1)

Czy wyrażenie „skutek prawny [podpisu elektronicznego] jako dowodu”, które jest zawarte w przepisie art. 25 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 910/2014 (1) z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie identyfikacji elektronicznej i usług zaufania w odniesieniu do transakcji elektronicznych na rynku wewnętrznym oraz uchylającego dyrektywę 1999/93/WE należy interpretować w ten sposób, że przepis ten zobowiązuje sądy państw członkowskich do przyjęcia, że jeżeli przesłanki określone w art. 3 [pkt] 10, 11 i 12 tego rozporządzenia są spełnione lub są bezsporne, to należy a priori przyjąć, że istnienie i twierdzenia co do autorstwa takiego podpisu są wykazane ponad wszelką wątpliwość i bezspornie, i należy je interpretować w ten sposób, że jeżeli zachodzą przesłanki określone w tych przepisach, to sądy państw członkowskich są zobowiązane przyjąć, że kwalifikowany podpis elektroniczny ma wartość dowodową/moc dowodową równoważną wartości dowodowej/mocy dowodowej podpisu własnoręcznego jedynie w zakresie, w jakim właściwa krajowa regulacja prawna przewiduje taką wartość czy moc dla podpisu własnoręcznego?

2)

Czy wyrażenie „nie można odmówić […] w postępowaniu sądowym”, które jest zawarte w przepisie art. 25 ust. 1 tego rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że stanowi ono bezwzględny zakaz dla sądów krajowych państw członkowskich korzystania z przewidzianych w ich systemach prawnych możliwości proceduralnych prowadzących do odmowy znaczenia dowodowego przewidzianemu w rozporządzeniu skutkowi prawnemu podpisu elektronicznego, czy też należy je interpretować w ten sposób, że przepis ten nie stoi na przeszkodzie temu, by zanegowane zostały przesłanki określone w przepisach art. 3 [pkt] 10, 11 i 12 rozporządzenia poprzez stosowanie przez sądy krajowe państw członkowskich instrumentów mających zastosowanie na podstawie ich prawa proceduralnego, umożliwiając w ten sposób stronom prowadzonego przed sądem sporu zanegowanie przewidzianej mocy i wartości dowodowej podpisu elektronicznego?