograniczenia dopłaty EEG w przypadku odbiorców energochłonnych;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania;

1.

Zarzut pierwszy: brak sprzyjania w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE

2.

Zarzut drugi: brak zasobów państwowych w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/44

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2013) 4424 final z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie wszczęcia przeciwko Republice Federalnej Niemiec przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE formalnego postępowania wyjaśniającego w przedmiocie wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz ograniczenia „dopłaty EEG” (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych [pomoc państwa SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN)] w zakresie, w jakim dotyczy ona ograniczenia dopłaty EEG w przypadku odbiorców energochłonnych;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania;

1.

Zarzut pierwszy: brak sprzyjania w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE

2.

Zarzut drugi: brak zasobów państwowych w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/45

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2013) 4424 final z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie wszczęcia przeciwko Republice Federalnej Niemiec przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE formalnego postępowania wyjaśniającego w przedmiocie wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz ograniczenia „dopłaty EEG” (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych [pomoc państwa SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN)] w zakresie, w jakim dotyczy ona ograniczenia dopłaty EEG w przypadku odbiorców energochłonnych;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania;

1.

Zarzut pierwszy: brak sprzyjania w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE

2.

Zarzut drugi: brak zasobów państwowych w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/46

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2013) 4424 final z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie wszczęcia przeciwko Republice Federalnej Niemiec przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE formalnego postępowania wyjaśniającego w przedmiocie wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz ograniczenia „dopłaty EEG” (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych [pomoc państwa SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN)] w zakresie, w jakim dotyczy ona ograniczenia dopłaty EEG w przypadku odbiorców energochłonnych;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania;

1.

Zarzut pierwszy: brak sprzyjania w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE

2.

Zarzut drugi: brak zasobów państwowych w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/47

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2013) 4424 final z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie wszczęcia przeciwko Republice Federalnej Niemiec przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE formalnego postępowania wyjaśniającego w przedmiocie wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz ograniczenia „dopłaty EEG” (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych [pomoc państwa SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN)] w zakresie, w jakim dotyczy ona ograniczenia dopłaty EEG w przypadku odbiorców energochłonnych;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania;

1.

Zarzut pierwszy: brak sprzyjania w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE

2.

Zarzut drugi: brak zasobów państwowych w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/48

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2013) 4424 final z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie wszczęcia przeciwko Republice Federalnej Niemiec przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE formalnego postępowania wyjaśniającego w przedmiocie wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz ograniczenia „dopłaty EEG” (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych [pomoc państwa SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN)] w zakresie, w jakim dotyczy ona ograniczenia dopłaty EEG w przypadku odbiorców energochłonnych;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania;

1.

Zarzut pierwszy: brak sprzyjania w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE

2.

Zarzut drugi: brak zasobów państwowych w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/49

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2013) 4424 final z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie wszczęcia przeciwko Republice Federalnej Niemiec przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE formalnego postępowania wyjaśniającego w przedmiocie wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz ograniczenia „dopłaty EEG” (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych [pomoc państwa SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN)] w zakresie, w jakim dotyczy ona ograniczenia dopłaty EEG w przypadku odbiorców energochłonnych;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania;

1.

Zarzut pierwszy: brak sprzyjania w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE

2.

Zarzut drugi: brak zasobów państwowych w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/50

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2013) 4424 final z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie wszczęcia przeciwko Republice Federalnej Niemiec przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE formalnego postępowania wyjaśniającego w przedmiocie wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych i gazu kopalnianego oraz ograniczenia „dopłaty EEG” (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych [pomoc państwa SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN)] w zakresie, w jakim Komisja uznała w niej przewidziany w § 40 i 41 ustawy EEG system szczególnych wypłat wyrównawczych za pomoc państwa w rozumieniu art. 107 TFUE;

—

obciążenie Komisji poniesionymi kosztami zgodnie z art. 87 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem.

1.

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 107 TFUE

Skarżąca podnosi, że Komisja błędne uznała wsparcie dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych za pomocą systemu dopłat, a także – szczególne wypłaty wyrównawcze mające na celu ograniczenie dopłaty EEG za pomoc i z tego względu nie powinna była przeprowadzać formalnego postępowania wyjaśniającego.

2.

Zarzut drugi: naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

Skarżąca podnosi, że wydając zaskarżoną decyzję Komisja naruszyła zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań. Niemieckie przepisy w przedmiocie wsparcia energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych były już przedmiotem pogłębionej analizy przeprowadzanej w kontekście tego, czy stanowi ono pomoc państwa. Po jej przeprowadzeniu w 2002 r. Komisja doszła do wniosku, że przepisy te nie przewidują przeniesienia zasobów państwowych. Ponieważ ustawa EEG 2012 nie przewidywała w tym względzie żadnych istotnych zmian, podmioty gospodarcze, których ona dotyczyła, nie czuły się zobowiązane do oczekiwania na wyniki kolejnej analizy, lecz mogły w uzasadniony sposób oczekiwać zgodności tych nowych przepisów z prawem.

3.

Zarzut trzeci: nadużycie władzy

Wreszcie skarżąca podnosi, że Komisja nadużyła przyznanego jej w art. 107 i 108 TFUE swobodnego uznania. Wszczęcie postępowania wyjaśniającego ma na celu przede wszystkim zasadniczą harmonizację wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych. Ten podstawowy cel przyświeca również przyjęciu nowej wersji wytycznych dotyczących pomocy państwa dla środowiska i energii, w których Komisja po raz pierwszy ustanowiła szczegółowe zasady wspierania energii ze źródeł odnawialnych. Aby dokonać takiej harmonizacji, Komisja powinna była przeprowadzić postępowanie przewidziane w art. 116 i 117 TFUE.

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/51

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2013) 4424 final z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie wszczęcia przeciwko Republice Federalnej Niemiec przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE formalnego postępowania wyjaśniającego w przedmiocie wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych i gazu kopalnianego oraz ograniczenia „dopłaty EEG” (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych [pomoc państwa SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN)] w zakresie, w jakim Komisja uznała w niej przewidziany w § 40 i 41 ustawy EEG system szczególnych wypłat wyrównawczych za pomoc państwa w rozumieniu art. 107 TFUE;

—

obciążenie Komisji poniesionymi kosztami zgodnie z art. 87 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem.

1.

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 107 TFUE

Skarżąca podnosi, że Komisja błędne uznała wsparcie dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych za pomocą systemu dopłat, a także – szczególne wypłaty wyrównawcze mające na celu ograniczenie dopłaty EEG za pomoc i z tego względu nie powinna była przeprowadzać formalnego postępowania wyjaśniającego.

2.

Zarzut drugi: naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

Skarżąca podnosi, że wydając zaskarżoną decyzję Komisja naruszyła zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań. Niemieckie przepisy w przedmiocie wsparcia energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych były już przedmiotem pogłębionej analizy przeprowadzanej w kontekście tego, czy stanowi ono pomoc państwa. Po jej przeprowadzeniu w 2002 r. Komisja doszła do wniosku, że przepisy te nie przewidują przeniesienia zasobów państwowych. Ponieważ ustawa EEG 2012 nie przewidywała w tym względzie żadnych istotnych zmian, podmioty gospodarcze, których ona dotyczyła, nie czuły się zobowiązane do oczekiwania na wyniki kolejnej analizy, lecz mogły w uzasadniony sposób oczekiwać zgodności tych nowych przepisów z prawem.

3.

Zarzut trzeci: nadużycie władzy

Wreszcie skarżąca podnosi, że Komisja nadużyła przyznanego jej w art. 107 i 108 TFUE swobodnego uznania. Wszczęcie postępowania wyjaśniającego ma na celu przede wszystkim zasadniczą harmonizację wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych. Ten podstawowy cel przyświeca również przyjęciu nowej wersji wytycznych dotyczących pomocy państwa dla środowiska i energii, w których Komisja po raz pierwszy ustanowiła szczegółowe zasady wspierania energii ze źródeł odnawialnych. Aby dokonać takiej harmonizacji, Komisja powinna była przeprowadzić postępowanie przewidziane w art. 116 i 117 TFUE.

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/52

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2013) 4424 final z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie wszczęcia przeciwko Republice Federalnej Niemiec przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE formalnego postępowania wyjaśniającego w przedmiocie wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych i gazu kopalnianego oraz ograniczenia „dopłaty EEG” (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych [pomoc państwa SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN)] w zakresie, w jakim Komisja uznała w niej przewidziany w § 40 i 41 ustawy EEG system szczególnych wypłat wyrównawczych za pomoc państwa w rozumieniu art. 107 TFUE;

—

obciążenie Komisji poniesionymi kosztami zgodnie z art. 87 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem.

1.

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 107 TFUE

Skarżąca podnosi, że Komisja błędne uznała wsparcie dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych za pomocą systemu dopłat, a także – szczególne wypłaty wyrównawcze mające na celu ograniczenie dopłaty EEG za pomoc i z tego względu nie powinna była przeprowadzać formalnego postępowania wyjaśniającego.

2.

Zarzut drugi: naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

Skarżąca podnosi, że wydając zaskarżoną decyzję Komisja naruszyła zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań. Niemieckie przepisy w przedmiocie wsparcia energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych były już przedmiotem pogłębionej analizy przeprowadzanej w kontekście tego, czy stanowi ono pomoc państwa. Po jej przeprowadzeniu w 2002 r. Komisja doszła do wniosku, że przepisy te nie przewidują przeniesienia zasobów państwowych. Ponieważ ustawa EEG 2012 nie przewidywała w tym względzie żadnych istotnych zmian, podmioty gospodarcze, których ona dotyczyła, nie czuły się zobowiązane do oczekiwania na wyniki kolejnej analizy, lecz mogły w uzasadniony sposób oczekiwać zgodności tych nowych przepisów z prawem.

3.

Zarzut trzeci: nadużycie władzy

Wreszcie skarżąca podnosi, że Komisja nadużyła przyznanego jej w art. 107 i 108 TFUE swobodnego uznania. Wszczęcie postępowania wyjaśniającego ma na celu przede wszystkim zasadniczą harmonizację wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych. Ten podstawowy cel przyświeca również przyjęciu nowej wersji wytycznych dotyczących pomocy państwa dla środowiska i energii, w których Komisja po raz pierwszy ustanowiła szczegółowe zasady wspierania energii ze źródeł odnawialnych. Aby dokonać takiej harmonizacji, Komisja powinna była przeprowadzić postępowanie przewidziane w art. 116 i 117 TFUE.

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/54

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2013) 4424 final z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie wszczęcia przeciwko Republice Federalnej Niemiec przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE formalnego postępowania wyjaśniającego w przedmiocie wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych i gazu kopalnianego oraz ograniczenia „dopłaty EEG” (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych [pomoc państwa SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN)] w zakresie, w jakim Komisja uznała w niej przewidziany w § 40 i 41 ustawy EEG system szczególnych wypłat wyrównawczych za pomoc państwa w rozumieniu art. 107 TFUE;

—

obciążenie Komisji poniesionymi kosztami zgodnie z art. 87 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem.

1.

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 107 TFUE

Skarżąca podnosi, że Komisja błędne uznała wsparcie dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych za pomocą systemu dopłat, a także – szczególne wypłaty wyrównawcze mające na celu ograniczenie dopłaty EEG za pomoc i z tego względu nie powinna była przeprowadzać formalnego postępowania wyjaśniającego.

2.

Zarzut drugi: naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

Skarżąca podnosi, że wydając zaskarżoną decyzję Komisja naruszyła zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań. Niemieckie przepisy w przedmiocie wsparcia energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych były już przedmiotem pogłębionej analizy przeprowadzanej w kontekście tego, czy stanowi ono pomoc państwa. Po jej przeprowadzeniu w 2002 r. Komisja doszła do wniosku, że przepisy te nie przewidują przeniesienia zasobów państwowych. Ponieważ ustawa EEG 2012 nie przewidywała w tym względzie żadnych istotnych zmian, podmioty gospodarcze, których ona dotyczyła, nie czuły się zobowiązane do oczekiwania na wyniki kolejnej analizy, lecz mogły w uzasadniony sposób oczekiwać zgodności tych nowych przepisów z prawem.

3.

Zarzut trzeci: nadużycie władzy

Wreszcie skarżąca podnosi, że Komisja nadużyła przyznanego jej w art. 107 i 108 TFUE swobodnego uznania. Wszczęcie postępowania wyjaśniającego ma na celu przede wszystkim zasadniczą harmonizację wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych. Ten podstawowy cel przyświeca również przyjęciu nowej wersji wytycznych dotyczących pomocy państwa dla środowiska i energii, w których Komisja po raz pierwszy ustanowiła szczegółowe zasady wspierania energii ze źródeł odnawialnych. Aby dokonać takiej harmonizacji, Komisja powinna była przeprowadzić postępowanie przewidziane w art. 116 i 117 TFUE.

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/55

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2013) 4424 final z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie wszczęcia przeciwko Republice Federalnej Niemiec przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE formalnego postępowania wyjaśniającego w przedmiocie wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych i gazu kopalnianego oraz ograniczenia „dopłaty EEG” (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych [pomoc państwa SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN)] w zakresie, w jakim Komisja uznała w niej przewidziany w § 40 i 41 ustawy EEG system szczególnych wypłat wyrównawczych za pomoc państwa w rozumieniu art. 107 TFUE;

—

obciążenie Komisji poniesionymi kosztami zgodnie z art. 87 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem.

1.

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 107 TFUE

Skarżąca podnosi, że Komisja błędne uznała wsparcie dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych za pomocą systemu dopłat, a także – szczególne wypłaty wyrównawcze mające na celu ograniczenie dopłaty EEG za pomoc i z tego względu nie powinna była przeprowadzać formalnego postępowania wyjaśniającego.

2.

Zarzut drugi: naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

Skarżąca podnosi, że wydając zaskarżoną decyzję Komisja naruszyła zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań. Niemieckie przepisy w przedmiocie wsparcia energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych były już przedmiotem pogłębionej analizy przeprowadzanej w kontekście tego, czy stanowi ono pomoc państwa. Po jej przeprowadzeniu w 2002 r. Komisja doszła do wniosku, że przepisy te nie przewidują przeniesienia zasobów państwowych. Ponieważ ustawa EEG 2012 nie przewidywała w tym względzie żadnych istotnych zmian, podmioty gospodarcze, których ona dotyczyła, nie czuły się zobowiązane do oczekiwania na wyniki kolejnej analizy, lecz mogły w uzasadniony sposób oczekiwać zgodności tych nowych przepisów z prawem.

3.

Zarzut trzeci: nadużycie władzy

Wreszcie skarżąca podnosi, że Komisja nadużyła przyznanego jej w art. 107 i 108 TFUE swobodnego uznania. Wszczęcie postępowania wyjaśniającego ma na celu przede wszystkim zasadniczą harmonizację wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych. Ten podstawowy cel przyświeca również przyjęciu nowej wersji wytycznych dotyczących pomocy państwa dla środowiska i energii, w których Komisja po raz pierwszy ustanowiła szczegółowe zasady wspierania energii ze źródeł odnawialnych. Aby dokonać takiej harmonizacji, Komisja powinna była przeprowadzić postępowanie przewidziane w art. 116 i 117 TFUE.

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/56

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2013) 4424 final z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie wszczęcia przeciwko Republice Federalnej Niemiec przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE formalnego postępowania wyjaśniającego w przedmiocie wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych i gazu kopalnianego oraz ograniczenia „dopłaty EEG” (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych [pomoc państwa SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN)] w zakresie, w jakim Komisja uznała w niej przewidziany w § 40 i 41 ustawy EEG system szczególnych wypłat wyrównawczych za pomoc państwa w rozumieniu art. 107 TFUE;

—

obciążenie Komisji poniesionymi kosztami zgodnie z art. 87 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem.

1.

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 107 TFUE

Skarżąca podnosi, że Komisja błędne uznała wsparcie dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych za pomocą systemu dopłat, a także – szczególne wypłaty wyrównawcze mające na celu ograniczenie dopłaty EEG za pomoc i z tego względu nie powinna była przeprowadzać formalnego postępowania wyjaśniającego.

2.

Zarzut drugi: naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

Skarżąca podnosi, że wydając zaskarżoną decyzję Komisja naruszyła zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań. Niemieckie przepisy w przedmiocie wsparcia energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych były już przedmiotem pogłębionej analizy przeprowadzanej w kontekście tego, czy stanowi ono pomoc państwa. Po jej przeprowadzeniu w 2002 r. Komisja doszła do wniosku, że przepisy te nie przewidują przeniesienia zasobów państwowych. Ponieważ ustawa EEG 2012 nie przewidywała w tym względzie żadnych istotnych zmian, podmioty gospodarcze, których ona dotyczyła, nie czuły się zobowiązane do oczekiwania na wyniki kolejnej analizy, lecz mogły w uzasadniony sposób oczekiwać zgodności tych nowych przepisów z prawem.

3.

Zarzut trzeci: nadużycie władzy

Wreszcie skarżąca podnosi, że Komisja nadużyła przyznanego jej w art. 107 i 108 TFUE swobodnego uznania. Wszczęcie postępowania wyjaśniającego ma na celu przede wszystkim zasadniczą harmonizację wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych. Ten podstawowy cel przyświeca również przyjęciu nowej wersji wytycznych dotyczących pomocy państwa dla środowiska i energii, w których Komisja po raz pierwszy ustanowiła szczegółowe zasady wspierania energii ze źródeł odnawialnych. Aby dokonać takiej harmonizacji, Komisja powinna była przeprowadzić postępowanie przewidziane w art. 116 i 117 TFUE.

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/57

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2013) 4424 final z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie wszczęcia przeciwko Republice Federalnej Niemiec przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE formalnego postępowania wyjaśniającego w przedmiocie wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych i gazu kopalnianego oraz ograniczenia „dopłaty EEG” (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych [pomoc państwa SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN)] w zakresie, w jakim Komisja uznała w niej przewidziany w § 40 i 41 ustawy EEG system szczególnych wypłat wyrównawczych za pomoc państwa w rozumieniu art. 107 TFUE;

—

obciążenie Komisji poniesionymi kosztami zgodnie z art. 87 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem.

1.

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 107 TFUE

Skarżąca podnosi, że Komisja błędne uznała wsparcie dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych za pomocą systemu dopłat, a także – szczególne wypłaty wyrównawcze mające na celu ograniczenie dopłaty EEG za pomoc i z tego względu nie powinna była przeprowadzać formalnego postępowania wyjaśniającego.

2.

Zarzut drugi: naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

Skarżąca podnosi, że wydając zaskarżoną decyzję Komisja naruszyła zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań. Niemieckie przepisy w przedmiocie wsparcia energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych były już przedmiotem pogłębionej analizy przeprowadzanej w kontekście tego, czy stanowi ono pomoc państwa. Po jej przeprowadzeniu w 2002 r. Komisja doszła do wniosku, że przepisy te nie przewidują przeniesienia zasobów państwowych. Ponieważ ustawa EEG 2012 nie przewidywała w tym względzie żadnych istotnych zmian, podmioty gospodarcze, których ona dotyczyła, nie czuły się zobowiązane do oczekiwania na wyniki kolejnej analizy, lecz mogły w uzasadniony sposób oczekiwać zgodności tych nowych przepisów z prawem.

3.

Zarzut trzeci: nadużycie władzy

Wreszcie skarżąca podnosi, że Komisja nadużyła przyznanego jej w art. 107 i 108 TFUE swobodnego uznania. Wszczęcie postępowania wyjaśniającego ma na celu przede wszystkim zasadniczą harmonizację wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych. Ten podstawowy cel przyświeca również przyjęciu nowej wersji wytycznych dotyczących pomocy państwa dla środowiska i energii, w których Komisja po raz pierwszy ustanowiła szczegółowe zasady wspierania energii ze źródeł odnawialnych. Aby dokonać takiej harmonizacji, Komisja powinna była przeprowadzić postępowanie przewidziane w art. 116 i 117 TFUE.

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/58

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2013) 4424 final z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie wszczęcia przeciwko Republice Federalnej Niemiec przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE formalnego postępowania wyjaśniającego w przedmiocie wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych i gazu kopalnianego oraz ograniczenia „dopłaty EEG” (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych [pomoc państwa SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN)] w zakresie, w jakim Komisja uznała w niej przewidziany w § 40 i 41 ustawy EEG system szczególnych wypłat wyrównawczych za pomoc państwa w rozumieniu art. 107 TFUE;

—

obciążenie Komisji poniesionymi kosztami zgodnie z art. 87 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem.

1.

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 107 TFUE

Skarżąca podnosi, że Komisja błędne uznała wsparcie dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych za pomocą systemu dopłat, a także – szczególne wypłaty wyrównawcze mające na celu ograniczenie dopłaty EEG za pomoc i z tego względu nie powinna była przeprowadzać formalnego postępowania wyjaśniającego.

2.

Zarzut drugi: naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

Skarżąca podnosi, że wydając zaskarżoną decyzję Komisja naruszyła zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań. Niemieckie przepisy w przedmiocie wsparcia energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych były już przedmiotem pogłębionej analizy przeprowadzanej w kontekście tego, czy stanowi ono pomoc państwa. Po jej przeprowadzeniu w 2002 r. Komisja doszła do wniosku, że przepisy te nie przewidują przeniesienia zasobów państwowych. Ponieważ ustawa EEG 2012 nie przewidywała w tym względzie żadnych istotnych zmian, podmioty gospodarcze, których ona dotyczyła, nie czuły się zobowiązane do oczekiwania na wyniki kolejnej analizy, lecz mogły w uzasadniony sposób oczekiwać zgodności tych nowych przepisów z prawem.

3.

Zarzut trzeci: nadużycie władzy

Wreszcie skarżąca podnosi, że Komisja nadużyła przyznanego jej w art. 107 i 108 TFUE swobodnego uznania. Wszczęcie postępowania wyjaśniającego ma na celu przede wszystkim zasadniczą harmonizację wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych. Ten podstawowy cel przyświeca również przyjęciu nowej wersji wytycznych dotyczących pomocy państwa dla środowiska i energii, w których Komisja po raz pierwszy ustanowiła szczegółowe zasady wspierania energii ze źródeł odnawialnych. Aby dokonać takiej harmonizacji, Komisja powinna była przeprowadzić postępowanie przewidziane w art. 116 i 117 TFUE.

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/59

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2013) 4424 final z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie wszczęcia przeciwko Republice Federalnej Niemiec przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE formalnego postępowania wyjaśniającego w przedmiocie wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych i gazu kopalnianego oraz ograniczenia „dopłaty EEG” (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych [pomoc państwa SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN)] w zakresie, w jakim Komisja uznała w niej przewidziany w § 40 i 41 ustawy EEG system szczególnych wypłat wyrównawczych za pomoc państwa w rozumieniu art. 107 TFUE;

—

obciążenie Komisji poniesionymi kosztami zgodnie z art. 87 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem.

1.

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 107 TFUE

Skarżąca podnosi, że Komisja błędne uznała wsparcie dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych za pomocą systemu dopłat, a także – szczególne wypłaty wyrównawcze mające na celu ograniczenie dopłaty EEG za pomoc i z tego względu nie powinna była przeprowadzać formalnego postępowania wyjaśniającego.

2.

Zarzut drugi: naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

Skarżąca podnosi, że wydając zaskarżoną decyzję Komisja naruszyła zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań. Niemieckie przepisy w przedmiocie wsparcia energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych były już przedmiotem pogłębionej analizy przeprowadzanej w kontekście tego, czy stanowi ono pomoc państwa. Po jej przeprowadzeniu w 2002 r. Komisja doszła do wniosku, że przepisy te nie przewidują przeniesienia zasobów państwowych. Ponieważ ustawa EEG 2012 nie przewidywała w tym względzie żadnych istotnych zmian, podmioty gospodarcze, których ona dotyczyła, nie czuły się zobowiązane do oczekiwania na wyniki kolejnej analizy, lecz mogły w uzasadniony sposób oczekiwać zgodności tych nowych przepisów z prawem.

3.

Zarzut trzeci: nadużycie władzy

Wreszcie skarżąca podnosi, że Komisja nadużyła przyznanego jej w art. 107 i 108 TFUE swobodnego uznania. Wszczęcie postępowania wyjaśniającego ma na celu przede wszystkim zasadniczą harmonizację wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych. Ten podstawowy cel przyświeca również przyjęciu nowej wersji wytycznych dotyczących pomocy państwa dla środowiska i energii, w których Komisja po raz pierwszy ustanowiła szczegółowe zasady wspierania energii ze źródeł odnawialnych. Aby dokonać takiej harmonizacji, Komisja powinna była przeprowadzić postępowanie przewidziane w art. 116 i 117 TFUE.

14.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/60

—

stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 4 marca 2014 r. w sprawie R 459/2013-4 w zakresie, w jakim na jej mocy oddalono odwołanie od decyzji eksperta, w której odmówiono przyznania ochrony w ramach systemu wspólnotowego znaku towarowego międzynarodowej rejestracji wskazującej Unię Europejską graficznego znaku towarowego nr 1 1 00  187 dla niektórych ze wskazanych towarów ujętych w klasach 9, 14, 18 i 25;

—

dopuszczenie rejestracji graficznego znaku towarowego nr 1 1 00  187 dla wszystkich wskazanych towarów ujętych w klasach 9, 14, 18 i 25, a posiłkowo dla towarów, w przypadku, których używanie zostało wyraźnie udowodnione;

—

obciążenie OHIM kosztami poniesionymi przez skarżącą w związku z postępowaniem przed OHIM oraz w związku z niniejszą skargą, zgodnie z art. 87 regulaminu postępowania przed Sądem.