1)

Artykuł 15 rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczącego jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1347/2000:

należy interpretować w ten sposób, że

sąd państwa członkowskiego, do którego jurysdykcji należy na podstawie art. 10 tego rozporządzenia rozpoznanie co do istoty sprawy dotyczącej odpowiedzialności rodzicielskiej, może w drodze wyjątku wystąpić na podstawie art. 15 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia z wnioskiem o przekazanie tej sprawy sądowi państwa członkowskiego, do którego dziecko zostało bezprawnie uprowadzone przez jedno z rodziców.

2)

Artykuł 15 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 2201/2003

należy interpretować w ten sposób, że

jedynymi przesłankami, od spełnienia których uzależniona jest możliwość wystąpienia przez sąd państwa członkowskiego, do którego jurysdykcji należy rozpoznanie co do istoty sprawy dotyczącej odpowiedzialności rodzicielskiej, z wnioskiem o przekazanie tej sprawy sądowi innego państwa członkowskiego, są przesłanki wyraźnie wymienione w tym przepisie. Przy badaniu tych z rzeczonych przesłanek, które dotyczą, po pierwsze, istnienia w tym ostatnim państwie członkowskim sądu lepiej umiejscowionego dla osądzenia sprawy, a po drugie, dobra dziecka, sąd pierwszego państwa członkowskiego powinien wziąć pod uwagę fakt zainicjowania, na podstawie art. 8 akapit pierwszy i art. 8 akapit trzeci lit. f) Konwencji dotyczącej cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę, sporządzonej w Hadze dnia 25 października 1980 r., postępowania w sprawie powrotu tego dziecka, które nie zostało jeszcze zakończone prawomocnym orzeczeniem w państwie członkowskim, do którego dziecko zostało bezprawnie uprowadzone przez jedno z rodziców.