[pic] | KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH |

Bruksela, dnia 15.10.2008

KOM(2008) 661 wersja ostateczna

2008/0199 (COD)

Wniosek

DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

zmieniająca dyrektywę 94/19/WE w sprawie systemów gwarancji depozytów w odniesieniu do wysokości pokrycia oraz terminu spłaty

UZASADNIENIE

1. Kontekst wniosku

W czasach niestabilnych rynków jednym z głównych powodów do niepokoju wśród deponentów jest kwestia bezpieczeństwa ich depozytów w przypadku bankructwa banku.

Od 1994 r. przepisy wspólnotowe gwarantują, że wszystkie państwa członkowskie dysponują systemem gwarancji depozytów na wypadek ogłoszenia niewypłacalności przez banki. Przegląd obowiązujących przepisów, którego wyniki Komisja opublikowała w 2006 r.[1], wskazał szereg obszarów, w których istnieje możliwość dalszej poprawy. W sprawozdaniu z przeglądu stwierdzono jednak, że wielu ulepszeń można dokonać bez zmiany przepisów.

Wydarzenia, które miały miejsce w latach 2007-2008, a w szczególności bieżący kryzys na rynkach finansowych, uwidoczniły jednak w nieznanej dotąd skali te słabe punkty oraz ich konsekwencje dla zaufania deponentów.

Przede wszystkim wzrosła również świadomość, że w przypadku bankructwa banku wielu oszczędzających mogłoby stracić część oszczędności i nie otrzymać odszkodowania, gdyż ich oszczędności przekraczają wysokość pokrycia obowiązującą w ich kraju. Minimalna wysokość pokrycia wynosząca 20 000 EUR nie była zmieniana od 1994 r. i w wielu krajach nie jest już odpowiednia z uwagi na strukturę oszczędności. Wiele faktów wskazuje na rzeczywiste zaburzenia na rynku depozytów wynikające z zakłóceń konkurencji powodowanych przez odmienne uregulowania krajowe.

Również obowiązujący trzymiesięczny termin spłaty nie odpowiada potrzebom i oczekiwaniom deponentów.

W dniu 7 października 2008 r. Rada UE uzgodniła, że priorytetem jest obecnie przywrócenie zaufania do sektora finansowego i zapewnienie jego właściwego funkcjonowania. Rada zobowiązała się do podjęcia wszelkich środków koniecznych do ochrony depozytów klientów indywidualnych i z zadowoleniem przyjęła ogłoszony przez Komisję zamiar szybkiego przedłożenia odpowiedniego wniosku legislacyjnego służącego zwiększeniu konwergencji systemów gwarancji depozytów. Dyrektywa powinna zatem zostać zmieniona w trzech głównych punktach:

- podwyższenie minimalnej wysokości pokrycia;

- skrócenie terminu spłaty do maksymalnie 3 dni;

- zniesienie udziału własnego.

2. Ocena skutków oraz konsultacje publiczne

Z uwagi na pilny charakter niniejszego wniosku niemożliwe było dokonanie oceny skutków ani przeprowadzenie publicznych konsultacji.

Komisja mogła jednak wykorzystać istotne wnioski wyciągnięte w trakcie przeglądu dyrektywy 94/19/WE. W związku ze swoim komunikatem z 2006 r. Komisja zwróciła się do Wspólnego Centrum Badawczego o przygotowanie sprawozdań poświęconych wysokości pokrycia (2005), ewentualnej harmonizacji mechanizmów finansowania (2006/07) oraz wydajności systemów gwarancji depozytów (2008). Prace te były wspomagane przez europejskie forum gwarantów depozytów (European Forum of Deposit Insurers, EFDI), w szczególności w zakresie przeszkód dla szybkiej spłaty deponentów. Prace te uwzględniono w niniejszym wniosku.

Sprawozdania są dostępne na stronie internetowej:http://ec.europa.eu/internal_market/bank/guarantee/index_en.htm

3. Wpływ na budżet

Wniosek nie ma wpływu finansowego na budżet Wspólnoty.

4. Aspekty prawne wniosku

Dyrektywa zmieniająca obowiązującą dyrektywę stanowi najwłaściwszy instrument. Podstawą wniosku jest art. 47 ust. 2 Traktatu, który stanowi prawną podstawę uchwalenia środków wspólnotowych służących urzeczywistnieniu wewnętrznego rynku usług finansowych.

Zgodnie z zasadą pomocniczości oraz zasadą proporcjonalności, określonymi w art. 5 Traktatu WE, cele niniejszej dyrektywy nie mogą zostać osiągnięte w wystarczającym stopniu przez państwa członkowskie, natomiast możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Wspólnoty. Proponowane przepisy nie wykraczają poza zakres niezbędny do osiągnięcia postawionych celów.

Jedynie przy pomocy prawodawstwa wspólnotowego można zapewnić, by instytucje kredytowe działające w więcej niż jednym państwie członkowskim podlegały podobnym wymogom w zakresie systemów gwarancji depozytów, które zapewniają jednakowe zasady konkurencji i pozwalają uniknąć nieuzasadnionych kosztów przestrzegania przepisów w przypadku działalności transgranicznej, a tym samym prowadzą do dalszej integracji rynku wewnętrznego. Działanie wspólnotowe zapewnia również wysoki poziom stabilności finansowej w UE.

5. Szczegółowe wyjaśnienie wniosku

5.1. Skrócenie terminu spłaty

Obecny, trzymiesięczny termin spłaty, który może nawet zostać przedłużony do dziewięciu miesięcy, ma niekorzystny wpływ na zaufanie deponentów i nie odpowiada ich potrzebom. Wielu deponentów może już przed upływem tygodnia popaść w poważne problemy finansowe. W związku z tym termin spłaty powinien zostać skrócony do trzech dni, bez możliwości jego przedłużenia.

Bieg terminu powinien się jednak rozpoczynać dopiero po stwierdzeniu przez właściwe organy, że instytucja kredytowa nie jest w stanie spłacić depozytów lub po zawieszeniu roszczeń deponentów decyzją organu sądowego. Po tym jak właściwe organy po raz pierwszy stwierdziły, że instytucja kredytowa nie spłaciła depozytów, mają według obowiązujących przepisów 21 dni na podjęcie decyzji. W interesie szybkiej spłaty okres ten należy skrócić do 3 dni.

Zgodnie z art. 2 obecnie jedynie depozyty międzybankowe oraz depozyty związane z praniem brudnych pieniędzy są wyłączone ze spłaty.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 w związku z załącznikiem 1 państwa członkowskie mogą jednak przewidzieć 14 dodatkowych wyłączeń ze spłaty. Obejmują one między innymi depozyty instytucji finansowych oraz instytucji sektora publicznego, depozyty bliskich krewnych osób, którym powierzono kontrolę dokumentów rachunkowych instytucji kredytowej, oraz depozyty spółek, które są „tak duże, że przewidziana możliwość sporządzania skróconego bilansu, zgodnie z przepisami art. 11 czwartej dyrektywy Rady 78/660/EWG […], nie jest brana pod uwagę”. Jest oczywiste, iż większość wyłączeń w znacznym stopniu utrudnia szybką spłatę, w związku z czym muszą one zostać zniesione. Aby umożliwić szybką spłatę, systemy gwarancji depozytów powinny obejmować jedynie depozyty klientów indywidualnych. Państwa członkowskie powinny mieć jednak możliwość objęcia systemem innych deponentów, pod warunkiem że nie utrudnia to szybkiej spłaty.

5.2. Udział własny

Obowiązująca dyrektywa dopuszcza fakultatywny udział własny w wysokości do 10 %, czyli określony odsetek strat, które muszą ponieść sami deponenci. Okazało się, że jeśli chodzi o zaufanie deponentów uregulowanie to przynosi skutki odwrotne od zamierzonych i mogło przyczynić się do zaostrzenia problemów. Argument „pokusy nadużycia” (deponenci powinni zostać „ukarani” za powierzenie swoich depozytów bankowi oferującemu wysokie oprocentowanie, ale za cenę wysokiego ryzyka) jest nieprzekonujący, gdyż klienci indywidualni nie są z reguły w stanie ocenić kondycji finansowej swojego banku. W związku z tym należy znieść możliwość udziału własnego.

5.3. Wysokość pokrycia

Obecnie minimalna wysokość pokrycia wynosi 20 000 EUR, przy czym państwa członkowskie mają możliwość jej podwyższenia. Nie odzwierciedla ona jednak aktualnej przeciętnej wysokości depozytów wynoszącej około 30 000 EUR na mieszkańca Unii. W celu utrzymania zaufania deponentów wysokość pokrycia powinna zostać znacznie podwyższona.

Dnia 7 października 2008 r. Rada Unii Europejskiej uzgodniła, że na początek przez okres co najmniej jednego roku wszystkie państwa członkowskie obejmą gwarancją depozyty klientów indywidualnych do wysokości 50 000 EUR, wskazując przy tym na fakt, że wiele państw członkowskich zamierza podwyższyć minimalną wysokość pokrycia do 100 000 EUR. Minimalna wysokość pokrycia powinna zatem w pierwszym etapie zostać zwiększona do co najmniej 50 000 EUR, a po upływie roku do co najmniej 100 000 EUR. Szacunki wskazują, że w ramach obowiązujących przepisów około 65 % kwalifikujących się depozytów jest objętych systemem gwarancji. Podwyższone kwoty gwarantowane obejmą szacunkowo 80 % (przy wysokości pokrycia wynoszącej 50 000 EUR), względnie 90 % depozytów (przy wysokości pokrycia wynoszącej 100 000 EUR).

Zmiany wysokości pokrycia powinny być przyjmowane w drodze normalnej procedury komitetowej. W sytuacjach kryzysowych musi być jednak możliwe podjęcie szybkich, skoordynowanych działań w całej Wspólnocie, tak by dzięki zwiększeniu wysokości pokrycia zareagować na nagłą utratę zaufania przez deponentów. Konieczne jest zatem zastosowanie pilnych środków w ramach procedury komitetowej. Okres stosowania tego rodzaju środków powinien być ograniczony do 18 miesięcy.

5.4. Współpraca transgraniczna

System gwarancji depozytów chroni nie tylko deponentów w państwie członkowskim, w którym bank uzyskał pozwolenie na prowadzenie działalności (państwie pochodzenia), ale również deponentów, którzy posiadają depozyty w oddziale tego banku w innym państwie członkowskim (państwie przyjmującym). Jeżeli system gwarancji depozytów państwa przyjmującego oferuje wyższą wysokość pokrycia niż system kraju pochodzenia, oddział może się również przyłączyć do systemu kraju przyjmującego, dzięki czemu może oferować takie samo zabezpieczenie jak banki, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności w kraju przyjmującym.

Niezależnie od tego, czy bank przyłączył się do systemu gwarancji depozytów kraju przyjmującego istotne jest, by systemy kraju pochodzenia i kraju przyjmującego współpracowały na rzecz zagwarantowania szybkiej spłaty. Wniosek zawiera zatem nowy przepis, który wyraźnie zobowiązuje systemy gwarancji depozytów do współpracy.

2008/0199 (COD)

Wniosek

DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

zmieniająca dyrektywę 94/19/WE w sprawie systemów gwarancji depozytów w odniesieniu do wysokości pokrycia oraz terminu spłaty

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 47 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji[2],

uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego[3],

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu[4],

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 7 października 2008 r. Rada Unii Europejskiej uzgodniła, że priorytetem jest obecnie przywrócenie zaufania do sektora finansowego i zapewnienie jego właściwego funkcjonowania. Rada zobowiązała się do podjęcia wszelkich środków koniecznych do ochrony depozytów klientów indywidualnych i z zadowoleniem przyjęła ogłoszony przez Komisję zamiar szybkiego przedłożenia odpowiedniego wniosku legislacyjnego służącego zwiększeniu konwergencji systemów gwarancji depozytów.

(2) Dyrektywa 94/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 1994 r. w sprawie systemów gwarancji depozytów[5] przewiduje już podstawową ochronę deponentów. W obliczu obecnego kryzysu finansowego musi ona jednak zostać ulepszona.

(3) Minimalna wysokość pokrycia zgodnie z dyrektywą 94/19/WE wynosi obecnie 20 000 EUR, przy czym państwa członkowskie mają możliwość jej podwyższenia. W odniesieniu do znacznej liczby depozytów we Wspólnocie kwota ta okazuje się niewystarczająca. W celu utrzymania zaufania deponentów minimalna wysokość pokrycia powinna zostać podwyższona.

(4) Zgodnie z dyrektywą 94/19/WE państwa członkowskie mają możliwość zmniejszenia pokrycia o określony odsetek. Okazało się, że z punktu widzenia zaufania deponentów możliwość ta przynosi skutki odwrotne od zamierzonych i powinna zostać zniesiona.

(5) Obowiązujący trzymiesięczny termin spłaty, który może zostać przedłużony do dziewięciu miesięcy, jest sprzeczny z potrzebą utrzymania zaufania deponentów i nie odpowiada ich potrzebom. Termin spłaty powinien zatem zostać skrócony do trzech dni, licząc od dnia, w którym dany system gwarancji depozytów otrzymał odpowiednie informacje. Ponadto w przypadkach, w których spłata następuje w wyniku stwierdzenia niewypłacalności przez właściwe organy, obowiązujący obecnie termin 21 dni na podjęcie tego rodzaju decyzji powinien zostać skrócony do 3 dni, tak by nie utrudniać szybkiej spłaty.

(6) Możliwość wyłączenia przez państwa członkowskie z zakresu systemów gwarancji depozytów niektórych, określonych w załączniku I do dyrektywy 94/19/WE kategorii deponentów, prowadzi do konieczności zidentyfikowania w trakcie procedury spłaty wielu kategorii uprawnionych. Ponieważ prowadzi to do problemów z egzekwowaniem uzgodnień między systemami gwarancji państwa pochodzenia i państwa przyjmującego dotyczących zwiększenia poziomu gwarancji, a także do opóźnień w spłacie, możliwość ta powinna zostać zniesiona. Ponadto przewidziane obecnie wyłączenia dotyczą w większości instytucji sektora publicznego oraz instytucji finansowych. Wyższy poziom ochrony powinien natomiast w pierwszym rzędzie służyć deponentom, którzy generalnie dysponują ograniczoną wiedzą fachową z zakresu finansów. Ochrona powinna być zatem ograniczona do klientów indywidualnych, przy jednoczesnym utrzymaniu możliwości rozszerzenia zakresu tej ochrony przez państwa członkowskie na inne kategorie deponentów.

(7) Państwa członkowskie powinny zapewnić, by systemy gwarancji depozytów dysponowały odpowiednimi środkami koniecznymi do pokrycia ich potrzeb.

(8) Środki niezbędne do wdrożenia dyrektywy 94/19/WE powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r.[6] ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji.

(9) W szczególności należy przyznać Komisji uprawnienia do dostosowania wysokości pokrycia. Ponieważ środek ten ma zakres ogólny i ma na celu zmianę elementów innych niż istotne dyrektywy 94/19/WE, środek ten musi zostać przyjęty zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, ustanowioną w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

(10) W przypadku gdy, ze względu na szczególnie pilną potrzebę wynikającą z faktu, iż zagrożone jest zaufanie deponentów do bezpieczeństwa rynków finansowych, terminy mające zwykle zastosowanie w ramach procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą nie mogą być zachowane, Komisja powinna mieć możliwość zastosowania trybu pilnego określonego w art. 5a ust. 6 decyzji 1999/468/WE celem przyjęcia tymczasowego podwyższenia wysokości pokrycia.

(11) W obliczu obecnego kryzysu finansowego i celem utrzymania zaufania deponentów, a jednocześnie uwzględnienia uzasadnionych oczekiwań wszystkich zainteresowanych stron, państwa członkowskie powinny dokonać transpozycji przepisu zwiększającego wysokość pokrycia do 50 000 EUR przy pomocy przepisów, które obowiązują z mocą wsteczną od dnia przyjęcia wniosku Komisji.

(12) Ponieważ cele niniejszej dyrektywy, mianowicie harmonizacja wysokości pokrycia oraz terminów spłaty, nie mogą zostać osiągnięte w stopniu wystarczającym przez państwa członkowskie w związku z tym, że niezbędna jest do tego harmonizacja znaczącej liczby różnych przepisów obowiązujących obecnie w systemach prawnych poszczególnych państw członkowskich, natomiast możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może przyjąć środki, zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym samym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(13) Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 94/19/WE,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

W dyrektywie 94/19/WE wprowadza się następujące zmiany:

1. W art. 1 pkt 3 ppkt i) akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„właściwe organy dokonują tych ustaleń tak szybko jak to jest możliwe, a najpóźniej 3 dni po tym, gdy po raz pierwszy stwierdziły, że instytucja kredytowa nie spłaciła należnych i podlegających spłaceniu depozytów; lub”.

2. W art. 4 wprowadza się następujące zmiany:

3. ustęp 5 otrzymuje brzmienie:

„5. W przypadkach, o których mowa w ust. 1–4, państwa członkowskie zapewniają wzajemną współpracę systemów gwarancji depozytów.”;

4. dodaje się ustęp w następującym brzmieniu:

„6. Komisja dokonuje przeglądu funkcjonowania niniejszego artykułu i, jeśli to stosowne, proponuje dokonanie w nim zmian.”.

5. W art. 7 wprowadza się następujące zmiany:

6. ustępy 1, 2 i 3 otrzymują następujące brzmienie:

„1. W przypadku, gdy depozyty są niedostępne, systemy gwarancji depozytów przewidują, że całość depozytów tego samego deponenta jest pokryta do kwoty co najmniej 50 000 EUR.

Najpóźniej do dnia 31 grudnia 2009 r. pokrycie zostaje zwiększone do kwoty co najmniej 100 000 EUR.

2. Państwa członkowskie mogą przewidzieć, że określone depozyty wymienione w załączniku I są wykluczone z zabezpieczenia lub są zabezpieczone w mniejszym stopniu, pod warunkiem że spłata wszystkich deponentów następuje w terminie określonym w art. 10 ust. 1.

3. Niniejsza dyrektywa dotyczy deponentów będących osobami fizycznymi, które wnoszą depozyty w celach innych niż prowadzona działalność handlowa, gospodarcza lub zawodowa.

Systemy gwarancji depozytów mogą również obejmować innych deponentów, pod warunkiem że spłata wszystkich deponentów następuje w terminie określonym w art. 10 ust. 1.”;

7. Skreśla się ust. 4.

8. Ustęp 5 otrzymuje brzmienie:

„5. Kwota określona w ust. 1 podlega corocznemu przeglądowi przez Komisję. Pierwszy przegląd zostanie dokonany do dnia 31 grudnia 2010 r.”;

9. Dodaje się ustępy w brzmieniu:

„6. Komisja może dostosować kwotę określoną w ust. 1, biorąc pod uwagę w szczególności zmiany w sektorze bankowym oraz sytuację gospodarczą i walutową we Wspólnocie.

Środek ten, mający na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 7a ust. 2.

7. Komisja może podjąć decyzję o tymczasowym, na okres maksymalnie 18 miesięcy, podwyższeniu kwoty określonej w ust. 1.

Środek ten, mający na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 7a ust. 3.”.

10. Po art. 7 dodaje się art. 7a w brzmieniu:

„Artykuł 7a

1. Komisję wspiera Europejski Komitet ds. Bankowości utworzony decyzją Komisji 2004/10/WE*.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5a ust. 1–4 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE**, z uwzględnieniem jej art. 8.

3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5a ust. 1, 2, 4 i 6 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.

* Dz.U. L 3 z 7.1.2004, s. 36.

** Dz.U. L 184 z 17.7.1999, s. 23.”.

11. W art. 10 wprowadza się następujące zmiany:

12. Ustęp 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Państwa członkowskie zapewniają, by z chwilą dokonania przez właściwe organy ustalenia, o którym mowa w art. 1 pkt 3 ppkt i), lub z chwilą wydania przez organ sądowy decyzji, o której mowa w art. 1 pkt 3 ppkt ii), systemom gwarancji depozytów udostępniane były dokładne dane o deponentach i depozytach, które są niezbędne do sprawdzenia roszczeń.

Systemy gwarancji depozytów podejmują działania, aby mogły zapłacić prawidłowo sprawdzone roszczenia deponentów dotyczące depozytów nierozporządzalnych w ciągu trzech dni, licząc od dnia, w którym zostały im udostępnione dane, o których mowa w akapicie 1.”;

13. Skreśla się ust. 2.

14. Artykuł 12 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 12

„1. Najpóźniej do dnia 31 grudnia 2009 r. Komisja złoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące harmonizacji mechanizmów finansowania systemów gwarancji depozytów oraz ewentualnego wprowadzenia wspólnotowego systemu gwarancji depozytów, wraz z odpowiednimi wnioskami.

2. Państwa członkowskie informują Komisję i Europejski Komitet ds. Bankowości o zamiarze zmiany zakresu lub wysokości pokrycia depozytów, a także o wszelkich trudnościach napotykanych przy współpracy z innymi państwami członkowskimi.”.

15. W załączniku I wprowadza się następujące zmiany:

16. skreśla się pkt 1–9;

17. skreśla się pkt 11;

18. skreśla się punkt 14.

Artykuł 2Transpozycja

1. Państwa członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy najpóźniej do dnia 31 grudnia 2008 r. Państwa członkowskie niezwłocznie przekażą Komisji tekst tych przepisów oraz tabelę korelacji pomiędzy tymi przepisami a niniejszą dyrektywą.

Państwa członkowskie stosują przepisy art. 7 ust. 1 akapit pierwszy od dnia 15 października 2008 r.

Natomiast przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania art. 7 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 94/19/WE, zmienionej niniejszą dyrektywą, państwa członkowskie wprowadzą w życie najpóźniej do dnia 31 grudnia 2009 r.

Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.

2. Państwa członkowskie przekazują Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 3Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie trzeciego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej .

Artykuł 4Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia […] r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący[pic][pic][pic][pic][pic][pic]

[1] COM(2006) 729.

[2] Dz.U. C […] z […], s. .

[3] Dz.U. C […] z […], s. .

[4] Dz.U. C […] z […], s. .

[5] Dz.U. L 135 z 31.5.1994, s. 5.

[6] Dz.U. L 184 z 17.7.1999, s. 23.