8.7.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 155/1

(1)

Budowa gospodarki opartej na wiedzy (Rada Europejska, Lizbona 2000 r.) wymaga modernizacji i ciągłego doskonalenia systemów kształcenia i szkolenia zawodowego stosownie do szybkich zmian gospodarczych i społecznych, tak aby systemy te pozwalały zwiększać szanse na zatrudnienie oraz pogłębiały integrację społeczną i dawały wszystkim obywatelom większe możliwości, w tym osobom w niekorzystnej sytuacji społecznej, do uczenia się przez całe życie.

(2)

Podczas posiedzenia w Barcelonie w 2002 roku Rada Europejska wyznaczyła cel, zgodnie z którym europejskie systemy kształcenia i szkolenia mają do 2010 roku stać się światowym wzorcem jakości.

(3)

W lizbońskich zintegrowanych wytycznych w sprawie wzrostu gospodarczego i zatrudnienia (2005–2008) wzywa się państwa członkowskie do tworzenia powszechnych i przystępnych systemów uczenia się przez całe życie, reagujących na zmienne potrzeby gospodarki i społeczeństwa opartych na wiedzy. Adaptacja systemów kształcenia i szkolenia oraz budowanie ich potencjału są konieczne, by systemy te stały się lepiej przystosowane do potrzeb rynku pracy. Dlatego cele w dziedzinie gospodarki i zatrudnienia należy w coraz większym stopniu uzupełniać celami w zakresie kształcenia i szkolenia, tak aby konkurencyjność i spójność społeczna szły ze sobą w parze.

(4)

W następstwie rezolucji Rady z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wspierania wzmocnionej współpracy europejskiej w zakresie kształcenia i szkolenia zawodowego (4) („proces kopenhaski”) oraz w wyniku późniejszych wspólnych prac Komisji, państw członkowskich, partnerów społecznych, państw EOG-EFTA-EOG i krajów kandydujących nad priorytetem, którym jest zapewnienie wysokiej jakości, opracowano wspólne ramy służące zapewnianiu wysokiej jakości kształcenia i szkolenia zawodowego (zwane dalej „wspólnymi ramami zapewniania jakości”), uwzględniając przy tym dotychczasowe doświadczenia i najlepsze wzorce z poszczególnych krajów.

(5)

Jak stwierdzono we wspólnym okresowym sprawozdaniu Rady i Komisji z 2004 r. na temat programu prac „Edukacja i szkolenie 2010” (5) przeznaczonym dla Rady Europejskiej, wspólne ramy służące zapewnieniu wysokiej jakości kształcenia i szkolenia zawodowego (jako część działań następczych wynikających z deklaracji kopenhaskiej) oraz opracowanie uzgodnionego zestawu norm, procedur i wytycznych na rzecz zapewnienia wysokiej jakości (6) (w powiązaniu z procesem bolońskim i jako część programu prac nad celami systemów kształcenia i szkolenia) powinny być dla Europy nadrzędnymi priorytetami.

(6)

Na posiedzeniu w maju 2004 r. (7) Rada ds. Edukacji zatwierdziła koncepcję wspólnych ram zapewniania jakości i zwróciła się do państw członkowskich i Komisji o dobrowolne promowanie tej koncepcji w ramach przysługujących im kompetencji wspólnie z odpowiednimi zainteresowanymi stronami.

(7)

Powołanie europejskiej sieci ds. jakości kształcenia i szkolenia zawodowego (8) oznaczało stworzenie europejskiego forum, na którym można odpowiednio monitorować działania wynikające z konkluzji Rady z 2004 roku i z komunikatu z Helsinek i które ułatwia trwałą współpracę międzynarodową.

(8)

W komunikacie z Helsinek z 2006 r. podkreślono, że należy rozwijać i wdrażać wspólne europejskie narzędzia służące kształceniu i szkoleniu zawodowemu, stosując zasady leżące u podstaw wspólnych ram zapewniania jakości, o których mowa w konkluzjach Rady z maja 2004 r. w sprawie zapewniania wysokiej jakości kształcenia i szkolenia zawodowego, tak by zachęcać do poprawy jakości i do powszechniejszego udziału w europejskiej sieci na rzecz jakości kształcenia i szkolenia zawodowego.

(9)

W niniejszym zaleceniu ustanowione zostają europejskie ramy odniesienia na rzecz zapewniania jakości („ramy”), które opierają się na wspólnych ramach zapewniania jakości i je uszczegółowiają, a także stanowią punkt odniesienia mający pomóc państwom członkowskim promować i monitorować ciągłe doskonalenie systemów kształcenia i szkolenia zawodowego na podstawie wspólnych europejskich poziomów odniesienia. Ramy odniesienia powinny pomoc podnieść jakość kształcenia i szkolenia zawodowego oraz zwiększyć przejrzystość i spójność działań podejmowanych przez państwa członkowskie w tej dziedzinie, a przez to promować wzajemne zaufanie, mobilność pracowników i osób uczących się oraz uczenie się przez całe życie.

(10)

Na ramy odniesienia powinien składać się cykl zapewniania i doskonalenia jakości obejmujący etapy: planowania, realizacji, oceny i przeglądu systemu kształcenia i szkolenia zawodowego; etapom tym powinny towarzyszyć wspólne kryteria jakości oraz orientacyjne deskryptory i wskaźniki. Państwa członkowskie powinny w miarę potrzeb określić proces monitorowania, w tym mechanizmy oceny wewnętrznej i zewnętrznej, tak by można było wskazać atuty systemów, procesów i procedur oraz obszary wymagające ulepszeń. Ramy odniesienia powinny również przewidywać stosowanie narzędzi pomiaru, które pozwolą udokumentować ich skuteczność.

(11)

Ramy odniesienia powinny być stosowane wobec systemu kształcenia i szkolenia zawodowego, wobec podmiotów świadczących kształcenie i szkolenie oraz na poziomie przyznawania kwalifikacji. Przewidują one systemowe podejście do jakości, ponieważ obejmują właściwe poziomy i podmioty oraz relacje między nimi. Ramy powinny kłaść duży nacisk na monitorowanie i doskonalenie jakości poprzez łączenie oceny wewnętrznej z zewnętrzną, przegląd i proces ulepszeń uzupełnianych pomiarem i analizą jakościową. Ramy odniesienia powinny być podstawą do dalszego rozwoju w toku współpracy na szczeblu europejskim, krajowym, regionalnym i lokalnym.

(12)

Niniejsze zalecenie – dzięki konkretnym sposobom pomagającym oceniać i doskonalić jakość na wszystkich szczeblach – upowszechnia politykę i praktykę opartą na konkretnych danych prowadzącą do większej skuteczności i sprawiedliwości – zgodnie z konkluzjami Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich z 2006 roku w sprawie skuteczności edukacji i szkoleń i równego dostępu do nich (9).

(13)

Niniejsze zalecenie ustala ramy określania, wspierania i wymiany najlepszych wzorców nie tylko na szczeblu krajowym, ale również lokalnym i regionalnym, w odniesieniu do wszelkich stosownych sieci, w tym również do sieci europejskich ram odniesienia na rzecz zapewniania jakości.

(14)

W niniejszym zaleceniu wzięto pod uwagę „Wspólne zasady zapewniania jakości w kształceniu i szkoleniu”, zamieszczone w załączniku III do zalecenia Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie ustanowienia europejskich ram kwalifikacji dla uczenia się przez całe życie (10) („europejskie ramy kwalifikacji”). Ramy odniesienia powinny zatem pomóc we wdrażaniu europejskich ram kwalifikacji, zwłaszcza w odniesieniu do jakości dokumentowania wyników uczenia się. Powinny również pomóc we wdrażaniu innych instrumentów europejskich, takich jak europejski system transferu i osiągnięć w kształceniu i szkoleniu zawodowym oraz wspólne europejskie zasady identyfikacji i walidacji uczenia się pozaformalnego i nieformalnego.

(15)

Z uwagi na niewiążący charakter niniejsze zalecenie jest zgodne z zasadą pomocniczości, o której mowa w art. 5 Traktatu, ma wspierać i uzupełniać działania państw członkowskich dzięki ułatwianiu dalszej współpracy między nimi na rzecz zwiększania przejrzystości kształcenia i szkolenia zawodowego oraz na rzecz promowania mobilności i uczenia się przez całe życie. Powinno ono zostać wdrożone zgodnie z krajowym ustawodawstwem i krajową praktyką. Niniejsze zalecenie jest także zgodne z zasadą proporcjonalności, o której mowa w tym samym artykule, ze względu na to, że nie zastępuje ani nie określa krajowych systemów zapewniania jakości. Ramy odniesienia nie określają konkretnego systemu ani koncepcji zapewniania jakości, ale określają wspólne zasady, kryteria jakości, orientacyjne deskryptory i wskaźniki, które mogą pomóc w ocenie i poprawie istniejących systemów kształcenia i szkolenia oraz sposobów świadczenia usług.

(16)

Celem wskaźników odniesienia zaproponowanych w załączniku II niniejszego zalecenia jest pomoc w ocenie i polepszeniu jakości systemów kształcenia i szkolenia zawodowego oraz jego organizatorów zgodnie z krajowym ustawodawstwem i krajową praktyką; wskaźniki te mają też służyć jako zestaw środków, z których różni użytkownicy mogą wybierać wskaźniki najbardziej odpowiadające wymogom ich systemów zapewniania jakości. Jeżeli chodzi o ich charakter i cel, należy je odróżnić od wskaźników i poziomów odniesienia, o których mowa w konkluzjach Rady z dnia 25 maja 2007 r. w sprawie spójnych ram wskaźników i poziomów odniesienia na potrzeby monitorowania postępów w realizacji celów lizbońskich w dziedzinie kształcenia i szkolenia (11).

(17)

Jeżeli ramy odniesienia będą stosowane i dalej rozwijane przez państwa członkowskie, to mogą pomóc w dalszej poprawie i rozwoju systemów kształcenia i szkolenia zawodowego, wspieraniu strategii uczenia się przez całe życie oraz dalszej integracji europejskiego rynku pracy i wdrażaniu europejskich ram kwalifikacji oraz promowaniu kultury poprawy jakości na wszystkich szczeblach przy poszanowaniu bogactwa różnorodności krajowych systemów edukacyjnych.

(18)

Niniejsze zalecenie powinno przyczynić się do unowocześnienia systemu kształcenia i szkolenia, wzmocnić skuteczność kształcenia poprzez zapobieganie przypadkom porzucania nauki bez uzyskania kwalifikacji, poprawić wzajemną zależność między kształceniem, szkoleniem i zatrudnieniem, zwiększyć liczbę pomostów między formalnym, nieformalnym i pozaformalnym uczeniem się i szkoleniem oraz rozwinąć potwierdzanie kwalifikacji na podstawie nabytego doświadczenia,

1)

by stosowały i dalej rozwijały europejskie ramy odniesienia na rzecz zapewniania jakości („ramy”), kryteria jakości, orientacyjne deskryptory oraz wskaźniki odniesienia określone i opisane w załącznikach I i II w celu dalszego doskonalenia i rozwoju krajowych systemów kształcenia i szkolenia zawodowego, wspierania strategii uczenia się przez całe życie i wdrażania ram kwalifikacji i europejskiej karty na rzecz jakości mobilności oraz zachęcania do doskonalenia jakości i innowacji na wszystkich szczeblach. Należy zwrócić szczególną uwagę na przejście z kształcenia i szkolenia zawodowego do szkolnictwo wyższego;

2)

opracowanie przez każde z nich, nie później niż dnia 18 czerwca 2011 r., podejścia mającego na celu poprawę, w miarę potrzeby, systemów zapewniania jakości na szczeblu krajowym i jak najlepsze stosowanie ram, angażującego partnerów społecznych, władze regionalne i lokalne oraz wszelkie inne zainteresowane strony zgodnie z krajowym ustawodawstwem i praktyką;

3)

aktywne uczestnictwo w sieci ds. europejskich ram odniesienia na rzecz zapewniania jakości („sieć ds. ram”), co powinno stanowić podstawę do dalszego rozwoju wspólnych zasad, kryteriów i wskaźników odniesienia oraz wytycznych i narzędzi poprawy jakości kształcenia i szkolenia zawodowego na poziomach krajowym, regionalnym i lokalnym;

4)

powołanie, o ile jeszcze nie istnieje, krajowego punktu referencyjnego na rzecz zapewniania jakości w kształceniu i szkoleniu zawodowym, powiązanego z odpowiednimi strukturami i wymogami poszczególnych państw członkowskich i grupującego, z uwzględnieniem praktyki krajowej, istniejące odpowiednie organy krajowe oraz angażującego partnerów społecznych i wszystkie zainteresowane strony na poziomie krajowym i regionalnym w celu zapewnienia kontynuacji inicjatyw. Punkty referencyjne powinny:

5)

przeprowadzanie przeglądu procesu wdrażania co cztery lata (i włączanie takiego przeglądu do co drugiego krajowego sprawozdania z postępu prac, przygotowywanego w ramach przyszłych ram strategicznych europejskiej współpracy w zakresie kształcenia i szkolenia) na podstawie kryteriów odniesienia, które zostaną określone we współpracy z Komisją i państwami członkowskimi w ramach sieci ds. ram.

1)

by wspierać państwa członkowskie w realizacji wyżej wymienionych zadań, zwłaszcza przez ułatwianie współpracy i wzajemnego uczenia się, testowanie i opracowywanie wskazówek oraz informowanie o stanie jakości kształcenia i szkolenia zawodowego w państwach członkowskich;

2)

propagowania i uczestniczenia wraz z państwami członkowskimi w sieci ds. ram, a w stosownych przypadkach przyczyniania się w ten sposób do rozwoju polityki w tej dziedzinie poprzez konkretne wnioski i inicjatywy;

3)

zapewniania kontynuacji realizacji niniejszego zalecenia poprzez przedstawianie co cztery lata Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdania na temat zdobytych doświadczeń i wniosków na przyszłość, w tym w razie potrzeby dokonywanie przeglądu niniejszego zalecenia we współpracy z państwami członkowskimi i z udziałem poszczególnych zainteresowanych stron;

4)

przeprowadzania, na podstawie tego sprawozdania oraz we współpracy z państwami członkowskimi, oceny realizacji niniejszego zalecenia oraz w razie potrzeby dokonywania w nim zmian.

8.7.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 155/11

(1)

Poszerzanie i uznawanie wiedzy, umiejętności i kompetencji obywateli ma kluczowe znaczenie dla ich rozwoju osobistego i zawodowego, a także dla konkurencyjności, zatrudnienia i spójności społecznej we Wspólnocie. Z tego względu powinny one ułatwiać transnarodową mobilność pracownikom i osobom uczącym się oraz przyczyniać się do zaspokajania popytu i podaży na europejskim rynku pracy. Należy zatem promować i zwiększać na szczeblu wspólnotowym uczestnictwo w wolnym od granic procesie uczenia się przez całe życie oraz transfer, uznawanie i akumulację indywidualnych efektów uczenia się uzyskanych w kontekście formalnym, pozaformalnym i nieformalnym.

(2)

Na posiedzeniu Rady Europejskiej w Lizbonie w 2000 roku stwierdzono, że jednym z najważniejszych wymogów pozwalających dostosować systemy kształcenia i szkolenia we Wspólnocie do potrzeb społeczeństwa opartego na wiedzy powinna być większa przejrzystość kwalifikacji. Ponadto na posiedzeniu Rady Europejskiej w Barcelonie w 2002 roku podkreślono, jak ważne jest, zwiększanie przejrzystości i doskonalenie metod uznawania osiągnięć w obszarze kształcenia i szkolenia zawodowego („VET”) (ang. Vocational Education and Training).

(3)

Systemy VET, stanowiące główne obszary uczenia się przez całe życie, są bezpośrednio związane z kształceniem ogólnym i szkolnictwem wyższym oraz z polityką zatrudnienia i polityką społeczną poszczególnych państw członkowskich. Poprzez swoje wielosektorowe oddziaływanie nie tylko wspierają one konkurencyjność europejskiej gospodarki i zaspokojenie zapotrzebowania rynku pracy, lecz także promują spójność społeczną, równość oraz aktywność i zaangażowanie obywateli.

(4)

W rezolucji Rady z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wspierania wzmocnionej współpracy europejskiej w zakresie kształcenia i szkolenia zawodowego (4) („proces kopenhaski”) oraz we wspólnym okresowym sprawozdaniu Rady i Komisji z 2004 r. na temat postępów w realizacji programu prac „Edukacja i szkolenie 2010” (5) podkreślono znaczenie systemu transferu osiągnięć dla kształcenia i szkolenia zawodowego, natomiast we wspólnym sprawozdaniu Rady i Komisji z 2008 r. (6) zaakcentowano potrzebę zwiększenia starań na rzecz poprawy jakości i atrakcyjności VET.

(5)

W konkluzjach Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich, zgromadzonych w Radzie z dnia 15 listopada 2004 r., w sprawie przyszłych priorytetów wzmocnionej współpracy europejskiej na rzecz kształcenia i szkolenia zawodowego nadano priorytet opracowaniu i wdrożeniu europejskiego systemu transferu osiągnięć w VET, aby umożliwić osobom uczącym się spożytkowanie osiągnięć, uzyskanych na dotychczasowej ścieżce edukacyjnej, przy przechodzeniu z jednego systemu kształcenia/szkolenia zawodowego do innego.

(6)

Celem niniejszego zalecenia jest stworzenie europejskiego systemu transferu osiągnięć w kształceniu i szkoleniu zawodowym („system ECVET”) (ang. European Credit System for Vocational Education and Training), mającego ułatwić transfer, uznawanie i akumulację efektów uczenia się osób zamierzających uzyskać określoną kwalifikację. Zwiększy to ogólne zrozumienie efektów uczenia się obywateli, przejrzystość tych efektów, transnarodową mobilność oraz możliwość przenoszenia efektów uczenia się zarówno pomiędzy poszczególnymi państwami członkowskimi, jaki i, w stosownych przypadkach również wewnątrz samych państw członkowskich, w wolnym od granic obszarze uczenia się przez całe życie, a także zwiększy mobilność i możliwość przenoszenia kwalifikacji na szczeblu krajowym pomiędzy różnymi sektorami gospodarki oraz na rynku pracy. Przyczyni się to ponadto do rozwoju i rozszerzenia europejskiej współpracy w dziedzinie edukacji i szkoleń.

(7)

System ECVET powinien się opierać na zasadach i na specyfikacjach technicznych określonych w załączniku II. Ponadto system ten powinien bazować na wspólnych zasadach zapewniania jakości określonych w konkluzjach Rady z dnia 28 maja 2004 r. w sprawie zapewniania jakości w kształceniu i szkoleniu zawodowym oraz w zaleceniu Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 czerwca 2009 r. (w sprawie ustanowienia europejskich ram odniesienia na rzecz zapewniania jakości w kształceniu i szkoleniu zawodowym) (7).

(8)

System ECVET stosuje się do wszystkich efektów uczenia się, które powinny być z reguły osiągalne w ramach szeregu ścieżek kształcenia i uczenia się na wszystkich poziomach europejskich ram kwalifikacji dla uczenia się przez całe życie („EQF”) (ang. European Qualifications Framework), a następnie podlegać transferowi i uznaniu. Niniejsze zalecenie wpisuje się zatem w szersze cele promowania uczenia się przez całe życie i zwiększania możliwości zatrudnienia, otwartości na mobilność i integracji społecznej pracowników i osób uczących się. W szczególności ułatwia ono opracowanie elastycznych i zindywidualizowanych ścieżek, jak również uznawanie efektów uczenia się osiąganych w ramach pozaformalnego i nieformalnego uczenia się.

(9)

Przejrzyste zasady zapewniania jakości, wymiana informacji oraz rozwój partnerstw pomiędzy instytucjami właściwymi do spraw kwalifikacji, organizatorami kształcenia i szkolenia zawodowego, i innymi zainteresowanymi stronami, powinny przyczynić się do budowania wzajemnego zaufania i ułatwienia wdrożenia niniejszego zalecenia.

(10)

Niniejsze zalecenie powinno zwiększyć spójność, porównywalność i komplementarność systemów transferu osiągnięć, stosowanych w kształceniu i szkoleniu zawodowym z europejskim systemem transferu i akumulacji zaliczeń („ECTS”) (ang. European Credit Transfer and Accumulation System), stosowanym w szkolnictwie wyższym, przyczyniając się tym samym do zwiększenia przenikalności poziomów edukacji i szkoleń, zgodnie z krajowym ustawodawstwem i krajową praktyką.

(11)

Należy propagować walidację ocenionych efektów uczenia się pozaformalnego i nieformalnego zgodnie z konkluzjami Rady z dnia 28 maja 2004 r. w sprawie wspólnych europejskich zasad identyfikacji i walidacji uczenia się pozaformalnego i nieformalnego.

(12)

Niniejsze zalecenie jest uzupełnieniem zalecenia Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie ustanowienia europejskich ram kwalifikacji dla uczenia się przez całe życie (8), w którym zaleca się państwom członkowskim, by dążyły do powiązania ram kwalifikacji z istniejącymi lub przyszłymi europejskimi systemami transferu osiągnięć, zarówno w odniesieniu do transferu i akumulacji zaliczeń w szkolnictwie wyższym, jak i do transferu osiągnięć w VET. Podczas gdy głównym celem EQF jest zwiększenie przejrzystości, porównywalności i możliwości przenoszenia posiadanych kwalifikacji, system ECVET ma na celu ułatwienie transferu, uznawania i akumulacji efektów uczenia się osób dążących do uzyskania określonej kwalifikacji.

(13)

Niniejsze zalecenie uwzględnia również decyzję nr 2241/2004/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 2004 r. w sprawie jednolitych ram wspólnotowych dla przejrzystości kwalifikacji i kompetencji (Europass) (9) oraz zalecenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie mobilności transnarodowej we Wspólnocie w celach edukacji i szkolenia: Europejska karta na rzecz jakości mobilności (10).

(14)

Niniejsze zalecenie powinno ułatwić zaangażowanie, w stosownych przypadkach, właściwych organów lokalnych i regionalnych w proces łączenia krajowych lub innych ram kwalifikacji i systemów z systemem ECVET.

(15)

Niniejsze zalecenie nie powinno naruszać przepisów dyrektywy 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych (11), która określa prawa i obowiązki zarówno właściwego organu krajowego, jak i osoby migrującej. Stosowanie systemu ECVET nie powinno mieć wpływu na dostęp do rynku pracy w przypadku uznania kwalifikacji zawodowych na podstawie dyrektywy 2005/36/WE. Ponadto system ECVET nie nadaje obywatelom żadnych nowych uprawnień do tego, aby efekty uczenia się albo punkty ECVET były automatycznie uznawane.

(16)

Wprowadzenie i wdrożenie systemu ECVET odbywa się na zasadzie dobrowolności, zgodnie z art. 149 i 150 Traktatu, dlatego też można je przeprowadzać jedynie w zgodzie z obowiązującymi krajowymi przepisami prawa i uregulowaniami.

(17)

Ponieważ cele niniejszego zalecenia, a mianowicie wspieranie i uzupełnianie działań państw członkowskich, ułatwianie współpracy pomiędzy nimi w celu zwiększenia przejrzystości oraz propagowanie mobilności i uczenia się przez całe życie, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości, określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, o której mowa w tym artykule, niniejsze zalecenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia określonych w nim celów, ponieważ nie zastępuje ani nie definiuje krajowych systemów kwalifikacji, samych kwalifikacji ani krajowych systemów transferu osiągnięć, nie określa konkretnych efektów uczenia się ani indywidualnych kompetencji, a także nie ma na celu ani nie wymaga fragmentacji systemów kwalifikacji ani też ich zharmonizowania,

1)

promowały europejski system transferu osiągnięć w kształceniu i szkoleniu zawodowym („system ECVET”), określony w załącznikach I i II, na wszystkich poziomach EQF, w odniesieniu do kwalifikacji z zakresu VET, aby ułatwiać transnarodową mobilność i uznawanie efektów uczenia się w VET oraz w wolnym od granic uczeniu się przez całe życie;

2)

stworzyły niezbędne warunki, a w stosownych przypadkach przyjęły odpowiednie środki, tak aby od 2012 roku – zgodnie z krajowym ustawodawstwem i krajową praktyką oraz na podstawie testów i prób – możliwe było stopniowe stosowanie systemu ECVET w odniesieniu do kwalifikacji VET na wszystkich poziomach EQF, i używany do celów transferu, uznawania i akumulacji indywidualnych efektów uczenia się, uzyskanych w kontekście formalnym oraz – tam gdzie to stosowne – w kontekście pozaformalnym i nieformalnym;

3)

wspierały rozwój krajowych i europejskich partnerstw i sieci skupiających instytucje i organy odpowiedzialne za kwalifikacje i dyplomy, organizatorów kształcenia i szkolenia zawodowego, partnerów społecznych oraz inne zainteresowane podmioty prowadzące działalność polegającą na testowaniu, wdrażaniu i promowaniu systemu ECVET;

4)

zagwarantowały zainteresowanym stronom i osobom indywidualnym w obszarze VET dostęp do informacji oraz wytycznych z zakresu stosowania systemu ECVET, a jednocześnie ułatwiły wymianę informacji pomiędzy państwami członkowskimi. Ponadto aby zadbały o należyte upowszechnianie przez właściwe organy informacji o zastosowaniu systemu ECVET do kwalifikacji oraz o to, by pokrewne dokumenty „Europass”, wydawane przez właściwe organy, zawierały jasno przedstawione sprecyzowane informacje i odniesienia;

5)

stosując system ECVET przestrzegały, zgodnie z krajowym ustawodawstwem i praktyką, wspólnych zasad dotyczących zapewniania jakości VET, określonych w konkluzjach Rady z dnia 28 maja 2004 r., w sprawie zapewniania jakości w kształceniu i szkoleniu zawodowym w szczególności w odniesieniu do oceny, walidacji i uznawania efektów uczenia się;

6)

zagwarantowały funkcjonowanie mechanizmów koordynacji i monitorowania na odpowiednich szczeblach, zgodnie z ustawodawstwem, strukturami i wymogami poszczególnych państw członkowskich, aby zapewnić jakość, przejrzystość i spójność inicjatyw mających na celu wdrożenie systemu ECVET,

1)

wspierać państwa członkowskie w wykonywaniu zadań, o których mowa w pkt 1–6, oraz w stosowaniu zasad i specyfikacji technicznych systemu ECVET, określonych w załączniku II, szczególnie poprzez ułatwianie testowania, współpracy, wzajemnego uczenia się oraz promocję i podejmowanie działań informacyjnych i konsultacyjnych, z jednoczesnym zagwarantowaniem wszystkim zainteresowanym obywatelom dostępu do wytycznych odnośnie do stosowania systemu ECVET;

2)

opracować przewodniki i narzędzia dla użytkowników systemu oraz dostosować odpowiednie dokumenty „Europass” we współpracy z państwami członkowskimi oraz krajowymi i europejskimi ekspertami i użytkownikami; pogłębiać specjalistyczną wiedzę w celu zwiększenia spójności i komplementarności systemu ECVET z europejskim systemem transferu i osiągnięć ECTS stosowanym w szkolnictwie wyższym we współpracy z ekspertami ds. kształcenia i szkolenia zawodowego i szkolnictwa wyższego oraz z użytkownikami na szczeblu europejskim i krajowym; a także regularnie informować o rozwoju systemu ECVET;

3)

promować i współtworzyć wraz z państwami członkowskimi europejską sieć ECVET, skupiającą podmioty działające w sektorze VET oraz właściwe instytucje krajowe, która będzie zajmować się upowszechnianiem i wspieraniem systemu ECVET w państwach członkowskich i stanowić dla państw członkowskich trwałe forum wymiany informacji i doświadczeń; w ramach sieci utworzyć grupę użytkowników systemu ECVET, która będzie pomagać w uaktualnianiu przewodnika dla użytkowników systemu oraz wpływać na jakość i ogólną spójność współpracy służącej wdrażaniu systemu ECVET;

4)

monitorować podejmowane działania, w tym wyniki testów i prób, a po dokonaniu wraz z państwami członkowskimi oceny i ewaluacji wspomnianych działań, sporządzać sprawozdanie – w terminie dnia 18 czerwca 2014 r. dla Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczące zgromadzonych doświadczeń i wniosków na przyszłość, w tym, w razie konieczności, dokonywać we współpracy z państwami członkowskimi przeglądu i dostosowania niniejszego zalecenia, a także uaktualnienia załączników i wytycznych odnośnie do stosowania systemu.

8.7.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 155/19

8.7.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 155/20

8.7.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 155/21

—

EIBURS (EIB University Research Sponsorship Programme) – program sponsorowania uniwersyteckich badań naukowych,

—

STAREBEI (STAges de REcherche BEI) – program finansowania dla młodych naukowców pracujących nad wspólnymi projektami EBI i uniwersytetów,

—

Sieci uniwersytetów EBI (EIB University Networks) – mechanizm współpracy dla sieci uniwersytetów wykazujących cechy, które są szczególnie odpowiednie do wspierania celów Grupy EBI.

—

koszty i korzyści z ochrony ekosystemów w kontekście zmian klimatycznych, z uwzględnieniem potrzeby rozwiązania istniejących zagrożeń w celu wzmocnienia odporności na oddziaływania zmian klimatycznych oraz rola odgrywana przez zdrowe ekosystemy (i ich wartość) pod względem łagodzenia zmian klimatycznych i adaptacji do nich;

—

wykorzystanie podejścia rynkowego do ochrony i usprawnienia usług ekosystemów w oparciu o doświadczenie zdobyte na rynku węgla.

EIB-Universities Research Action

100, boulevard Konrad Adenauer

2950 Luxembourg

LUXEMBOURG

8.7.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 155/23

—

EPSO/AST/100/09 – Asystenci posiadający obywatelstwo bułgarskie (BG)

—

EPSO/AST/101/09 – Asystenci posiadający obywatelstwo rumuńskie (RO)

8.7.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 155/24

1.

W dniu 30 czerwca 2009 r., zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1), Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której przedsiębiorstwo Platinum Equity LLC („Platinum”, Stany Zjednoczone) przejmuje w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady kontrolę nad częścią przedsiębiorstwa Delphi Corporation („Delphi”, Stany Zjednoczone) w drodze zakupu akcji i aktywów.

2.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji jest:

3.

Po wstępnej analizie Komisja uznała, że zgłoszona koncentracja może wchodzić w zakres rozporządzenia (WE) nr 139/2004. Jednocześnie Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w tej kwestii.

4.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Można je przesyłać do Komisji faksem (+32 2 2964301 lub 2967244) lub listownie, podając numer referencyjny: COMP/M.5570 – Platinum/Delphi, na poniższy adres Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji Europejskiej: