Dziennik Urzędowy C 179/2010

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/2

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 6 maja 2010 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Symvoulio tis Epikrateias — Grecja) — Club Hotel Loutraki AE, Athinaïki Techniki AE, Evangelos Marinakis (C-145/08), Aktor Anonymi Techniki Etaireia (Aktor ATE) (C-149/08) przeciwko Ethniko Symvoulio Radiotileorasis, Ypourgos Epikrateías (C-145/08), Ethniko Symvoulio Radiotileorasis (C-149/08)

(Sprawy połączone C-145/08 i C-149/08) (1)

(Dyrektywa 92/50/EWG - Zamówienia publiczne na usługi - Koncesje na usługi - Umowa mieszana - Umowa obejmująca sprzedaż pakietu akcji publicznego przedsiębiorstwa prowadzącego kasyno - Umowa, na mocy której instytucja zamawiająca powierza wybranemu oferentowi zarząd przedsiębiorstwem prowadzącym kasyno i realizację planu modernizacji i rozwoju jego lokali jak również zagospodarowanie przyległego terenu - Dyrektywa 89/665/EWG - Decyzja instytucji zamawiającej - Skuteczne i szybkie środki zaskarżenia - Krajowe przepisy proceduralne - Warunek przyznania odszkodowania - Uprzednie uchylenie bądź stwierdzenie nieważności działania lub zaniechania przez właściwy sąd - Członkowie konsorcjum będącego oferentem w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego - Decyzja podjęta w ramach tego postępowania przez organ inny niż instytucja zamawiająca - Skarga złożona indywidualnie przez niektórych członków konsorcjum - Dopuszczalność)

(2010/C 179/02)

Język postępowania: grecki

Sąd krajowy

Symvoulio tis Epikrateias — Grecja

Strony w postępowaniach przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Club Hotel Loutraki AE, Athinaïki Techniki AE, Evangelos Marinakis

Strona pozwana: Ethniko Symvoulio Radiotileorasis, Ypourgos Epikrateías

Interwenienci: Athens Resort Casino AE Symmetochon, Ellaktor AE, dawniej Elliniki Technodomiki TEB AE, Regency Entertainment Psychagogiki kai Touristiki AE, anciennement Hyatt Regency Xenodocheiaki kai Touristiki (Ellas) AE, Leonidas Bombolas (C 145/08)

Strona skarżąca: Aktor Anonymi Techniki Etaireia (Aktor ATE)

Strona pozwana: Ethniko Symvoulio Radiotileorasis

Interwenient: Michaniki AE (C-149/08),

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Symvoulio tis Epikrateias — Wykładnia art. 3 ust. 2, art. 9, art. 14 i art. 16 dyrektywy Rady 92/50/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. odnoszącej się do koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na usługi (Dz.U. L 209, s. 1) — Zakres stosowania — Umowa mieszana składająca się z umowy sprzedaży akcji i umowy koncesji na usługi — Wykładnia art. 1 ust. 3 i art. 2 dyrektywy Rady 89/665/EWG z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do stosowania procedur odwoławczych w zakresie udzielania zamówień publicznych na dostawy i roboty budowlane (Dz.U. L 395, s. 33) — Przepisy krajowe zakazujące członkom będącego oferentem tymczasowego stowarzyszenia nie posiadającego osobowości prawnej, indywidualnego zaskarżania czynności podejmowanych w ramach postępowania o udzielenie zamówienia publicznego

Sentencja

Umowa mieszana, której przedmiotem głównym jest nabycie przez przedsiębiorstwo 49 % udziałów w przedsiębiorstwie publicznym i której przedmiotem akcesoryjnym, nierozerwalnie związanym z przedmiotem głównym, jest świadczenie usług i wykonywanie robót budowlanych, nie jest objęta — jako całość — zakresem stosowania dyrektyw w dziedzinie zamówień publicznych.

Prawo unijne, a w szczególności prawo do skutecznej ochrony sądowej, stoi na przeszkodzie przepisom krajowym, takim jak rozpatrywane przed sądem krajowym, interpretowanym w ten sposób, że członkowie tymczasowego stowarzyszenia będącego oferentem w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego, są pozbawieni możliwości indywidualnego żądania naprawienia szkody, którą ponieśli w następstwie decyzji organu innego niż instytucja zamawiająca, uczestniczącego w postępowaniu zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami krajowymi, która to decyzja może wpływać na przebieg tego postępowania.

(1) Dz.U. C 142 z 7.6.2008.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/3

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 14 stycznia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof — Niemcy) — Zentrale zur Bekämpfung unlauteren Wettbewerbs eV przeciwko Plus Warenhandelsgesellschaft mbH

(Sprawa C-304/08) (1)

(Dyrektywa 2005/29/WE - Nieuczciwe praktyki handlowe - Przepisy krajowe z zasady zakazujące praktyk handlowych uzależniających udział konsumentów w loterii od nabycia towaru lub usługi)

(2010/C 179/03)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Zentrale zur Bekämpfung unlauteren Wettbewerbs eV

Strona pozwana: Plus Warenhandelsgesellschaft mbH

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Bundesgerichtshof — Wykładnia art. 5 ust 2 dyrektywy 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotyczącej nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniającej dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE i 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 149, s. 22) — Praktyka handlowa łącząca sprzedaż towarów z loterią, umożliwiająca klientowi udział w losowaniach krajowego lotto, gdy zbierze on pewną ilość punktów premiowych uzyskanych przy zakupie towarów — Przepisy krajowe, zgodnie z którymi zasadniczo niedopuszczalna jest praktyka handlowa, w ramach której udział konsumentów w konkursie z nagrodami lub loterii jest uzależniony od nabycia towaru lub usługi, niezależnie od tego, czy w konkretnym przypadku reklama narusza interesy konsumentów.

Sentencja

Dyrektywę 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotyczącą nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniającą dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE i 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady („Dyrektywę o nieuczciwych praktykach handlowych”) należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie uregulowaniom krajowym takim jak uregulowania będące przedmiotem sporu w postępowaniu przed sądem krajowym, które z zasady zakazują praktyk handlowych uzależniających udział konsumentów w konkursie z nagrodami lub loterii od nabycia towaru lub usługi, bez względu na konkretne okoliczności właściwe dla danego przypadku.

(1) Dz.U. C 247 z 27.9.2008.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/3

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 20 maja 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-308/08) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 92/43/EWG - Ochrona siedlisk przyrodniczych - Dzika fauna i flora - System ochrony poprzedzający umieszczenie siedliska w wykazie terenów mających znaczenie dla Wspólnoty - Artykuł 12 ust. 4 - Przedsięwzięcie poprawy stanu drogi wiejskiej)

(2010/C 179/04)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: S. Pardo Quintillán i D. Recchia, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: N. Díaz Abad, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz.U. L 206, s. 7), będącej przedmiotem wykładni w wyroku z dnia 13 stycznia 2005 r. w sprawie C-117/03 oraz wyroku z dnia 14 września 2006 r. w sprawie C-244/05, jak również uchybienie zobowiązaniom wynikającym z art. 12 ust. 4 tejże dyrektywy — Przedsięwzięcie poprawy stanu drogi wiejskiej łączącej Villamanrique de la Condesa (Sewilla) z El Rocío (Huelva)

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 223 z 30.8.2008

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/4

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 12 stycznia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sozialgericht Dortmund — Niemcy) — Domnica Petersen przeciwko Berufungsausschuss für Zahnärzte für den Bezirk Westfalen-Lippe

(Sprawa C-341/08) (1)

(Dyrektywa 2000/78/WE - Artykuł 2 ust. 5 i art. 6 ust. 1 - Zakaz dyskryminacji ze względu na wiek - Przepis krajowy przewidujący granicę wieku 68 lat dla wykonywania działalności dentysty ubezpieczenia zdrowotnego - Zamierzony cel - Pojęcie „środka koniecznego dla ochrony zdrowia” - Spójność - Odpowiedni i właściwy charakter środka)

(2010/C 179/05)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Sozialgericht Dortmund

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Domnica Petersen

Strona pozwana: Berufungsausschuss für Zahnärzte für den Bezirk Westfalen-Lippe

Przy udziale: AOK Westfalen-Lippe, BKK-Landesverband Nordrhein-Westfalen, Vereinigte IKK, Deutsche Rentenversicherung Knappschaft-Bahn-See — Dezernat 0.63, Landwirtschaftliche Krankenkasse NRW, Verband der Angestellten-Krankenkassen eV, AEV — Arbeiter-Ersatzkassen-Verband eV, Kassenzahnärztliche Vereinigung Westfalen-Lippe

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Sozialgericht Dortmund — Wykładnia art. 6 dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (Dz. U. L 303, s. 16) — Zakaz dyskryminacji ze względu na wiek — Pojęcie „zgodnego z przepisami celu” mogącego uzasadniać różnicę traktowania ze względu na wiek oraz „właściwych i koniecznych środków” pozwalających na realizację tego celu — Przepis krajowy ustalający, celem ochrony zdrowia pacjentów, maksymalny wiek dla wykonywania zawodu lekarza dentysty ubezpieczenia zdrowotnego

Sentencja

Wykładni art. 2 ust. 5 dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy należy dokonywać w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisowi krajowemu, takiemu jak będący przedmiotem sporu w postępowaniu przed sądem krajowym, ustanawiającemu górną granicę wieku dla wykonywania działalności lekarza dentysty ubezpieczenia zdrowotnego, w niniejszym przypadku 68 lat, jeśli jedynym celem tego przepisu jest ochrona zdrowia pacjentów przed spadkiem sprawności zawodowej tych lekarzy dentystów po osiągnięciu tego wieku, skoro ta sama granica wieku nie znajduje zastosowania do lekarzy dentystów pozakontraktowych.

Wykładni art. 6 ust. 1 dyrektywy 2000/78 należy dokonywać w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie takiemu przepisowi, jeśli jego celem jest podział szans zawodowych między pokoleniami w ramach zawodu lekarza dentysty ubezpieczenia zdrowotnego, gdy biorąc pod uwagę sytuację na rynku pracy, przepis ten jest właściwy i konieczny dla osiągnięcia tego celu ubezpieczenia zdrowotnego.

Do sądu krajowego należy zidentyfikowanie celu realizowanego przez przepis ustanawiający tę granicę wieku poprzez zbadanie powodów utrzymania go w mocy.

W przypadku gdy uregulowanie, takie jak będące przedmiotem sporu w postępowaniu przed sądem krajowym, jest sprzeczne z dyrektywą 2000/78, zważywszy na realizowany przez nie cel, do sądu krajowego, przed którym toczy się spór pomiędzy jednostką a podmiotem administracyjnym, takim jak Berufungsausschuss für Zahnärzte für den Bezirk Westfalen-Lippe, należy niezastosowanie tego uregulowania, nawet jeśli jest ono wcześniejsze od dyrektywy i jeśli prawo krajowe nie przewiduje niestosowania tego uregulowania.

(1) Dz.U. C 260 z 11.10.2008.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/5

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 20 maja 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden — Niderlandy) — Modehuis A. Zwijnenburg BV przeciwko Staatssecretaris van Financiën

(Sprawa C-352/08) (1)

(Zbliżanie ustawodawstw - Dyrektywa 90/434/EWG - Wspólny system opodatkowania mający zastosowanie w przypadku łączenia, podziałów, wnoszenia aktywów i wymiany udziałów, dotyczący spółek różnych państw członkowskich - Artykuł 11 ust. 1 lit. a) - Zastosowanie do podatków od przeniesienia wartości majątkowych)

(2010/C 179/06)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Modehuis A. Zwijnenburg BV

Strona pozwana: Staatssecretaris van Financiën

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Hoge Raad der Nederlanden Den Haag — Wykładnia art. 11 ust. 1 lit. a) dyrektywy Rady 90/434/EWG z dnia 23 lipca 1990 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania mającego zastosowanie w przypadku łączenia, podziałów, wnoszenia aktywów i wymiany udziałów, dotyczących spółek różnych państw członkowskich (Dz.U. L 225, s. 1) — Pojęcie oszustwa podatkowego lub unikania opodatkowania — Czynność zmierzająca do uniknięcia podatku krajowego, nie objętego zakazem poboru ustanowionym w dyrektywie

Sentencja

Wykładni art. 11 ust. 1 lit. a) dyrektywy Rady 90/434/EWG z dnia 23 lipca 1990 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania mającego zastosowanie w przypadku łączenia, podziałów, wnoszenia aktywów i wymiany udziałów, dotyczących spółek różnych państw członkowskich, należy dokonywać w ten sposób, iż przewidzianych przez nią przywilejów nie można odmówić podatnikowi, który poprzez konstrukcję prawną wykorzystującą połączenie przedsiębiorstw, zmierza do uniknięcia poboru rozpatrywanego w postępowaniu przed sądem krajowym podatku, to jest podatku od przeniesienia wartości majątkowych, gdyż podatek ten nie jest objęty zakresem stosowania tej dyrektywy.

(1) Dz.U. C 285 z 8.11.2008.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/5

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 20 maja 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof — Austria) — Agrana Zucker GmbH przeciwko Bundesminister für Land- und Forstwirtschaft, Umwelt und Wasserwirtschaft

(Sprawa C-365/08) (1)

(Cukier - Rozporządzenie (WE) nr 318/2006 - Artykuł 16 - Obliczanie wysokości opłaty produkcyjnej - Włączenie do podstawy wymiaru opłaty produkcyjnej ilości cukru kwotowego będącej przedmiotem wycofania z rynku - Zasady proporcjonalności i niedyskryminacji)

(2010/C 179/07)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgerichtshof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Agrana Zucker GmbH

Strona pozwana: Bundesminister für Land- und Forstwirtschaft, Umwelt und Wasserwirtschaft

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof (Austria) — Wykładnia art. 34 WE, w szczególności zakazu dyskryminacji, oraz zasad ochrony uzasadnionych oczekiwań i proporcjonalności — Wykładnia i obowiązywanie art. 16 rozporządzenia Rady (WE) nr 318/2006 z dnia 20 lutego 2006 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru (Dz.U. L 58, s. 1) — Uwzględnienie w wymiarze opłaty produkcyjnej tej części kwoty, której dotyczyło wycofanie zapobiegawcze w rozumieniu art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 290/2007 z dnia 16 marca 2007 r. ustalającego, na rok gospodarczy 2007/2008, współczynnik procentowy, o którym mowa w art. 19 rozporządzenia Rady (WE) nr 318/2006 (Dz.U. L 78, s. 20)

Sentencja

Artykuł 16 rozporządzenia Rady (WE) nr 318/2006 z dnia 20 lutego 2006 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru należy interpretować w ten sposób, że ilość cukru kwotowego, będąca przedmiotem wycofania z rynku na podstawie art. 19 tego rozporządzenia oraz art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 290/2007 z dnia 16 marca 2007 r. ustalającego, na rok gospodarczy 2007/2008, współczynnik procentowy, o którym mowa w art. 19 rozporządzenia Rady (WE) nr 318/2006, jest wliczana do podstawy wymiaru opłaty produkcyjnej.

2)	Analiza drugiego pytania prejudycjalnego nie wykazała niczego, co naruszałoby ważność art. 16 rozporządzenia nr 318/2006.

(1) Dz.U. C 285 z 8.11.2008.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/6

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 20 maja 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof — Niemcy) — Data I/O GmbH przeciwko Hauptzollamt Hannover, dawniej Bundesfinanzdirektion Südost

(Sprawa C-370/08) (1)

(Wspólna taryfa celna - Klasyfikacja taryfowa - Nomenklatura scalona - Dział 84, uwaga 5B - Złącze pośrednie zawierające Memory-Chip, służące do stworzenia połączenia pomiędzy automatyczną maszyną programującą oraz elektronicznymi komponentami do zaprogramowania - Pozycje 8471, 8473 i 8536)

(2010/C 179/08)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Data I/O GmbH

Strona pozwana: Hauptzollamt Hannover, dawniej Bundesfinanzdirektion Südost

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Bundesfinanzhof — Wykładnia uwagi 5B do działu 84 Nomenklatury scalonej Wspólnej taryfy celnej zawartej w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256, s. 1), zmienionym rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1810/2004 z dnia 7 września 2004 r. (Dz.U. L 327, s. 1) — Złącze elektryczne służące do przekazu danych pomiędzy maszyną programującą a elektronicznymi komponentami do zaprogramowania zawierające „Memory-Chip” służący do zapisywania procesu programowania — Sklasyfikowanie do pozycji 8471 Nomenklatury scalonej?

Sentencja

Złącze pośrednie, takie jak to, które jest przedmiotem sprawy przed sądem krajowym, pełniące funkcję połączenia elektrycznego pomiędzy maszyną programującą a komponentami do zaprogramowania oraz funkcję rejestracji procesu programowania, który może zostać odtworzony później, spełnia przesłankę ustanowioną w uwadze 5B lit. c) do działu 84 Nomenklatury scalonej zawartej w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej taryfy celnej, zmienionym rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1810/2004 z dnia 7 września 2004 r., i powinno zostać sklasyfikowane do pozycji CN 8471 jako „urządzenie” maszyny do automatycznego przetwarzania danych w zakresie, w jakim jego podstawową funkcję stanowi przetwarzanie danych. W przypadku gdyby tego rodzaju łącze pośrednie nie spełniało tej funkcji, należy je sklasyfikować do pozycji CN 8473 jako „część” lub „akcesorium” maszyny, jeżeli, odpowiednio, jest niezbędne dla jej funkcjonowania lub stanowi część przeznaczoną do przystosowania maszyny do poszczególnych operacji lub urządzenie przeznaczone do wykonywania specjalnej funkcji podrzędnej względem głównej funkcji maszyny, co podlega ocenie sądu krajowego. Jeżeli złącza pośredniego nie można sklasyfikować do żadnej ze wskazanych powyżej dwóch pozycji, powinno ono zostać uznane za „aparaturę służącą do wykonywania połączeń elektrycznych w obwodach elektrycznych” i sklasyfikowane w związku z tym do pozycji CN 8536.

(1) Dz.U. C 285 z 8.11.2008.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/6

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 20 maja 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Oldenburg — Niemcy) — Arnold und Johann Harms als Gesellschaft bürgerlichen Rechts przeciwko Freerkowi Heidindze

(Sprawa C-434/08) (1)

(Wspólna polityka rolna - Zintegrowany system zarządzania i kontroli niektórych systemów pomocy - Rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 - System płatności jednolitych - Przeniesienie uprawnień do płatności - Cesja o charakterze ostatecznym)

(2010/C 179/09)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Oberlandesgericht Oldenburg

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Arnold und Johann Harms als Gesellschaft bürgerlichen Rechts

Strona pozwana: Freerk Heidinga

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Oberlandesgericht Oldenburg — Wykładnia rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r. ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników oraz zmieniającego rozporządzenia (EWG) nr 2019/93, (WE) nr 1452/2001, (WE) nr 1453/2001, (WE) nr 1454/2001, (WE) nr 1868/94, (WE) nr 1251/1999, (WE) nr 1254/1999, (WE) nr 1673/2000, (EWG) nr 2358/71 i (WE) nr 2529/2001 (Dz.U. L 270, s. 1) — Klauzula umowna zawarta w umowie mającej za przedmiot pozorne wykonanie ostatecznego i pełnego przeniesienia uprawnień do płatności, na podstawie której cesjonariusz jako posiadacz uprawnień do płatności ma obowiązek aktywacji tych uprawnień poprzez zagospodarowanie odpowiednich gruntów, lecz zobowiązany jest do przeniesienia na cedenta części przyznanych płatności

Sentencja

Rozporządzenie Rady (WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r. ustanawiające wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiające określone systemy wsparcia dla rolników oraz zmieniające rozporządzenia (EWG) nr 2019/93, (WE) nr 1452/2001, (WE) nr 1453/2001, (WE) nr 1454/2001, (WE) nr 1868/94, (WE) nr 1251/1999, (WE) nr 1254/1999, (WE) nr 1673/2000, (EWG) nr 2358/71 i (WE) nr 2529/2001 należy interpretować w ten sposób, że nie stoi ono na przeszkodzie klauzuli umownej takiej jak ta, której dotyczy spór w postępowaniu przed sądem krajowym, mającej za przedmiot ostateczne przeniesienie uprawnień do płatności, na podstawie której cesjonariusz jako posiadacz uprawnień do płatności ma obowiązek aktywacji tych uprawnień i przenoszenia na cedenta bez żadnego ograniczenia czasowego całości lub części płatności wypłaconych mu z tego tytułu, pod warunkiem, iż klauzula taka nie ma na celu umożliwienia cedentowi zatrzymania części uprawnień do płatności, które formalnie zbył, lecz określenie ceny uzgodnionej za przeniesienie wszystkich uprawnień do płatności poprzez odniesienie do wartości tej części uprawnień do płatności.

(1) Dz.U. C 44 z 21.2.2009.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/7

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 4 maja 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden — Niderlandy) — TNT Express Nederland B.V. przeciwko AXA Versicherung AG

(Sprawa C-533/08) (1)

(Współpraca sądowa w sprawach cywilnych i handlowych - Jurysdykcja i uznawanie orzeczeń sądowych oraz ich wykonywanie - Rozporządzenie (WE) nr 44/2001 - Artykuł 71 - Konwencje zawarte przez państwa członkowskie w sprawach szczególnych - Konwencja o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR))

(2010/C 179/10)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: TNT Express Nederland B.V.

Strona pozwana: AXA Versicherung AG

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Hoge Raad der Nederlanden Den Haag — Wykładnia art. 71 ust. 1, art. 71 ust. 2 lit. a) i art. 71 ust. 2 lit b) akapit drugi rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych („Bruksela I”) (Dz.U. L 12, s. 1) — Stosunek do konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) podpisanej w Genewie w dniu 19 maja 1956 r. — Zawisłość sporu — Reguły odnoszące się do zbiegu przepisów

Sentencja

Artykuł 71 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że w sprawie takiej jak w postępowaniu przed sądem krajowym mają zastosowanie postanowienia dotyczące jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania przewidziane w konwencji dotyczącej spraw szczególnych, takie jak zasada zawisłości sporu określona w art. 31 ust. 2 konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów sporządzonej w Genewie w dniu 19 maja 1956 r., zmienionej protokołem sporządzonym w Genewie w dniu 5 lipca 1978 r., i zasada dotycząca wykonalności określona w art. 31 ust. 3 tej konwencji, pod warunkiem że są w wysokim stopniu przewidywalne, ułatwiają prawidłowy wymiar sprawiedliwości i umożliwiają uniknięcie tak dalece, jak to jest tylko możliwe, ryzyka równoległych postępowań oraz zapewniają, na warunkach co najmniej równie korzystnych jak te przewidziane przez wspomniane rozporządzenie, swobodny przepływ orzeczeń w sprawach cywilnych i handlowych oraz wzajemne zaufanie w wymiar sprawiedliwości w ramach Unii (favor executionis).

2)	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej nie jest właściwy do dokonania wykładni art. 31 konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów, ze zmianami.

(1) Dz.U. C 44 z 21.2.2009.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/8

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 6 maja 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej

(Sprawa C-545/08) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Łączność elektroniczna - Dyrektywy 2002/21/WE i 2002/22/WE - Dostawca usług szerokopasmowego dostępu do Internetu - Nałożenie w zakresie taryf za usługi szerokopasmowego dostępu do Internetu obowiązku uzyskania zatwierdzenia i ustalania cen na podstawie kosztów świadczenia tych usług - Brak analizy rynkowej)

(2010/C 179/11)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Nijenhuis i K. Mojzesowicz, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciele: M. Dowgielewicz i M. Szpunar)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 16 i 17 dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywy o usłudze powszechnej) (Dz.U. L 108, s. 51) oraz art. 16 i 27 dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywy ramowej) (Dz.U. L 108, s. 33) — Nałożenie na operatora obowiązku uzyskania zatwierdzenia detalicznych taryf za usługi szerokopasmowego dostępu do Internetu bez przeprowadzenia analizy rynkowej

Sentencja

Regulując detaliczne taryfy za usługi szerokopasmowego dostępu do Internetu bez uprzedniej analizy rynkowej, Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy przepisów art. 16 i 17 dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywy o usłudze powszechnej) w związku z art. 16 i 27 dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywy ramowej).

2)	Rzeczpospolita Polska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 82 z 4.4.2009.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/8

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 20 maja 2010 r. — Christos Gogos przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa C-583/08 P) (1)

(Odwołanie - Urzędnicy - Konkurs wewnętrzny zmiany kategorii - Powołanie - Zaszeregowanie do grupy - Artykuł 31 ust. 2 regulaminu pracowniczego - Nieograniczone prawo orzekania - Spór o charakterze majątkowym - Czas trwania postępowania przed Sądem - Rozsądny termin - Żądanie słusznego odszkodowania)

(2010/C 179/12)

Język postępowania: grecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Christos Gogos (przedstawiciele: N. Korogiannakis i P. Katsimani, dikigoroi)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Currall, pełnomocnik i P. Anestis, dikigoros)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (siódma izba) z dnia 15 października 2008 r. w sprawie T-66/04 Gogos przeciwko Komisji, którym Sąd oddalił skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji o zaszeregowaniu skarżącego do kategorii A 7 przy jego powołaniu

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	C. Gogos i Komisja Europejska pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 44 z 21.2.2009.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/9

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 21 stycznia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Federalnej Niemiec

(Sprawa C-17/09) (1)

(Zamówienia publiczne na usługi - Usługi usuwania odpadów ulegających biodegradacji i odpadów roślinnych - Udzielenie zamówienia bez przeprowadzenia otwartej procedury udzielania zamówień publicznych)

(2010/C 179/13)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Schima i C. Zadra, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: M. Lumma i B. Klein, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 8 w związku z tytułami III-VI dyrektywy Rady 92/50/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. odnoszącej się do koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na usługi (Dz.U. L 209, s. 1) — Brak przeprowadzenia formalnego postępowania o zasięgu europejskim w sprawie udzielenia zamówienia przed zawarciem między miastem Bonn a spółką prywatną umowy dotyczącej usuwania odpadów ulegających biodegradacji i odpadów roślinnych.

Sentencja

Republika Federalna Niemiec uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 8 i tytułów III-VI dyrektywy Rady 92/50/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. odnoszącej się do koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na usługi, jako że gmina Bonn i Müllverwertungsanlage Bonn GmbH udzieliły zamówienia publicznego na usługi w zakresie usuwania bioodpadów i odpadów zielonych bez przeprowadzenia procedury udzielenia zamówienia z europejskim ogłoszeniem o przetargu.

2)	Republika Federalna Niemiec zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 69 z 21.3.2009.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/9

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 20 maja 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione tributaria provinciale di Roma — Włochy) — Emiliano Zanotti przeciwko Agenzia delle Entrate — Ufficio Roma 2

(Sprawa C-56/09) (1)

(Swobodne świadczenie usług - Obywatelstwo Unii - Artykuły 18 WE i 49 WE - Przepisy krajowe w dziedzinie podatku dochodowego - Uprawnienie do odliczenia od kwoty brutto podatku ustalonej części opłat za naukę - Kurs uniwersytecki w innym państwie członkowskim - Zastosowanie ograniczenia ilościowego - Odliczenie nieprzekraczające maksymalnego progu należności i opłat pobieranych za podobne usługi świadczone przez krajowe uniwersytety publiczne - Zastosowanie ograniczenia terytorialnego - Odliczenie nieprzekraczające maksymalnego progu należności i opłat pobieranych za podobne usługi świadczone przez krajowe uniwersytety publiczne położone najbliżej domicylu podatkowego podatnika)

(2010/C 179/14)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Commissione tributaria provinciale di Roma — Włochy

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Emiliano Zanotti

Strona pozwana: Agenzia delle Entrate — Ufficio Roma 2

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Commissione tributaria provinciale di Roma — Wykładnia art. 149 i 151 WE — Przepisy krajowe w dziedzinie podatku dochodowego — Odliczenie od kwoty brutto podatku dochodowego opłat za zagraniczny kurs na poziomie szkoły średniej lub uniwersytetu — Ograniczenia

Sentencja

Wykładni art. 49 WE należy dokonywać w ten sposób, że:

—

stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym, które przewidują możliwość dokonania przez podatnika odliczenia od kwoty brutto podatku opłat za uniwersytecki kurs szkoleniowy oferowany przez instytut uniwersytecki znajdujący się na terytorium tego państwa członkowskiego, lecz wyłączają tę możliwość w sposób ogólny w przypadku opłat za naukę w prywatnym instytucie uniwersyteckim mającym siedzibę w innym państwie członkowskim;

—

nie stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym, które przewidują możliwość dokonania przez podatnika odliczenia od kwoty brutto podatku opłat za uniwersytecki kurs szkoleniowy w prywatnym instytucie uniwersyteckim znajdującym się w innym państwie członkowskim, w granicach progu określonego dla odpowiadających im opłat przewidzianych za uczęszczanie na podobne kursy prowadzone przez krajowy uniwersytet publiczny znajdujący się najbliżej domicylu podatkowego podatnika.

Wykładni art. 18 WE należy dokonywać w ten sposób, że:

—

stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym, które przewidują możliwość dokonania przez podatnika odliczenia od kwoty brutto podatku opłat za uniwersytecki kurs szkoleniowy oferowany przez instytut znajdujący się na terytorium tego państwa członkowskiego, lecz wyłączają tę możliwość w sposób ogólny w przypadku opłat za naukę w instytucie uniwersyteckim mającym siedzibę w innym państwie członkowskim;

—

nie stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym, które przewidują możliwość dokonania przez podatnika odliczenia od kwoty brutto podatku opłat za uniwersytecki kurs szkoleniowy w instytucie uniwersyteckim znajdującym się w innym państwie członkowskim, w granicach progu określonego dla odpowiadających im opłat przewidzianych za uczęszczanie na podobne kursy prowadzone przez krajowy uniwersytet publiczny znajdujący się najbliżej domicylu podatkowego podatnika.

(1) Dz.U. C 90 z 18.4.2009.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/10

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 6 maja 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Mercantil nr 4 — Hiszpania) — Axel Walz przeciwko Clickair S.A.

(Sprawa C-63/09) (1)

(Transport lotniczy - Konwencja montrealska - Odpowiedzialność przewoźników w zakresie przyjętego bagażu - Artykuł 22 ust. 2 - Ograniczenie odpowiedzialności w razie zniszczenia, utraty, uszkodzenia lub opóźnienia bagażu - Pojęcie „szkoda” - Szkoda materialna i krzywda)

(2010/C 179/15)

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Juzgado de lo Mercantil nr 4

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Axel Walz

Strona pozwana: Clickair S.A.

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Juzgado de lo Mercantil nr 4 (Barcelona) — Wykładnia art. 22 ust. 2 Konwencji o ujednoliceniu niektórych zasad dotyczących międzynarodowego przewozu lotniczego (konwencji montrealskiej), (decyzja Rady 2001/539/WE z dnia 5 kwietnia 2001 r., Dz.U. L 194, s. 39) — Właściwość Trybunału — Wykładnia art. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 2027/97 z dnia 9 października 1997 r. w sprawie odpowiedzialności przewoźnika lotniczego z tytułu wypadków lotniczych (Dz.U. L 285, s. 1) — Odpowiedzialność przewoźników lotniczych w zakresie transportu lotniczego pasażerów i ich bagażu — Ograniczenie w razie zniszczenia, utraty, uszkodzenia lub opóźnienia bagażu — Szkoda materialna i krzywda

Sentencja

Pojecie „szkoda” leżące u podstaw art. 22 ust. 2 konwencji o ujednoliceniu niektórych zasad dotyczących międzynarodowego przewozu lotniczego, zawartej w Montrealu w dniu 28 maja 1999 r., ustalającego granicę odpowiedzialności przewoźnika lotniczego za szkodę wynikającą między innymi z utraty bagażu, powinno być interpretowane w ten sposób, iż obejmuje ono zarówno szkodę materialną, jak i krzywdę.

(1) Dz.U. C 102 z 1.5.2009.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/11

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 6 maja 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Francuskiej

(Sprawa C-94/09) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Podatek VAT - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuł 98 ust. 1 i 2 - Świadczenie usług przez zakłady pogrzebowe - Stosowanie obniżonej stawki do usług przewozu zwłok pojazdem)

(2010/C 179/16)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (Przedstawiciel: M. Afonso, pełnomocnik)

Strona pozwana: Republika Francuska (Przedstawiciele: G. de Bergues i J.-S. Pilczer, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 96-99 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1) — Działalność przedsiębiorstw pogrzebowych — Obowiązek zastosowania jednolitej stawki w stosunku do niepodzielnego świadczenia o charakterze złożonym, spełnianego przez te przedsiębiorstwa — Zakaz stosowania obniżonych stawek podatku VAT o zmiennej wysokości

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 113 z 16.5.2009.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/11

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 20 maja 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Okresní soud v Chebu — Republika Czeska) — Česká podnikatelská pojišťovna, a.s., Vienna Insurance Group przeciwko Michalowi Bilasowi

(Sprawa C-111/09) (1)

(Rozporządzenie (WE) nr 44/2001 - Skarga ubezpieczyciela przed sądem miejsca jego siedziby o zapłatę składki ubezpieczeniowej przez ubezpieczającego zamieszkałego w innym państwie członkowskim - Wdanie się przez pozwanego w spór przed sądem, do którego wniesiono skargę - Niepodniesienie zarzutu braku jurysdykcji i obrona co do istoty - Wdanie się w spór określające jurysdykcję)

(2010/C 179/17)

Język postępowania: czeski

Sąd krajowy

Okresní soud v Chebu

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Česká podnikatelská pojišťovna, a.s., Vienna Insurance Group

Strona pozwana: Michal Bilas

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Okresní soud v Chebu — Wykładnia art. 13 ust. 1, art. 24 i 26 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz. U. L 12, s.1) — Właściwość w obszarze ubezpieczeń — Skarga o zapłatę składki ubezpieczeniowej przez ubezpieczającego zamieszkałego w państwie członkowskim innym niż siedziba ubezpieczyciela — Obrona ubezpieczającego co do istoty przed sądem siedziby ubezpieczyciela

Sentencja

Wykładni art. 24 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy dokonywać w ten sposób, że sąd, do którego wniesiono skargę niezgodnie z zasadami zawartymi w sekcji 3 rozdziału II tego rozporządzenia, musi stwierdzić swoją właściwość w przypadku, gdy pozwany wda się w spór i nie podniesie zarzutu braku jurysdykcji, ponieważ takie wdanie się w spór stanowi milczące zawarcie umowy dotyczącej jurysdykcji.

(1) Dz.U. C 141 z 20.6.2009.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/12

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 20 maja 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Ordinario di Palermo — Włochy) — Todaro Nunziatina & C. SNC przeciwko Assessorato del Lavoro e della Previdenza Sociale, della Formazione Professionale e dell’Emigrazione della regione Sicilia

(Sprawa C-138/09) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Pomoc państwa - Decyzje Komisji - Wykładnia - Pomoc przyznana przez region Sycylia przedsiębiorstwom, które podpisały umowy o szkolenie i pracę lub przekształciły takie umowy w umowy zawarte na czas nieokreślony - Data, do której pomoc może być przyznawana - Ograniczenia budżetowe - Odsetki za zwłokę - Niedopuszczalność)

(2010/C 179/18)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Tribunale Ordinario di Palermo

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Todaro Nunziatina & C. SNC

Strona pozwana: Assessorato del Lavoro e della Previdenza Sociale, della Formazione Professionale e dell’Emigrazione della regione Sicilia

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunale Ordinario di Palermo — Pomoc państwa — Zakres decyzji Komisji SG (95) D/15975 z dnia 11 grudnia 1995 r. dotyczącej sycylijskiej ustawy regionalnej nr 27 z dnia 15 maja 1991 r. w sprawie pomocy w zakresie zatrudnienia oraz decyzji Komisji 2003/195/WE z dnia 16 października 2002 r. (Dz.U. L 77, s. 57) dotyczącej pomocy przyznanej przez Sycylię przedsiębiorstwom, które podpisały umowy o szkolenie i pracę lub przekształciły takie umowy w umowy zawarte na czas nieokreślony

Sentencja

Wykładni decyzji SG (95) D/15975 (pomoc państwa NN 91/A/95) z dnia 11 grudnia 1995 r. dotyczącej sycylijskiej ustawy regionalnej nr 27 z dnia 15 maja 1991 r. w sprawie pomocy w zakresie zatrudnienia należy dokonywać w taki sposób, że Komisja zatwierdziła w niej zgodność ze wspólnym rynkiem systemu pomocy składającego się z dwóch ustanowionych w art. 10 ust. 1 lit. a) i b) tej ustawy nr 27 środków, które nie mogą zostać skumulowane, natomiast okoliczność przesądzająca o przyznaniu pomocy, czyli zatrudnienie pracownika lub przekształcenie umowy w umowę zawartą na czas nieokreślony, powinna zaistnieć przed dniem 31 grudnia 1996 r.; jednak wypłata tej pomocy może być kontynuowana po tej dacie, jeśli nie jest to sprzeczne z mającymi zastosowanie krajowymi zasadami budżetowymi i finansowymi, a także nie zostanie przekroczony zatwierdzony przez Komisję Wspólnot Europejskich budżet.

Wykładni art. 1 decyzji Komisji 2003/195/WE z dnia 16 października 2002 r. dotyczącej systemu pomocy, jaki Włochy zamierzają wprowadzić w życie w odniesieniu do zatrudnienia w regionie Sycylii (pomoc państwa C 56/99 — ex N 668/97), należy dokonywać w ten sposób, iż ustanowiony w art. 11 ust. 1 ustawy regionalnej nr 16 z dnia 27 maja 1997 r. w sprawie zezwolenia na wykorzystanie funduszów niecelowych budżetu regionalnego w roku budżetowym 1997 r. system pomocy stanowi nową pomoc, odrębną od tej ustanowionej w art. 10 sycylijskiej ustawy regionalnej nr 27 z dnia 15 maja 1991 r. w sprawie pomocy w zakresie zatrudnienia. Ten art. 1 stoi na przeszkodzie przyznaniu subwencji dla wszelkiego zatrudniania pracowników na podstawie umowy o szkolenie i pracę lub dla przekształcania umów o szkolenie i pracę w umowy zawarte na czas nieokreślony, które to zatrudnianie lub przekształcanie miało miejsce począwszy od dnia 1 stycznia 1997 r.

Do państwa członkowskiego, którego dotyczy decyzja, należy ustalenie tego, na której stronie postępowania przed sądem spoczywa ciężar dowodu tego, że budżet przeznaczony na środki pomocowe, o których mowa w art. 10 ust. 1 lit. a) i b) sycylijskiej ustawy regionalnej nr 27 z dnia 15 maja 1991 r. w sprawie pomocy w zakresie zatrudnienia i które Komisja zatwierdziła w decyzji SG (95) D/15975, nie został wyczerpany.

Kwoty odsetek ustawowych należnych ewentualnie w przypadku zwłoki w wypłacie pomocy zatwierdzonej w decyzji SG (95) D/15975 w odniesieniu do okresu po wydaniu tej decyzji nie należy włączać do kwoty zatwierdzonego w tej decyzji budżetu. Kwestie związane ze stopą tych odsetek oraz ze szczegółowych zasadami ich zapłaty są regulowane przez prawo krajowe.

(1) Dz.U. C 153 z 4.7.2009.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/12

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 20 maja 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-158/09) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2003/88/WE - Organizacja czasu pracy - Pracownicy mundurowi administracji publicznej - Brak transpozycji w wyznaczonym terminie)

(2010/C 179/19)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: I. Martinez del Peral Cagigal i M. van Beek, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: B. Plaza Cruz, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 1 ust. 3 dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz.U. L 299, s.9) i art. 18 lit. a) dyrektywy Rady 93/104/WE z dnia 23 listopada 1993 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz.U. L 307, s. 18) utrzymanego w mocy na podstawie art. 27 ust. 1 dyrektywy 2003/88 czytanego łącznie z załącznikiem I część B do tej dyrektywy — Pracownicy mundurowi administracji publicznej

Sentencja

Nie ustanawiając w wyznaczonym terminie wszystkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy w odniesieniu do pracowników mundurowych administracji publicznej, Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 1 ust. 3 tej dyrektywy.

2)	Królestwo Hiszpanii zostaje obciążone kosztami postępowania

(1) Dz.U. C 180 z 1.8.2009.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/13

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 20 maja 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalny złożony przez Symvoulio tis Epikrateias — Grecja) — Ioannis Katsivardas — Nikolaos Tsitsikas O.E. przeciwko Ypourgos Oikonomikon

(Sprawa C-160/09) (1)

(Rozporządzenie (EWG) nr 1591/84 - Umowa o współpracy między Europejską Wspólnotą Gospodarczą, z jednej strony, a Umową z Kartageny i jej państwami członkowskimi: Boliwią, Kolumbią, Ekwadorem, Peru i Wenezuelą, z drugiej strony - Klauzula największego uprzywilejowania - Bezpośrednia skuteczność - Akcyza na przywóz bananów do Grecji)

(2010/C 179/20)

Język postępowania: grecki

Sąd krajowy

Symvoulio tis Epikrateias

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Ioannis Katsivardas — Nikolaos Tsitsikas O.E.

Strona pozwana: Ypourgos Oikonomikon

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Symvoulio tis Epikrateias — Wykładnia art. 4 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1591/84 z dnia 4 czerwca 1984 r. dotyczącego zawarcia umowy o współpracy między Europejską Wspólnotą Gospodarczą, z jednej strony, a Umową z Kartageny i jej państwami członkowskimi: Boliwią, Kolumbią, Ekwadorem, Peru i Wenezuelą, z drugiej strony (Dz. U. L 153, s. 1) — Klauzula największego uprzywilejowania — Prawo jednostki dążącej do uzyskania zwrotu podatku wewnętrznego do powoływania się na postanowienia umowy w celu wykazania, iż pobranie tego podatku jest z nią niezgodne — System przywozu bananów

Sentencja

Artykuł 4 umowy o współpracy między Europejską Wspólnotą Gospodarczą, z jednej strony, a Umową z Kartageny i jej państwami członkowskimi — Boliwią, Kolumbią, Ekwadorem, Peru i Wenezuelą, z drugiej strony, zatwierdzonej rozporządzeniem Rady (EWG) nr 1591/84 z dnia 4 czerwca 1984 r. nie przyznaje jednostkom praw, na które mogą powołać się przed sądami państwa członkowskiego.

(1) Dz.U. C 153 z 4.7.2009.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/13

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 20 maja 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour administrative d’appel de Nantes — Francja) — Scott SA, Kimberly Clark SNC, obecnie „Kimberly Clark SAS” przeciwko Ville d’Orléans

(Sprawa C-210/09) (1)

(Pomoc państwa - Rozporządzenie (WE) nr 659/1999 - Artykuł 14 ust. 3 - Odzyskanie pomocy - Zasada skuteczności - Decyzje w sprawie ściągnięcia należności dotknięte wadą formalną - Uchylenie)

(2010/C 179/21)

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour administrative d’appel de Nantes

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Scott SA, Kimberly Clark SNC, obecnie „Kimberly Clark SAS”

Strona pozwana: Ville d’Orléans

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Cour administrative d’appel de Nantes — Wykładnia art. 14 ust. 3 rozporządzenia Rady nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE (Dz.U. L 83, s. 1) — Pomoc przyznana Scott SA i Kimberly Clark przez władze francuskie — Obowiązek bezzwłocznego odzyskania pomocy uznanej za niezgodną ze wspólnym rynkiem — Wpływ na ów obowiązek ewentualnego uchylenia, ze względu na wady formalne, decyzji wydanych przez władze krajowe w celu odzyskania tej pomocy

Sentencja

Artykuł 14 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. [88] traktatu WE należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie — w sytuacji gdy kwoty odpowiadające spornej pomocy zostały już odzyskane — uchyleniu przez sąd krajowy, ze względu na wadę formalną, decyzji w sprawie ściągnięcia należności wydanych w celu odzyskania bezprawnie przyznanej pomocy państwa, gdy prawo krajowe zapewnia możliwość usunięcia tej wady formalnej. Przepis ten stoi jednak na przeszkodzie choćby tymczasowemu wypłaceniu na nowo rzeczonych kwot beneficjentowi tej pomocy.

(1) Dz.U. C 205 z 29.8.2009.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/14

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 6 maja 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej

(Sprawa C-311/09) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Podatki - Podatek VAT - Międzynarodowy przewóz osób - Nałożenie podatku za pomocą metody ryczałtowej na przewoźników mających siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności, lub miejsce zamieszkania albo pobytu poza terytorium krajowym)

(2010/C 179/22)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Triantafyllou i K. Herrmann, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciele: M. Dowgielewicz i M. Szpunar, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 73, 168 i 273 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1) — Międzynarodowy przewóz drogowy osób — Przepisy krajowe nakładające na przewoźników mających siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności, lub miejsce zamieszkania albo pobytu zagranicą obowiązek uiszczania podatku VAT za pomocą metody ryczałtowej opartej jedynie na liczbie osób przewiezionych do terytorium krajowego i niepozwalającej na odliczenie podatku zastosowanego na poprzednim etapie

Sentencja

Poprzez nałożenie podatku od wartości dodanej w sposób określony w rozdziale 13 § 35 pkt 1, 3, 4 i 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 73, 168 i 273 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

2)	Rzeczpospolita Polska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 256 z 24.10.2009.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/14

Postanowienie Trybunału (siódma izba) z dnia 18 marca 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Areios Pagos — Grecja) — Organismos Sillogikis Diacheirisis Dimiourgon Theatrikon kai Optikoakoustikon Ergon przeciwko Divani Akropolis Anonimi Xenodocheiaki kai Touristiki Etaireia

(Sprawa C-136/09) (1)

(Artykuł 104 § 3 regulaminu - Prawa autorskie i pokrewne w społeczeństwie informacyjnym - Dyrektywa 2001/29/WE - Artykuł 3 - Pojęcie „udostępnienie utworu publiczności” - Utwory rozpowszechniane za pomocą odbiorników telewizyjnych zainstalowanych w pokojach hotelowych)

(2010/C 179/23)

Język postępowania: grecki

Sąd krajowy

Areios Pagos

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Organismos Sillogikis Diacheirisis Dimiourgon Theatrikon kai Optikoakoustikon Ergon

Strona pozwana: Divani Akropolis Anonimi Xenodocheiaki kai Touristiki Etaireia

Interwenient popierający żądania strony pozwanej: Xenodocheiako Epimelitirio tis Ellados

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Areios Pagos — Wykładnia art. 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym (Dz.U. L 167, s. 10) — Pojęcie „udostępnienie utworu publiczności” — Utwory rozpowszechniane za pomocą odbiorników telewizyjnych zainstalowanych w pokojach hotelowych i podłączonych do anteny centralnej zainstalowanej w hotelu, bez żadnej innej interwencji ze strony prowadzącego hotel w zakresie odbioru sygnału przez jego klientów

Sentencja

Przez samą okoliczność zainstalowania w pokojach hotelowych odbiorników telewizyjnych i podłączenia ich do anteny centralnej hotelu, prowadzący hotel udostępnienia utwory publiczności, w rozumieniu art. 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym.

(1) Dz.U. C 141 z 20.6.2009.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/15

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) w dniu 1 kwietnia 2010 r. — Sony Logistics Europe B.V. przeciwko Staatssecretaris van Financiën

(Sprawa C-153/10)

(2010/C 179/24)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Sony Logistics Europe B.V.

Strona pozwana: Staatssecretaris van Financiën

Pytania prejudycjalne

Czy prawo wspólnotowe, a w szczególności art. 12 ust. 2 i 5 i art. 217 ust. 1 WKC (1) oraz art. 11 jego rozporządzenia wykonawczego (2) w związku z art. 243 WKC należy interpretować w ten sposób, że w postępowaniu dotyczącym pobranych należności celnych zainteresowany może zakwestionować to pobranie, przedkładając informację taryfową wydaną w innym państwie członkowskim dla takich samych towarów, która w owym momencie była jeszcze podważana na drodze sądowej, lecz ostatecznie została sprostowana?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: czy zgłaszający, który przy składaniu zgłoszeń celnych o dopuszczenie do swobodnego obrotu działa we własnym imieniu i na własny rachunek, może w takim przypadku jak tu omawiany powołać się skutecznie na wiążącą informację taryfową, w odniesieniu do której osobą uprawnioną nie jest on sam, lecz spółka powiązana, na której zlecenie zgłaszający dokonał wspomnianych zgłoszeń celnych?

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie drugie: czy prawo wspólnotowe stoi na przeszkodzie, aby w takim przypadku jak tu omawiany zainteresowany mógł się skutecznie powołać na krajowy akt prawny zawierający określone instrukcje, w którym władze krajowe wzbudzają uzasadnione oczekiwania co do możliwości powołania się, w odniesieniu do klasyfikacji towarowej zgłoszonych towarów, na informację taryfową wydaną osobie trzeciej dla takiego samego towaru?

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 302, s. 1).

(2) Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 253, s. 1).

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/15

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji wydanego w dniu 20 stycznia 2010 r. w sprawie T-460/07 Nokia Oyj przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), wniesione w dniu 1 kwietnia 2010 r. przez Nokia Oyj

(Sprawa C-154/10 P)

(2010/C 179/25)

Język postępowania: fiński

Strony

Wnoszący odwołanie: Nokia Oyj (przedstawiciel: adwokat C. Rehaag)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), Medion AG

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku w sprawie T-460/07

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o uchylenie wyroku w sprawie T-460/07, uzasadniając to tym, że w wyroku tym Sąd błędnie przyjął istnienie w przypadku znaków towarowych LIFE i LIFE BLOG prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd i w ten sposób niewłaściwie zastosował art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 (1). W związku z powyższym Sąd naruszył prawo Unii.

W zakresie podobieństwa znaków towarowych Sąd stwierdził wprawdzie, że przedmiotem porównania są znaki LIFE i LIFE BLOG, jednak następnie postąpił w sposób oczywiście sprzeczny z tym stwierdzeniem, opierając podobieństwo znaków jedynie na elemencie LIFE jednolitego znaku towarowego LIFE BLOG.

W tym kontekście Sąd dokonał błędnej oceny kategorii konsumentów, którzy należą do docelowego kręgu odbiorców, i sposobu, w jaki konsumenci postrzegają znaki towarowe, naruszając w ten sposób zasady uznane w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1).

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/16

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo (Hiszpania) w dniu 2 kwietnia 2010 r. — Banco Vizcaya Argentaria, S.A. przeciwko Administración General del Estado

(Sprawa C-157/10)

(2010/C 179/26)

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Tribunal Supremo (Hiszpania)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Banco Vizcaya Argentaria, S.A.

Strona pozwana: Administración General del Estado

Pytania prejudycjalne

Czy art. 63 i 65 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie normom prawa krajowego (wynikającym z jednostronnie przyjętych przepisów lub z postanowień umowy dwustronnej o unikaniu podwójnego opodatkowania międzynarodowego) stanowiącym, że w ramach podatku dochodowego od osób prawnych, w szczególności w zakresie przepisów dotyczących unikania podwójnego opodatkowania, wyłączona jest możliwość odliczenia kwoty podatku należnego w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej z tytułu przychodów uzyskanych na terytorium tych państw i podlegających tam opodatkowaniu, w sytuacji gdy kwota ta, mimo że należna, nie została zapłacona ze względu na zastosowanie zwolnienia, ulgi podatkowej lub jakiejkolwiek innej korzyści podatkowej?

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/16

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Contencioso-Administrativo nr 12 de Sewilla — Hiszpania w dniu 7 kwietnia 2010 r. — Francisco Javier Rosado Santana przeciwko Consejería de Justicia y Administración Pública de la Junta de Andalucía

(Sprawa C-177/10)

(2010/C 179/27)

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Juzgado de lo Contencioso-Administrativo nr 12 de Sevilla

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Francisco Javier Rosado Santana

Strona pozwana: Consejería de Justicia y Administración Pública de la Junta de Andalucía

Pytania prejudycjalne

Czy ww. dyrektywę Rady 99/70/WE (1) z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącą Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC), należy interpretować w ten sposób, że okoliczność, iż Trybunał Konstytucyjny jednego z państw członkowskich Unii orzekł, iż ustanowienie różnych praw dla pracowników służby cywilnej i urzędników służby cywilnej tego państwa może nie być sprzeczne z jego Konstytucją, musi oznaczać wyłączenie stosowania ww. przepisu wspólnotowego w dziedzinie służby cywilnej tego państwa?

2)	Czy dyrektywę tę należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się ona temu, aby sąd krajowy dokonywał wykładni zasad równego traktowania oraz niedyskryminacji w sposób, który ogólnie wyklucza z zakresu jej zastosowania zrównanie pracowników służby cywilnej i urzędników służby cywilnej?

Czy klauzulę tę należy interpretować w ten sposób, iż sprzeciwia się ona temu, aby praca świadczona w systemie zatrudnienia tymczasowego nie była brana pod uwagę jako nabyty staż pracy przy nabywaniu statusu stałego członka personelu, a dokładniej dla celów wynagradzania, zaszeregowania lub przebiegu kariery zawodowej w służbie cywilnej?

4)	Czy ww. klauzula zobowiązuje do dokonywania takiej wykładni uregulowania krajowego, która nie wyłącza z zaliczenia okresów pracy członków korpusu służby cywilnej okresów pracy świadczonej na podstawie stosunku tymczasowego?

Czy ww. klauzulę należy interpretować w ten sposób, że, pomimo iż warunki konkursu zewnętrznego na stanowisko pracy zostały ogłoszone i nie zostały zaskarżone przez zainteresowanego, sąd krajowy ma obowiązek zbadać, czy warunki te nie są sprzeczne z uregulowaniem wspólnotowym, a jeżeli tak, to czy w takim przypadku powinien powstrzymać się od stosowania takich warunków lub stanowiących ich podstawę przepisów krajowych, w zakresie w jakim są one sprzeczne z ww. klauzulą?

(1) Dz.U. L 175, s. 43.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/17

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Naczelny Sąd Administracyjny (Rzeczpospolita Polska) w dniu 9 kwietnia 2010 r. — Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów

(Sprawa C-180/10)

(2010/C 179/28)

Język postępowania: polski

Sąd krajowy

Naczelny Sąd Administracyjny

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Jarosław Słaby

Strona pozwana: Minister Finansów

Pytanie prejudycjalne

Czy osoba fizyczna, która na nieruchomości gruntowej prowadziła działalność rolniczą, a następnie z uwagi na zmianę planów zagospodarowania przestrzennego, która nastąpiła z przyczyn niezależnych od woli tej osoby, zakończyła tę działalność i przekwalifikowała majątek na majątek prywatny, dokonała jego podziału na mniejsze części (nieruchomości gruntowe przeznaczone pod zabudowę letniskową) i rozpoczęła jego zbywanie — jest z tego tytułu podatnikiem VAT w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE (1) oraz art. 4 ust. 1 i 2 Szóstej Dyrektywy 77/388/EWG (2), zobowiązanym do rozliczania VAT z tytułu działalności handlowej?

(1) Dyrektywa Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej; Dz.U. L 347, s. 1

(2) Szósta dyrektywa Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku; Dz.U. L 145, s. 1; Polskie wydanie specjalne: Rozdział 09 Tom 01 P. 23-62

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/17

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Naczelny Sąd Administracyjny (Rzeczpospolita Polska) w dniu 9 kwietnia 2010 r. — Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie

(Sprawa C-181/10)

(2010/C 179/29)

Język postępowania: polski

Sąd krajowy

Naczelny Sąd Administracyjny

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć

Strona pozwana: Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Pytania prejudycjalne

Czy do rolnika ryczałtowego w rozumieniu art. 295 ust. 1 pkt 3 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1), który dokonuje sprzedaży działek służących jego działalności rolniczej, przeznaczonych w planie zagospodarowania przestrzennego gminy pod zabudowę mieszkaniowo-usługową, a nabytych jako grunty rolne (bez VAT), ma zastosowanie art. 16 tej dyrektywy uznający za dostawę odpłatną jedynie takie przeznaczenie aktywów przedsiębiorstwa na cele prywatne podatnika lub inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, jeżeli podatek od tych aktywów podlegał w całości lub w części odliczeniu?

Czy rolnika ryczałtowego w rozumieniu art. 295 ust. 1 pkt 3 Dyrektywy 2006/112/WE, który dokonuje sprzedaży działek służących uprzednio jego działalności rolniczej, przeznaczonych w planie zagospodarowania przestrzennego gminy pod zabudowę mieszkaniowo-usługową, a nabytych jako grunty rolne (bez VAT), należy uznać za podatnika zobowiązanego do rozliczenia VAT z tytułu tej sprzedaży na zasadach ogólnych?

(1) Dz. U. L 347 s.1

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/18

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour constitutionnelle (Belgia) w dniu 9 kwietnia 2010 r. — Marie-Noëlle Solvay, Le Poumon vert de la Hulpe ASBL, Jacques Solvay de la Hulpe, Jean-Marie Solvay de la Hulpe, La Hulpe — Notre village ASBL, Alix Walsh, André Philips, Les amis de la Forêt de Soignes ASBL, Association des Riverains et Habitants des Communes Proches de l'Aéroport B.S.C.A. (Brussels South Charleroi Airport) ASBL, Grégoire Stassin, André Gilliard, Société Wallonne des Aéroports SA (SOWAER), Paul Fastrez, Henriette Fastrez, Infrabel SA, Jean-Pierre Olivier, Pierre Deneye, Paul Thiry, Antoine Boxus, Willy Roua, Gouvernement flamand, Inter-Environnement Wallonie ASBL, Sartau SA, Charleroi South Air Pur ASBL, Pierre Grymonprez, Philippe Grisard de la Rochette, Nicole Laloux, Annabelle Denoël-Gevers, Marc Traversin, Joseph Melard, Chantal Michiels, Thierry Regout, René Canfin, Georges Lahaye, Jeanine Postelmans, Christophe Dehousse, Christine Lahaye, Jean-Marc Lesoinne, Jacques Teheux, Anne-Marie Larock, Bernadette Mestdag, Jean-François Serrafin, Françoise Mahoux, Ferdinand Wallraf, Jeanne Mariel, Agnès Fortemps, Georges Seraffin, Jeannine Melen, Groupement Cerexhe-Heuseux/Beaufays ASBL, Action et Défense de l'Environnement de la vallée de la Senne et de ses affluents ASBL, Réserves naturelles RNOB ASBL, Stéphane Banneux, Zénon Darquenne, Guido Durlet, Société régionale wallonne du transport SRWT, Philippe Daras, Bernard Croiselet, Bernard Page, Intercommunale du Brabant Wallon SCRL, Codic Belgique SA, Fédéral Express European Services Inc. przeciwko Région wallonne

(Sprawa C-182/10)

(2010/C 179/30)

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour constitutionnelle (Belgia).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Marie-Noëlle Solvay, Le Poumon vert de la Hulpe ASBL, Jacques Solvay de la Hulpe, Jean-Marie Solvay de la Hulpe, La Hulpe — Notre village ASBL, Alix Walsh, André Philips, Les amis de la Forêt de Soignes ASBL, Association des Riverains et Habitants des Communes Proches de l'Aéroport B.S.C.A. (Brussels South Charleroi Airport) ASBL, Grégoire Stassin, André Gilliard, Société Wallonne des Aéroports SA (SOWAER), Paul Fastrez, Henriette Fastrez, Infrabel SA, Jean-Pierre Olivier, Pierre Deneye, Paul Thiry, Antoine Boxus, Willy Roua, Gouvernement flamand, Inter-Environnement Wallonie ASBL, Sartau SA, Charleroi South Air Pur ASBL, Pierre Grymonprez, Philippe Grisard de la Rochette, Nicole Laloux, Annabelle Denoël-Gevers, Marc Traversin, Joseph Melard, Chantal Michiels, Thierry Regout, René Canfin, Georges Lahaye, Jeanine Postelmans, Christophe Dehousse, Christine Lahaye, Jean-Marc Lesoinne, Jacques Teheux, Anne-Marie Larock, Bernadette Mestdag, Jean-François Serrafin, Françoise Mahoux, Ferdinand Wallraf, Jeanne Mariel, Agnès Fortemps, Georges Seraffin, Jeannine Melen, Groupement Cerexhe-Heuseux/Beaufays ASBL, Action et Défense de l'Environnement de la vallée de la Senne et de ses affluents ASBL, Réserves naturelles RNOB ASBL, Stéphane Banneux, Zénon Darquenne, Guido Durlet, Société régionale wallonne du transport SRWT, Philippe Daras, Bernard Croiselet, Bernard Page, Intercommunale du Brabant Wallon SCRL, Codic Belgique SA, Fédéral Express European Services Inc.

Strona pozwana: Région wallonne.

Pytania prejudycjalne

Czy art. 2 ust. 2 i art. 9 ust. 4 Konwencji z Aarhus o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do [wymiaru] sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska (1) należy interpretować zgodnie z wyjaśnieniami zawartymi w Wytycznych na temat stosowania tej konwencji?

Czy art. 2 ust. 2 konwencji z Aarhus należy interpretować w ten sposób, że wyklucza on z zakresu stosowania tej konwencji akty ustawodawcze, takie jak pozwolenia na budowę lub pozwolenia środowiskowe wydane zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 1–4 dekretu Regionu Walonii z dnia 17 lipca 2008 r. dotyczącego pozwoleń, których wydanie uzasadnione jest nadrzędnymi względami interesu ogólnego?

b)	Czy art. 2 ust. 2 konwencji z Aarhus należy interpretować w ten sposób, że wyklucza on z zakresu stosowania tej konwencji akty ustawodawcze, takie jak zatwierdzenia pozwoleń na budowę terenu lub pozwoleń środowiskowych zawarte w art. 5–9 oraz 14–17 tego dekretu?

Czy art. 1 ust. 5 dyrektywy 85/337/EWG w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne (2) należy interpretować w ten sposób, że wyklucza on z zakresu stosowania tej dyrektywy akty ustawodawcze, takie jak pozwolenia na budowę lub pozwolenia środowiskowe wydane zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 1–4 tego dekretu?

d)	Czy art. 1 ust. 5 dyrektywy 85/337/EWG należy interpretować w ten sposób, że wyklucza on z zakresu stosowania tej dyrektywy akty ustawodawcze, takie jak zatwierdzenia pozwoleń na budowę lub pozwoleń środowiskowych zawarte w art. 5–9 oraz 14–17 tego dekretu?

Czy art. 3 ust. 9 i art. 9 ust. 2, 3 i 4 konwencji z Aarhus oraz art. 10a dyrektywy 85/337/EWG należy interpretować w ten sposób, że stoją na przeszkodzie procedurze, takiej jak ustanowiona w art. 1–4 tego dekretu, na mocy której prawodawca wydaje pozwolenia na budowę oraz pozwolenia środowiskowe, przygotowywane przez organ administracyjny i mogące być przedmiotem skarg, opisanych w B.6 i B.7, wyłącznie przed Cour Constitutionnelle i organami sądowymi?

Czy art. 3 ust. 9 i art. 9 ust. 2, 3 i 4 konwencji z Aarhus oraz art. 10a dyrektywy 85/337/EWG należy interpretować w ten sposób, że stoją na przeszkodzie wydaniu aktów ustawodawczych, takich jak zatwierdzenia ze skutkiem wstecznym zawarte w art. 5–9 oraz 14–17 tego dekretu, mogące być przedmiotem skarg, opisanych w B.6 i B.7, wyłącznie do Cour Constitutionnelle i organów sądowych?

Czy art. 6 ust. 9 konwencji z Aarhus i art. 9 ust. 1 dyrektywy 85/337/EWG należy interpretować w ten sposób, że stoją na przeszkodzie procedurze, takiej jak ustanowiona w art. 1–4 tego dekretu, na mocy której dekret zatwierdzający pozwolenia na budowę oraz pozwolenia środowiskowe nie musi zawierać w sobie wszystkich elementów koniecznych do ustalenia, czy te pozwolenia są oparte na uprzedniej właściwej ocenie przeprowadzonej zgodnie z wymogami konwencji z Aarhus i dyrektywy 85/337/EWG?

Czy art. 6 ust. 9 konwencji z Aarhus i art. 9 ust. 1 dyrektywy 85/337/EWG należy interpretować w ten sposób, że stoją na przeszkodzie wydaniu aktów ustawodawczych, takich jak zatwierdzenia zawarte w art. 5–9 oraz 14–17 tego dekretu, które nie zawierają w sobie wszystkich elementów koniecznych do ustalenia, czy te pozwolenia są oparte na uprzedniej właściwej ocenie, przeprowadzonej zgodnie z wymogami konwencji z Aarhus i dyrektywy 85/337/EWG?

Czy art. 6 ust. 3 dyrektywy 92/43/EWG w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (3) należy interpretować jako umożliwiający organowi ustawodawczemu zezwolenie na przedsięwzięcia, takie jak te, o których mowa w art. 16 i 17 tego dekretu, jeśli przeprowadzona w odniesieniu do nich ocena wpływu została uznana za niepełną przez Conseil d’Etat orzekającą w trybie pilnym i podważona przez opinię organu Regionu Walonii ds. ekologicznego zarządzania środowiskiem naturalnym?

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na poprzednie pytanie, czy art. 6 ust. 4 dyrektywy 92/43/EWG należy interpretować jako umożliwiający uznanie za nadrzędny wzgląd interesu ogólnego budowę infrastruktury, w której zostanie usytuowane centrum administracyjne spółki prywatnej i zatrudniające wielu pracowników?

(1) Konwencja z Aarhus została zawarta w dniu 25 czerwca 1998 r. i zatwierdzona w imieniu Wspólnoty Europejskiej decyzją Rady 2005/370/WE z dnia 17 lutego 2005 r. (Dz. U. L 124, s. 1)

(2) Dyrektywa Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne (Dz. U. L 175, s. 40).

(3) Dyrektywa Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz. U. L 206, s. 63).

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte d'appello di Milano (Włochy) w dniu 23 kwietnia 2010 r. — Cassina S.p.A. przeciwko Alivar Srl, Galliani Host Arredamenti Srl

(Sprawa C-198/10)

(2010/C 179/34)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Corte d'appello di Milano

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Cassina S.p.A.

Strona pozwana: Alivar Srl, Galliani Host Arredamenti Srl

Pytania prejudycjalne

Czy wykładni art. 17 i 19 dyrektywy 98/71/WE (1) należy dokonywać w ten sposób, że przysługująca państwu członkowskiemu możliwość ustalenia w sposób niezależny zakresu i warunków, zgodnie z którymi ochrona praw autorskich do wzorów przemysłowych jest przyznana obejmuje także wyłączenie tej ochrony w sytuacji gdy, nieupoważniona przez właściciela praw do wzorów, osoba trzecia wytworzyła już lub sprzedała w tym państwie członkowskim produkty wykonane zgodnie ze wspomnianymi wzorami, będące własnością publiczną przed wejściem w życie przepisów krajowych transponujących dyrektywę?;

Czy wykładni art. 17 i 19 dyrektywy 98/71/WE należy dokonywać w ten sposób, że przysługująca państwu członkowskiemu możliwość ustalenia w sposób niezależny zakresu i warunków, zgodnie z którymi ochrona praw autorskich do wzorów przemysłowych jest przyznana obejmuje także wyłączenie tej ochrony w sytuacji gdy, nieupoważniona przez właściciela praw do tych wzorów, osoba trzecia wytworzyła już lub sprzedał a w tym państwie członkowskim produkty wykonane zgodnie ze wspomnianymi wzorami, jeżeli takie wyłączenie ma zastosowanie w granicach wcześniejszego używania?

(1) Dz.U. L 289, s. 28

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/21

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 9 lutego 2010 r. w sprawie T-340/07 Evropaïki Dynamiki — Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 26 kwietnia 2010 r. przez Evropaïki Dynamiki — Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE

(Sprawa C-200/10 P)

(2010/C 179/35)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Evropaïki Dynamiki — Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE (przedstawiciel: N. Korogiannakis, Δικηγόρος)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

—

Uchylenie wyroku Sądu, zobowiązanie Komisji do naprawienia szkody poniesionej przez wnoszącą odwołanie w związku z naruszeniem obowiązków umownych w ramach wykonania umowy EDC-53007 EEBO/27873 dotyczącej projektu „e-Content Exposure and Business Opportunities” i obciążenie Komisji kosztami postępowania oraz innego rodzaju kosztami i wydatkami poniesionymi przez wnoszącą odwołanie, związanymi z postępowaniem wstępnym, również w przypadku oddalenia niniejszego odwołania oraz poniesionymi w postępowaniu odwoławczym, jeśli zostanie ono uwzględnione.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd oddalił przedstawione przez nią argumenty nie przedstawiając w tym zakresie wystarczająco jasnego uzasadnienia.

Wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd dopuścił się błędu co do prawa przyjmując błędną interpretację art. 7 ust. 6 umowy, który odnosi się do obowiązku stron polegającego na podjęciu wszelkich odpowiednich środków zmierzających do zaniechania lub ograniczenia nakładów od chwili doręczenia pisma Komisji informującego strony o rozwiązaniu umowy.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/21

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 3 lutego 2010 r. w sprawie T-472/07 Enercon GmbH przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), wniesione w dniu 28 kwietnia 2010 r. przez Enercon GmbH

(Sprawa C-204/10 P)

(2010/C 179/36)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Enercon GmbH (przedstawiciele: J. Mellor, Barrister, R. Böhm, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Hasbro Inc.

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Stwierdzenie dopuszczalności odwołania od wyroku Sądu i uchylenie wyroku tego sądu, stwierdzenie nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej i, w razie potrzeby, decyzji Wydziału Sprzeciwów;

—	(w razie potrzeby) przekazanie tej sprawy Urzędowi celem ponownego rozpatrzenia zarzutów podniesionych w sprzeciwie;

—	obciążenie interwenienta i Urzędu kosztami poniesionymi przez wnoszącego odwołanie w postępowaniu odwoławczym.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd nie zauważył błędów zawartych w decyzji Izby Odwoławczej, opartej na niezgodnej z prawem decyzji Wydziału Sprzeciwów. W szczególności Sąd nie zauważył, że: a) wyrok w sprawie Medion (1) dotyczył wyjątkowej sytuacji, w której nie ma zastosowania ogólna zasada, zgodnie z którą zwykle przeciętny konsument postrzega znak towarowy w oparciu o całościowe wrażenie, jakie ten znak wywiera a b) w niniejszej sprawie nie zachodziły okoliczności uzasadniające w dostatecznym stopniu takie wyjątkowe podejście. W niniejszej sprawie żadna z części wcześniejszego znaku towarowego nie miała „niezależnej pozycji nadającej charakter odróżniający”.

Ponadto wnoszący odwołanie podnosi, że na skutek błędnego zastosowania zasady sformułowanej w wyroku w sprawie Medion na wczesnym etapie oceny podobieństwa, nie została należycie uwzględniona całościowa ocena prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd.

(1) Dz.U. C 106, z 30.4.2004, s. 31

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/22

Skarga wniesiona w dniu 30 kwietnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Federalnej Niemiec

(Sprawa C-206/10)

(2010/C 179/37)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciel: V. Kreuschitz, pełnomocnik)

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że uzależniając przyznanie świadczeń dla niewidomych i niepełnosprawnych, w tym głuchoniemych [Blindengeld lub Landesblindengeld, Blindenbeihilfe lub Landesblindenbeihilfe (krajowe i związkowe świadczenia dla niewidomych), Pflegegeld lub Hilfe für Blinde und Gehörlose (dodatek lub zasiłek pielęgnacyjny dla niewidomych i głuchoniemych) lub Blinden- und Gehörlosengeld (świadczenia dla osób niewidomych i głuchoniemych) itp.], na podstawie przepisów prawa krajów związkowych w odniesieniu do osób, dla których Republika Federalna Niemiec jest właściwym państwem członkowskim, od tego, czy świadczeniobiorca ma miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w danym niemieckim kraju związkowym, Republika Federalna Niemiec uchybiła, na podstawie prawa krajowego, zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 7 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1612/68 z dnia 15 października 1968 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Wspólnoty (1) i art. 4 ust. 1 lit. a) w związku z tytułem III rozdziału 1 (choroba i macierzyństwo) rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (2);

—	obciążenie Republiki Federalnej Niemiec kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga dotyczy niezgodności prawa niemieckich krajów związkowych, na którego podstawie przyznanie świadczeń dla osób niewidomych i niepełnosprawnych uzależnione jest od tego, czy świadczeniobiorca ma miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w danym niemieckim kraju związkowym, z rozporządzeniem (EWG) nr 1408/71 i rozporządzeniem (EWG) nr 1612/68.

Rozporządzenie nr 1408/71 ma na celu koordynację krajowych systemów zabezpieczenia społecznego w ramach swobody przepływu osób zgodnie z celami art. 42 traktatu WE (obecnie art. 48 TFEU). Na podstawie art. 4 ust. 2b, rozporządzenia nr 1408/71 nie stosuje się do przepisów państwa członkowskiego dotyczących specjalnych świadczeń nieskładkowych określonych w załączniku II sekcja III, których ważność jest ograniczona do części terytorium tego państwa. Rozpatrywane świadczenia niemieckie są wymienione jako świadczenia specjalne w sekcji III załącznika II do rozporządzenia nr 1408/71.

Komisja niemniej jednak uważa, że samo włączenie świadczenia do wykazu zawartego w załączniku II do rozporządzenia nr 1408/71 nie wystarcza, by świadczenie było wyłączone jako „specjalne świadczenie nieskładkowe” z zakresu tego rozporządzenia. Artykuł 4 ust. 2b rozporządzenia nr 1408/71 powinien, jako odstępstwo, podlegać wąskiej interpretacji: może stosować się do świadczeń, które spełniają kryteria wymienione w tym przepisie kumulatywnie. Tym samym, przepis obejmuje świadczenia, które są jednocześnie specjalne i nieskładkowe, które są wymienione w sekcji III załącznika II do rozporządzenia nr 1408/71 i które są ustanowione na mocy uregulowania, którego ważność jest ograniczona do części terytorium państwa członkowskiego.

Rozpatrywane świadczenia, które są regulowane przepisami krajów związkowych nie spełniają jednak wszystkich tych kryteriów, ponieważ powinny zostać zakwalifikowane jako „świadczenia w razie choroby” a nie „specjalne świadczenie nieskładkowe” z następujących powodów.

Po pierwsze, rozpatrywane świadczenia krajów związkowych są przyznawane w oparciu o określone ustawowo przesłanki, a nie ocenę indywidualnych potrzeb danej osoby. Służą rekompensowaniu dodatkowych wydatków związanych z niepełnosprawnością i mają na celu poprawę stanu zdrowia i warunków bytowych osób niepełnosprawnych. W rezultacie spełniają one w istocie uzupełniającą rolę w stosunku do świadczeń w razie choroby. Okoliczność, że świadczenia opiekuńcze przyznawane na podstawie niemieckich przepisów federalnych zaliczają się do świadczeń wypłacanych przez kraje związkowe dla osób niewidomych i niepełnosprawnych dowodzi ponadto tego, że oba świadczenia dotyczą tego samego ryzyka — ryzyka dodatkowych wydatków związanych z chorobą — i nie jest to kwestia „uzupełniającego, zastępczego lub pomocniczego pokrycia od ryzyka”.

Po drugie, klasyfikacja danego świadczenia zgodnie z wewnętrzną regulacją państwa członkowskiego nie rozstrzyga, czy świadczenie ma być uznawane za świadczenie z zabezpieczenia społecznego dla celów rozporządzenia nr 1408/71.

Ponadto, z materialnego punktu widzenia rozpatrywane tu przepisy prawne krajów związkowych nie stanowią uzupełniającej korzyści ważnej tylko w wymiarze regionalnym. Te świadczenia stanowią raczej część systemu pokrycia ryzyka dodatkowych wydatków związanych z chorobą, które zostały ustanowione w całych Niemczech Germany i które w drodze wzajemnego zaliczenia są ściśle związane z prawem federalnym.

Wynika z tego, że rozpatrywane świadczenia krajów związkowych powinny być zaliczone do kategorii świadczeń w razie choroby, a nie świadczeń specjalnych. Włączenie tych świadczeń do sekcji III załącznika II do rozporządzenia nr 1408/71 jest tym samym niezgodne z prawem, ponieważ wchodzą one w zakres stosowania rozporządzenia.

Ponadto, wymóg miejsca zamieszkania nałożony na mocy prawa niemieckiego narusza rozporządzenie nr 1612/68 w zakresie, w jakim stoi na przeszkodzie temu by pracownicy przygraniczni i członkowie ich rodzin otrzymywali te świadczenia.

Trybunał Sprawiedliwości jasno stwierdził, że państwo członkowskie nie może uzależniać przyznania przywileju socjalnego od zamieszkiwania świadczeniobiorcy w tym państwie. Teza Trybunału stosuje się do wszystkich przywilejów socjalnych w rozumieniu art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 1612/68.

Koncepcja „przywileju socjalnego” jest szeroka. Obejmuje nie tylko korzyści związane z umową o pracę, ale wszystkie korzyści, jakie państwo członkowskie przyznaje swoim obywatelom, a tym samym również pracownikom. Zdaniem Komisji, okoliczność, że przyznanie rozpatrywanych świadczeń nie jest uwarunkowane ani zatrudnieniem, ani środkami finansowymi pozostającymi w dyspozycji danej osoby lub jej rodziny, a tym samym dokonuje się wyłącznie na podstawie miejsca zamieszkania w danym kraju związkowym, nie może uzasadniać nieuwzględnienia konsekwencji dla pracowników, którzy pracują w Niemczech, lecz zamieszkują w innym państwie członkowskim. Tym samym nie istnieje wystarczający powód, dla którego te świadczenia nie powinny być uznawane za przywileje socjalne w rozumieniu rozporządzenia nr 1612/68.

Pracownicy przygraniczni, którzy pracują w Niemczech oraz członkowie ich rodzin powinni tym samym, nawet jeśli nie mieszkają w Niemczech, być uprawnieni do otrzymywania świadczeń przyznawanych osobom niepełnosprawnym i niewidomym w oparciu o prawo krajów związkowych. Warunek wymagający, by zamieszkiwali na terenie danego kraju związkowego lub mieli w nim zwykłe miejsce pobytu narusza tym samym rozporządzenie nr 1612/68.

(1) Dz. U. L 257 s. 2.

(2) Dz. U. L 149, s. 2.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Højesteret (Dania) w dniu 30 kwietnia 2010 r. — Parnova Danmark A/S, Paranova Pack A/S przeciwko Merck Sharp & Dohme Corp., Merck Sharp & Dohme, Merck Sharp & Dohme BV

(Sprawa C-207/10)

(2010/C 179/38)

Język postępowania: duński

Sąd krajowy

Højesteret (Dania)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Parnova Danmark A/S, Paranova Pack A/S.

Strona pozwana: Merck Sharp & Dohme Corp., Merck Sharp & Dohme, Merck Sharp & Dohme BV.

Pytania prejudycjalne

Czy wykładni art. 7 ust. 2 pierwszej dyrektywy Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (1) oraz związanego z nią orzecznictwa, a w szczególności wyroków Trybunału Sprawiedliwości w sprawach 102/77 Hoffmann-La Roche przeciwko Centrafarm (2) oraz 1/81 Pfizer przeciwko Eurim-Pharm (3) oraz w połączonych sprawach C-427/93, C-429/93 i C-436/93 Bristol-Myers Squibb i in. przeciwko Paranova (4), należy dokonywać w ten sposób, że właściciel znaku towarowego może powołać się na te przepisy, by uniemożliwić wprowadzającej do obrotu spółce podmiotu dokonującego przywozu równoległego, która jest posiadaczem pozwolenia na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego w państwie członkowskim, sprzedaż tego produktu ze wskazaniem, że został przepakowany przez spółkę wprowadzającą do obrotu, choć zleciła ona fizyczne przepakowanie innej spółce — spółce przepakowującej — której spółka wprowadzająca do obrotu udziela instrukcji w zakresie nabywania i przepakowywania produktu, szczegółowego zaprojektowania opakowania produktu i innych ustaleń związanych z produktem, i która to spółka przepakowująca posiada pozwolenie na przepakowanie i w trakcie przepakowywania ponownie umieszcza znaki towarowe na nowym opakowaniu?

Czy ma znaczenie dla udzielenia odpowiedzi na pytanie [pierwsze] przyjęcie założenia, iż podanie na opakowaniu przez podmiot dokonujący przywozu równoległego nazwy producenta wraz z opisanym wskazaniem podmiotu odpowiadającego za przepakowanie, nie może prowadzić do wprowadzenia konsumenta (użytkownika końcowego) w błąd co do pochodzenia produktu lub spowodować wyciągnięcia przez niego błędnego wniosku, że to właściciel znaku towarowego jest odpowiedzialny za przepakowanie?

Czy dla udzielenia odpowiedzi na pytanie [pierwsze] znaczenie ma jedynie ryzyko wprowadzenia konsumenta lub użytkownika końcowego w błąd co do tego, czy właściciel znaku towarowego jest odpowiedzialny za przepakowanie, czy też znaczenie dla tej odpowiedzi mają inne związane z właścicielem znaku towarowego względy, na przykład to, że (a) podmiot, który rzeczywiście dokonuje nabycia i przepakowania, a także ponownie umieszcza znak towarowy tego właściciela na opakowaniu z tego względu potencjalnie sam narusza przysługujące właścicielowi uprawnienia do znaku towarowego i (b) może to wynikać z sytuacji polegającej na tym, iż podmiot, który dokonuje fizycznego przepakowania, jest odpowiedzialny za to, że opakowanie narusza oryginalny stan produktu leczniczego lub że (c) wygląd przepakowanego produktu jest taki, iż można założyć, że szkodzi on renomie właściciela znaku towarowego?

Jeśli odpowiadając na pytanie [trzecie] Trybunał stwierdzi, że znaczenie ma też uwzględnienie okoliczności, iż spółka przepakowująca potencjalnie sama narusza uprawnienia do znaku towarowego jego właściciela, to czy Trybunał może wskazać, czy dla udzielenia tej odpowiedzi istotna jest okoliczność, że spółka wprowadzająca do obrotu i spółka przepakowująca podmiotu dokonującego przywozu równoległego, są w świetle prawa krajowego odpowiedzialne solidarnie za naruszenie uprawnień ze znaku towarowego jego właściciela?

Czy ma znaczenie dla udzielenia odpowiedzi na pytanie [pierwsze] to, że podmiot dokonujący przywozu równoległego, który posiada pozwolenie na dopuszczenie do obrotu i podał swą nazwę jako nazwę podmiotu przepakowującego, w momencie zgłaszania właścicielowi znaku towarowego zamiaru sprzedaży przepakowanego produktu leczniczego należał do tego samego koncernu, co spółka, która dokonała fizycznego przepakowania (spółka siostrzana)?

6)	Czy ma znaczenie dla udzielenia odpowiedzi na pytanie [pierwsze] okoliczność, że spółka przepakowująca została wskazana jako producent w ulotce umieszczonej w opakowaniu?

(1) Dz.U. L 40, s. 1.

(2) Wyrok z dnia 23 maja 1978 r.

(3) Wyrok z dnia 3 grudnia 1981 r.

(4) Wyrok z dnia 11 lipca 1996 r.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/24

Skarga wniesiona w dniu 30 kwietnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-208/10)

(2010/C 179/39)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Nijenhuis i M. Teles Romão, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalska

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że poprzez brak przyjęcia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych dla dostosowania się do dyrektywy 2007/44/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. zmieniającej dyrektywę Rady 92/49/EWG oraz dyrektywy 2002/83/WE, 2004/39/WE, 2005/68/WE i 2006/48/WE w zakresie zasad proceduralnych i kryteriów oceny stosowanych w ramach oceny ostrożnościowej przypadków nabycia lub zwiększenia udziałów w podmiotach sektora finansowego, a w każdym razie poprzez brak powiadomienia o nich Komisji, Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy tej dyrektywy;

—	obciążenie Republiki Portugalskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin na dokonanie transpozycji dyrektywy upłynął w dniu 20 marca 2009 r.

(1) Dz.U. L 247, s. 1.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/25

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Højesteret (Dania) w dniu 3 maja 2010 r. — Post Danmark A/S przeciwko Konkurrencerådet

(Sprawa C-209/10)

(2010/C 179/40)

Język postępowania: duński

Sąd krajowy

Højesteret

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Post Danmark A/S

Strona pozwana: Konkurrencerådet

Interwenient: Forbruger-Kontakt a-s

Pytania prejudycjalne

Czy art. 82 WE należy interpretować w ten sposób, że wybiórcze obniżanie cen przez zajmujące pozycję dominującą przedsiębiorstwo pocztowe, na którym ciąży obowiązek świadczenia powszechnych usług pocztowych, do poziomu niższego niż całkowite koszty średnie tego przedsiębiorstwa, lecz wyższego niż jego średnie koszty przyrostowe, może stanowić nadużycie eliminujące, w sytuacji gdy zostanie dowiedzione, że ustalenie ceny na takim właśnie poziomie nie miało na celu wyeliminowania konkurenta?

2)	W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi, że wybiórcze obniżanie cen w warunkach opisanych w tym pytaniu może w pewnych okolicznościach stanowić nadużycie eliminujące, jakie okoliczności sąd krajowy winien wziąć pod uwagę?

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/25

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshofs (Austria) w dniu 3 maja 2010 r. — Doris Povse przeciwko Mauro Alpago

(Sprawa C-211/10)

(2010/C 179/41)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Oberster Gerichtshofs

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Doris Povse.

Strona pozwana: Mauro Alpago.

Pytania prejudycjalne

Czy środek tymczasowy przyznający do chwili wydania prawomocnego orzeczenia w przedmiocie opieki nad dzieckiem „władzę rodzicielską”, a w szczególności prawo określenia miejsca zamieszkania dziecka, rodzicowi, który dziecko wychowywał, należy również uznać za „orzeczenie w sprawie o ustalenie prawa do opieki nad dzieckiem, które nie pociąga za sobą powrotu dziecka” w rozumieniu art. 10 lit. b) pkt iv) rozporządzenia nr 2201/2003 (zwanego dalej „rozporządzeniem brukselskim IIa”) (1)?

2)	Czy zarządzenie powrotu dziecka wchodzi w zakres stosowania art. 11 ust. 8 rozporządzenia brukselskiego IIa tylko wówczas, gdy sąd wydał je w oparciu o wydane przez siebie orzeczenie w przedmiocie opieki nad dzieckiem?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 1 lub na pytanie 2:

3.1.

Czy możliwe jest podniesienie w państwie wykonania braku właściwości sądu wydania orzeczenia (pytanie 1) lub braku zastosowania art. 11 ust. 8 rozporządzenia brukselskiego IIa (pytanie 2) w odniesieniu do wykonania orzeczenia, które sąd wydania orzeczenia opatrzył zaświadczeniem zgodnie z art. 42 ust. 2 rozporządzenia brukselskiego IIa?

3.2.	Czy też w takim przypadku pozwany powinien wnieść o wycofanie zaświadczenia w państwie pochodzenia i czy jest możliwe zawieszenie wykonania w państwie wykonania do chwili wydania orzeczenia w państwie pochodzenia?

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytania 1 i 2 lub na pytanie 3.1:

Czy wydane przez sąd państwa wykonania orzeczenie, przyznające tymczasową opiekę rodzicowi wychowującemu dziecko, które to orzeczenie powinno być uznane za wykonalne na podstawie prawa tego państwa, stoi na przeszkodzie, zgodnie z art. 47 ust. 2 rozporządzenia brukselskiego IIa, wykonaniu wydanego wcześniej w państwie pochodzenia zarządzenia powrotu w oparciu o art. 11 ust. 8 tego rozporządzenia, nawet jeśli nie stoi na przeszkodzie wykonaniu zarządzenia powrotu wydanego przez państwo wykonania na podstawie Konwencji haskiej z dnia 25 października 1980 r. dotyczącej cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę (zwanej dalej „konwencją haską”)?

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie 4:

5.1.

Czy w państwie wykonania można odmówić wykonania orzeczenia, opatrzonego przez sąd wydania orzeczenia zaświadczeniem na podstawie art. 42 ust. 2 rozporządzenia brukselskiego IIa, jeśli jego wykonanie poważnie zagrażałoby nadrzędnemu interesowi dziecka z uwagi na zmianę sytuacji zaistniałą od chwili wydania tego orzeczenia?

5.2.	Czy też strona pozwana winna powołać się na tę zmianę sytuacji w państwie pochodzenia i czy możliwe jest zawieszenie wykonania w państwie wykonania do chwili wydania orzeczenia przez sąd w państwie pochodzenia?

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczące jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, uchylające rozporządzenie (WE) nr 1347/2000, Dz. U. L 338, s. 1

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/26

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 3 marca 2010 r. w sprawie T-321/07 Lufthansa AirPlus Servicekarten GmbH przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), wniesione w dniu 6 maja 2010 r. przez Lufthansa AirPlus Servicekarten GmbH

(Sprawa C-216/10 P)

(2010/C 179/42)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Lufthansa AirPlus Servicekarten GmbH (przedstawiciele: R. Kunze, G. Würtenberger, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory); Applus Servicios Tecnológicos, SL

Żądania wnoszącego odwołanie

—

uchylenie wyroku Sądu z dnia 3 marca 2010 r. w sprawie T-321/07 Lufthansa AirPlus Servicekarten GmbH przeciwko OHIM — Applus Servicios Tecnológicos, SL (zaskarżony wyrok), ma mocy którego są oddalił skargę na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 7 czerwca 2007 r. utrzymującą w mocy decyzję Wydziału Sprzeciwów o oddaleniu sprzeciwu wobec zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego 002 933 356;

—	po zakończeniu postępowania pisemnego wyznaczenie rozprawy przed Trybunałem Sprawiedliwości;

—	obciążenie drugiej strony postępowania kosztami.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie wnosi o uchylenie wyroku Sądu z następujących względów:

—	nieprawidłowe podtrzymanie przez Sąd oceny Izby Odwoławczej dotyczącej kryteriów prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (1);

—	nieprawidłowy brak rozpoznania przez Sąd sprzeciwu wnoszącego odwołanie na postawie art. 8 ust. 5 rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego;

—

naruszenie przez Sąd art. 75 rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego ze względu na uznanie, że Izba Odwoławcza była uprawniona do nieprzeprowadzenia pełnego badania pozostałych argumentów wnoszącego odwołanie, w szczególności dotyczących odróżniającego charakteru poprzedniego znaku towarowego wnoszącego odwołanie, „z przyczyn dotyczących ekonomii postępowania”;

—	naruszenie przez zaskarżony wyrok art. 76 rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego;

—

błędne przyjęcie przez Sąd, że okoliczność, iż OHIM nie powiadomił wnoszącego odwołanie o zmianie właściciela zgłoszeń wspólnotowych znaków towarowych, tym samym pozbawiając go możliwości ustosunkowania się do zmiany strony, nie skutkowało poważnym naruszeniem prawa wnoszącego odwołanie do bycia wysłuchanym;

—	zarządzenie dotyczące kosztów wydane przez Sąd nie jest zgodne z mającymi zastosowanie przepisami prawa Unii Europejskiej.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1).

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/28

Wyrok Sądu z dnia 21 maja 2010 r. — Francja przeciwko Komisji

(Sprawy połączone T-425/04, T-444/04, T-450/04 i T-456/04) (1)

(Pomoc państwa - Środki finansowe na rzecz France Télécom - Projekt pożyczki akcjonariusza - Oświadczenia publiczne członka rządu francuskiego - Decyzja uznająca pomoc za niezgodną ze wspólnym rynkiem i nienakazująca jej odzyskania - Skarga o stwierdzenie nieważności - Interes prawny - Dopuszczalność - Pojęcie pomocy państwa - Korzyść - Zasoby państwowe - Obowiązek uzasadnienia)

(2010/C 179/46)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Republika Francuska (przedstawiciele: początkowo G. de Bergues, R. Abraham i S. Ramet, następnie E. Belliard, M. de Bergues i S. Ramet, wreszcie E. Belliard, M. de Bergues, A.-L. Vendrolini i J.-C. Niollet, pełnomocnicy) (sprawa T-425/04); France Télécom SA (Paryż, Francja) (przedstawiciele: początkowo A. Gosset-Grainville i S. Hautbourg, następnie S. Hautbourg, adwokaci) (sprawa T-444/04); Bouygues SA (Paryż); Bouygues Télécom SA (Boulogne-Billancourt, Francja) (przedstawiciele: J. Vogel, F. Sureau, D. Théophile i J. Blouet Gaillard, adwokaci) (sprawa T-450/04); i Association française des opérateurs de réseaux et services de télécommunications (AFORS Télécom) (Paryż) (przedstawiciele: O. Fréget, F. Herrenschmidt, M. Struys i L. Eskenazi, adwokaci) (sprawa T-456/04)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo C. Giolito i J. Buendía Sierra, następnie C. Giolito i D. Grespan, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający żądania strony pozwanej: Republika Francuska (przedstawiciele: E. Belliard, G. de Bergues, A.-L. Vendrolini i J.-C. Niollet w sprawie T-450/04 i M. de Bergues w sprawie T-456/04, pełnomocnicy) (sprawy T-450/04 i T-456/04); Bouygues SA (Paryż); Bouygues Télécom SA (Boulogne-Billancourt) (przedstawiciele: J. Vogel, F. Sureau, D. Théophile i J. Blouet Gaillard, adwokaci) (sprawa T-444/04); i France Télécom SA (Paryż) (przedstawiciele: początkowo A. Gosset-Grainville i S. Hautbourg, następnie S. Hautbourg, adwokaci) (sprawy T-450/04 i T-456/04)

Przedmiot

Wnioski o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2006/621/WE z dnia 2 sierpnia 2004 r. dotyczącej pomocy państwa wdrożonej przez Francję na rzecz France Télécom (Dz.U. L 257, s. 11).

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność art. 1 decyzji Komisji 2006/621/WE z dnia 2 sierpnia 2004 r. dotyczącej pomocy państwa wdrożonej przez Francję na rzecz France Télécom.

2)	Nie ma już potrzeby orzekania w przedmiocie wniosków o stwierdzenie nieważności art. 2 decyzji 2006/621.

3)	W sprawach T-425/04 i T-444/04 Komisja Europejska pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Republikę Francuską i przez France Télécom SA.

4)	W sprawach T-425/04 i T-444/04 Bouygues SA i Bouygues Télécom SA pokrywają własne koszty.

5)	W sprawie T-450/04 Bouygues i Bouygues Télécom pokrywają własne koszty oraz połowę kosztów poniesionych przez Komisję.

6)	W sprawie T-450/04 Komisja pokrywa połowę własnych kosztów.

7)	W sprawie T-456/04 Association française des opérateurs de réseaux et services de télécommunications (AFORS Télécom) i Komisja pokrywają własne koszty.

8)	W sprawach T-450/04 i T-456/04 Republika Francuska i France Télécom pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 19 z 22.1.2005.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/29

Wyrok Sądu z dnia 19 maja 2010 r. — Wieland-Werke i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-11/05) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Sektor miedzianych rur instalacyjnych - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 81 WE - Naruszenie ciągłe i wielopostaciowe - Zasada legalności kar - Zasada ne bis in idem - Grzywny - Zakres rynku właściwego - Czas trwania naruszenia - Okoliczności łagodzące)

(2010/C 179/47)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Wieland-Werke AG (Ulm, Niemcy), Buntmetall Amstetten GmbH (Amstetten, Austria) i Austria Buntmetall AG (Enzesfeld, Austria); (przedstawiciele: adwokaci R. Bechtold i U. Soltész)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castillo de la Torre i É. Gippini Fournier, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata G. Eickstädta)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: J. Huber i G. Kimberley, pełnomocnicy)

Przedmiot

Po pierwsze, żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2004) 2826 z dnia 3 września 2004 r. dotyczącej postępowania na mocy art. 81 [WE] oraz art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/E-1/38.069 — Miedziane rury instalacyjne), po drugie, posiłkowo żądanie obniżenia kwoty grzywien nałożonych w tej decyzji na skarżących i, po trzecie, żądanie wzajemne Komisji mające na celu podwyższenie tej kwoty

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Żądanie wzajemne Komisji Europejskiej zostaje oddalone.

3)	Wieland-Werke AG, Buntmetall Amstetten GmbH i Austria Buntmetall AG pokrywają własne koszty i 90 % kosztów poniesionych przez Komisję.

4)	Komisja pokrywa 10 % własnych kosztów.

5)	Rada Unii Europejskiej pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 93 z 16.4.2005.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/29

Wyrok Sądu z dnia 19 maja 2010 r. — IMI i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-18/05) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Sektor miedzianych rur instalacyjnych - Decyzja stwierdzająca naruszenia art. 81 WE - Naruszenie ciągłe i wielopostaciowe - Przerwanie udziału w kartelu - Grzywny - Ograniczony udział w kartelu)

(2010/C 179/48)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: IMI plc (Birmingham, Warwickshire, Zjednoczone Królestwo); IMI Kynoch Ltd (Birmingham) i Yorkshire Copper Tube (Liverpool, Merseyside, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokaci M. Struys i D. Arts)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: É. Gippini Fournier i S. Noë, pełnomocnicy)

Przedmiot

Po pierwsze skarga o stwierdzenie nieważności art. 1 lit. h)-j) i art. 2 lit. f) decyzji Komisji C(2004) 2826 z dnia 3 września 2004 r. dotyczącej postępowania na mocy art. 81 [WE] oraz art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/E-1/38.069 — Miedziane rury instalacyjne), a po drugie, skarga o obniżenie wysokości grzywny wymierzonej skarżącym mocą tej decyzji.

Sentencja

Stwierdza się nieważność art. 1 lit. h)-j) decyzji Komisji C(2004) 2826 z dnia 3 września 2004 r. dotyczącej postępowania na mocy art. 81 [WE] oraz art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/E-1/38.069 — Miedziane rury instalacyjne) w zakresie, w jakim dotyczy on okresu od dnia 1 grudnia 1994 r. do dnia 11 kwietnia 1996 r.

2)	Kwota grzywny nałożonej solidarnie na IMI plc, IMI Kynoch Ltd i Yorkshire Copper Tube na mocy art. 2 lit. f) decyzji C(2004) 2826 zostaje ustalona na kwotę 38,556 mln EUR.

3)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

4)	Komisja Europejska pokryje własne koszty i 40 % kosztów poniesionych przez IMI, IMI Kynoch i Yorkshire Copper Tube.

5)	IMI, IMI Kynoch i Yorkshire Copper Tube pokryją 60 % własnych kosztów.

(1) Dz.U. C 69 z 19.3.2005 r.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/30

Wyrok Sądu z dnia 19 maja 2010 r. — Boliden i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-19/05) (1)

(2010/C 179/49)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Boliden AB (Sztokholm, Szwecja); Outokumpu Copper Fabrication AB, dawniej Boliden Fabrication AB (Västerås, Szwecja); i Outokumpu Copper BCZ SA, dawniej Boliden Cuivre & Zinc SA (Liège, Belgia) (przedstawiciele: początkowo adwokaci C. Wetter i O. Rislund, następnie adwokaci C. Wetter i M. Johansson)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: É. Gippini Fournier i S. Noë, pełnomocnicy)

Przedmiot

Po pierwsze skarga o stwierdzenie nieważności art. 1 lit. a)-c) decyzji Komisji C(2004) 2826 z dnia 3 września 2004 r. dotyczącej postępowania na mocy art. 81 [WE] oraz art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/E-1/38.069 — Miedziane rury instalacyjne) w zakresie, w jakim przepis ten stwierdza, że skarżące uczestniczyły w naruszeniu od dnia 1 lipca 1995 r. do dnia 27 sierpnia 1998 r., jak również od dnia 10 grudnia 1998 r. do dnia 7 października 1999 r., po drugie, skargę o obniżenie kwoty grzywny wymierzonej skarżącym mocą tej decyzji, a po trzecie żądanie wzajemne Komisji podwyższenia kwoty wspomnianych grzywien.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Żądanie wzajemne podniesione przez Komisję zostaje oddalone.

3)	Boliden AB, Outokumpu Copper Fabrication AB i Outokumpu Copper BCZ SA pokrywają własne koszty i 90 % kosztów poniesionych przez Komisję.

4)	Komisja pokrywa 10 % własnych kosztów.

(1) Dz.U. C 82 z 2.4.2005 r.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/30

Wyrok Sądu z dnia 19 maja 2010 r. — Outokumpu i Luvata przeciwko Komisji

(Sprawa T-20/05) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Sektor miedzianych rur instalacyjnych - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 81 WE - Grzywny - Zakres rynku właściwego - Okoliczność łagodząca - Czas trwania naruszenia - Powrót do naruszenia)

(2010/C 179/50)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Outokumpu Oyj (Espoo, Finlandia) i Luvata Oy, dawniej Outokumpu Copper Products Oy (Espoo) (przedstawiciele: J. Ratliff, barrister, F. Distefano i J. Luostarinen, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: É. Gippini Fournier i S. Noë, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie uchylenia lub zmniejszenia wymiaru grzywny nałożonej na skarżącą w art. 2 lit. j) decyzji Komisji C(2004) 2826 z dnia 3 września 2004 r. dotyczącej postępowania na mocy art. 81 [WE] oraz art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/E-1/38.069 — Miedziane rury instalacyjne)

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Outokumpu Oyj i Luvata Oy zostają obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 82 z 2.4.2005.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/31

Wyrok Sądu z dnia 19 maja 2010 r. — Chalkor przeciwko Komisji

(Sprawa T-21/05) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Sektor miedzianych rur instalacyjnych - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 81 WE - Naruszenie ciągłe i wielopostaciowe - Grzywny - Ograniczony udział w kartelu - Geograficzny zakres rynku właściwego - Czas trwania naruszenia - Współpraca)

(2010/C 179/51)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Chalkor AE Epexergasias Metallon (Ateny, Grecja) (przedstawiciele: I. Forrester, QC oraz adwokaci A. Schulz oraz A. Komninos)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Oliver i S. Noë, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga o uchylenie lub zmniejszenie wymiaru grzywny nałożonej na skarżącą mocą decyzji Komisji C(2004) 2826 z dnia 3 września 2004 r. dotyczącej postępowania na mocy art. 81 traktatu WE oraz art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/E-1/38.069 — Miedziane rury instalacyjne).

Sentencja

Kwota grzywny nałożonej na Chalkor AE Epexergasias Metallon na mocy art. 2 lit. d) decyzji Komisji C(2004) 2826 z dnia 3 września 2004 r. dotyczącej postępowania na mocy art. 81 Traktatu WE oraz art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/E-1/38.069 — Miedziane rury instalacyjne) zostaje ustalona na 8,2467 mln EUR.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Chalkor Epexergasias Metallon i Komisja pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 82 z 2.4.2005 r.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/31

Wyrok Sądu z dnia 19 maja 2010 r. — KME Germany i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-25/05) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Sektor miedzianych rur instalacyjnych - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 81 WE - Grzywny - Rzeczywisty wpływ na rynek - Zakres rynku właściwego - Czas trwania naruszenia - Zdolność płatnicza - Współpraca)

(2010/C 179/52)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: KME Germany AG, dawniej KM Europa Metal AG (Osnabrück, Niemcy), KME France SAS, dawniej Tréfimétaux SA (Courbevoie, Francja) i KME Italy SpA, dawniej Europa Metalli SpA (Florencja, Włochy) (przedstawiciele: M. Siragusa, A. Winckler, G.C. Rizza, T. Graf, M. Piergiovanni, adwokaci, R. Elderkin, barrister)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: É. Gippini Fournier, S. Noë i C. Thomas, pełnomocnicy)

Przedmiot

Z jednej strony żądanie obniżenia grzywien nałożonych na skarżących w art. 2 lit. g), h) i i) decyzji Komisji C(2004) 2826 z dnia 3 września 2004 r. dotyczącej postępowania na mocy art. 81 [WE] oraz art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/E-1/38.069 — Miedziane rury instalacyjne), a z drugiej strony żądanie wzajemne Komisji mające na celu podwyższenie kwoty tych grzywien

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Żądanie wzajemne Komisji Europejskiej zostaje oddalone.

3)	KME Germany AG, KME France SAS i KME Italy Spa pokrywają własne koszty i 50 % kosztów poniesionych przez Komisję.

4)	Komisja pokrywa 50 % własnych kosztów.

(1) Dz.U. C 82 z 2.4.2005.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/32

Wyrok Sądu z dnia 12 maja 2010 r. — EMC Development przeciwko Komisji

(Sprawa T-432/05) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Europejski rynek cementu - Decyzja w sprawie odrzucenia skargi do Komisji - Norma zharmonizowana dla cementu - Charakter wiążący - Wytyczne w sprawie stosowania art. 81 WE do porozumień o współpracy horyzontalnej)

(2010/C 179/53)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: EMC Development AB (Luleå, Szwecja) (przedstawiciele: M. Elvinger i W.N. Schelp, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo É. Gippini Fournier i B. Doherty, następnie É. Gippini Fournier i J. Bourke, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji SG Greffe (2005) D/205249 z dnia 28 września 2005 r. odrzucającej skargę do Komisji wniesioną przez skarżącą przeciwko europejskim producentom cementu portlandzkiego, Europejskiemu Stowarzyszeniu Producentów Cementu (Cembureau) i Europejskiemu Komitetowi Normalizacyjnemu (CEN), dotyczącą europejskiego rynku cementu.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	EMC Development AB pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 36 z 11.2.2006.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/32

Wyrok Sądu z dnia 20 maja 2010 r. — Niemcy przeciwko Komisji

(Sprawa T-258/06) (1)

(Przepisy mające zastosowanie do zamówień publicznych - Udzielanie zamówień, które nie są lub są jedynie częściowo objęte dyrektywami w sprawie zamówień publicznych - Komunikat wyjaśniający Komisji - Akt zaskarżalny - Akt, którego celem jest wywołanie skutków prawnych)

(2010/C 179/54)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: M. Lumma i C. Schulze-Bahr, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: X. Lewis i B. Schima, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający żądania strony skarżącej: Republika Francuska (przedstawiciele: początkowo G. de Bergues, a następnie G. de Bergues i J.C. Gracia, a ostatecznie G. de Bergues i J.S. Pinczer, pełnomocnicy); Republika Austrii (przedstawiciele: M. Fruhmann, C. Pesendorfer i C. Mayr, pełnomocnicy); Rzeczpospolita Polska (przedstawiciele: E. Ośniecka-Tamecka, później T. Nowakowski, potem M. Dowgielewicz, następnie M. Dowgielewicz, K. Rokicka i K. Zawisza, a ostatecznie M. Szpunar, pełnomocnicy); Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: H. Sevenster, następnie C. Wissels i M. de Grave, a ostatecznie C. Wissels, M. de Grave i Y. de Vries, pełnomocnicy); Parlament Europejski (przedstawiciele: U. Rösslein i J. Rodrigues, pełnomocnicy); Republika Grecka (przedstawiciele: D. Tsagkaraki i M. Tassopoulou, pełnomocnicy) oraz Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: Z. Bryanston-Cross, a następnie L. Seeboruth, pełnomocnicy)

Przedmiot

Stwierdzenie nieważności komunikatu wyjaśniającego Komisji dotyczącego prawa wspólnotowego obowiązującego w dziedzinie udzielania zamówień, które nie są lub są jedynie częściowo objęte dyrektywami w sprawie zamówień publicznych (Dz.U. 2006, C 179, s. 2)

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Republika Federalna Niemiec pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Republika Francuska, Republika Austrii, Rzeczpospolita Polska, Królestwo Niderlandów, Parlament Europejski, Republika Grecka i Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej ponoszą własne koszty.

(1) Dz.U. C 294 z 2.12.2006.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/33

Wyrok Sądu z dnia 11 maja 2010 r. — PC-Ware Information Technologies przeciwko Komisji

(Sprawa T-121/08) (1)

(Zamówienia publiczne na dostawy - Wspólnotowa procedura przetargowa - Nabycie oprogramowania i licencji - Odrzucenie oferty oferenta - Oferta rażąco niska - Obowiązek uzasadnienia)

(2010/C 179/55)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: PC-Ware Information Technologies BV (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciele: L. Devillé i B. Maerevoet, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: E. Manhaeve, pełnomocnik, wspierany przez P. Wytincka, adwokata)

Przedmiot sprawy

Tytułem żądania głównego, stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 11 stycznia 2008 r., w której odrzucono ofertę skarżącej w zakresie zamówienia publicznego DIGIT/R2/2007/022 oraz, tytułem żądania ewentualnego, wniosek o naprawienie szkody, jaką miała ponieść skarżąca z powodu postępowania Komisji.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	PC-Ware Information Technologies BV zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 116 z 9.5.2008.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/33

Wyrok Sądu z dnia 12 maja 2010 r. — Beifa Group przeciwko OHIM — Schwan-Stabilo Schwanhäußer (Przyrząd do pisania)

(Sprawa T-148/08) (1)

(Wzór wspólnotowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia - Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający przyrząd do pisania - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy - Podstawa unieważnienia - Użycie we wzorze wspólnotowym wcześniejszego oznaczenia, którego właścicielowi przysługuje prawo do zakazania jego używania - Artykuł 25 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 6/2002 - Żądanie przedstawienia dowodu rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego podniesione po raz pierwszy przed izbą odwoławczą)

(2010/C 179/56)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Beifa Group Co. Ltd (Ningbo, Zhejiang, Chiny) (przedstawiciele: R. Davis, barrister i N. Cordell, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Schwan-Stabilo Schwanhaüßer GmbH & Co. KG (Heroldsberg, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci U. Blumenröder i H. Gauß)

Przedmiot

Skarga na decyzję Trzeciej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 31 stycznia 2008 r. (sprawa R 1352/2006-3) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru wspólnotowego między Schwan-Stabilo Schwanhäuber GmbH & Co. KG a Ningo Beifa Group Co., Ltd.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 31 stycznia 2008 r. (sprawa R 1352/2006-3).

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	OHIM pokrywa koszty własne oraz koszty poniesione przez Beifa Group Co. Ltd. Schwan-Stabilo Schwanhaüßer GmbH & Co. KG pokrywa koszty własne.

(1) Dz.U. C 142 z 7.6.2008.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/34

Wyrok Sądu z dnia 19 maja 2010 r. — Arbeitsgemeinschaft Golden Toast przeciwko OHIM (Golden Toast)

(Sprawa T-163/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego Golden Toast - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009))

(2010/C 179/57)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Arbeitsgemeinschaft Golden Toast e.V. (Düsseldorf, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci A. Späth i G. Hasselblatt)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (przedstawiciel: S. Schäffner, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 31 stycznia 2008 r. (sprawa R 761/2007-1) dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego „Golden Toast” jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Arbeitsgemeinschaft Golden Toast e.V. zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 171 z 5.7.2008.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/34

Wyrok Sądu z dnia 19 maja 2010 r. — Tay Za przeciwko Radzie

(Sprawa T-181/08) (1)

(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające skierowane przeciwko Myanmarowi - Zamrożenie funduszy - Skarga o stwierdzenie nieważności - Łączona podstawa prawna z art. 60 WE i 301 WE - Obowiązek uzasadnienia - Prawo do obrony - Prawo do skutecznej kontroli sądowej - Prawo do poszanowania własności - Proporcjonalność)

(2010/C 179/58)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Pye Phyo Tay Za (Yangon, Myanmar) (przedstawiciele: D. Anderson, QC, M. Lester, barrister, i G. Martin, solicitor)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bishop i E. Finnegan, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irladnii Północnej (przedstawiciele: początkowo S. Behzadi-Spencer, pełnomocnik, a następnie I. Rao, pełnomocnik, wspierana przez D. Bearda, barrister); i Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Bordes, P. Aalto i S. Boelaert, pełnomocnicy)

Przedmiot

Stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 194/2008 z dnia 25 lutego 2008 r. w sprawie przedłużenia obowiązywania i wzmocnienia środków ograniczających wobec Birmy/Związku Myanmar, uchylającego rozporządzenie Rady (WE) nr 817/2006 (Dz.U. L 66, s. 1) w zakresie, w jakim nazwisko skarżącego widnieje w wykazie osób, grup i podmiotów, do których znajduje zastosowanie to rozporządzenie.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Pye Phyo Tay Za pokrywa swoje własne koszty oraz koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej.

3)	Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oraz Komisja Europejska pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 171 z 5.7.2008.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/35

Wyrok Sądu z dnia 11 maja 2010 r. — Abadía Retuerta przeciwko OHIM (CUVÉE PALOMAR)

(Sprawa T-237/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego CUVÉE PALOMAR - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Znaki towarowe win, które zawierają oznaczenia geograficzne - Porozumienie TRIPS - Artykuł 7 ust. 1 lit. j) rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 7 ust. 1 lit. j) rozporządzenia (WE) nr 207/2009))

(2010/C 179/59)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Abadía Retuerta SA (Sardón de Duero, Hiszpania (przedstawiciele: adwokaci X. Fàbrega Sabatéit M-l. Curell Aguilà)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 2 kwietnia 2008 r. (sprawa R 1185/2007-1), dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego CUVÉE PALOMAR jako wspólnotowego znaku towarowego

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Abadía Retuerta S.A. zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 272 z 25.10.2008.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/35

Wyrok Sądu z dnia 19 maja 2010 r. — Ravensburger przeciwko OHIM — Educa Borras (EDUCA Memory game)

(Sprawa T-243/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia - Graficzny wspólnotowy znak towarowy EDUCA Memory Game - Wcześniejsze, krajowy i międzynarodowy, słowne znaki towarowe MEMORY - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak podobieństwa oznaczeń - Artykuł 8 ust. 1 lit. b), art. 8 ust. 5, art. 74 i 75 rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit. b), art. 8 ust. 5, art. 76 i 77 rozporządzenia (WE) nr 207/2009))

(2010/C 179/60)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ravensburger AG (Ravensburg, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci G. Würtenberger i R. Kunze)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (przedstawiciel: D. Botis, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Educa Borras, SA (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat I. Valdelomar Serrano)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 8 kwietnia 2008 r. (sprawa R 597/2007-2) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia między Ravensburger AG a Educa Borras S.A.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Ravensburger AG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 209 z 15.8.2008.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/36

Wyrok Sądu z dnia 19 maja 2010 r. — Nexus Europe (Irlandia) przeciwko Komisji

(Sprawa T-424/08) (1)

(Klauzula arbitrażowa - Piąty program ramowy określający działania w zakresie badań, rozwoju technologicznego i prezentacji - Projekt dotyczący tendencji makroekonomicznych i urbanistycznych w europejskim społeczeństwie informatycznym (Muteis) - Szkoda wynikająca ze zmiany umowy w zakresie zwrotu kosztów poniesionych przez uczestnika projektu)

(2010/C 179/61)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Nexus Europe (Ireland) Ltd (Dublin, Irlandia) (przedstawiciel: M. Noonan, barrister)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Lyal i A. Sauka, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie naprawienia szkody poniesionej rzekomo przez skarżącą z powodu tego, że Komisja doprowadziła do pewnych zmian umowy Muteis IST-2000-30117 zawartej w dniu 31 października 2001 r.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Nexus Europe (Ireland) Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 6 z 10.1.2009.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/36

Wyrok Sądu z dnia 19 maja 2010 r. — Zeta Europe przeciwko OHIM (Superleggera)

(Sprawa T-464/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego Superleggera - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009) - Badanie stanu faktycznego z urzędu - Artykuł 74 rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 76 rozporządzenia (WE) nr 207/2009) - Obowiązek uzasadnienia - Artykuł 73 rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 75 rozporządzenia (WE) nr 207/2009))

(2010/C 179/62)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Zeta Europe BV (Arnhem, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci V. Bilardo, C. Bacchini i M. Mazzitelli)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (przedstawiciele: A. Sempio i O. Montalto, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 17 lipca 2008 r. (sprawa R 666/2008-1) dotyczącą rejestracji oznaczenia graficznego Superleggera jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Zeta Europe BV zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 313 z 6.12.2008.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/37

Wyrok Sądu z dnia 12 maja 2010 r. — Bui Van przeciwko Komisji

(Sprawa T-491/08 P) (1)

(Odwołanie - Służba publiczna - Urzędnicy - Powołanie - Zaszeregowanie do grupy - Wycofanie aktu administracyjnego - Ochrona uzasadnionych oczekiwań - Rozsądny termin - Prawo do bycia wysłuchanym)

(2010/C 179/63)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Philippe Bui Van (Hettange-Grande, Francja) (przedstawiciel: adwokat P. Nelissen Grade)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Currall i G. Berscheid, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (druga izba) wydanego w dniu 11 września 2008 r. w sprawie F-51/07 Bui Van przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowanego w Zbiorze, mające na celu uchylenie tego wyroku.

Sentencja

1)	Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (druga izba) z dnia 11 września 2008 r. w sprawie F-51/07 Bui Van przeciwko Komisji zostaje uchylony w zakresie, w jakim na jego mocy na rzecz Phillipe'a Bui Vana zostało przyznane odszkodowanie w wysokości 1 500 EUR.

2)	Odwołanie i pozostałe żądania odwołania wzajemnego zostają oddalone.

3)	Sprawa zostaje przekazana Sądowi do spraw Służby Publicznej celu wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie odszkodowania.

4)	Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

(1) Dz.U C 32 z 7.2.2009.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/37

Wyrok Sądu z dnia 11 maja 2010 r. — Wessang przeciwko OHIM — Greinwald (star foods)

(Sprawa T-492/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego star foods - Wcześniejsze, słowny i graficzny, wspólnotowe znaki towarowe STAR SNACKS - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009))

(2010/C 179/64)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Nicolas Wessang (Zimmerbach, Francja) (przedstawiciel: adwokat A. Grolée)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (przedstawiciele: A. Führer i G. Schneider, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Greinwald GmbH (Kempten, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat A. Schulz)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 17 września 2008 r. (sprawa R 1408/2007-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Nicolasem Wessangiem a Greinwald GmbH.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 17 września 2008 r. (sprawa R 1408/2007-4).

2)	Greinwald GmbH pokrywa własne koszty oraz jedną trzecią kosztów poniesionych przez Nicolasa Wessanga.

3)	N. Wessang pokrywa dwie trzecie własnych kosztów.

4)	OHIM pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 32 z 7.2.2009.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/38

Wyrok Sądu z dnia 12 maja 2010 r. — Komisja przeciwko Meierhoferowi

(Sprawa T-560/08 P) (1)

(Odwołanie - Służba publiczna - Nabór - Konkurs otwarty - Decyzja stwierdzająca niepomyślny wynik egzaminu ustnego - Odmowa zastosowania się przez Komisję do środków organizacji postępowania)

(2010/C 179/65)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Currall i B. Eggers, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata B. Wägenbaura)

Druga strona postępowania: Stefan Meierhofer (Monachium, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat H.G. Schiessl)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 14 października 2008 r. w sprawie F-74/07 Meierhofer przeciwko Komisji, dotychczas niepublikowany w Zbiorze, mające na celu uchylenie tego wyroku.

Sentencja

1)	Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 14 października 2008 r. w sprawie F-74/07 Meierhofer przeciwko Komisji, dotychczas niepublikowany w Zbiorze, zostaje uchylony.

2)	Sprawa zostaje skierowana do ponownego rozpoznania przez Sąd do spraw Służby Publicznej.

3)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

(1) Dz.U C 55 z 7.3.2009.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/38

Wyrok Sądu z dnia 19 maja 2010 r. — Ravensburger przeciwko OHIM — Educa Borras (MEMORY)

(Sprawa T-108/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia - Słowny wspólnotowy znak towarowy MEMORY - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) i art. 75 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 7 ust. 1 lit. c) i art. 77 rozporządzenia (WE) nr 207/2009))

(2010/C 179/66)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ravensburger AG (Ravensburg, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci G. Würtenberger i R. Kunze)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (przedstawiciel: D. Botis, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Educa Borras, SA (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat I. Valdelomar Serrano)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 8 stycznia 2009 r. (sprawa R 305/2008-2) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia pomiędzy Educa Borras, SA a Ravensburger AG.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Ravensburger AG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 129 z 6.6.2009.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/39

Postanowienie Sądu z dnia 6 maja 2010 r. — Kerelov przeciwko Komisji

(Sprawa T-100/08 P) (1)

(Odwołanie - Służba publiczna - Nabór - Konkurs otwarty - Odmowa przekazania kandydatowi przez dyrektora EPSO informacji i dokumentów dotyczących testu kwalifikacyjnego - Odwołanie w części w sposób oczywisty niedopuszczalne a w części w sposób oczywisty bezzasadne)

(2010/C 179/67)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Georgi Kerelov (Pazardzhik, Bułgaria) (przedstawiciel: adwokat A. Kerelov)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Eggers i K. Herrmann, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (druga izba) z dnia 12 grudnia 2007 r. w sprawie F-110/07 Kerelov przeciwko Komisji, niepublikowanego w Zbiorze, mające na celu uchylenie tego postanowienia.

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Georgi Kerelov pokryje własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską w ramach niniejszej instancji.

(1) Dz.U C 69 z 21.3.2009.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/40

Postanowienie prezesa Sądu z dnia 30 kwietnia 2010 r. — Xeda International przeciwko Komisji

(Sprawa T-71/10 R)

(Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego - Dyrektywa 91/414/EWG - Decyzja dotycząca niewłączenia difenyloaminy do załącznika I do dyrektywy 91/414 - Wniosek o zawieszenie wykonania - Brak pilnego charakteru)

(2010/C 179/70)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Xeda International SA (Saint-Andiol, Francja) (przedstawiciele: C. Mereu, K. Van Maldegem, adwokaci oraz P. Sellar, solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Bianchi i L. Parpala, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata J. Stuycka)

Przedmiot

Wniosek o zawieszenie wykonania decyzji Komisji nr 2009/859/WE z dnia 30 listopada 2009 r. dotyczącej niewłączenia difenyloaminy do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG oraz cofnięcia zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające tę substancję (Dz.U. L 314, s. 79 (JO L 314, p. 79), do dnia wydania orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie.

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/40

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 28 kwietnia 2010 r. — Parlament przeciwko U

(Sprawa T-103/10 P(R)-R)

(Zarządzenie tymczasowe - Służba publiczna - Urzędnicy - Decyzja o rozwiązaniu stosunku pracy - Postanowienie prezesa Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej wydane w ramach postępowania w przedmiocie środka tymczasowego - Wniosek o zawieszenie wykonania - Umorzenie postępowania)

(2010/C 179/71)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Parlament Europejski (przedstawiciele: S. Seyr i K. Zejdová, pełnomocnicy)

Strona pozwana: U (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciele: adwokaci F. Moyse i A. Salerno)

Przedmiot

Wniosek mający na celu zawieszenie wykonania postanowienia prezesa Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej z dnia 18 grudnia 2009 r. w sprawie F-92/09 R U przeciwko Parlamentowi (dotychczas nieopublikowanego w Zbiorze).

Sentencja

1)	Umarza się postępowanie w przedmiocie złożonego przez Parlament Europejski wniosku w przedmiocie środka tymczasowego.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/41

Skarga wniesiona w dniu 19 kwietnia 2010 r. — Apotheke DocMorris przeciwko OHIM (Przedstawienie zielonego krzyża)

(Sprawa T-173/10)

(2010/C 179/72)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Apotheke DocMorris Holding GmbH (Stuttgart, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat Y. Dick)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 15 lutego 2010 r. w sprawie R 1606/2008-4;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy przedstawiający zielony krzyż dla towarów i usług należących do klas 3, 5, 8, 9, 10, 11, 16, 21, 25, 29, 30, 32, 35–42 i 44 — zgłoszenie nr 5 930 946

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ ocena Izby Odwoławczej w przedmiocie charakteru odróżniającego jest pod wieloma względami nietrafna.

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/41

Skarga wniesiona w dniu 12 kwietnia 2010 r. — ARA przeciwko OHIM — Allrounder (Przedstawienie litery „A” z dwoma rogami)

(Sprawa T-174/10)

(2010/C 179/73)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: ara AG (Langenfeld, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat M. Gail)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Allrounder SARL (Saarburg, Francja)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 26 stycznia 2010 r. w sprawie R 481/2009-1;

—	obciążenie Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Allrounder SARL

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy przedstawiający literę „A” z dwoma rogami dla towarów należących do klas 18 i 25

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: W szczególności słowny znak towarowy „A” dla towarów należących do klas 18 i 25

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ w przypadku kolidujących ze sobą znaków towarowych istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/42

Skarga wniesiona w dniu 23 kwietnia 2010 r. — Reagens przeciwko Komisji

(Sprawa T-181/10)

(2010/C 179/74)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Reagens SpA (San Giorgio di Piano, Włochy) (przedstawiciele: B. O'Connor, Solicitor oraz adwokaci L. Toffoletti, D. Gullo i E. De Giorgi)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 23 lutego 2010 r. wydanej po rozpoznaniu wniosku potwierdzającego o udzielenie dostępu do dokumentów GESTDEM 2009/5145 (SG.E.3/HP/cr-Ares (2010)95823);

—	zobowiązanie Komisji do udostępnienia opinii publicznej dokumentów wyszczególnionych na stronie 3 zaskarżonej decyzji (w wersji nieobjętej klauzulą poufności); oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi — na podstawie art. 263 TFUE — o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 23 lutego 2010 r. w przedmiocie wniosku potwierdzającego o udzielenie dostępu do dokumentów GESTDEM 2009/5145 (SG.E.3/HP/cr-Ares (2010)95823), w ramach postępowania na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 (1). Decyzja dotyczyła wniosku o udzielenie dostępu do dokumentów odnoszących się do próśb o uwzględnienie braku możliwości zapłaty grzywny, nałożonej na skarżącą za naruszenie art. 81 WE i art. 53 EOG (sprawa COMP/38589 — Stabilizatory termiczne).

W uzasadnieniu swych żądań skarżąca podnosi następujące zarzuty:

Komisja dopuściła się oczywistego naruszenia prawa, dokonując rozszerzającej wykładni odstępstw przewidzianych w art. 4 rozporządzenia nr 1049/2001.

Ponadto Komisja dopuściła się oczywistego naruszenia prawa, gdyż odrzuciła wniosek o udzielenie dostępu do dokumentów, uzasadniając to ochroną interesów handlowych przedsiębiorstw oraz ochroną celu dochodzenia.

Co więcej Komisja naruszyła prawo skarżącej do uzyskania dostępu do wersji dokumentów, nieobjętych klauzulą poufności, zgodnie z rozporządzeniem nr 1049/2001, odmawiając ich częściowego udostępnienia.

Komisja naruszyła wreszcie zasady dobrej administracji, ochrony uzasadnionych oczekiwań, a także zasadę wymagającą, aby działania administracji były zgodne z prawem, poprzez odmowę udzielenia dostępu do informacji potrzebnych do wyjaśnienia, w jaki sposób Komisja stosuje pkt 35 wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien (2).

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, Dz.U. L 145, s. 43.

(2) Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia 1/2003, Dz.U. C 210, s. 2.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/42

Skarga wniesiona w dniu 22 kwietnia 2010 r. — Sviluppo Globale przeciwko Komisji

(Sprawa T-183/10)

(2010/C 179/75)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Sviluppo Globale GEIE (Rzym, Włochy) (przedstawiciele: F. Sciaudone, R. Sciaudone i A. Neri, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 14 lutego 2010 r.;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga jest skierowana przeciwko decyzji Komisji z dnia 14 lutego 2010 r., w której Komisja — jako instytucja zamawiająca — poinformowała skarżącą, że wykluczyła ofertę konsorcjum kierowanego przez Sviluppo Globale GEIE z „short-listy” ustanowionej w ramach przetargu ograniczonego EUROPEAID/129038/C/SER/SYR mającego za przedmiot świadczenie usług wsparcia technicznego na rzecz rządu syryjskiego, mających wspomagać proces decentralizacji i rozwoju lokalnego.

Na poparcie swego wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji skarżąca podnosi oczywisty błąd w zakresie interpretacji i stosowania kryteriów selekcyjnych przewidzianych w zaproszeniu do składania ofert. W szczególności Komisja nie zastosowała prawidłowo kryteriów selekcyjnych dotyczących zdolności technicznej przewidzianych w zaproszeniu do składania ofert, wykluczając z „short-listy” konsorcjum kierowane przez skarżącą, mimo że konsorcjum to spełnia warunki przewidziane w samym zaproszeniu do składania ofert. Ten oczywisty błąd popełniony przez instytucję zamawiającą wynika w ewidentny sposób ze zwykłego porównania treści warunków zdolności technicznej wymaganych do wpisania na „short-listę”, przewidzianych we wspomnianym zaproszeniu do przetargu, z jednej strony, z faktycznym istnieniem zdolności technicznej gwarantowanej przez konsorcjum kierowane przez skarżącą, z drugiej strony.

Ponadto skarżąca podnosi w każdym razie brak uzasadnienia decyzji o wykluczeniu z dnia 14 lutego 2010 r., ponieważ Komisja nie wyjaśnia w żaden sposób powodu, z jakiego oferta złożona przez skarżącą nie spełnia kryteriów selekcyjnych dotyczących zdolności technicznej przewidzianych w zaproszeniu do składania ofert.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/43

Skarga wniesiona w dniu 23 kwietnia 2010 r. — Emram przeciwko OHIM — Guccio Gucci (G)

(Sprawa T-187/10)

(2010/C 179/76)

Język skargi: francuski

Strony

Strona skarżąca: Maurice Emram (Marsylia, Francja) (przedstawiciel: adwokat M. Benavï)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Guccio Gucci SpA (Florencja, Włochy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji OHIM w sprawie R 1281/2008-1;

—	oddalenie sprzeciwu wobec zgłoszenia znaku towarowego G line nr 2 421 402 spółki Gucci SpA;

—	w rezultacie obciążenie OHIM kosztami postępowania;

—	oraz obciążenie spółki Gucci SpA kosztami postępowania przed OHIM.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy „G” dla towarów należących do klas 9, 18 i 25 — zgłoszenie nr 2 421 402

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Guccio Gucci SpA

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Graficzne, wspólnotowy i krajowe, znaki towarowe „G” dla towarów należących do klas 9, 18 i 25

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów i odmowa rejestracji zgłoszonego znaku towarowego

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 i 75 rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 8 i 77 rozporządzenia nr 207/2009), ponieważ Izba Odwoławcza nie zastosowała właściwych przepisów prawnych w sposób prawidłowy i dokonała zbyt pobieżnej analizy przedstawionych przez skarżącego dowodów.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/44

Skarga wniesiona w dniu 20 kwietnia 2010 r. — GEA Group przeciwko Komisji

(Sprawa T-189/10)

(2010/C 179/77)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: GEA Group AG (Bochum, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci A. Kallmayer, I. du Mont i G. Schiffers)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności art. 1 decyzji zmieniającej w zakresie, w jakim nałożono w nim grzywnę na skarżącą;

—	posiłkowo, obniżenie grzywny nałożonej na skarżącą w art. 1 decyzji zmieniającej;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca kwestionuje decyzję Komisji C(2010) 727 wersja ostateczna z dnia 8 lutego 2010 r. (zwaną dalej „decyzją zmieniającą”), którą Komisja zmieniła — między innymi w odniesieniu do skarżącej — swą decyzję C(2009) 8682 wersja ostateczna z dnia 11 listopada 2009 r. w sprawie COMP/38589 — Stabilizatory termiczne. Zmiana dotyczy art. 2 pkt 31 i 32 decyzji Komisji C(2009) 8682 wersja ostateczna, gdzie mowa jest o solidarnej odpowiedzialności skarżącej.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi pięć zarzutów.

W zarzucie pierwszym skarżąca twierdzi, że naruszono jej prawo do obrony, gdyż przed wydaniem decyzji zmieniającej nie została ona wysłuchana ani włączona do postępowania w jakikolwiek inny sposób. W ramach zarzutu drugiego skarżąca podnosi, że decyzja zmieniająca nie jest wystarczająco uzasadniona, gdyż w akcie tym mowa jest jedynie o uchybieniu polegającym na nieuwzględnieniu z urzędu górnej granicy przewidzianej w art. 23 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 (1), natomiast brakuje indywidualnego uzasadnienia, które odnosiłoby się do skarżącej. W ramach zarzutu trzeciego skarżąca podnosi, że decyzja zmieniająca, która w odniesieniu do określonych adresatów stała się już prawomocna bądź została zaskarżona na drodze sądowej, pozbawiona jest podstawy prawnej. W zarzucie czwartym skarżąca twierdzi, że zmiana wysokości grzywny na jej niekorzyść jest niedopuszczalna. Skarżąca podnosi wreszcie zarzut przedawnienia, twierdząc, że decyzję zmieniającą wydano po upływie terminu przedawnienia określonego w art. 25 ust. 6 rozporządzenia nr 1/2003.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. L 1, s. 1).

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/44

Skarga wniesiona w dniu 20 kwietnia 2010 r. — Greenwood Houseware (Zhuhai) i in. przeciwko Radzie

(Sprawa T-191/10)

(2010/C 179/78)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Greenwood Houseware (Zhuhai) Ltd (Zhuhai City, Chiny), Brabantia S&S Ltd (Hong Kong, Chiny), Brabantia S&L Belgium NV (Overpelt, Belgia), Brabantia Belgium NV (Overpelt, Belgia), Brabantia Netherlands BV (Valkenswaard, Niderlandy) i Brabantia (U.K.) Ltd (Bristol, Zjednoczone Królestwo), (przedstawiciele: E. Vermulst i Y. van Gerven, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 77/2010 z dnia 19 stycznia 2010 r. (1),

—	obciążenie Rady kosztami postępowania,

—	zarządzenie, by interwenienci pokryli własne koszty.

Zarzuty i główne argumenty

Poprzez przedstawiony w trybie art. 263 TFUE wniosek skarżące spółki żądają stwierdzenia nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 77/2010 z dnia 19 stycznia 2010 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 452/2007 nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz desek do prasowania pochodzących między innymi z Chińskiej Republiki Ludowej.

Na poparcie swych żądań skarżące podnoszą następujące zarzuty:

Po pierwsze, dokonując dodatkowego ujawnienia po opublikowaniu zaskarżonego rozporządzenia, Rada naruszyła art. 20 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 (2) i prawo skarżących do obrony. Instytucje Unii Europejskiej nie poinformowały skarżących przed zakończeniem prac nad spornym rozporządzeniem i przesłaniem go do głosowania przez Radę, o nowych okolicznościach i ustaleniach prowadzących do zmiany cła antydumpingowego i nie dały skarżącym jakiejkolwiek możliwości przedstawienia nowych argumentów lub wyjaśnienia uprzednio przedstawionych informacji, co mogłoby prowadzić do dalszego obniżenia cła antydumpingowego.

Po drugie, Rada dopuściła się oczywistego błędu w ocenie i naruszyła art. 2 ust. 9 i art. 11 ust. 10 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 przy konstruowaniu ceny eksportowej. Instytucje Unii błędnie odliczyły 38,1 % cło antydumpingowe w procesie konstruowania ceny eksportowej, ponieważ przewidziana w art. 11 ust. 10 wspomnianego rozporządzenia okoliczność nie wymaga udowodnienia w przypadku nowego eksportera. Co więcej, ocena instytucji Unii w zakresie odjęcia cła antydumpingowego została oparta na błędnej ocenie okoliczności faktycznych.

Po trzecie, Rada dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, naruszyła zasady staranności, dobrej administracji i niedyskryminacji oraz błędnie zastosowała art. 2 ust. 10 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 poprzez nieprawidłowe dostosowania ceny eksportowej i wartości normalnej. Instytucji Unii błędnie odliczyły od ceny eksportowej koszty bezpośrednie nie opłacone przez wnioskodawców w odniesieniu do części eksportu danego produktu, i niesłusznie powiększyły wartość normalną w celu uwzględnienia nie podlegającego zwrotowi podatku VAT od sprzedaży eksportowej, chociaż takie dostosowanie nie zostało dokonane w dochodzeniu pierwotnym.

Wreszcie, instytucje Unii Europejskiej dopuściły się oczywistego błędu w ocenie, naruszyły zasady staranności, dobrej administracji i niedyskryminacji oraz błędnie zastosowały art 2 ust. 7 lit. b), art. 2 ust. 7 lit. c) dyrektywy Rady rozporządzenia (WE) nr 1225/2009, odmawiając traktowania spółki Greenwood AGD (Zhuhai) Ltd. jako przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej. Odmowa traktowania przez instytucje Unii skarżącej spółki Greenwood AGD (Zhuhai) Ltd. jako przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej została oparta na błędnej ocenie stanu faktycznego i dowodów. Ponadto, brak było staranności ze strony instytucji Unii Europejskiej w ocenie wszystkich aspektów istotnych dla zastosowania kryteriów 2 i 3 art. 2 ust. 7 lit. c) wspomnianego rozporządzenia.

(1) Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 77/2010 z dnia 19 stycznia 2010 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 452/2007 nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz desek do prasowania pochodzących między innymi z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. L 24, s. 1).

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 343, s. 51).

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/45

Skarga wniesiona w dniu 26 kwietnia 2010 r. — Ferracci przeciwko Komisji

(Sprawa T-192/10)

(2010/C 179/79)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Pietro Ferracci (San Cesareo, Włochy) (przedstawiciel: A. Nucara, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji zawartej w piśmie z dnia 15 lutego 2010 r. w którym pozwana oddaliła skargi wniesione przez stronę skarżącą;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga dotyczy decyzji, zawartej w piśmie z dnia 15 lutego 2010 r. oddalającej skargę wniesioną przez stronę skarżącą.

Skarga ta dotyczy zwolnienia z gminnego podatku od nieruchomości, przewidzianego w art. 7 ust. 1 lit. i) dekretu z mocą ustawy nr 504/1992, które zgodnie z art. 7 ust. 2 bis dekretu z mocą ustawy nr 203/2005, zastąpionego ustawą, znajduje zastosowane do działalności określonej w tym pierwszym przepisie, z wyłączeniem działalności o ewentualnie handlowym charakterze. Zdaniem skarżącej przepis ten ustanawia pomoc państwa na rzecz instytucji kościelnych i organizacji użyteczności społecznej nie mających celów zarobkowych, w zakresie w jakim podmioty te prowadzą działalność handlową lub przynajmniej działalność gospodarczą w rozumieniu przyjętym w orzecznictwie wspólnotowym.

Na poparcie swojej skargi skarżąca podnosi dwa zarzuty:

Strona skarżąca twierdzi przede wszystkim, że zaskarżona decyzja narusza art. 108 ust. 3 TFUE i stanowi przykład błędnego zastosowania oraz nieprawidłowej wykładni wskazanego postanowienia.. Pozwana, na podstawie skargi wniesionej przez skarżącą w dniu 14 czerwca 2006 r., wszczęła długotrwałe postępowanie wstępne, w ramach którego doszło do wymiany wielu pism ze skarżącą, a do władz krajowych zwrócono się o przedstawienie odpowiednich informacji i które zakończyło się wydaniem zaskarżonej decyzji stwierdzającej, że rozważane środki bez wątpienia nie stanowią pomocy państwa w rozumieniu art. 107 TFUE.

Zdaniem skarżącej istnieją wyraźne przesłanki, do których należy wyjątkowy długi czas trwania postępowania wstępnego, świadczące o tym, że pozwana nie była w stanie odpowiedzieć na zarzuty wyrażone w skargach i powinna była przeprowadzić szczegółowe postępowanie z wykorzystaniem formalnego postępowania wyjaśniającego, o którym mowa w art. 108 ust. 2 TFUE.

Ponadto z uważnej analizy decyzji będącej przedmiotem niniejszej skargi wynika wyłącznie, że pozwana miała wątpliwości, co do tego, czy zaskarżone środki stanowią pomoc państwa, lecz ostatecznie zdecydowała o oddaleniu skargi bez wszczęcia formalnego postępowania, naruszając w związku z tym interes skarżącej związany z przedstawieniem uwag odnośnie uzasadnienia, jakie władze włoskie mogły przedłożyć Komisji w ramach formalnego postępowania wyjaśniającego na podstawie art. 108 TFUE oraz niemożliwego do pominięcia badania zgodności, jakie powinna była przeprowadzić Komisja w celu dokonania oceny stopnia zakłócenia konkurencji wynikającego z zaskarżonego preferencyjnego systemu podatkowego.

Skarżąca podnosi następnie, że należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji z uwagi na brak uzasadnienia stanowiący naruszenie art. 296 TFUE (poprzednio, art. 253 traktatu WE).

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/46

Skarga wniesiona w dniu 26 kwietnia 2010 r. — Scuola Elementare Maria Montessori przeciwko Komisji

(Sprawa T-193/10)

(2010/C 179/80)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Scuola Elementare Maria Montessori Srl (Rzym, Włochy) (przedstawiciel: A. Nucara, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji zawartej w piśmie z dnia 15 lutego 2010 r. w którym pozwana oddaliła skargi wniesione przez stronę skarżącą;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga dotyczy decyzji, zawartej w piśmie z dnia 15 lutego 2010 r. oddalającej skargę wniesioną przez stronę skarżącą.

Skarga ta dotyczy nie tylko zwolnienia z gminnego podatku od nieruchomości, jak w sprawie T-192/10, Pietro Ferracci przeciwko Komisji, lecz również częściowego zwolnienia (w wysokości 50 %) z podatku dochodowego od osób prawnych, ustanowionego we włoskich przepisach podatkowych.

Zarzuty i główne argumenty są podobne do tych podniesionych w sprawie T-192/10.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/46

Skarga wniesiona w dniu 29 kwietnia 2010 r. — Apotheke DocMorris przeciwko OHIM (Przedstawienie biało-zielonego krzyża)

(Sprawa T-196/10)

(2010/C 179/81)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Apotheke DocMorris Holding GmbH (Stuttgart, Niemcy) (przedstawiciele: adwokat Y. Dick)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 23 lutego 2010 r. w sprawie R 470/2009-4;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy przedstawiający krzyż w kolorach zielonym i białym dla towarów i usług z klas 3, 5, 8, 9, 10,11, 11, 16, 21, 25, 29, 30, 32, 35– 42 i 44 — zgłoszenie nr 5 930 979.

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ dokonana przez Izbę Odwoławczą ocena charakteru odróżniającego jest pod wieloma względami nietrafna.

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 78, s. 1)

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/47

Skarga wniesiona w dniu 27 kwietnia 2010 r. — BVR przeciwko OHIM — Austria Leasing (Austria Leasing Gesellschaft m.b.H. Mitglied der Raiffeisen-Bankengruppe Österreich)

(Sprawa T-197/10)

(2010/C 179/82)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Bundesverband der Deutschen Volksbanken und Raiffeisenbanken eV (BVR) (Berlin, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat I. Rinke)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Austria Leasing GmbH (Frankfurt, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 3 lutego 2010 r. (sprawa R 248/2009-1);

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Austria Leasing GmbH

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy zawierający element słowny „Austria Leasing Gesellschaft m.b.H. Mitglied der Raiffeisen-Bankengruppe Österreich” dla usług należących do klas 35, 36 i 37

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Strona skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: W szczególności zarejestrowany w Niemczech graficzny znak towarowy zawierający element słowny „Raiffeisenbank” dla usług należących do klas 36, 39 i 42

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 2009, L 78, s. 1).

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/47

Skarga wniesiona w dniu 30 kwietnia 2010 r. — Maximuscle Limited przeciwko OHIM — Foreign Supplement Trade Mark Ltd (GAKIC)

(Sprawa T-198/10)

(2010/C 179/83)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Maximuscle Ltd (Hertfordshire, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: N. Phillips, Solicitor i G. Fernando, Barrister)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Foreign Supplement Trademark Ltd (Oakville, Kanada)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 26 stycznia 2010 r. w sprawie R 1621/2008-1 i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania;

—	pomocniczo, zmiana decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 26 stycznia 2010 r. w sprawie R 1621/2008-1;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami niniejszego postępowania oraz kosztami poniesionymi w postępowaniu przed OHIM.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie: Znak słowny „GAKIC” dla towarów należących do klas: 5, 30 i 32

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego, na który powołano się w postępowaniu o unieważnienie: druga strona postępowania przed Izbą Odwoławczą

Strona wnosząca o unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego: strona skarżąca

Decyzja Wydziału Unieważnień: Odrzucenie wniosku o unieważnienie

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania, a w rezultacie odrzucenie wniosku o unieważnienie zarejestrowanego wspólnotowego znaku towarowego

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia Rady nr 207/2009, ponieważ Izba Odwoławcza: (i) powtórzyła błąd popełniony przez Wydział Unieważnień i błędnie uznała, że sprawa jest objęta zakresem stosowania art. 7 ust. 1 lit. d); (ii) błędnie nadała znaczenie okoliczności, że kwas glicyno-alfa-ketoizokapronianu, którego akronimem jest GAKIC, jest opatentowanym w Stanach Zjednoczonych składnikiem; (iii) nie uwzględniła pewnego materiału dowodowego po dacie zgłoszenia, uzasadniając to tym, że nie ma on wartości dowodowej; (iv) nie uwzględniła dowodów z tego względu, że dotyczyły strony internetowej związanej ze stroną skarżącą; (v) przyjęła niespójne podejście w świetle wniosku, że GAKIC stanowi akronim kwasu glicyno-alfa-ketoizokapronianu; (vi) źle oceniła dowody i nie przypisała prawidłowej wagi dowodowi wskazującemu, że „GAKIC” stanowi akronim kwasu glicyno-alfa-ketoizokapronianu [kwas glicyno (G) alfa (A) ketoizokapronianu (KIC)]; i (vii) błędnie przypisała znaczenie okoliczności, że znak towarowy „GAKIC” został zapisany wielkimi literami.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/48

Skarga wniesiona w dniu 27 kwietnia 2010 r. — DRV przeciwko OHIM — Austria Leasing (Austria Leasing Gesellschaft m.b.H. Mitglied der Raiffeisen-Bankengruppe Österreich)

(Sprawa T-199/10)

(2010/C 179/84)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Deutscher Raiffeisenverband eV (DRV) (Bonn, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat I. Rinke)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Austria Leasing GmbH (Frankfurt, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 3 lutego 2010 r. (sprawa R 253/2009-1);

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Austria Leasing GmbH

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Strona skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: W szczególności zarejestrowany w Niemczech graficzny znak towarowy zawierający element słowny „Raiffeisen” dla usług należących do klas 35, 36, 37, 38, 39, 40, 41 i 42

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/49

Skarga wniesiona w dniu 30 kwietnia 2010 r. — IVBN przeciwko Komisji

(Sprawa T-201/10)

(2010/C 179/85)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Vereniging van Institutionele Beleggers in Vastgoed, Nederland (IVBN) (Voorburg, Niderlandy) (przedstawiciel: Maarten Meulenbelt, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Uznanie skargi za dopuszczalną;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2009) 9963 wersja ostateczna z dnia 15 grudnia 2009 r. dotyczącej pomocy państwa E 2/2005 i N 642/2009 (Niderlandy) — pomoc istniejąca i pomoc specjalna na projekty dla spółek mieszkalnictwa społecznego. Na poparcie swej skargi skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Po pierwsze, skarżąca podnosi, że w zaskarżonej Komisja decyzji naruszyła art. 18 i 19 rozporządzenia nr 659/1999 (1), art. 106 ust. 2, art. 107 i art. 108 TFUE oraz uchybiła obowiązkowi uzasadnienia. W opinii skarżącej Komisja dokonała błędnej interpretacji okoliczności faktycznych w zakresie dotyczącym ciążącego na spółkach mieszkalnictwa społecznego obowiązku ustalania czynszu w nieprzekraczającej określonej przez państwo rozsądnej wysokości. Ponadto, w opinii skarżącej ograniczenie grupy docelowej mieszkalnictwa społecznego nie jest uzasadnione i zostało dokonane w niewłaściwy sposób. Podobnie Komisja popełniła zdaniem skarżącej błąd nie ustalając żadnego obiektywnego ograniczenia łącznych kosztów budowy mieszkań, które mają być wspierane dzięki pomocy, a także — ograniczenia ich jakości, odzwierciedlonych w wysokości czynszu za ich najem. Ponadto, nie ustanawiając wystarczających zabezpieczeń przed nadmierną rekompensatą Komisja naruszyła także art. 5 decyzji dotyczącej usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym (2). Wreszcie, skarżąca twierdzi w tym względzie, że Komisja nie uwzględniła złożonej przez nią skargi dotyczącej roli odgrywanej przez Woning Investeringsfonds (Fundusz Inwestycyjny Mieszkalnictwa) oraz Nederlandse Waterschapsbank.

Po drugie, skarżąca zarzuca naruszenie art. 1 lit. c) rozporządzenia nr 659/1999 oraz art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 794/2004 (3), a także uchybiła obowiązkowi uzasadnienia. W opinii skarżącej Komisja nie przeprowadziła we właściwy sposób bardziej dogłębnego badana i nie stwierdziła, że rozpatrywaną w sprawie E 2/2005 pomoc dla spółek mieszkalnictwa społecznego uznać należy w całości lub przynajmniej w znacznej części za nową pomoc, a nie — za pomoc istniejącą.

Skarżąca twierdzi wreszcie, że Komisja naruszyła art. 106 ust. 2, art. 107 i art. 108 TFUE ze względu na to, iż nie wszczęła formalnego postępowania wyjaśniającego zgodnie z art. 108 ust. 2 TFUE w związku z art. 4 i 6 rozporządzenia nr 659/1999, efektem czego pozbawiła skarżącą przysługujących jej na podstawie tych przepisów uprawnień proceduralnych.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE (Dz.U. L 83, s. 1).

(2) Decyzja Komisji 2005/842/WE z dnia 28 listopada 2005 r. w sprawie stosowania art. 86 ust. 2 traktatu WE do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do zarządzania usługami świadczonymi w ogólnym interesie gospodarczym (Dz.U. L 312, s. 67).

(3) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 794/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE (Dz.U. L 140, s. 1).

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/50

Skarga wniesiona w dniu 29 kwietnia 2010 r. — Stichting Woonlinie i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-202/10)

(2010/C 179/86)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Stichting Woonlinie (Woudrichem, Niderlandy), Stichting Allee Wonen (Roosendaal, Niderlandy), Woningstichting Volksbelang (Wijk bij Duurstede, Niderlandy), Stichting WoonInvest (Leidschendam-Voorburg, Niderlandy), Stichting Woonstede (Ede, Niderlandy) (przedstawiciele: E. Henny, T. Ottervanger i P. Glazener, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie, zgodnie z art. 263 TFUE, nieważności decyzji Komisji w zakresie dotyczącym pomocy istniejącej;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2009) 9963 wersja ostateczna z dnia 15 grudnia 2009 r. dotyczącej pomocy państwa E 2/2005 i N 642/2009 (Niderlandy) — pomoc istniejąca i pomoc specjalna na projekty dla spółek mieszkalnictwa społecznego. Na poparcie swej skargi skarżące podnoszą osiem zarzutów.

Po pierwsze, zdaniem skarżących Komisja naruszyła prawo, uznając, że wszystkie rozpatrywane środki stanowiły część systemu pomocy. W opinii skarżących trzeci i czwarty z przytoczonych przez Komisję środków zostały błędnie uznane za będące częścią istniejącego systemu pomocy w rozumieniu art. 1 lit. d) rozporządzenia nr 659/1999 (1), pomimo tego, że stanowią one pomoc w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE. Komisja przekroczyła zatem swe uprawnienia, obejmując te dwa środki swym badaniem zgodności istniejącego systemu pomocy ze wspólnym rynkiem.

Po drugie, decyzja wydana przez Komisję w sprawie E 2/2005 została oparta na niekompletnej i w oczywisty sposób niedokładnej ocenie mających zastosowanie przepisów krajowych oraz okoliczności faktycznych. W opinii skarżących Komisja nie zbadała tego, czy definicja usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym, która została przyjęta w obecnie obowiązującym w Niderlandach systemie finansowania mieszkalnictwa społecznego, rzeczywiście jest obarczona oczywistym błędem.

Po trzecie, zdaniem skarżących Komisja dokonała nieścisłej i powierzchownej oceny w zakresie, w jakim doszła ona do wniosku, że wynajem mieszkań osobom o względnie wysokich dochodach stanowi część powierzonego spółkom mieszkalnictwa społecznego zadania z zakresu usług publicznych.

Po czwarte, Komisja naruszyła prawo i nadużyła swych uprawnień w zakresie, w jakim oczekiwała ona od Niderlandów nowej definicji mieszkalnictwa socjalnego. W opinii skarżących Komisja przekroczyła przysługujące jej uprawnienia przyjmując swą własną definicję mieszkalnictwa socjalnego jako usługi świadczonej w ogólnym interesie gospodarczym, podczas gdy Niderlandy winny posiadać znaczny zakres swobodnego uznania w zakresie samodzielnego określania swej polityki w tej dziedzinie.

Po piąte, Komisja naruszyła prawo w zakresie, w jakim nie wprowadziła rozróżnienia pomiędzy definicją usługi świadczonej w ogólnym interesie gospodarczym a sposobem jej finansowania.

Po szóste, Komisja nie uwzględniła decyzji 2005/842/WE (2) w zakresie, w jakim oczekiwała ona szczególnej definicji usługi świadczonej w ogólnym interesie gospodarczym. W opinii skarżącej Komisja błędnie uznała, że dane państwo członkowskie musi zdefiniować usługę świadczoną w ogólnym interesie gospodarczym opierając się na progu dochodowym.

Po siódme, Komisja popełniła błąd w ocenie oraz naruszyła art. 5 decyzji 2005/842/WE w zakresie, w jakim nie uznała, że sposób finansowania usługi świadczonej w ogólnym interesie gospodarczym jest w oczywisty sposób niewłaściwy. W opinii skarżących Komisja nie sprawdziła, czy, biorąc pod uwagę definicję usługi świadczonej w ogólnym interesie gospodarczym, możliwa była nadmierna rekompensata.

Po ósme, nadużyła przepisów procedury oceny istniejących systemów pomocy, stawiając na ich podstawie wymóg ustanowienia zamkniętej listy budynków, które można uznać za budynki socjalne, efektem czego budynki nie znajdujące się na tej liście nie mogą służyć już do świadczenia usługi w ogólnym interesie gospodarczym.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE (Dz.U. L 83, s. 1).

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/51

Skarga wniesiona w dniu 30 kwietnia 2010 r. — Stichting Woonpunt i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-203/10)

(2010/C 179/87)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Stichting Woonpunt (Beek, Niderlandy), Stichting Com.wonen (Rotterdam, Niderlandy), Woningstichting Haag Wonen (Den Haag, Niderlandy), Stichting Woonbedrijf SWS.Hhvl (Eindhoven, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci E. Henny, T. Ottervanger i P. Glazener)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Skarżące wnoszą o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji dotyczącej istniejących środków pomocy na podstawie art. 263 TFUE;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji dotyczącej nowych środków pomocy na podstawie art. 263 TFUE;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności decyzji C(2009) 9963 final Komisji z dnia 15 grudnia 2009 r. dotyczącej środków pomocy E 2/2005 i N 642/2009 (Niderlandy) — pomoc istniejąca i pomoc specjalna na projekty dla spółek mieszkalnictwa społecznego.

Skarżące opierają swoją skargę na ośmiu zarzutach. Zarzuty i główne argumenty są te same, co w sprawie T-202/10 Stichting Woonlinie i in. przeciwko Komisji.

Na poparcie drugiego wniosku skarżące przytaczają dodatkowo trzy zarzuty.

Po pierwsze skarżące podnoszą, że Komisja naruszyła art. 107 i 108 TFUE oraz rozporządzenie nr 659/1999 (1) poprzez uznanie pomocy na projekty dla podupadłych obszarów miejskich jako część istniejącej regulacji w przedmiocie pomocy i poprzez nałożenie wiążących warunków nie uwzględniając rozporządzenia nr 659/1999.

Po drugie skarżące podnoszą, że Komisja nieprawidłowo przyjęła, że nie zostało spełnione czwarte kryterium wynikające z wyroku w sprawie Altmark (2) z tego względu, że spółki mieszkalnictwa społecznego nie zostały wybrane w drodze procedury przetargowej. Komisja miała jedynie prawo zbadać, czy środek nie prowadzi do nieefektywności.

Po trzecie skarżące podnoszą, że Komisja powinna była zbadać, czy w zakresie usługi o ogólnym interesie gospodarczym wystąpiła nadmierna rekompensata.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) NR 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (Dz.U. L 83, s. 1).

(2) Wyrok Trybunału z dnia 24 lipca 2003 r. w sprawie C-280/00 Altmark Trans, Rec. I-7747.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/51

Skarga wniesiona w dniu 3 maja 2010 r. — Lancôme parfums et beauté & Cie przeciwko OHIM — Focus Magazin Verlag GmbH (COLOR FOCUS)

(Sprawa T-204/10)

(2010/C 179/88)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Lancôme parfums et beauté & Cie (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci A. von Mühlendahl i S. Abel)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Focus Magazin Verlag GmbH (Monachium, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 11 lutego 2010 r. w sprawie R 238/2009-2;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Wydziału Unieważnień Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie 990 C;

—	oddalenie wniosku złożonego przez drugą stronę postępowania przed Izbą Odwoławczą o unieważnienie znaku skarżącej CTM nr 1327410 COLOR FOCUS w zakresie, w jakim wniosek został oparty na wspólnotowym znaku towarowym FOCUS nr 453720;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania, włączając w to koszty poniesione przez stronę skarżącą przed Izbą Odwoławczą;

—	obciążenie drugiej strony postępowania przed Izba Odwoławczą, w przypadku, gdyby została interwenientem w niniejszej sprawie, kosztami postępowania, włączając w to koszty poniesione przez stronę skarżącą przed Izbą Odwoławczą.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie: Słowny znak towarowy „COLOR FOCUS” dla towarów należących do klasy 3 — zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 1327410

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Skarżąca

Strona wnosząca o unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego: Druga strona postępowania przed Izbą Odwoławczą

Prawo ze znaku towarowego przysługujące stronie wnoszącej o unieważnienie: Zgłoszenie jako wspólnotowego znaku towarowego nr 453720 oznaczenia słownego „FOCUS” dla towarów i usług należących do klas 3, 6, 7, 9, 14, 16, 21, 25, 28, 29, 32, 33, 35, 38, 39, 41, 42; Zgłoszenie jako niemieckiego znaku towarowego nr 39407564 oznaczenia słownego „FOCUS” dla różnych towarów i usług należących do łącznie 24 klas

Decyzja Wydziału Unieważnień: Unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty:

Strona skarżąca w uzasadnieniu swojej skargi podnosi dwa zarzuty.

Na podstawie swojego pierwszego zarzutu strona skarżąca utrzymuje, że zaskarżona decyzja narusza art. 53 ust. 1 lit. a) w związku z art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 w zakresie, w jakim ustalono w niej prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd pomiędzy „COLOR FOCUS” a „FOCUS”. Według skarżącej Izba Odwoławcza dopuściła się błędu, ponieważ nie przedstawiła konkretnej oceny prowadzącej do takiego wniosku, który wymaga badania charakteru odróżniającego i stopnia podobieństwa, a tym samym w zaskarżonej decyzji brak istotnego elementu uzasadnienia.

W drugim zarzucie skarżąca utrzymuje, że zaskarżona decyzja nie uwzględnia ogólnej zasady prawa, zgodnie z którą nikt nie może czerpać korzyści z formalnej sytuacji prawnej, jeśli stanowi ona nadużycie prawa.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/52

Skarga wniesiona w dniu 4 maja 2010 r. — Cervecería Modelo przeciwko OHIM — Plataforma Continental (LA VICTORIA DE MEXICO)

(Sprawa T-205/10)

(2010/C 179/89)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Cervecería Modelo SA de CV (przedstawiciel: adwokat C. Lema Devesa)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Plataforma Continental SL (Madryt, Hiszpania)

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie częściowej nieważności decyzji wydanej w dniu 5 marca 2010 r. przez Drugą Izbę Odwoławczą OHIM (sprawa R 322/2009-2) jedynie w części odmawiającej rejestracji znaku towarowego „LA VICTORIA DE MÉXICO” dla oznaczenia towarów należących do klasy 32 i w konsekwencji orzeczenie, że należy ten znak zarejestrować

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „LA VICTORIA DE MÉXICO” (zgłoszenie nr 4 551 214) dla towarów i usług należących do klas 25, 32 i 43.

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Plataforma Continental SL.

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: graficzny wspólnotowy znak towarowy zawierający element słowny „VICTORIA” dla towarów należących do klas 31, 32 i 33; hiszpański słowny znak towarowy „VICTORIA” dla towarów należących do klasy 32.

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: oddalenie sprzeciwu w całości

Decyzja Izby Odwoławczej: częściowe uchylenie zaskarżonej decyzji i częściowe odrzucenie zgłoszenia

Podniesione zarzuty: błędna wykładnia i zastosowanie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/53

Skarga wniesiona w dniu 30 kwietnia 2010 r. — Vesteda Groep przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa T-206/10)

(2010/C 179/90)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Vesteda Groep BV (Maastricht, Niderlandy) (przedstawiciele: G. van der Wal i T. Boesman, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności Komisji z dnia 15 grudnia 2009 r.;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2009) 26 wersja ostateczna z dnia 15 grudnia 2009 r. dotyczącej pomocy państwa E 2/2005 i N 642/2009 (Niderlandy) — pomoc istniejąca i pomoc specjalna na projekty dla spółek mieszkalnictwa społecznego. Na poparcie swej skargi skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Po pierwsze, skarżąca twierdzi, że w motywach 25 — 37 zaskarżonej decyzji Komisja błędnie uznała, naruszając przy tym prawo, iż niderlandzki system finansowania mieszkalnictwa społecznego i wszystkie zmiany wprowadzone doń po wejściu w życie traktatu EWG stanowią pomoc istniejącą, i na tej podstawie dokonała jego oceny na podstawie art. 108 ust. 1 TFUE oraz rozdziału V rozporządzenia nr 659/1999 (1). W opinii skarżącej Komisja popełniła błędy w ocenie, nie zasięgnęła w wystarczającym stopniu informacji o zmianach tego systemu oraz niedostatecznie uzasadniła zaskarżoną decyzję.

Po drugie, w opinii skarżącej Komisja błędnie i z naruszeniem prawa zatwierdziła w zaskarżonej decyzji środki zaproponowane przez Niderlandy w rozumieniu art. 19 ust. 1 rozporządzenia nr 659/1999 na podstawie art. 19 tego rozporządzenia. Zatwierdzone przez Komisję środki są niewystarczające lub niewłaściwe do tego, aby zapewnić zgodność istniejącej pomocy z art. 107 TFUE w związku z art. 106 TFUE. Ponadto Komisja błędnie zastosowała warunki określone w art. 106 ust. 2 TFUE i niedostatecznie uzasadniła swą decyzję.

Po trzecie, skarżąca twierdzi, że Komisja błędnie i z naruszeniem prawa nie wszczęła postępowania zgodnie z art. 108 ust. 2 TFUE oraz art. 4 ust. 4 rozporządzenia nr 659/1999.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE (Dz.U. L 83, s. 1).

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/53

Skarga wniesiona w dniu 6 maja 2010 r. — Cree przeciwko OHIM (TRUEWHITE)

(Sprawa T-208/10)

(2010/C 179/91)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Cree, Inc. (Durham, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat V. Schiller)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 17 lutego 2010 r. w sprawie R 985/2009-2;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „TRUEWHITE” dla towarów należących do klas 9 i 11

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 4, art. 7 ust. 1 lit. b) i art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ zgłoszony znak towarowy ma charakter odróżniający.

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) i art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009, ponieważ zgłoszony znak towarowy nie ma charakteru opisowego.

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/54

Skarga wniesiona w dniu 5 maja 2010 r. — Deutscher Ring przeciwko OHIM (Deutscher Ring Sachversicherungs-AG)

(Sprawa T-209/10)

(2010/C 179/92)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Deutscher Ring Sachversicherungs-AG (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat A. Busse)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 11 marca 2010 r. w sprawie R 1290/2009-1 i zarejestrowanie zgłoszonego znaku towarowego;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „Deutscher Ring Sachversicherungs-AG” dla usług należących do klasy 36.

Decyzja eksperta: Odrzucenie wniosku o rejestrację wspólnotowego znaku towarowego.

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania.

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ zgłoszony wspólnotowy znak towarowy posiada odróżniający charakter i nie jest wyłącznie opisowy.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz. U. 2009, L 78, s. 1).

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/54

Skarga wniesiona w dniu 14 maja 2010 r. — Autogrill España przeciwko Komisji

(Sprawa T-219/10)

(2010/C 179/93)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Autogrill España, SA (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: J. Buendía Sierra, E. Abad Valdenebro, M. Muñoz de Juan i R. Calvo Salinero, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Uznanie zawartych w skardze zarzutów za dopuszczalne i zasadne;

—

stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 decyzji Komisji C(2009) 8107 wersja ostateczna z dnia 28 października 2009 r. dotyczącej amortyzacji podatkowej wartości firmy w przypadku nabycia znacznych udziałów w przedsiębiorstwie zagranicznym [pomoc państwa nr C 45/2007 (ex NN 51/2007, ex CP 9/2007)] w zakresie, w jakim Komisja stwierdziła w nim, że art. 12 ust. 5 Texto Refundido de la Ley del Impuesto sobre Sociedades (ujednoliconego tekstu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych — TRLIS) zawiera elementy pomocy państwa;

—	tytułem ewentualnym, stwierdzenie nieważności art. 4 tej decyzji w zakresie, w jakim Komisja nakazuje w nim zastosowanie odzyskania pomocy w odniesieniu do transakcji, jakie miały miejsce przed opublikowaniem w Dz.U. UE ostatecznej wersji decyzji, której dotyczy niniejsza skarga, oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W decyzji, której dotyczy niniejsza skarga, Komisja stwierdziła, że pomoc państwa wdrożona przez Hiszpanię zgodnie z art. 12 ust. 5 TRLIS jest niezgodna ze wspólnym rynkiem w odniesieniu do pomocy przyznawanej beneficjentom przy wewnątrzwspólnotowych nabyciach udziałów. W tym względzie należy wyjaśnić, że ww. przepis dopuszcza możliwość odliczenia amortyzacji wartości przedsiębiorstwa powstałej w wyniku nabycia przekraczających 5 % udziałów w spółkach zagranicznych.

Skarżąca opiera swe żądania na następujących zarzutach:

Naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE w zakresie, w jakim Komisja uznała w zaskarżonej decyzji, że rozpatrywany w niniejszym przypadku środek stanowi pomoc państwa. Należy w tym względzie stwierdzić, że Komisja nie dowiodła tego, że rozpatrywany środek o charakterze podatkowym uprzywilejowuje niektóre przedsiębiorstwa lub produkcję niektórych towarów, a który to wymóg został ustanowiony w art. 107 ust. 1 TFUE. Komisja ogranicza się do założenia, że ten środek o charakterze podatkowym jest selektywny ze względu na to, iż dotyczy on jedynie nabywania udziałów w spółkach zagranicznych, a nie dotyczy takiego nabywania udziałów w spółkach krajowych. Zdaniem skarżącej takie rozumowanie jest błędne i stanowi zamknięte koło: okoliczność, że stosowanie rozpatrywanego środka — tak jak każdego innego przepisu podatkowego — opiera się na spełnieniu określonych obiektywnych warunków, nie powoduje tego, że środek ten ma de iure lub de facto charakter selektywny. Automatyzm zastosowanego przez Komisję rozumowania prowadzi do uznania każdego przepisu podatkowego jako mającego prima facie selektywny charakter.

Ponadto zarówno z analizy prawnej tego środka, jak i z przedstawionych przez Królestwo Hiszpanii danych statystycznych wynika, że art. 12 ust. 5 TRLIS stanowi przepis ogólny, mający zastosowanie, de iure i de facto, do wszystkich przedsiębiorstw będących zobowiązanych z tytułu zapłaty hiszpańskiego podatku od osób prawnych, niezależnie od ich wielkości, charakteru, sektora, do którego należą, oraz ich genezy.

Z drugiej strony, prima facie odmienne traktowanie ustanowione w art. 12 ust. 5 TRLIS, który w żaden sposób nie ustanawia mającej selektywny charakter korzyści, służy zrównaniu pod względem podatkowym wszystkich transakcji nabycia udziałów, niezależnie od tego, czy są one krajowe, czy zagraniczne, ze względu na to, że, jeśli, ze względu na brak możliwości sfinalizowania fuzji transgranicznych, amortyzacja wartości przedsiębiorstwa dotyczy jedynie krajowego wymiaru tej fuzji, w odniesieniu do którego istnieją umożliwiające to przepisy podatkowe, art. 12 ust. 5 TRLIS skutkuje jedynie rozszerzeniem tej możliwości na nabycie udziałów w spółkach zagranicznych.

Tytułem ewentualnym podnieść należy, że decyzja Komisji ma nieproporcjonalny charakter ze względu na to, że jej zastosowanie do przypadków przejęcia kontroli spółek zagranicznych powinno sprowadzać się co najmniej zrównania ich z sytuacjami fuzji krajowych, jako takich uzasadnionych już strukturą i logiką hiszpańskiego systemu podatkowego.

Naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE ze względu na naruszenie prawa przy określeniu beneficjenta rozpatrywanego środka.

Przy założeniu, że art. 12 ust. 5 zawiera elementy pomocy państwa, skarżąca podnosi, że, aby ustalić, jakie podmioty są beneficjentami pomocy, Komisja powinna była przeprowadzić wyczerpującą analizę ekonomiczną. Skarżąca w każdym razie twierdzi, że beneficjentami pomocy (w postaci nadmiernej ceny zakupu udziałów) są zbywający udziały, a nie, jak twierdzi Komisja, stosujące ten środek przedsiębiorstwa hiszpańskie.

3)	Skarżąca powołuje się wreszcie na naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań w zakresie dotyczącym zastosowania nakazu odzyskania pomocy w czasie.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/55

Skarga wniesiona w dniu 18 maja 2010 r. — Iberdrola przeciwko Komisji

(Sprawa T-221/10)

(2010/C 179/94)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Iberdrola, SA (Bilbao, Hiszpania) (przedstawiciele: J. Ruiz Calzado, M. Núñez Müller i J. Domínguez Pérez, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zaskarżona w niniejszej skardze decyzja została także zakwestionowana w skardze T-219/10 Autogrill España przeciwko Komisji.

Zarzuti główne arguementy są podobne do tych podniesionych w ww. skardze. W szczególności skarżąca twierdzi, że:

—

Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, dochodząc do wniosku, iż środek ustanowiony w art. 12 ust. 5 Texto Refundido de la Ley del Impuesto sobre Sociedades (ujednoliconego tekstu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych — TRLIS) stanowi niezgodną z rynkiem wewnętrznym pomoc państwa, a to ze względu na to, że instytucja ta nie uwzględniła pozytywnych skutków stosowania środka i pominęła jego korzystny wpływ na realizację innych zamierzonych w postanowieniach traktatowych celów;

—	Komisja naruszyła zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań i równego traktowania, odchodząc od wytycznych określonych w komunikacie w sprawie podatków bezpośrednich oraz zgodnej z tym komunikatem własnej praktyki administracyjnej;

—

Komisja naruszyła zasadę dobrej administracji, zgodnie z którą jest ona zobowiązana do starannego, dokładnego i bezstronnego zbadania wszystkich mających znaczenie elementów stanu faktycznego sprawy, a to ze względu na to, że nie przeprowadziła ona (jak uczyniła to w odniesieniu do nabycia o charakterze pozawspólnotowym) postępowania mającego na celu wykazanie zarzucanej selektywności środka postępowania i sprawdzenie, przed wyciągnięciem wniosków w tym zakresie, dokładnego zakresu istniejących w praktyce przeszkód dla mającej komercyjny charakter fuzji wewnątrzwspólnotowej;

—	Komisja naruszyła ciążący na niej obowiązek uwzględnienia ram traktatowych i zapewnienia spójnego stosowania norm dotyczących kontroli pomocy państwa oraz norm dotyczących innych zasad i zagwarantowanych w traktacie swobód, takich jak swobodny przepływ kapitału i tworzenie rynku wewnętrznego;

—	zaskarżona decyzja jest niedostatecznie uzasadniona w zakresie dotyczącym istotnych aspektów dokonanej przez Komisję oceny selektywności środka i jego wpływu na konkurencję i wymianę handlową między państwami członkowskimi.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/56

Skarga wniesiona w dniu 20 maja 2010 r. — Regione Puglia przeciwko Komisji

(Sprawa T-223/10)

(2010/C 179/95)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Regione Puglia (Bari, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci F. Brunelli, A. Aloia)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Unieważnienie noty obciążeniowej nr 3241001630 wydanej w dniu 26 lutego 2010 r. przez Komisję Europejską.

—	Obciążenie pozwanej kosztami postępowania, wynagrodzeniami i opłatami oraz ryczałtowymi wydatkami ogólnymi.

Zarzuty i główne argumenty

Przedmiotem niniejszej skargi jest nota obciążeniowa z dnia 26 lutego 2010 r. wydana przez pozwaną na podstawie decyzji C(2009) 10350 z dnia 22 grudnia 2009 r. w sprawie anulowania części wkładu z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) do Programu Operacyjnego POR Puglia w zakresie Celu 1 2000-2006. Decyzja ta była przedmiotem skargi Regione Puglia i Włoch w sprawach T-84/10 (1) i T-117/10 (2).

W uzasadnieniu skargi skarżąca powołuje się na:

—	Nieważność decyzji C(2009) 10350 z dnia 22 grudnia 2009 r. na podstawie zarzutów i głównych argumentów przywołanych w sprawie T-84/10.

—

Naruszenie art. 7 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 448/2001 z dnia 2 marca 2001 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 1260/1999 dotyczącego zarządzania i systemów kontroli pomocy udzielanej w ramach funduszy strukturalnych (3), który przewiduje zwiększenie o 1,5 % stopy procentowej stosowanej przez EBC w stosunku do głównych operacji refinansowych, w zakresie w jakim zaskarżona nota obciążeniowa przewiduje stopę procentową, opublikowaną w Dz.U. w dniu 1 kwietnia 2010 r., zwiększoną o 3,5 %.

(1) Dz.U. C 113, z 1.5.2010, s. 58

(2) dotychczas nieopublikowana w Dz.U.

(3) Dz.U. L 64, z 6.3.2001, s. 13

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/56

Skarga wniesiona w dniu 18 maja 2010 r. — Banco Bilbao Vizcaya Argentaria przeciwko Komisji

(Sprawa T-225/10)

(2010/C 179/96)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Banco Bilbao Vizcaya Argentaria, SA (Bilbao, Hiszpania) (przedstawiciele: J. Buendia Sierra, E. Abad Valdenebro, M. Muñoz de Juan i R. Calvo Salinero, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim Komisja stwierdziła w nim, że art. 12 ust. 5 Texto Refundido de la Ley del Impuesto sobre Sociedades (ujednoliconego tekstu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych — TRLIS) zawiera elementy pomocy państwa,

—	tytułem ewentualnym, stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 tej decyzji w zakresie, w jakim Komisja stwierdza w nim, że art. 12 ust. 5 TRLIS zawiera elementy pomocy państwa w zakresie, w jakim dotyczy on nabywania udziałów mającego skutkować przejęciem kontroli, oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zaskarżona w niniejszej skardze decyzja została także zakwestionowana w skargach T-219/10 Autogrill España przeciwko Komisji oraz T-221/10 Iberdrola przeciwko Komisji.

Zarzuty i główne argumenty są podobne do tych podniesionych w ramach tych ww. skarg.

Skarżąca zarzuca Komisji zwłaszcza naruszenie w tej decyzji prawa w zakresie dotyczącym kwalifikacji prawnej środka jako pomocy państwa oraz określenia jego beneficjentów.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/58

Skarga wniesiona w dniu 6 maja 2010 r. — Costa przeciwko Komisji

(Sprawa F-26/10)

(2010/C 179/100)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Antonino Costa (Thionville, Francja) (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i M. Vandenbussche)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji o nieuwzględnieniu skarżącego w ramach postępowania w sprawie awansów za 2009 r. i obciążenie strony pozwanej obowiązkiem zapłaty na rzecz skarżącego kwoty pieniężnej tytułem zadośćuczynienia za krzywdę.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego o nieuwzględnieniu skarżącego w ramach postępowania w sprawie awansów za 2009 r., o której powziął on wiadomość w dniu 22 listopada 2009 r.;

—	w razie potrzeby stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 27 stycznia 2010 r., oddalającej zażalenie;

—	w konsekwencji nakazanie stronie pozwanej ponownego przeprowadzenia postępowania w sprawie awansów za 2009 r. wraz z uwzględnieniem skarżącego;

—	obciążenie strony pozwanej obowiązkiem zapłaty kwoty 25 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za krzywdę;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/59

Skarga wniesiona w dniu 11 maja 2010 r. — Lorenzo przeciwko EKES

(Sprawa F-29/10)

(2010/C 179/103)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Guillermo Lorenzo (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat N. Lhoëst)

Strona pozwana: Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji o niezaliczeniu skarżącego do urzędników awansowanych do grupy zaszeregowania AD13 w ramach postępowania w sprawie awansu za rok 2009.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego EKES, wydanej i ogłoszonej w dniu 30 czerwca 2009 r., o nieumieszczeniu nazwiska skarżącego na liście urzędników awansowanych do grupy zaszeregowania AD13 w ramach postępowania w sprawie awansu za rok 2009;

—	w razie potrzeby stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego EKES z dnia 5 lutego 2010 r. oddalającej zażalenie złożone przez skarżącego na postawie art. 90 ust. 2 regulaminu;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/59

Skarga wniesiona w dniu 14 maja 2010 r. — Guittet przeciwko Komisji

(Sprawa F-31/10)

(2010/C 179/105)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Christian Guittet (Cannes, Francja) (przedstawiciel: adwokat L. Levi)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Po pierwsze, stwierdzenie nieważności decyzji o zamknięciu postępowania wszczętego na podstawie art. 73 regulaminu uznającej trwałą niezdolność do pracy skarżącego w stopniu 64,5 % i, po drugie, żądanie odszkodowania za poniesioną szkodę i zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego z dnia 27 lipca 2009 r. o zamknięciu postępowania wszczętego na podstawie art. 73 regulaminu w następstwie wypadku skarżącego z dnia 8 grudnia 2003 r.;

—	w razie potrzeby stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 16 lutego 2010 r. oddalającej zażalenie skarżącego;

—

w konsekwencji stwierdzenie, że ocena stopnia częściowej, trwałej niezdolności do pracy powinna nastąpić na podstawie regulacji i tabeli obowiązujących od dnia wypadku do dnia 1 stycznia 2006 r. oraz że wniosek złożony przez skarżącego na podstawie art. 73 regulaminu powinien być ponownie rozpatrzony przez komisję lekarską w składzie utworzonym w sposób obiektywny, niezależny i bezstronny, która mogłaby pracować szybko, niezależnie i bez z góry przyjętych założeń;

—	zasądzenie od strony pozwanej odsetek za opóźnienie od sumy należnej na podstawie art. 73 regulaminu w wysokości 12 % za okres rozpoczynający się najpóźniej od dnia 8 grudnia 2004 r. do dnia całkowitej spłaty tej sumy;

—	zasądzenie od strony pozwanej zadośćuczynienia, ustalonego ex aequo et bono na 50 000 EUR, za krzywdę doznaną ze względu na podjętą decyzję;

—	zasądzenie od strony pozwanej odszkodowania, ustalonego na 15 000 EUR, za szkodę poniesioną ze względu na podjętą decyzję;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

3.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/60

Skarga wniesiona w dniu 14 maja 2010 r. — Wilk przeciwko Komisji

(Sprawa F-32/10)

(2010/C 179/106)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Christian Wilk (Trewir, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat R. Adam)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji nakazujących zwrot, w związku z rozwodem skarżącego, połowy wypłaconego mu dodatku na zagospodarowanie wraz z odsetkami.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 20 sierpnia 2009 r. i z dnia 8 września 2009 r. nakazujących zwrot rzekomo nadpłaconych kwot;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 15 lutego 2010 r. potwierdzającej zasadność tego zwrotu;

—	zasądzenie od Komisji zwrotu pobranej przez nią kwoty wraz z odsetkami ustawowymi od dnia pobrania do dnia wypłaty;

—	zasądzenie od Komisji odszkodowania za poważne naruszenie dobrego imienia i reputacji skarżącego;

—	pomocniczo, zastrzeżenie po stronie skarżącego prawa do ubiegania się o dodatkowe odszkodowanie za poniesioną szkodę;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

		ISSN 1725-5228 doi:10.3000/17255228.C_2010.179.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 179

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Rocznik 53 3 lipca 2010

Spis treści		Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2010/C 179/01	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej Dz.U. C 161 z 19.6.2010.	1