Dziennik Urzędowy C 102/2009

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/2

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 3 marca 2009 r. – Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Austrii

(Sprawa C-205/06) (1)

2009/C 102/02

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: H. Støvlbæk, B. Martenczuk oraz C. Tufvesson, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Austrii (przedstawiciele: C. Pesendorfer oraz G. Thallinger, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: M. Lumma et. C. Blaschke, pełnomocnicy), Republika Litewska (przedstawiciel: D. Kriaučiūnas, pełnomocnik), Republika Węgierska (przedstawiciele: J. Fazekas, K. Szíjjártó oraz M. Fehér, pełnomocnicy), Republika Finlandii (przedstawiciele: A. Guimaraes-Purokoski oraz M. J. Heliskoski, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego – Naruszenie art. 307 akapit drugi WE – Brak zastosowania właściwych środków w celu wyeliminowania niezgodności między umowami dwustronnymi zawartymi z państwami trzecimi przed przystąpieniem państwa członkowskiego do Unii Europejskiej a traktatem WE – Umowy zawarte przez Republikę Austrii z Republiką Korei, Zielonym Przylądkiem, Chinami, Malezją, Federacją Rosyjską i Turcją w dziedzinie inwestycji

Sentencja

Nie przyjmując właściwych środków w celu usunięcia niezgodności dotyczących postanowień w przedmiocie transferu kapitału ujętych w umowach o popieraniu inwestycji, zawartych z Republiką Korei, Republiką Zielonego Przylądka, Chińską Republiką Ludową, Malezją, Federacją Rosyjską i Republiką Turcji, Republika Austrii uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 307 akapit drugi WE.

2)	Republika Austrii zostaje obciążona kosztami.

3)	Republika Federalna Niemiec, Republika Litewska, Republika Węgierska i Republika Finlandii pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 165 z 15.7.2006

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/2

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 3 marca 2009 r. – Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Szwecji

(Sprawa C-249/06) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Naruszenie art. 307 akapit drugi WE - Brak zastosowania właściwych środków w celu wyeliminowania niezgodności między umowami dwustronnymi zawartymi z państwami trzecimi przed przystąpieniem państwa członkowskiego do Unii Europejskiej a traktatem WE - Umowy zawarte przez Królestwo Szwecji z Republiką Argentyńską, Republiką Boliwii, Republiką Wybrzeża Kości Słoniowej, Arabską Republiką Egiptu, Hongkongiem, Republiką Indonezji, Chińską Republiką Ludową, Republiką Madagaskaru, Malezją, Islamską Republiką Pakistanu, Republiką Peru, Republiką Senegalu, Demokratyczno-Socjalistyczną Republiką Sri Lanki, Republiką Tunezyjską, Socjalistyczną Republiką Wietnamu, Republiką Jemenu i byłą Socjalistyczną Federacyjną Republiką Jugosławii w dziedzinie inwestycji)

2009/C 102/03

Język postępowania: szwedzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: C. Tufvesson, B. Martenczuk oraz H. Støvlbæk, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Szwecji (przedstawiciele: A. Falk oraz K. Wistrand, pełnomocnicy)

Interwenientci popierający stronę pozwaną: Republika Litewska (przedstawiciel: D. Kriaučiūnas, pełnomocnik), Republika Węgierska (przedstawiciele: J. Fazekas, K. Szíjjártó oraz M. Fehér, pełnomocnicy), Republika Finlandii (przedstawiciele: A. Guimaraes-Purokoski oraz J. Heliskoski, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego – Naruszenie art. 307 akapit drugi WE – Brak zastosowania właściwych środków w celu wyeliminowania niezgodności między umowami dwustronnymi zawartymi z państwami trzecimi przed przystąpieniem przez państwo członkowskie do Wspólnot Europejskich a traktatem WE – Umowy dwustronne w sprawie inwestycji zawarte przez Królestwo Szwecji z Socjalistyczną Republiką Wietnamu i szesnastoma innymi krajami

Sentencja

Nie przyjmując właściwych środków w celu usunięcia niezgodności dotyczących postanowień w przedmiocie transferu kapitału, ujętych w umowach o popieraniu inwestycji zawartych z Republiką Argentyńską, Republiką Boliwii, Republiką Wybrzeża Kości Słoniowej, Arabską Republiką Egiptu, Hongkongiem, Republiką Indonezji, Chińską Republiką Ludową, Republiką Madagaskaru, Malezją, Islamską Republiką Pakistanu, Republiką Peru, Republiką Senegalu, Demokratyczno-Socjalistyczną Republiką Sri Lanki, Republiką Tunezyjską, Socjalistyczną Republiką Wietnamu, Republiką Jemenu i byłą Socjalistyczną Federacyjną Republiką Jugosławii, Królestwo Szwecji uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 307 akapit drugi WE.

2)	Królestwo Szwecji zostaje obciążone kosztami.

3)	Republika Litewska, Republika Węgierska i Republika Finlandii pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 178 z 29.7.2006.

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/3

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 5 marca 2009 r. – Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-88/07) (1)

(Artykuły 28 WE i 30 WE - Swobodny przepływ towarów - Dyrektywa 2001/83/WE - Ziołowe produkty lecznicze - Produkty zaklasyfikowane jako produkty lecznicze - Produkty wytwarzane lub sprzedawane zgodnie z prawem jako suplementy żywnościowe lub produkty dietetyczne w innych państwach członkowskich - Pojęcie „produkt leczniczy” - Zezwolenie na wprowadzenie do obrotu - Przeszkoda - Uzasadnienie - Zdrowie publiczne - Ochrona konsumentów - Proporcjonalność - Decyzja nr 3052/95/WE - Procedura wymiany informacji w sprawie krajowych środków wprowadzających odstępstwa od zasady swobodnego przepływu towarów we Wspólnocie)

2009/C 102/04

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: S. Pardo Quintillán i A. Alcover San Pedro, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii (Przedstawiciel: J. Rodríguez Cárcamo, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego – Naruszenie art. 28 WE i 30 WE – Naruszenie art. 1 i 4 decyzji nr 3052/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 grudnia 1995 r. ustanawiającej procedurę wymiany informacji w sprawie krajowych środków wprowadzających odstępstwa od zasady swobodnego przepływu towarów we Wspólnocie (Dz.U. L 321, str. 1)

Sentencja

—

Wycofując z obrotu produkty wytworzone z ziół leczniczych wyprodukowanych lub sprzedawanych zgodnie z prawem w innym państwie członkowskim, na podstawie praktyki administracyjnej polegającej na wycofywaniu z obrotu wszelkich produktów zawierających zioła lecznicze nieujęte ani w załączniku do Orden Ministerial por la que se establece el registro especial para preparados a base de especies vegetales medicinales [rozporządzenia ministra w sprawie ustanowienia rejestru leczniczych preparatów ziołowych] z dnia 3 października 1973 r., z późn. zmian., ani w załączniku do Orden SCO/190/2004 por la que se establece la lista de plantas cuya venta al público queda prohibida o restringida por razón de su toxicidad [rozporządzenia SCO/190/2004 ministra ds. zdrowia i konsumpcji ustanawiającego wykaz ziół, których sprzedaż klientom jest zakazana lub ograniczona ze względu na ich właściwości toksyczne] z dnia 28 stycznia 2004 r., innych niż preparaty składające się wyłącznie z jednego lub kilku gatunków ziół lub z ich części, kawałków lub z ziół w formie sproszkowanej, ponieważ produkty te są uznawane za produkty lecznicze sprzedawane bez obowiązkowego zezwolenia na dopuszczenie do obrotu, oraz

—	nie informując Komisji o takim środku,

Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 28 WE oraz 30 WE, a także na mocy art. 1 i 4 decyzji nr 3052/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 grudnia 1995 r. ustanawiającej procedurę wymiany informacji w sprawie krajowych środków wprowadzających odstępstwa od zasady swobodnego przepływu towarów we Wspólnocie.

2)	Królestwo Hiszpanii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 95 z 28.4.2007.

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/4

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 5 marca 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo – Hiszpania) – Unión de Televisiones Comerciales Asociadas (UTECA) przeciwko Administración General del Estado

(Sprawa C-222/07) (1)

(Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym - Artykuł 12 WE - Zakaz dyskryminacji ze względu na przynależność państwową - Artykuły 39 WE, 43 WE, 49 WE i 56 WE - Podstawowe swobody gwarantowane przez traktat WE - Artykuł 87 WE - Pomoc państwa - Dyrektywa 89/552/EWG - Wykonywanie telewizyjnej działalności transmisyjnej - Obowiązek nałożony na operatorów telewizyjnych przeznaczania procentu przychodu operacyjnego na prefinansowanie europejskich filmów kinowych i filmów telewizyjnych, gdzie 60 % tej kwoty musi być przeznaczone na produkcję filmów, których językiem oryginału jest jeden z języków urzędowych Królestwa Hiszpanii, głównie produkowanych przez hiszpański przemysł filmowy)

2009/C 102/05

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Tribunal Supremo (Hiszpania)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Unión de Televisiones Comerciales Asociadas (UTECA)

Strona pozwana: Administración General del Estado

Przy udziale: Federación de Asociaciones de Productores Audiovisuales, Radiotelevisión Española (RTVE), Entidad de Gestión de Derechos de los Productores Audiovisuales (Egeda)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Tribunal Supremo – Wykładnia art. 12 WE, art. 87 ust. 3 WE oraz art. 3 ust. 1 dyrektywy Rady 89/552/EWG z dnia 3 października 1989 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej (Dz.U. L 298, s. 23) – Obowiązek nałożony na operatorów telewizyjnych przeznaczania procentu przychodu operacyjnego na prefinansowanie europejskich filmów kinowych i filmów telewizyjnych, gdzie 60% tej kwoty musi być przeznaczone na produkcję filmów, których językiem oryginału jest język hiszpański, głównie produkowanych przez hiszpański przemysł filmowy

Sentencja

Dyrektywa Rady 89/552/EWG z dnia 3 października 1989 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej, w brzmieniu zmienionym przez dyrektywę 97/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 czerwca 1997 r., a dokładniej jej art. 3 oraz art. 12 WE należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie środkowi podjętemu przez państwo członkowskie, takiemu jak sporny w postępowaniu przed sądem krajowym, zobowiązującemu operatorów telewizyjnych do przeznaczania 5 % swoich przychodów na prefinansowanie europejskich filmów kinowych oraz filmów telewizyjnych, a dokładniej 60% z tych 5% na utwory, których językiem oryginału jest jeden z języków urzędowych tego państwa członkowskiego.

Artykuł 87 WE należy interpretować w ten sposób, że środek podjęty przez państwo członkowskie, taki jak sporny w postępowaniu przed sądem krajowym, zobowiązujący operatorów telewizyjnych do przeznaczania 5 % swoich przychodów na prefinansowanie europejskich filmów kinowych oraz filmów telewizyjnych, a dokładniej 60% z tych 5% na utwory, których językiem oryginału jest jeden z języków urzędowych tego państwa członkowskiego, nie stanowi pomocy państwa na rzecz przemysłu filmowego tego samego państwa członkowskiego.

(1) Dz.U. C 155 z 7.7.2007.

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/5

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 5 marca 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez VAT and Duties Tribunal, London – Zjednoczone Królestwo) – J D Wetherspoon PLC przeciwko Commissioners of Her Majesty's Revenue & Customs

(Sprawa C-302/07) (1)

(Pierwsza i szósta dyrektywa VAT - Zasady neutralności podatkowej i proporcjonalności - Reguły w zakresie zaokrąglania kwot podatku VAT - Metody i poziom zaokrąglania)

2009/C 102/06

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

VAT and Duties Tribunal, London

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: J D Wetherspoon PLC

Strona pozwana: Commissioners of Her Majesty's Revenue & Customs

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – VAT and Duties Tribunal, London – Wykładnia art. 11 część A ust. 1 lit. a), art. 12 ust. 3 lit. a) i art. 22 ust. 3 lit. b) szóstej dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, s. 1) oraz art. 2 akapit pierwszy i drugi pierwszej dyrektywy Rady 67/227/EWG z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych (Dz.U. 71, s. 1301) – Reguły dotyczące zaokrąglania kwot podatku od wartości dodanej

Sentencja

Prawo wspólnotowe, na obecnym etapie jego rozwoju, nie zawiera szczególnego przepisu w zakresie metody zaokrąglania kwot podatku od wartości dodanej. W braku szczególnego uregulowania wspólnotowego to do państw członkowskich należy ustalenie zasad i metod zaokrąglania kwot podatku od wartości dodanej, przy czym państwa te są zobowiązane w trakcie tego ustalania do przestrzegania zasad, na których opiera się wspólny system tego podatku, w szczególności zasady neutralności podatkowej oraz zasady proporcjonalności. W szczególności prawo wspólnotowe z jednej strony nie sprzeciwia się stosowaniu krajowego przepisu wymagającego zaokrąglenia w górę kwot podatku od wartości dodanej, gdy ułamek najmniejszej rozpatrywanej jednostki monetarnej jest równy lub wyższy od 0,5, a z drugiej strony nie wymaga, by podatnikom zezwalano na zaokrąglanie w dół kwot podatku od wartości dodanej, gdy kwota ta zawiera ułamek najmniejszej krajowej jednostki monetarnej.

W przypadku sprzedaży po cenie zawierającej podatek od wartości dodanej, w braku szczególnych przepisów wspólnotowych, do każdego z państw członkowskich należy ustalenie, w granicach wyznaczonych prawem wspólnotowym, a w szczególności z poszanowaniem zasad neutralności podatkowej i proporcjonalności, poziomu, na którym można lub należy dokonać zaokrąglenia kwoty podatku od wartości dodanej zawierającej ułamek najmniejszej krajowej jednostki monetarnej.

Ponieważ przedsiębiorcy obliczający ceny ich sprzedaży towarów i dostawy usług zawierające podatek od wartości dodanej znajdują się w innej sytuacji niż przedsiębiorcy dokonujący tych samych czynności po cenach bez podatku od wartości dodanej, ci pierwsi nie mogą powoływać się na zasadę neutralności podatkowej w celu żądania zezwolenia na dokonywanie zaokrąglania w dół na poziomie rodzaju towaru i na poziomie transakcji kwot należnego podatku od wartości dodanej.

(1) Dz.U. C 211 z 8.9.2007

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/5

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 5 marca 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sächsisches Landessozialgericht – Niemcy) – Kattner Stahlbau GmbH przeciwko Maschinenbau- und Metall-Berufsgenossenschaft

(Sprawa C-350/07) (1)

(Konkurencja - Artykuły 81 WE, 82 WE i 86 WE - Obowiązkowa przynależność do podmiotu zapewniającego ubezpieczenie od wypadków przy pracy i chorób zawodowych - Pojęcie „przedsiębiorstwo” - Nadużycie pozycji dominującej - Swoboda świadczenia usług - Artykuły 49 WE i 50 WE - Ograniczenie - Względy uzasadniające - Ryzyko poważnego naruszenia równowagi finansowej systemu zabezpieczenia społecznego)

2009/C 102/07

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Sächsisches Landessozialgericht

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Kattner Stahlbau GmbH

Strona pozwana: Maschinenbau- und Metall- Berufsgenossenschaft

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Sächsisches Landessozialgericht – Interpretacja art. 81 i 82 WE oraz innych przepisów prawa wspólnotowego – Przepisy krajowe ustanawiające obowiązkowy system ubezpieczeń od wypadków przy pracy i chorób zawodowych, w ramach którego funkcjonuje kilka zrzeszeń mających na celu zapobieganie wypadkom przy pracy (Berufsgenossenschaft) i który przewiduje obowiązkową przynależność przedsiębiorstw do zrzeszenia właściwego pod względem miejscowym i branżowym – Kryteria uznania za przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 81 i 82 WE zrzeszeń mających na celu zapobieganie wypadkom przy pracy, które mają możliwość samodzielnego ustalania wysokości składek bez ustanowienia w przepisach krajowych górnego pułapu w tym zakresie

Sentencja

Artykuły 81 WE i 82 WE należy interpretować w ten sposób, iż podmiot taki jak omawiane w postępowaniu przed sądem krajowym zrzeszenie zapewniające ubezpieczenie od odpowiedzialności pracodawców, do którego przedsiębiorstwa należące do danej branży i działające na określonym terytorium zobowiązane są przynależeć w celu uzyskania ubezpieczenia od wypadków przy pracy i chorób zawodowych, nie stanowi przedsiębiorstwa w rozumieniu tych postanowień, lecz pełni funkcje wyłącznie o charakterze socjalnym, o ile podmiot taki funkcjonuje w ramach systemu wdrażającego zasadę solidarności i o ile system ten podlega kontroli państwa, co wymaga potwierdzenia przez sąd krajowy.

Artykuły 49 WE i 50 WE należy interpretować w ten sposób, iż postanowienia te nie stoją na przeszkodzie uregulowaniom krajowym takim jak uregulowania rozpatrywane w postępowaniu przed sądem krajowym, które przewidują, że przedsiębiorstwa należące do danej branży i działające na określonym terytorium zobowiązane są przynależeć do podmiotu takiego jak zrzeszenie zapewniające ubezpieczenie od odpowiedzialności pracodawców, którego dotyczy postępowanie przed sądem krajowym, o ile system ten nie wykracza poza to, co jest konieczne do realizacji celu polegającego na zapewnieniu równowagi finansowej w dziedzinie zabezpieczenia społecznego, co wymaga potwierdzenia przez sąd krajowy.

(1) Dz.U. C 269 z 10.11.2007

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/6

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 5 marca 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (England & Wales), Queen's Bench Division (Administrative Court) – Zjednoczone Królestwo) – The Queen, The Incorporated Trustees of the National Council for Ageing (Age Concern England) przeciwko Secretary of State for Business, Enterprise and Regulatory Reform

(Sprawa C-388/07) (1)

(Dyrektywa 2000/78 - Równe traktowanie w zakresie zatrudnienia i pracy - Dyskryminacja ze względu na wiek - Rozwiązanie przez pracodawcę stosunku pracy z powodu przejścia na emeryturę - Uzasadnienie)

2009/C 102/08

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

High Court of Justice (England & Wales), Queen's Bench Division (Administrative Court)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: The Queen, The Incorporated Trustees of the National Council for Ageing (Age Concern England)

Strona pozwana: Secretary of State for Business, Enterprise and Regulatory Reform

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – High Court of Justice (England & Wales), Queen's Bench Division (Administrative Court) – Wykładnia art. 2 ust. 2 i art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (Dz. U. L 303, str. 16) – Zakres stosowania – Przepisy krajowe pozwalające pracodawcom na rozwiązywanie stosunków pracy z pracownikami w wieku 65 i więcej lat ze względu na przejście na emeryturę

Sentencja

Przepisy krajowe, takie jak zawarte w art. 3, art. 7 ust. 4 i 5 oraz w art. 30 Employment Equality (Age) Regulations 2006 [rozporządzenia o równouprawnieniu w zakresie zatrudnienia i pracy (wiek) z 2006 r.], są objęte zakresem stosowania dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy.

Wykładni art. 6 ust. 1 dyrektywy 2000/78 należy dokonywać w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie ustanowieniu przepisów krajowych, które tak jak art. 3 rozporządzenia, którego dotyczy postępowanie przed sądem krajowym, nie wymieniają w sposób precyzyjny celów uzasadniających możliwość odstępstwa od zakazu dyskryminacji ze względu na wiek. Jednakże przepis ten stwarza możliwość odstąpienia od tego zakazu tylko w odniesieniu do środków uzasadnionych zgodnymi z prawem celami dotyczącymi polityki społecznej, takimi jak te, które wiążą się z polityką zatrudnienia, rynku pracy i kształcenia zawodowego. Do sądu krajowego należy ustalenie, czy uregulowania, których dotyczy sprawa przed nim zawisła, mają taki zgodny z prawem cel i czy krajowe organy ustawodawcze lub wykonawcze mogły w sposób uzasadniony stwierdzić, że przy wzięciu pod uwagę zakresu uznania, którym dysponują państwa członkowskie w zakresie polityki społecznej, wybrane środki są właściwe i konieczne dla osiągnięcia tego celu.

Wykładni art. 6 ust. 1 dyrektywy 2000/78 należy dokonywać w ten sposób, że stwarza on możliwość wprowadzenia przez państwa członkowskie, w ramach ich przepisów krajowych, określonych rodzajów różnic w traktowaniu ze względu na wiek, jeśli będą one „obiektywnie i racjonalnie” uzasadnione zgodnym z prawem celem, takim jak cel z zakresu polityki zatrudnienia, rynku pracy i kształcenia zawodowego, a środki służące osiągnięciu tych celów będą właściwe i konieczne. Przepis ten nakłada na państwa członkowskie obowiązek udowodnienia zgodności z prawem celu przywołanego tytułem uzasadnienia, w połączeniu z wysokimi wymaganiami dowodowymi. Nie ma potrzeby przywiązywania szczególnej wagi do okoliczności, iż termin „racjonalnie” użyty w art. 6 ust. 1 dyrektywy nie pojawia się w jej art. 2 ust. 2 lit. b).

(1) Dz.U. C 283 z dnia 24.11.2007.

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/7

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 5 marca 2009 r. – Republika Francuska przeciwko Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa C-479/07) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Rozporządzenie (WE) nr 809/2007 - Definicja pojęcia „Pławnice oskrzelowe” - Thonaille - Obowiązek uzasadnienia - Naruszenie zasad proporcjonalności i niedyskryminacji)

2009/C 102/09

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Republika Francuska (przedstawiciele: E. Belliard, G. de Bergues i A.-L. During, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: A. de Gregorio Merino i M.-M. Joséphidès i E. Chaboureau pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: M. Nolin, M. van Heezik i M. T. van Rijn, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga o stwierdzenie nieważności – Stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 809/2007 z dnia 28 czerwca 2007 r. zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 894/97, (WE) nr 812/2004 oraz (WE) nr 2187/2005 w odniesieniu do pławnic (Dz.U. L 182, str. 1) – Pojęcie „pławnicy” – Objęcie tym pojęciem sieci ustabilizowanych, takich jak sieć zwana „thonaille” – Naruszenie obowiązku uzasadnienia i naruszenie zasad proporcjonalności i niedyskryminacji

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Republika Francuska zostaje obciążona kosztami postępowania.

3)	Komisja Wspólnot Europejskich ponosi własne koszty.

(1) Dz.U. C 297 z 8.12.2007.

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/7

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 5 marca 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sofijski gradski sad) – Apis-Hristovich EOOD przeciwko Lakorda AD

(Sprawa C-545/07) (1)

(Dyrektywa 96/9/WE - Ochrona prawna baz danych - Prawo sui generis - Uzyskanie, weryfikacja i prezentacja zawartości bazy danych - Pobieranie - Istotna część zawartości bazy danych - Elektroniczna baza oficjalnych danych prawnych)

2009/C 102/10

Język postępowania: bułgarski

Sąd krajowy

Sofijski gradski sad

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Apis-Hristovich EOOD

Strona pozwana: Lakorda AD

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Sąd miejski w Sofii – Dyrektywa 96/9/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 1996 r. w sprawie ochrony prawnej baz danych (Dz.U. L 77, s. 20) – Pojęcia pobierania i wykorzystania – Baza danych prawnych dotyczących ustawodawstwa i orzecznictwa w państwie członkowskim

Sentencja

Rozgraniczenie pojęć „przeniesienie stałe” i „przeniesienie czasowe” w rozumieniu art. 7 dyrektywy 96/9/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 1996 r. w sprawie ochrony prawnej baz danych opiera się na kryterium okresu przechowywania elementów pobranych z chronionej bazy danych na nośniku innym niż nośnik tej bazy danych. Chwila, w której doszło do pobrania w rozumieniu wspomnianego art. 7 z chronionej bazy danych dostępnej drogą elektroniczną, odpowiada chwili zapisania elementów, których dotyczy akt przeniesienia, na innym nośniku niż nośnik tej bazy danych. To pojęcie pobierania jest niezależne od celu, jaki miał autor danego aktu przeniesienia, ewentualnych zmian dokonanych przez tego ostatniego w treści przeniesionych w ten sposób elementów, jak również ewentualnych różnic dotyczących struktury organizacji odnośnych baz danych.

Okoliczność, iż cechy materialne i techniczne charakteryzujące zawartość chronionej bazy danych jednego producenta występują również w zawartości bazy danych innego producenta, może być interpretowana jako wskazówka, iż doszło do pobrania w rozumieniu art. 7 dyrektywy 96/9, chyba że takie pokrywanie się może wynikać z innych czynników niż przeniesienie dokonane między obiema bazami. Fakt, iż elementy uzyskane przez producenta bazy danych ze źródeł, które nie są dostępne publicznie, występują również w bazie danych innego producenta, nie wystarcza jako taki do wykazania, iż doszło do takiego pobrania, ale może na to wskazywać.

Rodzaj programów informatycznych stosowanych do administrowania obiema elektronicznymi bazami danych nie stanowi kryterium oceny, czy doszło do pobrania w rozumieniu art. 7 dyrektywy 96/9.

Artykuł 7 dyrektywy 96/9 należy interpretować w ten sposób, że w przypadku ogólnego zbioru elementów zawierającego odrębne podgrupy w celu oceny, czy doszło do pobrania lub wtórnego wykorzystania istotnej co do ilości części zawartości bazy danych w rozumieniu tego artykułu, zakres rzekomo pobranych lub wtórnie wykorzystanych elementów jednej z tych podgrup należy porównać z zakresem całkowitej zawartości tej podgrupy, o ile podgrupa ta jako taka stanowi bazę danych odpowiadającą wymogom przyznania ochrony prawem sui generis. W przeciwnym przypadku i o ile zbiór ten stanowi chronioną bazę danych, należy porównać zakres rzekomo pobranych lub wtórnie wykorzystanych elementów różnych podgrup tego zbioru i zakres jego całkowitej zawartości.

Okoliczność, iż elementy rzekomo pobrane lub wtórnie wykorzystane z bazy danych chronionej prawem sui generis zostały uzyskane przez jej producenta ze źródeł niedostępnych publicznie, w zależności od rozmiaru zasobów ludzkich, środków technicznych lub finansowych zastosowanych przez niego w celu zgromadzenia danych elementów z tych źródeł może mieć wpływ na zaklasyfikowanie ich jako istotnej co do jakości części zawartości odnośnej bazy danych w rozumieniu art. 7 dyrektywy 96/9.

Oficjalny charakter i publiczna dostępność części elementów zawartych w bazie danych nie zwalnia sądu krajowego z przeprowadzenia kontroli w celu oceny, czy doszło do pobrania lub wtórnego wykorzystania istotnej części tej zawartości, czy elementy rzekomo pobrane lub wtórnie wykorzystane z tej bazy danych stanowią istotną co do ilości część zawartości tej bazy lub czy w danym przypadku stanowią one część istotną co do jakości, gdyż dla uzyskania, weryfikacji lub prezentacji wymagają znaczącej inwestycji sił ludzkich, środków technicznych lub finansowych.

(1) Dz.U. C 51 z 23.2.2008.

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/8

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 5 marca 2009 r. – Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej

(Sprawa C-556/07) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Wspólna polityka rybołówstwa - Pławnice oskrzelowe - Pojęcie - Sieci typu „thonaille” - Zakaz połowu określonych gatunków - Rozporządzenia (EWG) nr 2847/93 i (WE) nr 2371/2002 - Brak systemu skutecznej kontroli zapewniającego przestrzeganie tego zakazu)

2009/C 102/11

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: M. Nolin, M. van Heezik i T. van Rijn, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Francuska (przedstawiciele: G. de Bergues i A.-L. During, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego – Wspólna polityka rybołówstwa – Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2847/93 z dnia 12 października 1993 r. ustanawiające system kontroli mający zastosowanie do wspólnej polityki rybołówstwa (Dz.U. L 261, str. 1) i rozporządzenie Rady (WE) nr 2371/2002 z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie ochrony i zrównoważonej eksploatacji zasobów rybołówstwa w ramach wspólnej polityki rybołówstwa – Dopuszczenie przez władze krajowe stosowania sieci typu „thonaille”, mimo wspólnotowego zakazu stosowania pławnic skrzelowych o długości równej lub większej niż 2,5 km – Brak systemu skutecznej kontroli, który zapewniałby przestrzeganie tego zakazu

Sentencja

Wstrzymując się od kontroli, inspekcji i nadzoru połowów pod kątem zakazu stosowania pławnic skrzelowych przy połowie określonych gatunków oraz nie zapewniając podjęcia stosowanych działań w odniesieniu do osób odpowiedzialnych za naruszenia przepisów wspólnotowych w dziedzinie stosowania pławnic oskrzelowych, Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 2 i 31 ust. 1 i 2 rozporządzenia 2847/1993 z dnia 12 października 1993 r. ustanawiającego system kontroli mający zastosowanie do wspólnej polityki rybołówstwa, zmienionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 2846/98 z dnia 17 grudnia 1998 r. oraz art. 23 ust. 1 i 2, art. 24 i art. 25 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 2371/2002 z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie ochrony i zrównoważonej eksploatacji zasobów rybołówstwa w ramach wspólnej polityki rybołówstwa.

2)	Republika Francuska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 37 z 9.2.2008.

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/9

Skarga wniesiona w dniu 21 listopada 2008 r. – Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Słowacji

(Sprawa C-507/08)

2009/C 102/12

Język postępowania: słowacki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: C. Giolito, J. Javorský, K. Walkerová)

Strona pozwana: Republika Słowacka

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że Republika Słowacka uchybiła swoim zobowiązaniom wynikającym z art. 249 ust. 4 traktatu WE i art. 2 decyzji Komisji z dnia 7 czerwca 2006 r. w sprawie pomocy państwa C 25/2005 (ex NN 21/2005) udzielonej przez Republikę Słowacką na rzecz Frucona Košice, a.s. [notyfikowana jako dokument nr C(2006) 2082 (1)], nie wykonując wspomnianej decyzji;

—	obciążenie Republika Słowacka kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W swojej decyzji z dnia 7 czerwca 2006 r. w sprawie pomocy państwa C 25/2005 (ex NN 21/2005) udzielonej przez Republikę Słowacką na rzecz Frucona Košice, a.s., Komisja stwierdziła, że środki przyjęte na rzecz tej spółki przez Republikę Słowacką stanowią pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE i że pomoc ta jest niezgodna ze wspólnym rynkiem. Jednocześnie wezwała ona Republikę Słowacką do przyjęcia wszelkich niezbędnych środków w celu odzyskania bezprawnie udzielonej pomocy.

Do chwili obecnej pomoc udzielona na rzecz Frucony nie została zwrócona.

Pomoc państwa została udzielona Fruconie w postaci umorzenia zobowiązania podatkowego, które zostało zatwierdzone przez sąd w ramach postępowania układowego. Republika Słowacka próbowała dochodzić sądownie zwrotu bezprawnie udzielonej pomocy. Sąd pierwszej instancji oddalił skargę, uzasadniając to m.in. tym, że zobowiązanie Frucony do zwrotu długu organom skarbowym wygasło z mocy prawa. Sąd apelacyjny utrzymał w mocy wyrok pierwszej instancji, uzasadniając to m.in. tym, że postanowienie w sprawie układu nie może być rewidowane, ponieważ jako res judicata musi być respektowane przez wszystkie organy, w tym sąd apelacyjny, i że Komisja nie uwzględniła w swojej decyzji przepisów kolizyjnych prawa krajowego dotyczących postępowania upadłościowego i egzekucyjnego.

Wyroki obu sądów stoją na przeszkodzie bezzwłocznemu i skutecznemu wykonaniu decyzji Komisji.

Nie wystarczy, aby Republika Słowacka skorzystała z wszystkich przysługujących jej środków. Wynikiem zastosowania tych środków musi być skuteczne i bezzwłoczne wykonanie decyzji, w przeciwnym razie należy założyć, że Republika Słowacka nie wypełniła swoich zobowiązań. Naruszenie obowiązku odzyskania przez państwo członkowskie ma miejsce, kiedy kroki podjęte przez to państwo członkowskie nie miały żadnego wpływu na faktyczny zwrot danej kwoty.

(1) Dz.U. L 112 z 30.4.2007, s.14.

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/10

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Berlin (Niemcy) w dniu 12 stycznia 2009 r. – Hava Genc przeciwko Land Berlin

(Sprawa C-14/09)

2009/C 102/13

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgericht Berlin

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Hava Genc

Strona pozwana: Land Berlin

Pytania prejudycjalne

Czy obywatel turecki, legalnie zatrudniony na rynku pracy państwa członkowskiego i wykonujący stale na rzecz innej osoby, pod jej kierownictwem, określone czynności, które mają swoistą wartość ekonomiczną i za które otrzymuje w zamian wynagrodzenie, posiada status pracownika zgodnie z art. 6 ust. 1 decyzji nr 1/80 Rady Stowarzyszenia EWG-Turcja (decyzja nr 1/80), również w sytuacji, gdy wymiar jego czasu pracy wynosi jedynie ok. 14 % pełnego wymiaru czasu pracy wynikającego z układu zbiorowego (w tym przypadku 5,5 godziny tygodniowo z 39 godzin tygodniowego czasu pracy), a dochód osiągnięty wyłącznie z tytułu tej działalności zarobkowej pokrywa jedynie ok. 25 % sumy, która – zgodnie z prawem krajowym państwa członkowskiego – jest konieczna w celu zapewnienia środków utrzymania (w tym przypadku ok. 175 EUR z ok. 715 EUR)?

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze:

Czy obywatel turecki może powołać się na wynikającą z układu stowarzyszeniowego swobodę przepływu pracowników w rozumieniu art. 6 ust. 1 decyzji nr 1/80 także wtedy, gdy ustanie cel pobytu towarzyszący jego przyjazdowi (w tym przypadku dołączenie do małżonka), a nie istnieją żadne inne, zasługujące na ochronę interesy, które przemawiają za pozostaniem w państwie umawiającym się, a możliwość kontynuowania pracy w państwie umawiającym się w niewielkim wymiarze czasu pracy nie może być uznana za motyw do pozostania, gdyż brak jest w szczególności poważnych starań w celu osiągnięcia integracji gospodarczej bez korzystania ze świadczeń socjalnych w celu zapewnienia środków utrzymania?

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/10

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Arbeitsgericht Hamburg (Niemcy) w dniu 2 lutego 2009 r. – Rosenbladt przeciwko Oellerking Gebäudereinigungsges

(Sprawa C-45/09)

2009/C 102/14

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Arbeitsgericht Hamburg (Niemcy)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Gisela Rosenbladt

Strona pozwana: Oellerking Gebäudereinigungsges. mbh

Pytania prejudycjalne

Czy po wejściu w życie Allgemeinen Gleichbehandlungsgesetzes (ramowej ustawy o równym traktowaniu, AGG) zbiorowe przepisy prawa pracy, które różnicują według cechy wieku są zgodne z zakazem dyskryminacji ze względu na wiek zawartym w art. 1 i art. 2 ust. 1 dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (1), chociaż AGG wyraźnie (jak to miało miejsce wcześniej w § 10 zdanie trzecie pkt 7 AGG) tego nie przewiduje?

Czy norma krajowa, która zezwala państwu, stronom układu zbiorowego oraz stronom indywidualnej umowy o pracę na ustalenie, że stosunki pracy zakończą się automatycznie po osiągnięciu określonego wieku (tu: ukończenie 65 roku życia) narusza zakaz dyskryminacji ze względu na wiek, zawarty w art. 1 i art. 2 ust. 1 dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy, jeśli w tym państwie członkowskim od dekad w umowach o pracę prawie wszystkich pracowników stosuje się takie stałe klauzule, niezależnie od istniejącej konkretnej sytuacji gospodarczej, socjalnej i demograficznej oraz niezależnie od konkretnych warunków zaistniałych na rynku pracy?

Czy układ zbiorowy, który zezwala pracodawcy na zakończenie stosunków pracy po osiągnięciu określonego wieku (tu: ukończenie 65 roku życia), narusza zakaz dyskryminacji ze względu na wiek, zawarty w art. 1 i art. 2 ust. 1 dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy, jeśli w tym państwie członkowskim od dekad w umowach o pracę prawie wszystkich pracowników stosuje się takie stałe klauzule, niezależnie od istniejącej konkretnej sytuacji gospodarczej, socjalnej i demograficznej oraz niezależnie od konkretnych warunków zaistniałych na rynku pracy?

Czy państwo, które uznaje za powszechnie obowiązujący układ zbiorowy zezwalający pracodawcy na zakończenie stosunków pracy po osiągnięciu określonego wieku (tutaj: ukończeniu 65 roku życia) i to powszechne obowiązywanie podtrzymuje narusza zakaz dyskryminacji ze względu na wiek, zawarty w art. 1 i art. 2 ust. 1 dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy, jeśli dochodzi do tego niezależnie od istniejącej konkretnej sytuacji gospodarczej, socjalnej i demograficznej oraz niezależnie od konkretnych warunków na rynku pracy?

(1) Dz.U. L 303, s. 16

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/11

Skarga wniesiona w dniu 2 lutego 2009 r. – Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej

(Sprawa C-49/09)

2009/C 102/15

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: D. Triantafyllou i K. Herrmann, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska

Żądania

—

stwierdzenie, że poprzez stosowanie obniżonej stawki podatku VAT w wysokości 7% do dostaw, importu i wewnątrzwspólnotowego nabycia odzieży i dodatków odzieżowych dla niemowląt oraz obuwia dziecięcego na podstawie art. 41 ust.2 ustawy o podatku od towarów i usług z 11 marca 2004 r. w powiązaniu z pozycjami 45 i 47 załącznika III do tejże ustawy Rzeczpospolita Polska uchybiła jej zobowiązaniom wynikającym z art. 98 dyrektywy 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1) w powiązaniu z jej załącznikiem III.

—	obciążenie Rzeczpospolitej Polskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zdaniem strony skarżącej stosowanie przez Rzeczpospolitą Polską obniżonej stawki podatku VAT w wysokości 7% do dostaw, importu i wewnątrzwspólnotowego nabycia odzieży i dodatków odzieżowych dla niemowląt oraz obuwia dziecięcego na podstawie art. 41 ust.2 ustawy o podatku od towarów i usług z 11 marca 2004 r. w powiązaniu z pozycjami 45 i 47 załącznika III do tejże ustawy jest niezgodne z jednoznacznymi przepisami art. 98 dyrektywy 2006/112/WE. Stosowanie tej obniżonej stawki na wymienione wyżej towary nie jest objęte żadną derogacją przyznaną Rzeczpospolitej Polskiej w pkt 1 lit.a) i lit.b) rozdziału 9 „Podatki” Załącznika XII do Aktu o warunkach Przystąpienia RP do UE ani w art. 128 dyrektywy 2006/112/WE.

(1) Dz.U. L 347 z 11.12.2006, str. 1—118

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/12

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation (Francja), w dniu 18 lutego 2009 r. – Établissements Rimbaud SA przeciwko Directeur général des impôts, Directeur des services fiscaux d'Aix-en-Provence

(Sprawa C-72/09)

2009/C 102/18

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour de cassation

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Établissements Rimbaud SA.

Strona pozwana: Directeur général des impôts, Directeur des services fiscaux d'Aix-en-Provence.

Pytania prejudycjalne

Czy art. 40 porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym sprzeciwia się przepisom takim jak art. 990 D i nast. code général des impôts [francuskiej ordynacji podatkowej], w brzmieniu obowiązującym w chwili zaistnienia okoliczności faktycznych, która zwalnia z podatku w wysokości 3 % od wartości rynkowej nieruchomości położonych we Francji spółki mające siedzibę we Francji i uzależnia owo zwolnienie w przypadku spółek, które mają siedzibę w państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, nie będącym członkiem Unii Europejskiej, od istnienia konwencji o pomocy administracyjnej zawartej pomiędzy Francją a tym państwem w celu zwalczania oszustw podatkowych i unikania opodatkowania lub od okoliczności, że na podstawie traktatu zawierającego klauzulę o niedyskryminacji ze względu na przynależność państwową, rzeczone osoby prawne nie powinny podlegać większemu obciążeniu podatkowemu niż obciążenie podatkowe, jakiemu podlegają spółki mające siedzibę we Francji?

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/12

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation (Belgia) w dniu 18 lutego 2009 r. – Bâtiments et Ponts Construction SA, Thyssenkrupp Industrieservice przeciwko Berlaymont 2000 SA

(Sprawa C-74/09)

2009/C 102/19

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour de cassation (Belgia)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Bâtiments et Ponts Construction SA, Thyssenkrupp Industrieservice

Strona pozwana: Berlaymont 2000 SA

Pytania prejudycjalne

Czy obowiązek uzyskania rejestracji w celu uzyskania zamówienia publicznego w Belgii, taki jak obowiązek ustanowiony artykułem I.G. specyfikacji istotnych warunków zamówienia, mającej zastosowanie w tej sprawie, nie jest sprzeczny z zasadą swobodnego przepływu wewnątrz Unii Europejskiej i art. 24 akapit drugi dyrektywy Rady 93/37/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. dotyczącej koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane (1), jeżeli byłby on interpretowany w ten sposób, że pozwala instytucji zamawiającej wykluczyć z postępowania przetargowego oferenta będącego zagranicznym przedsiębiorcą, który nie jest zarejestrowany w Belgii, ale który przedstawił równoważne zaświadczenia wydane przez właściwe organy administracji swojego kraju?

Czy nie jest sprzeczny z zasadą swobodnego przepływu wewnątrz Unii Europejskiej i art. 24 akapit drugi dyrektywy Rady 93/37/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. dotyczącej koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane przyznanie belgijskiej instytucji zamawiającej prawa narzucenia zagranicznym oferentom obowiązku poddania ocenie przez belgijski organ – komisję ds. rejestracji przedsiębiorców – ważności zaświadczeń, wydanych im przez organy podatkowe i organy ubezpieczeń społecznych w ich kraju, poświadczających, że nie mają zaległości w zakresie zobowiązań podatkowych i w zakresie ubezpieczeń społecznych?

(1) Dz.U. L 199, s. 54.

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/13

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione Tributaria Provinciale di Alessandria (Włochy) w dniu 20 lutego 2009 r. – Agra Srl przeciwko Agenzia Dogane Ufficio delle Dogane di Alessandria

(Sprawa C-75/09)

2009/C 102/20

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Commissione Tributaria Provinciale di Alessandria

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Agra Srl

Strona pozwana: Agenzia Dogane Ufficio delle Dogane di Alessandria

Pytania prejudycjalne

Czy mając na uwadze przepisy art. 11 decreto legislativo nr 374/1990 w związku z art. 221 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2913/1992 i dodanym doń później ust. 4 oraz z uwzględnieniem art. 84 akapit trzeci TULD (DPR nr 43/1973), prawo Agenzia della Dogane (agencji celnej) do przeprowadzenia weryfikacji decyzji w sprawie ustalenia wysokości należności celnych ulega przedawnieniu bądź wygaśnięciu wraz z upływem trzech lat od dnia zgłoszenia celnego czy też bieg tego terminu może zostać przerwany lub ulec zawieszeniu na czas trwania postępowania karnego wszczętego z powodu naruszenia związanego z należnościami celnymi, o których mowa w decyzji w sprawie ustalenia ich wysokości?

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/13

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (siódma izba) wydanego w dniu 10 grudnia 2008 r. w sprawie T-365/06 Bateaux mouches przeciwko OHIM, wniesione w dniu 24 lutego 2009 r. przez Compagnie des bateaux mouches SA

(Sprawa C-78/09 P)

2009/C 102/22

Język postępowania: francuski

Strony

Wnosząca odwołanie: Compagnie des bateaux mouches SA (przedstawiciel: G. Barbaut, adwokat)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Jean-Noël Castanet

Żądania wnoszącej odwołanie

—	uznanie odwołania wniesionego przez Compagnie des bateaux mouches za dopuszczalne;

—	uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 10 grudnia 2008 r. (sprawa T-365/06);

—	obciążenie Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie podnosi dwa zarzuty na poparcie odwołania.

W pierwszym zarzucie wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył art. 7 ust 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (1). W tym zakresie zarzuca ona po pierwsze Sądowi, że zlekceważył on samoistny charakter odróżniający, jaki posiadał od początku znak towarowy. Po drugie, charakter odróżniający znaku został nawet utrzymany i wzmocniony w czasie w wyniku jego używania przez wnoszącą odwołanie. W istocie, znak towarowy „BATEAUX MOUCHE” jest umieszczony na statkach wykorzystywanych przez stronę wnoszącą odwołanie – i jedynie przez nią – do organizowania przejażdżek turystycznych po Sekwanie, posłużenie się wyrażeniem „bateaux mouches” przy posługiwaniu się wyszukiwarkami internetowymi doprowadza wyszukującego bezpośrednio na stronę internetową wnoszącej odwołanie oraz wnosząca odwołanie wprowadziła aktywną politykę obrony jej znaku towarowego przed jakimkolwiek używaniem stanowiącym jego nadużycie.

W drugim zarzucie strona wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi, że dokonał błędnej wykładni wypracowanych przez orzecznictwo kryteriów umożliwiających wykazanie uzyskania charakteru odróżniającego znaku towarowego „BATEAUX MOUCHE” w następstwie używania. W istocie czynniki, na podstawie których można wykazać charakter odróżniający znaku towarowego, takie jak udział w rynku, jaki ma znak towarowy, intensywność, zasięg geograficzny i okres używania tego znaku towarowego, wysokość nakładów przedsiębiorstwa związanych z jego promowaniem, odsetek zainteresowanego kręgu odbiorców rozpoznających z uwagi na znak towarowy towar lub usługę jako pochodzące z określonego przedsiębiorstwa, winny być analizowane przez Sąd w sposób całościowy a nie częściowy.

(1) Dz.U. 1994, L11, s. 1.

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Symvoulio tis Epikrateias (Grecja) w dniu 25 lutego 2009 r. – Idryma Typou przeciwko Ministrowi ds. Prasy i Środków Masowego Przekazu

(Sprawa C- 81/09)

2009/C 102/23

Język postępowania: grecki

Sąd krajowy

Symvoulio tis Epikrateias (Grecja).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Idryma Typou

Strona pozwana: Minister ds. Prasy i Środków Masowego Przekazu

Pytania prejudycjalne

Czy dyrektywa 68/151/EWG, której art. 1 stanowi: „Środki koordynujące, zapisane w niniejszej dyrektywie stosuje się do przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych w Państwach Członkowskich, odnoszących się do następujących typów spółek: […] w Grecji: ανώνυμη εταιρία [spółek akcyjnych”, stoi na przeszkodzie wprowadzeniu przepisu krajowego, takiego jak art. 4 ust. 3 ustawy 2328/1995, w części, w której stanowi, że grzywny przewidziane w jego poprzednich ustępach w przypadku naruszeń obowiązujących przepisów i norm etycznych regulujących działalność stacji telewizyjnych, mogą być nakładane nie tylko na spółki posiadające pozwolenie na utworzenie i prowadzenie stacji telewizyjnych, lecz również, solidarnie, na wszystkich wspólników posiadających ponad 2,5% kapitału akcyjnego?

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Symvoulio tis Epikrateias (Grecja) w dniu 25 lutego 2009 r. – Dimos Agiou Nikolaou Kritis przeciwko Ypourgos Anaptyxis kai Trofimon

(Sprawa C- 82/09)

2009/C 102/24

Język postępowania: grecki

Sąd krajowy

Symvoulio tis Epikrateias (Grecja).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Dimos Agiou Nikolaou Kritis

Strona pozwana: Ypourgos Anaptyxis kai Trofimon

Pytania prejudycjalne

Czy definicje pojęć „las” i „obszar zalesiony” zawarte w art. 3 ust. a) i b) rozporządzenia WE nr 2152/2003 mają również zastosowanie w dziedzinach dotyczących ochrony, a bardziej ogólnie, zarządu „lasami” i „obszarami zalesionymi” w rozumieniu tych definicji, które nie są wyraźnie uregulowane w tym rozporządzeniu, lecz zostały przewidziane w krajowym porządku prawnym?

2)	Czy w przypadku twierdzącej odpowiedzi na pierwsze pytanie, krajowy porządek prawny może zdefiniować jako „las” lub „obszar zalesiony” obszary, które nie są „lasami” ani „obszarami zalesionymi” w rozumieniu art. 3 lit. a) i b) rozporządzenia nr (WE) 2152/2003?

Czy w przypadku twierdzącej odpowiedzi na pytanie drugie, jeśli krajowy porządek prawny może zdefiniować jako „lasy” lub „obszary zalesione” obszary, które nie są „lasami” ani „obszarami zalesionymi” w rozumieniu art. 3 lit. a) i b) rozporządzenia (WE) 2152/2003, definicja taka może odbiegać od definicji przewidzianej we wskazanym rozporządzeniu zarówno w zakresie elementów konstytutywnych tych pojęć, w rozumieniu rozporządzenia, jak i w zakresie liczbowego określenia danych tych elementów konstytutywnych, które w danym przypadku, mogą być wspólne z przewidzianymi w rozporządzeniu, czy też należy uznać, że ta definicja, przewidziana w krajowym porządku prawnym, może zawierać elementy konstytutywne pojęć „las” lub „obszar zalesiony”, które są odmienne od przewidzianych w definicji rozporządzenia, przyjmując jednakże, iż gdy chodzi o elementy wspólne, jest wyłącznie dopuszczalne, by nie określać ich w sposób liczbowy, a w przypadku określenia liczbowego, nie może ono wyłączać określenia liczbowego przewidzianego w rozporządzeniu?

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/15

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (siódma izba) wydanego w dniu 10 grudnia 2008 r. w sprawie T-388/02 Kronoply GmbH & Co. KG i Kronotex GmbH & Co. KG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, popieranej przez Zellstoff Stendal GmbH, Republikę Federalną Niemiec i Land Sachsen-Anhalt, wniesione w dniu 25 lutego 2009 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich

(Sprawa C-83/09 P)

2009/C 102/25

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnosząca odwołanie: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: K. Gross i V. Kreuschitz, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Kronoply GmbH & Co. KG, Kronotex GmbH & Co. KG, Zellstoff Stendal GmbH, Republika Federalna Niemiec i Land Sachsen-Anhalt

Żądania wnoszącej odwołanie

—

Uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie, w jakim uznano w nim za dopuszczalną wniesioną przez Kronoply GmbH & Co. KG i Kronotex GmbH & Co. KG skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 19 czerwca 2002 r. o niewnoszeniu zastrzeżeń wobec pomocy przyznanej Stendahl GmbH przez Niemcy na budowę fabryki celulozy;

—	odrzucenie jako niedopuszczalnej skargi o stwierdzenie nieważności wniesionej przez Kronoply GmbH & Co. KG i Kronotex GmbH & Co. KG na sporne działanie;

—	obciążenie Kronoply GmbH & Co. KG i Kronotex GmbH & Co. KG kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zdaniem Komisji wywiedzenie na rzecz zainteresowanych stron w rozumieniu art. 88 ust. 2 WE prawa do wniesienia skargi na decyzje w sprawie pomocy narusza wymogi ustanowione w art. 230 akapit czwarty WE w odniesieniu do dopuszczalności skarg. W jej opinii zainteresowanym stronom, które nie są stronami postępowania w sprawie pomocy, nie przysługują żadne własne prawa strony, których mogłyby dochodzić w drodze skargi. Zamiast tego w celu ustalenia, czy decyzja dotyczy indywidualnie danej osoby, należy zastosować formułę przyjętą przez Trybunał w wyroku w sprawie Plaumann. To, czy decyzja dotyczy indywidualnie danej osoby, może zatem – zdaniem Komisji – wynikać jedynie z gospodarczych skutków pomocy dla skarżącego.

Komisja twierdzi ponadto, że w zaskarżonym wyroku doszło do niedopuszczalnego nadania innej treści żądaniom, które zostały przedstawione w skardze. Zdaniem Komisji Sąd zbadał merytoryczne argumenty skarżącego, które przedstawił on w odniesieniu do innych aspektów aniżeli ochrona jego rzekomych praw procesowych, chociaż skarga była dopuszczalna wyłącznie w celu ochrony rzekomych praw procesowych.

Komisja utrzymuje wreszcie, że zaskarżony wyrok prowadzi do wprowadzenia nieznanej prawu wspólnotowemu skargi powszechnej na decyzje w sprawie pomocy.

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/16

Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji wydanego w dniu 17 grudnia 2008 r. w sprawie T-137/07 Portela przeciwko Komisji, wniesione w dniu 27 lutego 2009 r. przez Portela – Comércio de artigos ortopédicos e hospitalares, L.da

(Sprawa C-85/09 P)

2009/C 102/26

Język postępowania: portugalski

Strony

Wnoszący odwołanie: Portela – Comércio de artigos ortopédicos e hospitalares, L.da (przedstawiciel: C. Mourato, adwokat)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Częściowe uchylenie zaskarżonego postanowienia, w zakresie, w jakim uznano, że nie został wykazany związek przyczynowy między zaniechaniem Komisji a podnoszoną przez skarżącą szkodą (pkt 96, 97, 99, 100 i 101 zaskarżonego postanowienia).

Co do istoty sprawy:

—

Stwierdzenie, że w niniejszej sprawie spełnione zostały przesłanki powstania odpowiedzialności pozaumownej Komisji; zasądzenie od Komisji naprawienia zarzucanych jej szkód; zasądzenie od Komisji pokrycia całości kosztów poniesionych w obydwóch postępowaniach, włącznie z kosztami poniesionymi przez skarżącą.

—

Ewentualnie, przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Pierwszej Instancji w celu sprawdzenia, że zostały spełnione przesłanki powstania odpowiedzialności pozaumownej; zasądzenie od Komisji naprawienia zarzucanych jej szkód; zasądzenie od Komisji pokrycia kosztów wynikających z wniesienia niniejszej skargi oraz kosztów postępowania przed Sądem Pierwszej Instancji, włącznie z kosztami poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

—

Uzasadnienie zaskarżonego postanowienia jest niewystarczające, ponieważ Sąd Pierwszej Instancji nie udzielił odpowiedzi na argumenty podniesione przez skarżącą w pkt 92 i 93 pierwotnej skargi, zgodnie z którymi brak upoważnionego przedstawiciela wytwórcy z siedzibą we Wspólnocie, wymaganego na mocy dyrektywy, uniemożliwia przeprowadzenie procedury oceny zgodności przez jednostkę notyfikowaną, ani też na twierdzenie Komisji, że nie zwrócono się do niej o podjęcie działania w ramach procedury ochronnej, ponieważ portugalska jednostka Infarmed nie działała zgodnie z art. 14b dyrektywy Rady 93/42/EWG (1) z dnia 14 czerwca 1993 r. dotyczącej wyrobów medycznych, w brzmieniu zmienionym przez dyrektywę 98/79/WE (2) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 października 1998 r. w sprawie wyrobów medycznych używanych do diagnozy in vitro.

—	Popełniono błąd w ocenie odnośnie do związku przyczynowego między zachowaniem Komisji a poniesioną przez skarżącą szkodą, a jednocześnie Sąd pierwszej Instancji dokonał błędnej wykładni art. 8 i 14b dyrektywy.

—	Naruszono prawo do obrony ze względu na odmowę zarządzenia środków dowodowych, o które wnosiła skarżąca.

(1) Dz.U. L 169, s. 1.

(2) Dz.U. L 331, s. 1.

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/16

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez VAT and Duties Tribunal, Manchester (Zjednoczone Królestwo) w dniu 27 lutego 2009 r. – Future Health Technologies Ltd przeciwko Her Majesty's Commissioners of Revenue and Customs

(Sprawa C-86/09)

2009/C 102/27

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

VAT and Duties Tribunal, Manchester (Zjednoczone Królestwo).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Future Health Technologies Ltd.

Strona pozwana: Her Majesty's Commissioners of Revenue and Customs.

Pytania prejudycjalne

Czy w okolicznościach, gdy państwo członkowskie przyjmuje, że usługi wykonywane były przez placówkę, którą należy traktować jako odpowiednio uznaną placówkę o charakterze podobnym do szpitala lub ośrodka medycznego lub diagnostycznego w rozumieniu art. 132 ust. 1 lit. b) dyrektywy w sprawie VAT, wyrażenie „opieka szpitalna i medyczna” w art. 132 ust. 1 lit. b) powinno być interpretowane jako obejmujące agregat lub, alternatywnie, jedną lub kilka (a jeżeli tak, to które) następujących opisanych usług [które dokładniej zostały opisane w Agreed Statement of Facts (uzgodnionym oświadczeniu co do okoliczności faktycznych)]:

a)	dostarczenie rodzicom nienarodzonego dziecka zestawu niezbędnego sprzętu medycznego umożliwiającego niezależnej osobie wykonującej zawód medyczny odbierającej poród pobranie krwi pępowinowej dziecka zaraz po urodzeniu;

badanie pobranej w ten sposób krwi w specjalnie wybudowanym obiekcie w celu zapewnienia, że nie została ona skażona przez żadną chorobę, która mogłaby zostać przeniesiona poprzez krew lub poprzez komórki macierzyste pozyskane z krwi w przypadku terapeutycznego wykorzystania komórek macierzystych (wraz z podobnym badaniem następującym ponownie po 6 miesiącach);

c)	przetwarzanie owej krwi pod nadzorem odpowiednio wykwalifikowanej osoby wykonującej zawód medyczny w celu pozyskania próbki komórek macierzystych nadających się do terapeutycznego leczniczego wykorzystania;

d)	przechowywanie krwi i komórek macierzystych w warunkach kontrolowanych przez naukowców mających na celu utrzymanie i zachowanie krwi i komórek macierzystych w idealnym stanie; lub

e)	wydanie krwi na wniosek rodziców (do czasu uzyskania przez dziecko 18 roku życia) dla wykorzystania jej do celów leczniczych?

2.	Alternatywnie, czy pojęcie czynności „ściśle związanych z opieką medyczną lub szpitalną” w art. 132 ust. 1 lit. b) dyrektywy w sprawie VAT powinno być interpretowane jako obejmujące wszystkie lub każdą (a jeżeli tak, to które) z wyżej wymienionych usług?

Czy w okolicznościach, w których państwo członkowskie przyjmuje, że wspomniane usługi są wykonywane przez lub pod nadzorem jednej lub kilku odpowiednio wykwalifikowanych osób wykonujących zawód medyczny, wyrażenie „świadczenie opieki medycznej” w art. 132 ust. 1 c) dyrektywy w sprawie VAT powinno być interpretowane jako obejmujące agregat lub, alternatywnie, jedną lub kilka (a jeżeli tak, to które) z następujących opisanych usług [które zostały dokładniej opisane w w Agreed Statement of Facts (uzgodnionym oświadczeniu co do okoliczności faktycznych)]:

f)	dostarczenie rodzicom nienarodzonego dziecka zestawu niezbędnego sprzętu medycznego umożliwiającego niezależnej osobie wykonującej zawód medyczny odbierającej poród pobranie krwi pępowinowej dziecka zaraz po urodzeniu;

h)	przetwarzanie owej krwi pod nadzorem odpowiednio wykwalifikowanej osoby wykonującej zawód medyczny w celu pozyskania próbki komórek macierzystych nadających się do terapeutycznego leczniczego wykorzystania;

i)	przechowywanie krwi i komórek macierzystych w warunkach kontrolowanych przez naukowców mających na celu utrzymanie i zachowanie krwi i komórek macierzystych w idealnym stanie; lub

j)	wydanie krwi na wniosek rodziców (do czasu uzyskania przez dziecko 18 roku życia) dla wykorzystania jej do celów leczniczych?

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/18

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 16 marca 2009 r. – R przeciwko Komisji

(Sprawa T-156/08 P) (1)

(Odwołanie - Służba publiczna - Urzędnicy na okres próbny - Sprawozdanie z okresu próbnego - Brak działania będącego podstawą skargi - Termin na wniesienie skargi - Przekroczenie terminu)

2009/C 102/28

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: R (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat Y. Minatchy)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: D. Martin i K. Herrmann, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 19 lutego 2008 r. w sprawie F-49/07 R przeciwko Komisji (jeszcze nieopublikowanego w Zbiorze) zmierzające do uchylenia tego postanowienia.

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	R pokrywa koszty własne oraz koszty poniesione przez Komisję w postępowaniu odwoławczym.

(1) Dz.U C 171 z 5.7.2008.

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/18

Skarga wniesiona w dniu 9 lutego 2009 r. – Deutsche Behindertenhilfe – Aktion Mensch przeciwko OHIM (diegesellschafter.de)

(Sprawa T-47/09)

2009/C 102/29

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Deutsche Behindertenhilfe – Aktion Mensch eV (Moguncja, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci V. Töbelmann i A. Piltz)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 27 listopada 2008 r., sprawa R 1094/2008-1;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „diegesellschafter.de” dla usług z klas 35 i 41 (zgłoszenie nr 4 606 372)

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (1), ponieważ zgłoszony znak towarowy ma wymagane minimum charakteru odróżniającego i nie ma konieczności pozostawienia tworzącego go oznaczenia do swobodnego używania przez wszystkich.

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1)

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/18

Skarga wniesiona w dniu 13 lutego 2009 r. – Swarovski przeciwko OHIM – Swarovski (Daniel Swarovski Privat)

(Sprawa T-55/09)

2009/C 102/30

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Daniel Swarovski (Volders, Austria) (przedstawiciel: adwokat R. Küppers)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Swarovski AG (Triesen, Liechtenstein).

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji R 0348/5008-1 Pierwszej Izby Odwoławczej z dnia 9 listopada 2008 r.;

—	oddalenie odwołania;

—	obciążenie interwenienta kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania przed Izbą Odwoławczą.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Skarżący

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „Daniel Swarovski Privat” dla towarów i usług z klas 3, 4, 8, 9, 15, 16, 18, 20, 21, 26, 28, 29, 30, 31, 32, 33, 39 i 44 (zgłoszenie nr 3 981 099)

Właściciel znaku lub oznaczenia,

na które powołano się w sprzeciwie: Swarovski AG

Znak lub oznaczenie,

na które powołano się w sprzeciwie: Słowny znak towarowy „DANIEL SWAROVSKI” dla towarów i usług z klas 16, 18, 21, 25 i 41 (wspólnotowy znak towarowy nr 3 895 133); słowny znak towarowy „Swarovski” dla towarów i usług z klas 2, 3, 6, 8, 9, 11, 16, 18, 19, 20, 21, 24, 25, 28, 34, 35 i 41 (wspólnotowy znak towarowy nr 3 895 091); słowny znak towarowy „Swarovski” dla usług z klasy 36 (słowny znak towarowy zarejestrowany w Austrii pod numerem 218 795); słowny znak towarowy „Swarovski” dla towarów z klas 11, 16, 21 i 34 (słowny znak towarowy zarejestrowany w Austrii pod numerem 96 389) i słowny znak towarowy „Swarovski” dla towarów z klas 8, 9, 11, 14, 18, 21, 25 i 26 (międzynarodowa rejestracja nr 528 189 wywołująca skutki we Włoszech)

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Częściowe uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Częściowe oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 40/94 (1), ponieważ w przypadku kolidujących ze sobą znaków towarowych nie istnieje żadne prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd, jako że brak jest wymaganego negatywnego wpływu na wcześniejszy znak towarowy, a do tego zakres ochrony wcześniejszego znaku towarowego został określony w sposób nieprawidłowy.

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1).

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/19

Skarga wniesiona w dniu 9 lutego 2009 r. – Alfastar Benelux przeciwko Radzie

(Sprawa T-57/09)

2009/C 102/31

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Alfastar Benelux (Ixelles, Belgia) (przedstawiciel: N. Keramidas, adwokat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważność decyzji Rady o odrzuceniu oferty skarżącej przedstawionej w przetargu UCA-218-07 na „Pomoc techniczną — help desk i obsługa na miejscu komputerów osobistych, drukarek i urządzeń dodatkowych w sekretariacie ogólnym Rady” (1), o której powiadomiono skarżącą decyzją z dnia 1 grudnia 2008 r., oraz wszelkich dalszych decyzji Rady w tym o udzieleniu zamówienia wybranemu oferentowi,

—	zasądzenie od Rady odszkodowania za szkody poniesione przez skarżącą w związku z postępowaniem przetargowym w wysokości 2 937 902 EUR lub części tej kwoty w dacie stwierdzenia nieważności powyższej decyzji,

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej sprawie skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji pozwanej o odrzuceniu jej oferty przedstawionej w przetargu UCA-218-07 na „Pomoc techniczną — help desk i obsługa na miejscu komputerów osobistych, drukarek i urządzeń dodatkowych w sekretariacie ogólnym Rady” oraz o udzieleniu zamówienia wybranemu oferentowi. Skarżąca żąda też zasądzenia odszkodowania za szkody wyrządzone w toku postępowania przetargowego.

Na poparcie swych żądań skarżąca przedstawia następujące cztery zarzuty.

Po pierwsze skarżąca podnosi, że pozwana dopuściła się szeregu rażących błędów w ocenie w zakresie braku certyfikacji wybranego oferenta, braku zatwierdzenia przez NATO bezpieczeństwa personelu wybranego oferenta, okoliczności że wybrany oferent nie dysponuje przedstawionym personelem, kwalifikacji personelu wybranego oferenta w porównaniu z personelem skarżącej, znajomości oznaczeń transferowych i oceny liczby personelu proponowanego przez oferentów.

Po drugie skarżąca podnosi, że pozwana nie dochowała zobowiązań w zakresie równego traktowania kandydatów i przejrzystości.

Po trzecie skarżąca podnosi, że ogłoszenie o przetargu zawierało szereg nieścisłości i nieprawidłowych informacji.

Wreszcie skarżąca podnosi, że pozwana naruszyła obowiązek uzasadnienia swej decyzji.

(1) Dz.U. 2008/S 91-122796

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/20

Skarga wniesiona w dniu 16 lutego 2009 r. – Herhof przeciwko OHIM – Stabilator (stabilator)

(Sprawa T-60/09)

2009/C 102/32

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Herhof-Verwaltungsgesellschaft mbH (Solms, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci A. Zinnecker i T. Bösling)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Stabilator sp. z o.o. (Gdynia, Polska)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawach połączonych R 483/2008-4 i R 705/2008-4;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Stabilator sp. z o.o.

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy „stabilator” dla towarów i usług z klas 19, 37 i 42 – zgłoszenie nr 4 068 961

Właściciel znaku lub oznaczenia,

na które powołano się w sprzeciwie: Strona skarżąca

Znak lub oznaczenie,

na które powołano się w sprzeciwie: Słowny znak towarowy „STABILAT” dla towarów z klas 1, 7, 11, 20, 37, 40 i 42

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Częściowe uwzględnienie sprzeciwu i częściowe odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Częściowe uchylenie zaskarżonej decyzji i częściowe oddalenie sprzeciwu

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1).

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/21

Skarga wniesiona w dniu 16 lutego 2009 r. – Meica przeciwko OHIM – Bösinger Fleischwaren (Schinken King)

(Sprawa T-61/09)

2009/C 102/33

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Meica Ammerländische Fleischwarenfabrik Fritz Meinen GmbH & Co. KG (Edewecht, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat S. Russlies)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Bösinger Fleischwaren GmbH (Bösingen, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 11 grudnia 2008 r. (sprawa R 1049/2007-1);

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Bösinger Fleischwaren GmbH

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „Schinken King” dla towarów z klas 29 i 30 (zgłoszenie nr 3 720 968)

Właściciel znaku lub oznaczenia,

na które powołano się w sprzeciwie: Strona skarżąca

Znak lub oznaczenie,

na które powołano się w sprzeciwie: Słowny wspólnotowy znak towarowy „Curry King” (wspólnotowy znak towarowy nr 2 885 077) dla towarów z klasy 30 i zarejestrowane w Niemczech słowne znaki towarowe „Curry King” (nr 39902969,9) i „King” (nr 30404434,2) dla towarów z klas 29 i 30

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (1), ponieważ w przypadku kolidujących ze sobą znaków towarowych istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd lub przynajmniej prawdopodobieństwo skojarzenia, oraz naruszenie art. 74 ust. 1 zdanie drugie tego rozporządzenia z uwagi na braki w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1).

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/21

Skarga wniesiona w dniu 13 lutego 2009 r. – Rintisch przeciwko OHIM – Bariatrix Europe (PROTI SNACK)

(Sprawa T-62/09)

2009/C 102/34

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Bernhard Rintisch (Bottrop, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat A. Dreyer)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Bariatrix Europe Inc. SAS (Guilherand Granges, Francja)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 15 grudnia 2008 r. w sprawie R 740/2008-4; i

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Bariatrix Europe Inc. SAS

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „PROTI SNACK” dla towarów z klas 5, 29, 30 i 32 – zgłoszenie nr 4 992 145

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: strona skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: zarejestrowany w Niemczech pod nr 39 702 429 słowny znak towarowy „PROTI” dla towarów z klas 29 i 32; zarejestrowany w Niemczech pod nr 39 608 644 graficzny znak towarowy „PROTIPOWER” dla towarów z klas 29 i 32; zarejestrowany w Niemczech pod nr 39 549 559 słowny znak towarowy „PROTIPLUS” dla towarów z klas 29 i 32; zarejestrowana w Niemczech pod nr 39 629 195 nazwa handlowa „PROTITOP” dla towarów z klas 29, 30 i 32

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94 ze względu na niedokonanie przez Izbę Odwoławczą oceny zasadności sprzeciwu; naruszenie art. 74 ust. 2 rozporządzenia Rady nr 40/94 ze względu na odmowę Izby Odwoławczej skorzystania z przysługującego jej swobodnego uznania bądź co najmniej niepodanie, w jaki sposób skorzystała z tego uznania; nadużycie władzy ze względu na nieuzwględnie przez Izbę Odwoławczą dokumentów i dowodów przedłożonych przez stronę skarżącą.

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/22

Skarga wniesiona w dniu 17 lutego 2009 r. – Volkswagen przeciwko OHIM – Suzuki Motor (SWIFT GTi)

(Sprawa T-63/09)

2009/C 102/35

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Volkswagen AG (Wolfsburg, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci H.P. Schrammek, C. Drzymalla i S. Risthaus)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Suzuki Motor Corporation

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 9 grudnia 2008 r. w sprawie R 749/2007-2;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Suzuki Motor Corporation

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „SWIFT GTi” dla towarów z klasy 12 (zgłoszenie nr 3 456 084)

Właściciel znaku lub oznaczenia,

na które powołano się w sprzeciwie: Strona skarżąca

Znak lub oznaczenie,

na które powołano się w sprzeciwie: zarejestrowany w Niemczech słowny znak towarowy „GTI” (nr 39 406 386) i słowny międzynarodowy znak towarowy „GTI” (nr 717 592) dla towarów z klasy 12

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1).

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/23

Skarga wniesiona w dniu 16 lutego 2009 r. – Micro Shaping przeciwko OHIM (>packaging)

(Sprawa T-64/09)

2009/C 102/36

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Micro Shaping Ltd (Worthing, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: adwokat A. Franke)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 11 grudnia 2008 r. – sprawa R 1063/2008-1 – zakresie dotyczącym zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego nr 006354311 „>packaging”;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy „>packaging” dla towarów i usług z klas 16, 17 i 42 (zgłoszenie nr 6 354 311)

Decyzja eksperta: Częściowe odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1)

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/23

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 11 grudnia 2008 r. w sprawie F-136/06 Enzo Reali przeciwko Komisji, wniesione w dniu 14 lutego 2009 r. przez Enzo Reali

(Sprawa T-65/09 P)

2009/C 102/37

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Enzo Reali (Florencja, Włochy) (przedstawiciel: S. Pappas, adwokat)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie zaskarżonego wyroku i w konsekwencji stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszym odwołaniu wnosząca odwołanie żąda uchylenia wyroku wydanego przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-136/06 (1) oddalającego zażalenie skarżącego w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji organu upoważnionego do zawierania umów, na mocy której podejmując zatrudnienie w Komisji skarżący został zaszeregowany do grupy zaszeregowania i stopnia jako pracownik kontraktowy.

Na poparcie swojego odwołania skarżący podnosi cztery zarzuty.

Po pierwsze podnosi on, że Sąd do spraw Służby Publicznej naruszył prawo twierdząc, że zarzut niezgodności z prawem niektórych przepisów ogólnych przepisów wykonawczych (zwanych dalej „OPW”) podniesiony w postępowaniu w pierwszej instancji jest niedopuszczalny, ponieważ nie został podniesiony w zażaleniu w ramach postępowania administracyjnego. Skarżący twierdzi, że kwestia braku kompetencji Komisji, której dotyczy podniesiony zarzut niezgodności z prawem powinna zostać z urzędu podniesiona przez Sąd. Tytułem żądania ewentualnego skarżący twierdzi, że nawet jeżeli Sąd nie był zobowiązany do podniesienia tej kwestii z urzędu, należało ten zarzut uznać za dopuszczalny, ponieważ szczególne kryterium zaszeregowania skarżącego zostało zakwestionowane już w zażaleniu.

Po drugie skarżący twierdzi, że Sąd do spraw Służby Publicznej naruszył prawo skarżącego w ramach oceny dyplomu skarżącego. Skarżący uważa, że oceny waloru jego dyplomu należy dokonać zgodnie z prawem krajowym państwa, w którym dyplom został uzyskany, ponieważ przeprowadzenie takiej oceny należy do wyłącznych kompetencji państw członkowskich, natomiast Sąd arbitralnie ograniczył zakres ustawodawstwa włoskiego i je przeinaczył.

Po trzecie skarżący podnosi, że Sąd do spraw Służby Publicznej naruszył zasadę niedyskryminacji skarżącego ramach oceny dyplomów skarżącego i ich porównania z dyplomami osoby, która uzyskała licencjat.

Po czwarte zdaniem skarżącego zaskarżony wyrok zawiera sprzeczność w tym sensie, że Sąd do spraw Służby Publicznej wydaje się uwzględniać prawo włoskie i jednocześnie odmawiać jego stosowania w celu rozstrzygnięcia niniejszego sporu.

(1) Dotychczas nieopublikowany w Zbiorze.

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/24

Skarga wniesiona w dniu 18 lutego 2009 r. – Pilkington Group i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-72/09)

2009/C 102/38

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Pilkington Group Ltd (St Helens, Zjednoczone Krórestwo), Pilkington Automotive Ltd (Lathom, Zjednoczone Królestwo), Pilkington Automotive Deutschland GmbH (Witten, Niemcy), Pilkington Holding GmbH (Gelsenkirchen, Niemcy), Pilkington Italia SpA (San Salvo, Włochy) (przedstawiciele: J. Scott, S. Wisking i K. Fountoukakos-Kyriakakos, solicitors)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności art. 1 lit. c) decyzji, ewentualnie stwierdzenie nieważności art. 1 lit. c) w zakresie, w jakim stanowi on, że Pilkington naruszyła art. 81 WE i art. 53 porozumienia EOG przed styczniem 1999 r.;

—	stwierdzenie nieważności art. 2 lit. c) decyzji lub znaczne obniżenie kwoty grzywny;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W swojej skardze skarżący żąda stosownie do art. 230 WE stwierdzenia nieważności części decyzji Komisji C (2008) 6815 z dnia 12 listopada 2008 r. (sprawa COMP/39.125 – szkło samochodowe), a w szczególności jej art. 1 lit. c) stanowiącego, że skarżący naruszyli art. 81 WE i art. 53 porozumienia EOG, uczestnicząc od 10 marca 1998 r. do 3 września 2002 r. w szeregu porozumień lub uzgodnionych praktyk w sektorze szyb samochodowych w ramach EOG, ewentualnie stwierdzenie nieważności art. 1 lit. c) zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim stanowi on, że skarżący naruszyli art. 81 WE i art. 53 porozumienia EOG przed dniem 15 stycznia 1999 r. Ponadto skarżący żądają stwierdzenia nieważności art. 2 lit. c) zaskarżonej decyzji, który nakłada na skarżących na zasadzie odpowiedzialności wspólnej i solidarnej grzywnę w wysokości 370 milionów EUR, lub znacznego obniżenia kwoty tej grzywny.

Skarżący przedstawili jedenaście zarzutów na poparcie ich skargi, z których trzy dotyczą zawartych w decyzji poważnych błędów w opisie okoliczności faktycznych działań stanowiących naruszenie, siedem dotyczy błędów przy ustalaniu grzywny, podczas gdy według ostatniego ogół okoliczności sprawy miałby rzekomo miałby uzasadniać skorzystanie przez Trybunał z nieograniczonego prawa orzekania celem znacznego obniżenia kwoty grzywny.

Po pierwsze skarżący twierdzą, że Komisja naruszyła art. 81 WE i art. 53 porozumienia EOG lub rozporządzenie (WE) nr 1/2003 (1), nieprawidłowo oceniając charakter i przez to znacznie wyolbrzymiając wagę działań stanowiących naruszenie. Podnosi się w szczególności, że Komisja w sposób istotny nieprawidłowo opisała działania stanowiące naruszenie, jako że nie stanowiły one w pełni ukształtowanego kartelu o wcześniej ustalonych zasadach ani nie służyły celowi dotyczącemu całego rynku.

Po drugie skarżący podnoszą, że Komisja naruszyła art. 81 WE i art. 53 porozumienia EOG lub rozporządzenie (WE) nr 1/2003, nieprawidłowo szacując czas trwania działań stanowiących naruszenie po stronie skarżących, wnioskując w szczególności, że uczestniczyli oni w jednym i ciągłym naruszeniu poczynając od dnia 10 marca 1998 r.

Po trzecie skarżący twierdzą, że Komisja naruszyła art. 81 WE i art. 53 porozumienia EOG lub rozporządzenie (WE) nr 1/2003, nieprawidłowo oceniając i znacznie wyolbrzymiając rozmiary ról każdego ze skarżących w działaniach stanowiących naruszenie.

Po czwarte podnosi się, że Komisja naruszyła art. 81 WE i art. 53 porozumienia EOG lub art. 23 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 lub Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien (2), nakładając grzywnę będącą ewidentnie nadmierną ze względu na ogólny charakter działań opisanych w decyzji, w szczególności oceniając na 16% część wagi naruszenia sprzedaży do wykorzystania przy obliczaniu grzywny stosownie do pkt 19 – 23 Wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien.

Po piąte skarżący twierdzą, że w następstwie błędu opisanego w przedstawionym powyżej drugim zarzucie Komisja naruszyła również art. 81 WE i art. 53 porozumienia EOG lub art. 23 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 lub Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien, obliczając kwotę podstawową grzywny nałożonej na skarżących przy użyciu współczynnika mnożenia za okres 4,5 roku.

Po szóste skarżący twierdzą, że Komisja naruszyła art. 81 WE i art. 53 porozumienia EOG lub art. 23 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 lub Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien, nie biorąc pod uwagę przy ustalaniu nałożonej na skarżących grzywny odnoszących się do nich stosownych okoliczności łagodzących.

Po siódme skarżący twierdzą, że Komisja naruszyła art. 81 WE i art. 53 porozumienia EOG lub art. 253 WE lub art. 23 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 lub Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien, wykorzystując niestosowne dane o sprzedaży celem obliczenia grzywny nałożonej na skarżących.

Po ósme skarżący twierdzą, że Komisja naruszyła art. 81 WE i art. 53 porozumienia EOG lub art. 23 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 lub Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien, nakładając na skarżących grzywnę, która to niezależnie od wszelkich twierdzeń podniesionych w przedstawionych powyżej zarzutach jest przy uwzględnieniu ogółu okoliczności sprawy ewidentnie nieproporcjonalna.

Po dziewiąte skarżący podnoszą, że Komisja naruszyła art. 81 WE i art. 53 porozumienia EOG lub rozporządzenie (WE) nr 1/2003 lub Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien z tego względu, że grzywna nałożona na skarżących jest nadmierna, uwzględniając nałożony na Komisję przez prawo wspólnotowe wymóg zapewnienia stronom równego traktowania przy nakładaniu grzywien stosownie do art. 23 rozporządzenia (WE) nr 1/2003.

Po dziesiąte skarżący twierdzą Komisja naruszyła art. 81 WE i art. 53 porozumienia EOG lub art. 23 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 i pkt 32 Wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien, nakładając na skarżących grzywnę, której kwota przekracza przewidziane we wspomnianych wyżej przepisach pułapy.

Po jedenaste skarżący twierdzą, że nałożona na nich grzywna jest każdym wypadku ewidentnie nieproporcjonalna, nadmierna i niestosowna i uważają, że Trybunał powinien skorzystać z nieograniczonego prawa orzekania przysługującego mu na podstawie art. 229 WE i art. 31 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 celem skontrolowania wysokości grzywny i znacznego obniżenia jej kwoty.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (Dz.U. 2003 L 1, s. 1)

(2) Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia 1/2003 (Dz.U. 2006 C 210, s.2)

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/25

Skarga wniesiona w dniu 18 lutego 2009 r. – Compagnie de Saint-Gobain przeciwko Komisji

(Sprawa T-73/09)

2009/C 102/39

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Compagnie de Saint-Gobain (Courbevoie, Francja) (przedstawiciele: P. Hubert i E. Durand, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej C(2008) 6815 wersja ostateczna dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 traktatu WE i art. 53 porozumienia EOG (Sprawa COMP/39.125 – Szkło samochodowe) oraz uzasadnienia leżącego u podstaw sentencji, w części w jakiej decyzja została skierowana do Compagnie de Saint-Gobain, jak też wyciągnięcie wszelkich wynikających stąd konsekwencji w stosunku do wysokości grzywny;

—	ewentualnie – niezależnie od tego, czy Compagnie de Saint-Gobain może czy też nie być adresatem decyzji – obniżenie wysokości grzywny nałożonej na spółki należące do grupy Saint-Gobain;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności w części decyzji Komisji C(2008) 6815 wersja ostateczna z dnia 12 listopada 2008 r. w sprawie COMP/39.125 – Szkło samochodowe, w której Komisja stwierdziła, że określone przedsiębiorstwa naruszyły art. 81 ust. 1 WE i art. 53 ust. 1 porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym, rozdzielając między siebie umowy w sprawie dostawy szyb samochodowych i koordynując prowadzoną przez nie politykę cen i strategie zaopatrzenia na europejskim rynku szkła samochodowego.

Na poparcie skargi skarżąca podnosi cztery zarzuty oparte na:

—

naruszeniu art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003 (1) i zasady indywidualnego charakteru kar, gdyż zaskarżona decyzja została skierowana do Compagnie de Saint-Gobain jako spółki dominującej wobec spółki Saint-Gobain Glass France S.A., mimo to że nie uczestniczyła ona osobiście i bezpośrednio w naruszeniu;

—	braku uzasadnienia, naruszeniu art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003 i zasady indywidualnego charakteru kar, gdyż Komisja nie wykazała, że skonsolidowany łączny obrót grupy Saint-Gobain mógł posłużyć za podstawę do obliczenia sankcji;

—	naruszeniu zasad ochrony uzasadnionych oczekiwań i niedziałania prawa wstecz, jako że Komisja zastosowała ze skutkiem wstecznym nowe wytyczne z 2006 r. dotyczące metody ustalania grzywien (2) do okoliczności faktycznych, które miały w pełni miejsce przed ich wejściem w życie;

—	naruszeniu art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003 i zasady proporcjonalności, gdyż nie istniały przesłanki powrotu do naruszenia, które mogłyby zostać uwzględnione zgodnie z prawem.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. 2003, L 1, s. 1).

(2) Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia 1/2003 (Dz.U. 2006, C 210, s. 2).

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/26

Skarga wniesiona w dniu 18 lutego 2009 r. – Francja przeciwko Komisji

(Sprawa T-74/09)

2009/C 102/40

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Republika Francuska (przedstawiciele: G. de Bergues i B. Cabouat pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2008) 7820 z dnia 8 grudnia 2008 r., wyłączającej z finansowania wspólnotowego niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR) oraz Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) w zakresie w jakim wyłączają niektóre wydatki poniesione przez Republikę Francuską na rzecz organizacji producentów owoców i warzyw w latach budżetowych 2005 i 2006;

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze strona skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2008) 7820 wersja ostateczna, z dnia 8 grudnia 2008 r., wyłączającej z finansowania wspólnotowego niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR) oraz Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (ERG) w zakresie w jakim decyzja ta wyłącza niektóre wydatki poniesione przez Republikę Francuską w latach budżetowych 2005 i 2006.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi dwa zarzuty oparte na:

—

błędnej wykładni i stosowaniu art. 11 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 2200/96 (1) w zakresie w jakim wbrew temu co twierdzi Komisja rząd francuski spełnił przesłanki ustanowione w tym przepisie, ponieważ każdy producent dysponuje koniecznymi materiałami oraz zgodnie z celami skuteczności gospodarczej realizowanymi przez to rozporządzenie, przechowywanie przez każdego z producentów koniecznych materiałów może w pewnych okolicznościach być lepiej dostosowanie do ich potrzeb do niż korzystanie z jednego centrum sortowania, magazynowania i pakowania, udostępnionego przez organizację producentów;

—

błędnej wykładni i stosowaniu art. 11 ust. 2 lir. c) pkt 3 rozporządzenia nr 2200/96 w zakresie w jakim Komisja błędnej uznała, że rząd francuski nie spełnił przesłanek ustanowionych w tym przepisie, który przewiduje, że status organizacji producentów zobowiązuje producentów w nich zrzeszonych do sprzedaży całości ich produkcji za pośrednictwem organizacji producentów podczas gdy przepisy francuskie przewidują aktywną rolę organizacji producentów w sprzedaży produktów i ustalaniu ceny sprzedaży.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 2200/96 z dnia 28 października 1996 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku owoców i warzyw (Dz.U. L 297, s.1)

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/27

Skarga wniesiona w dniu 16 lutego 2009 r. – Mundipharma przeciwko OHIM – Asociación Farmaceuticos Mundi (FARMA MUNDI FARMACEUTICOS MUNDI)

(Sprawa T-76/09)

2009/C 102/41

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Mundipharma GmbH (Limburg (Lahn), Niemcy) (przedstawiciel: F. Nielsen, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Drugą stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Asociación Farmaceuticos Mundi (Alfafar (Walencja), Hiszpania)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 1 grudnia 2008 r. w sprawie R 852/2008-2; i

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Asociación Farmaceuticos Mundi

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: graficzny znak towarowy „FARMA MUNDI FARMACEUTICOS MUNDI” dla towarów i usług z klas 5, 35 i 39 – zgłoszenie nr 4 841 136

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Mundipharma GmbH

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: rejestracja nr 4 304 622 wspólnotowego znaku towarowego „mundi pharma” dla towarów i usług należących do klas 5 i 44

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: częściowe odrzucenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady 40/94 poprzez błędne stwierdzenie przez Izbę Odwoławczą, że towary i/lub usługi objęte rozpatrywanymi znakami towarowymi nie wykazują podobieństwa.

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/28

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 11 grudnia 2008 r. w sprawie F-148/06 Collée przeciwko Parlamentowi, wniesione w dniu 25 lutego 2009 r. przez Parlament Europejski

(Sprawa T-78/09 P)

2009/C 102/42

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Parlament Europejski (przedstawiciele: C. Burgos i A. Lukošiūtė, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Laurent Collée (Luksemburg, Luksemburg)

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie w całości zaskarżonego wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej;

—	ostateczne rozstrzygnięcie sporu poprzez oddalenie skargi wniesionej przez L. Collée jako bezzasadnej;

—	orzeczenie w sprawie kosztów według stosowanych przepisów.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszym odwołaniu Parlament wnosi o uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej (SSP) z dnia 11 grudnia 2008 r. wydanego w sprawie F-148/06 Collée przeciwko Parlamentowi, na mocy którego SSP stwierdził nieważność decyzji Parlamentu o przyznaniu L. Colléemu dwóch punktów za zasługi w ramach postępowania w sprawie awansu za 2004 r.

Na poparcie swojego odwołania Parlament podnosi cztery zarzuty dotyczące:

—

przeinaczenia okoliczności faktycznych i dowodów ze względu na stwierdzenie przez SSP, że L. Collée nie otrzymał trzeciego punktu za zasługi wyłącznie dlatego, że jego zasługi nie przewyższały zasług urzędników, którzy otrzymali trzy punkty, podczas gdy porównanie dokonane w celu rozpatrzenia zażalenia administracyjnego wniesionego przez L. Colléego wskazało, że jego sprawozdanie z oceny nie było na poziomie odpowiadającym poziomowi urzędników, którzy uzyskali trzy punkty;

—

braku w uzasadnieniu ze względu na niewyjaśnienie przez SSP powodów, dla których oddalił się od wcześniejszego orzecznictwa, a także sprzeczności w uzasadnieniu dotyczącej z jednej strony pkt 42 i 46 w stosunku do pkt 18 zaskarżonego wyroku, a z drugiej strony pkt 43 i 46 w stosunku do pkt 44 i 45 tego wyroku;

—

naruszenia art. 45 regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich i orzecznictwa dotyczącego tego artykułu w zakresie, w jakim wymóg wyższości zasług zastosowany przez Parlament w celu przyznania trzeciego punktu nie jest sprzeczny z art. 45 regulaminu; w ten sposób urzędnik musiałby uzyskać wyższą lokatę w porządku malejącym zasług od ostatniego urzędnika, który otrzymał trzy punkty;

—	naruszenia zasady równości traktowania ze względu na zarzucenie Parlamentowi naruszenia tej zasady, podczas gdy L. Collée nie znajdował się w sytuacji porównywalnej z sytuacją pracowników, którzy otrzymali trzy punkty.

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/28

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 9 grudnia 2008 r. w sprawie F-52/05 Q przeciwko Komisji, wniesione w dniu 23 lutego 2009 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-80/09 P)

2009/C 102/43

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: V. Joris i B. Eggers, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Q (Bruksela, Belgia)

Żądania wnoszącego odwołanie

—

uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 9 grudnia 2008 r. w sprawie F-52/05 w zakresie, w jakim uwzględnia on drugi zarzut dotyczący bezprawności dorozumianego odrzucenia rozwiązania mającego na celu odseparowanie, a także żądania o odszkodowanie w związku z rozwiązaniem mającym na celu odseparowanie i naruszeniem obowiązku staranności;

—	oddalenie skargi wniesionej przez Q do Trybunału do spraw Służby Publicznej w sprawie F-52/05 w zakresie, w jakim została uwzględniona przez Sąd do spraw Służby Publicznej;

—	orzeczenie, według stosowanych przepisów, w sprawie kosztów postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej oraz kosztów postępowania odwoławczego;

—

ewentualnie,

—	uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 9 grudnia 2008 r. w sprawie F-52/05;

—	przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd do spraw Służby Publicznej;

—	orzeczenie, że rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszym odwołaniu Komisja wnosi o uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej (SSP) z dnia 9 grudnia 2008 r. wydanego w sprawie F-52/05 Q przeciwko Komisji, na mocy którego SSP stwierdził nieważność decyzji Komisji oddalającej wniosek o wsparcie złożony przez Q w związku z rzekomym nękaniem psychicznym w zakresie, w jakim nie zostały podjęte tymczasowe rozwiązania mające na celu odseparowanie, i zasądził od Komisji zapłatę na rzecz Q kwoty 18 000 EUR tytułem zadośćuczynienia.

Na poparcie swojego odwołania Komisja podnosi dwa zarzuty dotyczące:

—

naruszenia prawa poprzez orzeczenie, że „pewne naruszenie obowiązku staranności” stanowi zachowanie niezgodne z prawem powodujące odpowiedzialność pozaumowną Komisji, w zakresie, w jakim i) uchybienie obowiązkowi staranności nie jest wystarczająco istotne, aby powstała odpowiedzialność pozaumowna Komisji, i ii) SSP orzekł, że nastąpiło uchybienie temu obowiązkowi staranności, podczas gdy nie doszło do nękania psychicznego w rozumieniu art. 12a regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich;

—

naruszenia prawa poprzez orzeczenie, że dorozumiane odrzucenie rozwiązania mającego na celu odseparowanie powoduje odpowiedzialność Komisji z tytułu czynów niedozwolonych, w zakresie, w jakim SSP pominął zbadanie, czy doszło do wystarczająco istotnego naruszenia normy prawnej przyznającej uprawnienia jednostkom.

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/29

Skarga wniesiona w dniu 20 lutego 2009 r. – Dennekamp przeciwko Parlamentowi

(Sprawa T-82/09)

2009/C 102/44

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: G. -J. Dennekamp (Giethoorn, Niderlandy) (przedstawiciele: O. Brouwer i A. Stoffer, adwokaci)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie Parlamentu kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącego zgodnie z art. 87 regulaminu Sądu w tym kosztami poniesionymi przez interwenientów i kosztami wynikającymi z wniosku o rozpoznanie skargi w trybie przyspieszonym.

Zarzuty i główne argumenty

W dniu 20 października 2008 r. skarżący zwrócił się do Parlamentu Europejskiego na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 (1) o przyznanie dostępu do i) wszystkich dokumentów wykazujących, którzy posłowie PE należą do dodatkowego systemu ubezpieczeń emerytalnych, ii) wykazu nazwisk posłów PE, którzy należeli do dodatkowego systemu ubezpieczeń emerytalnych na dzień 1 września 2005 r. i iii) wykazu nazwisk osób obecnie należących do dodatkowego systemu ubezpieczeń emerytalnych, na rzecz których Parlament płaci comiesięczne składki. Parlament oddalił wniosek skarżącego i potwierdził swoją odmowę w decyzji z dnia 17 grudnia 2008 r.

W niniejszej skardze skarżący wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego A(2008)22050 z dnia 17 grudnia 2008 r. w sprawie odmowy dostępu do dokumentów, o których udostępnienie skarżący się zwrócił na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001.

Skarżący twierdzi, że odmowa ta wynika z nieprawidłowej oceny i stanowi oczywiste naruszenie zasad dotyczących dostępu do dokumentów zawartych w rozporządzeniu (WE) nr 1049/2001 (2). W konsekwencji Parlament naruszył prawo skarżącego do dostępu do dokumentów instytucji wspólnotowych wynikające z art. 255 WE, art. 42 karty praw podstawowych Unii Europejskiej i rozporządzenie (WE) nr 1049/2001

Na poparcie swojej skargi skarżący podnosi, że przedmiotowa decyzja w sposób poniżej opisany narusza prawo oraz obarczona jest błędami w ocenie.

a)	Według skarżącego Parlament naruszył art. 2 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 i błędnie oparł swoją odmowę na art. 4 ust. 1 lit. b) ww. rozporządzenia, ponieważ ujawnienie żądanych dokumentów nie narusza prywatności posłów PE.

b)	Ponadto skarżący zarzuca Parlamentowi naruszenie rozporządzenia (WE) nr 45/2001, ponieważ uznał on błędnie, że oceny wniosku skarżącego należy dokonać na podstawie rozporządzenia (WE) nr 45/2001.

Skarżący twierdzi też, że Parlament nie wyważył odpowiednio ze sobą interesu publicznego realizowanego przez ujawnianie dokumentów i interesu prywatnego, którego naruszenie zostało podniesione. Parlament nie ocenił ponadto do jakiego stopnia podniesione naruszenie prywatności byłoby faktyczne i konkretne.

d)	Zdaniem skarżącego Parlament naruszył także art. 235 WE, ponieważ nie uzasadnił odpowiednio swojej odmowy. Wreszcie zostało podniesione, że decyzja ta nie wykazuje, iż Parlament dokonał konkretnej oceny indywidualnych dokumentów, których wniosek skarżącego dotyczy.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001 L 145, s.43).

(2) Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. 2001 L 8, s.1).

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/30

Skarga wniesiona w dniu 27 lutego 2009 r. – Idromacchine i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-88/09)

2009/C 102/45

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Idromacchine Srl (Porto Marghera, Włochy), Alessandro Capuzzo (Mirano, Włochy), Roberto Capuzzo (Mogliano Veneto, Włochy) (przedstawiciele: W. Viscardini, avvocato, G. Donà, avvocato)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

Nakazanie Komisji Wspólnot Europejskich:

1)	tytułem szkody majątkowej zapłatę na rzecz Idromacchine Srl kwoty 5 459 641,28 EUR (ewentualnie innej kwoty określonej przez Sąd).

tytułem szkody niemajątkowej:

—	zapłatę na rzecz Idromacchine Srl sumy określonej orientacyjnie według zasad słuszności – orientacyjnie w wysokości odpowiadającej znacznej części (przykładowo od 30% do 50%) szkody majątkowej.

—	zapłatę na rzecz Alessandro Capuzzo i Roberto Capuzzo określonej również orientacyjnie, dla każdego z nich, według zasad słuszności, sumy w wysokości odpowiadającej znacznej części (przykładowo od 30% do 50%) szkody majątkowej.

przywrócenie wizerunku Idromacchine Srl oraz Alessandro Capuzzo i Roberto Capuzzo w sposób, jaki Sąd za najbardziej właściwy (przykładowo przez publikację ad hoc w Dzienniku Urzędowym lub wysłanie listu zaadresowanego do największych podmiotów zamawiających w odnośnym sektorze), nakazując sprostowanie informacji dotyczących strony skarżącej zamieszczonych w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 18 lutego 2005 r., seria C 42, s. 15 i nast.

B)	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący podnoszą, że opublikowanie przez Komisję firmy Idromacchine Srl – będącej osobą trzecią w stosunku do formalnego adresata decyzji Komisji z dnia 30 grudnia 2004 r. C(2004) 5426 wersja ostateczna, zamieszczonej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 18 lutego 2005 r., seria C 42, s. 15 i nast., jak również odnoszących się do niej szkodliwych informacji, stanowiło ciężkie naruszenie wielu zasad prawa wspólnotowego i wnoszą o naprawienie znacznych szkód majątkowych i niemajątkowych w skutek tego poniesionych.

W szczególności publikując powyższe informacje bez wszczęcia koniecznych kontroli, a głównie wstępnego wysłuchania skarżących, Komisja uchybiła obowiązkom staranności, ochrony prawa do obrony i tajemnicy zawodowej.

Zważywszy w każdym razie, że opublikowana decyzja nie jest skierowana do Idromacchine Srl, publikację dotyczących jej danych należy uznać za środek nieproporcjonalny w świetle celu realizowanego przez Komisję, ograniczonego do publikowania spraw dotyczących stosowania wspólnotowych przepisów o konkurencji.

W odniesieniu do poniesionych szkód publikacja we wskazanej powyżej formie doprowadziła do zatrzymania obrotu Idromacchine Srl w jej sektorze działalności i poważnie zaszkodziła renomie spółki oraz podmiotów reprezentujących ją.

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/31

Skarga wniesiona w dniu 27 lutego 2009 r. – Mojo Concerts i Amsterdam Music Dome Exploitatie przeciwko Komisji

(Sprawa T-90/09)

2009/C 102/46

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Mojo Concerts BV (Delft, Niderlandy) i Amsterdam Music Dome Exploitatie BV (Delft, Niderlandy) (przedstawiciel: S. Beeston, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

Skarżące wnoszą o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżące żądają stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 21 października 2008 r. w sprawie inwestycji miasta Rotterdam w kompleks Ahoy (pomoc państwa C 4/2008 [ex N 97/2007, ex CP 91/2007]).

Ich zdaniem z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika oczywisty błąd w ocenie popełniony przez Komisję; poszczególne etapy argumentacji są nietrafne lub niewystarczająco uzasadnione.

Skarżące twierdzą po pierwsze, że ustalona wartość czynszu i wartość akcji Ahoy nie odpowiadają warunkom rynkowym. Ponadto inwestycja, która prowadzi jedynie do utrzymania wartości, może jak najbardziej stanowić korzyść. Co więcej, przy ustalaniu wartości czynszu i wartości akcji nie uwzględniono inwestycji. Zdaniem skarżących ograniczenia uzgodnione między miastem i podmiotem eksploatującym ww. kompleks nie stoją również na przeszkodzie temu, by inwestycja prowadziła do powstania nadwyżki wartości. Wreszcie uregulowanie w sprawie podziału zysku nie daje dodatkowej gwarancji w odniesieniu do zgodności transakcji z warunkami rynkowymi.

Skarżące powołują się ponadto na błędy proceduralne i błędy w uzasadnieniu, gdyż Komisja nie uwzględniła przedstawionych przez nie argumentów bądź uwzględniła je w niewystarczającym stopniu, niesłusznie uznała część akt sprawy za poufną i w związku z tym nie udostępniła im całości akt sprawy, wskutek czego doszło do naruszenia prawa do bycia wysłuchanym.

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/32

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 15 grudnia 2008 r. w sprawie F-34/07, Skareby przeciwko Komisji, wniesione w dniu 2 marca 2009 r. przez Carinę Skareby

(Sprawa T-91/09 P)

2009/C 102/47

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Carina Skareby (Leuven, Belgia) (przedstawiciele: S. Rodrigues i C. Bernard-Glanz, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

—	stwierdzenie dopuszczalności niniejszej skargi;

—	uchylenie wyroku wydanego w dniu 15 grudnia 2008 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej w sprawie F-34/07;

—	uwzględnienie wniosków o stwierdzenie nieważności oraz o zadośćuczynienie i odszkodowanie wniesionych przez wnoszącą odwołanie do Sądu do spraw Służby Publicznej;

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania w dwóch instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszym odwołaniu wnosząca odwołanie żąda uchylenia wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej (SSP) z dnia 15 grudnia 2008 r. wydanego w sprawie F-34/07 Skareby przeciwko Komisji oddalającego skargę skarżącej, w której wnosiła ona po pierwsze o stwierdzenie nieważności sprawozdania z przebiegu jej kariery zawodowej za rok 2005 i po drugie żądała odszkodowania.

Na poparcie swojego odwołania wnosząca odwołanie przedstawia trzy zarzutu dotyczące błędnej kwalifikacji prawnej okoliczności faktycznych, naruszenia art. 5 ogólnych przepisów wykonawczych, art. 43 regulaminu pracowniczego Wspólnot Europejskich oraz wad w uzasadnieniu poprzez to, że Sąd uznał, iż nie można zarzucić Komisji nieprzeprowadzenia oceny wnoszącej odwołanie w odniesieniu do okresu od stycznia do września 2005 r., chociaż sprawozdanie za rok 2005 stanowiło praktycznie powtórzenie prawie identycznego sprawozdania z oceny kariery wnoszącej odwołanie za rok 2004.

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/32

Skarga wniesiona w dniu 26 lutego 2009 r. – Unitek Phosphorus przeciwko Komisji

(Sprawa T-95/09)

2009/C 102/48

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: United Phosphorus (Warringthon, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: C. Mereu i K. Van Maldegem, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie dopuszczalności skargi,

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji,

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania,

—	podjęcie dalszych wymaganych środków prawnych.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejszą skargą skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności w trybie art. 230 WE decyzji Komisji z dnia 7 listopada 2008 r. dotyczącej niewłączenia napropamidu do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG oraz cofnięcia zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające tę substancję (notyfikowana jako dokument nr C(2008) 6281) (1). Środek ten będzie skuteczny od dnia 7 maja 2009 r.

Na poparcie swych żądań skarżąca przedstawia następujące trzy zarzuty.

Po pierwsze skarżąca podnosi, że w zaskarżonej decyzji dopuszczono się rażących błędów w ocenie. Zdaniem skarżącej w zaskarżonej opinii brak jest wystarczającego naukowego wyjaśnienia zawartych tam wniosków a Komisja nie uwzględniła wszystkich dostępnych naukowych wyjaśnień z naruszeniem art. 5 dyrektywy 91/414 (2) i art. 11 (2) rozporządzenia 1490/2002 (3).

Po drugie skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła podstawowe wymogi proceduralne, np. art. 11 rozporządzenia n 1490/2002 jako że wskutek zarzucanego jej sprzecznego i niespójnego zachowania skarżąca utraciła prawo do wycofania poparcia dla substancji w zamian za przedłużenie okresu wycofania w czasie ponownego przedstawienia wniosku. Ponadto skarżąca podnosi, że Komisja nie wydała zaskarżonej decyzji w przewidzianym terminie i naruszyła w ten sposób art. 11 ust. 4 rozporządzenia nr 1490/2002.

Po trzecie skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła podstawowe zasady prawa wspólnotowego, takie jak zasada uzasadnionych oczekiwań, zasada sprawiedliwego wysłuchania i prawo skarżącej do obrony oraz zasadę proporcjonalności, o której mowa w art. 5 WE ponieważ zdaniem skarżącej Komisja mogła przedłużyć na rzecz skarżącej terminy by dać EFTA więcej czasu na dokonanie przeglądu informacji i danych przedstawionych przez skarżącą. Podnosi ona dalej, że Komisja nie przedstawiła prawidłowego uzasadnienia, by uzasadnić różnicę opinii z RMS i EFTA i naruszyła w ten sposób obowiązki, o których mowa w art. 253 WE.

(1) Dz.U. 2008 L 326, s. 35

(2) Dyrektywa Rady z dnia 15 lipca 1991 r. dotycząca wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (Dz.U. 1991 L 230, s. 1)

(3) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1490/2002 z dnia 14 sierpnia 2002 r. ustanawiające dalsze szczegółowe zasady realizacji trzeciego etapu programu prac określonego w art. 8 ust. 2 dyrektywy Rady 91/414/EWG i zmieniające rozporządzenie (WE) nr 451/2000 (Dz.U. 2002 L 224, s. 23)

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/33

Skarga wniesiona w dniu 11 marca 2009 r. – Tubesca przeciwko OHIM – Tubos del Mediterráneo (T TUMESA TUBOS DEL MEDITERRANEO S.A.)

(Sprawa T-98/09)

2009/C 102/49

Język skargi: francuski

Strony

Strona skarżąca: Tubesca (Ailly-sur-Noye, Francja) (przedstawiciel: adwokat F. Greffe)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Tubos del Mediterráneo, SA (Sagunto, Hiszpania)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez Czwartą Izbę Odwoławczą OHIM w dniu 17 grudnia 2008 r. w sprawie R 518/2008-4.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Tubos del Mediterráneo, SA

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy „T TUMESA TUBOS DEL MEDITERRANEO S.A.” dla towarów i usług należących do klas 6, 35 i 42 – zgłoszenie nr 4 085 098

Właściciel znaku lub oznaczenia,

na które powołano się w sprzeciwie: Strona skarżąca

Znak lub oznaczenie,

na które powołano się w sprzeciwie: Słowny krajowy znak towarowy „TUBESCA” i graficzny międzynarodowy znak towarowy „TUBESCA” dla towarów należących do klas 6, 19 i 20

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Częściowe uwzględnienie sprzeciwu; częściowa odmowa rejestracji zgłoszonego znaku towarowego

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów i oddalenie sprzeciwu

Podniesione zarzuty: W odczuciu konsumenta wykazującego przeciętny poziom uwagi lub końcowego użytkownika w przypadku kolidujących ze sobą znaków towarowych istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd, tym bardziej że znaki towarowe „TUBESCA” są powszechnie znane i wysoce odróżniające.

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/34

Skarga wniesiona w dniu 4 marca 2009 r. – Włochy przeciwko Komisji

(Sprawa T-99/09)

2009/C 102/50

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Republika Włoska (przedstawiciel: P. Gentili, avvocato dello Stato)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności pisma nr 000841 z dnia 2 lutego 2009 r. (dokument nr 1) autorstwa Komisji Europejskiej – Dyrekcji Generalnej ds. polityki regionalnej, mającego za przedmiot wypłatę przez Komisję kwoty innej niż żądana, które zawiera następującą decyzję: „dlatego terminem, od którego Komisja Europejska uważa za niedopuszczalne, koszty odnoszące się do działania 1.7 POR (Programma operativo regionale – regionalny program operacyjny) 2000-2006 jest 29 czerwca 2007 r. a nie jak poinformowano w ww. poprzednim piśmie z dnia 22 grudnia 2008 r., dzień 17 maja 2006 r.”

—

stwierdzenie nieważności pisma nr 001059 z dnia 6 lutego 2009 r. (dokument nr 2) autorstwa Komisji Europejskiej – Dyrekcji Generalnej ds. polityki regionalnej, mającego za przedmiot „przerwanie postępowania ws. wniosków o dokonanie wypłaty i o udzielenie informacji dotyczących korekt finansowych na podstawie art. 39 rozporządzenia (WE) nr 1260/99 POR Kampania”, które zawiera następującą decyzję: „dlatego terminem, od którego Komisja Europejska uważa za niedopuszczalne, koszty odnoszące się do działania 1.7 POR 2000-2006 jest 29 czerwca 2007 r. a nie jak informowano wcześniej 17 maja 2006 r.”

—

stwierdzenie nieważności pisma nr 012480 z dnia 22 grudnia 2008 r. (dokument nr 3) autorstwa Komisji Europejskiej – Dyrekcji Generalnej ds. polityki regionalnej, mającego za przedmiot POR Kampania 2000-2006 (nr CCI 1999 IT 16 1 PO 007) – skutki postępowania ws. naruszenia prawa wspólnotowego nr 2007/2195, dotyczącego zarządzania odpadami na terenie Kampanii, w drodze którego „Komisja prosi o odjęcie – przy najbliższym wniosku o wypłatę – kwoty odpowiadającej kosztom odnoszącym się do działania 1.7, poniesionym po dniu 29 czerwca 2007 r.”

Zarzuty i główne argumenty

W celu uzasadnienia swoich żądań skarżąca podnosi naruszenie art. 32 ust. 3 akapit pierwszy lit. f) i akapit drugi oraz art. 39 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 1260/99 (1). Twierdzi ona w szczególności, że:

a)	dla stwierdzenia niedopuszczalności wniosku o wypłatę środków z funduszu strukturalnego ze względu na toczące się postępowanie w sprawie naruszenia prawa wspólnotowego niezbędne jest aby przedmiot tego postępowania całkowicie pokrywał się z przedmiotem wniosku o wypłatę

w postępowaniu ws. naruszenia prawa wspólnotowego Komisja zakwestionowała sposób ostatecznego unieszkodliwienia odpadów, gdyż brak jest wymaganych struktur (spalarnie, składowiska odpadów) które pozwoliłyby na przeprowadzenie tego etapu segregacji odpadów w sposób zgodny z dyrektywą. Nie mają jednak związku z przedmiotem postępowania ws. naruszenia prawa wspólnotowego pozostałe etapy segregacji oraz inne sposoby zarządzania odpadami niż ostateczne unieszkodliwianie. W szczególności chodzi tu o różne sposoby odzyskiwania odpadów, których przesłanką jest ich sortowanie. Działanie 1.7 POR Kampania 2000 i operacje (projekty) nań się składające odnoszą się właśnie do etapu odzyskiwania odpadów i ich sortowania stanowiącego jego przesłankę.

w drodze pisma z dnia 20 października 2008 r., które przywołane zostaje w zaskarżonych pismach, Komisja podniosła pewne wątpliwości w odniesieniu do planu zarządzania odpadami z dnia 28 grudnia 2007 r. Jednakże żaden z argumentów, za pomocą których poddano krytyce ten plan nigdy nie stanowił przedmiotu postępowania ws. naruszenia prawa wspólnotowego 2007/2195, choćby z tego powodu, że postępowanie to prowadzone było w oparciu o stan na dzień, w którym upłynął termin wyznaczony w uzasadnionej opinii, czyli 1 marca 2008 r.

decyzja Komisji o uznaniu wniosków o wypłatę w ramach działania 1.7 za niedopuszczalne, ze względu na to, że „nie ma wystarczających gwarancji prawidłowego przeprowadzenia operacji współfinansowanych przez EFRR w ramach działania 1.7” nie mogła zostać przyjęta na podstawie drugiej hipotezy zawartej w art. 32 ust. 1 akapit pierwszy lit. f) (toczące się postępowanie ws. naruszenia prawa wspólnotowego). Mogła ona co najwyżej zostać przyjęta na podstawie pierwszej z hipotez zawartych w tym przepisie (zawieszenie płatności na podstawie art. 39 ust. 2 rozporządzenia nr 1260/99). To jednak doprowadziłoby do powstania sporu, do uniknięcia którego zmierzała Komisja.

Wreszcie skarżąca podnosi także naruszenie istotnych przepisów o charakterze formalnym w kontekście braków w uzasadnieniu.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1260/1999 z dnia 21 czerwca 1999 r. ustanawiające przepisy ogólne w sprawie funduszy strukturalnych (Dz. U. L 161 s 1).

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/36

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 12 marca 2009 r. – Arpaillange i in. przeciwko Komisji

(Sprawa F-104/06) (1)

(Służba publiczna - Pracownicy kontraktowi - Zatrudnienie - Zaszeregowanie - Dawni eksperci indywidualni - Dyplom - Doświadczenie zawodowe - Zarzut niezgodności z prawem)

2009/C 102/51

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Joséphine Arpaillange i in. (Santiago de Chile, Chile) (przedstawiciele: S. Rodrigues i C. Bernard-Glanz, avocats)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: J. Currall i G. Berscheid, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Po pierwsze żądanie stwierdzenia nieważności decyzji organu upoważnionego do zawierania umów (AHCC) określających warunki zatrudnienia skarżących, stanowiące treść umów zawartych z nimi jako pracownikami kontraktowymi, ze względu na okoliczność, iż liczba lat zaliczonych przez ten organ na poczet doświadczenia zawodowego skarżących jest niższa aniżeli rzeczywiście przez nich uzyskana i po drugie żądanie odszkodowania

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każda ze stron ponosi własne koszty.

(1) Dz.U. C 261 z 28.10.2006, s. 35

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/36

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 12 marca 2009 r. – Lafleur Tighe przeciwko Komisji.

(Sprawa F-24/07) (1)

(Służba publiczna - Pracownicy kontraktowi - Zatrudnienie - Zaszeregowanie - Dawni eksperci indywidualni - Doświadczenie zawodowe - Dyplom - zaświadczenia o równoważności tego dyplomu - Dopuszczalność - Nowa istotna okoliczność faktyczna)

2009/C 102/52

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Virginie Lafleur Tighe (Makati, Filipiny) (przedstawiciele: S. Rodrigues i C. Bernard-Glanz, avocats)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: J. Currall i G. Berscheid, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Po pierwsze stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego zaszeregowującej skarżącą w związku z zatrudnieniem jej jako pracownika kontraktowego w ramach grupy funkcyjnej IV do grupy zaszeregowania 13, stopień 1, ponieważ w ocenie jej doświadczenia zawodowego nie uwzględniono doświadczenia zawodowego uzyskanego przez skarżącą w okresie pomiędzy uzyskaniem pierwszego dyplomu (Bachelor) i drugiego dyplomu („Maîtrise”) i po drugie zaszeregowanie skarżącej z mocą wsteczną do grupy zaszeregowania 14

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Każda ze stron ponosi własne koszty.

(1) Dz.U. C 117 z 26.5.2007, s. 36

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/37

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 3 marca 2009 r. – Patsarika przeciwko Cedefop

(Sprawa F-63/07) (1)

(Służba publiczna - Pracownicy kontraktowi - Zmiana miejsca zatrudnienia - Prawo do obrony - Rozwiązanie umowy na koniec okresu próbnego - Wyrok zaoczny)

2009/C 102/53

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Maria Patsarika (Saloniki, Grecja) (przedstawiciele: adwokaci N. Korogiannakis i N. Keramidas)

Strona pozwana: Europejskie Centrum Rozwoju Kształcenia Zawodowego (Cedefop) (przedstawiciele: M. Fuchs, pełnomocnik, wspierany przez adwokata P. Anestisa)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji Cedefop z dnia 20 września 2006 r. rozwiązującej umowę na czas określony ze skarżącą na koniec okresu próbnego oraz żądanie odszkodowania.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	M. Patsarika pokryje trzy czwarte swoich kosztów postępowania.

3)	Europejskie Centrum Rozwoju Kształcenia Zawodowego pokryje swoje własne koszty postępowania oraz jedną czwarta kosztów poniesionych przez M. Patsarikę.

(1) Dz.U. C 283 z 24.11.2007 s. 43

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/37

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 29 stycznia 2009 r. – Petrilli przeciwko Komisji

(Sprawa F-98/07) (1)

(Służba publiczna - Pracownicy kontraktowi do zadań pomocniczych - Dopuszczalność - Akt niekorzystny - Artykuły 3 b i 88 WZIPW - Czas trwania umowy - Artykuł 3 ust. 1 decyzji Komisji z dnia 28 kwietnia 2004 r. w sprawie maksymalnego czasu zatrudnienia niestałego personelu w służbie Komisji - Zgodność z prawem)

2009/C 102/54

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Nicole Petrilli (Woluwé-Saint-Étienne, Belgia) (przedstawiciel: J.-L. Lodomez, avocat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: D. Martin i B. Eggers, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Po pierwsze żądanie stwierdzenia nieważności decyzji organu powołującego oddalającej, na podstawie decyzji Komisji z dnia 28 kwietnia 2004 r. w sprawie maksymalnego czasu zatrudnienia niestałego personelu w służbie Komisji, żądanie skarżącej odnowienia [ponownego zawarcia] jej umowy o pracę w charakterze pracownika kontraktowego i po drugie żądanie odszkodowania i zadośćuczynienia

Sentencja wyroku

1)	Stwierdzona zostaje nieważność decyzji Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 20 lipca 2007 r. oddalającej żądanie ponownego zawarcia umowy z pracownikiem kontraktowym do zadań pomocniczych na rzecz N. Petrilli.

W terminie trzech miesięcy od daty wydania niniejszego wyroku wstępnego strony przekażą Sądowi informację o kwocie odszkodowania i zadośćuczynienia z tytuły szkód poniesionych i krzywd doznanych w związku z wydaniem niezgodnej z prawem decyzji z dnia 20 lipca 2007 r. określonej przez nie w ugodzie. Jeżeliby strony nie doszły do porozumienia każda ze stron dokona oszacowania tej kwoty.

3)	Rozstrzygnięcie o kosztach zostaje odroczone do czasu wydania orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie.

(1) Dz.U. C 297 z 8.12.2008, s. 48

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/38

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 10 marca 2009 r. – Tsirimiagos przeciwko Komitetowi Regionów

(Sprawa F-100/07) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Wynagrodzenie - Wypłata części wynagrodzenia poza państwo miejsca zatrudnienia - Artykuł 17 ust. 2 lit. b) załącznika VII do starego statutu - Konto oszczędnościowe na cele mieszkaniowe - Wypłata nienależnych kwot - Wymogi - Niezgodność z prawem przelewów - Oczywistość niezgodności z prawem)

2009/C 102/55

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Kyriakos Tsirimiagos (Kraainem, Belgia) (przedstawiciel: M.-A. Lucas, avocat)

Strona pozwana: Komitet Regionów Unii Europejskiej (przedstawiciele: P. Cervilla, pełnomocnik, wspierany przez B. Wägenbaura, avocat)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 21 listopada 2006 r. w przedmiocie żądania zwrotu kwot wypłaconych skarżącemu z tytułu zastosowania do części jego dochodów, przekazywanej do Francji od kwietnia 2004 r. do maja 2005 r., współczynnika korygującego ze względu na jakoby mające miejsce naruszenie warunków transferu – Żądanie odszkodowania

Sentencja wyroku

Stwierdzona zostaje nieważność decyzji Komitetu Regionów Unii Europejskiej z dnia 21 listopada 2006 r., zmienionej decyzją z dnia 21 czerwca 2007 r., w zakresie, w jakim nakazuje zwrot kwot wynikających z zastosowania współczynnika korygującego do przelewów dokonywanych przez K. Tsirimiagosa na jego konto oszczędnościowe na cele mieszkaniowe, od kwietnia 2004 r. do maja 2005 r., w wysokości 15 300 EUR.

Komitet Regionów Unii Europejskiej zostaje zobowiązany do zwrotu K. Tsirimiagosowi kwoty, powiększonej o odsetki za zwłokę, zatrzymanej z jego wynagrodzenia, wynikającej z zastosowania współczynnika korygującego do przelewów dokonanych na jego konto oszczędnościowe na cele mieszkaniowe, od kwietnia 2004 r. do maja 2005 r., w wysokości 15 300 EUR; odsetki te są naliczane od dnia zwrotu do dnia rzeczywistej zapłaty, według stopy procentowej ustalonej przez EBC dla podstawowych operacji refinansujących i obowiązującej w odnośnym okresie, powiększonej o 2%.

3)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

(1) Dz.U. C 269 z 10.11.2007, s. 73

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/38

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 10 marca 2009 r. – Giaprakis przeciwko Komitetowi Regionów

(Sprawa F-106/07) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Wynagrodzenie - Wypłata części wynagrodzenia poza kraj zatrudnienia - Artykuł 17 ust. 2 lit. b) załącznika VII starego regulaminu - System oszczędzania na cele mieszkaniowe - Zwrot nienależnego świadczenia - Przesłanki - Nieprawidłowość przelewu - Charakter oczywisty nieprawidłowości)

2009/C 102/56

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Stavros Giaprakis (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat M.A. Lucas)

Strona pozwana: Komitet Regionów Unii Europejskiej (przedstawiciele: P. Cervilla, pełnomocnik, wspierany przez adwokata B. Wägenbaura)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 21 listopada 2006 r. o zwrocie kwot wypłaconych skarżącemu z tytułu współczynnika korygującego w odniesieniu do części wynagrodzenia przekazanej do Francji od kwietnia 2004 r. do czerwca 2005 r. z powodu rzekomego nieprzestrzegania wymogów takiego przekazania – Wniosek o zasądzenie zadośćuczynienia

Sentencja wyroku

Stwierdza się nieważność decyzji Komitetu Regionów Unii Europejskiej z dnia 21 listopada 2006 r. nakazującej zwrot kwot wynikających z zastosowania współczynnika korygującego w odniesieniu do części wynagrodzenia S. Giaprakisa przekazanej do Francji od kwietnia 2004 r. do czerwca 2005 r. w wysokości 1 246,06 EUR.

Zasądza się od Komitetu Regionów Unii Europejskiej na rzecz S. Giaprakisa kwotę 1 246,06 EUR powiększoną o odsetki za zwłokę, począwszy od chwili dokonania zwrotu do momentu faktycznej zapłaty, według oprocentowania określonego przez Europejski Bank Centralny dla głównych operacji refinansowania stosowanego podczas rozpatrywanego okresu, podwyższonego o dwa punkty.

3)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

4)	Komitet Regionów Unii Europejskiej pokrywa całość kosztów postępowania.

(1) Dz.U. C 297 z 8.12.2007, s. 49.

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/39

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 12 marca 2009 r. – Hambura przeciwko Parlamentowi

(Sprawa F-4/08) (1)

(Służba publiczna - Członek personelu tymczasowego - Nabór - Postępowanie w sprawie naboru - Niedopuszczenie do udziału - Ogłoszenie o naborze PE/95/S - Niewykorzystanie formularza zgłoszeniowego zawartego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej - Dopuszczalność - Uprzednie postępowanie administracyjne)

2009/C 102/57

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Johannes Hambura (Soultzbach, Francja) (przedstawiciel: S. Hambura, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: S. Seyr i K. Zejdová, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji Dyrekcji Generalnej Personel z dnia 5 grudnia 2007 r. o niedopuszczeniu skarżącego do udziału w konkursie i stwierdzenie nieważności konkursu PE/95/S w odniesieniu do lekarzy oraz ponowne jego przeprowadzenie z uwzględnieniem dostępnych w internecie formularzy zgłoszeniowych

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	J. Hambura zostaje obciążony całością kosztów postępowania.

(1) Dz.U. C 92 z 12.4.2008, s. 50

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/39

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 11 lutego 2009 r. – Schönberger przeciwko Parlamentowi

(Sprawa F-7/08) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Awans - Porównanie zasług - Przyznanie punktów za zasługi - Zasada równości traktowania)

2009/C 102/58

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Peter Schönberger (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciel: O. Mader, avocat)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: S. Seyr i K. Zejdová, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu z dnia 15 stycznia 2007 r. przyznającej skarżącemu liczbę punktów za zasługi niższą aniżeli by sobie tego życzył

Sentencja wyroku

1)	Stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego o nieprzyznaniu P. Schönbergerowi trzeciego punktu za zasługi w ramach oceny za rok 2003.

2)	Parlament Europejski zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 64 z 8.3.2008, s. 69

1.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/40

Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 12 listopada 2008 r. – Domínguez González przeciwko Komisji

(Sprawa F-88/07) (1)

(Służba publiczna - Asystent techniczny - Zarzut braku kompetencji - Zarzut niedopuszczalności - Brak właściwości Sądu)

2009/C 102/59

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Juan Luís Domínguez González (Girona, Hiszpania) (przedstawiciele: początkowo R. Nicolazzi Angelats, następnie R. Nicolazzi Angelats i M.-C. Oller Gil, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: J. Currall i L. Lozano Palacios, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Żądanie odszkodowania za szkodę, którą skarżący uważa, że poniósł ze względu na rozwiązanie z nim umowy o pracę z ECHO w następstwie wyników badania lekarskiego.

Sentencja postanowienia

1)	Sąd nie jest właściwy do rozstrzygnięcia niniejszego sporu.

2)	Każda ze stron poniesie swoje własne koszty.

(1) Dz.U. C 37 z 9.2.2008, s. 34.

		ISSN 1725-5228 doi:10.3000/17255228.C_2009.102.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 102

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 52 1 maja 2009

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Zawiadomienia
	ZAWIADOMIENIA INSTYTUCJI I ORGANÓW UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości
2009/C 102/01	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii EuropejskiejDz.U. C 90 z 18.4.2009.	1

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA SĄDOWE
	Trybunał Sprawiedliwości
2009/C 102/02	Sprawa C-205/06: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 3 marca 2009 r. – Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Austrii (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 307 akapit drugi WE — Brak zastosowania właściwych środków w celu wyeliminowania niezgodności między umowami dwustronnymi zawartymi z państwami trzecimi przed przystąpieniem państwa członkowskiego do Unii Europejskiej a traktatem WE — Umowy zawarte przez Republikę Austrii z Republiką Korei, Republiką Zielonego Przylądka, Chińską Republiką Ludową, Malezją, Federacją Rosyjską i Republiką Turcji w dziedzinie inwestycji)	2

2009/C 102/03	Sprawa C-249/06: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 3 marca 2009 r. – Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Szwecji (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 307 akapit drugi WE — Brak zastosowania właściwych środków w celu wyeliminowania niezgodności między umowami dwustronnymi zawartymi z państwami trzecimi przed przystąpieniem państwa członkowskiego do Unii Europejskiej a traktatem WE — Umowy zawarte przez Królestwo Szwecji z Republiką Argentyńską, Republiką Boliwii, Republiką Wybrzeża Kości Słoniowej, Arabską Republiką Egiptu, Hongkongiem, Republiką Indonezji, Chińską Republiką Ludową, Republiką Madagaskaru, Malezją, Islamską Republiką Pakistanu, Republiką Peru, Republiką Senegalu, Demokratyczno-Socjalistyczną Republiką Sri Lanki, Republiką Tunezyjską, Socjalistyczną Republiką Wietnamu, Republiką Jemenu i byłą Socjalistyczną Federacyjną Republiką Jugosławii w dziedzinie inwestycji)	2

2009/C 102/04	Sprawa C-88/07: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 5 marca 2009 r. – Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii (Artykuły 28 WE i 30 WE — Swobodny przepływ towarów — Dyrektywa 2001/83/WE — Ziołowe produkty lecznicze — Produkty zaklasyfikowane jako produkty lecznicze — Produkty wytwarzane lub sprzedawane zgodnie z prawem jako suplementy żywnościowe lub produkty dietetyczne w innych państwach członkowskich — Pojęcie produkt leczniczy — Zezwolenie na wprowadzenie do obrotu — Przeszkoda — Uzasadnienie — Zdrowie publiczne — Ochrona konsumentów — Proporcjonalność — Decyzja nr 3052/95/WE — Procedura wymiany informacji w sprawie krajowych środków wprowadzających odstępstwa od zasady swobodnego przepływu towarów we Wspólnocie)	3

2009/C 102/05	Sprawa C-222/07: Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 5 marca 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo – Hiszpania) – Unión de Televisiones Comerciales Asociadas (UTECA) przeciwko Administración General del Estado (Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Artykuł 12 WE — Zakaz dyskryminacji ze względu na przynależność państwową — Artykuły 39 WE, 43 WE, 49 WE i 56 WE — Podstawowe swobody gwarantowane przez traktat WE — Artykuł 87 WE — Pomoc państwa — Dyrektywa 89/552/EWG — Wykonywanie telewizyjnej działalności transmisyjnej — Obowiązek nałożony na operatorów telewizyjnych przeznaczania procentu przychodu operacyjnego na prefinansowanie europejskich filmów kinowych i filmów telewizyjnych, gdzie 60 % tej kwoty musi być przeznaczone na produkcję filmów, których językiem oryginału jest jeden z języków urzędowych Królestwa Hiszpanii, głównie produkowanych przez hiszpański przemysł filmowy)	4

2009/C 102/06	Sprawa C-302/07: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 5 marca 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez VAT and Duties Tribunal, London – Zjednoczone Królestwo) – J D Wetherspoon PLC przeciwko Commissioners of Her Majesty's Revenue & Customs (Pierwsza i szósta dyrektywa VAT — Zasady neutralności podatkowej i proporcjonalności — Reguły w zakresie zaokrąglania kwot podatku VAT — Metody i poziom zaokrąglania)	5

2009/C 102/07	Sprawa C-350/07: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 5 marca 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sächsisches Landessozialgericht – Niemcy) – Kattner Stahlbau GmbH przeciwko Maschinenbau- und Metall-Berufsgenossenschaft (Konkurencja — Artykuły 81 WE, 82 WE i 86 WE — Obowiązkowa przynależność do podmiotu zapewniającego ubezpieczenie od wypadków przy pracy i chorób zawodowych — Pojęcie przedsiębiorstwo — Nadużycie pozycji dominującej — Swoboda świadczenia usług — Artykuły 49 WE i 50 WE — Ograniczenie — Względy uzasadniające — Ryzyko poważnego naruszenia równowagi finansowej systemu zabezpieczenia społecznego)	5

2009/C 102/08	Sprawa C-388/07: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 5 marca 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (England & Wales), Queen's Bench Division (Administrative Court) – Zjednoczone Królestwo) – The Queen, The Incorporated Trustees of the National Council for Ageing (Age Concern England) przeciwko Secretary of State for Business, Enterprise and Regulatory Reform (Dyrektywa 2000/78 — Równe traktowanie w zakresie zatrudnienia i pracy — Dyskryminacja ze względu na wiek — Rozwiązanie przez pracodawcę stosunku pracy z powodu przejścia na emeryturę — Uzasadnienie)	6

2009/C 102/09	Sprawa C-479/07: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 5 marca 2009 r. – Republika Francuska przeciwko Radzie Unii Europejskiej (Skarga o stwierdzenie nieważności — Rozporządzenie (WE) nr 809/2007 — Definicja pojęcia Pławnice oskrzelowe — Thonaille — Obowiązek uzasadnienia — Naruszenie zasad proporcjonalności i niedyskryminacji)	7

2009/C 102/10	Sprawa C-545/07: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 5 marca 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sofijski gradski sad) – Apis-Hristovich EOOD przeciwko Lakorda AD (Dyrektywa 96/9/WE — Ochrona prawna baz danych — Prawo sui generis — Uzyskanie, weryfikacja i prezentacja zawartości bazy danych — Pobieranie — Istotna część zawartości bazy danych — Elektroniczna baza oficjalnych danych prawnych)	7

2009/C 102/11	Sprawa C-556/07: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 5 marca 2009 r. – Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Wspólna polityka rybołówstwa — Pławnice oskrzelowe — Pojęcie — Sieci typu thonaille — Zakaz połowu określonych gatunków — Rozporządzenia (EWG) nr 2847/93 i (WE) nr 2371/2002 — Brak systemu skutecznej kontroli zapewniającego przestrzeganie tego zakazu)	8

2009/C 102/12	Sprawa C-507/08: Skarga wniesiona w dniu 21 listopada 2008 r. – Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Słowacji	9

2009/C 102/13	Sprawa C-14/09: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Berlin (Niemcy) w dniu 12 stycznia 2009 r. – Hava Genc przeciwko Land Berlin	10

2009/C 102/14	Sprawa C-45/09: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Arbeitsgericht Hamburg (Niemcy) w dniu 2 lutego 2009 r. – Rosenbladt przeciwko Oellerking Gebäudereinigungsges	10

2009/C 102/15	Sprawa C-49/09: Skarga wniesiona w dniu 2 lutego 2009 r. – Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej	11

2009/C 102/16	Sprawa C-63/09: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Mercantil no 4 de Barcelona (Hiszpania) w dniu 13 lutego 2009 r. – Axel Walz przeciwko Clickair S.A.	11

2009/C 102/17	Sprawa C-70/09: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof (Austria) w dniu 17 lutego 2009 r. – Alexander Hengartner i Rudolf Gasser przeciwko Landesregierung Vorarlberg	12

2009/C 102/18	Sprawa C-72/09: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation (Francja), w dniu 18 lutego 2009 r. – Établissements Rimbaud SA przeciwko Directeur général des impôts, Directeur des services fiscaux d'Aix-en-Provence	12

2009/C 102/19	Sprawa C-74/09: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation (Belgia) w dniu 18 lutego 2009 r. – Bâtiments et Ponts Construction SA, Thyssenkrupp Industrieservice przeciwko Berlaymont 2000 SA	12

2009/C 102/20	Sprawa C-75/09: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione Tributaria Provinciale di Alessandria (Włochy) w dniu 20 lutego 2009 r. – Agra Srl przeciwko Agenzia Dogane Ufficio delle Dogane di Alessandria	13

2009/C 102/21	Sprawa C-77/09: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale del Lazio (Włochy) w dniu 20 lutego 2009 r. – Gowan Comercio Internacional e servicos limitada przeciwko Ministero della Salute	13

2009/C 102/22	Sprawa C-78/09 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (siódma izba) wydanego w dniu 10 grudnia 2008 r. w sprawie T-365/06 Bateaux mouches przeciwko OHIM, wniesione w dniu 24 lutego 2009 r. przez Compagnie des bateaux mouches SA	13

2009/C 102/23	Sprawa C- 81/09: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Symvoulio tis Epikrateias (Grecja) w dniu 25 lutego 2009 r. – Idryma Typou przeciwko Ministrowi ds. Prasy i Środków Masowego Przekazu	14

2009/C 102/24	Sprawa C- 82/09: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Symvoulio tis Epikrateias (Grecja) w dniu 25 lutego 2009 r. – Dimos Agiou Nikolaou Kritis przeciwko Ypourgos Anaptyxis kai Trofimon	14

2009/C 102/25	Sprawa C-83/09 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (siódma izba) wydanego w dniu 10 grudnia 2008 r. w sprawie T-388/02 Kronoply GmbH & Co. KG i Kronotex GmbH & Co. KG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, popieranej przez Zellstoff Stendal GmbH, Republikę Federalną Niemiec i Land Sachsen-Anhalt, wniesione w dniu 25 lutego 2009 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich	15

2009/C 102/26	Sprawa C-85/09 P: Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji wydanego w dniu 17 grudnia 2008 r. w sprawie T-137/07 Portela przeciwko Komisji, wniesione w dniu 27 lutego 2009 r. przez Portela – Comércio de artigos ortopédicos e hospitalares, L.da	16

2009/C 102/27	Sprawa C-86/09: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez VAT and Duties Tribunal, Manchester (Zjednoczone Królestwo) w dniu 27 lutego 2009 r. – Future Health Technologies Ltd przeciwko Her Majesty's Commissioners of Revenue and Customs	16

	Sąd Pierwszej Instancji
2009/C 102/28	Sprawa T-156/08 P: Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 16 marca 2009 r. – R przeciwko Komisji (Odwołanie — Służba publiczna — Urzędnicy na okres próbny — Sprawozdanie z okresu próbnego — Brak działania będącego podstawą skargi — Termin na wniesienie skargi — Przekroczenie terminu)	18

2009/C 102/29	Sprawa T-47/09: Skarga wniesiona w dniu 9 lutego 2009 r. – Deutsche Behindertenhilfe – Aktion Mensch przeciwko OHIM (diegesellschafter.de)	18

2009/C 102/30	Sprawa T-55/09: Skarga wniesiona w dniu 13 lutego 2009 r. – Swarovski przeciwko OHIM – Swarovski (Daniel Swarovski Privat)	18

2009/C 102/31	Sprawa T-57/09: Skarga wniesiona w dniu 9 lutego 2009 r. – Alfastar Benelux przeciwko Radzie	19

2009/C 102/32	Sprawa T-60/09: Skarga wniesiona w dniu 16 lutego 2009 r. – Herhof przeciwko OHIM – Stabilator (stabilator)	20

2009/C 102/33	Sprawa T-61/09: Skarga wniesiona w dniu 16 lutego 2009 r. – Meica przeciwko OHIM – Bösinger Fleischwaren (Schinken King)	21

2009/C 102/34	Sprawa T-62/09: Skarga wniesiona w dniu 13 lutego 2009 r. – Rintisch przeciwko OHIM – Bariatrix Europe (PROTI SNACK)	21

2009/C 102/35	Sprawa T-63/09: Skarga wniesiona w dniu 17 lutego 2009 r. – Volkswagen przeciwko OHIM – Suzuki Motor (SWIFT GTi)	22

2009/C 102/36	Sprawa T-64/09: Skarga wniesiona w dniu 16 lutego 2009 r. – Micro Shaping przeciwko OHIM (>packaging)	23

2009/C 102/37	Sprawa T-65/09 P: Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 11 grudnia 2008 r. w sprawie F-136/06 Enzo Reali przeciwko Komisji, wniesione w dniu 14 lutego 2009 r. przez Enzo Reali	23

2009/C 102/38	Sprawa T-72/09: Skarga wniesiona w dniu 18 lutego 2009 r. – Pilkington Group i in. przeciwko Komisji	24

2009/C 102/39	Sprawa T-73/09: Skarga wniesiona w dniu 18 lutego 2009 r. – Compagnie de Saint-Gobain przeciwko Komisji	25

2009/C 102/40	Sprawa T-74/09: Skarga wniesiona w dniu 18 lutego 2009 r. – Francja przeciwko Komisji	26

2009/C 102/41	Sprawa T-76/09: Skarga wniesiona w dniu 16 lutego 2009 r. – Mundipharma przeciwko OHIM – Asociación Farmaceuticos Mundi (FARMA MUNDI FARMACEUTICOS MUNDI)	27

2009/C 102/42	Sprawa T-78/09 P: Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 11 grudnia 2008 r. w sprawie F-148/06 Collée przeciwko Parlamentowi, wniesione w dniu 25 lutego 2009 r. przez Parlament Europejski	28

2009/C 102/43	Sprawa T-80/09 P: Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 9 grudnia 2008 r. w sprawie F-52/05 Q przeciwko Komisji, wniesione w dniu 23 lutego 2009 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich	28

2009/C 102/44	Sprawa T-82/09: Skarga wniesiona w dniu 20 lutego 2009 r. – Dennekamp przeciwko Parlamentowi	29

2009/C 102/45	Sprawa T-88/09: Skarga wniesiona w dniu 27 lutego 2009 r. – Idromacchine i in. przeciwko Komisji	30

2009/C 102/46	Sprawa T-90/09: Skarga wniesiona w dniu 27 lutego 2009 r. – Mojo Concerts i Amsterdam Music Dome Exploitatie przeciwko Komisji	31

2009/C 102/47	Sprawa T-91/09 P: Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 15 grudnia 2008 r. w sprawie F-34/07, Skareby przeciwko Komisji, wniesione w dniu 2 marca 2009 r. przez Carinę Skareby	32

2009/C 102/48	Sprawa T-95/09: Skarga wniesiona w dniu 26 lutego 2009 r. – Unitek Phosphorus przeciwko Komisji	32

2009/C 102/49	Sprawa T-98/09: Skarga wniesiona w dniu 11 marca 2009 r. – Tubesca przeciwko OHIM – Tubos del Mediterráneo (T TUMESA TUBOS DEL MEDITERRANEO S.A.)	33

2009/C 102/50	Sprawa T-99/09: Skarga wniesiona w dniu 4 marca 2009 r. – Włochy przeciwko Komisji	34

	Sąd do spraw Służby Publicznej
2009/C 102/51	Sprawa F-104/06: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 12 marca 2009 r. – Arpaillange i in. przeciwko Komisji (Służba publiczna — Pracownicy kontraktowi — Zatrudnienie — Zaszeregowanie — Dawni eksperci indywidualni — Dyplom — Doświadczenie zawodowe — Zarzut niezgodności z prawem)	36

2009/C 102/52	Sprawa F-24/07: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 12 marca 2009 r. – Lafleur Tighe przeciwko Komisji. (Służba publiczna — Pracownicy kontraktowi — Zatrudnienie — Zaszeregowanie — Dawni eksperci indywidualni — Doświadczenie zawodowe — Dyplom — zaświadczenia o równoważności tego dyplomu — Dopuszczalność — Nowa istotna okoliczność faktyczna)	36

2009/C 102/53	Sprawa F-63/07: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 3 marca 2009 r. – Patsarika przeciwko Cedefop (Służba publiczna — Pracownicy kontraktowi — Zmiana miejsca zatrudnienia — Prawo do obrony — Rozwiązanie umowy na koniec okresu próbnego — Wyrok zaoczny)	37

2009/C 102/54	Sprawa F-98/07: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 29 stycznia 2009 r. – Petrilli przeciwko Komisji (Służba publiczna — Pracownicy kontraktowi do zadań pomocniczych — Dopuszczalność — Akt niekorzystny — Artykuły 3 b i 88 WZIPW — Czas trwania umowy — Artykuł 3 ust. 1 decyzji Komisji z dnia 28 kwietnia 2004 r. w sprawie maksymalnego czasu zatrudnienia niestałego personelu w służbie Komisji — Zgodność z prawem)	37

2009/C 102/55	Sprawa F-100/07: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 10 marca 2009 r. – Tsirimiagos przeciwko Komitetowi Regionów (Służba publiczna — Urzędnicy — Wynagrodzenie — Wypłata części wynagrodzenia poza państwo miejsca zatrudnienia — Artykuł 17 ust. 2 lit. b) załącznika VII do starego statutu — Konto oszczędnościowe na cele mieszkaniowe — Wypłata nienależnych kwot — Wymogi — Niezgodność z prawem przelewów — Oczywistość niezgodności z prawem)	38

2009/C 102/56	Sprawa F-106/07: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 10 marca 2009 r. – Giaprakis przeciwko Komitetowi Regionów (Służba publiczna — Urzędnicy — Wynagrodzenie — Wypłata części wynagrodzenia poza kraj zatrudnienia — Artykuł 17 ust. 2 lit. b) załącznika VII starego regulaminu — System oszczędzania na cele mieszkaniowe — Zwrot nienależnego świadczenia — Przesłanki — Nieprawidłowość przelewu — Charakter oczywisty nieprawidłowości)	38

2009/C 102/57	Sprawa F-4/08: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 12 marca 2009 r. – Hambura przeciwko Parlamentowi (Służba publiczna — Członek personelu tymczasowego — Nabór — Postępowanie w sprawie naboru — Niedopuszczenie do udziału — Ogłoszenie o naborze PE/95/S — Niewykorzystanie formularza zgłoszeniowego zawartego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej — Dopuszczalność — Uprzednie postępowanie administracyjne)	39

2009/C 102/58	Sprawa F-7/08: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 11 lutego 2009 r. – Schönberger przeciwko Parlamentowi (Służba publiczna — Urzędnicy — Awans — Porównanie zasług — Przyznanie punktów za zasługi — Zasada równości traktowania)	39

2009/C 102/59	Sprawa F-88/07: Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 12 listopada 2008 r. – Domínguez González przeciwko Komisji (Służba publiczna — Asystent techniczny — Zarzut braku kompetencji — Zarzut niedopuszczalności — Brak właściwości Sądu)	40