Dziennik Urzędowy C 37/2008

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/2

Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 29 sierpnia 2007 r. w sprawie T-186/05 SELEX Sistemi Integrati przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 2 listopada 2007 r. przez SELEX Sistemi Integrati SpA, wcześniej Alenia Marconi Systems SpA

(Sprawa C-481/07 P)

(2008/C 37/02)

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Sistemi Integrati SpA, wcześniej Alenia Marconi Systems SpA (przedstawiciele: F. Sciaudone, R. Sciaudone i A. Neri, avvocati)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie postanowienia Sąd Pierwszej Instancji wydanego w dniu 29 sierpnia 2007 r. w sprawie T-186/05 i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Pierwszej Instancji w celu wydania przezeń rozstrzygnięcia z uwzględnieniem dostarczonych przez Trybunał Sprawiedliwości wskazówek;

—	obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania oraz kosztami postępowania w sprawie T-186/05.

Zarzuty i główne argumenty

Żądania swe wnosząca odwołanie opiera na następujących zarzutach:

bezprawnego wykluczenia z zakresu pojęcia możliwej do naprawienia szkody kosztów prawnych poniesionych w związku z postępowaniem w sprawie T-155/04; w opinii wnoszącej odwołanie Sąd Pierwszej Instancji:

—	błędnie uznał, że skarga odszkodowawcza dotycząca tych kosztów stanowi próbę „stwierdzenia nieważności zawartego w [dotyczącym sprawy T-155/04 wyroku] rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów”;

—	dokonał błędnej wykładni art. 87 i nast. regulaminu Sądu w zakresie dotyczącym zasad przyznawania odszkodowania;

—	błędnie uznał, że w niniejszym przypadku ma zastosowanie orzecznictwo związane ze sprawą Montorio;

popełnionego przez Sąd Pierwszej Instancji błędu polegającego na wykluczeniu z zakresu pojęcia możliwej do naprawienia szkody kosztów prawnych poniesionych w związku z poprzedzającym niniejsze postępowanie sądowe postępowaniem administracyjnym; zdaniem wnoszącej odwołanie błąd Sądu Pierwszej Instancji polega na wykładni i zastosowaniu art. 87 i nast. regulaminu Sądu z punktu widzenia skargi o odszkodowanie, która to skarga jest pozbawiona jakiegokolwiek związku z zakresem stosowania tych przepisów;

c)	wypaczenia i błędnej wykładni przedstawionych przez wnoszącą odwołanie dowodów; ta ostatnia stoi na stanowisku, że Sąd Pierwszej Instancji nie przeprowadził odpowiedniej analizy dostarczonej przez nią dokumentacji i zawartych w niej argumentów;

nielogicznego i wewnętrznie sprzecznego uzasadnienia i naruszenia zasad wynikających ze wspólnotowego orzecznictwa dotyczącego odszkodowań; Sąd Pierwszej Instancji nie zastosował bowiem właściwie zasad ustanowionych w wyrokach w sprawie Mulder (sprawy połączone C-104/89 i C-37/90) (1) i Agraz (C-243/05 P) (2).

naruszenia art. 44 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji; zdaniem wnoszącej odwołanie, przepisy te, właściwie zinterpretowane, nie stawiają wymogu, aby skarga „koniecznie” zawierała środki dowodowe, lecz przeciwnie, przepis ten opiera się na pojęciu takiej „możliwości” w sensie zobowiązania strony do dostarczenia dowodów tylko w takim przypadku, gdy jest to możliwe;

braku uzasadnienia dotyczącego odszkodowania za straty poniesione przez wnoszącą odwołanie wskutek naruszenia zasady rozsądnego czasu trwania postępowania administracyjnego; Sąd Pierwszej Instancji nie uzasadnił bowiem nieuwzględnienia żądania odszkodowania z punktu widzenia takiego zarzucanego przez wnoszącą odwołanie naruszenia;

błędnej wykładni podniesionych argumentów i dowodów oraz uzasadnienia, które jest nielogiczne i sprzeczne z orzecznictwem wspólnotowym w dziedzinie odszkodowania za poniesione krzywdy; Sąd Pierwszej Instancji nie mógł wykorzystać argumentów dotyczących jedynie wyłączenia zamówień publicznych na dostawy lub ich nieudzielenia, aby nie uwzględnić żądania odszkodowania związanego z naruszeniem zasady rozsądnego czasu trwania postępowania administracyjnego lub niewywiązaniem się przez Komisję z ciążących na niej w zakresie nadzoru obowiązków.

(1) Wyrok z dnia 27 stycznia 2000 r., Rec. str. I-203.

(2) Wyrok z dnia 9 listopada 2006 r., Zb. Orz. str. I-10833.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/3

Skarga wniesiona w dniu 14 listopada 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Czeskiej

(Sprawa C-496/07)

(2008/C 37/03)

Język postępowania: czeski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: G. Rozet i M. Šimerdová)

Strona pozwana: Republika Czeska

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie, że Republika Czeska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 39 WE w zakresie w jakim ustawodawstwo czeskie wymaga obywatelstwa czeskiego do pełnienia funkcji kapitana statku pływającego pod banderą czeską;

—	obciążenie Republiki Czeskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja opiera swą skargę na następujących zarzutach:

Ustawodawstwo czeskie (ustawa nr 61/2000 Sb.) nakłada na armatora statku obowiązek sprawdzenia, czy kapitan statku pływającego pod banderą czeską jest obywatelem Republiki Czeskiej.

Ten jasny i bezwarunkowy wymóg dotyczący obywatelstwa czeskiego pozostaje w sprzeczności, zdaniem Komisji Wspólnot Europejskich, z wnioskami do jakich doszedł Trybunał Sprawiedliwości w sprawach C-405/01 (1) i C-47/02 (2). Komisja odsyła w szczególności do wniosku z pkt 44 wyroku wydanego w sprawie C-405/01 i z pkt 63 wyroku w sprawie C-47/02. Wymóg obywatelstwa dla kapitanów statku przewidziany w ustawodawstwie czeskim ma charakter absolutny. Właściwe przepisy ustawodawstwa czeskiego nie uwzględniają sposobu ani zakresu faktycznego wykonywania przez kapitana statku uprawnień obejmujących wykonywanie władzy publicznej, jak tego wymaga cytowane wyżej orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości. Sama tylko okoliczność, że prawo czeskie daje kapitanowi statku pływającego pod czeską banderą uprawnienia obejmujące wykonywanie władzy publicznej nie wystarczy dla uzasadnienia wyjątku od swobody przepływu pracowników w rozumieniu art. 39 ust. 4 WE.

Komisja Wspólnot Europejskich stoi na stanowisku, że na Republice Czeskiej spoczywa obowiązek dostosowania ustawodawstwa krajowego do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości, mimo że (jak twierdzi Republika Czeska) żaden statek nie pływa obecnie pod banderą czeską.

(1) Wyrok z dnia 30 września 2003 r. w sprawie C-405/01, Colegio de Oficiales de la Marina Mercante Española, Rec. str. I-10391, który dotyczy ustawodawstwa hiszpańskiego stawiającego wymóg, by kapitan i drugi kapitan statku lub okrętu pływającego pod banderą hiszpańską miał obywatelstwo hiszpańskie.

(2) Wyrok z dnia 30 września 2003 r. w sprawie C-47/02 Albert Anker, Klaas Ras i Albertus Snopek, Rec. str. I-10447, który dotyczy ustawodawstwa niemieckiego, stawiającego wymóg obywatelstwa niemieckiego na stanowisku kapitana na statkach pływających pod bandera niemiecką i czynnych w małej żegludze morskiej („Kleine Seeschifffahrt”).

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/3

Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba) wydanego w dniu 17 września 2007 r. w sprawie T-175/07, Territorio Energia Ambiente SpA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 19 listopada 2007 r. przez Territorio Energia Ambiente SpA (TEA)

(Sprawa C-500/07 P)

(2008/C 37/04)

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Territorio Energia Ambiente SpA (TEA) (przedstawiciele: E. Coffrini i F. Tesauro, avvocati)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie lub zmiana orzeczenia Sądu Pierwszej Instancji stanowiącego przedmiot niniejszego odwołania, wraz ze wszelkimi wynikającymi stąd skutkami prawnymi.

—	Uwzględnienie żądań przedstawionych już w ramach skargi w pierwszej instancji.

Zarzuty i główne argumenty

Mocą decyzji Komisji z dnia 5 czerwca 2002 r. (1) w sprawie „pomocy państwa dotyczącej zwolnień podatkowych na rzecz przedsiębiorstw użyteczności publicznej, w których udziałowcem większościowym jest skarb państwa” uznano reżim zwolnień podatkowych wprowadzony na mocy art. 3 ust. 70 ustawy (Legge) nr 549/1995, art. 66 ust. 14 rozporządzenia z mocą ustawy (D.L. — decreto legge) nr 331/1993, z późniejszymi zmianami, na rzecz spółek akcyjnych, w których udziałowcem większościowym jest skarb państwa, świadczących usługi publiczne na terytorium lokalnym, za pomoc państwa niezgodną ze wspólnym rynkiem. Decyzja Komisji nie dotyczyła spółek prywatnych, lecz została rozciągnięta na spółki utworzone na mocy art. 22 ustawy 241/1990, w których udziałowcem większościowym jest skarb państwa. Ponieważ jednak decyzja ta nie była skierowana do żadnych konkretnych adresatów, nie została ona doręczona żadnej ze spółek (w tym także skarżącej). Mocą rozporządzenia z mocą ustawy nr 10 z dnia 15 lutego 2007 r. państwo włoskie wykonało wyżej wymienioną decyzję, powierzając zadanie odzyskania pomocy urzędom skarbowym (Agenzie delle Entrate). W konsekwencji urząd skarbowy w Mantova w dniu 29 marca 2007 r. przesłał spółce skarżącej wezwanie do zapłaty kwoty głównej w wysokości 1 748 289,75 EUR wraz z odsetkami w wysokości 912 180,64 EUR.

Jednakże w skarżącej spółce skarb państwa nie jest udziałowcem większościowym, gdyż jest to jednoosobowa spółka skarbu państwa, stąd nie mogą jej dotyczyć „rozważania Komisji i jej decyzja”.

Została ona w swoim czasie wyznaczona przez gminę Mantova (Comune di Mantova) do świadczenia in house usług użyteczności publicznej na terytorium lokalnym, które były powierzone przedsiębiorstwu komunalnemu (ASM), przekształconemu w trybie ustawy nr 127 /97 w skarżącą spółkę.

Spółka ta zarządza usługami użyteczności publicznej w systemie prywatno-prawnym, na terytorium w przeważającej mierze lokalnym, bez możliwości wywierania wpływu na wolną konkurencję, która nie może istnieć skoro sam rynek nie istnieje.

Spółka, której kapitał jest w całości własnością skarbu państwa, nie jest niczym innym jak pośrednim organem gmin będących jej wspólnikami, które są rzeczywistymi beneficjentami podatkowej pomocy państwa, zakwestionowanej przez Komisję.

Z przyczyn obiektywnych i subiektywnych zwolnienie podatkowe przyznane skarżącej nie może zostać zakwalifikowane do nienależnej pomocy państwa sprzecznej z postanowieniami art. 87 traktatu.

Z powyższych względów do Sądu Pierwszej Instancji została wniesiona skarga na wyżej opisaną decyzję Komisji, która dała przyczynek sprawie T-175/07, przydzielonej czwartej izbie, która została rozstrzygnięta postanowieniem Sądu o niedopuszczalności z dnia 17 września 2007 r., uzasadnionym niedochowaniem terminu przewidzianego w art. 230 ust. 5 traktatu WE, na mocy którego skarga o stwierdzenie nieważności powinna była zostać wniesiona w terminie dwóch miesięcy od publikacji zaskarżonego aktu lub od chwili jego doręczenia skarżącemu bądź też, w jego braku, od dnia, w którym skarżący powziął o nim wiadomość, jak stanowi art. 102 § 1 regulaminu Sądu.

Takie rozstrzygnięcie uważa się za pozbawione podstaw, także w świetle wyroków z dnia 17 września 1980 r. w sprawie 730/79 (2); z dnia 14 listopada 1984 r. w sprawie 323/82 (3); z dnia 12 grudnia 1996 r. w sprawie T-358/94 (4) oraz przede w wszystkim orzeczenia trzeciej izby Trybunału z dnia 23 lutego 2006 r. w sprawie C-346/03 (5), stąd w niniejszym odwołaniu wnosi się o jego zmianę.

Skarga do Sądu Pierwszej Instancji bowiem została złożona niezwłocznie po tym, jak skarżąca spółka dowiedziała się, że jest jednym z adresatów decyzji Komisji, czyli po doręczeniu jej decyzji podatkowej dotyczącej zwolnienia wydanej przez urząd skarbowy.

W ramach drugiego zarzutu odwoławczego wobec postanowienia Sądu Pierwszej Instancji podniesiono następnie, że orzeczenie to jest wynikiem błędnego zastosowania art. 225 traktatu.

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji bowiem należy uznać za nierozerwalnie związane z domyślnym żądaniem wykluczenia skarżącej z zakresu obowiązywania tej decyzji, stąd żąda się zmiany postanowienia wydanego w pierwszej instancji także pod kątem orzeczonej przez ów sąd niewłaściwości ratione materiae.

(1) Dz.U. 2003, L 77, str. 21.

(2) Rec. 1980, str. 2671.

(3) Rec. 1984, str. 3809.

(4) Rec. 1996, str. II — 2109.

(5) Zb.Orz. 2005, str. I — 6159.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/4

Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba) wydanego w dniu 17 września 2007 r. w sprawie T-176/07, S.A.BA.R. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 19 listopada 2007 r. przez S.A.BA.R. SpA

(Sprawa C-501/07 P)

(2008/C 37/05)

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: S.A.BA.R. (przedstawiciele: E. Coffrini i F. Tesauro, avvocati)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie lub zmiana orzeczenia Sądu Pierwszej Instancji stanowiącego przedmiot niniejszego odwołania, wraz ze wszelkimi wynikającymi stąd skutkami prawnymi.

—	Uwzględnienie żądań przedstawionych już w ramach skargi w pierwszej instancji.

Zarzuty i główne argumenty

Mocą decyzji Komisji z dnia 5 czerwca 2002 r. (1) w sprawie „pomocy państwa dotyczącej zwolnień podatkowych na rzecz przedsiębiorstw użyteczności publicznej, w których udziałowcem większościowym jest skarb państwa” uznano reżim zwolnień podatkowych wprowadzony na mocy art. 3 ust. 70 ustawy (Legge) nr 549/1995, art. 66 ust. 14 rozporządzenia z mocą ustawy (D.L. — decreto legge) nr 331/1993, z późniejszymi zmianami, na rzecz spółek akcyjnych, w których udziałowcem większościowym jest skarb państwa, świadczących usługi publiczne na terytorium lokalnym, za pomoc państwa niezgodną ze wspólnym rynkiem. Decyzja Komisji nie dotyczyła spółek prywatnych, lecz została rozciągnięta na spółki utworzone na mocy art. 22 ustawy 241/1990, w których udziałowcem większościowym jest skarb państwa. Ponieważ jednak decyzja ta nie była skierowana do żadnych konkretnych adresatów, nie została ona doręczona żadnej ze spółek (w tym także skarżącej). Mocą rozporządzenia z mocą ustawy nr 10 z dnia 15 lutego 2007 r. państwo włoskie wykonało wyżej wymienioną decyzję, powierzając zadanie odzyskania pomocy urzędom skarbowym (Agenzie delle Entrate). W konsekwencji urząd skarbowy w Guastalla w dniu 20 marca 2007 r. przesłał spółce skarżącej wezwania o sygn. 3796 z dnia 15.3.2007 r. do zapłaty kwoty głównej w wysokości 1 912 128,47 EUR wraz z odsetkami w wysokości 2 192 225 EUR; o sygn. 3799 z dnia 15.3.2007 r., do zapłaty kwoty głównej w wysokości 815 406,94 EUR, wraz z odsetkami w wysokości 783 529 EUR; o sygn. 3800 z dnia 15.3.2007 r., do zapłaty kwoty głównej w wysokości 439 549,29 EUR wraz z odsetkami w wysokości 712 588 EUR.

Spółce tej powierzono świadczenie in house usług użyteczności publicznej na terytorium lokalnym obejmującym osiem gmin będących jej wspólnikami, w którym to celu właśnie została ona stworzona w trybie przewidzianym przez prawo.

Z przyczyn obiektywnych i subiektywnych zwolnienie podatkowe przyznane skarżącej nie może zostać zakwalifikowane do nienależnej pomocy państwa sprzecznej z postanowieniami art. 87 traktatu.

Z powyższych względów do Sądu Pierwszej Instancji została wniesiona skarga na wyżej opisaną decyzję Komisji, która dała przyczynek sprawie T-176/07, przydzielonej czwartej izbie, która została rozstrzygnięta postanowieniem Sądu o niedopuszczalności z dnia 17 września 2007 r., uzasadnionym niedochowaniem terminu przewidzianego w art. 230 ust. 5 traktatu WE, na mocy którego skarga o stwierdzenie nieważności powinna była zostać wniesiona w terminie dwóch miesięcy od publikacji zaskarżonego aktu lub od chwili jego doręczenia skarżącemu bądź też, w jego braku, od dnia, w którym skarżący powziął o nim wiadomość, jak stanowi art. 102 § 1 regulaminu Sądu.

W ramach drugiego zarzutu odwoławczego wobec postanowienia Sądu Pierwszej Instancji podniesiono następnie, że orzeczenie to jest wynikiem błędnego zastosowania art. 225 traktatu.

(1) Dz.U. 2003, L 77, str. 21.

(2) Rec. 1980, str. 2671.

(3) Rec. 1984, str. 3809.

(4) Rec. 1996, str. II — 2109.

(5) Zb.Orz. 2005, str. I — 6159.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/5

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo (Hiszpania) w dniu 19 listopada 2007 r. — Compañia Española de Comercialización de Aceite S.A przeciwko Asociación Española de la Industria y Comercio Exportador de Aceite de Oliva (ASOLIVA), Asociación Nacional de Industriales Envasadores y Refinadores de Aceites Comestibles (ANIERAC) i Administración del Estado

(Sprawa C-505/07)

(2008/C 37/06)

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Tribunal Supremo

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Compañía Española de Comercialización de Aceite SA

Strona pozwana: Asociación Española de la Industria y Comercio Exportador de Aceite de Oliva (ASOLIVA), Asociación Nacional de Industriales Envasadores y Refinadores de Aceites Comestibles (ANIERAC) i Administración del Estado

Pytania prejudycjalne

Czy art. 12a rozporządzenia Rady nr 136/66/EWG (1) z dnia 22 września 1966 r. w sprawie ustanowienia wspólnej organizacji rynku olejów i tłuszczów w brzmieniu nadanym rozporządzeniem nr 1638/98 (2) pozwala zaliczyć spółkę akcyjną złożoną w większości z producentów, olejarni i spółdzielni plantatorów i producentów oliwy do „instytucji” upoważnionych do zawierania umów na składowanie oliwy z oliwek? Czy spółkę o takich cechach można uznać za równoważną z organizacjami producentów i związkami tych organizacji, uznanymi zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 952/97 (3)?

W przypadku zaliczenia spółki do „instytucji” mogących prowadzić działalność w zakresie składowania — czy „zatwierdzenie przez państwo”, które powinny posiadać te instytucje zgodnie z cytowanym art. 12a rozporządzenia nr 136/66 może być uzyskane w ramach wniosku o indywidualne wyłączenie („zezwolenie”) wniesionego do krajowego organu ochrony konkurencji?

Czy art. 12a bezwzględnie wymaga, by Komisja w każdym przypadku udzielała zezwolenia na składowanie oliwy z oliwek, czy przeciwnie — daje się on pogodzić uzgodnionego istnieniem mechanizmu uzgodnionego między producentami w celu skupowania i składowania tej oliwy z oliwek, finansowanego również ze środków prywatnych, który to mechanizm byłby wdrażany na tych samych przesłankach i warunkach, na których uruchamiane jest prywatne składowanie finansowane ze środków wspólnotowych, w celu uzupełnienia i przyspieszenia składowania finansowanego ze środków wspólnotowych i bez przekraczania jego granic?

Czy stanowisko przyjęte przez Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 9 września 2003 r. w sprawie C-137/00 Milk Marque w przedmiocie stosowania przez organy krajowe wewnętrznego prawa ochrony konkurencji do porozumień producentów mogących co do zasady wchodzić w zakres stosowania art. 2 rozporządzenia Rady nr 26 (4) (dotyczące stosowania niektórych reguł konkurencji w odniesieniu do produkcji rolnej i handlu produktami rolnymi) pozostaje aktualne w przypadku porozumień, które z uwagi na swoje cechy charakterystyczne oraz cechy danego sektora mogą mieć wpływ na wspólnotowy rynek oliwy z oliwek jako całości?

W przypadku przyjęcia, że krajowe organy właściwe w sprawach konkurencji są upoważnione do stosowania przepisów krajowych wobec takich porozumień mogących mieć wpływ na wspólną organizację rynku tłuszczów, czy organy te mogą bezwzględnie odmówić spółce takiej jak skarżąca możliwości skorzystania z mechanizmów składowania oliwy z oliwek nawet w sytuacjach „poważnych zakłóceń” przewidzianych w art. 12a rozporządzenia nr 136/66 zmienionego rozporządzeniem nr 1638/1998?

(1) Dz.U. 172, str. 3025.

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1638/98 z dnia 20 lipca 1998 r. zmieniające rozporządzenie nr 136/66/EWG w sprawie ustanowienia wspólnej organizacji rynku olejów i tłuszczów, Dz.U. L 210, str. 32.

(3) Rozporządzenie Rady (WE) nr 952/97 z dnia 20 maja 1997 r. w sprawie grup i stowarzyszeń producentów, Dz.U. L 142, str. 30.

(4) Dz.U. 30 z 1962 r., str. 993.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/6

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Audiencia Provincial de La Coruña (Hiszpania) w dniu 20 listopada 2007 r. — Lubricantes y Carburantes Galaicos, S. L. (Lubricarga) przeciwko Petrogal Española S.A., obecnie „GALP Energía España SAU”

(Sprawa C-506/07)

(2008/C 37/07)

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Audiencia Provincial de La Coruña

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Lubricantes y Carburantes Galaicos, S. L. (Lubricarga)

Strona pozwana: Petrogal Española S.A., obecnie „GALP Energía España SAU”

Pytania prejudycjalne

Czy jeżeli umowa zawarta pomiędzy „Lubricarga S.L.” i „Petrogal S.A” jest umową, do której ma zastosowanie zasada „de minimis”, art. [81] traktatu nie ma w żadnym przypadku zastosowania, czy też, mimo takiej kwalifikacji tej umowy, to postanowienie traktatowe będzie miało do niej zastosowanie w przypadku zobowiązania prowadzącego stację benzynowej do stosowania ustalonej przez dostawcę końcowej ceny sprzedaży detalicznej lub też w przypadku ciążących na odsprzedającym zobowiązań wyłącznego zakupu i zakazu konkurencji niepodlegających ograniczeniom czasowym ustanowionym w rozporządzeniu Komisji (EWG) nr 1984/83 (1) oraz w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 2790/1999 (2)?

Czy w przypadku gdy rozporządzenie nr 1984/83, jeżeli ma zastosowanie, zakazuje zawierania na czas nieokreślony lub na okres wynoszący ponad 10 lat porozumień pionowych z klauzulą wyłączności, dotyczących stacji benzynowych, z zastrzeżeniem odstępstwa ustanowionego w art. 12 ust. 2, zgodnie z którym, „jeżeli porozumienie dotyczy stacji paliw, którą dostawca wydzierżawił odsprzedawcy lub zezwolił w drodze prawnej lub faktycznej na jej użytkowanie, obowiązki wyłącznego zakupu i zakazy konkurencji, o których mowa w niniejszym tytule mogą zostać nałożone na odsprzedawcę na cały okres, w którym rzeczywiście prowadzi tę stację paliw”, odstępstwo to dotyczy przypadku takiego, jak rozpatrywany w niniejszej sprawie, w którym, zgodnie z zawartą w dniu 27 lipca 1990 r. umową prawa prywatnego i datowanym na dzień 10 października 1995 r. aktem notarialnym, spółka Lubricarga, właściciel działki, przeniosła na Galp na 25 lat prawo powierzchni, a ta druga spółka zobowiązała się do wybudowania na tej działce stacji pod warunkiem, że po zakończeniu budowy prawo do korzystania z urządzeń stacji benzynowej zostanie przeniesione na spółkę Lubricarga na taki sam okres czasu, przy czym spółka Lubricarga będzie zobowiązana do nabywania wszystkich paliw wyłącznie od tej spółki paliwowej?

Czy w przypadku gdy rozporządzenie nr 2790/1999, o ile ma zastosowanie, w art. 5 stanowi, iż „okres pięciu lat nie ma zastosowania, gdy towary lub usługi kontraktowe są sprzedawane przez kupującego w pomieszczeniach i na terenie będących własnością dostawcy lub dzierżawionych przez niego od stron trzecich, niezwiązanych z nabywcą, pod warunkiem, że czas trwania zobowiązania [do] niekonkurowania nie przekroczy okresu zajmowania pomieszczeń i terenu przez kupującego”, odstępstwo to dotyczy przypadku takiego, jak rozpatrywany w niniejszej sprawie, w którym, zgodnie z zawartą w dniu 27 lipca 1990 r. umową prawa prywatnego i datowanym na dzień 10 października 1995 r. aktem notarialnym, spółka Lubricarga, właściciel działki, przeniosła na Galp na 25 lat prawo powierzchni, a ta druga spółka zobowiązała się do wybudowania na tej działce stacji pod warunkiem, że po zakończeniu budowy prawo do korzystania z urządzeń stacji benzynowej zostanie przeniesione na spółkę Lubricarga na taki sam okres czasu, przy czym spółka Lubricarga będzie zobowiązana do nabywania wszystkich paliw wyłącznie od tej spółki paliwowej?

Czy w sytuacji gdy art. [81] ust. 1 lit. a) traktatu EWG dotyczy zakazu ustalania w sposób pośredni cen zakupu lub sprzedaży, a, zgodnie z motywem 8 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1984/83, „[p]ozostałe postanowienia ograniczające konkurencję, w szczególności te, które ograniczają swobodę sprzedawcy w ustalaniu cen lub warunków odsprzedaży oraz wyborze klientów, nie podlegają zwolnieniu na podstawie niniejszego rozporządzenia”, oznacza to, że zakaz ten ma zastosowanie do umowy takiej, jak będąca przedmiotem niniejszego sporu, której postanowienie dziesiąte i załącznik I dotyczą zapewniania konkurencyjnych cen oraz tego, iż „rabaty przyznawane właścicielowi nie będą niższe niż średnia prowizja operatorów trzech (wiodących — ze względu na rozmiar osiąganych obrotów) przedsiębiorstw prowadzących działalność na obszarze, na którym znajduje się stacja benzynowa będąca przedmiotem niniejszej umowy”, ponieważ umowa ta może w każdym przypadku ograniczać możliwość ustalania przez nabywającego ceny sprzedaży?

Czy w sytuacji gdy art. [81] ust. 1 lit. a) traktatu EWG przewiduje zakaz pośredniego ustalania cen zakupu lub sprzedaży, a rozporządzenie (WE) nr 2790/1999 z dnia 22 listopada obejmuje, jako szczególnie poważne ograniczenie konkurencji, utrzymywanie ceny odsprzedaży, oznacza to, że zakaz ten ma zastosowanie do umowy takiej, jak będąca przedmiotem niniejszego sporu, której postanowienie dziesiąte i załącznik I dotyczą zapewniania konkurencyjnych cen oraz tego, iż „rabaty przyznawane właścicielowi nie będą niższe niż średnia prowizja operatorów trzech (wiodących — ze względu na rozmiar osiąganych obrotów) przedsiębiorstw prowadzących działalność na obszarze, na którym znajduje się stacja benzynowa będąca przedmiotem niniejszej umowy”, ponieważ umowa ta może w każdym przypadku ograniczać możliwość ustalania przez nabywającego ceny sprzedaży?

(1) Z dnia 22 czerwca 1983 r. w sprawie zastosowania art. 85 ust. 3 traktatu do kategorii porozumień o wyłączności zakupu (Dz.U. L 173, str. 5).

(2) Z dnia 22 grudnia 1999 r. w sprawie stosowania art. 81 ust. 3 traktatu do kategorii porozumień wertykalnych i praktyk uzgodnionych (Dz.U. L 336, str. 21).

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/7

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Bergamo (Włochy) w dniu 21 listopada 2007 r. — Luigi Scarpelli przeciwko NEOS Banca SpA

(Sprawa C-509/07)

(2008/C 37/08)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Tribunale di Bergamo

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Luigi Scarpelli

Strona pozwana: NEOS Banca SpA

Pytanie prejudycjalne

„Czy wykładni art. 11 ust. 2 dyrektywy 87/102/EWG (1) należy dokonywać w ten sposób, że porozumienie między dostawcą a kredytodawcą, na którego podstawie kredyt jest udzielany wyłącznie przez tego kredytodawcę klientom tego dostawcy, stanowi przesłankę niezbędną do powstania prawa konsumenta do podjęcia środków prawnych przeciwko kredytodawcy w przypadku niewywiązania się dostawcy ze zobowiązania także wtedy, gdy przedmiotem roszczenia jest a) jedynie rozwiązanie umowy kredytu; czy też b) rozwiązanie umowy kredytu i wynikający z niego zwrot kwot uiszczonych na rzecz kredytodawcy”?

(1) Dz.U. L 42, str. 48.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/8

Skarga wniesiona w dniu 22 listopada 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-516/07)

(2008/C 37/09)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciel: S. Pardo Quintillán, pełnomocnik)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że

—

nie wyznaczając wszystkich właściwych władz w celu stosowania zasad dyrektywy 2000/60/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiającej ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 3 ust. 2 i 7 tej dyrektywy,

—	nie dostarczając Komisji wykazu wszystkich właściwych władz Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 3 ust. 8 dyrektywy 2000/60/WE,

—	obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja wnosi skargę na podstawie art. 3 dyrektywy 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiającej ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej.

Zgodnie z ust. 2, 7 i 8 tego artykułu państwa członkowskie powinny były wyznaczyć właściwe władze w celu stosowania zasad dyrektywy 2000/60/WE i dostarczyć Komisji wykaz właściwych władz we wskazanym terminie.

(1) Dz.U. L 327, str. 1.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/8

Skarga wniesiona w dniu 22 listopada 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Federalnej Niemiec

(Sprawa C-518/07)

(2008/C 37/10)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: C. Docksey i C. Ladenburger, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec

Żądania strony skarżącej

Skarżąca wnosi o

—

stwierdzenie, że poddając organy sprawujące kontrolę nad przetwarzaniem danych osobowych w sektorze niepublicznym w landach Baden-Württemberg, Bayern, Berlin, Brandenburg, Bremen, Hamburg, Hessen, Mecklenburg-Vorpommern, Niedersachsen, Nordrhein-Westfalen, Rheinland-Pfalz, Saarland, Sachsen, Sachsen-Anhalt, Schleswig-Holstein i Thüringen nadzorowi państwowemu i w związku z tym dokonując nieprawidłowej transpozycji wytycznej w postaci zapewnienia „całkowitej niezależności” organów sprawujących kontrolę nad przetwarzaniem danych Republika Federalna Niemiec uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 28 ust. 1 zdanie drugie dyrektywy 95/46/WE (1);

—	obciążenie Republiki Federalnej Niemiec kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Artykuł 28 ust. 1 zdanie pierwsze dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady zobowiązuje państwa członkowskie do wyznaczenia „jednego lub więcej organów władzy publicznej” odpowiedzialnych za kontrolę „stosowania na (…) terytorium [tego państwa] przepisów przyjętych przez państwa członkowskie na mocy niniejszej dyrektywy”, a zatem przepisów dotyczących ochrony danych osobowych. Artykuł 28 ust. 1 zdanie drugie dyrektywy ustanawia wymóg „całkowitej niezależności” wskazanych organów. Biorąc pod uwagę brzmienie tego przepisu dyrektywa stanowi, że organy nadzorcze mają zostać uwolnione od wpływu, tak innych organów, jak i podmiotów spoza administracji państwowej, a zatem przepisy państw członkowskich muszą wykluczać wywieranie zewnętrznego wpływu na decyzje organów nadzorczych i ich wykonanie. Sformułowanie „całkowicie” niezależny implikuje, że wykluczona powinna zostać zależność nie tylko z każdej strony, ale również pod każdym względem.

W związku z tym z art. 28 ust. 1 zdanie drugie dyrektywy niezgodne jest poddanie państwowemu nadzorowi merytorycznemu, prawnemu i służbowemu organów nadzorczych odpowiedzialnych za kontrolę przetwarzania danych w sektorze niepublicznym, co nastąpiło we wszystkich 16 landach Republiki Federalnej Niemiec. W zakresie, w jakim ustawy poszczególnych landów poddają organy nadzorcze w najrozmaitszych kombinacjach tym trzem formom nadzoru ustawa każdego z landów stanowi uchybienie przez Republikę Federalną Niemiec zobowiązaniu ciążącemu na niej na mocy art. 28 ust. 1 zdanie drugie dyrektywy, polegającemu na zapewnieniu organom nadzorczym „całkowitej niezależności”. Pomijając różnice pomiędzy nadzorem prawnym, merytorycznym i służbowym, wszystkie formy nadzoru stanowią naruszenie postulowanej przez dyrektywę niezależności.

Z punktu widzenia celu dyrektywy prawodawca wspólnotowy uznał całkowitą niezależność za konieczną dla efektywnego wykonania funkcji nadanych organom nadzorczym na podstawie art. 28 dyrektywy. Koncept „całkowitej niezależności” wyjaśnia również historia powstania przepisu. Również z punktu widzenia systematyki dyrektywy wymóg „całkowitej niezależności” organów nadzorczych państw członkowskich spójnie wpisuje się w dotychczasowy dorobek Wspólnoty w dziedzinie prawa ochrony danych osobowych. Ponadto art. 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej wymaga również, aby stosowanie przepisów dotyczących ochrony danych osobowych „podlega[ło] kontroli niezależnego organu”.

Realizowana przez Republikę Federalną Niemiec koncepcja względnej niezależności, a zatem niezależności organu nadzorczego jedynie od kontrolowanego podmiotu, nie może zostać uznana za zgodną już to z jednoznacznym, obszernym brzmieniem dyrektywy, które ustanawia wymóg „całkowitej niezależności”. Ponadto w przypadku wykładni dokonywanej przez Republikę Federalną Niemiec drugie zdanie art. 28 ust. 1 byłoby całkowicie pozbawione sensu. Odrzucić należy również argumentację, w myśl której art. 95 WE, jako podstawa prawna dyrektywy i zasada pomocniczości oraz zasada proporcjonalności sugerują zwężającą wykładnię wymogu „całkowitej niezależności”. Trybunał orzekł już, że dyrektywa została przyjęta w ramach odnośnej kompetencji organów prawodawczych i że zakazane jest dokonywanie zwężającej wykładni jej przepisów w odniesieniu do stanów faktycznych niemających charakteru spraw gospodarczych. Ponadto przywoływany przepis nie wykracza ponad to, co niezbędne dla osiągnięcia celu realizowanego przez dyrektywę w zgodzie z art. 95 WE i zasadą pomocniczości.

(1) Dz.U. L 281, str. 31.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/9

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (izba druga) wydanego w dniu 12 września 2007 r. w sprawie T-348/03 Koninklijke Friesland Foods NV (dawniej Friesland Coberco Dairy Foods Holding NV) przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 22 listopada 2007 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich

(Sprawa C-519/07 P)

(2008/C 37/11)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: H. van Vliet i S. Noë)

Druga strona postępowania: Koninklijke Friesland Foods NV (dawniej Friesland Coberco Dairy Foods Holding NV)

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie zaskarżonego wyroku, oddalenie skargi o stwierdzenie nieważności decyzji (1) i obciążenie Koninklijke Friesland Foods NV (zwanej dalej KFF) kosztami postępowania przed Sądem Pierwszej Instancji oraz kosztami niniejszego postępowania;

—

Pomocniczo: uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie, w jakim przyznaje on prawa na rzecz podmiotów gospodarczych innych niż Koninklijke Friesland Foods NV, która w dniu 11 lipca 2001 r. wystąpiła do niderlandzkich organów podatkowym z wnioskiem o zastosowanie spornego systemu pomocy oraz oddalenie skargi o stwierdzenie nieważności decyzji, w zakresie odnoszącym się do przyznania praw na rzecz innych niż Koninklijke Friesland Foods NV podmiotów gospodarczych, które w dniu 11 lipca 2001 r. wystąpiły z wnioskiem o zastosowanie systemu pomocy będącego przedmiotem sporu.

Zarzuty i główne argumenty

Zdaniem Komisji Sąd Pierwszej Instancji naruszył prawo wspólnotowe:

(i)	uznając, że KFF posiada legitymację do wniesienia skargi, bowiem w przypadku jej uwzględnienia mogłaby ona wystąpić do władz niderlandzkich z żądaniami dotyczącymi systemu CFA (zaskarżony wyrok, pkt 58-73);

(ii)	uznając, że decyzja dotyczy KFF bezpośrednio i indywidualnie (zaskarżony wyrok, pkt 93-101);

(iii)

stwierdzając nieważność decyzji, na podstawie okoliczności, które nie były znane Komisji i nie musiały być jej znane w chwili podjęcia decyzji, a mianowicie konkretna sytuacja KFF (zaskarżony wyrok, pkt 141-143);

(iv)

po pierwsze, uznając błędnie za bezsporne — a tym samym udowodnione — twierdzenie o zasadniczym znaczeniu dla toku rozumowania Sądu (błędnie stwierdzając, że Komisja nie kwestionowała tego, że skarżąca przyjęła rozwiązania rachunkowe i podjęła decyzje finansowe i gospodarcze, które nie mogły zostać zmienione w terminie 15 miesięcy, zaskarżony wyrok, pkt 137);

po drugie, uznając, że przedsiębiorstwo, które jedynie złożyło wniosek o skorzystanie z systemu pomocy może powoływać się na zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań (zaskarżony wyrok, pkt 125-140);

(v)	uznając, że KFF może powoływać się na zasadę równości (zaskarżony wyrok, pkt 149 i 150);

(vi)	pomocniczo: wyłączając skutki zaskarżonego wyroku w zakresie, w jakim przyznaje on prawa innym niż KFF podmiotom gospodarczym (zaskarżony wyrok, tenor, pkt 1).

(1) Decyzja Komisji 2003/515/WE z dnia 17 lutego 2003 r. w sprawie systemu pomocy wprowadzonego przez Niderlandy na rzecz przedsiębiorstw prowadzących międzynarodową działalność finansową (Dz.U. L 180, str. 52).

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/10

Skarga wniesiona w dniu 23 listopada 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Niderlandów

(Sprawa C-521/07)

(2008/C 37/12)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: P. van Nuffel i R. Lyal)

Strona pozwana: Królestwo Niderlandów

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie zwalniając dywidend wypłacanych spółkom mającym siedzibę w Norwegii lub Islandii z poboru podatku od dywidend na tych samych warunkach, co dywidendy wypłacane spółkom niderlandzkim, Królestwo Niderlandów uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 40 Porozumienia EOG;

—	obciążenie Królestwa Niderlandów kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgodnie z niderlandzkimi przepisami podatkowymi podatek od dywidend nie podlega pobraniu, gdy spółka niderlandzka wypłaca dywidendę innej spółce mającej siedzibę w Niderlandach, która posiada co najmniej 5 % udziałów w spółce wypłacającej dywidendę. Natomiast podatek od dywidend podlega pobraniu, gdy spółka otrzymująca dywidendę ma siedzibę w Norwegii lub Islandii, chyba że spółka ta posiada co najmniej 25 % (Norwegia) lub 10 % (Islandia) udziałów w niderlandzkiej spółce wypłacającej dywidendę.

Komisja jest zdania, że niderlandzkie przepisy podatkowe ustanawiają w ten sposób nierówne traktowanie pomiędzy spółkami mającymi siedzibę w Norwegii lub Islandii a spółkami mającymi siedzibę w Niderlandach. Stanowi to ograniczenie swobodnego przepływu kapitału pomiędzy Niderlandami a Norwegią oraz Islandią, które narusza art. 40 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym (1) (Porozumienie EOG) — przepis, który co do zasady odpowiada art. 56 WE. Sytuacja spółek norweskich lub islandzkich, które mają udział w kapitale spółki niderlandzkiej, jest bowiem obiektywnie porównywalna do sytuacji spółki niderlandzkiej o takim samym udziale. Przepisy niderlandzkie nie znajdują uzasadnienia. Wprawdzie państwa członkowskie mogą podejmować środki w celu zapobieżenia nadużyciom, jednakże muszą one być proporcjonalne ze względu na zamierzony cel, co w tym przypadku nie ma miejsca.

(1) Dz.U. L 1 z dnia 3.1.1994.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/10

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Düsseldorf (Niemcy) w dniu 22 listopada 2007 r. — Dinter GmbH przeciwko Hauptzollamt Düsseldorf

(Sprawa C-522/07)

(2008/C 37/13)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Finanzgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Dinter GmbH

Strona pozwana: Hauptzollamt Düsseldorf

Pytania prejudycjalne

Czy uwagę dodatkową 5b) do działu 20 Nomenklatury Scalonej (1) należy interpretować w ten sposób, że pod pojęciem soków owocowych z dodatkiem cukru rozumie się również soki owocowe, które wprawdzie faktycznie nie zawierają dodatku cukru, lecz, w przypadku których zawartość dodanego cukru jest pod względem obliczeniowym ustalana na podstawie uwagi dodatkowej 5a) do działu 20 Nomenklatury Scalonej?

Czy uwagę dodatkową 5b) do działu 20 Nomenklatury Scalonej należy interpretować w ten sposób, że użyte tam określenie „sok owocowy w jego naturalnym stanie” jest za pomocą sformułowania „otrzymany z owoców lub z rozcieńczenia skoncentrowanego soku” jedynie bliżej objaśniane, faktycznie jednak ma zastosowanie do wszystkich rodzajów soków owocowych (niesfermentowanych i niezawierających dodatku alkoholu) w każdym stanie ich przedstawienia?

3.	W przypadku odpowiedzi twierdzących na oba powyższe pytania: Czy uwaga dodatkowa 5b) do działu 20 Nomenklatury Scalonej jest ważna?

(1) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1810/2004 z dnia 7 września 2004 r. zmieniające załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 327, str. 1).

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/11

Skarga wniesiona w dniu 26 listopada 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Austrii

(Sprawa C-524/07)

(2008/C 37/14)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciel: B. Schima, pełnomocnik)

Strona pozwana: Republika Austrii

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie dopuszczając co do zasady rejestracji starszych, używanych pojazdów przywożonych, wcześniej zarejestrowanych w innym państwie członkowskim, które jednak nie spełniają określonych przepisów austriackich dotyczących ochrony przed emisją spalin i hałasem, pomimo że zarejestrowane w Austrii pojazdy o takiej samej konstrukcji są przy nowej rejestracji zwolnione z tych wymogów, Republika Austrii uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 28 WE i art. 30 WE

—	obciążenie Republiki Austrii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgodnie z art. 28 WE ograniczenia ilościowe w przywozie oraz wszelkie środki o skutku równoważnym są zakazane między państwami członkowskimi. Środkami o skutku równoważnym do ograniczeń ilościowych są przy tym wszelkie uregulowania państw członkowskich mogące bezpośrednio lub pośrednio, rzeczywiście lub potencjalnie, utrudnić handel wewnątrz Wspólnoty.

Zgodnie z przepisami austriackiej ustawy o pojazdach mechanicznych, nie dokonuje się co do zasady rejestracji starszych, używanych pojazdów przywożonych, które były zarejestrowane w innym państwie członkowskim, jednak nie spełniają określonych przepisów austriackich dotyczących ochrony przed emisją spalin i hałasem, pomimo że zarejestrowane w Austrii pojazdy o takiej samej konstrukcji są przy nowej rejestracji zwolnione z tych wymogów. W związku z tym Republika Austrii uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 28 WE i art. 30 WE.

Regulacja krajowa, która uzależnia dokonanie pierwszej w tym kraju rejestracji pojazdu uprzednio zarejestrowanego w innym państwie członkowskim od spełnienia określonych norm hałasu i emisji spalin, które są bardziej restrykcyjne od przepisów wtórnego prawa wspólnotowego może bowiem ograniczyć handel wewnątrz Wspólnoty. Ponadto, to ograniczenie handlu jest dyskryminujące dla produktów zagranicznych, ponieważ bardziej restrykcyjne normy nie mają zastosowania do używanych pojazdów krajowych rejestrowanych ponownie po zmianie właściciela. Austriackie przepisy nie przewidują również wycofania z ruchu zarejestrowanych pojazdów, gdy nie spełniają one norm emisji spalin lub hałasu stosowanych przy indywidualnych pozwoleniach w przypadku pojazdów przywożonych.

Zastosowanie przepisów traktatu dotyczących swobodnego przepływu towarów nie jest w niniejszej sprawie wyłączone na mocy przepisów szczególnych. Po pierwsze, przepisy dyrektyw 93/59/EWG i 92/97/EWG ustanawiające określone standardy emisji i poziomy hałasu, do których odsyła austriackie prawo w zakresie sankcjonowanych norm nie mają zastosowania do pojazdów, które były użytkowane w danym państwie członkowskim przed datami określonymi w tych dyrektywach. Po drugie, brak jest możliwości zastosowania pkt 1 załącznika II do Porozumienia o EOG dla celów oceny stanów faktycznych — takich jak przywóz pojazdu mechanicznego z innego państwa członkowskiego do Austrii w momencie, w którym zarówno Austria jak i to inne państwo członkowskie należą do Wspólnoty — które są objęte wyłącznie prawem wspólnotowym.

Ograniczenia przepływu towarów wewnątrz Wspólnoty mogą zostać uzasadnione nadrzędnymi względami interesu ogólnego wymienionymi w art. 30 WE lub innego rodzaju. Zastosowane regulacje muszą być przy tym celowe, konieczne i proporcjonalne, a ograniczenia nie mogą stanowić środka do arbitralnej dyskryminacji ani ukrytego ograniczenia handlu między państwami członkowskimi.

Dla omawianego ograniczenia handlu brak jest jednak takiego uzasadnienia. Nie można bowiem uzasadniać odmowy rejestracji przywożonych pojazdów względami ochrony zdrowia i środowiska, gdy nie odmawia się z tych samych względów ponownej rejestracji używanych pojazdów o tej samej konstrukcji, które były już w tym kraju zarejestrowane. Ponadto, zdaniem Komisji istnieje możliwość skorzystania z mniej restrykcyjnych środków aby zapewnić przejście do użytkowania pojazdów o bardziej korzystnych poziomach emisji spalin i hałasu. Jednak realizacja celów ochrony zdrowia i środowiska obciążająca wyłącznie pojazdy przywożone jest niezgodna z zasadami swobodnego przepływu towarów.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/12

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 12 września 2007 r. w sprawie T-249/04 Combescot przeciwko Komisji, wniesione w dniu 27 listopada 2007 r. przez Philippe Combescota

(Sprawa C-525/07 P)

(2008/C 37/15)

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Philippe Combescot (przedstawiciele: A. Maritati i V. Messa, avvocati)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnosi o

—

w ramach zmiany rozstrzygnięcia wyroku Sądu Pierwszej Instancji wydanego w dniu 12 września 2007 r. w sprawie T-249/04 stwierdzenie niezgodności z prawem sprawozdania z przebiegu kariery, sporządzonego przez pana M. mimo jego całkowitej niezdolności do jego sporządzenia, który w rzeczywistości sprawował rolę przełożonego odpowiedzialnego za ocenę zdolności wnoszącego odwołanie, przy czym niezdolność ta wynika z sytuacji poważnej i nieodwracalnej wrogości występującej między wnoszącym odwołanie a jego przełożonym, który ostatnio wyraźnie sam to przyznał; następnie uznanie żądania zasądzenia wymagającego określenia zadośćuczynienia w wysokości co najmniej 100 000 EUR z tytułu doznanych krzywd i uszczerbku dla zdrowia psychicznego oraz zdrowia jako takiego oraz dla życia zawodowego i kariery zawodowej;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Spór dotyczy uznanego za zgodne z prawem sporządzenia sprawozdania z przebiegu kariery zawodowej wnoszącego odwołanie w okresie od dnia 1 lipca 2001 r. do dnia 31 grudnia 2002 r. Wnoszący odwołanie kwestionuje wnioski końcowe, które wysnuł Sąd Pierwszej Instancji, i podnosi, że sprawozdanie z przebiegu jego kariery zawodowej jest niezgodne z prawem, jako że zostało sporządzone przez osobę, pana M., która odczuwa głęboką odrazę względem wnoszącego odwołanie, ponieważ zawiadomił on o poważnych uchybieniach, których w ramach sprawowania funkcji przełożonego przedstawicielstwa w Gwatemali dopuścił się tenże pan M. W konsekwencji tego zawiadomienia organ oddelegował komisję śledczą do Gwatemali i następnie, po przeprowadzeniu dochodzenia w sprawie zawiadomienia wnoszącego odwołanie, OLAF zdecydował w dniu 20 września 2004 r. o wszczęciu postępowania, które zostało zakończone sprawozdaniem końcowym z dnia 30 maja 2006 r. (dalej: sprawozdanie OLAF); sprawozdanie to, podobnie jak i sprawozdanie komisji śledczej działającej w 2002 r. zostało dołączone do akt sprawy. Wnosząc niniejsze odwołanie wnoszący je wnosi o zmianę rozstrzygnięcia wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich w części, w której Sąd odmówił stwierdzenia niezgodności z prawem sprawozdania z jego przebiegu kariery zawodowej i z tego powodu oddalił również jego żądanie zadośćuczynienia. Wnoszący odwołanie wnosi zatem w odwołaniu o stwierdzenie i potwierdzenie, że w następstwie częściowego i dlatego błędnego, a w każdym wypadku niezgodnego z prawem, sporządzenia sprawozdania z przebiegu jego kariery zawodowej w okresie 2001-2002, poza uszczerbkami dla jego wizerunku zawodowego wnoszący odwołanie doznał nadzwyczaj znacznego uszczerbku dla swojej kariery zawodowej, a ocena dokonana w sprawozdaniu, wpisana w szerszy kontekst przekraczania kompetencji i poniżającego traktowania przez przełożonych, spowodowała jego cierpienie i wewnętrzny niepokój, które następnie, co dokumentują akta sprawy i potwierdzają lekarze pozwanego organu, spowodowały poważny stan depresyjny. Ponadto wnoszący odwołanie wnosi o obszerną ocenę towarzyszących okoliczności stanu faktycznego i uznanie ich wszystkich za mające znaczenie dla stwierdzenie niezgodności z prawem sprawozdania z przebiegu jego kariery zawodowej i w związku z tym uznania jego żądania zadośćuczynienia.

Wnoszący odwołanie podnosi, że wyrok Sądu jest niespójny; Sąd stwierdza co prawda, że cele w postaci bezstronności i nieskazitelności wymagają poszanowania w każdej sytuacji, w której urzędnik musi ustosunkować się do konkretnej praktyki i że urzędnik nie powinien znajdować się w takiej sytuacji osobistej, która niezależnie od bezstronności i rzeczywistej zgodności z prawem dokonywanej przez niego oceny w oczach innej osoby stanowi przejaw utraty bezstronności i obiektywności, lecz w przypadku pana M. dochodzi jednak do całkowicie niezrozumiałych wniosków końcowych. Następnie wnoszący odwołanie podnosi niespójność wyroku w zakresie, w jakim Sąd orzekł, że inicjatywy wnoszącego odwołanie, podjęte, gdy został stacjonarnym doradcą w Gwatemali, doprowadziły do powstania sytuacji, która dla pana M. była co najmniej nieprzyjemna i stwierdził, że nie prowadzi to do znalezienia się przez pana M. w sytuacji, która jest całkowicie nie do pogodzenia z zadaniem polegającym na dokonaniu oceny wnoszącego odwołanie w zgodzie z zasadą bezstronności i neutralności. Wnoszący odwołanie wskazuje, że sporządzenie sprawozdania przebiegu kariery zawodowej odzwierciedla swobodną ocenę, tak że elementy merytoryczne nie mają decydującego wpływu na ocenę i nie mogą ani potwierdzić, ani podważyć rzeczywistego punktu wyjścia, mianowicie, iż pan M. sporządził ocenę, mimo iż ewidentnie był wrogo nastawiony do wnoszącego odwołanie. Wnoszący odwołanie zauważa przy tym, że udział w charakterze drugiego oceniającego osoby neutralnej względem stosunku pomiędzy wnoszącym odwołanie a panem M. nie ma charakteru egzonerującego. Następnie wnoszący odwołanie kwestionuje poszczególne punkty sprawozdania. W końcu wnoszący odwołanie wnosi o zastosowanie odpowiednich środków proceduralnych.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/12

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 12 września 2007 r. w sprawie T-250/04 Combescot przeciwko Komisji, wniesione w dniu 27 listopada 2007 r. przez Philippe Combescota

(Sprawa C-526/07 P)

(2008/C 37/16)

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Philippe Combescot (przedstawiciele: A. Maritati i V. Messa, avvocati)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

—

w ramach zmiany rozstrzygnięcia wyroku Sądu Pierwszej Instancji wydanego w dniu 12 września 2007 r. w sprawie T-250/04 stwierdzenie wystąpienia uszczerbku dla kariery zawodowej i uszczerbku dla zdrowia w następstwie bezprawnego wyłączenia z udziału w konkursie na stanowisko szefa przedstawicielstwa w Kolumbii; następnie określenie wymiaru krzywdy w inny sposób i w konsekwencji stosowne określenie wysokości zadośćuczynienia; w związku z tym uznanie żądań podniesionych już w pierwszej instancji, które zostały sformułowane w następujący sposób: „stwierdzenie, że skarżący doznał uszczerbku w zakresie wizerunku i reputacji zawodowej, z poważnym wpływem na jego równowagę psychiczną, spowodowanym bezprawną decyzją o wyłączeniu go z konkursu; zasądzenie na rzecz skarżącego kwoty 100 000 EUR, tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę”;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Odwołanie zostało wniesione od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 12 września 2007 r. w sprawie T-250/04 w postępowaniu wszczętym przez skargę urzędnika Philippe Combescota przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarga dotyczyła wyłączenia z konkursu Philippe Combescota, w tamtym okresie doradcy stacjonarnego w Gwatemali, z konkursu COM/091/03 na stanowisko szefa przedstawicielstwa w Kolumbii (dalej: decyzja w sprawie wyłączenia).

Sąd uznał decyzję za niezgodną z prawem i z tego względu podniesione przez skarżącego żądanie zadośćuczynienia za zasadne, nie uznał jednak jakoby skarżący doznał uszczerbku dla kariery zawodowej i uszczerbku dla zdrowia i ograniczył się do uznania, że skarżący doznał bliżej nieokreślonej krzywdy, za którą przyznał urzędnikowi kwotę 3 000,00 EUR tytułem zadośćuczynienia.

Wnosząc niniejsze odwołanie przedstawiciele wnoszącego odwołanie wnoszą o zmianę rozstrzygnięcia wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich w części dotyczącej odmowy uznania jakoby skarżący doznał uszczerbku dla kariery zawodowej i uszczerbku dla zdrowia i stosownego określenia wysokości zadośćuczynienia, przy czym Sąd uznał jedynie krzywdę podniesioną przez skarżącego. W związku z tym przedstawiciele wnoszącego odwołanie wnoszą o stwierdzenie, że w następstwie wydanie niezgodnej z prawem decyzji o wyłączeniu z konkursu urzędnik doznał nie tylko uszczerbku w zakresie wizerunku i reputacji zawodowej, lecz że decyzja o wyłączeniu spowodowała również poważne cierpienie psychiczne i niepokój wewnętrzny, które następnie, co dokumentują akta sprawy i potwierdzają lekarze pozwanego organu, spowodowały poważny stan depresyjny. Ponadto wnoszą oni o obszerną ocenę towarzyszących okoliczności stanu faktycznego i uznanie ich wszystkich za mające znaczenie dla określenia wymiaru krzywdy doznanej przez wnoszącego odwołanie, chociażby z punktu widzenia słuszności, na wyższą kwotę, która ze względu na perspektywy kariery, których urzędnik został pozbawiony przez decyzję o wyłączeniu oraz ze względu na uprawdopodobnione, daleko idące jej skutki, byłaby również bezpośrednio proporcjonalna.

Z tego względu żądanie zadośćuczynienia, sformułowane tak jak na początkowym etapie postępowania, zostaje podtrzymane.

Kwestionowane są wnioski, do których Sąd doszedł w odniesieniu do konkretyzacji uszczerbku dla kariery zawodowej; dodatkowo wnioski te wyraźnie wskazują na okoliczność, że skarżącemu, mimo iż o to wnioskował, nigdy nie zostały przedstawione informacje dotyczące kryteriów zastosowanych przez Komisję w konkursie na stanowisko szefa przedstawicielstwa w Kolumbii.

Jeżeli chodzi o zadośćuczynienie za uszczerbek na zdrowiu to dowodu wpływu bezprawnego działania [Komisji] na stan zdrowia wnoszącego odwołanie dostarcza związek czasowy występujący między nimi. Wyłączenie z konkursu stanowi poza tym ostatnie z serii bezprawnych działań Komisji wymierzonych przeciwko urzędnikowi. W końcu, jeżeli chodzi o określenie wymiaru krzywdy doznanej przez wnoszącego odwołanie, przedstawiciele wnoszącego odwołanie wnoszą o dokonanie tego w stosowny sposób, zgodnie z zasadą słuszności, uwzględniające szkodliwe skutki w formie stanów lękowych, stresu, lecz również nieprzyjemności doznanych przez urzędnika w następstwie wyłączenia z konkursu.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/13

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof (Austria) w dniu 28 listopada 2007 r. — Chocoladefabriken Lindt & Sprüngli AG przeciwko Franz Hauswirth GmbH

(Sprawa C-529/07)

(2008/C 37/17)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Oberster Gerichtshof (Austria)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Chocoladefabriken Lindt & Sprüngli AG

Strona pozwana: Franz Hauswirth GmbH

Pytania prejudycjalne

Czy art. 51 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, str. 1) (1) należy interpretować w ten sposób, iż należy przyjąć, że zgłaszający wspólnotowy znak towarowy działa w złej wierze, jeżeli w momencie dokonywania zgłoszenia wie, że konkurent w (co najmniej) jednym państwie członkowskim używa identycznego lub do złudzenia podobnego znaku na oznaczenie identycznych lub podobnych towarów lub usług i dokonuje zgłoszenia tego znaku w celu uniemożliwienia dalszego używania znaku przez konkurenta?

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze:

Czy należy uznać, że zgłaszający działa w złej wierze, jeżeli zgłasza on znak towarowy w celu uniemożliwienia dalszego używania znaku przez konkurenta, chociaż w momencie dokonywania zgłoszenia wie lub powinien wiedzieć, że konkurent poprzez używanie identycznego lub podobnego znaku na oznaczenie identycznych lub do złudzenia podobnych towarów lub usług nabył już „dorobek o znacznej wartości”?

3.	W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze lub drugie: Czy należy zaprzeczyć istnieniu złej wiary, jeżeli znak zgłaszającego jest już powszechnie znany a tym samym uzyskał prawo do ochrony przed nieuczciwą konkurencją?

(1) Dz.U. L 11, str. 1.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/14

Skarga wniesiona w dniu 29 listopada 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-530/07)

(2008/C 37/18)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: S. Pardo Quintillán i G. Braga da Gruz, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie zapewniwszy, aby aglomeracje Angra do Heroísmo, Bacia do Rio Uima (Fiães de S. Jorge), Côte d'Aveiro, Covilhã, Espinho/Feira, Fátima, Ponta Delgada, Ponte de Lima, Póvoa de Varzim/Vila do Conde, Santa Cita, Vila Real de Santo António, Viana do Castelo — miasto, Vila Real posiadały systemy zbierania ścieków komunalnych spełniające wymogi art. 3 dyrektywy Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych (1) oraz

stwierdzenie, że nie poddając ścieków komunalnych z aglomeracji Alto Nabão, Alverca, Bacia do Rio Uima (Fiães de S. Jorge), Carvoeiro, Costa da Caparica/Trafaria, Côte d'Aveiro, Côte Ouest, Covilhã, Espinho/Feira, Fátima, Fundão/Alcaria, Lisbonne, Matosinhos, Milfontes, Moledo/Âncora/Afife, Nazaré/Famalicão, Pedrógão Grande, Ponta Delgada, Ponte de Lima, Póvoa de Varzim/Vila do Conde, Santa Cita, Vila Nova de Gaia/tereny położone na północny-wschód od rzeki Douro, Vila Real de Santo António, Viana do Castelo — miasto, Vila Franca de Xira, Vila Real wtórnemu oczyszczaniu lub innemu równie skutecznemu oczyszczaniu zgodnie z art. 4 wymienionej dyrektywy,

Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 3 i 4 wyżej wymienionej dyrektywy Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych.

—	obciążenie Republiki Portugalskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Obowiązkiem państw członkowskich było zapewnienie by wszystkie aglomeracje, o równoważnej liczbie mieszkańców (RLM) ponad 15 000 najpóźniej do dnia 31 grudnia 2000 r., a aglomeracji o RLM między 2 000 a 15 000, najpóźniej do dnia 31 grudnia 2005 r. zostały wyposażone w systemy zbierania ścieków.

Po drugie art. 4 dyrektywy stanowi, że:

„1. Państwa Członkowskie zapewniają, aby ścieki komunalne przed odprowadzeniem były poddane wtórnemu oczyszczania lub innemu równie skutecznemu oczyszczaniu w następujących okresach:

—	najpóźniej do dnia 31 grudnia 2000 r. w odniesieniu do zrzutów z aglomeracji o RLM ponad 15 000,

—	najpóźniej do dnia 31 grudnia 2005 r. w odniesieniu do zrzutów z aglomeracji o RLM 10 000-15 000,

—	najpóźniej do dnia 31 grudnia 2005 r. w odniesieniu do zrzutów do wód słodkich i estuariów, z aglomeracji o RLM 2 000-10 000.

[…]”.

(1) Dz.U. L 135, str. 40.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof (Austria) w dniu 29 listopada 2007 r. — Fachverband der Buch- und Medienwirtschaft przeciwko LIBRO Handelsgesellschaft mbH

(Sprawa C-531/07)

(2008/C 37/19)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Oberster Gerichtshof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Fachverband der Buch- und Medienwirtschaft

Strona pozwana: LIBRO Handelsgesellschaft mbH

Pytania prejudycjalne

Czy art. 28 WE należy interpretować w ten sposób, że stoi on sam w sobie na przeszkodzie stosowaniu krajowych przepisów, które zobowiązują jedynie importerów niemieckojęzycznych książek do ustalenia i podania do wiadomości ceny sprzedaży wiążącej sprzedawców końcowych w odniesieniu do książek przywożonych do Austrii, przy czym importer nie może zejść poniżej ceny detalicznej ustalonej lub zalecanej przez wydawcę dla kraju wydania albo ceny detalicznej zalecanej dla Austrii przez wydawcę mającego siedzibę poza państwem będącym stroną Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym (EOG), pomniejszonej o zawarty w niej podatek obrotowy, jednakże istnieje wyjątek dla przypadku, w którym importer kupujący w państwie będącym stroną porozumienia EOG po niższej cenie zakupu różniącej się od zwyczajowej ceny zakupu może zejść poniżej ceny ustalonej lub zalecanej przez wydawcę dla kraju wydania — w przypadku reimportu: ceny ustalonej przez krajowego wydawcę — w stosunku do uzyskanej przewagi handlowej?

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie przedstawione w pkt 1:

Czy sprzeczna z art. 28 WE — w każdym razie także z powodu zasad sprzedaży naruszających swobodę przepływu towarów — krajowa ustawowa regulacja cen książek wskazana w pkt 1, której cel jest opisany ogólnie z koniecznym wzięciem pod uwagę „pozycji książek jako dobra kultury, interes[ów] konsumentów w odpowiednich cenach książek oraz gospodarcz[ych] czynnik[ów] handlu książkami”, jest sama w sobie uzasadniona zgodnie z art. 30 WE albo z art. 151 WE na przykład na tle interesu ogólnego w promowaniu produkcji książek, różnorodności tytułów po regulowanych cenach i wielości księgarzy — pomimo braku empirycznych danych, które mogłyby dowieść, że środek w postaci ustawowej regulacji cen książek jest odpowiedni do osiągnięcia zamierzonych przez nią celów?

W przypadku odpowiedzi przeczącej na pytanie przedstawione w pkt 1:

Czy krajowa ustawowa regulacja cen książek wskazana w pkt 1 jest zgodna z art. 3 ust. 1 lit. g) WE, art. 10 WE i art. 81 WE, jakkolwiek nawiązała ona płynnie pod względem czasowym i rzeczowym do wcześniejszego umownego związania księgarzy cenami ustalonymi przez wydawców na produkty wydawnicze (Sammelreverssystem 1993) i zastąpiła ten umowny system?

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/15

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof (Austria) w dniu 29 listopada 2007 r. — Falco Privatstiftung i Thomas Rabitsch przeciwko Giseli Weller-Lindhorst

(Sprawa C-533/07)

(2008/C 37/20)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Oberster Gerichtshof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Falco Privatstiftung, Thomas Rabitsch

Strona pozwana: Gisela Weller-Lindhorst

Pytania prejudycjalne

Czy umowa, w ramach której właściciel prawa własności intelektualnej przyznaje drugiej stronie umowy uprawnienie do korzystania z tego prawa (umowa licencyjna), stanowi umowę o „świadczeniu usług” w rozumieniu art. 5 pkt 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (rozporządzenie w sprawie jurysdykcji) (1)?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze:

2.1.	Czy miejscem świadczenia usługi jest każde miejsce w państwie członkowskim, w którym zgodnie z umową ma następować korzystanie z prawa i tam też faktycznie się z niego korzysta?

2.2.	Czy też świadczenie usługi następuje w miejscu zamieszkania licencjodawcy bądź w miejscu sprawowania przez niego zarządu?

2.3.	Czy sąd, którego właściwość zostanie ustalona poprzez udzielenie odpowiedzi twierdzącej na pytanie 2.1 lub 2.2, może orzekać również w przedmiocie opłat licencyjnych wynikających z korzystania z prawa w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim?

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze lub pytanie 2.1 oraz pytanie 2.2: Czy jurysdykcję w sprawach dotyczących zapłaty opłaty licencyjnej wynikającą z art. 5 pkt 1 lit. a) i c) rozporządzenia w sprawie jurysdykcji należy nadal oceniać w świetle zasad, które wynikają z orzecznictwa Trybunału w przedmiocie art. 5 pkt 1 Konwencji z dnia 27 września 1968 r. o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych (Konwencja brukselska)?

(1) Dz.U. L 12, str. 1.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/16

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 12 września 2007 r. w sprawie T-30/05 William Prym GmbH & Co. KG oraz Prym Consumer GmbH & Co. KG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 30 listopada 2007 r. przez William Prym GmbH & Co. KG i Prym Consumer GmbH

(Sprawa C-534/07 P)

(2008/C 37/21)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: William Prym GmbH & Co. KG i Prym Consumer GmbH (przedstawiciele: adwokaci H.-J. Niemeyer i Ch. Hermann)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

1.	Uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 12 września 2007 r. w sprawie T-30/05 w zakresie, w jakim dotyczy on wnoszących odwołanie,

2.	Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2004) 4221 wersja ostateczna z dnia 26 października 2004 (Sprawa COMP/F-1/38.338 — PO/Igły) w zakresie, w jakim dotyczy ona wnoszących odwołanie, tytułem pomocniczym uchylenie grzywny nałożonej w art. 2 lub obniżenie jej,

3.	Tytułem pomocniczym w stosunku do żądania zawartego w pkt 2 przekazanie sprawy do rozstrzygnięcia Sądowi,

4.	Obciążenie drugiej strony postępowania odwoławczego wszystkimi kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

—

Sąd niesłusznie stwierdził, że podział początkowo jednolitego postępowania w sprawie „twardych wyrobów pasmanteryjnych” na postępowanie w sprawie „twardych wyrobów pasmanteryjnych: igły” i postępowanie w sprawie „twardych wyrobów pasmanteryjnych: zamki” bez uzasadnienia takiego podziału nie naruszał praw do obrony wnoszących odwołanie, a w szczególności prawa do bycia wysłuchanym.

—

Odmawiając zbadania, czy podział postępowania w sprawie „twardych wyrobów pasmanteryjnych” był niezgodny z prawem, ponieważ sporne naruszenie miało jednolity i ciągły charakter, Sąd naruszył zasadę zakazującą odmowy udzielenia dostępu do wymiaru sprawiedliwości oraz podstawowe prawo do bycia wysłuchanym.

—	Sąd niesłusznie zaprzeczył, jakoby został naruszony obowiązek uzasadnienia wynikający z art. 253 WE. Niesłusznie również stwierdził, że zawierająca luki analiza Komisji dotycząca rozmiaru rynków uznanych za właściwe w sprawie i konkretnych skutków naruszenia na rynku, nie ma znaczenie dla sprawy.

—

Sąd naruszył wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien. Wagę naruszenia określił on w odniesieniu do abstrakcyjnej formy naruszenia a najniższą kwotę podstawową grzywny odpowiadającą stopniowi wagi naruszenia uznał za kwotę minimalną, która nie może zostać obniżona. Odmówił on także uwzględnienia dobrowolnego zakończenia naruszenia jako okoliczności łagodzącej, naruszając zasady państwa prawa i równego traktowania.

—

W końcu Sąd naruszył zasadę proporcjonalności. Zastosował wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien określając wagę naruszenia równie jednostronnie i formalnie na niekorzyść wnoszących odwołanie, jak zrobiła to druga strona postępowania odwoławczego. Dodatkowo nie podjął się wyważenia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, tak jak wymaga tego zasada proporcjonalności, lecz zbadał proporcjonalność grzywny wyłącznie w świetle pojedynczych kryteriów różnych w danym wypadku.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/16

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per la Lombardia (Włochy) w dniu 3 grudnia 2007 r. — Assitur Srl przeciwko Camera di Commercio, Industria, Artigianato e Agricoltura di Milano

(Sprawa C-538/07)

(2008/C 37/22)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Tribunale Amministrativo Regionale per la Lombardia (Włochy).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Assitur Srl.

Strona pozwana: Camera di Commercio, Industria, Artigianato e Agricoltura di Milano.

Pytania prejudycjalne

„Czy art. 29 dyrektywy 92/50/WE (1) przewidując siedem przypadków wykluczenia z udziału w zamówieniach na usługi, określa wyczerpującą listę przypadków wykluczenia, stojąc zatem na przeszkodzie temu, by w art. 10 ust. 1a ustawy nr 109/94 (obecnie zastąpionym art. 34 ostatni akapit dekretu ustawodawczego nr 136/06) wprowadzono zakaz wspólnego uczestnictwa w przetargu przedsiębiorstw, które łączy stosunek kontroli?”

(1) Dz.U. L 209, str. 1.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/17

Skarga wniesiona w dniu 30 listopada 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-539/07)

(2008/C 37/23)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: E. Montaguti i A. Nijenhuis, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie umożliwiając w przypadku wszystkich wywołań jednego europejskiego numeru alarmowego „112” udostępnienia, w stopniu technicznie możliwym, władzom odpowiedzialnym za podjęcie działań w nagłych wypadkach informacji o miejscu, z którego został on wywołany, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 26 ust. 3 dyrektywy 2002/22/WE (1),

—	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy 2002/22/WE upłynął w dniu 24 lipca 2003 r.

(1) Dyrektywa 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywa o usłudze powszechnej) (Dz.U. L 108, str. 51).

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/17

Skarga wniesiona w dniu 19 grudnia 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-540/07)

(2008/C 37/24)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: R. Ryal i A. Aresu, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że utrzymując w mocy system opodatkowania obciążający dywidendy wypłacane przez spółki z siedzibą w innych państwach członkowskich i państwach członkach Europejskiego Obszaru Gospodarczego w większym stopniu niż system obowiązujący w zakresie dywidend krajowych, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 56 WE i art. 40 porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym dotyczącego swobodnego przepływu kapitału między państwami członkowskimi oraz między państwami członkami tego porozumienia, oraz zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 31 tego porozumienia dotyczącego swobody działalności gospodarczej w państwach członkach tego porozumienia;

—	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja odnosi się do włoskiego ustawodawstwa obowiązującego w tej dziedzinie, które ma również charakter konwencyjny i które poddaje wypłatę dywidend spółkom, które nie są włoskie (to znaczy dywidend wychodzących) opodatkowaniu wyraźnie mniej korzystnemu niż opodatkowanie wypłaty dywidend na rzecz spółek włoskich (to znaczy dywidend krajowych).

Zdaniem Komisji Europejskiej ustawodawstwo takie — do którego reformy rząd włoski się przygotowuje — wydaje się być sprzeczne z zasadą swobodnego przepływu kapitału, jako że ma ono negatywny skutek dla zysków i decyzji inwestycyjnych niebędących rezydentami wspólników spółek włoskich, czyniąc jednocześnie gromadzenie kapitału za granicą trudniejszym dla tych włoskich spółek. Należy zatem stwierdzić oczywiste naruszenie art. 56 WE, który zakazuje wszelkich ograniczeń swobodnego przepływu kapitału między państwami członkowskimi oraz art. 40 porozumienia o EOG, który w analogiczny sposób ustanawia tę samą swobodę między państwami członkami tego porozumienia.

Ponadto zdaniem Komisji Europejskiej ustawodawstwo takie może również być sprzeczne ze swobodą działalności gospodarczej uregulowaną w art. 31 porozumienia o EOG, jako że może być również stosowane do udziałów kontrolnych we włoskich spółkach spółek z siedzibami w państwach członkach tego porozumienia, do których nie ma zastosowania zharmonizowany system podatkowy dyrektywy 90/435/EWG (1).

Podczas postępowania w przedmiocie uchybienia Komisja Europejska miała możliwość zbadania argumentów Republiki Włoskiej podniesionych celem uzasadnienia tego ustawodawstwa, która oceniała, że nie mogły one prowadzić do tego celu. Jednak rząd włoski zgłosił wolę zreformowania tego ustawodawstwa celem uczynienia go zgodnym z prawem wspólnotowym: skarga, która została wniesiona, może zdaniem Komisji, przyspieszyć ten proces reformowania.

(1) Dz.U. L 225 z 20 sierpnia 1990 r. str. 6.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/18

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) wydanego w dniu 20 września 2007 r. w sprawie T-461/04, Imagination Technologies Ltd przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), wniesione w dniu 30 listopada 2007 r. przez Imagination Technologies Ltd

(Sprawa C-542/07 P)

(2008/C 37/25)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Imagination Technologies Ltd (przedstawiciel: M. Edenborough, Barrister)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami niniejszego postępowania oraz kosztami postępowania w sprawie skargi przed Sądem Pierwszej Instancji.

Zarzuty i główne argumenty

Odwołujący się twierdzi, że zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 2396075, dotyczące znaku słownego PURE DIGITAL („zgłoszenie”), nie narusza ani art. 7 ust. 1 lit. b) ani art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94, jako że znak ten nabył charakter odróżniający od czasu zgłoszenia go do rejestracji. Jego zdaniem Sąd Pierwszej Instancji dokonał nieprawidłowej wykładni stosownych przepisów prawnych. Powinien był on stwierdzić w szczególności, że używanie znaku po zgłoszeniu go do rejestracji ma znaczenie dla oceny charakteru odróżniającego nabytego w drodze używania.

Sąd Pierwszej Instancji niesłusznie zatem oddalił skargę. Odwołujący się domaga się w związku z tym uwzględnienia niniejszego odwołania i uchylenia zaskarżonego wyroku. Odwołujący się domaga się także zasądzenia na swoją rzecz kosztów postępowania odwoławczego oraz postępowania przed Sądem Pierwszej Instancji.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/18

Skarga wniesiona w dniu 3 grudnia 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-543/07)

(2008/C 37/26)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciel: M. Van Beek, pełnomocnik)

Strona pozwana: Królestwo Belgii

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2002/73/WE (1) z dnia 23 września 2002 r. zmieniającej dyrektywę Rady 76/207/EWG w sprawie wprowadzenia w życie zasady równego traktowania mężczyzn i kobiet w zakresie dostępu do zatrudnienia, kształcenia i awansu zawodowego oraz warunków pracy, a w każdym razie nie informując o nich Komisji, Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy.

—	obciążenie Komisja Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy upłynął w dniu 5 października 2005 r.

(1) Dz.U. L 269, str. 15.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu (Rzeczpospolita Polska) w dniu 4 grudnia 2007 r. — Uwe Rüffler/Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu Ośrodek Zamiejscowy w Wałbrzychu

(Sprawa C-544/07)

(2008/C 37/27)

Język postępowania: polski

Sąd krajowy

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Uwe Rüffler

Strona pozwana: Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu Ośrodek Zamiejscowy w Wałbrzychu

Pytanie prejudycjalne

Czy unormowania wynikające z art. 12 tiret 1 oraz art. 39 ust. 1 i 2 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską należy interpretować w ten sposób, iż sprzeciwiają się one przepisowi krajowemu przyjętemu w art. 27b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity w Dz.U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 ze zm.) ograniczającemu prawo do obniżenia podatku dochodowego o kwotę składki na obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne, zapłaconej wyłącznie na podstawie przepisów prawa krajowego w sytuacji, gdy rezydent od dochodów opodatkowanych w Polsce odprowadza składkę na obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne w innym państwie członkowskim?

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/19

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (pierwsza izba) wydanego w dniu 17 września 2007 r. w sprawie T-253/03 Akzo Nobel Chemicals Ltd i Akcros Chemicals Ltd przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 8 grudnia 2007 r.

(Sprawa C-550/07 P)

(2008/C 37/28)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Akzo Nobel Chemicals Ltd i Akcros Chemicals Ltd (przedstawiciele: adwokaci C. Swaak, M. Mollica i M. van der Woude)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich, Council of the Bars and Law Societies of the European Union, Algemene Raad van de Nederlandse Orde van Advocaten, Association européenne des juristes d'entreprise (AEJE), American Corporate Counsel Association (ACCA) — European Chapter, International Bar Association

Żądania wnoszących odwołanie

Wnoszący odwołanie wnoszą do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 17 września 2007 r. w sprawie T-253/03 w zakresie, w jakim oddalił on żądanie dotyczące ochrony poufności informacji wymienianych z prawnikiem wewnętrznym Akzo Nobel;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 8 maja 2003 r. w sprawie odrzucenia wniosku, w zakresie w jakim zawiera odmowę zwrotu korespondencji elektronicznej z prawnikiem wewnętrznym Akzo Nobel (dokumenty należące do serii B);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania odwoławczego i postępowania przed Sądem Pierwszej Instancji w zakresie, w jakim dotyczą zarzutu podniesionego w ramach niniejszego odwołania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie utrzymują, że oddalając wymienione żądanie Sąd Pierwszej Instancji naruszył prawo wspólnotowe. W szczególności podnoszą, że ściśle kierując się częściową i literalną wykładnią poszczególnych punktów wyroku w sprawie 155/79 AM&S Europe przeciwko Komisji (1) Sąd:

1.	dokonał niewłaściwej wykładni zasady ochrony poufności informacji wymienianych między adwokatem a klientem opisanej w wyroku w sprawie AM&S, naruszając tym samym zasadę równości (sekcja B);

2.	tytułem żądania ewentualnego — że odmawiając dokonania ponownej wykładni zasady ochrony poufności informacji wymienianych między adwokatem a klientem w świetle znaczących zmian na płaszczyźnie prawnej — naruszył ogólne zasady ochrony prawa do obrony i pewności prawa (sekcja C) oraz

3.	tytułem dalszego żądania ewentualnego — naruszył art. 5 WE (zasadę powierzenia kompetencji) i zasadę krajowej autonomii proceduralnej (sekcja D).

(1) Wyrok z dnia 18 maja 1982 r., (Rec. str. 1575).

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'Etat (Francja) w dniu 11 grudnia 2007 r. — Commune de Sausheim przeciwko Pierre'owi Azelvandre

(Sprawa C-552/07)

(2008/C 37/29)

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Conseil d'Etat (Francja)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Commune de Sausheim (gmina Sausheim)

Strona pozwana: Pierre Azelvandre.

Pytania prejudycjalne

Czy pod pojęciem „miejsca uwolnienia” organizmów genetycznie zmodyfikowanych, które zgodnie z art. 19 dyrektywy Rady 90/220/EWG z dnia 23 kwietnia 1990 r. w sprawie zamierzonego uwalniania do środowiska organizmów genetycznie zmodyfikowanych (1) nie może być uznane za poufne, należy rozumieć działkę ewidencyjną czy też większy obszar geograficzny odpowiadający gminie, na terenie której następuje uwolnienie lub jeszcze większemu obszarowi (kanton, departament)?

Czy w przypadku gdyby pod pojęciem miejsca należało rozumieć działkę ewidencyjną, zastrzeżenie dotyczące ochrony porządku publicznego lub innych tajemnic chronionych ustawą może sprzeciwiać się udostępnieniu oznaczeń ewidencyjnych miejsca uwolnienia na podstawie art. 95 traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Gospodarczą, która przekształciła się we Wspólnotę Europejską lub dyrektywy 2003/4/WE (2) z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska lub na podstawie ogólnej zasady prawa wspólnotowego?

(1) Dz.U. L 117, str. 15.

(2) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/4/WE z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska i uchylająca dyrektywę Rady 90/313/EWG (Dz.U. L 41, str. 26).

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/20

Skarga wniesiona w dniu 13 grudnia 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej

(Sprawa C-556/07)

(2008/C 37/30)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: M. Nolin, M. van Heezik, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Francuska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie przeprowadzając wystarczających kontroli, inspekcji i nadzoru nad połowami, w szczególności w związku z zakazem stosowania pławnic skrzelowych przy połowie określonych gatunków oraz nie zapewniając podjęcia stosowanych działań w odniesieniu do osób odpowiedzialnych za naruszenia przepisów wspólnotowych w zakresie zakazu stosowania pławnic oskrzelowych, Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 2 i 31 ust. 1 i 2 rozporządzenia 2847/1993 (1) oraz art. 23 ust. 1 i 2, art. 24 i 25 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 2371/2002 (2);

—	obciążenie Republiki Francuskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W skardze Komisja zarzuca stronie pozwanej stosowanie w błędny sposób przepisów wspólnotowych w zakresie rybołówstwa. Błędne stosowanie przepisów polegać miało z jednej strony na fakcie, że władze francuskie nie traktowały sieci typu „thonaille” jako pławnic skrzelowych, podczas gdy ze względu na ich charakterystykę techniczną sieci typu thonaille stanowią rodzaj pławnicy skrzelowej, zakazanej mocą przepisów wspólnotowych. Fakt, że thonaille może być stabilizowana za pomocą dryfkotwy jest w tym zakresie bez znaczenia dla sprawy, gdyż nie oznacza to, że nie może ona zdryfować z prądami morskimi lub wiatrem lecz jedynie, że jest utrzymywana na powierzchni przez pływaki i balast w celu zwiększenia jej wydajności i uniknięcia sytuacji, w której układa się poziomo tuż pod powierzchnią wody.

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego, z drugiej strony, polegać miało na braku systemu skutecznej kontroli, który zapewniałby przestrzeganie zakazu stosowania pławnic skrzelowych do połowu niektórych gatunków ryb oraz braku kontynuacji w ściganiu wykrytych naruszeń. Przeprowadzane kontrole dotyczyły jedynie przestrzegania przepisów krajowych, łagodniejszych w tym zakresie od przepisów wspólnotowych, a kary stosowane w razie ich naruszeń były łagodniejsze i mniej odstraszające.

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2847/93 z dnia 12 października 1993 r. ustanawiające system kontroli mający zastosowanie do wspólnej polityki rybołówstwa (Dz.U. L 261, str. 1).

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 2371/2002 z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie ochrony i zrównoważonej eksploatacji zasobów rybołówstwa w ramach wspólnej polityki rybołówstwa (Dz.U. L 358 z, str. 59).

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/21

Skarga wniesiona w dniu 17 grudnia 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-559/07)

(2008/C 37/31)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: M. Patakia oraz M. van Beek.)

Strona pozwana: Republika Grecka

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że utrzymując w mocy przepisy dotyczące różnego w stosunku do mężczyzn i kobiet wieku emerytalnego i różnych w stosunku do mężczyzn i kobiet wymogów w zakresie minimalnego stażu pracy w greckim kodeksie emerytur cywilnych i wojskowych, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które ciążą na niej na mocy art. 141 WE;

—	obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

1.	Po zbadaniu obowiązujących przepisów greckiego kodeksu emerytur cywilnych i wojskowych, Komisja stwierdziła, że stanowią one, iż kobiety mają prawo do emerytury w innym wieku niż mężczyźni i na innych zasadach dotyczących wymaganego minimalnego stażu pracy.

W świetle orzecznictwa Trybunału Komisja uznaje, że rzeczone emerytury, które wypłacane są przez pracodawcę byłemu pracownikowi jako skutek łączącego ich stosunku pracy, stanowią wynagrodzenie w rozumieniu art. 141 WE. Ponadto, z uwagi na szczególny charakter omawianych systemów emerytalnych, które uzależniają emeryturę od czasu trwania wykonywanej pracy oraz wynagrodzenia pracownika przed jego przejściem na emeryturę osoby, którym przysługuje emerytura stanowią, zdaniem Komisji, „szczególną kategorię pracowników”, podczas gdy metoda finansowania i zarządzanie systemem emerytalnym nie stanowi decydującego czynnika dla zastosowania art. 141 WE.

Komisja uważa ponadto, że nie są spełnione przesłanki zastosowania art. 141 ust. 4 WE, który dotyczy ustanowienia specyficznych korzyści, w celu umożliwienia dalszego wykonywania działalności zawodowej osobom płci niedostatecznie reprezentowanej.

W niniejszym przypadku omawiane przepisy nie sprzyjają rozwiązaniu problemów, jakie mogą napotkać kobiety w ich karierze zawodowej, lecz powodują wycofywanie się kobiet z rynku pracy.

Co więcej, przedstawione uzasadnienie, odwołujące się do wystąpienia zagrożenia wadliwego działania administracji państwowej oraz konieczności ustanowienia przepisów przejściowych, nie jest zdaniem Komisji przekonujące, gdyż po pierwsze, skutki gospodarcze, które mogą z tego wynikać dla państwa członkowskiego nie uzasadniają, jako takie, ograniczenia w czasie stosowania przepisów prawa wspólnotowego oraz po drugie, Republika Grecka nie wykazała, że zaistniało wskazane wadliwe działanie administracji oraz na czym ono polegało.

W rezultacie Komisja uważa, że utrzymując w mocy przepisy dotyczące różnego w stosunku do mężczyzn i kobiet wieku emerytalnego i różnych w stosunku do mężczyzn i kobiet wymogów w zakresie minimalnego stażu pracy w greckim kodeksie emerytur cywilnych i wojskowych, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które ciążą na niej na mocy art. 141 WE.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/22

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 5 grudnia 2007 r. — Schering-Plough przeciwko Komisji i EMEA

(Sprawa T-133/03) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Niedopuszczalność w części - Interes prawny - Skarga, która stała się bezprzedmiotowa - Umorzenie postępowania)

(2008/C 37/32)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Schering-Plough Ltd (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: G. Berrisch i P. Bogaert, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: H. Støvlbæk i M. Shotter, pełnomocnicy) oraz Europejska Agencja ds. Oceny Produktów Leczniczych (EMEA) (przedstawiciele: początkowo N. Khan, pełnomocnik, wspierany przez C. Sherlikera, solicitora, a następnie C. Sherliker i T. Eicke, barrister)

Interwenient popierający stronę skarżącą: European Federation of Pharmaceutical Industries and Associations (EFPIA) (Genewa, Szwajcaria) (przedstawiciele: N. Rampal, U. Zinsmeister i D. Waelbroeck, adwokaci)

Przedmiot sprawy

Skarga o stwierdzenie nieważności aktu z dnia 14 lutego 2003 r. EMEA odmawiającego modyfikacji „typu I” dotyczącej oznaczenia formy farmaceutycznej „lyophilisat oral” z „Allex 5 mg oral lyophilisate” na „Allex Reditabs 5 mg oral lyophilisate”.

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna w zakresie, w którym jest skierowana przeciwko Europejskiej Agencji ds. Oceny Produktów Leczniczych (EMEA).

2)	Skarga zostaje umorzona w zakresie, w którym jest skierowana przeciwko Komisji.

3)	EMEA pokrywa własne koszty.

4)	Schering-Plough Ltd pokrywa własne koszty i koszty poniesione przez Komisję.

(1) Dz.U. C 171 z 19.7.2003.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/22

Postanowienie prezesa Sądu Pierwszej Instancji z dnia 22 listopada 2007 r. — V przeciwko Parlamentowi

(Sprawa T-345/05 R III)

(Środek tymczasowy - Uchylenie immunitetu członka Parlamentu Europejskiego - Wniosek o zawieszenie wykonania - Brak fumus boni juris)

(2008/C 37/33)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: V (przedstawiciele: J. Lofthouse, C. Hayes, barristers i M. Monan, solicitor)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: H. Krück, D. Moore i M. Windisch, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Wniosek o ponowne rozpoznanie pierwszego i drugiego wniosku o zastosowanie środków tymczasowych, odrzuconych postanowieniami prezesa Sądu z dnia 16 marca 2007 r. w sprawie T-345/05 R V przeciwko Parlamentowi i z dnia 27 czerwca 2007 r. w sprawie T-345/05 R II V przeciwko Parlamentowi, niepublikowane w Zbiorze.

Sentencja postanowienia

1)	Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje odrzucony.

2)	Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/23

Postanowienie prezesa Sądu Pierwszej Instancji z dnia 11 października 2007 r. — MB Immobilien przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-120/07 R)

(Postanowienie w sprawie zastosowania środków tymczasowych - Pomoc w państwa w nowych niemieckich - Obowiązek odzyskania pomocy - Wniosek o zawieszenie wykonania - Pilny charakter - Wyważenie wchodzących w grę interesów)

(2008/C 37/34)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: MB Immobilien Verwaltungs GmbH (Neukirch, Niemcy) (przedstawiciel: G. Brüggen, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: K. Gross i T. Scharf, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Wniosek o zawieszenie wykonania decyzji Komisji 2007/492/WE z dnia 24 stycznia 2007 r. w sprawie pomocy państwa nr C 38/2005 (dawniej NN 52/2004), przyznanej przez Niemcy grupie Biria (Dz.U. L 183, str. 27)

Sentencja postanowienia

1)	Wniosek o zastosowanie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/23

Postanowienie prezesa Sądu Pierwszej Instancji z dnia 11 grudnia 2007 r. — FMC Chemical i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-349/07 R)

(Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego - Dyrektywa 91/414/EWG - Wniosek o zawieszenie wykonania - Dopuszczalność - Brak pilnego charakteru)

(2008/C 37/35)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: FMC Chemical SPRL (Bruksela, Belgia); Satec Handelsgesellschaft mbH (Elmshorn, Niemcy); Belchim Crop Protection NV (Londerzeel, Belgia); FMC Foret SA (Sant Cugat de Valles, Hiszpania); F&N Agro Slovensko spol. s.r.o. (Bratysława, Słowacja); F&N Agro Ceská republika spol. s.r.o., (Praga, Republika Czeska); F&N Agro Polska sp. z o.o. (Warszawa, Polska); et FMC Corp. (Filadelfia, Pensylwania, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: C. Mereu oraz K. Van Maldegem, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: L. Parpala oraz B. Doherty, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek o zawieszenie wykonania decyzji Komisji 2007/415/WE z dnia 13 czerwca 2007 r. dotyczącej niewłączenia karbosulfanu do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG oraz cofnięcia zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające tę substancję (Dz.U. L 156, str. 28), do czasu wydania orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie.

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/23

Postanowienie prezesa Sądu Pierwszej Instancji z dnia 11 grudnia 2007 r. — FMC Chemical i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-350/07 R)

(Postanowienie w przedmiocie środka tymczasowego - Dyrektywa 91/414/EWG - Wniosek o zawieszenie wykonania - Dopuszczalność - Brak pilnego charakteru)

(2008/C 37/36)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: FMC Chemical (Bruksela, Belgia), Arysta Lifescience SAS (Nogueres, Francja), Belchim Crop Protection NV (Londerzeel, Belgia), FMC Foret SA (Sant Cugat de Valles, Hiszpania), F&N Agro Slovensko spol. s.r.o. (Bratysława, Słowacja), F&N Agro Česká republika spol. s.r.o. (Praga, Republika Czeska), F&N Agro Polska sp. z o.o. (Warszawa, Polska) i FMC Corp. (Filadelfia, Pensylwania, Stany Zjednoczone) (Przedstawiciele: C. Mereu i K. Van Maldegem, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: L. Parpala i B. Doherty, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Wniosek o zawieszenie wykonania decyzji Komisji 2007/416/WE z dnia 13 czerwca 2007 r. dotyczącej niewłączenia karbofuranu do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG oraz cofnięcia zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające tę substancję (Dz.U. L 156, str. 30) do czasu wydania wyroku w sprawie głównej

Sentencja postanowienia

1)	Wniosek o zastosowanie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/24

Skarga wniesiona w dniu 27 listopada 2007 r. — BP Aromatics przeciwko Komisji

(Sprawa T-429/07)

(2008/C 37/37)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: BP Aromatics Ltd (Sunbury on Thames, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: A. Renshaw i G. Bushell, Solicitors)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie kosztami postępowania pozwanej i wszystkich interwenientów dopuszczonych do postępowania oraz

—	podjęcie jakiegokolwiek innego działania, jakie Sąd uzna za stosowne.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2007) 3202 wersja ostateczna z dnia 10 lipca 2007 r., w której Komisja uznała, że zgłoszona przez władze portugalskie pomoc państwa na rzecz spółki Artensa (Artenius), przeznaczona na budowę nowego zakładu wytwarzającego produkty chemiczne jest zgodna ze wspólnym rynkiem na podstawie art. 87 ust. 3 lit. a) WE.

Na poparcie swej skargi skarżąca stwierdza, że Komisja naruszyła art. 87 i 88 WE, zasady regulujące ich stosowanie, niektóre istotne wymogi proceduralne oraz kilka podstawowych zasad prawa wspólnotowego, ponieważ:

—	niewłaściwie zinterpretowała i zastosowała wielosektorowe ramy pomocy regionalnej na rzecz dużych projektów inwestycyjnych z 2002 r. (1), które wymagają przeprowadzenia analizy opartej na rynku EOG, a nie na rynku światowym;

—	popełniła oczywisty błąd w ocenie, uznając, że rynkiem właściwym dla oczyszczonego kwasu tereftalanowego jest rynek światowy, podczas gdy w opinii skarżącej jest nim rynek EOG oraz

—	popełniła oczywisty błąd w ocenie, stwierdzając, że odpowiednia część sprzedaży spółki Artensa nie przekroczy 25 %, podczas gdy w rzeczywistości przekroczy ona 25 % w ramach EOG.

Skarżąca podnosi, że gdyby Komisja przeprowadziła szczegółową i właściwą analizę rynku oczyszczonego kwasu tereftalanowego w ramach EOG, miałaby poważne trudności w stwierdzeniu zgodności spornej pomocy ze wspólnym rynkiem, co zmusiłoby ją do wszczęcia formalnego postępowania na podstawie art. 88 ust. 2 WE.

Według skarżącej, fakt, że Komisja miała poważne trudności w ocenie pomocy w ramach wstępnego jej badania oraz że w konsekwencji powinna była wszcząć formalne postępowanie na podstawie art. 88 ust. 2 WE, jest potwierdzony długim okresem, jaki upłynął między zgłoszeniem pomocy przez władze portugalskie i wydaniem zaskarżonej decyzji.

Skarżąca podnosi następnie, że naruszono jej uprawnienia procesowe, ponieważ Komisja wbrew swojemu obowiązkowi nie wszczęła formalnego postępowania na podstawie art. 88 ust. 2 WE.

Skarżąca stwierdza wreszcie, że Komisja naruszyła ciążący na niej na mocy art. 253 WE obowiązek uzasadnienia.

(1) Komunikat Komisji — Wielosektorowe ramy pomocy regionalnej na rzecz dużych projektów inwestycyjnych (notyfikowany jako dokument nr C(2002) 315) (Dz.U. 2002 C 70, str. 8).

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/24

Skarga wniesiona w dniu 26 listopada 2007 r. — Gebr. Heller Maschinenfabrik przeciwko OHIM — Fernández Martinez (HELLER)

(Sprawa T-431/07)

(2008/C 37/38)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Gebr. Heller Maschinenfabrik GmbH (Nürtingen, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci W. Kessler i S. Baur)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem) postępowania przed Izbą Odwoławczą był również: Manuel Fernández Martinez (Alicante, Hiszpania)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 11 września 2007 r. w sprawie R 974/2006-2;

—	odrzucenie sprzeciwu Manuela Fernándeza Martineza przed Drugą Izbą Odwoławczą;

—	obciążenie Manuela Fernándeza Martineza kosztami postępowania przed Wydziałem Sprzeciwów oraz Izbą Odwoławczą OHIM oraz kosztami niniejszego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „Hellen” dla towarów i usług z klas 7, 37 i 40 (zgłoszenie nr 3 306 602).

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Manuel Fernández Martinez

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Hiszpański graficzny znak towarowy „HELLER” dla towarów z klasy 7 (nr 2 520 584)

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu i odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (1), ponieważ w przypadku spornych znaków nie istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, str. 1).

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/25

Skarga wniesiona w dniu 28 listopada 2007 r. — Volvo Trademark Holding przeciwko OHIM — Grebenshikova (SOLVO)

(Sprawa T-434/07)

(2008/C 37/39)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Volvo Trademark Holding AB (Göteborg, Szwecja) (przedstawiciele: adwokaci T. Dolde, V. von Bombard i A. Renck)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Elena Grebenshikova (St. Petersburg, Rosja)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) wydanej w dniu 2 sierpnia 2007 r. w sprawie R 1240/2006-2;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Elena Grebenshikova

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy „SOLVO” dla towarów i usług z klas 9, 39 i 42 — zgłoszenie nr 3 555 422

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Wspólnotowy i krajowy słowny i graficzny znak towarowy „VOLVO” między innymi dla towarów i usług z klas 9 i 42

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Odrzucenie sprzeciwu w całości

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) oraz art. 8 ust. 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94, jako że występujące w sprawie znaki towarowe są podobne pod względem wyglądu i na płaszczyźnie fonetycznej i w związku z tym, że Izba Odwoławcza nie wzięła pod uwagę wszystkich istotnych czynników, w tym identyczności danych towarów i renomy, jaką cieszy się VOLVO.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/25

Skarga wniesiona w dniu 29 listopada 2007 r. — New Look przeciwko OHIM (NEW LOOK)

(Sprawa T-435/07)

(2008/C 37/40)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: New Look Ltd (Weymouth, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: S. Malynicz, Barrister i M. Blair oraz K. Gilbert, Solicitors)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej z dnia 3 września 2007 r. w sprawie R 670/2007-2;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „NEW LOOK” dla towarów i usług z klas 3, 9, 14, 16, 18, 25, 26 i 35 — zgłoszenie nr 2 932 606

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94, jako że Izba Odwoławcza i) niesłusznie zażądała od skarżącej przedstawienia dowodu nabycia przez znak charakteru odróżniającego w innym państwie członkowskim niż Zjednoczone Królestwo i Irlandia; ii) nieprawidłowo stwierdziła, iż przedstawione przez skarżącą dowody używania znaku „NEW LOOK” w stylizowanej postaci lub też łącznie z odróżniającym elementem graficznym nie wystarczą do wykazania, że znak towarowy posiada charakter odróżniający oraz iii) nie nadała dostatecznej wagi przedstawionym przez skarżącą dowodom używania znaku w Zjednoczonym Królestwie i Irlandii.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/26

Skarga wniesiona w dniu 30 listopada 2007 r. — Spa Monopole przeciwko OHIM — De Francesco Import (SpagO)

(Sprawa T-438/07)

(2008/C 37/41)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Spa Monopole, compagnie fermière de Spa SA/NV (Spa, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci L. de Brouwer, E. Cornu, E. De Gryse i D. Moreau)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: De Francesco Import GmbH (Norymberga, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 13 września 2007 r. w sprawie R 1285/2006-2;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: De Francesco Import GmbH

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „SpagO” dla towarów z klasy 33 — zgłoszenie nr 2 320 844

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Wspólnotowe, krajowe i międzynarodowe słowne i graficzne znaki towarowe „SPA”, „SPA Citron” i „SPA Orange” dla towarów z klasy 32

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu w całości

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów i odrzucenie sprzeciwu

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 5 rozporządzenia Rady nr 40/94, jako że Izba Odwoławcza nie doceniła renomy, jaką SPA cieszy się w Beneluksie i niedostatecznie uwzględniła następujące czynniki:

—	fonetyczne i wizualne podobieństwa między występującymi w sprawie znakami towarowymi;

—	okoliczność, że użycie znaku towarowego „SpagO” dla napojów alkoholowych zaszkodzi renomie wody mineralnej „SPA”, która opiera się na jej wysokiej jakości, czystości i korzystnym wpływie na zdrowie;

—	okoliczność, że użycie znaku „SpagO” dla napojów oznaczałoby odnoszenie nienależnych korzyści z renomy znaku towarowego „SPA” i łączonego z nim wyobrażenia jakości i czystości.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/26

Skarga wniesiona w dniu 4 grudnia 2007 r. — Coats Holdings przeciwko Komisji

(Sprawa T-439/07)

(2008/C 37/42)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Coats Holdings Ltd (przedstawiciele: W. Sibree i C. Jeffs, Solicitors)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 4 oraz art. 2 ust. 4 decyzji w zakresie dotyczącym Coats;

—	ewentualnie, uchylenie lub obniżenie grzywny nałożonej na Coats w art. 2 ust. 4 decyzji oraz

—	obciążenie Komisji własnymi kosztami postępowania oraz kosztami poniesionymi przez Coats.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2007) 4257 wersja ostateczna z dnia 19 września 2007 r. w sprawie COMP/E-1/39.168 — PO/ Galanteria: Zapięcia, w której Komisja stwierdziła, że skarżąca wraz z innymi przedsiębiorstwami naruszyła art. 81 WE między innymi poprzez wymianę informacji dotyczących cen, ustalanie cen minimalnych oraz podział rynków.

Na poparcie swojej skargi skarżąca podnosi, że Komisja popełniał oczywiste błędy w całościowej ocenie materiału dowodowego. Skarżąca twierdzi, że Komisja w niewystarczający sposób wykazała, że od stycznia 1977 r. do lipca 1998 r. skarżąca była stroną bilateralnego porozumienia ze spółką Prym dotyczącego podziału rynku.

Tytułem żądania ewentualnego skarżąca podnosi, że Komisja nie wykazała, iż naruszenie trwało po 19 września 1997 r. lub nie udowodniła jednego i ciągłego naruszenia w okresie do 15 lipca 1998 r., co uprawniałoby Komisję do ukarania skarżącej za naruszenie trwające 21,5 roku.

W ramach żądania ewentualnego skarżąca podnosi następnie, że Komisja naruszyła przysługujące jej na podstawie art. 6 ust. 3 lit. d) europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności podstawowe prawo procesowe prawo do przesłuchania lub spowodowania przesłuchania świadków oskarżenia w postępowaniu o charakterze karnym.

Wreszcie, w ramach tego żądania skarżąca stwierdza, że Komisja popełniła błąd, ponieważ automatycznie zastosowała względem podstawowej kwoty grzywny mnożnik w wysokości 215 % z powodu czasu trwania sięgającego 21,5 roku, a nie skorzystała z dyskrecjonalnych uprawnień przysługujących jej w tym zakresie na podstawie obowiązujących wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/27

Skarga wniesiona w dniu 29 listopada 2007 r. — Ryanair przeciwko Komisji

(Sprawa T-441/07)

(2008/C 37/43)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ryanair Ltd (Dublin, Irlandia) (przedstawiciel: adwokat E. Vahida)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie na podstawie art. 232 WE, że Komisja zaniechała działania zgodnie z jej zobowiązaniami wynikającymi z traktatu WE, nie zajmując stanowiska w odniesieniu do skargi złożonej do Komisji w dniu 3 listopada 2005 r., po tym jak została do tego formalnie wezwana w dniu 2 sierpnia 2007 r.

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez skarżącą, nawet jeśli po wniesieniu skargi Komisja podejmie działanie, które zdaniem Sądu usunie potrzebę wydania decyzji lub jeśli Sąd odrzuci skargę jako niedopuszczalną, oraz

—	podjęcie wszelkich środków, które Sąd uzna za stosowne.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca podnosi w zarzucie pierwszym, że Komisja nie zbadała starannie i w sposób bezstronny skargi złożonej do niej przez skarżącą, w której doniosła ona o bezprawnym udzieleniu pomocy polegającej na przyznaniu korzyści w formie umorzenia przez państwo włoskie na korzyść Volare długów wynoszących 20 milionów EUR, które Volare miała względem włoskich portów lotniczych oraz obniżki opłat lotniskowych oraz kosztów paliwa.

Skarżąca podnosi, że środki będące przedmiotem jej skargi stanowią pomoc państwa, która spełnia przesłanki art. 87 ust. 1 WE. Ponadto na wypadek gdyby Sąd uznał, że niektórych korzyści przyznanych Volare nie można było przypisać państwu, ponieważ włoskie porty lotnicze mogły ustalać swoje opłaty w sposób autonomiczny, skarżąca podnosi, że takie korzyści stanowiłyby dyskryminację sprzeczną z zasadami konkurencji, która nie może być uzasadniona obiektywnymi względami i w konsekwencji narusza art. 82 WE.

Skarżąca dalej podnosi, że Komisja była zobowiązana, zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 (1) i rozporządzenia Komisji (WE) nr 773/2004 (2), do starannego zbadania faktycznego i prawnego materiału dowodowego przedstawionego jej przez składającą skargę w celu podjęcia w rozsądnym terminie decyzji, czy należy wszcząć postępowanie dotyczące stwierdzenia naruszenia, czy też odrzucić skargę do niej złożoną. Komisja ani nie podjęła żadnej decyzji po otrzymaniu skargi, w której potwierdziłaby naruszenie lub odrzuciła skargę do niej złożoną po uprzednim powiadomieniu skarżącej zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 773/2004 ani nie wydała uzasadnionej decyzji o umorzeniu postępowania z powodu braku interesu wspólnotowego.

W konsekwencji skarżąca twierdzi, że prima facie doszło do naruszenia prawa konkurencji a Komisja powinna była potrzebować mniej niż 21 miesięcy, aby dojść do takiego wniosku i aby odpowiednio wszcząć postępowanie. Okres bezczynności Komisji przekroczył rozsądne granice.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (Tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz.U. L 1, str. 1).

(2) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 773/2004 z dnia 7 kwietnia 2004 r. odnoszące się do prowadzenia przez Komisję postępowań zgodnie z art. 81 i art. 82 Traktatu WE (Tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz.U. L 123, str. 18).

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/28

Skarga wniesiona w dniu 30 listopada 2007 r. — Ryanair przeciwko Komisji

(Sprawa T-442/07)

(2008/C 37/44)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ryanair Ltd (Dublin, Irlandia) (przedstawiciel: adwokat E. Vahida)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie, że Komisja nie zajęła stanowiska zgodnie z jej zobowiązaniami wynikającymi z traktatu WE, w szczególności z art. 232 WE, w odpowiedzi na skargi złożone do Komisji w dniu 3 listopada i 13 grudnia 2005 r. i formalne wezwanie do działania w dniu 2 sierpnia 2007 r.

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez skarżącą, nawet jeśli po wniesieniu skargi Komisja podejmie działanie, które zdaniem Sądu usunie potrzebę wydania decyzji, lub jeśli Sąd odrzuci skargę jako niedopuszczalną, oraz

—	podjęcie wszelkich środków, które Sąd uzna za stosowne.

Zarzuty i główne argumenty

Za pośrednictwem swojego pisma procesowego skarżąca wniosła skargę na podstawie art. 232 WE podnosząc, że Komisja zaniechała zajęcia stanowiska w odniesieniu do skarg do niej złożonych w dniach 3 listopada 2005 r., 13 grudnia 2005 r., 16 czerwca 2006 r. i 10 listopada 2006 r., po tym jak została do tego formalnie wezwana w dniu 2 sierpnia 2007 r.

Skarżąca podnosi tytułem głównym, że Komisja nie zbadała starannie i w sposób bezstronny skarg złożonych do niej przez skarżącą, w których doniosła ona o bezprawnym udzieleniu pomocy w formie korzyści przyznanych przedsiębiorstwom lotniczym Alitalia, Air One i Meridiana przez państwo włoskie. Tytułem pomocniczym skarżąca podnosi, że Komisja nie zajęła stanowiska w odniesieniu do skarg skarżącej do niej złożonych, w których zarzucała ona dyskryminację sprzeczną z zasadami konkurencji i tym samym naruszenie art. 82 WE.

Skarżąca podnosi, że środki, które są przedmiotem jej skargi, a mianowicie: a) wypłata Alitalia „9/11 pomocy o charakterze rekompensaty”, b) preferencyjne warunki transferu Alitalia Servizi na rzecz Fintecna, c) umorzenie długów Alitalia względem włoskich portów lotniczych d) finansowanie odpraw w przypadku zwolnień, e) obniżki kosztów paliwa, f) obniżki opłat lotniskowych we włoskich bazach, g) transfer ponad 100 pracowników Alitalia do Meridiana i Air One, h) dyskryminujące ograniczenia działalności skarżącej na lotniskach regionalnych, w tym na lotnisku Ciampino, można przypisać państwu włoskiemu, stanowią utratę dochodów tego państwa i przysparzają korzyści szczególnie Alitalia a niektóre z nich Air One i Meridiana. Według skarżącej te środki stanowią pomoc państwa, która spełnia przesłanki określone w art. 87 ust. 1.

Tytułem pomocniczym skarżąca podnosi, że rezygnacja z długów Alitalia przez włoskie porty lotnicze, obniżki opłat lotniskowych we włoskich bazach oraz obniżki kosztów paliwa a także dyskryminujące ograniczenia działalności skarżącej na regionalnych lotniskach stanowią naruszenie prawa konkurencji. Ponadto na wypadek gdyby Sąd uznał, że niektórych korzyści przyznanych Alitalia, Air One i Meridiana nie można było przypisać państwu, ponieważ włoskie lotniska i dostawcy paliwa, którzy przyznali takie korzyści, mogli działać w sposób autonomiczny, skarżąca podnosi, że takie korzyści stanowiłyby dyskryminację sprzeczną z zasadami konkurencji, która nie może być uzasadniona obiektywnymi względami i w konsekwencji narusza art. 82 WE.

Dodatkowo skarżąca uważa, że ma uzasadniony interes we wniesieniu skargi do Komisji zarówno jako odbiorca usług lotniskowych i paliwa jak również jako konkurent Alitalia, Air One i Meridiana.

Skarżąca podnosi dalej, że Komisja była zobowiązana do działania, zgodnie z przepisami rozporządzeń Rady (WE) nr 659/1999 (1) i (WE) 1/2003 (2) i rozporządzenia Komisji (WE) nr 773/2004 (3), jednak ani nie podjęła żadnych działań po otrzymaniu skargi, ani nie zajęła stanowiska po formalnym wezwaniu jej do tego.

W konsekwencji skarżąca twierdzi, że prima facie doszło do naruszenia prawa konkurencji a długi okres od 9 do 21 miesięcy bezczynności Komisji, jaki upłynął, w zależności od przedmiotu skargi złożonej do Komisji, od otrzymania formalnego pisma wzywającego do podjęcia działań, przekroczył rozsądne granice, co stanowi zaniechanie działania w rozumieniu art. 232 WE.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) NR 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (Dz.U. L 83, str. 1).

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (Tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz.U. L 1, str. 1).

(3) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 773/2004 z dnia 7 kwietnia 2004 r. odnoszące się do prowadzenia przez Komisję postępowań zgodnie z art. 81 i art. 82 Traktatu WE (Tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz.U. L 123, str. 18).

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/29

Skarga wniesiona w dniu 5 grudnia 2007 r. — Centre de Promotion de l'Emploi par la Micro-Entreprise przeciwko Komisji

(Sprawa T-444/07)

(2008/C 37/45)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Centre de Promotion de l'Emploi par la Micro-Entreprise (CPEM) (Marsylia, Francja) (przedstawiciel: adwokat C. Bonnefoi)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji nr C(2007) 4645 z dnia 4 października 2007 r., znoszącej pomoc przyznaną z Europejskiego Funduszu Społecznego na finansowanie dotacji z EFS we Francji (CPEM) mocą decyzji nr C(1999) 2645 z dnia 17 sierpnia 1999 r.;

—	uznanie prawa do odszkodowania za naruszenie publicznego wizerunku organizacji realizującej zadania z zakresu interesu publicznego (w wysokości 100 000 EUR);

—

uznanie prawa do indywidualnego odszkodowania w wysokości „symbolicznego euro” na rzecz pracowników CPEM z tytułu naruszenia ich spokoju w środowisku pracy (stworzenia zagrożenia co do przyszłości struktury ich zatrudnienia a tym samym samego zatrudnienia skoro wypłata miliona euro oznaczałaby koniec działalności CPEM i MSD);

—	zasądzenie kosztów adwokackich oraz kosztów koniecznej pomocy prawnej, których poniesienie zostanie wykazane w niniejszym postępowaniu.

Zarzuty i główne argumenty

W skardze skarżąca domaga się stwierdzenia nieważności decyzji Komisji nr C(2007) 4645 z dnia 4 października 2007 r., znoszącej wskutek sprawozdania OLAF, pomoc przyznaną z Europejskiego Funduszu Społecznego (1) na finansowanie w formie ogólnej dotacji projektu pilotażowego realizowanego przez skarżącą.

Na poparcie skargi skarżąca powołuje dwa rodzaje zarzutów. Pierwsze mają charakter proceduralny, dotycząc sposobu przeprowadzenia przez OLAF dochodzenia, które doprowadziło do wydania zaskarżonej decyzji, oraz opierają się na naruszeniu prawa do obrony. Pozostałe zarzuty dotyczą istoty zaskarżonej decyzji.

Po pierwsze strony skarżąca podnosi, że forma dochodzenia przeprowadzonego przez OLAF naruszyła liczne zasady prawa wspólnotowego i rzetelności postępowania takie jak zasadę domniemania niewinności, prawo do zapoznania się z treścią i szczegółami zarzutów sformułowanych w skargach, powodujących wszczęcie postępowania. Twierdzi ona ponadto, że OLAF dokonał błędnego wyboru przepisów proceduralnych pomiędzy przepisami z rozporządzenia nr 2185/96 (2) a przepisami dotyczącymi dochodzeń, przewidzianych rozporządzeniem nr 2988/95 (3). Z drugiej strony skarżąca zarzuca OLAF, iż zarzuty przeciwko niej skierowane zostały oparte na różnych i zmieniających się wydaniach „Przewodnika promotora”.

Co do istoty sprawy, skarżąca zarzuca Komisji, że oparła decyzję na wnioskach ze sprawozdania OLAF, które naruszały w istotny sposób takie pojęcia prawa francuskiego jak „organizacja o celach niezarobkowych” oraz „oddanie do dyspozycji”. Ponadto podnosi ona, że OLAF powoływał się w stosunkach z nią na nadrzędność „Przewodnika promotora” w stosunku do przepisów wspólnotowych. Twierdzi ona również, ze Komisja miała wiedzę na ten temat, dopuszczając powołanie przez OLAF określonych faktów jako zarzutów przeciwko skarżącej, również w zaskarżonej decyzji. Wreszcie skarżąca powołuje jako zarzut, fakt że rozporządzenie nr 1605/2002 (4), będące podstawą dowodzenia przez OLAF oraz podstawą zaskarżonej decyzji, nie podlega zastosowaniu w niniejszej sprawie i nie może być podstawą formułowania przeciwko niej zarzutów.

(1) Decyzja Komisji nr C (1999) 2645 z dnia 17 sierpnia 1999 r., zmieniona decyzją nr C(2001) 2144 z damo 18 września 2001 r.

(2) Rozporządzenie Rady (Euratom, WE) nr 2185/96 z dnia 11 listopada 1996 r. w sprawie kontroli na miejscu oraz inspekcji przeprowadzanych przez Komisję w celu ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich przed nadużyciami finansowymi i innymi nieprawidłowościami (DZ.U. L 292, str. 2).

(3) Rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 312, str. 1).

(4) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 248. str. 1).

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/30

Skarga wniesiona w dniu 7 grudnia 2007 r. — Behring & Söhne przeciwko Komisji

(Sprawa T-445/07)

(2008/C 37/46)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Behring & Söhne GmbH & Co. KG (Wuppertal, Niemcy) (przedstawiciele: P. Niggemann i K. Gaßner, Rechtsanwälte)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2007) 4257 wersja ostateczna z dnia 19 września 2007 r. (COMP/E-1/39.168 — Galanteria: Zapięcia);

—	ewentualnie, obniżenie grzywny nałożonej na skarżącą w zaskarżonej decyzji do grzywny w symbolicznej wysokości lub w każdym razie w odpowiedniej wysokości;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca kwestionuje decyzję Komisji C(2007) 4257 wersja ostateczna z dnia 19 września 2007 r. w sprawie COMP/E-1/39.168 — Galanteria: Zapięcia. W zaskarżonej decyzji na skarżącą i inne przedsiębiorstwa została nałożona grzywna za naruszenie art. 81 WE. W opinii Komisji skarżąca uczestniczyła w uzgadnianiu podwyżek cen oraz wymianie poufnych informacji dotyczących cen, jak również wprowadzała w życie podwyżki cen na rynkach „innych zapięć” oraz urządzeń do ich mocowania.

Na poparcie swej skargi skarżąca podnosi cztery zarzuty prawne.

W pierwszej kolejności podnosi ona, że zaskarżona decyzja narusza jej prawo do rzetelnego procesu, ponieważ nie miała ona możliwości zajęcia stanowiska w przedmiocie serii spotkań odbywanych w ramach tzw. „grupy Bazylea” i „grupy Wuppertal”, na których Komisja oparła swoje zarzuty dotyczące uzgadniania podwyżek cen i wymiany poufnych informacji dotyczących cen oraz wprowadzania w życie podwyżek cen.

Po drugie, skarżąca twierdzi, że zarzucane jej naruszenie prawa kartelowego zakończyło się już na początku 1997 r., kiedy skarżąca przestała uczestniczyć w działalności „grupy Bazylea” i „grupy Wuppertal”.

Skarżąca utrzymuje również, że nie można mówić o naruszeniu art. 81 WE, ponieważ Komisja nie udowodniła w wystarczający sposób uczestnictwa skarżącej w jakichkolwiek uzgodnieniach.

Wreszcie skarżąca podnosi, że obliczenie grzywny jest błędne pod względem faktycznym. W tym względzie zaznacza w szczególności, że ustalenia pozwanej są nieprawidłowe zarówno w odniesieniu do czasu trwania domniemanego naruszenia, jak i jego wagi, oraz że kwota nałożonej grzywny jest nieproporcjonalna.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/30

Skarga wniesiona w dniu 7 grudnia 2007 r. — Royal Appliance International przeciwko OHIM — BSH Bosch und Siemens Hausgeräte (Centrixx)

(Sprawa T-446/07)

(2008/C 37/47)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Royal Appliance International GmbH (Hilden, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci K.-J. Michaeli i M. Schork)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: BSH Bosch und Siemens Hausgeräte GmbH (Monachium, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 3 października 2007 r. w sprawie R 572/2006-4;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: skarżąca.

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „Centrixx” dla towarów z klasy 7 (zgłoszenie nr 3 016 227).

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: BSH Bosch und Siemens Hausgeräte GmbH

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie:słowny niemiecki znak towarowy „sensixx” dla towarów z klasy 7 (nr 30 244 090).

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: odrzucenie sprzeciwu.

Decyzja Izby Odwoławczej: uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów i odrzucenie zgłoszenia.

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (1), jako że Izba Odwoławcza nieprawidłowo zastosowała wynikające z orzecznictwa wspólnotowego zasady dotyczące prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994 L 11, str. 1).

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/31

Skarga wniesiona w dniu 5 grudnia 2007 r. — Scovill Fasteners przeciwko Komisji

(Sprawa T-447/07)

(2008/C 37/48)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Scovill Fasteners, Inc. (Clarkesville, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat O. Dugardyn)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 19 września 2007 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 traktatu WE (Sprawa COMP/E-1/39.168 — PO/Galanteria: Zapięcia);

—	ewentualnie uchylenie lub obniżenie grzywny nałożonej na skarżącą;

—	obciążenie Komisji własnymi kosztami postępowania oraz kosztami poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2007) 4257 wersja ostateczna z dnia 19 września 2007 r. w sprawie COMP/E-1/39.168 — PO/Galanteria: Zapięcia, w której Komisja stwierdziła, że spółka zależna skarżącej wraz z innymi przedsiębiorstwami naruszyła art. 81 WE poprzez wyrażenie zgodny na stosowanie uzgadnianych podwyżek cen, wymianę poufnych informacji dotyczących cen oraz wprowadzenie w życie podwyżek cen.

Na poparcie swej skargi skarżąca podnosi, że Komisja błędnie uznała, iż skarżąca wraz z jej spółką zależną stanowią jeden podmiot gospodarczy. Skarżąca dodaje, że nie powinna solidarnie odpowiadać za zapłatę grzywny nałożonej na jej spółkę zależną za działania zarzucane spółce zależnej.

Skarżąca stwierdza ponadto, że Komisja w niewystarczający sposób wykazała, że spółka zależna skarżącej uczestniczyła w kartelu po 1997 r.

Tytułem żądania ewentualnego skarżąca stwierdza, że Komisja:

—	popełniła oczywiste błędy przy obliczaniu grzywny,

—	nie uwzględniła wszystkich istotnych informacji przy ocenie czasu trwania i wagi naruszeń oraz

—	nie dokonała oceny okoliczności łagodzących, takich jak nieznaczna rola spółki zależnej skarżącej w kartelu.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/31

Skarga wniesiona w dniu 3 grudnia 2007 r. — Rotter przeciwko OHIM (EU-BRUZZEL)

(Sprawa T-449/07)

(2008/C 37/49)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Thomas Rotter (Monachium, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat M. Müller)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 27 września 2007 r. w sprawie R 1415/2006-4;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: trójwymiarowy znak towarowy „EU-BRUZZEL” dla towarów i usług z klas 29, 30 i 43 (zgłoszenie nr 4 346 185)

Decyzja eksperta: częściowe odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 (1), jako że zgłoszony znak towarowy ma znamiona odróżniające w odniesieniu do zakwestionowanych produktów wędliniarskich.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994 L 11, str. 1).

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/32

Skarga wniesiona w dniu 3 grudnia 2007 r. — Harwin International przeciwko OHIM — Cuadrado (Pickwick)

(Sprawa T-450/07)

(2008/C 37/50)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Harwin International LLC (Albany, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat D. Przedborski)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Cuadrado SA (Paterna, Hiszpania)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej OHIM wydanej w dniu 10 września 2007 r. w sprawie R 1245/2006-2;

—	obciążenie strony pozwanej oraz Cuadrado SA kosztami własnymi oraz kosztami poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie: Graficzny znak towarowy zawierający elementy słowne „PICKWICK COLOUR GROUP” dla towarów i usług z klasy 25 — zgłoszenie nr 826669

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Harwin International LLC

Strona wnosząca o unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego: Cuadrado SA

Prawo ze znaku towarowego przysługujące stronie wnoszącej o unieważnienie: Wcześniejszy krajowy słowny znak towarowy „PICK OUIC, CUADRADO SA, VALENCIA” oraz graficzny znak towarowy zawierający elementy słowne „Pick Ouic” dla towarów z klasy 25

Decyzja Wydziału Unieważnień: Unieważnienie znaku towarowego w całości

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) oraz art. 56 ust. 2 i 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94.

Skarżąca twierdzi, że ustalenia Izby Odwoławczej odnośnie do braku przeprowadzenia przez Wydział Unieważnień badania dowodów przedstawionych przez Cuadrado są niespójne i sprzeczne z prawem. Dalej skarżąca twierdzi, że brak jest w odniesieniu do przedmiotowych znaków towarowych prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/32

Skarga wniesiona w dniu 10 grudnia 2007 r. — WellBiz przeciwko OHIM — Wild (WELLBIZ)

(Sprawa T-451/07)

(2008/C 37/51)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: WellBiz Verein, WellBiz Association (Eschen, Liechtenstein) (przedstawiciel: adwokat M. Schnetzer)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Rudolf Wild GmbH & Co. KG (Eppelhein, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej z dnia 2 października 2007 r. w sprawie R 1575/2006-1;

—	odrzucenie sprzeciwu nr B 809 394 wniesionego w dniu 9 marca 2005 r.;

—	obciążenie OHIM i wnoszącego sprzeciw kosztami niniejszego postępowania oraz kosztami postępowania w sprawie sprzeciwu i kosztami postępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „WELLBIZ” dla usług z klas 35 i 41 (zgłoszenie nr 3 844 479)

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Rudolf Wild GmbH & Co. KG

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: słowny znak towarowy „WILD.BIZ” dla usług z klas 38, 41 i 42 (wspólnotowy znak towarowy nr 2 225 175), przy czym sprzeciw dotyczył niektórych usług z klasy 41

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: uwzględnienie sprzeciwu w odniesieniu do wszystkich zakwestionowanych usług z klasy 41

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 (1), jako że występujące w sprawie znaki towarowe różnią się od siebie na płaszczyznach fonetycznej, graficznej i koncepcyjnej, a znak towarowy, na który powołano się w sprzeciwie nie jest szczególnie rozpoznawalny i nie posiada w związku z tym wysoce odróżniającego charakteru.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994 L 11, str. 1).

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/33

Skarga wniesiona w dniu 11 grudnia 2007 r. — Dylog Italia przeciwko OHIM — GSI Office Management (IP Manager)

(Sprawa T-453/07)

(2008/C 37/52)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Dylog Italia SpA (Turyn, Włochy) (przedstawiciel: adwokat A. Ruo)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: GSI Office Management GmbH (Planegg, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 27 września 2007 r. w sprawie R 982/2005-4 w zakresie, w jakim stwierdza się w niej brak istnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w odniesieniu do wszystkich usług objętych zgłoszeniem z klas 35 i 38, a także w odniesieniu do usług z klasy 42, które uznane zostały za podobne do towarów objętych włoskim wcześniejszym znakiem towarowym;

—

ewentualnie, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim Izba Odwoławcza stwierdziła, że brak jest prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w odniesieniu do wszystkich usług z klas 38 i 42, które uznane zostały za podobne do towarów objętych włoskim wcześniejszym znakiem towarowym;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania na podstawie art. 87 ust. 2 regulaminu Sądu.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: GSI Office Management GmbH

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny wspólnotowy znak towarowy „IP MANAGER” dla usług z klas 35, 36, 38, 41 i 42 — zgłoszenie nr 2 177 277

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: wcześniejszy krajowy i międzynarodowy słowny znak towarowy „MANAGER” dla towarów z klas 9, 16, 35, 37, 39, 41 i 42, a także słowny krajowy znak towarowy „HOTEL MANAGER” dla towarów i usług z klas 9 i 42

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: odrzucenie sprzeciwu w całości.

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/34

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 7 listopada 2007 r. — Hinderyckx przeciwko Radzie

(Sprawa F-57/06) (1)

(Urzędnicy - Awans - Postępowanie w sprawie awansu za 2005 r. - Niewpisanie na listę urzędników awansowanych - Naruszenie art. 45 regulaminu pracowniczego - Porównanie zasług - Sprawozdania z oceny pochodzące z różnych instytucji)

(2008/C 37/55)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Jacques Hinderyckx (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: J. Martin, avocat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Sigm i M. Bauer, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji o nieawansowaniu skarżącego do grupy B*8 w postępowaniu w sprawie awansu za 2005 r. oraz zasądzenie odszkodowania

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Rada Unii Europejskiej poniesie oprócz własnych kosztów, jedną trzecią kosztów J. Hinderyckx'a.

3)	J. Hinderyckx poniesie dwie trzecie kosztów własnych.

(1) Dz.U. C 178 z 29.7.2006 r., str. 34.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/34

Skarga wniesiona w dniu 29 sierpnia 2007 r. — Domínguez González przeciwko Komisji

(Sprawa F-88/07)

(2008/C 37/56)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Juan Luís Domínguez González (Girona, Hiszpania) (przedstawiciel: R. Nicolazzi Angelats)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	zasądzenie od pozwanej na rzecz skarżącego kwoty 20 310,68 EUR tytułem odszkodowania za wyrządzone szkody, która to kwota nie obejmuje szkód materialnych i na osobie oraz poniesionych kosztów w związku ze skargę;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarga zmierza do naprawienia szkód poniesionych przez skarżącego wskutek decyzji Komisji z dnia 20 lipca 1999 r. rozwiązującej ze skarżącym umowę zawartą przez skarżącego z Europejskim Biurem Pomocy Humanitarnej (ECHO) w dniu 1 lipca 1999 r. wskutek badania lekarskiego, przewidzianego w tej umowie.

Na poparcie swej skargi, skarżący podnosi zasadniczo:

—	że rozwiązanie umowy oparte jest na ocenie problemów zdrowotnych dokonanej bez uwzględnienia uaktualnionych badań i tym samym bez uwzględnienia jego rzeczywistego stanu zdrowia;

—	że nie otrzymał żadnej odpowiedzi na kolejne listy wysyłane do przedstawicieli ECHO mające na celu sprostowanie wyżej wskazanego błędu;

—	że Komisja naruszyła postanowienia umowy, zgodnie z którymi umowa mogła wejść w życie tylko wtedy, gdy stan zdrowia pracownika został pozytywnie oceniony;

—	że naruszono prawo do obrony.

9.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 37/35

Skarga wniesiona w dniu 30 października 2007 r. — Smadja przeciwko Komisji

(Sprawa F-135/07)

(2008/C 37/57)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Daniele Smadja (New Delhi, Indie) (przedstawiciel: E. Boigelot, avocat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji o powołaniu skarżącego będącego pierwotnie urzędnikiem zaszeregowanym do grupy A*15, stopień 4, w zakresie w jakim ustala jego zaszeregowanie do grupy zaszeregowania A*15 stopień 1 wskutek jego ponownego powołania na stanowisko dyrektora Dyrekcji RELEX.B, po stwierdzeniu nieważności jego pierwszego powołania. Wniosek o zasądzenie zadośćuczynienia i odszkodowania.

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności aktu powołania skarżącego z dnia 21 grudnia 2006 r. w zakresie w jakim dotyczy jego zaszeregowania na stanowisko dyrektora w grupie A*1 stopień 1 oraz ustala jego staż na stopniu na dzień 1 listopada 2005 r. wskutek jego ponownego powołania w dniu 15 listopada 2005 r. na stanowisko dyrektora Dyrekcji RELEX.B „Stosunki wielostronne i prawa człowieka” wynikłego ze stwierdzenia nieważności jego pierwotnego powołania na to samo stanowisko w związku z wyrokiem Sądu Pierwszej Instancji z dnia 29 września 2005 r. T-218/02 Napoli Buzzanca przeciwko Komisji;

—	zasądzenie od pozwanego kwoty 25 000 EUR tytułem odszkodowania za szkodę, zadośćuczynienia za krzywdę i za uszczerbek w karierze skarżącego;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

		ISSN 1725-5228
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 37

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 51 9 lutego 2008

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Zawiadomienia
	ZAWIADOMIENIA INSTYTUCJI I ORGANÓW UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości
2008/C 037/01	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej Dz.U. C 22 z 26.1.2008.	1

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA SĄDOWE
	Trybunał Sprawiedliwości
2008/C 037/02	Sprawa C-481/07 P: Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 29 sierpnia 2007 r. w sprawie T-186/05 SELEX Sistemi Integrati przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 2 listopada 2007 r. przez SELEX Sistemi Integrati SpA, wcześniej Alenia Marconi Systems SpA	2

2008/C 037/03	Sprawa C-496/07: Skarga wniesiona w dniu 14 listopada 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Czeskiej	3

2008/C 037/04	Sprawa C-500/07 P: Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba) wydanego w dniu 17 września 2007 r. w sprawie T-175/07, Territorio Energia Ambiente SpA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 19 listopada 2007 r. przez Territorio Energia Ambiente SpA (TEA)	3

2008/C 037/05	Sprawa C-501/07 P: Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba) wydanego w dniu 17 września 2007 r. w sprawie T-176/07, S.A.BA.R. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 19 listopada 2007 r. przez S.A.BA.R. SpA	4

2008/C 037/06	Sprawa C-505/07: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo (Hiszpania) w dniu 19 listopada 2007 r. — Compañia Española de Comercialización de Aceite S.A przeciwko Asociación Española de la Industria y Comercio Exportador de Aceite de Oliva (ASOLIVA), Asociación Nacional de Industriales Envasadores y Refinadores de Aceites Comestibles (ANIERAC) i Administración del Estado	5

2008/C 037/07	Sprawa C-506/07: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Audiencia Provincial de La Coruña (Hiszpania) w dniu 20 listopada 2007 r. — Lubricantes y Carburantes Galaicos, S. L. (Lubricarga) przeciwko Petrogal Española S.A., obecnie GALP Energía España SAU	6

2008/C 037/08	Sprawa C-509/07: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Bergamo (Włochy) w dniu 21 listopada 2007 r. — Luigi Scarpelli przeciwko NEOS Banca SpA	7

2008/C 037/09	Sprawa C-516/07: Skarga wniesiona w dniu 22 listopada 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii	8

2008/C 037/10	Sprawa C-518/07: Skarga wniesiona w dniu 22 listopada 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Federalnej Niemiec	8

2008/C 037/11	Sprawa C-519/07 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (izba druga) wydanego w dniu 12 września 2007 r. w sprawie T-348/03 Koninklijke Friesland Foods NV (dawniej Friesland Coberco Dairy Foods Holding NV) przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 22 listopada 2007 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich	9

2008/C 037/12	Sprawa C-521/07: Skarga wniesiona w dniu 23 listopada 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Niderlandów	10

2008/C 037/13	Sprawa C-522/07: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Düsseldorf (Niemcy) w dniu 22 listopada 2007 r. — Dinter GmbH przeciwko Hauptzollamt Düsseldorf	10

2008/C 037/14	Sprawa C-524/07: Skarga wniesiona w dniu 26 listopada 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Austrii	11

2008/C 037/15	Sprawa C-525/07 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 12 września 2007 r. w sprawie T-249/04 Combescot przeciwko Komisji, wniesione w dniu 27 listopada 2007 r. przez Philippe Combescota	12

2008/C 037/16	Sprawa C-526/07 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 12 września 2007 r. w sprawie T-250/04 Combescot przeciwko Komisji, wniesione w dniu 27 listopada 2007 r. przez Philippe Combescota	12

2008/C 037/17	Sprawa C-529/07: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof (Austria) w dniu 28 listopada 2007 r. — Chocoladefabriken Lindt & Sprüngli AG przeciwko Franz Hauswirth GmbH	13

2008/C 037/18	Sprawa C-530/07: Skarga wniesiona w dniu 29 listopada 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Portugalskiej	14

2008/C 037/19	Sprawa C-531/07: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof (Austria) w dniu 29 listopada 2007 r. — Fachverband der Buch- und Medienwirtschaft przeciwko LIBRO Handelsgesellschaft mbH	14

2008/C 037/20	Sprawa C-533/07: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof (Austria) w dniu 29 listopada 2007 r. — Falco Privatstiftung i Thomas Rabitsch przeciwko Giseli Weller-Lindhorst	15

2008/C 037/21	Sprawa C-534/07 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 12 września 2007 r. w sprawie T-30/05 William Prym GmbH & Co. KG oraz Prym Consumer GmbH & Co. KG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 30 listopada 2007 r. przez William Prym GmbH & Co. KG i Prym Consumer GmbH	16

2008/C 037/22	Sprawa C-538/07: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per la Lombardia (Włochy) w dniu 3 grudnia 2007 r. — Assitur Srl przeciwko Camera di Commercio, Industria, Artigianato e Agricoltura di Milano	16

2008/C 037/23	Sprawa C-539/07: Skarga wniesiona w dniu 30 listopada 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej	17

2008/C 037/24	Sprawa C-540/07: Skarga wniesiona w dniu 19 grudnia 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej	17

2008/C 037/25	Sprawa C-542/07 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) wydanego w dniu 20 września 2007 r. w sprawie T-461/04, Imagination Technologies Ltd przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), wniesione w dniu 30 listopada 2007 r. przez Imagination Technologies Ltd	18

2008/C 037/26	Sprawa C-543/07: Skarga wniesiona w dniu 3 grudnia 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii	18

2008/C 037/27	Sprawa C-544/07: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu (Rzeczpospolita Polska) w dniu 4 grudnia 2007 r. — Uwe Rüffler/Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu Ośrodek Zamiejscowy w Wałbrzychu	19

2008/C 037/28	Sprawa C-550/07 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (pierwsza izba) wydanego w dniu 17 września 2007 r. w sprawie T-253/03 Akzo Nobel Chemicals Ltd i Akcros Chemicals Ltd przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 8 grudnia 2007 r.	19

2008/C 037/29	Sprawa C-552/07: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'Etat (Francja) w dniu 11 grudnia 2007 r. — Commune de Sausheim przeciwko Pierre'owi Azelvandre	20

2008/C 037/30	Sprawa C-556/07: Skarga wniesiona w dniu 13 grudnia 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej	20

2008/C 037/31	Sprawa C-559/07: Skarga wniesiona w dniu 17 grudnia 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej	21

	Sąd Pierwszej Instancji
2008/C 037/32	Sprawa T-133/03: Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 5 grudnia 2007 r. — Schering-Plough przeciwko Komisji i EMEA (Skarga o stwierdzenie nieważności — Niedopuszczalność w części — Interes prawny — Skarga, która stała się bezprzedmiotowa — Umorzenie postępowania)	22

2008/C 037/33	Sprawa T-345/05 R III: Postanowienie prezesa Sądu Pierwszej Instancji z dnia 22 listopada 2007 r. — V przeciwko Parlamentowi (Środek tymczasowy — Uchylenie immunitetu członka Parlamentu Europejskiego — Wniosek o zawieszenie wykonania — Brak fumus boni juris)	22

2008/C 037/34	Sprawa T-120/07 R: Postanowienie prezesa Sądu Pierwszej Instancji z dnia 11 października 2007 r. — MB Immobilien przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (Postanowienie w sprawie zastosowania środków tymczasowych — Pomoc w państwa w nowych niemieckich — Obowiązek odzyskania pomocy — Wniosek o zawieszenie wykonania — Pilny charakter — Wyważenie wchodzących w grę interesów)	23

2008/C 037/35	Sprawa T-349/07 R: Postanowienie prezesa Sądu Pierwszej Instancji z dnia 11 grudnia 2007 r. — FMC Chemical i in. przeciwko Komisji (Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego — Dyrektywa 91/414/EWG — Wniosek o zawieszenie wykonania — Dopuszczalność — Brak pilnego charakteru)	23

2008/C 037/36	Sprawa T-350/07 R: Postanowienie prezesa Sądu Pierwszej Instancji z dnia 11 grudnia 2007 r. — FMC Chemical i in. przeciwko Komisji (Postanowienie w przedmiocie środka tymczasowego — Dyrektywa 91/414/EWG — Wniosek o zawieszenie wykonania — Dopuszczalność — Brak pilnego charakteru)	23

2008/C 037/37	Sprawa T-429/07: Skarga wniesiona w dniu 27 listopada 2007 r. — BP Aromatics przeciwko Komisji	24

2008/C 037/38	Sprawa T-431/07: Skarga wniesiona w dniu 26 listopada 2007 r. — Gebr. Heller Maschinenfabrik przeciwko OHIM — Fernández Martinez (HELLER)	24

2008/C 037/39	Sprawa T-434/07: Skarga wniesiona w dniu 28 listopada 2007 r. — Volvo Trademark Holding przeciwko OHIM — Grebenshikova (SOLVO)	25

2008/C 037/40	Sprawa T-435/07: Skarga wniesiona w dniu 29 listopada 2007 r. — New Look przeciwko OHIM (NEW LOOK)	25

2008/C 037/41	Sprawa T-438/07: Skarga wniesiona w dniu 30 listopada 2007 r. — Spa Monopole przeciwko OHIM — De Francesco Import (SpagO)	26

2008/C 037/42	Sprawa T-439/07: Skarga wniesiona w dniu 4 grudnia 2007 r. — Coats Holdings przeciwko Komisji	26

2008/C 037/43	Sprawa T-441/07: Skarga wniesiona w dniu 29 listopada 2007 r. — Ryanair przeciwko Komisji	27

2008/C 037/44	Sprawa T-442/07: Skarga wniesiona w dniu 30 listopada 2007 r. — Ryanair przeciwko Komisji	28

2008/C 037/45	Sprawa T-444/07: Skarga wniesiona w dniu 5 grudnia 2007 r. — Centre de Promotion de l'Emploi par la Micro-Entreprise przeciwko Komisji	29

2008/C 037/46	Sprawa T-445/07: Skarga wniesiona w dniu 7 grudnia 2007 r. — Behring & Söhne przeciwko Komisji	30

2008/C 037/47	Sprawa T-446/07: Skarga wniesiona w dniu 7 grudnia 2007 r. — Royal Appliance International przeciwko OHIM — BSH Bosch und Siemens Hausgeräte (Centrixx)	30

2008/C 037/48	Sprawa T-447/07: Skarga wniesiona w dniu 5 grudnia 2007 r. — Scovill Fasteners przeciwko Komisji	31

2008/C 037/49	Sprawa T-449/07: Skarga wniesiona w dniu 3 grudnia 2007 r. — Rotter przeciwko OHIM (EU-BRUZZEL)	31

2008/C 037/50	Sprawa T-450/07: Skarga wniesiona w dniu 3 grudnia 2007 r. — Harwin International przeciwko OHIM — Cuadrado (Pickwick)	32

2008/C 037/51	Sprawa T-451/07: Skarga wniesiona w dniu 10 grudnia 2007 r. — WellBiz przeciwko OHIM — Wild (WELLBIZ)	32

2008/C 037/52	Sprawa T-453/07: Skarga wniesiona w dniu 11 grudnia 2007 r. — Dylog Italia przeciwko OHIM — GSI Office Management (IP Manager)	33

2008/C 037/53	Sprawa T-105/04: Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 12 grudnia 2007 r. — Sandoz przeciwko Komisji	33

2008/C 037/54	Sprawa T-329/07: Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 11 grudnia 2007 r. — UPS Europe i UPS Deutschland przeciwko Komisji	33

	Sąd do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej
2008/C 037/55	Sprawa F-57/06: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 7 listopada 2007 r. — Hinderyckx przeciwko Radzie (Urzędnicy — Awans — Postępowanie w sprawie awansu za 2005 r. — Niewpisanie na listę urzędników awansowanych — Naruszenie art. 45 regulaminu pracowniczego — Porównanie zasług — Sprawozdania z oceny pochodzące z różnych instytucji)	34

2008/C 037/56	Sprawa F-88/07: Skarga wniesiona w dniu 29 sierpnia 2007 r. — Domínguez González przeciwko Komisji	34

2008/C 037/57	Sprawa F-135/07: Skarga wniesiona w dniu 30 października 2007 r. — Smadja przeciwko Komisji	35